Powrót Tauriego

Bły­ska­wi­ce raz po raz roz­ci­na­ły ciem­nie­ją­ce, wie­czor­ne niebo. W hu­kach grzmo­tów gi­nę­ły głosy miesz­kań­ców osady. Stu­kot kopyt mie­szał się z pla­ska­niem bo­sych stóp w bło­cie.

Za­pła­ka­na ko­bie­ta wbie­gła do jed­nej z chat. Chwi­lę póź­niej gwał­tow­nie pchnię­te drzwi pra­wie wy­pa­dły z za­wia­sów. Ol­brzym, to­cząc wkoło wście­kłym spoj­rze­niem prze­krwio­nych oczu, wpadł do izby. Lekko za­krzy­wio­ne rogi za­plą­ta­ły się w wi­szą­ce u po­wa­ły pęki ziół. Przez wio­skę po­niósł się roz­dzie­ra­ją­cy krzyk.

 

***

 

– Moje dziec­ko! – za­wo­dzi­ła ko­bie­ta. – Mój ma­leń­ki chłop­czyk!

– Za­milk­nij wresz­cie! – huk­nął jej mąż. – Nie po­ma­gasz, Ad­ria­no.

Bia­ło­wło­sa, blada po­stać sie­dzia­ła przy ol­brzy­mim stole na­prze­ciw go­spo­da­rza domu. Nie od­zy­wa­ła się, dło­nie miała scho­wa­ne w sze­ro­kich rę­ka­wach błę­kit­ne­go płasz­cza. Zło­ci­sty­mi oczy­ma spo­glą­da­ła to na męż­czy­znę, to na jego żonę. Wie­dzia­ła, że matka musi po­ra­dzić sobie z bólem sama. Że musi się wy­pła­kać. A ta sie­dzia­ła sku­lo­na przy piecu, oku­ta­na w szarą, brud­ną chu­s­tę, za­nie­dba­na, z twa­rzą opuch­nię­tą od łez.

Me­ta­vro, oj­ciec po­rwa­ne­go dziec­ka, choć nie mniej po­ru­szo­ny losem po­tom­ka, pró­bo­wał przy­naj­mniej trzy­mać nerwy na wodzy. Mimo to wiel­kie jak boch­ny chle­ba dło­nie za­ci­skał tak mocno, że kłyk­cie cał­kiem po­bie­la­ły. Widać było też wy­raź­nie, jak mię­śnie twa­rzy drżą pod gę­stym za­ro­stem.

Et­si­ja wes­tchnę­ła.

– No do­brze. Czy wi­dzie­li­ście, kto to zro­bił?

– Byłem na po­lo­wa­niu. – Po­krę­cił głową go­spo­darz. – Przy­by­li, gdy dzień chy­lił się ku koń­co­wi…

– To były de­mo­ny z pie­kła rodem – wtrą­ci­ła Ad­ria­na, mię­dzy jed­nym szlo­chem a dru­gim. – Przy­by­li razem z burzą. Pio­ru­ny, z któ­rych spa­dli, ośle­pia­ły… Wi­dzia­łam je­dy­nie kon­tu­ry, dwu­noż­ne syl­wet­ki…

– A są­sie­dzi? Inne dzie­ci?

– Nikt i nic. Za­bra­li tylko na­sze­go syna. Znaj­dziesz go, Et­si­ja? Pro­szę… – bła­gal­nym tonem po­wie­dział Me­ta­vro.

– Ma tylko pięć lat… – do­da­ła Ad­ria­na, znów za­no­sząc się pła­czem. – Moje ma­leń­stwo…

Tro­pi­ciel­ka nie od­po­wie­dzia­ła. Gdy po­chwy­ci­ła prze­la­tu­ją­cą przez głowę myśl, lekka zmarszcz­ka prze­cię­ła gład­kie czoło.

– Przy­by­li z burzą? To było trzy dni temu. Dla­cze­go nie we­zwa­li­ście mnie wcze­śniej? Od razu?

– Pró­bo­wa­łem szu­kać sam – cicho przy­znał go­spo­darz. – Mia­łem na­dzie­ję…

– Nie mia­łeś na to szan­sy, przy­ja­cie­lu. Jakiś czas temu znik­nę­ło w po­dob­nych oko­licz­no­ściach kilku miesz­kań­ców Po­łu­dnio­wej Do­li­ny. Dwie moje sio­stry, wietrz­ne tro­pi­ciel­ki, wy­ru­szy­ły na po­szu­ki­wa­nia i dotąd nie wró­ci­ły.

