Mumia

– Bę­dziesz żyć wiecz­nie, za­pa­ko­wa­ny jak mumie w Egip­cie. A nawet le­piej, bo spe­cjal­nie dla cie­bie spro­wa­dzi­łem gips z Bo­sto­nu. – Fal­lu­ci pa­skud­nie za­re­cho­tał, gdy to po­wie­dział. – Ale nic się nie bój. – Zbli­żył twarz, aż po­czu­łem jego cuch­ną­cy od­dech. – Bę­dzie ci cie­pło i sucho. Po­le­żysz, prze­my­ślisz spra­wę, skru­sze­jesz. Na zdro­wie ci to wyj­dzie, a ja nie je­stem chci­wy i nie po­li­czę zbyt dużo za pokój. – Uśmiech­nął się. – Wy­star­czy mały ka­wa­łe­czek two­je­go ciała. Potem ko­lej­ny. I ko­lej­ny. I tak w nie­skoń­czo­ność.

Le­ża­łem na wznak, z lekko unie­sio­ną głową, pod którą pod­ło­żo­no coś twar­de­go. Byłem spa­ra­li­żo­wa­ny, ale za­cho­wa­łem przy­tom­ność. Mo­głem od­dy­chać, i nic wię­cej.

Fal­lu­ci po­szedł, tym­cza­sem jeden ze zbi­rów pod­niósł moją lewą nogę, a drugi za­czął ją za­wi­jać. Chcia­łem ru­szyć choć­by małym pal­cem, ale nie udało się. Wy­pro­sto­wa­na noga znik­nę­ła w ban­da­żach, potem to samo spo­tka­ło drugą. Po nich przy­szła kolej na tułów, szyję i głowę, spod któ­rej usu­nię­to pod­pór­kę. Z rę­ka­mi lu­dzie Wło­cha mieli znacz­nie wię­cej ro­bo­ty. Zo­sta­ły skrzy­żo­wa­ne na pier­siach, za to po ich zło­że­niu wy­glą­da­łem jak naj­praw­dziw­sza mumia.

 

***

 

– I na co ci to było? – Jeden z ma­ka­ro­nia­rzy za­śmiał się, gdy kne­blo­wał mi usta.

Za­da­wa­łem sobie to py­ta­nie cały czas. Cho­dzi­ły plot­ki, że głowa ro­dzi­ny Fal­lu­cich za­cho­wy­wa­ła mło­dość i świe­żość, ale nie po­dej­rze­wa­łem, że ucie­ka się do sztu­czek z Egip­tu. Ża­ło­wa­łem, że dałem po­dejść się jak dziec­ko. Do­rwa­li mnie w domu, gdy wy­cho­dzi­łem z ła­zien­ki. Do­sta­łem w głowę i obu­dzi­łem się zwią­za­ny na krze­śle.

– Do­brze, że wró­ci­łeś do ży­wych. – Przede mną stał ele­gant w śred­nim wieku, na oko ubra­ny jak bo­ga­cze z Co­co­mo. – Fran­ko Fal­lu­ci, do usług.

Mu­sie­li­śmy być w jed­nym z jego licz­nych ma­ga­zy­nów. Pa­no­wał tu duży ruch. Lu­dzie pa­ko­wa­li skrzyn­ki z wódką, zaś na­prze­ciw mnie sie­dział nagi męż­czy­zna, któ­re­go przy­wią­za­no do krze­sła.

– Marco. – Fran­ko pstryk­nął pal­ca­mi. – Bu­ci­ki. Nie każmy innym cze­kać w ko­lej­ce.

Jeden z ma­ka­ro­nia­rzy we­pchnął nogi więź­nia w me­ta­lo­wą miskę, drugi wlał tam beton z be­to­niar­ki.

– Nie cier­pię fe­de­ral­nych. To świ­nie, które że­ru­ją na uczci­wych lu­dziach. – Fal­lu­ci się­gnął do kie­sze­ni ma­ry­nar­ki po małą srebr­ną pa­pie­ro­śni­cę, wy­cią­gnął pa­pie­ro­sa i po­cze­kał, aż ktoś poda mu ogień. – My­ślisz pew­nie, że taka śmierć jest okrut­na. Otóż nie. Uto­nię­cie trwa kilka se­kund i jest bło­go­sła­wień­stwem. Każdy może wy­brać, czy chce zba­wić duszę. Dla cie­bie mam coś znacz­nie lep­sze­go. Spodo­ba­łeś mi się. Umiesz wal­czyć o swoje. Twoja żona do­sta­nie te pie­nią­dze, ale do­pie­ro wtedy, gdy na­uczysz się sza­cun­ku. – Ktoś za­szedł mnie od tyłu i, choć pró­bo­wa­łem się wy­rwać, przy­trzy­mał przy mojej twa­rzy śmier­dzą­cą szma­tę.

