Opis: lekka, (mam nadzieję, że) przyjemna historyjka na jesienny wieczór.
Wskazania do lektury: wypalenie zawodowe, jesienna chandra, rozdrażnienie otaczającą rzeczywistością, poczucie bezsensu i bezcelowości.
Dawkowanie: najlepiej na raz, bo tekst nie jest długi ;)
Przeciwwskazania: brak.
Ważne przed zastosowaniem: zrobić sobie herbatę.
– Jak zwykle wygląda pani kwitnąco, pani Napuszko! Z każdym dniem młodsza i piękniejsza.
Jeśli praca w sklepie Magiczne wszystkości na różne okoliczności nauczyła czegoś chochelkę Zagwozdkę, to na pewno kłamania bez mrugnięcia okiem. Napuszka wykazywała zadziwiającą odporność na magiczne maści i mgiełki, które poprawiały urodę, ale i tak raz na jakiś czas zostawiała we Wszystkościach astronomiczne sumy złośników. Wystarczyło tylko umiejętnie karmić ją komplementami.
– Ależ dziękuję, moja droga – odparła Napuszka, chichocząc przy tym denerwująco. – Przyszłam po więcej tej cudownej maści. Zauważyłam jednak, że specyfik działa lepiej, gdy leży na półce krócej niż miesiąc. Czy mogłabyś znaleźć dla mnie słoiczek z najnowszej dostawy?
Zagwozdka skinęła głową i odwróciła się od klientki, nim ta dostrzegła na jej obliczu narastającą irytację. Należało otworzyć teraz wszystkie pudła i kartony, by odnaleźć produkt dla starej jędzy.
Manewrując pomiędzy regałami Zagwozdka pomyślała, że praca coraz bardziej działa jej na nerwy. Cztery miesiące temu dawała radę tu przeżyć, lecz teraz, gdy szefowa z oszczędności doprowadziła do redukcji etatów i młodej chochelce przybyło obowiązków, zaczynała mieć tego wszystkiego po dziurki w czole. Na dodatek wypłata pozostała taka sama jak wcześniej. Zagwozdce tradycyjnie nie starczyło od pierwszego do pierwszego. Przypominało o tym boleśnie ssanie w żołądku. A także wezwanie do zapłaty czynszu w torebce na zapleczu. Oraz ponaglające muchy pocztowe ze szkoły.
Zagwozdka była szanującą się istotką i w zeszłym tygodniu odrzuciła awanse chochlika imieniem Szkaradek, lecz teraz pożałowała tej decyzji. Fakt, chłopak nie należał do najprzystojniejszych, ale mógł zabrać ją na zupełnie darmowy obiad.
Nie zaczęła jeszcze na dobre przebierać w towarze, gdy posłyszała za plecami czyjś głos:
– Przepraszam, czy pani tu pracuje?
Odwróciła się i dostrzegła postawnego chochlika w średnim wieku. W rękach trzymał zgniłozieloną tkaninę.
– Tak, a o co chodzi?
– O ten płaszcz niewidzialności. Proszę na niego spojrzeć i powiedzieć mi, co pani widzi.
– Widzę płaszcz. Bardzo nieładnej barwy.
– No właśnie. A powinien być niewidzialny. Przychodzę z reklamacją.
Zagwozdka z trudem powstrzymała zniecierpliwienie przed wypełznięciem na jej twarz.
– Przecież został wyprany w wodzie z mydłem. Zmył pan czar, a na metce wyraźnie napisano, żeby tego nie robić.
– Widzi pani, metki w płaszczach niewidzialności mają taką wadę, że można je odczytać dopiero po wypraniu w wodzie z mydłem.
– Nikt nie powiedział panu w sklepie?
– Nie.
– Przyniósł pan ze sobą dowód zakupu?
– Nie.
– Może chociaż pozwolenie na niewidzialną odzież?
– Nie.
Nie było najmniejszej przesłanki, by wymienić klientowi płaszcz na nowy, ale coś w jego twarzy podpowiadało, że łatwo nie odpuści. Znała ten typ: będzie walczył o swoje, choćby miał zdechnąć. Najlepiej zawołać na pomoc Monetkę.
