Skandal na Jarotach

1.

Twarz Zbysz­ka Hryw­ny, eta­to­we­go to­ka­rza, po­kry­wa­ły ob­le­śne, czer­wo­ne kro­sty. Nie­któ­re uro­sły tak bar­dzo, że przy­po­mi­na­ły doj­rza­łe, wto­pio­ne w skórę cze­re­śnie.

– Po­wta­rzam, za­bierz­cie od nas tę idiot­kę – wark­nął Zby­szek przez za­ci­śnię­te usta. Nie mógł nor­mal­nie mówić, bo wtedy kro­sty pę­ka­ły i lała się z nich śmier­dzą­ca ropa.

Wiedź­my wy­mie­ni­ły za­kło­po­ta­ne spoj­rze­nia.

– Mó­wi­łam mu, żeby nie pił wódy po le­kar­stwie, ale się nie po­słu­chał – po­wie­dzia­ła naj­młod­sza, ale jej wątły głos nie prze­bił się ponad gwar zgro­ma­dze­nia. Usły­sza­ła ją tylko star­sza ko­le­żan­ka.

– Mi­le­na, milcz, ja cię bła­gam. – Cza­row­ni­ca kar­cą­co spoj­rza­ła na dziew­czy­nę, a ta jakby zma­la­ła ze wsty­du i ukry­ła twarz w po­to­ku ja­snych wło­sów.

– I tak mnie nikt nie słu­cha – mruk­nę­ła pod nosem Mi­le­na.

– Da­li­śmy jej szan­sę – do­da­ła Ja­ni­na, żona bla­cha­rza, który nie mógł się sta­wić na ze­bra­nie. – By­li­śmy cier­pli­wi, ale dość tego. Mój stary z wyra zleźć nie może, bo go po cza­rach tej panny po­krę­ci­ło, jak dzia­da!

– Wiemy, że Mi­le­na bar­dzo się stara – pod­su­mo­wał pan Ja­niak, dy­rek­tor olsz­tyń­skiej Agro­my. – Za­wsze pierw­sza bie­gnie na pomoc. Maści robi i cza­sem nawet coś jej się uda. Ale jak się bie­rze za czary, to wia­do­mo, że bę­dzie tra­ge­dia.

Wanda, prze­wod­ni­czą­ca wiedź­miej spół­dziel­ni, wy­stą­pi­ła przed zgro­ma­dze­nie i pod­ję­ła bez­na­dziej­ną próbę tłu­ma­cze­nia pod­opiecz­nej.

– Nie prze­sa­dzaj­cie, lu­dzie. Dziew­czy­na ma do­pie­ro dwa­dzie­ścia lat, różdż­kę zdo­by­ła w ze­szłym roku.

– Czyś ty ośle­pła, jędzo sza­tań­ska? – wciął się Zby­szek, po­ka­zu­jąc pal­cem na­brzmia­łe ob­li­cze.

Wanda wes­tchnę­ła i nie pró­bo­wa­ła wię­cej dys­ku­to­wać.

– Mu­si­cie ją za­brać i przy­słać nam kogoś do­świad­czo­ne­go – oznaj­mił Ja­niak.

Nie zo­sta­ło nic wię­cej do po­wie­dze­nia. Wiedź­my wsia­dły do po­lo­ne­za i opu­ści­ły zgro­ma­dze­nie. W dro­dze po­wrot­nej Mi­le­na chcia­ła prze­pro­sić, ale prze­wod­ni­czą­ca nie do­pu­ści­ła dziew­czy­ny do głosu.

– Nawet sło­wem nie pi­śnij, bo cię znowu do woj­sko­wej pral­ni oddam.

Mi­le­na stru­chla­ła. Wspo­mnie­nie smro­du żoł­nier­skich onuc wy­star­czy­ło jej za na­ucz­kę. Po­my­śla­ła, że le­piej nie po­gar­szać sy­tu­acji, bo i tak spo­dzie­wa­ła się kło­po­tów po po­wro­cie do domu.

Domem Mi­le­ny była sie­dzi­ba spół­dziel­ni wiedź­miar­skiej “Dobre Panie”. Mie­ści­ła się w Olsz­ty­nie, w ka­mie­ni­cy zbu­do­wa­nej obok ba­zy­li­ki świę­te­go Ja­ku­ba, co kle­chom było bar­dzo nie w smak. Wiedź­my nie tylko ro­bi­ły oj­czul­kom kon­ku­ren­cję w usłu­gach du­cho­wych, ale też, dzię­ki de­kre­tom ko­mi­te­tu wo­je­wódz­kie­go, zo­sta­ły zwol­nio­ne z po­dat­ku od nie­ru­cho­mo­ści, a także mogły le­gal­nie pro­wa­dzić zie­lar­nię i ap­te­kę. Wszyst­ko to razem da­wa­ło re­zy­dent­kom spół­dziel­ni bar­dzo przy­zwo­ity do­chód, dzię­ki czemu ich sie­dzi­ba pre­zen­to­wa­ła się oka­za­le. Fa­sa­dę ka­mie­ni­cy zdo­bił sam Marek Bu­dzyń­ski, który pro­jek­to­wał war­szaw­skie osie­dle Ur­sy­nów i ko­ściół Wnie­bo­wstą­pie­nia Pań­skie­go w War­sza­wie. Ar­chi­tek­to­wi żaden pie­niądz nie śmier­dział, czy to ko­ściel­ny, czy wiedź­mo­wy.

Z do­brym za­rob­kiem szła rów­nież dobra opi­nia, o którą spół­dziel­nia bar­dzo dbała. “Dobre Panie” jako jedna z bar­dziej po­wa­ża­nych spół­dziel­ni w PRL, była sy­no­ni­mem uczci­wo­ści, ja­ko­ści i dys­kre­cji. Dla­te­go spra­wa Mi­le­ny bar­dzo wiedź­my mar­twi­ła.

– Co żeś znowu po­plą­ta­ła, dziew­czy­no?

Mi­le­na mięła w dło­niach skraj ko­szu­li i cien­kim gło­sem opo­wie­dzia­ła.

– Nie wy­trzy­mam z tobą. Mów żeż gło­śniej! – zde­ner­wo­wa­ła się Wanda.

– Bo jego na mon­tow­ni po­gry­zły we­łe­ty. No to chcia­łam od­cza­ro­wać cho­le­rę spod skóry, a na to naj­lep­szy jest żabi skrzek. W dru­giej kwar­cie księ­ży­ca na­zbie­ra­łam skrze­ku, potem du­si­łam w garze do pełni.

– Ty dur­no­to! – prze­rwa­ła Wanda. – Żabi skrzek jest na pie­przy­ki albo ku­rzaj­ki, a nie na ślinę nie­lu­dziów.

Mi­le­na spu­ści­ła spoj­rze­nie i nie od­wa­ży­ła się nic po­wie­dzieć. Wcze­śniej była świę­cie prze­ko­na­na, że na za­ję­ciach z le­cze­nia sama prze­wod­ni­czą­ca po­le­ca­ła skrzek na wy­syp­ki. Teraz nie była już ni­cze­go pewna.

Do kan­ce­la­rii wma­sze­ro­wa­ła ob­szer­na wiedź­ma Agata, spe­cja­list­ka od uro­ków na nie­wier­nych mężów. Spoj­rza­ła na Mi­le­nę z po­li­to­wa­niem i skie­ro­wa­ła się do prze­wod­ni­czą­cej.

– Pismo przy­szło – oznaj­mi­ła Agata, kła­dąc przed Wandą ko­per­tę ze znacz­kiem. – Od pre­ze­sa Koń­skie­go.

– A ten ob­wieś czego znowu chce? Mało mu było, jak nas wy­rzu­cił z dziel­ni­cy, dewot za­sra­ny?

 Wanda z nie­chę­cią ro­ze­rwa­ła ko­per­tę i zaj­rza­ła w tekst. Kiedy skoń­czy­ła czy­tać, jej twarz na­bie­gła krwią.

– Ależ ma tupet, a niech go dia­beł wy­ru­cha!

– Czego tam chce?

– No, czego? Po­mo­cy! Pisze, że pry­wat­na spra­wa, że do­bro­stan żony zo­stał wy­sta­wio­ny na próbę.

– Ko­lej­na do skro­ba­nia po cichu? – syk­nę­ła Agata.

– Niech się zwró­ci o pomoc do swo­je­go kle­chy! – wark­nę­ła Wanda i ci­snę­ła pismo w kąt. – Mó­wi­łaś coś?

Mi­le­na po­stą­pi­ła krok do przo­du i fak­tycz­nie coś po­wie­dzia­ła.

– Gło­śniej!

– No, bo jeśli pre­zes pisze do nas, to zna­czy, że musi być spra­wa bar­dzo po­uf­na.

Wanda chcia­ła ką­śli­wie sko­men­to­wać, ale Agata ją uprze­dzi­ła.

– Ma gów­nia­ra tro­chę oleju w gło­wie. Można by dwie pie­cze­nie na jed­nym ogniu upiec.

– Jak to?

