Mumia na Czwartku

Wa­ka­cje koń­czy­ły się. Emil­ka wes­tchnę­ła, bo i cóż można na to po­ra­dzić? Sierp­nio­wy upał wy­ga­niał wszyst­kich do cie­nia, roz­ta­piał as­falt i na pewno był winny tej egip­skiej suszy w mie­ście. Lato mi­nę­ło nudne i wy­glą­da­ło na to, że przez na­stęp­ne dwa dni, które zo­sta­ły do pierw­sze­go dzwon­ka, nic się cie­ka­we­go nie zda­rzy. Sie­dzia­ła z przy­ja­ciół­ką na murku, a roz­mo­wa się nie kle­iła.

– Co jutro bę­dzie­my robić? Może po­jedź­my nad zalew?

– Matka jutro ma go­to­wać kroch­mal, całe przed­po­łu­dnie będę wie­szać pra­nie.

– Ach, cie­bie Miśka to ni­g­dzie wy­cią­gnąć się nie da…

Tro­lej­bus prze­je­chał z brzę­cze­niem, na co Mi­cha­li­na głę­bo­ko wes­tchnę­ła.

– Szko­da, że miesz­ka­my w takim nud­nym mie­ście…

Mi­cha­li­na, odkąd Emil­ka pa­mię­ta­ła, była żądna przy­gód. Czy­ta­ła ogrom­ne ilo­ści ksią­żek, ale opo­wia­da­ły one o mro­żą­cych krew w ży­łach wy­da­rze­niach i nie wszyst­kie koń­czy­ły się do­brze. Emil­ka wo­la­ła czy­tać o mi­ło­ści albo o dziew­czyń­skiej przy­jaź­ni.

– Zo­bacz – cią­gnę­ła dalej Mi­cha­li­na – nic się nie dzie­je. Nawet nasz Czwar­tek wy­glą­da jak sta­ro­żyt­ne cmen­ta­rzy­sko.

Rze­czy­wi­ście, od­pa­da­ją­cy tynk sta­rych ka­mie­nic, prze­gni­łe drew­nia­ne scho­dy i wszech­obec­na sza­rość czy­ni­ły z tego miej­sca plu­ga­wy za­ką­tek, a je­dy­ny­mi ży­wy­mi isto­ta­mi było dwóch łep­ków, roz­grze­bu­ją­cych śmie­ci w po­szu­ki­wa­niu bu­te­lek.

Zdzi­wi­ły się więc, gdy usły­sza­ły za sobą na­tar­czy­we py­ta­nie.

– Co tu ro­bi­cie?

To chło­pa­ki ze szko­ły. Wy­so­ki Ję­drzej, Tomek, ten z dłu­gi­mi blond wło­sa­mi, obiekt wes­tchnień wszyst­kich dziew­czyn i jakiś dzie­ciak.

Mi­cha­li­ny chłop­cy nigdy nie onie­śmie­la­li, więc ode­zwa­ła się hardo:

– A co wy tu ro­bi­cie?

– My? My mamy akcję.

Emil­ka po­ki­wa­ła głową. No tak, har­ce­rze. Wiecz­nie za­ję­ci.

Naj­młod­szy z nich za­czął mówić z prze­ję­ciem.

– Od jed­ne­go star­sze­go druha do­sta­li­śmy taki jeden list i w tym li­ście pisze, że na Czwart­ku w pod­zie­miach jest droga prób i złą­cze świa­tów…

Ję­drzej za­krył ma­łe­mu buzię.

– Prze­stań pa­plać!

– Phi, złą­cze nie złą­cze, a co nas to ob­cho­dzi? – Emil­ka wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Eee… nie słu­chaj­cie go, Buli gada bez sensu. – Tomek uśmiech­nął się ner­wo­wo.

Chłop­cy szyb­ko się za­bra­li i ode­szli, a Mi­cha­li­na, od­pro­wa­dza­jąc ich wzro­kiem, za­py­ta­ła:

– Wiesz, co to zna­czy?

