Czerp z życia, póki trwa

Po­ty­ka­jąc się co chwi­lę na nie­rów­nym, po­pę­ka­nym bruku, pa­mię­ta­ją­cym jesz­cze czasy Trój­ki Za­ło­ży­cie­li, Ma­lvin­dis bie­gła co sił w kie­run­ku bu­dyn­ku Ka­te­dry Teo­rii Ma­gicz­nej, gdzie roz­po­czy­nał się wła­śnie wy­kład in­au­gu­ru­ją­cy nowy se­mestr.

Prze­klę­ta toga! – po­my­śla­ła z roz­pa­czą. Może te ab­sur­dal­ne ciu­chy są ja­kimś te­stem? Od­sie­wa­ją stu­den­tów spraw­dza­jąc, komu uda się prze­żyć drogę z do­rmi­to­rium?

Ma­lvin­dis roz­po­czę­ła naukę na Uni­wer­sy­te­cie Magii Czer­pa­nia w Va­scul­li dwa lata wcze­śniej, w wieku pięt­na­stu lat. We­dług słów pro­fe­so­rów, ciała młod­szych dzie­ci nie są dość silne, by bez­piecz­nie spro­stać kon­tro­lo­wa­ne­mu pro­ce­so­wi Czer­pa­nia. Spon­ta­nicz­ne ema­na­cje mocy na­stę­pu­ją rzecz jasna dużo wcze­śniej, lecz zwy­kle udaje się utrzy­mać je w uśpie­niu do czasu osią­gnię­cia doj­rza­ło­ści.

Mal już od wcze­sne­go dzie­ciń­stwa wy­ka­zy­wa­ła silne pre­dys­po­zy­cje do ko­rzy­sta­nia z daru i lo­kal­ny krąg Czer­pa­czek z jej pro­win­cji wią­zał duże na­dzie­je z jej edu­ka­cją. Nie bez po­wo­du. Z miej­sca stała się bo­wiem jedną z pry­mu­sek na swoim roku.

A teraz miała się spóź­nić na in­au­gu­ra­cję.

To znisz­czy moją re­pu­ta­cję! – De­spe­ra­cja wkra­dła się w myśli Ma­lvin­dis.

Miała w nosie, że więk­szość ko­le­ża­nek uwa­ża­ła ją za za­dzie­ra­ją­ce­go nosa od­lud­ka i li­zu­sa. Przy­je­cha­ła tu chło­nąć wie­dzę i zdo­być pełną kon­tro­lę nad swoją mocą, a nie na­wią­zy­wać przy­jaź­nie. Choć w duchu mu­sia­ła przy­znać, że nie­kie­dy z za­zdro­ścią przy­słu­chi­wa­ła się od­gło­som roz­mów, śmie­chu i za­ba­wy, do­bie­ga­ją­cym z in­nych po­ko­jów w do­rmi­to­rium. Ale Mal od sa­me­go po­cząt­ku po­sta­no­wi­ła, że nie po­zwo­li by co­kol­wiek ją roz­pra­sza­ło. Zo­sta­nie naj­lep­szym Ma­giem Czer­pa­nia od cza­sów Roz­ła­mu, choć­by miała sobie wy­pruć żyły!

Dziew­czy­na uśmiech­nę­ła się pod nosem, za­do­wo­lo­na z dow­ci­pu, po czym pod­cią­gnę­ła dół togi nad ko­la­na i pu­ści­ła się pędem w kie­run­ku ro­tun­dy, z któ­rej sły­szal­na była już wrza­wa zgro­ma­dzo­nych stu­den­tek.

 

***

 

Gdy Mal z nie­ma­łym tru­dem prze­ci­snę­ła się wresz­cie na przód auli, wie­ko­wa pro­fe­sor Tal­da­nis koń­czy­ła wła­śnie po­wi­ta­nia i inne grzecz­no­ścio­we for­mal­no­ści. Ma­lvin­dis do­sko­na­le pa­mię­ta­ła z jakim za­chwy­tem i fa­scy­na­cją słu­cha­ła jej wy­stą­pie­nia, gdy po raz pierw­szy przy­by­ła na uni­wer­sy­tet. Stu­dent­ki mó­wi­ły mię­dzy sobą, że pro­fe­sor pa­mię­ta­ła jesz­cze czasy Roz­ła­mu i wal­czy­ła z ostat­ni­mi męż­czy­zna­mi, któ­rym dane było ko­rzy­stać z magii Czer­pa­nia. Tal­da­nis nigdy nie po­ru­sza­ła z uczen­ni­ca­mi tak “nie­sto­sow­nych i plot­kar­skich” kwe­stii, jak jej wiek czy hi­sto­rie z życia. Na pewno jed­nak swoją wie­dzą, jako wy­kła­dow­czy­ni teo­rii ma­gicz­nej, mogła prze­wyż­szać nawet samą rek­tor­kę Sa­ka­ris.

Oczy­wi­ście w dwóch pierw­szych rzę­dach za­ję­tych było za­le­d­wie kilka sie­dzisk. Więk­szość stu­den­tek tło­czy­ła się w oko­li­cach drzwi wyj­ścio­wych, nie chcąc stać się obiek­tem za­in­te­re­so­wa­nia prze­ni­kli­we­go spoj­rze­nia pani pro­fe­sor lub, co gor­sza, celem jed­ne­go z jej słyn­nych po­kręt­nych pytań.

Ma­lvin­dis nie miała ta­kich obaw. Usia­dła na samym prze­dzie i ski­nę­ła głową wy­kła­dow­czy­ni, która od­po­wie­dzia­ła jej cie­płym uśmie­chem. Wszy­scy wie­dzie­li, że Mal zo­sta­ła nową pu­pil­ką pro­fe­sor. Jed­nak wbrew po­wszech­nej wśród ko­le­ża­nek opi­nii, nie było to efek­tem li­zu­so­stwa i do­no­sze­nia na inne stu­dent­ki. Ze star­szą ma­gicz­ką łą­czy­ła Ma­lvin­dis pasja do nauki, chęć od­kry­wa­nia no­wych za­sto­so­wań Czer­pa­nia oraz, przede wszyst­kim, mi­łość do ksią­żek. Nie­je­den wie­czór dziew­czy­na spę­dzi­ła po­ma­ga­jąc Tal­da­nis, która peł­ni­ła także funk­cję na­czel­nej bi­blio­te­kar­ki, ka­ta­lo­go­wać nowe tomy i ak­tu­ali­zo­wać re­je­stry księ­go­zbio­ru. Pod ko­niec ubie­głe­go se­me­stru pro­fe­sor za­de­kla­ro­wa­ła wprost, że chce, by po ukoń­cze­niu trzy­let­nie­go szko­le­nia pod­sta­wo­we­go Mal przejęła jej biblioteczne obowiązki.

Za­do­wo­le­nie na widok men­tor­ki szyb­ko za­stą­pił su­ną­cy wzdłuż krę­go­słu­pa lód, gdy wy­kła­dow­czy­ni zro­bi­ła krok w bok, a wzrok Ma­lvin­dis padł na sie­dzą­cą po prze­ciw­nej stro­nie au­dy­to­rium Si­gi­men­dis. Wy­so­ka blon­dyn­ka zde­cy­do­wa­nie wy­róż­nia­ła się z tłumu. Sigi była córką hra­bi­ny Ge­lar­dis, do­rad­czy­ni do spraw magii sa­me­go króla An­ca­riu­sa, co czy­ni­ło z niej naj­bar­dziej wpły­wo­wą ko­bie­tę w Va­scul­li, a pew­nie i w całym kró­le­stwie Pel­no­ru. Sigi zaś nie omiesz­ka­ła przy­po­mi­nać o tym każ­de­mu. Każ­de­go dnia. Przy­naj­mniej kil­ku­krot­nie. Oczy­wi­ście jej po­zy­cja przy­cią­ga­ła inne dziew­czę­ta ni­czym la­tar­nie nę­cą­ce ćmy nocą. Każda chcia­ła się zna­leźć w jej kręgu po­ta­ki­wa­czy. Każda, poza Ma­lvin­dis.

Si­gi­men­dis w trak­cie pierw­sze­go se­me­stru na uczel­ni była za­wsze naj­lep­sza w swo­jej gru­pie. We­dług nie­któ­rych stu­den­tek, a kon­kret­nie Mal, sta­no­wi­ło to głów­nie za­słu­gę fa­wo­ry­zu­ją­cych ją wy­kła­dow­ców. Co praw­da nie miała na to żad­nych do­wo­dów, ale na pewno tak było.

Gdy ze wzglę­du na braki ka­dro­we klasy dwóch dziew­cząt po­łą­czo­no, już na pierw­szych za­ję­ciach Ma­lvin­dis bez par­do­nu wy­tknę­ła ry­wal­ce drob­ne błędy i nie­spój­no­ści w jej od­po­wie­dzi na py­ta­nie wy­kła­dow­cy. Od tam­tej pory znaj­do­wa­ła się na czar­nej li­ście Sigi, a co za tym idzie, więk­szo­ści szko­ły.

Mal z nie­chę­cią przy­zna­wa­ła, że jej ne­me­sis nie była głu­pia. Może bra­ko­wa­ło jej nieco teo­re­tycz­nej wie­dzy oraz na­uko­wej dys­cy­pli­ny, ale miała ta­lent oraz umysł ostry jak brzy­twa. Szko­da tylko, że wy­ko­rzy­sty­wa­ła go głów­nie do ma­ni­pu­lo­wa­nia oto­cze­niem i uprzy­krza­nia Mal życia.

Mo­gła­by cho­ciaż nie być tak dia­bel­nie ładna – po­my­śla­ła dziew­czy­na z za­wi­ścią, którą zwy­kle sta­ra­ła się upchnąć głę­bo­ko na dnie wła­snej oso­bo­wo­ści.

Ale fak­tom nie można było za­prze­czyć. Poza wy­so­kim uro­dze­niem, bo­gac­twem i nie­prze­cięt­ną in­te­li­gen­cją, Si­gi­men­dis zo­sta­ła ob­da­rzo­na rów­nież zja­wi­sko­wą urodą, od­po­wia­da­ją­cą w pełni naj­now­szym ka­no­nom pięk­na, pa­nu­ją­cym w Va­scul­li. Po­są­go­wa syl­wet­ka i dłu­gie, jasne włosy, ucze­sa­ne każ­de­go dnia w zu­peł­nie inny spo­sób, już z da­le­ka wy­wo­ły­wa­ły szep­ty za­chwy­tu wśród in­nych uczen­nic. Mal mogła przy­siąc, że przez dwa lata nie­mal co­dzien­nych spo­tkań, nie wi­dzia­ła Sigi dwu­krot­nie w tej samej fry­zu­rze. I jesz­cze te jej błę­kit­ne, roz­ma­rzo­ne oczy, za­dar­ty nosek i pełne usta.

Usta to zresz­tą nie je­dy­na pełna część jej ciała… – po­my­śla­ła z go­ry­czą, spo­glą­da­jąc ukrad­kiem na swoje pier­si, które w luź­nej todze były w za­sa­dzie nie­wi­docz­ne.

Nie ozna­cza­ło to w żad­nym wy­pad­ku, że Mal uwa­ża­ła się za brzy­du­lę. Lu­bi­ła my­śleć, że ni­cze­go jej nie bra­ku­je. W ro­dzin­nej wio­sce była cał­kiem po­pu­lar­na. Jed­nak jej fi­li­gra­no­wa bu­do­wa ciała, nie­sfor­na burza kasz­ta­no­wych loków, pie­go­wa­ta twarz i prze­sad­nie duże, wiecz­nie pod­krą­żo­ne od ślę­cze­nia nad księ­ga­mi zie­lo­ne oczy nie tra­fia­ły w każdy gust. In­ten­syw­nie ró­żo­wa cera, przez którą Sigi za­czę­ła prze­zy­wać ją “Pro­siacz­kiem”, rów­nież nie po­ma­ga­ła.

Mal nie po­zo­sta­ło więc nic in­ne­go, jak tylko upo­ko­rzyć Sigi, sta­jąc się ofi­cjal­nie naj­lep­szą stu­dent­ką uni­wer­sy­te­tu pod­czas tra­dy­cyj­nych prób trze­cie­go roku, które miały miej­sce za­wsze w dzień zi­mo­we­go prze­si­le­nia. Była pewna, że opo­nent­ka pla­nu­je coś spek­ta­ku­lar­ne­go. Mu­sia­ła więc od­po­wie­dzieć z na­wiąz­ką. Pro­blem w tym, że przez całą let­nią prze­rwę nie przy­szło jej do głowy kom­plet­nie nic.

Ma­lvin­dis zi­gno­ro­wa­ła po­ka­zu­ją­cą jej język Sigi, gdyż w tym mo­men­cie pro­fe­sor Tal­da­nis od­chrząk­nę­ła gło­śno i roz­po­czę­ła wy­kład.

– Czym jest Czer­pa­nie? – Od­cze­ka­ła, aż ostat­nie roz­mo­wy w au­dy­to­rium ucich­ną. – Nazwa, którą nada­li temu zja­wi­sku pierw­si użyt­kow­ni­cy magii, do­sko­na­le od­da­je na­tu­rę sa­me­go pro­ce­su.

Tal­da­nis za­czę­ła krą­żyć po prze­zna­czo­nej dla wy­kła­dow­cy sce­nie i przy­glą­dać się kon­kret­nym dziew­czę­tom, które ku­li­ły się ze stra­chu pod jej spoj­rze­niem. Któ­re­goś razu zszo­ko­wa­ła Mal wy­zna­niem, że nie robi tego bez­wied­nie, lecz po pro­stu lubi pa­trzeć, jak stu­dent­ki wiją się i sta­ra­ją za­paść pod zie­mię, byle tylko ich o coś nie za­py­ta­ła.