Agata zła­pa­ła Mi­le­nę pod ło­kieć i bru­tal­nie wy­pchnę­ła dziew­czy­nę z kan­ce­la­rii.

– Won! Do­ro­śli będą o waż­nych rze­czach roz­ma­wiać.

Drzwi się za­trza­snę­ły.

2.

Józef Koń­ski, pre­zes spół­dziel­ni miesz­ka­nio­wej Ja­ro­ty, w mło­do­ści mu­siał być sil­nym i po­staw­nym męż­czy­zną, lecz teraz, po pięć­dzie­siąt­ce, za­okrą­glił się w brzu­chu i pod szyją.

– Tu pisze w li­ście, że masz ob­szer­ną wie­dzę w spra­wach ko­bie­cych – po­wie­dział pre­zes. – To praw­da?

Mi­le­na przy­tak­nę­ła.

– Ga­da­tli­wa nie je­steś, ale to mi od­po­wia­da. Ga­du­łów mam tu nad­miar. – Koń­ski wy­mow­nie spoj­rzał w kie­run­ku pro­bosz­cza Marka, któ­re­mu obec­ność wiedź­my bar­dzo nie od­po­wia­da­ła. Pio­ru­no­wał ją spoj­rze­niem, odkąd za­je­cha­ła do sie­dzi­by spół­dziel­ni. Mi­le­nie ksiądz wydał się ład­nym męż­czy­zną. Jego twarz, pełna chrze­ści­jań­skie­go za­pa­łu, wzbu­dzi­ła w niej li­tość. Zda­wa­ła sobie spra­wę, że nie­na­wist­ne spoj­rze­nia to tylko przy­kryw­ka dla tłu­mio­nej przez lata, wy­ko­śla­wio­nej chuci.

– Skoro więc masz taką wie­dzę, to za­przę­gniesz swoje czary, żeby pomóc Jance, mojej żonie.

Na dźwięk słowa “czary” ksiądz Marek prze­wró­cił ocza­mi i gło­śno wes­tchnął, lecz pre­zes go zi­gno­ro­wał. Mi­le­na za­da­ła py­ta­nie, lecz Koń­ski nie do­sły­szał.

– Py­ta­łam pana pre­ze­sa, co Ja­ni­nie do­le­ga?

– Nie będę gadał, sama ci wy­ja­śni.

– Bi­skup nie bę­dzie za­do­wo­lo­ny – za­uwa­żył Marek.

– To już moje zmar­twie­nie, księ­że pro­bosz­czu.

– Józef, spójrz tylko na nią – na­ci­skał ksiądz. – Prze­cież z miej­sca widać, że to słu­żeb­ni­ca Sza­ta­na. Młoda, ślicz­na, o bla­dej cerze i ja­snych wło­sach. Jak nic za­cznie pić krew miej­sco­wych dzie­ci.

Mi­le­na za­ci­snę­ła zęby, ale nie miała wy­star­cza­ją­co od­wa­gi, aby dys­ku­to­wać.

– Widzę, że wpa­dła ci ona w oko, księ­że – za­uwa­żył pre­zes. – Nic dziw­ne­go, ładna to ona jest. Ale won ci od niej, a swoje po­ra­dy zo­staw na Sąd Osta­tecz­ny.

– Udo­wod­nię ci, jakie toto ma za­mia­ry – za­pew­nił Marek i ru­szył na wiedź­mę zde­cy­do­wa­nym kro­kiem. Mi­le­na cof­nę­ła się, wy­cią­ga­jąc zza pasa dę­bo­wą różdż­kę. Wy­ce­lo­wa­ła jej ko­niec w księ­dza, a ten się za­trzy­mał i roz­ło­żył ręce.

– Nie zbli­żaj się, bo w ro­pu­chę za­mie­nię.

– A nie mó­wi­łem? Już mnie cza­ra­mi stra­szy.

– Sam żeś ją spro­wo­ko­wał. Ciesz się, że nie zro­bi­ła nic wię­cej. Wiedź­ma zo­sta­nie tak długo, jak ze­chcę. A teraz wra­caj na ple­ba­nię, księ­że, a za­rzą­dza­nie spół­dziel­nią zo­staw mnie.

Marek syk­nął wście­kle i wy­szedł.

– Jak­byś miała z nim kło­po­ty, to przyjdź do mnie. Nie chcę, żeby mi tu bi­skup na­rze­kał, że mu cza­row­ni­ca księ­dza w żabę za­mie­ni­ła.

– To bied­ny czło­wiek – mruk­nę­ła Mi­le­na.

– Jakby w Pol­sce Lu­do­wej każdy był tak bied­ny, jak on, to by się w pe-gie-erach na je­dwa­biu spało.

– On jest bied­ny, bo sa­mot­ny – do­da­ła wiedź­ma. – Re­gu­ła za­bra­nia mu być męż­czy­zną. A przez to się rozum wy­krzy­wia.

Pre­zes uśmiech­nął się tylko i za­mie­szał łyżką w her­ba­cie.

– Jest, jak jest. Skoro KC mówi, że wiedź­my są po­ży­tecz­ne, to ja się spie­rał nie będę. Ale ksiądz też mi jest po­trzeb­ny, bo miesz­kań­cy spół­dziel­ni tego chcą. Jakby nie chcie­li, to by par­tia już dawno po­za­my­ka­ła ko­ścio­ły. A tak, pro­szę, zna­la­zło się inne wyj­ście, żeby ko­ścio­ło­wi do­piec. Są prze­cież wiedź­my.

– Pan pre­zes po­dob­no sam jest wie­rzą­cy.

– W co ja wie­rzę, to moja spra­wa, a nie ko­mi­te­tu wo­je­wódz­kie­go. Dobra, dość tego. Na teo­lo­gicz­ną dys­pu­tę ocho­ty nie mam.

Do biura we­szła Ja­ni­na Koń­ska. Ko­bie­ta po­słusz­nie sta­nę­ła obok męża, dając się obej­rzeć w peł­nej kra­sie. Miała ciut po­wy­żej czter­dzie­stu lat, ale wy­glą­da­ła na młod­szą. Mi­le­na zwró­ci­ła uwagę na sze­ro­kie bio­dra Ja­ni­ny, mocne ra­mio­na oraz bar­dzo ładną, okrą­głą buzię.

Koń­ski przed­sta­wił mał­żon­kę i po­le­cił pa­niom udać się na po­ga­du­chy do pry­wat­ne­go po­ko­ju pre­ze­sa.

– Pan pre­zes wspo­mniał, że masz ja­kieś zmar­twie­nie – za­czę­ła Mi­le­na. Ja­ni­na spło­nę­ła czer­wie­nią i spu­ści­ła wzrok.

– Mo­żesz mi za­ufać. – Mi­le­na przy­su­nę­ła się bli­żej go­spo­dy­ni i po­ło­ży­ła dłoń na jej ręce. – Wszyst­ko zo­sta­nie mię­dzy nami, ko­bie­ta­mi.

Cięż­ko było wy­cią­gnąć praw­dę z pre­ze­so­wej. Coś głę­bo­ko le­ża­ło jej na sercu i bar­dzo się tego wsty­dzi­ła. Mi­le­na mu­sia­ła go­spo­dy­nię długo ura­biać, za­pew­niać o dys­kre­cji i na­ma­wiać na odro­bi­nę szcze­ro­ści.

– Cho­dzi o dziec­ko – mruk­nę­ła wresz­cie Ja­ni­na. – Józio liczy na mnie, że mu dam syna.

– W czym więc pro­blem?

– No, w tym, że jakoś nie mo­że­my.

– Nie mo­że­cie czego? – do­cie­ka­ła Mi­le­na, ale za­wsty­dzo­na Ja­ni­na za­mil­kła. – Na któ­rym eta­pie macie pro­blem?

– To ja mam pro­blem – rzu­ci­ła Koń­ska. – Z moim mężem jest wszyst­ko do­brze. Wszyst­ko tam dzia­ła, jak na­le­ży. No, w sen­sie, że on daje radę i wcale nie za krót­ko. Jest za­wsze chęt­ny i od ślubu czę­sto pró­bu­je­my.

– Ro­zu­miem. Mó­wisz więc, że to z tobą coś jest nie tak. A kiedy pró­bu­je­cie, to wszyst­ko jest w po­rząd­ku? Coś cię boli, coś prze­szka­dza?

– No… – Ja­ni­na znów za­mil­kła, a Mi­le­na wes­tchnę­ła znie­cier­pli­wio­na.

– Mu­sisz mi po­wie­dzieć coś wię­cej. Sama z sie­bie nie od­gad­nę na­tu­ry pro­ble­mu.

– Ja nie mogę. Toż to wstyd i groza przed Bo­giem.

– Niech ci bę­dzie. W takim razie muszę cię obej­rzeć. Połóż się na łóżku.

Koń­ska, nie bez opo­rów, roz­cią­gnę­ła się na wer­sal­ce.

– Nie wstydź się, mam wszyst­ko to samo. Teraz bio­der­ka do góry. Pro­szę pod spód po­dusz­kę.

– Ja nie wiem, czy to tak po bo­że­mu.

