Witaj Ana - delikatna miłość lesbijska...

– Witaj, Ana. Cu­dow­nie, znowu je­steś, moje ko­cha­nie.

– Witaj, Bir­git. Byłam wczo­raj, a tak wspa­nia­le mnie dziś wi­tasz?

– Byłaś, pa­mię­tam ten cudny czas… już się stę­sk­ni­łam. Nic nie po­ra­dzę, kotku. Spy­tam jak co­dzien­nie. Ma być dziś spe­cjal­nie?

– Oczy­wi­ście. Tym razem jesz­cze de­li­kat­niej, czu­lej, bar­dziej bło­goo…

– Jest, o co pro­sisz. Szep­niesz i jest.

– Chcę tego, Bir­git. Nie mogę się po­wstrzy­mać. Nie mogę my­śleć o ni­czym innym. Mam ge­nial­ny po­mysł, może na­iw­ny, głupi i sza­lo­ny. Mój ero­tyzm wy­zwa­la żądzę, ule­głość, nie­okieł­zna­nie. Dzie­sięć or­ga­zmów… unio­sę?

– Nie, nie po­zwa­lam, za­bra­niam, nie wiem, pro­szę, ale…

– Cu­dow­nie. Twoje… ale, ra­tu­je mnie, moja dobra sta­rusz­ko. Za­pra­szam cię, pro­szę.

Ja-nikt, ko­cham ją ponad wszyst­ko. Ma dzie­więt­na­ście lat. Przy moich czter­dzie­stu ośmiu jest dzie­cin­ką. Spo­tka­ły­śmy się jak w po­wie­ściach wy­so­kich lotów, w ga­le­rii sztu­ki na Mont­par­nas­se. Ar­gen­tyn­ka. Stu­diu­je fran­cu­ski. Jako na­uczy­ciel­ka chce „na­wie­dzać” dzie­ci – śmie­je się – czyli, dawać im wie­dzę. Uwiel­bia je. Wie, że kie­dyś, bę­dzie ich czwo­ro. Na razie ma mnie. Je­stem dla niej Panią Pro­fe­sor. No do­brze, byłam. Teraz Bir­git. Przy­cho­dzi do mnie po za­ję­ciach. Na go­dzin­kę, dwie. Co­dzien­nie. Takie ma chęci, nie­zwy­kłe po­trze­by. Idąc ulicą, roz­glą­da się, spraw­dza­jąc, czy nikt nie za­uwa­ży, że idzie do mnie. Widzę przez okno, bo za­wsze przy­cho­dzę pierw­sza. Ra­czej wsty­dzi się mo­je­go wieku, więc spo­ty­ka­my się u mnie, rzad­ko na mie­ście. Nikt nie był dla niej po­dob­nym speł­nie­niem. Wie, że może po­zwo­lić sobie na wszyst­ko. Na roz­kaz, proś­bę, uko­cha­ne trak­to­wa­nie, na cu­dow­ny, czuły dotyk.

Od wej­ścia, zry­wa­jąc z sie­bie ubra­nie, przy­tu­la się do mnie i chce, chce, aby… Za chwi­lę za­cznę ją gła­dzić po lśnią­cych, cu­dow­nie roz­pusz­czo­nych, po­dob­nych do he­ba­nu wło­sach. Po wy­smu­kłej szyi, de­li­kat­nych, drob­nych ra­mio­nach i zbyt du­żych – jakby za­po­mnia­ły o wła­ści­wej pro­por­cji do resz­ty ciała – jędr­nych i cięż­kich pier­siach. Przez na­stęp­ne se­kun­dy i mi­nu­ty, będę ob­ser­wo­wa­ła nie­obec­ne oczy, twarz w nie­biań­skim uśmie­chu, słu­cha­ła spa­zmem wy­szep­ty­wa­ne, żar­li­we zda­nia-mo­dli­twy. W za­leż­no­ści od na­pię­cia i emo­cji usły­szę: – Kotku, wol­niej, wol­niej pro­szę, teraz tro­chę szyb­ciej, teraz de­li­kat­niej, teraz… cu­dow­na Bir­git. De­cy­duj, rządź, po­ma­gaj, na­sy­caj. Je­steś wład­czy­nią, moją prze­wod­nicz­ką. A ja, twoją małą nie­wol­ni­cą. Ba­jecz­nie mnie pie­ścisz. Jesz­cze chwi­la… Nie prze­sta­waj, bła­gam, ko­cha­nie…

Tak śpie­wa do mnie moja Ana. Nie­waż­ne, że nie kocha mnie i nie­zręcz­nie to ukry­wa. Ważne, że przy­cho­dzi. A jest dla mnie prze­bu­dze­niem, roz­ja­śnie­niem, po­łą­cze­niem cudu mło­do­ści i sek­su­al­no­ści.