– Zaczeka pan wobec tego przy kasie? Przyjdę tam za moment i z szefową zastanowimy się, co możemy w tej sytuacji zrobić.
Namolny klient odszedł, pomrukując coś gniewnie pod nosem, a kontynuująca przeszukiwanie kartonów Zagwozdka poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. Była głodna, spłukana, rozdrażniona pracą i nieszczęśliwa. Pomyślała, że potrzebuje ucieczki z miasta – powinna pojechać na wakacje, bardzo długie. Najlepiej gdzieś daleko, poczuć żwir pod stopami, albo woń jakiegoś bagna…
– Przepraszam. – Czyjś przesłodzony głos wyrwał chochelkę z rozważań.
– Tak? – Zagwozdka zwróciła się ku klientce. Wytężyła wszystkie siły, aby zabrzmieć uprzejmie i wyrozumiale.
– Poszukuję amuletu na dobry sen dla moich dzieci. Czy uważa pani, że wysuszone skrzydła nietoperza dadzą radę? Na opakowaniu napisano, że wystarczy powiesić je nad łóżkiem…
– Klienci bardzo chwalą ten produkt. Myślę, że będzie pani zadowolona.
– Czy aby na pewno? Moi chłopcy to szczególne przypadki. Gdyby zobaczyła pani starszego Talentka! Głowa pełna pomysłów, a kiedy wraca z zajęć muzycznych, nie sposób ułożyć go do snu! Sądzi pani, że pomoże nawet takiemu gagatkowi?
Jeszcze jedno głupie pytanie i sama uśpię ci te dzieci na omen, pomyślała Zagwozdka.
– Może mi pani zaufać. To dobry towar.
– Sąsiadka ostatnio powiedziała, że znacznie lepsze będzie kadzidełko z liści storczyka. Zadziałało u niej w domu, więc może…?
– Skoro sąsiadka wie lepiej, dlaczego pyta mnie pani o zdanie?
– Jest pani nieuprzejma – stwierdziła oburzona klientka.
– A pani po prostu głupia – odburknęła Zagwozdka, zanim zdążyła ugryźć się w język.
Matka wyjątkowo energicznych dzieci wybałuszyła oczy, natomiast pracownica Magicznych wszystkości spłonęła rumieńcem.
– Ja… przepraszam na chwilę… nie wiem, co we mnie… – wymamrotała, po czym pobiegła w stronę drzwi na zaplecze.
*
– Słoneczko, tak nie wolno! Jesteś dla mnie jak córka i nie chcę cię zwalniać, ale twoje zachowanie wobec klientów było w ostatnim czasie niedopuszczalne. Chcesz, żeby chochliki przestały tu przychodzić? Chcesz, żeby interes upadł?
Słowa Monetki ani trochę nie uspokoiły Zagwozdki, która siedziała na jednym z kartonów i zalewała się łzami. Szefowa nie potrafiła doprowadzić pracownicy do ładu na żaden ze znanych jej sposobów.
– Bardzo chciałabym, żebyś zaczęła czerpać z pracy przyjemność, przecież tworzymy tutaj wspaniały zespół i jesteśmy jedną wielką rodziną. Może marchewkowy czwartek poprawiłby ci humor? Powiedz, czy cokolwiek zachęciłoby cię do lepszej pracy?
Zagwozdka przestała płakać i spojrzała na szefową zapuchniętymi oczami.
– Podwyżka.
– Co?
– Podwyżka zachęciłaby mnie do lepszej pracy. Chciałabym zarabiać dwa razy więcej pieniędzy niż teraz. Starczyłoby na czynsz, szkołę, może nawet odłożyłabym kilka złośników na jakieś wakacje. Uważam też, że mam za mało wolnego. Cztery dni urlopu w roku stanowczo nie wystarczą.
Twarz Monetki stężała. W jednej wypowiedzi wymieniono właśnie wszystkie słowa, które doszczętnie burzyły jej spokój ducha: podwyżka, wakacje, pieniądze, urlop.