Mi­le­na po­wo­li tra­ci­ła cier­pli­wość. Po­czu­cie obo­wiąz­ku i za­wo­do­wa cie­ka­wość wzię­ła górę nad wro­dzo­ną nie­śmia­ło­ścią.

– Chcesz się do­wie­dzieć, co jest nie tak, czy nie? No, to ze­gnij nogi w ko­la­nach. I sze­rzej nogi.

Mi­le­na pod­wi­nę­ła spód­ni­cę pre­ze­so­wej, ścią­gnę­ła jej majt­ki i po­chy­li­ła się nad kro­czem pa­cjent­ki.

– Z ze­wnątrz wszyst­ko wy­glą­da nor­mal­nie – oce­ni­ła wiedź­ma. – Jak tu do­ty­kam, to coś boli? A tu? A tu, jak ma­su­ję, to co czu­jesz?

Ja­ni­na za­gry­zła wargę i za­ci­snę­ła oczy.

– Jezu Chry­ste – stęk­nę­ła.

– Zna­czy tutaj wszyst­ko do­brze. Zo­ba­czy­my więc dalej.

Mi­le­na wy­ję­ła z torby maść i po­sma­ro­wa­ła palce.

– Teraz się nie ru­szaj i nie pro­te­stuj. Muszę zba­dać w środ­ku. Bę­dzie pra­wie tak samo, jakby cię wziął mąż, tylko de­li­kat­niej.

Po chwi­li ba­da­nia za­sko­czo­na Mi­le­na spoj­rza­ła na Ja­ni­nę.

– Boże wszech­mo­gą­cy – stęk­nę­ła pre­ze­so­wa. – Coś strasz­ne­go zna­la­złaś?

Ja­ni­na prze­łknę­ła ślinę.

– Nie. Nie wiem. Muszę się upew­nić.

Mi­le­na wró­ci­ła mię­dzy uda Koń­skiej. Tym razem wci­snę­ła palce głę­biej i bar­dziej zde­cy­do­wa­nie po­ma­ca­ła pa­cjent­kę od środ­ka. Wynik ba­da­nia nie po­zo­sta­wiał wąt­pli­wo­ści.

– Je­steś dzie­wi­cą.

Ja­ni­na za­mar­ła, a Mi­le­na od­nio­sła wra­że­nie, że nie było to dla pre­ze­so­wej za­sko­cze­nie.

– Janka, sły­sza­łaś?

– Tak, tak. No, je­stem, jak Dzie­wi­ca Ma­ry­ja. To chyba bło­go­sła­wień­stwo, co?

– Nie, jeśli się nie ma anio­ła pod ręką, żeby cię za­płod­nił boską mocą.

Mi­le­na przy­sia­dła na skra­ju łóżka i po­zwo­li­ła Ja­ni­nie się ubrać.

– Mó­wi­łaś, że ro­bi­cie to czę­sto, tak?

Cią­gle onie­śmie­lo­na Ja­ni­na przy­tak­nę­ła.

– A, że tak za­py­tam, jak się z pre­ze­sem ko­cha­cie, to któ­rę­dy on wcho­dzi?

Po ko­lej­nej, cią­gną­cej się jak wiel­ki post nie­zręcz­nej ciszy, Ja­ni­na prze­ła­ma­ła się.

– No, my, zna­czy, mąż, to, on tak ina­czej tro­chę.

– Ina­czej?

– No, bo bi­skup po­wie­dział, że tędy co, no, wiesz, Mi­le­na, tędy, co się krew leje, to że tam Sza­tan miesz­ka i samo zło.

Mi­le­na klep­nę­ła się w czoło tak mocno, że mało co nie ze­mdla­ła.

– Ale to nawet miłe jest – przy­zna­ła Ja­ni­na. – No, cza­sem tro­chę, tak, no…

– Cia­sno?

– Cia­sno, tak. Cza­sem nawet za­bo­la­ło, ale my­śla­łam, że to taki mę­czeń­ski ból. Taki le­ciut­ki ból, żeby za do­brze nie było.

– Ale było do­brze.

– Oj, bar­dzo – wy­rwa­ło się Ja­ni­nie, która na­tych­miast spło­nę­ła ze wsty­du.

– Nie ma w tym nic złego, że było do­brze – po­cie­szy­ła Mi­le­na – ale nie ma żad­nej moż­li­wo­ści, żebyś w ten spo­sób za­cią­ży­ła.

– A co to za róż­ni­ca? Mąż mnie prze­cież na­sie­niem…

– W dupie, ko­bie­to, w dupie cię mąż na­sie­niem! – Mi­le­na nie wy­trzy­ma­ła. – Dobra, łatwo temu za­ra­dzić. Mu­sisz się z pre­ze­sem znowu bzy­kać, ale tym razem, że tak po­wiem, wła­ści­wą drogą.

– Ja nie wiem, czy on ze­chce. Jemu bi­skup do głowy na­kładł, że…

– Sza­tan, wiem. Nie macie wyj­ścia.

– Oj, Mi­le­na, ja nie wiem. Gdy­by­śmy cho­ciaż mieli pew­ność, że to przy­nie­sie nam dziec­ko.

– Jest na to spo­sób. Czary.

– Czary?

– W so­bo­tę przed pół­no­cą weź­miesz się w łóżku za męża. Do tego czasu przy­go­tu­ję skład­ni­ki za­klę­cia. Zro­bi­cie to tak, jak trze­ba i gwa­ran­tu­ję ci, że ta noc skoń­czy się bły­ska­wicz­ną ciążą.

Zza okna ga­bi­ne­tu roz­mo­wie przy­słu­chi­wał się ksiądz Marek. Na hasło “czary” za­ci­snął pię­ści i zgrzyt­nął zę­ba­mi.

3.

Pro­boszcz Marek tro­szecz­kę grze­szył. Nie za bar­dzo, żeby się w grze­chu nie za­tra­cić, tylko tak aku­rat, żeby nie za­po­mnieć, co zna­czą sza­tań­skie pod­szep­ty. Tak to sobie ksiądz wy­kon­cy­po­wał, że żeby ma­lucz­kich po­uczać, to mu­siał sam wie­dzieć, przed czym ich ostrze­gać.

Tej nocy po­sta­no­wił oddać się grzesz­nym uczyn­kom, bo mu­siał jakoś od­re­ago­wać tę prze­klę­tą wiedź­mę, która od ty­go­dnia pa­no­szy­ła się w jego pa­ra­fii. Na samą myśl o dziew­czy­nie ro­bi­ło mu się go­rą­co. My­ślał o jej wło­sach, które pło­nę­ły pie­kiel­ną barwą. My­ślał o jej oczach, które wier­ci­ły dziu­rę w duszy. Wspo­mi­nał kształt jej dłoni, które po­tra­fi­ły dia­bła ule­pić z gliny. Żeby więc choć na chwi­lę od­wró­cić myśli w inną stro­nę, wy­brał sobie ulu­bio­ny spo­sób grze­sze­nia, czyli prze­śmiew­czą lek­tu­rę. Do tego do­brze nalał sobie piwa, co już grze­chem nie było wcale.

Marek nie chwa­lił się ni­ko­mu, lecz w za­kry­stii cho­wał małą bi­blio­te­kę, która u księ­dza mo­gła­by się wydać co naj­mniej nie­sto­sow­na. Dzi­siaj zde­cy­do­wał się na li­te­ra­tu­rę ob­raz­ko­wą w wy­ko­na­niu Pap­cia Chmie­la. Po kilku głęb­szych na­śmie­wał się z pe­ry­pe­tii uczło­wie­czo­nej małpy.

– Ale durni ci biu­ro­kra­ci. – Ksiądz chi­chrał się w naj­lep­sze, ale album szyb­ko się skoń­czył, więc myśli o pięk­nej wiedź­mie od razu wró­ci­ły. Zbli­ża­ła się pół­noc. Nie­sio­ny lekką głową po piwie, ksiądz po­sta­no­wił in­ter­we­nio­wać w spra­wie cza­rów, które tej nocy miały się odbyć.

Na czas pracy na Ja­ro­tach pre­zes Koń­ski przy­dzie­lił Mi­le­nie ka­wa­ler­kę na par­te­rze jed­ne­go z blo­ków. Ksiądz wie­dział którą, po­nie­waż spół­dziel­nia nie miała przed nim se­kre­tów. Tam też się udał kro­kiem nie cał­kiem pro­stym i przy­cza­ił w krza­kach pod blo­kiem. Przez okno bal­ko­no­we zo­ba­czył, co się dzia­ło we­wnątrz.

Pokój oświe­tlał nie­bie­sko-czer­wo­ny pło­mień z pal­ni­ka na pro­pan-bu­tan. Butla z gazem stała na środ­ku po­ko­ju, a wokół niej wiedź­ma krzą­ta­ła się w po­śpie­chu. Roz­ło­ży­ła ma­gicz­ne uten­sy­lia, a na be­to­no­wej pod­ło­dze kredą na­ry­so­wa­ła ta­jem­ne znaki.