– Czer­pie­my wodę ze stud­ni, go­tu­je­my ją, pi­je­my, si­ka­my – tu prze­rwa­ły jej gło­śne chi­cho­ty zgro­ma­dzo­nych dziew­cząt – po czym płyn pa­ru­je, lub jest fil­tro­wa­ny przez glebę i po­now­nie wraca do na­szej stud­ni. Nie ina­czej jest z ma­gicz­nym Czer­pa­niem.

Pro­fe­sor przy­sta­nę­ła i wy­cią­gnę­ła przed sie­bie prawą rękę tak, aby wszy­scy do­brze ją wi­dzie­li. Skie­ro­wa­ła dłoń we­wnętrz­ną stro­ną ku górze. Ob­le­czo­na była w czar­ną, skó­rza­ną rę­ka­wi­cę bez pal­ców, na środ­ku któ­rej umiesz­czo­no nie­wiel­ki dysk z dzie­siąt­ka­mi cie­niut­kich igie­łek. Był to roz­po­zna­wal­ny wszę­dzie pod­sta­wo­wy atry­but magów Czer­pa­nia, zwany Wy­zwa­la­czem.

Tal­da­nis po­cze­ka­ła, aż stu­dent­ki sku­pią uwagę na jej wy­cią­gnię­tej pra­wi­cy, po czym de­li­kat­nym ru­chem zbli­ży­ła środ­ko­wy palec do Wy­zwa­la­cza. Gdy go cof­nę­ła, sie­dzą­ca bar­dzo bli­sko Mal była w sta­nie do­strzec nie­wiel­ką kro­plę krwi, gro­ma­dzą­cą się na opusz­ce wy­kła­dow­czy­ni. Chwi­lę potem kro­pla wy­pa­ro­wa­ła, za­mie­nia­jąc się w ró­żo­wą mgieł­kę, która za­tań­czy­ła nad dło­nią mi­strzy­ni. Stru­mień ener­gii za­wi­ro­wał jesz­cze dwu­krot­nie i, po­cząw­szy od palca Tal­da­nis, w po­wie­trzu zma­te­ria­li­zo­wa­ła się ide­al­na w każ­dym calu czer­wo­na róża.

– Czer­pie­my ener­gię z we­wnętrz­ne­go źró­dła – kon­ty­nu­owa­ła men­tor­ka Mal, wpa­tru­jąc się in­ten­syw­nie w kwiat. – Wy­pusz­cza­my ją w świat, po­zor­nie two­rząc coś z ni­cze­go.

Odło­ży­ła różę na znaj­du­ją­ce się za nią biur­ko i wzno­wi­ła prze­rwa­ny wcze­śniej marsz.

– Ale mam na­dzie­ję, że żadna z was nie ma ta­kich złu­dzeń. Nie można two­rzyć ma­te­rii bez żad­ne­go wkła­du ener­ge­tycz­ne­go. Mu­si­my więc skądś go Czer­pać. Służy nam do tego wła­sna krew. Ko­rzy­sta­jąc z na­praw­dę za­awan­so­wa­nych tech­nik, mo­gły­by­ście wręcz nie­od­wra­cal­nie wy­nisz­czyć wasze ciała. Tak na mar­gi­ne­sie, sta­now­czo od­ra­dzam. To, co stwo­rzy­cie, staje się zaś nor­mal­ną czę­ścią cyklu życia i śmier­ci. Pod­le­ga na­tu­ral­nej, choć przy­spie­szo­nej, en­tro­pii. Czer­pa­nie w żaden spo­sób nie pod­wa­ża więc rów­no­wa­gi sił w przy­ro­dzie, praw­da?

Od­po­wie­dział jej ogól­ny po­mruk zgody. Jed­nak­że ręka Si­gi­men­dis wy­strze­li­ła w górę.

– Tak, Sigi?

– Nie za­wsze tak było. Przed Roz­ła­mem męż­czyź­ni ko­rzy­sta­li prze­cież z Czer­pa­nia Ze­wnętrz­ne­go.

Mal na­tych­miast skon­tro­wa­ła ruch ry­wal­ki, także pod­no­sząc dłoń.

– Mal. – Po­zwo­li­ła jej mówić wy­kła­dow­czy­ni.

– To nie do końca praw­da. Czer­pa­nie Ze­wnętrz­ne, w swo­ich pod­sta­wo­wych za­ło­że­niach, nie na­ru­sza­ło na­tu­ral­ne­go ba­lan­su.

– Zga­dza się – po­twier­dzi­ła Tal­da­nis. – Obie macie rację, dzię­ku­ję.

Mimo po­chwa­ły, Si­gi­men­dis zło­ży­ła dło­nie pod swoim im­po­nu­ją­cym biu­stem i, ku nie­skry­wa­nej ucie­sze Mal, za­go­to­wa­ła się ze zło­ści.

– W cza­sach Trzech Za­ło­ży­cie­li – cią­gnę­ła dalej pro­fe­sor, uda­jąc, że nie do­strze­ga pio­ru­nów prze­ska­ku­ją­cych w po­wie­trzu po­mię­dzy obie­ma dziew­czy­na­mi – ist­nia­ła tylko jedna szko­ła Czer­pa­nia. My, ko­bie­ty, za­wsze wy­ka­zy­wa­ły­śmy więk­sze in­kli­na­cje do spo­glą­da­nia we­wnątrz sie­bie, pod­czas gdy męż­czyź­ni wo­le­li ko­rzy­stać z ener­gii pły­ną­cej w przy­ro­dzie. Wszy­scy jed­nak opie­ra­li­śmy się na tych sa­mych za­sa­dach. Je­że­li Mag Czer­pa­nia wy­wo­łał deszcz, to w po­bli­skim je­zio­rze zmniej­szał się po­ziom wody, a sa­me­go maga ca­ły­mi dnia­mi tra­pi­ło nie­moż­li­we do uga­sze­nia pra­gnie­nie. Je­że­li mag w trak­cie bitwy na­ka­zał ener­gii pły­ną­cej przez ko­rze­nie po­bli­skie­go drze­wa, by te wy­cią­gnę­ły się i po­chwy­ci­ły jego prze­ciw­ni­ka, drze­wo w ko­lej­nym roku w ogóle nie rosło, a mag go­dzi­na­mi jesz­cze sam po­ru­szał się, jakby był wy­stru­ga­ny z drew­na. Akcja i re­ak­cja. Ze­wnętrz­ne Czer­pa­nie po­le­ga­ło na roz­ło­że­niu cię­ża­ru po­mię­dzy po­bie­ra­ją­ce­go moc i źró­dło, co po­zwa­la­ło na wy­ko­ny­wa­nie do­praw­dy spek­ta­ku­lar­nych, jak na dzi­siej­sze stan­dar­dy, trans­for­ma­cji. Nie­ste­ty, nie mogę za­pre­zen­to­wać wam dziś żad­nej z nich, gdyż te tech­ni­ki za­gi­nę­ły na za­wsze. I do­brze, bo­wiem to one osta­tecz­nie do­pro­wa­dzi­ły nie­mal dwie­ście lat temu do Roz­ła­mu.

Pro­fe­sor Tal­da­nis po­now­nie przy­sta­nę­ła obok biur­ka i się­gnę­ła po ka­raf­kę z wodą, po czym na­peł­ni­ła swój skrom­ny, gli­nia­ny kubek. Nie spie­szy­ła się. Jak każdy wy­traw­ny mówca, wie­dzia­ła, kiedy na­le­ży dać wy­brzmieć ciszy.

– Wiem, jakie hi­sto­rie opo­wia­da­cie o mnie mię­dzy sobą – kon­ty­nu­owa­ła, ob­ró­ciw­szy się do sali. – Jako pre­zent na nowy rok aka­de­mic­ki, po­twier­dzę jedną z nich. Byłam tu, gdy na­stą­pił Roz­łam. Jako nie­wie­le star­sza i nie­wie­le mą­drzej­sza od was dziew­czy­na.

Po twa­rzy Taldanis prze­biegł smut­ny uśmiech, a cała aula roz­brzmia­ła z tru­dem tłu­mio­ny­mi szep­ta­mi. Nawet Mal nie udało się bo­wiem do tej pory po­znać ja­kich­kol­wiek pew­nych fak­tów na temat jej prze­szło­ści. Oczy­wi­ście Mal zdo­ła­ła wy­ro­bić sobie pewne zda­nie, de­du­ku­jąc z frag­men­tów roz­mów czy rzu­co­nych przy­pad­ko­wo uwag, jed­nak wszyst­ko to były do­my­sły. Dziew­czy­na aż wy­chy­li­ła się do przo­du, by nie umknę­ło jej ani jedno słowo.

– Nie­dłu­go przed­tem – wzno­wi­ła wy­kła­dow­czy­ni – ukoń­czy­łam swoje szko­le­nie pod­sta­wo­we i roz­po­czę­łam prak­ty­kę u mi­strza Ra­giu­sa, jed­ne­go z naj­bar­dziej uzdol­nio­nych Czer­pa­czy, jacy kie­dy­kol­wiek żyli. Jak nikt inny wła­dał mocą pio­ru­nów i wody. Ja zaś, jako bez­myśl­ny, za­du­rzo­ny pod­lo­tek – po­stać, z którą z pew­no­ścią je­ste­ście w sta­nie się iden­ty­fi­ko­wać – uwa­ża­łam go za czło­wie­ka nie­omyl­ne­go. Tak było, póki pew­ne­go dnia nie wtar­gnął do mo­je­go po­ko­ju odu­rzo­ny mocą i pró­bo­wał zgwał­cić. Gdy zaś za­czę­łam się bro­nić, niemal ro­ze­rwał mnie na strzę­py.

Pro­fe­sor Tal­da­nis po­wio­dła spoj­rze­niem po rzę­dach sie­dzeń, które wy­peł­ni­ła nagle gro­bo­wa cisza.

– Na moje szczę­ście, wście­kły mistrz uwol­nił w jed­nym mo­men­cie tyle magii, że za­wa­li­ło się całe skrzy­dło bu­dyn­ku. To, że prze­ży­łam ten dzień, to nie za­słu­ga moich umie­jęt­no­ści ma­gicz­nych czy po­sia­da­nej wie­dzy, lecz czy­sty przy­pa­dek.

Do­pie­ro teraz Tal­da­nis nieco się zgar­bi­ła, a jej wzrok od­biegł w bok, spo­glą­da­jąc w od­le­głą prze­szłość. Zaraz jed­nak na po­wrót wy­prę­ży­ła się jak stru­na i do­da­ła:

– To po­win­no uciąć przy­naj­mniej kilka plo­tek na mój temat. Nie to jed­nak było celem tej opo­wie­ści. Chcia­łam wam uzmy­sło­wić, że wbrew obie­go­wej opi­nii, Roz­łam nie był za­pla­no­wa­nym prze­wro­tem, ma­ją­cym na celu zmo­no­po­li­zo­wa­nie magii i wła­dzy w rę­kach męż­czyzn. Nie, Ra­gius i po­zo­sta­li za­wi­ni­li je­dy­nie grze­chem chci­wo­ści. Po­żą­da­li nie wła­dzy i po­tę­gi, lecz wie­dzy, spo­so­bu by od­mie­nić nasz świat. Do dziś nie wiemy, w jaki spo­sób ze­rwa­li za­sa­dy rów­no­wa­gi. Ale zy­ska­li w ten spo­sób do­stęp do nie­ogra­ni­czo­nej ni­czym mocy, sze­rzą­cej de­struk­cję i znisz­cze­nie wśród źró­deł, z któ­rych Czer­pa­li. To nie byli już lu­dzie, ale de­mo­ny, pa­ra­dok­sal­nie prze­ko­na­ne o swo­jej bo­sko­ści.

– Ko­lej­nym współ­cze­snym fał­szem – kon­ty­nu­owa­ła wy­kła­dow­czy­ni na­wil­żyw­szy gar­dło wodą z kubka – jest uka­za­nie Roz­ła­mu jako wojny płci. To oczy­wi­ście bzdu­ra. To­czy­ła się po­mię­dzy całym świa­tem, a grupą bluź­nier­ców. Wie­cie, ilu magów Czer­pa­nia dzia­ła­ło wów­czas w kró­le­stwie? Ty­siąc. Do tego pra­wie trzy ty­sią­ce uczniów na róż­nych szcze­blach ma­gicz­nej edu­ka­cji. Spo­śród nich, do grupy Ra­giu­sa na­le­żał tuzin. Dwa­na­ścio­ro męż­czyzn i ko­biet, któ­rzy do­pro­wa­dzi­li do fi­zycz­ne­go roz­pa­du kon­ty­nen­tu i w jedną noc stwo­rzy­li nowy ocean. Po wszyst­kim zo­sta­ła nas za­le­d­wie garst­ka. Wspól­nie po­sta­no­wi­li­śmy, że pier­wia­stek męski jest zbyt agre­syw­ny i na­le­ży na za­wsze od­ciąć go od ko­rzy­sta­nia z daru. Wszy­scy ma­go­wie pod­da­li się temu osą­do­wi bez wa­ha­nia. Pa­mię­taj­cie, że dziś mło­dzi chłop­cy w każ­dym po­ko­le­niu po­no­szą wiel­ką ofia­rę, pod­da­jąc się wy­tłu­mie­niu przez Kręgi Czer­pa­czy. Tym­cza­sem, nawet na ko­ry­ta­rzach tego uni­wer­sy­te­tu, sze­rzą się plot­ki, że od lat od­bie­ra­my ma­łych chłop­ców ich ro­dzi­com i prze­pro­wa­dza­my na nich ma­gicz­ne eks­pe­ry­men­ty.

