Z marchwi wstanie

 

Hi­sto­ry­cy zgod­nie stwier­dza­ją, że naj­więk­szy wpływ na sy­tu­ację geo­po­li­tycz­ną mają nie ci wład­cy, któ­rzy są ide­al­nie przy­go­to­wa­ni do rzą­dze­nia, ale ci, któ­rzy nie do końca wie­dzą, co robią. Po Lo­tha­rze Cal­do­re­lio­nie spo­dzie­wa­no się więc cze­goś… wiel­kie­go.

Cal­dor nie był po­tę­gą mi­li­tar­ną, han­dlo­wą, ani nawet kul­tu­ral­ną. Miał za to coś, czego innym kra­jom bra­ko­wa­ło – naj­dłuż­szą lą­do­wą gra­ni­cę z wrogo na­sta­wio­nym Im­pe­rium Untha­ri­mów. Mię­dzy in­ny­mi tego wła­śnie do­ty­czy­ło nad­zwy­czaj­ne ze­bra­nie Kró­lew­skiej Rady, pierw­sze od czasu śmier­ci sta­re­go króla Le­ory­ka. Obec­nie Lo­thar, jego młody na­stęp­ca, wy­słu­chi­wał nud­ne­go spra­woz­da­nia mar­szał­ka Carlo Rif­fe­ra. Po­staw­ny męż­czy­zna miał minę ge­ne­ra­ła, który pa­trzy, jak jego armia zaj­mu­je wła­śnie dru­gie miej­sce. 

– Woj­ska Untha­ri­mów gro­ma­dzą się wzdłuż gra­ni­cy z Za­chod­nią Mar­chią, więc je­ste­śmy za­gro­że­ni od pół­no­cy i pół­noc­ne­go wscho­du. Lu­te­nia pod­da­ła się nie­umar­łym prak­tycz­nie bez walki, z wy­jąt­kiem jed­nej wio­ski, która dziel­nie sta­wia opór na­jeźdź­com. Można więc po­wie­dzieć, że je­ste­śmy od­sło­nię­ci rów­nież od pół­noc­ne­go za­cho­du. Za­sad­ni­czo do­nie­sie­nia o zdo­by­ciu Car­cas­so­ne po­twier­dza­ją też, że woj­sko Untha­ri­mów może gro­ma­dzić się rów­nież od p-pół­noc­ne­go… po­łu­dnia.

– Do­brze, że nas nie oto­czy­li – mruk­nął Lo­thar znad książ­ki.

Zgro­ma­dze­ni wy­mie­ni­li spoj­rze­nia. Jak na kogoś, kto do­wie­dział się, że licz­ba ościen­nych państw zmniej­szy­ła się do jed­ne­go, wład­ca był za­ska­ku­ją­co spo­koj­ny. Mar­sza­łek mu­siał być więc zbyt de­li­kat­ny.

– Wasza mi­łość, sy­tu­acja może się jesz­cze po­gor­szyć.

– Niby czemu? Untha­ri­mo­wie nie zła­mią pra­sta­re­go paktu, póki mamy gwa­ran­tów po­ko­ju u sie­bie i w Przy­sta­ni Wscho­du.

Tra­dy­cja wy­sy­ła­nia gwa­ran­tów była tak stara, że pierw­sze za­ło­że­nia nie zo­sta­ły spi­sa­ne, ale wy­ma­lo­wa­ne w po­sta­ci pa­ty­cza­ków na ścia­nach ja­ski­ni. W wol­nym tłu­ma­cze­niu mó­wi­ły one „Ty nam zro­bić łup, ty do­stać więk­sze łup”. Brzmia­ło głu­pio, ale Cal­co­dr­czy­cy i Untha­ri­mo­wie nie to­czy­li ze sobą wojny od czasu nie­sław­nej re­be­lii Me­he­let.

– Mój panie… – Głos za­brał Felix Carto, kanc­lerz. – Pro­blem w tym, że nie mamy swo­je­go gwa­ran­ta w Przy­sta­ni Wscho­du od kiedy twój wuj wy­zio­nął ducha ze­szłej wio­sny. W do­dat­ku Jorn z Untha­ru też nie ma się za do­brze. Za ty­dzień przy­pa­da setna rocz­ni­ca jego przy­jaz­du. Miał wy­gło­sić mowę i w ogóle, ale zła­pał katar i oba­wia­my się, że w tym wieku to może się skoń­czyć… źle.

Lo­thar wes­tchnął i z cięż­kim ser­cem odło­żył książ­kę. Po­pa­trzył ze zdziwieniem na zgromadzonych, jakby dopiero teraz zorientował się, że bierze udział w spotkaniu. 

– Za­mknąć go w wieży. Cza­sem trze­ba się po­świę­cić dla dobra kró­le­stwa. Gdzie jest Mistrz Szpie­gów?

– Tu je­stem, mój panie. – Łysy jak ko­la­no lord Oswick wy­chy­lił się i pod­niósł nie­śmia­ło dłoń.

– Och! Do tej pory nie wiem, jak ty to ro­bisz. Za­wsze po­ja­wiasz się tak dys­kret­nie, że nikt nie widzi, kiedy wcho­dzisz.

– Byłem tu od sa­me­go po­cząt­ku na­ra­dy, wasza mi­łość – po­wie­dział nie­pew­nie Oswick zer­ka­jąc na ze­bra­nych, któ­rzy nie śmie­li go jed­nak po­przeć.

– Ro­zu­miem, pew­nie wto­pi­łeś się w tło, żeby po­zo­stać nie­zau­wa­żo­nym, ty szczwa­ny lisie.

– Nie, nawet czy­ta­łem ra­port z misji w… auć! – Ucichł, gdy opan­ce­rzo­na stopa mar­szał­ka za­sto­so­wa­ła ma­newr wy­prze­dza­ją­cy prze­ciw głu­po­tom, które wy­do­by­wa­ły się z ust mi­strza szpie­gów i zdzieliła go w kostkę. 

– Nie­waż­ne… znaj­dziesz mo­je­go ko­cha­ne­go brata i przy­pro­wa­dzisz go do mnie, oczy­wi­ście w jed­nym ka­wał­ku. Jak ci się uda, ob­sy­pię cię zło­tem. Jak nie… to czeka cię front pół­noc­ny, wschod­ni, za­chod­ni… nie­waż­ne. Gwa­ran­tu­ję, że bę­dziesz pierw­szą osobą, która dowie się, że wróg prze­kro­czył gra­ni­ce. To ko­niec pa­no­wie, mo­że­cie się ro­zejść.

Człon­ko­wie Kró­lew­skiej Rady pod­nie­śli się cięż­ko z krze­seł, a gdy Lo­thar wy­szedł, z po­wro­tem na nie opa­dli. Pierw­sza za­sa­da spi­sko­wa­nia brzmi: pro­wadź tajne na­ra­dy tam, gdzie nikt cię nie pod­słu­cha. Spi­skow­cy sko­rzy­sta­li więc z je­dy­ne­go miej­sca, obok któ­re­go Lo­thar Cal­do­re­lion nigdy nie przej­dzie z wła­snej woli – Sali Obrad po obo­wiąz­ko­wej czę­ści po­sie­dze­nia.

– Dro­dzy pa­no­wie! – Mar­sza­łek Rif­fer za­brał głos. – Dzie­ci po­szły się bawić, mo­że­my więc po­roz­ma­wiać na po­waż­nie. Chyba nikt z nas nie ma wąt­pli­wo­ści, że wojna z Untha­ri­ma­mi i nie­umar­łą armią wkrót­ce na­dej­dzie, a gdy to się sta­nie, żaden gwa­rant nie po­wstrzy­ma tych… go­le­mów or­ga­nicz­nych przed za­la­niem na­sze­go kraju.

– I tak eko­no­micz­nie je­ste­śmy od nich prak­tycz­nie za­leż­ni. – Za­rząd­ca Scarp burk­nął mar­kot­nie. – Nasze cechy rze­mieśl­ni­cze nie mogą się rów­nać z ich gro­bo­fak­tu­ra­mi. Nie­umar­li pra­cu­ją non stop, a ich pro­duk­ty kosz­tu­ją gro­sze. Są wy­daj­ni, wy­jąt­ko­wo tani w utrzy­ma­niu i cał­ko­wi­cie bez­piecz­ni. Wie­cie czym za­stą­pio­no ich po­ciąg do ży­we­go mięsa? Mar­chwią! Po­spo­li­tą i tanią mar­chwią!

Widok zdenerwowanego zarządcy był czymś wy­jąt­ko­wym. Scarp nigdy nie od­zy­wał się na ze­bra­niach, nawet po naj­bar­dziej ką­śli­wych uwa­gach na temat stanu skar­bu pań­stwa. Wy­glą­dał ra­czej na osobę, która złość ku­mu­lu­je w sobie, a po po­wro­cie do domu od­re­ago­wu­je nerwy przez wło­że­nie ko­cia­ka do na­grza­ne­go pie­kar­ni­ka.

– Nie za­po­mi­naj­cie o ich zdol­no­ściach bo­jo­wych, pa­no­wie – dodał mar­sza­łek – bo ci nie­umar­li, to zna­czy go­le­my or­ga­nicz­ne, są nie­ustra­szo­ne. Do tego Untha­ri­mo­wie uży­wa­ją brud­nych sztu­czek. Mają Gni­ją­cy Re­gi­ment, armię tru­pów za­ku­tych w stal. Coś ta­kie­go jest nie do ru­sze­nia, chyba że ta­ra­nem.

– Już nie wspo­mnę o tym, że ne­kro­man­ci wskrze­sza­ją po­le­głych. – Kanc­lerz po­ki­wał głową. – Nawet gdy­by­śmy wy­gra­li jakąś po­tycz­kę, bę­dzie­my mu­sie­li sprzą­tać trupy z jed­nej i dru­giej stro­ny, żeby nie do­da­wać im sił. 

– To już nie te pola bitew co kie­dyś… – mruk­nął smęt­nie Rif­fer.