Marek po­sta­no­wił, że pój­dzie teraz do wiedź­my i wy­gar­nie jej z ca­łe­go serca. Popił tro­chę piwa dla od­wa­gi i już miał ru­szyć, gdy zo­ba­czył scenę jak z Dan­te­go. Wiedź­ma zrzuci­ła ubra­nie i w peł­nej kra­sie tań­czy­ła wokół pal­ni­ka, sy­piąc ja­kieś prosz­ki i śpie­wa­jąc pie­śni w nie­zna­nej mowie.

Od magii aż trzesz­cza­ło. Na traw­nik pod blo­kiem za­kra­dły się dziki, ma­mu­ny i inne bo­ro­stwo­ry, bo ta­kie­go wi­do­wi­ska dawno nie oglą­da­ły. Kiedy wiedź­mi głos osią­gnął wy­ży­ny, dziew­czy­na wy­la­ła na gołe ciało gar­niec miodu. Marek nie mógł ode­rwać wzro­ku od po­dry­gu­ją­cych pier­si i fa­lu­ją­cych wło­sów. Zu­peł­nie się za­tra­cił, a czas jakby sta­nął w miej­scu. Ksiądz oprzy­tom­niał do­pie­ro, gdy Mi­le­na od­wró­ci­ła się w jego stro­nę i wska­za­ła nań pal­cem.

– Chodź do mnie. – Usły­szał w gło­wie.

Nogi same z sie­bie po­pro­wa­dzi­ły na klat­kę scho­do­wą, a ręce z wła­snej woli zdję­ły su­tan­nę.

– Za­cza­ro­wa­ła mnie – jęk­nął ksiądz.

Wiedź­ma wpu­ści­ła pro­bosz­cza do domu i oba­li­ła go na po­sadz­kę, po czym wzię­ła bez­wstyd­nie, ni­czym Ka­lip­so Ody­se­usza. W tej samej go­dzi­nie w sy­pial­ni Koń­skich dzia­ły się rze­czy rów­nie na­mięt­ne. Tym razem zgod­ne ze sztu­ką ro­bie­nia dzie­ci.

4.

Marek spał w naj­lep­sze, gdy Mi­le­na się obu­dzi­ła. Le­ża­ła wtu­lo­na w jego pierś i było jej bar­dzo wy­god­nie. Uśmiech­nę­ła się na wspo­mnie­nie ze­szłej nocy. Prze­peł­nia­ła ją duma, po­nie­waż za­klę­cie po­szło wy­śmie­ni­cie, a noc uprzy­jem­ni­ły chwi­le spę­dzo­ne z pro­bosz­czem. Był pod­pi­ty, ow­szem, ale dzię­ki temu się roz­luź­nił i za­cho­wał jak męż­czy­zna. Mi­le­na nie na­le­ża­ła do roz­wią­złych i nie kła­dła się z byle kim, ale tej nocy ją po­nio­sło. Prze­peł­nio­na magią po pro­stu nie opa­no­wa­ła pra­gnie­nia, które uro­sło z za­klę­cia. Nie wi­dzia­ła w tym nic złego. Dla niej było to ludz­kie, nor­mal­ne. Nie­ste­ty, jak wia­do­mo, co dobre to musi się skoń­czyć, więc ksiądz wresz­cie otwo­rzył oczy. W pierw­szej chwi­li się uśmiech­nął i le­ni­wie prze­cią­gnął, lecz rze­czy­wi­stość szyb­ko go do­pę­dzi­ła. Ze­rwał się na ko­la­na i gwał­tow­nie prze­że­gnał.

– Zgwał­ci­łaś mnie!

Mi­le­na prze­wró­ci­ła ocza­mi i po­wie­dzia­ła coś pod nosem, ale ksiądz nie do­sły­szał.

– Rzu­ci­łaś na mnie urok i bez­boż­nie wy­ko­rzy­sta­łaś!

– Nie zgwał­ci­łam, nie za­cza­ro­wa­łam, tylko żeś sam przy­lazł, kiedy skoń­czy­łam cza­ro­wać.

– Ty, ty…

– Dajże spo­kój, chło­pa­ku. – Mi­le­na wsta­ła i się prze­cią­gnę­ła, a na ten widok Marek za­drżał. – Na­praw­dę bę­dziesz mi tu sceny od­gry­wał? Czy ja cię do mał­żeń­stwa na­ma­wiam?

Ksiądz na­rzu­cił su­tan­nę, lecz spoj­rze­nia od Mi­le­ny ode­rwać nie mógł. Wiedź­ma też się ubra­ła i kuc­nę­ła obok.

– Dobry z cie­bie czło­wiek – po­wie­dzia­ła – tylko ci rozum od­ję­ło, bo się w kruch­cie za­mkną­łeś i ży­jesz bar­dzo nie­zdro­wo.

Marek nie umiał zna­leźć ar­gu­men­tu na ten za­rzut.

– Ale że czary upra­wia­łaś, to nie za­prze­czysz – pró­bo­wał dys­ku­to­wać.

– Pew­nie, że nie za­prze­czę. Cza­ro­wa­łam, ow­szem, ale nie cie­bie, tylko pre­ze­so­wą. A przy­po­mnę ci, ma­toł­ku, że sam Pierw­szy Se­kre­tarz pod­pi­sał usta­wę, że cza­ro­wa­nie bę­dzie do­zwo­lo­ne, jeśli po­słu­ży do­bre­mu uczyn­ko­wi. A ja tu, wy­obraź sobie, aż dwa dobre uczyn­ki speł­ni­łam.

Ksiądz wbił w Mi­le­nę zdez­o­rien­to­wa­ne spoj­rze­nie.

– Pierw­szy uczy­nek dla Ja­ni­ny, żeby po­czę­ła dziec­ko.

– A drugi?

– A drugi dla cie­bie, ma­toł­ku, żebyś tro­chę ro­zu­mu na­brał. Ale to już było bez cza­rów.

Marek jesz­cze długo nie mógł po­zbie­rać myśli. Mi­le­na zo­sta­wi­ła go w ka­wa­ler­ce i po­szła na śnia­da­nie w to­wa­rzy­stwie pre­ze­sa.

M4 Koń­skich miało bo­aze­rię, me­blo­ścian­kę i ko­lo­ro­wy te­le­wi­zor rubin. Dało się wy­czuć, że miesz­kał tu lo­kal­ny dzia­łacz par­tyj­ny. Tego dnia pre­zes z żoną wy­glą­da­li na szczę­śli­wych. Józef od­zy­skał tro­chę ko­lo­rów, a Ja­ni­nie nie scho­dził z twa­rzy roz­ma­rzo­ny uśmiech. Pod­czas po­sił­ku byli bli­sko sie­bie, a pod sto­łem sple­tli nogi i trzy­ma­li się za dło­nie.

– Do­brze nam do­ra­dzi­łaś, wiedź­mo – oce­nił pre­zes, kiedy już na­peł­nił brzuch. – Zo­sta­niesz w spół­dziel­ni na pół etatu, do­pó­ki się nie okaże, czy twoje czary przy­nio­sły efekt.

– To dobry po­mysł. – Na Ja­ro­tach cza­row­ni­cy nie było dawno, bo Koń­ski wy­mó­wił wiedź­mom lokal pod pre­tek­stem sze­rze­nia pro­pa­gan­dy an­ty­so­cja­li­stycz­nej. Wszy­scy wie­dzie­li, że w rze­czy­wi­sto­ści cho­dzi­ło o ukła­dy pre­ze­sa z bi­sku­pem. Ko­mi­tet wo­je­wódz­ki już dawno się na­uczył przy­my­kać oko na lo­kal­ne po­wią­za­nia, żeby nie za­ogniać kru­chej rów­no­wa­gi. Do­pó­ki służ­by nie miały nic prze­ciw­ko, to i ko­mi­tet nie na­rze­kał. A kto wie? Być może bi­skup był TW i miał tecz­kę? W szcze­gó­ły nikt nie wni­kał.

Mi­le­na po­ma­ga­ła głów­nie jako uzdro­wi­ciel­ka i zie­lar­ka. Do nor­mal­nej przy­chod­ni za­wsze były ko­lej­ki, więc tym­cza­so­wy punkt kon­sul­ta­cji zdro­wot­nych w sie­dzi­bie spół­dziel­ni szyb­ko zdo­był po­pu­lar­ność. A ro­bo­ty było mnó­stwo, oczy­wi­ście naj­wię­cej z dzieć­mi. A to krzy­we plecy, a to ręka zła­ma­na. Naj­go­rzej było z zę­ba­mi. Mimo pie­lę­gnia­rek i flu­ory­za­cji w szko­łach, ro­dzi­ce nie za­wsze pa­mię­ta­li, co w domu robić, żeby próch­ni­ca się nie wdała. Był przy­pa­dek, że dziec­ko szo­ro­wa­ło zęby dże­mem, bo mu smak pasty do zębów nie pa­so­wał. Inny dzie­ciak miał wiel­ką dziu­rę w dol­nej piąt­ce, do któ­rej ro­dzi­ce wkła­da­li ka­wa­łek sera, żeby nie bo­la­ło. Ta­kich Mi­le­na pio­ru­nem od­sy­ła­ła do den­ty­sty, mó­wiąc, że tu czary nie po­mo­gą, tylko po­waż­na wie­dza me­dycz­na. W rze­czy­wi­sto­ści nie chcia­ła kusić losu. Ostat­nie za­klę­cie udało się wy­śmie­ni­cie i na razie to jej wy­star­czy­ło.

