wieczna podróż

" Wiecz­na po­dróż "

Po­dróż Me­lis­sy i Johna dłu­ży­ła się ze wzglę­du na to, że John po­sta­no­wił wy­brać inną trasę niż pro­po­no­wa­ła  mu na­wi­ga­cja. Po kil­ku­na­stu do­dat­ko­wych ki­lo­me­trach i wy­dłu­żo­nym cza­sie do­jaz­du oka­za­ło się być to błęd­ną de­cy­zją. Za­wsze uwa­żał, że pa­pie­ro­wa mapa w ta­kich sy­tu­acjach jest zde­cy­do­wa­nie lep­sza – cho­ciaż tym razem rację przy­znał by żonie.

 Me­lis­sa, która woli opie­rać się na na­wi­ga­cji ( gdyż za­wie­ra ona na bie­żą­co ak­tu­ali­zo­wa­ne mapy i jak któ­rąś drogę za­mkną to po­in­for­mu­ją o tym), zdaje się być nie­obec­na. John wie­dział, że ta nie­obec­ność jest spo­wo­do­wa­na od­pły­nię­ciem w jej wła­sny świat zmar­twień. Na­zy­wał go śmiesz­nie "zmar­na­tem". Za­sta­na­wia się pew­nie jak po­to­czy się spo­tka­nie z jej matką, z którą od wielu lat już się nie do­ga­du­je.  Matka Me­lis­sy za­wsze była zło­śli­wa dla Johna. On na po­cząt­ku sta­rał się być dla niej miły, lecz nie­ste­ty z cza­sem prze­mie­ni­ło się to w obu­stron­ne zło­śli­wo­ści i kłót­nie – głów­nie o to, co dla Me­lis­sy jest dobre i o jej roz­wój. Jed­nak Me­lis­sa wie­dzia­ła, że cho­dzi o wy­kształ­ce­nie Johna i jego pracę. Matka po pro­stu go nie lu­bi­ła i nie ak­cep­to­wa­ła tego, że John nigdy nie chciał ni­cze­go wię­cej osią­gnąć. Nie po­szedł na stu­dia, nie zna­lazł do­brze płat­nej pracy. Zaj­mo­wał się tylko go­spo­dar­stwem.

 Jej ro­dzi­ce od za­wsze miesz­ka­li w dużym mie­ście i uwa­ża­li, że tylko tam Me­lis­sa może się roz­wi­jać, nigdy ale to prze­nig­dy nie za­ak­cep­to­wa­li jej drogi ży­cio­wej i jej wy­bo­ru. Me­lis­sa po­cząt­ko­wo na­ma­wia­ła Johna – jesz­cze jak był tylko jej chło­pa­kiem – by po­szedł na stu­dia. Jed­nak on nie uwa­żał by mu się to opła­ci­ło i by co­kol­wiek mu to dało. Jej matka stwier­dzi­ła, że on jest "zbyt le­ni­wy" na coś lep­sze­go.

John i Me­lis­sa mieli nie­wiel­ki teren wokół domu, więc i nie­wiel­ki ogró­dek. On za­wsze wie­dział jak go za­go­spo­da­ro­wać i wy­ho­do­wać dla ich dwój­ki na cały rok wa­rzy­wa i owoce. Mieli też kury które da­wa­ły im jajka. To po­zwa­la­ło im za­osz­czę­dzić wiele pie­nię­dzy. Na­praw­dę byli szczę­śli­wym mał­żeń­stwem z małym go­spo­dar­stwem, małym ogród­kiem ale też małym sta­wi­kiem, nad który czę­sto przy­jeż­dża­li bi­wa­ko­wać "mia­sto­wi" któ­rzy w za­mian za skra­wek ziemi na na­miot czy kam­per pła­ci­li Joh­no­wi. Nie mogli na­rze­kać na brak pie­nię­dzy ale na wiele rze­czy ich nie było stać.