– Nie­ste­ty – wes­tchnął kanc­lerz – zanim nasz mi­ło­ści­wie pa­nu­ją­cy smar­kacz zo­rien­tu­je się, że wróg stoi u bram, prze­le­je się bar­dzo dużo cal­dor­skiej krwi. – Gdyby stary Le­oryk żył…

– Wal­czył­by z nie­umar­ły­mi tak czy tak, po­dob­nie jak ten jego drugi sy­na­lek, Gil­dor – odparł marszałek – po­wia­dam wam, pa­no­wie, że z Cal­do­re­lio­na­mi jest za­wsze pro­blem. Już pół biedy, że jeden z dru­gim sobie po­wal­czy. Go­rzej, jak wy­gry­wa­ją. Gdy­by­śmy tak do­szli do po­ro­zu­mie­nia z Untha­ri­ma­mi, wpro­wa­dzi­li­by do na­szej go­spo­dar­ki nieco od­na­wial­nych źró­deł siły ro­bo­czej… teraz ogrom­ne in­we­sty­cje prze­cho­dzą nam koło nosa.

Wszy­scy po­pa­trzy­li na sie­bie z mi­na­mi wy­traw­nych kar­cia­rzy, któ­rzy jak jeden mąż oszu­ku­ją, ale jesz­cze nie wie­dzą, że każdy z nich ma te same karty. 

– Pa­no­wie, po­wiem wprost! – Mar­sza­łek pod­niósł się z krze­sła. – Był u mnie poseł Untha­ri­mów i za­ofe­ro­wał mi skrzy­nię złota i za­cho­wa­nie do­tych­cza­so­wej funk­cji, jeśli do­pro­wa­dzę do prze­wro­tu pa­ła­co­we­go i do­star­czę mu wszyst­kich ży­ją­cych Cal­do­re­lio­nów.

– Mnie też! – Kanc­lerz rów­nież pod­niósł się z miej­sca.

– I mnie! – Zdzi­wio­ny Scarp ro­zej­rzał się wo­ko­ło.

– I mnie – mruk­nął Oswick bęb­niąc pal­ca­mi po bla­cie. – Nawet już zdą­ży­łem przed­się­wziąć pewne kroki.

– Czyli chce­cie po­wie­dzieć, że po­sła­niec przy­je­chał ze skrzy­nią złota i cho­dził po proś­bie od jed­ne­go do dru­gie­go, szu­ka­jąc pierw­sze­go chęt­ne­go do spi­sku?

– Na to wy­cho­dzi.

– I wszy­scy się zgo­dzi­li­śmy?

– Na to wy­cho­dzi.

– Pa­no­wie… – Mar­sza­łek pod­krę­cił wąs – Bę­dzie­my mu­sie­li się jakoś po­dzie­lić tym zło­tem.

*

Kto mógł prze­wi­dzieć, że kra­dzież pier­ście­nia z prze­klę­te­go gro­bow­ca ścią­ga na głowę klą­twę? Chyba każdy, kto miał odro­bi­nę wy­obraź­ni i oleju w gło­wie. Or­rick nie miał ani jed­ne­go, ani dru­gie­go. Trud­no o wy­obraź­nię, gdy od pra­wie roku su­mien­nie sta­rasz się o lo­ka­tę naj­gor­sze­go stu­den­ta Uni­wer­sy­te­tu Me­za­dor­skie­go.

Głos, który to­wa­rzy­szył mu od ty­go­dnia, nie­ustan­nie szy­dził i mie­szał go z bło­tem. Chło­pak czuł się tak, jakby znowu sły­szał głos matki, tylko tym razem nie mógł uciec z domu. Pier­ście­nia też nie mógł zdjąć, bo gdy go chwy­tał, dzia­do­stwo za­cie­śnia­ło się coraz bar­dziej, aż palec robił się fio­le­to­wy. Na szczę­ście wy­star­czy­ło zo­sta­wić pier­ścień w spo­ko­ju, by wró­cił do normy.

Roz­wa­żał już za­sta­wie­nie bły­skot­ki w lom­bar­dzie razem z dło­nią, gdy usły­szał chrząk­nię­cie. Stał przed nim mło­dzie­niec w dro­gim płasz­czu z kap­tu­rem. Za­pew­ne chciał ukryć swoją toż­sa­mość, ale rzu­cał się w oczy jak pro­sty­tut­ka w ko­ście­le. Blond włosy, broda w szpic i umie­jęt­ność po­ka­zy­wa­nia w uśmie­chu wszyst­kich zębów były ce­cha­mi cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi Cal­do­re­lio­nów.

– Drogi przy­ja­cie­lu… – W ustach przy­by­sza słowa te brzmia­ły tak, jakby fak­tycz­nie znali się od dzie­ciń­stwa. – Ptasz­ki ćwier­ka­ją, że znasz drogę do gro­bow­ca Me­he­let.

– T… tak panie.

Pier­ścień, głup­cze, oddaj mu pier­ścień.

– Ten skarb wska­że ci drogę. – Or­rick wy­cią­gnął drżą­cą dłoń, na któ­rej lśni­ła bły­skot­ka.

Jesz­cze tylko chwi­la i mę­czar­nia Or­ric­ka miała się za­koń­czyć. Wy­star­czy­ło tylko, by ktoś go­dzien uwagi pier­ście­nia ścią­gnął go z palca. Gdy przy­bysz do­tknął me­ta­lu, ob­rącz­ka po­więk­szy­ła się, a Or­rick cof­nął dłoń. Rabuś gro­bów przez chwi­lę na­słu­chi­wał dźwię­ków oto­cze­nia, a potem pu­ścił się bie­giem ku wy­lo­to­wi ulicz­ki.

Męż­czy­zna spoj­rzał na bły­skot­kę. Przez mo­ment miał wra­że­nie, że w ob­rącz­ce widzi oko, fio­le­to­wą tę­czów­kę i nie­re­gu­lar­ną plamę za­miast źre­ni­cy. Mimo wszyst­ko wsu­nął pier­ścień na palec, pie­czę­tu­jąc swój los.

Im dalej prze­su­wał się pier­ścień, tym ten sta­wał się mniej­szy, aż wresz­cie, za­wę­dro­waw­szy naj­da­lej jak tylko się da, przy­lgnął do dłoni na stałe, jak pa­so­żyt wy­sy­sa­ją­cy…

– Kto mówi? – Zdzi­wił się. – To z prze­su­wa­niem, pal­cem i tak dalej?

– Wy­sy­sa­ją­cy soki ży­cio­we ze swo­je­go…

– Halo!

– Wła­ści­cie­la! Nie prze­ry­waj mi, Lo­tha­rze!

– Lo­tha­rze? Lo­thar to mój brat. Ja je­stem Gil­dor.

– Gil­dor… Wy­gna­niec?

– Ten sam. Wy­gna­ny z Cal­do­ru pod groź­bą ścię­cia, ćwiar­to­wa­nia z po­so­le­niem i do­brzy bo­go­wie raczą wie­dzieć, jakie jesz­cze ciążą na mnie za­rzu­ty.

…

– Dziw­ny gło­sie? Je­steś tam?

– Ale bagno.

Hi­sto­ria Gil­do­ra Cal­do­re­lio­na przy­po­mi­na­ła kla­sycz­ną opo­wieść o wy­brań­cu, tyle że na­pi­sa­ną od tyłu. Astro­lo­go­wie ogło­si­li, że w go­dzi­nie jego na­ro­dzin do­szło do ko­niunk­cji pla­net, a to ozna­cza­ło, że był Księ­ciem, Któ­re­go Otrzy­ma­no, he­ro­sem, który ura­tu­je Cal­dor z wiel­kiej opre­sji.

W kla­sycz­nych hi­sto­riach o wy­brań­cu młody czło­wiek nie może wie­dzieć o swoim po­cho­dze­niu. Przy­kład Gil­do­ra do­sko­na­le po­ka­zy­wał, dla­cze­go spusz­cze­nie dziec­ka w wi­kli­no­wym koszu w dół rzeki albo szyb­kie i przy­mu­so­we osie­ro­ce­nie było od­po­wie­dzial­ną i roz­sąd­ną de­cy­zją wy­cho­waw­czą. Ubó­stwo har­to­wa­ło wy­brań­ców tak, że byli twar­dzi ni­czym stal. Z Gil­do­rem było od­wrot­nie, świta i nad­miar zbyt­ku zmięk­cza­ły go do tego stop­nia, że obie­cu­ją­cy mło­dzie­niec wy­rósł na do­ro­słe­go, który był za słaby na wo­jow­ni­ka, za mało spryt­ny na ło­trzy­ka i zbyt le­ni­wy na maga.

Jego życie upły­wa­ło­by na zbyt­kach i do­ku­cza­niu dwo­rza­nom, gdyby nie jeden drob­ny fakt. Astro­lo­go­wie po­my­li­li się z wy­zna­cze­niem go­dzi­ny na­ro­dzin wiel­kie­go bo­ha­te­ra o ja­kieś trzy mi­nu­ty i dwa­dzie­ścia dzie­więć se­kund – tyle, ile mi­nę­ło mię­dzy na­ro­dzi­na­mi Gil­do­ra i jego brata bliź­nia­ka, Lo­tha­ra.

Astro­lo­go­wie mil­cze­li, ro­bi­li dobrą minę do złej gry i li­czy­li na to, że ta­jem­ni­ca się nie wyda. Oczy­wi­ście wy­da­ła się kiedy to Lo­thar, a nie Gil­dor, zgod­nie z prze­po­wied­nią, wy­cią­gnął z ka­mie­nia sta­ro­żyt­ne berło króla Me­za­do­ra Pierw­sze­go.

– Słu­chaj, ja to wszyst­ko wiem, nie mu­sisz mi przy­po­mi­nać.

Pier­ścień mu­siał ze­brać nie­zbęd­ne in­for­ma­cje, wy­czy­tać je z umy­słu swo­je­go no­si­cie­la, dla­te­go do­brze by było, gdyby no­si­ciel nie prze­ry­wał.

Nic więc dziw­ne­go, że gdy to Lo­thar oka­zał się wy­brań­cem, sta­re­go króla zmo­gła ta­jem­ni­cza cho­ro­ba. Ofi­cjal­nie wy­wo­ła­ła ją zgry­zo­ta, a nie­ofi­cjal­nie zbyt duże stę­że­nie trut­ki na szczu­ry w wie­czor­nym kie­li­chu grza­ne­go wina.