Wiedź­ma na­po­tka­ła też mnó­stwo pro­ble­mów ze spra­wa­mi ko­bie­cy­mi. Po­ziom wie­dzy na temat seksu, ciąży czy an­ty­kon­cep­cji był żaden, więc Mi­le­na cich­cem ko­bie­ty edu­ko­wa­ła i roz­da­wa­ła “Sztu­kę ko­cha­nia” Wi­słoc­kiej. Nie wszyst­kim się ten pro­ce­der po­do­bał, ale opie­ka nad dzieć­mi zjed­na­ła wiedź­mie po­wszech­ną sym­pa­tię. Po­cząt­ko­wą nie­uf­ność za­stą­pi­ła go­ścin­na ser­decz­ność. Kło­pot był tylko z pro­bosz­czem Mar­kiem.

Po wspól­nej nocy Mi­le­na nie wy­obra­ża­ła sobie kon­ty­nu­acji ich zna­jo­mo­ści, ale ksiądz miał na ten temat inny po­mysł. Przez pierw­szych kilka dni nie dawał dziew­czy­nie spo­ko­ju. Wpierw obie­cy­wał, że zrzu­ci dla niej su­tan­nę i ożeni się z nią. Na­cho­dził ją w miesz­ka­niu i na­ma­wiał na wspól­ne spa­ce­ry i obia­dy. Zi­ry­to­wa­na wiedź­ma wresz­cie nie wy­trzy­ma­ła i po­stra­szy­ła na­trę­ta różdż­ką. Wtedy na­sta­wie­nie Marka zmie­ni­ło się dia­me­tral­nie. W jego sercu po­now­nie roz­kwitł in­kwi­zy­cyj­ny zapał. Ksiądz za­czął grzmieć na ka­za­niach, że czary to uczyn­ki Sza­ta­na, a wiedź­my to jego ob­lu­bie­ni­ce. Wszyst­ko to spo­wo­do­wa­ło, że msze za­czę­ły się wy­lud­niać, bo miesz­kań­cy Jarot po­lu­bi­li Mi­le­nę. Nikt nie chciał dać wiary, że dziew­czę tak skrom­ne i sym­pa­tycz­ne mo­gło­by mieć co­kol­wiek wspól­ne­go z dia­błem. W ten spo­sób mi­nę­ło wiele dni, aż się pro­bosz­czo­wi od­krę­ci­ło i za­czął od nowa na­cho­dzić wiedź­mę. Wpierw prze­pra­szał za głu­po­ty, któ­rych na­plótł na ka­za­niach, a potem znowu wier­cił dziu­rę w brzu­chu. I tak to w kółko trwa­ło, do­pó­ki spra­wy Ja­ni­ny Koń­skiej nie na­bra­ły roz­pę­du.

Mi­le­na re­gu­lar­nie od­wie­dza­ła pre­ze­so­wą, ale nie tylko po to, żeby dbać o jej zdro­wie. Bar­dzo się z Janką po­lu­bi­ły, więc spo­tka­nia trwa­ły w nie­skoń­czo­ność. A to spa­ce­rek do Parku Czynu, a to pik­nik na Skan­dzie, a to czy­ta­nie Wi­słoc­kiej. Po­tra­fi­ły ca­ły­mi dnia­mi nie od­stę­po­wać się na krok. I tak upły­nął mie­siąc, odkąd Mi­le­na pod­pi­sa­ła umowę z ja­roc­ką spół­dziel­nią. Pew­ne­go dnia Ja­ni­na zwie­rzy­ła się, że już czas, żeby po­ja­wi­ło się krwa­wie­nie, a tu nic. Mi­le­na do­ra­dzi­ła po­wstrzy­mać en­tu­zjazm, bo to nic nie­zwy­kłe­go, że się okres może spóź­nić. Gdy jed­nak po ty­go­dniu nic się nie zda­rzy­ło, wy­pa­da­ło po­in­for­mo­wać męża.

Jó­ze­fa za­sta­ły w sali kon­fe­ren­cyj­nej, w któ­rej zwykł przyj­mo­wać gości i wy­da­wać przy­ję­cia. Pre­zes nie czuł się tego dnia naj­le­piej. Mi­le­na obie­ca­ła coś na to po­ra­dzić, a potem Ja­ni­na po­dzie­li­ła się no­wi­ną.

– To wiel­kie świę­to! – krzyk­nął pre­zes, ale zaraz się skrzy­wił od bo­lą­ce­go brzu­cha.

– Jesz­cze nie ogła­szaj­my tego pu­blicz­nie – za­su­ge­ro­wa­ła Mi­le­na. – Janka jest w ciąży, ow­szem, ale jest wcze­śnie i róż­nie to bywa.

– Co bywa? – za­nie­po­ko­ił się Józef.

– No, bywa, że się może ciąża nie utrzy­mać. To nie ozna­cza, że coś jest z Janką źle, tylko taka na­tu­ra rze­czy. Nie od razu Rzym zbu­do­wa­no.

Pre­zes się za­my­ślił.

– Strasz­nie te spra­wy skom­pli­ko­wa­ne – oce­nił.

– Jest do­kład­nie od­wrot­nie – po­uczy­ła Mi­le­na, która ostat­ni­mi czasy na­bra­ła wię­cej pew­no­ści sie­bie – tylko wy, fa­ce­ci, zro­bi­li­ście z tego czar­ną magię.

5.

Pilne we­zwa­nie wy­rwa­ło Mi­le­nę ze snu. Pełna nie­do­brych myśli, szyb­ko po­bie­gła do Koń­skich, a tam oka­za­ło się, że Ja­ni­na czuła się bar­dzo do­brze. Tym razem to z pre­ze­sem było źle.

Józef leżał w sy­pial­ni i skrę­cał się z bólu. Prze­ra­żo­na Ja­ni­na sie­dzia­ła obok.

– Co mu jest?

– Sama zo­bacz.

Mi­le­na ścią­gnę­ła z pre­ze­sa koł­drę i ob­ró­ci­ła go na plecy. Na widok wiel­kie­go, okrą­głe­go brzu­cha, Mi­le­na zła­pa­ła się za głowę.

– Co tu się dzie­je? – wy­dy­szał Koń­ski.

Nie trze­ba było wie­dzy me­dycz­nej, ma­gicz­nej czy ja­kiej­kol­wiek innej, by po­sta­wić dia­gno­zę. Wiedź­ma jed­nak po­sta­no­wi­ła spraw­dzić i po­ło­ży­ła drżą­ce ręce na pre­ze­sie. Gdy ma­ca­ła oko­li­ce pępka, wy­czu­ła pod skórą gwał­tow­ne po­ru­sze­nie.

– Ała! – jęk­nął Józef.

Mi­le­na spoj­rza­ła pre­ze­so­wi w oczy i coś po­wie­dzia­ła.

– Co mó­wisz, dziew­czy­no?

– Jest pan w ciąży – po­wtó­rzy­ła.

– Matko Boska. – Ja­ni­na się prze­że­gna­ła. – Jak to moż­li­we?

Od­po­wiedź była oczy­wi­sta, lecz Mi­le­nie słowa uwię­zły w gar­dle. Naj­wy­raź­niej za­klę­cie omył­ko­wo tra­fi­ło pre­ze­sa, a Ja­ni­na za­szła w ciążę, bo po­de­szła do spra­wy tra­dy­cyj­nie, a nie od dupy stro­ny. Wiedź­ma była bar­dzo nie­po­cie­szo­na. My­śla­ła, że za­klę­cie po­szło tak do­brze.

– To przez te twoje czary – rzu­cił pre­zes i uniósł się na łok­ciach. Bóle tro­chę ze­lża­ły, bo dziec­ko prze­sta­ło kopać.

– Ty cho­ler­na cza­row­ni­co! I co ja mam teraz zro­bić?

Ja­ni­na pró­bo­wa­ła uspo­ko­ić męża.

– Józiu, daj spo­kój. Dziec­ku za­szko­dzisz.

– Co ty opo­wia­dasz, ko­bie­to! Jakie dziec­ko? Ja nie mogę mieć dziec­ka!

– Cóż, naj­wy­raź­niej pan może – oce­ni­ła Mi­le­na, która, mimo fa­tal­ne­go zbie­gu zda­rzeń uzna­ła, że sy­tu­acja przed­sta­wia­ła się nie­zwy­kle in­te­re­su­ją­co.

– Co teraz bę­dzie? Co lu­dzie po­wie­dzą, jak mnie zo­ba­czą? A jak się do­wie­dzą, że je­stem w… – Pre­ze­so­wi nie star­czy­ło od­wa­gi, by wy­po­wie­dzieć te słowa.

– Sama mó­wi­łaś, że trze­ba mie­się­cy, żeby było dziec­ko – zwró­cił się do Mi­le­ny. – Że wcze­śniej to zy­go­ty i sroty.