Ana ma swój sys­tem na życie: stu­dia, dom i praca. Jed­nak teraz – je­dy­nie seks. Naj­le­piej w nad­mia­rze. Wie, że jest wy­bran­ką. Ła­ska­wa Na­tu­ra po­ło­ży­ła na jej ciele „do­bro­tli­wą dłoń”, aby mogła, jedna na mi­lion, od­czu­wać swoje ciało. Aby nie­ziem­sko prze­ży­wa­jąc swoją roz­kosz, mogła mieć nie­usta­ją­cy, nie­moż­li­wy do na­sy­ce­nia or­gazm.

– Witaj, Ana.

– Witaj, Bir­git. Cie­szysz się, że przy­szłam, praw­da? Cze­ka­łaś od wczo­raj. Ma­rzy­łaś o mnie i nie spa­łaś. Wiesz, dzi­siaj na wy­kła­dach bar­dziej uważ­nie słu­cha­łam, co i jak mówi nasz nowy młody i nie­prze­cięt­nie sek­sow­ny pro­fe­sor. Ma niski, cie­pły, jed­no­cze­śnie zde­cy­do­wa­ny głos. Za­czę­łam po raz pierw­szy do­strze­gać męską pew­ność sie­bie, prze­ciw­ną two­jej de­li­kat­nej ko­bie­co­ści. Byłam za­sko­czo­na i… za­uro­czo­na. Stało się coś nie­zwy­kłe­go. Jego od­dech po­ja­wił się gdzieś obok, bli­sko, bli­żej, tuż, tuż, i… wszedł we mnie – ach, ta moja wy­obraź­nia. Uda za­czę­ły mi drżeć i trzeć same o sie­bie. Nic in­ne­go nie po­tra­fi­ły lub nie chcia­ły. Do tego do­szły palce lewej ręki, bo prawą, jako dobra stu­dent­ka, oczy­wi­ście no­to­wa­łam. I stało się. Sama nie wiem, kiedy uka­za­ło się i ob­ję­ło mnie całą. Byłam spa­ra­li­żo­wa­na, czu­łam, że on i ja… Czy to jest cho­ro­ba, cho­ciaż tak wspa­nia­ła…? No, do­brze, żar­tu­ję, lu­bisz, gdy mam dobry humor. Kilka śmiesz­nych zdań o ja­kimś tam męż­czyź­nie nie spra­wi­ły ci przy­kro­ści? Wiem, że nie spra­wi­ły. A teraz wezmę prysz­nic i wejdę w moje świę­to, w moją magię. Daj się za­pro­sić, Bir­git.

Ana przy­szła, roz­da­ła uśmie­chy, po­wie­dzia­ła kilka bo­le­snych zdań o nowym pro­fe­so­rze, do­sta­ła ode mnie w za­mian ty­sięcz­ne czu­ło­ści i wy­szła. Ana uważa, że nic, co jest z nią zwią­za­ne, nie spra­wi mi przy­kro­ści. A ja, ta za­uro­czo­na, chęt­nie się na to zga­dzam.

