Jestem bogiem

Na po­cząt­ku była ciem­ność. Bez­brzeż­na, bez­den­na, wszech­ogar­nia­ją­ca. A w niej byłem ja – bóg. Wy­peł­nia­łem w ca­ło­ści tę nie­skoń­czo­ną noc, a ona z tru­dem mie­ści­ła me ciało. Mo­głem przy­bie­rać do­wol­ną formę albo żadną. Nade mną nie było praw, a czas był dla mnie nic nie zna­czą­cym stru­my­kiem, z któ­re­go piłem, gdy mia­łem ocho­tę.

Potem, przed­tem i do­kład­nie w tym mo­men­cie na­sta­ła świa­tłość. Wdar­ła się nie­pro­szo­na do mego kró­le­stwa i bez żad­nej li­to­ści roz­szar­pa­ła ciem­ność na strzę­py. Są tacy, któ­rzy ko­ja­rzą mrok ze złem, a świa­tło z do­brem. Jed­nak pod­czas gdy ciem­ność otula świa­tło w mat­czy­nych ob­ję­ciach, nigdy nie wkra­cza­jąc w jego dzie­dzi­nę, świa­tło­ścią kie­ru­je je­dy­nie żądza znisz­cze­nia swo­je­go prze­ci­wień­stwa. Gdzie więc leży dobro, a gdzie zło?

Gdy stało się jasne, że przy­ja­zny mrocz­ny świat do­biegł swego kresu, bez stra­chu wkro­czy­łem w nową rze­czy­wi­stość. Przy­bra­łem po­stać szla­chet­ną i do­stoj­ną, któ­rej miesz­kań­cy tego świa­ta wkrót­ce skła­dać będą po­kłon.

Gdy oczy w moim nowym ciele przy­wy­kły do wszech­obec­ne­go bla­sku, uj­rza­łem dwie isto­ty po­kracz­ne i nie­zdar­ne, ale przy tym duże i silne. Po­sta­no­wi­łem ob­da­rzyć ich moją łaską i mi­ło­sier­dziem, czy­niąc z nich moich pierw­szych nie­wol­ni­ków. Zwró­ci­łem się wów­czas do stwo­rów, ży­wiąc na­dzie­ję, że ob­da­rzo­ne są in­te­li­gen­cją i poj­mu­ją język bogów:

‒ Ja je­stem Alfa i Omega, który jest, który był i…

‒ Spójrz, Am­se­cie! – Prze­rwa­ła mi jedna z istot, pre­zen­tu­jąc brak ja­kie­go­kol­wiek sza­cun­ku i ogła­dy. – Jaki słod­ki ko­ciak za­wę­dro­wał do urny z ziar­nem! Tak przy­jem­nie mru­czy.

‒ Ba­stet po­sta­no­wi­ła po­bło­go­sła­wić nasz nowy dom, Chedi – od­par­ło dru­gie stwo­rze­nie, sil­niej zbu­do­wa­ne od pierw­sze­go i po­zba­wio­ne cha­rak­te­ry­stycz­nych wy­brzu­szeń na pier­si.

Wtedy nie­zna­jo­my po­wa­żył się na coś nie­wy­ba­czal­ne­go! Wy­cią­gnął swe brą­zo­we koń­czy­ny i uniósł mnie z miej­sca mych na­ro­dzin, z ko­leb­ki życia. Bez py­ta­nia!

‒ Od­staw mnie, głup­cze! – wark­ną­łem.

‒ Rze­czy­wi­ście, tak spo­koj­nie mru­czy – za­uwa­żył ten, któ­re­go zwali Am­se­tem, kom­plet­nie igno­ru­jąc moje żą­da­nia. – Chyba mu do­brze.

Co on robi? Czy on… dra­pie mnie po brzusz­ku? MNIE?! Cóż za bluź­nier­ca, od­stęp­ca, he­re­tyk… O tak! Jesz­cze, nie prze­sta­waj!