– Wiesz co, kochana? Mam lepszy pomysł. Poczekaj, gdzieś tutaj były…
Zniknęła na chwilę, grzebiąc w kartonach, po czym wróciła do Zagwozdki z pudełkiem w ręku i usatysfakcjonowaną miną.
– Właśnie tego szukałam. Najnowszy produkt, plastry na zmianę nastawienia. Jeszcze nie miałam okazji ich użyć, ale bardzo je chwalą. Może warto spróbować, gwiazdeczko?
– No nie wiem…
– Nie należą do najtańszych, ale porozmawiamy o tym przy wypłacie. No już, dziecino, weź się w garść! Tutaj piszą, że trzeba przykleić sobie plaster na ramieniu i odczekać pięć minut. Czar nie wywołuje efektów ubocznych.
– Nie jestem przekonana.
– Ale ja jestem. Wypróbuj to i wróć zaraz do klientów.
*
– Gdzie jest ta niesforna dziewucha? Miała przynieść mi maść.
– Odwiedzam sklepy na całym świecie i tylko u was takie rzeczy. Obiecała mi, że zajmiecie się reklamacją.
– Przyprowadzi pani swoją pracownicę? Mam z nią do pogadania i chciałabym złożyć skargę.
– Spokojnie, za chwilę pomożemy w każdej kwestii. Zagwozdka jest chwilowo niedysponowana…
Monetka modliła się w duchu, by zaczarowane plastry przyniosły oczekiwany efekt. Upływał już kwadrans, a chochelka dalej nie wyszła z zaplecza. Właścicielka Magicznych wszystkości bardzo jej potrzebowała – po tym, jak pozwalniała prawie wszystkich pracowników, nie miała innych łapek do pomocy.
Odetchnęła więc z ulgą, gdy drzwi prowadzące na zaplecze otworzyły się, a uwagę zaskoczonych klientów przyciągnęła uśmiechnięta od ucha do ucha Zagwozdka. Niosła tacę z kilkoma filiżankami.
– Bardzo przepraszam za moje zachowanie, zupełnie nie wiem, jaki anioł mnie opętał – obwieściła chochelka oniemiałym zgromadzonym. – Nie byłam sobą. Pomyślałam, że w ramach przeprosin zaoferuję wszystkim herbatę. Szefowo, czy też masz ochotę? Trzeba brać, póki ciepła.
Monetka piła dokładnie tyle, ile było absolutnie niezbędne do przeżycia – wszak za wodę i herbatę trzeba płacić – pomyślała jednak, że poczęstunek pomoże zatrzeć złe wrażenie i udobruchać klientów. Wraz z pozostałymi sięgnęła po filiżankę. Herbata była dobra, chociaż smakowała trochę inaczej niż zwykle.
– Zaraz znajdę maść, pani Napuszko. Płaszcz niewidzialności też powinien gdzieś być i sądzę, że w drodze wyjątku damy radę go wymienić. A co do kadzidełek – myślę, że sklep może pozwolić sobie na niewielki prezent. Nie przejmuj się, szefowo, wszystko biorę na siebie. Chciałam powiedzieć, że te plastry są wspaniałe, dodały mi tyle energii…
– Och, chyba zakręciło mi się w głowie, muszę usiąść. – Napuszka, która nagle poczerwieniała, wyciągnęła z torebki wachlarz.
Właścicielka Magicznych wszystkości zamrugała szybko, ponieważ sklep spowiła dziwna mgła. Poczuła, jak serce zaczyna bić jej mocniej w piersi. Nagle rozległ się huk – to klient od płaszcza upadł bezwładnie na podłogę, co Monetka przyjęła z dziwnym spokojem i obojętnością.
– Gdy tylko plastry zaczęły działać, poczułam, że muszę coś zrobić. Postanowiłam więc zrobić herbatę. – Nie wiedzieć czemu, uśmiech Zagwozdki nagle zdał się szefowej niepokojący i złowieszczy. – Chwilę po tym wpadłam na pomysł, że mogę ją posłodzić trutką na szczury i wszystkim, co wpadło pod łapkę. Plastry zmieniły moje myślenie. Sprawiły, że dostrzegłam zupełnie nowe perspektywy.