Je­stem sama. Do jej ju­trzej­sze­go za­wi­ta­nia, po­zo­sta­ło całe dwa­dzie­ścia go­dzin. Oczy­wi­ście, jako doj­rza­ła osoba i jesz­cze „pani pro­fe­sor”, umiem zor­ga­ni­zo­wać swój czas. Rano wy­kła­dy, obiad w stu­denc­kim barku, go­dzin­ka roz­mów z ko­le­żan­ka­mi – te cią­głe roz­mo­wy o ich nie­sfor­nych wnu­kach – krót­ki spa­cer i dom. Daw­niej, wie­czo­ra­mi, świet­nie sobie ra­dzi­łam. Książ­ki, cza­sem TV, spo­tka­nia ze zna­jo­my­mi i czas sen­sow­nie mijał. Teraz, cały wie­czór pust­ka. Cze­kam na Anę. Pra­gnę jej dzie­cin­ne­go uśmie­chu, nie­po­ha­mo­wa­nej chęci no­wych zmian, no­wych po­my­słów do urze­czy­wist­nie­nia. Tę­sk­nię za cza­rem duszy i ciała, za jej nie­zwy­kłą, nie­waż­ne, że oka­zy­wa­ną wy­łącz­nie jej samej czu­ło­ścią. Bar­dzo tę­sk­nię.

– Witaj, Ana.

– Witaj, Bir­git. To jest Hugo, mój ko­le­ga ze stu­diów. Też Ar­gen­tyń­czyk. Po­znaj go, pro­szę. Naj­lep­szy stu­dent na roku. Jest tak pe­wien swo­ich zdol­no­ści, że dla żartu ośmie­la się pod­po­wia­dać wy­kła­dow­com nie­któ­re bra­ku­ją­ce im słowa czy zda­nia. Męska śmia­łość, gra­ni­czą­ca z wy­rzu­ce­niem ze stu­diów, wspa­nia­ła gra, która in­try­gu­je mnie i wszyst­kie moje ko­le­żan­ki. Jest rów­nież ka­pi­ta­nem na­szej dru­ży­ny ko­szy­ków­ki. Jak wi­dzisz, jest przy­stoj­ny i, mam wra­że­nie, czuły, cho­ciaż, to nie jest dla mnie ważne, bo mam cie­bie. Mam cie­bie Bir­git, praw­da? Teraz prze­pra­szam. Nie mam czasu na dłuż­szą roz­mo­wę. Chyba ro­zu­miesz. Idzie­my na mecz ko­szy­ków­ki, póź­niej na ko­la­cję i do dys­ko­te­ki. Ty nie byłaś tam od wie­ków i za­po­mnia­łaś. A my, mło­dzi, chce­my tego. Wpad­nę jutro, po­ga­da­my o nas i oczy­wi­ście o nim. Nie martw się, będę do cie­bie przy­cho­dzi­ła, żebyś za mną nie wzdy­cha­ła. Teraz chcę – a wiem, że mogę – po­pró­bo­wać to­wa­rzy­stwa męż­czy­zny. Bóg, czy rzą­dzą­ca zie­mią gwiaz­da, po­zwa­la­ją na to. No, do­brze. Znowu żar­tu­ję. Sorry. Do jutra Bir­git. Do jutra.

Miło, że Ana przed­sta­wi­ła mi ko­le­gę ze stu­diów, z któ­rym idzie na ko­la­cję i do klubu. Po raz pierw­szy – męż­czy­znę. Przy­szła i „za­wia­do­mi­ła” o za­in­te­re­so­wa­niu inną niż moja, płcią. Jak córka matkę o pierw­szej w życiu rand­ce. Czy ona nie chce zro­zu­mieć, że nie je­stem dla niej matką? Czy na­praw­dę sądzi, że klub i we­so­ła za­ba­wa to zde­cy­do­wa­nie już nie dla mnie, bo się ze­sta­rza­łam, brak mi pa­mię­ci i za­po­mnia­łam o mojej mło­do­ści? W ten spo­sób mówić do naj­bliż­szej osoby? To smut­ne, pa­rzą­ce i od­py­cha­ją­ce.

Wcze­śniej, kilka ty­go­dni temu, za­uwa­ży­łam pe­wien ro­dzaj bo­le­snej izo­la­cji. Nie zwią­za­nej z jej nie­obec­no­ścią, lecz tej, która się po­ja­wi­ła, gdy da­wa­łam jej przy­jem­ność. Moje palce gła­dzą­ce jej ciało prze­sta­ły prze­ży­wać wiel­kie świę­to. Wy­czu­ły sa­mot­ność i osty­gły. Za­czę­ły mi pod­po­wia­dać, że jej skóra nie jest już dla nich przy­ja­zna. Nie czuły jej bli­sko, lecz… obok.