– No, tak, ale mó­wi­łam o nor­mal­nym roz­wo­ju, nie ma­gicz­nym.

– Cier­pli­wo­ści mi już do was bra­ku­je, baby! Mó­wi­łaś, że to wszyst­ko wcale nie jest skom­pli­ko­wa­ne, a tu co? – Z każ­dym zda­niem pre­zes na­krę­cał się coraz bar­dziej. – Macie to na­tych­miast usu­nąć!

Ko­bie­ty wy­mie­ni­ły za­nie­po­ko­jo­ne spoj­rze­nia.

– To nie takie pro­ste. Teraz usu­nąć? No, nie wiem, za­le­ży jak na to spoj­rzeć.

– To nie takie pro­ste, za­le­ży, jak pa­trzeć – pi­skli­wie prze­drzeź­niał Józef. – Usu­nąć i ko­niec!

– Józiu, za­sta­nów się. Prze­cież dziec­ko umrze – pro­si­ła Ja­ni­na.

– Dia­beł, nie dziec­ko. Z cza­rów po­czę­te, dia­bel­skie na­sie­nie!

– Dziec­ko, jak dziec­ko – wtrą­ci­ła się Mi­le­na. – Dwie ręce, dwie nogi, nos pośrod­ku. Bę­dzie takie samo, jak każde inne. Tylko tro­chę ina­czej uro­dzo­ne.

– Nic mnie nie in­te­re­su­je. Wy­ciąć, spa­lić, roz­to­pić w kwa­sie. Moje ciało, mój wybór!

– A co by pro­boszcz po­wie­dział? – ar­gu­men­to­wa­ła Ja­ni­na. – Albo bi­skup?

– Nikt nic nie powie, bo nikt się nie dowie.

– Panie pre­ze­sie. To nie­bez­piecz­ne, rów­nież dla pana. Jest pan w trze­cim try­me­strze. Dziec­ko jest do­brze ukształ­to­wa­ne, wy­glą­da mi na zdro­we. Jest za późno na abor­cję.

– Nie waż mi się, babo, wię­cej tego prze­kleń­stwa uży­wać – po­gro­ził Józef. – Żadne abor­ty nie będą w moim domu.

– A jak­byś pan ina­czej to okre­ślił, co? Od­chu­dza­nie? – Mi­le­nę zi­ry­to­wa­ła hi­po­kry­zja męż­czy­zny.

– Dziew­czy­no, bła­gam cię. – Pre­zes był bli­ski pła­czu.

– Dość tego pie­prze­nia – wiedź­ma unio­sła się. – Od­ma­wiam usu­nię­cia tej ciąży. To wszyst­ko moja wina, przy­zna­ję się, ale nie bę­dzie­my dys­ku­to­wać o spra­wach oczy­wi­stych. Na abor­cję jest za późno i ko­niec. Dziec­ko trze­ba do­no­sić. Na moje oko zo­sta­ły ze dwa ty­go­dnie.

– Dziew­czy­no, li­to­ści. Jak ja to mam zro­bić?

– Ko­bie­ty robią to od za­ra­nia dzie­jów. Pan też dasz radę.

6.

Bi­skup Fran­ci­szek Łu­ka­siak na her­ba­tę miał za­wsze czas.

– Bar­dzo dobra – po­chwa­lił. – Po­pro­szę jesz­cze cukru.

– To z pacz­ki z Nie­miec. – Pro­boszcz Marek pod­sta­wił zna­ko­mi­te­mu go­ścio­wi cu­kier­nicz­kę. – Czy mo­że­my już je­chać?

– Strasz­nie się nie­cier­pli­wisz, synu. A trze­ba sobie po­zwo­lić na drob­ne przy­jem­no­ści, które w życiu są tak ulot­ne. – Bi­skup z przy­jem­no­ścią popił ze szklan­ki w ko­szycz­ku. W jego wieku, a był już przed sie­dem­dzie­siąt­ką, takie spra­wy, jak dobra her­ba­ta miały wiel­kie zna­cze­nie.

– Oba­wiam się, że mó­wi­my o rze­czy nie­cier­pią­cej zwło­ki.

– Czy nie przy­je­cha­łem na twoje we­zwa­nie wy­star­cza­ją­co szyb­ko, księ­że pro­bosz­czu?

– Tak, ojcze, ale…

– Synu, po­słu­chaj mnie uważ­nie. To są bar­dzo de­li­kat­ne spra­wy. Po­śpiech bę­dzie tu złym do­rad­cą. Ja wiem, że cie­bie i wielu z mojej owczar­ni bul­wer­su­ją cza­row­ni­ce. Ich prak­ty­ki stoją w jaw­nej sprzecz­no­ści z nauką Ko­ścio­ła, co zresz­tą sam wy­raź­nie za­zna­czy­łeś w li­ście.

– Jak Bóg na nie­bie – za­pa­lił się pro­boszcz. – Czemu więc mamy cze­kać? Prze­cież pre­zes Koń­ski to przy­ja­ciel bi­sku­pa.

Łu­ka­siak kar­cą­co spoj­rzał na księ­dza.

– Kto jest moim przy­ja­cie­lem, to moja spra­wa – po­wie­dział z na­ci­skiem. – Nie mo­żesz jed­nak, synu, po­mi­jać kon­tek­stu spra­wy. Pol­ska Lu­do­wa stoi obec­nie na dwóch fi­la­rach. Jed­nym jest nasz świę­ty Ko­ściół, a dru­gim par­tia. Nie mo­że­my tego igno­ro­wać. Osoby, takie jak pre­zes Koń­ski, łączą w sobie wpły­wy obu fi­la­rów. I skoro Józek uznał ko­niecz­ność we­zwa­nia wiedź­my, to ja bym się wpierw za­sta­no­wił, dla­cze­go tak zro­bił.

Pro­boszcz Marek po­czuł się skar­co­ny i za­milkł. Są­dził, że we­zwa­nie bi­sku­pa po­mo­że mu po­zbyć się z Jarot wiedź­my, któ­rej nadal nie mógł wy­rzu­cić z myśli. A tu, jak na złość, bi­skup na­ka­zał cier­pli­wość. A tej aku­rat pro­bosz­czo­wi bra­ko­wa­ło.

Picie her­ba­ty prze­dłu­ża­ło się w nie­skoń­czo­ność, aż w końcu Łu­ka­siak pod­niósł się z krze­sła i po­le­cił we­zwać auto. Marek ode­tchnął z ulgą. Nie­ste­ty, pre­ze­sa nie było w spół­dziel­ni od ty­go­dnia i nikt nie wie­dział, dla­cze­go.

– To musi mieć coś wspól­ne­go z tą wiedź­mą – wark­nął ksiądz, a bi­skup prze­wró­cił ocza­mi.

– Wra­caj­my na ple­ba­nię. Jutro za­dzwo­ni­my do biura i umó­wi­my spo­tka­nie.

– Nie. Coś mu­sia­ło się stać – oznaj­mił Marek i na­ci­snął gaz.

– Synu, co ro­bisz?

– Je­dzie­my do Koń­skich.

– To już jest prze­sa­da! – zde­ner­wo­wał się bi­skup, ale pro­boszcz nie zwra­cał na nic uwagi. Za­wró­cił z pi­skiem opon i ru­szył mię­dzy bloki. Po chwi­li za­trzy­mał się pod wła­ści­wym ad­re­sem.

– Idzie­my – po­le­cił Marek zde­cy­do­wa­nym gło­sem. Ze­stre­so­wa­ny bi­skup wy­gra­mo­lił się z auta.

– Nie uj­dzie ci to na sucho – za­gro­ził.

– Nie gadaj, bi­sku­pie, tylko ma­sze­ruj.

Jak na złość, windę wy­łą­czo­no z użyt­ku, więc na górę trze­ba było wdra­pać się po scho­dach. Bi­skup dy­szał, sapał i zło­rze­czył, ale pro­boszcz po­zo­sta­wał głu­chy na skar­gi. Gdy we­szli na dzie­wią­te pię­tro, na klat­ce roz­legł się wrzask męż­czy­zny. A potem na­stęp­ny. Za trze­cim razem do chóru do­łą­czył ko­bie­cy pisk.

– A nie mó­wi­łem?

– Matko boska – wy­dy­szał Łu­ka­siak. – Co to było?

– To na pewno czary. Szyb­ciej!

Bi­skup mu­siał przy­znać, że spra­wa przed­sta­wia­ła się po­dej­rza­nie, więc po­wziął ostat­ni wy­si­łek i po­ko­nał resz­tę scho­dów. Ksiądz Marek już był pod drzwia­mi i wci­skał guzik dzwon­ka, jakby chciał wybić dziu­rę w ścia­nie.

– Zwa­rio­wa­li­ście? – za­py­ta­ła Mi­le­na, uchy­la­jąc drzwi.

– Wie­dzia­łem, że coś knu­jesz – od­parł ksiądz i na­parł na drzwi. Do przedpokoju wbie­gła spo­co­na Ja­ni­na.

– Mi­le­na, chodź już. A ci czego tu chcą?

Wiedź­ma po­sta­no­wi­ła zi­gno­ro­wać du­chow­nych.

