Wilcza Kaplica

I. List

 

Drogi Ja­me­sie,

gdy to czy­tasz, mnie już nie ma na tym świe­cie. Nim po­że­gnasz mnie na cmen­ta­rzu, chciał­bym Cię o coś pro­sić. Przyj­mij­my, że to moja ostat­nia wola. Przy­jedź do mej po­sia­dło­ści w Ay­les­ford i zniszcz tecz­kę z do­ku­men­ta­mi, le­żą­cą na biur­ku w moim ga­bi­ne­cie. Spal ją, pod­rzyj na strzę­py, spo­sób do­ko­na­nia de­struk­cji wy­bierz sobie sam, by­le­byś tylko po­zbył się tych cho­ler­nych pa­pie­rów. Za­sta­na­wiasz się pew­nie, dla­cze­go aku­rat Cie­bie wy­bra­łem na po­wier­ni­ka mej ostat­niej woli. Powód jest nie­zwy­kle pro­sty, je­steś po pro­stu do­brym czło­wie­kiem. Wiem, że przy­je­dziesz do Wil­kins Manor i zro­bisz to, o czym na­pi­sa­łem. Ufam Ci jak żad­ne­mu z mych kom­pa­nów. Wie­rzę, iż speł­nisz proś­bę nie­szczę­sne­go sa­mo­bój­cy. Jeśli tego nie uczy­nisz, bądź pe­wien, że będę stra­szył Cię co noc jako po­tę­pio­ny upiór, szczę­ka­ją­cy łań­cu­cha­mi i wy­ją­cy prze­raź­li­wie. Ha, wiem, co teraz my­ślisz, dow­cip na­praw­dę sła­be­go ka­li­bru. Nie mo­głem prze­pu­ścić ostat­niej oka­zji na pod­łej ja­ko­ści żart. Na ko­niec po­wtó­rzę to, co na­pi­sa­łem w li­stach do mej uko­cha­nej Anny i do­bre­go przy­ja­cie­la, księ­dza Dal­to­na: nie roz­pa­czaj, że umie­ram, ciesz się, że byłem. Że­gnaj miły druhu, jeśli ist­nie­je życie po śmier­ci, być może kie­dyś jesz­cze się spo­tka­my.

 

Twój przy­ja­ciel, Er­nest Wil­kins

 

Taki oto list otrzy­ma­łem 20 kwiet­nia 1896 roku od Er­ne­sta Wil­kin­sa, jed­ne­go z mych naj­lep­szych ku­mo­trów. Zde­cy­do­wa­łem się prze­pi­sać całą epi­sto­łę tutaj, do owego rę­ko­pi­su li­cząc na to, że po­mo­że to po­ten­cjal­ne­mu czy­tel­ni­ko­wi (jeśli w ogóle kto­kol­wiek to prze­czy­ta), uwie­rzyć w nie­sa­mo­wi­tą hi­sto­rię, którą mam za­miar tu opi­sać i nie uznać mnie za obłą­ka­ne­go, tu­dzież jak to się po­wszech­nie mówi wa­ria­ta.

Po prze­brnię­ciu z nie­wąt­pli­wie cięż­kim ser­cem przez wstrzą­sa­ją­cą treść owego listu, nie­zwłocz­nie ru­szy­łem do Ay­les­ford. Mała, spo­koj­na wio­ska w hrab­stwie Nor­thum­ber­land, kil­ka­na­ście ki­lo­me­trów na po­łu­dnio­wy za­chód od wyspy Lin­dis­far­ne, sły­ną­cej z iście wspa­nia­łych ruin klasz­to­ru be­ne­dyk­ty­nów, za­wsze, gdy w niej go­ści­łem, przy­pra­wia­ła mnie o gęsią skór­kę. Er­nest, gdy był jesz­cze czę­ścią świa­ta ży­wych, zby­wał śmie­chem mój ir­ra­cjo­nal­ny nie­po­kój, tłu­ma­cząc, iż po­wo­dem ta­kie­go stanu jest z pew­no­ścią upior­na Wil­cza Ka­pli­ca, po­ło­żo­na na po­bli­skim wzgó­rzu i gó­ru­ją­ca zło­wiesz­czo nad wio­ską.

– Mrocz­na aura wie­ko­wej bu­dow­li, ni­czym całun za­snu­wa­ła całą wieś, ale to je­dy­nie takie od­czu­cie, któ­rym nie warto za­przą­tać sobie głowy – wy­ja­śniał mój drogi kom­pan. Moja wy­jąt­ko­wo wraż­li­wa psy­che nie po­zwa­la­ła mi jed­nak po­zbyć się na­pię­cia, jakie czu­łem, zer­ka­jąc na przy­cup­nię­te na szczy­cie wznie­sie­nia sank­tu­arium. Aura, o któ­rej wspo­mi­nał miły mi przy­ja­ciel, miała w sobie coś zło­wro­gie­go i strasz­ne­go. Coś, czego w owym cza­sie nie po­tra­fi­łem zde­fi­nio­wać żad­nym ze zna­nych mi słów. Jak się póź­niej oka­za­ło, był to je­dy­nie pierw­szy zwia­stun zła, z jakim przy­szło mi się zmierzyć. 

Poza ową wy­wo­łu­ją­cą ciar­ki świą­ty­nią, waż­niej­sze punk­ty w Ay­les­ford sta­no­wi­ły: ko­ściół świę­te­go Bar­tło­mie­ja oraz po­sia­dłość Er­ne­sta – Wil­kins Manor.

 

Gdy do­tar­łem na miej­sce, na­tych­miast uda­łem się w stro­nę owego dwor­ku. Sta­ra­jąc się nie zwra­cać uwagi na zło­wro­go ły­pią­cą, jakby wprost na mnie Wil­czą Ka­pli­cę, sze­dłem przez wą­skie ulicz­ki, mi­ja­jąc po­nu­ro su­ną­cych przed sie­bie prze­chod­niów. Za­ga­piw­szy się na prze­dziw­ny napis, na­ma­lo­wa­ny białą farbą na po­bli­skim murze, wpa­dłem na jed­ne­go z wie­śnia­ków. Już chcia­łem burk­nąć w jego stro­nę kla­sycz­nym py­ta­niem, jakie za­da­je się w ta­kiej sy­tu­acji, czyli: „Jak le­ziesz czło­wie­ku?”, gdy spo­strze­głem, iż po­trą­co­nym miesz­kań­cem był nie kto inny jak ksiądz Dal­ton, wspo­mnia­ny w li­ście dobry przy­ja­ciel Er­ne­sta.

– Och, wy­bacz mło­dzień­cze, nie za­uwa­ży­łem cię! – po­wie­dział za­tro­ska­nym gło­sem.

– Nie, nie, pro­szę księ­dza, to ja prze­pra­szam – od­par­łem, czu­jąc się nie­mo­żeb­nie głu­pio na myśl, że mógł­bym ura­czyć ka­pła­na po­sta­wio­nym wcze­śniej w my­ślach nie­przy­jem­nym py­ta­niem.

– Na­zy­wam się James Ho­wer­ton i je­stem do­brym zna­jo­mym Er­ne­sta Wil­kin­sa – przed­sta­wi­łem się, po­da­jąc Dal­to­no­wi dłoń.

– Och, tak Er­nest opo­wia­dał o tobie mło­dzień­cze! – od­po­wie­dział uśmie­cha­jąc się. – Do­praw­dy James, przy­je­cha­łeś nie w porę, nie­szczę­sny Wil­kins po­peł­nił sa­mo­bój­stwo kilka dni temu. Po­wie­sił się na stry­chu wła­sne­go domu! To ogrom­na stra­ta dla ca­łe­go Ay­les­ford. Wszy­scy tak bar­dzo go lu­bi­li­śmy i sza­no­wa­li­śmy – cią­gnął ksiądz Dal­ton.

