Tekst ponad limit, ale ciąć na siłę nie będę. Powstał na ten konkurs, więc z takim tagiem publikuję, ze świadomością, że poza konkurencją.
Serdecznie dziękuję Sonacie i Gruszel za betę!
W tekście sporo jest przekleństw, a i trochę golizny się znajdzie.
Tegoroczna wiosna niczym miała się nie różnić od poprzednich, jednak w marcu, poza ciepłym powietrzem z dolin, wiatr przygnał również Zuzkę Curusiową, do tego wystrojoną jak na Święty Marcin. Stare babsko – trzydziesta piąta wiosna już kark jej przyginała – miłą było odmianą od starych pryków z czyrakami i młodych byczków z rzeżączką, choć burzyła wieloletni mir pustelnika. Tak się bowiem przyjęło, że chłopy do gaju, do Michała zachodzą, a baby wiedźmę w borze odwiedzają. A wiedźmy, wiadomo, pustelnik nienawidził z wzajemnością.
Zuzka ledwie próg domu przekroczyła, a już jęła spódnice podwijać: jedną, drugą, trzecią.
– Michale Pustelniku, w krzyżu mnie łupie, o tu. – Wypięła dwa krągłe pośladki i palcem pomiędzy nie wskazała.
Coś zachrobotało pod łóżkiem. Staruszek przełknął głośno ślinę i pożałował, że dopiero co do pieca drwa dorzucił – taki gorąc się w chałupie zrobił.
– Krzyż to trochę wyżej – odpowiedział drżącym głosem i przeżegnał się szybko. – O, tu. – Opuścił spódnice kobiety i dłoń przyłożył tam, gdzie kończył się gorset w kolorowe kwiaty.
Przycisnął, zatoczył dłonią krąg na skórze, ścisnął w palcach. Zuza syknęła, aż biodrami do przodu rzuciła, a pustelnik tylko głową z ulgą pokiwał.
– Maści namieszam. Jutra gotowa będzie, przyślijcie męża, a na ten czas niech wam ciepłe okłady robi z kory wierzby.
Kobieta opuściła ramiona, jakby innej recepty oczekiwała.
– Sama przyjdę, z niego żadnego pożytku nie ma – powiedziała.
Znów się Michał przeżegnał, ale przytaknął, bo nie trzeba w żeniaczki iść, żeby wiedzieć, że ze starą babą nie ma co zadzierać. Rozpiął koszulę pod szyją, bo jeszcze jedno chciał powiedzieć.
– Aby wam żadne diabły łona ogniem piekielnym nie przypiekły, pantalony noście. Ino świeże.
Odwróciła się Curusiowa z krzywym uśmiechem, trochę spode łba spojrzała, a trochę smutno, ale przytaknęła i poszła.
Ledwie wśród drzew zniknęła, westchnął Michał głęboko i w chałupie okna pootwierał. Niech przeciąg wygna wszystkie złe myśli, co z Zuzką przyszły.
Coś zagwizdało i jęło się gramolić spod łóżka.
– Dyć, pustelnik z ciebie albo wzorowy, albo chujowy. Zależy jak na to patrzeć – powiedziało pokraczne stworzenie, nie większe niż kot, za to łyse i do niczego niepodobne.
Michał już niemal wystudził rozpalone lędźwie i głowę, gdy ta znów zaczęła się gotować.
– A ty co tu robisz, Francik? Do Wielkiej Nocy jeszcze miesiąc z okładem – ofuknął domowego stwora.
Chochołek Francik przypałętał się do Michała, gdy pustelnik ze śpiewem na ustach szedł do swej chaty. Przedrzeźniał i przezywał biedaka, figle płatał, a ten nijak nie potrafił sobie poradzić, aż sięgnął do zapasów bimbru i schlał się do nieprzytomności. Z natury złośliwy chochołek szybko w melancholię popadł, bo ileż można wyśmiewać jednego człeka? Tedy rozejm zawarli, że w drogę wchodzić sobie nie będą, a nawet na każdą Wigilię Bożego Narodzenia i w Niedzielę Zmartwychwstania do wspólnego stołu siądą.
– Biały tyłek Zuzki mnie przyzwał, bo to ładny tyłek był. A Zuzce, jak i wszystkim innym wiadomo, że dobry pustelnik dupczy, jak mu się panna wypina.
– To nie panna, tylko mężatka. I nie chciałem, i nie wypadało. Co ci w ogóle do tego?
Chochołek wzruszył ramionami, ale wyszczerzył zęby chytrze, jak to złośliwy stwór.
– Co w pustelni się staje, w pustelni ostaje – powiedział powoli.
Francik ledwie uskoczył przed lecącą chochlą.
– Idź precz i żebym cię przed Wielką Nocą nie widział!
Michał chwycił jeszcze miotłę i za chochołkiem wymachiwał, bo choć to puste słowa i nawet złej myśli nie zasiały, to sprawiły, że już nie patrzył na niektóre sprawy tak samo.
***
Na drugi dzień Zuzka już od progu kożuch i gorset zdjęła.
– Taki tu gorąc, pustelniku, macie. Maści namieszaliście?
Michał nie zważał, że znów strojna w kolorowe kwiaty przyszła, zaczął z kociołka maść wygrzebywać i napełniać nią naczynie. Coś zagwizdało spod łóżka, aż się mężczyzna wzdrygnął, ale Francika nie dojrzał.
– Proszę, niech wam mąż… – Przerwał, bo odwrócił się do Zuzy, a ta już bez koszuli stała, nagusieńka od pasa w górę. Gęsia skóra ją oblazła, a piersi, których do niczego przyrównać nie potrafił, stwardniały, bo w chacie wcale gorąco nie było i wiatr gnał od jednego okna do drugiego.
Michał zerkał na cycki Zuzki, a cycki spoglądały na niego. W gardle wyschło mu jak w bożonarodzeniowy poranek po Wigilii z chochołkiem, pot ściekał po skroniach. Wzdychnął i wszystkie siły zbierając, odwrócił się do ściany. W świetle paleniska zobaczył, jak Francik wygląda zza stągwi z szeroko otwartymi oczami.
„Co w pustelni się staje, w pustelni ostaje” – jakby usłyszał szept chochołka.
Pokręcił głową i zacisnął powieki.
– Zuzko – zaczął, z trudem podnosząc wzrok. – Jakiś zły duch toczy twe myśli, że przyszłaś pocieszenia szukać w ramionach starego pustelnika.
Kobieta wnet spąsowiała i wzrok spuściła. Lekko bokiem stanęła, a rękoma błądziła po ciele, jakby nie wiedziała, co powinna zasłonić.
Pustelnik zerwał koc z łóżka, zarzucił na nagie ciało Zuzki, pozamykał okna, by się nie zaziębiła i siadł, tuląc ją, jak matka tuli dziecko. Kobieta toczyła wielkie łzy, pociągała nosem i trzęsła się przy tym jak dwukółka na kocich łbach.
– Mąż mój, Antek ochlejmorda – zaczęła – już trzy lata mijają, jak z siwuchą pakt diabelski zawarł. On ją w mordę leje, ona go przez łeb siecze. Strach mnie co dzień bierze, czy z karczmy wróci, bo gadają, że pruskie oficery za darmo spijają, by wojskowy kontrakt na dwadzieścia lat do podpisu dać. A to chłop niezgorszy, cham zwykły, ale i dzieci, i mnie nie bija, nie krzyczy, nie gwałci. Ale też nie przytuli i nie pocieszy. Niegdyś patrzył na mię jak na skarb cenniejszy ode złota, a teraz? – Machnęła ręką. – A ja wciąż niestara, choć też nie podlotka, i kochać chcę jak wtedy, gdy porywał mnie od rodzicieli.
Rozpłakała się kobiecina bez reszty, a Michał jął dumać, co począć trzeba. Bo choć sam przed żeniaczką uciekł, już go z wiedźmą swatali, to niejeden chłop do niego po radę przychodził, tedy wiedział, co w żonatych duszach gra.
– Chłop się nigdy nie przyzna, ale i jemu ciężko. Pewnie też chciałby do tych lat wrócić, bo chłopskie serca miłości łakną bardziej niźli siwuchy w szary zmierzch. Toć zrobimy tedy tak…
Uradził Michał plan działania, jak to Antka od wódki wyswobodzić, a Zuza miała mu co tydzień spowiadać, jak postępy idą. W międzyczasie w pustym kotle chochlą mieszał, by tylko nie patrzeć, jak kobieta na powrót koszulę i gorset przywdziewa. Zoczył Francika i syknął, i prychnął, ale stwór wciąż się gapił.
