Dzieciodzieło

Witaj.

Niezwykle kontrowersyjne treści. jestem mocno zszokowana argumentacją przyszłej matki, chociaż – jak zawsze, starając się zrozumieć stanowisko innego człowieka – po części rozumiem to, co przeszkadza jej w obecnym życiu. Mimo tego jednak uważam, że mogłaby sama poświęcić się, przejść nawet operację plastyczną, zmieniającą ją w brzydką osobę i zamieszkać tam, gdzie tak bardzo jej się podoba, chłonąc wszelkie uroki (wraz ze znanymi jej wadami) tamtejszego życia. Popieram tu jak najbardziej stanowisko lekarza, jak również jego poprzedników. Słowa i dążenia artystki uważam za nieetyczne i niemoralne. Jej pewność, że chce dobra dziecka, to dla mnie całkowite przeciwieństwo, ponieważ w moim odczuciu chce je najzwyczajniej skrzywdzić

Ogólnie to doskonałe opowiadanie (które natychmiast zgłaszam) napawa mnie smutkiem – żal mi ogromnie tej kobiety z jej wypaczonym pojmowaniem życia oraz sensu macierzyństwa, a nade wszystko żal mi jej przyszłego dziecka, bo – jak sama zapowiedziała – będzie szukać tak długo, aż wreszcie znajdzie i swe wymarzone dziecko urodzi.

.Co do spraw technicznych, czasem piszesz “Południe” wielką, a czasem małą literą. Sporo jest też “uprzejmych uśmiechów”, ale to już zwykłe moje czepialstwo. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Hej, ho, bruce! Bardzo się cieszę, że się spodobało, dziękuję za klika  i za uwagi – “południe” już poprawione. ;)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Mam mieszane uczucia co do tego tekstu. Czytało się dobrze i płynnie, doceniam pomysł i tytuł.

Co mi przeszkadzało? Bardzo powierzchownie zarysowane realia tego dystopijnego świata. Ponieważ poznajemy go właściwie tylko z wypowiedzi bohaterki, nie mam pewności, czy naprawdę jest on taki dystopijny, czy to ona jest świrnięta. Te puste relacje, o których mówi – nie mam powodu wierzyć, że wszyscy je tak odczuwają, a nie tylko ona.

Niemniej, opowiadanie skłania do zastanowienia, a to zawsze plus.

Kto nie leżakuje po psychoterapeutach?

Połączenie “leżakować po” mi zgrzyta. Można pewnie chadzać po terapeutach, ale leżakować raczej u terapeutów.

Kosmos to bazgranina byle jakich wielokropków!

I ja dziękuję i pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

No, nareszcie coś pobudzającego szare komórki. Nie ple ple o wampirkach, pitu pitu o nieszczęśliwych wilkołakach.

Pokazany w tekście kontrast miedzy domyślną Północa a nazwanym Południem jest mało wiarygodny, ale odpuszczam ten “grzech” natychmiast – jego usunięcie wymagałoby stworzenia powieści, nie krótkiego opowiadania. No dobrze, do rzeczy…

Autorka ukazała dwie dystopie. Ta pełna szczęśliwych, bogatych i zdrowych ludzi Północ jest, powtarzam, jest dystopią. Nie z racji ustroju ale z racji psychokondycji mieszkańców. Brak życiowych problemów prowadzi do spłycenia relacji, o czym wprost mówi bezimienna bohaterka tekstu, więc powtarzanie uważam za zbędne. Płytkość rzeczonych relacji okalecza psychicznie, co nie jest żadną nowością – I czego przedsmaki możemy już dzisiaj poznawać, czego niezłą ilustracja jest sięganie po smartfon, aby najpierw sfotografować człowieka leżącego na torach, a ewentualnie potem wybrać numer alarmowy. (Z życia wzięte.) Południe też rajem nie jest, ale tenże brak raju niejako pozwala na dochodzenie do głosu ludzkich odruchów – bo mieszkańcy mają prawdziwe problemy i wiedzą, że inni mają je też, co w pewnym sensie “konserwuje” altruizmy i pozwala im włączać się. Tyle i tak bez żargonów specjalistów od demografii, socjologii… W tekście też Autorka nie używa odnośnej terminologii, i bardzo dobrze, literatura ma oddziaływać przez indukowane odczucia, a nie zastępować referaty sympozjalne.

Generalnie – bardzo dobrze.

Lecę polecić – pozdrawiam – Adam

Cześć, DHBW. Fajny tekst, któremu kilk do biblio z pewnością się należy (ale w komentarzu będzie też kilka uwag).

Jeśli chodzi o styl i lekkość pióra, to nie mam się czego czepiać, ponieważ napisane sprawnie, naturalnie i czytało się przyjemnie. Dialogi brzmią dobrze, co w tym akurat tekście było szczególnie ważne, jako iż właściwie cały jest dialogiem. Zawsze doceniam, kiedy autorowi uda się zawrzeć ekspozycję i praktycznie całą fabułę wyłącznie w dialogu; to trudna sztuka, mi nigdy nie wyszła.

Pomysł ciekawy. Nie powala oryginalnością, ale jak na tekst eksplorujący pewien koncept i skupiający się niemal wyłącznie na nim – okej. Dodatkowy plus za to, że zmusiłaś mnie do przemyśleń. I kolejny – za to, że po lekturze nie jestem całkowicie przekonana do natychmiastowego osądzania Twojej Jane Doe ;P

Imo można by to opko nieco skrócić, bo kiedy intencje klientki stają się już czytelnikowi znane, a lekarz/projektant zaczyna się z kobietą przerzucać argumentami, tekst traci nieco na sile przekazu. Myślę, że tę wyliczankę, którą mu zaserwowała (tę o utracie człowieczeństwa itd), wszyscy już znamy na pamięć. Nie ma w tym niczego odkrywczego, a lament ciągnie się i ciągnieee i ciągnieeeee. Nuży o tyle, że świat przedstawiony nie wydaje się być szczególnie oryginalny – ot, taki jak nasz (bogata Północ, ubogie Południe), tyle że wzbogacony o inżynierię genetyczną na wysokim poziomie.

Zakończenie również średnio wybrzmiewa na tle dobrego początku. Trochę zabrakło mi puenty. Pogadali, ponarzekali i poszli.

Mimo tych uwag, uważam, że koncept jest na tyle ciekawy, że warto dać klika.

A i jeszcze jedno. “Kolekcjonuję” zabiegi pisarskie, które mi się rzucą w oczy jako ciekawe lub przydatne, i w Twoim tekście to mi się spodobało:

– Wczoraj otwarto moją wystawę w Metanomo – oznajmiła. Sucho, bez śladu dumy w głosie. – Zresztą właśnie temu zawdzięcza pan moją wizytę, inaczej za nic nie przyjechałabym do tego wymuskanego miasta. Oczy bolą od tej bieli, od tego szkła… Słyszał pan o niej?

– O czym? – zapytał, bo zgubił wątek.

– O mojej wystawie. „Horyzonty Wertykalne”. W galerii Metanomo.

Ja również zgubiłam wątek, więc doceniam, że udało Ci się naturalnie przypomnieć czytelnikowi, o czym mowa.

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Przyciągnął mnie tytuł. Bo to naprawdę przyciągający tytuł. :)

Cóż, początek podobał mi się bardzo. Wprowadzenie do świata, w którym ludzie są projektowani na zamówienie rzeczywiście ciekawe, no i niepewność, do czego zmierza ta dziwna rozmowa. Od wzmianki o Quasimodo intencje bohaterki stają się oczywiste, ale to nie zbija napięcia. Tylko że potem zaczyna się dyskusja przypominająca spór prawników w sądzie i gdyby nie moje zamiłowanie do debat oksfordzkich, pewnie w tym momencie bym sobie poszedł. Jednak wolę jak ,,coś się dzieje”. :( Ale to raczej kwestia gustu, bo obiektywnie jest bardzo dobrze.

Od strony moralnej mam podobne odczucia jak bruce.

Offtop: Jakiś czas temu czytałem taką książkę, Klucz do otchłani. Akcja działa się w dalekiej przyszłości, gdzie większość dzieci była domyślnie projektowana na takie ,,elficko” wręcz piękne i tylko obrzydliwie bogaci ludzie mogli sobie pozwolić na szkraba ,,generowanego losowo”, który mógł być przez to brzydki.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Omg omg omg, PRZYBYWAM!  Dziękuję wszystkim za wpadnięcie, przeczytanie i zostawienie komentarza, jak również za kliczki do biblio! <loffa> 

(Swoją drogą, jak to zrobiliście, AdamKB i gravel, że nie ma Was w wątku bibliotecznym w HP, a dodaliście po kliczku? ^^’ Chyba że mi się zepsuł ten wątek, czy co…)

Mindenamifaj,

nie mam pewności, czy naprawdę jest on taki dystopijny, czy to ona jest świrnięta.

Myślę, że jeśli chodzi o ogólny podział Północ-Południe, to gdyby gadała głupoty, lekarz by zaprzeczył – ale sam opowiada, że na Południu warunki są niewesołe, nie zaprzecza również, że Północ Południe wykorzystuje. Co do tych zaburzeń “psychospołecznych”, że tak powiem, to myślę, że to kwestia pewnej “samoświadomości”. Można zakładać, stereotypowo, że ARTYSTKA widzi więcej (podczas gdy lekarz jest na pewne rzeczy ślepy, tak jak niektórzy uparcie nie dostrzegają, że PIS nimi manipuluje ;D)– ale z drugiej strony, może jest po artystycznemu przewrażliwiona…?  A może żyje tak wygodnie, że nie ma prawa narzekać? To również jest celowo pozostawione do oceny Czytelnikowi.

Wyrażenie z leżakowaniem jest celowo ironiczne, podkreśla, że łazi się od jednego do drugiego – wiem, że trochę razi, ale jest tam, że tak powiem, celowo.

AdamKB,

ple ple o wampirkach, pitu pitu o nieszczęśliwych wilkołakach

Ómarłam xD

Pokazany w tekście kontrast miedzy domyślną Północa a nazwanym Południem jest mało wiarygodny

No właśnie nie chciałam tego rozwijać, bo musiałabym wpleść sporo ekspozycji, a IMO opowiadanie by na tym straciło – ale moim zdaniem jest to właśnie niezwykle prawdopodobny podział, który może dokonać się w przyszłości – w związku ze zmianami klimatu. Północ będzie prawdopodobnie najlepszym miejscem do życia, a zatem tam będą chcieli mieszkać bogaci.