– Tylko mi nie prze­szka­dzaj­cie – rzu­ci­ła. Pro­boszcz Marek po­szedł za Mi­le­ną do sa­lo­nu, który bar­dziej przy­po­mi­nał salę szpi­tal­ną niż zwy­kły, dzien­ny pokój. Z pod­ło­gi znik­nął dywan, a w jego miej­scu za­le­gła płach­ta li­no­leum. Me­blo­ścian­kę po­kry­to mlecz­ną ce­ra­tą, a na stole, za­miast dzien­nej za­sta­wy, wier­cił się Józef Koń­ski. Pre­zes roz­glą­dał się nie­przy­tom­nie. Wy­glą­dał, jakby zażył silne środ­ki odu­rza­ją­ce, które ja­kimś cudem nie uło­ży­ły go do snu. Pro­boszcz zbladł na widok wiel­kie­go brzu­cha pa­cjen­ta.

– Matko prze­naj­święt­sza. – Marek prze­że­gnał się kilka razy. – Co­ście zro­bi­ły z pre­ze­sem?

Do sa­lo­nu wresz­cie do­czła­pał zzia­ja­ny bi­skup. Jego spoj­rze­nie padło na sto­lik, na któ­rym Ja­ni­na ukła­da­ła na­rzę­dzia chi­rur­gicz­ne. W kącie obok stała apa­ra­tu­ra ane­ste­zjo­lo­gicz­na.

– Józek! – wy­rwa­ło się Łu­ka­sia­ko­wi. – Józek, co z tobą? – Fran­ci­szek mo­men­tal­nie od­zy­skał siły i pod­biegł do stołu. Na widok bi­sku­pa, pre­zes jakby się oży­wił.

– Fra­niu – mruk­nął. – Mój Fra­niu.

Koń­ski z wiel­kim tru­dem uniósł dłoń i po­gła­skał star­ca po po­licz­ku.

– Ja umie­ram – wy­dy­szał z tru­dem. – Jak do­brze, że je­steś. Tyle lat…

– Nic nie mów. Wszyst­ko bę­dzie do­brze. – Fran­ci­szek Łu­ka­siak chwy­cił dłoń Jó­ze­fa i zło­żył na niej czuły po­ca­łu­nek. Ja­ni­na pa­trzy­ła na męż­czyzn z czu­ło­ścią. Po­win­na czuć się ura­żo­na albo zdra­dzo­na, lecz je­dy­ne, co czuła, to współ­czu­cie. Tym­cza­sem zdez­o­rien­to­wa­ny ksiądz Marek nie wie­dział, co ze sobą zro­bić.

– Jak to? Co oni? Oni?

– Na­pa­trzył się? – zde­ner­wo­wa­ła się Mi­le­na. – To wy­no­cha mi stąd. Już że­ście mi tu syfu na­nie­śli, trze­ba bę­dzie znowu wszyst­ko od­ka­zić.

Po­czer­wie­nia­ła twarz pro­bosz­cza nie wró­ży­ła do­brze. Wi­dzia­ła to nie tylko Mi­le­na, ale i pre­ze­so­wa.

– Księ­że pro­bosz­czu – po­wie­dzia­ła po­jed­naw­czo – niech­że ksiądz za­bie­rze bi­sku­pa i po­zwo­li nam wy­ko­nać ro­bo­tę.

– Jaką ro­bo­tę? Czy wy że­ście wszy­scy rozum po­stra­da­li? Trze­ba ka­ret­kę wołać, za­wieźć pre­ze­sa do szpi­ta­la wo­je­wódz­kie­go.

– Księ­że Marku, my tu sobie po­ra­dzi­my – pro­si­ła Ja­ni­na. – Ja prze­cież tyle lat pie­lę­gniar­ką byłam, a Mi­le­na zna się na rze­czy le­piej niż…

– Ta prze­klę­ta jędza niech stąd wy­pie­prza na mio­tle! Wy­star­cza­ją­co złego już na­ro­bi­ła!

– Uspo­kój się, dur­niu – wark­nę­ła Mi­le­na. – On sam wy­my­ślił, że­by­śmy przy­ję­ły dziec­ko w domu, po cichu. Jeśli go za­wie­ziesz do szpi­ta­la, to wszyst­ko się wyda i jego życie bę­dzie zruj­no­wa­ne. Po­do­ba ci się to?

– Nie będę z wami dys­ku­to­wał – rzu­cił ksiądz i ru­szył do stołu. Mi­le­na za­gro­dzi­ła mu drogę i wy­ce­lo­wa­ła różdż­kę, ale we wszyst­ko wmie­szał się bi­skup.

– Uspo­kój­cie się! Zro­bi­cie krzyw­dę Jó­zio­wi!

Marek ni­ko­go nie słu­chał. Ode­pchnął Mi­le­nę, która upa­dła na li­no­leum i chwy­cił pre­ze­sa za ręce.

– Pod­nieś się, czło­wie­ku. Za­bie­ram cię stąd.

– On nie może! – wrza­snę­ła Ja­ni­na i rzu­ci­ła się na pro­bosz­cza. Bi­skup do­łą­czył do ko­tło­wa­ni­ny, żeby ode­pchnąć Marka. Wtedy Mi­le­na pod­nio­sła się z pod­ło­gi i wy­ce­lo­wa­ła różdż­kę.

– Dość tego!

Bły­snął świet­li­sty pro­mień i ugo­dził pro­bosz­cza pro­sto w twarz. Ksiądz jęk­nął, za­chwiał się i zszo­ko­wa­ny padł na ko­la­na. Dy­szą­ca z ner­wów wiedź­ma pod­nio­sła się, a gdy zo­ba­czy­ła, co zro­bi­ła, za­kry­ła usta, tłu­miąc cichy jęk.

Z księ­dzem było wszyst­ko w po­rząd­ku. Roz­glą­dał się przez chwi­lę i ob­ma­cy­wał ciało, ale nic mu się nie stało. Za to, gdy spoj­rzał za sie­bie, zo­ba­czył na pod­ło­dzę pę­ka­tą ro­pu­chę. Wy­glą­da­ła na bar­dzo po­spo­li­ty w Pol­sce ga­tu­nek bufo vir­dis – ro­pu­chy zie­lo­nej. Płaz był sza­ra­wy w ciem­no­zie­lo­ne łaty, o chro­po­wa­tej skó­rze, upstrzo­nej czer­wo­ny­mi pla­ma­mi gru­czo­łów ja­do­wych.

– Ojcze bi­sku­pie – jęk­nął ksiądz.

Bi­skup w ro­pu­szej po­sta­ci roz­glą­dał się w po­szu­ki­wa­niu muchy albo cze­goś po­dob­ne­go do je­dze­nia. Spra­wy ma­te­rii du­cho­wej tym­cza­so­wo go nie in­te­re­so­wa­ły.

Mi­le­na wy­ję­cza­ła prze­pro­si­ny, ale chyba nikt jej nie usły­szał. Ja­ni­na i pro­boszcz sku­pi­li się na zła­pa­niu ro­pu­chy, żeby nie wy­sko­czy­ła na bal­kon. Bi­skup wy­lą­do­wał w misce przy­kry­tej dursz­la­kiem.

– Ja nie chcia­łam.

– Te twoje prze­klę­te czary – po­wie­dział ksiądz Marek, ale ręce opu­ścił bez­wład­nie, nie wie­dząc, co robić dalej. Sy­tu­ację ogar­nę­ła Ja­ni­na.

– Dość tych awan­tur. Bie­rze­my się do ro­bo­ty. Mi­le­na, trze­ba przy­jąć dziec­ko. Pro­boszcz bę­dzie asy­sto­wał.

– Ja w życiu tego…

– A wła­śnie, że tego – prze­rwa­ła mu pre­ze­so­wa. – Jak taki mądry je­steś od spraw ko­bie­cych, to masz teraz oka­zję się wy­ka­zać.

I wy­ka­zał się. Ku za­sko­cze­niu wszyst­kich opa­no­wał nerwy, nie­chęć i uprze­dze­nia i po pro­stu po­mógł. A ope­ra­cja nie na­le­ża­ła do ła­twych. Mi­le­na pra­co­wa­ła drżą­cy­mi rę­ka­mi, bo fi­zjo­lo­gia męż­czy­zny była nieco inna niż u ko­bie­ty w ciąży. Mię­śnie brzu­cha uło­ży­ły się ina­czej, więc cię­cie trze­ba było po­pro­wa­dzić nie­stan­dar­do­wo. Oka­za­ło się, że zwy­kle nie­zbyt roz­mow­nej Mi­le­nie po­mo­gło plot­ko­wa­nie z Ja­ni­ną.

– Wie­dzia­łaś coś o nich?

– Józek był za młodu w se­mi­na­rium – opo­wie­dzia­ła pre­ze­so­wa – ale nie zro­bił świę­ceń. Po­szedł w po­li­ty­kę. Może wtedy?