– Co zna­czy co?

– Złą­cze świa­tów. Próba od­wa­gi. Pod­zie­mia.

– Że to te har­cer­skie nie­bez­piecz­ne za­ję­cia?

– Że oni się do­brze bawią.

Ze­sko­czy­ła z murka i po­bie­gła za chło­pa­ka­mi. Emil­ka nie miała wyj­ścia i jeśli nie chcia­ła zo­stać tu sama, to mu­sia­ła po­biec i ona.

Chłop­cy tym­cza­sem we­szli do bu­dyn­ku. Dziew­czy­ny po­pa­trzy­ły po sobie zdu­mio­ne.

– Dla­cze­go oni wcho­dzą do szko­ły skoro zo­sta­ły jesz­cze dwa dni wa­ka­cji?!

Emil­ka nie mogła sobie wy­obra­zić, żeby ktoś z wła­snej woli chciał prze­by­wać w bu­dzie dłu­żej niż to ko­niecz­ne. Wszyst­ko było dziw­ne.

– Idzie­my. – Za­rzą­dzi­ła Mi­cha­li­na.

Za drzwia­mi za­trzy­mał ich woźny. To zna­czy wy­glą­dał jak woźny, ale nie był ich sta­rym, do­brze zna­nym panem Mie­ciem, tylko to był jakiś inny. Może nowy?

– Wy­peł­nij­cie for­mu­larz.

Podał kart­ki za­dru­ko­wa­ne­go pa­pie­ru.

– Ale…

– Bez for­mu­la­rza nie wpusz­czam.

– A dłu­go­pis? – Mi­cha­li­nę nie prze­ra­ża­ła pod­mia­na woź­ne­go.

Woźny nie­chęt­nie się­gnął do kie­sze­ni na pier­si i podał im dłu­go­pis. Potem za­brał za­pi­sa­ne kwe­stio­na­riu­sze i wrę­czył im po przy­pin­ce, na któ­rej wid­nia­ła cyfra i coś, co przy­po­mi­na­ło sfink­sa. A może to był kot.

– Psze pana, a chłop­cy dokąd po­szli, tych trzech, co to przed nami?

Woźny po­ka­zał głową na salę hi­sto­rycz­ną, a sam od­wró­cił się na pię­cie i znik­nął w szat­ni.

Było pusto i cicho. Dziew­czy­ny przy­pię­ły sobie znacz­ki i sta­nę­ły przed salą do hi­sto­rii.

Emil­ka nawet się nie zdzi­wi­ła, gdy za biur­kiem zo­ba­czy­ły obcą ko­bie­tę w mocno ścią­gnię­tym koku, ob­ci­słym ża­kie­cie i tiu­lo­wym ża­bo­cie.

– Re­gu­la­min zna­cie? – Ko­bie­ta spoj­rza­ła obo­jęt­nie. – Do­brze. Przy­po­mi­nam, że nie przyj­mu­je­my re­kla­ma­cji od­no­śnie na­gro­dy.

– Na­gro­dy? – za­in­te­re­so­wa­ła się Emil­ka.

– Nie­ukoń­cze­nie trasy, bez wzglę­du na przy­czy­ny, skut­ku­je dys­kwa­li­fi­ka­cją. A na­stęp­na próba bę­dzie w tym miej­scu za… – spoj­rza­ła na ze­ga­rek – czter­dzie­ści lat, dwa mie­sią­ce, osiem dni, go­dzi­nę i dzie­sięć minut.

– A czy mo­że­my zre­zy­gno­wać? – Lę­kli­wie za­py­ta­ła Emil­ka, która w ogóle nie miała w sobie ducha przy­go­dy.

