Apokalipsa

– Mamy pilne zgło­sze­nie spod M. Leć tam w try­kli­ka.

 Usły­szaw­szy głos szefa, Murk ze­rwał się na równe nogi. Chwy­cił wó­ze­czek i żwawo ru­szył przed sie­bie pro­stą ścież­ką. To­wa­rzy­szył mu dźwięk obi­ja­ją­cych się o sie­bie mio­teł, szczo­tek, szu­fe­lek, wia­de­rek i in­nych po­mniej­szych przy­bo­rów, które mie­ścił w sobie wózek. Żeby dojść do M, mu­siał na naj­bliż­szym skrzy­żo­wa­niu skrę­cić w lewo, a potem już jak po dru­cie. Za za­krę­tem, zna­la­zł­szy się poza za­się­giem wzro­ku szefa, zwol­nił i po­czła­pał dalej w bar­dziej na­tu­ral­nym dla sie­bie tem­pie, a za­war­tość wó­zecz­ka uci­chła.

 Po dro­dze mijał inne cho­chli­ki spie­szą­ce w róż­nych kie­run­kach, jedne z wó­zecz­ka­mi sprzą­ta­czy, jak on, inne tar­ga­ją­ce skrzyn­ki z na­rzę­dzia­mi do na­pra­wy me­cha­ni­zmów. W oko­li­cach V zo­ba­czył Gurla nie­spiesz­nie za­mia­ta­ją­ce­go ścież­kę.

 Tutaj, na jed­nej z głów­nych alei, stary cho­chlik nie miał dużo ro­bo­ty. Gład­ką, czar­ną po­wierzch­nię drogi tylko tu i ów­dzie prze­sła­nia­ły sre­brzy­ste dro­bi­ny kurzu i nie­wiel­kie, be­żo­wo­brą­zo­we okru­chy. Nie to co na bocz­nych ścież­kach na pół­noc­no-wschod­nich krań­cach Kla­wia­tu­ry. Murk nigdy tam nie był, ale sły­szał opo­wie­ści o nie­sprzą­ta­nych przez lata zwa­li­skach tak wy­so­kich jak on sam, o me­cha­ni­zmach nie­czysz­czo­nych tak dawno, że po­ro­sły eg­zo­tycz­ny­mi mcha­mi i grzy­ba­mi, o dróż­kach po­kry­tych bru­dem tak grubo, że bro­dzi­ło się po pas.

 – Bądź­cie zdro­wi, Gurlu – przy­wi­tał się we­so­ło, za­do­wo­lo­ny, że ma pre­tekst, aby chwi­lę za­ma­ru­dzić. Stary cho­chlik lubił po­ga­wę­dzić.

 – A niech to klik! – za­klął Gurl, po­tknąw­szy się o wła­sną mio­tłę.

 Pod­niósł głowę i lekko zmru­żył oczy, pró­bu­jąc roz­po­znać przy­by­sza.

 – Ach, to młody Murk. Dokąd dzi­siaj?

 – We­zwa­nie spod M.

 – Po­dob­no mają tam nie­złe bagno. Drell tam­tę­dy prze­cho­dził. Mówił, że nigdy cze­goś ta­kie­go nie wi­dział. Że to musi być jakaś klą­twa.

 Ech, te stare, prze­sąd­ne cho­chli­ki, po­my­ślał Murk. Jego też w dzie­ciń­stwie stra­szo­no opo­wie­ścia­mi: o Wiel­kim Za­la­niu, kiedy woda zmyła z po­wierzch­ni Kla­wia­tu­ry pra­wie wszyst­kie cho­chli­ki; o klą­twie de­mo­na Cze­kol-Ady, która strasz­li­wym osu­wi­skiem po­chło­nę­ła dzie­siąt­ki ist­nień; o Na­głym Kli­ka­niu, nad­cho­dzą­cym nie­spo­dzi­wa­nie w porze Ciszy i po­zba­wia­ją­cym życia pra­cu­ją­ce cho­chli­ki… i wielu in­nych ka­ta­kli­zmach. Nie­któ­rzy twier­dzi­li nawet, że na da­le­kich krań­cach Kla­wia­tu­ry można jesz­cze zna­leźć ślady tych wy­da­rzeń: osad na me­cha­ni­zmach, ciem­ne plamy na ścież­kach. Murk wie­dział jed­nak, że to tylko zmy­ślo­ne hi­sto­rie, któ­ry­mi stra­szy się młode, na­iw­ne cho­chli­ki.