– Mo­men­cik, chcesz po­wie­dzieć, że ktoś otruł mo­je­go ojca?

Oczy­wi­ście, Gil­dor sku­piał się na kom­plet­nie nie­istot­nym szcze­gó­le, pod­czas gdy szan­sa na od­na­le­zie­nie gro­bow­ca Me­he­let ulot­ni­ła się z pręd­ko­ścią prze­cięt­ne­go stu­den­ta, który ucieka przed przed­wiecz­ną klą­twą.

– Słu­chaj, widzę, że nie je­steś jakoś prze­sad­nie za­do­wo­lo­ny z mo­je­go to­wa­rzy­stwa i uwierz mi, że ja też nie je­stem w pełni ukon­ten­to­wa­ny, ale su­ge­ro­wał­bym za­ci­snąć po­ślad­ki i za­cząć współ­pra­co­wać. Jeśli mnie zła­pią, nikt nie od­wa­ży się za­brać mi chu­s­tecz­ki do nosa, a co do­pie­ro prze­klę­te­go pier­ście­nia. Praw­do­po­dob­nie razem pój­dzie­my na ścię­cie i razem nas po­cho­wa­ją. Jeśli tak spie­szy ci się, by tra­fić do kró­lew­skiej mo­gi­ły, pro­szę, kon­ty­nu­uj.

Istot­nie, mimo tra­gicz­nej sy­tu­acji pier­ścień mógł tra­fić w jesz­cze gor­sze miej­sce, na przy­kład w ręce Dzią­śla­ka Tup­pin­ga, który przy­cup­nął nie­zau­wa­żo­ny u wy­lo­tu ulicz­ki, tuż pod wiel­ką plat­for­mą z becz­ka­mi. Wy­star­czył jeden celny rzut nożem, który Gil­dor miał przy pasie, by…

– Argh! – Roz­legł się świst, trzask liny, łomot i zdu­szo­ny jęk rze­zi­miesz­ka, który za­li­czył bli­skie spo­tka­nie z becz­ka­mi, a na­stęp­nie z zie­mią.

– Dzię­ki – mruk­nął Gil­dor. – Jed­nak na coś się przy­da­jesz. Czy teraz po­wiesz mi ła­ska­wie, gdzie znaj­dę gro­bo­wiec Me­he­let?

Pier­ścień miał nie­od­par­te wra­że­nie, że za­po­mniał o czymś bar­dzo istot­nym. Ach… wła­śnie. Łup!

– Co zna­czy… – Gil­dor nie zdą­żył do­koń­czyć py­ta­nia, gdyż ćwie­ko­wa­na pałka ude­rzy­ła go w po­ty­li­cę, a zie­mia w plecy.

*

– Co… gdzie ja je­stem?

Ró­żo­wy Pro­sia­czek. Miej­sce ge­ne­zy i epi­lo­gu wszyst­kich ban­dyc­kich na­pa­dów w oko­li­cy. Karcz­ma owia­na tak złą sławą, że gdy otwie­ra­ją się jej drzwi, miesz­kań­cy są­sied­nich domów ner­wo­wo spraw­dza­ją czy do­brze za­mknę­li okien­ni­ce. Każdy kan­ciarz i rze­zi­mie­szek, który tra­fił do Me­za­do­ru, prę­dzej czy póź­niej sta­wiał stopę w Ró­żo­wym Pro­siacz­ku. Tam też skie­ro­wa­ło się dwóch zbi­rów, któ­rzy to­wa­rzy­szy­li męż­czyź­nie unie­ru­cho­mio­ne­mu wcze­śniej przez Gil­do­ra.

Dobre wie­ści były takie, że Gil­dor zna­lazł Or­ric­ka, choć bar­dziej wła­ści­we by­ło­by stwier­dze­nie, że zna­lazł się obok Or­ric­ka. Złe wie­ści były na­to­miast takie, że obok Or­ric­ka zna­lazł się rów­nież Son­no­rius Czar­ny, gruba ryba lo­kal­ne­go pół­świat­ka. Son­no­rius spo­koj­nie jadł obiad, uważ­nie prze­żu­wa­jąc każdy kęs, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od gości. Gil­dor znał takie sztucz­ki, dzie­wię­ciu głup­ców na dzie­się­ciu było bli­sko omdle­nia, gdy Son­no­rius był w po­ło­wie ko­tle­ta. Dzie­sią­ty mo­czył spodnie przed de­se­rem.

– Miło, że pa­nicz do nas do­łą­czył – po­wie­dział Sonnorius, gdy wi­de­lec brzdęk­nął o pusty ta­lerz – ale nim przej­dzie­my do tego, co za­szło mię­dzy panem a Dzią­śla­kiem, chciał­bym naj­pierw po­roz­ma­wiać z na­szym dru­gim go­ściem.

Or­rick wy­glą­dał tak, jakby bar­dzo in­ten­syw­nie sta­rał się skur­czyć do roz­mia­ru dro­bin­ki kurzu i ule­cieć z wia­trem.

– Młody czło­wie­ku, ro­zu­miesz chyba, że po­sta­wi­łeś nas w nie­for­tun­nej sy­tu­acji? W tym mie­ście cięż­ko zna­leźć czło­wie­ka, który nie jest po­wią­za­ny z nami sie­cią drob­nych usług. Po­ży­cza­my pra­wie każ­de­mu, bez żad­nych pro­ble­mów, pod wa­run­kiem, że każdy do­trzy­ma wy­zna­czo­nych ter­mi­nów. Masz świa­do­mość, co by się stało, gdyby po mie­ście ro­ze­szła się wieść, że wy­cyc­ka­łeś Son­no­riu­sa Czar­ne­go i ucie­kłeś z mia­sta? Zaraz zna­la­zło­by się ko­lej­nych pię­ciu, któ­rzy po­wie­dzie­li­by „Czemu i ja mam od­da­wać, prze­cież też mogę się ulot­nić?”. I wtedy za­czę­ła­by się nie­po­trzeb­na prze­moc.

Or­rick nie mu­siał mieć ma­gicz­ne­go pier­ście­nia, by do­my­ślić się, że teraz, for­tun­nie dla wszyst­kich in­nych nie­szczę­śliw­ców, wspo­mnia­na przez Son­no­riu­sa nie­po­trzeb­na prze­moc za­cznie się i skoń­czy tylko na jego skrom­nej oso­bie.

– Ale ja… wcale się nie ukry­wa­łem, nie pla­no­wa­łem ucie­kać. Po pro­stu… zbie­ra­łem pie­nią­dze, żeby spła­cić od­set­ki. Po­ży­cza­łem od pana Har­kle’a, a on mówił, żeby nie mar­twić się ter­mi­na­mi. 

– Pan Har­kle – po­wtó­rzył z na­ci­skiem Son­no­rius – wy­padł z in­te­re­su, wy­le­ciał do cie­płych kra­jów. – Tak w pół­świat­ku na­zy­wa­no wy­sa­dze­nie po­wo­zu cza­rem ogni­stej pu­łap­ki. – Teraz in­te­res na­le­ży do Dona, a ja dzia­łam w jego mie­niu. Wiesz chyba, że nie lu­bi­my cze­kać.

– Ja… ja na­praw­dę oddam wszyst­ko, co do gro­sza. Je­stem u progu wiel­kie­go od­kry­cia.

Son­no­rius uci­szył go ge­stem.

– Wiesz, jak to jest. Pierw­szy mie­siąc jest dar­mo­wy, a ko­lej­ny to tylko mie­dziak dzien­nie za zwło­kę. Gdy­byś spóź­nił się trzy­dzie­ści dni, mógł­byś nam kupić… bo ja wiem… bu­tel­kę kra­sno­ludz­kie­go piwa i by­li­by­śmy kwita.

Kiw­nął pal­cem, a obok niego zma­te­ria­li­zo­wał się po­moc­nik karcz­ma­rza z bu­tel­ką. Chciał już otwo­rzyć piwo, ale Son­no­rius po­wstrzy­mał go ge­stem. Młody czło­wiek pry­snął z po­wro­tem za kon­tu­ar. Potem gang­ster za­czął mówić spo­koj­nym gło­sem, co jakiś czas ude­rza­jąc w bu­tel­kę nożem, raz z góry, raz z dołu. Dźwięk był tak prze­ni­kli­wy, że kroił wy­po­wiedź na cie­niut­kie pla­ster­ki.

– Ty na­to­miast… – Dzyń! – … za­le­ga­łeś ze spła­tą… – Dzyń! – … dwa i pół roku. – Dzyń! – A wtedy rosną od­set­ki. – Dzyń! – Za dużo piwa, żeby je wypić. – Dzyń! – A wiesz… – Dzyń! – … co się dzie­je… – Dzyń! – … gdy pró­bu­jesz… – Dzyń! – … wypić na­wa­rzo­ne… – Dzyń! – … przez… – Dzyń! – … sie­bie… – Dzyń! – … piwo? – Dzyń!

Ude­rzył w szyj­kę pod od­po­wied­nim kątem. Korek po­fru­nął ku su­fi­to­wi z taką pręd­ko­ścią, że stuknął głucho w powałę, a nim gaz w bu­tel­ce zdał sobie spra­wę, że ma wresz­cie uj­ście, szyj­ka była już głę­bo­ko we­tknię­ta do lewej dziur­ki nosa Or­ric­ka. Roz­legł się wrzask, który po chwi­li zmie­nił się w bul­got. Gdy Son­no­rius skoń­czył, Or­rick ci­chut­ko szlo­chał.

– Mocno ga­zo­wa­ne – mruk­nął oprych – a ile ma pro­cent?

– Kra­sno­ludz­kie? – ode­zwał się pomocnik karczmarza, który do­tych­czas uda­wał, że wcale nie pod­słu­chu­je roz­mo­wy. – Ze dwa­dzie­ścia.

– Przy­nieś jesz­cze… dwie, trzy bu­tel­ki.