Za­sną­łem. To wtedy tra­fi­łem na cho­ler­ny stół do gip­so­wa­nia.

 

***

 

Pierw­sza noc była naj­gor­sza, a przy­naj­mniej tak mi się zda­wa­ło. Znaj­do­wa­łem się wciąż w ma­ga­zy­nie. Wszy­scy sobie po­szli, ga­sząc świa­tła. Całe miej­sce oświe­tla­ło skąpe świa­tło księ­ży­ca, wpa­da­ją­ce przez brud­ne szyby przy su­fi­cie. Było cicho. Od czasu do czasu sły­sza­łem da­le­kie krzy­ki, war­kot au­to­mo­bi­li i uja­da­nie psów, do tego skrzy­pie­nie półek i po­pi­ski­wa­nie myszy, prze­ry­wa­ne wy­ciem kotów na dachu. Śmier­dzia­ło tu zna­jo­mo, moc­nym bim­brem, i czymś jesz­cze, czego nie byłem w sta­nie roz­po­znać.

Nor­mal­nie nie bałem się ta­kich miejsc, tym razem jed­nak, w gip­so­wej sko­ru­pie, poczu­łem się jak w naj­praw­dziw­szym wię­zie­niu. Nie mo­głem za­snąć ani się ru­szyć. Pa­ni­ko­wa­łem, i nie cho­dzi­ło o szczu­ry. Mój stół, a wła­ści­wie deskę, prze­chy­lo­no. Mu­sia­łem cały czas stać. Bo­la­ły mnie nogi, ale nie to było pro­ble­mem. Pod sty­gną­cym gip­sem swę­dział każdy ka­wa­łek ciała. Na ze­wnątrz pa­no­wał przy­jem­ny chłód, za to ja po­ci­łem się ze stra­chu i go­rą­ca. Wyłem, pod­czas gdy kne­bel tłu­mił naj­mniej­szy dźwięk.

– Śmier­dzisz i cuch­niesz gów­nem. – Fal­lu­ci przy­szedł z rana i zmarsz­czył nos, gdy tylko zbli­żył się do mnie. – Umar­li prze­kra­cza­ją Styks, i albo idą w za­świa­ty albo nie. Ty za­wsze bę­dziesz po­mię­dzy. Za­ła­duj­cie go chłop­cy.

Lu­dzie od mo­krej ro­bo­ty po­sta­wi­li przede mną skrzy­nię z ja­snych desek, otwo­rzy­li ją, za­ban­da­żo­wa­li mi oczy i uszy, ścią­gnę­li ze stołu i nie­zbyt de­li­kat­nie wło­ży­li do środ­ka. Po­czu­łem za­pach słomy i świe­że­go drew­na, i ruch po­wie­trza. Usły­sza­łem ude­rze­nia młot­ka, na ko­niec kilka razy mnie prze­nie­sio­no. Za­pa­dła głu­cha cisza.

 

***

 

Tego nie dało się wy­ja­śnić. My­śla­łem, że chcą mnie tylko na­stra­szyć, i wy­pusz­czą po jed­nym, góra dwóch dniach. Byłem coraz bar­dziej głod­ny, ale za­sy­pia­łem i bu­dzi­łem się, łu­dząc się, że to tylko zły sen.

Po­wo­li do­cie­ra­ło do mnie, że Fal­lu­ci chyba jed­nak nie żar­to­wał.

Sła­błem, ale rów­no­cze­śnie ro­słem w siłę. Za­czą­łem tra­cić po­czu­cie czasu i rze­czy­wi­sto­ści. Wal­czy­łem z tym, ale z mi­zer­nym skut­kiem. My­śla­łem, żeby ćwi­czyć głowę, cały czas śpie­wa­jąc. Pró­bo­wa­łem, nie­ste­ty nic z tego nie wy­szło. Przy­po­mi­na­łem sobie różne mo­men­ty życia, i ża­ło­wa­łem, że nie udało mi się nic wię­cej. Pła­ka­łem, a w każ­dym razie pró­bo­wa­łem, ale łzy też nie chcia­ły le­cieć.

