Czosnek: gra paragrafowa

Przepraszam wszystkich poszkodowanych przez ten eksperyment, zdegustowanych i rozczarowanych czytelników.

Byliście ofiarami dla dobra nauki.

Niech to Was pocieszy.

entropia nigdy nie maleje

Nah, Jim, to błędne koło. Jesteś drugi tutaj.

Eksperyment ciekawy. Nie jest fajnie, ale czuję się porwany.

Pisałem... odkąd-jeszcze-zanim-byłem-w-planach-pamiętam.

Przyznam, całości nie przeczytałem, bo mnie zasmuciła… sama chęć eksperymentowania przez kogoś jak Ty (szanuję) z tym co zwie się szumnie sztuczną inteligencją. Chyba niedługo (a może już) trzeba dopisywać, że przy danym utworze (wszelakim) nie korzystało się ze wsparcia algorytmu generowanego przez maszynę. Smutne. Pozdrawiam (Ten komentarz nie powstał przy udziale sztucznej inteligencji)

Vacter

Niewątpliwie masz rację. Całe życie poniekąd nim jest.

Nie jest fajnie, ale czuję się porwany.

Dziękuję. Cieszy to moje autorskie serce.

Peter Barton

Dziękuję za odwiedziny.

Oczywiście masz rację, że dość szumnie się to zwie AI (jeszcze parę lat temu się to nazywało wspomaganą komputerowo statystyczną analizą danych, ale AI jest bardziej “sexi”).

Nie wiem czym zasłużyłem na szacunek, ale bardzo się cieszę, że go u Ciebie mam. Dlaczego jednak sama chęć eksperymentowania aż tak Cię zasmuca? Gdy przestanę eksperymentować (i nie mam na myśli tu eksperymenty z czymś co “zwie się szumnie sztuczną inteligencją” – bo te jak na razie niewiele mi dały) – całkiem skostnieję. Czy chodzi o same eksperymentowanie, czy o eksperymentowanie z AI – i w każdym z przypadków – dlaczego?

pozdrawiam

entropia nigdy nie maleje

Szacunek za teksty, Jim. Te niewspomagane. A chęć eksperymentowania nie jest mi obca i ogólnie zdecydowanie jest pozytywna. Smuci mnie bardziej wykazywanie potrzeby wspomagania (swojej?) twórczości AI. Stąd też zastanawiam się, czy przed opowiadaniami (i nie tylko) nie powinny być umieszczane informacje, czy AI uczestniczyła w generowaniu tekstu, fabuły, etc.

Peter Barton

Skoro szacunek za teksty – tym bardziej cieszy. Dziękuję. Szykuję dłuższy tekst (na razie w głowie i bez pomocy AI), ciekawe czy też Ci się spodoba.

Co do wspomagania, uważam za uczciwe przyznanie, że utwór był wspomagany, nawet jeśli był w niewielkim stopniu (tu oceniam udział AI na jakieś 20%, ale nawet jakby było to 2% to i tak bym o tym napisał).

Myślę, że gdybym utrzymywał się z pisarstwa (na szczęście tak nie jest) – o wiele częściej bym sięgał po AI, bo tak mogłoby być po prostu szybciej. A tak – traktuję to jako zabawę. Rozmawiam też z AI w celach poznawczych i autoterapeutycznych (AI cierpliwa jest, łaskawa jest. AI nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. AI nigdy nie ustaje, nigdy się nie męczy, nigdy nie ma Ciebie dość).

entropia nigdy nie maleje

Pomiędzy AI i miłością, wybieram miłość.

Może coś przeoczyłam, ale tej gry chyba nie da się ukończyć :c

§8192

A może raczej wrzask

A ten punkt dokąd prowadzi? xD

deviantart.com/sil-vah

A ten punkt dokąd prowadzi? xD

Nie tylko ten, Silva, nie tylko ten XD

To historia detektywistyczna, prawda?

entropia nigdy nie maleje

To historia detektywistyczna, prawda?

No nie, to już zbyt ambitne dla mnie XD

deviantart.com/sil-vah

Hej,

nie przebrnęłam całości. Pomysł ciekawy, ale wolałabym coś mniej odjechanego – płaczący czosnek to nie do końca moja bajka. 

Może coś przeoczyłam, ale tej gry chyba nie da się ukończyć :c

 Ja bym jej nawet nie rozpoczynał. Jest, hmmm…zbyt abstrakcyjna…heh

dum spiro spero

Silva

No nie, to już zbyt ambitne dla mnie XD

Uważaj, bo zaraz uwierzę ;-)

OldGuard

nie przebrnęłam całości. Pomysł ciekawy, ale wolałabym coś mniej odjechanego – płaczący czosnek to nie do końca moja bajka. 

Dziękuję bardzo za odwiedziny. Płacząca cebula wydała mi się zbyt banalna i za bardzo ograna ;)

Fascynator

Ja bym jej nawet nie rozpoczynał. Jest, hmmm…zbyt abstrakcyjna…heh

Tego się obawiałem. Ale tak to już z eksperymentami jest, że nie zawsze wychodzą.

Albo wychodzą autorowi bokiem.

Albo wraz z drzwiami ;-)

entropia nigdy nie maleje

Aha… Próbowałem. Ale do końca nie doszedłem, bo się nie da tak? Okej… Rozumiem. 