Ja­ni­na po­zwo­li­ła sobie na wy­nu­rze­nia i opo­wie­dzia­ła prak­tycz­nie całą hi­sto­rię jej mał­żeń­stwa. Mi­le­na słu­cha­ła jed­nym uchem i nie­wie­le za­pa­mię­ta­ła, ale nie to było naj­waż­niej­sze. Spo­koj­ny głos przy­ja­ciół­ki oka­zał się bal­sa­mem na nerwy mło­dej wiedź­my. Dzię­ki temu wszyst­ko po­szło do­brze. Chło­piec uło­żył się w jamie otrzew­nej, która tym­cza­so­wo prze­ję­ła funk­cję ło­ży­ska ma­ci­cy. Mi­le­na była pod wiel­kim wra­że­niem, jak jej za­klę­cie zmie­ni­ło bio­lo­gię do­ro­słe­go czło­wie­ka. Na jej oko wszyst­ko po­to­czy­ło się pra­wi­dło­wo. Dziec­ko uło­ży­ło się nawet w od­po­wied­niej po­zy­cji do po­ro­du, więc wy­ję­cie ma­lu­cha nie na­strę­czy­ło pro­ble­mów. A potem zo­sta­ło tylko za­szyć pre­ze­sa.

We­dług Mi­le­ny chło­piec uro­dził się ty­dzień za wcze­śnie, ale był zdro­wy. Naj­bar­dziej za­chwy­co­ny wy­da­wał się pro­boszcz, który z chę­cią uczest­ni­czył w myciu ma­lu­cha.

– Prze­pra­szam was – po­wie­dział trzy­ma­jąc za­wi­niąt­ko. – Taki durny byłem.

– Durny byłeś, ow­szem – sko­men­to­wa­ła Ja­ni­na.

– Dobry z cie­bie czło­wiek – po­chwa­li­ła Mi­le­na i po­ca­ło­wa­ła księ­dza w po­li­czek.

7.

Pre­zes wy­bu­dził się nad ranem. Czuł się i wy­glą­dał jak ruski czołg pod Stu­dzian­ka­mi.

– Czy ja do­brze pa­mię­tam, że wi­dzia­łem Fran­ka? – szep­nął do Mi­le­ny pod­czas zmia­ny opa­trun­ków. Wiedź­ma przy­tak­nę­ła, ale Koń­ski wy­czuł, że coś go omi­nę­ło. Nie zo­sta­ło nic in­ne­go, jak tylko opo­wie­dzieć, co się stało. Mi­le­na ni­cze­go nie po­mi­nę­ła. Pre­zes słu­chał uważ­nie, a na ko­niec wes­tchnął i za­mknął oczy.

– Janka, ja cię prze­pra­szam. – Ja­ni­na chwy­ci­ła dłoń męża.

– Nic nie mów, głup­ku, tylko wra­caj do zdro­wia.

– Po­każ­cie mi dziec­ko.

Pro­boszcz Marek po­ło­żył no­wo­rod­ka obok Jó­ze­fa. Chłop­czyk cią­gle jesz­cze nie otwo­rzył oczu. Pre­zes po­gła­skał go po gło­wie.

– Ślicz­ny. I taki spo­koj­ny.

– Jest zdro­wy i silny – po­chwa­li­ła Mi­le­na.

– Ale nie mój. Moje dziec­ko jest tutaj. – Pre­zes wska­zał Ja­ni­nę.

– Wiem.

– On jest dziec­kiem two­ich cza­rów. Mu­sisz go za­brać.

W sa­lo­nie za­pa­dła cisza, którą prze­rwał płacz chłop­czy­ka. Ja­ni­na za­bra­ła go do kuch­ni, gdzie przy­go­to­wa­ła butlę z mle­kiem. Nor­mal­nie o dzie­cię­ce kle­iki było nie­zwy­kle trud­no, ale pre­zes za­wcza­su nabył w Pe­we­xie cały zapas, gdy tylko się oka­za­ło, że Ja­ni­na za­szła w ciążę.

– Zo­sta­nę, do­pó­ki pre­zes nie sta­nie na nogi – po­sta­no­wi­ła Mi­le­na. – A potem razem z chłop­cem wrócę do swo­jej spół­dziel­ni.

– Daj­cie mu na imię Fra­nek – za­pro­po­no­wał Józef.

– Niech bę­dzie. Fran­ci­szek.

– Mi­le­na. Jesz­cze jedno.

– Tak, panie pre­ze­sie?

– Od­cza­ruj bi­sku­pa, bar­dzo cię pro­szę.

8.

Pre­zes Koń­ski za­ła­twił Mi­le­nie przy­dział na wózek dzie­cię­cy z za­so­bów spół­dziel­ni miesz­ka­nio­wej. Po­sta­rał się też o dys­kret­ne prze­pro­wa­dze­nie pa­pie­ro­lo­gii, która po­zwo­li­ła chłop­cu nadać PESEL.

Fran­ci­szek miał już mie­siąc i był spo­koj­nym dziec­kiem. Pła­kał, ow­szem, ale nigdy za długo. W za­mian za to uwiel­biał się wier­cić i wy­ma­chi­wać no­ga­mi. Chrzci­ny chłop­ca po­pro­wa­dził sam bi­skup Łu­ka­siak, który uznał całą hi­sto­rię za dowód łaski bo­skiej. Ro­dzi­ca­mi chrzest­ny­mi Fran­ka zo­sta­li Koń­scy.

W dzień po ce­re­mo­nii Mi­le­na miała już wsiąść do sa­mo­cho­du i wró­cić do sie­dzi­by spół­dziel­ni “Dobre Panie”, ale za­trzy­mał ją pro­boszcz Marek.

– Chciał­bym, żebyś do­brze mnie za­pa­mię­ta­ła – po­wie­dział.

– Prze­cież ja nie ucie­kam na Księ­życ, tylko do cen­trum. Pewno się jesz­cze kie­dyś spo­tka­my.

– No, racja, ale i tak chcia­łem swoje po­wie­dzieć.

Marek nie do­sły­szał od­po­wie­dzi Mi­le­ny. Uznał, że może mówić dalej.

– Wtedy w nocy, u cie­bie w miesz­ka­niu… Ja wiem, że mnie nie za­cza­ro­wa­łaś. To samo ze mnie wy­szło, przy­zna­ję. Ale nie będę prze­pra­szać, bo czuję, że to była boska in­ter­wen­cja. To nie było złe i tak miało być. Chyba sam Bóg chciał, żebym sobie przy­po­mniał, co to zna­czy być do­brym czło­wie­kiem. Tro­chę po­kręt­nie to brzmi, ja wiem.

– Ja cię ro­zu­miem – rze­kła Mi­le­na. – To mądre, co po­wie­dzia­łeś. Dzię­ku­ję.

Nie­dłu­go póź­niej Mi­le­na sie­dzia­ła z dziec­kiem na rę­kach w ga­bi­ne­cie Wandy. Prze­wod­ni­czą­ca wiedź­miej spół­dziel­ni nie mogła wyjść z po­dzi­wu, czy­ta­jąc list po­chwal­ny od pre­ze­sa Koń­skie­go.

– Nie wiem, coś tam na­wy­pra­wia­ła, ani skąd masz tego dzie­cia­ka – sko­men­to­wa­ła Wanda, od­kła­da­jąc list – ale muszę ci po­gra­tu­lo­wać. Pre­zes Koń­ski prze­pra­sza za wcze­śniej­sze po­mó­wie­nia i za­chę­ca wiedź­my do przy­szłej współ­pra­cy. No, prę­dzej bym się spo­dzie­wa­ła Pierw­sze­go Se­kre­ta­rza w su­kien­ce niż takie coś.

Wanda par­sk­nę­ła śmie­chem, a wiedź­ma Agata jej wtó­ro­wa­ła.

– Pew­nie spo­dzie­wa­ły­ście się, że znowu coś za­wa­lę, a przy oka­zji spra­wię pre­ze­so­wi przy­krość, co? – Mi­le­na za­sko­czy­ła star­sze wiedź­my zu­chwa­ło­ścią. – Tak chcia­ły­ście dwie pie­cze­nie na jed­nym ogniu upiec, praw­da?

– Mi­len­ko, coś ty – za­prze­czy­ła Wanda, ale młoda cza­row­ni­ca nie po­zwo­li­ła jej kon­ty­nu­ować.

– Nie mu­si­cie kła­mać. Już ja was znam. Aż za do­brze. Dla­te­go mam tu dla was dru­gie pismo.

Wanda prze­tar­ła oczy ze zdu­mie­nia, czy­ta­jąc do­ku­ment. Agata zaj­rza­ła jej przez ramię i też się zdzi­wi­ła.

– Wy­po­wie­dze­nie?

– Tak. Nie będę już wa­szym po­py­cha­dłem.

– A co ty, gów­nia­ro, zro­bisz bez nas? – prych­nę­ła Agata. – Do klasz­to­ru pój­dziesz?

– Nie. Je­stem nie­wie­rzą­ca. Za­kła­dam swoją spół­dziel­nię i zajmę się edu­ka­cją wśród ko­biet i mło­dzie­ży. A wy się nad sobą za­sta­nów­cie, sio­stry, bo czeka was jesz­cze nie­jed­no za­sko­cze­nie.