W wysokiej wieży na wysokim zamku

 

 

Wy­da­wa­ło się, że w wy­so­kiej wieży na wy­so­kim zamku nikt nie miesz­kał. Było to za­ska­ku­ją­ce, bo Zyg­fryd miał pew­ność, że to dobry adres. Ro­zej­rzał się jesz­cze raz i cha­rak­te­ry­stycz­ny gór­ski kra­jo­braz zga­dzał się z opi­sem. Szu­mią­cy po­nu­ro las od­kry­wał gdzie­nie­gdzie na zbo­czach wzgó­rza po­ła­cie na­giej skały. Zamek gó­ro­wał nad nim swoją stro­mi­zną, po­dob­ny do oko­licz­nych szczy­tów. Wieża wzno­si­ła się nad zam­kiem i męż­czy­zna mu­siał mocno od­chy­lić głowę, żeby zo­ba­czyć jej wierz­cho­łek. A prze­cież cze­kał go jesz­cze ka­wa­łek do prze­by­cia, żeby do­stać się pod bramę. 

Dla­cze­go więc nie wi­dział żad­ne­go świa­tła w oknach? Dla­cze­go droga, choć wy­raź­na i sze­ro­ka, za­czę­ła już za­ra­stać wszę­do­byl­skim ziel­skiem? I dla­cze­go na mu­rach zamku nie było nie tylko straż­ni­ków, ale żad­ne­go wręcz życia?

Zbyt wiele pytań bez od­po­wie­dzi spra­wi­ło, że Zyg­fryd wes­tchnął z re­zy­gna­cją. Jako czło­wiek czynu, z za­an­ga­żo­wa­niem wy­ko­nu­ją­cy po­wie­rzo­ne mu zle­ce­nia, zwy­kle lubił wy­zwa­nia, jed­nak nie prze­pa­dał za my­śle­niem. Uwa­żał, że uży­wa­nie ro­zu­mu przy­stoi star­com, a mą­drość zdo­by­wa się z wie­kiem. A on był prze­cież młody.

Spoj­rzał jesz­cze raz na za­mczy­sko, po­pra­wił obo­la­łe od dłu­giej jazdy sie­dze­nie i po­kle­pał zmę­czo­ne­go konia.

– No, Bucu, jesz­cze ka­wa­łek – wy­mru­czał cicho.

Zmierzch szyb­ko zmie­niał się w ciem­ność. Las szu­miał do­oko­ła i chwi­la­mi wy­da­wa­ło się, że coś cicho opo­wia­da. Zyg­fryd nie słu­chał, tylko pa­trzył w puste oczo­do­ły okien za­mczy­ska, za­chę­ca­jąc Buca do ruchu. Wje­cha­li po­mię­dzy dęby i ogar­nę­ła ich noc. Męż­czy­zna poluzował wodze, zwierzę in­stynk­tow­nie wy­czu­wa­ło wła­ści­wy kie­ru­nek, a sam zer­kał w górę, szu­ka­jąc gwiazd i ciem­ne­go ciel­ska bu­dow­li. Jed­nak pra­sta­re drze­wa rosły sze­ro­ko i gęsto, i nawet wprost nad drogą nie­wie­le mógł zo­ba­czyć. Za to na­tu­ra do­oko­ła jakby za­uwa­ży­ła wę­drow­ca. To z pra­wej, to z lewej mi­ga­ły mu ja­kieś zie­lo­ne śle­pia, na chwi­lę tylko, by zga­snąć i po­ja­wić się gdzie in­dziej. Wiatr wzmógł się i szar­pał sta­ry­mi ko­na­ra­mi, które ję­cza­ły i skrzy­pia­ły w gło­śnym pro­te­ście. Li­ście szu­mia­ły w swoim wła­snym ryt­mie i Zyg­fryd chwi­la­mi miał wra­że­nie, że nad jego głową sza­le­je morze, a on stoi na plaży, za­słu­cha­ny w ryk fal roz­bi­ja­ją­cych się o brzeg.

Po­trzą­snął głową i od­go­nił sen. Zer­k­nął jesz­cze raz na boki, na te iskry życia roz­świe­tla­ją­ce ciem­ność, przy­po­mi­na­ją­ce mu, że nie jest sam, że jest tu tylko go­ściem. Koń po­wo­li niósł go do przo­du, sobie tylko zna­ny­mi spo­so­ba­mi od­naj­du­jąc drogę. Zyg­fryd spoj­rzał jesz­cze raz w górę i z ulgą do­strzegł, że są już cał­kiem bli­sko, bo po­mię­dzy ko­na­ra­mi w nie­wiel­kim prze­świ­cie doj­rzał bramę. Las jesz­cze pró­bo­wał za­wład­nąć jego zmy­sła­mi, jakiś wilk zawył nie­da­le­ko, a inne od­po­wie­dzia­ły zgod­nym chó­rem. Koń sam przy­spie­szył, gdy tylko usły­szał wilki, strach po­ga­niał go ku schro­nie­niu. Wokół wi­cher strą­cał ga­łę­zie z drzew, mi­go­ta­ły wśród ko­na­rów zwie­rzę­ce śle­pia, sze­ro­ka do tej pory droga zwę­ża­ła się. Bły­snę­ło i w tym ułam­ku se­kun­dy, nie­mal wraz z ro­dzą­cym się gro­mem, Zyg­fryd uj­rzał przed sobą bladą po­stać. Stała na dro­dze i wy­cią­ga­ła ku niemu rękę w ge­ście za­ka­zu.

– Stój, wę­drow­cze! Nie idź dalej, za­wra­caj. – Nie wie­dział, czy usły­szał ten głos na­praw­dę, czy tylko wy­brzmiał w jego gło­wie. 

Po­stać znik­nę­ła wraz z bły­ska­wi­cą, a tam, gdzie jesz­cze przed chwi­lą stała, ko­tło­wa­ły się dwa pokaźne nie­to­pe­rze. Wierzchowiec, spło­szo­ny nie­co­dzien­nym wi­do­kiem i grzmo­tem nad­cho­dzą­cej burzy, po­cwa­ło­wał w sza­leń­czym pę­dzie przed sie­bie. 

