Wielki zły wilk

 Kiedy mon­sieur Louis de Graf­fe przy­był do domu lorda Sa­dwic­ka, Mary Sa­dwick stwier­dzi­ła, że nigdy wcze­śniej nie spo­tka­ła tak pięk­ne­go czło­wie­ka.

 Na tle resz­ty miesz­kań­ców ma­łe­go dwor­ku przy­po­mi­nał ko­lo­ro­we­go pawia po­śród prze­pió­rek; jego mło­dzień­czą, de­li­kat­ną twarz oka­la­ła ja­sno­zło­ta au­re­ola gę­stych loków, błę­kit­ne oczy po­ły­ski­wa­ły we­so­ło spod nie­mal bia­łych rzęs, a zgrab­ną syl­wet­kę za­wsze zdo­bi­ły wy­szu­ka­ne stro­je z naj­barw­niej­szych je­dwa­bi i drob­no dzia­nej wełny. Jego spo­sób bycia także nie przy­sta­wał do su­ro­wej, nie­mal smut­nej at­mos­fe­ry od­lud­ne­go dwor­ku gdzieś po­śród wrzo­so­wisk pół­noc­nej Kum­brii; wszę­dzie tam, gdzie po­ja­wiał się pan de Graf­fe, po­ja­wiał się też pe­wien ro­dzaj przy­jem­ne­go na­pię­cia, jakby sama jego obec­ność wzbu­dza­ła w lu­dziach eks­cy­ta­cję. Nie stro­nił od wina i opium, a jego głos miał brzmie­nie tak miłe, że do­praw­dy nie było ważne, co mówił; li­czy­ła się je­dy­nie jego me­lo­dia, z jed­nej stro­ny gład­ka i mięk­ka, z dru­giej – żywa i in­try­gu­ją­ca, pod­kre­śla­ją­ca dow­cip i by­strość umy­słu.

 Mary była onie­śmie­lo­na go­ściem ojca. Z po­cząt­ku bała się choć­by ode­zwać w jego to­wa­rzy­stwie; miała za­le­d­wie je­de­na­ście lat i po­mi­mo szla­chec­kie­go ro­do­wo­du nie czuła się nikim waż­nym. Jej matka zmar­ła przed pa­ro­ma laty na su­cho­ty, po­zo­sta­wia­jąc dom smut­nym, za­nie­dba­nym i ci­chym, nie­mal po­zba­wio­nym życia to­wa­rzy­skie­go. Oj­ciec nie miał głowy do po­dej­mo­wa­nia gości ani utrzy­my­wa­nia re­la­cji z resz­tą kum­bryj­skiej szlach­ty, Mary nie mogła więc po­szczy­cić się oby­ciem. Nie opu­ści­ła ro­dzin­nej po­sia­dło­ści wła­ści­wie nigdy, nie miała też żad­nych szla­chet­nie uro­dzo­nych to­wa­rzy­szek ani dam dworu w zbli­żo­nym wieku, dzie­ląc sa­mot­ny los je­dy­nie z Annie, star­szą o pięć lat sio­strą, którą Mary tyleż ko­cha­ła, co się jej bała. Annie sa­mot­ność przy­ję­ła jak naj­droż­szy dar od Boga i roz­ko­szo­wa­ła się nią na co­dzień, pie­lę­gnu­jąc w sobie go­rycz i roz­cza­ro­wa­nie świa­tem; było tak z po­wo­du pew­ne­go de­fek­tu, który już przy uro­dze­niu ska­zał ją na los dzi­wo­lą­ga i od­szcze­pień­ca – za­ję­czej wargi, szpe­cą­cej jej usta i zmu­sza­ją­cej do ukry­wa­nia ich pod róż­ne­go ro­dza­ju sza­la­mi i apasz­ka­mi. Przez wła­sne cier­pie­nie Annie stała się zu­peł­nie nie­czu­ła na los in­nych ludzi, mało więc ob­cho­dzi­ła ją sio­stra i stary, coraz bar­dziej scho­ro­wa­ny oj­ciec. Za­miast przej­mo­wać się nimi, Annie wo­la­ła za­szy­wać się na całe dnie w bi­blio­te­ce, by tam za­przą­tać swój umysł zdo­by­wa­niem wie­dzy oraz prze­ży­wa­niem przez li­te­ra­tu­rę mi­ło­snych unie­sień i wspa­nia­łych przy­gód.

 Ich życie to­czy­ło się po­wo­li i mo­no­ton­nie, prze­cie­ka­jąc mię­dzy ko­lej­ny­mi nie­dziel­ny­mi msza­mi, skrom­ny­mi po­sił­ka­mi w chłod­nej, wil­got­nej ja­dal­ni i lek­cja­mi z dok­to­rem Dy­la­nem, ich gu­wer­ne­rem i le­ka­rzem ojca. Nie­ca­ły rok temu lord Sa­dwick oże­nił się po­now­nie z przed­wcze­śnie owdo­wia­łą córką ich da­le­kie­go wuja, panią Elizą Bigod, ma­co­cha jed­nak nie­chęt­nie spę­dza­ła czas z pa­sier­bi­ca­mi. Cza­sem Mary ba­wi­ła się z cór­ka­mi ku­cha­rek i po­ko­jó­wek, te jed­nak nie­zbyt ją lu­bi­ły. Dziew­czyn­ka mó­wi­ła cicho i nie­wie­le, i choć­by bar­dzo chcia­ła, nie po­tra­fi­ła żar­to­wać w spo­sób, który bawił jej ró­wie­śni­ków z gminu, rzad­kie chwi­le za­ba­wy z nimi były więc dla obu stron prze­ży­ciem dość nie­zręcz­nym.

 A potem wiej­skie dzie­cia­ki za­czę­ły zni­kać.

Za­czę­ło się od ro­dzeń­stwa, które nie wró­ci­ło na noc do domu. Za­nie­po­ko­je­ni chło­pi szu­ka­li chłop­ca i dziew­czyn­ki trzy dni, nim w końcu dali za wy­gra­ną. “Wilki”, padło wów­czas wy­ja­śnie­nie, i na tym spra­wa uci­chła. Jak miało się oka­zać, nie na długo; już po ty­go­dniu za­gi­nę­ła Lucy, sze­ścio­let­nia córka wiej­skie­go obe­rży­sty, a dwa dni póź­niej ko­lej­na dziew­czyn­ka, dzie­się­cio­let­nia Molly. Ich ciał szu­ka­no już dłu­żej, bo pięć dni. Po tym cza­sie do ojca przy­był wiej­ski wie­leb­ny, oj­ciec Boyd, w sta­nie wiel­kie­go wzbu­rze­nia. Za­żą­dał bez­zwłocz­nej au­dien­cji, po czym za­mknął się z ojcem, Elizą i dok­to­rem Dy­la­nem w ga­bi­ne­cie na parę dłu­gich go­dzin, po któ­rych wszy­scy ro­ze­szli się w wy­jąt­ko­wo pa­skud­nych hu­mo­rach.

