Domofon

Scho­dząc po scho­dach mia­łem bar­dzo dobry humor. Po­go­da była ide­al­nie wio­sen­na, nie za cie­pło, nie za zimno. Wła­ści­wie już za­po­mnia­łem o po­ran­nym po­grze­bie na któ­rym był pra­wie cały nasz blok. Zmarł mój są­siad. Wła­ści­wie to miesz­kał pię­tro niżej, po prze­ciw­nej stro­nie i tak na­praw­dę to się po­wie­sił. Dość szyb­ko, bo po pię­ciu dniach za­pach spod drzwi już nie mógł być tłu­ma­czo­ny ze­psu­tym je­dze­niem. Śmier­dzia­ło tru­pem i każdy to już wie­dział. To ide­al­nie de­fi­niu­je po­ziom sa­mot­no­ści tego czło­wie­ka. Myślę, że już po trzech dniach w nie­jed­nej gło­wie po­ja­wi­ła się myśl, że tam być może ktoś nie żyje, bo to dość spe­cy­ficz­ny za­pach, ale każdy wolał okła­my­wać sam sie­bie i tro­chę jesz­cze po­cze­kać. Sam je­stem jedną z ta­kich osób, ale teraz to już nie ma zna­cze­nia. 

Nie in­te­re­su­je mnie życie ob­cych ludzi, tak więc nie za bar­dzo in­te­re­so­wa­łem się tym czło­wie­kiem ani za życia, a już tym bar­dziej po jego śmier­ci. Nie można jed­nak było nie usły­szeć o spo­so­bie w jaki po­sta­no­wił pożegnać się z tym światem. Mia­no­wi­cie – jak do­no­szą lo­kal­ni de­tek­ty­wi – po­wie­sił się na pasku od spodni przymocowanym do klam­ki od drzwi ła­zien­ko­wych. Sły­sza­łem już wcze­śniej o po­dob­nych przy­pad­kach i nie­ustan­nie mnie to fa­scy­no­wa­ło. Jak to jest w ogóle moż­li­we, że czło­wiek po­tra­fi po­zba­wić się tak pier­wot­ne­go od­ru­chu i nie ra­to­wać się no­ga­mi, skoro do­ty­ka nimi ziemi? Wi­docz­nie miał dobry powód by tego nie robić.

Na drugim piętrze zagadnął mnie są­siad. Czło­wiek nad wyraz uprzej­my, eme­ryt z nad­mia­rem wol­ne­go czasu. Zwy­kle ogra­ni­cza­li­śmy się do “dzień dobry”, “ale po­go­da” czy “znowu czynsz pod­nie­śli”. Tym razem czu­łem, że na tym się nie skoń­czy. Jego oczy pło­nę­ły od nad­mia­ru in­for­ma­cji i czu­łem, że to ja je­stem tym, dla któ­re­go jest ta opo­wieść i oczy­wi­ście nie my­li­łem się.

– Dzień dobry – ode­zwa­łem się pierw­szy.

– Dzień dobry! – Jak za­wsze po­wie­dział to bar­dzo gło­śno, ak­cen­tu­jąc pierw­sze słowo. – Jak wra­że­nia po po­grze­bie? – dodał znacz­nie ci­szej.

– No cóż. Po­grzeb jak po­grzeb. Dziw­ne tylko, że aż tyle ludzi przy­szło. – Ja też już mó­wi­łem znacz­nie ci­szej. I nagle padło py­ta­nie, na które nie byłem go­to­wy, ale wi­dzia­łem, że pad­nie.

– Ma pan chwil­kę? Wej­dzie pan na mo­ment? Muszę kogoś po­pro­sić o radę, a może pan mi po­mo­że.

Wła­ści­wie nie mia­łem na to ocho­ty. Oczy­wi­ście nie mogło cho­dzić o nic in­ne­go jak tylko o na­sze­go po­cho­wa­ne­go już są­sia­da. Zgo­dzi­łem się, ale jed­no­cze­śnie obie­ca­łem sobie, że jak po pię­ciu mi­nu­tach nie do­wiem się ni­cze­go cie­ka­we­go to wy­cho­dzę.

We­szli­śmy do środ­ka. Nigdy nie byłem w żad­nym innym miesz­ka­niu w tym bloku, poza moim. Za­wsze byłem cie­kaw jak wy­glą­da­ją, ile mają pokoi, jak są roz­miesz­czo­ne i urzą­dzo­ne. To było po pro­stu zwy­czaj­ne. Dawno niere­mon­to­wa­ne, ale czy­ste. Usie­dli­śmy przy stole w kuch­ni, tak jak­by­śmy mieli ja­kieś umó­wio­ne spo­tka­nie. Tutaj roz­ma­wia­li­śmy swo­bod­nie, bez ściszania gło­sów.

