Czarci kwit

– Do­wiem się wresz­cie, po co mnie pan wy­cią­gnął z domu?

Droga, którą to­czy­ła się sztajn­ke­ler­ka, wio­dła po­przez za­nie­dba­ny sad. Świe­żo obu­dzo­ne słoń­ce tań­czy­ło na ścia­nie za­da­szo­nej do­roż­ki, co chwi­lę prze­bi­ja­jąc się przez za­sło­nę i zmu­sza­jąc pa­sa­że­rów do mru­że­nia oczu.

– W ostat­nich li­stach – po­wie­dział dok­tor Bec­ker – jakie wy­mie­ni­łem z Mein Vet­ter, pisał on o panu jako o swoim le­ka­rzu i za­ufa­nym czło­wie­ku…

– Nie wspo­mi­nam do­brze mo­je­go spo­tka­nia z Ter­pi­łow­skim – od­parł dok­tor Hie­ro­nim Gło­wac­ki. Zmarsz­czył brwi. – Na­praw­dę tak na­pi­sał? To cie­ka­we, bio­rąc pod uwagę fakt, że nie za­pła­cił mi za na­ra­ża­nie dla niego życia. Oso­bi­ście od­pra­wi­łem ry­tu­ał, który wy­pę­dził z jego głowy de­mo­na. Be­stia zde­mo­lo­wa­ła mi dom i zmu­si­ła mnie do spa­le­nia księ­go­zbio­ru! I po tym wszyst­kim nagle znów je­stem po­trzeb­ny temu oma­mio­ne­mu okul­ty­zmem i de­mo­no­lo­gią wa­ria­to­wi? Nadal za­sta­na­wiam się, po jaką cho­le­rę to wszyst­ko. I dzi­wię się sobie, że zgo­dzi­łem się po­je­chać z panem. Oświe­ci mnie pan, o co w tym wszyst­kim cho­dzi?

– Jesz­cze raz prze­pra­szam za kło­pot, ale spra­wa jest na­praw­dę de­li­kat­na i nie chcia­łem…

– Ko­lej­ny demon?

– Wie bitte?

– Nie, nic, prze­pra­szam – wes­tchnął Gło­wac­ki, wsparł­szy brodę na dłoni. – Słu­cham.

– Spra­wa jest de­li­kat­na – po­wtó­rzył Nie­miec. – Jest pan je­dy­nym le­ka­rzem, który miał ostat­nio stycz­ność z hra­bią. Po­trze­bu­ję pań­skiej po­mo­cy w roz­po­zna­niu zwłok.

Gło­wac­ki po­de­rwał głowę.

– Ter­pi­łow­ski nie żyje? Jak…

– Wy­glą­da na to, że się zabił. Sam pan zo­ba­czy.

Do­roż­ka sta­nę­ła. Gdy wy­sie­dli, ich oczom uka­za­ła się szara, ob­ro­śnię­ta gę­stym blusz­czem po­sia­dłość. Fa­sa­dę, w kilku miej­scach odar­tą z ozdob­nych gzym­sów i pi­la­strów, zdo­bi­ły ciem­ne plamy ta­nie­go tynku. Ku zdzi­wie­niu Gło­wac­kie­go jego to­wa­rzysz wyjął z kie­sze­ni klu­cze i otwo­rzył drzwi.

– Nie był zbyt skory, żeby fa­ty­go­wać się do otwar­cia drzwi. Nawet, gdy to ja przy­cho­dzi­łem, ver­ste­hen Sie?

– A służ­ba? – zdzi­wił się le­karz. – Ach, no tak…  

Widok za­ście­ła­ją­cej pod­ło­gę war­stwy kurzu mówił sam za sie­bie.

Bec­ker za­pa­lił wi­szą­cą przy drzwiach lampę naf­to­wą, zdjął ją z haka i po­pro­wa­dził go­ścia przez roz­le­głą sień. Skrę­ci­li w jeden z ko­ry­ta­rzy. Ko­lej­ni z rodu Ter­pi­łow­skich – po­cząw­szy od sie­dzą­cych na ko­niach ry­ce­rzy, a koń­cząc na eks­cen­trycz­nym szlach­ci­cu, zna­nym z za­mi­ło­wa­nia do okul­ty­zmu – spo­glą­da­li ponad gło­wa­mi przy­by­szów. Ile­kroć Gło­wac­ki mijał któ­ryś z por­tre­tów, od­no­sił wra­że­nie, jakby uwiecz­nio­na na nim po­stać śle­dzi­ła go wzro­kiem.