 Na od­chod­ne, ksiądz krzyk­nął do ojca Mary:

– Zo­ba­czysz, panie, że ta opie­sza­łość cię zgubi! Twoi lu­dzie giną, nę­ka­ni przez wy­słan­ni­ków pie­kła, a ty za­miast być im obroń­cą, pła­wisz się we wła­snej gnu­śno­ści i żalu! Za­kli­nam cię, za­wróć z tej drogi!

 Mary nie wie­dzia­ła, co to może ozna­czać, lecz już wkrót­ce miała się prze­ko­nać; pani Eliza, po ostrej wy­mia­nie słów z mężem za­sia­dła do pi­sa­nia listu, a po nie­ca­łych trzech ty­go­dniach, kiedy to za­gi­nę­ła ko­lej­na piąt­ka wiej­skich pa­cho­ląt, do ich dworu za­wi­tał pan de Graf­fe ze swoją nie­zwy­kłą świtą. Pani Eliza przed­sta­wi­ła go jako swo­je­go sta­re­go przy­ja­cie­la, który nie­raz już sta­wał na­prze­ciw po­dob­nym, ta­jem­ni­czym oko­licz­no­ściom i który wy­ra­ził żywe za­in­te­re­so­wa­nie ich pro­ble­mem. Na­zwa­ła go “uczo­nym” i “gno­sty­kiem”, a lord Sa­dwick z ulgą za­trud­nił go jako in­spek­to­ra, ma­ją­ce­go pomóc w śledz­twie księ­dzu i dok­to­ro­wi Dy­la­no­wi.

 Mary śle­dzi­ła no­wych gości z za­par­tym tchem. Nie­wie­le wie­dzia­ła o spra­wie za­gi­nio­nych dzie­ci, lecz tym, co miało dla niej zna­cze­nie, była zmia­na w at­mos­fe­rze ich domu, która do­ko­na­ła się nie­mal na­tych­miast po ich przy­by­ciu. Dwo­rza­nie pana Lo­uisa sta­no­wi­li barw­ną, gło­śną i we­so­łą gro­ma­dę, która po raz pierw­szy od lat wy­peł­ni­ła dom Mary od­gło­sa­mi ra­do­ści, śmie­chu i za­ba­wy. W parę dni, nie wia­do­mo skąd, w ba­wial­ni i na sa­lo­nach po­ja­wi­li się graj­ko­wie i cała gama in­stru­men­tów mu­zycz­nych; w po­rach po­sił­ków pito nie­spo­ty­ka­ne wcze­śniej ilo­ści wina, bran­dy i in­nych trun­ków, a ogród wy­peł­nił się od­gło­sa­mi roz­mów i spa­ce­ru­ją­cy­mi po nim mło­dy­mi ludź­mi, da­ma­mi w mod­nych, barw­nych suk­niach i mło­dzień­ca­mi prak­ty­ku­ją­cy­mi dla spor­tu szer­mier­kę. Za­wsze, ale to za­wsze, w cen­trum tej nie­zwy­kłej ra­do­ści był on, oto­czo­ny swoim we­so­łym or­sza­kiem jak na­ma­lo­wa­ny na skle­pie­niu ka­pli­cy Bóg w oto­cze­niu che­ru­bów; Louis de Graf­fe. Choć w teo­rii więk­szość każ­de­go dnia po­świę­cał na śledz­two, ob­jeż­dża­jąc z dok­to­rem Dy­la­nem i ojcem Boy­dem oko­licz­ne go­spo­dar­stwa, Mary dziw­nym tra­fem bez prze­rwy wi­dy­wa­ła go na sa­lo­nach, pół­le­żą­ce­go na tap­cza­nie z kie­lisz­kiem wina w jed­nej dłoni i fa­jecz­ką do opium w dru­giej, za­ba­wia­ją­ce­go roz­mo­wą panią Elizę i damy dworu, bądź też sa­mot­nie ćwi­czą­ce­go szer­mier­kę w ogro­dzie, w ob­ci­słych weł­nia­nych ge­trach i roz­pię­tej ko­szu­li, zwiew­ne­go i ja­sne­go jak duch.

 Ku jej zdu­mie­niu jed­nak, nie wszy­scy we dwo­rze po­ko­cha­li pana de Graf­fe. Dok­tor Dylan, czło­wiek so­lid­ny, uczci­wy i do cna po­zba­wio­ny po­czu­cia hu­mo­ru, któ­re­go Mary za­wsze ce­ni­ła za uprzej­mość i życz­li­wość, teraz zmie­nił się nie do po­zna­nia; stał się po­dejrz­li­wy i zimny, a każdy po­wrót z wy­praw w to­wa­rzy­stwie pana de Graf­fe koń­czył blady i wy­koń­czo­ny, szyb­ko uda­jąc się do swych kom­nat. Pierw­szy raz od wielu lat od­wo­łał też za­ję­cia, które ona i Annie miały odbyć w tym ty­go­dniu.

 Mary czę­sto sły­sza­ła, jak no­ca­mi wy­kra­da się ze swo­je­go ga­bi­ne­tu; kilka razy udało się jej wy­pa­trzeć nocą konia dok­to­ra, gdy biegł w stro­nę wio­ski, nio­sąc na grzbie­cie za­kap­tu­rzo­ne­go jeźdź­ca z la­tar­nią w ręce. Z lę­kiem my­śla­ła o tym, co też jej na­uczy­ciel wy­ra­bia; przez wszyst­kie wspól­ne lata po­ko­cha­ła go jak ojca, a teraz, w ob­li­czu tajemniczych za­gi­nięć bała się, że przez te nocne wy­pra­wy może gro­zić mu fak­tycz­ne nie­bez­pie­czeń­stwo. Nagła nie­chęć do pana de Graf­fe tym bar­dziej wy­peł­nia­ła ją tro­ską; oba­wia­ła się, że stary dok­tor nie wy­trzy­mu­je pre­sji śledztwa i naj­zwy­czaj­niej mie­sza mu się w gło­wie. Raz nawet sły­sza­ła, jak w pod­nie­ce­niu tłu­ma­czy jed­nej z dzie­wek słu­żeb­nych;

– Kró­li­ki! Na Boga, czy wy nic nie wi­dzi­cie? Odkąd ten czło­wiek tu jest, sam jeden prze­trze­bił nie­mal po­ło­wę stada, a on nawet nie je ich mięsa! Wi­dzia­łem, za­pew­niam… wi­dzia­łem, co on robi tym bied­nym zwie­rzę­tom! 