 Jesz­cze zanim do­tarł na miej­sce, jego uwagę zwró­cił uno­szą­cy się w po­wie­trzu cięż­ki, słod­ki za­pach. Z da­le­ka zo­ba­czył, że wokół M uwija się wiele cho­chli­ków. Od północnej strony mechanizm prawie całkowicie zasłaniało zwalisko. Wzniesiono rusztowanie i kręcili się teraz po nim specjaliści od naprawy Klawiszy. Murk, gdy tylko się zbliżył, zrozumiał, że prace potrwają długo: okruchowy gruz oblepiony był gęstą, ciemnobrązową substancją. Na twarzach techników malowało się pełne skupienie, ale też niepokój. Jeden z nich zerknął na Murka.

 – Wresz­cie kogoś przy­sła­li. Zaj­mij się tym – rzu­cił nie­cier­pli­wie i wska­zał głową na ścież­kę.

 Nie tylko mechanizm M, ale też spory kawałek alejki pokrywała ta sama lepka breja. Specjaliści zajmowali się starannym oczyszczeniem i naoliwieniem wszystkich elementów mechanizmu, do Murka należało posprzątanie alejki. Przyjrzał się uważnie ciemnej mazi, zanim wybrał z wózeczka dużą szufelkę, ostrą, drucianą szczotkę, wiaderko i ścierkę, po czym przystąpił do pracy.

 Nie szło mu lekko. Maź była gęsta i trud­na do usu­nię­cia, a w do­dat­ku zo­sta­wia­ła ciem­ne plamy. Od­szo­ro­wa­nie nie­wiel­kie­go ka­wał­ka ścież­ki kosz­to­wa­ło go wiele wy­sił­ku. W prze­rwach od sprzą­ta­nia zer­kał na spe­cja­li­stów na rusz­to­wa­niu i wi­dział, że też mają pro­blem z oczysz­cze­niem me­cha­ni­zmu. Był mło­dym cho­chli­kiem, ale pra­co­wał jako sprzą­tacz już jakiś czas i zdą­żył co nieco zo­ba­czyć. Z czymś takim nie spo­tkał się nigdy. Może stary Gurl miał rację? Może wszyst­kie te ka­ta­kli­zmy, de­mo­ny Ka–Wy i Cze­kol-Ady są praw­dzi­we? Po­krę­cił głową i wró­cił do pracy.

 Do końca pory Ciszy nie zo­sta­ło wiele czasu. Wie­dział, że nie zdążą za­koń­czyć prac przed Kli­ka­niem. Pod­czas gdy tech­ni­cy spi­sy­wa­li ra­port z prac i zbie­ra­li na­rzę­dzia, Murk roz­sta­wił pa­choł­ki ostrze­gaw­cze wokół nie­uprząt­nię­te­go jesz­cze te­re­nu. Miał już ru­szać w drogę po­wrot­ną, gdy zo­ba­czył nad­cho­dzą­ce­go Gurla.

 – Nie­do­brze, oj, nie­do­brze… – za­skrze­czał po­sęp­nie stary cho­chlik.

 Murk wes­tchnął w duchu, ale po­wstrzy­mał się przed wy­wró­ce­niem ocza­mi. Lubił Gurla, mimo jego sta­ro­świec­kich po­glą­dów i skłon­no­ści do na­rze­ka­nia. Uzbro­ił się w cier­pli­wość, wie­dząc, co usły­szy za chwi­lę.

 – Nie jest do­brze zo­sta­wiać nie­do­koń­czo­ną ro­bo­tę. Mówią, że duchy Kla­wi­szy robią się wtedy nie­spo­koj­ne. Pech, pech jak nic!

 – To co mamy zro­bić, Gurlu? Więk­szym pe­chem by było, gdyby nas tu za­sta­ło Kli­ka­nie! – od­po­wie­dział Murk i spoj­rzał ponad Kla­wi­sze. Jesz­cze nie świ­ta­ło. Jesz­cze mieli dość czasu, żeby się schro­nić. Stary cho­chlik po­ki­wał po­wo­li głową.

 – Trze­ba było wię­cej cho­chli­ków tu przy­słać do po­mo­cy! Ci mło­dzi za­rząd­cy w ogóle się nie znają na ro­bo­cie. – Gurl coraz bar­dziej się roz­krę­cał, co nie­chyb­nie ozna­cza­ło, że ty­ra­da jesz­cze po­trwa. – Myślą, że wszyst­kie ro­zu­my po­zja­da­li, nie słu­cha­ją do­świad­czo­nych cho­chli­ków. W gło­wie im tylko ra­por­ty, gra­fi­ki i sta­ty­sty­ki! Nie wsłu­chu­ją się w po­trze­by Kla­wi­szy. Nie, nie, młode cho­chli­ki nie ro­zu­mie­ją już ducha Kla­wia­tu­ry. Mówię ci, Murku, przyj­dzie nam jesz­cze wszyst­kim za to za­pła­cić.