Czytasz na własną odpowiedzialność.

Młody pisarz

Dziękuję za odwiedziny i za próby :)

Nie wszystko i nie zawsze się da.

entropia nigdy nie maleje

Hej!

Pojawiam się tutaj ostatnio jeszcze mniej regularnie i bez konkretnego wzorca, który niewątpliwie istnieje w tym opowiadaniu?/eksperymencie?/po-twarzy-u-tworzy?/mizernym epigoństwie Cortazara? Tak czy owak niewątpliwie miałem frajdę zarówno kierując się ustalonym porządkiem jak i oszukując, na przemian twierdząc, że jestem mężczyzną, to znów kobietą.

W istocie czytelnik jako bohater utworu jest chyba ostatecznym eksperymentem literackim (prawdopodobnie aż do chwili, gdy zostanie wynaleziona technologia, która umożliwi dekodowanie albo tworzenie tekstu in statu nascendi, w chwili, kiedy na nośnik padnie uwaga czytelnika) i niewątpliwie chodził on wielu zuchwałym i sfrustrowanym nieuniknioną konstatacją, iż wszystko już było, twórcom po głowie (przepraszam za karkołomną składnię, tym niemniej wobec przykładu nie-składnego poskładania tego tekstu czuję się do tego niejako upoważniony), wielu także próbowało, z mniejszym lub większym skutkiem, wcielić go w życie. 

Nasuwa się nieuchronnie pytanie: czy to jeszcze literatura? Czy już literatura-post? Neo-twór, czyli literacki nowotwór? W zależności od osobistych przekonań radzę wybrać bliższą swemu sercu konotację tych słów. Jak dla mnie była to okazja do całkiem przyjemnej zabawy. Wyjątkowo doceniam, drogi Autorze, że uwzględniłeś moją czytelniczą przekorę, co wcale nie zmniejszyło mojej przyjemności, z łamania ustalonych zasad. W istocie jednak – jak chyba chcesz powiedzieć – czy są w ogóle jakieś zasady?

Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Na dłuższą metę jednak wolałbym mieć nadal dostęp do klasycznej prozy, z solidną fabułą, bohaterem, którym nie jestem ja sam i który ma wyraźnie rozdzielone role w swym świecie. Cóż, niejako przykro mi to stwierdzić, ale takiego czegoś na dłuższą metę nie da się czytać. Jako ciekawy wybryk – jestem za; jako nowy standard – dziękuję bardzo.

Tym niemniej pozdrawiam serdecznie, 

Maldi.

Maldi

Neo-twór, czyli literacki nowotwór?

Chętnie ukradnę sobie to określenie tego czegoś ;-)

Bardzo mi się podobała Twoja próba odczytania/rozczytania/wyczytania/wycięcia tego nowotworu.

ale takiego czegoś na dłuższą metę nie da się czytać. Jako ciekawy wybryk – jestem za; jako nowy standard – dziękuję bardzo

Ani bym tak dłużej chciał, ani umiał – sam bym się czymś takim na dłuższą metę zmęczył. Jeszcze uwzględnianie tych wszystkich zasado-łamaczy i rozsadzaczy (czosnku i nie tylko) – brrrr… mózg się lasuje – w końcu utwór by miał więcej połączeń niż mózg glisty (biedulka ma 302 neurony, ale połączeń między nimi – dużo, dużo więcej)

Dziękuję za tak głębokie wniknięcie w tkankę utworu,

i równie serdecznie pozdrawiam,

Jim

entropia nigdy nie maleje

Jako ciekawy wybryk – jestem za

 Wybryki – chleb nasz powszedni…

Znany facecjonista, Marian Załucki, popełnił kiedyś myśl taką:

 “Tę bowiem myśl wyznając oto

jużem i wzrósł i podtatusiał:

autor ma męczyć się

tak długo,

żeby czytelnik

już nie musiał”…

(za Życie Literackie)

dum spiro spero

Fascynator

Co prawda całe życie mówię prozą, ale jak Ty do mnie wierszem to i ja spróbuję:

A mnie wciąż nachodzi myśl takowa

mimo, że siwe wyłysiały skronie

by tak ważyć i mierzyć słowa

by rzucać w najgłębsze tonie

by czasem poddać próbom biedaka

a na samym dnie, gdzie płuca w dusznym zgonie

gniecie głębia i rozpacz taka

gdzie ostatnia nadzieja – tonie

gdzie podmorskich bóstw zapomniane świątynie

gdzie ostatni światła blask w mroku ginie

gdzie skrzyń skarbów strzegą rekiny

czekała nagroda – za tę wyprawę w głębiny

Jim

(za Nieżyt Nieliteracki ;-) )

entropia nigdy nie maleje

Zabawne. Więcej ciebie, niźli tajemniczej jej! :-)

Fajne jazda! Wyszło nieźle, strukturę lekko widać. Muszą jeszcze trochę podkręcić Chata, lecz  wcześniej czy później da radę. W to akurat nie wątpię, choć trzeba zatrudnić więcej dobrych (w sensie ogólnie rozwiniętych, zdrowych i chorych) ludzi do dawania wskazówek, weryfikacji. xd

Jedno pytanie nurtowało mnie od początku – na którym jesteśmy piętrze?