Wy­je­cha­li spo­mię­dzy drzew, a hu­ra­ga­no­wy wiatr ucichł od razu. Zyg­fry­do­wi udało się uspo­ko­ić Bu­ce­fa­ła do­pie­ro przed samą bramą. Po­kle­pu­jąc konia po szyi, sta­rał się po­zbie­rać nieco myśli. 

Wła­śnie do­tarł do zamku, a miesz­ka­ją­cy tu ksią­żę po­sia­dał cenny, skra­dzio­ny bez­dusz­nie Ar­te­fakt. Wy­tłu­ma­czo­no mu jak do­je­chać, do­stał opis przed­mio­tu i za­da­nie przy­wie­zie­nia go z po­wro­tem. Wrę­czo­no mu też po­ło­wę za­pła­ty na drob­ne wy­dat­ki, która po­kry­ła­by koszt no­we­go konia z rzę­dem. Tym­cza­sem przy­był do miej­sca, które wy­glą­da­ło na opu­sto­sza­łe, w do­dat­ku ktoś w lesie wy­raź­nie nie chciał, by tu przy­cho­dził. A ogrom­na brama była za­mknię­ta. 

Zyg­fryd zsiadł z konia i po pro­stu za­pu­kał. Głu­chy od­głos po­niósł się ku górze, a wtedy znad bramy ze­rwa­ła się para nie­to­pe­rzy i z cha­rak­te­ry­stycz­nym pi­skiem rzu­ci­ła w dół, pro­sto w stro­nę konia i czło­wie­ka. Męż­czy­zna zdą­żył unieść chro­nio­ne wam­pi­rzą skórą ramię i osło­nić głowę, jed­nak Buc sta­nął dęba i prze­ra­żo­ny prze­wra­cał ocza­mi sta­ra­jąc się jed­no­cze­śnie ode­przeć atak i wy­rwać uzdę z rąk Zyg­fry­da. Pra­wie mu się udało, a przy tym w pa­ni­ce ude­rzył jed­ne­go nie­to­pe­rza ko­py­tem i wy­eli­mi­no­wał go chwi­lo­wo ze star­cia. Tym­cza­sem młodzieniec zdą­żył już wyjąć szty­let i ciął skó­rza­ste skrzy­dło dru­gie­go. Nie­to­pe­rze roz­pierz­chły się na boki, zra­nio­ne i znie­chę­co­ne od­le­cia­ły do szcze­li­ny nad bramą. Wę­dro­wiec od­pro­wa­dził je wzro­kiem, nie­uf­nie cze­ka­jąc na po­now­ny atak, jed­nak gdy znik­nę­ły, zła­pał moc­niej pra­wie stra­co­ną uzdę i zajął się ko­niem.

– No już, już. Nie ma ich, wi­dzisz? Już zaraz od­pocz­niesz. Cicho, cicho – mru­czał uspo­ka­ja­ją­co i gła­skał go po spo­co­nej szyi.

Wtedy do­pie­ro za­uwa­żył, że brama, nie wia­do­mo kiedy, uchy­li­ła się. Wy­raź­nie wi­dział nie­wiel­ką szcze­li­nę, za którą ciem­ność, choć my­ślał już, że to nie­moż­li­we, była jesz­cze czar­niej­sza. Zo­sta­wił wierzchowca, pod­szedł po­wo­li i na­słu­chi­wał chwi­lę. Cisza. Nie, nie cisza. Usły­szał i po­czuł na twa­rzy coś mię­dzy po­dmu­chem wia­tru a szep­tem, nie­mal nie­uchwyt­nym. Jakiś ledwo sły­szal­ny głos po­wie­dział mu, żeby wszedł do środ­ka. Koń za­rżał w pro­te­ście, gdy Zyg­fryd po­cią­gnął go za sobą. Męż­czy­zna pchnął bramę, uży­wa­jąc całej siły, by uchy­lić ją nieco bar­dziej. Ko­py­ta za­stukały głu­cho na bruku, gdy w ciem­no­ści ru­szy­li do wnę­trza zamku krót­kim ko­ry­ta­rzem. I znów ten lekki po­wiew, który niósł szep­ty i głosy, za­tań­czył wokół głowy męż­czy­zny i znik­nął. Zyg­fryd po­czuł chłód i nie wie­dział, czy bił on od pra­sta­rych murów bu­dow­li, czy z wnę­trza jego zmę­czo­ne­go ciała. Skró­cił uzdę i po­czuł do­da­ją­ce otu­chy cie­pło zwie­rzę­cia.

Szyb­ko do­tar­li na dzie­dzi­niec, gdzie nagle za­pło­nę­ły po­chod­nie, a za­sko­czo­ny Zyg­fryd aż zmru­żył oczy. Gdy wzrok przy­zwy­cza­ił się do świa­tła, oczom wę­drow­ca uka­zał się nie­co­dzien­ny widok.

Po­chod­nie umiesz­czo­ne były na ko­lum­nach pod­cie­ni wokół dzie­dziń­ca wy­bru­ko­wa­ne­go wiel­ki­mi bia­ły­mi ka­mie­nia­mi. W naj­dal­szym kącie stała stud­nia, koło niej cze­kał spo­koj­nie jakiś czło­wiek w kap­tu­rze i płasz­czu się­ga­ją­cym do ziemi. Po­stać tę ota­cza­ła at­mos­fe­ra ocze­ki­wa­nia, jakby stał tam już długo lecz cier­pli­wie. Jed­nak nie to było naj­dziw­niej­sze. Z pra­wej stro­ny przy ogrom­nej aka­cji stało zwie­rzę, o któ­rym sły­szał opo­wie­ści tylko w naj­gor­szych ta­wer­nach por­to­wych. I nie wie­rzył wtedy w ani jedno słowo. A jed­nak w tej chwi­li, na dzie­dziń­cu za­mczy­ska w wy­so­kich gó­rach, z nie­do­rzecz­nie długą szyją, stała ży­ra­fa. Sku­ba­ła le­ni­wie li­ście aka­cji dłu­gim, mię­si­stym ję­zy­kiem. Zyg­fryd za­pa­trzył się na nią przez chwi­lę, roz­my­śla­jąc, czy jest aż tak bar­dzo zmę­czo­ny, że sen mie­sza mu się z jawą, i czy nie po­wi­nien w przy­szło­ści bar­dziej wie­rzyć ta­wer­nia­nym opo­wie­ściom.