Uzna­łem w swej nie­skoń­czo­nej do­bro­ci, że skoro na­le­ga­ją, po­zwo­lę im na tę drob­ną przy­jem­ność. Nada­łem rów­nież od­po­wied­nie imię tej nie­zna­nej rasie nie­wol­ni­ków – czło­wiek.

‒ Am­se­cie – ode­zwa­ła się isto­ta o drob­niej­szej bu­do­wie, praw­do­po­dob­nie sa­mi­ca – jak go na­zwie­my?

‒ Może po twoim stry­jecz­nym bra­cie? Tak bar­dzo nam po­mógł pod­czas ze­szło­rocz­nej suszy.

‒ Masz rację – zgo­dzi­ła się Chedi, po czym zwró­ci­ła się bez­po­śred­nio do mnie, wy­po­wia­da­jąc nie­zro­zu­mia­łe słowa: – Witaj w nowym domu, Kry­zy­sie.

 

***

 

Mu­sia­łem przy­znać, mimo po­cząt­ko­wej nie­chę­ci, że ten nowy świat był znacz­nie cie­kaw­szy od Krain Wiecz­nej Ciem­no­ści. Oczy­wi­ście, jako bóg, byłem nie­omyl­ny. Po pro­stu zmie­ni­ły się oko­licz­no­ści, co w pełni upraw­nia­ło mnie do zmia­ny zda­nia.

Moją nową formę eg­zy­sten­cji zde­cy­do­wa­nie umi­lał fakt, że nie­wol­ni­cy oka­za­li się bar­dzo spraw­ny­mi or­ga­ni­za­to­ra­mi. Na­tych­miast za­dba­li o wszel­kie po­trze­by mo­je­go fi­zycz­ne­go ciała, co chwi­lę skła­da­jąc mi w ofie­rze ryby, mię­sne kąski czy wodę dla uga­sze­nia pra­gnie­nia. Po­sta­no­wi­łem ich za­trzy­mać. W myśl za­sa­dy “za­do­wo­lo­ny sługa, to efek­tyw­ny sługa” oka­zjo­nal­nie po­zwa­la­łem im na de­li­kat­ne piesz­czo­ty lub nie­zo­bo­wią­zu­ją­cą za­ba­wę. Tej cie­le­snej for­mie przy­da się tro­chę ruchu. Zwłasz­cza po czwar­tej do­kład­ce gę­sich wą­tró­bek.

Gdy nu­ży­ło mnie za­rzą­dza­nie obej­ściem i do­glą­da­nie nie­wol­ni­ków, wy­ru­sza­łem zwie­dzać ten prze­dziw­ny, gło­śny, ko­lo­ro­wy świat. Szyb­ko za­uwa­ży­łem, że w ka­mien­nej dżun­gli, zwa­nej “mia­stem”, żyje wielu bogów po­dob­nych do mnie. Oczy­wi­ście ich po­tę­ga i splen­dor nie mogły się rów­nać z moim, ale każdy dys­po­no­wał wła­sną służ­bą i pa­ła­cem. Choć nie­wol­ni­cy przy­na­le­że­li okre­ślo­nym bó­stwom, to każdy z nich miał obo­wią­zek pod­da­wa­nia się rów­nież woli in­nych prze­cho­dzą­cych bogów. Nie­zna­jo­me isto­ty na każ­dym kroku skła­da­ły mi ofia­ry, przy­go­to­wy­wa­ły miej­sce do spo­czyn­ku, jeśli byłem zmę­czo­ny, i sta­ra­ły się za­do­wo­lić mnie na swój nie­po­rad­ny spo­sób.