– Zwy­kle nie wy­cho­dził z bi­blio­te­ki – rzekł Nie­miec, gdy sta­nę­li przed ko­lej­ny­mi drzwia­mi. – Mu­siał mieć dobry powód, ver­ste­hen Sie?

Wnę­trze, w po­rów­na­niu z resz­tą domu, oka­za­ło się być osto­ją czy­sto­ści i po­rząd­ku. Książ­ki nie­mal błysz­cza­ły, gdy padło na nie świa­tło lampy. Po­środ­ku stało za­wa­lo­ne wo­lu­mi­na­mi biur­ko, a za nim głę­bo­ki fotel.

Na widok zwłok Gło­wac­ki po­czuł ucisk w gar­dle, po czym ucie­szył się, że nie zdą­żył zjeść śnia­da­nia. Krwa­wa mia­zga, roz­bry­zga­na na opar­ciu fo­te­la, mu­sia­ła nie­gdyś być twa­rzą hra­bie­go. Na ko­la­nach de­na­ta spo­czy­wał sie­dem­na­sto­wiecz­ny gar­łacz. Gło­wac­ki uśmiech­nął się krzy­wo.

– Wszyst­ko w nor­mie – stwier­dził. – Nadal jest nie­źle po­strze­lo­ny…

Przyj­rzał się tru­po­wi. Gra­na­to­wy frak i wi­szą­ca na opar­ciu laska z pię­cio­ra­mien­ną gwiaz­dą, jak i syl­wet­ka de­na­ta, któ­rej przy­glą­dał się długo i uważ­nie, nie po­zo­sta­wia­ły złu­dzeń.

– Zna­la­złem go przed świ­tem, gdy przy­je­cha­łem z dwor­ca – rzekł Bec­ker. – Mu­siał to zro­bić wczo­raj wie­czo­rem. Żal czło­wie­ka, cho­ciaż dzi­wak. Ta­kie­go to nawet nie ma gdzie po­cho­wać, pro­boszcz w życiu sobie nie po­zwo­li, ver­ste…

– Ja, ja, ich ver­ste­che – po­wie­dział Gło­wac­ki. Spoj­rzał jesz­cze raz na trupa. – Syl­wet­ka i strój się zga­dza­ją. Fakt, twa­rzy roz­po­znać nie spo­sób, ale to z całą pew­no­ścią hra­bia. Okul­ty­stycz­ne sza­leń­stwo w końcu się na nim od­bi­ło. Pew­nie głosy w gło­wie ka­za­ły mu się zabić, czy jakoś tak. I to jesz­cze takim za­byt­kiem! Nie dzi­wię się, że wy­strzał z tego cze­goś zro­bił mu mia­zgę z twa­rzy. Cud, że nie ro­ze­rwał przy tym opar­cia fo­te­la. Chciał­bym po­wie­dzieć, że mi żal go, ale…

Ro­zej­rzał się po bo­ga­tym księ­go­zbio­rze. Wes­tchnął.

– Dzię­ku­ję, że pan przy­je­chał – rzekł Bec­ker. – Już pana nie za­trzy­mu­ję…

– Ja także dzię­ku­ję.

Obcy głos spra­wił, że obaj pod­sko­czy­li. W cie­niu przy oknie stał męż­czy­zna. Ubra­ny był w czar­ny kon­tusz, prze­pa­sa­ny sze­ro­kim pasem, a na ra­mio­na na­rzu­co­ny miał krwi­ście czer­wo­ny płaszcz. Nie­po­ko­ją­ce wra­że­nie, jakie wy­wo­łał na obec­nych w po­miesz­cze­niu, spo­tę­go­wa­ne było do­dat­ko­wo dziw­ną, świe­tli­stą łuną, jaka roz­ta­cza­ła się wokół jego syl­wet­ki.

– O w mordę…

– Prę­dzej „ki dia­beł” – od­parł przy­bysz, po czym ukło­nił się. – A kon­kret­nie lord Man­teu­fel, pan i wład­ca kręgu pie­kieł dla no­bi­li­to­wa­nych.