– Nie, bła­gam – beł­ko­tał Or­rick – wszyst­ko oddam, wszyst­ko po­wiem. Ja wiem… wiem gdzie jest gro­bo­wiec Me­he­let.

Dłoń Son­no­riu­sa za­mar­ła w po­wie­trzu. Pró­bo­wał oce­nić, czy mło­dzik mówi praw­dę, ale trud­no było po­znać po oczach, które chyba tylko siłą woli utrzy­my­wa­ły się w oczo­do­łach.

– Nie chcesz mnie chyba oszu­kać?

– Ależ skąd. Mia­łem pier­ścień… na dowód. On ma wła­sną oso­bo­wość i szep­cze do uszu różne dziw­ne rze­czy, jakby wie­dział, co się wy­da­rzy­ło i co może się wy­da­rzyć. Dałem go jemu. – Wska­zał skrę­po­wa­ny­mi rę­ka­mi na Gil­do­ra.

– I tak oto płyn­nie prze­cho­dzi­my do dru­gie­go te­ma­tu dzi­siej­sze­go wie­czo­ru. Wasza do-nie­daw­na mi­łość, w takim razie po­pro­szę o ten pier­ścień. Mik­ka­el, roz­wiąż panu ręce.

– Mo­men­cik, to nie bę­dzie takie pro­ste. Muszę z nim po­roz­ma­wiać.

– Jak sobie ży­czysz.

– Dobra – mruk­nął Gil­dor do wła­snych knyk­ci – ko­niec z tym. Było cał­kiem za­baw­nie, a teraz złaź z palca.

Nie.

– Zej­dziesz po do­bro­ci, albo cię do tego zmu­szę.

Nie.

– Słu­chaj, tu staw­ką jest moje życie, więc się nie drocz. Albo zej­dziesz teraz, albo włożę rękę do wy­chod­ka. Po­świę­cę się.

…

– Czyż­by? Zero efek­tu? – Sonnorius nie krył rozbawienia. 

– Ob­ra­ził się.

– Mó­wi­łem, że nie da się go ścią­gnąć. To klą­twa, pró­bo­wa­łem chyba wszyst­kie­go oprócz kwasu – mruk­nął Or­rick.

– Sze­fie, a może by tak tego palca… ciach? – spy­tał jeden z dra­bów.

– Do­brze, niech bę­dzie. Przy­nie­ście no­ży­ce. 

– Chwi­lecz­kę, on do mnie mówi – po­wie­dział roz­pacz­li­wie Gil­dor.

Co było kłam­stwem.

– To zna­czy?

– Mówi, że tylko ja je­stem w sta­nie w pełni od­czy­tać jego myśli i okieł­znać jego moc.

Wie­rut­nym kłam­stwem.

– Za­pro­wa­dzi mnie i Or­ric­ka do gro­bow­ca Me­he­let i obie­cu­je wam bo­gac­twa, o ja­kich wam się nie śniło. Ale nikt nie może nam to­wa­rzy­szyć, bo gro­bo­wiec jest prze­klę­ty, a duchy dru­ży­ny Me­he­let roz­szar­pią każ­de­go, kto nie jest godny, by wejść do jej gro­bow­ca.

Kłam­stwem, w które nikt o zdro­wych zmy­słach by nie uwie­rzył.

– Dzią­ślak, Mik­kel, Mik­ka­el! Za­pro­wa­dzi­cie panów do miej­sca, które wska­żą i za­cze­ka­cie, aż przy­nio­są wam skar­by Me­he­let. 

A jed­nak.

– Ach, i jesz­cze jedno, Or­rick? – Son­no­rius przy­wo­łał ge­stem prze­stra­szo­ne­go mło­dzień­ca.

– Tak, pro­szę pana?

– Na przy­szłość za­sta­nów się dwa razy, zanim wy­po­ży­czysz książ­ki z Uni­wer­sy­tec­kiej Bi­blio­te­ki. Bar­dzo po­waż­nie trak­tu­je­my ter­min zwro­tu.

*

Me­he­let sły­nę­ła z za­mi­ło­wa­nia do czar­no­księ­stwa, a gro­bow­ce czar­no­księż­ni­ków zwy­kle mie­ści­ły się w po­sęp­nych ka­ta­kum­bach albo kur­ha­nach ukry­tych w nie­do­stęp­nej dzi­czy. Tym­cza­sem oka­za­ło się, że Or­rick pro­wa­dzi ich na…

– Miej­ski cmen­tarz? Chcesz mi po­wie­dzieć, że jedna z naj­więk­szych ty­ra­nek kró­le­stwa ma swój gro­bo­wiec na Od­kryt­kach?

– Oczy­wi­ście! Od­kryt­ki to miej­sce z długą tra­dy­cją. Cho­wa­no tu naj­więk­szych wo­jow­ni­ków kró­le­stwa, a Me­he­let, bądź co bądź, była wiel­ką wo­jow­nicz­ką, nawet jeśli po­pa­dła w nie­ła­skę. Poza tym to miej­sce po­sia­da wy­jąt­ko­wo silną aurę ma­gicz­ną. 

Nie­sta­bil­ność ma­gicz­na wią­za­ła się z ob­rząd­kiem po­grze­bo­wym cal­dor­skich wład­ców. Daw­niej, zanim Me­za­dor na dobre obu­do­wał się wokół kur­ha­nów, gro­bow­ce ukry­wa­no przy po­mo­cy magii. Ma­go­wie sta­wa­li w czte­rech ro­gach pola, wy­po­wia­da­li for­mu­łę, a prze­strzeń mię­dzy nimi skła­da­ła się jak prze­ście­ra­dło. Miej­sce złą­cze­nia pie­czę­to­wa­no gli­fem straż­ni­czym i go­to­we.

Z cza­sem jed­nak za­klę­cia sła­bły, a cmen­tarz roz­ra­stał się i roz­su­wał groby do­oko­ła. Zda­rza­ło się, że kwa­te­ry przy ogro­dze­niu prze­no­si­ły się na ulicę lub do piw­ni­cy są­sia­du­ją­ce­go z Od­kryt­ka­mi domu. W takim miej­scu każde zej­ście po ki­szon­ki mogło skoń­czyć się zej­ściem zgoła in­ne­go ro­dza­ju.

Hi­sto­ry­cy de­ba­to­wa­li nad tym, czemu moc ma­sku­ją­ca gro­bow­ce słab­nie. Jedni uzna­wa­li, że ma­gicz­ne pie­czę­cie zni­ka­ją wraz ze śmier­cią tego, kto je za­kła­dał. Inni twier­dzi­li, że za­klę­cia mają ter­min waż­no­ści, po któ­rym stają się bez­u­ży­tecz­ne albo nie­bez­piecz­nie wy­bu­cho­we. W tym wy­pad­ku za jedno z naj­więk­szych od­kryć w hi­sto­rii ar­che­olo­gii od­po­wia­da­ła cza­pla siwa, która far­tow­nie de­fe­ko­wa­ła w cen­trum glifu, za­bu­rza­jąc jego struk­tu­rę.

– Dzię­ku­ję za wpis en­cy­klo­pe­dycz­ny. Może sku­pisz się na te­raź­niej­szo­ści i po­wiesz mi, jak po­zbyć się ob­sta­wy?

Szan­se na uciecz­kę były ra­czej marne. Or­rick nie mógł mu w ni­czym pomóc. Bie­da­czek wy­glą­dał tak, jakby spadł z desz­czu pod rynnę, spod rynny do rynsz­to­ka, a z rynsz­to­ka do dołu z gów­nem. Mówi się, że dla każ­de­go życie ma inny smak. Dla Or­ric­ka było gorz­kie… i mdłe.

Nie po­ma­ga­ło rów­nież to, że ban­dy­ci, któ­rzy pro­wa­dzi­li ich do gro­bow­ca na­le­że­li do nie­sław­nej i licz­nej ro­dzi­ny Tup­pin­gów, która była czymś w ro­dza­ju mię­dzy­na­ro­do­wej siat­ki spe­ców od brud­nej ro­bo­ty. Tup­pin­gów można było spo­tkać wszę­dzie, od Pół­noc­nej Ber­cji na wscho­dzie, aż po ogni­stą Igno­się na za­cho­dzie. Na do­bit­kę, całej or­ga­ni­za­cji prze­wo­dził ne­stor rodu, wbity nie­daw­no w zie­mię Dzią­ślak Tup­ping. 

Gar­rick „Dzią­ślak” Tup­ping, daw­niej „Zę­bacz” Tup­ping, swoją przy­go­dę ze sta­łym uzę­bie­niem skoń­czył w wieku lat około szes­na­stu po jed­nej z licz­nych kar­czem­nych bójek. Tego sa­me­go dnia po­przy­siągł sobie, że nigdy wię­cej nie po­zwo­li, żeby kto­kol­wiek zdo­łał zadać mu choć­by jeden cios. I uda­wa­ło mu się do­trzy­mać tego przy­rze­cze­nia przez ponad pięć­dzie­siąt lat, do czasu gdy Gil­dor Cal­do­re­lion zrzu­cił na niego plat­for­mę z becz­ka­mi. Gdyby był czło­wie­kiem pra­wym, można by­ło­by ten in­cy­dent na­zwać plamą na ho­no­rze. Dla osoby po­kro­ju Tup­pin­ga był to po pro­stu powód do wy­be­be­sze­nia.  

– Nie mo­głeś mi tego po­wie­dzieć wcze­śniej?

– Co tam panic mam­ro­ce? – wy­se­ple­nił Dzią­ślak – jesce chwi­lec­ke i bę­dzie­my na miej­scu. Bę­dzie miał panic sporo casu na ga­da­nie.

– Przy­kro mi, że nasze pierw­sze spo­tka­nie prze­bie­gło w tak… nie­spo­dzie­wa­nych oko­licz­no­ściach.

Przy­po­mnie­nie o znie­wa­dze nie było naj­lep­szym po­my­słem. Tup­ping za­ci­snął dzią­sła i przy­spie­szył kroku, a jego po­wie­ka za­czę­ła lekko drgać.

– O tym też mo­głeś po­wie­dzieć mi wcze­śniej – wy­szep­tał Gil­dor tak, by nikt nie mógł go usły­szeć. – Ten gość zaraz wy­buch­nie.