W trak­cie moich wę­dró­wek wśród pro­ste­go ludu je­dy­nie raz byłem świad­kiem buntu nie­wol­ni­ka, który ośmie­lił się pod­nieść rękę na swego boga. Nie­wier­ny pró­bo­wał zrzu­cić bó­stwo z jego tronu, który na­le­żał do niego wedle na­tu­ral­ne­go prawa. Jed­nak re­ak­cja po­zo­sta­łych sług mi za­im­po­no­wa­ła. Kiedy ostat­ni raz wi­dzia­łem tego nie­wdzięcz­ni­ka, w po­śpie­chu opusz­czał mia­sto, że­gna­ny ka­mie­nia­mi.

Pew­ne­go dnia, pod­czas od­po­czyn­ku mię­dzy drzem­ką po­obied­nią a przed­wie­czor­ną, do­strze­głem, że moje sługi opa­no­wa­ła dziw­na ner­wo­wość. Jako że bycie Panem to nie tylko przy­wi­le­je, ale też obo­wią­zek trosz­cze­nia się o pod­da­nych, zstą­pi­łem na zie­mię, by oce­nić po­ten­cjal­ne nie­bez­pie­czeń­stwo.

‒ Szyb­ciej Chedi, mu­si­my zdą­żyć ze sprzą­ta­niem przed przy­by­ciem ka­pła­na! – po­pę­dzał sa­mi­cę Amset.

‒ Wiem, wiem – od­par­ła. – Po pro­stu je­stem tak pod­eks­cy­to­wa­na, że wszyst­ko leci mi z rąk. Na­resz­cie się do­cze­ka­li­śmy! Tylko dla­cze­go tak bez ostrze­że­nia?

‒ Nie wiem, Chedi. Ale czy to ważne? Jeśli ka­płan po­bło­go­sła­wi twoje łono i zło­ży­my od­po­wied­nią ofia­rę, wtedy na pewno po­czniesz zdro­we i silne dziec­ko. Czyż nie zgo­dzi­li­śmy się, że Kry­zys jest zna­kiem od Ba­stet? Już czas, ko­cha­na.

‒ Masz rację, Am­se­cie. – Chedi po­de­szła do męż­czy­zny i za­rzu­ci­ła mu ra­mio­na na szyi. – Po pro­stu się boję. Po tym co przy­da­rzy­ło się mojej sio­strze…

‒ Wszyst­ko bę­dzie do­brze, obie­cu­ję. – Amset objął part­ner­kę swo­imi mu­sku­lar­ny­mi ra­mio­na­mi i po­ca­ło­wał ją na­mięt­nie.

Lu­bi­łem pa­trzeć, jak oka­zu­ją sobie czu­łość. Nie­zna­na siła, która miała moc pa­no­wa­nia nawet nade mną, pro­wo­ko­wa­ła mnie wów­czas do wy­da­wa­nia z sie­bie cie­płe­go, ni­skie­go po­mru­ku. Słu­dzy rów­nież zwró­ci­li na to uwagę.

‒ Wi­dzisz? Mamy wspar­cie w Kry­zy­sie. Damy sobie radę. – Amset po­gła­dził Chedi po po­licz­ku, po czym po­wró­cił do bez­sen­sow­nej czyn­no­ści ście­ra­nia kurzu ze sprzę­tów, które i tak zaraz się po­bru­dzą.

Czyż nie wy­star­czy, że po­bło­go­sła­wi­łem ich nędz­ne bi­be­lo­ty, zrzu­ca­jąc wszę­dzie frag­men­ty mojej bo­skiej fu­trza­nej okry­wy? Jed­nak taki zapał do sprzą­ta­nia świad­czyć mu­siał o jed­nym – bę­dzie­my mieli go­ścia. Cóż, jako Pan tego do­mo­stwa rów­nież mu­sia­łem za­dbać o kilka rze­czy. Naj­pierw zaj­rza­łem do kąta izby, by skro­pić go pły­ną­cą prze­ze mnie świę­tą wodą, po czym uda­łem się na tron, by wy­li­zać swe bo­skie ciało.