Na te słowa ze swo­je­go przy­po­mi­na­ją­ce­go tron drew­nia­ne­go sie­dzi­ska z boku sceny po­wsta­ła ubra­na w po­włó­czy­stą białą szatę rek­tor Sa­ka­ris i po­wo­li po­de­szła do pro­fe­sor Tal­da­nis. Wy­so­ka, nie­zdro­wo wręcz szczu­pła ko­bie­ta z krót­ki­mi wło­sa­mi ko­lo­ru po­pie­la­ty blond swoją po­sta­wą na­tych­miast wzbu­dza­ła re­spekt i sza­cu­nek. Wy­glą­da­ła co naj­mniej o po­ło­wę mło­dziej od sę­dzi­wej bi­blio­te­kar­ki, ale Mal po­dej­rze­wa­ła, że to je­dy­nie po­zo­ry.

– Ostat­nio, takie nie­do­rzecz­ne hi­sto­rie przy­bra­ły na sile. – Wy­kła­dow­czy­ni ski­nę­ła głową Sa­ka­ris. – Dla­te­go wspól­nie z panią rek­tor po­sta­no­wi­ły­śmy, że mu­si­cie znać wszyst­kie fakty. Dawno temu, wszel­kie kwe­stie zwią­za­ne z Roz­ła­mem zo­sta­ły usu­nię­te z pro­gra­mu na­ucza­nia, aby chro­nić wasze młode umy­sły. W pierw­szych de­ka­dach po woj­nie by­wa­ło, że uczen­ni­ce… nad­mier­nie eks­cy­to­wa­ły się opo­wie­ścia­mi o po­tęż­nych za­klę­ciach i nie­ogra­ni­czo­nej mocy. Do­pro­wa­dzi­ło to do kilku tra­ge­dii, które wy­mu­si­ły na nas takie dzia­ła­nia. Jed­nak dziś, gdy wasze bez­pie­czeń­stwo jest…

– Dziś jed­nak wy­ma­ga­my od was – wtrą­ci­ła się rek­tor, za­ska­ku­jąc tym Tal­da­nis – by­ście wszyst­kie stały się am­ba­sa­dor­ka­mi na­szej szko­ły. Mu­si­cie na każ­dym kroku pre­zen­to­wać nie tylko dumę z przy­na­leż­no­ści do tak sza­cow­nej in­sty­tu­cji, ale i po­ko­rę, jako osoby po­sia­da­ją­ce dar. Sta­raj­cie się po­ka­zać lu­dziom, że to nie przy­wi­lej, za­pew­nia­ją­cy wła­dzę i wpły­wy, lecz służ­ba wszyst­kim miesz­kań­com i moż­li­wość nie­sie­nia im po­mo­cy.

Skon­ster­no­wa­na pro­fe­sor teo­rii magii chcia­ła coś wtrą­cić, ale Sa­ka­ris ani my­śla­ła do­pu­ścić ją do głosu.

– Mam na­dzie­ję, że za trzy mie­sią­ce spo­tka­my się tu po­now­nie w bar­dziej po­god­nej at­mos­fe­rze, by świę­to­wać zi­mo­we prze­si­le­nie. Przy­go­tuj­cie się do­brze do swo­ich prób, ale nie za­po­mi­naj­cie rów­nież nauki, pły­ną­cej z dzi­siej­sze­go wy­kła­du. Bez dal­szej zwło­ki ogła­szam więc po­czą­tek no­we­go se­me­stru!

 

***

 

Gdyby stwier­dzić, że przez ko­lej­ny mie­siąc Ma­lvin­dis żyła w bi­blio­te­ce, to nie by­ło­by to zbyt wiel­kie nad­uży­cie. Dziew­czy­na wsta­wa­ła skoro świt i pę­dzi­ła za­mó­wić in­te­re­su­ją­ce ją tomy, by po za­ję­ciach wró­cić i wer­to­wać je do póź­nej nocy. Ca­łe­mu wy­sił­ko­wi przy­świe­cał jeden cel – stwo­rze­nie pre­zen­ta­cji, przy któ­rej po­pi­sy Sigi wy­glą­dać będą jak ku­glar­skie sztucz­ki na wiej­skim fe­sty­nie.

To musi być coś, o czym pierw­szo­rocz­nia­ki będą słu­chać z wy­pie­ka­mi na twa­rzy jesz­cze w trzech na­stęp­nych po­ko­le­niach! – po­my­śla­ła roz­ma­rzo­na. A Sigi naje się tyle wsty­du, że zgoli głowę na łyso i wy­je­dzie wieść sa­mot­ni­cze życie w klasz­to­rze…

– Mal! Mal! – brzę­cza­ła nad jej uchem jakaś wy­jąt­ko­wo iry­tu­ją­ca mucha. – Nie mo­żesz tu spać Mal – rze­kła mucha, po czym spu­ści­ła jej na głowę ja­kieś opa­słe to­misz­cze.

– Ała! – krzyk­nę­ła Ma­lvin­dis, z tru­dem otwie­ra­jąc oczy i uno­sząc twarz z pul­pi­tu, przy któ­rym za­snę­ła.

Gdy jed­nak za­re­je­stro­wa­ła wresz­cie obec­ność sto­ją­ce­go nad nią pro­fe­so­ra Pal­bu­sa, na­tych­miast otrzeź­wia­ła i ze­rwa­ła się na nogi. Nie­ste­ty, kart­ka z księ­gi, która jesz­cze przed chwi­lą za­stę­po­wa­ła jej po­dusz­kę, zło­śli­wie przy­kle­iła się do twa­rzy i po­sta­no­wi­ła wraz z Mal po­wę­dro­wać w górę, przy akom­pa­nia­men­cie dźwię­ku dar­te­go pa­pie­ru.

– Na­pra­wię to – za­pew­ni­ła, wi­dząc kwa­śną minę pro­fe­so­ra.

– Do­pil­nuj, żeby tak się stało – oda­parł Pal­bus su­ro­wym tonem, ale w jego oczach tań­czy­ły iskier­ki we­so­ło­ści.

Wy­kła­dow­ca Hi­sto­rii Po­li­tycz­nej Pel­no­ru i Geo­gra­fii, był je­dy­nym męż­czy­zną uczą­cym na uni­wer­sy­te­cie i jed­no­cze­śnie je­dy­nym pe­da­go­giem po­zba­wio­nym daru. Choć z po­cząt­ku wła­dze uczel­ni miały pewne obawy przed za­trud­nie­niem go w szko­le peł­nej nie­let­nich dziew­cząt, to uzna­nie dla jego na­uko­we­go do­rob­ku i ta­len­tu prze­wa­ży­ły. Dziś nikt nie wy­obra­żał sobie już aka­de­mii bez tego krę­pe­go męż­czy­zny z nie­rów­nym za­ro­stem i ster­czą­cy­mi we wszyst­kich kie­run­kach wło­sa­mi.

– Chyba już pora, żebyś wró­ci­ła do do­rmi­to­rium, młoda damo – rzekł Pal­bus, wska­zu­jąc nie­prze­nik­nio­ną ciem­ność za oknem.

Mal, która prze­trzą­sa­ła wła­śnie kie­sze­nie pro­stej zie­lo­nej sukni w po­szu­ki­wa­niu wy­zwa­la­cza, po­dą­ży­ła za jego wzro­kiem.

– Rety! – wes­tchnę­ła gło­śno. – Mu­sia­łam przy­snąć na kilka minut. Albo go­dzin.

– Nie chcę być wścib­ski – za­czął nie­pew­nie pro­fe­sor – ale czy masz może jakiś pro­blem, Mal? Od ja­kie­goś czasu wy­glą­dasz, jak­byś no­ca­mi sa­mo­dziel­nie za­sy­py­wa­ła Morze Roz­ła­mu. Wiesz, że mo­żesz się do nas zwró­cić w każ­dej kwe­stii, praw­da?

– Dzię­ku­ję, pro­fe­so­rze. To na­praw­dę nic ta­kie­go – od­par­ła ze wsty­dem. – Po pro­stu nie mogę wy­my­ślić ni­cze­go wy­star­cza­ją­co spek­ta­ku­lar­ne­go na próby.

– A nie wy­star­czy po pro­stu po­ka­zać, co po­tra­fisz? Taka stu­dent­ka jak ty z pew­no­ścią nie bę­dzie miała pro­ble­mów z za­li­cze­niem.

Wi­dząc spoj­rze­nie, jakie dziew­czy­na mu po­sła­ła, Pal­bus za­chi­cho­tał i uniósł dło­nie w obron­nym ge­ście.

– Już do­brze, do­brze. Za­po­mnij, że co­kol­wiek mó­wi­łem. U was, mło­dych, am­bi­cja i pasja za­wsze wy­gry­wają z roz­sąd­kiem. Daj mi chwi­lę po­my­śleć.

Pro­fe­sor za­czął spa­ce­ro­wać po nie­wiel­kim okrę­gu, chwy­ta­jąc się co chwi­lę za brodę. Mal wy­ko­rzy­sta­ła mo­ment, by ukłuć się Wy­zwa­la­czem i sca­lić kart­kę wy­rwa­ną z księ­gi.

– Mam – wy­krzyk­nął nagle męż­czy­zna, na co stu­dent­ka pod­sko­czy­ła ze stra­chu i nie­mal roz­dar­ła pa­pier po­now­nie. Spio­ru­no­wa­ny wzro­kiem bi­blio­te­kar­ki, wy­kła­dow­ca hi­sto­rii ści­szył głos. – Pa­mię­tasz, jak nie­daw­no oma­wia­li­śmy na za­ję­ciach sto­sun­ki dy­plo­ma­tycz­ne po­mię­dzy Pel­no­rem i wschod­nim kró­le­stwem In­se­on?

Ma­lvin­dis wy­ka­zy­wa­ła nikłe za­in­te­re­so­wa­nie te­ma­ta­mi nie­po­wią­za­ny­mi bez­po­śred­nio ze sztu­ką ma­gicz­ną, ale jako praw­dzi­wa pry­mu­ska nie za­nie­dby­wa­ła nauki w żad­nej dzie­dzi­nie, wobec czego ski­nę­ła głową.

– Przy­go­to­wu­jąc się do wy­kła­du – cią­gnął Pal­bus z ta­jem­ni­czym bły­skiem w oku – na­tkną­łem się na starą kro­ni­kę, jesz­cze sprzed Roz­ła­mu, opi­su­ją­cą wza­jem­ne wi­zy­ty po­słów obu kra­jów. Jest tam frag­ment, który, jak sądzę, może cię za­in­spi­ro­wać.

Pro­fe­sor objął dziew­czy­nę ra­mie­niem i kon­spi­ra­cyj­nie roz­glą­da­jąc się na boki po­pro­wa­dził ją w kąt czy­tel­ni.

– Jest tylko jeden pro­blem – wy­szep­tał. – Ofi­cjal­nie, ta kro­ni­ka znaj­du­je się w wy­ka­zie ksiąg za­ka­za­nych. Nie ma w niej ni­cze­go złego – za­pew­nił po­spiesz­nie, wi­dząc scep­tycz­ne spoj­rze­nie Mal. – Każdy tekst sprzed Roz­ła­mu jest cen­zu­ro­wa­ny, jako po­ten­cjal­nie nie­bez­piecz­ny dla współ­cze­sne­go po­rząd­ku. Ale zer­k­nąć nie za­szko­dzi, praw­da?

Pro­fe­sor pu­ścił oko do Mal, uśmiech­nął się sze­ro­ko i ocze­ki­wał na jej od­po­wiedź.

– Ale czy nie wpad­nę przez to w kło­po­ty? – za­py­ta­ła i z nie­po­ko­jem przy­gry­zła dolną wargę, gdy przez głowę prze­mknę­ła jej wizja, w któ­rej klę­cza­ła na dy­wa­ni­ku przed rek­tor Sa­ka­ris i bijąc czo­łem w pod­ło­gę bła­ga­ła, by nie wy­rzu­ca­ła jej ze szko­ły.

Pal­bus wes­tchnął głę­bo­ko, wy­pro­sto­wał się na całą swoją nie­zbyt im­po­nu­ją­cą wy­so­kość i po­krę­cił głową. Przy­ja­zny uśmiech jed­nak po­zo­stał na jego twa­rzy.

– Na­praw­dę je­steś ty­po­wą pry­mu­ską, Mal. Trud­no, je­stem pe­wien, że znaj­dziesz inny spo­sób by wszyst­kich za­chwy­cić. Po­wo­dze­nia! – ży­czył jej na ko­niec, po czym od­wró­cił się, by odejść.

– Zgoda! – syk­nę­ła cicho Ma­lvin­dis, chwy­ta­jąc roz­czo­chra­ne­go męż­czy­znę za rękaw. – Pro­szę przy­nieść mi tę księ­gę.

Pro­fe­sor kiw­nął głową z za­do­wo­le­niem, jakby do­sko­na­le wie­dział, że cie­ka­wość i żądza wie­dzy Mal mu­sia­ły zwy­cię­żyć.

– Jutro po za­ję­ciach. Gdy wszy­scy wyjdą – po­wie­dział ko­micz­nie po­waż­nym tonem, po czym za­krył twarz frag­men­tem szaty i ni­czym zło­czyń­ca z te­atru dla dzie­ci, na pal­cach wy­co­fał się do wyj­ścia.

Mal spo­glą­da­ła za nim z uśmie­chem, jed­nak w duchu za­sta­na­wia­ła się, czy pod­ję­ła słusz­ną de­cy­zję.