– Tak pro­szę księ­dza, wiem o śmier­ci Er­ne­sta, je­stem tu by wy­peł­nić jego ostat­nią wolę – wy­ja­śni­łem.

– Och, to bar­dzo do­brze James. W takim razie pew­nie ci spiesz­no do Wil­kins Manor. Nie za­trzy­mu­ję cię już. Do wi­dze­nia! – od­parł, idąc w stro­nę ko­ścio­ła a ja rów­nież go po­że­gna­łem, cie­sząc się w my­ślach, gdyż za­czy­na­nie przez sta­rusz­ka każ­dej wy­po­wie­dzi od „och” za­czę­ło mnie nieco iry­to­wać.

Nim zde­cy­do­wa­łem się ru­szyć dalej, po­sta­no­wi­łem przyj­rzeć się na­pi­so­wi na murze, który tak przy­kuł mą uwagę. Ko­śla­wo na­ma­lo­wa­ne li­te­ry gło­si­ły: „Strzeż­cie się noc­nych wil­ków”. Nie wie­dzieć czemu, za­sta­na­wia­łem się kilka minut nad zna­cze­niem tego zda­nia, ga­piąc się na nie tępo. Z za­my­śle­nia wy­rwał mnie jakiś gruby, brud­ny pi­ja­czy­na, wrzesz­czą­cy beł­ko­tli­wie za moimi ple­ca­mi:

– Strzeż się noc­nych wil­ków, co? Ty chyba nowy tu je­steś i nie wiesz, o co cho­dzi, nie? Bo tak ga­pisz się, jak sroka w gnat, jakby tam co naj­mniej po chiń­sku było na­pi­sa­ne!

– Zatem może mnie pan oświe­ci, bo rze­czy­wi­ście je­stem tu nowy – od­par­łem sar­ka­stycz­nie, z ca­łych sił sta­ra­jąc się nie zwra­cać uwagi na okrut­ny odór bi­ją­cy od pi­ja­ka.

– Wi­dzisz no młody tę ka­pli­cę tam na wzgór­ku? No, to stam­tąd każ­dej nocy wilki owe przy­cho­dzą i ludzi stra­szą, ot cała hi­sto­ria – po­wie­dział mój śmier­dzą­cy roz­mów­ca.

– Z Wil­czej Ka­pli­cy? Wilki? Toż to nie­do­rzecz­ne! – obu­rzy­łem się głu­po­tą jego hi­sto­ryj­ki.

– Ano wilki. My­ślisz, dla­cze­go wil­czą ją na­zy­wa­ją? Praw­da to naj­praw­dziw­sza! Wi­dzia­łem jed­ne­go z nich, tak jak cie­bie tu widzę. Wy­lazł z ka­pli­cy, zawył prze­raź­li­wie a mnie, gdy to usły­sza­łem, taki dreszcz prze­szedł jak­bym siadł rzy­cią na bryle lodu! Pysk miał tak strasz­ny i szpet­ny, że tylko bu­tel­ka jest mi w sta­nie pomóc za­po­mnieć o tym dia­bel­stwie. Powył sobie, po­wę­szył i po­biegł w stro­nę wio­ski a ja wró­ci­łem do cha­łu­py, łyk­nąć tro­chę winka na uspo­ko­je­nie. Mówię ci młody, w życiu się tak nie bałem. Potem, kilku moich ziom­ków też wi­dzia­ło te wil­czu­ry. Jeden uj­rzał nawet szóst­kę be­stii, wcho­dzą­cą i wy­cho­dzą­cą z tej bez­boż­nej ka­pli­cy – od­po­wie­dział pijak.

– Uwa­żaj no młody, le­piej znajdź se ja­kieś miej­sce do spa­nia, coby cię wilk nie cap­nął. A, no i nie gap mu się na mordę, bo do mnie do­łą­czysz, he, he – rzu­cił na od­chod­ne mój roz­mów­ca i chwiej­nym kro­kiem po­szedł w swoją stro­nę.

 

Mimo, że wciąż uwa­ża­łem tę hi­sto­rię o wil­kach za nie­do­rzecz­ną, to po­wtór­ne spoj­rze­nie na ka­pli­cę wy­wo­ła­ło u mnie jesz­cze in­ten­syw­niej­sze ciar­ki i lęk. Po­sta­no­wi­łem nie zwle­kać dłu­żej i do­trzeć w końcu do Wil­kins Manor, tym bar­dziej, iż za dwie go­dzi­ny miało się ściem­nić. Zna­la­zł­szy się wresz­cie na miej­scu, za­stu­ka­łem ko­łat­ką w drzwi wej­ścio­we. Po chwi­li ocze­ki­wa­nia odrzwia otwo­rzy­ła Mary – słu­żą­ca Wil­kin­sów. Roz­po­zna­ła mnie od razu i za­pro­si­ła do środ­ka. Nie­zwłocz­nie po­szła po­wia­do­mić Annę – żonę Er­ne­sta o moim przy­by­ciu a ja zostawiwszy płaszcz i cy­lin­der na wie­sza­ku, po­sta­no­wi­łem przejść się nieco po domu. Po­sia­dłość wciąż pre­zen­to­wa­ła się nad wyraz im­po­nu­ją­co. Bo­ga­to zdo­bio­ne re­ga­ły ugi­na­ły się od opraw­nych w skórę ksiąg na roz­ma­ite te­ma­ty, ogień w ko­min­ku tań­czył we­so­ło, człon­ko­wie rodu Wil­kin­sów ob­ser­wo­wa­li mnie uważ­nie z pięk­nie na­ma­lo­wa­nych por­tre­tów, a gu­stow­ne meble cie­szy­ły oko swym ele­ganc­kim sty­lem wy­ko­na­nia. Spo­czą­łem w wy­god­nym fo­te­lu, w któ­rym za­pew­ne za życia za­sia­dał mój bied­ny druh Er­nest i za­czą­łem roz­my­ślać o hi­sto­rii opo­wie­dzia­nej przez gru­be­go pi­ja­ka. Opo­wiast­ka o wil­kach gra­su­ją­cych no­ca­mi po Ay­les­ford nie da­wa­ła mi spo­ko­ju. Z jednej strony tylko głupiec uwierzyłby na słowo człowiekowi, który przedkłada alkohol nad własną higienę osobistą, z drugiej zaś, ponownie odczuwałem niewytłumaczalne napięcie, myśląc o tym, co usłyszałem.

„W tym re­jo­nie nie ma wil­ków a ka­pli­cę lu­dzie na­zwa­li od na­zwi­ska mni­cha, który ją zbu­do­wał – Jo­han­ne­sa Lu­pu­sa”. Przypominałem sobie odpowiedź Er­nesta na moje pytanie o ge­ne­zę nie­co­dzien­nej nazwy bu­dow­li, by nieco uspokoić umysł. W porę się otrzą­sną­łem, gdyż wła­śnie wraz z Mary przy­szła Anna. Młoda, fi­li­gra­no­wa blon­dyn­ka z wło­sa­mi spię­ty­mi w kok, odzia­na w cha­bro­wą suk­nię, rzu­ci­ła mi się w ra­mio­na, szlo­cha­jąc rzew­nie. Pró­bo­wa­łem ją uspo­ko­ić, lecz to do­pro­wa­dzi­ło je­dy­nie do jesz­cze więk­sze­go pła­czu. Po­sta­no­wi­łem więc, iż po pro­stu po­zwo­lę jej się wy­pła­kać. Gdy bied­na Anna wy­rzu­ci­ła z sie­bie całą roz­pacz oraz żal, usie­dli­śmy przy ko­min­ku i zde­cy­do­wa­li­śmy chwi­lę po­roz­ma­wiać przed uda­niem się na spo­czy­nek.