W jego ręku zma­te­ria­li­zo­wał się po­żół­kły do­ku­ment, okra­szo­ny pie­czę­cią rodu Ter­pi­łow­skich i pod­pi­sem hra­bie­go. Po­ło­żył pa­pier na biur­ku i za­ka­sał rę­ka­wy.

– Nasz hra­bia pod­pi­sał go lata temu – rzekł, za­głę­bia­jąc dłoń w pier­si trupa. – Gdy już wszy­scy je­ste­śmy pewni, że nie żyje, przy­sze­dłem po za­pła­tę…

Dok­tor Bec­ker do­sko­czył do biur­ka i chwy­cił obu­rącz opar­tą o fotel laskę. Gdy uniósł ją nad głowę, Gło­wac­ki mi­mo­wol­nie spo­strzegł, że jej gałka mieni się w świe­tle ni­czym sre­bro. Nim to w pełni zro­zu­miał, Bec­ker zdzie­lił czar­ta laską przez łeb.

– Chodu!

Nie­miec po­rwał cy­ro­graf i rzu­cił się do wyj­ścia, cią­gnąc za sobą oszo­ło­mio­ne­go le­ka­rza. Wy­sko­czy­li na ko­ry­tarz. Bec­ker za­trza­snął drzwi i za­cią­gnął sko­bel. Go­nie­ni ry­kiem, od któ­re­go pod­niósł się kurz, po­zba­wie­ni lampy naf­to­wej prze­bie­gli ko­ry­tarz, prze­cię­li w po­przek sień i za­głę­bi­li się w dru­gie skrzy­dło domu. Gło­wac­ki, na wpół świa­do­my tego, co się wokół dzie­je, po­zwo­lił by trzy­ma­ją­ca go za rękaw dłoń to­wa­rzy­sza cią­gnę­ła go przez mrok. Po prze­by­ciu kilku ko­ry­ta­rzy zna­leź­li się w ka­pli­cy. Po­ran­ne świa­tło są­czy­ło się do wnę­trza przez wi­tra­że, kła­dąc się na ław­kach i twa­rzach ucie­ki­nie­rów wie­lo­barw­ny­mi pla­ma­mi.

Otrzą­snąw­szy się, Gło­wac­ki wy­du­sił z sie­bie:

– Co to miało być?!

– Dia­beł – Bec­ker wzru­szył ra­mio­na­mi. – Przy­szedł z cy­ro­gra­fem po moją duszę. Jak na razie stra­cił kwit i ob­szedł się sma­kiem. Nie­źle, nie?

– Jak to, po twoją…

Tak ude­rza­ją­ce po­do­bień­stwo mię­dzy ku­zy­na­mi było wręcz nie­moż­li­we. Teraz, gdy siwy tu­pe­cik i oku­la­ry znik­nę­ły pod­czas uciecz­ki, Hie­ro­nim zro­zu­miał, że miał przed sobą nie miesz­ka­ją­ce­go za gra­ni­cą krew­ne­go, lecz naj­star­sze­go z rodu Ter­pi­łow­skich we wła­snej oso­bie.

– Zyg­munt! Ty kurwi synu! Co to wszyst­ko ma zna­czyć?!

Rzu­cił się na szlach­ci­ca i przy­parł go do ścia­ny.

– Dzień dobry – po­wie­dział hra­bia. – Od kiedy je­ste­śmy na „ty”?

– Gadaj, albo za­bi­ję!

– Co tu tłu­ma­czyć? Sprze­da­łem duszę. Upo­zo­ro­wa­łem swoją śmierć. Dwóch le­ka­rzy niby to po­twier­dzi­ło i tamci na dole dali się na­brać. Nie są­dzi­łem, że przy­ślą kogoś od razu.

Ko­lej­ny ryk za­trząsł wi­tra­ża­mi. Gło­wac­ki pu­ścił hra­bie­go.

– W ścia­nach bi­blio­te­ki po­cho­wa­łem krzy­że i sre­bro, więk­szość ksią­żek na pół­kach to Bi­blia, a każdy skra­wek domu oso­bi­ście po­kro­pi­łem wodą świę­co­ną. Mamy tro­chę czasu.

Go­spo­darz wy­su­nął zza ławy drew­nia­ną skrzy­nię. Le­ża­ło w niej osiem gar­ła­czy, iden­tycz­nych z tym z bi­blio­te­ki, worek srebr­nych kul i sza­bla. Podał Gło­wac­kie­mu sakwę z pro­chem.

