Pustka

Dni kiedy wol­ność nie była toż­sa­ma z moż­li­wo­ścią pracy dla Rządu, a świa­tło gwiazd do­stęp­ne było dla każ­de­go, dawno mi­nę­ły. Teraz pla­ne­tę po­kry­wa­ła gęsta chmu­ra pyłu, a wła­dzę spra­wo­wa­ła elita, okre­śla­ją­ca sama sie­bie mia­nem Nowej Ge­ne­ra­cji. Przy­wró­ci­ła ona na Ziemi rządy pier­wot­ne – opar­te na mor­dzie i po­czu­ciu stra­chu, kon­tro­lu­jąc tym samym każdą żywą isto­tę. Wszyst­ko to za spra­wą ME­LI­TUM – sub­stan­cji, która w nie­wy­ja­śnial­ny dotąd spo­sób za­czę­ła wy­cie­kać z czar­nej dziu­ry po wy­bu­chu su­per­no­wej. Była ona bar­dzo in­te­re­su­ją­cym obiek­tem pod wzglę­dem na­uko­wym, ale przede wszyst­kim źró­dłem nie­wy­obra­żal­ne­go bo­gac­twa.

∗ ∗ ∗

– Nowa, co się tak guz­drzesz, je­ste­śmy tu służ­bo­wo, nic się w ko­smo­sie nie zmie­ni­ło od wczo­raj, więc bierz się do ro­bo­ty!!! – Jo jed­nak wciąż wy­glą­da­ła przez okno i po­dzi­wia­ła wi­do­ki. Pięk­no jest po­ję­ciem względ­nym – każdy może ina­czej je ro­zu­mieć. Młoda dziew­czy­na po­strze­ga­ła je jako nie­ogra­ni­czo­ny mrok spo­wi­ty ty­sią­cem świe­cą­cych świa­teł na różne barwy. Samo pa­trze­nie na­pa­wa­ło ją nie­zmie­rzo­ną ra­do­ścią, która przy­jem­nie kon­tra­sto­wa­ła z ca­ło­ścią jej życia. Jed­nak stary Bob wi­dząc, że jego słowa nie do­tar­ły do za­ab­sor­bo­wa­nej wi­do­ka­mi dziew­czy­ny, moc­nym szturch­nię­ciem ło­pa­ty wy­bu­dził ją z transu i za­gnał do pracy na trans­por­tow­cu. Za­da­niem ich od­dzia­łu było za­ła­do­wy­wa­nie pyłu gwiezd­ne­go do oczysz­cza­rek. Brud­na, fi­zycz­na ro­bo­ta – pro­mo­wa­na przez Rząd jako nadzwyczaj ważna dla dobra ogółu Zie­mian. Dla­te­go nikt się na nią nie skar­żył, przy­naj­mniej nie gło­śno. Lu­dzie nie ufali sobie, trak­to­wa­li się z wy­czu­wal­nym dy­stan­sem, bo wszel­kie przy­pusz­cze­nia bycia an­tyrzą­do­wym koń­czy­ły się tak samo – śmier­cią w ko­smo­sie.

Po go­dzi­nach mo­no­ton­ne­go za­ję­cia, praca do­bie­gła końca i cały od­dział wrócił na Zie­mię, by tam od­po­cząć i ju­trzej­szym ran­kiem po­now­nie wznieść się w gwiezd­ną prze­strzeń. Wielu człon­ków za­ło­gi skie­ro­wa­ło się w stro­nę baru na ”in­te­gra­cję”, co zresz­tą było hoj­nie na­gra­dza­ne przez Rząd. Na­to­miast Jo, bez chwi­li zwło­ki, po­szła do swo­je­go domu, (a będąc bar­dziej pre­cy­zyj­nym jed­nost­ki miesz­kal­nej). Nie chcia­ła za­da­wa­lać władz bar­dziej niż wy­star­cza­ją­ce mi­ni­mum do utrzy­ma­nia sta­łej po­sa­dy na trans­por­tow­cu.

– Je­steś tak wcze­śnie, nie chcia­łaś iść do karcz­my “Pod pyłem”, sły­sza­łem, że dziś bę­dzie tam kon­cert ze­spo­łu z pół­noc­nej czę­ści globu.  