– Kiedy od­bę­dzie się po­grzeb? – za­py­ta­łem.

– Po­ju­trze, o go­dzi­nie dwu­na­stej w po­łu­dnie – od­par­ła Anna – w Dur­ham tam, gdzie się uro­dził – do­da­ła, uprze­dza­jąc moje py­ta­nie o miej­sce po­chów­ku.

– Wiem, że trud­no ci o tym mówić, ale czy wiesz co skło­ni­ło Er­ne­sta do sa­mo­bój­stwa? – za­py­ta­łem, po chwi­li po­ża­ło­wa­łem swego py­ta­nia, gdy w jej oczach po­now­nie do­strze­głem łzy.

– Na pewno nie­wie­le się do­wie­dzia­łeś z tego listu. Mnie rów­nież zo­sta­wił ostat­nie słowo i zu­peł­nie jak ty, nie­wie­le z niego wy­wnio­sko­wa­łam. Po­wie­sił się na stry­chu, zo­sta­wił list i tyle – po­wie­dzia­ła, szlo­cha­jąc i po­cią­ga­jąc nosem.

– Ach, James dla­cze­go Er­nest nam to zro­bił? Dla­cze­go opu­ścił nas tak nagle? Prze­cież ko­chał życie, za­wsze był taki we­so­ły i ser­decz­ny, co chwi­lę żar­to­wał, śmiał się. Nie mogę tego zro­zu­mieć. Nie wiem czy mam pła­kać czy wście­kać się na niego – do­da­ła po chwi­li.

– Rów­nież nie mam po­ję­cia, co mogło się stać, Anno. Je­stem tak samo roz­dar­ty jak ty. Je­dy­ny trop mogą sta­no­wić te ta­jem­ni­cze do­ku­men­ty, które po­le­cił mi znisz­czyć – od­po­wie­dzia­łem.

– Jakie do­ku­men­ty? – spy­ta­ła za­sko­czo­na.

– Nie wie­dzia­łaś o nich? We­dług listu Er­ne­sta leżą na biur­ku w jego ga­bi­ne­cie – od­par­łem rów­nie zdzi­wio­ny. Dla­cze­go nie po­wia­do­mił o ni­czym wła­snej żony?

– Chodź­my na­tych­miast to spraw­dzić – po­wie­dzia­ła już cał­ko­wi­cie spo­koj­na Anna.

 

Usi­ło­wa­łem ostudzić jej zapał, mó­wi­łem, że już późno i le­piej się z tym prze­spać, lecz młoda wdowa pełna była de­ter­mi­na­cji. Szyb­ko wbie­gła po scho­dach na górę, jak gdyby in­for­ma­cja o ta­jem­ni­czej tecz­ce do­da­ła jej no­wych sił. W kilka chwil oboje do­tar­li­śmy do ga­bi­ne­tu Er­ne­sta. W po­miesz­cze­niu uno­sił się za­pach kurzu i sta­rych ksią­żek. Po­roz­rzu­ca­ne do­słow­nie wszę­dzie ster­ty pa­pie­rów i nad­gry­zio­nych zębem czasu wo­lu­mi­nów, pa­ję­czy­ny w ro­gach po­ko­ju oraz za­cho­dzą­ce słoń­ce, rzu­ca­ją­ce upior­ny blask przez jedno je­dy­ne okno, czy­ni­ły z Er­ne­sto­we­go ga­bi­ne­tu po­miesz­cze­nie nie­zwy­kle kon­tra­stu­ją­ce z resz­tą po­sia­dło­ści, która na ogół była czy­sta i za­dba­na. Po­de­szli­śmy do biur­ka, stą­pa­jąc po skrzy­pią­cej pod­ło­dze. Na po­żą­da­nej przez nas tecz­ce wy­le­gi­wał się Lu­cy­fer – czar­ny kot przy­gar­nię­ty przez Er­ne­sta około roku temu. Anna pręd­ko prze­go­ni­ła fu­trza­ne­go lo­ka­to­ra i wzię­ła do rąk papiery. Na po­cząt­ku nieco się oba­wia­łem, że prze­trzą­sa­nie rze­czo­nych do­ku­men­tów by­ło­by sprzecz­ne z ostat­nią wolą wyrażoną w li­ście, lecz gdy tylko Anna wy­ło­ży­ła całą za­war­tość na drew­nia­ny blat biur­ka, cie­ka­wość wzię­ła nade mną górę.

 

II. Mroki prze­szło­ści

 

Ślę­cze­li­śmy nad Er­ne­sto­wy­mi do­ku­men­ta­mi do póź­nych go­dzin wie­czor­nych. O ile Anna była ra­czej obu­rzo­na nie­zwy­kło­ścią tre­ści za­war­tych w ar­ku­szach z tecz­ki, o tyle ja byłem prze­ra­żo­ny. Pa­trzy­li­śmy po sobie przez dłuż­szą chwi­lę, po czym zgod­nie stwier­dzi­li­śmy, że uda­je­my się na spo­czy­nek. Za­ją­łem wska­za­ny przez Mary pokój, wy­pa­ko­wa­łem się, odzia­łem w ko­szu­lę nocną oraz szlaf­my­cę i po­ło­ży­łem się w bar­dzo wy­god­nym łóżku. Mimo tak wspa­nia­łe­go po­sła­nia i ewi­dent­ne­go zmę­cze­nia, nie mo­głem za­snąć. To, co prze­czy­ta­łem w do nie­daw­na tak ta­jem­ni­czych do­ku­men­tach, prze­peł­nia­ło me serce grozą. „Cho­ler­ne pa­pie­ry” jak okre­ślił je sam Er­nest w swym li­ście, do­ty­czy­ły wy­łącz­nie Wil­czej Ka­pli­cy na wzgó­rzu. Pierw­sze kilka stro­nic opi­sy­wa­ło jej hi­sto­rię. O tym, jak Jo­han­nes Lupus wraz z piąt­ką mni­chów z Lin­dis­far­ne wy­bu­do­wał tę świą­ty­nię i w jak re­kor­do­wo krót­kim cza­sie czte­rech mie­się­cy, udało się ukoń­czyć bu­do­wę. Opi­sa­ne były też po­gło­ski, takie jak nie­wy­ja­śnio­ne znik­nię­cie szóst­ki du­chow­nych kilka lat po po­sta­wie­niu ka­pli­cy czy też na­jazd wi­kin­gów, za­koń­czo­ny uciecz­ką nie­ustra­szo­nych Skan­dy­na­wów w po­pło­chu. Er­nest co mnie wtedy za­sta­na­wia­ło, bar­dzo dużo uwagi po­świę­cił wła­śnie Lu­pu­so­wi i jego to­wa­rzy­szom. To nie­wia­ry­god­ne, że memu dru­ho­wi udało się spi­sać kom­plet­ne bio­gra­fie ludzi, o któ­rych hi­sto­rycz­ne źró­dła je­dy­nie la­ko­nicz­nie na­po­my­ka­ją. Przy­to­czę tu kilka ustę­pów z tych nie­sa­mo­wi­tych ży­cio­ry­sów:

Lupus uro­dził się w Rzy­mie w 750 roku po Chry­stu­sie. W 770 tra­fił do klasz­to­ru na grec­kiej wy­spie Za­uros, gdzie po­znał swych pię­ciu to­wa­rzy­szy: Ka­lo­sa, Hie­ro­sa, La­bra­sa, De­ino­sa i Asta­le­sa. W roku 775 tra­fi­li do opac­twa na Lin­dis­far­ne, skąd wy­rzu­co­no ich w 792 za be­ze­ceń­stwa i no­to­rycz­ne ła­ma­nie zasad. Wście­kli mnisi po­dob­no prze­klę­li swych po­bra­tym­ców, za­po­wia­da­jąc im ry­chłą i bo­le­sną śmierć. Rok póź­niej klasz­tor zo­stał za­ata­ko­wa­ny i splą­dro­wa­ny przez wi­kin­gów. W 794 zbu­do­wa­li Wil­czą Ka­pli­cę, a w 800 znik­nę­li bez śladu. Do końca śre­dnio­wie­cza bu­dyn­ku uni­ka­no jak ognia, za cza­sów Hen­ry­ka VIII pró­bo­wa­no go nawet znisz­czyć, jed­nak wy­na­ję­ci do tego celu pa­choł­ko­wie po prze­kro­cze­niu progu świą­ty­ni, ucie­kli wrzesz­cząc w prze­stra­chu i bre­dząc coś o wil­kach. Ka­pli­ca od ponad 1000 lat wy­glą­da iden­tycz­nie, żad­nych uszko­dzeń, choć­by naj­mniej­sze­go odłu­pa­ne­go ka­mycz­ka czy zbu­twia­łe­go drew­na na głów­nych drzwiach.

Nie­zwy­kłe dzie­je świą­ty­ni i jej bu­dow­ni­czych, do­praw­dy wstrzą­snę­ły mą wraż­li­wą na tego typu spra­wy osobą. Iście koszmarną rzeczą było po­wią­za­nie przez Er­ne­sta ka­pli­cy i jej hi­sto­rii ze sta­ro­żyt­nym kul­tem Zeusa Li­ka­jo­sa. Po­now­nie cy­tu­ję:

Wpro­wa­dzo­ny w Ar­ka­dii przez mi­tycz­ne­go króla Li­ka­ona, po­le­gał na skła­da­niu krwa­wych ofiar z ludzi i zja­da­niu ich wnętrz­no­ści. Każdy, kto spo­żył mięso ta­kiej ofia­ry, na osiem lat zmie­niał się w wilka. We­dług Johna Dee taki „styl życia” po­zwa­la za­pew­nić ciału i duszy nie­śmier­tel­ność. Jeśli na­to­miast ly­kan­trop ów pochłonie ludz­kie­ mięso przed upły­wem ośmiu wio­sen, na za­wsze po­zo­sta­nie zwy­kłym, śmier­tel­nym wil­kiem. Lata badań i wni­kli­wych ana­liz po­zwo­li­ły mi dojść do mo­nu­men­tal­nej kon­klu­zji: Lupus i jego bra­cia wcale nie znik­nę­li, za­mie­ni­li się w wilki, zja­da­jąc ciało ja­kie­goś pa­stu­cha. W 808 roku po­wró­ci­li i mu­sie­li do­paść ko­lej­ne­go nie­szczę­śni­ka, co po­twier­dza kro­ni­ka The­lo­niu­sa. Co osiem lat po­wra­ca­li, po­że­ra­jąc ko­lej­ne osoby. Wciąż żyją, za­pew­ni­li sobie nie­śmier­tel­ność. Po­twier­dza to ar­ty­kuł z kwiet­nia 1888 roku o za­gi­nię­ciu Geo­r­gi­ny Ar­kw­ri­ght. Zje­dli ją a pro­sta ma­te­ma­ty­ka do­wo­dzi, że wrócą po ko­lej­ną ofia­rę w kwiet­niu 1896 roku…

 

Gdy pierw­szy raz prze­czy­ta­łem ten frag­ment, do­słow­nie za­mar­łem. Opo­wieść pi­ja­ka, napis na murze a teraz to. Mój bied­ny umysł ostrze­gał mnie, iż coś strasz­ne­go może kryć się za z po­zo­ru głu­pi­mi po­gło­ska­mi o wil­kach. W prze­ko­na­niu o praw­dzi­wo­ści tych wszyst­kich hi­sto­rii, utwier­dził mnie ostat­ni ustęp w od­ręcz­nych za­pi­skach Er­ne­sta. Brzmiał na­stę­pu­ją­co:

Dziś we śnie od­wie­dził mnie Lupus, po­wie­dział, że mam się ra­do­wać, gdyż zo­sta­łem wy­bra­ny na ofia­rę. Moje nędz­ne, śmier­tel­ne ciało za­pew­ni życie wiecz­ne szó­st­ce naj­wspa­nial­szych mężów. Obu­dzi­łem się, krzy­cząc i pła­cząc tak gło­śno, że aż Lu­cy­fer wsko­czył na moje łóżko, za­cie­ka­wio­ny i z pew­no­ścią zde­ne­r­wo­wa­ny tym, co się ze mną dzie­je. Nie mogę po­zwo­lić, by ly­kan­tro­py mnie do­pa­dły. Nie dam się po­żreć żyw­cem! Po­krzy­żu­ję ich plany, choć­bym miał się zabić…

Po­znaw­szy przy­czy­nę sa­mo­bój­stwa Er­ne­sta Wil­kin­sa byłem, o ile jest to moż­li­we przy już i tak ogrom­nym nie­po­ko­ju, jaki od­czu­wa­łem, jesz­cze bar­dziej prze­ra­żo­ny. Coś z pewnością było na rzeczy. Groza była realna. Mój przyjaciel musiał odkryć coś strasznego. Ernest, którego znałem był realistą o mocnym umyśle. Gardził zabobonem, nie zabiłby się z powodu legend i opowieści z miejscowego folkloru. Wiedziałem, że przeczytane przez mnie notatki nie były chaotycznym zapisem urojeń szaleńca, lecz świadectwem konfrontacji logicznie myślącego, silnego człowieka z przerażającym nieznanym. Leżąc w mym łożu i przy­po­mi­na­jąc sobie to wszyst­ko po­now­nie, tylko po­gor­szy­łem swój stan. W tam­tym mo­men­cie na­słu­chi­wa­łem każ­de­go szme­ru, szep­tu, pi­śnię­cia, a gdy tylko co­kol­wiek usły­sza­łem, ob­le­wał mnie zimny pot i drża­łem ni­czym osika. Wiarę w realność kanibalistycznego kultu ludzi-wilków umocniło też we mnie wspomnienie sprzed lat. Z po­dob­ny­m mro­kiem mia­łem już do czy­nie­nia. Wtedy był to bluź­nier­czy i plu­ga­wy gri­mu­ar, który nie­omal do­pro­wa­dził mnie do sza­leń­stwa, śmier­ci lub cze­goś znacz­nie gor­sze­go. Skonstatowałem, iż tym razem również mam do czynienia z potężną, nadnaturalną siłą, czyhającą na ludzkie życie. 