Mary nie miała po­ję­cia, co pan de Graf­fe może robić kró­li­kom, z cie­ka­wo­ści jed­nak zaj­rza­ła do kró­li­kar­ni. Do­strze­gła, że zwie­rząt jest fak­tycz­nie mniej, ale nie miała po­ję­cia, co o tym my­śleć. Uzna­ła, że być może ich gość je wy­pusz­cza lub or­ga­ni­zu­je sobie uprosz­czo­ne po­lo­wa­nie na te zwie­rzę­ta, by zabić nudę w wol­nej chwi­li. Nie miała po­ję­cia, o co in­ne­go mogło cho­dzić dok­to­ro­wi i przez wzgląd na sza­cu­nek do niego, bała się za­py­tać.

Po­cząt­kiem wio­sny, gdy wi­zy­ta pana de Graf­fe trwa­ła drugi mie­siąc, dwór obie­gła strasz­na wia­do­mość; nocą spło­nę­ła ple­ba­nia przy wiej­skim ko­ście­le, grze­biąc pod roz­ża­rzo­nym gru­zem wie­leb­ne­go Boyda i jesz­cze kogoś, kogo zwło­ki były tak zwę­glo­ne, że trud­no było je roz­po­znać. Szyb­ko za­uwa­żo­no też nie­obec­ność dok­to­ra Dy­la­na; kiedy przez parę dni nie wra­cał do dworu, toż­sa­mość dru­gie­go za­bi­te­go w po­ża­rze stała się aż na­zbyt oczy­wi­sta.

– To kara Boża – szep­ta­no w ku­lu­arach, głów­nie po­mię­dzy daw­ny­mi miesz­kań­ca­mi dworu. Mary za­uwa­ży­ła, że dwo­ra­cy pana de Graf­fe mają na ten temat spoj­rze­nie bar­dziej przy­ziem­ne;

– Był w nie­wła­ści­wym miej­scu w nie­wła­ści­wym cza­sie, bie­da­czy­sko…

 Pan de Graf­fe wy­da­wał się bar­dzo roz­ża­lo­ny. Przez kilka dni cho­dził w kom­plet­nie zmierz­wio­nych wło­sach i tym samym ze­sta­wie ubrań, pijąc dużo wię­cej niż zwy­kle. Kilka razy za­ła­mał mu się głos, gdy wspo­mi­nał dok­to­ra:

– Dylan… to był zna­mie­ni­ty czło­wiek, o do­praw­dy nie­prze­cięt­nym umy­śle. Nie wiem, co pod­ku­si­ło go do tak… nie­roz­sąd­ne­go za­cho­wa­nia. W ob­li­czu na­sze­go śledz­twa oczy­wi­stym było, że po­wi­nien na sie­bie uwa­żać, a on co noc rzu­cał się wprost w pasz­czę lwa, jakby nic na nie­bie ani ziemi nie było w sta­nie go wy­stra­szyć…

 Tak mówił, po czym zwie­szał głowę i krył twarz w dło­niach, a lu­dzie wo­ko­ło po­cie­sza­li go, jakby to jego, a nie dok­to­ra i wie­leb­ne­go Boyda tra­ge­dia ta do­tknę­ła naj­moc­niej. Mary czuła wów­czas, że serce się jej kraje; wie­czo­ra­mi mo­dli­ła się go­rą­co, by pan de Graf­fe nie po­dzie­lił losu dok­to­ra i księ­dza, i by cho­ciaż nad nim Bóg spra­wo­wał pie­czę. Wy­da­wa­ło się jej, że Bóg sły­szy jej modły, bo dziw­nym tra­fem pan de Graf­fe za­czął śnić się jej nie­mal co noc; wi­dzia­ła w tych snach sie­bie i jego tań­czą­cych pod nie­bem peł­nym gwiazd, świe­cą­cych tak jasno, jakby to był dzień; cza­sem nie mieli na sobie ubrań. Bu­dzi­ła się wtedy, czu­jąc, jak po­licz­ki płoną jej ze wsty­du; cza­sem też czuła w pod­brzu­szu dziw­ne, przy­jem­ne uczu­cie, ja­kie­go nie znała nigdy wcze­śniej. Pod­cho­dzi­ła wtedy do okna i patrzyła w niebo, ma­rząc, by pan de Graf­fe przy­szedł do niej, gdy bę­dzie kie­dyś sama. By móc fak­tycz­nie zo­ba­czyć go na­gie­go, od­sło­nię­te­go; ta­kie­go, jakim nie zo­ba­czy go nikt inny.

 Pew­ne­go dnia jej ma­rze­nia się speł­ni­ły, choć może nie w spo­sób, ja­kie­go by sobie ży­czy­ła. Spa­ce­ro­wa­ła wów­czas po ogród­ku, cier­piąc na nad­miar wol­ne­go czasu po stra­cie je­dy­ne­go gu­wer­ne­ra, kiedy do­strze­gła pod roz­ło­ży­stą wierz­bą syl­wet­ki dwój­ki ludzi, sple­cio­nych w mi­ło­snym uści­sku. Ko­bie­ta o dłu­gich, kasz­ta­no­wych wło­sach obej­mo­wa­ła ra­mio­na męż­czy­zny, ob­na­żo­ne spod bia­łej, je­dwab­nej ko­szu­li, a jego ręce błą­dzi­ły gdzieś na wy­so­ko­ści jej talii. Mary bez trudu roz­po­zna­ła w nich Elizę oraz pana de Graf­fe. Gdy zdała sobie spra­wę, co się dzie­je, my­śla­ła, że jej serce wy­sko­czy z pier­si, tak mocno za­czę­ło jej bić. Sko­czy­ła za naj­bliż­szą kępę ostro­krze­wu i za­czę­ła go­rącz­ko­wo ob­my­ślać, co robić. Z jed­nej stro­ny czuła, że po­win­na po­in­for­mo­wać ojca; z dru­giej stro­ny, oba­wia­ła się, że przez wiek, słabe zdro­wie i sumę wszyst­kich zgry­zot, które ostat­nio go spo­tka­ły, lord Sa­dwick może nie prze­żyć tej wia­do­mo­ści. Nim zdo­ła­ła ob­my­ślić sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce roz­wią­za­nie spra­wy, zo­ba­czy­ła, jak Eliza wy­pusz­cza z objęć Lo­uisa, skła­da na jego ustach ostat­ni, ner­wo­wy po­ca­łu­nek i po­spiesz­nym kro­kiem od­cho­dzi w stro­nę dworu. Pan de Graf­fe po­zo­stał pod drze­wem; wy­do­był z sakwy przy pasku fa­jecz­kę do opium i za­pa­lił. Wtedy też Mary za­de­cy­do­wa­ła, że po­dej­dzie do niego i wpierw po­ka­że, że wszyst­ko wi­dzia­ła; może wtedy sta­nie się dla niej ja­snym, co po­win­na zro­bić.