***
Chwilę po tym, jak wyszła, do chaty pustelnika wszedł rudy chłopak. Francik ledwie umknął przed jego oczami. Przybysz zmierzył Michała i wnętrze chaty wzrokiem dumnym, jakby nie chłopskim, a jednocześnie rozniósł po chałupie odór zjełczałego masła i szczyn. Siadł na krześle i czekał, co na te bezczelności gospodarz powie.
Nie po włosach, lecz po fetorze, Michał poznał Rostka Gudbaja, bo nikt tak nie śmierdzi jak szpicle i plotkarze. A Rostek największym był plotkarzem we wsi. Istna baba w chłopskiej skórze, ale w jego pogłoskach zawsze prawda się kryła, a od siebie dodawał tylko trochę.
Pustelnik milczał, bo z myśli wciąż jeszcze próbował wyrugować cycki Zuzy.
Przybysz nie wytrzymał. Westchnął i sam zaczął, choć pogardliwy grymas wciąż tkwił mu na twarzy.
– Na czarach się znacie, prawda? Wszak dobry z was pustelnik. – Uniósł brwi w pytającym grymasie.
Michał nic nie odparł.
– A dobry pustelnik – ciągnął Gudbaj – dziewki dupczy, wszyscy to wiedzą. Zuza Curusiowa u was była, najsampierw widziałem, jak idzie do gaju, bo droga obok mojej chaty prowadzi. A później samem przez otwarte okno widział, jak przed tobą cyckami świeciła. Tyś ją wydupczył na wszystkie strony, stary zbereźniku. Niech się o tym dowie jej gach, Antek Curuś. Chłopina wielki jak dąb, z łatwością ci kości przetrąci, a za czary po chałupie czerwonego kura puści.
Urosła gula w gardle Michała.
– Idźcie precz, szatanie – krzyknął, choć bez przekonania.
Rostek tylko podniósł uspokajająco dłoń.
– Kto do was chodzi zawsze wszyscy ode mnie wiedzą. Zmilczę o hecach, jakie tu wyprawialiście, ale tylko jak swe czary w ruch puścicie. – Patrzył uważnie na Michała, a ten z niedowierzania gębę otwierał. – Ta Zuza zdrowa, cycki jej u pasa jeszcze nie wiszą. Miłosnych eliksirów uwarzcie, urok rzućcie, czy inną klątwę. Czarcim sposobem sprawcie, żeby mi dać przyszła. Na jutro będzie gotowe?
A skoro starzec nie zaprzeczył, wstał i ruszył do wyjścia. Drzwi same trzasnęły za nieproszonym gościem.
– A to chuj – usłyszał Michał spod łóżka.
***
Siedział pustelnik wieczorem w świetle paleniska. Wygrzebał z ziemianki butelkę najmocniejszej gorzałki, siadł z cynowym kubkiem przy blacie. Niedługo czekać musiał, Francik wszedł na drugi koniec stołu i gestem poprosił, by jemu też nalać.
Siedzieli w milczeniu, bo tak też można wódkę pić – razem, choć pogrążeni we własnych myślach. Trzy ćwierci butelki wychlali, jak przemówił chochołek zachrypłym głosem:
– Wkurwił mnie.
Obaj tylko pokiwali głowami i wciąż milczeli. W milczeniu znaleźli kolejną flaszkę, w milczeniu pili dalej, aż przyszedł ten moment, gdy wyznali sobie braterską miłość. Francik jednak na tym nie skończył.
– W drogę mi czas, Michale. Przybyłem tu w pierwszy dzień twego pustelnikowania i dobrze mi się żyło z tobą pod dachem. Ale to nie po chochołkowemu całe życie w jednym miejscu spędzić.
Michał słuchał.
– Wypraw mnie w długą z tym kurwim synem. Jak Zuzka powiada, po gospodach prusackie oficery chadzają, do armii werbują, przyda mi się taka przygoda. Gudbajowi także. Niech tylko chłopina z tej chaty ze śpiewem na ustach wyjdzie, a resztę sam załatwię.
Wiedzieć trzeba, że taka chochołków natura – przystają do tych, co z wesołą melodią na ustach ich mijają.
Pustelnik słuchał przyjaciela i tylko głową kiwał, jak to się robi pijackim zwyczajem, gdy żal za gardło ściska.
***
Rostek przyszedł nazajutrz, a pustelnik zauważył, że zadbany, wykąpany, bo zjełczałym masłem czuć było tylko trochę.
Nad paleniskiem już pyrkał wywar ze wszystkiego, co wokół chaty znaleźli: trawy, spróchniałych gałęzi, wczesnowiosennych kwiatów, wody z kałuży, ale i ptasich gówien, martwej myszy i obgryzionych kości. Na sam koniec Michał i Francik naszczali jeszcze do kociołka. Cała chałupa zaśmierdła, ale pustelnik stwierdził, że warto było.
Chytry uśmieszek Rostka szybko przygasł.
– Dajcie jeszcze wasze kłaki – powiedział Michał. Nic to nie dawało, nawet w diabelskiej magii, ale ohydna to rzecz pić własne włosy, więc pustelnik nie wahał się ani chwili.
– A teraz słuchajcież, jak Zuzę do wyra zagonić. Wypijecie ten tu eliksir miłości…
– Ile? – zapytał rudy, zatykając nos.
Michał wpatrywał się w bulgoczącą breję.
– Chochelkę. – Usłyszał chrząknięcie spod łóżka. – Ale dla pewności wypijecie całą kwartę.
Gudbaj zzieleniał.
– I w manierkę weźmiecie, by popijać co sto kroków – dodał pustelnik, ukradkiem sprawdzając, czy nie pozwolił sobie na zbyt dużo. – A teraz najważniejsze. Jak już łykniecie eliksir, odejść stąd musicie w te pędy z pieśnią na ustach i śpiewać musicie aż do pierwszych rozstajów. Śpiewajcie, co chcecie, byle wesoło i z całego serca, bo to o serce Zuzy igry się toczą.
Rostek spuścił ramiona, a z twarzy zniknęła buńczuczna pewność siebie.
– Nie kantujecie mnie aby, czarowniku? Bo jak nie zadziała, to krotochwila wróci do ciebie szybciej niż wicher.
– Magia starożytnych przodków potrzebuje rytuału, a kto ceremonii nie dopełni, ten klątwę na się sprowadzi.
Gudbaj wychodził trzy razy z chaty, by zaczerpnąć powietrza, zanim nos zatkał i łyknął wywaru.
– Nie uroń ani kropli – przestrzegał Michał i z maskowaną dziką uciechą patrzył na chłystka.
Ten, jak już zaczerpnął powietrza, zaintonował:
– Z tamtej strony jeziora, stoi lipka zielona…
I pognał do wsi. Michał ledwie uchwycił moment, gdy w ślad za Rostkiem ruszył Francik. Jeszcze przez chwilę słyszał, jak ich głosy się nakładają, a potem wszystko zagłuszyły wiatr i ptaki.
I żal. Bo pustelnik zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy w życiu jest naprawdę sam. Żaden stwór domowy mu chaty nie nawiedza, a samotność jest najgorszą trwogą dla człowieka.
Wywalił więc kocioł z resztkami miłosnych eliksirów daleko za chatę, wszystkie okna pootwierał, a sam w strumieniu twarz przemył, włosy ulizał i poszedł do boru, do chaty wiedźmy. Bo przecież być tak nie może, żeby człowiek nie mógł się na kogo złościć i z kim godzić. A do Wielkiej Nocy został jeno miesiąc z okładem.
W kolejce. Powodzenia.
Witaj.
Wspaniały tekst. Stylizacja, język, zwroty, imiona i nazwiska, zachowania, emocje oraz przemyślenia. Do tego wszystkiego smaczku dodaje jeszcze świetny humor. Czuje się i w pełni docenia specyficzną atmosferę Twojego wyjątkowego tekstu. Żal, że nie będzie konkursowym. 
Klikam. :))
Podziękowania za uprzedzenie o tym, iż w opowieści jest – jak mawiano u mnie w regonie – “porno i dusno”. 
Pozdrawiam.