 

Wra­ca­jąc do me­ri­tum; noc w mym nowym lokum była nie­ste­ty bez­sen­na. Na­za­jutrz, gdy zsze­dłem do ja­dal­ni zjeść śnia­da­nie, Mary o mało nie upu­ści­ła tacy z je­dze­niem na mój widok. Stwier­dzi­ła, iż wy­glą­da­łem, jak­bym do­słow­nie wy­grze­bał się z grobu. Po po­si­le­niu się ob­fi­tym śnia­da­niem i po­ran­nej to­a­le­cie, mimo iż byłem jesz­cze bar­dziej zmę­czo­ny niż po­przed­nie­go dnia, po­sta­no­wi­łem po­roz­ma­wiać z Anną o na­szych wczo­raj­szych od­kry­ciach w ga­bi­ne­cie Er­ne­sta. Bied­na ko­bie­ta o wciąż nad­wy­rę­żo­nym stra­tą uko­cha­ne­go umy­śle, nie chcia­ła nawet sły­szeć o mych prze­my­śle­niach, co wcale mnie nie zdzi­wi­ło. Zde­cy­do­wa­łem więc, że od­wie­dzę księ­dza Dal­to­na. Po­my­śla­łem, iż jako dobry przy­ja­ciel Er­ne­sta, ura­czy mnie przy­dat­ny­mi in­for­ma­cja­mi lub po pro­stu wy­słu­cha, co ja i moje sko­ła­ta­ne nerwy mamy do po­wie­dze­nia. Za­bra­łem ze sobą prze­klę­tą tecz­kę, zda­jąc sobie spra­wę, iż mój drogi druh praw­do­po­dob­nie wście­ka się nie­mo­żeb­nie, ob­ser­wu­jąc moje po­czy­na­nia z za­świa­tów i uda­łem się w stro­nę ko­ścio­ła świę­te­go Bar­tło­mie­ja. Kil­ka­na­ście minut spa­ce­ru nieco orzeź­wi­ło mą prze­cią­żo­ną psy­chi­kę. Gdy do­tar­łem do celu, ksiądz Dal­ton aku­rat wcho­dził do świą­ty­ni przez głów­ne wej­ście. Nie­zwłocz­nie po­dą­ży­łem za nim. Ko­ściół nie wy­róż­niał się ni­czym szcze­gól­nym na tle in­nych tego typu przy­byt­ków. Drew­nia­ne ławki, ozdob­ne kan­de­la­bry, skrom­ny oł­tarz, masa fre­sków i na­tu­ral­nych roz­mia­rów fi­gu­ra ukrzy­żo­wa­ne­go Chry­stu­sa. Nie­co­dzien­ny widok sta­no­wi­ła jedna rzecz: gro­te­sko­we ma­lo­wi­dło, przed­sta­wia­ją­ce mę­czeń­ską śmierć pa­tro­na ko­ścio­ła. Widok ob­dzie­ra­ne­go żyw­cem ze skóry świę­te­go, na­ma­lo­wa­ny z tak dużą dba­ło­ścią o nie­zbyt przy­jem­ne szcze­gó­ły, spra­wił, że z mego umy­słu ule­cia­ło nieco od­świe­ża­ją­ce­go wpły­wu, jaki wy­war­ła na mnie wcze­śniej­sza pie­sza wę­drów­ka. Od­wró­ci­łem czym prę­dzej wzrok od na­tu­ra­li­stycz­ne­go dzie­ła i uda­łem się do ko­ściel­nej za­kry­stii. Tak jak się spo­dzie­wa­łem, od­na­la­złem tam Dal­to­na.

– Och, James to ty! W czym mogę ci pomóc mło­dzień­cze? – za­py­tał na przy­wi­ta­nie ka­płan.

– Widzi ksiądz, mam taką spra­wę i nie wiem do kogo się z nią zwró­cić – od­par­łem, wy­cią­ga­jąc z torby do­ku­men­ty Er­ne­sta.

– W takim razie świet­nie tra­fi­łeś. Za­wsze chęt­nie po­mo­gę każ­de­mu po­trze­bu­ją­ce­mu. Mów śmia­ło, co cię trapi – po­wie­dział Dal­ton.

Opo­wie­dzia­łem mu wszyst­ko, a on w tym cza­sie prze­glą­dał za­war­tość tecz­ki. Gdy skoń­czył czy­tać, a ja mówić, spoj­rzał na mnie prze­ni­kli­wie i rzekł:

– To do­praw­dy nie­zwy­kła hi­sto­ria, James. Nie przy­pusz­cza­łem, że Er­nest tak łatwo utra­ci kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią przez te ba­ja­nia, po­nie­waż w rze­czy samej, to nic in­ne­go, jak le­gen­dy i mity krą­żą­ce po tej oko­li­cy od setek lat. Nie­szczę­sny Wil­kins za bar­dzo w to wszyst­ko uwie­rzył i jego nad­wy­rę­żo­ny umysł, pchnął go do po­peł­nie­nia nie­wy­ba­czal­ne­go czynu. Nie mia­łem po­ję­cia, że był tak słaby psy­chicz­nie.

Pró­bo­wa­łem gło­śno pro­te­sto­wać, obu­rzo­ny po­sta­wą księ­dza, jed­nak­że on szyb­ko mi prze­rwał i dodał, iż mam wy­peł­nić ostat­nią wolę mego przy­ja­cie­la oraz prze­stać przej­mo­wać się ta­ki­mi głup­stwa­mi. Za­bra­łem więc tecz­kę i wy­sze­dłem z ko­ścio­ła zre­zy­gno­wa­ny. Dalton się mylił. Nazwał mego zmarłego kompana wariatem, ubierając to w ładne słówka. Moja rezygnacja szybko zmieniła się w gniew. 

 

Wró­ci­łem do Wil­kins Manor, nie pró­bu­jąc nawet za­mie­nić słowa z Anną. Zja­dłem skrom­ny po­si­łek i zde­cy­do­wa­łem się zdrzem­nąć w swym po­ko­ju, w ra­mach re­kom­pen­sa­ty za nie­prze­spa­ną noc. Spa­łem jak za­bi­ty. Ze snu wy­rwał mnie prze­raź­li­wy ko­bie­cy krzyk. Był kwa­drans po ósmej wie­czo­rem, spa­łem zatem ponad czte­ry go­dzi­ny. Nie mia­łem jed­nak czasu na za­sta­na­wia­nie się nad twar­do­ścią wła­sne­go snu, gdyż strasz­li­wy wrzask roz­legł się po­now­nie. Do­cho­dził z ze­wnątrz, toteż ile sił w no­gach wy­bie­głem z po­sia­dło­ści, spraw­dzić co się, u dia­bła dzie­je. Na ścież­ce pro­wa­dzą­cej do ogro­du, zo­ba­czy­łem roz­bi­tą lampę naf­to­wą, strzęp­ki ubrań oraz ślady krwi. Ko­bie­ta krzyk­nę­ła po­now­nie, dźwięk do­cho­dził z pra­wej. Po­bie­głem więc w tę stro­nę i uj­rza­łem coś, co prze­śla­do­wać mnie bę­dzie w sen­nych kosz­ma­rach do końca życia. Ogrom­ny wilk o sier­ści czar­nej jak smoła i du­żych oczach świe­cą­cych nie­na­tu­ral­nym, pie­kiel­nym bla­skiem za­ci­skał swe po­tęż­ne szczę­ki na szyi ledwo żywej Mary. Bied­na słu­żą­ca usi­ło­wa­ła krzyk­nąć raz jesz­cze, jed­nak ze­mdla­ła. Ja na­to­miast pa­trzy­łem na żądną krwi be­stię, do­słow­nie spa­ra­li­żo­wa­ny stra­chem. Nie mo­głem się ru­szyć, zlany potem, trzą­słem się jak­bym nagle zna­lazł się w chłod­ni. Prze­ra­ża­ją­cy wilk w końcu odło­żył nie­przy­tom­ną Mary na zie­mię, spoj­rzał mi po raz ostat­ni w oczy i za­czął biec wprost na mnie. Wrza­sną­łem z ca­łych sił, chcia­łem uciec, lecz byłem tak prze­ra­żo­ny, że nogi się pode mną ugi­na­ły. Pa­dłem na zie­mię, ak­cep­tu­jąc swój strasz­ny los. Nagle jed­nak usły­sza­łem wycie, do­cho­dzą­ce jak mi się zda­wa­ło z Wil­czej Ka­pli­cy. Wil­czy­sko z pie­kła rodem za­trzy­ma­ło się, spoj­rza­ło w stro­nę plu­ga­we­go bu­dyn­ku i ucie­kło, za­bie­ra­jąc ze sobą Mary. Z wiel­ką trud­no­ścią udało mi się sta­nąć na równe nogi. Od­wró­ci­łem się w stro­nę drzwi wej­ścio­wych Wil­kins Manor i zo­ba­czy­łem Annę kur­czo­wo trzy­ma­ją­cą się ko­łat­ki. Pod­bie­głem do niej i w porę zła­pa­łem, po­nie­waż bie­da­czy­na ze­mdla­ła ze stra­chu. Prze­ra­ża­ją­ce zda­rze­nie ja­kie­go do­świadczy­łem było żywym do­wo­dem na ist­nie­nie zła w Wil­czej Ka­pli­cy.