Po­de­szła do niego pew­nym kro­kiem. Dy­gnę­ła mu grzecz­nie.

– Dzień dobry, panie – po­wie­dzia­ła, ner­wo­wo prze­ły­ka­jąc ślinę. Louis wy­pu­ścił nosem struż­kę bia­łe­go dymu i uśmiech­nął się do niej uprzej­mie.

– Witaj, mad­mo­isel­le. Pięk­na po­go­da, praw­da?

– Bar­dzo, pro­szę pana. 

 Za­mil­kła. Nie była w sta­nie wy­du­sić ko­lej­nych słów, wi­dząc spo­koj­ną i pewną sie­bie twarz pana de Graf­fe.

– Och tak. Zu­peł­nie jak na kon­ty­nen­cie. Byłaś kie­dyś w Eu­ro­pie, kwia­tusz­ku?

– Nigdy, panie – przy­zna­ła.

– Po­win­naś wy­brać się tam kie­dyś, choć raz. Do Fran­cji lub Włoch, gdzie niebo jest za­wsze czy­ste, a la­zu­ro­we wody Mare No­strum ob­my­wa­ją zie­mię go­rą­cą od słoń­ca.

– Ja… wszyst­ko wi­dzia­łam – wy­szep­ta­ła Mary, czu­jąc, jak jej twarz z za­ru­mie­nio­nej staje się blada. Spoj­rza­ła na Lo­uisa z lę­kiem, jed­nak ku wła­sne­mu zdu­mie­niu nie za­uwa­ży­ła, by wy­war­ło to na nim ja­kie­kol­wiek wra­że­nie.

– Wiem – rzu­cił bez­tro­sko. – Ja też cię wi­dzia­łem. Tam, za ostro­krze­wem.

– Tak nie wolno, pro­szę pana.

– Dla­cze­go?

– Pan wie.

 Louis wes­tchnął i wy­pro­sto­wał się, oparł­szy o pień.

– Po­słu­chaj mnie, kwia­tusz­ku. Lord Sa­dwick jest… w po­de­szłym wieku, a pani Eliza jest jesz­cze bar­dzo młoda. Wiesz prze­cież, że nawet nie miesz­ka­ją w jed­nej kom­na­cie. Czy mam rację?

– Masz rację, panie.

– Wła­śnie. Oby­dwo­je do­brze znamy stan two­je­go czci­god­ne­go ojca i tak samo nie chce­my czy­nić mu kło­po­tu, czyż nie? Po­myśl więc, kiedy ostat­nio twój oj­ciec z wła­snej woli opu­ścił swą sy­pial­nię? Kiedy po­pro­sił cię, byś do niego przy­szła? Kiedy za­ofe­ro­wał ci swoją pomoc, gdy Annie była dla cie­bie nie­mi­ła lub też wiej­skie dzie­ci zro­bi­ły ci jakąś przy­krość?

 Mary mil­cza­ła. Było praw­dą, że odkąd umar­ła jej matka, oj­ciec także prze­stał być obec­ny w życiu dziew­czyn­ki. Louis miał rację; wła­sne zgry­zo­ty lorda Sa­dwic­ka uczy­ni­ły z niego czło­wie­ka za­mknię­te­go we wła­snym świe­cie, za­rów­no w zna­cze­niu prze­no­śnym, jak i zu­peł­nie do­słow­nym, gdyż od nie­mal pół roku nie opusz­czał swo­jej sy­pial­ni.

– Wi­dzisz, kwia­tusz­ku. Ja nie czy­nię krzyw­dy two­je­mu ojcu. Twój oj­ciec wie o wszyst­kim. Ja zwy­czaj­nie uwal­niam go od obo­wiąz­ku męża wobec żony, tak jak uwal­niam panią Elizę od jej trosk nie­szczę­śli­wie po­ślu­bio­nej, mło­dej wdowy. Tutaj nie ma ni­czy­jej szko­dy!

 Mary po­ki­wa­ła głową. Wła­ści­wie, to po­czu­ła swego ro­dza­ju ulgę. Przez chwi­lę przy­po­mnia­ła sobie ro­ze­dr­ga­ne­go dok­to­ra Dy­la­na wy­ga­du­ją­ce­go te bred­nie o kró­li­kach, teraz jed­nak, po krót­kim prze­my­śle­niu, opo­wieść pana de Graf­fe uspo­ko­iła ją.

– Je­stem in­spek­to­rem two­je­go dworu, czło­wie­kiem lorda Sa­dwic­ka – dodał jesz­cze, wi­dząc, jak dziew­czyn­ka się waha. – Znam jego po­trze­by i zgy­zo­ty, i znam też lek, który mu po­mo­że. 

– Jaki?

Louis nie od­po­wie­dział, za­miast tego płyn­nym ru­chem ręki ze­rwał z ziemi po­dłuż­ną, sze­ro­ką traw­kę i roz­cią­gnął ją mię­dzy kciu­ka­mi jak stru­nę. Przy­ło­żył do niej usta i za­gwiz­dał; dźwięk brzmiał jak prze­cią­gły skrzek kacz­ki albo ja­kie­goś in­ne­go, ba­gien­ne­go stwo­ra. 

– Za­ba­wa – po­wie­dział. – Śmiech. Mu­zy­ka.

Mary za­chi­cho­ta­ła. Po­cząt­ko­wy strach zda­wał się ula­ty­wać z jej pier­si. Naraz śmiesz­nym wy­da­ło się jej, jak jesz­cze chwi­lę temu są­dzi­ła, że pan de Graf­fe jest w sta­nie zro­bić co­kol­wiek złego.

– Prze­spa­ce­ru­je­my się? – za­py­ta­ła, gła­dząc rąbek su­kien­ki, Louis jed­nak po­krę­cił głową. 

– Nie­ste­ty, ale tylko pod jed­nym wa­run­kiem.

– Jakim?

 Ze­rwał się na równe nogi, zga­sił fa­jecz­kę i po­kle­pał pień wierz­by. Na jego pięk­ną twarz wy­pły­nął fi­glar­ny uśmiech.

– Naj­pierw mu­sisz mnie zna­leźć! Od­wróć się i po­licz do stu, potem mo­żesz szu­kać!