 

***

 

Ma­lvin­dis ze­bra­ła swoje rze­czy i wy­szła z bi­blio­te­ki wkrót­ce po pro­fe­so­rze. Rze­czy­wi­ście, na ze­wnątrz było już ciem­no. Do po­cząt­ku zimy zo­stał jed­nak nie­speł­na mie­siąc i słoń­ce szyb­ko cho­wa­ło się za ho­ry­zont. Go­dzi­na nie była więc wcale tak późna i po­mię­dzy bu­dyn­ka­mi kam­pu­su krą­ży­ło jesz­cze wiele stu­den­tek, o czym świad­czy­ły po­ru­sza­ją­ce się w ciem­no­ści we wszyst­kich kie­run­kach ogni­ki lamp olej­nych. Mal była nieco za­wie­dzio­na, gdy po przy­by­ciu na uni­wer­sy­tet, oka­za­ło się, że nie ma tu ma­gicz­ne­go oświe­tle­nia, otwie­ra­nych magią drzwi czy le­wi­tu­ją­cych scho­dów. Na­uczy­cie­le szyb­ko wy­bi­ja­li uczen­ni­com z głowy dzie­cię­ce ma­rze­nia o tak fry­wol­nym ko­rzy­sta­niu z magii. Wszyst­ko na uni­wer­sy­te­cie było bar­dzo… zwy­czaj­ne, ale jed­no­cze­śnie nie było. Mal czuła w tym miej­scu pewną ener­gię, któ­rej nie do­świad­czy­ła ni­g­dzie in­dziej. Za­ło­ży­cie­le za­pew­ne nie bez przy­czy­ny wy­bra­li wła­śnie tę lo­ka­li­za­cję dla szko­ły Czer­pa­nia.

Dziew­czy­na roz­my­śla­ła dalej, nie­spiesz­nie po­dą­ża­jąc par­ko­wą alej­ką w kie­run­ku do­rmi­to­rium. Ścież­ka była mocno błot­ni­sta po ob­fi­tych desz­czach, jakie zdo­mi­no­wa­ły po­go­dę tej je­sie­ni. Mal po­my­śla­ła, że po­win­na nieco pod­wi­nąć suk­nię, by jej nie za­bru­dzić. Miała ich tylko trzy, więc nie mogła sobie na to po­zwo­lić. Co in­ne­go Sigi. Nie­raz wi­dzia­ła, jak ry­wal­ka na po­ran­nych wy­kła­dach pre­zen­tu­je jeden obrzy­dli­wie bo­ga­ty strój, by po prze­rwie obia­do­wej zmie­nić cały kom­plet na inny, w ni­czym nie ustę­pu­ją­cy pierw­sze­mu.

Sama myśl o ko­le­żan­ce wy­star­cza­ła, by zi­ry­to­wać Mal. Przy­spie­szy­ła więc, na­ła­do­wa­na ne­ga­tyw­ny­mi emo­cja­mi. Przy ko­lej­nym kroku, jej prawa stopa za­ska­ku­ją­co szyb­ko stra­ci­ła kon­takt z pod­ło­żem. Za­miast przy­jąć na sie­bie cię­żar ciała dziew­czy­ny i dać wy­su­nąć się na przód lewej ko­le­żan­ce, zdra­dziec­ko ucie­kła do tyłu, sku­tecz­nie po­zba­wia­jąc Mal rów­no­wa­gi. Przez se­kun­dę, bądź dwie, wy­ko­ny­wa­ła jesz­cze sza­lo­ny, de­spe­rac­ki ta­niec, ale nic już nie mogło jej po­wstrzy­mać przed upad­kiem. Ze spek­ta­ku­lar­nym wil­got­nym pla­śnię­ciem ru­nę­ła twa­rzą w zimne błoto.

Żeby nikt tego nie wi­dział, żeby tylko nikt nie wi­dział… – przez do­brych kilka se­kund była to je­dy­na myśl, jaką zdołała ufor­mo­wać Ma­lvin­dis.

Nic się jed­nak nie wy­da­rzy­ło. Po­wo­li otwo­rzy­ła za­le­pio­ne breją oczy. O dziwo, upusz­czo­na la­tar­nia nie zga­sła. Wtem usły­sza­ła ciche par­sk­nię­cie i z tru­dem tłu­mio­ny chi­chot. Od­wró­ci­ła głowę w prawo i uj­rza­ła trzy pary wy­so­kich butów z de­li­kat­nej cie­lę­cej skóry.

Osta­tecz­nie upo­ko­rzo­na dziew­czy­na unio­sła wzrok, tylko by po­twier­dzić swoje naj­gor­sze obawy. Sigi i jej dwa pie­ski sa­lo­no­we, Mar­gis i Esme­ris, które nie od­stę­po­wa­ły jej nigdy na krok. Choć pre­cy­zyj­niej by­ło­by na­zwać je bul­te­rie­ra­mi. Były ma­syw­ne i sze­ro­kie w ra­mio­nach. Sigi wy­glą­da­ła przy nich jak patyk mię­dzy dwoma dę­ba­mi. Dziew­czę­ta na­le­ża­ły do mniej zna­czą­cych szla­chec­kich rodów i pil­no­wa­nie Si­gi­men­dis pod­czas jej po­by­tu na uni­wer­sy­te­cie było spo­so­bem, aby wku­pić się w łaski jej ro­dzi­ny. Zresz­tą, lu­bi­ły rzą­dzić i znę­cać się nad in­ny­mi stu­dent­ka­mi, więc była to dla nich czy­sta przy­jem­ność. Sigi rów­nież od­po­wia­dał taki układ. Mar­gis i Esme­ris nie były zbyt atrak­cyj­ne, co po­przez kon­trast pod­kre­śla­ło jesz­cze wa­lo­ry uczel­nia­nej pięk­no­ści. Ry­wal­ka Ma­lvin­dis wy­bit­nie nie lu­bi­ła bo­wiem po­ka­zy­wać się w to­wa­rzy­stwie in­nych ład­nych dziew­czyn. Za­wsze chcia­ła sku­piać uwagę wy­łącz­nie na sobie.

– Pro­szę, pro­szę. Kogo my tu mamy? – za­gad­nę­ła Mar­gis, po­chy­la­jąc się z la­tar­nią w dłoni nad pró­bu­ją­cą po­wstać Mal.

Dziew­czy­nie udało się dźwi­gnąć na ko­la­na, jed­nak cięż­ka od wody i błota suk­nia cia­sno oplo­tła nogi po­ni­żo­nej stu­dent­ki, sku­tecz­nie blo­ku­jąc jej sta­ra­nia, by pod­nieść się z klę­czek. Marg i Esme pę­ka­ły ze śmie­chu.

– Pa­trz­cie, wy­glą­da jak nowo na­ro­dzo­ne źre­bię! – ryk­nę­ła druga z dziew­czyn, wska­zu­jąc pal­cem Ma­lvin­dis.

– Bar­dziej jak pro­się. Praw­da, Pro­siacz­ku? – wtó­ro­wa­ła jej Mar­gis.

Mal zbie­ra­ła siły, pró­bu­jąc prze­kie­ro­wać ro­sną­cą furię w ener­gię, która po­zwo­li jej wy­rwać się z tego bagna i po­gnać co sił do do­rmi­to­rium.

Spo­mię­dzy po­skle­ja­nych bło­tem loków do­strze­gła, że Sigi nie do­łą­czy­ła do we­so­ło­ści ko­le­ża­nek. Wy­glą­da­ła ra­czej na… zmar­twio­ną? I ten dys­kret­ny ruch ręką, którą jed­nak zaraz cof­nę­ła.

Czy ona chcia­ła pomóc mi wstać? Nie, to nie­moż­li­we – po­my­śla­ła Mal na­tych­miast. Je­że­li za­czy­nam do­strze­gać ja­kieś ludz­kie uczu­cia i od­ru­chy u Si­gi­men­dis, Kró­lo­wej Lodu, to zna­czy, że nie jest ze mną do­brze.

Jed­nym ru­chem Ma­lvin­dis za­dar­ła wa­żą­cą tonę suk­nię, wsta­ła na nogi i po­ty­ka­jąc się co chwi­lę po­bie­gła przed sie­bie. Przez gro­ma­dzą­ce się w oczach łzy z tru­dem wi­dzia­ła dokąd zmie­rza, lecz w tym mo­men­cie dla Mal li­czy­ło się wy­łącz­nie to, że roz­brzmie­wa­ją­ce za ple­ca­mi śmie­chy były coraz cich­sze.

 

*** 

 

Tej nocy Mal nie zmru­ży­ła oka. Po so­lid­nej ką­pie­li usia­dła na swoim łóżku, owi­nę­ła się ple­dem i za­mar­ła w tej po­zy­cji. Łzy pły­nę­ły jej z oczu, a bez­sil­ność ła­pa­ła za gar­dło i dła­wi­ła od­dech. Wie­dzia­ła, że to ir­ra­cjo­nal­ne. Prze­cież nic się nie wy­da­rzy­ło. Po­śli­zgnę­ła się i znisz­czy­ła su­kien­kę. Wiel­kie mi rze­czy. A jed­nak po­czu­cie wła­snej war­to­ści i duma, którą bu­do­wa­ła w sobie przez dwa lata cięż­kiej pracy na uczel­ni, ru­nę­ły jak domek z kart, zdmuch­nię­te ledwo od­czu­wal­nym po­wie­wem.

Je­steś Ma­lvin­dis. Bę­dziesz naj­wspa­nial­szym Ma­giem Czer­pa­nia w dzie­jach – po­wie­dzia­ła sobie, gdy niebo za­czę­ło się roz­ja­śniać, zwia­stu­jąc na­dej­ście ko­lej­ne­go dnia. I żadna ilość błota tego nie zmie­ni!

Mal wie­dzia­ła już jed­nak, że pod­czas nad­cho­dzą­cych prób nie bę­dzie sta­ra­ła się udo­wad­niać cze­go­kol­wiek innym. Musi spraw­dzić samą sie­bie. Po­znać, gdzie leży limit jej moż­li­wo­ści i prze­kro­czyć go. A do tego z pew­no­ścią nie wy­star­czą ma­gicz­ne tech­ni­ki, ja­kich uczą jej wy­kła­dow­cy.

 

Zgod­nie z obiet­ni­cą, pro­fe­sor Pal­bus na ko­niec zajęć z geo­gra­fii po­pro­sił Mal, by zo­sta­ła jesz­cze chwi­lę, po czym wrę­czył jej nie­po­zor­nych roz­mia­rów książ­kę z za­zna­czo­nym od­po­wied­nim roz­dzia­łem. Po­in­for­mo­wał ją, że nie musi się spie­szyć i może za­trzy­mać kro­ni­kę aż do zi­mo­wych prób. Pal­bus jesz­cze raz prze­strzegł ją, by trzy­ma­ła ich mały se­kret w ta­jem­ni­cy, po czym w po­śpie­chu opu­ścił salę wy­kła­do­wą.

Ma­lvin­dis po­sta­no­wi­ła nie cze­kać z lek­tu­rą do wie­czo­ra. Wpa­ro­wa­ła na ostat­nie tego dnia za­ję­cia z me­dy­cy­ny ni­czym hu­ra­gan i uspra­wie­dli­wia­jąc się “ko­bie­cy­mi pro­ble­ma­mi” po­gna­ła do do­rmi­to­rium.

Choć na­uczy­ciel był uprzej­my za­zna­czyć frag­ment, który miał na myśli, książ­ka był na tyle cien­ka, że Mal po­sta­no­wi­ła prze­czy­tać ją w ca­ło­ści. Pal­bus nie był wszak ma­giem i być może umknę­ło mu jesz­cze coś, co mogło oka­zać się przy­dat­ne. Kro­ni­ka na­pi­sa­na była jed­nak tak ar­cha­icz­nym ję­zy­kiem, że Mal nie­raz mu­sia­ła czy­tać jakiś ustęp po­now­nie, lub się­gać po słow­nik sta­ro­pel­nor­skie­go. Gdy więc do­tar­ła do roz­dzia­łu re­ko­men­do­wa­ne­go przez pro­fe­so­ra, zbli­ża­ła się już pół­noc. Ha­ła­sy z pokoi po­zo­sta­łych stu­den­tek po­wo­li mil­kły, a Mal po­now­nie za­głę­bi­ła się w lek­tu­rze.

 

W temże trzy­dzie­stym czwar­tym roku pa­no­wa­nia króla na­sze­go Pel­no­riu­sa XVI, do bram Va­scul­li za­wi­ta­ła li­czą­ca dwie setki ludzi de­le­ga­cja z da­le­kie­go In­se­onu. Prze­wo­dzą­cy jej poseł o imie­niu Se­obak, przy­wiózł wiele darów oraz po­zdro­wie­nia od swego su­we­re­na, króla Che­nu­na.

Po­sel­stwo to wy­cze­ki­wa­ne było na dwo­rze od bez mała dwóch mie­się­cy, jed­nak trud­ne wa­run­ki po­dró­ży i nie­sprzy­ja­ją­ca aura zna­czą­co opóź­ni­ły ich marsz. Wład­ca nasz, mi­ło­sier­ny Pel­no­rius, nie po­czy­tał tego za afront, lecz przy­jął gości z prze­py­chem, jakby to sam wschod­ni król przy­był z wi­zy­tą.

 

Na­stęp­nie kro­ni­karz wy­mie­niał po kolei człon­ków de­le­ga­cji oraz eg­zo­tycz­ne po­da­run­ki. Potem roz­pi­sy­wał się na temat hoj­no­ści króla Pel­no­ru i wy­staw­nych ban­kie­tów. Było to na tyle nudne i mo­no­ton­ne, że Mal z tru­dem utrzy­my­wa­ła w górze po­wie­ki. Ko­lej­ny frag­ment spra­wił jed­nak, że mo­men­tal­nie się roz­bu­dzi­ła.