Pecunia non olet
Cześć, Jurkowy Misiu!
Miło Cię widzieć!
Cześć, Bruce!
Ostrzec co najmniej wypadało :)
Dziękuję za przemiły komentarz, cieszę się, że humor siadł, bo to zawsze loteria :D a i atmosfera fajnie, że wyszła, bo ja lubię takie klimaty :)
Dziękuję za wizytę, komentarz i klika!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
To ja bardzo dziękuję i serdecznie pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Dzień dobry!
To ja z pobetowym komentarzem. Tekst bardzo fajny, dobry styl (sam widziałeś na becie, prawie zero uwag), jedynie co mi się rozjechało, to nieco struktura. Najpierw główną rolę gra Zuzka, potem Gudbaj, ale w krótkiej formie to nie razi aż tak w oczy.
Tylko nazwisko chochołka, jakieś takie prowokujące… Ale spokojnie, nadejdzie dzień zemsty, nawet nie wiesz kiedy 
Tymczasem biegnę kliknąć!
Dziękuję za lekturę!
Ja jeszcze dopiszę, gratulując ciągle i nieprzerwanie
, że na początku spodziewałam się baaardzo lubieżnego Pustelnika, niczym kuszony na różne sposoby (również przy ukazywaniu mu ponętnych kobiet) Pustelnik w spektaklu “Igraszki z diabłem” (doskonały w tej roli Wojciech Pokora), lecz się pomyliłam. :)
Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Cześć, Gruszel!
Potwierdzam, że zwracałaś uwagę na strukturę, a brak znaczącej poprawy należy upatrywać jedynie w moim zaparciu (i braku czasu :P może nawet przede wszystkim w braku czasu ;))
Genezę nazwiska znasz, nie mogłem się oprzeć ;) czekam na zemstę, choć wiem, że pewnie przyjdzie po czasie, na zimno ;)
Dziękuję za betę, komentarz i kliczka!
Bruce, witaj ponownie!
Ha! Celowałem w frywolny, wiejski klimat, ale jednocześnie chciałem pokazać uświadomionego Pustelnika, który jak już pokona swe demony, to będzie potrafił coś zaradzić.
“Igraszek z diabłem” nie znam, ale zachęcasz :)
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Od samego początku wszystko wskazywało na to, że główną aktorką w tym teatrze będzie Zuza, ale potem okazało się, że jednak nie i ten przeskok trochę mnie wytrącił z równowagi. Szybko go jednak zaakceptowałem i cieszyłem się dalej opowieścią, chociaż nie ukrywam, że chętnie bym się dowiedział, jakie to działania zalecił Michał w sprawie chłopa-chlejusa ;)
Szkoda, że nie pociąłeś dostatecznie, żeby wyrobić się w limicie, ale z drugiej strony te 2,5k znaków mogłyby spowodować poważne straty na stylu bądź na rytmie tekstu, więc w moim przekonaniu podjąłeś słuszną decyzję.
Jestem pod ogromnym wrażeniem stylizacji językowej. Bardzo ładnie.
Na osobne wyróżnienie zasługuje zakończenie, które jakoś tak sprawia, że robi się w sercu ciepło ;)
Klikam.
PS. Postać Rostka Gudbaja kojarzy mi się z nikim innym, jak z naszym portalowym Morteciusem, wiele tożsamych cech osobowości oraz podobnie złośliwe nastawienie do życia.
Świetnie wycelowałeś, naprawdę.
A “Igraszki…” polecam, na załączonej fotce jest jeszcze kuszący lubieżnego Pustelnika Diabeł – Marek Kondrat. Świetna obsada, genialne dialogi.
Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Cześć, Amonie!
Ten przeskok głównej postaci wytknęła mi już Gruszel na becie, ale czasu było już za mało. Początek miał raczej zbudować relację Michał-Francik i same postacie.
2,5k znaków to 20% tekstu. Są tu zdania, które wykreślić można, ale czułem, że to już nie byłoby to samo. Pojedynkowe “Rybki…” ciąłem bez opamiętania i miało to swoje konsekwencje – wybrałem lepszą jakość tekstu niż klasyfikację w konkursie :)
Cieszę się, że stylizacja przypadła do gustu :)
Zakończenie wyszło tak jakoś samo, więc również cieszy mnie pozytywny odbiór!
Mort chyba rudy nie jest (jak coś to nic nie mam do rudych :P), nie wiem jak z plotkarstwem, ale fakt – kilka złośliwości przemycić potrafi ;)
Dzięki za wizytę, komentarz i kliczka, a ponad wszystko za kibicowanie w zamieszczeniu tekstu w terminie!
Bruce, tuzy teatru, to i wrażenia super – jeśli będę miał możliwość na pewno pójdę obejrzeć :)
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Potwierdzam, że zwracałaś uwagę na strukturę, a brak znaczącej poprawy należy upatrywać jedynie w moim zaparciu (i braku czasu :P może nawet przede wszystkim w braku czasu ;))
Nie twierdzę, ze koniecznie musisz poprawić, po prostu jako beta czułam się w obowiązku poinformować, co ew. może być z tekstem nie tak.
Genezę nazwiska znasz, nie mogłem się oprzeć ;) czekam na zemstę, choć wiem, że pewnie przyjdzie po czasie, na zimno ;)
Coś wymyślę
To wpadam z komentarzem. Szorcik mi się podobał. Widzę w nim magiczny klimat tajemniczości oraz rozbudowane, ładne opisy. Ciekawie kreujesz światy w swoich opowiadaniach, pełne magii i dziwnych istot kryjących się gdzieś po lasach – i w tym tekście również mnie pod tym względem nie zawiodłeś. Zgrabnie pokazałeś naturę chochlików i podobał mi się sposób, w jaki Francik poradził sobie z natrętnym Rostkiem. Udany tekścik, dorzucam swojego klika :)
EDIT: Wracam, albowiem tekst zapadł mi w pamięć, a czytałam go już jakiś czas temu. Magiczny klimat dawnej wsi wszedł gdzieś w umysł, a to oznacza, że był naprawdę umiejętnie podany. Mimo, że tekst jest krótki, można w niego mocno wsiąknąć, a wrażenia z lektury czuje się przez dłuższy czas po czytaniu. Wspaniałe połączenie humoru ze stylizacją i dawnymi obyczajami. Będzie to jedno z tych opowiadań, które zostaną w pamięci na dłużej.
Niegłupia historyjka. Ładnie szpicla wpuścili w kanał, ale należało mu się.
Dość dużo wątków tu nawpychałeś. Wyszło dobrze, ale uważam, że dałoby się ściąć do limitu.
Acz z drugiej strony… Nie mam pojęcia, w jaki sposób Pustelnik pomógł Zuzce.
Satysfakcjonująca lektura.
Babska logika rządzi!
Stare babsko – trzydziesta piąta wiosna już kark jej przyginała
Ej no weź :P
Postaci barwne, fabuła pomysłowa i świetny styl. Aż szkoda, że nie konkursowe. Czyta się tak dobrze, że wcale nie czuć, że ma znaków ponad limit, może nikt nie zauważy? ;)
Kosmos to bazgranina byle jakich wielokropków!
Cześć, Sonato!
Bardzo dziękuję za miłe słowa – bardzo lubię taką leśną magię, więc tym bardziej cieszy mnie Twoja opinia :)
Dziękuję za betę, komentarz i kliczka!
Cześć, Finklo!
Ostatnio pomysły na typowego szorta się mnie nie trzymają, z kolei pisać dłuższych rzeczy jakoś nie mam siły :/ a ścinać próbowałem, ale to już nie było to – dałoby się może tekst przebudować, ale na to nie było już czasu.
Pomóc trzeba było nie tyle Zuzce, co jej mężowi – myślę, że zaczęli od ustalenia cóż go dręczy, że po siwuchę sięga.
Nie mniej cieszę się, że lektura usatysfakcjonowała :)
Dzięki za wizytę, komentarz i wykopnięcie do biblio!
Cześć, Mindenamifaj!
Ej no weź :P
Ej, no co? :P Tak kiedyś było :P
Cieszę się, że przypadło do gustu :) tym bardziej jeśli lekko się czyta, wyjście poza limit jednak dość znaczne ;)
Dzięki za wizytę i komentarz!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Dzień dybry,
Znów się Michał przeżegnał, ale przytaknął, bo nie trzeba w żeniaczki iść, żeby wiedzieć, że ze starą babą nie ma co zadzierać.