Bia­ło­wło­sa pod­nio­sła się ze stoł­ka. Szczu­płą dłoń, o skó­rze, przez którą prze­świe­ca­ły błę­kit­ne żyłki, po­ło­ży­ła na ra­mie­niu męż­czy­zny, wiel­kim jak konar dębu.

– Od­naj­dę wa­sze­go syna. I spro­wa­dzę do domu.

Tro­pi­ciel­ka opu­ści­ła chatę zroz­pa­czo­nych ro­dzi­ców. Gdy za wio­ską ze­szła z drogi, skraj roz­pię­te­go płasz­cza mu­skał li­ście traw, mię­dzy któ­ry­mi za­nu­rza­ły się jej bose stopy. Po kilku kro­kach za­głę­bi­ła się mię­dzy łany zło­cą­cych się zbóż. De­li­kat­ne palce od nie­chce­nia prze­cze­sy­wa­ły kłosy. Ko­bie­ta mru­cza­ła ci­chut­ko do sie­bie.

– Przy­by­li na pio­ru­nach? W to­wa­rzy­stwie desz­czu… Woda pa­mię­ta. Woda bę­dzie wie­dzieć. Ale zdą­ży­ła już od­pły­nąć da­le­ko… da­le­ko… Gdzie teraz od­na­leźć twoją pa­mięć? Gdzie jest pa­mięć?

Kłosy, na­po­jo­ne trzy dni wcze­śniej desz­czem i prze­su­szo­ne słoń­cem, za­cho­wa­ły już tylko echo wspo­mnie­nia, ale chęt­nie się nim po­dzie­li­ły. Za­czę­ły szep­tać…

 

***

 

Jack­son roz­siadł się w wy­god­nym fo­te­lu. Z na­masz­cze­niem przy­ciął koń­ców­kę cy­ga­ra i za­pa­lił je. Mi­dway bez słowa ob­ser­wo­wał go­ścia, lekko ob­ra­ca­jąc w pal­cach kie­li­szek z winem.

– Trud­no was zna­leźć i jesz­cze trud­niej z wami za­grać – ode­zwał się w końcu Jack­son, wy­pu­ściw­szy w po­wie­trze smugę dymu.

Mi­dway ro­ze­śmiał się krót­ko.

– Panie Jack­son, gdyby każdy mógł się za­ba­wić w któ­rąś z na­szych gier, nie by­ły­by one tak pre­sti­żo­we. Poza tym… – Urwał na mo­ment. – Poza tym, skoro już tu pan jest, to wie też, że le­piej, by za­rów­no wła­dze, jak i pewne or­ga­ni­za­cje nie do­wie­dzia­ły się o na­szych atrak­cjach. Z jed­nej stro­ny nie chce­my dzie­lić się naszą tech­no­lo­gią, z dru­giej nie brak na świe­cie oszo­ło­mów, któ­rzy by nam bruź­dzi­li w imię dur­nych ide­ałów. Ce­ni­my sobie pewną, cał­kiem sporą, dozę ta­jem­ni­cy.

– Za­uwa­ży­łem – od­parł gość. – Nigdy w życiu nie mu­sia­łem pod­pi­sać tylu klau­zul po­uf­no­ści.

– Wie­rzę, że za­po­znał się pan z nimi do­głęb­nie…

– Cho­dzi panu o kon­se­kwen­cje nie­do­trzy­ma­nia umowy? Nikt mnie tak jesz­cze nie szan­ta­żo­wał. Dla­te­go myślę, że macie do za­ofe­ro­wa­nia coś na­praw­dę do­bre­go.

– Co pan wy­brał? – Go­spo­darz ski­nął głową asy­sten­to­wi, który pod­szedł do pa­ne­lu ste­row­ni­cze­go.

– Jako po­czą­tek przy­go­dy z wa­szym cyr­kiem wy­bra­łem lot na Pe­ga­zie, ale mi od­mó­wio­no.

– Pegaz jest dla sta­łych, spraw­dzo­nych klien­tów, nie no­wych. Pan nawet nie po­wi­nien o nim jesz­cze sły­szeć. – W gło­sie Mi­dwaya dało się wy­czuć wy­raź­ne nie­za­do­wo­le­nie. Za­no­to­wał w pa­mię­ci, by do­kład­nie prze­świe­tlić tego, kto po­rę­czył za Jack­so­na.

– Z do­stęp­nych atrak­cji wy­bra­łem więc La­bi­rynt Mi­no­tau­ra. – Gość uśmiech­nął się pod nosem.