Ko­bie­ta zmarsz­czy­ła brwi i wska­za­ła na wej­ście do za­ple­cza hi­sto­rycz­ne­go. Dziew­czy­ny po­słusz­nie we­szły do środ­ka. Skła­dzik za­wa­lo­ny był ma­pa­mi, zwi­nię­ty­mi kar­to­na­mi, pierw­szo­ma­jo­wy­mi de­ko­ra­cja­mi z bi­bu­ły, trans­pa­ren­ta­mi: NIECH SIĘ ŚWIĘ­CI 1 MAJA! NIECH ŻYJE I ZWY­CIĘ­ŻA SO­CJA­LIZM, były tu nawet flagi i jeden sztan­dar. Wszyst­ko to­nę­ło w kurzu i tylko wąski pro­mień świa­tła prze­bi­jał się przez szary pył.

– Sorko, Ale nic tu nie ma!

– Dalej, dalej! – Od­krzyk­nę­ła fał­szy­wa na­uczy­ciel­ka i w tym mo­men­cie drzwi za nimi za­mknę­ły się z trza­skiem.

– Na­przód! – Za­ko­men­de­ro­wa­ła Mi­cha­li­na, prze­dzie­ra­jąc się przez ster­ty rze­czy.

Do­tar­ły do prze­ciw­le­głej ścia­ny i sta­nę­ły przed zwy­kły­mi drzwia­mi. Mi­cha­li­na na­ci­snę­ła klam­kę.

 

***

Nie. Tego się nie spo­dzie­wa­ły.

Emil­ka po­czu­ła się jak w Wie­licz­ce, po­nie­waż zna­la­zły się w ogrom­nej, wy­ku­tej w skale sali, do­kład­nie ta­kiej, jak w ko­pal­ni. Z su­fi­tu zwi­sał kan­de­labr z kil­ku­dzie­się­cio­ma świe­ca­mi, a po­środ­ku stał wiel­ki sfinks, opar­ty na swo­ich lwich ła­pach. Wszyst­ko drża­ło, zie­mia ucie­ka­ła spod stóp, ale naj­bar­dziej prze­ra­ża­ją­ce było to, że sfinks żył! Jego oczy po­ru­sza­ły się to w prawo, to w lewo, otwie­rał usta, a wtedy roz­le­gał się świst po­wie­trza oraz pa­da­ły nie­wy­raź­ne słowa. Oszo­ło­mie­ni zaś chłop­cy stali przed sfink­sem i pró­bo­wa­li się wy­co­fać. Sfinks od­wró­cił głowę w stro­nę dziew­czyn i po­wie­dział:

– Za­bi­ty za­bi­łem za­bój­cę. Lecz do pod­zie­mia nie zszedł on wcale. Ja jed­nak umar­łem.

– Co… co on mówi?!

– Sam z wła­snej woli przy­cho­dzę i różne wska­zu­ję kształ­ty. Wzbu­dzam próż­ne obawy, lecz wszyst­kie po­dob­ne praw­dzie.

– To są za­gad­ki… jeśli nie zgad­nie­my, to nas nie wy­pu­ści.

– Ale prze­cież one nie mają sensu!

Sfinks za­czął się nie­po­ko­ją­co uśmie­chać.

Ka­mien­ne ścia­ny po­kry­te były hie­ro­gli­fa­mi i egip­ski­mi ma­lo­wi­dła­mi, na któ­rych wid­nia­ły po­sta­cie za­mierz­chłych bogów, kwia­ty lo­to­su, li­ście pa­pi­ru­su, nie­wol­ni­cy, dzi­kie kacz­ki i fa­ra­ono­wie. W in­nych oko­licz­no­ściach Emil­ka z przy­jem­no­ścią oglą­da­ła­by tak fa­scy­nu­ją­ce rze­czy, ale teraz tylko drża­ła ze stra­chu.