Wspaniałe :)
Michał zerkał na cycki Zuzki, a cycki spoglądały na niego.
Haha, jejku, świetne!
Mam wątpliwości co do króla polskich przekleństw, czyli “c*uja”. Akcja opowiadania rozgrywa się w odległych dla nas czasach i nie jestem pewna, czy już wtedy c*uj byłby używany. Większość tekstów historycznych sugeruje, że królowa polskich przekleństw jest jednocześnie najprawdopodobniej najstarszym wulgaryzmem, którego używa się obecnie, a zaczęto się nim posługiwać ok. 500-600 lat temu (źródło: https://www.damosfera.pl/wulgaryzmy-staropolskie-czyli-od-jak-dawna-lubujemy-sie-w-przeklinaniu/). W tym opowiadaniu ludzie wierzą w magię i czary, więc czas akcji musiał się rozgrywać jeszcze przed chrztem Polski – wtedy raczej c*uj nie był jeszcze używany. Ale może za bardzo się czepiam. Czasem lubię tak podywagować.
Abstrahując już od wszelkich członków lub zawodów: opowiadanie bardzo mi się podobało, miejscami bawiło, a miejscami smuciło. Stylizacja językowa robi wrażenie. Opko/szort? zasłużenie znajduje się w Bibliotece. Powodzenia w konkursie!
He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...
HH91, czas akcji nie był na pewno przed chrztem Polski, bo są m. in. pruskie oficery, więc nie czepiałbym się zanadto tego ch*ja :P
No, racja, zapomniałam o pruskich oficerach… W sumie nawet dzisiaj można znaleźć ludzi, którzy wierzą w jakieś gusła ;p
He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...
Cześć, HollyHell!
Fakt – z kilku fraz jestem tu zadowolony, więc cieszę się, że i Tobie przypadły do gustu :) Fajnie, że pojawiły się emocje :) Stylizacją trochę przesiąkłem odświeżając sobie “Baśń o wężowym sercu…” i cieszy mnie, że tak pozytywnie jest odbierana. Miał to być szort, ale wyszedł za długi, a ciąć nie mam serca i ochoty :)
A co do brzydkiego słowa – czas akcji to najprawdopodobniej XIX wiek (Historia prusacki oficerów zasłyszana podczas ostatniej wizyty w Twierdzy Kłodzkiej – trafił nam się rewelacyjny przewodnik), ewentualnie XVIII wiek. Na wsi do dziś jest sporo folkloru, a wiara w czary miejscami wciąż się trzyma. Dość powiedzieć, że ostatnie wiedźmy w Europie spłonęły na stosie prawdopodobnie właśnie w Polsce, w Drouchowie, w 1775 roku.
Dzięki za wizytę i miły komentarz!
Pozdrówka
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Powtórzę za innymi – świetna stylizacja. Racja, że cięcie tekstu zaszkodziło by, pozbawiając klimatu. Ciekawe postacie a i satysfakcja na końcu się pojawia. Również jestem ciekawa co doradził Zuzce :).
Cześć, Monique!
Bardzo dziękuję za przemiły komentarz – cieszy mnie on! :) w zamyśle pustelnik miał skłonić Zuzkę, żeby wsparła męża i poszukała przyczyny tego, że sięga po gorzałę.
Dzięki za wizytę i komentarz!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Coś pięknego! Takie opowiadania czyta się niemal jak prezent urodzinowy! Postacie są żywe, prawdziwe i niezwykle przekonujące. Miodzio! Jedyny zarzut to, że za krótkie! Chciałoby się poczytać jeszcze, co tam z Zuzą uradzili. Może druga część?
Pozdrawiam!
Cześć, Jolu!
Ojej, dziękuję! :) bardzo miłe słowa z Twojej strony!
Ha! Druga część? Prędzej bym poszedł w stronę podchodów do wiedźmy chyba ;)
Dziękuję za wizytę i komentarz!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Zupełnie innego rozwoju historii się spodziewałam. Zaskoczyła mnie postawa pustelnika, los szantażysty i Zuzka. Zastanawia mnie, czemu chochlik z taka łachudrą chciał wędrować.
Bardzo podobała mi się relacja mnicha z chochlikiem.
Ach szacun za tytuł, choć spodziewałam się większych ekscesów.
Lożanka bezprenumeratowa
Cześć, Ambush!
Zatem udało mi się zwieść Cię ;)
Chochołek przyczepia się do różnych person, które wesoło sobie podśpiewują, więc w ramach zemsty spróbuje Rostka wysłać do prusackiego wojska, a jeśli mu się znudzi lżenie rudego, tedy do jakiegoś oficera się przyczepi. Po tylu latach w pustelni to dla niego miła odmiana :)
Na ekscesy się gotowało, ale pustelnik jakoś się ogarnął ;)
Dzięki za wizytę i komentarz!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Ech, Krokusie, jaka szkoda, że opowiadanie nie uczestniczy w konkursie.
Ale cóż, rozumiem Twoją decyzję, bo z tego tekstu nie da się wyciąć choćby zdania, by nie zrobić krzywdy opowieści, a tę czytało się doskonale, zarówno w części wodzenia pustelnika na pokuszenie, jak i podczas przemyślnego sporządzania eliksiru miłości. Duża w tym zasługa obecności Francika.
Muszę też dodać, że choć nie lubię wulgaryzmów, to tutaj mi nie przeszkadzały, a nawet w pewien sposób uwiarygodniły opisaną rzeczywistość.
Bardzo spodobał mi się finał, kiedy to pustelnik, porzuciwszy uprzedzenia, postanowił wybrać się do wiedźmy. ;)
…jak kobieta na powrót koszulę i gorset przyodziewa. → W co kobieta przyodziewała koszulę i gorset?
Proponuję: …jak kobieta na powrót w koszulę i gorset się przyodziewa. Lub: …jak kobieta na powrót koszulę i gorset przywdziewa.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
W sumie nic nie wiadomo, ani co z babą, ani co z chłopem, ale czytało się całkiem przyjemnie :)
Przynoszę radość :)
Cześć, Reg
Choć konkurs przesympatyczny, z mocną obsadą jurkową, to żeby skrócić go do wymaganych 10k musiałbym go zapewne mocno przekonstruować, a i pewnych rzeczy musiałbym się pozbyć. To już nie byłoby to samo, a z cięcia na siłę ostatecznie wyleczyły mnie moje “Chciałbym mieć rybki”.
Miało wyjść swojsko, a przecie żaden szanujący się chochołek nie nazwie plotkarza na przykład hmm… szelmą :P
Ciekawe jak mu poszło z wiedźmą – to w sumie pomysł na sequel ;)
Za poprawki zaraz się biorę, dziękuję!
Dziękuję też za wizytę i komentarz!
Cześć, Anet!
Baba pewnie będzie do Michała przychodziła, żeby swego chłopa od gorzałki wyleczyć – trzymam za to kciuki ;)
Dziękuję za wizytę, komentarz i radość!
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
…żeby skrócić go do wymaganych 10k musiałbym go zapewne mocno przekonstruować…
I dobrze, Krokusie, że nie chciałeś majstrować przy fajnym opowiadaniu. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Cześć, Irko!
Toż to Michał, jak żywy! Ale raczej faza robienia maści dla Zuzki, niźli eliksiru miłosnego ;)
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
A chochlik na scianie w zle;)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Tle, cholerna komorka :/
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Przeoczyłbym :o
Nieodmiennie podziwiam Twą zdolność do wyszukiwania grafik ;)
Tle, cholerna komorka :/
komórka, czy chochlik?
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Zabawne i pouczające, acz nie nachalne. Fajna historia. :-) Nie skracałbym.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Szkoda, że poza konkursem 
W komentarzach robię literówki.
Cześć, Asylum!
Fajnie, że się spodobało, a i cieszę się, że humor dał radę ;)
Dzięki za wizytę i komentarz!
Cześć, NaN!
Ja też trochę żałuję, ale cięcia mogłyby zmasakrować ten tekst :(
Dzięki za wizytę i komentarz!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
– A ty co tu robisz, Francik?
xD
Rację ma Gruszel, że struktura jest taka se – a wystarczyłoby co nieco dodać na koniec o Zuzie, historię jakoś skonkludować albo w ogóle zakończenie przerobić. Rozpisać się mogłeś, skoro i tak już byłeś ponad limitem:P
Poza tym tekst jest ładnie napisany, czyta się przyjemnie, a postaci – w istocie – całkiem żywe. Tylko Michała szkoda, że u wiedźmy skończył – przecie nie tylko brzydka, a jeszcze kurzajkami zarazi!!1!