– Co TY tu ro­bisz, to moje miesz­ka­nie, a ty je­steś ostat­nią osobą, którą chcia­ła­bym teraz oglą­dać-po­wie­dzia­ła roz­złosz­czo­na Jo nie zmie­nia­jąc przy tym swo­je­go spo­koj­ne­go tonu głosu z obawy przed wraż­li­wy­mi są­sia­da­mi.

– Och, nie prze­sa­dzaj sio­strzycz­ko, to mnie za­wdzię­czasz i ten uro­czy po­ko­ik i sta­bil­ną po­sa­dę. Jeśli nie z racji po­kre­wień­stwa to przy­naj­mniej ze względu na to, co dla cie­bie zro­bi­łem, mo­żesz mi po­świę­cić tro­chę czasu…

– Nie wy­ska­kuj mi tu z po­kre­wień­stwem ro­dzin­nym, je­ste­śmy sie­ro­ta­mi przy­po­rząd­ko­wa­ny­mi od dziec­ka do jed­nej jed­nost­ki ro­dzin­nej, więc nie je­steś moim bra­tem a ja twoją sio­strzycz­ką, zatem ła­ska­wie opuść mój pokój – za­koń­czy­ła Jo sia­da­jąc przy biur­ku i od­wra­ca­jąc się tym samym do Tho­ma­sa tyłem. Męż­czy­zna jed­nak nie od­pu­ścił.

 – Ow­szem, nie mamy po­kre­wień­stwa krwi, ale od ma­łe­go opie­ko­wa­łem się tobą jak młod­szą sio­strą, dba­łem o cie­bie, bro­ni­łem przed ró­wie­śni­ka­mi, a potem i przed wła­dza­mi kiedy było trze­ba, teraz za­ła­twi­łem ci miesz­ka­nie za­miast wy­gna­nia i pracę za­miast śmier­ci. Nigdy nie prze­pa­da­łaś za Rzą­dem, i to jakoś mogę prze­bo­leć, nie byłaś też roz­mow­na i ubó­stwia­łaś prze­sta­rza­łe już bi­blio­te­ki co było po­wo­dem wielu drwin, które cier­pli­wie zno­si­łem cały czas sto­jąc przy twoim boku, ale od czasu, kiedy ubz­du­ra­łaś sobie, że nic nas nie łączy to­tal­nie osza­la­łaś – W chwi­li kiedy Tho­mas za­trzy­mał się by za­czerp­nąć tchu po­wie­trza, Jo wy­ko­rzy­sta­ła oka­zję i we­szła mu w słowo.

– Ja osza­la­łam? Tak? Do­pie­ro teraz widzę kim się sta­łeś, co tak na­praw­dę robi Rząd, komu ty po­ma­gasz, w co wie­rzysz. Czuję się jak­bym do tej pory żyła w bańce, to Ty się zmie­ni­łeś!- wtrą­ci­ła dziew­czy­na cały czas nie od­wra­ca­jąc głowy w stro­nę brata.

– Je­dy­nej rze­czy, któ­rej w życiu ża­łu­ję to tego, że byłem nie­uważ­ny i za­sną­łem nad za­lo­go­wa­nym ekra­nem z do­stę­pem do ar­chi­wum rzą­do­we­go… nic już nie zmie­nię, chcia­łem ci tylko po­wie­dzieć, że awan­so­wa­łem na głów­ne­go pi­lo­ta prze­ło­mo­wej misji ba­daw­czej czar­nej dziu­ry. Przy­sze­dłem się po­że­gnać i po­wie­dzieć, że przez jakiś czas nie bę­dzie ze mną kon­tak­tu. Praw­da jest taka, że nie mam ni­ko­go oprócz cie­bie. Ko­cham cię. – Tho­mas wi­dząc brak re­ak­cji na te słowa u Jo po pro­stu wy­szedł z jej jed­nost­ki miesz­kal­nej nie mó­wiąc już ani słowa. Jo na­to­miast cały czas sie­dzia­ła przy biur­ku tępo wpa­tru­jąc się w ścia­nę z mo­kry­mi od łez ocza­mi.

– Praw­da jest taka Tho­mas, że ty masz jesz­cze Rząd a ja mam tylko cie­bie…. – wy­szep­ta­ła.

