Awers i Rewers Eda Trawertona

Awers i Rewers Eda Trawertona

Rozdział pierwszy

Robótka

Prawdopodobnie każdy z Was już słyszał, że księżyc krąży wokół Ziemi. Nie było to tak oczywiste, nawet dwieście lat temu. Z jednej strony– oczywiście; przyjąć nowy fakt astronomiczny jest wyjątkowo łatwo… chociaż jeśli większość wiedzy to duperele, jakiś konkretny, prawdziwy fakt może się w tle takiego odkrycia wydawać absurdem.

No więc tak. Po pierwsze, ziemia jest kulą, która porusza się wokół słońca– nigdy odwrotnie. Po wtóre, gdyby Ziemię pokroić jak pomarańczę: na pół a później na cienkie paski, można uzyskać efekt, który nazywa się strefami geograficznymi. Poza tym, matka-ziemia posiada około dwa miliony czakramów, inaczej nazywanych strefami erogennymi planety. Są to miejsca, w których średniowieczny człowiek budował monolity.

Wśród tych pojęć warto spróbować zadać sobie pytanie o jeden fakt, który być może byłby podpórką dla poprzedzających pięciu tez. Istnieje taki fakt astronomiczny i dotyczy grawitacji. Prawo grawitacji zostało odkryte przez Izajaka Nju-Tonne, kiedy to jabłko z drzewa nad nim, spadło mu na głowę. Inaczej to prawo można nazwać w taki oto sposób: Ziemia jest wehikułem, poruszającym się po kosmicznej spirali z prędkością setek tysięcy kilometrów na sekundę– wraz ze słońcem i innymi planetami naszego układu słonecznego. Zapamiętajcie to, gdyż będzie to ważne w dalszych rozważaniach.

*

Ed Trawerton właśnie zbierał swoje klamoty z miniaturowego biura, które podnajmował u miejskiej uczelni. W gabinecie było na tyle przytulnie, ciepło i jasno, że Ed litował się nad sobą. „Znowu muszę wyjść na zewnątrz”– plując sobie w brodę, Ed poruszał się ruchami ospałego goryla.

Nie palił cholernych papierosów już ponad pół roku, więc pretekstów do wychodzenia na zewnątrz w czasie pracy miał coraz mniej. Z jednej strony to dobrze, bo dzięki temu mniej chorował, z drugiej niedobrze, bo nie integrował się ze studentami ani z pracownikami uczelni.

Gdy już opuszczał biuro, przyjrzał się sobie w lustrze. Kiedyś posiadanie lustra było uważane za wyjątkowy luksus, traktowano je jako narzędzia alchemiczne. Graniczyło to z oczywistością która głosiła, że zwierciadła mają tylko czarnoksiężnicy.

Chociaż minęło prawie osiemdziesiąt lat po ostatnim magu spalonym na stosie, wielu naukowców nadal trzymało się z dala od pospólstwa. Uczelnia znajdowała się, co prawda, na peryferiach miasta; jednakże była zabudowana wokoło budynkami administracji miejskiej. W razie ataku zombie czas na ewakuację(przeprawienie przez rzekę) wynosił grubo ponad dwie godziny, gdyż strażnicy zwykle patrolowali wszystkie newralgiczne punkty kompleksu co najmniej co piętnaście minut.

Ed zmierzał w stronę tłocznego rynku miejskiego. Spoglądał co chwilę na czasomierz i zastanawiał się, ile czasu zejdzie mu na podjęcie kolejnego zlecenia. Zajmował się sprawami najwyższej wagi, czyli naprawą maszyn liczących. Z jednej strony zajęcie to było czasochłonne i wymagające, z drugiej zaś bardzo absorbujące i (w pewnym sensie) wymagające aktywnej wyobraźni.

Mijając wielkie, jak starożytne behemoty, pojazdy transportowe, wpatrywał się w grupę przyjezdnych. Przyciągali swoją hałaśliwością i radością, śmiechem i bardzo żywiołowym chodem. Ed już miał skręcać w ulicę Garncarską, gdy nagle na skrzyżowaniu ulic, wpadł na niego młodzieniec, najwyżej dziesięcioletni. Mały blondyn, ubrany w szkolny mundurek przykrzyknął„gdzie leziesz?!”, po czym spojrzał na Eda i dodał „odradzam spacery tą ulicą. Z wyższych pięter spadają całe cegły!”. Młodzieniec spojrzał jeszcze raz, jakby próbując się upewnić czy komunikat dotarł do dorosłego – i poszedł w swoją stronę.

Ed oprowadził chłopaka wzrokiem i już miał iść dalej, obchodząc ulicę Garncarską większym łukiem.

*

Eryk i Mistrz siedzieli przy stole. Niby nic ciekawego… popijając herbatę, obydwaj zastanawiali się nad jutrem. Nastepny dzień był o tyle ważny, że, jeśli miał naprawdę się wydarzyć, Mistrz i Eryk mieli gościć u siebie uczonego z dalekich krain.

Nie rozmawiali, przez co, chwila przy herbacie stawała się dla Adepta trochę napięta. Wnętrze pomieszczenia wyłożone zostało pięknymi freskami– każda cegiełka w ścianie przedstawiała inny element mityczny, zaś wszystkie razem oglądane z daleka przypominać miały meduzę. Pięknie oświetlone przez duże okno od wschodu ściany, sprawiały wrażenie sztuki plastycznej wyższego rzędu.