– Świet­ny wybór – po­chwa­lił, wcale nie udo­bru­cha­ny, Mi­dway. Asy­stent uru­cho­mił od­po­wied­ni pro­gram. – Który sce­na­riusz?

– Ofia­ra dla be­stii. Dwie dziew­czy­ny.

Ścia­na na­prze­ciw­ko fo­te­li roz­bły­snę­ła kil­ku­na­sto­ma ekra­na­mi. Ka­me­ry po­ka­zy­wa­ły puste, zruj­no­wa­ne ko­ry­ta­rze, słabo oświe­tlo­ne mi­go­czą­cy­mi ja­rze­niów­ka­mi.

 

***

 

Czar­no­wło­sa Etsi sie­dzia­ła w za­mknię­ciu już czwar­ty dzień. To­wa­rzysz­ki nie­do­li zmie­nia­ły się – jedne przy­by­wa­ły, inne zni­ka­ły. Żadna nie wra­ca­ła. Łą­czy­ło je jedno – miały po kil­ka­na­ście lat, góra dwa­dzie­ścia parę, były sa­mot­ne i bez­dom­ne lub takie, o które za­pi­ci i za­ćpa­ni krew­ni się nie upo­mi­na­li.

Nikt nie dbał o wy­go­dy dziew­cząt, spały na sto­sie koców na pod­ło­dze, za to­a­le­tę słu­ży­ło im opróż­nia­ne raz dzien­nie wia­dro. Po­sił­ki przy­no­sił uzbro­jo­ny do­zor­ca.

Szczęk­nął zamek w drzwiach i te uchy­li­ły się ze skrzy­pie­niem. Czar­na lufa wska­za­ła Etsi i jakąś drob­ną blon­dyn­kę.

– Wy dwie, wy­cho­dzić. Już.

Dziew­czy­na dźwi­gnę­ła się z be­to­no­wej po­sadz­ki i bez słowa, z po­chy­lo­ną głową ru­szy­ła do wyj­ścia. Blon­dyn­ka, po­cią­ga­jąc nosem, szła tuż za nią. Na ko­ry­ta­rzu cze­ka­ło jesz­cze dwóch męż­czyzn z ka­ra­bi­na­mi. Nie pró­bo­wa­ły więc nawet my­śleć o ja­kim­kol­wiek opo­rze.

Wy­stra­szo­ne dziew­czę­ta za­pro­wa­dzo­no do ła­zien­ki, gdzie mogły się do­pro­wa­dzić do po­rząd­ku. Do­sta­ły też nowe, czy­ste ubra­nia. Każda długą, nie­bie­ską su­kien­kę ze zwiew­ne­go ma­te­ria­łu, zie­lo­ny wia­nek, prze­ple­cio­ny słod­ko pach­ną­cy­mi, bia­ły­mi kwia­ta­mi oraz czó­łen­ka na bar­dzo sztyw­nych po­de­szwach i sta­lo­wych ob­ca­sach.

Szły w mil­cze­niu pod eskor­tą straż­ni­ków. Kroki całej czwór­ki od­bi­ja­ły się echem w pu­stym ko­ry­ta­rzu. Aż do­szli do sta­lo­wych drzwi, które nie­mal od razu roz­su­nę­ły się cicho. W ka­bi­nie windy cze­kał ubra­ny w ele­ganc­ki gar­ni­tur młody męż­czy­zna. Zmie­rzył dziew­czy­ny ba­daw­czym, ale zim­nym spoj­rze­niem.

– Świet­nie – skwi­to­wał krót­ko ich wy­gląd. – Za­sa­dy są pro­ste. Zo­sta­nie­cie wwie­zio­ne na ostat­nie pię­tro bu­dyn­ku. Wa­szym za­da­niem jest do­stać się na dół i wyjść z wie­żow­ca. Jeśli wam się to uda, je­ste­ście wolne.

Męż­czy­zna ski­nął głową, na co dwóch straż­ni­ków po­pchnę­ło lekko dziew­czę­ta do przo­du. Cała czwór­ka we­szła do windy. Blon­dyn­ka drża­ła wy­raź­nie, sły­chać było szczęk jej zębów. Swoje Etsi za­ci­snę­ła tak mocno, że roz­bo­la­ły ją mię­śnie żu­chwy.

 

***

 

– Ofia­ry na po­zy­cjach. Ob­słu­ga bez­piecz­na – za­ko­mu­ni­ko­wał asy­stent.