∗ ∗ ∗

Rząd usta­no­wił każdy dzień pra­cu­ją­cy, z tego po­wo­du za­tar­ło się roz­róż­nia­nie dni ty­go­dni, każdy bo­wiem ni­czym nie wy­róż­niał się ani od po­przed­nie­go ani od na­stęp­ne­go. Zda­rza­ły się jed­nak co jakiś czas wy­jąt­ki. Miały one miej­sce tylko wtedy, gdy dzia­ło się ja­kieś ważne wy­da­rze­nie dla Par­tii i miały one cha­rak­ter czy­sto pro­pa­gan­do­wy. Mało osób za­przą­ta­ło sobie głowę py­ta­niem o cel ja­kie­goś dzia­ła­nia. Więk­szość, brała od Rządu to co dają, cie­sząc się do­dat­ko­wym ”wol­nym cza­sem”. Była to bar­dzo po­wszech­na fi­lo­zo­fia, zresz­tą po­chwa­la­na przez wła­dze.

Taki wolny czas nie­spo­dzie­wa­nie za­czął się pod­czas dru­giej zmia­ny Jo na trans­por­tow­cu. Nagle roz­le­gły się trąby ostrze­gaw­cze (takie same jak przy otwar­ciu włazu), a na­stęp­nie odłą­czo­no za­si­le­nia w ma­szy­nach nie­zbęd­nych do wy­ko­ny­wa­nia pracy. Jo, jak za­wsze w ta­kich chwi­lach, nie od­stą­pi­ła od swo­je­go sta­no­wi­ska tylko, cie­sząc się ciszą, po­grą­ży­ła się w lek­tu­rze.

– Usta­no­wio­no wolną go­dzi­nę na wy­słu­cha­nie nada­wa­ne­go przez Rząd ko­mu­ni­ka­tu. – nagle roz­le­gło się z ra­dio­wę­złów.

– Wszy­scy pro­sze­ni są o na­tych­mia­sto­we zej­ście do holu głów­ne­go.

Bla, bla, bla – po­wtó­rzy­ła w my­ślach Jo cały czas sie­dząc i czy­ta­jąc. Cisza nie trwa­ła jed­nak długo, bo po ja­kimś cza­sie znowu roz­legł się głos.

– Nowa, nie do­tar­ło do cie­bie po­le­ce­nie!!! – tym razem do­bie­gał on zza ple­ców dziew­czy­ny a nie wy­do­by­wał się z wiel­kich gło­śni­ków. Młoda pra­cow­ni­ca od­wró­ci­ła się szyb­ko i zo­ba­czy­ła sto­ją­ce­go przed sobą prze­ło­żo­ne­go. Nie miała jed­nak pew­no­ści czy zadał on jej py­ta­nie czy stwier­dził fakt. Wi­docz­nie sam kie­row­nik też nie był tego pe­wien, bo gdy Jo nic nie od­po­wie­dzia­ła po­wtó­rzył swoje słowa na­da­jąc im już tym razem ewi­dent­ną formę py­ta­nia.

– Tak jest panie kie­row­ni­ku, wła­śnie po­rząd­ko­wa­łam sta­no­wi­sko pracy, by móc się udać na wy­zna­czo­ne miej­sce zbiór­ki. – od­po­wie­dzia­ła tym razem dziew­czy­na.

– Dla­cze­go za­ję­ło to ci wię­cej czasu niż innym? Wiesz, że zwle­ka­nie z wy­słu­cha­niem ko­mu­ni­ka­tów rzą­do­wych jest pod­sta­wą do zwol­nie­nia z pracy.

– Tak jest panie kie­row­ni­ku, ”za dwa, bez­pod­staw­ne, pu­blicz­ne oka­za­nie jaw­ne­go sprze­ci­wu wobec Wła­dzy grozi bycie nie­zdol­nym do wy­ko­ny­wa­nia pracy na okres trzech do sied­miu mie­się­cy ”– wy­re­cy­to­wa­ła Jo i szyb­ko ze­szła do holu zo­sta­wia­jąc Boba za sobą.

Hol głów­ny na trans­por­tow­cu był jed­nym z wielu miejsc zbiór­ki w świe­cie po su­per­no­wej. Po­cząt­ko­wo, w cza­sie wojny wy­wo­ła­nej za­mie­sza­niem z po­wo­du po­wsta­łej czar­nej dziu­ry, po­miesz­cze­nia te były schro­na­mi, jed­nak szyb­ko po usta­no­wie­niu no­we­go po­rząd­ku na świe­cie za­adap­to­wa­ne zo­sta­ły przez Rząd. W więk­szo­ści, były to wiel­kie puste han­ga­ry, na ścianach których wy­świe­tla­no obraz, nada­wa­ny na żywo z sali Wiel­kie­go Gu­ber­na­to­ra. W no­wo­cze­śniej­szych miej­scach, do­dat­ko­wo znaj­do­wał się ho­lo­gram osoby wła­śnie prze­ma­wia­ją­cej.