Ogólnie cieszę się, że trafiłam w gust ^^

gravel,

Dodatkowy plus za to, że zmusiłaś mnie do przemyśleń. I kolejny – za to, że po lekturze nie jestem całkowicie przekonana do natychmiastowego osądzania Twojej Jane Doe ;P

To cieszy najbardziej ^^

Dzięki za docenienie mojego, ee, zabiegu pisarskiego, nawet o tym nie myślałam w ten sposób, bo prostu wyszło naturalnie. ;D

SNDWLKR,

Od wzmianki o Quasimodo intencje bohaterki stają się oczywiste

Łohoho, niezły jesteś, jeżeli wywnioskowałeś to już na tym etapie  xD Może dlatego, że czytałeś ten Klucz do otchłani…?

Że dyskusja, zamiast akcji – no cóż, takie opowiadanie, no… 

Bardzo ciekawy offtop, nie pomyślałabym, że ktoś może chcieć to robić na odwrót. 

Raz jeszcze dziękuję – i pozdrawiam! 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Piórko daje magiczną moc klikania bez pośrednictwa wątku bibliotecznego ;p

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Pff, to takie czary. xD

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

DHBW

Sorry – tym razem czytam i komentuję.

***Jestem oczarowany. Poruszyłaś głęboko wszelkie moje dogłębne odczucia.

***Wspaniały pomysł – BRZYDKIE dziecko, żeby nie czerpało z uznaniowych błahostek piękna! /Wstrzeliłaś się dokładnie w tematykę, która mnie interesuje/.

***W środkowej części rozmowy z profesorem, co najmniej w dwóch miejscach, od słów: 1.”– Wystarczy się tylko rozejrzeć”. 2.”– Może i tak. Ale teraz jest inaczej” – zaczęłaś stosować teatralizację dialogu.

Teatralność dialogu: długie monologi, w których bohater opisuje rzeczywistość, nakreśla tło, reaguje na rozwój sytuacji. Niezły redaktor podpowiedział mi, żeby ten 'system' przekazu – przełożyć zdecydowanie do narratora.

****Od zdania: „– To prawda, medycynę doprowadziliśmy do perfekcji – bohaterka zaczyna powtarzać sens wcześniejszych „przemyśleń”. Zaczynam odbierać nadmiar jej „przemówień” i pomysłów na nowe życie dziecka. Zaczyna mnie to wkurzać. Od „może i tak” – do „dziecko w tym uczestniczyło” – bym już wyrzucił!

****Według mnie – to ważne. Brniesz w dyskusję, a odleciałaś od mądrej i pięknej akcji, od pomysłu „on – ona”. Zrobiło się już nudno!

„Potem wysunęła wyzywająco brodę” – pomyślałem, że nagle przekształci się w zmorę? (wyrzuć tę brodę, chyba do niczego nie prowadzi).

Całkowity brak finału. Kończy się NICZYM!!!!!!!!!!!

Jestem zmartwiony i wkurzony, że nie uzyskałem satysfakcji przeczytania 3/4 utworu.

Tutaj załatwiłaś to opowiadanie an wielki minus. Wspaniały był pomysł urodzenia ohydnego dziecka, który nie pociągnęłaś dalej!!!???

Po napisaniu nam o chęci porzucenia dziecka – właściwie nic z tym super ważnym tematem nie zrobiłaś.

Zostawiłaś czytelnika w dużym wkurzeniu, dlaczego autorka tak nas z tym nierozwiązanym tematem zostawiła?

Czytelnik – nie ja – już cię znielubił!

Jeśli nie mam racji – wykaż mi to, proszę.

Pozostając pozytywnie nastawiony do twojego pisania – ¾ opowiadania,

Pozdrawiam

LabinnaH

Ślimak, mając słabość do takich akademickich dyskusji, wślizguje się z zainteresowaniem i przebiera czułkami… Wyrażenie “leżakować po psychoterapeutach” wydało mi się całkiem trafne. Zdarzało mi się znać takie nawiedzone artystki, ale argumentacja tej konkretnej jest chybiona, rozpękła.

– To prawda, medycynę doprowadziliśmy do perfekcji. – Prychnęła. – Podobnie jak eugenikę. Gorzej z człowieczeństwem.

Tym razem nie miał gotowej odpowiedzi.

O, właśnie tutaj. Nie dziwota, że nie miał gotowej odpowiedzi, skoro pacjentka dotychczas przekonywała, jakoby pragnęła dobra swojego dziecka, a teraz zaczyna tylko twierdzić, że nie pozwoli mu czerpać korzyści z niesprawiedliwego systemu. Co nie jest zbyt przekonujące, wobec rodziny bowiem mamy z zasady większe zobowiązania niż wobec obcych, a w ogóle istnieją też sieroty bez kończyn i ta niewątpliwa niesprawiedliwość nie stanowi dobrej podstawy moralnej, aby swemu dziecku poobcinać co popadnie i popełnić samobójstwo.

Zastanawia mnie jeszcze kreacja świata: zarysowujesz w sugestiach jakąś dystopię – że służby mogą się zainteresować, że brak akceptacji dla rzeczywistości świadczy o chorobie psychicznej. A jednocześnie z fabuły wyraźnie wynika co najmniej istnienie wolnych zawodów i znaczna swoboda podróżowania.

Przypominam sobie, że zagadnienie urody i brzydoty w kontekście postępu technologicznego rozważał Broszkiewicz w którejś ze swoich młodzieżowych science-fiction, może w Moim księżycowym pechu.

Dziękuję za możliwość lektury. Kłaniam się z sugestywnym plaśnięciem!

LabinnaH, dzięki za odwiedziny i komentarz.

Ślimaku! Bardzo mi miło, że wpadłeś. <3

Przyznam, że nie rozumiem trochę Twojej pierwszej uwagi. A raczej: dziwię się, że “rozpęknięcie” argumentacji uderzyło Cię dopiero na tym cytacie, a nie w momencie, kiedy bohaterka wyznaje, że chce urodzić brzydkie dziecko.

przekonywała, jakoby pragnęła dobra swojego dziecka, a teraz zaczyna tylko twierdzić, że nie pozwoli mu czerpać korzyści z niesprawiedliwego systemu

Przecież dokładnie to samo można powiedzieć o tej brzydocie…? Że sparafrazuję: “Przekonuje, że pragnie dobra swojego dziecka, a chce, żeby było brzydkie”. A zatem: dlaczego dopiero na tym zacytowanym fragmencie? ^^’

Poza tym: jej zdaniem te “korzyści z niesprawiedliwego systemu" nie przynoszą szczęścia (myślę, że widać, że jest o tym głęboko przekonana) – dlaczego zatem miałaby chcieć, żeby jej dziecko te korzyści czerpało, skoro uważa, że “the grass is greener on the other side”? Bo przecież jest przekonana, że te korzyści nie dość, że nie przyniosą jej dziecku szczęścia, to jeszcze pozbawią je człowieczeństwa…?

Moim zdaniem można się z nią kompletnie nie zgadzać, uważać za wariatkę itp., ale niekonsekwencji tutaj nie dostrzegam.

(Również “kontr-przykład” z sierotami bez kończyn i obcinaniem czego popadnie uważam za średnio trafiony – zdrowie generalnie stoi znacznie wyżej w hierarchii wartości niż wygląd, o ile wyglądem rodzic może się nie przejmować, to zdrowiem na ogół się przejmuje. ;)

Również tutaj bohaterka wyraźnie stwierdza, że chce, żeby jej dziecko było zdrowe – możemy zatem wywnioskować, że uważa zdrowie za istotny element szczęścia. Z kolei piękny wygląd jest dla niej symbolem czegoś, do czego odczuwa niechęć.)

A jednocześnie z fabuły wyraźnie wynika co najmniej istnienie wolnych zawodów i znaczna swoboda podróżowania.

Tutaj również niestety nie bardzo widzę powiązanie z istnieniem “specjalnych służb”. ^^’ Weźmy taką Polskę na ten moment – mamy lekarzy i artystów, możemy jechać gdzie chcemy, ale czy ktoś pracujący w spółce państwowej może swobodnie przekazywać dane Rosjanom, albo czy ktoś może zacząć podburzać społeczeństwo do rebelii, do obalenia władzy (niedemokratycznymi środkami) i zaprowadzenia, dajmy na to, oligarchii kiboli…? Krytykować władzę możemy jedynie w pewnych ograniczonych, “społecznie zdefiniowanych” ramach. Być może te ramy są w świecie przedstawionym “ciaśniejsze”, natomiast nie bardzo widzę, dlaczego jedno (swobody prywatne) miałoby wykluczać drugie (patrzenie krzywym okiem na próby zmiany obecnej sytuacji społeczno-politycznej). System: “korzystaj, tylko nie komentuj, bo siedzimy w tym wszyscy” wydaje mi się całkiem wiarygodny (zwłaszcza przy wyraźnym podziale na Północ-Południe).

Co do tego: “brak akceptacji dla rzeczywistości świadczy o chorobie psychicznej” – to nigdzie nie sugeruję, że korzystanie z psychiatrów i psychoterapeutów to jakiś państwowy wymóg – a przynajmniej mam nadzieję, że nigdzie tego nie sugeruję. ;) (Twój komentarz tak trochę zabrzmiał, jakbyś odczytał to jako coś systemowego.)

Dziękuję za odwiedziny i komentarz!  Macham pędem… Ale nie na zachętę!

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Może i trochę pobieżnie napisałem, ale miałem nadzieję, że da się zrozumieć. Chętnie przybliżę swoje podejście do tematu. Widzę mianowicie, że dyskusję bohaterów tego opowiadania da się podzielić na trzy dosyć wyraźne fazy.

Faza pierwsza. Pacjentka informuje, że życzy sobie brzydkiego dziecka. Lekarz odmawia, powołując się na prawdopodobieństwo, że dziecko byłoby nieszczęśliwe z powodu braku akceptacji społecznej. Tutaj nie widzę większego problemu moralnego. Piękno może nie jest w pełni subiektywne, ale na tyle nieostro zdefiniowane, że trudno sobie wyobrazić określenie, jakie cechy wolno, a jakich nie wolno projektować. Jeżeli więc nauka umożliwiałaby, a prawo pozwalałoby na wybór fenotypu dziecka, rodzice zapewne mogliby poprosić o grube kości, odstające uszy, okrągłą twarz i tym podobne; lekarz zapewne mógłby odmówić realizacji danego zamówienia w oparciu o własne przekonania. Przekonania te są przy tym chyba słuszne, artystka nie próbuje odeprzeć argumentu, że w ich społeczeństwie dziecko mogłoby łatwo zostać wyrzutkiem.