Naj­bar­dziej jed­nak bra­ko­wa­ło mi uko­cha­nej żony. Nie wie­dzia­łem, co się z nią dzie­je, i to mnie do­bi­ja­ło.

 

***

 

Ma­rzy­łem o tej chwi­li ty­sią­ce razy. Była nie­re­al­na, i dla­te­go przy­ją­łem, że mam przy­wi­dze­nia, gdy na­stą­pi­ła. Wy­da­wa­ło mi się, że się ru­szam, a wszyst­ko drży. Nie wiem, ile to trwa­ło, bo w ciem­no­ści łatwo stra­cić po­czu­cie czasu. Gdy byłem pe­wien, że zwa­rio­wa­łem, usły­sza­łem ha­ła­sy i ktoś mnie prze­chy­lił.

– Od­pa­kuj­cie go chłop­cy! – Od­kry­to moje oczy i uszy.

Ude­rzy­ło mnie jasne świa­tło. Przez chwi­lę ośle­płem, potem wszyst­ko po­wo­li wró­ci­ło do normy. Ro­zej­rza­łem się z cie­ka­wo­ścią. Znaj­do­wa­łem się w po­dob­nym ma­ga­zy­nie co ostat­nio, było tu jed­nak wię­cej ludzi i skrzyń. Wi­dzia­łem tego su­kin­sy­na Fal­lu­cie­go, a on stał i pa­trzył, szcze­rząc zęby.

– To już rok. – Trzy­mał w ręku kie­li­szek szam­pa­na, potem pod­niósł go i speł­nił toast. – A dzi­siaj za­bie­rze­my prawą stopę. Ale nic się nie bój. Od­ro­śnie.

Usły­sza­łem pi­ło­wa­nie. Cała gip­so­wa sko­ru­pa za­czę­ła drżeć. Zro­zu­mia­łem, że na­praw­dę chcą urżnąć ka­wa­łek ciała, gdy po­czu­łem metal wrzy­na­ją­cy się w skórę.

– Aaaaaaaa! – krzy­cza­łem, ale na ze­wnątrz oczy­wi­ście nie było nic sły­chać.

Ze­mdla­łem.

 

***

 

Obu­dzi­łem się w tym samym miej­scu. Był dzień, a Fal­lu­ci znów nie kła­mał. Stopa, a wła­ści­wie to, co z niej po­zo­sta­ło, bo­la­ła jak dia­bli, ale chyba od­ro­sła, bo czu­łem mro­wie­nie aż po końce pal­ców.

Wi­dzia­łem drew­nia­ny stół z przy­krę­co­ną z boku ma­szyn­ką do mięsa, taką jak u rzeź­ni­ka w skle­pie na rogu. Obok niej le­ża­ło coś du­że­go, co przy­kry­to białą ścier­ką, a pod nią, z przo­du, stała me­ta­lo­wa miska. Ten su­kin­syn Włoch też tam był, ubra­ny w biały far­tuch, a ja mia­łem nie­przy­jem­ne wra­że­nie, że zaraz bę­dzie mnie ćwiar­to­wał.

– Dobra wia­do­mość jest taka, że wró­ci­łeś do ży­wych. Czyli ry­tu­ał za­dzia­łał. – Fal­lu­ci ścią­gnął ścier­kę, pod­niósł ze stołu naj­praw­dziw­szą ludz­ką stopę i z pa­skud­nym trza­skiem za­czął mie­lić ją w ma­szyn­ce. – Mumie są naj­lep­sze na po­ten­cję i dłu­go­wiecz­ność. Przez wieki tak uwa­ża­no, i coś w tym jest. Nie wiem, jak to dzia­ła, ale za każ­dym razem spra­wia mi wiele ra­do­ści. Teraz sobie po­patrz. – Pod­niósł ze stołu małe lu­ster­ko, i po­ka­zał, że gips jest urżnię­ty, a noga cała i zdro­wa. – Mu­si­my ban­da­żo­wać, ale to dro­biazg. Do na­stęp­ne­go razu.

Od­da­lił się, zaś jego lu­dzie przy­stą­pi­li do pro­ce­du­ry, którą zna­łem. Gips był tak samo wil­got­ny i cie­pły, za to tym razem nie cze­ka­li na wy­schnię­cie, tylko za­sło­ni­li mi oczy, za­pa­ko­wa­li i za­czę­li prze­no­sić na miej­sce wiecz­ne­go spo­czyn­ku. Mu­sia­ło być lato, bo w pew­nym mo­men­cie po­czu­łem cie­pło. Roz­po­zna­łem za­pach świe­żej gleby, jak na far­mie u wujka, i wie­dzia­łem, że tym razem cho­wa­ją mnie w ziemi. Tak umar­ła na­dzie­ja, że chcą mnie tylko na­stra­szyć.

