Dimorphos

Marek zbliżył się do Pawła, jakby chciał go pocałować w policzek, ale tylko powiedział mu do ucha:

– Nigdy ci tego nie daruję. Wszystko ci odbiorę.

– Słucham?

– Aniu, Pawle, jeszcze raz, wszystkiego najlepszego – ostatnie słowa powiedział głośno. Uśmiechnął się i odszedł, ustępując miejsca innym gościom składającym życzenia.  

 

Wszedł do pokoju socjalnego. Mecenas siedział przy kawie i wpatrywał się w ekran smartfona.

– Jakie wieści?

– Za kilka sekund start.

– O czym mówisz?

– No wiesz, kolejna próba tej nowej rakiety. Ciekawe, czy tym razem się uda.

– Odłóż to. Pytam o nasze sprawy. 

Mecenas nie przerwał transmisji, tylko powoli odkładał aparat, spoglądając na ekran.

– Krzysiek, skup się. Mamy ważniejsze sprawy.

– No dobra. Nie jest dobrze.

– Jak bardzo?

– Bardzo. Twój ojciec zadłużył firmę pod sufit. Nie możemy spodziewać się żadnego dalszego finansowania. Żądają dodatkowego zabezpieczenia. A jak nie spłacimy przynajmniej odsetek, to zaczną licytować.

– Znajdziemy inny bank.

– Nie znajdziemy.

– To jakiś inny inwestor.

– Żartujesz? Jesteśmy w dupie. Ile można to omawiać?

– Sam widzisz, co się dzieje, a ty sobie filmiki oglądasz. Przestań się gapić w ten durny ekran, bo zaraz szlag mnie trafi.

Krzysiek wygasił ekran i schował telefon do kieszeni.

– Wiesz. Jest rozwiązanie. Masz jeszcze tę swoją magnacką posiadłość…

– Koniec rozmowy.

– OK.  

– Idę. Myśl. Wymyśl coś.

– OK.

Zanim wyszedł, spojrzał jeszcze raz w kierunku mecenasa. Tamten już wpatrywał się w smartfona. Po chwili uniósł zaciśniętą pięść w geście triumfu i wydał cichy okrzyk „yes”.

Paweł wyciągnął telefon, by zadzwonić do Jana. Przedtem jednak wszedł na jakiś portal informacyjny. Od razu zobaczył tytuł „Pilne” na czerwonym tle. „Kolejna nieudana próba…”. Nie czytał dalej. Uśmiechnął się w duchu. Nic tak nie cieszy jak porażki innych. Chwila satysfakcji, ale trzeba wracać do swoich spraw. Wybrał numer i zadzwonił do dalekiego kuzyna. Po przywitaniu długo nie bawił się w uprzejmości.

– Zdecydowałem się.

– Cieszę się. Zgłoszę twoją kandydaturę. Ale zdajesz sobie sprawę, że to potrwa? Jak już ciebie zweryfikują i zostaniesz zaakceptowany, to będziesz musiał czekać, aż zwolni się miejsce. To może być kilka lat.

– Wiem. Już to mi kiedyś tłumaczyłeś. Możesz dać mi jakąś perspektywę?

– Różnie bywa. Gdybyś się zdecydował jeszcze kilka miesięcy temu, sprawy potoczyłyby się dużo szybciej. Teraz to co innego. Loża znowu stała się popularna. Wiesz, chyba coś się szykuje. Ludzie to wyczuwają i szukają różnych możliwości ratunku. Nie wiem, o co chodzi, ale jakiś mocny kryzys wisi w powietrzu. Myślę, że poczekasz minimum trzy lata. Na pewno w pięciu się zmieścisz. Pasuje?

– Nie mam wyjścia. Dzięki.

 

Wpatrywał się w lustro przez szpary maski. Wyglądał idiotycznie w tej pelerynie z kapturem. „No już dobrze, po wszystkim”. Odetchnął. Zdjął strój ceremonialny i schował go do pokrowca. Był spakowany, gotowy do wyjazdu. Ale to rano. Teraz jeszcze interesy.