Mi­ja­li wła­śnie ja­kieś opusz­czo­ne go­spo­dar­stwo. Me­lis­sa, wy­rwa­na z kon­tem­pla­cji, wzdry­gnę­ła się na sam widok ta­kie­go pu­sto­sta­nu.

– Cie­ka­we czemu to po­pa­da w ruinę? – za­py­ta­ła

– Myślę, że pew­nie przez zre­zy­gno­wa­nie z uczęsz­cza­nia tą drogą na rzecz au­to­stra­dy z któ­rej zje­cha­li­śmy – od­parł John

– Pew­nie masz rację ale szko­da mi ta­kich miejsc, mają w sobie coś ma­gicz­ne­go… Czemu zje­cha­li­śmy tak wcze­śnie z au­to­stra­dy?

– Za­ufaj mojej in­tu­icji ko­cha­nie…

Droga wy­da­wa­ła się nie mieć końca. Nie było żad­ne­go zjaz­du ani żaden sa­mo­chód ich nie mijał. Tylko droga i las który ota­czał ich do­oko­ła i robił się coraz gęst­szy. Im dalej je­cha­li, tym ro­bi­ło się ciem­niej i zim­niej. John w gło­wie klął na sie­bie, że po­sta­no­wił zje­chać z au­to­stra­dy. Nie mógł wy­zbyć się uczu­cia lęku i stra­chu oraz tego, że coś jest nie tak. Me­lis­sa miała takie samo od­czu­cie. Je­cha­li przed sie­bie. John mu­siał włą­czyć ogrze­wa­nie w aucie cho­ciaż był śro­dek lata i w tych re­jo­nach tem­pe­ra­tu­ra nigdy nie spa­da­ła po­ni­żej 20 stop­ni.

– Pa­mię­tasz ko­cha­nie jak pierw­szy raz za­bra­łem cię na prze­jażdż­kę sa­mo­cho­dem? – za­py­tał

Przez dłuż­szą chwi­lę Me­lis­sa nie od­po­wia­da­ła, gdyż pró­bo­wa­ła sobie przy­po­mnieć kiedy to było. To spra­wi­ło, że za­czę­ła roz­my­ślać o tym, że już tak długo są razem a nawet dzie­ci nie mają. Nie wie czy kie­dy­kol­wiek tak bar­dzo za­pra­gnę­ła mieć dzie­ci jak w obec­nej chwi­li.

Na po­cząt­ku oboje nie chcie­li, a póź­niej już tylko ona. Johny na­ci­skał ale Me­lis­sa gdzieś głę­bo­ko w gło­wie miała słowa matki – „on tylko przy­spo­rzy ci pro­ble­mów, a dzie­ci z kimś takim? Nie bądź śmiesz­na ko­cha­nie, szyb­ko ci się znu­dzi i znaj­dziesz od­po­wied­nie­go part­ne­ra, który da ci wspa­nia­łe i mądre po­tom­stwo” . Wspa­nia­łe i mądre po­tom­stwo ozna­cza­ło tylko jedno – pie­nią­dze i moż­li­wo­ści po­sła­nia dzie­ci do naj­lep­szych uczel­ni.

– Wy­da­je mi się, że to było ja­kieś 15 lat temu, zanim skoń­czy­łam szko­łę – w końcu od­po­wie­dzia­ła, prze­ry­wa­jąc drę­czą­ce roz­my­śla­nie.