Co do moich poglądów – lepiej streści je pewna pani z zielonych wiadomości

tu

A i jakby co, nie jestem fanką Harrariego. ;-)

Drobiazgi:

,Jaki kobiecy kapelusik, toć one nosiły też ogromne, z dużymi rondami, ja przynajmniej jeden taki zakupiłam z własnych środków na pierwszym roku studiów i paradowałam w nim z wielką radością. Teraz mnie śmieszy.

,wertykalna – czemu?

Kiedyś, wiesz, u Boudrillarda przeczytałam o pewnej maszynie wideo (lata dziewięćdziesiąte), która sama dla siebie nagrała film wideo i go oglądała. Lustra przeglądające się w sobie nawzajem. Perpetuum mobile idealne. Również idealnie statyczne, nic się tam nie dzieje i nie stanie, póki kosmiczna pogoda nie wpłynie, np. słońce jak kiedyś Kanadzie (Quebec). Wtyczka działa, prąd nie płynie. 

Skarżypytuję, bo naprawdę dobre! Kombinacja niebywała, zaś Ty się nie pomylił z cyferkami?

Twoje klimaty, zdzierżę, zacisnę zęby, żebyś napisał i wydał tę książkę o "rybach". Piszę o nich uwłaczająco, lecz właśnie dlatego, że nadzwyczaj dobrze o nich myślę, bo pierwsza zamówię i stanę w kolejce jak kiedyś po Pottera. Cholernie ciekawy, rozbudowany świat i postaci. xd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Jim

ale jak Ty do mnie wierszem to i ja spróbuję

To nie było do Ciebie – jakbym śmiał, biedny żuczek. Nawet cytowałem kogo innego.

To taka lużna zupełnie dygresja rzucona w czerń Kosmosu, czyli nic.

A co może powstać z nic? To wiedział konstruktor Trurl i jego maszyna…

Albo też piękny wierszyk z nieżytu.

Jednak S.J.Lec też się postarał – “Co może powstać z niczego? Prowokacja.” 

Pozdrawiam

dum spiro spero

Asylum

Twoje klimaty, zdzierżę, zacisnę zęby, żebyś napisał i wydał tę książkę o "rybach".

Myślałem z początku do Magii i Miecza pisać o “rybach”, dlatego wziąłem sobie atrybut “potwór z puszki bogini” – bo pasowałby jak znalazł. No ale to by było straszne pójście na łatwiznę ;-) A poza tym – coś innego mi przyszło do głowy, co jest bliższe Magii i Mieczowi niż świat Nadden (czy po ludzku planeta Hydros).

Myślałem, że po tej niesławnej be(a)cie to masz już dość :D

zaś Ty się nie pomylił z cyferkami?

W którym miejscu?

,wertykalna – czemu?

Bo w takiej wertykalnej, zamkniętej farmie jest o wiele bardziej klaustrofobicznie (w moim odczuciu) a o to mi chodziło :)

Zacytuję za Fascynatorem cytat…

“Co może powstać z niczego? Prowokacja.” 

Może moja mała Akcja-Prowokacja z niczego, spowoduje, że coś powstanie na zasadzie inspiracji chociaż :)

entropia nigdy nie maleje

Coś Ty, dopiero mnie zachęciłeś i mam na nie chrapkę, ale całość! Twoją! :DDD

Tak, na “Magię i miecz” napisz co innego – interesujące! :-)

W którym miejscu?

Właśnie w żadnym, sprawdzałam i doskonale, jak AI. :)) Ja pewnie bym poległa w którymś, do dzisiaj pamiętam dwie noce sprawdzania 5 groszy w projekcie, duplikowały się końcowo do dwóch zetów. pracowałam na cudzych plikach, chyba z pięć razy przechodziłam ścieżki.

Prowokacje są bardzo dobre. Trochę mnie zeźliły, ale powoli przechodzi polskie opka z ostatniej NF. Czemu do cholery tak sztywno, wg. wzorów. Nic to, oddalam się. :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum – Ty księgową jesteś czy jak, że 5 groszy śledzisz? ;-)

entropia nigdy nie maleje

Nie, rozliczałam projekt, więc musiałam się biedzić nad tymi excelami i doprecyzowywać co tam zaszyte z różnych lokalizacji. :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ufff… Całe szczęście! Nie miałbym nic do księgowych, ale moja była muza była księgową i teraz wszystko mi się z nią kojarzy (i w pozytywnym i negatywnym tego słowa znaczeniu) :)

Asylum, a czy mój “Czosnek” jest bardziej emergentny czy generatywny?

entropia nigdy nie maleje

Nie lubię dłubać, niestety, nie mam do tego wystarczającej cierpliwości i zainteresowania. Mogę się spiąć na krótką metę, lecz zdecydowanie wolę błądzić, niemniej podziwiam osoby lubiące znajdujące w tym fan. ;-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Witaj, Jimie.

Mnie rozbawiło. Absurd jest Imegamocny. :) 

Czytałam po kolei, szokowało kilkakrotnie (zwłaszcza przy oryginalnym podlewaniu czosnku i jego konsumpcji). Zakończenie w stylu Wojtyszki przypadło mi do gustu. :)

Brawa za oryginalność. :)

Z technicznych:

Kątem oka dostrzegasz, że zegary wskazują piątego, trzynastego stycznia – czy tam miał być piątek?