Istot­nie, Dzią­ślak spra­wiał wra­że­nie czło­wie­ka, któ­re­mu coraz bar­dziej obo­jęt­nie­je na­gro­da za głowę młokosa, który go upo­ko­rzył. Gil­dor mu­siał wy­my­ślić jakiś spo­sób, żeby za­ła­go­dzić sy­tu­ację. Mogło pomóc je­dy­nie za­wo­alo­wa­ne po­chleb­stwo, na przy­kład „Son­no­rius musi być chyba bo­ga­ty, skoro stać go na naj­lep­szych w swoim fachu”.

– S-on­no­rius musi być chyba bo­ga­ty, skoro stać go na naj­lep­szych w swoim fachu.

– Son­no­rius? Panic racy za­rto­wać. Son­no­rius tylko po­śred­ni­cy. Jego kółko bi­blio­tec­ne nie ma nic, co by mnie in­te­re­so­wa­ło.

Jakoś mnie to nie dziwi.

– Jakoś mnie to nie dziwi – po­wtó­rzył Gil­dor, zanim zdą­żył ugryźć się w język.

Tup­ping przy­sta­nął, jakby nie był pe­wien, czy cza­sem się nie prze­sły­szał. Był praw­do­po­dob­nie je­dy­ną na kon­ty­nen­cie osobą, która umie zgrzy­tać dzią­sła­mi.

– Niech panic sceka, póki może – wark­nął– potem bę­dzie panic sko­wy­cał cie­niut­kim gło­sem.

Tup­ping uśmiech­nął się, a żaden po­twór ani dziki zwierz nie szcze­rzył się rów­nie zło­wiesz­czo, co bez­zęb­ny Dzią­ślak.

 – Wię­cej mi płacą za zy­we­go, ale jesce za­sta­na­wiam się, cy nie wy­star­cy sama głowa.

– J-je­ste­śmy na miej­scu. – Or­rick nie­spo­dzie­wa­nie ura­to­wał sy­tu­ację

Sta­nę­li przed wiel­kim murem po­ro­śnię­tym blusz­czem. Przy do­kład­niej­szych oglę­dzi­nach oka­za­ło się, że prze­ci­na go cien­ka ni­czym włos pio­no­wa kre­ska, a w fon­tan­nie dla pta­ków znaj­do­wa­ło się dwa­na­ście wgłę­bień wiel­ko­ści mo­ne­ty. 

– To drzwi… Umies je otwo­zyć? – spy­tał Dzią­ślak.

Or­rick pod­szedł do wrót i wło­żył palec w jedno wgłę­bie­nie. Roz­legł się głu­chy dźwięk przy­po­mi­na­ją­cy od­głos rogu. Do­tknął in­nych wgłę­bień jesz­cze kilka razy, wy­gry­wa­jąc znaną me­lo­dię.

– To pra­daw­na bal­la­da, która opo­wia­da o zwy­cię­stwie Me­he­let, Lwicy z Cal­do­ru nad rodem Suf­fe­nów z zamku Plot­t w bi­twie o Długi Mur.

– Prze­cież to „Wlazł kotek na Plot­tek” – zdzi­wił się Gil­dor.

Naj­wi­docz­niej pier­wot­ny sens bal­la­dy za­tarł się gdzieś na prze­strze­ni wie­ków.

– Dobze, pa­no­wie za­pra­sam do srod­ka. Psy­nie­sie­cie dla nas skar­by Me­he­let i bę­dzie­cie wolni, to znacy panic Or­rick bę­dzie wolny. Mi­ka­el, ty zo­sta­nies ze mną, a ty Mik­kel rusys co koń wy­sko­cy po na­se­go pryn­cy­pa­ła.

Gil­dor wie­dział, że nie ma sensu opo­no­wać. Po pierw­sze, i tak zmu­szą go do wej­ścia do gro­bow­ca czy to groź­ba­mi słow­ny­mi czy czy­sto fi­zycz­ny­mi. Po dru­gie, wolał zna­leźć się jak naj­da­lej od wście­kłe­go Dzią­śla­ka. Po trze­cie, in­te­re­so­wał go pe­wien ma­gicz­ny miecz, który wedle le­gen­dy spo­czy­wał w kom­na­cie gro­bo­wej nie­do­szłej wład­czy­ni.

*

– Słu­chaj, pier­ście­niu, bę­dzie­my tak stać w ciem­no­ści czy może jed­nak po­wiesz nam, gdzie mamy iść?

Istot­nie, bez po­mo­cy dwaj, po­żal­cie się bo­go­wie, bo­ha­te­ro­wie nie za­szli­by zbyt da­le­ko. Gdy oczy Gil­do­ra przy­zwy­cza­iły się do ciem­no­ści, spo­strzegł, że pod­ło­ga skła­da się z czar­no-bia­łych płyt przy­po­mi­na­ją­cych sza­chow­ni­cę. Na każ­dej pły­cie wy­ry­to li­te­rę.

– To pa­mię­tam – po­wie­dział Or­rick. – Po pro­stu idź za mną po pły­tach, które razem ukła­da­ją się w imię ME­HE­LET.

Tuż za kom­na­tą mu­sie­li po­chy­lić głowy, aby unik­nąć pu­łap­ki z tru­ją­cy­mi strzał­ka­mi.

– Słu­chaj, my­ślisz, że po­zwo­lą mi odejść jak przy­nie­sie­my im coś z gro­bow­ca?

– A masz pie­nią­dze na spła­tę długu?

– Nie.

– No to ra­czej wąt­pię. Bę­dziesz dla nich pra­co­wał, mój drogi przy­ja­cie­lu, aż od­pra­cu­jesz wszyst­ko co do gro­sza, albo – co bar­dziej praw­do­po­dob­ne – wcze­śniej wyciągniesz nogi.

– Ojej. A jest ja­kieś wyj­ście, w któ­rym umie­ra­nie nie jest ob­li­ga­to­ryj­ne?

– Oczy­wi­ście. Poza bez­u­ży­tecz­ny­mi bły­skot­ka­mi w kryp­cie znaj­du­je się też miecz Me­he­let. Wy­star­czy im go nie od­da­wać.

– Ale wtedy będą… bar­dziej nie­za­do­wo­le­ni. – Or­rick ner­wo­wo po­dra­pał się po nosie, gdy przy­po­mniał sobie co stało się w Ró­żo­wym Pro­siacz­ku.

– Będą bar­dzo nie­za­do­wo­le­ni, ale tylko przez chwi­lę, bo potem będą mar­twi. Miecz daje nad­ludz­ką siłę temu, kto nim włada.

–  Tak, tak… Czy­ta­łem le­gen­dy. Ponoć Me­he­let była w sta­nie wal­czyć z sied­mio­ma ry­ce­rza­mi naraz, a miecz spra­wiał wra­że­nie, jakby my­ślał za nią. Ale nie ro­zu­miem jed­ne­go. Skoro Me­he­let nie miała sobie rów­nych w walce, to jakim cudem jed­nak zgi­nę­ła?

– Za pierw­szy­mi sied­mio­ma stało dru­gich sied­miu z ku­sza­mi.

– Och.

– Nie mu­sisz się ni­cze­go bać, wy­star­czy, że sta­niesz za mną i po­sta­rasz się nie ginąć. A potem każdy pój­dzie w swoją stro­nę. 

Do­szli do ob­szer­nej kom­na­ty ob­wie­szo­nej go­be­li­na­mi. Na­prze­ciw­ko do­strze­gli stare, okute brą­zem drzwi, które wy­glą­da­ły obie­cu­ją­co, ale pro­wa­dzi­ły pro­sto w bez­den­ną prze­paść. By iść dalej, mu­sie­li przejść taj­ny­mi drzwicz­ka­mi za go­be­li­nem, na któ­rym jeden ry­cerz wtyka dru­gie­mu pikę w… no, po­wiedz­my, że tam, gdzie pła­skie ostrze naj­bar­dziej pa­su­je.

Dalej była kom­na­ta węży. Uprze­dza­jąc py­ta­nia, nawet pier­ścień nie wie­dział, co one w ogóle żrą, skoro żyją tu od setek lat. Może są za­cza­ro­wa­ne… Na­stęp­nie trze­ba było po­chy­lić głowę i bar­dzo szyb­ko prze­biec przez kom­na­tę z gło­wa­mi, które strze­la­ją pło­mie­nia­mi z oczu. Teraz na roz­sta­ju na­le­ży się skie­ro­wać w lewo, ale naj­pierw trze­ba prze­krę­cić rękę po­są­gu tak, by trzy­ma­ła miecz w górze, ina­czej ak­ty­wu­je się cie­kły ogień. I go­to­we, kom­na­ta gro­bo­wa Me­he­let jest już na wy­cią­gnię­cie ręki.

– I mam uwie­rzyć, że pierw­szy raz do­tar­łeś tu bez ni­czy­jej po­mo­cy? – spy­tał Gil­dor zdy­sza­ny.

– Nie byłem sam. Wzią­łem dwóch przy­ja­ciół z Koła Uczo­nych Po­szu­ki­wa­czy Ar­te­fak­tów. Rusty wpadł do dołu z wę­ża­mi, a Mar­kus prze­szedł przez drzwi w kom­na­cie z go­be­li­na­mi. Na szczę­ście po­wrót z pier­ście­niem to jak spa­cer po parku. Spójrz, tu są ja­kieś runy. Nie wi­dzia­łem ich wcze­śniej.

Istot­nie na ścia­nach po­ja­wia­ły się li­te­ry, które z każdą se­kun­dą sta­wa­ły się ja­śniej­sze.

– Umiesz je od­czy­tać?

– „W chwi­li wiel­kiej trwo­gi Me­he­let z mar­chwi wsta­nie, by od­ku­pić swoje winy i bro­nić kró­le­stwa”.

– Chyba „z mar­twych”.