Nagle od ścia­ny ode­rwa­ła się po­stać, któ­rej wcze­śniej nie za­uwa­ży­li. Nie mogło być wąt­pli­wo­ści. Owi­nię­ta ban­da­ża­mi mumia, bez oczu i ust, ma­te­ria­li­zo­wa­ła się coraz bar­dziej. Naj­pierw od­dzie­li­ła od ścia­ny jedną nogę, póź­niej drugą, z tru­dem wy­do­sta­ła z ka­mien­ne­go tła tułów, aż wresz­cie i głowa zna­la­zła się w trój­wy­mia­ro­wym świe­cie. Wszy­scy za­sty­gli w trwoż­li­wym zdu­mie­niu. Nie było jed­nak czasu na za­sta­na­wia­nie się, co to wła­ści­wie jest i czy to żyje, bo ślepa mumia za­czę­ła wę­szyć i bez­błęd­nie skie­ro­wa­ła się w ich stro­nę.

– Wie­je­my!

Ję­drzej chwy­cił ma­łe­go za rękę i po­cią­gnął ku ko­ry­ta­rzo­wi. Wszy­scy rzu­ci­li się w tamtą stro­nę i po chwi­li już bie­gli wą­skim tu­ne­lem. Czy mumia po­dą­ża­ła za nimi? Nie mieli od­wa­gi od­wró­cić się i spraw­dzić. Coraz mniej świa­tła do­cie­ra­ło do tu­ne­lu i za chwi­lę sta­nę­li w zu­peł­nej ciem­no­ści. Za­czę­li macać ścia­ny wkoło sie­bie.

– Mam! – Wy­krzyk­nął Tomek.

Usły­sze­li zgrzyt za­wia­sów i zalał ich ośle­pia­ją­cy blask.

Znów drzwi za nimi za­mknę­ły się z trza­skiem i zo­sta­li sami. Po ho­ry­zont cią­gnę­ły się piasz­czy­ste wydmy. Stali po­środ­ku pu­sty­ni.

– Gdzie teraz? Gdzie je­ste­śmy?

– Wróć­my do domu, pro­szę – chli­pa­ła Emil­ka – w ogóle mi się tu nie po­do­ba.

– Nie becz – Ję­drzej obej­rzał się za sie­bie – mu­si­my tylko ukoń­czyć trasę. Zresz­tą, drogi po­wrot­nej nie ma.

I rze­czy­wi­ście, wyj­ście, które po­win­no pro­wa­dzić przez ciem­ny ko­ry­tarz do sali ze sfink­sem – znik­nę­ło.

– No i gdzie teraz?

– Mu­si­my zna­leźć drzwi. – Po­wie­dzia­ła pew­nie Mi­cha­li­na, wpa­tru­jąc się uważ­nie w ho­ry­zont. – Tam!

Ru­szy­li w stro­nę da­le­kiej bu­dow­li, która wy­glą­da­ła jed­nak dla Emil­ki jak fa­ta­mor­ga­na.

– Czy to wszyst­ko znaj­du­je się pod naszą szko­łą? I mumie, i pu­sty­nia?

– Może to coś jest jak sta­tek ko­smicz­ny, który sam nie zmie­nia miej­sca, ale miej­sce zmie­nia go, jeśli ro­zu­mie­cie, o co mi cho­dzi.

Emil­ka nic nie ro­zu­mia­ła.

Mi­cha­li­na, która prze­czy­ta­ła rów­nież tonę li­te­ra­tu­ry fan­ta­stycz­nej, po­wie­dzia­ła:

– Myślę, że to wszyst­ko dzie­je się w na­szej gło­wie, a my je­ste­śmy za­mknię­ty­mi skrzyn­ka­mi, które pro­wa­dzą swoje wy­ima­gi­no­wa­ne życie i teraz wła­śnie prze­ży­wa­my jakąś po­dróż przez pu­sty­nię.

Zde­ner­wo­wa­na Emil­ka kop­nę­ła przy­ja­ciół­kę w kost­kę.

– Auć!

– Skrzyn­ki! Aku­rat!

– A ja myślę, że to wszyst­ko magia. – Po­wie­dział Buli.

– Nie znasz się, mały. – Wy­dę­ła usta Mi­cha­li­na.

Buli się ob­ra­ził, więc Ję­drzej po­kle­pał go po­jed­naw­czo po ple­cach i po­szli dalej.