– Prze­pra­szam, że tak pana za­cze­piam na klat­ce, ale musi mi pan coś do­ra­dzić, bo już sam nie wiem, co robić.

W tym mo­men­cie za­czął roz­ma­so­wy­wać palce, było widać, że jest ze­stre­so­wa­ny. Chyba nawet mi się udzie­li­ło, bo za­py­ta­łem znacz­nie gło­śniej, niż za­mie­rza­łem.

– Ale co się stało?

– Widzi pan, ten nasz są­siad… On mi się zwie­rzył kie­dyś.

Tutaj na­stą­pi­ła pauza, jakby cze­kał, aż go za­chę­cę do dal­szej opo­wie­ści. Unio­słem tylko wy­mow­nie brwi – za­dzia­ła­ło.

– To było ja­kieś pół roku temu. Sprzą­ta­łem w piw­ni­cy i on nagle staje w progu z bu­tel­ką i pyta czy mam ocho­tę. To nie była wódka tylko jakaś na­lew­ka czy wino, w każ­dym razie słod­kie, ale to nie­waż­ne. Była so­bo­ta, późne po­po­łu­dnie, sa­mo­cho­dem już nie pla­no­wa­łem je­chać, więc się zgo­dzi­łem. Pa­mię­tam, że się wtedy zdzi­wi­łem, ale z dru­giej stro­ny napić się z są­sia­dem w piw­ni­cy to nic ta­kie­go, praw­da?

Kiw­ną­łem tylko głową. Za­czą­łem się już lekko nie­cier­pli­wić, ale cze­ka­łem na roz­wój opo­wie­ści.

– No i widzi pan, usie­dli­śmy sobie, na­la­li­śmy i on od razu mówi do mnie, że ma po­waż­ny pro­blem i że już nie wie do kogo się zwró­cić bo nikt tego nie trak­tu­je po­waż­nie. Cho­dzi­ło o to, że kilka razy w ty­go­dniu, z re­gu­ły wie­czo­rem dzwo­nił mu do­mo­fon.

No cóż, tutaj po­zwo­li­łem sobie na mały uśmie­szek.

– Uśmie­cha się pan, tak jak ja wtedy. Cho­dzi­ło o to , że to był dźwięk do­mo­fo­nu taki jak wtedy, kiedy ktoś na dole otwie­ra drzwi kodem. Wie pan, numer miesz­ka­nia, krat­ka, kod i klu­czyk, wtedy w miesz­ka­niu sły­chać taki po­je­dyn­czy dźwięk. Tylko, że on miesz­kał sam i jak twier­dził tego kodu nikt nie znał. On sam nigdy nie był pe­wien i z re­gu­ły otwie­rał klu­czem. Więc jak to się stało pierw­szy raz to po pro­stu po­my­ślał, że albo mu się prze­sły­sza­ło albo ja­kimś cudem ktoś się po­my­lił. Ale dwa albo trzy dni póź­niej znowu wie­czo­rem usły­szał ten dźwięk. Pod­szedł do do­mo­fo­nu, pod­niósł słu­chaw­kę i za­py­tał czy ktoś tam jest, ale nikt się nie ode­zwał. Więc zszedł na dół, ale tam też ni­ko­go nie było. No i co by pan sobie po­my­ślał?

– Albo, że ktoś sobie robi żarty, albo że do­mo­fon jest ze­psu­ty. Co in­ne­go? Zgło­sił to do spół­dziel­ni?

– No i widzi pan, oczy­wi­ście, że zgło­sił. Zgło­sił to w pią­tek, a w po­nie­dzia­łek przy­szedł elek­tryk. W tym cza­sie nic się nie wy­da­rzy­ło, do­mo­fon nie wydał żad­ne­go dźwię­ku. Elek­tryk wszyst­ko spraw­dził. I na tej kon­so­li na dole, i do­mo­fon w miesz­ka­niu i nic nie zna­lazł. Wszyst­ko dzia­ła­ło tak jak po­win­no. No i niech pan sobie wy­obra­zi, tego sa­me­go dnia, punkt dwu­dzie­sta pierw­sza i znowu dźwięk do­mo­fo­nu.

Trud­no mi w to było uwie­rzyć, ale nie dałem tego po sobie po­znać. Za­miast tego za­py­ta­łem:

– Dla­cze­go go w takim razie nie wy­łą­czył? Chyba i tak go nikt nie od­wie­dzał?