Zszedł do olbrzymiej sali wypełnionej kilkunastoma stolikami i skórzanymi fotelami. Było już tam kilku braci. Jan siedział samotnie i sączył drinka. Gdy Paweł się zbliżył, machnął na kelnera. Paweł poprosił o whisky.

– Jak się czujesz po inicjacji?

– Cyrk.

– To oczywiste. Ale masz to już za sobą. Teraz to ty będziesz przyglądał się, jak upokarzają innych. Wszyscy to przechodziliśmy. Co u Ani?

– Dzięki. Dobrze.

Pawłowi nie chciało się rozmawiać. Czuł, że popełnił błąd. Rozejrzał się po twarzach. Nikogo nie rozpoznał. I jak ma to się teraz odbyć? Do kogo podejść? Nie musiał jednak sam wykonywać żadnych ruchów. Nie zdążył jeszcze zamoczyć ust, gdy podszedł do nich jeden z braci.

– I jak się czujesz po inicjacji? – zapytał od razu i nawet się przedtem nie przedstawił.

– Dobrze. Nie wiedziałem, że to będzie aż tak rozbudowana ceremonia.

– Prawda? Mamy w końcu dwudziesty pierwszy wiek. A my wciąż bawimy się w te bzdury. Poczekaj chwilę. – Zauważył kogoś w drzwiach i poszedł do tamtego.

– Co to było? Kto to, do cholery, jest?

– Nie mam pojęcia. – Jan wzruszył ramionami. – Wygląda na oficera. Zaraz wróci i się dowiemy.

– Nie masz pojęcia? W ogóle znasz tu kogoś?

– Parę osób. Wyluzuj. To co u Ani?

– Pytałeś już. Dobrze.

Siedzieli w milczeniu. Po chwili oficer wrócił i od razu przeszedł do rzeczy.

– Słuchaj Pawle, wiemy, że te wszystkie ceremonie to taki teatralny pic. Ale nie bądź tak bardzo krytyczny.

– Ale ja…

– Dobra, spokojnie, wszystko rozumiem. Daj mi skończyć. Tak to wyglądało kiedyś i tak będzie wyglądać w przyszłości. Tradycja. To nas spaja. Zachowujemy ciągłość. Dzięki temu czujemy więź między braćmi, którzy żyją, żyli i będą żyć. Ble, ble, ble. Jesteśmy lożą konserwatywną. Nie chcemy zmian. Nie chcemy żadnych nowinek. Żadnych kobiet, żadnego plebsu. Sprawdziliśmy ciebie dokładnie. Nawet twoje DNA. Spełniasz kryteria. Możesz liczyć na nasze wsparcie. Ale, jeśli wydaje ci się, że spłacimy twoje długi, to się mylisz. To tak nie działa. Jesteś bankrutem i z tego nikt ciebie nie wyciągnie. Jesteśmy tylko trochę takim klubem dyskusyjnym. Ważna też dla nas jest działalność charytatywna. Dopiero do nas wstąpiłeś i myślisz, że co? I na co liczyłeś? Nie usuniemy ci z drogi tego spekulanta. Swoją drogą ma facet łeb do giełdy. Nikt ci długów nie wykupi i nie zwróci na tacy twojego majątku. Ale nie zostawimy cię w potrzebie. Musisz się jednak uzbroić w cierpliwość. Kiedyś sam się przekonasz, że dobrze zrobiłeś, wstępując do loży. A może i się nie przekonasz. To wszystko w rękach Wielkiego Budowniczego. Jesteś wierzący?

– Y… Tak. Oczywiście. Y… – dukał wyrwany z letargu po niedającym nadziei przydługawym monologu.

– To dobrze. Ja na przykład nie, więc pokładam nadzieję tylko w sobie. Ale ty możesz się modlić. No dobra. Lecę. Odprężcie się. Cześć.

Zostali sami.

– To co? Nasze zdrowie.

– Zdrowie.

Wychylili szklanki i zamówili dolewkę.

– Sześć lat czekania, żeby usłyszeć taką radę: „możesz się modlić”.

– Przykro mi. Ale tak swoją drogą, czego się spodziewałeś?

– Sam nie wiem. – Paweł wzruszył ramionami.

 

– Kiedy się położysz?

– Zaraz. Jeszcze tylko coś sprawdzę.