Emil­ka zmę­czo­na przy­sta­nę­ła. Od­wró­ci­ła się i krzyk­nę­ła. Za nimi po­dą­ża­ła mumia, która co jakiś czas sta­wa­ła i wę­szy­ła.

– Bie­giem! – Za­ko­men­de­ro­wał Ję­drzej.

– Ale ja już nie mogę.

Ję­drzej nie na­my­śla­jąc się wziął ma­łe­go na ba­ra­na i za­czął biec, a resz­ta za nim. Emil­ce za­bra­kło tchu, kiedy wcią­ga­ła go­rą­ce po­wie­trze do płuc, ale strach przed po­two­rem pchał ją do przo­du.

Bu­dow­la przed nimi ro­bi­ła się coraz więk­sza i więk­sza, aż wresz­cie do­pa­dli do bramy, która otwar­ła się z ję­kiem. Wbie­gli na roz­le­gły dzie­dzi­niec i usły­sze­li za sobą zna­jo­my trzask. Przed nimi cią­gnę­ła się wy­bru­ko­wa­na aleja z ogrom­ny­mi po­są­ga­mi po obu stro­nach.

– O nie – jęk­nę­ła Emil­ka – jesz­cze wię­cej sfink­sów!

Sie­dli w cie­niu, za wę­głem, aby zejść z oczu hy­bry­dom. Tomek wyjął z ple­ca­ka me­ta­lo­wą ma­nier­kę z wodą i po­dzie­lił się nią ze wszyst­ki­mi.

– Mamy tro­chę czasu, zanim mumia nas tu znaj­dzie.

– Gdzie­kol­wiek nie pój­dzie­my, to nas wy­wę­szy – za­sta­na­wia­ła się Mi­cha­li­na – i cały czas bę­dzie­my mu­sie­li ucie­kać.

– Czego ona od nas chce?

– To taka próba – po­wie­dział Buli, chru­piąc słone pa­lusz­ki – jak próba na trzy pióra. Mumię trze­ba po­ko­nać w rów­nej walce.

– Co w takim razie?

– Mu­si­my się jej po­zbyć. Naj­le­piej uśmier­cić.

– Prze­cież mumia jest mar­twa – po­wie­dział scep­tycz­nie Ję­drzej.

– Hm, to przy­naj­mniej mo­że­my ją unie­ru­cho­mić.

Mi­cha­li­na z ba­ga­żem swo­jej lek­tu­ry przy­go­do­wej za­czę­ła in­ten­syw­nie my­śleć.

– A może wy­ko­pie­my pu­łap­kę, za­ma­sku­je­my, mumia w nią wpad­nie i zanim się wy­grze­bie, to zdą­ży­my ją za­sy­pać. Gdyby tak zna­leźć jakiś sar­ko­fag, to chyba da­ło­by się ją za­mknąć w nim na za­wsze, jak my­śli­cie?

– Mo­gli­by­śmy dać jej coś do je­dze­nia – ode­zwa­ła się Emil­ka – no, wie­cie, jak psom dasz kość, to zaraz są za­do­wo­lo­ne.

Tomek się­gnął do ple­ca­ka.

– Mam ka­nap­kę z mie­lon­ką.

– Phi, my­ślisz, że mumia się na to skusi? – Mi­cha­li­na była wy­raź­nie nie­za­do­wo­lo­na, że to nie ona wpa­dła na po­mysł z ka­nap­ką.

– Uży­je­my mie­lon­ki, żeby zmy­lić jej węch.

I Ję­drzej za­brał się do pracy, wy­da­jąc po­le­ce­nia, i co jakiś czas wdra­pu­jąc się na mur, aby spraw­dzić, jak bli­sko jest już mumia.

Gdy wszyst­ko było go­to­we, prze­bie­gli wzdłuż szpa­le­ru sfink­sów, wdra­pa­li się na ro­dzaj ka­mien­nej góry, która za­my­ka­ła aleję i z na­pię­ciem ob­ser­wo­wa­li odrzwia. Nie­dłu­go roz­war­ły się ze skrzyp­nię­ciem i mumia we­szła do środ­ka.