– Nie, jest wy­raź­nie na­pi­sa­ne, „po­wsta­nie z mar­chwi”. Ktoś mógł po­my­lić się pod­czas prze­pi­sy­wa­nia. To się cza­sem zda­rza, rzad­ko który ka­mie­niarz umiał wtedy pisać. A może to pra­sta­ra prze­po­wied­nia, która mówi o nie­umar­łych? Oni prze­cież żrą mar­chew­ki.

– Czyli ten, kto weź­mie w rękę miecz Me­he­let od­su­nie od kraju widmo wojny?

– Być może…

– No to niech Lo­thar spró­bu­je to prze­bić tym swoim ber­łem.

Noga bar­dziej w le… o nie.

Nie­uważ­ny krok ak­ty­wo­wał ostat­nią pu­łap­kę. Pod­ło­ga pod no­ga­mi Gil­do­ra gwał­tow­nie opa­dła, a on sam zsu­nął się w zie­ją­cą pod spodem prze­paść. W ostat­niej chwi­li udało mu się wcze­pić pal­ca­mi w ka­wa­łek skały, tuż obok torby z książ­ka­mi, którą Or­rick praw­do­po­dob­nie zgu­bił pod­czas po­przed­niej wi­zy­ty. Przy­par­ty do ścia­ny stu­dent nie wie­dział, co zro­bić.

– Jak stąd wyjdę, wrzu­cę cię do wy­chod­ka. Znowu mam przez cie­bie pro­ble­my – wark­nął Gil­dor, a w ra­mach od­we­tu pier­ścień moc­niej za­ci­snął się na jego palcu. – Or­rick, podaj mi rękę! Sam nie dam rady!

Sko­wyt roz­pa­czy był błę­dem, jak krzyk „nie strze­laj” do ner­wo­we­go ban­dy­ty z pal­cem na spu­ście kuszy. Or­rick zy­skał pew­ność, że Gil­dor jest cał­ko­wi­cie na jego łasce. Za­miast spró­bo­wać go wy­cią­gnąć, stu­dent pod­szedł do prze­klę­te­go ostrza, które po­ły­ski­wa­ło na pod­wyż­sze­niu.

– Ty cho­ler­ny oszu­ście… Ten… ten miecz jest prze­klę­ty? Serio? – dodał pół­gęb­kiem – i teraz do­pie­ro mi o tym mó­wisz?

– My­ślisz, że na­bio­rę się na tak głu­pią hi­sto­ryj­kę? Chcia­łeś zwi­nąć mi miecz sprzed nosa i zo­sta­wić na pa­stwę tam­tych żoł­da­ków! Ale ja im po­ka­żę! Że­gnaj­cie książ­ki, witaj ży­wo­cie po­szu­ki­wa­cza przy­gód! – Z tymi sło­wa­mi Or­rick się­gnął po miecz.

Gdy palce za­ci­snę­ły się na rę­ko­je­ści, przez dłoń chło­pa­ka prze­biegł dreszcz, jakby ob­la­zło go stado ma­łych ro­bacz­ków. Włosy sta­nę­ły mu dęba, jakby po­de­rwał je wiatr, a ka­mień na jelcu za­lśnił ame­ty­sto­wym bla­skiem, po­dob­nie jak oczy nie­szczę­sne­go prze­wod­ni­ka. Tyle że za tymi ocza­mi, nie było już Or­ric­ka.

Stu­dent pod­szedł do uwię­zio­ne­go Gil­do­ra, zła­pał go za koł­nierz i prak­tycz­nie bez wy­sił­ku wy­cią­gnął z po­trza­sku.

– Na bogów, było bli­sko. Już my­śla­łem, że mnie zo­sta­wisz, Or­rick. 

– Je­stem… o rany, jak przy­jem­nie znowu mieć głos… je­stem Me­he­let.

– Ta Me­he­let? Córka Me­za­do­ra?

– Nie, po pro­stu Me­he­let – osoba, która wcze­śniej była Or­ric­kiem pod­nio­sła miecz tak, że ame­tyst w rę­ko­je­ści był na wy­so­ko­ści oczu Gil­do­ra – to z córką jest… skom­pli­ko­wa­ne.

Miecz przej­mu­je kon­tro­lę nad cia­łem i umy­słem. To klą­twa cał­ko­wi­tej do­mi­na­cji.

– Klą­twa cał­ko­wi­tej do­mi­na­cji? – spy­tał Gil­dor.

– No… uj­mu­jąc w ten spo­sób, to jest cał­kiem pro­ste. Me­he­let na­zy­wa­ła się wcze­śniej Ma­ga­ret­ta i taki był z niej wo­jow­nik, jak ze mnie wy­ka­łacz­ka. Kom­plet­ne bez­ta­len­cie i do tego nie­aser­tyw­ne. Po­trze­bo­wa­ła kogoś, kto do­dał­by jej odro­bi­nę pew­no­ści sie­bie. Więc ka­za­ła mnie wykuć, a potem rzu­ci­ła za­klę­cie, które zna­la­zła w sta­ro­żyt­nym gry­mu­arze. Wiesz, tym z ga­tun­ku „pod żad­nym po­zo­rem nie otwie­rać”.

– Mo­że­my po­wo­li… no wiesz… Przejść do sedna?

– No cóż, okazało się, że za­klę­cie stwo­rzy­ło mnie i za­mknę­ło w mie­czu. A gdy Ma­ga­ret­ta wzię­ła mnie do ręki, po­czu­łam, że mogę prze­jąć kon­tro­lę, a ją zo­sta­wić gdzieś z tyłu. No i… po­pchnę­łam ją tro­chę do dzia­ła­nia.

– Tro­chę? Prze­cież Me­he­let zbun­to­wa­ła się prze­ciw Me­za­do­ro­wi Pierw­sze­mu i pró­bo­wa­ła na­dziać go na pal.

– Każdy ma cza­sem gor­szy dzień… mie­siąc… dzie­więć mie­się­cy i trzy­na­ście dni. W końcu jed­nak ochło­nę­łam.

Nic tak nie stu­dzi wo­jen­ne­go za­pa­łu jak kilka beł­tów wy­sta­ją­cych z ple­ców.

– Ty też po­wsta­łeś w ten spo­sób? Ma­ga­ret­ta za­ży­czy­ła sobie upierdliwego komentatora i po­ja­wi­łeś się ty?

Nie, pier­ścień był czymś znacz­nie star­szym i bar­dziej pier­wot­nym. Był czymś, co przy­tra­fia się naj­więk­szym wo­jow­ni­kom, naj­do­stoj­niej­szym mę­dr­com i oso­bom, które mają tyle siły, by zmie­nić świat… Oczy­wi­ście do czasu, gdy tra­fił w ręce Or­ric­ka czy Gil­do­ra. Chro­nił przed nie­bez­pie­czeń­stwa­mi, ujaw­niał spi­ski, cza­sem nawet czy­tał w my­ślach innym oso­bom albo prze­no­sił się w od­le­głe miej­sca, po­ka­zu­jąc naj­bar­dziej strze­żo­ne se­kre­ty.

– Zmie­niać świat, po­wia­dasz… Po­słu­chaj, Me­he­let, po­trze­bu­ję two­jej po­mo­cy. Razem z tobą i tym wszech­wi­dzą­cym pier­ście­niem mo­że­my zro­bić wszyst­ko, mo­że­my nawet…

O nie.

– Mo­że­my oca­lić kró­le­stwo przed Untha­ri­ma­mi. Mój oj­ciec nie żyje i po­dej­rze­wam, że padł ofia­rą spi­sku. Lo­thar nie tra­fił­by wi­del­cem do ust, a co do­pie­ro na trop in­try­gi. Zo­sta­ję tylko ja. Je­stem je­dy­ną na­dzie­ją mo­je­go rodu.

Gwoli ści­sło­ści, pier­ścień nie na­zwał­by się wszech­wi­dzą­cym. Był ra­czej… wszech­nie­wi­dzą­cy, a wiele rze­czy, które wi­dział, to tak na­praw­dę skraw­ki wspo­mnień po­łą­czo­nych w jedną ca­łość i kilka traf­nych ble­fów, które może i przy­da­ją się pod­czas po­szu­ki­wa­nia przy­gód, ale ra­czej nie obro­nią w razie sa­mot­nej szar­ży na tłum uzbro­jo­nych straż­ni­ków. 

 – Nie martw się na zapas. Nawet jeśli zginę pró­bu­jąc, to po­cho­wa­ją nas z ho­no­ra­mi.

Ale pier­ścień… Cho­le­ra, JA nie chcę tra­fić z po­wro­tem do pia­chu.

– W takim razie wy­pro­wadź nas bez­piecz­nie z ka­ta­kumb. Ru­sza­my.

– A i ja chęt­nie wresz­cie coś za­bi­ję – mruk­nę­ła Me­he­let i ru­szy­ła za Gil­do­rem.

Po­wrót fak­tycz­nie był pro­sty, bo pu­łap­ki, jak to zwy­kle bywa, czy­ha­ją na ludzi przed wej­ściem do gro­bow­ca, a gdy cho­dzi o wyj­ście, są ra­czej bez­u­ży­tecz­ne. Gdy wresz­cie do­tar­li na po­wierzch­nię, cze­kał na nich ko­mi­tet po­wi­tal­ny. Obok Dzią­śla­ka i jego dwóch synów stał teraz jakiś łysy je­go­mość, a za nimi dzie­siąt­ka kró­lew­skich gwar­dzi­stów. Oczy­wi­ście wszy­scy mieli ze sobą kusze.

– Cho­le­ra – mruk­nął Gil­dor, a Me­he­let opu­ści­ła miecz.

Lord Oswick wy­cią­gnął pę­ka­tą sakwę i wrę­czył ją Tup­pin­go­wi. Ten bez­ce­re­mo­nial­nie wy­su­płał jedną mo­ne­tę i za­czął ją dzią­sło­wać, naj­wi­docz­niej spraw­dza­jąc, czy to nie fał­szyw­ka.

– Przy­znam, że świet­nie się pan spi­sał, panie Tup­ping. A ten drugi to kto?

– Jakiś stu­dent, mi­łoś­si­wy panie. Psy­pa­łę­tał się jak seśmy su­ka­li kró­le­wi­ca.

– Roz­bro­ić obu i do pa­ła­cu z nimi. Mamy nie­wie­le czasu, tu ważą się losy pań­stwa.