Faza druga. Pacjentka informuje, że dziecko zamierza oddać do przytułku na Południu, gdzie jej zdaniem będzie mogło doznawać prawdziwych uczuć i żyć pełnią życia. Lekarz stwierdza, że ważniejszym czynnikiem przy wyborze miejsca rozwoju dziecka jest dostęp do opieki medycznej i edukacji. I ponownie, rozmówczyni właściwie nie kwestionuje tej opinii.

Faza trzecia (od słów, gdzie poprzednio wskazałem największe pęknięcie w argumentacji). Pacjentka nie udaje już, że chce dać swojemu dziecku coś ważnego i wyjątkowego. Twierdzi tylko, że nie zasługuje ono na lepsze w końcu życie mieszkańców Północy, skoro nie wszyscy na świecie mają do niego dostęp. Tym samym próbuje przejść do dyskusji o istniejących nierównościach społecznych i tego, czy każdy mieszkaniec bogatszych krajów jest za nie odpowiedzialny. Dyskusja ta nie jest tutaj istotna z punktu widzenia obowiązków zawodowych lekarza. Poza tym ma on wyraźnie dosyć egzaltowanej natrętki, która “dowolnie wybiera założenia etyczne i nie angażuje się z uprzednio użytą metryką” (cytat z jakiejś recenzji, zdaje się adekwatny), więc wyrzuca ją w końcu za drzwi.

W podsumowaniu tej analizy powiedziałbym zatem, że napisałaś ładną, wiarygodną dyskusję, w ocenie wyniku której można się jednak opowiedzieć po jednej tylko stronie.

Przy okazji widać, że broniłbym mimo wszystko swojego kontrprzykładu. Po pierwsze: lekarz jasno i celnie wskazał, że wychowanie w przytułku na Południu prawdopodobnie okaże się niekorzystne dla zdrowia dziecka. Po drugie: kontrprzykład tyczył się jednak ostatniej części dyskusji, gdzie pacjentka wydaje się twierdzić, iż ma moralne prawo odmówić czegoś swojemu dziecku tylko na tej podstawie, że nie wszyscy na świecie mają do tego dostęp.

I jeszcze raz zaznaczę: nie podważam tutaj jakości Twojego opowiadania, a jedynie wskazuję, dlaczego artystka wypadła w dyskusji zupełnie nieprzekonująco. Tekst doceniam jako bardzo zręczną ilustrację dziwactw, na jakie niektórzy ludzie wpadają wskutek życia w dobrobycie. Jeżeli jednak chciałaś, aby racje obojga były równo wyważone i pozostawiły czytelnika w rozterce, to się rzeczywiście nie udało, przynajmniej w odniesieniu do jednego konkretnego czytelnika ze skorupą i czułkami.

Co do systemu politycznego, nie była to również krytyka tekstu, tylko podzielenie się luźnymi wrażeniami. Wydaje mi się, że potencjalne zainteresowanie służb słowami w rodzaju:

Dostosować? Czy z pełną świadomością dopuścić się zaniechania? Czerpać garściami z krzywdzącego systemu?

świadczy o bardzo restrykcyjnym systemie, w którym artyści niewątpliwie podlegaliby ścisłej cenzurze i może w ogóle zarabiali tylko na państwowych posadach, prywatne gabinety lekarskie może łatwiej mogłyby istnieć, ale też pilnie kontrolowane (a tutaj ginekologia!) i w związku z tym możliwość swobodnych wyjazdów zagranicznych wydaje się wątpliwa, bo zaraz by większość wykształconych ludzi wyemigrowała. Psychiatrię represyjną już sobie po części dopowiedziałem, przy takim pojmowaniu świata przedstawionego jeden czy drugi cytat wydawał się ją trochę sugerować.

Mam nadzieję, że teraz udało mi się lepiej wyjaśnić swój pogląd na opowiadanie. Z lekkim zawodem przyjmuję do wiadomości, że to machanie pędem nie było oznaką zachęty.

Wow, cóż za analiza, normalnie poczułam się jak jakaś Tokarczuk.  xD

Ślimaku, wszystko byłoby pięknie, gdyby nie pewna podstawowa sprawa, którą określiłabym jako… hm… niewłaściwe położenie akcentu z Twojej strony. xD Otóż artystka w żadnym, ale to w żadnym momencie nie stwierdza, że:

[dziecko] nie zasługuje na lepsze w końcu życie mieszkańców Północy, skoro nie wszyscy na świecie mają do niego dostęp.

Powodem, dla którego chce umieścić dziecko w przytułku, dla którego chce, żeby wychowywało się na Południu, jest coś zgoła innego:

– Ludzie tam żyją. (…) Ludzie żyją tam ważnymi sprawami, a nie drobnostkami. Potrafią być dla siebie serdeczni, pomagać sobie, mimo że sami nie mają wiele. Potrafią być szczerzy, spontaniczni. Tam ulice tętnią życiem. (…) tam, gdzie panuje brzydota, ludzie doceniają piękno. Tam, gdzie jest ból i cierpienie, jest też prawdziwa radość, prawdziwe szczęście. (…) Tylko nieszczęście sprawia, że doceniamy dobre chwile, to, co mamy. Tylko perspektywa śmierci uświadamia nam, że żyjemy. Te rzeczy, które wyzwalają w nas najgorsze emocje, największy strach, potrafią też wydobyć z nas największe dobro. A ja chcę dać mojemu dziecku szansę (…) Szansę na bycie człowiekiem.

Chodzi również o to, że:

staliśmy się wydmuszkami. Pięknymi, ale pustymi skorupami.

wyeliminowaliśmy najważniejsze czynniki, które powodują cierpienie, ale jednocześnie pozbawiliśmy się człowieczeństwa. Tego, co czyniło nas ludźmi.

nie potrafimy już budować więzi (…) Nie potrafimy już tworzyć związków, bo nie dostrzegamy człowieka, a jedynie jego wykreowany obraz.

Nie wiemy już, co to wierność, oddanie, przywiązanie. Nudzimy się sobą od razu, bo nic nas nie łączy. Nie przeżywamy trudnych chwil, które mogłyby nas do siebie zbliżyć. Nie próbujemy niczego naprawiać, bo po co? Zaraz przecież znajdzie się ktoś nowy, równie rozczarowany i samotny jak my.

Natomiast od zacytowanego przez Ciebie fragmentu dyskusja staje się wręcz offtopowa – tutaj nie ma już bezpośrednich argumentów, jest raczej jakieś “uzewnętrznienie” przemyśleń artystki, jakieś jej wynurzenia, które mogą, owszem, “dokładać cegiełkę” – ale jest to rzecz poboczna. Jest to raczej oskarżenie wypowiedziane pod adresem Północy “w ogóle”, które w pewnym momencie przekształca się wręcz w zarzut wycelowany osobiście w lekarza – “Proszę powiedzieć, ma pan prywatny samolot?”. Owszem, jako część ogólnych przemyśleń mogło się to przyczynić do powstania tego dziwnego pomysłu i podjęcia tej dziwnej decyzji, niemniej główne, najważniejsze argumenty pojawiają się PRZED tym fragmentem, a nie wraz z nim.

Zauważ, że po zacytowanym fragmencie dość długo nie ma mowy o samym dziecku (poza wstawką pt. “nie chcę, żeby moje dziecko w tym uczestniczyło”), jest właśnie dyskusja o społeczeństwie, która znowu przechodzi potem w tematykę dziecka. Tak więc Twój wniosek, który zacytowałam na początku komentarza, jest w moim odczuciu nadinterpretacją – ale wiadomo, że autor wie i rozumie więcej niż czytelnik , tak więc wypada wziąć winę na siebie.

Podobnie: co do systemu politycznego, fakt, że taką sobie zakreśliłeś wizję, jest z pewnością w dużej mierze moją winą – widocznie za słabo opisałam ogólnoświatową sytuację. Niemniej nie o to mi chodziło. ;) W mojej wizji Północ jest światem uprzywilejowanych bogaczy, stworzonym przez nich samych, a zatem narzucanie sobie przez nich ograniczeń mijałoby się z celem. Natomiast nigdy nie można wykluczyć, że pomimo całej wygody, szczęśliwości itp. znajdzie się ktoś niezadowolony z tych światowych nierówności, dlatego (całkiem słusznie, z punktu widzenia Północy) pewne służby kontrolują, czy ktoś nie nawołuje do zmiany tego stanu rzeczy. Poza tym panuje absolutna swoboda. ;)

I jeszcze kilka ogólnych słów – otóż nie chodziło mi o zilustrowanie “dziwactw, na jakie niektórzy ludzie wpadają wskutek życia w dobrobycie”, a raczej o pokazanie, do czego (prawie) idealny dobrobyt może doprowadzić (nie wszyscy na Północy zdają sobie z tego sprawę, ale jeśli spojrzeć z boku, to owszem, wcale nie są tacy szczęśliwi, jak można by przypuszczać). Owszem, była tutaj również aluzja do mediów społecznościowych – którą AdamKB wspaniale wyłapał. <3

I co, jeśli ten dobrobyt jest zbudowany na nieszczęściu innych – czy rzeczywiście wolno się nim cieszyć? I dlaczego tak właściwie Północ nie robi nic z sytuacją Południa, skoro mogłaby, bo ma ku temu środki? Słowem: historia zatacza koło, za 100 lat możemy mieć na świecie nową odmianę feudalizmu (o ile w ogóle kiedykolwiek z niego wyszliśmy).