– Do­sko­na­le – stwier­dził Mi­dway. – Wy­puść mi­no­tau­ra. A pan, panie Jack­son, może za­cząć ob­sta­wiać, która pierw­sza i na któ­rym pię­trze.

Na trzech ekra­nach po­ja­wił się ruch. Dwie dziew­czę­ce po­sta­ci w dwóch róż­nych za­kąt­kach ostat­nie­go pię­tra wie­żow­ca i mi­tycz­na be­stia gdzieś po­mię­dzy nimi. Czło­wiek z głową byka. Na jego widok Jack­son na mo­ment wstrzy­mał od­dech.

– Praw­dzi­wy? – le­d­wie wy­du­sił z sie­bie py­ta­nie.

– Z krwi i kości.

– Skąd je bie­rze­cie? Smoki też macie?

– Mamy do­stęp do peł­ne­go ze­sta­wu stwo­rzeń ze wszyst­kich mi­to­lo­gii świa­ta. – Mi­dway ro­ze­śmiał się gło­śno. – Przy czym nie są one tak mi­tycz­ne, jakby się wy­da­wa­ło. A nasza no­wa­tor­ska tech­no­lo­gia po­zwo­li­ła do nich do­trzeć…

 

***

 

Etsi wy­szła z windy i sta­nę­ła po­środ­ku nie­wiel­kie­go po­miesz­cze­nia. Nie ru­sza­jąc się z miej­sca, za­czę­ła roz­glą­dać się wo­ko­ło. Od sta­rych ścian od­pa­dał tynk, który za­le­gał na po­pę­ka­nych ka­flach na pod­ło­dze. Z po­ko­ju pro­wa­dzi­ły dwa wyj­ścia. Dwa ko­ry­ta­rze, tylko czę­ścio­wo oświe­tlo­ne.

„Oto do czego pro­wa­dzą wę­drów­ki mię­dzy świa­ta­mi – po­my­śla­ła. – Co kra­ina to inne ta­ra­pa­ty, a mocy coraz mniej. Tu jej nie po­zy­skam. To, co mam, musi wy­star­czyć na po­wrót. Potem wy­ru­szę po­now­nie. Po­trze­bu­ję żywej wody, tylko ona zna drogę do domu… A na razie trze­ba się stąd wy­do­stać”.

Zanim zdą­ży­ła wy­ko­nać choć­by krok, gdzieś z głębi bu­dyn­ku do­biegł po­twor­ny ryk, zwie­lo­krot­nio­ny echem. Tylko raz w życiu sły­sza­ła po­dob­ny. Sze­rzej otwo­rzy­ła orze­cho­we oczy. Tak jak przy­pusz­cza­ła, w całej za­ba­wie tkwił ha­czyk. Czy ra­czej hak. Wyj­ście z bu­dyn­ku nie bę­dzie takie pro­ste.

Zro­bi­ła dwa kroki. Za­brzmia­ły ni­czym wy­strza­ły. Twar­de po­de­szwy i ob­ca­sy stu­ka­ły gło­śno. Po ko­lej­nych trzech stąp­nię­ciach za­trzy­ma­ła się po­now­nie, na­słu­chu­jąc. Zarejestrowała płacz, ktoś biegł. Nie miała po­ję­cia gdzie, bo dźwię­ki roz­cho­dzi­ły się tu w prze­dziw­ny spo­sób.

Skoncentrowała się bar­dziej i wy­chwy­ci­ła jesz­cze jeden tupot. Cięż­ki i dud­nią­cy, niby tę­tent kopyt.

Et­si­ja po­sta­no­wi­ła wy­ko­rzy­stać fakt, że blon­dyn­ka naj­wy­raź­niej sku­pi­ła na sobie uwagę łowcy. Zrzu­ci­ła buty i boso ru­szy­ła ostroż­nie w kie­run­ku klat­ki scho­do­wej. Sta­ra­ła się nie na­dep­ty­wać na za­le­ga­ją­cy wszę­dzie gruz. Pier­wot­ne in­stynk­ty pcha­ły ją na dół naj­krót­szą drogą, byle szyb­ciej. Jako tro­pi­ciel­ka nie mogła im jed­nak ulec. Ha­mo­wa­ła je więc i, zimno kal­ku­lu­jąc, po­su­wa­ła się po­wo­li, nie czy­niąc zbęd­ne­go ha­ła­su. Całe życie cho­dzi­ła boso, więc nie przej­mo­wa­ła się drza­zga­mi i odłam­ka­mi na po­sadz­ce. Nie mogły za­szko­dzić jej stward­nia­łym po­de­szwom.