– Wiesz, która jest godzina?

– Wiem, ale rynki nigdy nie śpią.

– Rynki? Te z kamerkami?

– O co ci chodzi?

– Pokaż, co tam oglądasz. – Anka szybko podeszła i spojrzała na ekran laptopa.

„Jak dowiedział się nieoficjalnie nasz reporter, jedną z ofiar środowego zamachu w centrum Paryża jest były pracownik wyższego szczebla Europejskiej Agencji Kosmicznej. Kilka miesięcy temu został zwolniony z Agencji. Obarczano go odpowiedzialnością za fiasko programu HERA. Jak twierdzi nasz rozmówca, program był sukcesem, ale kierownictwo chciało ukryć…”

– Naprawdę? Jesteśmy na urlopie, nasza rocznica, a ty siedzisz przed laptopem?

– No przestań…

– To, że czytasz po nocy takie pierdoły, jest chyba nawet bardziej obraźliwe niż…

– Anka, daj spokój. Już idę.

– A siedź tu, ile chcesz.

Ania wyszła z pokoju. Paweł odetchnął. Mimo deklaracji żony wiedział, że dobrze zrobił, zamykając w ostatniej chwili wszystkie trefne okna przeglądarki. Zostało tylko jakieś przypadkowo otworzone. Teraz po tej kłótni mógł w zasadzie bezpiecznie wrócić do swoich zainteresowań i do rana szaleć na UltimateCasino.

 

Ze snu wyrwał go dzwonek telefonu. Zwykle w takich sytuacjach nie odbierał. Po przebudzeniu odczekiwał jakiś czas, by trochę się otrząsnąć. Potem oddzwaniał. Teraz jednak, gdy zobaczył nieznany numer, postanowił odebrać od razu. Pewnie to jakiś akwizytor i chciał go szybko spławić, by nie mieć później na głowie tego telefonu.

– Słucham.

– Pan Paweł Lipski?

– Tak, kto mówi?

– Dzwonię, by zaprosić pana na spotkanie. To ważne, ale nie mogę nic więcej powiedzieć. Miałam tylko przekazać, że chodzi o rejs na Moluki.

– Rozumiem. Gdzie i kiedy?

– Proszę przyjść dziś do biblioteki uniwersyteckiej. Zna pan godzinę?

– Tak.

„Rejs na Moluki”. Przedstawiciel loży poprosił kiedyś, by Paweł coś zaproponował, jakieś hasło, po usłyszeniu którego bez żadnych zbędnych wyjaśnień wiedział, co ma robić. Więc wymyślił na poczekaniu. Jakie to głupie! Chciał je zmienić, ale nie potrafił wymyślić nic lepszego. I tak zostało.

 

Rozejrzał się po czytelni. Nikogo znajomego. Założył, że sam zostanie rozpoznany i ktoś do niego podejdzie. Wziął kilka gazet i usiadł przy jednym ze stolików. Nie mógł się skupić, by cokolwiek przeczytać. Przeleciał tylko po nagłówkach: „Rząd kłamie”, „Sensacyjna teoria astronoma amatora”, „Znany aktor znów zakochany”, „Influencerka z GadkiSzmatki pochwaliła się nowym samochodem”, „Seria samobójstw w Centrum Badań nad…”. Co ja wziąłem? Popatrzył na tytuł gazety. Nie, to teoretycznie nie był żaden tabloid. Zrezygnował z przeglądania gazet. Wyjął komórkę i już chciał zagrać, gdy zobaczył, jak ktoś siada naprzeciwko przy jego stoliku. To był oficer.

– Cześć. Ale mnie zaszczyt spotkał.

– Żebyś wiedział.

– To co, Robercie, masz dla mnie?

– Mamy dla ciebie miejsce.

– Jakie miejsce?

– W schronie. Oczywiście dla twojej żony też. Ale na razie to tajemnica. Gęba na kłódkę. To nie może wyjść. Jeśli sypniesz komukolwiek, to się wyprzemy i stracisz miejsce.

– O czym ty gadasz?

– Wiesz przecież.

– Prawdopodobieństwo zderzenia jest niewielkie, bliskie zeru.

– To oficjalna wersja. Prawdziwa – to sto procent. Podobno.