 

***

 

Łysy czło­wiek w po­włó­czy­stej sza­cie od po­cząt­ku mi się nie po­do­bał. Nie wy­ka­zy­wał na­le­ży­tej po­ko­ry i ule­gło­ści, jak na sługę przy­sta­ło. Po­wiem wię­cej, biła od niego pycha i wład­czość, jakby to jemu na­le­ża­ło bić po­kło­ny. Co za aro­gan­cja! Po­sta­no­wi­łem na­uczyć go sza­cun­ku, jeśli tylko nada­rzy się oka­zja.

‒ Wi­taj­cie, Am­se­cie, Chedi – po­wie­dział do mych nie­wol­ni­ków ten wąż w ludz­kiej skó­rze. – Bo­gi­ni Ba­stet na­wie­dzi­ła mnie tej nocy we śnie i na­ka­za­ła, abym przy­chy­lił się do wa­szej proś­by o bło­go­sła­wień­stwo. Naj­wy­raź­niej bo­go­wie ocze­ku­ją wiel­kich rze­czy od wa­sze­go dziec­ka.

Ka­płan su­ge­styw­nie uniósł palec wska­zu­ją­cy w niebo i spoj­rzał w ślad za nim. Na­stęp­nie po­ło­żył dłoń na brzu­chu Chedi i za­czął coś mam­ro­tać. Gdy skoń­czył mówić, za­miast za­brać swoją za­pchlo­ną rękę, po­wo­li, ledwo do­strze­gal­nie za­czął prze­su­wać ją w dół.

– Sły­sza­łeś, ko­cha­ny? – spy­ta­ła Chedi, od­su­wa­jąc się nieco i kur­czo­wo chwy­ta­jąc swego samca za ramię. – Czyż to nie cu­dow­ne?

‒ W isto­cie, moja droga. W isto­cie. To wspa­nia­łe wie­ści, ka­pła­nie – zwró­cił się do ły­se­go. – Może zo­sta­niesz z nami na skrom­ny po­czę­stu­nek, przy­go­to­wa­ny przez mał­żon­kę? Mamy powód do świę­to­wa­nia.

‒ Nie, nie. – Śli­ski czło­wiek uniósł dło­nie w prze­pra­sza­ją­cym ge­ście. – Nie­ste­ty, obo­wiąz­ki wzy­wa­ją. Że­gnaj­cie i niech was bo­go­wie pro­wa­dzą.

Ski­nął głową i skie­ro­wał się do wyj­ścia. Na wszel­ki wy­pa­dek zsze­dłem na dół, aby upew­nić się, czy na­praw­dę wy­szedł. Jed­nak gdy sta­nął już na progu, od­wró­cił się nagle, jakby cze­goś za­po­mniał.

‒ Przy­po­mnia­ło mi się jesz­cze coś z mego snu. Naj­wię­cej bo­skich darów dzie­cię otrzy­ma, jeśli po­czę­te zo­sta­nie o za­cho­dzie słoń­ca. Nie za­sła­niaj­cie też okien, by Ba­stet mogła być świad­kiem wa­sze­go po­łą­cze­nia.

Ten czło­wiek zde­cy­do­wa­nie zbyt wiele mówił, a za mało się kła­niał. Na­le­ża­ła mu się lek­cja.

‒ Klęk­nij przed swym Panem, bez­wło­sa małpo, a być może okażę ci li­tość – rze­kłem, w swym mi­ło­sier­dziu ofe­ru­jąc mu ostat­nią szan­sę uko­rze­nia się.

‒ O, jaki ślicz­ny kotek – za­uwa­żył ka­płan, uśmie­cha­jąc się jak kro­ko­dyl na widok pa­są­ce­go się nad Nilem bydła.

