Powrót do domu

Słońce schowało się za horyzontem i nastał wieczór. Do przejścia był jeszcze spory kawał drogi. Dziewczyna udawała się do miasta, co najmniej kilka razy w roku i zawsze wracała przed nadejściem nocy. Tym razem jednak zakupy oraz liczne interesy, które załatwiała na tamtejszym targu, zatrzymały ją nieco dłużej. Powrót po zmroku okazał się zatem nieunikniony. Wysoka, zgrabna blondynka o sympatycznej twarzy, liczyła sobie już piętnaście wiosen. Nie wydawała się być całkowicie bezbronna w obliczu zagrożenia, wszak potrafiła intuicyjnie przewidzieć niebezpieczeństwo. Była też sprytna, odważna i wykazywała dużą skłonność do ryzyka.

Szła zatem dumnie przed siebie, pełna optymizmu i pogody ducha. Opuściła miejskie mury, zostawiła za sobą ostatnie ludzkie osiedla, przeszła obok pól uprawnych, po czym znalazła się na skraju gęstego lasu. Czekał na nią ostatni i najdłuższy fragment drogi. Za dnia, bujny i wiecznie zielony las, był pięknym, niemal magicznym miejscem. W ciemnościach, wydawał się złowrogi i pełen niebezpieczeństw.

Znała jednak jak własną kieszeń wszystkie ścieżki, prowadzące przez gęstwinę drzew i zarośli. Właśnie tam, gdzieś w samym środku, na niewielkiej polanie, znajdowała się chata, w której mieszka. Pohukiwania sów, skrzeczenie owadów oraz szum, pochodzący od kołysanych wiatrem koron drzew, towarzyszyły odtąd dziewczynie niemal nieustannie. Nie było to nic niezwykłego, po prostu nocne odgłosy przyrody.

– Cóż mogłoby mi się stać? – zapytała po cichutku sama siebie.

Zostawiała za sobą kolejne metry, gdy coś energicznie poruszyło się na jednym z drzew. Dziewczę przystanęło, aby dokładnie przyjrzeć się zjawisku. W tym wieku ciekawość i przygoda zawsze są na pierwszym miejscu. Kiedy zbliżyła twarz ku wystającym na ścieżkę gałęziom, te nagle drgnęły… a po chwili wyskoczyły z nich dziwne, niewielkie czarne kształty! Zaskoczona upadła na ziemię, podniosła głowę i ujrzała w świetle księżyca… sylwetki dwóch nietoperzy.

– Uff! To tylko nietoperze. Ale mnie przestraszyły – wymamrotała.

Wstała, odetchnęła z ulgą, zrobiła skupioną minę i kontynuowała marsz. Przypomniała sobie jak jeszcze kilka lat temu, bała się chodzić po lesie, zwłaszcza po zmroku. W trasę do miasta udawała się razem z babcią, zanim ta zapadła na zdrowiu i prawie w ogóle przestała wychodzić z chaty. Cykliczne wizyty na lokalnym rynku były jednak koniecznie, gdyż tylko tam można dostać świeże produkty żywnościowe, odzież i inne niezbędne do życia artykuły. Dlatego też od pewnego czasu, mniej lub bardziej chętnie, sama wybierała się w tę jednodniową podróż, sumiennie stosując się do instrukcji babci.

Droga trochę się dłużyła, a późna pora, ciemności oraz wyjątkowa cisza, która teraz nastąpiła, zasiały ziarnko niepokoju w umyśle dziewczyny.

– Nietoperze są niegroźne, ale co będzie jak natknę się na niedźwiedzia lub wygłodniałe stado wilków? – Rozstrzygała w myślach.

Szybko jednak odrzuciła te straszne wizje i nieco przyspieszyła kroku. Pokonywała kolejne zakręty wśród majaczących w półmroku sosen, buków i dębów. Przedarła się przez dwa wzniesienia i znalazła się na ostatniej, długiej prostej, prowadzącej po płaskim niczym stół terenie. Księżyc wisiał teraz wysoko na nocnym niebie i dobrze oświetlał ścieżkę, po której stąpała. Do domu było już naprawdę niedaleko.

Spokój dziewczyny ponownie został zmącony, gdy usłyszała pomruk, a chwilę później głośny ryk.

– Oh! – Próbowała powstrzymać powodowany przestrachem okrzyk.