*

W swoim krót­kim, de­ka­denc­kim życiu Gil­dor nie miał oka­zji scho­dzić po­ni­żej po­zio­mu sali tro­no­wej. Omi­nę­ły go więc zam­ko­we kuch­nie pełne sma­ko­wi­tych za­pa­chów, zbro­jow­nia, w któ­rej teo­re­tycz­nie miał uczyć się fech­tun­ku oraz oczy­wi­ście zam­ko­we lochy. Te ostat­nie mógł teraz zwie­dzić bar­dzo skru­pu­lat­nie.

– Co my tu mamy? – burk­nął mar­sza­łek Rif­fer, gdy Oswick podał mu za­wi­nię­ty w je­dwab miecz.

– Z tego, co udało mi się zro­zu­mieć od pana Tup­pin­ga, kró­le­wicz Gil­dor i jego kom­pan wy­cią­gnę­li go z gro­bow­ca, mnie­mam więc, że to…

– Miecz Me­he­let… – Rif­fer do­tknął zdo­bio­nej rę­ko­je­ści, która za­lśni­ła w świe­tle po­chod­ni. – Ostrze, które ścię­ło ty­sią­ce głów i spro­wa­dzi­ło sza­leń­stwo na swoją wła­ści­ciel­kę. Miecz, który może dać siłę dzie­się­ciu, jak nie pięć­dzie­się­ciu ludzi.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? – Oswick po­pa­trzył nie­pew­nie na mar­szał­ka.

– Jak naj­bar­dziej. Spro­wadź­cie mi tu szyb­ko kata. Ja się zajmę dru­gim pro­ble­mem.

Wciąż trzy­ma­jąc miecz w ręku, Rif­fer wy­szedł z lochu i czym prę­dzej po­gnał do bi­blio­te­ki, w któ­rej Lo­thar spę­dzał całe dnie. Od­pra­wił ge­stem gwar­dzi­stów, ale nie trze­ba być ge­niu­szem, by od­czy­tać za­mia­ry wście­kłe­go męż­czy­zny z ma­gicz­nym mie­czem w ręku. Nie trze­ba być rów­nież ge­niu­szem, żeby źle oce­nić swoje szan­se. Walka po­trwa­ła za­le­d­wie kilka se­kund.

Gdy Rif­fer wpadł do bi­blio­te­ki dy­sząc ni­czym tur, zo­ba­czył Lo­tha­ra, który wła­śnie po­chy­lał się nad mapą Ael­do­riu­sa Ge­ni­tiu­sa, przed­sta­wia­ją­cą Cal­dor i ościen­ne pań­stwa. Prze­krzy­wiał głowę to w lewo, to w prawo, pró­bu­jąc do­my­ślić się, gdzie wła­ści­wie jest pół­noc, ale bez­sku­tecz­nie.

– Pro­si­łem, żeby mi nie prze­szka­dzać – mruk­nął, nawet nie ob­da­rza­jąc mar­szał­ka spoj­rze­niem. – Na bogów, czemu Za­chod­nia Mar­chia jest na pół­noc od nas, po­dob­nie jak Przy­stań Wscho­du, a Pół­noc­na Ber­cja jest na po­łu­dnio­wym-wscho­dzie? Ael­do­rius był chyba obłą­ka­ny.

Rif­fer nie po­wie­dział nic, tylko pod­szedł i uniósł miecz.

*

– Mo­żesz mi oszczę­dzić dal­szych szcze­gó­łów. – mruk­nął Gil­dor do wła­snych knyk­ci. – Po­tra­fisz coś ta­kie­go, a nie umiesz po­wie­dzieć, że ktoś pla­nu­je przy­wa­lić mi pałką w łeb?

Pier­ścień po­wo­li wraca do swo­jej peł­nej spraw­no­ści. Aż strach po­my­śleć, co bę­dzie, jak jesz­cze tro­chę się roz­grze­je.

– To nam raczej nie grozi.

– C-co się dzie­je? – spy­tał Or­rick, który jakby do­pie­ro ock­nął się z le­tar­gu.

– Aresz­to­wa­li nas. I praw­do­po­dob­nie pój­dzie­my na ścię­cie. To zna­czy ja pójdę. Cie­bie, jako nisko uro­dzo­ne­go po pro­stu po­wie­szą.

– Z desz­czu pod rynnę. Wie­dzia­łem, że trze­ba było zo­sta­wić te cho­ler­ne gro­bow­ce w spo­ko­ju.

– O czym ty mó­wisz, Me­he­let?

– Jaka znowu Me­he­let? Kurzu się na­wdy­cha­łeś, czy jak? Je­stem Or­rick.

– To w takim razie gdzie jest… – za­czął Gil­dor, ale prze­rwał mu gwar na ko­ry­ta­rzu.

Do lo­chów wpa­dli kanc­lerz i za­rząd­ca, któ­rzy wy­ry­wa­li sobie wza­jem­nie z rąk pęk klu­czy. Oswick po­bladł.

– Król idzie – szep­nął Carto – i jest wście­kły.

Nigdy, na żad­nym spo­tka­niu, człon­ko­wie rady nie uży­wa­li wobec Lo­tha­ra słowa „król”. Strach po­tra­fi zro­bić wspa­nia­łe rze­czy z czło­wie­kiem.

– Nie za­mknę­li­ście go nawet w lochu? – syk­nął Scarp, od­cią­ga­jąc po­zo­sta­łą dwój­kę moż­li­wie jak naj­da­lej od celi Gil­do­ra.

– Prze­cież on i tak nawet nie jest świa­dom, co się wokół niego dzie­je. – Carto wy­rwał klu­cze na dobre i po­spiesz­nie za­czął wy­bie­rać od­po­wied­ni.

– Co wy ro­bi­cie? – spy­tał Oswick.

– Jak to co? – pi­snął Scarp. – Uwal­nia­my na­sze­go ko­cha­ne­go kró­le­wi­cza, któ­re­go pod­stę­pem aresz­to­wa­łeś i pla­no­wa­łeś wy­wieźć jego głowę do Przy­sta­ni Wscho­du razem z ko­ro­ną. 

– Ja aresz­to­wa­łem? A wy to co? Też sie­dzi­cie w tym po uszy. Felek, przecież ty sam otru­łeś króla!

– Zro­bi­łem to za twoją na­mo­wą. Mó­wi­łeś, że Lo­thar po­zwo­li nam rzą­dzić i nawet się nie zo­rien­tu­je, że coś knujemy. Poświęciłem wszystko, a miało wyjść inaczej. 

– Czy ty masz teraz do mnie pre­ten­sje, Felek?

– A jak my­ślisz? – warknął kanclerz. 

– Do­brze, spró­buj­my roz­wią­zać ten pro­blem na spo­koj­nie. Nic złego się jesz­cze nie stało, mo­że­my zwa­lić to na nagły atak pa­ni­ki, po­wie­dzieć, że to nie­po­ro­zu­mie­nie. Może się nie do­my­ślą.

– Jak może się nie do­my­ślić, skoro jego je­dy­ny brat sie­dzi teraz w lochu? – Scarp po­wo­li prze­cho­dził w wy­so­kie tony. – My­ślisz, że się go nie do­li­czy? Albo że Gil­dor nic nie powie?

– Po pro­stu jego też za­ła­twi­my i zwa­li­my wszyst­ko na Dzią…

– Gdzie oni są?! – Pię­tro wyżej roz­legł się dud­nią­cy głos. Lo­thar rzad­ko pod­no­sił głos, ale na­le­żał do dłu­giej linii osób, które nader spraw­nie wy­krzy­ki­wa­ły roz­ka­zy pod­czas bitew.

Po­chod­nie jakby przy­ga­sły, gdy król wtar­gnął do lochu w to­wa­rzy­stwie gwar­dzi­stów i z mie­czem Me­he­let w dłoni. Przez uła­mek se­kun­dy Gil­dor do­strzegł ame­ty­sto­wy błysk w oku brata. W jed­nej chwi­li zro­zu­miał, czemu Or­rick tak szyb­ko wró­cił do zmy­słów i czemu Rif­fer po­szedł do bi­blio­te­ki bez to­wa­rzy­stwa gwar­dzi­stów.

– Kogo my tu mamy… Oswick, ty pod­stęp­na łajzo! Scarp… nie przy­pusz­cza­łem, że masz jaja, by spi­sko­wać prze­ciw­ko mnie, żmijo. No i jesz­cze Carto Felek.

– Mi­ło­ści­wy panie… – za­czął Scarp.

– Mil­czeć! Ka­pi­ta­nie – Lo­thar zwró­cił się do ro­słe­go męż­czy­zny, który z po­zy­cji wy­pro­sto­wa­nej pró­bo­wał przejść w jesz­cze bar­dziej wy­pro­sto­wa­ną i pra­wie stra­cił rów­no­wa­gę. – Zakuć mi to ścier­wo w łań­cu­chy i wrzu­cić do celi. W bi­blio­te­ce jest jesz­cze jeden z tych po­żal­cie się bo­go­wie spi­skow­ców. I do kroć­set, uwol­nić na­tych­miast mo­je­go brata! Chcę z nim zaraz po­mó­wić.

*

Gil­dor mu­siał przy­znać, że z mie­czem Me­he­let na ko­la­nach Lo­thar wy­glą­dał groź­nie. Sie­dział na zdo­bio­nym tro­nie ich ojca z mar­so­wą miną i mie­rzył brata wzro­kiem. 

– Nie wie­dzia­łem, że klą­twa dzia­ła tylko wtedy, gdy ktoś do­ty­ka mie­cza – po­wie­dział Gil­dor, a ob­li­cze jego brata wciąż po­zo­sta­ło su­ro­we.

– To dla­te­go w ostat­nich dniach życia Ma­ga­ret­ta nie roz­sta­wa­ła się ze mną na krok. Można po­wie­dzieć, że przez two­je­go bra­cisz­ka prze­ma­wia teraz sta­now­czość daw­nych Cal­do­re­lio­nów. I to do­słow­nie. – Me­he­let za­chi­cho­ta­ła.