Gdy łapiąca z trudem powietrze chochelka od kadzidełek upadła, przewracając jeden z regałów, Monetka oparła się o ladę. Powoli docierało do niej, że została otruta. A to niewdzięczna dziewucha, pomyślała. Żeby tak pokąsać łapkę, która ją karmi…
– Zapytałabym cię, szefowo, czy pozwolisz mi pożyczyć kilka przedmiotów ze sklepu, ale sądzę, że wkrótce będzie ci to zupełnie obojętne. – Zagwozdka uśmiechnęła się chytrze. – Czuję, że rozpocznę błyskotliwą karierę poza sklepem. Docieramy chyba do momentu, w którym powinnaś zapytać mnie o morał tej historii… Co, nie możesz nic wykrztusić?
Właścicielka Wszystkości istotnie próbowała coś wykrztusić. Na darmo. Zaczynało brakować jej sił.
– Morał jest taki, gwiazdeczko, że trzeba było dać mi podwyżkę.
W kolejce. Powodzenia,
Cześć, Misiu. Pa, Misiu ;)
Witaj.
Przebojowo zaatakowałeś konkurs. Zakończenie tak mnie zmroziło, że z miejsca daję klika. 
Opowieść powinna być przestrogą dla każdego szefa-sknery.
Osobne brawa za pomysłowe produkty ze Wszystkości. 
Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
bruce, szalenie mi miło, że wpadłaś, a jeszcze milej, że się spodobało <3
Szefów-sknerów niestety nie brakuje, więc miejmy nadzieję, że wszyscy dotrą do tego tekstu i wyciągną odpowiednie wnioski.
Zapowiadam rewizytę w nadchodzących dniach i pozdrawiam! Przyjemnego wieczoru i dużo sił na nadchodzący tydzień ;D
Cześć, Don Pedro Amonie!
Zagwozda była szanującą się istotką
Zagwozdka
W pierwszej scenie wrzuciłeś sporo postaci i, balansując nad przepaścią, udźwignąłeś to! Nie jestem zbyt lotny o tej godzinie, ale ogarnąłem ;)
Jakże bliska mi się stałą Zagwozdka, która głodna musiała obsługiwać klientów – głód wydobywa ze mnie najgorsze oblicze!
Śmierć Januszom – chciałoby się krzyknąć ;) jakże proste są wymagania polskich pracobiorców.
Pozdrówka i powodzenia w krokusie!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Krokusie!
Że też takiej głupiej literówki nie zauważyłem… Już poprawione, dzięki :D
Właśnie zastanawiałem się, czy nie zbyt wiele imion, ale postanowiłem zaryzykować i cieszy mnie, że udało Ci się nie zgubić.
Dziękuję za lekturę i klika ;)
PS. Wyczytałem w wątku konkursowym, że przypłynęła do Ciebie wena. Zdążysz napisać na konkurs? Zdaje się, że masz jeszcze 24h ;P
Dziękuję, wzajemnie, miłego tygodnia. :)
Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Już napisane, są jeszcze ostatnie poprawki do zrobienia i jest szansa, że tekst dziś wleci do poczekalni ;)
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Nie wiem czym się zajmujesz Amonie, ale znakomicie oddałeś klimat salonu piękności.
W połowie lektury chciałam prosić o plasterek dla mnie. Ale chyba sobie poradzę bez;D
Lożanka bezprenumeratowa
Bardzo sympatyczny tekścik. Szefowa sobie zasłużyła, nowych specyfików nie testuje się na pracownikach. Morał jest po prostu piękny. A do tego jeszcze humor. Same zalety.
Aha, nie zrobiłam sobie herbaty przed czytaniem i nie żałuję. :-p
Babska logika rządzi!
Fajne. Sorry za tak krótki komentarz, ale jak jest wszystko w porządku, to zwykle nie wiem, co jeszcze napisać.