Uczucie ponaglenia w głowie obu­dzi­ło go z chwi­lo­we­go oszo­ło­mie­nia i zmu­si­ło do zwró­ce­nia się ku po­sta­ci przy stud­ni. Ru­szył, nieco zi­ry­to­wa­ny takim trak­to­wa­niem. Mi­ja­jąc ży­ra­fę zer­k­nął jesz­cze w jej stro­nę, ta jed­nak po­ży­wia­ła się spo­koj­nie. Koń w ogóle nie prze­jął się tym dziw­nym stwo­rze­niem, co uspo­ko­iło rów­nież Zyg­fry­da.

– Witaj, wę­drow­cze, oby twoje ścież­ki za­wsze były pro­ste.

Po­stać unio­sła po­chy­lo­ną do tej pory głowę i kap­tur zsu­nął się z czoła, od­sła­nia­jąc szczu­płe, blade ob­li­cze. Ciem­ne, głę­bo­ko osa­dzo­ne oczy uważ­nie wpa­try­wa­ły się w Zyg­fry­da, a za­pad­nię­te po­licz­ki unio­sły nieco w wy­mu­szo­nym uśmie­chu. Zyg­fryd był pe­wien, że jakiś ro­dzaj magii pe­ne­tru­je jego umysł w po­szu­ki­wa­niu in­ten­cji. 

– Tak. Dzię­ku­ję. Twoje rów­nież – od­po­wie­dział nie­zgrab­nie, czu­jąc wciąż, że nie jest sam w swoim ciele.

– Och, moje ścież­ki nigdy nie są pro­ste, ale takie życie wy­bra­łem. Je­stem Gort Za­rząd­ca i Opie­kun i wiem, po co przy­by­łeś. – Mó­wiąc to, po­wo­li ru­szył wokół męż­czy­zny i świ­dro­wał go wzro­kiem.

– Do­brze. Tak. Je­stem Zyg­fryd z Ko­ra­tu. A teraz wyjdź z mojej głowy. Pro­szę. – Ostat­nie słowo dodał tylko z grzecz­no­ści. Wszyst­kie mię­śnie już dawno szy­ko­wa­ły się na wzmo­żo­ny wy­si­łek. Dłoń spo­czy­wa­ła na rę­ko­je­ści mie­cza.

– Pro­szę o wy­ba­cze­nie. Nie­ste­ty, na­le­ży to do moich przy­krych, lecz ko­niecz­nych obo­wiąz­ków. By chro­nić miesz­kań­ców, trze­ba być cza­sem nieco nie­uprzej­mym. Obie­cu­ję, że to już się nie po­wtó­rzy. – Głę­bo­ki ukłon to­wa­rzy­szył de­kla­ra­cji, jed­nak Zyg­fryd nie wie­rzył w ani jedno słowo. Tym­cza­sem Gort kon­ty­nu­ował.

– Księ­cia nie ma w tej chwi­li z nami. Nie­ste­ty, nie wie­dział o pań­skiej wi­zy­cie i udał się na po­łu­dnie w waż­nych spra­wach. Ale ty nie szu­kasz księ­cia, praw­da? – bru­tal­nie prze­szedł do bar­dziej bez­po­śred­niej formy roz­mo­wy, nadal uśmiechając się uprzejmie. – Po­żą­dasz Ar­te­fak­tu.

– Nie, nie po­żą­dam. Po pro­stu przy­je­cha­łem po niego. Zaj­rza­łeś mi do głowy, więc wiesz, że zo­stał skra­dzio­ny. Pew­nie wie­dzia­łeś to już wcze­śniej, co? No i wła­ści­wie ksią­żę nie jest mi po­trzeb­ny. Tu masz rację. Myślę nawet, że do­brze się zło­ży­ło, bo może nie chciał­by go oddać, lub sta­wiał­by opór. Poj­mu­jesz, w ten spo­sób ksią­żę jest, jak by to po­wie­dzieć, bez­piecz­ny, Gor­cie Za­rząd­co i Opie­ku­nie.

Chudy czło­wiek w płasz­czu przy­glą­dał mu się bez słowa. Wy­czuł sar­kazm, uśmiech znik­nął z twa­rzy za­stą­pio­ny po­wa­gą i smut­kiem.

– A więc ko­niecz­nym wy­da­je się, byś udał się do Ka­mi­li – po­wie­dział cicho, od­wra­ca­jąc głowę w stro­nę wieży. – Chodź­my zatem.

Zyg­fryd za­mru­gał za­sko­czo­ny. Nie tego się spo­dzie­wał. Był przy­go­to­wa­ny na wy­rą­by­wa­nie sobie drogi do celu, walkę na śmierć i życie, nawet ma­gicz­ne ataki. Jego kar­wa­sze obite wam­pi­rzą skórą sku­tecz­nie bro­ni­ły i od­stra­sza­ły, po­dob­nie jak koł­nierz płasz­cza. Wzmoc­nio­ny za­klę­ciem ku­brak, który nosił pod płasz­czem, dzia­łał nie­mal jak zbro­ja. Miecz, szty­le­ty i topór do­peł­nia­ły wy­po­sa­że­nia do­świad­czo­ne­go wo­jow­ni­ka. Był sil­nym, mło­dym męż­czy­zną, w swej mło­dzień­czej głu­po­cie bez­czel­nie od­waż­nym i zde­cy­do­wa­nym. Jed­nak nie­wie­le miał do czy­nie­nia z ko­bie­ta­mi. Tu bra­ko­wa­ło mu do­świad­czeń i po­czuł się nie­pew­nie.

Ru­szył za Gor­tem, ma­sku­jąc roz­ter­ki zde­cy­do­wa­nym kro­kiem. Przy­naj­mniej idą do wieży, czyli tam gdzie trze­ba. Zdo­był się nawet na pod­ję­cie kon­wer­sa­cji.