– Przecież tego nie dałoby się ukryć.

– I się nie dało. Czytasz nagłówki. – Robert brodą wskazał stos gazet.

– Ale to są niby jakieś teorie spiskowe. Jakieś bzdury. Nikt poważny tego nie potwierdza.

– Właśnie. Ci, których się dało, zostali spacyfikowani miejscem w schronie lub zostali internowani. Innym przykleiło się łatkę amatorów lub, jak to określiłeś, głosicieli teorii spiskowych.

– Więc te schrony faktycznie są budowane?

– I tak i nie. Dużo w tym wszystkim ściemy. Nie dałoby się wszystkiego ukryć, stąd zalew informacji i mało kto się orientuje, co jest prawdą. Trzeba było skądś pieniądze wziąć. Nie jest to proste. Rządy emitują jakieś ekskluzywne, tajne obligacje, ale sprzedają je na prawo i lewo. Trzeba się czymś wykazać, więc coś robić muszą. Grzebią to tu, to tam i może nawet ktoś się w tych ziemiankach schowa. Ale prawdziwe schrony będą dla wybrańców. Wiesz, takie all inclusive, żeby jakoś przez lata przetrwać na odpowiednim poziomie.

Pogadali jeszcze chwilę. Paweł słuchał spokojnie bez okazywania emocji, choć w duchu pękał z dumy.

– Ale sto procent?

– No może trzydzieści. Bo widzisz to nie tylko jedna asteroida, ale cały rój. I nie za pięć lat, a za kilka miesięcy. I co w końcu spadnie, do końca nie wiadomo. Ale pewnie coś spadnie. Przygotuj się. Spakuj kilka rzeczy, które będziesz chciał mieć po zderzeniu. Poza dokumentami nic praktycznego. Może jakąś pamiątkę i ewentualnie kilka ubrań na start. Nic więcej.

– Powiedzieć Ani?

– Oczywiście. Ale nikomu więcej. I jeszcze jedna sprawa. Nie blokuj dłużej tej windykacji. Działasz na krawędzi. W każdej chwili możesz się spodziewać ewakuacji. I jeśli nie będziesz gotowy w kilka godzin, to wszystko przepadnie. Z aresztu nie będziemy ciebie wyciągać. – Paweł nie mógł się nadziwić, jak dobrze Robert zna jego sytuację. Cóż, musiał mieć dojścia. 

– A jak nie spadnie?

– To się będziemy cieszyć. Prawda? Przecież i tak prawdopodobieństwo uderzenia jest wciąż mniejsze niż to, że nam się upiecze.

Na odchodne Robert nieoczekiwanie jeszcze rzucił:

– Szkoda, że nie kontynuowałeś terapii. Poważny błąd. Ledwo udało mi się ich przekonać. Zgodzili się na ciebie w drodze wyjątku.

 

„To już kolejny dzień rozruchów. Tłum nie przyjmuje do wiadomości zapewnień przedstawicieli prezydenta. Nie ma mowy o żadnym tajnym dekrecie. W naszym porządku prawnym nie istnieje…”

– Tak, oczywiście, nie istnieje. – Kierowca wyłączył radio. – Wie pan, ja już stary jestem. Ja nie wiem, czy dożyję tego bum. Ale mam dzieci i wnuki. Powiedz mi pan, czy to sprawiedliwe jest, co oni robią?

– Tak, ale trzeba mieć nadzieję. Prawdopodobieństwo, że ta cała kupa kamieni na nas spadnie, jest wciąż niewielkie.

– Myśli pan? To po co budują te schrony dla bogaczy?

– Budują? Wątpię. Przecież to musiałoby być wielkie przedsięwzięcie. Nie dałoby się tego ukryć.

– Wszyscy o tym mówią, to chyba się nie udało.

– To są jakieś bzdury.

– Bzdury. Akurat. A pan, jakby miał pieniądze, nie kupiłby sobie takiego miejsca?

Paweł nie odpowiedział. Nie chciało mu się ciągnąć rozmowy. Na głowie miał teraz co innego.

– Podobno Amerykanie szykują kolejną próbę, DART 18 – zagaił, bo mimo wszystko cisza była bardziej nieznośna.