 

Tego dnia poseł Se­obak wspo­mniał, że król In­se­onu wiele sły­szał, o cu­dow­nych mo­cach na­szych Magów Czer­pa­nia. Jego Wy­so­kość na­tych­miast sko­rzy­stał z tej oka­zji i za­pro­po­no­wał pokaz umie­jęt­no­ści naj­lep­szych Czer­pa­czy na­szych cza­sów – mi­strzów Aspe­riu­sa i Sa­lvu­sa oraz mi­strzy­ni Ga­lve­ris. Król nie sta­wiał przed tą trój­ką wy­so­kich wy­ma­gań. Wszak wszyst­kim wia­do­mo, że w kra­inach wscho­du Czer­pa­nia używa się wy­łącz­nie w celu uzdra­wia­nia. Mi­strzo­wie nie za­mie­rza­li jed­nak ogra­ni­czyć się je­dy­nie do kilku sztu­czek, al­bo­wiem ich wza­jem­na ry­wa­li­za­cja nie była dla ni­ko­go ta­jem­ni­cą. Po­trak­to­waw­szy całe wy­da­rze­nie ni­czym ka­me­ral­ny tur­niej ma­gicz­ny, każdy z Czer­pa­czy dał z sie­bie wszyst­ko, za­dzi­wia­jąc nie tylko za­gra­nicz­ne­go posła, lecz nawet sa­me­go króla Pel­no­ru.

Jako pierw­szy wy­stą­pił mistrz Aspe­rius, spe­cja­li­zu­ją­cy się w czer­pa­niu ener­gii gro­ma­dzą­cej się w chmu­rach i po­wie­trzu. Za­wcza­su kazał on przy­go­to­wać setki sło­mia­nych ku­kieł i roz­sta­wić je na polu pod zam­kiem, gdzie za­wo­dy ry­cer­skie zwy­kły się od­by­wać. Na oczach zgro­ma­dzo­nej pu­blicz­no­ści wszedł mię­dzy sło­mia­nych prze­ciw­ni­ków i po­czął się kon­cen­tro­wać. Niebo spo­wi­ły czar­ne chmu­ry, a na­stęp­nie z nieba lunął rzę­si­sty deszcz. Wkrót­ce w od­da­li roz­le­gły się pierw­sze gromy. Nagle bły­ska­wi­ca roz­dzie­li­ła roz­ta­cza­ją­cy się przed nami obraz na po­ło­wy. W samym zaś środ­ku, w miej­scu, gdzie ude­rzył pio­run, stał sza­now­ny Aspe­rius, cały lśnią­cy od za­czerp­nię­tej mocy. Trwa­ło to mgnie­nie oka, po czym mag wy­rzu­cił z sie­bie ty­sią­ce drob­nych wy­ła­do­wań, które ni­czym fala ro­ze­szły się po polu. Naj­pierw po­czu­li­śmy prze­siąk­nię­te ozo­nem po­wie­trze, a na­stęp­nie uj­rze­li­śmy, że wszyst­kie roz­sta­wio­ne kukły, imi­tu­ją­ce ob­cych żoł­nie­rzy, nie tylko za­pło­nę­ły po­mi­mo desz­czu, ale wraz z ota­cza­ją­cą je zie­mią zmie­ni­ły się w po­piół. Pokaz mi­li­tar­ne­go za­sto­so­wa­nia Czer­pa­nia wpra­wił posła In­se­on w osłu­pie­nie.

Gdy spo­mię­dzy chmur po­now­nie wy­chy­nę­ło słoń­ce, sta­nął przed nami mistrz Sa­lvus. Nie po­czy­nił żad­nych spe­cjal­nych przy­go­to­wań, ani nie od­da­lał się znacz­nie od wi­dzów. Za­ka­sał je­dy­nie rę­ka­wy i po­grą­żył się w kon­cen­tra­cji. Znaj­du­ją­ce się za nim drze­wa i trawa za­czę­ły żółk­nąć, jakby je­sień na­de­szła z wy­prze­dze­niem. Przed Sa­lvu­sem zaś z ziemi wy­ro­sły nie­spiesz­nie dwa pędy. Wzno­si­ły się coraz wyżej, aż wresz­cie dwu­krot­nie prze­wyż­szy­ły sto­ją­ce­go obok męż­czy­znę, a ich ło­dy­gi zdrew­nia­ły. Przy­ra­sta­ły w nich ko­lej­ne słoje, a ich po­wierzch­nia stała się pół­płyn­na. Gdy po­now­nie za­sty­gła, była gład­ka ni­czym po­le­ro­wa­ne ty­go­dnia­mi drew­no, a przed nami znaj­do­wa­ły się dwie po­tęż­ne fi­gu­ry, przed­sta­wia­ją­ce z nie­sa­mo­wi­tą szcze­gó­ło­wo­ścią po­sta­cie króla Pel­no­riu­sa i posła Se­oba­ka. W ten wła­śnie spo­sób po­ka­za­li­śmy siłę na­szej kul­tu­ry i sztu­ki.

Na ko­niec nad­szedł czas po­pi­su mi­strzy­ni Ga­lve­ris, nie ma­ją­cej sobie rów­nych w ko­rzy­sta­niu z Magii Krwi.

 

Ma­lvin­dis ode­tchnę­ła z ulgą. Wresz­cie coś, co może oka­zać się przy­dat­ne. Tech­ni­ki sto­so­wa­ne przez Czer­pa­czy Ze­wnętrz­nych, choć fa­scy­nu­ją­ce, były je­dy­nie cie­ka­wost­ką, która w żaden spo­sób nie mogła pomóc dziew­czy­nie w cza­sie prób. Ga­lve­ris to jed­nak inna hi­sto­ria. Była Ma­giem Krwi i jedną z pierw­szych ko­biet peł­nią­cych funk­cję rek­to­ra Uni­wer­sy­te­tu Magii w Va­scul­li. Gdyby Mal udało się sko­pio­wać jej pokaz…

 

Rek­tor naj­wspa­nial­szej uczel­ni kon­ty­nen­tu, po­zdro­wiw­szy Jego Wy­so­kość oraz Se­oba­ka, za­py­ta­ła o to­wa­rzy­szą­ce­go po­sło­wi ty­gry­sa, pa­sia­stą be­stię z dzi­kich krain. Dy­plo­ma­ta ostrzegł ma­gicz­kę, że zwie­rzę wy­tre­so­wa­no tak, by słu­cha­ło wy­łącz­nie jego roz­ka­zów. Ta jed­nak z nie­prze­nik­nio­ną twa­rzą wy­ję­ła spo­mię­dzy wło­sów długą szpi­lę i na­kłu­ła nią palec. Rek­tor Ga­lve­ris po­de­szła bez stra­chu do dra­pież­ni­ka i na­głym ru­chem wbiła szpi­lę w kark sko­ło­wa­ne­go zwie­rzę­cia. Poseł wów­czas po­wstał obu­rzo­ny, lecz to co stało się póź­niej spra­wi­ło, że rów­nie szyb­ko po­wró­cił na swoje miej­sce. Oczy ma­gicz­ki za­bły­sły bo­wiem na mo­ment, po czym od­da­li­ła się o kilka kro­ków od wi­dzów, a ty­grys po­dą­żył za nią, ni­czym wier­ny pies. Gdy przy­sta­nę­li, ty­grys za­rzu­cił mi­strzy­ni swe mo­car­ne łapy na ra­mio­na, po czym dwój­ka za­czę­ła plą­sać po are­nie w takt nie sły­sza­nej przez ni­ko­go me­lo­dii. Kiedy skoń­czy­li, nie­co­dzien­ni part­ne­rzy roz­dzie­li­li się i uni­so­no ukło­ni­li się bi­ją­cej brawa pu­blicz­no­ści. Z nie­do­wie­rza­niem pa­trzy­li na to wszyst­ko nie tylko wy­słan­nik In­se­onu, lecz także sam król Pel­no­rius, a nawet mi­strzo­wie Aspe­rius i Sa­lvus, któ­rzy przy­zna­li po cza­sie, że nigdy wcze­śniej nie wi­dzie­li cze­goś po­dob­ne­go.

 

To jest to! – po­my­śla­la pod­eks­cy­to­wa­na Mal. Wpły­wa­nie na umy­sły po­przez trans­fer esen­cji!

Stu­dent­ka nigdy wcze­śniej nie sły­sza­ła, by ktoś ko­rzy­stał z ta­kiej tech­ni­ki. Być może zo­sta­ła za­po­mnia­na wraz z wie­lo­ma in­ny­mi, pod­czas Roz­ła­mu. Ni­ko­mu więc nie udało się po­wtó­rzyć wy­czy­nu Ga­lve­ris przez nie­mal dwie­ście lat. Mal miała na to mie­siąc.

Będę po­trze­bo­wa­ła ja­kichś kró­li­ków do­świad­czal­nych – po­my­śla­ła, od­pły­wa­jąc w błogi sen.

 

***

 

Ma­lvin­dis zna­la­zła “chęt­ne”, a przy­naj­mniej nie pro­te­stu­ją­ce za­nad­to, kró­li­ki, a także kury, owce, kozy i krowy, w go­spo­dar­stwie do­star­cza­ją­cym pro­duk­ty rolne na wy­łącz­ność uni­wer­sy­te­tu. Na­kłu­cia nie prze­szka­dza­ły szcze­gól­nie zwie­rzę­tom. Ale samej Mal mocno już do­skwie­ra­ły licz­ne drob­ne rany na dło­niach. By­ło­by to jed­nak nie­istot­ne, gdyby wią­za­ło się z suk­ce­sem. Nie­ste­ty, kiedy już uda­wa­ło jej się na­wią­zać więź, wy­star­czy­ło, że lekko zdez­o­rien­to­wa­ne zwie­rzę po­trzą­snę­ło głową i już się rwała. Coś ją blo­ko­wa­ło. Nie chcia­ła jed­nak na­ci­skać ze zbyt dużą siłą, aby nie zro­bić krzyw­dy swo­ich mi­mo­wol­nym ochot­ni­kom. Do prób zaś zo­stał już tylko ty­dzień.

Dziew­czy­na znaj­do­wa­ła się ak­tu­al­nie na wy­kła­dzie z Tech­nik Trans­for­ma­cji, ale jej umysł był zu­peł­nie gdzie in­dziej. Za­ję­ła nawet miej­sce na środ­ku sali, a nie jak za­wsze w pierw­szej ławce. Nagle roz­le­gło się dys­kret­ne pu­ka­nie do drzwi. Wy­kła­dow­czy­ni otwo­rzy­ła i szep­tem za­mie­ni­ła z kimś kilka słów. Od­wró­ci­ła się do sali i gło­śniej już po­wie­dzia­ła:

– Ma­lvin­dis! Zbierz swoje rze­czy i po­dejdź. Pój­dziesz z pro­fe­sor Tal­da­nis.

Gdy zdzi­wio­na Mal spa­ko­wa­ła się i kro­czy­ła w stro­nę drzwi, to­wa­rzy­szy­ło jej prze­cią­głe “uuuuu” do­bie­ga­ją­ce z gar­deł po­zo­sta­łych stu­den­tek. Łatwo dało się roz­szy­fro­wać ten dźwięk jako “Na­resz­cie! Ta ku­jon­ka w końcu coś prze­skro­ba­ła!”. A prze­cież Mal nie zro­bi­ła nic złego, praw­da?

Men­tor­ka dziew­czy­ny stała za drzwia­mi i nie wy­glą­da­ła na za­do­wo­lo­ną.

– Chodź­my – rzu­ci­ła tylko i ru­szy­ła przed sie­bie na tyle szyb­ko, że Mal mu­sia­ła pod­biec, by się z nią zrów­nać.

– Mogę wie­dzieć, o co cho­dzi? – nie­śmia­ło spy­ta­ła stu­dent­ka.

Od­po­wie­dzia­ła jej wy­łącz­nie cisza, która utrzy­my­wa­ła się, aż do­tar­ły do ga­bi­ne­tu Tal­da­nis. We­szły do środ­ka, jed­nak pod­czas gdy pro­fe­sor kro­czy­ła dalej w stro­nę biur­ka, Mal sta­nę­ła jak wryta w progu. Na jed­nym z krze­seł dla gości z za­tro­ska­ną miną sie­dzia­ła Si­gi­men­dis.

– Co ona tutaj robi? – za­żą­da­ła od­po­wie­dzi Ma­lvin­dis.

– Spo­koj­nie, Mal. Usiądź – od­par­ła Tal­da­nis, wska­zu­jąc dru­gie z krze­seł na­prze­ciw­ko.

Dziew­czy­na miała bar­dzo złe prze­czu­cia, ale wie­dzia­ła też, że zło­ścią ni­cze­go nie ugra. Usia­dła więc przy biur­ku, de­mon­stra­cyj­nie od­su­wa­jąc krze­sło z dala od Sigi.

– Zwró­co­no moją uwagę – za­czę­ła pro­fe­sor, zer­ka­jąc w kie­run­ku Si­gi­men­dis – na twoje ostat­nie wi­zy­ty w go­spo­dar­stwie.

– Śle­dzi­łaś mnie? – za­ata­ko­wa­ła ko­le­żan­kę Mal, nie mogąc utrzy­mać emo­cji na wodzy.

– Chcia­łam zo­ba­czyć, jak ta­plasz się w bło­cie z in­ny­mi pro­sia­ka­mi – od­gry­zła się młoda ary­sto­krat­ka.

– To na za­ję­cia z me­dy­cy­ny. – Mal z tru­dem prze­nio­sła wście­kły wzrok z ry­wal­ki na Tal­da­nis. – Po­bie­ra­łam prób­ki zwie­rzę­cej krwi.

– Nie kłam – prze­rwa­ła jej pro­fe­sor, a w jej gło­sie nie było sły­chać gnie­wu, lecz głę­bo­kie roz­cza­ro­wa­nie, co tym bar­dziej za­bo­la­ło jej pro­te­go­wa­ną. – Zna­la­złam kro­ni­kę. Do­my­ślam się, że nie ze­chcesz mi po­wie­dzieć, kto prze­ka­zał ci za­ka­za­ny przez Radę Uni­wer­sy­te­tu tekst?