Dwa pię­tra niżej scho­dy się urwa­ły. Na skok było zde­cy­do­wa­nie za wy­so­ko. Mu­sia­ła za­głę­bić się w ko­ry­tarz i zna­leźć inne przej­ście. Gdzieś z góry do­biegł ją dźwięk bu­rzo­nej ścia­ny. I krzyk. Et­si­ja, nie zwa­ża­jąc już na ostroż­ność, rzu­ci­ła się bie­giem do ko­lej­nej klat­ki scho­do­wej. Na za­krę­cie po­tknę­ła się na ja­kimś be­to­no­wym odłam­ku. Żeby nie upaść, opar­ła się o ścia­nę. Pod pal­ca­mi wy­czu­ła wy­żło­bie­nia. Po­zwo­li­ła sobie na chwi­lę prze­rwy i zer­k­nię­cie na uszko­dzo­ny mur. Co­kol­wiek od­ci­snę­ło w nim swoją łapę, było nie­zwy­kle silne i wiel­kie. Ciar­ki prze­bie­gły po ple­cach tro­pi­ciel­ki, a skro­nie zro­sił pot.

Ryk be­stii wy­rwał dziew­czy­nę z chwi­lo­we­go odrę­twie­nia. Za­sło­ni­ła usta dło­nią, by samej nie krzyk­nąć, i za­czę­ła po­now­nie zbie­gać po scho­dach.

Wy­da­wa­ło się, że szu­ra­ją­ce po za­śmie­co­nym pod­ło­żu stopy ha­ła­su­ją ni­czym su­ną­ca żle­bem ka­mien­na la­wi­na. Do uszu Et­si­ji nie do­cie­ra­ło nic in­ne­go. Za­trzy­ma­ła się więc na mo­ment. Sły­sza­ła tylko ryt­micz­ne, szyb­kie dud­nie­nie. Do­pie­ro po kilku se­kun­dach uświa­do­mi­ła sobie, że to bicie jej serca.

Przy­mknę­ła po­wie­ki, uspo­ko­iła od­dech. Krew prze­sta­ła szu­mieć, serce zwol­ni­ło. Na­słu­chi­wa­ła. Od­nio­sła wra­że­nie, że sły­szy da­le­kie mla­ska­nie. Otwo­rzy­ła oczy i ru­szy­ła dalej. Do ko­lej­nej wyrwy na dwa pię­tra. Po­now­nie mu­sia­ła po­szu­kać in­ne­go przej­ścia. Tym razem obok scho­dów były windy. Za­trzy­ma­ła się przed nimi. Wpa­try­wa­ła się przez mo­ment w pod­świe­tlo­ny przy­cisk. Jak za­hip­no­ty­zo­wa­na wy­cią­gnę­ła rękę i na­ci­snę­ła. Za­ję­czał stary me­cha­nizm, ka­bi­na ze zgrzy­tem za­czę­ła zjeż­dżać. Gdzieś po­wy­żej roz­le­gło się znów to prze­cią­głe, mro­żą­ce krew wycie. A na­tych­miast po nim tupot. Sły­chać było, że be­stia prze­ska­ku­je po kilka stop­ni naraz.

Etsi po­rzu­ci­ła windę i ru­szy­ła bie­giem po scho­dach. Ko­lej­ne dwa pię­tra niżej zde­cy­do­wa­ła się na skok w jeden z bocz­nych ko­ry­ta­rzy. Wie­dzia­ła, że jeśli nie zmie­ni kie­run­ku, be­stia do­go­ni ją bez pro­ble­mu. Miała nikłą na­dzie­ję, że w la­bi­ryn­cie przejść i pokoi uda jej się zgu­bić łowcę. Bie­gła, mi­ja­jąc ob­dra­pa­ne ścia­ny, po­wy­ry­wa­ne z za­wia­sów drzwi do po­miesz­czeń po­zba­wio­nych okien. Nawet nie pró­bo­wa­ła do nich za­glą­dać.

Tro­pi­ciel­ka, która za­mie­ni­ła się w tro­pio­ną, po­przez po­pę­ka­ny mur, przez szcze­li­ny usły­sza­ła wy­raź­nie po­war­ki­wa­nie po dru­giej stro­nie. Za­trzy­ma­ła się w pół kroku, wstrzy­mu­jąc od­dech. Po­war­ki­wa­nie prze­szło w wę­sze­nie. I znów ryk. Z nutką try­um­fu. Od ude­rze­nia z muru po­sy­pa­ły się okru­chy tynku i resz­tek farby. Łowca ją od­na­lazł. Etsi wcią­gnę­ła za­tę­chłe po­wie­trze nosem. Aro­mat kwia­tów mile po­ła­sko­tał nos. Dziew­czy­na ze zło­ścią ze­rwa­ła wia­nek z głowy. Była wście­kła, że wcze­śniej o tym nie po­my­śla­ła.