 

III. Ko­niec kosz­ma­ru

 

Anna na szczę­ście szyb­ko do­szła do sie­bie. Wy­rzu­ce­nie z pa­mię­ci dan­tej­skich scen, jakie ro­ze­gra­ły się tam­te­go wie­czo­ra pod Wil­kins Manor było nie­moż­li­we i wy­da­rze­nia te od­ci­snę­ły pięt­no na na­szych umy­słach, ale mimo pod­łe­go stanu psy­chicz­ne­go, oboje zdołaliśmy na­stęp­ne­go dnia, punk­tu­al­nie o dwu­na­stej do­trzeć do Dur­ham na po­grzeb. Po za­koń­cze­niu ce­re­mo­nii wró­ci­li­śmy do Ay­les­ford. Za­sta­na­wia­li­śmy się co po­cząć w tej sy­tu­acji. Anna pro­po­no­wa­ła we­zwać po­li­cję, ja jed­nak byłem temu prze­ciw­ny. Nie uwie­rzy­li­by, a oprócz nas nikt nie wi­dział po­rwa­nia Mary przez be­stię. Druga pro­po­zy­cja mej to­wa­rzysz­ki nie­do­li wska­zy­wa­ła wy­jazd z Ay­les­ford. Na to rów­nież się nie zgo­dzi­łem. Nie mo­głem tak po pro­stu uciec i po­zwo­lić ly­kan­tro­pom dalej za­bi­jać. Nie mam po­ję­cia czy w tam­tym mo­men­cie to wiel­ka od­wa­ga, czy też wiel­ka głu­po­ta pod­su­nę­ły mi tę myśl. Za­de­cy­do­wa­łem, że udam się do Wil­czej Ka­pli­cy i spró­bu­ję za­koń­czyć ten kosz­mar. Spra­wę sza­tań­skiej księ­gi rów­nież udało mi się do­pro­wa­dzić do końca raz na za­wsze, więc wy­sze­dłem z za­ło­że­nia, iż w tym przy­pad­ku na­le­ży zro­bić to samo. Spa­ko­wa­łem do dużej torby pro­wiant, lampę naf­to­wą, nóż, strzel­bę z ga­bi­ne­tu Er­ne­sta i tro­chę amu­ni­cji. Co bar­dzo mnie za­sko­czy­ło, Anna za­pra­gnę­ła iść ze mną. Wy­ja­śni­ła, że prze­my­śla­ła spra­wę i jest go­to­wa mi pomóc. Na po­cząt­ku wa­ha­łem się. Za­bie­ra­nie ze sobą de­li­kat­nej kobiety do tak nie­bez­piecz­ne­go miej­sca było co naj­mniej głu­pie, jed­nak­że po chwi­li zwąt­pie­nia uzna­łem, iż każda po­moc­na dłoń się przy­da. Moja to­wa­rzysz­ka za­bra­ła ze sobą do­dat­ko­wą lampę naf­to­wą oraz re­wol­wer z taj­nej skryt­ki męża i ru­szy­li­śmy w stro­nę plu­ga­we­go wzgó­rza.

 

Po około pół go­dzi­nie do­tar­li­śmy do celu. Oto stała przed nami, Wil­cza Ka­pli­ca w całej swej zło­wro­giej kra­sie. Po­de­szli­śmy do drzwi wej­ścio­wych, jed­nak gdy pró­bo­wa­li­śmy je otwo­rzyć, oka­za­ło się, iż są­ za­mknię­te na głu­cho. Pcha­niem i szar­pa­niem klam­ki ni­cze­go nie wskó­ra­li­śmy. Wy­cią­gną­łem strzel­bę z na­dzie­ją, że po­rząd­ny strzał w zamek za­ła­twi spra­wę, gdy nagle oboje usły­sze­li­śmy sze­lest w po­bli­skich za­ro­ślach. Pręd­ko zda­li­śmy sobie spra­wę, że ktoś lub coś nad­cho­dzi, toteż ukry­li­śmy się w krza­kach po prze­ciw­nej stro­nie. W końcu z gę­stwi­ny wy­ło­nił się ksiądz Dal­ton. Za­rów­no ja, jak i Anna po­waż­nie się zdzi­wi­li­śmy, wi­dząc go tutaj. Cze­góż ten po­czci­wy sta­ru­szek mógł szu­kać w tak upior­nym miej­scu? Stary kapłan na­to­miast sta­nął przed wro­ta­mi ka­pli­cy, wy­cią­gnął ręce przed sie­bie i za­czął mru­czeć coś w nie­zro­zu­mia­łym ję­zy­ku. Ku na­sze­mu za­sko­cze­niu pod wpły­wem tego jakże dziw­ne­go ry­tu­ału, odrzwia świą­ty­ni na­tych­miast sta­nę­ły otwo­rem, a Dal­ton nie­zwłocz­nie wszedł do środ­ka. Wi­dząc, że po prze­kro­cze­niu przez niego progu, drzwi na po­wrót się za­my­ka­ją, opu­ści­li­śmy naszą kry­jów­kę i po­spie­szy­li­śmy za nim. Wresz­cie by­li­śmy w środ­ku Wil­czej Ka­pli­cy. Od­wró­co­ny w naszą stro­nę Dal­ton przy­wi­tał nas sło­wa­mi:

– Pan James i pani Anna, przy­znam szcze­rze nie spo­dzie­wa­łem się was tutaj. Byłem pe­wien, że wy­je­dzie­cie albo za­bi­je­cie się jak ten głu­piec, Er­nest Wil­kins.

– Co ksiądz tu robi? – spy­ta­łem, mie­rząc do niego ze strzel­by. Wie­dzia­łem, iż coś jest z nim nie tak. Mam­ro­ta­nie in­kan­ta­cji w nie­zna­nym ję­zy­ku a do tego głos, wcze­śniej przy­jem­ny i pełen en­tu­zja­zmu, teraz zimny i chry­pli­wy.

– Nie ma sensu wam tego tłu­ma­czyć i tak nie zro­zu­mie­cie. Zresz­tą do­wie­dzie­li­ście się więk­szo­ści z pa­pie­rów Wil­kin­sa. Gdy to się skończy, oso­bi­ście je znisz­czę, bo jak mnie­mam, nie po­zby­łeś się ich jesz­cze, praw­da James? – po­wie­dział Dal­ton z szy­der­czym uśmie­chem na twa­rzy.

– Za­strze­lę cię, jeśli tylko się zbli­żysz! Mów! Je­steś ly­kan­tro­pem? – krzy­cza­łem.

– Dzi­siej­szej nocy do nich do­łą­czę. Po­ży­wię się tą bez­u­ży­tecz­ną służ­ką i za­pew­nię sobie nie­śmier­tel­ność! – wy­krzyk­nął ka­płan gło­sem peł­nym cho­re­go en­tu­zja­zmu. – Lupus i Pięciu egzystują tak, już od blisko tysiąca lat. Czymże jest jedna ofiara w obliczu życia wiecznego? No już, nie bądźcie głupi i dołączcie do nas! – dodał. 