 

***

 

Kilka ko­lej­nych razy nic nie mó­wi­li. Stra­ci­łem po­czu­cie czasu. Nie wie­dzia­łem, ile prze­le­ża­łem w skrzy­ni, ani co dzia­ło się na świe­cie. Od­ko­py­wa­li mnie i za­ko­py­wa­li, uci­na­li palce, dło­nie i stopy, a ja, choć to nie­moż­li­we, przy­zwy­cza­iłem się.

Naj­gor­sze było cze­ka­nie, a przy­naj­mniej tak mi się zda­wa­ło. My­li­łem się. Szum był po­cząt­ko­wo nie­sły­szal­ny, w końcu jed­nak stał się na tyle gło­śny, że zro­zu­mia­łem, że po­wo­li za­le­wa mnie woda. To było wspa­nia­łe i za­ra­zem strasz­ne. Moje ciało po­wo­li na­sią­ka­ło, i choć nie bałem, że utonę, to mo­ment, w któ­rym usta i nos zna­la­zły się pod wodą, był naj­gor­szym w moim życiu. Wtedy po­pa­dłem w praw­dzi­we sza­leń­stwo.

 

***

 

– Ty bie­da­ku. – Fal­lu­ci był wy­raź­nie wstrzą­śnię­ty, gdy zo­ba­czył mnie mo­kre­go. – Była po­wódź. Ale nic się nie martw. Bu­du­ję wieżę. Od teraz znaj­dziesz się w ścia­nie, na par­kin­gu. Tam będą sa­mo­cho­dy. A nie… au­to­mo­bi­le, jak wy mó­wi­li­ście. Coś ci po­wiem, bo cię lubię. Można we­ge­to­wać jak ty albo czer­pać z życia, ale wtedy cały czas trze­ba prosz­ku z mumii. Ty już nie za­znasz świa­tła sło­necz­ne­go i nie po­czu­jesz róż­nych rze­czy, ja mam pa­nien­ki i cały świat do mnie na­le­ży. Przy­znaj, że spryt­nie to wy­my­śli­łem. I wła­śnie dla­te­go na­le­ży mi się sza­cu­nek.

 

***

 

Za ko­lej­nym raz wi­dzia­łem Fal­lu­cie­go i moją żonę. Nie po­sta­rza­ła się zbyt­nio. Miała prze­ra­żo­ną minę i klę­cza­ła przed nim, on miał spusz­czo­ne spodnie i trzy­mał ją za włosy. Nic nie mó­wi­li. Nie mu­sie­li, a ja wy­cho­dzi­łem z sie­bie, bo wi­dzia­łem, do czego ją zmu­sza.

Nagle moja uko­cha­na za­czę­ła się śmiać, otar­ła usta i wsta­ła, pa­trząc na mnie peł­nym po­li­to­wa­nia wzro­kiem.

Zro­zu­mia­łem, jak bar­dzo się po­my­li­łem.

 

***

 

Tym razem sta­łem. Mu­sia­łem być na tym par­kin­gu, o któ­rym mówił ten prze­klę­ty su­kin­syn. Lu­dzie byli kilka kro­ków ode mnie, a ja nie mo­głem nic zro­bić. W gło­wie wi­dzia­łem au­to­mo­bi­le, wy­da­wa­ło mi się, że cały czas czuję smród ben­zy­ny. Cięż­ko mi było wy­obra­zić sobie coś in­ne­go. Gdy czło­wiek całe życie spę­dza na ulicy, to nie jest dobry w my­śle­niu. Byłem kel­ne­rem w Co­co­mo, i wielu waż­nych ludzi dzię­ko­wa­ło mi za to, co dla nich zro­bi­łem. Nie mia­łem może wiel­kiej edu­ka­cji, ale wtedy to nie był pro­blem. W ame­ry­kań­skim śnie li­czy­ły się osią­gnię­cia, a te mia­łem bar­dzo dobre.