Do wła­śnie ta­kie­go po­miesz­cze­nia we­szła Jo. Sta­nę­ła ona, w prze­ci­wień­stwie do in­nych pra­cow­ni­ków, tuż przy wyj­ściu. Z sa­me­go końca sali nie wie­dzia­ła ho­lo­gra­mu osoby prze­ma­wia­ją­cej (i tym dum­niej sta­wa­ła w ta­kich miej­scach), jed­nak wszyst­ko do­kład­nie sły­sza­ła, gdyż gło­śni­ki umiesz­czo­ne były w każ­dym rogu sali.

– . . . Rząd jest dumny z pra­cow­ni­ków, z za­słu­żo­nych oby­wa­te­li Ziemi– roz­le­gał się głos Gu­ber­na­to­ra.

– . . . już jutro czeka nasz świat wiel­ka zmia­na. Lu­dzie, czyli my, bę­dzie­my jesz­cze po­tęż­niej­si. W ob­li­czu czar­nej dziu­ry nie ucie­kli­śmy, nie po­za­bi­ja­li­śmy się – prze­ży­li­śmy i to z pod­nie­sio­ny­mi gło­wa­mi. Czer­pie­my z czar­nej dziu­ry ME­LI­TUM. Zy­ska­li­śmy wiel­ką po­tę­gę, a mo­że­my osią­gnąć jesz­cze wię­cej, z waszą po­mo­cą . . . Jo nie mogła znieść tej pro­pa­gan­do­wej ga­da­ni­ny, już miała wyjść z sali pod pre­tek­stem sko­rzy­sta­nia z ubi­ka­cji, jed­nak nagle do jej uszu do­biegł inny głos. Dziew­czy­na miała pew­ność, że nie na­le­żał on do gu­ber­na­to­ra, brzmiał dla niej zna­jo­mo, jed­nak nie po­tra­fi­ła roz­po­znać kto prze­ma­wia.

– . . . już jutro, dzię­ki za­słu­dze rzą­do­wych pro­fe­so­rów i nie­zna­nej dotąd ener­gii wy­do­by­wa­nej z ME­LI­TUM . . . – nie­ustan­nie roz­le­gał się głos z gło­śni­ków. Jo na­to­miast, kie­ru­jąc się prze­czu­ciem ru­szy­ła na przód i za­czę­ła się prze­py­chać przez in­nych pra­cow­ni­ków by do­trzeć do ho­lo­gra­mo­wej po­sta­ci.

– . . . wy­ru­szy­my by za­in­sta­lo­wać ssaw­kę na jed­nej ze sta­łych orbit czar­nej dziu­ry . . . – Jo była coraz bli­żej, jed­nak pra­cow­ni­cy nie­chęt­nie prze­pusz­cza­li ją na przód.

 – . . . dzię­ki niej zy­ska­my czy­ste ME­LI­TUM wprost z czar­nej dziu­ry! – dziew­czy­na już, już pra­wie do­strze­ga­ła syl­wet­kę ta­jem­ni­cze­go pre­le­gen­ta.

– Zgło­si­łem się do tego za­da­nia i jutro je wy­ko­nam, ja, dumny oby­wa­tel, Tho­mas Ce­drik. – w tym samym mo­men­cie Jo do­strze­gła ho­lo­gra­ficz­ną wer­sję swego brata.