PS. Postać Rostka Gudbaja kojarzy mi się z nikim innym, jak z naszym portalowym Morteciusem, wiele tożsamych cech osobowości oraz podobnie złośliwe nastawienie do życia.
Szkalowanko!
Слава Україні!
Witaj, Golodh!
Wiele rzeczy można było zrobić inaczej :P tymczasem chciałem żeby tekst zachował chociaż pozory szorta i opublikować w terminie :)
Historia Zuzki i jej męża to rzecz do rozpisania na znacznie więcej dni i scen :) natomiast co do wiedźmy, to skąd wiesz jak wygląda? :> Jakiś czas temu przyszło mi na myśl, żeby napisać część drugą właśnie o podchodach Michała do wiedźmy – kto wie, może mnie jeszcze natchnie ;)
Dziękuję za miły komentarz, cieszy mnie, że Francik rozweselił ;)
Szkalowanko ewidentne, ale istnieją przesłanki, że nie bezpodstawne XP
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Krokusie!
Ujęła mnie ta historyjka!
A szczególnie cycki historia pustelnika, co zaczął sam, potem sam już nie był, bo go Gruszel Francik nawiedził, potem co znowu był sam, a na końcu już nie, bo zadupczyć postanowił!
Fajne, miło spędzony czas, dziękuję. ^^
Pozdrawiam!
Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.
Barbarzyńco,
Rad jestem, że historia Cię ujęła, choć przestrzegam przed upraszczaniem – to był chujowy (cytując Francika) pustelnik, więc do wiedźmy nie dupczyć szedł, a leczyć swą samotność :)
Cieszę się, żeś dobrze czas spędził!
Dzięki za wizytę i komentarz!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Bardzo dobre opowiadanie, świetnie się czyta. Szkoda, że podjąłeś decyzję o nie skróceniu do szorta, ale ułatwiłeś nam pracę. XD. Zasłużone miejsce w bibliotece.
Cześć, Misiu!
Ja dziękuję za konkurs, miałem nie brać udziału, ale w ostatniej chwili przyszła inspiracja – jak to bywa, pomysł z krótkiego trochę się rozrósł, ale to też dlatego, że świetnie się bawiłem pisząc ten tekst. Choć mnie to dyskwalifikowało, to cieszę się, że przyniosło trochę rozrywki :)
Dziękuję, jurku Koalo, również za wizytę i komentarz!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Cześć, Krokusie!
Przybywam półTAKiem może wesprzeć, a może nie – kto to wie :)
Najpierw babolce/niezgrabności/sugestie:
bo nie trzeba w żeniaczki iść, żeby wiedzieć,
Rozważyłbym albo krócej: “nie trzeba żeniaczki”, albo “nie trzeba w żeniaczkę iść”. Chyba że pewien jesteś, że tu ta liczba mnoga jest właściwa (ja nie jestem) + masz w tym jednym zdaniu dużo “że”.
Niegdyś patrzył na mię jak na skarb cenniejszy od złota
Zastanawiam się, czy fajnym podkręceniem stylizacji nie byłoby “ode” złota.
tedy wiedział (+,) co w żonatych duszach gra.
Zuza miała mu co tydzień spowiadać, jak postępy idą
Jak spowiadać, to chyba “się”. A może “relację zdawać”?
Trzy ćwierci butelki wychlali, jak przemówił chochołek zachrypłym głosem.
Dwukropek bym dał na końcu
Bo przecież być tak nie może, żeby człowiek nie mógł się na nikogo złościć i z kim godzić.
Albo: “nie mógł się na nikogo złościć i z nikim godzić”, albo “nie miał się na kogo złościć i z kim godzić”. Bo obecnie to miszmasz… masz i to się nie klei. Osobiście jestem za drugą propozycją :)
Bardzo fajne, Krokusie! Stylizacja płynna i po prostu sprawnie zrobiona, historyjka niby krótka, a urokliwa, ciepła, a zarazem z pazurem. Pustelnik i chochoł fantastycznie oddani, zestaw cech mają niewątpliwy. Zresztą wszystkie postacie drugo-, czy nawet trzecioplanowe również są tu wyraziste. O to, jak świetnie obaj wiemy, w krótkim tekście jest niezwykle trudno. Tobie się udało. Ogółem – jestem bardzo zadowolony z lektury :)
Z pozdrowieniami,
fmsduval
Dla jasności – to profil zapasowy względem tego
Cześć, Fmsduval0!
A bardzo fajnie, że się spodobało! Wszyscy bohaterowie są dość prości, przez co dało się ich pokazać w krótkim tekście, co nie umniejsza zadowolenia z opinii jaką tu wyraziłeś :) A że to było pisane dla rozrywki, to tym bardziej mi miło :)
Dzięki serdecznie również za uwagi techniczne!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
A że to było pisane dla rozrywki, to tym bardziej mi miło :)
I widać, że to tekst niewymuszony. Dużo w nim luzu i swobody, a przez to lektura jest zwyczajnie przyjemna.
Na marginesie – klimat i styl niby RadkoRakowy, ale po przeczytaniu został jakiś taki słodko-gorzki posmaczek z opowiadań pewnego Andrzeja :)
Chochołek Francik przypałętał się do Michała, gdy pustelnik ze śpiewem na ustach szedł do swej chaty. Przedrzeźniał i przezywał biedaka, figle płatał, a ten nijak nie potrafił sobie poradzić, aż sięgnął do zapasów bimbru i schlał się do nieprzytomności.
Tutaj tak skaczą te podmioty, że zgubiłem się i nie wiem, kto sięgnął po bimber i się schlał.
Kwiatuszku, no i co ja mogę powiedzieć? Krótkie to to, pełne przaśnego humoru i wulgaryzmów. No podoba mi się. ;D
Udana stylizacja, choć uważam, że tekst wymaga jeszcze wygładzenia, bo niektóre zdania zdarzają się koślawe.
Punkt widzenia co prawda skacze z Zuzki na Michała, ale niekoniecznie uznaję to za wadę.
Ogólnie jest tutaj wiele odkurzonych motywów, wcale nie najświeższych, ale połączone to zostało w taki sposób, że zostaje w pamięci. Czytało mi się bardzo lekko, aż szkoda, że tak krótko.
Z jednej strony szkoda, że przekroczyłeś limit, bo opko miałoby sporą szansę na wygraną w konkursie. Może w innych czasach dalibyśmy Ci po prostu punkty karne, ale ostatnio, ech…
Z drugiej strony, może i dobrze, że zostawiłeś nadprogramowe znaki, bo diabli chochliki wiedzą, ile tekst straciłby na cięciach, i czy załapałby się na nominację piórkową. Szorty jakoś szczęścia nie mają ;) A opko mi się zwyczajnie cholernie podobało. Trafiłeś i z humorem, i z samą historią. Niby prosta jest, ale ciepła i mądra. Szczególnie zakończenie. Mam nadzieję, że Michał będzie dobrze przyjęty przez wiedźmę :) Może trzeba tam co nieco przyszlifować i wygładzić, ale nie jest to nic wielkiego, z czym nie dałaby sobie rady korekta.
Rozpisywać się nie będę, bo uważam, że przy TAKu nie muszę się jakoś strasznie tłumaczyć. I trzymam kciuki, bo to zawsze miło, kiedy opka z konkursu, który się organizowało, dostają Piórko.
I dziękuję za udział w konkursie, choć był on nieco ograniczony :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Hej, hej, Czytelnicy!
Fmsduval0,
Na marginesie – klimat i styl niby RadkoRakowy, ale po przeczytaniu został jakiś taki słodko-gorzki posmaczek z opowiadań pewnego Andrzeja :)
Aż spojrzałem w komentarze do “Powiadają, że…” i tam podobnie mnie porównywałeś ;) ale fakt, że inspirację czerpałem z Mruka i Sławy z “Baśni o wężowym sercu”. A jeśli to ten Andrzej, co pisał książki na podstawie gier, zrobionych na podstawie serialu, to luzik – wciąż komplement XD
Mr(alwayslookonthe)Brigthside!