 Mary ro­ze­śmia­ła się w głos, za­sko­czo­na tym ob­ro­tem spraw. Bez­zwłocz­nie od­wró­ci­ła się, wspar­ła czoło na drze­wie i speł­ni­ła ży­cze­nie Lo­uisa. Ba­wi­li się w naj­lep­sze dobrą go­dzi­nę, szu­ka­jąc na zmia­nę po bu­dzą­cym się do życia, wio­sen­nym ogro­dzie; czy to przez lep­szą zna­jo­mość miej­sca, czy też przez na­tu­ral­ny, dzie­cię­cy ta­lent do wci­ska­nia się w różne za­ka­mar­ki, Mary za­wsze uda­wa­ło się bądź to zna­leźć pana de Graf­fe, bądź unik­nąć bycia zna­le­zio­ną przez niego. Za któ­rymś z ko­lej­nych razów, bie­gnąc bez tchu do wierz­by, przy któ­rej trze­ba było się za­kle­pać, Mary wpa­dła na pe­wien po­mysł; za­trzy­ma­ła się parę kro­ków od pnia, uno­sząc rękę w pro­wo­ku­ją­cym ge­ście. Od­da­lo­ny o pa­rę­dzie­siąt me­trów Louis nie miał szan­sy tym wy­grać i tym razem.

– Dam panu szan­sę! – wy­krzyk­nę­ła, uśmie­cha­jąc się psot­nie. – Pod jed­nym wa­run­kiem.

 Przy­gry­zła wargę. Po­my­śla­ła o swo­ich snach i tych no­cach, które spę­dzi­ła sie­dząc w oknie i fan­ta­zju­jąc o tym, by po­znać Lo­uisa bar­dziej, niż kto­kol­wiek miał oka­zję.

– Musi mi pan zdra­dzić, czego się pan boi, naj­bar­dziej w świe­cie – po­wie­dzia­ła, gdy już zbli­żył się na tyle, że mogła po­zwo­lić sobie na ści­sze­nie głosu.

– W po­rząd­ku, jeśli ty po­wiesz mi to pierw­sza – po­wie­dział, pod­cho­dząc do dziew­czyn­ki na od­le­głość ra­mie­nia. Jego twarz była za­ru­mie­nio­na z wy­sił­ku, a kilka ko­smy­ków ja­snych wło­sów wy­su­nę­ło się spod ak­sa­mit­ki. W ro­sną­cym zde­ner­wo­wa­niu, dziew­czyn­ka po­my­śla­ła krót­ko, czy jej serce nie bije aby na tyle gło­śno, by Louis mógł to usły­szeć. Po­sta­no­wi­ła jed­nak nie dać nic po sobie po­znać.

– Du­chów – po­wie­dzia­ła uro­czy­stym szep­tem. – I tego, że po śmier­ci sama mogę się jed­nym stać.

 Ode­tchnę­ła z ulgą. Było po wszyst­kim. Teraz czeka ją upra­gnio­na na­gro­da.

– Twoja kolej, panie. Po­wiedz mi, czego boisz się naj­bar­dziej?

 Louis mil­czał dłuż­szą chwi­lę.

– Na pewno chcesz to usły­szeć? – za­py­tał cicho.

– Tak po­wie­dzia­łam.

– Nie chcę, byś miała przeze mnie kosz­ma­ry, pa­nien­ko.

 Mary za­chi­cho­ta­ła i z nie­cier­pli­wo­ścią po­cią­gnę­ła rękaw Lo­uisa.

– Pro­szę, panie! No już!

 Twarz pana de Graf­fe, jesz­cze chwi­lę temu po­god­ną i jasną, wy­krzy­wił nie­okre­ślo­ny, pa­skud­ny gry­mas. Zrazu wydał się Mary kimś zu­peł­nie innym, czło­wie­kiem, któ­re­go nigdy w życiu nie wi­dzia­ła; od­py­cha­ją­cym i groź­nym, i dużo, dużo star­szym.

– Boję się mąk, które cze­ka­ją po śmier­ci duszę ludz­ką, która jest zbyt spla­mio­na grze­chem, by móc li­czyć na ja­kie­kol­wiek od­ku­pie­nie. Ciem­nej ot­chła­ni po­zba­wio­nej cze­go­kol­wiek, co ludz­kie i zna­jo­me; zim­nej, pu­stej i wy­peł­nio­nej je­dy­nie cier­pie­niem i wy­ciem po­tę­pio­nych. Boję się tym bar­dziej, że do­kład­nie wiem, jak ona wy­glą­da, po­nie­waż wi­dzia­łem ją i spo­tka­łem isto­tę, która tam miesz­ka. I za­pew­niam cię, Mary; jest się czego bać.

 Mary po­czu­ła się, jakby jej krew za­mar­z­ła; po­stą­pi­ła parę kro­ków do tyłu i aż przy­sia­dła na tra­wie. Od­dy­cha­ła cięż­ko, a przed jej ocza­mi pły­wa­ły roz­bły­ski bieli. Louis chwy­cił ją za rękę i po­mógł jej wstać.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku, pa­nien­ko? – za­py­tał tro­skli­wie, po czym wziął ją pod ramię i za­pro­wa­dził w stro­nę dwor­ku. – Chyba zro­bi­ło ci się słabo. Może łapie cię prze­zię­bie­nie? Je­steś taka blada…

 Za­uwa­ży­ła na jego man­kie­tach le­d­wie do­strze­gal­ne, ciem­no­czer­wo­ne plam­ki, może trzy lub czte­ry. Bar­dzo chcia­ła wie­rzyć, że po­cho­dzi­ły od wina.

 Tej nocy śniła o kró­li­kach. Dzie­siąt­kach, set­kach kró­li­ków. Mar­twych. Le­ża­ły na wiel­kim, krwa­wym sto­sie w płyt­kim gro­bie, a ich czasz­ki i grzbie­ty były roz­pru­te. Są­czą­ca się z nich krew spły­wa­ła po­wo­li do mie­dzia­nej wanny, w któ­rej ktoś sie­dział, a jego zło­ci­ste loki ota­cza­ły głowę jasną au­re­olą. Jadł coś ró­żo­we­go i bar­dzo śli­skie­go.

 Od tam­te­go dnia ra­czej uni­ka­ła to­wa­rzy­stwa pana de Graf­fe. Nie było to trud­ne, bo gość jej ojca, po­zba­wio­ny po­mo­cy dok­to­ra i księ­dza, teraz spę­dzał na swoim śledz­twie jesz­cze wię­cej czasu. Wkrót­ce ogło­sił, że wie już, kto, a ra­czej – co stoi za po­rwa­nia­mi.