Mary na­praw­dę zła­ma­ła mi serce. Bo­la­ło, a ja nie mo­głem umrzeć. Nie wie­dzia­łem, jak bar­dzo te wszyst­kie ry­tu­ały z Egip­tu dzia­ła­ły, ale chyba nic nie zmie­ni­łem się przez cały czas. Nie ro­zu­mia­łem tego, wie­dzia­łem tylko to, że nie muszę nic jeść ani pić, i nie rosną mi pa­znok­cie. Tkwi­łem za­wie­szo­ny mię­dzy ży­ciem i śmier­cią, i cze­ka­łem. Przy­go­to­wa­łem się na to, co kie­dyś mu­sia­ło na­stą­pić.

 

***

 

Przede mną stał biały ekran, a na nim wy­świe­tla­no ru­cho­my film, w ko­lo­rze i z dźwię­kiem.

– Ak­to­rem zo­sta­łem. – Fal­lu­ci pa­trzył się z dumą, i gdyby nie moja sy­tu­acja, to pew­nie przy­znał­bym rację, że ma się z czego cie­szyć. – My­ślisz pew­nie, gdzie Mary, i czy ją za­bi­łem czy jest nie­śmier­tel­na. Może teraz tkwi tak jak ty w wię­zie­niu i wspo­mi­na cie­bie? Albo zo­sta­ła wy­rzu­co­na na dno je­zio­ra czy jeź­dzi na świe­cie? Tylko ja to wiem. Czyż to nie pięk­ne?

Było mi obo­jęt­ne co mówi. Sta­łem się sa­mot­ni­kiem, i my­śle­nie o ko­bie­tach prze­sta­ło mnie in­te­re­so­wać. Wy­ba­czy­łem Mary, za to po­przy­sią­głem sobie, że dorwę tego su­kin­sy­na, gdy tylko nada­rzy się oka­zja.

 

***

 

Za­baw­ne, jak bar­dzo czło­wiek może roz­wi­nąć słuch i węch. Po ja­kimś cza­sie le­że­nia w swo­jej trum­nie byłem w sta­nie usły­szeć naj­drob­niej­szy ruch za ścia­ną, i wie­dzia­łem, czy to ko­bie­ta, męż­czy­zna, pies czy coś in­ne­go. Ko­bie­ty w ogóle pach­nia­ły jakoś ina­czej, i nie były to tylko dro­gie per­fu­my. Cza­sa­mi my­śla­łem, że to dla­te­go, bo noszą dzie­ci i muszą utrzy­mać przy sobie fa­ce­ta. Ten na­tu­ral­ny za­pach stał się moją ob­se­sją. Chcia­łem do­stać panią o ład­nych, okrą­głych kształ­tach, i po­wo­li się do niej zbli­żać, pa­trzeć w roz­sze­rzo­ne ze stra­chu oczy i sma­ko­wać za­pach jej ciała, które po­ka­zu­je, jak bar­dzo się boi… a potem wgryźć się w usta, wbić w szyję i wy­szar­pać to, co skry­wa mię­dzy no­ga­mi.

 

***

 

– FBI! – Usły­sza­łem krzy­ki i strza­ły, po­czu­łem też proch.

Potem wszyst­ko uci­chło. Ktoś chyba otwo­rzył wieko mojej skrzy­ni. Od­sło­nię­to mi oczy i za­świe­co­no w oczy. Świa­tło było jasne jak cho­le­ra, a ja za­mru­ga­łem.

– Mamy tu ży­we­go czło­wie­ka! – Nie wie­dzia­łem, ile czasu upły­nę­ło od ostat­nie­go razu, ale na pewno dużo za dużo.

Za­czę­li mnie roz­pa­ko­wy­wać. Sprę­ży­łem się i przy­go­to­wa­łem. Wie­dzia­łem już, dla­cze­go te wszyst­kie mumie z Egip­tu były takie wku­rzo­ne. To nic faj­ne­go żyć wiecz­nie i wi­dzieć, jak wszyst­ko się zmie­nia. Gdy wresz­cie zdję­li ten cho­ler­ny gips, od razu ru­szy­łem i wgry­złem się w pierw­sze­go i dru­gie­go.

Byli tacy mło­dzi i so­czy­ści.

Wyłem i sma­ko­wa­łem ludzi, oni wa­li­li z pi­sto­le­tów, a ja śmia­łem się w duchu. Nikt i nic nie mogło mnie po­wstrzy­mać, i za­trzy­ma­łem się do­pie­ro wtedy, gdy na jed­nym ze sto­łów zo­ba­czy­łem zdję­cie Fal­lu­cie­go.

– Gdzie? Gdzie on jest? – Wy­chry­pia­łem do trze­cie­go z fe­de­ral­nych, który mocno przy­po­mi­nał ma­łe­go Bob­bie­go.