– Czy to na­praw­dę jest ży­ra­fa?

Za­rząd­ca zer­k­nął na po­si­la­ją­ce się zwie­rzę i, nieco zmie­sza­ny, mach­nął lek­ce­wa­żą­co ręką.

– Za­iste. Byłem kie­dyś da­le­ko, na po­łu­dniu, one tam żyją, są ma­gicz­ne. Lu­dzie wie­rzą, że ich krew od­mła­dza i chro­ni. Cał­kiem przy­pad­kiem nam ta ży­ra­fa się przy­da­rzy­ła i cóż mogę rzec, nie je­stem zwo­len­ni­kiem, jeśli ro­zu­miesz, co mam na myśli. Po pro­stu nie zwra­caj na nią uwagi, to po­ma­ga, trak­tuj ją, jak gdyby nie ist­nia­ła – mówił ci­chym jed­no­staj­nym gło­sem, z odro­bi­ną nie­sma­ku, jakby temat był nie­zręcz­ny.

Zyg­fryd nie ro­zu­miał, ale Gort cią­gnął dalej.

– Nie je­stem ci wro­giem. Ale to zamek księ­cia, a ty je­steś nie­pro­szo­nym go­ściem, który przy­był coś stąd za­brać. Sam przy­znasz, że nie wy­glą­da to naj­le­piej. A ja je­stem Opie­ku­nem i nie mogę ci oddać nic, co nie jest moje, a jest pod moją opie­ką. Dla­te­go mu­si­my iść do Ka­mi­li. Przy­kro mi.

– Kim jest Ka­mi­la? – za­py­tał Zyg­fryd wspi­na­jąc się po krę­tych, lecz dość sze­ro­kich scho­dach. Blask po­chod­ni z dzie­dziń­ca po­wo­li od­da­lał się, w miarę jak wcho­dzi­li coraz wyżej. W gęst­nie­ją­cym mroku to­wa­rzy­szy­ły im tylko ich wła­sne, wy­dłu­ża­ją­ce się coraz bar­dziej cie­nie. Gort, idący jako pierw­szy, od­wró­cił lekko głowę w stro­nę wo­jow­ni­ka.

– Sam zo­ba­czysz. Bez jej po­zwo­le­nia nie otrzy­masz Ar­te­fak­tu. Jej hi­sto­ria jest smut­na, lecz nie po­win­na cię in­te­re­so­wać. W tej chwi­li jest kimś w ro­dza­ju Straż­ni­ka. Mój pan, on kie­dyś… tak jakby… po­ko­nał ją. Spra­wił, że mu słu­ży­ła. Służy – rzekł, po­pra­wia­jąc się szyb­ko. 

– To czło­wiek, tak, ta Ka­mi­la? – do­py­ty­wał się Zyg­fryd, lecz Za­rząd­ca nie od­po­wie­dział.

Znowu po­czuł smu­tek ema­nu­ją­cy od Gorta, który po­chy­lił nieco głowę, a jego chuda syl­wet­ka przy­gar­bi­ła się. Do­tar­li do drzwi na górze, a Gort po­pchnął je wpusz­cza­jąc przed sobą Zyg­fry­da i do­pie­ro wtedy cicho od­po­wie­dział.

– Kie­dyś nim była.

We­szli do środ­ka. Za je­dy­nym oknem sza­lał wiatr i po ciszy pa­nu­ją­cej na scho­dach wy­da­wa­ło się, że wy­szli na ze­wnątrz. Po­wie­trze wci­ska­ło się mię­dzy cien­kie szyb­ki, szar­pa­ło okien­ni­ca­mi, ję­cza­ło i wyło w szpa­rach, ni­czym wilki w lesie. W kom­na­cie było ciem­no, je­dy­nie po­je­dyn­cza, mała świe­ca da­wa­ła nieco światła. Więk­szość dość ob­szer­ne­go po­ko­ju wy­peł­nia­ło wiel­kie łoże. W po­gnie­cio­nej po­ście­li le­ża­ła czę­ścio­wo tylko przy­kry­ta po­stać, jakby za nic miała chłód nocy. Po­grą­żo­na we śnie ko­bie­ta miała pięk­ne, spo­koj­ne, choć nieco blade ob­li­cze, drob­ne ręce le­ża­ły roz­rzu­co­ne na po­dusz­kach, a ciało skry­wa­ła nie­zwy­kle cien­ka ko­szu­la.

Zyg­fryd prze­łknął ślinę, jego mło­dzień­cza krew ru­szy­ła szyb­ciej, gdy pod­szedł bli­żej i uj­rzał na­gość przez prze­źro­czy­stą mgłę ma­te­ria­łu. Prze­śli­zgi­wał się wzro­kiem po za­głę­bie­niach i za­ka­mar­kach, po czar­nych lo­kach za­sła­nia­ją­cych drob­ną pierś, a wy­obraź­nia sama pod­su­wa­ła mu resz­tę. Po­czuł, że za­rów­no po­licz­ki, jak i lę­dź­wie płoną mu ogniem i nie może ode­rwać oczu.

Tym­cza­sem Gort Opie­kun sta­nął spo­koj­nie z tyłu, przy nie­do­mknię­tych drzwiach, i po­ma­łu zło­śli­wy uśmiech wy­pełzł mu na twarz, ob­na­ża­jąc żółte zęby. Z głę­bin ob­szer­nej szaty wy­do­był krwa­wy ochłap, nie­wiel­ki, lecz świe­ży, rzu­cił mięso w stro­nę łoża, a szorst­ki re­chot wy­do­był mu się z gar­dła.

– Bierz! – krzyk­nął sza­leń­czo, z jakąś dziką ra­do­ścią po­mie­sza­ną z roz­pa­czą wy­do­by­wa­ją­cą się gdzieś z głębi jego duszy. Tyle udrę­ki było w tym krzy­ku, że nie pa­no­wał przez chwi­lę nad sobą. Jego prze­mia­na była rów­nie wstrzą­sa­ją­ca, jak to, co dzia­ło się z dziew­czy­ną.