Ambush, może być, że klimat salonu piękności udało się odwzorować, ponieważ codziennie doczepiam klientkom rzęsy ;D Niech na razie moja profesja pozostanie tajemnicą. Miło, że wpadłaś i że się spodobało ;)
Finklo, fajowo, że odnalazłaś w opowiadaniu same zalety. Uprzejme dzięki za lekturę, kłaniam się i pozdrawiam!
Agroelingu, nie ma co się kajać za krótki komentarz, dałeś znać że przeczytałeś i że przypadło do gustu. Bardzo dziękuję :)
Zupełnie przypadkiem przeczytałam tego szorcika akurat w idealnym momencie: w przerwie od pracy :D Teraz wracam z komentarzem.
Zakończenie mnie zaskoczyło, przy podawaniu herbatki pomyślałam, że dodała do niej środka na zmianę nastawienia, dzięki czemu klienci przestaną być upierdliwi, a szefowa da podwyżkę. Co by też grało z tytułem – czasem wystarczy zmienić nastawienie… otoczenia.
Kosmos to bazgranina byle jakich wielokropków!
Dzień dybry,
Zagwozdka z trudem powstrzymała zniecierpliwienie przed wypełznięciem na jej twarz.
Podoba mi się ten opis. To naprawdę ładny opis.
przecież tworzymy tutaj wspaniały zespół i jesteśmy jedną wielką rodziną. Może marchewkowy czwartek poprawiłby ci humor?
Haha, świetne! Od razu stanęły mi przed oczami benefity ofert korpo-pracy. I taki pewnie też był zamysł.
Chciałabym zarabiać dwa razy więcej pieniędzy
,niż teraz.
A na cholerę tu przecinek?
– Bardzo przepraszam za moje zachowanie, zupełnie nie wiem, jaki anioł mnie opętał
Dlaczego anioł? Akcja rozgrywa się w piekle?
– Gdy tylko plastry zaczęły działać, poczułam, że muszę coś zrobić.
Brakujący przecinek.
Ojej, jaki ten szorcik jest smaczny i satysfakcjonujący! Bardzo dobrze zrobiła Zagwozdka, im chamów i skąpców mniej na świecie, tym lepiej :)
He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...
Ładny klimacik wyszedł dzięki tym wszystkim magicznym przedmiotom, a sama historia Zagwozdki bardzo życiowa – a przynajmniej pierwsza część. Dość przerażające zakończenie, ale niech tylko je zobaczy jakiś szef rodem z memów, to dwa razy się zastanowi, czy owocowe czwartki i bakaliowe środy są lepsze od podwyżki :) Ciekawy, wciągający i pomysłowy tekst, zatem daję klika. I mem z Areczkiem sam się nasuwa :)
He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
mindenamifaj, wybrałaś bardzo dobry moment na lekturę :) Można było skończyć opowiadanie tak, jak piszesz, ale uznałem, że o wiele bardziej zaskakująca będzie zmiana nastawienia w innym kierunku i wydobycie przez plastry z głównej bohaterki morderczych skłonności, co poskutkowało konkretnymi konsekwencjami dla skąpej szefowej.
Bardzo dziękuję, że przeczytałaś opko i podzieliłaś się spostrzeżeniami!
HollyHell91, z tym aniołem doszedłem do przekonania, że w świecie chochlików nie zadziała powiedzenie “opętał mnie diabeł” – chochliki to istotki złośliwe, psotliwe, po prostu niedobre, więc tradycyjnego diabła zastąpiłem aniołem, a zamiast “uśpić na amen” jest “uśpić na omen” ;) Wydało mi się to bardziej odpowiednie.
Dziękuję za sugestie poprawek przecinkowych, masz absolutną rację i już nanoszę niezbędne zmiany.
Bardzo mi miło, że szorcik przypadł do gustu :)
Cześć, Sonato!
Bardzo dziękuję za pochwałę i za kliczka! Co do pana Areczka, pozwolę sobie wtrącić swoje trzy grosze:
Irko, dzięki za obrazek, wypisz wymaluj Zagwozdka :)
Bardzo fajne i klimatyczne:). Świetny pomysł na sklepik, aż prosi się o więcej. A zakończenie rzeczywiście zaskakujące.