Wstawiłabym także sporo przecinków, jak to ja. :)

Pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

No, cóż ja bym tu mogła… Ładnie mi poszło zastosowanie §2044, potem równie pięknie paragrafów od 2000 do 2003 włącznie. §44 łyknęłam gładko, przy §45 nieco się zawiesiłam, za to §303 przemówił do mnie pełną gębą. Niestety, gdy przebiłam się w okolice §16384, musiałam stwierdzić, że czosnek Pimko mnie udupił. Prawdopodobnie dlatego, że Słowacki wielkim poetą był…

Cześć, Jimie!

Fajny tekst, mnie rozbawił. Właściwie to naprawdę niewiele brakowało, bym kliknęła bibliotekę. Dlaczego tego nie zrobiłam? Ponieważ ostatecznie czegoś mi zabrakło, może minimalnie większej dawki sensu. Rozumiem zamysł, żeby czytelnika powodzić trochę za nos, ale uważam, że wyszłoby lepiej, gdybym czuła się bardziej zaangażowana w historię.

Niemniej, eksperyment udany.

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Hmm..bardzo ciekawe. Brakowało mi trochę nieiluzorycznych wyborów i zmian. Ponieważ na przykład na początku oglądanie czosnku zamiast rozmowy z farmerem powinno zmieniać wypowiedź tego jegomościa. (&213 i &17)

Nie wiem czy zrozumiesz o co mi chodzi. W swoim czasie ograłem dużo gier paragrafowych w formie komiksu czy tekstu. I te najlepsze powinny wprowadzać zmianę nawet jeśli decyzja jest błaha i nic nie znacząca . Nie musisz się bać, że grający ( czy czytelnik) pominie kilka linijek. To jest zdecydowanie na plus. Pozwala ponownie przejść grę i ponownie dobrze się bawić.

Podsumowując nawet mi się podobało uważam, że powinno się zaliczać gry paragrafowe do opowiadań.

Zastanawiałem się, czy to eksperymentalne opowiadanie wrzucić tu

Tu, zdecydowanie tu. Interaktywne, ale nadal opowiadanie :) 

Swoją droga kiedyś chciałem napisać paragrafówkę na Wcielenia, ale czasu brakło :)

Hmmm. Dowiedziałam się, że nie lubię paragrafówek. Paragrafów w sumie też nie, może chodzi całymi rodzinami.

Zamiast się zanurzyć w wykreowanym świecie i przeżywać przygodę bohatera, człowiek kica po całym tekście jak pijany zając…

Babska logika rządzi!

Finklo, spróbuj kiedyś “Wojownika autostrady” – tam jest większy nacisk na opisy.

Asylum, nie wiem, czy to co odpowiedziałaś, było odpowiedzią na pytanie o to czy mój “Czosnek” jest bardziej emergentny czy generatywny? Na pewno jednak odpowiedź była emergentna, bo nic z niej nie zrozumiałem i nie wiem do czego ją przypiąć czy przyłatać. Smutna minka. Bardzo smutna. Smutniejsza niż ta: :( ale nie wiem jak się robi smutniejsze.

bruce

Mnie rozbawiło. Absurd jest Imegamocny. :) 

Cieszę się. Głównie to miał ten eksperyment na celu :)

Kątem oka dostrzegasz, że zegary wskazują piątego, trzynastego stycznia – czy tam miał być piątek?

Wstawiłabym także sporo przecinków, jak to ja. :)

Piątek, piąteczek, piątunio zaraz poprawię, podobnie jak kapelusze Asylum (jak statki na niebie!).

w_baskerville

Dziękuję za odwiedziny.

Swoją drogą, moja polonistka, która była wielką “fanką” Gombrowicza (możliwe, że to była jej szkolna miłość, kto wie), kazała mi klęczeć na grochu z rękami w górze, za stwierdzenia, że ja w sumie wolę Słowackiego, a Gombrowicz był grafomanem i całe jego Ferdybzdurke to bym mógł na paru długich przerwach napisać o naszej własnej szkole i tym jak się tu uczniów upupia. Stare dzieje, ale do dziś pamiętam i choć z czasem nawet Gębę polubiłem odrobinę, to jak z tymi Ukrainkami – niesma pozostał (piję do tego: jak tylko u nas w mieście się pojawiły te uchodźczynie, te Ukrainki, to od razu w naszym małżeństwie doszło do zdrady… co prawda to ja zdradziłam i to z Polakiem, ale niesmak pozostał).

Gratuluję twórczego odczytania / rozczytania niektórych z pozostawionych przeze mnie znaków (tak, jest ich więcej, są ich całe ciągi, a nawet pociągi i przeciągi).

gravel

Fajny tekst, mnie rozbawił.

Taki był jego cel. Cieszę się, że udało się go osiągnąć :)

czegoś mi zabrakło, może minimalnie większej dawki sensu.

Sens, jeśli jest, to głęboko ukryty a i tropy zmyliłem. A może i go nie było. A jak był, to zamknąłem na kłódek sto. A klucze wyrzuciłem.

skryty

Hmm..bardzo ciekawe.

Dzięki :)

Brakowało mi trochę nieiluzorycznych wyborów i zmian.

Masz oczywiście rację. Aż kusi, by stworzyć kolejną taką grę już bardziej na serio i z nieiluzorycznymi wyborami.