– Może lepiej niech oni już niczego nie robią. Próbowali, próbowali i do czego to doprowadziło? I tak sobie myślę, skoro okazało się, że to wszystko nam na głowę leci przez pojazd DART, to czego oni się trzymają tej nazwy?  

– Racja.

 

Ostatni raz na posiadłości. Obszedł park. Zajrzał nad staw. Na końcu podszedł pod ścianę wieńcową rezydencji. Od dziecka zawsze lubił tu przychodzić. Był dumnym spadkobiercą rodu i te wykute w kamieniu napisy były tego świadectwem. Prawie trzysta lat historii… Rozmyślania przerwał dzwonek. I koniec.

Podszedł do bramy. Komornik czekał w asyście policji.

– Dzień dobry. Mam nadzieję, że tym razem obędziemy się bez awantury. Przyjmuje pan nakaz?

– Dawaj pan ten papier.

Komornik podał mu dokument. Paweł rzucił okiem. Miał ochotę go podrzeć, ale się powstrzymał. Z jednego z samochodów wysiadł Marek i szedł w jego stronę. Nie było sensu dawać mu satysfakcji. Nie musi widzieć, ile dla niego to wszystko znaczy.

– Cześć.

– Pocałuj mnie w dupę.

– Oj. Bądźmy dorośli.

– Czemu to robisz? To jest jakaś chora gra? Co ci takiego zrobiłem?

– Jeśli tego jeszcze nie wiesz, to zrozumiesz, jak ci wszystko odbiorę. 

– Już zabrałeś mi wszystko. Nie mam niczego, co mógłbyś mi jeszcze zabrać. Przepuść mnie.

– Ależ proszę. – Marek zrobił miejsce. – Pierwsze co zrobię, to usunę te napisy.

– Gnoju, to jest zabytek.

– Wiesz… A może nie. Pewnie już zapomniałeś, jak to jest. Jak się ma pieniądze, to wszystko da się zrobić.

Paweł odszedł kilka kroków i zadzwonił po taksówkę. Czekając, przyglądał się, jak Marek wydaje jakieś dyspozycje ekipie budowlańców.

Gdy wsiadał do samochodu rzucił okiem w kierunku suva, z którego wysiadł Marek. Już wcześniej coś go zaniepokoiło. Poza jakimś cieniem za ciemnymi szybami niczego jednak nie dostrzegł.

 

Do dziś miał nadzieję, że telefon zadzwoni przed terminem windykacji. Nie zadzwonił. Co prawda zmieniły się okoliczności, ale i tak porażka była bolesna. Stracił cały dorobek kilku pokoleń swojej rodziny w rozgrywce, której logiki i przyczyn nie rozumiał. 

Już nie było sensu zwlekać z nowinami. Powie wszystko Ani. Musi tylko zastanowić się, co chce ocalić. Spakują się i będą czekać razem.

Wrócił do domu. Wprowadzili się tu już kilka miesięcy temu. Dotąd jeszcze nie rozpakowali żadnego pudła. Nie mieli na to sił. Czekali, aż zamkną sprawy z Markiem. Kiedy nic im nie zostanie i nieobciążeni przeszłością będą mogli zacząć od nowa. Ostatnim akordem ciągu upokorzeń miało być przekazanie rezydencji. Dziś to nastąpiło.

– W końcu się za to zabrałeś. – Wyczuł pretensję w głosie żony. 

– Mówiłem przecież, że jak tylko ten koszmar się skończy, to się za to wezmę.

– Tak. Mówiłeś.

Oczekiwał wsparcia, słów pocieszenia czy chociażby powstrzymania się od pretensji. Gdy tego nie otrzymał, zapytał z wyrzutem:

– Gdzie byłaś?

– Musiałam coś załatwić.

– Co? Nie powinnaś być dziś ze mną?

– Masz, zobacz. – Anna podała Pawłowi kopertę.

– Co to jest?

– Zobacz.

Nożycami, którymi rozpruwał pudło, obciął brzeg koperty.

– Po prostu powiedz.

Anna milczała. Wyciągnął papiery.

– Pozew rozwodowy? Naprawdę? Teraz?