Od razu wy­wę­szy­ła ka­wał­ki mie­lon­ki. Z głową przy ziemi szu­ka­jąc za­pa­chu mięsa, wsko­czy­ła na cokół pierw­sze­go sfink­sa. Ocie­ra­ła się o niego z obrzy­dli­wym char­cze­niem, dra­piąc i ata­ku­jąc. Na­stęp­nie za­pach po­pro­wa­dził ją do dru­gie­go i trze­cie­go. Przez dłuż­szy czas nic się nie dzia­ło, a mumia ro­bi­ła się coraz bar­dziej nie­spo­koj­na i zła.

Ję­drzej ze­sztyw­niał ze stra­chu. A co, jeśli się nie…

Nagle groź­ny po­mruk prze­szył po­wie­trze. To sfink­sy za­drża­ły i… obu­dzi­ły się. Po­czę­ły krę­cić gło­wa­mi, jed­no­cze­śnie roz­pro­sto­wu­jąc odrę­twia­łe lwie łapy. Spo­strze­gły mumię i za­czę­ły ze­ska­ki­wać z co­ko­łów, okrą­ża­jąc in­tru­za. Mumia krę­ci­ła się zdez­o­rien­to­wa­na, pró­bo­wa­ła wę­szyć, ale chyba wszyst­ko jej się po­mie­sza­ło. Od­bi­ja­ła się to od jed­ne­go, to od dru­gie­go sfink­sa, roz­ju­sza­jąc je coraz bar­dziej.

Emil­ka za­pa­trzy­ła się na ten dziw­ny ta­niec ogrom­nych po­two­rów. Twa­rze miały pięk­ne jak ko­bie­ty z enig­ma­tycz­nym uśmie­chem i ta­jem­ni­czym wzro­kiem, a ciało sil­ne­go i nie­bez­piecz­ne­go lwa. Po­ru­sza­ły się z gra­cją do bez­dź­więcz­nej me­lo­dii. Pierw­szy za­ata­ko­wał mumię z taką siłą, że ta po­le­cia­ła da­le­ko pod py­lo­ny. Wsta­ła jed­nak i chwie­jąc się ru­szy­ła do przo­du. Drugi cicho pod­biegł, lekko wbił zęby w jej kark i rzu­cił ją pod ścia­nę.

– Chodź już – przy­ja­ciół­ka po­cią­gnę­ła Emil­kę – zanim nas za­uwa­żą.

– I gdzie teraz?

– Mu­si­my zna­leźć na­stęp­ne drzwi oczy­wi­ście. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi Mi­cha­li­na.

Zna­leź­li je w tej samej ka­mien­nej górze, z któ­rej oglą­da­li walkę sfink­sów.

– To ma­sta­ba. – Mi­cha­li­na była tro­chę za­ro­zu­mia­ła, gdy po­pi­sy­wa­ła się swoją wie­dzą z ksią­żek.

We­wnątrz ma­sta­by było ciem­no i cicho. Tomek wyjął la­tar­kę i wszy­scy zo­ba­czy­li, że są w ja­kimś ko­ry­ta­rzu, po któ­re­go pra­wej i lewej stro­nie w ni­szach stały wy­ku­te w ka­mie­niu po­są­gi. Stały ma­je­sta­tycz­nie wy­pro­sto­wa­ne, ale za­miast twa­rzy miały głowy pta­ków, psów i kro­ko­dy­li.

– Ach! – Krzyk­nę­ła prze­stra­szo­na Emil­ka.

Ję­drzej za­krył jej usta.