O matko – Jo szyb­ko przy­po­mnia­ła sobie ostat­nią roz­mo­wę prze­pro­wa­dzo­ną z bra­tem i po­łą­czy­ła wszyst­kie fakty - prze­cież on leci się zabić, ci pro­fe­so­ro­wie są tyle warci ile rząd – myśli kłę­bi­ły się w jej gło­wie – myśl dziew­czy­no, myśl. Zanim do­le­cą na tak bli­ską od­le­głość od czar­nej dziu­ry, zo­sta­ną ro­ze­rwa­ni, prze­cież Tho­mas nie ma po­ję­cia z czym ma do czy­nie­nia. Rząd nie przej­mu­je się śmier­cią sie­rot a on, głupi, cie­szył się, że zo­stał wy­bra­ny. ME­LI­TUM go po­chło­nie. Mu­sisz go ura­to­wać! Ale jak?– na zmia­nę za­le­wał ją głos roz­sąd­ku i głos sio­strza­nej mi­ło­ści. – Jest pe­wien spo­sób, my­śla­łaś kie­dyś o nim… ale to tylko teo­ria, sta­ty­stycz­nie nie ma szans by za­dzia­ła­ła… nie mam in­ne­go wy­bo­ru, muszę… zgi­niesz, a mar­twa nic nie zmie­nisz… to Tho­mas zgi­nie, a je­dy­ną osobą, która po­ten­cjal­nie może to zmie­nić to wła­śnie ja… świet­nie, to i ja i on bę­dzie­my mar­twi, ro­dzin­ka w kom­ple­cie… ale jakaś mi­ni­mal­na szan­sa po­wo­dze­nia za­wsze jest. Za­wsze jest to lep­sze od bier­ne­go przy­glą­da­nia się…

∗ ∗ ∗

– Usta­no­wio­no wolną go­dzi­nę na wy­słu­cha­nie nada­wa­ne­go przez Rząd ko­mu­ni­ka­tu. – nagle roz­le­gło się z ra­dio­wę­złów.

– Wszy­scy pro­sze­ni są o na­tych­mia­sto­we zej­ście do holu głów­ne­go. To zda­nie na które Jo wy­cze­ki­wa­ła cały dzień. Tak jak przy­pusz­cza­ła, Wła­dza za­rzą­dzi­ła obo­wiąz­ko­we oglą­da­nie trans­mi­sji lotu, który sta­nie się sym­bo­lem nowej po­tę­gi. Dziew­czy­na tym razem ru­szy­ła po­słusz­nie za całą ko­lum­ną ludzi, po dro­dze jed­nak skrę­ci­ła w ko­ry­tarz pro­wa­dzą­cy do ła­zie­nek, nie wzbu­dza­jąc tym ni­czy­je­go za­in­te­re­so­wa­nia. Od­cze­ka­ła parę minut i gdy ko­ry­ta­rze uci­chły, rzu­ci­ła się pędem w stro­nę włazu. Szczę­śli­wa, że jej plan się po­wiódł, za­czę­ła wy­cią­gać z torby pro­wi­zo­rycz­nie wy­ko­na­ny ska­fan­der. Była tak po­chło­nię­ta tym co robi, że nie usły­sza­ła kro­ków na ko­ry­ta­rzu.

– Nowa!!! – roz­legł się nagle głos za jej ple­ca­mi. Jo od­wró­ci­ła się ner­wo­wo i po­sta­wi­ła wszyst­ko na jedną kartę. Spoj­rza­ła wy­mow­nie na sto­ją­ce­go kie­row­ni­ka po czym ,od­wra­ca­jąc od niego wzrok, za­czę­ła kon­ty­nu­ować wcze­śniej roz­po­czę­tą czyn­ność.

– Ej, co to ma zna­czyć. Już raz cię ostrze­ga­łem. Zo­sta­niesz zgło­szo­na!

– Wiem, za taki wy­stę­pek grozi mi naj­więk­szy wy­miar kary – wy­pusz­cze­nie w prze­strzeń ko­smicz­ną. ”Kto nie pra­cu­je niech radzi sobie sam”. Po­zwo­li zatem pan, że zaraz po­słusz­nie poddam się egzekucji. – od­po­wie­dzia­ła za­dzior­nie dziew­czy­na za­su­wa­jąc ska­fan­der pod samą szyję. Jak już była go­to­wa spoj­rza­ła się na sto­ją­ce­go męż­czy­znę. Ku jej zdzi­wie­niu cały czas był w tej samej po­zy­cji, nie nadał ko­mu­ni­ka­tu przez radio, nie ścią­gnął po­sił­ków czy nawet nie pró­bo­wał jej prze­szko­dzić. Była to miła od­mia­na, w po­rów­na­niu z jej wcze­śniej­szy­mi sze­fa­mi, któ­rzy przy­ła­pa­li ją na ”nie­po­słu­szeń­stwie wła­dzy”, jed­nak ta nie­ty­po­wość tym bar­dziej dzi­wi­ła Jo. Po­wie­dzia­ła tylko.