Zagwozdka z trudem powstrzymała zniecierpliwienie przed wypełznięciem na jej twarz.
W przeciwieństwie do koleżanki wyżej ja powiem, że to trochę przekombinowany opis ;)
Amonie, bardzo zręcznie przedstawiłeś ludzkie sprawy za pomocą chochlików. Myślałem, że pójdziesz w komedię, ale końcówkę zaserwowałeś mocną – wszak uśmierciłeś kilka chochlików i nie wiem, czy zasłużyły, za to na pewno Zagwozdka udowodniła, że plastry działają. Jednak po tym incydencie może być problem ze sprzedażą.
Klikałbym, gdybyś potrzebował.
PS Czemu chochelka, a nie chochliczka? Przez moment myślałem, że mamy do czynienia z gadającą łyżką ;)
PS Czemu chochelka, a nie chochliczka? Przez moment myślałem, że mamy do czynienia z gadającą łyżką ;)
Miałam to samo
Zanaisie, Monique.M, dziękuję Wam za lekturę i miłe komentarze ;)
Co do chochelki, to długo zastanawiałem się nad żeńską formą słowa “chochlik”, a ponieważ jest ona nieznana SJP, wybrałem opcję, która wydała mi się najbardziej przewrotna i zastanawiająca ;D Zważywszy na część komentarza o gadającej łyżce, po części zamierzenie udało się zrealizować.
Chochliczka z kolei kojarzyłaby mi się z alkoholiczką.
Amonie, choć opisałeś sytuację z chochliczego świata, to jednocześnie jakby wziętą z naszej rzeczywistości. No, może poza tym, że wykorzystywana ekspedientka w naszych realiach nie częstowałaby klientów i szefowej trutką na szczury, a dodała im do herbaty raczej czegoś, co zmusiłoby towarzystwo do szybkiego biegania. Ale to mogłoby już zakrawać na bizarro. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Albo na epikę – ta walka pod drzwiami do łazienki… ;-)
Babska logika rządzi!
Chyba tylko przepychanka, bo wdanie się w walkę mogłoby grozić nagłą i srogą porażką ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
No, kto się nie dopcha, ten poniesie porażkę. Motywacja do walki spora.
Babska logika rządzi!
Skoro mają walczyć pod drzwiami to podejrzewam, że niejeden się w walce poślizgnie, a nawet przejedzie. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Przyjemnie się czytało :)
Przynoszę radość :)
Reg, Finklo, właśnie podałyście mi na tacy gotowy pomysł na kolejne opowiadanie – wyobraziłem sobie, jakież to wspaniałe przygody i dantejskie sceny mogłyby mieć miejsce w kolejce do toalety ;) Bardzo dziękuję za przeczytanie, Reg, jak również za brak łapanki!
Anet, super, że wpadłaś, a jeszcze bardziej super, że lektura była przyjemna :)
Reg, Finklo, właśnie podałyście mi na tacy gotowy pomysł na kolejne opowiadanie…
Amonie, możemy się tylko cieszyć, że zasugerowałyśmy Ci pomysł na opowiadanie. ;)
Bardzo dziękuję za przeczytanie, Reg, jak również za brak łapanki!
Bardzo proszę, Amonie, ale pragnę zwrócić uwagę, że brak łapanki jest Twoją zasługą, nie moją. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Liczę na dedykację. ;-)
Babska logika rządzi!
Bardzo życiowy tekst, ale też bardzo mocno chochliczy. Zadowolona miała być nasza mała ekspedientka i była zadowolona – zadanie wykonane. Klienci właściwie też ostatecznie zostali zadowoleni. Może plaster objawiał jakiś ogrom metafizycznej wiedzy, dla nas ludzi niezrozumiałej.
Zagwozdka skinęła głową i odwróciła się od klientki, nim ta dostrzegła na jej obliczu narastającą irytację. Należało otworzyć teraz wszystkie pudła i kartony, by odnaleźć produkt dla starej jędzy.