Ale to nie jest zarzut wobec Ciebie, Ślimaku, tylko mówię, o co mniej więcej mi chodziło i jakie przemyślenia zamierzałam wywołać u Czytelnika (między innymi, bo jest jeszcze np. kwestia brzydoty czy wagi, jaką przykładamy do statusu materialnego). Nie uważam przy tym Twojego komentarza za jakąś swoją “porażkę”, bo wiadomo, że nie ma szans, żeby wszyscy w tym samym tekście zobaczyli to samo. ;) Przykro mi, że nie wyszło mi z Czytelnikiem ze skorupą i czułkami, ale cieszę się, że znaleźli się i tacy, których ten tekst skłonił do refleksji. ;)

Pozdrawiam! 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Dziękuję za obszerne i cierpliwe wyjaśnienia! Widzę teraz, że zamyśliłaś przebieg tej rozmowy istotnie inaczej, niż ja go odebrałem. Doszedłem bowiem do wniosku, że lekarz dostatecznie wytłumaczył, czemu uczynienie dziecka brzydkim nie przyniesie mu szczęścia: pozostawione na Północy nie będzie miało szans na integrację w społeczeństwie, wysłane na Południe nie będzie mogło liczyć na adekwatną opiekę zdrowotną i edukację. Artystka wcześniej przyznała, że zdrowie jest jednak potrzebne; potem też nie spróbowała tych argumentów podważyć. Jako fragmentu kluczowego dla interpretacji jej stanowiska nie byłbym więc skłonny postrzegać wcześniejszych uwag o bogactwie duchowym na Południu, lecz właśnie ten finałowy offtop. Wtedy to, moim zdaniem, “ukazuje swoją prawdziwą twarz” i mówi, iż uważa za wielką niesprawiedliwość, że nie wszyscy na świecie mogą korzystać z północnego dobrobytu (a nie: że system na Północy pozbawia ludzi uczuciowości i człowieczeństwa!) – i dlatego nie pozwoli, aby jej dziecko pasożytowało na ludności Południa (a nie: pragnie zapewnić dziecku to, co uważa za najlepsze dla niego!).

Rozumiesz zatem, że zinterpretowałem tekst w taki sposób: artystka chce urodzić brzydkie dziecko i oddać je do przytułku na Południu, gdyż nie może znieść systemu opartego na wyzysku, a tak ma nadzieję dać ujście frustracji; ponieważ nie chce się przyznać do tego podejścia (wszystko jedno: ze wstydu czy z obaw przed wspomnianymi “służbami”), przedstawia wystudiowaną argumentację, próbując dowieść, jakoby był to najlepszy sposób na zapewnienie potomkowi szczęśliwego życia; lekarz obala tę argumentację; pacjentka w gniewie ujawnia swoje prawdziwe motywy. Teraz wiem (a od początku mogłem się domyślać), że Twoje zamiary autorskie były zgoła odmienne. Pomyślałem jednak, że informacja o takim możliwym sposobie odbioru tekstu też może być dla Ciebie cenna.

Pozdrawiam serdecznie i śluziście!

To prawda, Ślimaku, że to cenna informacja. Nie przeszło mi przez głowę, że można tak ten fragment zinterpretować, i że może to aż tak wpłynąć na odbiór całego tekstu. Nie dziwi mnie to jednak szczególnie xD, bo tekst z założenia jest dosyć “kontrowersyjny”, a interpretacji, wiadomo, tyle, ile Czytelników. xD

Ja również dziękuję za obszerne i cierpliwe wyjaśnienia  I za śluz… eee… też dziękuję. ^^’

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Bardzo ciekawe. Pobudza do myślenia. Kontrowersyjne. Koniecznie powinno wylądować w Bibliotece i nie zalegać tam na półce, czego mu życzę. Klik.

Lubię Twoje pisanie, ten tekst nie jest tutaj wyjątkiem, chociaż mogę go podzielić na dwie części. Pierwsza podobała mi się bardziej “literacko”, że tak to określę – pod kątem budowania historii, jakichś opisów, zawiązania szczątkowej akcji. W drugiej części mi tego zabrakło, w zamian jednak dostałam tekst zmuszający do myślenia, co w taką ponurą pogodę dobrze mi zrobiło ^^

Niby dystopia, ale kto wie? Dysmorfia selfie to coraz popularniejsze zjawisko, które będzie się pogłębiać. 

Zastanawia mnie jedno, czy dziecko musiało być koniecznie brzydkie. Najbrzydsze z możliwych? To też skrajność, która zwraca uwagę. Tak samo jak piękno wyróżnia się na Południu, tak samo – zgaduję – wyróżniałaby się ekstremalna brzydota. Musiałaby być ekstremalna, żeby była obiektywna. A przy tym nawet wspomniany Quasimodo został królem karnawału dzięki swojej brzydocie. 

– Kto panu powiedział, że to dziecko będzie wyrzutkiem? Że będzie wyróżniać się z tłumu? – A widząc, że nie rozumie, dodała: – Kto panu powiedział, że będzie wychowywać się tutaj, na Północy?

To mi zgrzytnęło. Skoro je odda/porzuci, to w stereotypowym postrzeganiu dziecko będzie w pewnym stopniu wyrzutkiem. 

I jeszcze jedno – kobieta chce jednocześnie zdrowego, ale brzydkiego dziecka. Padają określenia “problemy z cerą” i “koślawe nogi”. A to może wykluczać pełnie zdrowia. 

I tyle. Garść uwag, która nie zmienia faktu wspomnianego na początku – lubię Twoje pisanie, więc idę kliknąć :)

Dehabewu!

Napisane dobrze, literacko git, nie ma się do czego przyczepić. 

Natomiast sama konstrukcja opka robi z niego bardziej… esej niż opowiadanie. Czyta się bardziej jak jakiś artykuł czy tekst o czyjejś opinii na temat sytuacji społeczno-ekonomicznej na świecie/w państwie. I takie odczucie miałem przez cały tekst niestety.

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Ho, ho, ho, przybywam!  Dziękuję za kliki, dzięki Wam jestem już w biblio! <evil laugh>     xD

Misiu, dziękuję ślicznie, również życzę tego mojemu opowiadaniu!  xD Cieszę się, że przypadło Misiowi do gustu.

OldGuard,

Omg omg omg, jak to miło, że ktoś lubi moje pisanie!  Właśnie utworzyłam plik Excela o nazwie “lubiący moje pisanie”, i mam już zapełnioną jedną komórkę – a Ty jesteś pierwsza na liście! 

<kariera> <sława> <chałwa> xDDDDDDDD

No, a teraz na poważnie.  xD

Skoro je odda/porzuci, to w stereotypowym postrzeganiu dziecko będzie w pewnym stopniu wyrzutkiem.

Hm, hm, hm, jak się zestawi słowa “porzucić” i “wyrzutek”, to rzeczywiście może zgrzytnąć – ale słowo “wyrzutek” oznacza jednak coś innego niż osoba porzucona:

https://sjp.pwn.pl/szukaj/wyrzutek.html

«osoba napiętnowana przez swoje środowisko i wyłączona z niego»

Na Południu dziecko raczej nie byłoby wyrzutkiem, chociaż, owszem, byłoby porzucone.

czy dziecko musiało być koniecznie brzydkie. Najbrzydsze z możliwych? To też skrajność, która zwraca uwagę

Hm, tutaj jest taka kwestia, że “od kilku pokoleń korzystają z osiągnieć inżynierii genetycznej” – więc gdyby bohaterka postanowiła urodzić dziecko bez interwencji “w tę drugą stronę”, prawdopodobnie wyszłoby z tego coś bardzo ładnego, bo w jej rodzinie już od kilku pokoleń wszyscy są ładni. ;) Dawcy – tatusiowie ^^’ – też pochodzą pewnie bardziej z Północy niż Południa. ;)

Dziecko, w jej mniemaniu, owszem, koniecznie musiało być “brzydkie”. Ale czy najbrzydsze? Podejrzewam, że ten wymarzony opis, który zaserwowała lekarzowi, pasowałby do wielu osób na Południu. ^^’ Niewielu jest ludzi idealnych, takie “skazy” to raczej normalna rzecz… Tylko, no właśnie, nie na Północy. Myślę, że przez to nagromadzenie negatywnych cech bohaterka chciała zapewnić, że dziecko będzie “brzydkie”, że z całą pewnością nie będzie przypominać tych “cudeniek” z jej świata.

Edit, bo zapomniałam: co do problemów z cerą, to mogą być symptomem choroby, ale też często są po prostu kwestią “indywidualnych predyspozycji”, ot, niektórzy mają cerę trądzikową, ale spokojnie z tym żyją. Nad koślawymi nogami bardziej się zastanawiam, bo może to prowadzić w przyszłości do jakichś problemów zdrowotnych, w sumie racja… Hm. To zmienię na “krótkie”. Bardzo słuszna uwaga!

P.S. Nie wiem, czy mówili o tym w telewizji, ale… Z dniem 29.09. stałam się OldDHBW.  Smuteczek.  xD

Bakłażyńco!

Dziękuję, że wpadłeś. 

Napisane dobrze, literacko git, nie ma się do czego przyczepić. 

Natomiast sama konstrukcja opka robi z niego bardziej… esej niż opowiadanie.

Hm, czyli w sumie literacko nie jest git – skoro wyszedł esej, a nie opowiadanie. ;D Może miałeś na myśli, że “językowo” jest git…?

No cóż, przykro mi, że odniosłeś takie wrażenie (a raczej: że odniosłeś je w aż takim stopniu), ale też nie celowałam tutaj w mrożące krew w żyłach zwroty akcji.  xD Pocieszam się, że ostatnio czytałam Lemowy “Głos Pana” i cała ta książka jest właściwie w dużym stopniu esejem filozoficznym – a ja lubię Lema, toteż się ten, no… Pocieszam, no.  xD

Pozdrawiam Wszystkich! 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

“językowo” jest git…?

Tak, tak, wybacz, zamotałem się. 

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Ewidentnie!

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

OldDHBW,

potem jest już łatwiej :P aż do kolejnej zmiany z przodu, ale do tego jeszcze daleka droga ^^

Ok, kupuję wytłumaczenie postrzegania brzydoty przez Północ, pewnie wybrzmiałoby to bardziej w długim opowiadaniu, ale też nie ta kwestia była kluczowa, więc nie czepiam się dla czepiania ^^ 

Co do wyrzutka, to tak, specjalnie sprawdziłam wcześniej co na ten temat mówi sjp, mimo wszystko mi zgrzytnęło, ale znowu – nie czepiam się dla samego czepiania ^^ 

<kariera> <sława> <chałwa> xDDDDDDDD

chałwa zawsze najlepsza!