– No wła­śnie! O to samo go za­py­ta­łem. Oka­za­ło się, że nieraz go wy­łą­czał, ale to nic nie po­ma­ga­ło. Dźwię­ku nie było sły­chać, ale jak tylko zbli­ża­ła się dwu­dzie­sta pierw­sza to on czuł, że to się i tak dzie­je. Więc wolał już to usły­szeć niż sobie to wy­obra­żać. Jest jesz­cze jedna rzecz. Wie pan ile czasu zaj­mu­je doj­ście z par­te­ru na trze­cie pię­tro pod drzwi numer dzie­więt­na­ście? Do­kład­nie dwa­dzie­ścia dwie se­kun­dy. Sam to nawet spraw­dzi­łem i wy­szło mi tyle samo. Bo za każ­dym razem jak ten do­mo­fon dzwo­nił, do­kład­nie po tym cza­sie miał wra­że­nie, że ktoś stoi pod drzwia­mi. No i wie pan co?

– Ni­ko­go tam nie było?

– Wła­śnie! No i widzi pan, ja to panu mówię, jak już jest po wszyst­kim, a widzę, że pan i tak za bar­dzo w to nie wie­rzy. To niech pan sobie wy­obra­zi, że mówi to panu ktoś obcy, w piw­ni­cy, przy na­lew­ce.

– Pan się tym za­drę­cza? Prze­cież to nie pana wina. To był do­ro­sły facet, zro­bił co zro­bił. Chyba , że to pan tym do­mo­fo­nem dzwo­nił?

– No co pan. Cho­dzi o to, że moim zda­niem to wła­śnie przez ten do­mo­fon on się po­wie­sił. Że wpadł w jakiś obłęd, czy co i nikt mu nie po­mógł. A ja o tym wie­dzia­łem. Żeby mi teraz nie od­wa­li­ło.

– Nie wy­da­je się to panu dziw­ne? Z re­gu­ły wszyst­ko da się wy­tłu­ma­czyć w ra­cjo­nal­ny spo­sób. Jak do­mo­fon może sam dzwo­nić, a wła­ści­wie sam sobie wpi­sać kod? I to o jed­nej kon­kret­nej go­dzi­nie? Nie był chory psy­chicz­nie cza­sem?

– Wie pan ile razy się nad tym za­sta­na­wia­łem? Że może sobie to wy­my­ślił, albo że tam mu bra­ku­je pią­tej klep­ki. Ale jakby pan go wtedy sły­szał w tej piw­ni­cy. To był za­ła­ma­ny czło­wiek, ale wszyst­ko opo­wie­dział tak zwięź­le i do­kład­nie, że nie można było w to nie uwie­rzyć.

– No cóż. Niech się pan za­sta­no­wi, co mógł pan zro­bić? Nic. Wy­słu­chał go pan i tyle. Nie pro­sił o żadną pomoc więc nie ma o czym roz­my­ślać. – Ude­rzy­łem dłoń­mi w uda na znak, że mój czas się skoń­czył. Są­siad na szczę­ście przy­jął to ze zro­zu­mie­niem. Po­że­gna­li­śmy i wy­sze­dłem. 

Dzień minął dosyć szyb­ko, za szyb­ko. Wie­czo­rem jak w każdą so­bo­tę po­je­cha­łem na basen, wy­po­cić wszyst­kie pro­ble­my koń­czą­ce­go się ty­go­dnia. Gdy wra­ca­łem włą­czy­łem nawet sto­per przy drzwiach od klat­ki i fak­tycz­nie do­sze­dłem pod fe­ral­ne miesz­ka­nie w dwa­dzie­ścia jeden se­kund, więc po­dob­nie. Uśmiech­ną­łem się tylko sam do sie­bie na myśl o moim są­sie­dzie.

Uwielbiam wchodzić do wysprzątanego mieszkania, a lekki zapach chloru dodaje temu miejsce nieco więcej sterylności. Na wie­czór nie mia­łem żad­nych pla­nów. Za­czą­łem przy­go­to­wy­wać lekką ko­la­cję, póź­niej chcia­łem zo­ba­czyć wia­do­mo­ści.

Kla­sycz­na ko­la­cja, or­ki­szo­wy chleb, żółty ser i po­mi­dor ma­li­no­wy. Z dru­gie­go po­ko­ju usły­sza­łem, że wia­do­mo­ści już się za­czy­na­ją, czyli wy­bi­ła dwu­dzie­sta pierw­sza.

I wtedy dźwięk wpi­sa­ne­go kodu na do­mo­fo­nie wy­peł­nił całe miesz­ka­nie.