– Loup Garou – po­wie­dział tylko. – Wilk w ludz­kiej skó­rze. Prze­bie­gła be­stia. Szu­ka­łem go długo, lecz oto mam win­ne­go; miesz­kał tutaj cały czas, tu, nie­mal pod samym dwo­rem! To ten dzi­wak, stary Faw­lett. Jego cała ro­dzi­na kryje go, lecz mam pew­ność. Jutro trafi do aresz­tu, a po prze­słu­cha­niu, które bę­dzie le­d­wie for­mal­no­ścią, ten demon za­wi­śnie.

Dwo­rza­nie wy­da­wa­li się za­do­wo­le­ni wy­ro­kiem. Jak­kol­wiek prze­ra­że­ni, że w ich wła­snej wio­sce mógł ucho­wać się taki po­twór, teraz przy­naj­mniej znali win­ne­go i wie­dzie­li, co z tym zro­bić. Szyb­ko ze­bra­no grup­kę męż­czyzn i pod wodzą pana de Graf­fe, w wi­gi­lię nocy Wal­pur­gii, do­ko­na­no aresz­to­wa­nia sta­re­go Faw­let­ta. Mary nie znała tego czło­wie­ka; raz czy dwa może wi­dzia­ła go na nie­dziel­nej mszy, dla niej jed­nak był po pro­stu jed­nym z wielu chło­pów za­miesz­ku­ją­cych wieś. Gdy przy­pro­wa­dzo­no go do dworu, uj­rza­ła brud­ne­go, za­bie­dzo­ne­go star­ca, z człon­ka­mi wy­krę­co­ny­mi ar­tre­ty­zmem i twa­rzą za­ro­śnię­tą splą­ta­ną brodą. Tylko jego spoj­rze­nie zdra­dza­ło ogrom­ną, plu­ga­wą nie­na­wiść.

– Grzesz­ni­cy! – sapał, plu­jąc i sza­mo­cząc się w uści­sku pa­rob­ków, gdy pro­wa­dzi­li go do piw­ni­cy, gdzie miał cze­kać dnia sądu. – Szuje! Nie­go­dziw­cy! Wszy­scy bę­dzie­cie sma­żyć się za to w pie­kle! Prze­ko­na­cie się wkrót­ce, jaki błąd po­peł­nia­cie!

 Mary wo­la­ła go jed­nak nie słu­chać. Miała tylko na­dzie­ję, że to już ko­niec i że po wy­da­niu wy­ro­ku na tego czło­wie­ka pan de Graf­fe opu­ści ich dom. Louis nadal bu­dził w jej sercu dziw­ną tę­sk­no­tę i fa­scy­na­cję, jed­nak po tej nie­po­ko­ją­cej, bluź­nier­czej chwi­li, gdy opa­dły po­zo­ry i uka­zał jej swe dru­gie ob­li­cze, skry­cie ma­rzy­ła, by po pro­stu znik­nął z jej życia i po­zo­stał tylko pięk­nym, nie­rze­czy­wi­stym wspo­mnie­niem.

 Dzień po aresz­to­wa­niu sta­re­go Faw­let­ta, Mary obu­dził ogrom­ny raban, kiedy do sy­pial­ni, którą współ­dzie­li­ła z Annie, wpa­dła spa­ni­ko­wa­na i roz­trzę­sio­na Eliza.

– Dziew­czyn­ki… moje dro­gie dziew­czyn­ki! – łkała tylko, nie mogąc wy­do­być z sie­bie słowa. Sio­stry przy­pa­dły do niej z tro­ską, prze­ra­żo­ne sta­nem ma­co­chy.

– Spo­koj­nie, pani Lizzy! Spo­koj­nie! Co też się stało? Pro­szę po­wie­dzieć! – szep­ta­ła Annie gła­dząc jej włosy. Na bla­dej twa­rzy Elizy ma­lo­wa­ła się praw­dzi­wa, nie­opi­sa­na groza.

– Ten po­twór, Faw­lett… nie ma go w celi! Zbiegł! – wy­krztu­si­ła wresz­cie. – A gdy pani Spen­cer po­szła do wa­sze­go ojca, by za­nieść mu śnia­da­nie…

 Urwa­ła, łka­jąc spa­zma­tycz­nie. Oczy oby­dwu dziew­cząt spo­tka­ły się. Mary po­czu­ła, jakby ktoś we­pchnął jej do gar­dła cięż­ką, lo­do­wa­tą kulę.

– Tatuś… och, Liz­zie, co z nim? – jęk­nę­ła słabo, przy­sia­da­jąc na łóżku. Nie od­cze­ka­ła jed­nak od­po­wie­dzi. Po chwi­li do sy­pial­ni we­szła po­ko­jów­ka i kilku pa­rob­ków, któ­rzy wy­pro­wa­dzi­li szlo­cha­ją­cą i roz­trzę­sio­ną Elizę. Upew­ni­li się tylko, że Annie i Mary nic się nie stało, po czym su­ro­wym tonem za­bro­ni­li im ru­szać się na krok z po­ko­ju i wy­szli, za­my­ka­jąc za sobą drzwi. Annie wy­glą­da­ła, jakby zo­ba­czy­ła ducha.

– Mu­si­my ucie­kać – za­wy­ro­ko­wa­ła. Mi­nę­ła zmar­twia­łą z prze­ra­że­nia Mary, po­de­szła do szafy i wy­do­by­ła z niej płaszcz, raj­sto­py i buty dziew­czyn­ki. – On tu po nas wróci. Na pewno.

 Mary nie mogła po­zbie­rać myśli. Drża­ła na całym ciele, jakby wła­śnie zo­ba­czy­ła ducha; nie jed­ne­go, a cały upior­ny or­szak.

– Nie mo­że­my – wy­szep­ta­ła. – On nas znaj­dzie. On nas za­bi­je. Jak te dzie­ci z wio­ski. Och, Annie!

 Wy­sko­czy­ła z łóżka i spró­bo­wa­ła wtu­lić się w sio­strę, jed­nak Annie ujęła ją za ra­mio­na i spoj­rza­ła głę­bo­ko w oczy. Jej wła­sne były okrą­głe i sze­ro­kie z prze­ra­że­nia.

– Nie, Mary. Po­słu­chaj. On wie, gdzie miesz­ka­my. Skoro drzwi piw­ni­cy, kraty i pa­rob­ko­wie na stra­ży nie byli w sta­nie go po­wstrzy­mać, skąd wiesz, że nie wróci tu po nas? Mu­si­my iść. Pójdę po pana de Graf­fe. On nam po­mo­że. Za­pro­wa­dzi nas w ja­kieś bez­piecz­ne miej­sce. Za­ufaj mi.