Do­tar­ło też do mnie strasz­ne, bez­sen­sow­ne i nie­czu­łe py­ta­nie: – Co ja mam dla sie­bie z tego związ­ku? Zbyt dużo no­wych pytań za­czę­ło do mnie do­cie­rać. Zbyt dużo. Przy­szedł czas, aby o tym z Aną po­roz­ma­wiać.

– Witaj, Ana.

– Witaj, Bir­git.

– Cie­szę się, że je­steś. Już po wy­kła­dach? Chcesz się cze­goś napić, coś zjeść?

– Och nie, nie, nie. Chcę, chcę… i pro­szę.

– Wiesz, Ana, chcia­ła­bym z tobą naj­pierw po­roz­ma­wiać. Po­zwól, pro­szę. To dla mnie ważne, cho­ciaż, nie wiem… Wi­dzisz, coraz czę­ściej wy­da­je mi się, że dając ci wszyst­ko, otrzy­mu­ję od cie­bie… nie, nie mogę po­wie­dzieć, że nic, lecz nie­wie­le. Co ty o tym są­dzisz, moje ko­cha­nie? Po­myśl, albo le­piej spró­buj od­czuć. Czy po­tra­fi­ła­byś po­da­ro­wać mi cały swój czas, ten, który ja do­tych­czas da­wa­łam tobie? Czy ze­chcia­ła­byś… teraz ty, spra­wić mi, choć odro­bi­nę roz­ko­szy?

– Dla­cze­go nie, do­brze, choć… Za­sko­czy­łaś mnie, Bir­git. Oczy­wi­ście, mogę coś z tym zro­bić. Za­sta­na­wia­łam, dla­cze­go, choć znamy się dwa lata, nigdy nie mó­wi­łaś… Sama do­brze wiesz – kiedy prze­kra­czam twój próg, myślę tylko o speł­nie­niu, nie za­uwa­żam ni­ko­go oprócz sie­bie, być może też… Nie. Nie lek­ce­wa­żę cię. Kła­ma­ła­bym, mó­wiąc, że nie mam czasu lub chęci cię do­ty­kać i pie­ścić.. Zro­zum. Siła, która wcią­ga mnie w twój nie­zwy­kły wir, jest nar­ko­ty­kiem i nie mogę się jej prze­ciw­sta­wić. Więc ule­gam. Wiedz jed­nak, że ogrom­nie cię sza­nu­ję, cho­ciaż jesz­cze nie umiem do końca… ko­chać. Wy­bacz.

– Sły­szę, co do mnie mó­wisz, Ana. Rze­czy­wi­ście źle to wszyst­ko po­ukła­da­łam. Po­sta­ram się po­ma­gać ci we wszyst­kim. Bar­dzo cię ko­cham. Prze­pra­szam za moją śmia­łość, moja cudna Ano. Wy­bacz.

Tego się spo­dzie­wa­łam – nie­ste­ty… Czy długo jesz­cze będę się go­dzi­ła? To nie może tak dłu­żej trwać. Już nie. Do­tar­ły do mnie zda­nia, kto jest kim w tym związ­ku: – „Ona ma wszyst­ko, a ty nic. Jest pięk­na i młoda, a ty stara i zgorzk­nia­ła. Cie­bie nikt nie po­żą­da, a ją – każdy męż­czy­zna. Ty chyba nigdy nie mia­łaś sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce­go or­ga­zmu, a ona ma ich ty­sią­ce, za­wsze, gdy ze­chce. Nie prze­szka­dza ci to? Nie drę­czy cię? Nie za­zdro­ścisz jej?”

Tak. Czuję to ogrom­nie. Sza­leń­czo jej tego za­zdrosz­czę. Od dzi­siaj: Ja – chcę – mieć to samo! Na­le­ży mi się! Każdy czło­wiek ma prawo otrzy­my­wać od życia, co naj­lep­sze. Od teraz – tyle dla niej co dla mnie. Prze­ciw­sta­wię się jej od­mo­wom. Po­tra­fię. Nawet gdy­bym była na­chal­na i bez­czel­na!

– Witaj, Ana.

– Witaj, Bir­git.