Nie cze­ka­jąc, aż po­twór prze­bi­je ścia­nę, rzu­ci­ła się do uciecz­ki. Za­trzy­ma­ła się przy po­rę­czy. Spoj­rza­ła w dół. Nie na­my­śla­jąc się, ci­snę­ła stro­ik w czar­ną ot­chłań. Za nim rzu­ci­ła ka­wa­łek gruzu, który na­ro­bił ocze­ki­wa­ne­go ha­ła­su. Wśli­zgnę­ła się za naj­bliż­sze pół­otwar­te drzwi i scho­wa­ła w po­miesz­cze­niu. Przy­tu­lo­na ple­ca­mi do ścia­ny, na­słu­chi­wa­ła. Cięż­kie kroki zbli­ża­ły się. Be­stia wę­szy­ła gło­śno. Zbie­gła za za­pa­chem kwia­tów kilka pię­ter niżej.

Et­si­ja po­zwo­li­ła sobie ode­tchnąć. Pró­bo­wa­ła ro­zej­rzeć się po po­ko­ju, w ciem­no­ści jed­nak nie­wie­le wi­dzia­ła. Cie­ka­wość za­wio­dła ją do ścia­ny, w któ­rej po­win­no znaj­do­wać się okno. W drew­nia­nych ra­mach tkwi­ły reszt­ki strza­ska­nych szyb, a otwór był za­kry­ty grubą bla­chą od ze­wnątrz. Na zim­nej po­wierzch­ni na­ma­ca­ła wgnie­ce­nia, naj­wy­raź­niej po­wsta­łe od ude­rzeń ol­brzy­miej pię­ści.

Od­wró­ci­ła się w stro­nę wyj­ścia. Tuż przed drzwia­mi spoj­rza­ła pod nogi, by w ni­kłym świe­tle wpa­da­ją­cym z ko­ry­ta­rza przyj­rzeć się, co tak dziw­nie chro­bo­ta­ło pod sto­pa­mi. Wci­snę­ła pięść do otwar­tych ust, tłu­miąc okrzyk. Wy­bie­gła, nie chcia­ła wie­dzieć, czyje kości – ludz­kie czy zwie­rzę­ce – przed chwi­lą dep­ta­ła.

Ko­lej­ny ryk, tym razem wście­kło­ści, po­wie­dział Etsi, że stwór zna­lazł wia­nek. Po­gna­ła do in­nych scho­dów. Przy­trzy­mu­jąc się lekko po­rę­czy, ze­ska­ki­wa­ła po kilka stop­ni. Mu­sia­ła być już bli­sko par­te­ru, bo czuła coraz wy­raź­niej­szy zew obec­nej gdzieś na ze­wnątrz żywej wody. Do­kład­ną orien­ta­cję utrud­niał brak okien i nu­me­ra­cji pię­ter. Wy­świe­tla­cze przy dźwi­gach nie dzia­ła­ły. Nie wie­dzia­ła też, ile kon­dy­gna­cji ma bu­dy­nek. Li­cze­nie mi­ja­nych na nic by się nie zdało.

Pil­no­wa­ła je­dy­nie, by wście­kły war­kot i stu­kot kopyt nie zbli­ża­ły się zbyt­nio. Klu­czy­ła, ścią­ga­jąc i od­sy­ła­jąc windy, zwo­dzi­ła be­stię, uni­ka­jąc jej o włos. Tro­pi­ciel­ka każdy nerw miała na­pię­ty, każdy zmysł wy­tę­żo­ny. Ad­re­na­li­na bu­zo­wa­ła w ży­łach. Et­si­ja do­sko­na­le wie­dzia­ła, że to gra o życie.

W pew­nym mo­men­cie po­czu­ła bar­dzo de­li­kat­ny po­wiew świe­że­go po­wie­trza. Wę­sząc, po­szła za za­pa­chem trawy i drzew. Do­cho­dzi­ły zza ma­syw­nych, drew­nia­nych wrót. Te jed­nak po­zo­sta­wa­ły za­mknię­te i ani drgnę­ły pod na­po­rem dziew­czy­ny. Be­stia się zbli­ża­ła. Z la­bi­ryn­tu nie było uciecz­ki.

