Z wizytą u meteorologów, czyli sekret szamana

Pewnego razu jesienią

Indianie poszli ku górom

Pokłonić się duchom przodków,

Przyrodzie, niebu i chmurom.

 

Szamana chcieli wypytać,

Jakaż to zima ich czeka,

Zdołają przetrzymać mrozy,

Nie zbraknie ni jednego człeka?

 

W skóry się oblekł ów szaman,

Wyczyniał czary w płomieniach,

Popalił ziół ze dwa worki,

Wróżył ze światła i cienia:

 

– Najsroższą będzie ta zima,

Obejmie lodem świat cały!

Zapasy doradzam zrobić,

W górach już mrozy nastały!

 

Dyskusje próżno prowadzić,

Z wróżbami trudno się spierać.

Indianie zeszli do lasu,

By zapas chrustu uzbierać.

 

Lecz zima była łagodna,

Nie skuła świata mrozami,

Codziennie słońce prażyło,

Chrust czekał za namiotami.

 

Gdy nowa jesień nastała

Indianie znów się udali

Szamana prosić o wróżbę,

By wioskę swoją ocalić.

 

Pogróżki mu wytoczyli,

Przestraszył się szaman wielce.

Wróżbita-oszust im zbędny

I szybko znajdą następcę!

 

Zmiarkował kłamca, że kiepsko,

Więc zioła w kotle podgrzewał,

Odprawiał tańce szaleńcze,

Przy których jęczał i śpiewał.

 

Biegały po głowie myśli:

„Jak obejść to położenie?

Wszak wróżyć przecież nie umiem,

A boję się ich szalenie!

 

Logicznie rzeczy ujmując,

Gdy zima łagodną była,

Nastąpi sroga, bo pula

Na ciepło się już skończyła!”.

 

Więc taką wróżbę przekazał,

Że zima mroźna świat skuje,

O jakiej dotąd nie słyszał

I za zapłatę dziękuje.

 

Dyskusje próżno prowadzić,

Z wróżbami trudno się spierać.

Indianie poszli do lasu,

By jeszcze chrustu dozbierać.

 

A jednak zima słoneczna

Codziennie była od rana.

Zapasy chrustu urosły,

Męczyły nerwy szamana.

 

Więc latem, pomny na groźby,

Przez szczyty przeszedł wysokie,

By umknąć przed zemstą Indian,

Wciąż wróżyć im nad potokiem,

 

Lecz teraz – pewnie i mądrze.

Raz wreszcie poznać tajemne

Tutejszej nauki księgi

I urządzenia naziemne.

 

Wiedzieć, jak można rozpoznać

To, dzięki aparaturze

I nowoczesnym badaniom,

Kiedy czekają nas burze,

 

A – kiedy pora deszczowa

Przyjdzie, by wioskę nawodnić,

Jak z map wyczytać, wskaźników,

Że zbliża się wiatr zachodni.

 

Tu ludzie wraz z kosmitami

Prowadzą od lat badania,

Na pewno zdradzą mu sekret

Prognozy przewidywania.

 

Idzie więc śmiało nasz szaman,

Ubrany w skóry, korale,

Nie lęka się spojrzeń obcych

I tremy nie ma też wcale.

 

– Panowie, zechciejcie pomóc,

Wskazać, co zimą nas czeka!

– O, mroźna będzie, surowa,

To już widzimy z daleka!

 

– Dziękuję, mili sąsiedzi,

A zdradźcie, proszę, jak trzeba

Dzięki tym mapom, sprzętowi

Odczytać, co spadnie z nieba!

 

Abym się nie fatygował

I już nie chodził za szczyty.

Skąd macie tak pewne wieści

I odczyt tak znakomity?

 

Kosmici parsknęli śmiechem,

Ludzie im zawtórowali,

Indianin nic nie rozumie.

Nikt się techniką nie chwali?

 

– Szanowny panie szamanie,

To szmelc i próżne nadzieje!

Wróżbita patrzy zdumiony,

Marsjanin dalej się śmieje.

 

– Pieniądze wylane w błoto,

Aparatura to ściema.

Technicznych żadnych odczytów

Nie było tu, ani nie ma!

 

– Dlaczego zatem panowie

Prognozę macie tak pewną?

– To proste – Indianie bowiem

Dwa lata zbierają drewno…