– Ana, po­słu­chaj mnie, to ważne. Zanim od wej­ścia, cza­sem bez po­wie­dze­nia dzień dobry, za­czniesz się roz­bie­rać, pój­dziesz do ła­zien­ki, a potem ka­żesz spra­wiać sobie przy­jem­ność, wy­słu­chaj, co mam do po­wie­dze­nia. Może bę­dzie nie­mi­łe, przy­kre i nie­ludz­kie. Chcę teraz do cie­bie mówić. Ab­so­lut­nie mi nie prze­ry­waj!

Ja, star­sza pani o imie­niu Bir­git, chcę roz­ko­szy! Ja Bir­git, mam prawo do roz­ko­szy! Czy­sta praw­da, Ano. Coraz bar­dziej de­ner­wu­ją mnie twoje wi­zy­ty, w któ­rych okra­dasz mnie z czasu i z sił. Wku­rza mnie przy­pro­wa­dza­nie niby ko­le­gów, z któ­ry­mi od dawna współ­ży­jesz. De­ner­wu­ją opo­wia­da­nia o ich mło­dych, wspa­nia­łych cia­łach, o cza­sie, który razem spę­dza­cie. Nie mogę słu­chać chwa­le­nia się, co oni dla cie­bie zna­czą. Zro­bi­łaś mi nie­daw­no nie­wia­ry­god­ne, wiel­kie świń­stwo. Przy­szłaś i za­py­ta­łaś, co masz zro­bić, żeby on chciał się z tobą prze­spać. Bo ty tego chcesz, a on jest nie­śmia­ły. Pie­przo­ny pro­blem, a ja mam ci pomóc. Ja, twoja ko­chan­ka, mam ci pod­po­wia­dać, czy masz pie­przyć się z fa­ce­tem? Zgro­za. Tupet.

I jesz­cze jedno. Coraz czę­ściej, na­tar­czy­wiej i bez­czel­niej pro­sisz o te twoje „wy­czy­ny”. Wcze­śniej rze­czy­wi­ście, byłam tobą za­śle­pio­na. Jed­nak teraz, po eks­ce­sach z męż­czy­zna­mi – wiel­kie stop. Ła­piesz, co mówię? Do­cie­ra do cie­bie?

Daj mi w tej chwi­li ty­siąc razy roz­kosz! Teraz i tutaj! Ja chcę i żądam! Masz mi oddać or­ga­zmy, które przez dwa lata ci dałam! Ani grama mniej, ani go­dzi­ny mniej! Wtedy do­pie­ro otrzy­masz coś w za­mian. Cho­le­ra, cho­le­ra, cho­le­ra!

– Bir­git, co ty wy­pra­wiasz? Od­pa­li­łaś jak nigdy wcze­śniej. Nie wiem, o czym mó­wisz. Prze­kli­nasz, wrzesz­czysz. O co ci cho­dzi? Ra­czej… daj spo­kój. Ja mam ci coś dawać? Masz mnie, kiedy chcesz, na­sy­casz się moją mło­do­ścią. Nie wy­star­cza ci? Fuck, wście­kłam się. Teraz usły­szysz, co po­tra­fi mój cha­rak­ter i ży­wio­ło­wa, la­ty­no­ska na­tu­ra. Wy­pa­lę ci, na co za­słu­gu­jesz. Od dawna wy­czu­wam twoją chorą za­zdrość o wszyst­ko, co moje.