– Na co pan się tak pa­trzy?

– Nie wiem co za­mie­rzasz zro­bić, – od­parł spo­koj­nie Bob– ale póki ma to za­szko­dzić Rzą­do­wi to ci w tym co naj­mniej nie prze­szko­dzę. Od po­cząt­ku wie­dzia­łem, że z tobą jest coś nie tak – po­wie­dział kie­row­nik i ru­szył w stro­nę pul­pi­tu kon­tro­li nad wła­zem. Jo odrę­twia­ła. Nie miała jed­nak dużo czasu na my­śle­nie, trans­por­to­wiec bo­wiem znaj­do­wał się już bli­sko czar­nej dziu­ry (jego za­da­niem było prze­chwy­tywanie wy­rzu­ca­ne­go ME­LI­TUM). Dziew­czy­na pla­no­wa­ła wy­sko­czyć jak naj­bli­żej tej ta­jem­ni­czej ano­ma­lii ko­smicz­nej, by zmak­sy­ma­li­zo­wać szan­se na po­wo­dze­nie swo­je­go planu.

– Wy­sko­czysz i co dalej? Jak bę­dziesz miała dość szczę­ścia by unik­nąć wy­rzu­ca­ne­go ME­LI­TUM umrzesz z braku tlenu. – spy­tał się Bob, kie­ru­jąc się tro­ską o dziew­czy­nę – bun­tow­nicz­kę, w któ­rej wi­dział na­dzie­ję na zmia­nę pa­nu­ją­ce­go po­rząd­ku na ziemi. Jo uśmiech­nę­ła się.

– Pa­ra­dok­sal­nie chce wła­śnie mieć pecha i wy­sta­wić się na dzia­ła­nie ME­LI­TUM.

– Co? Czyli nie je­steś jedną ze zbun­to­wa­nych? Ty po pro­stu chcesz się zabić? – od­po­wie­dział zdzi­wio­ny kie­row­nik.

– Zo­sta­ły mi trzy mi­nu­ty, więc nie zdo­łam wy­tłu­ma­czyć wszyst­kie­go, – za­czę­ła dziew­czy­na – ale nie, jedną ze Zbun­to­wa­nych nie je­stem, mimo usil­nych sta­rań nie udało mi się do­stać do ich sze­re­gów. Nie chcę też się zabić, mam eee. . . teo­rię, że silne pro­mie­nio­wa­nie ME­LI­TUM wcale nie za­bi­ja tylko prze­no­si, jakby to po­wie­dzieć . . . do cze­goś w ro­dza­ju in­ne­go wy­mia­ru, do środ­ka czar­nej dziu­ry, do źró­dła kwa­zi-świa­ta. Przy­pusz­czam, że tam też można funk­cjo­no­wać, jeśli się wie jak oczy­wi­ście. Wy­da­je mi się, że znaj­du­ją się tam wszyst­kie osoby, które zgi­nę­ły w nie­ty­po­wy spo­sób, to zna­czy wsku­tek sil­ne­go dzia­ła­nia ME­LI­TUM. Zbu­do­wa­łam coś w ro­dza­ju tar­czy, która dzię­ki sil­ne­mu pro­mie­nio­wi po­zwo­li mi za­cho­wać świa­do­mość, przy­naj­mniej w teo­rii. Dzię­ki temu, może, ale tylko może, mo­gła­bym pomóc innym tam obec­nym też ją od­zy­skać. Jeśli mi się uda, to bę­dzie­my w sta­nie kon­tro­lo­wać ”wy­bo­ry” po­je­dyn­czych fo­to­nów, a to mo­gło­by spo­wo­do­wać nie­ma­łe za­mie­sza­nie w nauce. – tu Jo za­chi­cho­ta­ła pod nosem, po czym szyb­ko spo­waż­nia­ła do­da­jąc –  Jak moja teo­ria okaże się praw­dzi­wa, to klu­czem do po­wro­tu na Zie­mię są wła­śnie kwan­ty. Jeśli nie uda mi się roz­gryźć ich dzia­ła­nia to utknie­my tam na za­wsze, ina­czej mó­wiąc umrze­my. . . Bob nie wie­dział co od­po­wie­dzieć, rzad­ko roz­ma­wiał z in­ny­mi ludź­mi. Wolał trzymać się od nich na dy­stans, a tym bar­dziej nie wda­wać się w emo­cjo­nal­ne dys­ku­sje. Dla­te­go, tak jak miał to w zwy­cza­ju, ana­li­zo­wał przez chwi­lę słowa Jo, po czym rzekł sta­now­czo. -Brzmi nie­ty­po­wo i bar­dzo zbli­że­nie do sa­mo­bój­stwa. – wi­dząc jed­nak przy­gnę­bio­ną twarz dziew­czy­ny, dodał jesz­cze.  – Je­steś pewna, że chcesz to zro­bić? Od­po­wie­dzia­ła mu tylko no­stal­gicz­na cisza.