– Nie­ste­ty, nie mogę tego zdra­dzić – od­par­ła cicho Mal, z któ­rej uszło całe po­wie­trze, gdy jej men­tor­ka po­ło­ży­ła na biur­ku książ­kę pro­fe­so­ra Pal­bu­sa.

– Wiesz, jakie to nie­bez­piecz­ne?! – wy­pa­li­ła nagle Sigi, za­ska­ku­jąc za­rów­no ko­le­żan­kę, jak i wy­kła­dow­czy­nię. – Tak się skła­da, że wy­wo­dzę się w pro­stej linii od Ga­lve­ris i do­sko­na­le znam tę hi­sto­rię. Moja przod­ki­ni była pierw­szą, która sku­tecz­nie złą­czy­ła dwa umy­sły trwa­łą wię­zią. Kro­ni­karz za­po­mniał jed­nak dodać, że ty­dzień póź­niej trze­ba było skró­cić cier­pie­nia ty­gry­sa, który za­po­mniał jak biega się na czte­rech ła­pach. Moja babka zaś, resz­tę swo­ich dni spę­dzi­ła w aresz­cie do­mo­wym, po tym jak pra­wie roz­szar­pa­ła gar­dło ja­kie­muś stu­den­to­wi, który ją zi­ry­to­wał. O mało nie do­pro­wa­dzi­ła do wojny z In­se­onem. Je­steś aro­ganc­ka, za­pa­trzo­na w sie­bie i po­zba­wio­na ogła­dy, ale my­śla­łam, że przy tym in­te­li­gent­na. Jak mo­głaś pró­bo­wać cze­goś tak głu­pie­go?

Mal za­krę­ci­ło się w gło­wie. Nie wie­dzia­ła, czy bar­dziej zszo­ko­wa­ły ją re­we­la­cje na temat nie­bez­pie­czeń­stwa, w jakie się wpa­ko­wa­ła, czy fakt, że Sigi na­praw­dę się o nią mar­twi­ła. Nim zdą­ży­ła coś od­po­wie­dzieć, pro­fe­sor Tal­da­nis prze­ka­za­ła swój wyrok.

– Jak się oczy­wi­ście do­my­ślasz, Mal, kon­fi­sku­ję tę książ­kę. Otrzy­mu­jesz rów­nież zakaz wol­ne­go wstę­pu do bi­blio­te­ki do końca se­me­stru. Je­że­li bę­dziesz cze­goś po­trze­bo­wać, zgło­sisz to bi­blio­te­kar­ce. Mo­że­cie odejść.

Wy­kła­dow­czy­ni od­wró­ci­ła się osten­ta­cyj­nie i wbiła wzrok w ja­kieś pa­pie­ry, dając jasny sy­gnał, że nie prze­wi­du­je żad­nej dys­ku­sji na ten temat. Zanim wy­bie­gła z ga­bi­ne­tu, Ma­lvin­dis rzu­ci­ła jesz­cze Sigi pełne pre­ten­sji spoj­rze­nie, mimo iż wie­dzia­ła, że dziew­czy­na w ni­czym nie za­wi­ni­ła.

 

***

 

W dniu prób Mal obu­dzi­ła się przed­wcze­śnie, w rów­nie pod­łym na­stro­ju, co przez cały ubie­gły ty­dzień. Opu­ści­ła nawet kilka zajęć, ro­biąc uży­tek z do­zwo­lo­nych nie­obec­no­ści na­gro­ma­dzo­nych przez cały se­mestr, z któ­rych do tej pory nigdy nie ko­rzy­sta­ła. W szcze­gól­no­ści omi­ja­ła zaś sze­ro­kim łu­kiem pro­fe­sor Tal­da­nis, a w miarę moż­li­wo­ści także Sigi. Było jej tak wstyd, że naj­chęt­niej nigdy już nie spoj­rza­ła­by obu w oczy.

Na próby nie przy­go­to­wa­ła ni­cze­go. Zde­cy­do­wa­ła, że prze­śli­zgnie się jak wszy­scy, ma­te­ria­li­zu­jąc kwiat, miecz, albo fi­ku­śny sto­jak na płasz­cze. Mal chcia­ła już mieć to za sobą i wy­je­chać do domu na prze­rwę zi­mo­wą. Może tam uda jej się uło­żyć sobie to wszyst­ko w gło­wie.

Z któ­re­goś z pokoi obok do­bie­ga­ły dzi­kie wrza­ski. Nie sta­no­wi­ło to ni­cze­go no­we­go, ale był już śro­dek nocy, więc to chyba lekka prze­sa­da. W nor­mal­nych oko­licz­no­ściach zi­gno­ro­wa­ła­by krzy­ki i po­szła spać dalej. Ale zły na­strój bu­dził w niej kon­fron­ta­cyj­ne za­pę­dy. Wsta­ła więc, na­rzu­ci­ła lekki płaszcz na ko­szu­lę nocną i wy­szła z po­ko­ju.

Na ko­ry­ta­rzu pa­no­wa­ła ciem­ność, jeśli nie li­czyć otwar­tych na oścież drzwi po­ko­ju Sigi. Za­wa­ha­ła się. Nie chcia­ła roz­ma­wiać z dziew­czy­ną, o któ­rej my­śla­ła naj­gor­sze rze­czy, a która oka­za­ła się znacz­nie doj­rzal­sza niż Mal. Kie­dyś jed­nak mu­sia­ła to zro­bić. Prze­pro­sić. Nadal iry­to­wa­ło ją wy­wyż­sza­nie się ko­le­żan­ki, ob­no­sze­nie z bo­gac­twem oraz jej trud­ny cha­rak­ter, jed­nak teraz wi­dzia­ła, że gdzieś we­wnątrz tego sopla lodu kryje się praw­dzi­wy czło­wiek.

Gdy zbli­ży­ła się do uchy­lo­nych drzwi, usły­sza­ła wy­raź­ne dźwię­ki ude­rzeń o ścia­nę, oraz tłu­czo­ne­go szkła. Zdzi­wi­ła się, że dawna ry­wal­ka im­pre­zu­je tak późno, w noc przed pró­ba­mi. Ow­szem, Si­gi­men­dis ko­rzy­sta­ła z życia to­wa­rzy­skie­go, ale mimo wszyst­ko za­le­ża­ło jej na wy­ni­kach w nauce.

– Sigi, czy mo­że­my chwi­lę po­roz­ma­wiać na osob­no­ści… – za­czę­ła Mal, otwie­ra­jąc sze­rzej drzwi.

Scena, która roz­gry­wa­ła się przed nią, nie tylko spra­wi­ła, że za­nie­mó­wi­ła, ale ugię­ły się rów­nież pod nią ko­la­na, przez co dziew­czy­na nie­bez­piecz­nie się za­chwia­ła.

W kom­na­cie, znacz­nie więk­szej niż po­ko­ik Mal, prze­by­wa­ło dwóch męż­czyzn w czer­wo­nych tu­ni­kach. Jeden z nich przy­trzy­my­wał szar­pią­cą się na łóżku Si­gi­men­dis, pod­czas gdy ko­lej­ny lu­bież­nie mię­to­sił jedną z jej krą­głych pier­si, a drugą dło­nią pró­bo­wał ze­rwać ko­ron­ko­we majt­ki dziew­czy­ny.

– Zo­staw­cie ją! – wy­krzyk­nę­ła osłu­pia­ła Mal, lecz jej głos za­brzmiał ża­ło­śnie i bła­gal­nie, a nie roz­ka­zu­ją­co, jak za­mie­rza­ła.

– Ucie­kaj! – zdo­ła­ła od­po­wie­dzieć Si­gi­men­dis, nim trzy­ma­ją­cy ją męż­czy­zna, a w za­sa­dzie chło­pak, nie za­mknął jej ust wy­mu­szo­nym po­ca­łun­kiem.

Drugi z na­past­ni­ków ob­ró­cił się w kie­run­ku nowej ofia­ry i ob­rzu­cił ją dra­pież­nym spoj­rze­niem.

– No i pro­szę! Wy­glą­da na to, Marv – zwró­cił się do kom­pa­na – że nie bę­dzie­my mu­sie­li się dzie­lić. Ale twoja jest ład­niej­sza, więc bę­dzie­my się zmie­niać.

W ob­le­śny spo­sób prze­je­chał ję­zy­kiem po gór­nych zę­bach, po czym rzu­cił się w kie­run­ku Mal. Miała tylko se­kun­dę na re­ak­cję, jed­nak myśli dziew­czy­ny pły­nę­ły w tym mo­men­cie w nie­by­wa­łym wprost tem­pie. Nauka bo­jo­wych za­sto­so­wań magii zde­cy­do­wa­nie nie była prio­ry­te­tem na uni­wer­sy­te­cie. W do­dat­ku nie miała przy sobie wy­zwa­la­cza. Nie mogła jed­nak teraz się wahać.

Ma­lvin­dis z ca­łych sił przy­gry­zła język, po czym splu­nę­ła w kie­run­ku prze­ciw­ni­ka. Nim jed­nak mie­szan­ka śliny i krwi do­tar­ła do celu, roz­pro­szy­ła się w po­wie­trzu i w po­sta­ci ró­żo­wej mgieł­ki wpa­dła wprost na twarz nad­bie­ga­ją­ce­go ban­dy­ty. Chło­pak otwo­rzył sze­ro­ko oczy w wy­ra­zie nie­me­go prze­ra­że­nia, po czym runął na zie­mię.

– Suka – wy­sy­czał z dru­gie­go końca po­miesz­cze­nia ten, któ­re­go zwali Marv. Tuż przy szyi Sigi trzy­mał już krót­ki nóż, a na jego pra­wej dłoni wid­nia­ło głę­bo­kie roz­cię­cie. Krew z rany na­tych­miast pa­ro­wa­ła i uno­si­ła się w po­wie­trze.

– To nie­moż­li­we – Mal wpa­try­wa­ła się w na­past­ni­ka w szoku. – Męż­czyź­ni nie mogą ko­rzy­stać z Czer­pa­nia.

– Cóż, chyba jed­nak mogą. – Chło­pak wy­szcze­rzył zęby w uśmie­chu, a w jego pra­wi­cy zma­te­ria­li­zo­wa­ła się pro­sta rę­ko­jeść oraz dłu­gie, wą­skie ostrze. – Nie ru­szaj się, szko­da by­ło­by ze­psuć ko­le­żan­ce taką ładną buźkę.

– Wiesz w ogóle kim je­stem? – wy­chry­pia­ła z tru­dem Sigi. – Kiedy moja matka się o tym dowie, każe cię…

– Ze spraw­dzo­nych źró­deł wiem, że twoja ma­muś­ka już nigdy ni­ko­mu roz­ka­zy­wać nie bę­dzie – prze­rwał jej mło­dzie­niec, a mor­der­czy błysk w jego oczach spra­wił, że Mal zro­bi­ło się nie­do­brze. – Po­win­ny­ście nam dzię­ko­wać. Chce­my was tylko przy­uczyć do no­we­go za­wo­du. Po­trak­tuj­cie to jako… prze­kwa­li­fi­ko­wa­nie. W końcu tylko do tego tak na­praw­dę się na­da­je­cie.

– Obyś sma­żył się w ogniu, ty dra­niu! – wark­nę­ła Si­gi­men­dis i szarp­nę­ła się w uści­sku swo­je­go opraw­cy.

Marv za­śmiał się nie­we­so­ło. Nie za­uwa­żył jed­nak, że ob­ra­ca­jąc głowę Sigi de­li­kat­nie za­ha­czy­ła o czu­bek jego noża, a na jej szyi za­czę­ła gro­ma­dzić się kro­pel­ka krwi. Dziew­czy­na spoj­rza­ła na Mal i nie­mal nie­zau­wa­żal­nie ski­nę­ła głową.

Sto­ją­ca wciąż przy drzwiach ma­gicz­ka przez ostat­nich kilka chwil z tru­dem zbie­ra­ła ślinę w za­schnię­tym gar­dle. Splu­nę­ła po­now­nie, jed­nak tym razem tuż po opusz­cze­niu jej ust ciecz prze­mie­ni­ła się w płyn­ny ogień, który sze­ro­kim stru­mie­niem po­pę­dził w kie­run­ku Sigi i na­past­ni­ka, ota­cza­jąc ich po­żo­gą. Je­że­li do­brze od­czy­ta­ła in­ten­cje ko­le­żan­ki, przed mo­men­tem oto­czy­ła się ma­gicz­ną tar­czą, która uchro­ni ją przed pło­mie­nia­mi. Je­że­li nie, to wła­śnie za­bi­ła Si­gi­men­dis. I bez wzglę­du na to, jak czę­sto wy­obra­ża­ła sobie, że to robi, to chyba nie prze­ży­ła­by, gdyby wy­da­rzy­ło się to na­praw­dę.

Ję­zy­ki ognia przy­ga­sły, tu i ów­dzie peł­znąc je­dy­nie po osmo­lo­nych de­skach. Po­śród po­pio­łów sie­dzia­ła za­pła­ka­na Sigi, wciąż jesz­cze w ra­mio­nach szkie­le­tu męż­czy­zny, po­kry­te­go reszt­ka­mi sczer­nia­łe­go mięsa. Odór, jaki roz­no­sił się w po­ko­ju, był nie do wy­trzy­ma­nia. Mal po­de­szła do stu­dent­ki i de­li­kat­nym ru­chem zdję­ła z niej spa­lo­ne zwło­ki. Na­stęp­nie ostroż­nie po­ło­ży­ła dłoń na ra­mie­niu Si­gi­men­dis.

– Mu­si­my iść, Sigi. Może ich być wię­cej.

Dziew­czy­na wzdry­gnę­ła się i spoj­rza­ła na Mal, jakby do­pie­ro teraz za­uwa­ży­ła jej obec­ność.