Uzur­pa­tor wy­cią­gnął dłoń w mym kie­run­ku, bez wąt­pie­nia pełen nie­go­dzi­wych za­mia­rów. Wy­cią­gną­łem więc me atry­bu­ty spra­wie­dli­wo­ści oraz ze­msty i na­zna­czy­łem jego dłoń zna­mie­niem bluź­nier­cy, by inni bo­go­wie wie­dzie­li, że zo­stał wy­klę­ty.

Ka­płan cof­nął dłoń z sy­kiem i bez słowa wy­szedł na dzie­dzi­niec.

 

***

 

Wi­zy­ta ły­se­go bez­boż­ni­ka nie wy­trą­ci­ła na szczę­ście mych wier­nych sług z in­tym­ne­go na­stro­ju. Gdy słoń­ce za­czę­ło cho­wać się za ho­ry­zon­tem, zdję­li z sie­bie te bez­sen­sow­ne, krę­pu­ją­ce ruchy odzie­nia i przy­stą­pi­li do ko­pu­la­cji. Wi­dzia­łem ich w tej sy­tu­acji już nie raz. Jako znak sza­cun­ku, naj­czę­ściej czy­ni­li to na po­do­bień­stwo nas, bogów. Ale nie­kie­dy po­no­si­ła ich fan­ta­zja i pre­zen­to­wa­li wów­czas bar­dzo kre­atyw­ne ukła­dy łą­cze­nia dwóch ludz­kich ciał. Choć, jako bóg, zwy­kle byłem ponad ta­ki­mi fi­zycz­ny­mi za­chcian­ka­mi, to jed­nak nie dzi­wi­łem się Am­se­to­wi. Jak na ludz­ką sa­mi­cę, Chedi pre­zen­to­wa­ła się bo­wiem nie­zwy­kle po­nęt­nie.

O ile nie wy­stę­po­wa­ła żadna na­glą­ca po­trze­ba, zo­sta­wia­łem ich w ta­kich mo­men­tach sa­mych. Czer­pa­li z tego wiel­ką przy­jem­ność i bu­do­wa­li swą więź. Już dawno za­uwa­ży­łem zaś za­leż­ność, że im więk­sza bli­skość pa­no­wa­ła mię­dzy nimi, tym go­ręt­szą mi­ło­ścią ob­da­rza­li i mnie.

Już nie­mal przy­mkną­łem oczy, dając od­po­cząć mej cie­le­snej for­mie po spo­ży­ciu po­kaź­nej ko­la­cji, gdy za oknem wy­cho­dzą­cym na dzie­dzi­niec do­strze­głem jakiś ruch. Być może inny bóg od­wie­dził moje te­ry­to­rium. Mu­sia­łem bez­zwłocz­nie po­znać jego za­mia­ry. Mógł bo­wiem oka­zać się przy­ja­znym prze­chod­niem, ale też agre­syw­nym bo­giem wojny, któ­re­go je­dy­nie kon­flikt i prze­moc mogły na­sy­cić. W ta­kiej sy­tu­acji, zmu­szo­ny był­bym na­kar­mić go prze­mo­cą aż pęk­nie!

Wy­sze­dłem na po­dwó­rze i wcią­gną­łem po­wie­trze nosem. Nie wy­czu­łem jed­nak bo­skiej obec­no­ści. Za­miast tego wy­chwy­ci­łem nuty ko­rzen­nych przy­praw, oliwy, drew­na ce­dro­we­go i… śmier­ci. Ob­ró­ci­łem się w kie­run­ku, z któ­re­go pły­nął mrocz­ny odór. Czu­łem ten za­pach już wcze­śniej tego dnia. Łysy wró­cił, by po­now­nie na­psuć mi krwi.

Wtedy go zo­ba­czy­łem. Stał przy nie­wiel­kim okien­ku izby sy­pial­nej, którą prze­zna­czy­łem dla mych sług. Wpa­try­wał się lu­bież­nym wzro­kiem w złą­czo­nych w mi­ło­snej eks­ta­zie ludzi i dło­nią marsz­czył skórę na swym na­rzą­dzie do ko­pu­la­cji.