Krótkie to to, pełne przaśnego humoru i wulgaryzmów. No podoba mi się. ;D
A więc to Cię kręci XD
Z pewnością można tu jeszcze coś wygładzić, bo pisałem na ostatnią chwilę (by móc pisać potem na ostatnią chwilę na inny konkurs), ale mimo wszystko cieszę się z opinii :)
W ogóle bardzo dziękuję za pozytywny komentarz – cieszę się z wrażeń, a że krótko? I tak wyszło za długo na konkurs XP odbiór nęci, by napisać jakąś kontynuację, kto wie ;)
Irko!
Na pojedynek z Amonem i DonPedro ciąłem tekst na siłę i chyba wyleczyło mnie to z właśnie takiego podejścia. Początkowo myślałem, że pomysł zmieści się nawet w 8k znaków, ale poszło dalej XP ale mimo wszystko nominacji, to się nie spodziewałem :)
Humor jest rzeczą w pisaniu przedziwną, rzekłbym niemal losową, więc cieszy mnie tak pozytywny odbiór, bo cóż… postawiłem na prostotę, niekoniecznie wyrafinowaną :P
Mam nadzieję, że Michał będzie dobrze przyjęty przez wiedźmę :)
To był element, który wpadł mi do głowy na samym końcu, a widzę, że fajnie podsumował tekst – miałem już myśli, czy nie zrobić części drugiej właśnie z tych podchodów :P
A ja dziękuję za konkurs, który mnie do napisania tegoż tekstu zmobilizował :) No i za TAKa :)
Wszystkim bardzo dziękuję za komentarze!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Słuchaj, Krokusie
Po pierwsze primo: nie wiem, gdzie ty znalazłeś Michała pustelnika i to jeszcze takiego odpornego na damskie wdzięki, ale przynajmniej ta część, że to porządny człowiek i od kielicha nie stroni, się zgadza. Ale z tym zalecaniem noszenia pantalonów to trochę przesadził ten Michał…
Po drugie primo: bajdo-gawędziarski styl najwyraźniej Ci leży, a i czytało się przyjemnie. Bardzo zabawna krotochwila. No i są cycki! Łomamboziu, jak dobrze, momenty są ;-)
Po trzecie primo: No, jak już się przejechałem po niewiarygodnie psychologicznie zbudowanym protagoniście, to muszę nadmienić, że lubieżny antagonista, kuj z zapachu i charakteru, naszkicowany bardzo udanie; znielubiłem go od razu. Udało ci się także zacnie narysować to straszne coś, Francikiem zwane, kto to widział, żeby taki mały chochoł się Michałowi do flaszki dobierał…
Po czwarte primo: ku pokrzepieniu serc, jest happy end i to taki wręcz nie gorzki! Po pierwsze: zło ukarane. Po drugie: jest szansa, że nadobna panna nadal będzie chędożona tak, że cała wieś babska będzie z zazdrością na jej dobry humor patrzeć, a i chłop się od wódki uwolni, co samo w sobie pozytywne. Po trzecie, i najważniejsze, może ta wiedźma, do której Michał na koniec polazł, wcale nie taka straszna… XD
Przyjemnie spędziłem czas i uśmiechnąłem się nie raz i nie dwa razy. Dziękuję. ;-)
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
Słuchaj, Rybie!
Cóż na pierwsze primo mogę rzec? Michał Michałowi nierówny (a czasem Michał Michałowi Michałem) – najprawdopodobniej nie spotkałeś wcześniej takiego, bo siedzi w pustelni z dala od Twojego grajdołka ;)
Na drugie primo mogę rzec, że momenty są ważne, a nawet, że w życiu ważne są tylko chwile!
Na trzecie primo rzeknę, że antagonista był niefajny, toteż takim go chciałem opisać, a jeśli o Francika chodzi, to cóż… takie już te Franciki są!
Na czwarte primo rzeknę, że straszna to rzecz patrzeć na dobry humor sąsiada, a sąsiadki, to już w ogóle. A czy z wiedźmą mu dobrze pójdzie? Któż wiedzieć to może, bo tajemnicą jest co w wiedźmim sercu siedzi.
Dziękuję za wizytę i prima sort komentarz! Cieszę się, żeś dobrze czas spędził :) A uśmiech Ryby, to rzecz niespotykana!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
krokusie, wracam w związku z nominacją piórkową. Łamałam się, ponieważ zdecydowanie nie jestem admiratorem przypowieści i fantasy. Nie rozpatrywałam Twojego opka w kategoriach piórkowych, jednakże tu nie chodzi o moje preferencje, chcę abstrahować od swoich gustów. ;-)
Doceniam opowiadanie za:
* stylizację,
* panowanie nad tekstem,
* humor.
Znaczy, będę na – tak.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Cześć, Asylum!
Witaj ponownie!
O, kurczę :D Bardzo mi miło, nie tylko za samego TAKa, ale też za wyjście poza swoje gusta :) Cieszą też wymienione plusy, tym bardziej że pomysł urodził się w ostatniej chwili :)
Dzięki za rewizytę i komentarz!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Krokusie, też się cieszę, że udało mi się w przeciągu tego roku (ups, jeszcze nieskończony) trzymać swoje gusta w lodówce. xd Interesujące, chociaż trudne, doświadczenie.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Cześć, Krokusie
Na wstępie powiem, że to bardzo milutkie opowiadanie, przeczytałam z uśmiechem na twarzy, wprawiło mnie w dobry humor, ale jednak nie jestem na TAK w kwestii piórka. Aczkolwiek biłam się z myślami w tym względzie, bo to nie jest kwestia prościutkiej, prawie nieistniejącej fabuły. Ani stylizacji, która mi osobiście momentami lekko zgrzytała. A na pewno nie bohaterów, bo oni Ci się bardzo udali.
Czyli w zasadzie wszystko jest na swoim miejscu, zgrzyty to w sumie drobiazgi, a jednak czegoś mi brakuje.
Aha, zakończenie bardzo na plus.
Czytałam na komórce, więc nie mam szczegółowej łapanki, ale postaram się wyłożyć “zarzuty” (w cudzysłowie, bo one nie są poważne). Najpierw ogólne, dotyczące fabuły itepe.
Po pierwsze odniosłam wrażenie pewnej niekonsekwencji w relacji między Michałem a Francikiem. Jakbyś trochę ją dostosowywał do potrzeb fabuły w danym momencie. Również deusexmachinowo wprowadzasz motyw tego, że chochołek (to skądinąd postać z folkloru czy wymysł autorski?) pójdzie za wesołą piosenką – to się prosi o jakąś zapowiedź wcześniej, bo odejście Francika jest trochę narrative device.
Bardziej szczegółowo, w kwestii stylizacji.
Po pierwsze nie pasują mi do tych prusko-vintage klimatów “chujowy” i “wkurwił”, bo to formy późniejsze.
Po drugie na pewno nie “gach”, bo gach to kochanek, a nie mąż.
Po trzecie palenisko wydaje mi się nie pasować do realiów, ale tu już można by dyskutować.
Po czwarte nazwisko Gudbaj brzmi mi tak bardzo na jidysz (oprócz tego, że brzmi jak goodbye), że ciągle kierowało w chyba niewłaściwą stronę.
Tak jak mówię, to w sumie drobiazgi, a opowiadanie jest urokliwe.
http://altronapoleone.home.blog
Również deusexmachinowo wprowadzasz motyw tego, że chochołek (to skądinąd postać z folkloru czy wymysł autorski?) pójdzie za wesołą piosenką – to się prosi o jakąś zapowiedź wcześniej, bo odejście Francika jest trochę narrative device.
Ale przecież to jest zapowiedziane na samym początku:
Chochołek Francik przypałętał się do Michała, gdy pustelnik ze śpiewem na ustach szedł do swej chaty.
Babska logika rządzi!
Okej, racja, zwracam honor. Ale mi z głowy wypadło, mimo że przeczytałam za jednym zamachem, czyli może warto by powtórzyć dla gap, bo to ważny element
http://altronapoleone.home.blog
Cześć, Drakaino!
Dziekuję za bądź co bądź miły komentarz, nawet jeśli kryje w sobie NIEta ;)
Chochołek jest wzięty z Bestiariusza Słowiańskiego, choć wyglądu nie trzymałem się twardo – głównie wziąłem fakt, że przyczepia się do wesoło podśpiewujących i lży ich potem od najgorszych ;) Sama relacja w opowiadaniu się zmienia, bo Rudy wytrącił ich ze status quo, ale rozumiem, jeśli coś w tym nie zagrało.
bo to formy późniejsze.