Et­si­ja po­sta­wi­ła wszyst­ko na jedną kartę. Przy­tu­li­ła po­li­czek do wrót i za­pła­ka­ła. Łza spły­nę­ła na drew­no. Zanim zdą­ży­ła wsiąk­nąć, tro­pi­ciel­ka pod­nie­sio­nym z pod­ło­gi odłam­kiem szkła na­cię­ła palec. Do łzy do­łą­czy­ła kro­pla krwi.

– Tyle wody musi ci wy­star­czyć – wy­szep­ta­ła wprost w wy­schnię­te słoje. – Wspo­mnij życie i prze­puść mnie… – Resz­ta słów uto­nę­ła w ryku. Opar­te o drzwi dło­nie za­drża­ły. Do oczu na­pły­nę­ły łzy. – Nie zdą­ży­łam…

Za­skrzy­pia­ło stare drew­no. Wrota uchy­li­ły się w mo­men­cie, gdy po­twór po­ko­nał ostat­ni sto­pień. Etsi reszt­ką sił, uno­sząc wy­so­ko su­kien­kę, by nie plą­ta­ła się mię­dzy no­ga­mi, po­bie­gła ostat­nim od­cin­kiem ko­ry­ta­rza. Nie od­wra­ca­ła się. Nie mu­sia­ła. Na ple­cach czuła go­rą­cy od­dech. Wy­pa­dła w plamę sło­necz­ne­go świa­tła. Po­tknę­ła się i wy­lą­do­wa­ła na dawno nie pie­lę­gno­wa­nym traw­ni­ku. Pod pal­ca­mi po­czu­ła wil­goć so­czy­stych liści, która wę­dro­wa­ła od prze­ci­na­ją­ce­go teren ka­na­łu. Ten łą­czył się z rzeką, wpa­da­ją­cą do je­zio­ra…

Mi­no­taur wy­sko­czył z bu­dyn­ku zaraz po tro­pi­ciel­ce. Jed­nak za­trzy­mał się tuż za pro­giem. Za­po­mniał o po­lo­wa­niu. I o le­żą­cej o krok przed nim ofie­rze. Zmru­żył nie­przy­wy­kłe do świa­tła oczy. Chło­nął za­pach ziół i po­lnych kwia­tów, które roz­ple­ni­ły się do­ko­ła. Strzy­gąc usza­mi, wsłu­chi­wał się w szum liści na drze­wach, trel ptac­twa w ich ko­ro­nach.

Et­si­ja pod­nio­sła się po­wo­li, od­dy­cha­jąc cięż­ko. Po­czu­ła nowy na­pływ na­dziei. Uważ­nie ob­ser­wo­wa­ła mło­de­go mi­no­tau­ra. Wy­raź­nie zo­ba­czy­ła, jak bar­dzo był po­dob­ny do ojca. Dla ludzi może i wy­glą­dał jak wiel­ka, strasz­na be­stia, ale tro­pi­ciel­ka wi­dzia­ła, że le­d­wie wy­rósł z wieku dzie­cię­ce­go, rogi nawet jesz­cze nie zdą­ży­ły mu się wy­giąć. Przed­sta­wi­cie­le jego rasy fi­zycz­nie roz­wi­ja­li się bar­dzo szyb­ko. Teraz re­je­stro­wa­ła każdą zmia­nę na pół­zwie­rzę­cej, uma­za­nej krwią twa­rzy, każde roz­luź­nie­nie mię­śni pod skórą na­gich ra­mion. Owło­sio­ne nogi prze­stę­po­wa­ły z ko­py­ta na ko­py­to, gdy ob­ra­cał się, śle­dząc wzro­kiem prze­la­tu­ją­ce­go mo­ty­la.

Do­strze­gła też bie­gną­cych ze strzel­ba­mi ludzi. Nie czas na od­po­czy­nek. Cze­kał ją jesz­cze jeden wy­ścig z cza­sem.

– Tauri…

Ro­ga­ta głowa od­wró­ci­ła się, a wciąż prze­krwio­ne oczy spoj­rza­ły na dziew­czę­cą po­stać w błę­kit­nej su­kien­ce. Mi­no­taur prych­nął. Na dźwięk dawno nie­sły­sza­ne­go imie­nia bu­dzi­ły się w nim ko­lej­ne po­kła­dy wspo­mnień. W otę­pio­nym umy­śle za­ma­ja­czy­ły roz­my­te po­sta­ci ro­dzi­ców, roz­brzmia­ło echo głosu matki.