Podsumowując nawet mi się podobało uważam, że powinno się zaliczać gry paragrafowe do opowiadań.

To mnie mocno skłania do przemyślenia, czy aby jeszcze jakiejś gry paragrafowej w przyszłości nie popełnić.

A skoro już jesteśmy przy tych grach, a Ty w nich jesteś ograny, możesz mi powiedzieć, czy w grach tego rodzaju nie będzie zbytnią przeszkodą czytelniczą jeśli będę robił coś takiego:

jeśli masz przy sobie jabłko skocz do 244

jeśli nie masz przy sobie jabłka skocz do 422

W sensie – że zdobywasz jakąś “znajdźkę” poszlakę, trop, cokolwiek – i w zależności od wydarzenia w przeszłości inaczej kierujesz czytelnika?

Teraz chyba takie gry się prędzej robi w postaci hipertekstu i hiperłącz, lub aplikacji (szczególnie coś w rodzaju wirtualnych harlequinów z wyborem) – nie widziałem dawno takiej gry w formie papierowej (takie gry wydane jako małe książeczki, w które grałem datują się na lata 80 i 90 ubiegłego wieku).

wilk-zimowy

Tu, zdecydowanie tu. Interaktywne, ale nadal opowiadanie :) 

Uważajcie, bo sami mnie kusicie, by spróbować czegoś takiego znowu ;-)

Finkla

Hmmm. Dowiedziałam się, że nie lubię paragrafówek. Paragrafów w sumie też nie, może chodzi całymi rodzinami.

A może tylko kiepsko wykonanych paragrafówek Jima. Teraz chyba jak wspomniałem, je się robi hipertekstowo – a wtedy byś nie miała skakania, a klikanie w łącza.

Nie skazuj na “nielubienie” całej dziedziny literatury, tylko dlatego, że natrafiłaś na grafomanię Jima.

wilk-zimowy

Finklo, spróbuj kiedyś “Wojownika autostrady” – tam jest większy nacisk na opisy.

Nie znam, nie grałem – ale z całą pewnością wilk ma rację. Ja tu specjalnie opisy robiłem jak najkrótsze (pewnie na przyszłość – robiłbym je dłuższe, ale pierwotnie chciałem się zmieścić w 10k znaków).

Więc, Finkla, jeszcze raz powtórzę: niech Cię moja grafomania nie zniechęca do całego gatunku!

entropia nigdy nie maleje

z całą pewnością wilk ma rację

Wilk czesto nie ma racji, za to nierzadko lubi wtedy wdawać się w dysputy XD

Ale generalnie paragrafówki bywają różne – od typowo gier, po formy bardziej książkowe. A poniekąd bywają i komiksy tego typu.

wilk-zimowy

Chodzi mi przede wszystkim o to, by Finkla sobie nie wyrabiała na podstawie mojego tworu zdania o całym gatunku. Bo mój eksperyment nawet nie jest typową paragrafówką – przykładowo: zawiera wiele elementów nadmiarowych, których w normalnych paragrafówkach nie ma, jest mocno na niepoważnie i jest bardziej grą czytelnikiem niż grą z czytelnikiem czy dla czytelnika.

entropia nigdy nie maleje

Jim:

Nie ma ograniczeń przy tworzeniu paragrafówek. Możesz stworzyć statystyki czy ekwipunek, ale pamiętaj, aby wspomnieć o tym przed rozpoczęciem historii.

jeśli masz przy sobie jabłko skocz do 244, jeśli nie masz przy sobie jabłka skocz do 422

Zbieranie znajdziek to dobry sposób na zwiększenie znaczenia wyborów.

Kiedyś przeszedłem wilkołaka(paragrafówka w wersji komiksowej wydana kilka tam temu w polsce) i w tej historii najbardziej pochłoneły mnie systemy. Niczym prosto wyjęte z rpg. W tym system walki skupiający się między innymi na rng i statystykach wcześniej zebranych.

Ah no jeszcze statystyki to ciekawa kwestia. W większości paragrafówek zbierało się punkty statystyk. i linijki typu:

Jesli masz 7 spostrzegawczości idz do 24

Jesli masz mniej niż 7 spostrzegawczości idz do 422,

to nie rzadkość. 

Przypomniałeś mi czasy gdy zaczytywałem w historiach paragrafowych, może ja także coś stworzę .

Co do tych wyborów to one mogą być w jakmś stopniu iluzoryczne, ale autor 

jako prawdziwy iluzjonista powinien to ukryć. Pozdrawiam 

skryty

Pisząc tę paragrafówkę, chciałem jeden z wyborów oprzeć na rzucie monetą. Ale doszedłem do wniosku, że nie każdy z czytających musi mieć przy sobie monetę i z niego zrezygnowałem (przez chwilę miałem ochotę zatrollować: rzuć monetą i o ile nie zawiśnie w powietrzu idź do 69 ;-) )

W tym eksperymencie tak naprawdę wiele rzeczy sprawdzałem na raz – nie tylko samą paragrafówkę, ale też np. przydatność AI do jej pisania (niewielka, bardzo dużo musiałem poprawiać, AI stworzyło bardzo liniową historię).

entropia nigdy nie maleje

Ciekawy eksperyment. Jeśli kiedyś znów napiszesz coś podobnego z większy sensem i bardziej rozbudowanego, chętnie poskaczę po punktach ;)

ośmiornica

Kolejna osoba, która mnie kusi…

Heh, to trzeba chyba w końcu będzie napisać :)

nie wiem, czy zwróciłaś uwagę, ale odpowiedziałem Ci również na komentarz pod tym nieszczęsnym opowiadaniem

entropia nigdy nie maleje

§2

Jeśli to czy­tasz, to zna­czy, że nie zro­zu­mia­łaś/eś o co cho­dzi w grze pa­ra­gra­fo­wej.