– Ładuj.

Le­karz chciał pro­te­sto­wać, jed­nak od­le­gły wy­buch sku­tecz­nie od­wiódł go od tej myśli. Przy­siadł na ka­plicz­nej ławie i za­czął sypać proch do wnę­trza luf.

Nie mi­nę­ło dużo czasu, gdy usły­sze­li cięż­kie kroki, od któ­rych za­drża­ły ścia­ny ka­pli­cy. Ter­pi­łow­ski wyj­rzał przez szpa­rę w drzwiach.

– Idzie – po­wie­dział, gdy le­karz pod­szedł do niego z na­rę­czem na­ła­do­wa­nych gar­ła­czy. – Na mój sy­gnał.

Man­teu­fel pło­nął. Ob­ra­zy, które mijał, za­mie­nia­ły się w zwę­glo­ne strzę­py i spa­da­ły na zie­mię. Pło­ną­cy kurz uno­sił się z pod­ło­gi i wi­ro­wał wokół jego głowy. Spoj­rze­nie, któ­rym ob­da­rzył hra­bie­go, mo­gło­by osu­szyć ocean. Za­trzy­mał się kil­ka­na­ście kro­ków od drzwi ka­pli­cy i wark­nął:

– Ter­pi­łows…

Wy­pa­li­li jed­no­cze­śnie. Kule miot­nę­ły dia­błem do tyłu i zrzu­ci­ły z niego pło­ną­cy płaszcz. Na­stęp­ne trzy salwy upodob­ni­ły czar­ta do twa­rzy sie­dzą­ce­go w bi­blio­te­ce trupa i omal nie oba­li­ły go na zie­mię. W jego wy­cią­gnię­tej dłoni zma­te­ria­li­zo­wa­ła się roz­ża­rzo­na do czer­wo­no­ści szpa­da.

Hra­bia chwy­cił opar­tą o ścia­nę sza­blę, wy­szedł na śro­dek ko­ry­ta­rza i za­ło­żył rękę za plecy.

– En garde.

Dia­beł za­ata­ko­wał pierw­szy. Ude­rzył od boku, z dołu, a potem z góry, za każ­dym razem tra­fia­jąc na twar­dą za­sta­wę. Ter­pi­łow­ski prze­szedł do ataku – ugo­dził prze­ciw­ni­ka w ramię, unik­nął pchnię­cia wy­mie­rzo­ne­go w głowę i ciął czar­ta po no­gach. Uchy­lił się, gdy Man­teu­fel rzu­cił się na niego z ry­kiem, po czym kop­nął dia­bła w pisz­czel.

– Taki z cie­bie lord, jak z gdań­skiej kurwy bi­skup! – za­wo­łał hra­bia, po­sław­szy dia­błu ko­lej­ne­go cel­ne­go kop­nia­ka. – A twoją matkę całe le­gio­ny aniel­skie…

 Gło­wac­ki nie zdą­żył usły­szeć, co ko­le­dzy Ga­brie­la robią matce dia­bła, gdyż wście­kły ryk czar­ta nie­mal roz­sa­dził mu czasz­kę. Za­tań­czy­ły pło­mie­nie, wzmógł się żar. Hra­bia wy­szarp­nął zza pa­zu­chy cy­ro­graf, ci­snął nim pod nogi dia­bła i rzu­cił się w tył. W na­stęp­nej chwi­li pie­kiel­ny ogień zalał ko­ry­tarz. Roz­sza­la­ły ży­wioł mio­ta­ny przez Man­teu­fe­la spo­pie­lił zwój i wy­rwał drzwi od ka­pli­cy, po­py­cha­jąc je na ku­lą­ce­go się le­ka­rza.

Świat w oczach Gło­wac­kie­go za­pło­nął, po czym zgasł cał­ko­wi­cie.

…

Pierw­szym, co uj­rzał, była po­chy­lo­na nad nim, znie­na­wi­dzo­na twarz.

– Ty…

– No, spo­koj­nie. Nie ma co się pie­klić, he he. Już po wszyst­kim.