Nie była w stanie jednoznacznie określić, jakie to może być zwierzę. Zawładnęła nią obawa, że wszystkie wcześniejsze czarne myśli, teraz mogą stać się rzeczywistością. Źródło dźwięku znajdowało się stosunkowo blisko, gdzieś w zaroślach obok ścieżki.

Jeleń, dzik, a może rzeczywiście niedźwiedź? Stratą czasu było jednak to roztrząsać. Nie zastanawiając się wiele, zapobiegliwa dziewczyna zaczęła uciekać i biegiem pokonywała dalszą część trasy. Koszyk, który ze sobą niosła, sprawiał jej spory dyskomfort, dlatego bieg szybko zamienił się w trucht. W pewnym momencie obejrzała się za siebie i doszła do wniosku, że nic jej nie goni, więc nie jest w niebezpieczeństwie. Zwolniła zatem, wzięła kilka głębszych oddechów, a po chwili zorientowała się, że właśnie wchodzi na polanę, po środku której stoi niewielki budynek.

– Uff! Nareszcie w domu – oznajmiła przytłumionym głosem zmęczona, ale szczęśliwa.

Widok murowanej chaty o oszczędnej stylistyce, wprawił ją początkowo w dobry nastrój i przyniósł ukojenie. To był jej azyl. Tu czuła się najbezpieczniej.

Kiedy zbliżała się do drzwi wejściowych, ponownie jednak dopadło ją to rzadkie uczucie lęku i niepokoju. Z dwóch okien budynku biło bowiem jasne, żółte światło, co oznaczało, że główna izba musi być dobrze oświetlona przez znajdujące się tam lampy.

– To dziwne – stwierdziła – babcia o tej godzinie powinna już spać, lub czytać książkę przy zapalonej, ledwo widocznej z daleka świeczce.

Dziewczyna zatrzymała się na stopniu przed drzwiami i odchyliła czerwony kaptur, zasłaniający jej długie, kręcone włosy. Spojrzała się mimowolnie na gwieździste niebo oraz zbliżającą się pełnię księżyca. Wyciągnęła z kieszeni płaszcza klucz, przekręciła go w zamku i weszła do środka.

 

***

 

– Babciu, babciu! Nie śpisz jeszcze? – zapytała donośnym głosem już na progu, ale nie doczekała się odpowiedzi.

Brak odzewu zaniepokoił ją jeszcze bardziej, więc szybko zdjęła pantofle, odłożyła na bok koszyk z zakupami i wpadła do oświetlonego, dużego pokoju, gdzie zazwyczaj przebywała babcia…

Makabryczny widok, który tam zastała, spowodował, że targnął nią zimny dreszcz, po czym przystanęła i osłupiała.

Na łóżku w centralnej części izby leżało bezwładne, na wpół obnażone ciało starszej kobiety. Trup miał otwarte oczy, a martwe źrenice utkwiły wpatrzone w sufit. Na częściowo zdjętej koszuli nocnej oraz na prześcieradle pełno było zakrzepłej już krwi. Na brzuchu i na klatce piersiowej wyraźnie zarysowywały się głębokie, cięte rany. Schorowana babcia musiała stawiać opór i walczyć z napastnikiem, zanim ostateczne wyzionęła ducha.

– Babciu! – wykrzyknęła wnuczka.

Zasłoniła rękoma twarz, w tym zalane łzami oczy, potrząsając głową w wyrazie smutku i niedowierzania. Po dłuższej chwili zbliżyła się do łóżka, uklękła, wzięła w ręce zimną dłoń babci i przycisnęła ją mocno do swojego policzka.

– Babciu! Co teraz będzie… – powiedziała rozgoryczona.

Zszokowane, rozdygotane dziewczę lamentowało przy zwłokach jedynej krewnej i dotychczasowej opiekunki… zupełnie nie zdając sobie sprawy z czyhającego za rogiem zagrożenia. Otóż, w sąsiednim pokoju, za otwartymi drzwiami, znajdował się morderca, który przyglądał się uważnie całej sytuacji. Obserwował dramat dziewczyny, ściskając w dłoni nóż, narzędzie niedawnej zbrodni…

Stałby tak pewnie dłużej i delektował się chwilą, jednak nieumyślnie zdradził swoją obecność. Przystępując z nogi na nogę, mocniej nacisnął na starą, drewnianą podłogę, aż ta zaskrzypiała pod jego ciężarem.