O, a to w sumie dla mnie niespodzianka – z czystej ciekawości spytam – jak późniejsze? W sensie, kiedy zostały hmm… wprowadzone? (dziwnie to brzmi w odniesieniu do przekleństw xP).
Gacha przemyślę, choć pojawia się w wypowiedzi, a nie narracji – Rostek mógł tak powiedzieć o mężu, w końcu Zuzka mu się podobała, więc mógł chcieć określić go pogardliwie.
Co do Gudbaja, to kiedyś zrobiłem sobie wykaz nazwisk góralskich i tamże Gudbaj się znalazł. A że kojarzy się z goodbye, to wziąłem, żeby pognać pętaka do czartów ;)
Dzięki za wizytę i komentarz!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Niestety nie potrafię podać dokładnych rejonów chronologicznych dla pojawienia się tych form, bo nie jestem językoznawcą i nie mam pod ręką solidnych korpusów. Niemniej obstawiałabym późną drugą połowę XX wieku, bo np. z podstawówki tego nie pamiętam, a korpus PWN podaje przykłady od lat ‘90 XX w. dla “wkurwiony”. Natomiast ciekawa sprawa z “chujowym”, niemniej też dwudziestowieczna:
Hujowa Górka – Wikipedia, wolna encyklopedia
Natomiast skoro masz Prusy, to zakładam, że rzecz dzieje się przed 1918, a nawet i przed 1914, bo wojny w tle nie widać ;)
Co do gacha – nie sądzę, żeby ktokowiek w czasach, kiedy to słowo funkcjonowało na co dzień, nazwał tak męża, nawet pogardliwie. To po prostu było zwykłe, powszechnie znane słowo, które oznaczało coś konkretnego. Dziś nie powiedziałbyś o mężu “jej kochaś” albo “jej bok”, a to jest dokładnie to samo.
Re: Gudbaj. Czemu właściwie wziąłeś góralskie (w sumie Curuś też podhalańskie)? Podhale to Austria była, a Ty masz Prusaków, plus Francik to typowo śląska forma, więc mimo Curusia byłam przekonana, że rzecz dzieje się na Śląsku… To w dodatku nie są góralskie nazwiska sensu stricto, ale stałe przydomki rodowe – wyszukałam “Gudbaja” i ewidentnie ten konkretny przydomek pochodzi rzeczywiście z angielskiego, pewnie wziął się od jakiegoś górala, który wrócił z Hameryki ;)
Aha, jeszcze czepialsko w kwestii realiów: po reformie Scharnhorsta (postulowanej od 1807, wprowadzonej w 1813) w Prusach zniesiono dwudziestoletnią służbę zaciężną, a wprowadzono powszechną służbę wojskową oraz oparto siłę armii na tworzeniu łatwych do zmobilizowania rezerw, co zasadniczo przesuwa nam akcję jeszcze bardziej wstecz, jeśli to mają być Prusy i pruscy oficerowie usiłujący skaptować rekrutów.
Co do głosowania, to ja siedzę ciągle na płocie ;) Widziałabym tę opowiastkę po pewnych poprawkach w jakiejś antologii, ale chyba bardziej nastawionej albo na ludowość, albo na żartobliwość, albo po prostu szorcików. W jakichś NanoFantazjach na przykład. Bo to zacna opowiastka. Tylko jakoś mi nie do końca piórkowo podchodzi :(
http://altronapoleone.home.blog
Drakaina uczy i bawi ;)
Ogólnie celowałem w XIX wiek, ewentualnie XVIII, gdzieś na Dolnym Śląsku/Opolszczyźnie, a nazwiska weszły podhalańskie, bo cóż… mam ich najlepszą bazę i ładnie brzmią xP
Co do głosowania, to ja siedzę ciągle na płocie ;)
Drakaino, zejdź po którejkolwiek ze stron, ale zejdź, bo to strasznie niewygodne musi być ;)
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej, Krokusie
No nie wiem. Siedzisz mi na wątrobie i ani tak, ani siak.
Bo to naprawdę miłe opowiadanie. Bohaterów zrobiłeś wyrazistych, co w krótkim tekście zawsze dobrze świadczy, masz jakąś sensowną fabułę i jeszcze humor zmieściłeś. Stylizacja jest w miarę spójna (choć uwagi Drakainy są słuszne), i widzę, że kontynuujesz styl ze swojego piórkowego tekstu. Rozumiem i pochwalam, jak coś dobrze wychodzi, to czemu nie? I to jedna strona płotu.
Po drugiej jest taka myśl, że po zdjęciu wierzchniej warstwy, wiele tu nie zostaje. Humor odnalazłem głównie w przekleństwach i przyznam, że nie przepadam za takim. Pół biedy, że u Ciebie, jak w Wężowym Sercu, te przekleństwa pasują, ale no, kilka dni po przeczytaniu tekstu pamiętałem głównie “chujowy” i różne “wkurwienia”, choć moja pamięć to nie Twoja wina.
EDIT Zdecydowałem się na TAKa. Pomyślałem, że w antologii znajdę się opowiadaniem, które jest horrorem ekstremalnym, więc równie dobrze możesz się znaleźć wkurwionymi chujowymi pustelnikami ;) Przynajmniej nie tylko u mnie czytelnicy pomyślą WTF ;)
Cześć, Zanaisie!
Następny na płocie…
(Choć gdy piszę te słowa, to już z płota zszedłeś xP)
widzę, że kontynuujesz styl ze swojego piórkowego tekstu.
Właśnie widzę, że najlepiej to wychodzi, ale kurka, nie chciałbym się zaszufladkować :-/
Humor do najbardziej wyszukanych nie należy, to prawda xP tym bardziej zaskoczył mnie odbiór tekstu na portalu ;) A skoro już wspominasz “Baśń o wężowym sercu”, to w listopadzie chciałem sobie tę książkę przypomnieć i słuchałem audiobooka. Mruk, Sława i kocmołuch to cała moja inspiracja :)
Przynajmniej nie tylko u mnie czytelnicy pomyślą WTF ;)
Największy WTF teraz, to mam ja, bo ani przez moment przy pisaniu tego opka nie pomyślałem, że może dostać piórko XD
Dzięki za wizytę, komentarz i TAKa ;)
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Tegoroczna wiosna niczym miała się nie różnić od poprzednich, jednak w marcu, poza ciepłym powietrzem z dolin, wiatr przygnał również Zuzkę Curusiową, do tego wystrojoną jak na Święty Marcin
Bardzo ładnie się zaczyna.
– Dyć, pustelnik z ciebie albo wzorowy, albo chujowy. Zależy jak na to patrzeć
Niezłe. xD
Z natury złośliwy chochołek szybko w melancholię popadł, bo ileż można wyśmiewać jednego człeka?
To zależy od determinacji chochołka. :P
Bardzo przyjemne, zabawne opowiadanie. Od początku do końca trzymasz w ryzach styl, za co należą się słowa uznania. Świetnie pasuje on do historii – swojskiej, w wiejsko-słowiańskich klimatach, humorystycznej, nieco ironicznej, a czasami wulgarnej. Na szczęście nie przesadnie wulgarnej choć czasem byłeś blisko granicy. Opowiadanie ma czar rodem z pierwszych Wedrowyczów. Fajnie.
Bohaterowie sympatyczni, a dzięki narratorowi też nieco komiczni. Wszystko tu do siebie dobrze pasuje i w zasadzie można tylko chwalić, gdyby nie to, że historia wydała mi się niedokończona. Pojawił nam się wątek Zuzowej chcicy, błysnęły pośladki i piersi (bardzo obrazowo przedstawione, z czego jestem rad, bo byłem w stanie ujrzeć je w wyobraźni), mieliśmy moment emocji, pustelnik nawet obiecał pomóc i już jako czytelnik byłem zaciekawiony, jak sprawa się potoczy dalej, a przede wszystkim czy pustelnik podupczy (ot chociażby czarownicę), ale wątek urwał się i pozostały mi tylko domysły… Mam nadzieję, że jednak Zuza nie została pozostawiona bez pomocy w tak naglącej potrzebie.
"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"
Hej, Krokusie. Gratuluję piórka.