OldDHBW,

potem jest już łatwiej :P

Mówisz, że teraz można już swobodnie dziadzieć, tak bez wyrzutów sumienia? Wspaniale  xD

Życzmy sobie mnóstwa chałwy! 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Bardzo fajny pomysł na świat i bohaterkę.

Ale akcji to tu nie ma. Pokazałaś tylko jedną scenkę, długą rozmowę z lekarzem. Gdybyś na przykład dołożyła jakieś przygody dziecka albo chociaż umieszczenie go w tym przytułku na Południu… No, wtedy to mogłoby być piórkowe opowiadanie. W tej chwili to szkic świata i pomysł na bohaterkę.

Faktycznie, może skłaniać do namysłu.

Tak mi się wydaje, że w naszym regionie linia demarkacyjna raczej dzieliła świat na bogaty Zachód i uduchowiony Wschód, ale Północ/Południe też ma sens.

Babska logika rządzi!

Heloł, Finklo!

Myślę, że zwłaszcza w przyszłości ta “linia demarkacyjna” będzie miała sens, w związku ze zmianami klimatu – przy jeszcze wyższych temperaturach środek globu raczej nie będzie wymarzonym miejscem do życia.

Omg omg omg, ale mi miło, że widzisz chociaż zadatki na piórko <3 Kurde no, ale w tym opku o to chodzi, że jest jedną długą rozmową.  xD Nie bardzo widzę, co scena umieszczenia tego dziecka w przytułku by wnosiła. Albo jego, hm, przygody. Gdyby było ukazane jako szczęśliwe, przyznawałabym bohaterce rację, gdyby było nieszczęśliwe, wskazywałabym, że się myliła. A czy wygląd i miejsce wychowania byłyby jedynymi czynnikami, które wpłynęły na jego szczęście…? To musiałaby być naprawdę długa historia. :)

Dziękuję za czytanko i komentarz! 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

OK, co chciałaś pokazać, to pokazałaś. Ale fabuła się nie załapała.

A na południe od równika też jest biegun. ;-)

Babska logika rządzi!

A na południe od równika też jest biegun. ;-)

No tak, ale mniej tam lądów, na których można zamieszkać. ;P Australia i Ameryka Południowa też mają raczej ostry klimat…

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

A Antarktyda?

Babska logika rządzi!

Hm, tam jest baaaardzo gruba warstwa lodu, nawet jeśli dużo stopnieje, to pewnie nie wszystko. A pod tym jest lita skała, żadnej gleby… Zanim się tam wytworzy biosfera z prawdziwego zdarzenia, trochę czasu minie. Na północy (Kanada, Skandynawia, Syberia…?) nadal jest mnóstwo pięknych, niezamieszkanych miejsc, natomiast łatwiej jest tam pociągnąć całą cywilizowaną infrastrukturę. ;) Tak więc w perspektywie najbliższych stuleci obstawiałabym jednak północ.

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Lita skała? Przecież to kiedyś była normalna część bodajże Gondwany. Nic z tych czasów nie ostało? A nawet jeśli, to topniejące lodowce te skały poszarpią.

Babska logika rządzi!

Eeee być może, ale chyba trochę offtopowo się tutaj zrobiło. ^^’

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Wpisuje się to w teorię, że wszyscy jesteśmy krzywdzeni przez rodziców i krzywdzimy swoje dzieci.

Sprasowałas mnie listopadowo, skutecznie i gładko.

Lożanka bezprenumeratowa

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Hej! Zgadzam się z LabinnaH. Bardzo ciekawie się zapowiadało z tą brzydotą, świetny pomysł, który mnie zaintrygował, ale późniejsza dyskusja to za dużo sztampowych monologów, które kończą się brakiem finału, a szkoda. Niestety staję po prostu po stronie lekarza, choć wolałabym się wahać – fajnie, jakby babeczka sprawniej argumentowała swój pomysł, a tak wyszła bardziej na szurniętą. Niemniej opowiadanie dało do myślenia.

Aha, byłabym zapomniała. Świetny tytuł.

Hej avei,

Dziękuję za wpadnięcie i przeczytanie!  Niestety opowiadanie nie było obliczone na finałowe fajerwerki, tak więc za ich brak nie mogę przeprosić. ;) Cieszę się, że chociaż trochę dało do myślenia.

Pozdrawiam ^^

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Hej!

Na pewno chcę, żeby dziecko było zdrowe. Sądzę, że to mu nie zaszkodzi.

– Podejrzewam, że skuszę się na pana najlepszy pakiet

A więc była bardzo bogata? Wcześniej mówił, że na taki pakiet krzywią się nawet najwięksi krezusi.

– Chcę, żeby było brzydkie.

W tym momencie opowiadanie mnie dużo bardziej zaciekawiło.

O mało nie parsknął śmiechem, choć bynajmniej nie dostrzegał w tym nic zabawnego.

Nie rozumiem czemu o mało nie parsknął śmiechem. Szczególnie, że drugie zdanie potwierdza, że nic go nie rozśmieszyło.

– Widzi pani, istnieje coś takiego jak etyka lekarska. A to, czego pani żąda, jest w mojej opinii nieetyczne. Wręcz niemoralne.

Jaka jest różnica miedzy “nieetyczne”, a “niemoralne”? Etyka to dziedzina filozofii zajmująca się moralnością.

– Będę szukać, aż znajdę. Dlaczego nie oszczędzi mi pan zachodu?

– Bardzo proszę, by oszczędziła mi pani całego tego przekonywania

To bardziej oparte na dialogu rozważanie filozoficzne niż opowiadanie. Ale podobało mi się i obudziło emocje, a nawet kazało zastanonowić się nad pewnymi kwestiami. Jakże podobne jest to opowiadanie w wielu punktach do mojego tekstu “Dobrzy ludzie”. Widać wielu z nas trapią te same problemy.

Dla jasności – popieram lekarza, który nie zgodził się na “wyprodukowanie” brzydkiego dziecka.

Dobrze napisane, łatwo i szybko sie czytało, co dla mnie jest dużą zaletą. Natomiast zabrakło mi punchline, czy jakiejś lepiej zarysowanej puenty na koniec.

Moja refleksja po przeczytaniu jest następująca: absolutna eugenika doprowadziłaby do upadku ludzkości. Przetasowania genetyczne muszą być do pewnego stopnia przypadkowe i poza kontrolą ludzi. Nie jesteśmy w stanie przewidzieć jakie geny w dłuższym terminie będą sprzyjały rozwojowi społeczeństwa, a jakie doprowadzą do jego degeneracji. Ze słabego, wątłego dziecka może być genialny matematyk. Z brzydkiego, doskonały muzyk. Piękny, proporcjonalnie umięśniony facet może mieć problem z systemem immunologicznym, albo mieć predyspozycje do takiego czy innego nowotworu. Geny (czymkolwiek są), na pierwszy rzut oka nie mające ze sobą związku mogą wpływać na siebie, bo proces przemiany genotypu w fenotyp jest ekstremalnie złożony i to co jeszcze do niedawna wydawało się zestawem “śmieciowych genów” obecnie okazuje się pełnić ważną rolę w całym procesie. Jedym słowem, genetyka działa bardziej na zasadzie “black box”, niż jak konstruowane przez ludzi urządzenia, w których da sie pogrzebać i naprawić jak np. pralka, silnik samochodowy czy nawet komputer.

I raczej nigdy nie będziemy mogli tego przewidzieć, ze względu na stopnień komplikacji genomu oraz ontogenezy w ogólności (chociaż… może po wynalezieniu kwantowych komputerów?). Więc, imho, lepiej to zostawić naturze. Ingerować można, ale tylko w ewidentnych przypadkach jakichś jaskrawych degeneracji genetycznych.

Pozdrawiam!

To jest dobrze napisany tekst, płynnie się go czyta, na klika zasługuje IMHO bezdyskusyjnie. Mam poważny problem natomiast z etyką głównej bohaterki, ale to nie jest dyskusja na teraz, tylko na moment, kiedy będę się miała czas rozpisać. Postaram się wrócić.

ninedin.home.blog

Trzymam za słowo, dziękuję za wpadnięcie i przeczytanie!  (Psst! Wszystkie kliki już mam. ^^)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Ha, tym lepiej, w każdym razie na pewno jest warte i mojego kliknięcia, nawet jeśli ono nie jest już wymagane:)

ninedin.home.blog

OMG, kronosie.maximusie, jakimś cudem tak przescrollowałam, że nie zauważyłam Twojego komentarza!  Wybacz, kajam się.

Dziękuję, że wpadłeś! Co do Twoich uwag – śmiech nie zawsze jest wynikiem rozbawienia, chociaż, owszem, właśnie z nim się kojarzy. Tutaj był wyrazem zaskoczenia, niedowierzania, a może niepewności – “czy to żart…?”.

Dla mnie “etyka lekarska” kojarzy się ze zbiorem zewnętrznych zasad narzucanych lekarzom, natomiast to dopowiedzenie o moralności miało jeszcze wskazywać na subiektywność tego sądu – ale żeby rozsądzić, czy zastosowałam te słowa dobrze, potrzeba by jakiegoś filozofa w stylu Tarniny. xD

Co do “oszczędzania”, to jest to celowe powtórzenie – ona prosi, żeby czegoś jej oszczędził, a on odpowiada: “nie, niech pani mi czegoś oszczędzi”.

Co do Twojej opinii o eugenice, to zasadniczo się z tym zgodzę, natomiast patrząc na to, jak ważny jest obecnie wygląd i jak bardzo promuje się piękno, nie wątpię, że gdy tylko będzie to możliwe, wielu ludzi skorzysta z takiej genetycznej ingerencji. ;) To prawda, że lepiej w tym nie grzebać, bo nie jesteśmy w stanie wszystkiego przewidzieć – ale z drugiej strony, jeśli chodzi o samo opowiadanie, można również założyć, że w świecie przedstawionym nauka jest na tyle zaawansowana, że można ingerować w zdrowie czy wygląd bez psucia innych rzeczy. (Nie ma to jakiegoś związku z Twoimi przemyśleniami, tak tylko zauważam.)

Pozdrawiam 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Komentarz mi zniknął :/

Jutro rano skrobnę więc nowy…

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Drogi Ziemniaku,

po pierwsze muszę powiedzieć, że czytało się płynnie:) Dialogi wypadły wiarygodnie, a przy nich również bohaterowie opowiadania, co właśnie przy takiej formie opowieści było całkiem istotne. Zresztą sam pomysł był pomysłowy i (chyba:P) oryginalny. Świat idealnej genetyki, w której ktoś chce dla dobra dziecka (póki co nie mówię, czy słusznie;P) stworzyć je brzydkie i porzucić – myślę, że jest to co najmniej nieoczywisty dylemat moralny.