Ta­kiej pod­ło­ści nie mo­głem pu­ścić mu pła­zem. Roz­pę­dzi­łem się i jed­nym po­tęż­nym susem wsko­czy­łem ka­pła­no­wi na plecy. Moje zęby od razu do­rwa­ły się do jego ucha. Skoro nie słu­chał bo­skich roz­ka­zów, to zna­czy, że go nie po­trze­bu­je.

Byłem tyleż za­sko­czo­ny, co obu­rzo­ny fak­tem, że ten od­pa­dek ludz­kiej rasy śmiał się bro­nić, za­miast z po­ko­rą przy­jąć boską karę. Chwy­cił mnie za skórę na karku i ci­snął o ścia­nę do­mo­stwa. Usły­sza­łem gło­śne chrup­nię­cie, a potem znowu prze­kro­czy­łem gra­ni­cę Kra­iny Ciem­no­ści.

 

***

 

Ota­czał mnie mrocz­ny bez­kres. Nie była to jed­nak zimna, nie­przy­ja­zna próż­nia. Czu­łem cie­pło, de­li­kat­ny dotyk, ni­czym wtu­lo­ny w mat­czy­ne futro i de­li­kat­nie piesz­czo­ny szorst­kim ję­zy­kiem. Ni­cze­go nie do­strze­ga­łem, ale nie było w tym miej­scu ni­cze­go strasz­ne­go. Zresz­tą, je­stem bo­giem, cóż więc może mnie prze­ra­zić?

Prze­peł­nio­ny mi­ło­ścią dotyk wy­czu­wal­ny był teraz wzdłuż całej mej nie­okre­ślo­nej formy, która była nie­skoń­czo­na. Mimo iż wy­peł­nia­łem cały bez­kres ciem­no­ści, ktoś był w nim ze mną. Wkrót­ce gość ujaw­nił się, prze­ma­wia­jąc ję­zy­kiem bogów:

‒ Witaj, synu – ode­zwał się głos tuż przy moim uchu, które ist­nia­ło w każ­dym punk­cie prze­strze­ni.

‒ Witaj, Ma­tecz­ko Ba­stet – od­par­łem, pełen sza­cun­ku i mi­ło­ści.

‒ Zo­sta­łeś siłą wy­dar­ty z pra­wem na­leż­nej ci do­me­ny i czu­łych ra­mion twych sług. Takie prze­stęp­stwo wobec boga nie może po­zo­stać bez kary.

‒ Wy­mierz ją we­dług swej mą­dro­ści, Ma­tecz­ko – zgo­dzi­łem się. – Pro­szę je­dy­nie o bło­go­sła­wień­stwo dla mych sług, któ­rych opu­ści­łem w po­trze­bie. Oba­wiam się, że pe­wien ka­płan im go nie za­pew­ni.

‒ Już się tym za­ję­to. – Ciem­ność wokół mnie nagle roz­bły­sła, a w moim umy­śle po­ja­wi­ły się ob­ra­zy z życia Am­se­ta i Chedi oraz ich pięk­nej córki Neb­keb. Za­zna­li wiele ra­do­ści i szczę­ścia, ale też tro­chę smut­ku i stra­ty, jak każdy z nas. W do­brych i złych chwi­lach, ich do­mo­stwem za­wsze opie­ko­wał się jeden z po­mniej­szych bogów.

‒ Dzię­ku­ję, Ma­tecz­ko.

‒ Mam dla cie­bie jesz­cze jedną nie­spo­dzian­kę. Chodź­my – rze­kła Ba­stet.

Ru­szy­li­śmy w drogę, choć ni­g­dzie się nie prze­mie­ści­li­śmy. Po chwi­li by­li­śmy zu­peł­nie gdzie in­dziej, mimo iż wszyst­ko było takie samo. Do na­szej dwój­ki w ciem­no­ści do­łą­czył jed­nak trze­ci głos.