Prze­stań! I to już!

Sio! Do §1

OK, Jimie, przestałam. Do serca wzięłam sobie kategoryczne „Sio!”. Odchodząc rzuciłam jeszcze okiem na §4

§4

Jesz­cze nie ro­zu­miesz? Nie czyta się tego po kolei! §1

Nie lubię czytać nie kolei, więc tutaj kończę przygodę z tytułowym czosnkiem, którego serdecznie nie znoszę.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli, co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy

Dziękuję serdecznie za odwiedziny i dobrnięcie aż do paragrafu czwartego :)

Jak zwykle miło było Cię widzieć pod moim tekstem, nawet na tak krótko.

entropia nigdy nie maleje

Jimie, pozostaję z nadzieją, ze jeszcze napiszesz coś, co mnie zatrzyma na dłużej. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli, co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Samotna rozrywka z paragrafem jest nudna, grać trzeba z kimś, a najlepiej z kilkoma, wieloma osobami (zależnie od reguł). ;-)

Edit: czekaj, pytałeś, czy emergentna czy generatywna. Dla mnie przewaga emergentnej, ale wiesz, emergencja jest z reguły bólem, cierpieniem i porażką. Tak powiadają, a ja tylko klepię za nimi. ;-) za bardzo się tym nie przejmuję, bo i po co? Jaki jest mój zakres możliwej zmiany? Pewnych rzeczy nie przeskoczę i chyba nie chcę. xd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

regulatorzy

Jimie, pozostaję z nadzieją, ze jeszcze napiszesz coś, co mnie zatrzyma na dłużej. :)

Mam mocne (zobaczymy jak bardzo – wyjdzie w praniu) postanowienie napisania stu tysięcy znaków na konkurs Magia i Miecz – następnie ścięcie ich do sześćdziesięciu tysięcy znaków, obtłuczenia z błędów, które sam dostrzegę i bez żadnej bety (chyba, że się znajdą jacyś totalni masochiści) wrzucenia jej tu tak , na surowo, na pożarcie… Mam nadzieję, że Cię wtedy to zatrzyma przy tekście na dłużej, chyba że ogrom technicznych usterek właśnie wtedy – wręcz przeciwnie – odrzuci.

Asylum

bólem, cierpieniem i porażką

Jakby definicja mnie. To muszę być bardzo emergentny, wręcz arcyemergentny ;-)

A te 60k znaków, o których wspomniałem Reg – już na pewno :)

entropia nigdy nie maleje

Jimie, masz jeszcze sporo czasu by wykazać się opowiadaniem na rzeczony konkurs, więc ufam, że Twoje postanowienie jest na tyle mocne, że w nim wytrwasz. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli, co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Trzymam kciuki za Ciebie, choć daj na luz. :-) Jeśli będziesz chciał bety – daj znać, lecz nie wiem, czy byłabym dobrą. Chyba zależnie od celów. Patrzę na teksty bardzo specyficznie – przejrzałam cały rok 2022 i coś tam mi się objawia na swój temat (tendencje) i innych. Doskonałość jest niemożliwa, pytanie – co  i kiedy odpuścić.

Cierpienie mnie mierzi, gdy jest zdeklarowane/zadekretowane, lecz równie mocno wieczna szczęśliwość. Człowiek z natury jest depresyjny (myślenie). Odczucia muszą falować. Kiedy próbujemy dołączyć do systemu, objawiają nam się reguły. Czy podążać za nieubłaganym i gdzie postawić tamę? Nie wiem, dla siebie tego szukam. Nazywam to życiem. :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

regulatorzy

ufam, że Twoje postanowienie jest na tyle mocne, że w nim wytrwasz. :)

Ja aż tak sobie nie ufam, ale mam taką nadzieję :)

Asylum

dla siebie tego szukam. Nazywam to życiem. :-)

To życzę powodzenia w tych poszukiwaniach. Aż mi ten Twój optymizm bije po oczach i samego trochę pociesza. Ale w mojej definicji chyba już na wieczność jest zawarte poszukiwanie w najniższych rejestrach – i nie chodzi tu nawet o pisanie bardzo trzewiowe (czy jeszcze niższe, bo niektóre moje utwory miast rodzić się w mózgu czy wątrobie, to krystalizują się raczej w jądrach – a to podwójnie bolesne ;-) ) – a o właśnie smętne i cierpiętnicze – choć staram się z tego leczyć :) Muszę wciąż nakładać na nos te różowe okulary, by nie widzieć tego całego… czegoś… co oblepia zewsząd…

Tej brudnej dławiącej, wciągającej na dno brei. Niektórzy nazywają ją życiem ;-)

entropia nigdy nie maleje

I niech Ci bije, mocno bije po oczach! O jądrach nic nie mów, bo nie fizyczne odczucie – lecz psychiczne, więc tak czy tak w mózgu. Na wątrobę może szkodzić (najbardziej alko i inne używki). Ja nie zakładam różowych okularków, nie potrzeba ich. Rzeczywistość nie układa się według naszych wyobrażeń. Cholernie krąbrna, fika, wciąż się przeciwstawia. Okiełznać ją niełatwo, ale może oswoić i dosiąść, masz ten luksus. :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ja aż tak sobie nie ufam, ale mam taką nadzieję :)

Jimie, pozostańmy więc przy nadziei, a nad zaufaniem do siebie staraj się pracować. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli, co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Spróbowałem i poległem. Takie gry to nie moja bajka i wolę klasyczny tekst do zwykłego czytania.