Moja wątpliwość tyczy się tego, jak powierzchownie podeszłaś do tematu w samych dialogach. Moim zdaniem brakuje tu konkretu, w miejsce którego jest dużo ogólników – a w połączeniu z lekkim, delikatnym zarysowaniem świata z Północą i Południem sprawia to miejscami wrażenie przekazaniem stanowiska autorki (i to niekoniecznie w tej konkretnej sprawie, a ogólnych przemyśleń o świecie i dążeniu do doskonałości). Szczególnie że, a takie przynajmniej miałem wrażenie, pan lekarz jest z góry przedstawiany jako ten, który nie ma racji:P A o tyle szkoda, że problem nie jest właśnie aż tak oczywisty:P

No więc tak… Konkretne przykłady są zwykle bardziej przekonujące, a to było trochę abstrakcyjne. Ale czytało się dobrze:P

Na koniec – wybacz, że przyszedłem nie pod to opko, ale przygnała mnie nominacja krara:P Wciąż pamiętam, że mam przeczytać Dary Niebios… I kiedyś na pewno to zrobię!

Слава Україні!

Anet, Dziękuję, chociaż nie jestem pewna, czy określiłabym to opowiadanie akurat jako… ee… sympatyczne? xD

Krarze, czekam niecierpliwie na komentarz – i dziękuję za nominację!  Właśnie ją zobaczyłam dzięki komentarzowi Golodha. Dla mnie już sama ta nominacja jest ogromnym wyróżnieniem 

Golodhu, nie ma sprawy, Dary Niebios poczekają. ;) Dzięki, że w ogóle wpadłeś, zajęło Ci to tylko pół roku! <podśmichuje> xD

To ciekawe, że lekarz jest w Twojej opinii przedstawiany jako ten, który nie ma racji, bo w komentarzach powyżej to raczej jemu przyznawano rację – bez sugerowania, że to “wbrew zamysłom autorki” czy coś takiego. Ale baaardzo mnie cieszy, że doszedłeś do takiego wniosku, bo nie było moim zamysłem przedstawiać tej kobiety jako kompletnie pokręconej wariatki . ;) Prawdę mówiąc, pisałam to opowiadanie bardziej z jej punktu widzenia, chociaż nie mogę powiedzieć, żebym się z nią zgadzała (a już na pewno nie w pełni) – i stanowisko lekarza rozumiem.

Cieszę się, że czytało się płynnie <3

Pozdrawiam Wszystkich 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Witaj DHBW!

OMG, kronosie.maximusie, jakimś cudem tak przescrollowałam, że nie zauważyłam Twojego komentarza!  Wybacz, kajam się.

Ależ nic się nie stało! Kajanie zupełnie zbędne. Ile razy ja coś przeoczyłem…

Dziękuję, że wpadłeś!

Cała przyjemność po mojej stronie! Co do Twoich odpowiedzi na moje uwagi – satysfakcjonują mnie.

Miłego dnia!

DHBW, czytam opowiadania, do których pojawiły się jakiekolwiek głosy nominacyjne. Do mnie niestety opowiadanie nie trafiło. 

Zalążek pomysłu z brzydotą jest ciekawy i inspirujący, natomiast jego obudowanie bardzo mało dla mnie przekonywujące. 

Zbudowałaś bardzo długą wymianę zdań, w której brakuje napięcia. 

Za to co mamy: 

*sporo wyjaśnień wkładanych w usta bohaterki i frazesów wypowiadanych przez doktora. Nie pokazujesz problemu, tylko go wyłuszczasz w dialogu stron. 

*beznamiętność i obojętność. Rodzaj kukiełkowego teatru, w którym oglądam postaci, a z boku stoi inspicjent, który dopowiada atrybucje dialogowe, podkreślając emocje, gesty i zachowania bohaterów. Nazywasz je wprost w narracji, nie wynikają z kwestii wypowiadanych przez bohaterów. Odnosiłam wrażenie akademickiej dyskusji dwóch naukowców lekko znudzonych rozmową, swoimi publikacjami, cytowaniami, którzy muszą przeprowadzić dyskusję. Jakże mnie jako czytelnika ma obchodzić opisywana sytuacja, jeśli nawet bohaterowie są obojętni?

*mało naturalne reakcje bohaterów pojawiające się w atrybucjach dialogowych. Spróbuj wyobrazić sobie przebieg podobnej rozmowy i bardziej ją zdynamizować. 

Podsumowanie: przemyślałabym pomysł i konstrukcję opowiadania, tak aby pokazać świat i żyjących w nim obu bohaterów oraz spięcie występujące na styku ich subiektywnych rzeczywistości.  Można byłoby spróbować również z samych tylko dialogów, to byłby fajny eksperyment. ;-)

pzd

a

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Cześć!

Jakoś wczoraj mi rozrabianie dobrze wychodziło, najpierw komentarz znikną (a nominowałem tekst), potem konkurs z błędami wkleiłem ;-)

Przeczytałem i muszę przyznać, że bardzo mi się opowiadanie podobało. Ciekawy futuryzm, tak, nieco ograny zapewne, ale spodobał mi się. W banalnym (jak się z początku wydaje) dialogu pomiędzy “lekarzem” a “artystką” dostajemy przepięknie zilustrowane problemy pokolenia xyz, które już w zasadzie nie musi pracować i może (o ile tylko ma na to ochotę), poświęcić się swoim celom. Pan doktor jest miły, dba o PR, ma ściany obwieszone portretami swoich cudów.

Pani artystka dawkuje napięcie, powoli wprowadzając czytelnika (i oponenta) w świat swoich spostrzeżeń na rzeczywistość. Pokazujesz bardzo niewiele świata przedstawionego, ale jest to wystarczające, bo rozrzucone strzępy informacji pozwalają powinny pozwolić każdemu zbudować obraz relacji tym światem rządzących i problemów, z którymi borykają się mieszkańcy.

Bardzo mi się także spodobało, że bohaterowie są ludzcy, a nie książkowi. Nie ma tu pompy, patosu, a jedynie wyraźna chęć załatwienia swoich potrzeb i przedmiotowe traktowanie ludzi. W postawach widać to, o czym mówi artystka. Zdecydowanie wyszło, widać to zwłaszcza w zakończeniu, kiedy to lekko siada logika zdarzeń (ale jak popatrzeć z perspektywy osób zmęczonych rozmową, na granicy wybuchu…) Nice! Kolejny punkt za bezstronność: pokazujesz, nie oceniasz, nie mówisz, co kto ma myśleć. Ten czynnik przesądził – imho – o tym, że tekst warto nominować. Więcej takich opowiadań!

Gratulacje i pozdrawiam!

EDIT: Uff, ten nie zniknął.

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Hej Asylum,

Dziękuję, że wpadłaś <3 O ile w pełni akceptuję fakt, że Ci się nie podobało, to zarzutów nie uznaję – a przynajmniej nie w pełni ;)

frazesów wypowiadanych przez doktora

O ile jestem skłonna się zgodzić, że bohaterka wypowiada kilka frazesów, to u lekarza nijak ich nie dostrzegam. Wydaje mi się, że tak właśnie odpowiadałaby osoba na jego miejscu w tej sytuacji – to są po prostu pierwsze myśli i pierwsze argumenty, które mi by przyszły do głowy. Więc ja bardziej niż frazesy widzę u lekarza… hm… naturalne “odruchy”.

beznamiętność i obojętność. (…) Jakże mnie jako czytelnika ma obchodzić opisywana sytuacja, jeśli nawet bohaterowie są obojętni?

Dziwi mnie, że w taki sposób to odebrałaś. Bohaterka albo jest pretensjonalnie beznamiętna (tak ją widzi lekarz – artystyczna maniera), albo może – kto wie? – sili się na beznamiętność. Natomiast lekarz, jeżeli chce zachowywać się profesjonalnie, nie powinien szafować emocjami… Pomimo tego te emocje widać nie raz i nie dwa, najpierw ukrywane, potem już otwarcie okazywane – kilka przykładów na szybko:

Czekał cierpliwie, choć zaczynał odczuwać lekką irytację.

Z trudem powstrzymał się przed wymownym westchnięciem.

Nie widział już powodu, by zmuszać się do uprzejmości. Przejechał dłonią w dół twarzy i parsknął śmiechem.

wycedził

wycedził, czując, że balansuje na skraju wytrzymałości

Żachnął się ze złością.

wycedził, ledwo powstrzymując się od rąbnięcia pięścią w stół.

A myślę, że jakby to dokładnie przejrzeć, byłoby tego więcej… ^^’

Podobnie artystka w pewnym momencie “pęka”:

W jej oczach błysnęła zimna wściekłość. Przyglądała mu się przez chwilę, jakby ważyła słowa. Potem wysunęła wyzywająco brodę.

– To prawda – wycedziła. – I to w takim stopniu, że czuję, jakbym mówiła do ściany.

I nie muszę chyba panu tłumaczyć – teraz to ona cedziła przez zęby – że są ofiarami systemu, z którego my czerpiemy korzyści. A ja nie chcę, żeby moje dziecko w tym uczestniczyło.

Tak więc… hm… rozumiem oczywiście, że każdy może wszystko odebrać po swojemu… ale z tymi akurat zarzutami się nie zgadzam, no. ^^’

Raz jeszcze dzięki 

Krarze,

Ach, omdlewam ze szczęścia!  xD Tak jak napisałam powyżej, sama nominacja to już dla mnie dużo, normalnie prezent na nadchodzącą gwiazdkę. ;)

W postawach widać to, o czym mówi artystka.

<płacze ze wzruszenia> DZIĘKUJĘ  xD

Kolejny punkt za bezstronność: pokazujesz, nie oceniasz, nie mówisz, co kto ma myśleć.

DZIĘKUJĘ  xD Chyba wspomniałam już gdzieś powyżej, że zakończenie nie mogło być inne właśnie z tego względu, że raczej nie dałoby się uniknąć jakiejś oceny – a tak zostawiam to opowiadanie całkowicie “otwarte”.