Dziewczyna momentalnie podniosła pochyloną wcześniej nad łóżkiem głowę, spojrzała z przestrachem w oczach w kierunku drugiego pokoju i w pozycji półsiedzącej, zaczęła wycofywać się tyłem do przeciwległego kąta pomieszczenia.

Zbrodniarz, świadomy popełnionego błędu, wyszedł z cienia i ukazał oblicze. Złowieszczy uśmiech malował się na jego podłużnej i wychudzonej twarzy, gdy przenikliwym wzrokiem mierzył zlęknione, kucające dziewczę. Zbliżał się do niej powoli, z wysuniętym do przodu ostrzem noża.

– Mam cię maleńka – wydukał mężczyzna.

– Cze…. cze… czego chcesz? – wydusiła z siebie.

– Jak to czego? Ciebie! – oznajmił bezczelnie.

Nieznajomy nie pozostawił żadnych niedomówień w kwestii przyszłych zamiarów. Nie było już istotne, czy od dawna obserwował tych dwoje i dokładnie zaplanował napad, gwałt oraz zabójstwa, czy też przypadkowo znalazł się w okolicy i działa w afekcie.

– Nie! Nie! – krzyczała przerażona dziewczyna.

– O tak, tak… – drwiąco odpowiadał agresor.

Kiedy wydawało się, że los już zdecydował i nie ma dla niej ratunku, w pokoju rozległ się donośny dźwięk. Stukot zegara ściennego, na którym właśnie wybiła północ. Napastnik spojrzał odruchowo na zabytkowy czasomierz. Dziewczyna natychmiast wykorzystała chwilę jego nieuwagi, energicznym ruchem podniosła się z podłogi, złapała w rękę stojący na parapecie przy najbliższym oknie mosiężny wazon i cisnęła nim prosto w głowę mężczyzny.

– Aauuaa! Ty mała suko! Zapłacisz mi za to – wykrzyczał i przycisnął rękę do swojej lewej skroni, po której zaczęła spływać krew.

Utrzymał jednak równowagę, ścisnął mocniej znajdujący się w drugiej ręce nóż i z wyraźnymi oznakami zdenerwowania na twarzy, zaczął napierać w kierunku dziewczyny. Wzdychał głęboko, z kącików ust ściekała mu ślina, a palcami dłoni rozpinał guziki w spodniach.

– Nie, proszę! – rozpaczliwie zawołała będąca jeszcze dzieckiem blondynka.

– Nie mam już dla ciebie litości – odrzekł zabójca babci.

– Poczekaj! Daj mi trochę czasu… – Próbowała grać na zwłokę.

– Czasu? A niby na co? – Skonfundował się.

Zniecierpliwiony mężczyzna chciał złapać obiekt swojej niezaspokojonej żądzy, ale broniąca się zrobiła krok do tyłu, potknęła się i upadła na podłogę. Wtedy intruz pochylił się nieco i miał zamiar przystąpić do tego, na co tak długo czekał. Dziewczyna odwróciła wzrok w kierunku okna, gdy oślepił ją blask okrągłej, niczym nie przysłoniętej tarczy księżyca… W tej samej chwili jej ciało zaczęło z lekka drżeć, a usta przybrały kształt jakby ironicznego uśmiechu.

– Zwariowała, czy co? – Pomyślał nikczemnik.

Zdziwił się jeszcze bardziej, gdy młoda blond piękność niespodziewanie wstała, wyprostowała się i już bez lęku w oczach przypatrywała mu się uważnie.

– No dobrze gąsko… wezmę cię i schrupię w taki sposób, w jaki sobie tego życzysz – kpił złowieszczo dalej.

– Zobaczymy, kto tu jeszcze kogo schrupie… – odpowiedziała sarkastycznie.

Jakież było zaskoczenie łotra, kiedy jego niedoszła ofiara nagle zaczęła się zmieniać i przeobrażać w coś… czego początkowo nie dało się nawet nazwać.

Dłonie dziewczyny obrastały gęstymi włosami, które finalnie zamieniły się w sierść, typową dla zwierząt. Jej długie nogi oraz ręce stały się masywniejsze, muskularne, a po chwili również pokryły się sierścią. Klatka piersiowa rozrastała się tak mocno, że płaszcz oraz znajdujące się pod nim pozostałe części odzienia zostały dosłownie rozerwane. Głowa wydłużyła się, a twarz nabrała ostrych, zwierzęcych rysów, odsłaniając przy okazji zestaw straszliwych zębów.