Gdy tylko ochłap zna­lazł się nad nią, prze­bu­dzi­ła się w oka mgnie­niu, rzu­ci­ła w górę ni­czym dra­pież­na ko­ci­ca, chwy­ci­ła kęs rę­ko­ma i ro­ze­rwa­ła na dwie czę­ści, po czym zę­ba­mi już po­szar­pa­ła i po­łknę­ła. Stało się to tak szybko, że Zyg­fryd nie­mal nie za­uwa­żył, ze zdu­mie­niem więc wpa­try­wał się teraz w za­krwa­wio­ne ob­li­cze, dziki wzrok wy­głod­nia­łej isto­ty, wciąż po­nęt­ne ciało. Ka­mi­la, wi­dząc, że to już ko­niec po­sił­ku, zbyt ma­łe­go na jej po­trze­by, za­sy­cza­ła wście­kle i unio­sła się na ko­la­na wbi­ja­jąc wzrok w Zyg­fry­da.

Ten, na pół za­uro­czo­ny nie­spo­dzie­wa­ną cie­le­sno­ścią, na pół prze­ra­żo­ny, dobył mie­cza z sil­nym prze­czu­ciem, że nie bę­dzie go w sta­nie użyć. Wtedy jed­nak zo­ba­czył stopę ukry­tą do­tych­czas w po­ście­li, na któ­rej srebr­ny łań­cuch wy­pa­lił już brzyd­ką ranę, nie­go­ją­cą się, bo­le­sną.

– Co to jest?! Kto to jest?! Co że­ście jej zro­bi­li?! – krzyk­nął do Gorta, co­fa­jąc się nieco.

– To, mło­dzień­cze, jest Ka­mi­la! To jest be­stia, któ­rej draż­nić nie na­le­ży. Uwa­żaj na jej pięk­no, ona nie jest dla cie­bie. Ona nie jest dla ni­ko­go. – Taka go­rycz i roz­pacz biła z ostat­nie­go zda­nia, że nawet Zyg­fryd do­my­ślił się praw­dy. Za­rząd­ca i Opie­kun ko­chał to, czym­kol­wiek to było.

Ka­mi­la, wciąż na ko­la­nach, wśród roz­rzu­co­nych prze­ście­ra­deł, wpa­try­wa­ła się w mło­dzień­ca, po­wo­li prze­chy­la­jąc głowę w jedną i w drugą stro­nę. Ob­li­za­ła głod­ne wciąż usta i przy­mru­ży­ła oczy za­cie­ka­wio­na. „Witaj nie­za­pro­szo­ny nie­zna­jo­my, co przy­nio­słeś? Je­stem spra­gnio­na, co masz dla mnie? Dasz mi swoją krew? Daj! Zo­bacz, jak cier­pię, zo­bacz, jaka je­stem pięk­na, zo­bacz, jaka je­stem nie­za­spo­ko­jo­na! Daj! Chodź do mnie, zbliż się, po­zwól, że cię do­tknę. Nieco krwi, tylko tro­chę. Masz sio­strę? Przy­pro­wadź mi swoją sio­strę. O, widzę, że masz! Uwiel­biam ko­bie­ce ciało, daj mi ją, daj. Utulę ją w moich ra­mio­nach, uko­cham ją całą, daj!”

Zyg­fryd aż za­to­czył się od tego po­to­ku myśli, który zalał mu umysł i nie chciał się skoń­czyć. Jęk­nął cicho, po­trzą­sa­jąc głową, pró­bu­jąc wy­rwać swoją wolę z coraz więk­sze­go na­po­ru Ka­mi­li.

– Dość! – krzyk­nął Gort sta­now­czo i roz­ka­zu­ją­co, wi­dząc co się dzie­je, choć robił to z wy­raź­ną nie­chę­cią. Jego naga głowa po­kry­ła się potem, a od­dech przy­spie­szył, jakby czer­pał przy­jem­ność z męki Zyg­fry­da. 

Potok myśli urwał się. Dziew­czy­na wrza­snę­ła przej­mu­ją­co, wście­kła, że musi po­słu­chać. Mło­dzie­niec po­czuł ulgę tak wiel­ką, że w jego umy­śle po­ja­wi­ło się coś na kształt wdzięcz­no­ści wzglę­dem chu­de­go za­rząd­cy.

– To jest czło­wiek, który przy­szedł po Ar­te­fakt. Wy­słu­chaj go, prze­klę­ta isto­to. – Można było wy­czuć, jak Gort wkła­da w każde słowo magię roz­ka­zu.

– Nie – wy­rzę­zi­ła isto­ta, wy­gi­na­jąc swe po­nęt­ne drob­ne ciało i od­chy­la­jąc głowę do tyłu. Głos miała chra­pli­wy, męski, tak różny od tego, który sły­szał Zyg­fryd w swo­jej gło­wie. Tak różny od tego, co wi­dzia­ły jego oczy, i na co re­ago­wa­ło jego ciało.

– Nie – po­wtó­rzy­ła bła­gal­nie już, pa­trząc tym razem na Gorta, który z mi­ło­ścią wy­pi­sa­ną na twa­rzy trzy­mał ją mocno w wię­zach za­klę­cia.

„Pomóż mi”, usły­szał Zyg­fryd w swo­jej gło­wie, i zdzi­wił się, bo nie było tam już ku­sze­nia i uroku, nie było na­mięt­no­ści i obiet­ni­cy roz­ko­szy. Tylko ból i cier­pie­nie. Nie dał po­znać po sobie, że ją usły­szał, jed­nak zbli­żył się o krok, wciąż z mie­czem w ręku.

– Przy­by­łem po Ar­te­fakt. Trze­ba go zwró­cić wła­ści­cie­lo­wi. Ksią­żę nigdy nie miał do niego prawa. Muszę go od­zy­skać i oddać. Teraz pro­szę o zgodę, lecz wiedz, że nie wy­ja­dę stąd z pu­sty­mi rę­ko­ma, wezmę go z waszą wolą lub wbrew. Księ­cia i tak nie ma.