Ze wzgó­rza, na które za­tar­gał go Ter­pi­łow­ski, mogli ob­ser­wo­wać sto­ją­cą w pło­mie­niach willę. Na ich oczach dach runął i po­grze­bał skrzy­dło bu­dyn­ku. Gło­wac­ki usiadł z ję­kiem i chwy­cił się za obrzmia­łą czasz­kę. Po­czuł krew pod pal­ca­mi. Gdy spró­bo­wał wstać, ostry ból w ko­st­ce po­sa­dził go z po­wro­tem na zie­mię.

– A dia­beł?

– Stra­cił nade mną wła­dzę, gdy spa­lił kwit – rzekł z uśmie­chem szlach­cic. – Tylko dia­bel­ski ogień może znisz­czyć cy­ro­graf. Teraz może mnie po­ca­ło­wać.

Nie miał więk­szo­ści wło­sów, a skóra na jego rę­kach i karku przy­wo­dzi­ła na myśl mo­czo­ny we krwi per­ga­min. W po­dar­tym, nie­miec­kim gar­ni­tu­rze i osmo­lo­nej ko­szu­li przy­po­mi­nał oca­la­łe­go z rzezi. Tylko po oczach można było po­znać, że bli­żej mu do roz­po­czę­cia no­we­go życia, niż do jego za­koń­cze­nia.

– Co dalej? – za­py­tał Gło­wac­ki, wsta­jąc z gry­ma­sem bólu na twa­rzy. – Nie masz nic…

– Będę żyć. Bez stra­chu, że do końca świa­ta będą mnie dup­czyć biesy.

Szczęk­nął kurek w re­wol­we­rze.

– Nie po­zwo­lę na to – po­wie­dział le­karz, mie­rząc w hra­bie­go. – Mia­łem tyle oleju w gło­wie, żeby za­brać ze sobą broń, gdy po­pro­szo­no mnie o przy­jazd do tego sie­dli­ska zła. Je­steś ze­psu­ty do szpi­ku kości, Ter­pi­łow­ski. Twój kuzyn rzu­cił wszyst­ko w Niem­czech, żeby przy­je­chać na twoją li­stow­ną proś­bę, a ty go za­mor­do­wa­łeś. Wszyst­ko po to, by uniknąć wyroku, który sam na sie­bie pod­pi­sa­łeś. Do­brze zga­dłem, praw­da? Rzy­gać mi się chce, gdy na cie­bie pa­trzę.

– Ta­kiej do­myśl­no­ści się nie spo­dzie­wa­łem – za­kpił Ter­pi­łow­ski, po czym wy­szcze­rzył zęby. – Tak samo, jak mój ku­zy­nek nie po­dej­rze­wał, że skoń­czy z roz­ora­ną twa­rzą jako wabik na czar­ta. Je­stem mor­der­cą, ale przy­naj­mniej żywym. A pan, czło­wie­ku dobry i szla­chet­ny? Strze­li pan w plecy ucie­ka­ją­ce­mu?

Hra­bia ob­ró­cił się na pię­cie i po­gnał w dół zbo­cza. Gło­wac­ki zmru­żył jedno oko, ob­ni­żył nieco re­wol­wer i wy­ce­lo­wał. Za­miast jed­nak strze­lić, pa­trzył bez­rad­nie, jak znie­na­wi­dzo­ny szlach­cic znika w gę­stwi­nie sadu. Wes­tchnął. Usiadł na ziemi i znów zła­pał się za kost­kę, tym razem sy­cząc przy tym z bólu.

Spoj­rzał za sie­bie. W tra­wie le­ża­ła laska. Czar­na rysa zna­czy­ła rącz­kę w miej­scu, w któ­rym spo­tka­ła się z głową lorda Man­teu­fe­la. Pod­niósł ją, by – pod­pie­ra­jąc się – po­drep­tać w kie­run­ku drogi.

…

– Kiedy mówię wam! Ryk taki, jakby z sa­me­go pie­kła dia­bli wrzesz­cze­li!

Kilku by­wal­ców prze­że­gna­ło się pi­jac­ko. Ktoś inny jęk­nął.

– I jak nie pie­prz­nie! Ob­ra­cam konia i w długą, żem go w mie­ście do­pie­ro wstrzy­mał!

– Kogoś ty tam za­wiózł?

– Ja­kie­goś nie­miasz­ka i tego le­ka­rza, jak mu tam…

Kro­nen­berg, krę­cąc głową i mru­cząc pod nosem, wy­szedł z knaj­py.

Hie­ro­ni­ma spo­tkał pod kon­fe­sjo­na­łem.