Fajne przykłady, znane z codzienności. Jak sobie je teraz przypominam, to się zastanawiam, czy na pewno rozgrywały się w świecie ludzi. Wszyscy wydawali się zawsze okrutnie mali w swoich skargach do kelnerów, sprzedawców etc. Gdyby tylko każdy miał jakieś spiczaste uszka, byłoby zabawniej.
Na marginesie: Ciekawi mnie, czy wszyscy klienci stali i cierpliwie czekali przed ladą (dopóki byli w stanie oczywiście).
Czy jest ktoś winny nieporozumień i irytacji? Po chwili zastanowienia wychodzi na to, że największą winę ponosi właścicielka biznesu. Tak bywa. Chce sprzedać dużo, szybko i niskim kosztem. Chochliczy kapitalizm.
He, he, he. Podobało mi się. Dobrze tak temu babsku, właścicielce sklepu. Zagwozdki w sumie trochę szkoda, bo splamiła sobie ręce 
– a czy było warto? – i teraz może mieć problemy. No, ale, ten jeden moment satysfakcji – może i bezcenny.
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Ona? A kto ją zmusił do zażycia nieprzetestowanych substancji?
Babska logika rządzi!
Pracodawczyni ją zmusiła! Okropna pracodawczyni, dodajmy.
Ale fakt faktem, klienci to tutaj niewinne ofiary. :( xD
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Vacterze. fajnie, że odebrałeś tekst jako życiowy i chochliczy zarazem. To chyba znaczy, że jakoś udało mi się trafić w temat konkursu ;D Ludzie często bywają okrutnie mali w swoich skargach i uwagach, pamiętam czasy, gdy jako student dorabiałem sobie na recepcji w hotelu i tekst użyty w opowiadaniu – “jeżdżę po całym świecie i tylko u was takie rzeczy” – nie wziął się znikąd. Miło byłoby, gdyby każdy klient sklepu/obiektu noclegowego/restauracji/baru pamiętał, że po drugiej stronie też jest człowiek, który do pracy nie przyszedł dla przyjemności, ale żeby zarobić pieniądze :P
Także i moim zdaniem ocena zachowania Monetki jest najbardziej jednoznaczna i klarowna.
Ogromne dzięki za lekturę :)
DHBW, tak na dobrą sprawę żaden z chochlików nie zasłużył do końca na los, jaki zgotowałem im w opowiadaniu :P Nawet Monetka, skąpa, zachłanna Grażyna – chyba nie zasłużyła na śmierć, tylko raczej na utarcie nosa. Klienci dostali rykoszetem. A Zagwozdka? Kto wie? Może plastry uruchomiły w niej mordercze instynkty już na stałe, a także wydobyły ukryte dotąd cechy charakteru? Może bohaterka zrobi zawrotną, przestępczą karierę, w czym dopomogą jej produkty wyniesione ze sklepu? :D
Dziękuję, że wpadłaś, przeczytałaś i zostawiłaś po sobie ślad ;)
No ja wiem, że tak naprawdę żadne nie zasłużyło, ale opowiadanie jest w tonie humorystycznym, toteż humorystycznie do tej zemsty podchodzę ;)
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Fajny szorcik. Może trochę szkoda, że wszyscy zginęli… :)
Pozdrawiam!
Faktycznie, trochę szkoda, ale coś podpowiada mi, że pani Napuszce mogło udać się przeżyć :D Ilość przyjętej magio-chemii na poprawę urody powinna ją w jakiś sposób zakonserwować i ocalić…
Dziękuję za lekturę i pochwałę :) Pozdrawiam!
Ach, to zmienia postać rzeczy, bo przecież, skoro pani Napuszka jakoś wyszła z tej historii cało, można mieć nadzieję na drugi odcinek :)
Witaj, o potężny!
Przyjmij, proszę, skromnego czytelnika, który przybywa do Ciebie z komentarzem i wybacz, mnie, niegodnemu, że nie padam przed Tobą na twarz (a nie padam, bo w tej pozycji źle się pisze komentarze ;)).