Asylum

O jądrach nic nie mów, bo nie fizyczne odczucie – lecz psychiczne, więc tak czy tak w mózgu.

Nie wiem, o jakich Ty jądrach myślisz, zbereźnico, ale ja oczywiście miałem na myśli jądra podstawy mózgu ;-)

Żartuję. Miałem na myśli te same jądra co i Ty ;-)

Okiełznać ją niełatwo, ale może oswoić i dosiąść, masz ten luksus. :-)

Gorzej jak się z siodła spadnie i ona pod kopytami przetarga, stratuje :-)

regulatorzy

a nad zaufaniem do siebie staraj się pracować. ;)

Pracuję. Usilnie nad tym pracuję. Ale nadal jednak w siebie bardzo wątpię. Jak we wszystko zresztą. Nawet w dubio ergo sum ;-)

Koala75

Takie gry to nie moja bajka

Przykro mi, że się nie udało. Publikując tę grę paragrafową zdawałem sobie sprawę, że część czytelników jak Ty, czy regulatorzy – jej nie polubi. Przepraszam za zamieszanie i odczucia nie tyle mieszane co całkowicie negatywne. Pozwolę sobie jednak w przyszłości jeszcze na takie eksperymenty (oczywiście, tak jak tu, będę przed nimi ostrzegał i w tytule i w przedmowie), na zasadzie “większego dobra” – może części nie spodoba się wcale, a części – spodoba się bardzo, a to chyba lepsze niż gdyby się wszystkim podobało tak trochę, tak na zasadzie “ujdzie w biedzie”.

entropia nigdy nie maleje

Ciekawy pomysł na paragrafówkę, ale rzeczywiście dałoby się tę pętlę bardziej rozbudować;P

Tym niemniej – podobało mi się.

Слава Україні!

Ano, może stratować, a wtedy chorzejmy, bolejemy. Wiesz, a może by nie przywiązywać do tego wagi? Brać co daje darmo, trochę się starać, lecz nie wspinać na palce, wyprężać pierś i być w ciągłej gotowości. Po co i dlaczego? ;-) Powodów ważkich nie widzę.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Golodh

Ciekawy pomysł na paragrafówkę, ale rzeczywiście dałoby się tę pętlę bardziej rozbudować;P

Racja. Skoro mam już przyzwolenie na takie eksperymenty, to następne będę bardziej skomplikowane budować.

Tym niemniej – podobało mi się.

To cieszy :)

Слава Україні!

героям слава!

Asylum

Powodów ważkich nie widzę.

Czasem życie przystawia pistolet do skroni i nie pozostawia wyboru.

entropia nigdy nie maleje

Skoro mam już przyzwolenie na takie eksperymenty, to następne będę bardziej skomplikowane budować.

A tu – w kolejnej odsłonie – gra na kilka milionów paragrafów. 

Pecunia non olet

bruce

Hahahaha nie kuś, nie kuś, bo dla Jima to nie byłoby wcale niemożliwe… owszem zajęłoby chwilę, ale z udziałem sztucznej inteligencji wygenerowanie kilku milionów paragrafów to pryszcz , gorzej z grafem wzajemnych powiązań ;-)

entropia nigdy nie maleje

Podejrzewam, że znowu wszyscy czytalibyśmy, Jimie, takie dzieło z przejęciem oraz sporymi emocjami. :)

Pecunia non olet

Przeczytałem po kolei w nadziei, że coś zapamiętam, potem przetworzę i będę miał jakieś skojarzenia.

Wprawdzie 44 to Adam, ale temu, który trzymał “długi, cętkowany, kręty. Jak wąż boa, akurat taki oburącz do ust” było Natenczas Hreczecha.

W kontekście nakryć głowy dla detektywa, zasmucił mnie brak Deerstalkera.

Współczułem czosnkowi, a i tak musiałem go zjeść i się zapętliłem.

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Radek

Przeczytałem po kolei w nadziei, że coś zapamiętam, potem przetworzę i będę miał jakieś skojarzenia.

 

A ja miałem nadzieję, że daję dość tropów, by tych skojarzeń było więcej. Nie wyszło. Szkoda.

 

Współczułem czosnkowi, a i tak musiałem go zjeść i się zapętliłem.

Niech Cię pocieszy, że czosnek zdrowy.

Nie wiem natomiast drogi Radku, czy Twój głos traktować w dyskusji jako jeden z chóru “nigdy więcej takich eksperymentów” – czy też raczej “może i nie było do końca strawne, ale jakby było lepiej wykonane, to tak – poproszę”. A może paragrochówka, o zgrozo, Cię ani ziębi ani grzeje?! To najgorzej.

entropia nigdy nie maleje

Zacznę od tego, że jestem zajadłym wrogiem czczych eksperymentów formalnych w każdym rodzaju sztuki. To dorzuca do mojej możliwości odbioru dosyć wredne założenie wstępne.