– Księ­cia nie ma. Księ­cia nie ma. Ar­te­fakt nie jest mój. Nie mogę ci go dać, nie jest mój. Nie wy­je­dziesz bez niego, nie wy­je­dziesz z nim. Nie wy­je­dziesz, nie wy­je­dziesz – po­wta­rza­ła chra­pli­wym, rzad­ko uży­wa­nym gło­sem i wciąż pa­trzy­ła na Gorta, z wy­rzu­tem, pre­ten­sją, nie­zdol­na prze­ciw­sta­wić się jego na­ka­zom.

– Ależ wy­ja­dę, z pew­no­ścią wy­ja­dę. A ty może chcesz ulgi w cier­pie­niach? – Zyg­fryd zbli­żył się jesz­cze bar­dziej, uno­sząc miecz ku ala­ba­stro­wej szyi ko­bie­ty.

Ko­niec drżał nieco, bo Zyg­fryd wciąż był za­uro­czo­ny nagimi kształtami Ka­mi­li, jed­nak w jego wzro­ku po­ja­wi­ło się zde­cy­do­wa­nie. Po­chy­lił ciało nieco do przo­du, by ewen­tu­al­ne pchnię­cie miało wię­cej mocy, gdy ta drob­na isto­ta sko­czy­ła ku niemu z taką pręd­ko­ścią, że nie zdą­żył nawet drgnąć. Uchy­li­ła się tak zwin­nie, że miecz tylko dra­snął jej szyję, a sama chwy­ci­ła męż­czy­znę i przy­cią­gnę­ła do sie­bie. Za­dzia­ła­ła ochro­na koł­nie­rza i przed­ra­mion, dziew­czy­na za­sy­cza­ła, gdy skóra za­czę­ła się jej palić na po­licz­ku i rę­kach, które chwy­ci­ły kar­wasz. Sko­wyt wy­do­był się z gar­dła, a gdzieś w od­da­li, w lesie od­po­wie­dział jej wil­czy chór po­łą­czo­nych gło­sów. O okno za­czę­ły tłuc nie­to­pe­rze, a ich pisk do­łą­czył do skom­le­nia wia­tru. Sza­leń­stwo i de­ter­mi­na­cja po­ja­wi­ły się w oczach ko­bie­ty, bo mimo pa­lo­ne­go ciała, nie pu­ści­ła Zyg­fry­da, tylko za­głę­bi­ła zęby w szyi. Czuł jak opusz­cza go wola, jak pusz­cza­ją za­klę­cia Opie­ku­na, jak isto­ta na­bie­ra mocy, pod­czas gdy jej ręce i po­li­czek są już tylko spa­lo­ną masą, spod któ­rej za­czy­na­ją wy­sta­wać kości. Ka­mi­la, wciąż ucze­pio­na zę­ba­mi, rzu­ci­ła Gorta na podłogę samą myślą, po czym przylgnęła do mło­dzień­ca umę­czo­nym cia­łem i duszą.

„Nie ma księ­cia. Nie ma. Leży w gro­bow­cu pod zam­kiem, w jego sercu szty­let za­tru­ty, nie ma księ­cia. Magią zwią­za­ny i za­bi­ty, leży pod zam­kiem. A zamek pusty. Nie ma jego ludzi, ubici leżą koło niego w mo­gi­le. Za tobą stoi za­bój­ca, za tobą opraw­ca. On to srebr­ny łań­cuch na moją nogę na­ło­żył, on moją uko­cha­ną prze­mie­nił, on teraz wład­ca i cie­mięż­ca. Muszę go słu­chać, roz­ka­zy wy­peł­niać. Mogił przy­by­wa. Nie uciek­niesz. Póki używa Ar­te­fak­tu, nie uciek­niesz. Gdy twoją krew piję, mogę za­klę­cia prze­ła­mać, moc po­ko­nać, ale tylko chwi­lę. Potem jak zwie­rzę cze­kam na mego pana, na roz­kaz, słaba nie­wol­ni­ca. Uko­cha­ną mi za­brał, a mnie znie­wo­lił, uwią­zał. Nie da ci Ar­te­fak­tu nigdy, bo on mu daje wła­dzę nade mną. Całym swoim uczu­ciem mnie ob­da­rzył, ale ja od­wza­jem­nić mu się nie mogę. Nie­na­wi­dzi mnie i kocha. A ja go tylko nie­na­wi­dzę. Za­brał to, co umi­ło­wa­łam, w dziw­ne zwie­rzę prze­mie­nił. Bez­ro­zum­ne zwie­rzę. Nie­na­wi­dzę. Pusz­czę cię, a ty zabij. Nie­na­wi­dzę. Zabij!”

Od­rzu­ci­ła go z tru­dem, bo od­rzu­ca­ła roz­kosz po­kar­mu, oraz siłę wy­sy­sa­ną z Zyg­fry­da. A on, otu­ma­nio­ny roz­ka­zem, oszo­ło­mio­ny utra­tą krwi, wahał się przez uła­mek se­kun­dy, jed­nak zwy­cię­żył od­ruch wy­szko­lo­ne­go ciała. Od­wró­cił się bły­ska­wicz­nie i jed­nym zde­cy­do­wa­nym pchnię­ciem wra­ził miecz wprost pod żebra pod­no­szą­ce­go się już Gorta, po czym samą siłą roz­pę­du wy­pchnął jego i sie­bie za uchy­lo­ne drzwi kom­na­ty. To­czy­li się po scho­dach, bez­wład­nie. I choć w gło­wie Zyg­fry­da wciąż rzą­dzi­ła wam­pi­rzy­ca, na­ka­zu­jąc po­wrót, jej moc sła­bła, w miarę jak od­da­lał się od niej w dół wieży w sza­leń­czym ko­ło­wro­cie dwóch ciał . Gdy w końcu za­trzy­ma­li się w po­ło­wie, stra­to­wa­ni, po­obi­ja­ni, umysł Zyg­fry­da od­zy­skał już wol­ność, choć głos Ka­mi­li wciąż tłukł się bo­le­śnie bła­ga­jąc go o po­wrót, ku­sząc, pod­sy­ła­jąc na prze­mian ob­ra­zy, to cier­pie­nia ko­bie­ty o spa­lo­nej w po­ło­wie twa­rzy, to obiet­ni­cy roz­ko­szy cie­le­snej nie­wy­obra­żal­nej dla zwy­kłe­go czło­wie­ka.