Od czego by tu…
Może tak: wiesz, istnieje taka specjalna kategoria tekstów jak opowiadanie bez kija w dupie. Trochę nieładne to określenie, ale prawdziwe. Są takie teksty, które nie porwą fabułą, przekazem, klimatem czy złożonością problemu. Oferują za to coś innego, a mianowicie: cudownie niczego od czytelnika nie wymagają. :)
Jest to, wbrew pozorom, naprawdę wielka zaleta. Bo czasem chciałoby się tak po prostu usiąć, poczytać coś na raz, bez nużania się w gęstym klimacie, bez snucia refleksji i tak dalej. Pisanie takich opowiadań wymaga trochę odwagi. Bo jeśli będą chwalić, to na pewno nie piać z zachwytu. Bo jeśli zauważą zalety, to zaraz dorzucą, że to takie niepozorne coś na chwilę.
Lubię trafiać na takie teksty. I takie właśnie jest to opowiadanie. Siadasz, czytasz, spędzasz przyjemnie kwadrans. Lecisz lekko z historią. Tutaj już nawet przedmowa obiecuje, że autor zaprosi nas do dobrej zabawy. I jasne, mogę napisać, że ciut to sztampowe. Że większość tekstu przypomina trochę taki literacki odpowiednim memów z panem Areczkiem. Co z tego. Jest lekko, jest zakończenie, które trochę mnie zaskoczyło (że w herbacie coś będzie to się spodziewał, ale podtruwania to już ni cholery ;)).
Słowem, przyjemny króciak. I mam nadzieję, że będziesz rozwijał swoje pisanie w kierunku humoru, bo nie ma tu tego za wiele, a już Tajemnice Światów mi pokazały, że w opowiadania humorystyczne to Ty umiesz całkiem dobrze. Z perspektywami na naprawdę dobrze. ;)
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Bardzo mi się podobało. Już po kilku chwilach współczułem Zagwozdce i takie rozwiązanie dało mi satysfakcję. Lekko napisane, z humorem, który mi odpowiada. Kilka sympatycznych minut na przeczytanie… może zmienić nastawienie czytelnika. Słusznie w bibliotece.
CMie, zgadzam się praktycznie ze wszystkim, co napisałeś. Nie odkryję chyba Ameryki jeśli napiszę, że literatura (zwłaszcza fantastyczna) nie zawsze musi skłaniać do wielowymiarowych refleksji, zawierać ukryte mądrości, nawiązania i prowokować do stawiania pytań :P Czasem może po prostu chodzić o opowiedzenie przyjemnej historii, dostarczenie satysfakcji i o dobrą zabawę. Zdaję sobie sprawę, jakie rodzaje tekstów są najlepiej punktowane tu, na portalu, ale i tak będę próbował tworzyć po swojemu – w humor chyba rzeczywiście potrafię, to najbardziej ja, chociaż usiłuję też pisać trochę inne rzeczy (z bardzo różnym efektem :P).
Cieszę się, że szorcik przypadł do gustu i dziękuję za poświęcenie kwadransu :) Bardzo miło widzieć Cię pod tekstem, a jeszcze mi milej, że zapamiętałeś opko z Tajemnic Światów! Serdeczne grazie i pozdrowienia!
Koalo, drogi jurorze, fajnie, że tekst wywołał emocje i się spodobał :) Dziękuję również za sprawną organizację konkursu, szybkie wyniki i błyskawiczne komentarze!
Pozdrowienia!
TeamZagwozdka :) Podobało mi się, rozbawiło mimo zbrodniczego zakończenia, bo się szefowej należało. Swojej miałabym ochotą zrobić to samo. Fajny tekścik, w sam raz, żeby się zrelaksować i pomarzyć ;)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Swojej miałabym ochotą zrobić to samo.
Przyznam szczerze, że jestem trochę zaniepokojony :D
Bardzo dziękuję, Irko, za komentarz i za docenienie walorów tekstu, jak również za organizację konkursu, była to wyśmienita zabawa.
Pozdrawiam :)
