Banany, pomarańcze

Wyobraźcie sobie, że stoicie sami na przystanku, w odludnej części miasta, zapada zmierzch, a z naprzeciwka nadchodzi niestabilna psychicznie jednostka. Młody chłopak, klnący pod nosem i rozpieprzający kosze na śmieci, zły na cały świat i wyładowujący frustrację na wszystkim, co tylko rzuci mu się w oczy. Nawet nie wiadomo, jak się zachować. Wyciągnąć telefon i udawać, że go nie widzę? To tak, jakbym machał mu forsą przed nosem i prosił, by mnie okradł. Przeglądanie rozkładów jazdy też odpadało, bo ktoś je pozrywał. Nawet wiaty nikomu nie chciało się postawić, tylko jakiś smętny słupek wystający z ziemi.

Chwilę wcześniej uciekł mi ostatni autobus. Widziałem ten wredny uśmieszek na twarzy kierowcy, kiedy mijał mnie i nie zamierzał się zatrzymać. Na pewno cieszył się w duchu, że zepsuł komuś resztę dnia. Długo stałem jak głupi, nie wiedząc, co począć i rozmyślając jak wybrnąć z tej nieciekawej sytuacji, aż usłyszałem hałas i odkryłem, że ktoś wyładowuje agresję na pobliskim koszu na śmieci.

A teraz furiat rusza w moim kierunku. Wpatruję się w niebo, mając nadzieję, że mnie minie i pójdzie sobie dalej. Niestety on przystaje i pyta:

– Czeka pan na autobus?

Kropla potu spływa mi po czole i wpada do ucha. Powoli odwracam głowę. Chłopak patrzy na mnie, lekko się uśmiecha. Od razu tworzę w głowie setki różnych możliwych scenariuszy.

– Tak – odpowiadam.

Kłamię, bo przecież nie powiem, że ostatni autobus mi uciekł. Niech myśli, że zaraz coś nadjedzie. Prawdę powiedziawszy wsiadłbym do pierwszego lepszego pojazdu, nawet gdyby jechali nim misjonarze z Ugandy albo kibice tenisa stołowego, byleby znaleźć się jak najdalej stamtąd.

– A dokąd pan jedzie? – pyta.

Drąży temat z niewiadomego powodu, a ja muszę zanurzyć się w kłamstwach po same uszy. Nawet nie wiem, jakie autobusy tamtędy kursują, bo ktoś pozrywał pieprzone rozkłady jazdy.

– Tam, gdzie pan – odpowiadam.

– Ale ja nie jadę autobusem. W dodatku teraz jest już późno i żaden tędy nie kursuje.

No tak, świetnie. W zasadzie nie mam nic więcej do powiedzenia. Widząc moje zmieszanie, chłopak kontynuuje:

– Proszę nie kłamać i się nie stresować. Dobrze wiem, na co pan czeka. Na początku wziąłem pana za jednego z nich, ale oni zawsze mówią takie dziwne słowa jak „banany, pomarańcze” albo „gruszki, pietruszki”. A pan w sumie wygląda trochę jak powalony. Przepraszam, że się pomyliłem.

– Nic nie szkodzi.

Nie mam pojęcia, o czym ten gość gada. Na szczęście ktoś nadchodzi i uwaga chłopaka w całości koncentruje się na nim. Mam chwilę na wypuszczenie powietrza.

– Banany, pomarańcze – mówi tamten.

– Gruszki, pietruszki – odpowiada chłopak.

Nieznajomy wręcza mu niewielką torebeczkę z białym proszkiem, a chłopak w zamian oferuje mu pieniądze. Domyślam się, że zachodzi jakaś nielegalna transakcja, o której nie powinienem wiedzieć. Odwracam wzrok, choć wiem, że to i tak nic nie da. Handlarz podchodzi do mnie i czeka, więc mówię szybko:

– Gruszki, pomarańcze.

– Co to za debil? – pyta sprzedawca chłopaka. Tamten tylko wzrusza ramionami.

Handlarz wyciąga z kieszeni kolejną torebeczkę, a drugą rękę wystawia po pieniądze. Jak to mówią, kiedy wezmą cię za kanibala, to podczas kolacji musisz pałaszować z uśmiechem na ustach. Wyciągam portfel, a z niego banknot o okrągłym nominale.

– Jeszcze dycha – dodaje handlarz. – Za bycie debilem.

Nie protestuję. Wolę mieć to całe przedstawienie za sobą. Wręczam mu dyszkę, a on daje mi torebkę z nieznaną substancją. Potem chłopak odchodzi w lewo, handlarz w prawo, a ja dalej stoję na przystanku, próbując zrozumieć, co właśnie się wydarzyło i jak, do cholery, wydostanę się tej nocy z miasta.

Po chwili znów ktoś nadchodzi. Zaczynam się obawiać, że to ten handlarz i zaraz zwęszy, że coś jest nie tak. Powinienem przecież już się gdzieś zaszyć i wcierać ulubiony towar w dziąsła, czy co tam oni robią z tym syfem. Ale nie, to ktoś inny. Facet wygląda jakby jeszcze się nie obudził albo właśnie lunatykował. Patrzy na mnie zamglonym wzrokiem i wyraźnie czegoś oczekuje. Widzę, że ściska w dłoni papierek o okrągłym nominale.

– Banany, pomarańcze – mówię, a na jego twarzy rozkwita uśmiech zrozumienia.

– Gruszki, pietruszki – odpowiada i wystawia rękę z pieniędzmi.

Wyciągam torebeczkę i pokazuję mu, a potem dodaję:

– Jeszcze dwie dyszki.

– Ostatnio było…

– Wszystko drożeje.

– No tak.

Płaci bez wahania. Oddaję mu torebkę z podejrzaną substancją, a on ucieka zadowolony. Zarobiłem dychę. Dobre i to.

Minutę później obok mnie przechodzą dwaj gliniarze, nieświadomi, że chwilę wcześniej w okolicy miały miejsce dwie podejrzane transakcje, na dodatek w obu brałem udział. Choć w sumie nie wiem, co było w torebce. Może nic nielegalnego, a ci goście należą do bandy wymieniających się dziwnymi hasłami oszołomów. Różnie bywa.

Potem mijają mnie jeszcze dwie staruszki pchające ogromny głaz, grupa aniołów pod przewodnictwem Świętego Piotra i jaskiniowiec jadący na dinozaurze. A później jest już rano, podjeżdża mój autobus, wsiadam i wracam do domu.

Może jednak z ciekawości spróbowałem trochę tej podejrzanej substancji?

Różnie bywa.