– A kiedy będzie lepszy czas?

Paweł zbladł. Poczuł się słabo. Nagle wszystko stało się jasne. Przetrawił już utratę posiadłości. Zresztą wobec zbliżającej się – coraz bardziej pewnej – katastrofy ta strata, poza sentymentalnym, nie miała żadnego znaczenia. Ale od czasu rozmowy z Markiem coś go niepokoiło. Nie mógł sobie uzmysłowić co. Teraz już wiedział.  

– Byłaś tam? Było mi przykro, że nie ma ciebie ze mną. Jednak byłaś. Przyjechałaś tam z Markiem. Mów!

– Byłam. I co z tego?

– Ale czemu?

– Poprosił mnie.

– Poprosił? Kim dla ciebie jest, że siedziałaś w jego samochodzie i patrzyłaś na moje upokorzenie, zamiast być ze mną i mnie wspierać?

– Zaproponował mi małżeństwo.

– O czym ty mówisz? Od kiedy to trwa?

– Zawsze mnie kochał, a ja jego.

– Zawsze? Co za brednie?

– Nie udawaj! Wiedziałeś, że byliśmy razem, zanim mi się oświadczyłeś tym obrzydliwym pierścionkiem z absurdalnie wielkim kamieniem. „Pamiątka rodzinna. Ten pierścień jest u nas od pokoleń. Dostała go moja matka, a wcześniej każda kobieta, która wchodziła do rodziny. A ten napis, tu na tym kamieniu, o tu, tu, na tej ścianie wieńcowej, to symbol mojego dziedzictwa”. Chciało mi się rzygać. Ściana wieńcowa, dziedzictwo, pokolenia. Wypowiadałeś te słowa z nabożeństwem…

– Nie rozumiem. Czyli nigdy mnie nie kochałaś? Po prostu ciebie kupiłem?

– W końcu zrozumiałeś.  

– W takim razie kim jesteś?

– Tak, brnij w to. Cóż ci pozostało. Brnij. Miej jakąś satysfakcję, skoro przegrałeś. Nie stać ciebie na mnie. Wybrałam Marka, którym tak pogardzałeś.

– Czemu kłamiesz? Kiedy niby nim pogardzałem?

– Nożycoręki.

– Co? O czym ty mówisz?

– Tak go nazywałeś. „Te żywopłoty się trochę rozpleniły, ale przyjdzie ogrodnik i je przytnie. Ha, ha. Nasz ogrodnik, Edward Nożycoręki” – przedrzeźniała Pawła sprzed lat.

– Był moim przyjacielem. Był z biednego domu. Wspieraliśmy go, dawaliśmy zarobić.

– Ach tak? No popatrz. Ten „Edward” to wyraz wsparcia? I widzisz. Pracował. Zarabiał. Stworzył coś z niczego. Dzięki temu zabrał ci wszystko, łącznie z żoną.

– I co z tego? Ile wam, nam wszystkim zostało? I co zrobicie z tymi jego pieniędzmi, jak ta asteroida, ta kupa kamieni na głowy nam spadnie?

– Głupi! Jak ktoś ma pieniądze, to i ratunek się znajdzie. Da mi bezpieczeństwo. Wykupił dla nas miejsce w schronie. Przegrałeś.

– Te schrony to mrzonki.

– Nic nie wiesz, rządy się porozumiały i…

 

W trakcie rozmowy w Pawle zakiełkowała myśl – to tylko gra. Przypomniały mu się słowa Marka po odebraniu resztek majątku: „Zrozumiesz, jak ci wszystko odbiorę”. Teraz wiedział, że chodziło mu o nią. Chwycił nożyce i wbił je w szyję żony.

– Co robisz? – wycharczała Anna.

– Wygrywam.

 

Sparaliżowany siedział chwilę. Patrzył tępo na kałużę krwi. Weź się w garść – powiedział sobie.