– Tak. Pa­mię­tam jak ukry­wa­li­śmy się przed twoją matką. A pa­mię­tasz dokąd wtedy po­je­cha­li­śmy? W sumie to była chyba nasza pierw­sza rand­ka – za­śmiał się John

– Hmmmm, chyba do skle­pu po chip­sy a póź­niej razem sie­dzie­li­śmy na masce two­je­go sa­mo­cho­du, je­dli­śmy te chip­sy i roz­pra­wia­li­śmy o na­szej przy­szło­ści…

Me­lis­sa po­czu­ła ogrom­ne cie­pło w sercu wspo­mi­na­jąc tam­ten dzień. Pa­mię­ta, że na po­cząt­ku nie chcia­ła iść z Joh­nem na rand­kę bo nie był w jej typie  – jed­nak w końcu swoim po­czu­ciem hu­mo­ru i otwar­to­ścią spra­wił, że się zgo­dzi­ła. Póź­niej, gdy pod­je­cha­li pod sklep i on po­wie­dział, że sam pój­dzie po chip­sy po­czu­ła się za­że­no­wa­na – tak, jak przy matce.

 Nigdy nie po­zwa­la­ła jej iść ze sobą do skle­pu i ka­za­ła cze­kać w sa­mo­cho­dzie. Po chwi­li re­flek­sji John za­pro­po­no­wał by z nim po­szła i to ona wy­bra­ła chip­sy. Na­praw­dę się ucie­szy­ła. Dał jej iskier­kę ra­do­ści.

 Od­pę­dza­jąc złe myśli wy­sia­dła z auta i po­szła z nim. Wy­bra­ła wtedy naj­więk­szą i naj­droż­szą pacz­kę chip­sów, jaką kie­dy­kol­wiek oby­dwo­je wi­dzie­li. Dla Johna było to spo­rym wy­dat­kiem ale uparł się i sam za­pła­cił za nie.

 Po za­ku­pach po­je­cha­li ka­wa­łek za mia­sto na wzgó­rze z któ­re­go było widać całe roz­gwież­dżo­ne niebo. Me­lis­sa pa­mię­ta­ła, że była pod ogrom­nym wra­że­niem in­ten­syw­no­ści ko­lo­rów gwiazd i co cie­ka­we – chmur, które wi­dzie­li a prze­cież już było ciem­no.

 Sie­dzie­li na masce jego sa­mo­cho­du za­ja­da­jąc się chip­sa­mi i pro­wa­dzi­li żywą dys­ku­sję o świe­cie, o życiu i o końcu świa­ta. Wtedy uświa­do­mi­ła sobie, że chyba to jest ten je­dy­ny i że chce z nim zo­stać. Nie był ani in­te­li­gent­ny, ani wy­kształ­co­ny ani przy­stoj­ny ale wie­dzia­ła, że da jej tyle mi­ło­ści i bez­pie­czeń­stwa ile bę­dzie po­trze­bo­wa­ła.

– A pa­mię­tasz jak cię od­wio­złem co ci po­wie­dzia­łem?

– Chyba coś w stylu, że na za­wsze już bę­dzie­my razem…

– Tak, że za­wsze bę­dzie­my razem i je­steś moim cie­płem które ogrze­wa mnie w sercu.

Wtedy też po­ca­ło­wa­li się pierw­szy raz. Me­lis­sa była tak szczę­śli­wa i czuła się tak wy­jąt­ko­wa, że po­pła­ka­ła się przy nim a on tylko wy­tarł jej łzy i od­parł – „Już za­wsze bę­dzie­my razem”…

– Jed­nost­ka 721 zgło­ście się

– Tu jed­nost­ka 721 zgła­szam się

– Zgło­sze­nie wy­pad­ku. Zjazd z au­to­stra­dy nr 13

– Przy­ją­łem, je­dzie­my

Gdy ra­dio­wóz do­tarł na miej­sce wy­pad­ku, po­li­cjan­ci zo­ba­czy­li roz­wa­lo­ny wrak sa­mo­cho­du, a w środ­ku dwie osoby trzy­ma­ją­ce się razem za ręce..

Boże, co się im stało? Wy­glą­da jakby ich zmiaż­dży­ło.

Zo­bacz­my do­ku­men­ty. Kie­row­ca to, niech tylko się­gnę po port­fel. Aaa mam, to.. Johny Tur­ner a pa­sa­żer to chyba jego żona Me­lis­sa Tur­ner…