 Mary miała w gło­wie praw­dzi­wy mę­tlik, jed­nak zde­cy­do­wa­ła się za­ufać sio­strze; jeśli te okrut­ne słowa były praw­dą, kto inny wszak jesz­cze po­zo­stał jej na tym świe­cie? Ubra­ła się, spa­ko­wa­ła do po­dróż­nej torby parę naj­po­trzeb­niej­szych rze­czy, po czym wspól­nie z sio­strą udała się do kom­nat pana de Graf­fe. Ze zdu­mie­niem za­uwa­ży­ła, że jest w nich tłum ludzi; wy­da­wa­ło­by się, że po śmier­ci lorda Sa­dwic­ka to Eliza przej­mie pie­czę nad dwo­rem, teraz jed­nak stało się ja­snym, że już od dawna fak­tycz­ne de­cy­zje le­ża­ły w rę­kach in­spek­to­ra dworu. Annie wy­stą­pi­ła przed sio­strę i po­de­szła do Lo­uisa, ubra­ne­go w je­dwab­ny szla­frok na­rzu­co­ny na ko­szu­lę nocną, rzu­ca­ją­ce­go do po­ko­jó­wek i pa­rob­ków po­le­ce­nia znad kie­li­cha wina. Ten wy­słu­chał jej z naj­wyż­szą tro­ską ma­lu­ją­cą się na aniel­skiej twa­rzy i po­ki­wał głową. Nie minął kwa­drans, jak wszy­scy we trój­kę, ubra­ni w po­dróż­ne płasz­cze, prze­mie­rza­li ogród, kie­ru­jąc się w stro­nę lasu Ayton.

– Dokąd idzie­my? – spy­ta­ła Mary słabo. W jed­nej ręce ści­ska­ła lalkę, w dru­giej dłoń Annie. Choć nogi nadal jej drża­ły, z każ­dym kro­kiem czuła się tro­chę raź­niej; świa­do­mość, że nie­bez­pie­czeń­stwo po­zo­sta­ło za nimi we dwo­rze, a ich kroki kie­ru­ją się w stro­nę bez­piecz­ne­go miej­sce, oka­za­ła się do­praw­dy krze­pią­ca.

 Louis od­wró­cił do niej pełne tro­ski spoj­rze­nie.

– Za­ufaj mi, kwia­tusz­ku. Zna­la­złem to miej­sce, ba­da­jąc oko­li­cę. Tam nic złego ci nie grozi, już ja o to za­dbam.

 Gdy do­szli na miej­sce, przed nimi roz­cią­ga­ły się ruiny daw­nej ka­pli­cy, omsza­łe i ciem­ne od wil­go­ci. Reszt­ki kry­te­go łup­kiem dachu, po­ro­śnię­te­go blusz­czem i ol­brzy­mi­mi kę­pa­mi ro­so­cha­tych po­ro­stów, za­pa­dły się do środ­ka, nad wej­ściem zaś wzno­si­ły się po­zo­sta­ło­ści sta­re­go krzy­ża cel­tyc­kie­go, obec­nie skru­szo­ne­go do po­ło­wy. Mary przy­lgnę­ła trwoż­li­wie do ra­mie­nia sio­stry.

– To tutaj? Tu je­ste­śmy bez­piecz­ni?

– Loup Garou nie ma wstę­pu na po­świę­co­ną zie­mię, kwia­tusz­ku. Tutaj nic nie grozi tobie ani na­szej ko­cha­nej Annie.

 Mary ro­zej­rza­ła się wo­ko­ło. Na prze­kór jego sło­wom, coś w tym miej­scu prze­ra­ża­ło ją do­głęb­nie; może były to siły na­tu­ry, które tak bez­względ­nie za­gar­nę­ły prze­strzeń, która kie­dyś nie­po­dziel­nie na­le­ża­ła do ludzi? Może były to sym­bo­le chrze­ści­jań­stwa w sta­nie nie­za­prze­czal­ne­go roz­kła­du, strza­ska­ne, zmur­sza­łe i dawno za­po­mnia­ne? A może po pro­stu nie była w sta­nie do końca uwie­rzyć ich za­pew­nie­niom o bez­pie­czeń­stwie w miej­scu, które wi­dzia­ła pierw­szy raz w życiu?

W ko­ro­nach sta­rych buków oka­la­ją­cych ka­plicz­kę za­szem­rał wiatr, przy­wo­dząc na myśl chór pod­nie­co­nych szep­tów.

– Chodź, Mary – po­wie­dzia­ła Annie, sta­wia­jąc przy chrzciel­ni­cy swoją torbę po­dróż­ną. Się­gnę­ła do środ­ka i wy­do­by­ła z niej szpu­lę cien­kie­go, lnia­ne­go po­wro­zu. Mary spoj­rza­ła na nią ze zdzi­wie­niem.

– Co to jest, Annie?

Jej sio­stra bez słowa roz­wi­nę­ła sznur i się­gnę­ła do dłoni dziew­czyn­ki. Ob­ró­ci­ła ją de­li­kat­nie, zło­ży­ła jej ręce za ple­ca­mi i za­czę­ła krę­po­wać nad­garst­ki. Mary szarp­nę­ła się nie­pew­nie, lecz Annie przy­trzy­ma­ła ją, ła­god­nie i sta­now­czo.

– Za­ufaj mi – wy­szep­ta­ła. – Wszyst­ko bę­dzie do­brze.

Wiatr za­wiał ponownie, jed­nak tym razem Mary nie wy­czu­ła go na po­licz­kach. Od­wró­ci­ła głowę w stro­nę ka­pli­cy. Z prze­ra­że­niem za­uwa­ży­ła w jed­nym z ma­łych, ciem­nych okie­nek twarz ja­kiejś ko­bie­ty; ta naj­wy­raź­niej wy­stra­szy­ła się, bo gdy tylko ich oczy się spo­tka­ły, bły­ska­wicz­nie od­su­nę­ła się w ciem­ność. A potem szem­ra­nie roz­le­gło się znowu, tym razem już wy­raź­nie z wnę­trza bu­dyn­ku.

Mary po­czu­ła, jakby jej trze­wia ści­snę­ła czy­jaś lo­do­wa­ta pięść. Nogi ugię­ły się pod nią, a przed ocza­mi po­ciem­nia­ło. Szarp­nę­ła się raz jesz­cze, usi­łu­jąc uwol­nić od rąk Annie, jed­nak chwyt sio­stry stał się roz­pacz­li­wie mocny; jej palce wbiły pa­znok­cie w przed­ra­mio­na Mary, a sznur we­rż­nął się bo­le­śnie w jej nad­garst­ki. 

– Annie, sio­strzycz­ko! Prze­stań! To boli!