– Mój mąż Ernest. Odkrył waszą tajemnicę? – zapytała Anna.

– Wiedział jedynie o Lupusie i Pięciu. O mnie nie miał pojęcia. Skrzętnie ukrywałem swój prawdziwy cel. Wilkins miał być kolejną ofiarą, ale pokrzyżował nasze plany zabijając się, ale nie szkodzi, ta służka też się nada – mówił Dalton. 

– Jak możesz? Ernest ci ufał i uważał za przyjaciela! Prędzej damy się rozszarpać niż dołączymy do was, potwory! – wrzeszczałem na całe gardło, trzymając palec na spuście strzelby. 

– Doprawdy szkoda. Zatem wybieracie śmierć. Niech tak będzie – powiedział klecha, zacierając ręce. 

Nie mia­łem za­mia­ru cze­kać, aż za­ata­ku­je pierw­szy, strze­li­łem w jego stro­nę. Sta­ruch jed­nak zro­bił unik, jak gdyby spo­dzie­wał się mojej re­ak­cji. Był nie­by­wa­le szyb­ki. W klika se­kund zna­lazł się przy mnie i po­wa­lił na zie­mię cio­sem pię­ści. Na­stęp­nie rzu­cił się na Annę. Nie zdą­ży­ła nawet wy­cią­gnąć re­wol­we­ru. Ogłu­szył ją jesz­cze ła­twiej niż mnie. Sły­sza­łem je­dy­nie jak wyje, przy­zy­wa­jąc swych przy­szłych braci i stra­ci­łem przy­tom­ność.

 

Obu­dzi­łem się w ja­kiejś za­tę­chłej kryp­cie. Du­szą­ce mia­zma­ty czuć było do­słow­nie wszę­dzie. Byłem przy­ku­ty łań­cu­cha­mi do ka­mien­nej ścia­ny. Po mojej lewej stro­nie sie­dzia­ła Anna, uwię­zio­na w taki sam spo­sób. Na środ­ku kryp­ty stał ka­mien­ny oł­tarz, a na nim le­ża­ło wy­pa­tro­szo­ne ciało Mary. Gdy uj­rze­li­śmy ten okrop­ny widok, zro­bi­ło nam się nie­do­brze. Bied­na Mary, nie za­słu­ży­ła sobie na tak strasz­ny los. Wtem zja­wi­li się oni – sze­ściu mni­chów w czar­nych ha­bi­tach. Pa­trzy­li na nas swymi dia­bel­ski­mi, zwie­rzę­cy­mi śle­pia­mi. Za nimi stał Dal­ton, wy­krzy­wia­jąc gębę w pa­skud­nym uśmie­chu. Po chwi­li tę­pe­go przy­glą­da­nia się nam, Dal­ton uklęk­nął przy oł­ta­rzu, a sze­ściu mni­chów sta­nę­ło wokół niego. Od­ra­ża­ją­cy sta­ruch za­czął po­że­rać wnętrz­no­ści ofia­ry, pod­czas gdy jego to­wa­rzy­sze śpie­wa­li do­no­śny­mi gło­sa­mi pieśń, w ję­zy­ku, jak mnie­mam sta­ro­grec­kim. Je­dy­ne słowo, jakie udało mi się roz­po­znać to po­wta­rza­ją­ce się trzy­krot­nie w re­fre­nie „Zeus Li­ka­jos”. Plu­ga­wy śpiew wy­brzmie­wał coraz gło­śniej, a Dal­ton po­chła­niał łap­czy­wie krwa­we ochła­py mięsa. Im wię­cej zja­dał, tym bar­dziej przy­po­mi­nał wilka. Sub­tel­ność trans­for­ma­cji była do­praw­dy gro­te­sko­wa i od­ra­ża­ją­ca. Po kilku re­fre­nach okrop­ne­go hymnu, dawny ksiądz był już praw­dzi­wą be­stią. Czar­ne jak noc futro, świe­cą­ce in­fer­nal­nym bla­skiem oczy i ostre zę­bi­ska, wy­sta­ją­ce ze śli­nią­cej się mordy, iden­tycz­nie jak u wilka, któ­re­go uj­rza­łem tam­te­go wie­czo­ra. Wil­czy­sko za­wy­ło gło­śno i prze­cią­gle a sze­ściu upior­nych mni­chów mu za­wtó­ro­wa­ło. Na­stęp­nie cała sió­dem­ka po­now­nie od­wró­ci­ła się do nas. Jeden z nich zdjął kap­tur i prze­mó­wił do mnie w sta­rej grece. Oczy­wi­ście nic nie ro­zu­mia­łem, ale nawet gdyby mówił płyn­nie po an­giel­sku z nie­na­gan­nym ak­cen­tem, nie był­bym w sta­nie się sku­pić. Cała mą uwagę po­świę­ci­łem bo­wiem prze­ra­ża­ją­cej apa­ry­cji mni­cha. Zda­łem sobie spra­wę, że to, co przede mną stało, nie­wie­le wspól­ne­go miało z czło­wie­kiem. Cera ko­lo­ru ka­mien­nej płyty na­grob­ko­wej, świe­cą­ce oczy, zwie­rzę­ce kły za­miast zębów, nie­moż­li­wie chuda twarz, przy­po­mi­na­ją­ca ra­czej czasz­kę po­wle­czo­ną skórą. Za­iste był to naj­praw­dziw­szy po­twór.

– Lupus mówi, że jedno z was może do­stą­pić za­szczy­tu zo­sta­nia ko­lej­ną ofia­rą – wy­tłu­ma­czy­ła be­stia bę­dą­ca nie­gdyś księ­dzem Dal­to­nem, char­ko­czą­cym, strasz­nym gło­sem.

– Myślę, że ko­bie­ta bę­dzie idea­l­na – dodał wilk po chwi­li.

Zbli­ży­li się do prze­ra­żo­nej Anny, roz­ku­li ją i za­wle­kli do oł­ta­rza. Pró­bo­wa­ła się wy­rwać, jed­nak sza­ro­skó­re wy­chu­dzo­ne upio­ry były nad­zwy­czaj silne. Szar­pa­łem się i krzy­cza­łem, nie mo­głem po­zwo­lić, by zo­sta­ła po­żar­ta żyw­cem przez te po­two­ry. Moje wy­tę­żo­ne wy­sił­ki nie dały jed­nak rady że­la­znym łań­cu­chom. Tym­cza­sem od lewej stro­ny pod­kra­dał się do mnie mnich zwany Lu­pu­sem, dzier­żąc w ręku szty­let.

– Pora byś umarł, James. A szko­da, mo­głeś za­po­mnieć o wszyst­kim, tak jak ci ra­dzi­łem. Teraz za­pła­cisz za swą głu­po­tę – mówił Dal­ton, ga­piąc się uważ­nie na zbli­ża­ją­ce się po­wo­li do mojej szyi ostrze szty­le­tu.