Ten eksperyment wydał mi się uzasadniony, choć nie do końca udany. Czyli raczej: “być może fabuła musi być lepiej dostosowana do formy”. Chociaż nie czuję się kompetentny wystarczająco, żeby z czystym sumieniem napisać to, co znalazło się w cudzysłowie.

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Dyżurny melduje się na stanowisku!

1. Za młodu bardzo lubiłem, więc czemu nie?
2. Sam mam ostatnio wielką radochę z wpisywania różnych schiz do czatGłuPoTów, więc czemu nie?
3. Yhm, yhm, gadający czosnek, wszystko póki co jasne…
4. Wcale nie gadające ogórki… Ogórki coś ukrywają!
5. Genderfluid, nowocześnie, tak tak…
6. I od początku…

Podsumowując, było to bardzo głupie i zabrało mi czas, którego nikt mi nie odda. Ale zrobiłbym to jeszcze raz! (co też kilkakrotnie zrobiłem :-P) 

Byłem jedynie zawiedziony, że w sumie do niczego to nie prowadzi. Liczyłem na kilka zakończeń, każde głupsze od poprzedniego, a tu nic :-D

Radek

Ten eksperyment wydał mi się uzasadniony, choć nie do końca udany. Czyli raczej: “być może fabuła musi być lepiej dostosowana do formy”. 

Z pokorą przyjmuję werdykt – pozwolę sobie jeszcze w paragrafach trochę poeksperymentować w przyszłości – i mam nadzieję, że zrobię to lepiej i będziesz Radku kontent (ze względu na lepszy content)

krzkot1988

Byłem jedynie zawiedziony, że w sumie do niczego to nie prowadzi. Liczyłem na kilka zakończeń, każde głupsze od poprzedniego, a tu nic :-D

Następną paragrafówkę obiecuję napisać bez pomocy AI. I z kilkoma zakończeniami.

Traktujcie to jako ostrzeżenie ;-)

Bo coś tam paragrafowego – w mojej głowie powstaje.

Aha – do tej nowej paragrafówki – będziecie potrzebowali monetę, a może też kartkę i długopis (jak już powstanie, a ja powoli piszę) – więc nie wydawajcie wszystkich drobniaków.

dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam czujnego dyżurnego,

Jim

entropia nigdy nie maleje

Takiego ostrzeżenia, na dodatek – z obowiązkowymi drobniakami w tle, to dopiero należy się bać! 

Pecunia non olet

A ja się czuję coraz bardziej zobowiązany do stworzenia tej drugiej paragrafówki.

Pomysł już mam. Atmosfera tajemnicy powinna być o wiele ciekawsza niż w przypadku gadających ogórków.

Teraz tylko została “najłatwiejsza” część: wykonanie ;-)

A jeszcze konkurs MiM i przygoda z cytatem… kiedy ja to dam radę ogarnąć? ,O.O,

entropia nigdy nie maleje

… i jeszcze, Jimie, konkurs “Obcość”. :DD

Dasz radę! :))

Pecunia non olet

Taaaa…

Obcość…

Czuję się…

Coraz bardziej obcy tu… ;-)

entropia nigdy nie maleje

To był hicior! 

Pecunia non olet

Na prośbę LabinnaH-a i ze względu na liczne kontrowersje związane z pierwszym zamieszczonym tutaj utworem, który stworzony został do spółki ze sztuczną inteligencją, postanowiłem odsłonić techniki warsztatu i pokazać, jak takie współtworzenie wygląda.

Zrobiłem to w dyskusji na temat AI, bo tam chyba jest bardziej miejsce po temu.

Mam nadzieję, że komuś się przyda.

pozdrawiam,

Jim

entropia nigdy nie maleje

Cześć! Bardzo lubię przygodówki i abstrakcyjny humor więc podobało mi się, szkoda że krótkie. Psikus z tym zapętleniem ale sądzę że rozwiązałam sprawę ^⁠_⁠^ Interesujące było zmienić płeć XD pozdrawiam!

avei

Cieszę się, że się spodobało. Jeśli będę pisał kolejną paragrafówkę, z pewnością uczynię ją dłuższą i bardziej wymagającą – i choć pewnie jakieś pętelki będą, to dodam różne zakończenia a nie nieskończoną pętlę :)

sądzę że rozwiązałam sprawę ^⁠_⁠^

I to najważniejsze!

Jako pierwsza zauważyłaś, że mimo zapętlenia – sprawa zostaje rozwiązana :)

Interesujące było zmienić płeć XD

Zastanawiam się, czy by w kolejnej paragrafówce też z tego motywu nie skorzystać, tylko go dopracować, może nawet aż do tego stopnia jak to jest w wyśmienitym, klasycznym opowiadaniu Roberta A. Heinleina “Wszyscy wy zmartwychwstali” (jeśli ktoś jakimś cudem jeszcze nie czytał – szczerze polecam). Wiem, nie będzie to już zaskoczeniem, ale jednocześnie mogłoby być stałym znakiem moich gier. Co o tym sądzicie? XD

entropia nigdy nie maleje