Inna ko­bie­ta w twoim wieku nie ośmie­li­ła­by się re­ago­wać. Cze­ka­ła­by pod drzwia­mi, uda­jąc psa lub nie­wol­ni­cę. By­ła­by chęt­na, wier­na i na wszyst­ko przy­go­to­wa­na. Co ty wła­ści­wie my­ślisz? Że ja nie po­tra­fię zna­leźć innej? Fuck. Nie roz­ma­wiaj­my o tym, stara ciot­ko. Jutro ci przej­dzie. Wiesz, że me­no­pau­za w twoim wieku jest normą. Po­wo­du­je dziw­ne za­cho­wa­nia zmę­czo­ne­go ciała i roz­dy­go­ta­ne­go umy­słu. Ona na­ka­za­ła ci żą­da­nia, aby bez po­wo­du, mieć ni­czym nie­uza­sad­nio­ne star­cze wzlo­ty or­gia­stycz­ne. Po­pie­przy­ła ci w gło­wie. Wszyst­ko już ode­szło od cie­bie. Mu­sisz się z tym na za­wsze zgo­dzić. Czego, do cho­le­ry, ode mnie ocze­ku­jesz? Że za­cznę mię­to­sić twoje zwiot­cza­łe ciało, uda­jąc, że jest mi miło i przy­jem­nie? Na­praw­dę chcesz mo­je­go jaw­ne­go kłam­stwa? Nie wie­rzę, Bir­git, nie wie­rzę. No do­brze, sorry… prze­cho­dzi mi. Zo­stań­my le­piej przy tym, co do­tych­czas. Mogę odejść. Wtedy zo­sta­niesz cał­ko­wi­cie sama i nikt cię nie ze­chce.

Tego zde­cy­do­wa­nie zbyt wiele. Nie­wia­ry­god­na śmia­łość. Lek­ce­wa­ży mnie, ośmie­sza i wy­kpi­wa. Nic dla niej nie zna­czę. Uważa, do cho­le­ry, że jest kimś, bo ma pie­przo­ne gór­no-wzlo­ty. Nie po­zwo­lę sie­bie lek­ce­wa­żyć, prze­klę­ta gów­nia­ro. Nie­na­wi­dzę jej mło­do­ści i orgii or­ga­zmów. I do­kład­nie wiem, czego jej życzę. Ko­niec. Ko­niec. Ko­niec.

– Witaj, Bir­git.

– To ty, Ana? Nie wie­rzę. Na­praw­dę ty?

Do­brze, że się przy­szłaś. Nie było cię od ponad roku. Cze­ka­łam i… Wiem, wiem. Wtedy, kiedy się po­kłó­ci­ły­śmy, byłam po­twor­nie zde­ner­wo­wa­na, jakby obłą­ka­na. Moja roz­wy­drzo­na me­no­pau­za wszyst­ko mi w gło­wie prze­krę­ci­ła. Prze­pra­szam. Nie mogę chcieć tego, co na­le­ży się tylko tobie… Wy­bacz, prze­pra­szam jesz­cze raz, Ano. Nie po­wtó­rzę tego. Wejdź, usiądź, roz­gość się. Opo­wiedz wszyst­ko, co się dzia­ło. Nowe mi­ło­ści, nowi mło­dzi ko­chan­ko­wie, nowe eska­pa­dy? Oczy­wi­ście ro­zu­miem twoje pra­gnie­nia. Je­steś wol­nym czło­wie­kiem, a ja – to do mnie wró­ci­ło – nadal twoją, pełną po­świę­ce­nia, sta­rusz­ką. Mam wiel­ką ocho­tę, jak za daw­nych, cu­dow­nych dni, dać ci nie­ziem­skie do­zna­nia. Przy­po­mnieć, co cie­bie do mnie co­dzien­nie zwa­bia­ło. A teraz, po­wiedz, szcze­rze i po­waż­nie. Czy rze­czy­wi­ście męż­czyź­ni po­tra­fią mieć dla cie­bie tyle mi­ło­ści, czu­ło­ści i za­an­ga­żo­wa­nia? Czy rze­czy­wi­ście jest ci z nimi wspa­nia­le?

– Oczy­wi­ście, jest mi z nimi nie­źle, wiesz, jak lubię się ko­chać. Nie­ste­ty, oni są… cho­ler­nie do mnie po­dob­ni. Chcą brać i brać. Wszyst­ko i za­wsze wy­łącz­nie dla sie­bie. Nie, nie do­sta­łam od nich tego, co od cie­bie. Oni tego nie po­tra­fią. A teraz słowo o mnie. Nie­wie­le się zmie­ni­łam. Po­trze­bu­ję spe­cjal­nych, nad­zwy­czaj­nych upo­jeń. Więc po­trze­bu­ję cie­bie. Od kilku mie­się­cy chcia­łam do cie­bie przyjść. Nie mia­łam od­wa­gi, bo wtedy ode­szłam. Jed­nak dzi­siaj, chcia­ła­bym… jeśli się zgo­dzisz.