– I po­wiedz mi, jak to się teraz skoń­czy?

– A jak my­ślisz? Bę­dzie­my ra­to­wać świat.

– Czyli nie odej­dziesz po do­bro­ci, a jako że je­stem je­dy­ną osobą, która zna praw­dę, będę mu­siał znik­nąć, żebyś mogła sobie kró­lo­wać w skó­rze mo­je­go brata?

– No i tu się czę­ścio­wo my­lisz, mój drogi przy­ja­cie­lu. Kró­lo­wa­nie może i jest ku­szą­ce, ale w grun­cie rze­czy król rzad­ko ma oka­zję do tego, żeby sobie po­rząd­nie po­wal­czyć. Teraz wojny to głów­nie sie­dze­nie na wzgó­rzu i na­ka­zy­wa­nie he­rol­do­wi pier­dzieć w trąb­kę na od­wrót albo da­wa­nie sy­gna­łu do ataku. Zu­peł­nie nie w moim stylu. Ale w jed­nym masz rację, bę­dziesz mu­siał znik­nąć, ale nie w takim sen­sie, jak my­ślisz. Chodź ze mną.

Me­he­let ze­szła z tronu i po­pro­wa­dzi­ła Gil­do­ra z po­wro­tem do pod­zie­mi. Nie znał tej czę­ści zamku, ale wie­dział, że muszą być bar­dzo głę­bo­ko. Po osiem­dzie­sią­tym stop­niu stra­cił ra­chu­bę.

– Wiesz może dokąd zmie­rza­my? – spy­tał Gil­dor, a Me­he­let wie­dzia­ła, że nie mówi do niej.  

Pier­ścień do­my­ślał się, o co może cho­dzić.

Cal­do­re­lio­no­wie i Untha­ri­mo­wie nigdy nie pro­wa­dzi­li ze sobą wojny.

Tra­dy­cja wy­sy­ła­nia gwa­ran­tów była tak stara, że pierw­sze za­ło­że­nia nie zo­sta­ły spi­sa­ne, ale wy­ma­lo­wa­ne w po­sta­ci pa­ty­cza­ków na ścia­nach ja­ski­ni.

I wła­śnie szli do tej ja­ski­ni.

*

Były tam, w ciem­no­ści, za­kry­te przed cie­kaw­ski­mi ocza­mi. Gil­dor spo­dzie­wał się ma­je­sta­tycz­nej pła­sko­rzeź­by albo de­li­kat­nych, mi­ster­nych ry­sun­ków. To, co zo­ba­czył, było jed­nak naj­zwy­klej­szy­mi w świe­cie ba­zgro­ła­mi. Coś ta­kie­go mógł na­ry­so­wać na brze­gu kart­ki znu­dzo­ny wy­kła­dem stu­dent.

A jed­nak od ścia­ny biła moc mi­nio­nych wie­ków.

Ma­lo­wi­dła przed­sta­wia­ły krąg pa­ty­cza­ków, czer­wo­nych z lewej i czar­nych z pra­wej stro­ny. Te dwie grupy ota­cza­ły wiel­kie ogni­sko, w któ­rym stało dwóch ko­lej­nych ludzi, tyle że czar­ny był po lewej, a czer­wo­ny po pra­wej stro­nie.

Przed ry­sun­kiem, na pie­de­sta­le stała sa­mot­na świe­ca, któ­rej pło­mień padał na ma­lo­wi­dło. 

– Oj­ciec Ma­ga­ret­ty – szep­nę­ła Me­he­let – któ­re­go na­zy­wa­cie Me­za­do­rem Pierw­szym, po­ka­zał mi to miej­sce, gdy kró­lew­na była mniej wię­cej w wa­szym wieku. Chciał wy­słać ją do Untha­ru w roli gwa­ran­ta po­mi­mo tego, że była jego naj­star­szym dziec­kiem. Tłu­ma­czył jej, że te ma­lo­wi­dła, pakt, gwa­ran­ci, że to wszyst­ko jest z ja­kie­goś po­wo­du ważne, że nie wolno lek­ce­wa­żyć sta­ro­żyt­ne­go zwy­cza­ju. Takie tam bzdu­ry, wiem. Ale oj­ciec nie po­wie­dział jej tego, co ja za­mie­rzam po­wie­dzieć tobie.

Pło­mień świe­cy de­li­kat­nie za­mi­go­tał, a Me­he­let syk­nę­ła.

– Wiesz, dla­cze­go wznie­ci­łam re­be­lię? Chcie­li mnie wy­słać do Untha­ru, ode­brać tron, który na­le­żał się mi praw­nie, jako naj­star­sze­mu dziec­ku króla. Nie wiesz jed­nak, dla­cze­go mój bunt zo­stał tak rap­tow­nie stłu­mio­ny. Nie cho­dzi­ło o to, że córka pod­nio­sła rękę na ojca. Nie cho­dzi­ło o to, że chcia­łam ską­pać kraj we krwi i stra­ci­łam po­par­cie moż­nych.

– Więc czemu?

– Prze­gra­łam, bo pod­nio­słam rękę na sta­ro­żyt­ny pakt. Prze­la­łam krew gwa­ran­ta, który sko­rzy­stał z prawa go­ścin­no­ści, prawa star­sze­go niż ten zamek, niż kró­lo­wie i im­pe­ra­to­ro­wie, star­sze­go niż magia. Bo to nie magia strze­że paktu, ani nie spra­wia, że ta świe­ca pło­nie od setek lat. Gdyby w tej chwi­li Untha­ri­mo­wie prze­kro­czy­li gra­ni­ce, nie spad­nie na nich ma­gicz­ny deszcz ognia ani żadna z ta­kich rze­czy. Ale wiem, że ich po­tę­ga zła­ma­ła­by się, zanim przy­stą­pi­li­by do ob­lę­że­nia Me­za­do­ru. To coś o wiele star­sze­go, bar­dziej pier­wot­ne­go i nie­unik­nio­ne­go. I mogę cię za­pew­nić, że gdy nie bę­dzie ani jed­ne­go gwa­ran­ta, a świe­ce w Cal­do­rze i Im­pe­rium zga­sną, ty­sią­ce nie­umar­łych wkro­czą do Cal­do­ru ze wszyst­kich stron.

– Chcesz przez to po­wie­dzieć, że…

– Nikt nie ośmie­li się zła­mać paktu, nikt też nie za­ata­ku­je gwa­ran­ta po­ko­ju, gdy prze­kro­czy gra­ni­cę pań­stwa. A gwa­rant w jed­nym albo dru­gim kró­le­stwie to je­dy­na na­dzie­ja na unik­nię­cie wojny i prze­trwa­nie po­żo­gi. Je­dy­na szan­sa na to, by uro­snąć w siłę i prze­ciw­sta­wić się wro­gom w przy­szło­ści.

– I czego ode mnie ocze­ku­jesz? Że sa­mot­nie po­ja­dę na pół­noc?

– Oczy­wi­ście, że nie sa­mot­nie. Będę ci to­wa­rzy­szyć.

– A ja mam być pa­sa­że­rem z tyłu głowy? Nie, dzię­ku­ję bar­dzo.

– Myślę, że jakoś roz­wią­że­my ten pro­blem.

*

Całe za­mie­sza­nie omi­nę­ło tylko jedną osobę. Jorn z Untha­ru, od równo stu lat cal­dor­ski gwa­rant, nadal sie­dział w swo­jej wieży, mimo że od sa­me­go rana katar już cał­ko­wi­cie prze­stał mu do­skwie­rać. Pa­trzył teraz przez okno na uro­czy­stość, o któ­rej do­wie­dział się wczo­raj wie­czo­rem. Ponoć kró­lew­ski brat, Gil­dor, miał wy­ru­szyć jako gwa­rant do oj­czy­zny Jorna w to­wa­rzy­stwie ja­kie­goś Or­ric­ka, pro­ste­go chło­pacz­ka, któ­re­go nagle wy­nie­sio­no do rangi ry­cer­skiej i ob­da­ro­wa­no sta­ro­żyt­nym mie­czem.

Gdy dwóch mło­dzień­ców znik­nę­ło mu z oczu za zam­ko­wą bramą, Jorn po­krę­cił z nie­sma­kiem głową i wró­cił my­śla­mi do waż­niej­szych spraw. Za­sta­na­wiał się, kiedy przy­nio­są jego owsian­kę i ko­lej­ną książ­kę do czy­ta­nia.

Chciał już wró­cić do łóżka, tyle że… już ktoś w nim leżał. 

– To nie jest moje łóżko – mruk­nął sta­ru­szek. – W moim nie było trupa. 

Nikt mu nie od­po­wie­dział.

– Ech, czu­łem, że tak to się skoń­czy. I co ja mam teraz robić? Szu­kać sobie drogi w za­świa­ty?

Od­po­wie­dzią była głu­cha cisza

– O Wszech­stwór­co…

I Jorn z Untha­ru po­czła­pał w stro­nę scho­dów, nie za­wra­ca­jąc sobie głowy otwie­ra­niem drzwi. Bez ja­kie­go­kol­wiek prze­wod­ni­ka czuł się jak naj­sa­mot­niej­szy czło­wiek na całym świe­cie.

– Nie żyję od paru minut i już mi się to nie po­do­ba. Czło­wiek nawet po śmier­ci nie ma odro­bi­ny spo­ko­ju i wszyst­ko musi robić sam…

Jorn z Untha­ru miał teraz wiele na gło­wie. Mu­siał do­wie­dzieć się, o co cho­dzi w tym całym życiu po­za­gro­bo­wym i czemu nikt nie wy­szedł mu na spo­tka­nie. Nie miał czasu my­śleć o tym, że za pięt­na­ście minut służ­ka przy­nie­sie mu tacę ze śnia­da­niem i śmier­tel­nie się prze­ra­zi. Nie my­ślał o tym, że jego śmierć zmar­twi wszyst­kie naj­waż­niej­sze osoby w pań­stwie.

A już zde­cy­do­wa­nie nie my­ślał o tym, że za­rów­no głę­bo­ko pod nim, jak i kil­ka­set mil stąd zga­sły dwie bar­dzo ważne świecz­ki…