– Ro­zu­miem, pew­nie jest to jakoś po­wią­za­ne z dzi­siej­szym lotem, nie wni­kam, może cho­dzi o jakąś bli­ską osobę, ale bę­dzie do­brze, zo­ba­czysz, nie wy­glą­dasz na osobę, która da­ła­by się oszu­kać a tym bar­dziej zabić. Skoro chcesz sko­czyć to wiesz co ro­bisz i po co. – po­wie­dział Bob sam zdzi­wio­ny swo­imi sło­wa­mi i spró­bo­wał się nawet uśmiech­nąć do dziew­czy­ny. Teraz jed­nak Jo jak naj­szyb­ciej chcia­ła zmie­nić temat, bo oczy­wi­ście, że nie była pewna tego co robi. Chcia­ła ura­to­wać brata, wy­cią­gnąć go z kwazi – świa­ta, ale to wcale nie ozna­cza­ło, że się nie bała.

– Czy nie bę­dzie miał pan pro­ble­mów, przez to o czym teraz mó­wi­my? – spy­ta­ła Jo dys­kret­nie wy­cie­ra­jąc łzę z po­licz­ka.

– Spo­koj­nie, o to się nie martw, i mów mi Bob. Wszyst­kie ma­szy­ny zo­sta­ją au­to­ma­tycz­nie wy­łą­czo­ne wraz z roz­po­czę­ciem nada­wa­nia ko­mu­ni­ka­tu, w tym też ka­me­ry re­je­stru­ją­ce, dla­te­go je­stem zo­bo­wią­za­ny robić ob­cho­dy. Ale nie o mnie. . . czy jest coś co mogę jesz­cze dla cie­bie zro­bić? – spy­tał się kie­row­nik, wzru­szo­ny losem ta­jem­ni­czej dziew­czy­ny.

– Zaraz muszę le­cieć… Bob – od­po­wie­dzia­ła krót­ko Jo, po­zwa­la­jąc sobie na małą grę słów. Prze­ło­żo­ny uśmiech­nął się do niej już tym razem czule i otwo­rzył właz. Dziew­czy­na wy­le­cia­ła na ze­wnątrz. Nie dry­fo­wa­ła długo – szyb­ko zo­sta­ła ro­ze­rwa­na przez spa­da­ją­cą na nią roz­grza­ną ma­te­rie. Bob nie mógł znieść tego wi­do­ku, szyb­ko od­su­nął się od luf­ci­ka, nie wie­dząc co my­śleć o całej sy­tu­acji.

∗ ∗ ∗

Jakiś czas póź­niej…

-Usta­no­wio­no wolną go­dzi­nę na wy­słu­cha­nie nada­wa­ne­go przez Rząd ko­mu­ni­ka­tu. – nagle roz­le­gło się z ra­dio­wę­złów – wszy­scy pro­sze­ni są o na­tych­mia­sto­we zej­ście do holu głów­ne­go. Bob, wedle swo­ich po­win­no­ści, wraz z usły­sze­niem in­for­ma­cji ru­szył na ob­chód. Ni­ko­go jedn­ak na nim nie spo­tkaw­szy. sta­nął w drzwiach wyj­ścio­wych holu i wsłu­chi­wał się w głos Gu­ber­na­to­ra. 

– Za­słu­że­ni oby­wa­te­le, pro­fe­so­ro­wie do­ko­na­li prze­ło­mo­we­go od­kry­cia w fi­zy­ce kwan­to­wej, nie jest już ona nie­prze­wi­dy­wal­na dla czło­wie­ka. Od­sła­nia to nowe moż­li­wo­ści roz­wo­ju na­sze­go świa­ta. . .