Między sercem a sercem

 Witaj, Głogusiu.

Kolejny interesujący wiersz, chociaż fantastyki nadal ma nieco za mało.

Co do samych strof – czasem wers ma kilkanaście sylab, czasem ponad dwadzieścia, czasem ma cztery wersy, a czasem pięć, czasem występują w nich rymy, czasem – ani jeden, czasem zdanie zaczynasz od wielkiej litery, czasem od małej, kończysz jedne kropkami, innych nie….

Brak zatem jakiejkolwiek konsekwencji. A Poeta musi być konsekwentny. :)

Do tego pojawia się mnóstwo usterek językowych, w tym nawet rażąca gramatyczna – nie ma formy „chłopcowi”.

Pamiętaj, że tutaj każdy z nas się uczy, szlifuje swój warsztat, próbuje, poprawia, stara się napisać lepiej. Nikt nie jest wszechwiedzący, nieomylny, bezbłędny. Pisz dalej i wplataj więcej fantastyki.

Przy okazji zerknij do Hyde Parku, są tam ciekawe konkursy z super nagrodami, szczególnie dla Nowicjuszy, może akurat coś Cię zainteresuje, może nawet opublikujesz jakiś wiersz w tekście jako zgłoszeniu konkursowym?

Pozdrawiam. Powodzenia. ;)

Pecunia non olet

Interesujący wiersz. Czegoś mi w nim zabrakło – ale nie od strony takiej typowo technicznej, na którą wskazała słusznie bruce. Raczej jakiegoś kontapunktu, jakiejś przeciwwagi, czegoś co by mnie zostawiło po całości z takim uczuciem, żem rozdzowniony jak cymbał Jankiela, że coś tam gra jeszcze, choć to tylko echo grało – słowem – by mi zapadło w pamięć, w mózg się weżarło jakieś wrażenie, jakiś dziryt mocny w samo serce – nie tylko, że też tak mam, ale że i jakie to trafne i jakie piękne.

Tego mi zabrakło.

entropia nigdy nie maleje

Jednak nie ma tu fantastyki. No, co najwyżej odrobinka – przyśnić człowiekowi może się wszystko, co jego mózg przerabiał za dnia. Że ktoś ze snu zwraca się w drugiej osobie do śniącej, to już mniej popularne, ale w zasadzie możliwie.

Babska logika rządzi!