– Ja też o tym ma­rzy­łam, Ano, choć, szcze­rze – na po­cząt­ku było mi cięż­ko. Nie da­wa­łam rady. Byłam chora, kilka mie­się­cy w szpi­ta­lu, zwol­ni­li mnie z pracy, nie­mal umie­ra­łam. Nie do­szłam jesz­cze w pełni do sie­bie. Biorę nadal leki psy­cho­tro­po­we. Na szczę­ście żar za­zdro­ści prze­stał być moim prze­kleń­stwem. A teraz… twój po­wrót. Mamy od nowa dużo czasu dla sie­bie. Nie spiesz­my się, Ana. Roz­grzej się ko­cha­nie, roz­luź­nij i po­czuj jak u sie­bie w domu. Pa­mię­tasz twoje ob­se­sje mło­do­ści? Pa­mię­tasz, ile kie­dyś, na po­cząt­ku, chcia­łaś mieć… Teraz do­sta­niesz ode mnie, ile ze­chcesz i… sama o tym zde­cy­du­jesz.

– Cu­dow­nie. Od dawna marzę, aby z tobą ko­lej­ny raz po­pły­nąć. Dzi­siaj, po dłu­gim cza­sie, po­bi­ję wszyst­kie re­kor­dy. Tego chcę. Od tego się ra­czej nie umie­ra. Nie można umrzeć od naj­wspa­nial­szych unie­sień, które ja, wy­bran­ka, otrzy­mu­ję tam, z góry, praw­da Bir­git?

– Nikt tego nie wie, Ano. Bóg ob­da­ro­wał cię de­li­kat­no­ścią roz­ko­szy – tylko on może o tym de­cy­do­wać.

– Już, już je­stem, Bir­git. Po­wtórz­my to, co kie­dyś. Za­cznij­my w zna­nej ci ko­lej­no­ści. Po­wo­lut­ku, pro­szę. Włosy, szyja, ra­mio­na, długo i de­li­kat­nie moje wciąż młode pier­si. Za mo­ment niżej i niżej, aż do miej­sca, które na­zwa­łaś moim mi­ło­snym trój­ką­tem, czyli do trzech moich nie­zwy­kłych punk­tów. Kie­dyś po­bu­dza­łaś każdy z nich osob­no. Do gra­nic moich moż­li­wo­ści. Teraz od­mia­na. Pro­szę o wszyst­kie trzy jed­no­cze­śnie. Pro­szę. Nie mogę dłu­żej roz­ma­wiać, kręci mi się w gło­wie. Za­cznij teraz. I, jesz­cze jedno. Pra­gnę po­dwo­je­nia tam­tych aniel­skich chwil. Nie prze­sta­waj, nawet jeśli bę­dzie zbyt długo trwa­ło i bę­dziesz się o mnie bała. Nie prze­sta­waj… aż będę bez od­de­chu. Do sa­mych gra­nic… Choć do mnie, Bir­git, zbliż się, ko­cha­nie.

– Tak, moja Ano.

– Do­ty­kaj, ślicz­nie mnie pieść, czule, de­li­kat­nie, niżej pro­szę, niżej, teraz, teraz… Czu­jesz, jak chło­nę twój dotyk, w jaki trans mnie wpro­wa­dzasz. Za­czy­nam pło­nąć. Je­stem w two­ich rę­kach, Bir­git. Ty – teraz – mo­żesz – wszyst­ko…

– Boże! Co czy­nisz…? My­lisz się. Ja je­stem Bir­git! Jej, Anie, masz pomóc, by w wiel­kiej chwa­le nie­skoń­czo­nych or­ga­zmów na za­wsze roz­sta­ła się z tym świa­tem. Moje ręce nie mogą prze­stać jej pie­ścić. Za­uwa­ży ich bez­ruch i spró­bu­je wy­su­płać się z do­zgon­ne­go upo­je­nia. W chwi­li mojej ze­msty nie­moż­li­wej do udo­wod­nie­nia nie po­zwa­lasz mi dłu­żej ist­nieć? Po­wró­cił jej od­dech, otwie­ra oczy… Nie je­steś Boże spra­wie­dli­wy… dło­nie mam coraz słab­sze, mniej widzę, mniej… czuję… Ano…