Ręcznikami zebrał krew. Z grubsza. Przyniósł folię spożywczą i owinął w nią Annę. Mieli jej dużo, więc udało mu się zawinąć ciało w kokon. Nałożył od góry i od dołu dwa worki na śmieci i wszystko połączył taśmą klejącą. Potem powtórzył operację z workami kilka razy. Chciał mieć pewność, że nic się z nich nie wydostanie, żadne płyny ani zapachy. Zaniósł zabezpieczone ciało na górę do sypialni i włożył je do szuflady łóżka. Wrócił i dokończył sprzątanie. Zakrwawione szmaty schował do worka i wyniósł do piwnicy. Umył się i z otwartego pudła wyciągnął kilka rodzinnych pamiątek, które chciał ocalić. Spakował się i poszedł spać. Rano poszedł do pracy.

 

– Słucham.

– To dziś.

– Nie jestem pewien, czy rozumiem.

– Rejs na Moluki.

– Ile mam czasu?

– Będziemy za dwie godziny. Proszę czekać. Jak zadzwonimy z tego numeru, to proszę już nie odbierać, tylko wyjść przed dom.

 

Po dwóch godzinach odezwał się telefon. Zgodnie z umową Paweł nie odebrał. Wziął plecak, zgasił światło i wyszedł. Przed domem czekał już mały busik. Jakiś rosły facet zaprosił go do środka.

– Gdzie druga osoba?

– Jestem sam.

– Przyjechaliśmy po pana i pana żonę.

– Żona nie jedzie.

– Mamy czekać?

– Nie, żona odeszła jakiś czas temu. Zanim powiedziałem jej o wszystkim, pokłóciliśmy się. Jadę sam.

– Telefon.

Paweł nie dopytywał. Normalnie, w takiej sytuacji, postawiłby się. Wiedział jednak, że i tak niczego nie ugra. Potrafił sobie również wytłumaczyć, że pozbycie się komórki w tej sytuacji jest sensowne. Oddał więc smartfona bez oporu.

– Proszę wsiadać.

Paweł wszedł do samochodu. Wnętrze okazało się całkiem luksusowe. Na tylnych siedzeniach czekała już jakaś para. Skinieniem głowy, bez słów przywitał się. Mężczyzna tulił się do płaczącej kobiety. Widać było, że dla nich to, co się stało, jest tragedią. Dla Pawła ewakuacja stała się wybawieniem. Po kilku kilometrach zatrzymali się i do busa wsiadł Robert.

– Paweł, co jest grane?

– A co?

– Gdzie Anka?

– Tłumaczyłem już tamtemu panu, że…

– Nie pieprz. Wracamy po nią.

– Ale jej nie ma.

– A gdzie jest?

– Odeszła.

– Dokąd?

– Nie mam pojęcia. Pokłóciliśmy się. Może do Marka. Nic jej nie powiedziałem. Ona o niczym nie wie.

Robert wziął telefon i zadzwonił.

– Co wiecie o Lipskich?

Trzymał chwilę telefon przy uchu patrząc jednocześnie badawczo na Pawła. Nie kończąc połączenia zwrócił się do niego:

 – Słuchaj, musimy wiedzieć. Gdzie ona jest? W domu? Nie zostawimy jej, nie na tym etapie. Nie możemy ryzykować.

– Jej już nie ma.

– W domu?

Paweł skinął głową na tak. Robert przyłożył telefon do ucha.

– Sprawdźcie dom – rzucił i teraz już zerwał połączenie.

Odwrócił się w kierunku kierowcy i krzyknął, by zatrzymać samochód. Po kilkunastu minutach odebrał telefon. Po czym zapytał Pawła:

– Gdzie konkretnie? Nie mamy czasu.

– W sypialni, w szufladzie pod łóżkiem. 

– Słyszeliście? – zapytał do słuchawki i gdy usłyszał odpowiedź, przerwał połączenie.

Po chwili smartfon znowu dał o sobie znać. Robert odebrał. Usłyszał to, na co czekał. Odwrócił się do kierowcy i krzyknął:

– Jedziemy.

Paweł całą podróż patrzył przez okno w noc. Czuł na sobie wzrok Roberta.

 

Na lotnisku w końcu znalazł się wśród zupełnie obcych mu ludzi. Wojskowi sprawnie potworzyli kolejki do punktów, gdzie każdy miał odebrać zestaw podróżny. Paweł dotarł po kilkunastu minutach do przydzielonego mu stanowiska.

– Nazwisko.

– Paweł Lipski.