– Wiem – od­par­ła. – Ja po pro­stu… Wiem.

Blon­d­wło­sa ma­gicz­ka po­wo­li, cięż­ko opie­ra­jąc się na ko­le­żan­ce, wsta­ła z tlą­cych się po­zo­sta­ło­ści łóżka, dała się od­pro­wa­dzić kilka kro­ków, po czym wy­łą­czy­ła za­klę­cie ochro­ny przed ogniem.

– Mo­głaś mnie zabić – po­wie­dzia­ła cicho Sigi, nie pa­trząc daw­nej ry­wal­ce w oczy.

– I za­osz­czę­dzić ci osta­tecz­ne­go upo­ko­rze­nia, kiedy na­resz­cie udo­wod­nię przed wszyst­ki­mi, że je­stem od cie­bie lep­sza? – od­par­ła Mal, sta­ra­jąc się ema­no­wać pew­no­ścią sie­bie, któ­rej w ogóle nie czuła. – Tak łatwo się nie wy­wi­niesz.

Sigi pod­nio­sła wresz­cie swoje pięk­ne, prze­peł­nio­ne łzami oczy i spo­glą­da­ła dłuż­szą chwi­lę na drugą stu­dent­kę. Nagle Si­gi­men­dis ob­ję­ła ją i przy­tu­li­ła z ca­łych sił. Efekt był ko­micz­ny, bo­wiem głowa nie­wy­so­kiej Ma­lvin­dis uto­nę­ła po­mię­dzy na­gi­mi, ob­fi­ty­mi pier­sia­mi ko­le­żan­ki.

– Dzię­ku­ję ci Mal – mó­wi­ła Sigi szlo­cha­jąc i nie zwra­ca­jąc uwagi na próby wy­rwa­nia się czer­wo­nej jak burak wy­ba­wi­ciel­ki. – I prze­pra­szam cię za wszyst­ko. Ale tak bar­dzo ci za­zdro­ści­łam. Wiesz, co chcesz osią­gnąć w życiu. Masz jasno okre­ślo­ny cel i re­ali­zu­jesz go bez wzglę­du na prze­ciw­no­ści. Je­steś wolna i nikt nie ste­ru­je twoją przy­szło­ścią. Tak strasz­nie chcia­łam być tobą.

Mal udało się w końcu wy­śli­zgnąć spo­mię­dzy spo­co­nych rąk, gdy zna­cze­nie tych słów do niej do­tar­ło.

– Na­praw­dę? To ja za­wsze za­zdro­ści­łam tobie. Masz wszyst­ko – urodę, wdzięk, wy­so­kie po­cho­dze­nie, bo­gac­two, in­te­li­gen­cję i ma­gicz­ny ta­lent. Do­my­śla­łam się, że praw­do­po­dob­nie si­kasz bia­łym winem i pier­dzisz per­fu­ma­mi, acz tego nie udało mi się po­twier­dzić.

Sigi za­śmia­ła się szcze­rze, co nieco roz­ła­do­wa­ło na­pię­tą at­mos­fe­rę.

– Wi­dzisz? Tego wła­śnie się oba­wia­łam.

– Czego? – za­in­te­re­so­wa­ła się Mal.

– Że jeśli nie będę cię trzy­mać na dy­stans, to cię po­lu­bię.

– Bę­dzie­my miały mnó­stwo czasu po dro­dze, byś zmie­ni­ła zda­nie. A teraz ubie­raj się. Bie­gnie­my do bu­dyn­ku rek­to­ra­tu. Może tam się cze­goś do­wie­my.

– Racja – zgo­dzi­ła się Sigi, bez skrę­po­wa­nia spo­glą­da­jąc w dół na swe wiel­kie pier­si. Otwo­rzy­ła szafę, która cudem unik­nę­ła pło­mie­ni, i wpa­trzy­ła się w dzie­siąt­ki róż­no­ko­lo­ro­wych sukni, spód­nic i ko­szul. – Tylko co na sie­bie wło­żyć…

– Mię­dzy in­ny­mi dla­te­go wcze­śniej się nie do­ga­dy­wa­ły­śmy, przy­ja­ciół­ko – za­uwa­ży­ła Mal z sze­ro­kim uśmie­chem. – Masz coś, w czym do­brze się biega i kopie tyłki?

– Myślę, że znaj­dę coś na tę oka­zję. Dla cie­bie rów­nież.

 

***

 

Nim wy­do­sta­ły się z do­rmi­to­rium, dziew­czy­ny mu­sia­ły omi­nąć dzie­siąt­ki męż­czyzn uzbro­jo­nych w ma­gicz­ne ostrza. Nie­któ­rych chro­ni­ły rów­nież ma­gicz­ne osło­ny, co wy­ma­ga­ło już wyż­szych umie­jęt­no­ści, po­zwa­la­ją­cych na two­rze­nie rze­czy nie­ma­te­rial­nych. Sigi i Mal nie za­uwa­ży­ły jed­nak żad­nych in­nych oznak ko­rzy­sta­nia z Czer­pa­nia. Wi­dzia­ły za to wiele zwią­za­nych, la­men­tu­ją­cych stu­den­tek, w tym Mar­gis i Esme­ris, a także kilka ta­kich, które za­mil­kły już na za­wsze. W tym mo­men­cie nie mogły jed­nak ni­ko­mu pomóc. Mu­sia­ły do­trzeć do pro­fe­sor Tal­da­nis i rek­tor Sa­ka­ris. One na pewno będą wie­dzia­ły, co się dzie­je, i jak dziew­czę­ta mogą się przy­dać.

W sza­rym świe­tle przed­świ­tu nie było widać wiele. Uno­szą­ca się wszę­dzie mgła grała na ko­rzyść Mal i jej nie­ocze­ki­wa­nej przy­ja­ciół­ki. Znały kam­pus jak wła­sną kie­szeń, czego nie można było po­wie­dzieć o błą­dzą­cych w bia­łym tu­ma­nie prze­ciw­ni­kach. Bez pro­ble­mu do­tar­ły więc do bu­dyn­ku rek­to­ra­tu. Moż­li­wie jak naj­ci­szej we­szły na oto­czo­ny kruż­gan­ka­mi we­wnętrz­ny dzie­dzi­niec. Także tu do­strze­gły jed­nak krą­żą­cych po wyż­szych kon­dy­gna­cjach nie­zna­jo­mych męż­czyzn.

– Mu­si­my prze­do­stać się do ga­bi­ne­tu Tal­da­nis – zwró­ci­ła się cicho Mal do ko­le­żan­ki, sto­jąc w cie­niu i opie­ra­jąc się o ko­lum­nę.

– Mal, twoja ręka… – Sigi wska­za­ła na drżą­cą w nie­kon­tro­lo­wa­ny spo­sób dłoń niż­szej dziew­czy­ny. – Wszyst­ko w po­rząd­ku?

– Nie, nie jest – od­par­ła Ma­lvin­dis gło­sem wy­pra­nym z emo­cji. – Za­bi­łam czło­wie­ka. Dotąd od­ma­wia­łam nawet wy­ko­ny­wa­nia wi­wi­sek­cji żaby na me­dy­cy­nie. Ale w po­rów­na­niu z tym co ty prze­ży­łaś, nie po­win­nam na­rze­kać – do­da­ła ze sła­bym uśmie­chem.

– Masz prawo do stra­chu, Mal – za­pew­ni­ła ją Sigi. – Ale wszyst­ko skoń­czy się do­brze.

– Nie je­steś taka zimna jak się wy­da­wa­ło.

– Ja, zimna? – zdzi­wi­ła się blon­d­wło­sa stu­dent­ka. – Może na co dzień nie rzu­cam się lu­dziom na szyję i nie ryczę ze wzru­sze­nia, ale mam uczu­cia!

Si­gi­men­dis wy­dę­ła usta ni­czym na­bur­mu­szo­na mała dziew­czyn­ka, przez co Mal mu­sia­ła uwa­żać, by nie par­sk­nąć śmie­chem.

– Już do­brze, my­li­łam się. Chodź­my do ga­bi­ne­tu.

– To nie bę­dzie ko­niecz­ne, dziew­czę­ta.

Pro­fe­sor Tal­da­nis kro­czy­ła kruż­gan­kiem w ich kie­run­ku. Gdy po­de­szła bli­żej, stu­dent­ki do­strze­gły, że bro­czy z licz­nych ran, szyb­ko tra­cąc krew, która da­wa­ła jej życie oraz magię.

– Pani pro­fe­sor, co się dzie­je? – za­py­ta­ła stłu­mio­nym gło­sem Sigi, chwy­ta­jąc Tal­di­nis pod ramię i po­ma­ga­jąc jej osu­nąć się na zie­mię przy ścia­nie bu­dyn­ku.

– Do­brze, że je­ste­ście całe – po­wie­dzia­ła wie­ko­wa ma­gicz­ka, z tru­dem ła­piąc od­dech. – Zo­sta­li­śmy za­ata­ko­wa­ni. Od kilku mie­się­cy wie­dzie­li­śmy, że część ary­sto­kra­cji dąży do zmian, ma­ją­cych za­ha­mo­wać wzrost wpły­wów magów w krę­gach wła­dzy pań­stwo­wej. Spo­dzie­wa­li­śmy się jed­nak, że po­dej­mą dzia­ła­nia praw­ne, lub spró­bu­ją pod­bu­rzać spo­łe­czeń­stwo prze­ciw­ko nam i spro­wo­ko­wać ja­kieś in­cy­den­ty. Nikt nie są­dził, że od kil­ku­na­stu lat w ta­jem­ni­cy szko­li­li chłop­ców zdol­nych do Czer­pa­nia, aby na­słać ich na nas z żądzą mordu wpo­jo­ną do umy­słów. Za­uwa­ży­łam, że nie Czer­pią wy­łącz­nie z wła­snej re­zer­wy. Ktoś na­uczył ich ko­rzy­stać z krwi in­nych. Póki więc będą za­bi­jać, są wła­ści­wie nie do po­wstrzy­ma­nia.

– Co z panią rek­tor? Jak mo­że­my pomóc? – do­py­ty­wa­ła Ma­lvin­dis.

– Sa­ka­ris zo­sta­ła we­zwa­na na au­dien­cję do króla dziś w nocy. Głu­pia gęś albo już nie żyje, albo zo­sta­ła uwię­zio­na. – Tal­da­nis wes­tchnę­ła cięż­ko. – Nie, dzie­ci, nasz uni­wer­sy­tet już nie ist­nie­je. Po­dob­nie, jak mnie­mam, inne szko­ły w całym Pel­no­rze. Je­dy­ne, czego od was po­trze­bu­ję, to że­by­ście ucie­kły stąd, jak naj­da­lej się da, i za­czę­ły nowe życie. Za­po­mnij­cie o tym miej­scu i o Czer­pa­niu. Jeśli kie­dyś jesz­cze sko­rzy­sta­cie ze swych darów, znaj­dą was.

– Wobec tego ucie­kaj­my razem! – za­pro­po­no­wa­ła na­tych­miast Sigi.

– Nie, moja droga – sprze­ci­wi­ła się pro­fe­sor. – Ja już ni­g­dzie nie pójdę. Zo­sta­nę tu, gdzie spę­dzi­łam całe swoje nie­na­tu­ral­nie dłu­gie życie. A przy oka­zji, dam im do wi­wa­tu.

Wy­kła­dow­czy­ni teo­rii ma­gicz­nej wska­za­ła pal­cem w stro­nę dzie­dziń­ca, gdzie za­czę­li gro­ma­dzić się wo­jow­ni­cy w czer­wo­nych tu­ni­kach. Tal­da­nis po­wsta­ła z wiel­kim tru­dem i za­mo­czy­ła dło­nie we wła­snej krwi, któ­rej pod do­stat­kiem było na jej sukni.

– W schow­ku za staj­nia­mi jest tajne przej­ście poza mia­sto – szep­nę­ła do stu­den­tek. – Wy­star­czy prze­bić się przez smród i ster­tę koń­skich sio­deł. Po­wo­dze­nia!

– Nie zo­sta­wi­my cię tu samej – od­par­ła bez za­sta­no­wie­nia Mal.

– Tak? To spró­buj­cie za mną na­dą­żyć.

Nim Sigi i Mal się obej­rza­ły, pro­fe­sor Tal­da­nis tań­czy­ła już mię­dzy wro­ga­mi na środ­ku dzie­dziń­ca, rażąc ich ogniem, po­ja­wia­ją­cy­mi się zni­kąd szty­le­ta­mi czy chmu­ra­mi tru­ją­cych gazów. Sama za­mie­ni­ła wierzch­nią war­stwę swo­jej skóry w stal, która przyj­mo­wa­ła ciosy mie­czy. Sła­bła jed­nak z każdą se­kun­dą, a prze­ciw­ni­ków na placu było coraz wię­cej. Spo­mię­dzy tłumu na­past­ni­ków spoj­rza­ła bła­gal­nie na swe pod­opiecz­ne.

Wście­kła na sie­bie Mal zro­bi­ła krok w kie­run­ku mi­strzy­ni, jed­nak Si­gi­men­dis za­mknę­ła ją w że­la­znym uści­sku i po­cią­gnę­ła w kie­run­ku bocz­ne­go wyj­ścia.