– Ciii…! – Wy­mam­ro­tał i trwoż­nie spoj­rzał na naj­bliż­szy posąg, przed­sta­wia­ją­cy groź­ną po­stać z głową so­ko­ła i złotą tar­czą mię­dzy ro­ga­mi na gło­wie. – Nie mo­że­my ich obu­dzić…

Za­czę­li iść na pal­cach, sta­ra­jąc się pra­wie nie od­dy­chać i nie zro­bić nawet naj­mniej­sze­go ha­ła­su. Mi­ja­li po­sta­cie z głową czar­ne­go psa, lwa, a nawet były takie z ludz­ką, które, wy­da­wa­ło się, że wodzą za nimi wzro­kiem. Ko­ry­tarz cią­gnął się w nie­skoń­czo­ność, a im pot spły­wał po karku. Nie­ste­ty Buli ze zmę­cze­nia stra­cił rów­no­wa­gę i wy­ło­żył się na po­sadz­ce z ło­sko­tem, tłu­kąc się bo­le­śnie. Wszy­scy za­mar­li w pół kroku.

– Och, już po nas! – Wy­ją­kał Tomek, któ­re­mu trzę­sła się ręka ze stra­chu i pro­mień la­tar­ki tań­czył po po­są­gach egip­skich bogów.

– Nie pa­ni­kuj, może nas nie usły­sza­ły.

Po­są­gi jed­nak miały chyba nie wia­do­mo jak czuły słuch, bo za­czę­ły naj­pierw krę­cić gło­wa­mi w po­szu­ki­wa­niu in­tru­zów, a potem po­ru­szać no­ga­mi, pró­bu­jąc roz­grzać ka­mien­ne mię­śnie.

– O nie! Ucie­ka­my!

– Naj­pierw głu­pia mumia, a teraz to! – Pła­ka­ła Emil­ka.

Ko­ry­tarz nagle się skoń­czył, a oni wy­pa­dli w ogrom­ną prze­strzeń ni­czym w ja­kiejś ka­te­drze, prze­dzie­la­ną ko­lum­na­dą.

– Każdy wy­bie­ra sobie ko­lum­nę i stoi za nią cicho, jak mysz pod mio­tłą! – Za­rzą­dził Ję­drzej.

Roz­bie­gli się i przy­lgnę­li ple­ca­mi do zim­ne­go ka­mie­nia. Sły­sze­li zbli­ża­ją­ce się kroki po­są­go­wych bogów, które wie­lo­krot­nie od­bi­ja­ły się echem.

Bo­go­wie Dol­ne­go i Gór­ne­go Egip­tu, nie wi­dząc ni­ko­go, po chwi­li wró­ci­li do swo­ich nisz, za­sty­ga­jąc znów bez ruchu.

 

***

Ko­lum­na­da po­pro­wa­dzi­ła ich ku sank­tu­arium, po­środ­ku któ­re­go na plu­szo­wej po­dusz­ce sie­dział kot z zie­lo­ny­mi ocza­mi i pil­no­wał szkla­nej kuli, świe­cą­cej opa­li­zu­ją­cym chłod­nym świa­tłem i rzu­ca­ją­cej do­ko­ła tę­czo­we re­flek­sy.

– Cza­ro­dziej­ska kula! – Buli był za­chwy­co­ny.

Tomek wyjął coś ze swo­je­go ple­ca­ka.

– Mam jesz­cze ka­wa­łek mie­lon­ki.

Pod­szedł do kota, a kot naj­pierw po­wą­chał har­cer­ską mie­lon­kę, a potem ostroż­nie wziął w zęby i po­łknął.

– Pa­trz­cie, jaki mi­lu­si. – Chło­pak gła­skał kota i dra­pał go za uchem.

Buli ujął w ręce kulę, przy­pa­tru­jąc się jej ocza­ro­wa­ny. We­wnątrz jak w bursz­ty­nie za­to­pio­ny był sza­fi­ro­wy ska­ra­be­usz.

– Co to może być?

– To chyba ta na­gro­da, o któ­rej mó­wi­ła sorka.

– My­śli­cie, że ska­ra­be­usz speł­nia ży­cze­nia?

Mi­cha­li­na ener­gicz­nie po­ki­wa­ła głową.

– Speł­nia, ale tylko trzy.

– Mo­gła­by być la­tar­ką do na­mio­tu.