‒ Ba­stet? Pani moja? To ty? – zadał py­ta­nie nie­zna­jo­my, po czym za­chi­cho­tał. – To jed­nak wszyst­ko praw­da! Ist­nie­je­cie! Nie je­ste­ście tylko wy­god­nym batem na pro­sty lud! Będę żył wiecz­nie…

Ciem­ność wy­peł­nił pełen ulgi szloch, do­cho­dzą­cy z każ­de­go za­ka­mar­ka nie­skoń­czo­nej Kra­iny.

‒ Spójrz po­now­nie, ka­pła­nie – od­po­wie­dzia­ła mu Ba­stet, po czym wszech­świat po­now­nie się skur­czył.

Znowu mia­łem ciało. Sprę­ży­ste, pu­szy­ste, godne bó­stwa. Ciem­ność wciąż kró­lo­wa­ła w tym miej­scu, jed­nak smugi świa­tła prze­ni­ka­ły gdzie­nie­gdzie przez cien­ką linię na ho­ry­zon­cie.

‒ Mmmf, tfu! Gdzie ja je­stem? Gdzie Ba­stet i moje miej­sce w nie­bio­sach, po­śród fa­ra­onów? Gdzie Pan Anu­bis i Ozy­rys? – do­ma­gał się od­po­wie­dzi ka­płan. – Co to za szma­ty? Czemu je­stem owi­nię­ty…

W nowym, mi­nia­tu­ro­wym ko­smo­sie za­czę­ło się robić coraz cia­śniej.

‒ Nie, nie, nie! Nie mo­że­cie mi tego zro­bić! – wrzesz­czał ka­płan z pi­skiem, któ­re­go po­zaz­dro­ścić by mu mogło nie­jed­no kocie bó­stwo. – Wier­nie słu­ży­łem wam całe życie. Praw­da, lu­bi­łem sobie do­ro­bić na boku, albo wy­ko­rzy­stać jakąś ła­two­wier­ną ple­be­jusz­kę, ale poza tym wio­dłem świę­ty żywot! Byłem ar­cy­ka­pła­nem sa­me­go bo­ga-czło­wie­ka Ram­ze­sa! Nie mo­że­cie mnie tu zo­sta­wić…

Wrza­ski zmu­mi­fi­ko­wa­ne­go ciała bo­skie­go sługi mie­sza­ły się ze szlo­chem i sza­lo­nym śmie­chem, prze­ra­dza­jąc się w dys­har­mo­nicz­ną sym­fo­nię ago­nii.

‒ Osza­le­ję, osza­le­ję, osza­le­ję – po­wta­rzał ni­czym man­trę ka­płan, si­łu­jąc się ze swymi ban­da­ża­mi i wie­kiem sar­ko­fa­gu.

Po kilku mi­nu­tach znu­dzi­ła mi się ta za­ba­wa. To zde­cy­do­wa­nie nie była dla niego wy­star­cza­ją­ca kara.

‒ Co tam się rusza? K-k-kim je­steś? Zo­staw mnie, de­mo­nie! Zo­staw mnie!

Po­wo­li wy­su­ną­łem swoje bo­skie pa­zu­ry i przy­stą­pi­łem do me­to­dycz­nej pracy nad roz­dzie­ra­niem ciała ka­pła­na, ka­wa­łe­czek po ka­wa­łecz­ku. Pew­nie zaj­mie mi to co naj­mniej kil­ka­set lat. Ale cóż, bycie bo­giem to nie tylko od­bie­ra­nie na­leż­nej chwa­ły, ale i obo­wiąz­ki.

 

***

 

‒ Pro­szę czy­nić ho­no­ry, pro­fe­so­rze al-Va­zi­ri – roz­legł się głos, który na­ru­szył mój długi sen.