Dziękuję soł macz, made my week <3 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

DHBW-u, tak, każdy może odebrać po swojemu! Moja opinia nie była przyjemna, choć jednocześnie nie sądzę, że w tym przypadku poszłam za swoim gustem. Czy jest coś warta – sama oceń i weź z niej to, co chcesz. ;-)

Widzisz ja uważam, że sama wymiana myśli pomiędzy bohaterami jest naprawdę b.ok, co więcej ją podzielam i jest na czasie. Frazesy, bo pozostajesz w dialogu kształtowanym w ściśle określony sposób. Czy musiałoby się pojawić coś więcej? Niekoniecznie, lecz obecnie jest zdecydowanie nadmiarowo i przepychanie na siłę. Rura i pompujesz. Siła i rodzaj presji mnie odrzuca. Zawsze, niestety.

Z "artystyczną manierą" – uważałabym, czasami są ekscesami, jednak w większości przypadków odbiciem reakcji społecznych (historycznie, i nie decyduje statystyka, lecz ewentualne podążanie “za”). Poza tym nie uważam, aby artyści byli w swojej masie manieryczni. czasami spostrzegam ich jako jedynych, którym czasami jeszcze na czymś zależy. ;-) Nie wiem, dlaczego tę kobietę aż tak karykaturalizujesz w narracyjnym pkcie widzenia lekarza? Dlaczego tutaj nie ma neutralności i wymiany zdań?

Najpierw będzie o lekarskich frazesach/schematach, dlaczego tak sądzę.

Zgoda, frazesy artystka wypowiada dużo silniej i wprost, lecz ona ma do tego prawo, a kontra jest cały czas słaba i zamulona (sporo nadmiarowych dodatków, które spróbuję jeszcze na końcu jakoś uzasadnić, tj. podać przynajmniej ze dwa przykłady). 

Kobieta– klient (pomijamy płeć) mówi to, co myśli, płaci za usługę, wymaga, nalega. Lekarz, próbuje jej dać odpór: ponoć specjalista i mamy powtarzającą się sekwencję: nazywanie emocji/reakcji bardzo prostych i dodawanie obszernych wyjaśnień w narracji i atrybucjach dialogowych dla tych, którzy się "pogubili". No, weź. ;-)

>równie bezceremonialnie, co beznamiętnie.

Wytrąciła go tym z równowagi, musiał chwilę pomyśleć, ale szybko pokręcił głową.

>Nadal patrzyła wyłącznie na ścianę…

Coraz trudniej było mu utrzymać na twarzy uprzejmy uśmiech. Wielu klientów nie darzył sympatią, natomiast ten babsztyl drażnił go wyjątkowo. Podejrzewał, że chciała wydawać się interesująca, a może tajemnicza, nieprzenikniona. Dla niego była co najwyżej pretensjonalna.

> podjął cierpliwie…

Było to oczywiście olbrzymie niedopowiedzenie… Nawet najwięksi krezusi lubili gwizdać albo łapać się za głowę, kiedy dyktował swoje ceny. Czekał na jakąś reakcję, najlepiej pytanie, ale kobieta milczała. Z trudem powstrzymał się przed wymownym westchnięciem.

> przerwała mu obcesowo… 

Zabrzmiało to dziwnie, nie zamierzał jednak okazywać konsternacji, bo podejrzewał, że o to właśnie jej chodziło.

I, tak leci przez cały tekst, w atrybucji dialogowej, czyli co i jak kto robi/mówi oraz potem dobijasz komentarzem. Dla mnie tekst do "wyczyszczenia". 

Wspomniana nadmiarowość

Zerknij jeszcze na ten dialog i narzucanie czytelnikowi swojego odbioru zdarzeń:

> – Prowokacja już dawno stała się nudna. Zwłaszcza artystyczna.

Nie wierzył w to, co (u)słyszał. Wpatrywał się w beznamiętną twarz kobiety i usiłował rozgryźć, czy to ta cała artystyczna maniera poprzestawiała jej już trybiki w głowie, czy może jest po prostu beznadziejnie głupia.

„Czyżby błąd kodowania?”, pomyślał złośliwie. „Biedni rodzice. Na reklamację pewnie już za późno”.

– Dlaczego chce pani skrzywdzić swoje dziecko? – zapytał zimno.

– Kto powiedział, że chcę je skrzywdzić?

– A jak inaczej można to nazwać?

– Zapewniam, że nie jest to moją intencją. – Ewidentnie czekała na jego pytanie, ale zawiodła się. – Nie jest pan ciekaw powodu?

> – Dostosować? Czy z pełną świadomością dopuścić się zaniechania? Czerpać garściami z krzywdzącego systemu?

Miał już babsztyla serdecznie dość.

– Proszę pani – powiedział i westchnął głęboko. – Zapuszcza się pani na grząskie tereny. Takie słowa mogłyby nawet zainteresować pewne służby.

– A zatem dobrze się składa, że obowiązuje pana tajemnica lekarska. – Uśmiechnęła się samymi kącikami ust. – Ale proszę się nie obawiać, nie przygotowuję żadnej rewolucji. Może powinnam po prostu zmienić tabletki.

– Tak byłoby chyba najlepiej.

To zabrzmiało jak koniec rozmowy, ale kobieta nie ruszała się z miejsca.

– Jest pan pewien? – zapytała. – Nawet się pan nie zastanowi?

– Nie muszę się nad niczym zastanawiać.

– Będę szukać, aż znajdę. Dlaczego nie oszczędzi mi pan zachodu?

– Bardzo proszę, by oszczędziła mi pani całego tego przekonywania. Dziękuję za zainteresowanie naszymi usługami. Myślę, że trafi pani do drzwi, są, o, tam. – Wskazał ręką prosto przed siebie.

Wstała niespiesznie, nie spuszczając z niego wzroku, mimo że on ostentacyjnie wpatrywał się w monitor. Tuż przed drzwiami zatrzymała się i obróciła przez ramię.

– Zapraszam na moją wystawę – powiedziała. Spokojnie, uprzejmie. – Na pewno widział pan już mnóstwo kolorowych plam, ale jeszcze nigdy w takich aranżacjach.

– Dziękuję za zaproszenie.

Pożegnał ją sztucznym uśmiechem. Gdy wyszła, odetchnął z ulgą.

Przykład mojego lekkiego kasowania, u siebie robię totalną masakrę, albo puszczam w niebyt, tego absolutnie nie polecam.

 I teraz tak, abym była dobrze zrozumiana: postaci mają być charakterystyczne, czyli dodawaj literacko naleciałości ich języka, ale jeśli staje się to systemem, dublowanym w narracji jest tego po prostu za dużo. Dla mnie.

Naturalnie może też być inaczej, tzn. – przekreślenia, ciągle kombinuję i szukam właściwego słowa.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Heloł, Asylum, wybacz, że po kilku dniach, ale praca mnie ostatnio pożera!

No więc, khę, khę. Widzę tutaj pewną sprzeczność.  Najpierw piszesz:

Odnosiłam wrażenie akademickiej dyskusji dwóch naukowców lekko znudzonych rozmową,

a potem:

Nie wiem, dlaczego tę kobietę aż tak karykaturalizujesz w narracyjnym pkcie widzenia lekarza? Dlaczego tutaj nie ma neutralności i wymiany zdań?

Po czym wspominasz o “presji”, o “narzucaniu czytelnikowi swojego odbioru zdarzeń”. Kłóci mi się to BARDZO z Twoim pierwszym komentarzem. To w końcu są jakieś emocje, jakieś wrażenia, czy tylko ta “beznamiętność i obojętność”?  I co jest niepoprawnego w opisywaniu, co myślą i odczuwają bohaterowie? Ten lekarz jest człowiekiem, ma swoje odczucia i swoje przemyślenia na temat bohaterki. Czy czytelnik się z nimi zgadza, to już inna sprawa.

Co do zaznaczonego powtórzenia, z “oszczędzaniem”, ludziska, to jest ewidentne celowe powtórzenie.  Pisałam już o tym powyżej.

– Oszczędź mi A.

– Nie, to TY oszczędź mi B!

I… ee… Dziękuję za przetrzepanie dokładnie opka ^^’, ale niestety nie zgadzam się z tymi wykreśleniami. ^^’ Dla mnie bez tego opowiadanie byłoby “łyse”, suche i tylko by straciło, momentami również na wewnętrznej logice zdań/akapitów. Zauważyłam już, że uwielbiasz ciąć, i ja również staram się pisać zwięźle i na temat – no, ale, po wprowadzeniu tych poprawek to po prostu nie byłabym ja. ^^’

Dziękuję jednak za czas i uwagę poświęcone na analizę, ponownie poczułam się jak Tokarczuk <3 xD

Pozdrawiam

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Hejka, DHBW-u! I mnie sporo dni nie było. ciągle jest za mało czasu na zabawę, odpoczynek itd itp. :-)

Akademickość, beznamiętność i karykatura wzięła się z określonych zabiegów, które wybijały mnie z opowieści. Pozwól, że spróbuję jeszcze raz spróbuję je wyklarować, natomiast nie mam pojęcia, czy jest ok czy nie, innym pasi bądź nie. Może chodzi tylko o mój gust, preferencję, natomiast powtórzę – temat był bardzo interesujący!

Sprawa pierwsza

Masz dwie osoby: X – kobieta, pacjentka, klient; Y – lekarz, technolog, przedstawiciel usługodawcy. Przez cały tekst toczy się rozmowa w stylu:

X: Pii, pii, pii – atrybucja z pku widzenia Y (to ta karykaturalizacja).

Narracyjny komentarz – emocje i odniesienie Y oraz ocenianie X.

Y: Plum, plum, plum – ewentualna neutralna reakcja typu: zażartował,

Narracyjny komentarz z pktu widzenia Y – obserwacja klientki i jej dalsze ocenianie, zero własnych Y-eka, chyba że odnoszących się do dziwnej klientki: generalnie rozczarowanie i złość, że nie po linii.

Im dalej w tekst tym więcej wymiany poglądów, przeplatanych z rzadka reakcjami: u niej usta wygięte w grymasie drwiny, on wzdycha i splata dłonie. Czego zdecydowanie mi brakuje – budowania napięcia nie tylko przez treść wypowiadanych poglądów lecz kontekstu i obu bohaterów. O ile X jest jeszcze – powiedzmy – żywa, to Y-ka w zasadzie nie ma, prócz poglądów.