– O cholera… – wyjąkał coś w tym czasie niezbyt zrozumiałym głosem przerażony napastnik.

Na sam koniec transformacji, z palców rąk i nóg zwierzęcia, nie przypominającego już w niczym poprzedniej właścicielki tego monstrualnego ciała, wysunęły się długie pazury, oczy zaś błysnęły ceglastym, ciemnoczerwonym kolorem, przez co przypominały rozżarzone węgle. W ten sposób, po wysokiej i szczupłej dziewczynie nie pozostał żaden ślad, a przed oniemiałym i zszokowanym mężczyzną znajdowała się dwunożna, sięgająca około dwóch metrów wysokości, okropna bestia… Wilczyca!

– O Boże… – powiedział, ale wzywanie sił wyższych wydawało się zupełnie daremne.

Resztki pewności siebie opuściły napastnika, a nóż, który trzymał wcześniej w dłoni, wypadł mu z niej mimowolnie i znalazł się na podłodze. Zwyrodnialec otworzył szeroko usta oraz zaczął jeszcze jąkać i dukać coś w stylu:

– Nie, nie… proszę!

Wielki wilk zawył, a właściwie zaskowytał, jakby chciał powiedzieć: „nie mam już dla ciebie litości” i przednią łapą dosięgnął gardła przeciwnika, wbijając w nie ostre pazury. Przyciągnął do siebie wciąż szamocącego się człowieka, uniósł nad podłogą i zatopił w nim zęby, odgryzając co najmniej połowę twarzy. Rzucił mordercą o ścianę, pozwalając mu się wykrwawiać i konać w męczarniach…

Kilkanaście minut później, w pokoju nie było już wilczycy, a przy oknie stała ponownie młoda, blondwłosa, niemal zupełnie naga, ubrudzona krwią dziewczyna. Oprócz niej w pomieszczeniu znajdowały się dwa trupy. Leżący na podłodze w kałuży krwi mężczyzna oraz pozostawione na łóżku zwłoki babci.

– Co powinnam teraz zrobić? – Zastanawiała się.

Łzy wciąż cisnęły się jej do oczu, gdy spoglądała na martwą opiekunkę. Ocknęła się jednak szybko i poszła do studni po wiadro wody. Przemyła się i przebrała w czyste ubrania.

Następnie spakowała w niewielki tobołek najpotrzebniejsze, osobiste rzeczy i ukryte w różnych zakamarkach pieniądze oraz srebrne monety.

Zapaliła wszystkie lampy naftowe, po czym za ich pomocą podłożyła ogień w każdym z pomieszczeń. Chwilę później wyszła na zewnątrz i patrzyła jak cały budynek stanął w płomieniach. Obserwowała to niezwykłe zjawisko, jak ogromnych rozmiarów kula ognia, wypuszcza długie, pomarańczowo-czerwone jęzory gdzieś daleko w gwieździste, nocne niebo.

Płakała. Płakała dziewczyna, bo o to płonął jej rodzinny dom. Dom, w którym spędziła całe dzieciństwo. Jakiś etap życia tej naznaczonej piętnem, młodej osoby właśnie dobiegł końca. Babcia pełniła funkcję mentorki, opiekunki, ale przede wszystkim strażniczki, trzymającej w ryzach podopieczną. Była osobą nadzorującą straszliwą klątwę, jaka ciążyła na dziewczynie.

Teraz przyszedł czas na przedwczesną dorosłość. Dorosłość, czyli wolność, ale i brak nadzoru.

– Żegnaj babciu… – wypowiedziała ze smutkiem, ale pewnym siebie, silnym głosem.

Kiedy budynek obrócił się w ruinę, a ogień zaczął nieco przygasać, dziewczyna opuściła polanę i weszła do lasu. Szła z wysoko uniesioną głową i wpatrywała się w jaśniejące niebo. Już prawie nastał świt. Na policzkach miała jeszcze smugi po wylanych łzach, ale mimo to jej twarz rozpogodziła się i zagościł na niej niewielki uśmiech.

– Mordercy, gwałciciele i inni zwyrodnialcy… miejcie się na baczności! Idę! – oznajmiła gniewnie, kontynuując marsz ku nieznanemu.