 Młody sprzą­tacz po­cze­kał, aż Gurl się wy­ga­da, po czym uznał, że czas się po­że­gnać. Robiło się coraz później, a stary przyjaciel musiał przecież jeszcze zdążyć dotrzeć do swojego schronu. Poza tym zaczynał mieć już trochę dość jego narzekań.

 – Niech cię Ręce mają w opie­ce, Murku! – rzu­cił jesz­cze Gurl od­cho­dząc.

 Na ko­lej­ną zmia­nę Murk sta­wił się punk­tu­al­nie, a nawet tro­chę przed cza­sem. Niby nie wie­rzył w prze­są­dy Gurla, że nie­do­koń­czo­na przed Klikaniem ro­bo­ta przy­no­si pecha, ale w duchu czuł, że le­piej nie kusić losu. Z nie­ty­po­wym dla sie­bie za­pa­łem za­brał się do nud­nej i żmud­nej pracy. Miał wra­że­nie, że tech­ni­cy też kręcą się po rusz­to­wa­niu nieco bar­dziej żwawo.

 Szło im cał­kiem nie­źle i wy­glą­da­ło na to, że dzi­siaj uda im się skoń­czyć przed Kli­ka­niem. Robił sobie wła­śnie ostat­nią, krót­ką prze­rwę, opie­ra­jąc się o pa­cho­łek i pa­trząc bez­myśl­nie na po­stę­py w pra­cach na rusz­to­wa­niu, gdy nagle w od­da­li coś jakby za­szu­mia­ło. W jed­nej chwi­li szum prze­szedł w huk, a Murk po­czuł, że pod­ło­że lekko drga. Słabe drga­nie szyb­ko zmie­ni­ło się w silne wi­bra­cje, wó­ze­czek i le­żą­ce wokół na­rzę­dzia za­czę­ły po­dzwa­niać. Cho­chli­ki po­pa­trzy­ły po sobie. Murk zo­ba­czył w oczach po­zo­sta­łych zdzi­wie­nie i strach, które sam od­czu­wał.

 – Za­la­nie! Za­la­nie! – wrza­snął tech­nik z naj­wyż­sze­go po­zio­mu rusz­to­wa­nia.

 Zanim kto­kol­wiek zdą­żył rzu­cić się do uciecz­ki, nad­cią­gnę­ła wiel­ka, spie­nio­na, ja­sno­brą­zo­wa fala. Murk się­gnął do dra­bi­ny rusz­to­wa­nia, ale le­d­wie wspiął się na drugi sto­pień, mętna, lepka to­piel po­chło­nę­ła jego, rusz­to­wa­nie, wó­ze­czek i wszyst­ko inne, co miała na swo­jej dro­dze.

 Po kilku mi­nu­tach wszyst­ko uci­chło. Po po­wierzch­ni po­to­ku, który jesz­cze przed chwi­lą był alej­ką, po­wo­li prze­pły­nę­ło do po­ło­wy za­nu­rzo­ne wia­der­ko, a obok niego dry­fo­wa­ła rów­nie bez­u­ży­tecz­na mio­teł­ka.

 – Niech to szlag! – za­klę­łam i za­czę­łam wy­szar­py­wać ko­lej­ne chu­s­tecz­ki z pu­deł­ka, byle czym prę­dzej wy­trzeć roz­la­ną kawę z kla­wia­tu­ry lap­to­pa. Udało mi się chyba ze­brać więk­szość roz­la­ne­go na­po­ju, ale wi­dzia­łam, jak część spły­wa mię­dzy kla­wi­sza­mi w głąb obu­do­wy. Że też mi się za­chcia­ło za­czy­nać dzi­siaj pracę tak wcze­śnie. Trze­ba było się wy­spać, za­miast zry­wać przed świ­tem.

 – Jak się wy­su­szy, to się wy­kru­szy – po­wie­dzia­łam, pró­bu­jąc dodać sobie otu­chy tą lu­do­wą mą­dro­ścią. – Przy­naj­mniej była bez cukru.

 Kiedy po kilku go­dzi­nach wró­ci­łam do kom­pu­te­ra, na­ci­śnię­te kla­wi­sze tro­chę się jakby kle­iły, nie wra­ca­ły na miej­sce tak sprę­ży­ście jak daw­niej. Może jed­nak trze­ba było ro­ze­brać i wy­czy­ścić po­rząd­niej.