Zyg­fryd stęk­nął i z wy­sił­kiem pod­niósł się nieco na wol­nej ręce. W dru­giej wciąż trzy­mał miecz za­nu­rzo­ny w ciele Gorta. Spoj­rzał na niego, nie­pew­ny czego się spo­dzie­wać. Za­rząd­ca nie ru­szał się, jed­nak wzrok mło­dzień­ca po­chwy­cił nie­wiel­ki ruch jego pal­ców, skła­da­ją­cych ja­kieś, ostat­nie już chyba, za­klę­cie. Szyb­ko prze­krę­cił i do­ci­snął miecz, do­cze­kał się jęku i tchnie­nia, które oka­za­ło się ostat­nim. Gort Za­rząd­ca i Opie­kun zwisł bez­wład­nie na mie­czu, a dło­nie opa­dły na scho­dy.  

Zyg­fryd mu­siał nie­chęt­nie przy­znać sam przed sobą, że trze­ba prze­my­śleć sy­tu­ację. Wolał fi­zycz­ną walkę i szyb­kie de­cy­zje opar­te na in­stynk­cie, jed­nak tutaj po­trzeb­na była ostroż­ność. Jeśli Ka­mi­la mó­wi­ła praw­dę i Gort był wład­cą Ar­te­fak­tu, to nigdy już nie dowie się, gdzie go ukrył. Jeśli kła­ma­ła i chcia­ła go opę­tać, by zro­bić z niego nie­wol­ni­ka, to pra­wie jej się udało. A on zabił być może je­dy­ną osobę, która pa­no­wa­ła nad tą sza­lo­ną isto­tą. Nawet tutaj do­świad­czał jej wpły­wu, ota­cza­ły go szep­ty, głosy i czuł na­glą­cą pew­ność, że musi wró­cić na górę. Przez chwi­lę miał za­miar to zro­bić, na szczę­ście udało mu się zwal­czyć po­ku­sę i w szyb­kim od­ru­chu wy­do­był miecz z ciała Za­rząd­cy, pod­niósł się i zbiegł po scho­dach, zanim jego umysł zdą­żył za­pro­te­sto­wać.

Po­chod­nie wciąż pło­nę­ły, choć magia Gorta już nie dzia­ła­ła. Pod­szedł do stud­ni i obmył twarz w ce­brze, by od­świe­żyć głowę i od­go­nić nie­swo­je myśli. Ktoś szturch­nął go lekko w plecy i Zyg­fryd od­wró­cił się szyb­ko, in­stynk­tow­nie, z go­to­wym do ciosu szty­le­tem w ręku. Ży­ra­fa przy­glą­da­ła mu się spo­koj­nie, po­chy­la­jąc swą nie­na­tu­ral­nie długą szyję nie­mal do ziemi. Wy­raź­nie cze­goś ocze­ki­wa­ła. Wbił wzrok w jej wiel­kie oczy i bez­rad­nie po­krę­cił głową. Po­gła­dził szyję zwie­rzę­cia, po czym wy­cią­gnął wia­dro z wodą w stro­nę ży­ra­fy. Ta jed­nak spo­glą­da­ła na niego przez chwi­lę, po czym ode­szła w stro­nę aka­cji, gdzie od­po­czy­wał rów­nież koń. Zyg­fryd przez chwi­lę ob­ser­wo­wał z jaką gra­cją po­ru­sza się zwie­rzę. Było w tym coś bar­dzo ko­bie­ce­go, nie­mal ku­szą­ce­go.

Otrzą­snął się z nie­sma­kiem, prze­kli­na­jąc swój po­śpiech i mło­dzień­cze po­ry­wy. Wła­ści­wie tylko Gort mógł­by mu wy­ja­śnić, co się tu dzie­je, lecz na to było już za późno. Zo­sta­ła mu tylko wam­pi­rzy­ca w wieży. Przez chwi­lę za­chwy­cił się na nowo jej cia­łem, jed­nak szyb­ko skie­ro­wał myśli w inną stro­nę. Pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć, co mówił mu ary­sto­kra­ta, który go wy­słał. Nie­wiel­ki przed­miot, miesz­czą­cy się w dłoni, w ko­lo­rze szma­rag­du, po­dob­ny do jaja, z łań­cu­chem lub bez, bo cza­sem no­szo­no go na szyi, a cza­sem ukry­wa­no, na przy­kład w kie­sze­ni. Wła­śnie, mu­siał być bli­sko. Gort, jeśli ukradł go księ­ciu, mu­siał go mieć przy sobie, lub na tyle bli­sko, by kon­tro­lo­wać każdą, łak­ną­cą krwi isto­tę. A więc albo wieża, jak pier­wot­nie mó­wi­ły mu wska­zów­ki, albo sam Za­rząd­ca. Trze­ba wró­cić na scho­dy i prze­szu­kać ciało. Zro­bić to szyb­ko, zanim wpad­nie znowu w te otu­ma­nia­ją­ce pod­szep­ty.

Ru­szył zde­cy­do­wa­nie ku scho­dom, z na­dzie­ją na ry­chłe opusz­cze­nie zamku. Gdzieś tam za mu­ra­mi sza­lał wiatr, mógł go usły­szeć nawet tu, w ciszy dzie­dziń­ca. Da­le­kie gromy że­gna­ły od­cho­dzą­cą burzę, a nie­to­pe­rze la­ta­ły, gdzieś wy­so­ko nad jego głową, wzy­wa­jąc co chwi­lę po­bra­tym­ców.