– Nie. Nie wiem. Szu­ka­my go. Wy­da­ła go ko­bie­ta.

– Jaka ko­bie­ta?

– Mary czy Mery.

Za­wy­łem, a on sku­lił się z prze­ra­że­nia. Ude­rzy­łem go, i po­le­ciał w kąt.

Ten pokój nie po­do­bał mi się. Był prze­ra­ża­ją­co jasny. Wi­dzia­łem ja­kieś nie­zna­ne rze­czy, nie za­sta­na­wia­łem się jed­nak, tylko wy­bie­głem przez drzwi i ru­szy­łem w ko­ry­tarz. Tro­chę się błą­ka­łem, a końcu jed­nak zna­la­złem wyj­ście i wy­sze­dłem na ulicę.

Sta­ną­łem jak wryty. Au­to­mo­bi­le były szyb­sze niż za moich cza­sów, ludzi wię­cej, a bu­dyn­ki wyż­sze.

Za­czą­łem słab­nąć.

 

Epi­log

Sie­dzia­łem nagi i sku­lo­ny, ubra­ny w ka­ftan, na pod­ło­dze w rogu po­ko­ju z trój­ką­ta­mi na ścia­nach, a przy wej­ściu stało dwóch ludzi.

– Co mu jest? – za­py­tał ten w gar­ni­tu­rze.

– Uważa, że ma nad­ludz­kie moce. Ugryzł dwóch ludzi na ulicy, potem upadł. Po­go­to­wie mu­sia­ło podać czy­sty tlen. Cały czas bre­dzi o mu­miach i sta­ro­żyt­nym Egip­cie, o FBI i in­nych dziw­nych rze­czach – od­po­wie­dział drugi, w bia­łym far­tu­chu.

– A co mówi FBI?

– Nic.

– Czyli mamy przy­pa­dek z wy­obraź­nią. Jaki jest stan jego zdro­wia?

– Strasz­nie za­nie­dba­ne uzę­bie­nie. Nie wi­dział den­ty­sty od lat, wcze­śniej na pewno cho­dził do szar­la­ta­na albo rzeź­ni­ka. Do tego do­cho­dzi nie­do­ży­wie­nie i od­wod­nie­nie.

– Czy to mogło wpły­nąć na stan władz umy­sło­wych?

– Jak naj­bar­dziej. Był na skra­ju za­ła­ma­nia, ale za­czę­li­śmy go nor­mal­nie od­ży­wiać i wraca do normy. I jest jesz­cze jedna cie­ka­wost­ka. Nie ma go w kar­to­te­ce.

– Żad­ne­go prawa jazdy ani wpi­sów z col­le­ge?

– Nie, zu­peł­nie jakby gdyby nigdy nie ist­niał.

– Cie­ka­we. Może to jakiś wy­twór ko­mu­ni­stów?

– Ko­mu­ni­stów?

– Tak. Jakiś uśpio­ny agent, albo ta, no ta… – męż­czy­zna pstryk­nął pal­ca­mi. – …krzy­żów­ka? Jak w fil­mach z Ja­me­sem Bon­dem?

– Ja myślę coś in­ne­go. Czy­ta­łem kie­dyś taką książ­kę, gdzie nie­mo­wa uro­dził się w wiel­kiej po­sia­dło­ści bo­ga­czy i nigdy z niej nie wy­cho­dził.

– Nie. To bar­dziej przy­po­mi­na hi­sto­rię, w któ­rej ko­bie­ta w piw­ni­cy ro­dzi­ła dzie­ci mor­der­cy.

– Pa­mię­tam z gazet. Tak w Bo­sto­nie mieli. Ale one były małe, a on ma ze trzy­dzie­ści lat.

– No w sumie praw­da. Nie po­my­śla­łem.

– Już wiem. Może to bez­dom­ny, który miesz­kał w ka­na­łach?

– Ale wtedy byłby po nim jakiś ślad.

– Nie, je­że­li ro­dzi­ce są nie­le­gal­ny­mi imi­gran­ta­mi.

Pa­trzy­łem na nich i nic nie mó­wi­łem, śmie­jąc się w duchu. Pobyt w tym miej­scu zde­cy­do­wa­nie mi słu­żył. Po­wie­trze było tu czy­ste, a ja coraz sil­niej­szy. Głup­cy dali mi ener­gię.

Wie­dzia­łem, że wkrót­ce wy­ru­szę na łowy.

Wy­star­czy mała nie­ostroż­ność z ich stro­ny.