Niedokończone sprawy (Cz. 1)

NIEDOKOŃCZONE SPRAWY (CZ.1)

Dobrze zbudowany brunet westchnął ciężko i intuicyjnie przesunął ręką po stojącej przy łóżku szafce, szukając komórki wygrywającej zapętlony refren „Beautiful Day" z repertuaru U2. Nie, kurwa, to nie był wspaniały dzień, zwłaszcza biorąc pod uwagę wczesną godzinę i kaca, który mógłby położyć stado byków. Gdy w końcu mężczyzna poczuł pod dłonią swego Sony Ericssona, odruchowo nacisnął zieloną słuchawkę i przyłożył aparat do ucha.

– Słucham! – wykrzyczał niedbale i nagle zdał sobie sprawę, że zabrzmiało to jak pretensja pijanego menela spod supermarketu. W sumie aż tak daleko nie minął się z prawdą.

– Pan Nathan Graves? – Po drugiej stronie usłyszał łamiący się kobiecy głos.

– Tak, a kto mówi? – Za wszelką cenę starał się nie odreagowywać pieprzonego bólu głowy, który towarzyszył mu przy każdym najmniejszym ruchu, a także wypowiedzianym, bądź usłyszanym słowie.

– Emily Carrigan…

Carrigan, Carrigan… Cholera, nic mu to nazwisko nie mówiło, przynajmniej teraz, gdy w głowie szarżowało wspomniane stado byków.

– A dokładniej?

– Mój mąż, Jim Carrigan leży w szpitalu i prosił mnie, bym się z panem skontaktowała. Jest ciężko chory, ma raka… Chciał, by pan przyjechał najszybciej, jak to możliwe.

Graves nagle przypomniał sobie nazwisko, choć w obecnym położeniu nie było to łatwe. Jim Carrigan był wykładowcą historii starożytnej na Uniwersytecie Bostońskim, a Nathan jego najlepszym uczniem na roku. Detektyw zdziwił się, że stary belfer akurat po tylu latach chciał się z nim widzieć.

– A o co chodzi konkretnie?

– Nie powiedział mi… chce się z panem zobaczyć, natychmiast… Przyjedzie pan do Bostonu? Podobno to bardzo ważna sprawa dla niego! – Głos kobiety przypominał błaganie o deszcz na pustyni.

– Postaram się przyjechać. Niech mi pani wyśle adres tego szpitala sms-em, a teraz przepraszam, jajecznica mi się pali… – Rozłączył się i poległ na łóżku, oddając się w ramiona snu.

Następnego dnia Graves wylądował na lotnisku w Bostonie, przy szalejącym deszczu i burzy. Wczesna jesień dla tej części Stanów nie była zbyt przychylna, oferując mocne opady deszczu i zimny, północny wiatr, ale w sumie mało go to teraz obchodziło. Przeszedł odprawę, która ciągnęła się leniwie, niczym flaki z olejem, po czym złapał taksówkę, zaznaczając, gdzie chciałby się udać.

Mijając ulice Bostonu, przypominał sobie czasy studenckie, kiedy w większości się piło, balansowało na krawędzi, dupczyło fajne czirliderki i przychodziło najebanym na wykłady. Stara, dobra końcówka lat osiemdziesiątych. Potem wszystko się zmieniło; każdy poszedł w swoją stronę, większość znajomości wygasła i wyblakła niczym stary papier. Graves nie pamiętał już niektórych twarzy swoich przyjaciół, nie mówiąc już o bezpłciowych kumplach z roku.

W końcu dojechał do „Massachusetts General Hospital", w recepcji dowiedział się, gdzie leży jego nauczyciel i udał się windą na trzecie piętro, na oddział onkologii. Ze znalezieniem sali numer dziesięć nie miał żadnego problemu, a gdy wszedł do środka, ujrzał podpiętego pod maszyny staruszka, który wyglądał tak, jakby zaraz miał zejść z tego świata. Carrigan łypnął oczami na jego widok i uśmiechnął się lekko.

– Witam, profesorze. – Zagaił detektyw, siadając przy łóżku.

– Nathan… dobrze, że jesteś. – Carrigan odezwał się z niemałym trudem i jakby uśmiechnął się znad siwych wąsów.

– Co się stało? Dlaczego mnie pan wezwał? Nie widzieliśmy się tyle lat…

– Ja… śledziłem twoją karierę… – odparł staruszek, łapczywie garnąc powietrze do płuc. – Byłeś w Navy Seals… potem w Rangersach… później zrobiłeś ten kurs okultystyczny…

Carrigan przerwał. Najpewniej musiał odpocząć, a Nathan słyszał jedynie, jak jego dawny mentor chłonął kolejne hausty powietrza do płuc.

– No tak… i co to ma do rzeczy?

– Chciałbym cię prosić o pomoc, Nate. Moi studenci… – Widać było, że każde wypowiedziane słowo sprawia mu niezmierną trudność.

– Co z nimi?

– Kilku najlepszych… zaopatrzyło się w księgi, które do dzisiaj mają miano ksiąg zakazanych przez kościół… To bardzo stare materiały… Nie wiem, jakimi drogami je zdobyli, niemniej chciałbym cię prosić, byś miał na nich oko… to moi najlepsi studenci… tylko zbłądzili… Ponoć spotykają się za miastem na jakichś rytuałach… – wyszeptał staruszek. – Mi już nie zostało wiele życia, ale chcę, byś się tym zajął. Byś pokazał im drogę…

Wyciągnął dłoń, a Nathan ją ujął. Mimo straszliwej choroby trawiącej ciało, Jim Carrigan wciąż miał mocny uścisk.

– Zobaczę, co da się zrobić – odparł Nathan.

– Tylko… uważaj na nich… mogą być groźni.

– Nie martw się, profesorze, poradzę sobie. Jakieś nazwiska?

– Tanner McGeady… Jeden z moich najlepszych studentów… on to zapoczątkował… on pokazał kilku innym ciemną stronę historii… Pomóż im…

– Wystarczy na dzisiaj. – Nathan usłyszał za sobą głos. Gdy się odwrócił, zobaczył grubego mężczyznę w białym kitlu. – Pan Carrigan musi odpocząć, proszę wyjść.

Graves skinął głową staruszkowi, po czym wyminął lekarza i wyszedł z sali. Jeśli to, co mówił profesor faktycznie miało miejsce, detektyw w pierwszej kolejności zamierzał sprawdzić tego Tannera. Zapowiadało się na całkiem śliską sprawę z zakazanymi woluminami, a takie Nathan najbardziej lubił. Jedynym mankamentem było to, że nikt mu za to nie płacił, ale w końcu mógł się zlitować i zrobić coś za darmo, zwłaszcza, jeśli chodziło o umierającego profesora z dawnych czasów. Może nawet kiedyś ktoś odpłaci mu tym samym? Szczerze w to wątpił…

C.D.N.