Ciało Gorta le­ża­ło tam, gdzie je zo­sta­wił. Chude koń­czy­ny bez­wład­ne, zimne już, sine ob­li­cze ze wzro­kiem utkwio­nym w inny, nie­ludz­ki świat. Po­chy­lił się nad nim, by prze­szu­kać kieszenie płasz­cza, gdy to po­czuł. Po­wi­ta­nie, nakaz, roz­kosz, ra­dość, pra­gnie­nie ze­msty, nie­na­wiść, po­słu­szeń­stwo, ule­głość, roz­kaz. Zła­pał się za głowę i spoj­rzał w górę scho­dów. Szła, po­wo­li, jesz­cze nieco osła­bio­na, prawy po­li­czek wy­pa­lo­ny do kości, dło­nie czar­ne jak u trupa, co leży już długo w mo­gi­le, a przy tym tak pięk­na, że dech Zyg­fry­do­wi za­pie­ra­ło. Każdy jej krok, ruch bio­der pod lekką tka­ni­ną, przy­pra­wiał go o dresz­cze. Runął na ko­la­na i, nie­zdol­ny dłu­żej już opie­rać się po­ku­sie i na­ka­zom, oparł ręce na scho­dach i po­chy­lił głowę.

– Pani moja, co roz­ka­żesz? – usta wy­po­wia­da­ły słowa uni­że­nie, choć gdzieś tam w środ­ku młody Zyg­fryd jesz­cze ci­skał się i pro­te­sto­wał. Coraz ci­szej i ci­szej. Aż umilkł nawet we wła­snym umy­śle, uwią­za­ny na srebr­nym łań­cu­chu po­słu­szeń­stwa. Żądza wła­da­ła jego cia­łem, wam­pi­rzy­ca rzą­dzi­ła jego umy­słem.

Przy­glą­da­ła mu się idąc w dół, wład­czo i zwie­rzę­co jed­no­cze­śnie, a on chciał ca­ło­wać jej stopy i nosić w ra­mio­nach. Sta­nę­ła przed nim, i gdy już my­ślał, że speł­nią się jego sny, ona po­chy­li­ła się nad cia­łem Gorta i wy­ję­ła z kie­sze­ni płasz­cza szma­rag­do­we jajo. Zyg­fryd wrza­snął w duszy z za­wo­du i grozy, ale jego ciało po­chy­li­ło się ku scho­dom, aż do­tknął czo­łem wła­sne­go ko­la­na.

– Nie je­steś go­dzien, by mnie oglą­dać.

– Tak, pani.

– Bę­dziesz mi słu­żył, aż mi się znu­dzisz.

– Tak, pani.

– Kim je­stem, Zyg­fry­dzie?

– Kró­lo­wą.

– Tak. Kró­lo­wą. A czy wiesz, kim je­stem, mając ten przed­miot? Wiesz, Zyg­fry­dzie?

Wie­dza na­pły­nę­ła do niego, czy tego chciał, czy nie. O tym, czym staje się Ar­te­fakt kon­tro­lu­ją­cy wam­pi­ry w rę­kach tej po­tęż­nej isto­ty. Gdyby był mą­drym star­cem, wer­tu­ją­cym mądre księ­gi, na które, jak sam uwa­żał, miał jesz­cze czas, wie­dział­by o tym. Jak i o tym, że umie­ra­ją­cy Gort, sam nie będąc w stanie zabić magią, może jed­nym drgnie­niem pal­ców, jed­nym za­klę­ciem uwol­nić Ka­mi­lę z łań­cu­chów. Tylko dla­te­go, że ją ko­chał. I tak nie­speł­nio­na mi­łość miała przy­nieść za­gła­dę ludz­kiej rasie, a Zyg­fryd mógł tylko przy­glą­dać się, słu­żąc tej wspa­nia­łej, nie­zwy­kłej isto­cie, która w swej ła­ska­wo­ści zgo­dzi­ła się, by prze­by­wał w jej po­bli­żu. Czuł się jak pies i jak pies wier­ny jej bę­dzie do końca swych dni, nawet gdy będą to dni pełne bólu i cier­pie­nia. Bo psy po pro­stu takie są. Wie­dział już, ja­kiej od­po­wie­dzi ocze­ku­je i w swej psiej wier­no­ści wy­szcze­kał ją gor­li­wie.

– Tak, pani. Je­steś wład­czy­nią świa­ta, pani. Nikt ci się nie oprze. Je­steś Je­dy­na.

– Tak Zyg­fry­dzie, masz rację. Twój zle­ce­nio­daw­ca, hra­bia Dra­cu­la, musi obejść się sma­kiem. A teraz chodź­my od­cza­ro­wać Lydię. Po­trze­bu­ję ko­bie­ty. Nie śliń się, Zyg­fry­dzie, weź ciało Gorta, do­ło­ży­my go do mo­gi­ły księ­cia.

– Tak, pani.

Ka­mi­la od­wró­ci­ła się, a Zyg­fryd po­dą­żył za nią po­słusz­nie. Gdy wy­szli na dzie­dzi­niec, wam­pi­rzy­ca uj­rzaw­szy ży­ra­fę, z okrzy­kiem roz­pa­czy i tę­sk­no­ty po­bie­gła w jej stro­nę. Męż­czy­zna bez­rad­nie pa­trzył, jak od­cza­ro­wa­na Lydia i Ka­mi­la pa­da­ją sobie w ob­ję­cia, jed­nak oczy­ma duszy wi­dział już nie­koń­czą­ce się pola ludz­kich mogił i okrut­ne rządy bez­li­to­snej kró­lo­wej. Przy­szłość na­le­ża­ła teraz do wam­pi­rów, a ludzi cze­kał czas udrę­ki i po­ni­że­nia. Gorz­ko za­pła­kał, choć nikt nie mógł zo­ba­czyć jego łez. 

Bu­ce­fał stał jesz­cze jakiś czas pod aka­cją, w ocze­ki­wa­niu na swo­je­go pana. Wi­dział jego ciało cza­sa­mi na dzie­dziń­cu, jed­nak było ono puste w środ­ku. W końcu któ­re­goś dnia znu­dzo­ny ru­szył ku bra­mie i wy­szedł na ze­wnątrz. Nikt go nie za­trzy­my­wał. Tylko nie­spo­koj­ne nie­to­pe­rze krą­ży­ły po nie­bie wo­ła­jąc swych po­bra­tym­ców.