– Milcz – usły­sza­ła w od­po­wie­dzi. Głos sio­stry stra­cił nagle całą swoją ser­decz­ność; spod cie­płej fa­sa­dy wy­ło­ni­ła się naraz zimna nie­na­wiść. Mary ro­zej­rza­ła się str­wo­żo­na wo­ko­ło, a jej wzrok na­po­tkał spoj­rze­nie Lo­uisa. In­spek­tor dworu stał parę kro­ków od nich, wspar­ty o drze­wo, paląc swoją fa­jecz­kę do opium. Na jego twa­rzy ma­lo­wa­ła się ra­do­sna eks­cy­ta­cja gra­ni­czą­ca z eu­fo­rią.

– Świet­nie, kwia­tusz­ku. Je­steś bar­dzo grzecz­na. Już zaraz po­znasz kil­ko­ro… moich zna­jo­mych. Je­stem pe­wien, że będą tobą za­chwy­ce­ni.

 Annie skoń­czy­ła wią­zać sznur. Bo­le­śnie po­cią­gnę­ła młod­szą sio­strę za nad­garst­ki w stro­nę ka­pli­cy.

– Chodź, Mary – wy­szep­ta­ła. – Wszy­scy na cie­bie cze­ka­ją.

– Annie… bła­gam… roz­wiąż mnie… nie rób mi krzyw­dy!

– Chodź, głu­pia smar­ku­lo!

 Wnę­trze ru­de­ry roz­świe­tla­ły przy­twier­dzo­ne do ścian łu­czy­wa, któ­rych stłu­mio­ne świa­tło tań­czy­ło na śli­skiej, mo­krej pod­ło­dze i roz­rzu­co­nych w nie­ła­dzie, gni­ją­cych reszt­kach ław. Stru­chla­ła Mary do­strze­gła pod ścia­na­mi ludzi – nie­zna­jo­me twa­rze skry­te w pół­mro­ku, rzu­ca­ją­ce jej spoj­rze­nia tyleż wy­stra­szo­ne, co pod­nie­co­ne. Gdy minął ich idący za nimi Louis, Mary do­strze­gła po ich cie­niach, że ze­bra­ni gną się w ukło­nach.

 Na po­sadz­ce przed nimi, w miej­scu, w któ­rym kie­dyś wzno­sił się oł­tarz, ma­ja­czył okrąg, wy­ma­lo­wa­ny na ziemi czer­wo­ną farbą. W jego śro­dek wpi­sa­ne były dziw­ne sym­bo­le, któ­rych zna­cze­nia Mary mogła się tylko do­my­ślać. Pod ścia­ną stała na ka­mien­nym co­ko­le ol­brzy­mia misa, nie­gdyś za­pew­ne peł­nią­ca rolę chrzciel­ni­cy. 

– Moje dzie­ci! – Mary usły­sza­ła za ple­ca­mi śpiew­ny głos pana de Graf­fe, pod­nie­sio­ny jak do prze­mo­wy. – Nasza naj­pięk­niej­sza gwiaz­da świe­ci dziś jasno na nie­bie! Nasza uko­cha­na kró­lo­wa wzdy­cha, spo­wi­ta w roz­kosz! Jej wargi wil­got­ne, jej dło­nie – szczo­dre! Jej bio­dra go­to­we ob­da­rzyć nas wspa­nia­ły­mi da­ra­mi!

 Minął ich i wkro­czył w wy­ma­lo­wa­ny na po­sadz­ce krąg. Na jego nie­ska­zi­tel­nej twa­rzy roz­cią­gał się obłą­kań­czy uśmiech.

– A oto i jej ulu­bie­ni­ca, która dziś do­stą­pi za­szczy­tu łaski na­szej Pani, Ischkh’ Taar! Kwiat nocy, serce ze sre­bra! Moja uczen­ni­ca!

 Ski­nął dło­nią na Annie. Ze­bra­ni pod ścia­na­mi lu­dzie padli na ko­la­na.

– Po­dejdź tu, kwia­tusz­ku.

 Annie zbli­ży­ła się do niego po­wo­li, z na­boż­ną czcią. Mary po­dą­ży­ła trwoż­li­wie za nią.

– Ale jest jesz­cze jeden kwia­tu­szek, do któ­re­go na­le­ży ta noc! Pięk­na ró­życz­ka, któ­rej dar bę­dzie nam dziś nie­oce­nio­ny! Jej uroda, która do­pie­ro co roz­kwi­tła, trafi stąd wprost do wiecz­no­ści. Moja uczen­ni­co…

 Na­chy­lił się do Annie i ujął jej twarz w dło­nie.

-… wiesz co zro­bić.

 Bez słowa, Annie zbli­ży­ła się do sta­rej chrzciel­ni­cy. Szarp­nę­ła za sznur.

– Chodź, sio­strzycz­ko – po­wie­dzia­ła gło­śno. Mary stra­ci­ła ostat­nie reszt­ki od­wa­gi, jakie jesz­cze jej zo­sta­ły; padła przed sio­strą na ko­la­na, wyjąc i szlo­cha­jąc jak małe, prze­ra­żo­ne zwie­rząt­ko.

– Nie, bła­gam! Annie, pro­szę! Zro­bię wszyst­ko… wszyst­ko, czego ze­chcesz…

 Po­czu­ła na ra­mie­niu mięk­ki, ko­ją­cy dotyk dłoni Lo­uisa.

– Ależ moja ma­lut­ka – po­wie­dział ła­god­nie. – Ty wiesz, czego ona chce. Chcia­ła tego za­wsze. Chcia­ła cza­sem tak bar­dzo, że my­śla­ła o śmier­ci, by unik­nąć życia w twoim cie­niu. Czy nie chcesz oca­lić swo­jej sio­stry od jej od­wiecz­ne­go kosz­ma­ru? Nie chcesz oddać jej tego, co masz naj­cen­niej­sze?

 Po­gła­skał jej włosy.

– Nie martw się. Twoja uroda dalej bę­dzie żyła w Annie. Do końca jej dni… a może dłu­żej.

 Ból prze­ciął jej gar­dło tak nagle, że nie zdą­ży­ła nawet krzyk­nąć. Szczu­pła, cie­pła dłoń Annie chwy­ci­ła ją za usta, a w szyję wgry­zło się chłod­ne ostrze noża. W roz­sną­cym szoku spo­wo­do­wa­nym bólem i prze­ra­że­niem, dziew­czyn­ka po­czu­ła, że jej sio­stra po­py­cha ją nad chrzciel­ni­cę.

 Na­czy­nie wy­peł­ni­ła czer­wień, po czym świat znik­nął, wi­ru­jąc w mroku, by nigdy już nie po­wró­cić pod po­wie­ki Mary.