 

I gdy mia­łem pew­ność, że to już osta­tecz­ny ko­niec, usły­sza­łem strzał z re­wol­we­ru i szczęk łań­cu­cha. Spo­strze­głem, iż moja prawa ręka jest wolna, krę­pu­ją­ce ją okowy zo­sta­ły ze­rwa­ne. Nie za­sta­na­wia­jąc się, chwy­ci­łem Lu­pu­sa za trzy­ma­ją­cą ostrze łapę i kop­ną­łem go z ca­łych sił w brzuch. Upadł do tyłu, zo­sta­wia­jąc broń w mojej dłoni. Pu­gi­nał oka­zał się na tyle wy­trzy­ma­ły, iż wy­star­czył jeden za­mach, bym uwol­nił drugą koń­czy­nę z oko­wów. Wi­dząc to, Dal­ton rzu­cił się na mnie bły­ska­wicz­nie. Za­ci­snął po­tęż­ne szczę­ki na moim nad­garst­ku, a ja mimo okrop­ne­go bólu dźga­łem jego czasz­kę ostrzem szty­le­tu. Ko­lej­ny strzał. Łeb be­stii krwa­wił ob­fi­cie. Na­stęp­ne strza­ły. Mnisi trzy­ma­ją­cy Annę po­upa­da­li na po­sadz­kę. Oka­za­ło się, iż to ona strze­la­ła. Pod­czas po­tycz­ki z Dal­to­nem w ka­pli­cy nie zdą­ży­ła nawet wy­cią­gnąć swo­jej broni zza paska. Wszyst­kim bogom dzię­ko­wać, że miała na tyle celne oko by strze­lić w pę­ta­ją­cy mnie łań­cuch, ina­czej zo­stał­bym za­rżnię­ty jak pro­się. Przy­bie­gła mi na pomoc. Wilk okła­da­ny kolbą re­wol­we­ru po łbie (amu­ni­cja skoń­czy­ła się w za­stra­sza­ją­cym tem­pie) w końcu pu­ścił moją rękę. Razem udało nam się dobić po­two­ra. Wi­dząc, że pie­kiel­ni za­kon­ni­cy po­now­nie się zbli­ża­ją, rzu­ci­li­śmy się do uciecz­ki. Pod­ziem­na kryp­ta była ni­czym la­bi­rynt, jed­nak przy­pływ ad­re­na­li­ny po­mógł nam szyb­ko od­na­leźć drogę wyj­ścia. Dal­ton sie­dział nam na ogo­nie. Do­słow­nie czu­li­śmy na ple­cach jego śmier­dzą­cy od­dech. Wszyst­kie rany, jakie mu za­da­li­śmy znik­nę­ły, mon­strum było wręcz nie­po­wstrzy­ma­ne! Kilka jardów od drzwi ka­pli­cy wciąż le­ża­ła moja strzel­ba. Pu­ści­łem rękę Anny, rzu­ci­łem się na po­sadz­kę, chwy­ci­łem broń i od­wra­ca­jąc się w stro­nę go­nią­ce­go nas po­two­ra, wy­strze­li­łem. Krew, ka­wał­ki mózgu i czasz­ki wilka za­chla­pa­ły kle­pi­sko oraz po­bli­ską ławkę. Be­stia ze zma­sa­kro­wa­nym łbem za­chwia­ła się przez mo­ment i padła. Prze­ła­do­wa­łem broń, po­now­nie chwy­ci­łem mą to­wa­rzysz­kę za rękę i oboje wy­bie­gli­śmy z ka­pli­cy. Na ze­wnątrz jed­nak cze­ka­li już na nas mni­si-ka­ni­ba­le.

„O Boże, to już z pew­no­ścią ko­niec!” – la­men­to­wa­łem w my­ślach.

Za­bi­ją nas! Byłem tego pe­wien. Strze­li­łem dwa razy w jed­ne­go z nich, lecz mimo krwa­wią­cych ran ten dalej kro­czył w naszą stro­nę. Co gor­sza od tyłu zbli­żał się już Dal­ton. Zre­ge­ne­ro­wał swe rany. Wy­glą­dał tak, jak gdyby nic mu się nie stało.

„Więc Er­nest miał rację, są nie­śmier­tel­ni, nie da się ich zabić” – po­my­śla­łem.

Przy­tu­li­łem Annę i oboje cze­ka­li­śmy na nasz ko­niec, jed­nak­że i tym razem jacyś do­brzy bo­go­wie czu­wa­li nad nami i po­now­nie ra­tu­nek nad­szedł z naj­mniej spo­dzie­wa­nej stro­ny. Wpierw usły­sze­li­śmy dźwięk tłu­czo­nej bu­tel­ki, na­stęp­nie po­czu­li­śmy za­pach al­ko­ho­lu, a po chwi­li plu­ga­wych za­kon­ni­ków oto­czy­ły pło­mie­nie. Na widok ognia wszy­scy z Dal­to­nem włącz­nie, ucie­kli do ka­pli­cy, sy­cząc i wyjąc ni­czym dzi­kie zwie­rzę­ta. Wrota świą­ty­ni za­mknę­ły się z hu­kiem, a my po­zna­li­śmy na­sze­go wy­baw­cę. Nie wie­rzy­łem wła­snym oczom. To był gruby, śmier­dzą­cy pi­ja­czy­na, który za­cze­pił mnie w wio­sce i opo­wie­dział o wil­kach.

– Za­sra­ne be­sty­je, boją się ognia jak to każdy zwierz. Al­ko­hol i za­pał­ka, równa się mały pożar – po­wie­dział nam na przy­wi­ta­nie, szcze­rząc się głu­pio.

– Jak nas zna­la­złeś? – spy­ta­łem.

– Strza­ły, wrza­ski, wycie. Nietrud­no was usły­szeć – od­parł.

Po­dzię­ko­wa­li­śmy Bren­da­no­wi (w końcu ra­czył się przed­sta­wić) i wró­ci­li­śmy do Wil­kins Manor.

 

Na­stęp­ne­go dnia spa­li­liśmy do­ku­men­ty Er­ne­sta i wy­je­cha­li­śmy do Dur­ham. Tam przez kilka ty­go­dni od­po­czy­wa­li­śmy w domu pań­stwa Kra­ve­nów – krew­nych mej to­wa­rzysz­ki. Na­stęp­nie wszyst­kie oszczęd­no­ści prze­zna­czy­li­śmy na zbu­rze­nie ka­pli­cy. Gdy świą­ty­nia i jej plu­ga­we, za­tę­chłe kryp­ty legły w gru­zach, Anna wró­ci­ła do swej po­sia­dło­ści w Ay­les­ford. Za­trud­ni­ła u sie­bie Bren­da­na, by ten, co osiem lat w kwiet­nio­we noce roz­pa­lał na wzgó­rzu ogni­sko. Po­gło­ski o wil­kach gra­su­ją­cych w Ay­les­ford znik­nę­ły. Be­stie nie po­ja­wi­ły się ani w 1904, ani w 1912, ani w 1920. Lupus, Dal­ton i po­zo­sta­łe ly­kan­tro­py na pewno prze­ży­ły i z pew­no­ścią zdo­ła­ją upa­trzyć sobie ko­lej­ne ofia­ry, jed­nak­że świa­do­mość tego, iż cho­ciaż ta jedna, spo­koj­na wio­ska jest bez­piecz­na, spra­wia mi wiel­ką ra­dość i sa­tys­fak­cję.

Jest rok 1921, gdy za­pi­su­ję te słowa. Anna dwa lata temu do­łą­czy­ła do swego uko­cha­ne­go. Bren­dan wraz ze świe­żo po­ślu­bio­ną mał­żon­ką za­rzą­dza Wil­kins Manor, a ja mimo pięć­dzie­siąt­ki na karku, wciąż nie mogę za­po­mnieć o tych strasz­nych wy­da­rze­niach i praw­do­po­dob­nie nie za­po­mnę nigdy. Nie wy­gra­łem star­cia ze złem sprzed wie­ków, jed­nak­że sam fakt pod­ję­cia walki, obro­ny tego, na czym mi za­le­ża­ło i prze­ży­cia, uzna­ję za duże osią­gnię­cie.