– Jest pan sam? Gdzie żona?

– Nie ma jej ze mną.

Funkcjonariuszka spojrzała smutno na Pawła.

– Kolejny – powiedziała cicho, do siebie. – Pański identyfikator i torba. Proszę oddać swój bagaż.

Potem przepuściła go przez bramkę i pokazała drogę.

– Proszę iść zgodnie ze wskazówkami. Nazwę bramy ma pan na identyfikatorze. No już.

Nie usłyszał od niej żadnego „powodzenia”, „szczęśliwej podróży” czy innych słów, które wypowiadała do tych, którzy byli przed nim. Czy już nigdy nie ucieknie od tej cholernej przeszłości? Spojrzał na identyfikator. Brama Didymos. Droga była skomplikowana, ale dobrze oznaczona. Kiedy znalazł się na miejscu z niewielką grupą ludzi, od razu zostali zapakowani do wojskowego samolotu transportowego. Rozejrzał się po pokładzie. Żadnej znajomej twarzy. Nikogo z braci. Marka też nie było. Poczuł ulgę.

 

Po kilku godzinach lotu dotarli na miejsce. Z samolotu nie odebrał ich żaden pojazd. Musieli przejść pieszo kilkanaście kilometrów popędzani przez uzbrojonych, jadących obok w jakichś dżipach strażników. Widniało, więc mogli zorientować się w krajobrazie. Ewidentnie znaleźli się w miejscu z surowym klimatem. Może to Islandia? Wcześniej, jeszcze w trakcie lotu, zapytał jakiegoś kręcącego się po pokładzie wojskowego, dokąd lecą, ale nie uzyskał odpowiedzi. Żaden z pasażerów, którego zaczepił, też nie miał pojęcia, jaki jest cel ich podróży. Islandia raczej nie. Nie lecieliby tak długo. Choć, z drugiej strony, nigdy nie leciał wojskowym samolotem transportowym. Latają szybciej czy wolniej od cywilnych? Mogli wylądować gdziekolwiek na dalekiej północy lub dalekim południu.

Wykończeni dotarli do jakichś baraków. Tam kazano im przebrać się w rzeczy, które otrzymali przed lotem. Szybko. Byli popędzani. Żadnej intymności. Nic. Kobiety, mężczyźni, wszyscy razem. Widocznie Dimorphos uderzy lada chwila. Paweł nagle uświadomił sobie, że nie ma wśród nich żadnych dzieci. Był młody. Przed czterdziestką. Sprawdzali jego DNA. Kto to wszystko wymyślił? Kto zaplanował? Kto zaprojektował? Cieszył się na nowy świat.

Zostali nakarmieni. Jakaś breja w menażce. Obrzydliwe. Nic to. Zjedli. Byli gotowi do dalszej podróży. Myśleli wcześniej, że w tych barakach są ukryte jakieś wejścia do szybów, windy, którymi zjadą w głąb ziemi, gdzieś pod skorupę, gdzie dostaną miejsca na przeczekanie. Ale widocznie to jeszcze nie tu. W barakach, przy ścianach rozstawione były piętrowe łóżka. Słusznie. Byli zmęczeni podróżą. Potrzebowali snu. Pewnie jutro ruszą w dalszą drogę.

Rano obudził ich piskliwy dźwięk. Popędzani przez wojskowych i o dziwo przez kilku wybrańców, którzy zostali uzbrojeni w teleskopowe pałki ustawili się w rzędach przed barakiem. Podobny apel został zorganizowany przy innych barakach, których rzędy ciągnęły się hen, w dal.

– Wybrańcy! Szumowiny! – Padły słowa, które nikogo nie zaskoczyły. Już każdy zrozumiał, w jakim położeniu się znalazł. Mieli dużo czasu na przemyślenia. A jak ktoś sam nie wpadł, to został uświadomiony przez innych. Pawła nikt nie musiał uświadamiać. Zrozumiał, gdzie jest, gdy rozbolał go brzuch i dostał rozwolnienia. Kiedy, po odstaniu w kolejce do wiadra, musiał załatwić się przy innych. Nie znał wszystkich odpowiedzi, ale zrozumiał, że „te schrony to mrzonki”.