‒ To może być naj­waż­niej­sze od­kry­cie całej wy­pra­wy, moi dro­dzy. Nikt nie do­ty­kał tego sar­ko­fa­gu od trzech ty­się­cy dwu­stu lat – ode­zwał się ktoś inny. – Wolę nie sta­wiać wszyst­kie­go na te moje chude ra­mio­na. Po­móż­cie, chłop­cy!

‒ Zatem trzy… dwa… jeden…

Świe­tli­sta linia na ho­ry­zon­cie mrocz­ne­go wszech­świa­ta za­czę­ła się roz­sze­rzać, by w końcu uka­zać twa­rze kil­kor­ga ludzi, wpa­tru­ją­cych się we mnie z od­po­wied­nią dawką szoku i nie­do­wie­rza­nia. Do­kład­nie taką, ja­kiej wy­ma­ga sta­wa­nie twa­rzą w twarz z bo­giem. Unio­słem się i prze­cią­gną­łem, przy­go­to­wu­jąc ciało na ko­lej­ne życie w Kra­inie Świa­tła.

‒ Nikt go nie do­ty­kał od trzech ty­się­cy lat… Tak, pro­fe­so­rze? – spy­tał młody sa­miec, kie­ru­jąc wzrok na naj­star­sze­go z moich no­wych sług i uśmie­cha­jąc się sze­ro­ko.

‒ Cóż, ja… to zna­czy… Nie wspo­mi­naj­my o tym przy roz­li­cza­niu gran­tu, do­brze?

Pro­fe­so­ro­wi od­po­wie­dzia­ły śmie­chy i ra­do­sne po­kle­py­wa­nie po ple­cach. Po­do­ba­ła mi się ta grupa. Byli dziw­nie ubra­ni, pach­nie­li zu­peł­nie ina­czej niż moi po­przed­ni nie­wol­ni­cy, ale wie­dzia­łem, że będą mi do­brze słu­żyć.

‒ Panie pro­fe­so­rze, co się stało z tą mumią? – za­in­te­re­so­wa­ła się jedna z samic o przy­jem­nej, okrą­głej twa­rzy.

‒ Wy­glą­da na to, że sar­ko­fag zo­stał otwar­ty dawno temu – wy­ja­śnił star­szy czło­wiek. – Zmu­mi­fi­ko­wa­ne ciało ule­gło de­kom­po­zy­cji, a nasz czar­ny fu­trza­ny ko­le­ga do­koń­czył dzie­ła znisz­cze­nia. Po­ję­cia nie mam jak on się tam do­stał.

‒ Pro­szę spoj­rzeć na po­kry­wę. – Inny sługa zwró­cił uwagę na od­su­nię­tą część sar­ko­fa­gu. – Od środ­ka wi­docz­ne są za­dra­pa­nia.

‒ To pew­nie kot. – Mach­nął ręką lek­ce­wa­żą­co al-Va­zi­ri.

‒ Fu­trzak nie wy­glą­da, jakby miał roz­staw łap jak u do­ro­słe­go męż­czy­zny. Tego czło­wie­ka mu­sie­li po­grze­bać żyw­cem.

‒ Cóż… – za­czął pro­fe­sor z wa­ha­niem. – Istot­nie by­wa­ły takie przy­pad­ki.

W trak­cie tej wy­mia­ny zdań, sym­pa­tycz­na sa­mi­ca unio­sła mnie i wzię­ła w ra­mio­na.

‒ Co ty na to, by za­miesz­kać ze mną? – zwró­ci­ła się do swego boga. – Masz już ja­kieś imię?

‒ Tu jest jakaś in­skryp­cja – cią­gnął po­chy­lo­ny nad po­kry­wą sar­ko­fa­gu młody czło­wiek.

Pro­fe­sor al-Va­zi­ri kuc­nął u jego boku i mru­żąc oczy po­wo­li prze­tłu­ma­czył hie­ro­gli­fy.

‒ Ram­zes… Umarł… Kry­zys… Żyje!