 

***

 

Gęste pasma mgły utrzy­my­wa­ły się w po­wie­trzu, co po­zwo­li­ło Mal i Sigi nie­zau­wa­że­nie prze­być krót­ki od­ci­nek po­mię­dzy rek­to­ra­tem i staj­nia­mi. Od­gło­sy walki i ma­gicz­nych wy­ła­do­wań, które do tej pory roz­le­ga­ły się co chwi­lę w bliż­szej bądź dal­szej od­le­gło­ści, po­wo­li ci­chły. Stu­dent­ki wie­dzia­ły, co to ozna­cza. Uni­wer­sy­tet szko­lił młode dziew­czę­ta w me­dy­cy­nie, sztu­ce, in­ży­nie­rii czy pe­da­go­gi­ce oraz za­pew­niał im kom­plek­so­we wy­kształ­ce­nie ogól­ne. Nie czy­nił z nich fron­to­wych żoł­nie­rzy. Wszel­ki kon­takt z bro­nią ogra­ni­czo­ny był do nie­zbyt licz­nych go­dzin zajęć spor­to­wych. Na­past­ni­cy nie mie­li­by pro­ble­mów z opa­no­wa­niem szko­ły, nawet gdyby nie po­sie­dli w ta­jem­ni­czy spo­sób se­kre­tu Czer­pa­nia.

Za­mknię­te w bok­sach konie rżały gło­śno, za­nie­po­ko­jo­ne ha­ła­sa­mi. Przy­ja­ciół­ki cicho prze­my­ka­ły do wyj­ścia po dru­giej stro­nie dłu­gie­go bu­dyn­ku. Tam cze­ka­ła droga na wol­ność. Gdy do­tar­ły do drew­nia­nych wrót, przez które swo­bod­nie prze­je­chać mógł jeź­dziec, Sigi za­trzy­ma­ła ge­stem Mal.

– Cze­kaj, chcę ci coś dać.

– Czy to nie może po­cze­kać? – od­par­ła Mal. – Je­ste­śmy tro­chę za­ję­te.

– To dla mnie ważne – na­ci­ska­ła ary­sto­krat­ka, a w jej gło­sie za­brzmia­ła lekka iry­ta­cja. Zaraz jed­nak na po­wrót zła­god­nia­ła i się­gnę­ła pod fale swo­ich dłu­gich, ja­snych wło­sów. Roz­pię­ła złoty łań­cu­szek z wi­sior­kiem i po­da­ła go ko­le­żan­ce. – Na­le­żał do Ga­lve­ris, mojej przod­ki­ni, która na­ro­bi­ła ci tylu kło­po­tów. Bę­dzie spra­wie­dli­wie, jeśli go do­sta­niesz.

– Nie mogę tego przy­jąć… – za­czę­ła Ma­lvin­dis.

– Mo­żesz i przyj­miesz. Ura­to­wa­łaś mi życie, pa­mię­tasz?

– Dzię­ku­ję – wy­mam­ro­ta­ła niż­sza stu­dent­ka, wpa­tru­jąc się w wi­sio­rek, przed­sta­wia­ją­cy ma­leń­ki, wy­sa­dza­ny klej­no­ta­mi kie­lich.

– Może weź­mie­my dwa konie i spró­bu­je­my prze­bić się głów­ną bramą? – zmie­ni­ła temat Sigi.

– Nie ma szans – po­krę­ci­ła głową Mal. – Na pewno do­brze pil­nu­ją je­dy­ne­go wyj­ścia z kam­pu­su. Poza tym, nie umiem jeź­dzić.

– Na­praw­dę? – zdzi­wi­ła się Si­gi­men­dis. – Kie­dyś cię na­uczę. Mam na­dzie­ję. Zatem chodź­my.

– Chodź­my – za­wtó­ro­wa­ła jej Mal i pchnę­ła skrzy­dło wrót.

Przy­wi­tał je spo­koj­ny, zi­mo­wy po­ra­nek, bez śladu nie­przy­ja­ciół czy od­gło­sów walki. Z nieba pró­szył drob­ny śnieg, pierw­szy tego roku. Przez kilka se­kund przy­ja­ciół­kom wy­da­wa­ło się, że prze­cho­dząc przez próg staj­ni opusz­cza­ją kosz­mar­ny sen i wra­ca­ją do rze­czy­wi­sto­ści, w któ­rej cze­ka­ją je je­dy­nie próby i ko­lej­ny se­mestr zajęć.

– Si­gi­men­dis? Ma­lvin­dis? Co tu ro­bi­cie?

Z przy­le­pio­ne­go do ścia­ny staj­ni schow­ka wy­ło­ni­ła się rek­tor Sa­ka­ris w wyj­ścio­wej, błę­kit­nej sukni.

– Pani rek­tor! – od­po­wie­dzia­ła na­glą­cym tonem Mal. – Szko­ła zo­sta­ła opa­no­wa­na przez armię męż­czyzn z darem Czer­pa­nia. Mu­si­my ucie­kać!

– Tak, wiem już o ataku – po­twier­dzi­ła Sa­ka­ris z za­tro­ska­ną miną. – Chodź­cie dziew­czy­ny, za­pro­wa­dzę was w bez­piecz­ne miej­sce.

Dwie stu­dent­ki zbli­ży­ły się do rek­tor­ki, która za­czę­ła od­wra­cać się z po­wro­tem w kie­run­ku nie­po­zor­nej szopy.

– Pani pro­fe­sor, pani krwa­wi – za­uwa­ży­ła Mal przy­sta­jąc w miej­scu i wska­zu­jąc czer­wo­ną plamę tuż po­ni­żej pasa ko­bie­ty.

– Rety – od­par­ła Sa­ka­ris – nie­zda­ra ze mnie. Ale nie martw się, ko­cha­na, to nie moja krew.

Jesz­cze nim do­koń­czy­ła zda­nie, w dłoni do­świad­czo­nej ma­gicz­ki zma­te­ria­li­zo­wał się długi szty­let, któ­rym pchnę­ła w Ma­lvin­dis. Dziew­czy­na nie miała nawet swo­je­go Wy­zwa­la­cza, a bez niego od­po­wied­nio szyb­ka re­ak­cja była nie­moż­li­wa. Zdą­ży­ła je­dy­nie po­my­śleć, że to “ten” mo­ment. Nad­szedł kres “naj­wy­bit­niej­sze­go Maga Czer­pa­nia od cza­sów Roz­ła­mu”, a ona w ob­li­czu śmier­ci nawet nie sko­rzy­sta ze swego daru. Co za iro­nia.

Kątem oka do­strze­gła jesz­cze Si­gi­men­dis ro­bią­cą krok w bok i pró­bu­ją­cą stwo­rzyć ma­gicz­ną osło­nę po­mię­dzy ko­le­żan­ką i na­past­nicz­ką. Umysł Mal przez uła­mek se­kun­dy po­dzi­wiał tech­ni­kę Sigi, która stanęła przed nią i pod­nio­sła ba­rie­rę znacz­nie szyb­ciej niż ona by­ła­by w sta­nie. Nie dość szyb­ko jed­nak, by osło­na zy­ska­ła pełną moc. Prze­peł­nio­ne magią ostrze oraz wzmoc­nio­ne nią ramię prze­bi­ły się przez nie­wi­dzial­ną tar­czę, nie tra­cąc wiele ze swego im­pe­tu. Szty­let za­głę­bił się w pier­si dziew­czy­ny.

Rek­tor Sa­ka­ris wy­szar­pa­ła ostrze z ciała Si­gi­men­dis, a z rany buch­nę­ła krew, za­le­wa­jąc błę­kit­ną suk­nię no­wy­mi punk­ta­mi szkar­ła­tu. Stu­dent­ka osu­nę­ła się na zie­mię u stóp ko­le­żan­ki.

– Tego na pewno już się nie wy­pie­rze – za­uwa­ży­ła z re­zy­gna­cją pro­fe­sor ma­gicz­ne­go uni­wer­sy­te­tu, po­zwa­la­jąc szty­le­to­wi wy­pa­ro­wać. – Zaj­mij­cie się tą drugą, jak jej tam.

Gdyby Ma­lvin­dis dalej pa­trzy­ła na ko­bie­tę, zo­ba­czy­ła­by jak od­cho­dzi w kie­run­ku cen­trum kam­pu­su, a z taj­ne­go tu­ne­lu wy­ła­nia się ko­lej­nych trzech męż­czyzn. Mal była już jed­nak na ko­la­nach. Opar­ła na nich głowę Sigi, któ­rej sine usta za­le­wa­ła krew wy­peł­nio­na bą­bel­ka­mi po­wie­trza.

– Nie, Sigi, nie mo­żesz mi tego zro­bić! – szlo­cha­ła Mal, de­spe­rac­ko sta­ra­jąc się za­ta­mo­wać krwa­wie­nie. – Nie mo­żesz mnie zo­sta­wić! Jeśli teraz umrzesz, nigdy ci tego nie wy­ba­czę, przy­się­gam!

Dziew­czy­na przy­gry­zła na­sa­dę kciu­ka, nie­mal wy­ry­wa­jąc sobie ka­wa­łek skóry. Skro­pi­ła ciek­ną­cą krwią ranę na pier­si przy­ja­ciół­ki i sku­pi­ła wszyst­kie siły na jej za­skle­pie­niu. Wie­dzia­ła jed­nak, że jest już za późno.

– Wiesz, na­praw­dę my­śla­łam, że wszyst­ko skoń­czy się do­brze – po­wie­dzia­ła cicho Sigi, z tru­dem ar­ty­ku­łu­jąc każde słowo.

– Jesz­cze tak bę­dzie. Zo­ba­czysz. – Mal przy­tu­li­ła się do jej ja­snych wło­sów, a krew z ust Si­gi­men­dis spły­wa­ła na po­da­ro­wa­ny wi­sio­rek, wy­peł­nia­jąc kie­lich po brze­gi. Dziew­czy­nie wy­da­wa­ło się, że na­czy­nie za­bły­sło na mo­ment, ab­sor­bu­jąc krew, jed­nak na­pły­wa­ją­ce do oczu łzy mogły spra­wić, że wzrok ją zwo­dził.

Mi­nę­ło jesz­cze kil­ka­na­ście se­kund, nim pierś przy­ja­ciół­ki prze­sta­ła się uno­sić. Męż­czyź­ni, któ­rzy mieli oka­zać się jej ka­ta­mi, naj­wy­raź­niej po­sia­da­li nieco wię­cej em­pa­tii niż więk­szość ich kam­ra­tów, po­zwa­la­jąc dziew­czy­nie na ostat­nie po­że­gna­nie. Do­pie­ro gdy Ma­lvin­dis unio­sła głowę znad ciała ko­le­żan­ki, po­czu­ła na gar­dle dotyk zim­ne­go ostrza.

– Nie opie­raj się, a za­koń­czy­my to szyb­ko – rzekł ni­skim gło­sem wła­ści­ciel mie­cza, ewi­dent­nie prze­wo­dzą­cy dwóm po­zo­sta­łym.

Na oko miał około trzy­dzie­stu lat. Widać było, że walka to dla niego nie pierw­szy­zna. Jed­no­cze­śnie bił od męż­czy­zny pe­wien au­to­ry­tet. Za­pew­ne nie bez po­wo­du po­ja­wił się wraz z Sa­ka­ris, która mu­sia­ła być co naj­mniej współ­au­tor­ką tego prze­wro­tu.

Nada się ide­al­nie – po­my­śla­ła Mal. Jesz­cze raz smut­no spoj­rza­ła na pięk­ną twarz mar­twej Sigi, po czym wsta­ła.

Miała tylko jedną szan­sę. Ob­ró­ci­ła się tyłem do męż­czy­zny i dum­nie unio­sła pod­bró­dek.

– Zgoda. Zrób to – po­wie­dzia­ła.

W mo­men­cie gdy żoł­nierz cof­nął ostrze, aby wziąć za­mach i po­zba­wić ją głowy, Mal przy­wo­ła­ła długą, cien­ką klin­gę i rzu­ca­jąc się do tyłu wbiła ją sobie w brzuch po samą rę­ko­jeść.

Oboje prze­wró­ci­li się na plecy, przy­szpi­le­ni do ziemi. Miecz w rę­kach za­sko­czo­ne­go męż­czy­zny wy­pa­ro­wał. Gdy chwi­la dez­orien­ta­cji mi­nę­ła, zrzu­cił z sie­bie Mal i na­tych­miast przy­stą­pił do le­cze­nia rany. Do krwa­wią­cej ob­fi­cie Ma­lvin­dis pod­bie­gło dwóch jego to­wa­rzy­szy i, tym razem bez zbęd­nej zwło­ki, za­to­pi­ło mie­cze w jej pier­si. Dziew­czy­na znie­ru­cho­mia­ła.

– W po­rząd­ku, sir? – za­py­tał jeden z chło­pa­ków.

– Tak, nic mi nie bę­dzie. Do­łącz­cie do resz­ty, będę tuż za wami.

Gdy krew prze­sta­ła są­czyć się z rany, męż­czy­zna wstał. Nieco za­krę­ci­ło mu się w gło­wie, za­pew­ne z po­wo­du upły­wu krwi. Pod­szedł do ciał za­mor­do­wa­nych stu­den­tek i uło­żył je na ster­cie siana w staj­ni. Nie wie­dział czemu to robi. Po pro­stu wy­da­wa­ło mu się to słusz­ne. Na­stęp­nie otwo­rzył wszyst­kie boksy i po­go­nił znaj­du­ją­ce się w nich konie. Gdy zwie­rzę­ta opu­ści­ły bu­dy­nek, wró­cił do mar­twych dziew­czyn. Ze­rwał złoty łań­cu­szek z szyi jed­nej z nich i wsa­dził do kie­sze­ni. Potem wy­cią­gnął zza pasa krze­si­wo i pod­pa­lił pro­wi­zo­rycz­ny stos po­grze­bo­wy.

A teraz od­szu­ka­my Sa­ka­ris – ode­zwał się spo­koj­ny, dziew­czę­cy głos w jego gło­wie. Mu­si­my trzy­mać się bli­sko. Za­cze­ka­my, aż osią­gnie wszyst­ko, czego pra­gnie. A potem jej to od­bie­rze­my i wy­mie­rzy­my ade­kwat­ną karę.