Jeśli chodzi o styl, stylizację, to nie mam się do czego przyczepić, bo czytało się naprawdę fajnie i przyjemnie. Udało Ci się słowami obrazki namalować i w niewielkiej liczbie znaków wykreować porządne postaci i fabułę. Pod tym kątem oceniając – super.
Ale będę grymasić. Główną rolę gra tutaj jednak humor i pod tym względem zupełnie do mnie nie trafiło. Nie odczuwałam zażenowania poziomem żartów, ale opierały się one w większości na przekleństwach, szczaniu lub ruchaniu; no nie moje klimaty po prostu, nic nie poradzę.
Ponadto… I tu pojawia się kwestia, którą trochę obawiam się poruszać, żeby nie wyjść na nawiedzoną feminazi, ale… CYCKI. DUPY. ZNOWU CYCKI. Wisienką na torcie była sugestia gwałtu dokonanego na odurzonej kobiecie. Ja wiem, że to wszystko miało mieć humorystyczny wyraz, a do gwałtu ostatecznie nie doszło, ale trochę mnie już ziewanie bierze, kiedy czytam kolejne opisy kształtności, krągłości i jurności jakiejś wiejskiej Jagny czy innej Zuzki. Nie przepadam po prostu za humorem, który bazuje na przeklinaniu i podtekstach.
Podobała mi się zatem warstwa fabularno-stylistyczna, ale bodło machanie cycem na prawo i lewo.
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Cześć, Geki!
Cóż, tekst był pisany w pośpiechu na konkurs chochlikowy, ale faktycznie nie Ty jeden narzekasz na brak pociągnięcia tych wątków. Gdzieś w równoległym świecie jest taki Krokus, który już pisze kontynuację, bo znając Krokusa z tego świata, to trochę mu zajmie, zanim się za to zabierze :-/
Dziękuję za wizytę i pozytywny komentarz!
Cześć, Gravel!
Jestem wręcz zdziwiony, że jesteś w tak nielicznej grupie narzekających na humor, bo wrzucając tekst liczyłem się nawet z małą inbą z tym związaną xP
Hmm… myślę, że nie musisz mieć obaw – jurna Zuzka jest faktycznie taka trochę z mokrych snów XIX-wiecznych nastolatków, ale jeśli chodzi o podejście do gwałtu, to i Michał, i Francik wzięli to całkiem serio, podobnie jak autor. Natomiast to prawda, że stężenie cycków na akapit kwadratowy jest dość spore i wierzę, że nie wszystkim podejdzie :)
Dziękuję za wizytę i wnikliwy komentarz!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Jestem wręcz zdziwiony, że jesteś w tak nielicznej grupie narzekających na humor, bo wrzucając tekst liczyłem się nawet z małą inbą z tym związaną xP
Zaraz to zmienimy, bo w gratisie do piórka jest zrzut bagiennego szlamu miałkich przemyśleń. Czas się zmierzyć z krwiożerczym Osvaldem. Uprzedzam, że przed przeczytaniem lepiej spalić monitor.
Tegoroczna wiosna niczym miała się nie różnić od poprzednich, jednak w marcu, poza ciepłym powietrzem z dolin, wiatr przygnał również Zuzkę Curusiową, do tego wystrojoną jak na Święty Marcin.
A czemuż to bez odmiany?
Stare babsko – trzydziesta piąta wiosna już kark jej przyginała – miłą było odmianą od starych pryków z czyrakami i młodych byczków z rzeżączką, choć burzyła wieloletni mir pustelnika.
Żeby to zdanie było dobrze napisane, to trzeba “starych pryków” na coś zamienić, bo inaczej nie ma to sensu. Skoro babsko. według obowiązujących we wsi standardów, jest stare i ma być odmianą, to nie może być innych staroci.
Rozpiął koszulę pod szyją, bo jeszcze jedno chciał jej powiedzieć.
Koszuli chciał powiedzieć? Zaimek, tylko przeszkadza.
Chłopina wielki jak dąb, z łatwością ci kości przetrąci, a za czary po chałupie czerwonego kura puści.
Skoro wielki jak dąb, to czemu chłopina?
Ech, tak to już chyba musi być, że jak opowiadanie na pseudoludowych motywach, to tylko chlanie, golizna i prostactwo. Tyle razy to już było opisywane, że żadnego wrażenie ten tekst na mnie nie robi. Napisany jest całkiem sprawnie, ale pod względem fabularnym to bieda z nędzą.
Spójny początek od wizyty Rostka zupełnie się rozjechał. Wątek męża Zuzki gdzieś tam się zagubił, bo niby pustelnik wymyślił rozwiązanie, ale nie wiadomo jakie i czy zadziałało. Problem Rostka też się sam rozwiązał, bo chochołek postanowił odejść. Opowiadanie więc, borni się formą a nie treścią. Humor jest raczej śladowy i niskich lotów, ale bardziej przeszkadzała mi ta stereotypowość.
Fakt, że kobieta szuka ratunku od pijącego męża poprzez roznegliżowanie się przed pustelnikiem nijak nie jest dla mnie logiczny. Może kryje się za tym jakiś ciąg przyczynowo-skutkowy, ale w tekście niewidoczny. A gdyby Michał nie zapytał, czemu ona się tak zachowuje, to co by się stało? Wątek wiedźmy to też taka dekoracja. Po zniknięciu chochołka tak po prostu pustelnik zatęsknił za towarzystwem? Sam pustelnik też niezbyt pasuje to tej opowieści znaczeniowo, może już wołchw lepiej by się tu sprawdził.
„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche
Cześć, Osvaldzie!
Nie spaliłem monitora, trochę mi go szkoda ;)
A czemuż to bez odmiany?
To część stylizacji
Skoro babsko. według obowiązujących we wsi standardów, jest stare i ma być odmianą, to nie może być innych staroci.
Kluczową różnicą jest tu płeć, choć napatoczyło się powtórzenie – do tego muszę siąść
No, fabuła to z pewnością nie najmocniejsza strona tekstu – urwane wątki i na dobrą sprawę kiepska struktura, to znane mi mankamenty, których wypierać się nie zamierzam. Witaj też wśród tych, którym humor nie podszedł :)
Dziękuję za łapankę – część zmian wprowadziłem, nad częścią jeszcze usiądę, razem z sugestiami Drakainy.
Dziękuję za wizytę i komentarz!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Przeczytałem, świetne, nic tak nie pasuje do klimatu jak “chlanie, golizna i prostactwo”. Bez zarzutu :-)
Pustelnik w zamierzeniu był chrześcijański?
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Cześć, Radku!
Bardzo mi miło! Chlanie, golizna i prostactwo dodane z premedytacją ;)
Pustelnik w zamierzeniu był chrześcijański?
Tak :)
Dzięki za wizytę i komentarz!
Pozdrówka
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej! Śmieszne i ładnie napisane :) Szkoda, że nie zakończyłeś wątku z Zuzką (albo może raczej zakończyłeś, choć nie rozwiązałeś). To z powodu limitu? Ogólnie przyjemna lektura, język i humor na plus. Pozdrawiam!
Cześć, Avei!
Wątku Zuzki nie pociągnąłem, bo był to tekst pisany na konkurs Chochliki, a limit był tam tylko 10k. Ostatecznie zatem i go przekroczyłem, i wątek urwałem :x
Dziękuję za wizytę i komentarz!
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Cześć!
Lekki tekścik, w sam raz na przerwę w robocie. Sprawnie napisany i wyważony: stary nie wie, co robić, gdy cycki świecą, myszy pływają w kociołku a chochlik robi to, co lubi najbardziej. Choć przez swą dosadną wulgarność chochlik jakoś nie do końca pasowała mi do całości (robi wrażenie zbyt dosłownej i współczesnej, kontrastując mocno z raczej rubaszną narracją, która do “epoki” pasuje doskonale). Ale może to kwestia szukania własnych oczekiwań?
Pozdrawiam!
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
Cześć, Krarze!
Lekki tekścik, w sam raz na przerwę w robocie.
Takie właśnie miał ambicje, dobrze że spasował z okolicznościami podczas czytania :)
A Chochlik cóż… Francik jeden, trochę już zwiedził, toć iście światowy Chochołek, zatem i zachodnią manierą mógł nasiąknąć i do polskiej wsi nie przystawał ;)
Dzięki za wizytę i komentarz!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