Sprawa druga

Emocje czuję przez kontekst i zachowanie bohaterów, a nie przez nazywanie wprost ich emocji, odczuć, np. lekceważąco, beznamiętnie, sucho. Z kolei reakcje, które nam podrzucasz narracji są niejasne (wzdychanie, zakładanie nogi na nogę, wzruszanie ramionami, ponieważ nie wiem, z czego wynikają bez tła i poglądów ich obu). Lubię sama interpretować, wnioskować o uczuciach bohaterów z opowiadanej historii, a nie mieć je podane na tacy.

Jeśli chodzi o "łysość" – zgoda! Nie przepadam za ozdobami, im biżuteria jest bardziej wymyślna, tym szybciej mnie odrzuca. Nie daj boże,  się jeszcze zapląta.

Dla mnie, piszesz na temat. >serce<, a w cięciu rzeczywiście potrafię być miszczem, mogłabym się ścigać. xd Wszystko chcę upraszczać.

srd 

a

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ależ Asylum, ja to wszystko rozumiem, ja nawet wiem, o co Ci chodzi! xD Z tym że to było tutaj celowe. Nie bardzo jest w tym opowiadaniu przestrzeń do “budowania napięcia nie tylko przez treść wypowiadanych poglądów lecz kontekst i obu bohaterów”, bo po prostu taką przyjęłam, hm, konwencję. ^^’ No sama powiedz: czy podczas wizyty u lekarza uzewnętrzniasz się na wszystkie strony, przypominasz sobie całe swoje życie, wyciągasz z lekarza wspomnienia z dzieciństwa, itp.? ^^’ No chyba nie bardzo. To w zamyśle miał być raczej suchy dialog, a emocje miały tylko przebijać… Ujmę to jeszcze inaczej: to, co Tobie się nie podobało, było dla mnie oczywiste, w pełni zamierzone i tak właśnie miało być. ^^

Pozdróffka, sorki, że znowu tak późno, ale pożera mnie życieeeee 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Jasne, rozumiem, DHBW. Lekarz i pacjentka się nie wywnętrza, choć akurat pacjenci bardzo często to robią, ja akurat nie ja, lecz to nie norma. Twój zamysł był dobry, nie chciałabym wspomnień z życia którejś ze stron, lecz jeszcze większej neutralności, a napięcie da radę zbudować w dialogu, choć dla mnie to niedościgłe. Gdy znajdę przykład, o którym myślę – podeślę na pw. 

Mnie też pożera. :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Dobry początek, podobnie jak tytuł, który przyciąga. Jednym słowem naprowadzasz czytelnika, co mniej więcej może dostać. Z zainteresowaniem czytałem dyskusję bohaterów. Dialogi masz płynne i mimo długości, nie nużą. To elementy zdecydowanie na plus.

W tekście cztery czy pięć razy pojawia się określenie “beznamiętnie”, co trochę irytuje. Myślę, że czytelnik załapie za pierwszym razem i nie trzeba mu tego wielokrotnie powtarzać. Warto sięgnąć na przykład po gesty, które tę beznamiętność podkreślą. Nawet kilka ich było, ruch ręki, spojrzenie w okno czy na ścianę, opisują znacznie więcej, niż konkretne, powtórzone kolejny raz, słowo. Podobnie lekarz nadużywa nieprzyjemnych określeń, nazywając kobietę kilka razy babsztylem i w ogóle myśląc o niej niepochlebnie. Owszem, jak najbardziej rozumiem zamysł, ale przez to traci on jako równorzędny rozmówca. Kobieta zresztą też nie jest pełnowymiarowa, wypowiada się cały czas w pewien zblazowany sposób, co po części szufladkuje także ją. Przez to sporo traci sama rozmowa, bo czytelnik od samego początku wie lub podskórnie czuje, że oboje do niczego nie dojdą. Prezentują zbyt jednokierunkowe spojrzenia. To znacznie osłabia wydźwięk rozmowy i całego utworu.

Jeszcze jedna mała uwaga, określenie Północ – Południe to duże uproszenie, niestety na niekorzyść. Pokazuje niejako, że Autorce nie chciało się zbudować wiarygodnego środowiska, gdyż skupiona była na problemie, który chciała przedstawić. Mamy siedem kontynentów, jak miałyby wyglądać te Północ i Południe? Taki filozoficzny podział ujmuje trochę jakości z utworu.

Generalnie opowiadanie mi się podobało, ale mogło być lepiej. :) Gdyby doszlifować rozmowę, zmiękczyć trochę jednostronne postawy, poddać w wątpliwość jedne i drugie stanowisko, byłoby świetne.

Pozdrawiam.

Hej, Darcon, dziękuję, że wpadłeś i przeczytałeś! 

Prezentują zbyt jednokierunkowe spojrzenia.

Rozumiem, co masz tutaj na myśli, ale jednak w tym przypadku się nie zgodzę. Przecież gdyby bohaterka nie była pewna swego, albo nie “rozwiałaby” już wcześniej swoich wątpliwości, to nie zaczynałaby w ogóle takiej rozmowy – chodzi o jej DZIECKO, więc musi być zdecydowana. :) A lekarz wie, że odmówi – więc dlaczego miałby się silić na gładką gadkę, na jakieś zrozumienie? Zresztą postawa lekarza miała również pokazywać brak autorefleksji wśród mieszkańców Północy, zadowolenie z własnego wygodnego życia, bez patrzenia na innych.

Wydaje mi się również, że ludzie rzadko prezentują “wyważone” opinie. Zazwyczaj coś jest dobre albo coś jest złe i głupie – nie wszyscy lubią snuć długie przemyślenia na każdy temat. :) Zwłaszcza, jeśli są jakimś tematem zaskoczeni, tak jak tutaj lekarz, może im być trudno.

Autorce nie chciało się zbudować wiarygodnego środowiska

Yyy… Niezbyt fortunne sformułowanie :P Owszem, byłam “skupiona na problemie, który chciałam przedstawić”. Czy to źle? ^^’

Opowiadanie bazuje na dialogu, przyznasz chyba, że trudno byłoby tutaj wpleść dokładniejszą ekspozycję. Czy bohaterowie mieliby sobie wzajemnie opisywać, jak wygląda to wszystko, co otacza ich na co dzień? A jednak ekspozycja jest, i moim zdaniem jest wystarczająca. Wiarygodne środowisko zbudowałam, ale w swojej głowie, jako tło, o czym możesz przeczytać gdzieś w komentarzach powyżej. ^^

Również podział na Północ-Południe jest moim zdaniem uzasadniony, o czym też było powyżej.

Jak miałyby wyglądać Północ i Południe? Cóż, Skandynawia i Kanada z jednej strony, może Syberia, gdyby w wyniku zmian klimatu stała się bardziej przyjazna – oraz wszystko co poniżej, z drugiej strony. ^^

Na koniec dodam jeszcze, że tym podziałem chciałam wręcz skłonić czytelnika do przemyśleń – właśnie na temat zmian klimatu i tego, jak może kiedyś wyglądać świat.

[gdyby] poddać w wątpliwość jedne i drugie stanowisko

Hmm… Zasadniczo bohaterowie NAWZAJEM poddają w wątpliwość swoje stanowiska, i to dość ostro, toteż nie bardzo rozumiem, jak jeszcze bardziej miałabym je poddać w wątpliwość. ^^’

Może nie wszystko rozumiem, nie ze wszystkim się zgadzam, natomiast bardzo dziękuję za wnikliwą analizę i cieszę się, że jednak się podobało 

Pozdrawiam! ^^

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Rzeczywiście, dobrze argumentujesz. To prawda, że zarówno lekarz jak i kobieta mają wyrobione opinie, których bronią. Nie jest to jednostronna postawa, przynajmniej nie w negatywnym tego słowa znaczeniu. Zastanawiałem się, dlaczego tak napisałem. Z pewnością nie przez uprzedzenia. Brzmią dla mnie sensownie i logicznie zarówno argumenty jego jak i jej. Nie kibicowałem żadnej ze stron. Myślę, że mogło tak się stać przez “beznamiętne” i “babsztyla”. Przepraszam, jeśli to wygląda, jakbym się uparł i łapał Cię za słówka, albo nawet jedno słowo. Ale to trochę tak, jak rozmawiasz z jakąś osobą, a ona co jakiś czas powtarza zwrot lub słowo, które Cię irytuje. Po pewnym czasie uprzedzasz się od niej i mimowolnie pojawia się negatywne myślenie. Mam nadzieję, że rozumiesz, co mam na myśli.

Yyy… Niezbyt fortunne sformułowanie :P Owszem, byłam “skupiona na problemie, który chciałam przedstawić”. Czy to źle? ^^’

Nie, źle nie, ale świetny tekst charakteryzuje się dobrze dopracowanymi nawet drobnymi elementami. A to właściwie nie jest taki drobny element. Podział północ/południe to jak zachód i wschód, dobro i zło. Zbyt uproszczone, bo dzieli sprawy, świat, życie, na równe połówki. Gdybyś napisała strefa, miasto, kraj, cywilizacja, byłoby inaczej. Bo ciężko jednoznacznie określić granice. Każdy czytelnik wyobrazi sobie to, co mu pasuje. Przez co masz jedną sprawę mniej na głowie. Bo wiarygodna (dla czytelnika) sceneria jest w fantastyce rzeczą istotną. Ze względu na to, że fantastyczny świat może mieć najróżniejsze granice, a przez to gubić/zagmatwać czytelnika. Taki czytelnik jest wtedy niezadowolony, że czegoś nie rozumie i przez to gorzej ocenia utwór. :)

Mam nadzieję, że sam nie zagmatwałem za bardzo i więcej wyciągniesz pożytku z mojego komentarza, niż odczujesz irytacji.

Pozdrawiam.

Każdy czytelnik wyobrazi sobie to, co mu pasuje. Przez co masz jedną sprawę mniej na głowie. Bo wiarygodna (dla czytelnika) sceneria jest w fantastyce rzeczą istotną.

W sumie musi być w tym trochę racji, bo jednak więcej osób zwróciło na to uwagę. Chyba uznałam, że ten podział jest oczywisty przez to nawiązanie w treści do klimatu, ale rzeczywiście trudno może być na to wpaść, jeśli się nie jest mną – czyli autorką. xD

No cóż, będę pamiętać na przyszłość. ^^’

Raz jeszcze dzięki <3

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.