– Tauri – po­wtó­rzy­ła Et­si­ja. – Za­bio­rę cię do domu.

Wy­cią­gnę­ła bladą dłoń. Zło­ci­ste tę­czów­ki spoj­rza­ły pro­sto w oczy be­stii. Czar­ne włosy ja­śnia­ły z każdą chwi­lą, błysz­cząc w słoń­cu. Tro­pi­ciel­ka wra­ca­ła do swo­jej praw­dzi­wej po­sta­ci.

– Dom – wy­char­czał z tru­dem, nie­przy­zwy­cza­jo­ny do mó­wie­nia, Tauri.

– Tak, Tauri. Dom. Mi­nę­ły trzy lata, ale twoi ro­dzi­ce wciąż na cie­bie cze­ka­ją. Chodź.

Straż­ni­cy za­trzy­ma­li się na dru­gim brze­gu ka­na­łu. Mi­dway zza ich ple­ców rzu­cał prze­kleń­stwa­mi.

– Zabij! – krzy­czał do Tau­rie­go. – To twoje za­sra­ne za­da­nie! Zabić!

Zdez­o­rien­to­wa­ny mi­no­taur stał nie­zde­cy­do­wa­ny. Nie znał nic poza za­bi­ja­niem, ale mie­wał sny. I teraz znów śnił, tyle że na jawie. O la­zu­ro­wym nie­bie, o za­la­nych słoń­cem zie­lo­nych łą­kach, sło­wi­kach nad głową. O śmie­chu istot, tak samo dziw­nych jak on, ale peł­nych ra­do­ści i za­ba­wy, nie gnie­wu i śmier­ci. O dzie­ciń­stwie.

Pierw­szy strzał wybił mi­no­tau­ra z za­my­śle­nia. Kula tylko mu­snę­ła mu sierść na bio­drze, wy­ry­wa­jąc kilka wło­sów i nie ro­biąc więk­szej szko­dy. Na­stęp­na prze­bi­ła bark Etsi. Tauri od­ru­cho­wo wy­cią­gnął ręce, by po­chwy­cić upa­da­ją­ce ciało. Przy­tu­lił ranną do torsu. Słab­ną­ca dziew­czy­na zdo­ła­ła jesz­cze wy­po­wie­dzieć kilka słów.

– Do wody, Tauri. Wskocz szyb­ko do…

Mi­no­taur prze­stał się wahać. W dwóch su­sach po­ko­nał od­le­głość dzie­lą­cą go od ka­na­łu. Przy akom­pa­nia­men­cie strza­łów i okrzy­ków ludzi wsko­czył w le­ni­wy nurt. Omdle­wa­ją­ca Et­si­ja wy­szep­ta­ła jesz­cze jedno słowo. Woda jed­nak usły­sza­ła je wy­raź­nie.

 

***

 

Tauri wy­szedł z rzeki, wciąż trzy­ma­jąc bez­wład­ne ciało w ra­mio­nach. Małe fauny, ba­wią­ce się na piasz­czy­stym brze­gu, sta­nę­ły z roz­dzia­wio­ny­mi bu­zia­mi.

Mi­no­taur szedł ścież­ką w stro­nę osady. Gdy mijał brzo­zo­wy za­gaj­nik, nie­chcą­cy obu­dził Fen­ri­ra. Stary wilk po­krę­cił z nie­do­wie­rza­niem łbem i zawył, prze­cią­ga­jąc ostat­nią nutę. Jego zew wy­wo­ła­ł po­ru­sze­nie w całej do­li­nie, włącz­nie z gra­nicz­ny­mi gó­ra­mi, mię­dzy gra­nia­mi któ­rych szy­bo­wał zło­ci­sto­pió­ry Qu­et­zal­co­atl.

Na wieść od Fen­ri­ra Me­ta­vro gwał­tow­nie wstał, prze­wra­ca­jąc sto­łek. Szyb­ko ru­szył do wyj­ścia z chaty i lekko za­krzy­wio­ne rogi za­plą­ta­ły mu się w wi­szą­ce u po­wa­ły pęki ziół. Szarp­nął głową i z tą nie­co­dzien­ną ozdo­bą wy­padł z domu. Ad­ria­na wy­bie­gła z ogród­ka, ze łzami w oczach.

– Moje dziec­ko! Mój synek wró­cił! O, dzię­ki ci, Et­si­jo, że w końcu spro­wa­dzi­łaś go do domu!