Mistrz wskazał delikatnym machnięciem głowy na stół z herbatą i Eryk dokończył swoją ze smakiem, po czym odstawił imbryk i obydwie filiżanki na szafkę pod ścianką. Chociaż nie lubił tego, Eryk wiedział, że Mistrz przygotował dla niego kolejną pracę w ogrodzie. „No tak”, pomyślał Eryk, „ogród miałby być sprzątnięty”, po czym przeszedł do pokoju obok aby założyć strój roboczy.

*

Ed Trawerton zapukał w drzwi trzykrotnie i je otworzył. Przed nim ukazała się w pięknej krasie kolekcja ponad stuletnich maszyn liczących. Każda w nieco innym gabarycie, jedne z nich były ze znaczkami na przyciskach, inne z cyferkami; kolejne były pokryte drewnem, jeszcze inne plastykiem.. widok ten wprawił Eda w zachwyt.

Antykwariat właśnie miał być zamykany, więc czas na naprawę starego Ognika– maszyny germańskiej z roku 1515, wynosił więcej jak osiem godzin. Ed podał rękę antykwariuszowi i przyjął od niego zapłatę „z góry”, za zdiagnozowanie problemu i oszacowanie kosztów naprawy.

Przeszedł się parę razy dookoła maszyny. Liczydła na metalowej przerzutce były nieuszkodzone, mechanizm sygnalizujący zakończenie procesu liczenia chociaż był w dobrym stanie, wymagał wymiany młoteczka. Pokryte grubą warstwą plastyku klawisze, nadające elegancji przedmiotowi, były w świetnym stanie. Wreszcie matryca liczeniowa, która „wbijała” na frontowe ząbki odpowiednią ilość kulek aby wskazać końcowy efekt liczenia, wymagała wyczyszczenia i odrdzewiania.

Ed poprosił o karteczkę papieru, na której napisał kwotę naprawy. Antykwariusz rzucił okiem, uśmiechnął się i zaczął się szykować do wyjścia. Zanim wyszedł, zaparzył Edowi białej herbaty i zapowiedział godzinę powrotu na siódmą piętnaście następnego dnia.

*

Gdy ogród był już w pięknym stanie, Eryk usiadł w fotelu wystawionym przed drzwi i czekał.

Mistrz będąc na spoczynku, pochrapywał cicho. Nad miastem unosiła się delikatna mgiełka. Kadzidełko pachniało drzewem sandałowym, odganiając owady. Słońce jeszcze nie zachodziło, ale chyliło się już do snu.

Eryk wyciągnął fajkę i nabił ją tytoniem. Robił tak zawsze, gdy jemu się zdawało, że Mistrz śpi. Zapalił i wciągnął do ust trochę gorzkiego dymu. Powtarzał ten proces wiele razy aż tytoń w fajce się skończył, po czym uderzając fajką o popielniczkę opróżnił ją i napełnił jeszcze raz.

Nic nie wskazywało na to, że gość przyjdzie tego samego dnia… jednak podczas trzeciego nabijania, gdy słońce już niemal zaszło, ujrzał niewysokiego, brodatego i krępego gościa z wielkim plecakiem na ramionach.

– Witam!- rzucił i prędko podbiegł aby zająć się bagażem, odciążając gościa. Zupełnie zapomniał o fajce, która długo jeszcze się tliła. W czasie gdy gość się przedstawiał i opowiadał o swojej długiej wędrówce, Eryk wprowadził go do domu i posadził w pokoju gościnnym oraz przyrządził herbatę. Gdy Mistrz się zbudził, Brodaty musiał jeszcze raz się przedstawić i opowiedzieć o swojej podróży. Stary w milczeniu słuchał, nie naciskając wcale na tym aby się dowiedzieć w jakim właściwie celu człowiek przybył do jego domostwa.

*

Żeby niejako wyjaśnić sytuację, powinienem dodać tu parę dodatkowych parametrów. Widzisz, fakt, że słońce nie krąży wokół ziemi postawił wszystkim „naukowcom” włosy na sztorc. Z jednej strony, wypadałoby tym przyzwoitym dżentelmenom mieć trochę otwartości umysłu, z drugiej zaś trudno się dziwić, że nie przyjęli tego opisu za prawdę jeszcze przez długie lata.

No więc jedna sprawa jest oczywista: skoro ziemia krąży wokół słońca, księżyc też mógłby krążyć wokół słońca lub wokół ziemi, lecz z pewnością słońce nie krąży wokół księżyca. To była kolejna przeszkoda, która zajęła Oxford`skim tęgim umysłom wielu miesięcy a nawet lat na opracowanie.

Gwiazdy wcale nie są przyklejone, jak się okazało, do kopuły ziemi, która zbudowana jest z czaszek przodków, tylko z oddali świecą w kierunku i tempie, podyktowanym im przez ruch słońca i systemu słonecznego w naszej galaktyce.

Chociaż to wszystko, wydawać by się mogło na dzień dzisiejszy oczywiste, nie było to tak łatwo przyjmowane przez ówczesnych „mądrali” i „wykształciuchów”.

Niby większość rzeczy da się wytłumaczyć elektrodynamiką, grawitacją i magnetyzmem– a tu się okazuje, że wcale nie!

Następne rozdziały są, jak Boga kocham, istnym dowodem na to, że w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku byliśmy jako cywilizacja zachodu w okresie naiwności naukowej. Mimo to, na dzień dzisiejszy może się okazać, że jesteśmy większymi „głupkami”, niż wtedy.

Możesz wierzyć lub nie.