– Może le­piej ją zo­sta­wić?

Spoj­rze­li na kota.

Kot ob­li­zy­wał się zu­peł­nie obo­jęt­ny.

Tomek wło­żył więc kulę do ple­ca­ka i byli go­to­wi do drogi.

Na­stęp­ne przej­ście po­pro­wa­dzi­ło ich do po­miesz­cze­nia, które bar­dzo przy­po­mi­na­ło kan­to­rek woź­ne­go. Po­nie­waż ni­g­dzie nie było widać żad­nych egip­skich mon­strów, ode­tchnę­li z ulgą. W mdłym świe­tle ża­rów­ki zo­ba­czy­li nie­praw­dzi­wą na­uczy­ciel­kę od hi­sto­rii, która z półki zdję­ła se­gre­ga­tor.

– Wy­ni­ki re­kru­ta­cji… tak… – spoj­rza­ła w pa­pie­ry – uniesz­ko­dli­wie­nie obiek­tu MUM 5 cał­kiem po­my­sło­we. Hm, wszyst­kim gra­tu­lu­ję ukoń­cze­nia testu. Bo­le­sła­wie – zwró­ci­ła się do Bu­le­go – wy­da­jesz mi się tro­chę za młody na to sta­no­wi­sko.

– Sta­no­wi­sko? – Buli roz­dzia­wił buzię.

– No prze­cież, agen­ta do spraw in­fra­struk­tu­ry rów­no­le­głej.

Emil­ka nie wia­do­mo czy bar­dziej była za­sko­czo­na tym, że mały ma na imię Bo­le­sław, czy tym, że jakaś po­dej­rza­na or­ga­ni­za­cja pro­po­nu­je pracę mło­do­cia­nym.

– Rów­no­le­głej… rów­no­le­głe­go wszech­świa­ta? – Za­py­tał nie­pew­nie Ję­drzej.

Pseu­do­nau­czy­ciel­ka spoj­rza­ła na niego z lekką iry­ta­cją.

– Ska­ra­be­usza mo­że­cie za­trzy­mać, oczy­wi­ście.

 

Byli w szkol­nej szat­ni. Mi­nę­li rzędy pu­stych wie­sza­ków, wspię­li się po scho­dach i po chwi­li zna­leź­li się w głów­nym holu. Wy­szli na pa­lą­ce, Czwart­ko­we słoń­ce, a drzwi szko­ły za­mknę­ły się za nimi z trza­skiem.

 

***

Pierw­sze­go wrze­śnia od­święt­nie ubra­ni, z tar­cza­mi na rę­ka­wach, ostroż­nie prze­kro­czy­li próg budy, przy­wi­tał ich jed­nak zwy­czaj­ny szkol­ny gwar, tu­pa­nie i po­krzy­ki­wa­nia. Ucznio­wie ha­ła­śli­wie szu­ka­li swo­ich klas, a wy­cho­waw­cy pró­bo­wa­li usta­wić wszyst­kich w rzę­dzie. Woźny, pan Mie­cio, pil­no­wał zmien­ne­go obu­wia.

Emil­ka za­sta­na­wia­ła się, czy pod­zie­mia szko­ły, kry­ją­ce w sobie te strasz­ne nie­sa­mo­wi­to­ści, znik­nę­ły na za­wsze, czy tylko stały się chwi­lo­wo nie­wi­dzial­ne. Za­sta­na­wia­ła się też, jak bę­dzie wy­glą­dać jej przy­szłość. W końcu zre­zy­gno­wa­li z bycia agen­ta­mi rów­no­le­głych świa­tów, stwier­dza­jąc jed­no­gło­śnie, że naj­pierw muszą skoń­czyć naukę. A kim bę­dzie ona sama? Mo­gła­by na dobrą spra­wę zo­stać egip­to­lo­giem. Uśmiech­nę­ła się do sie­bie. Bo prze­cież żadne mumie i bo­go­wie nie mogą już jej na­stra­szyć.