Jagoda. Początek

Willa pod War­sza­wą

– Co mamy?

– A co mamy mieć? – Plu­to­no­wy Rum­pek rzu­cił peta, przy­dep­tał go i wzru­szył ra­mio­na­mi. – Widać prze­cież. Śla­dów w chuj, a nawet wię­cej. Mie­sią­ca­mi się z tego nie wy­grze­bie­my.

– Ty mi tu wyżej wała nie pod­ska­kuj. – Star­szy cho­rą­ży Ja­go­da z nie­chę­cią po­pa­trzył na mały, ciem­ny pokój, i z utę­sk­nie­niem po­my­ślał o cie­płym łóżku u rudej Zośki. – Nie je­stem w na­stro­ju.

– Ja też nie. – Plu­to­no­wy wy­tarł ręce o brud­ne moro. – Wła­ści­ciel sie­dzi z tyłu. Za­baw­na spra­wa. Kark, który nie­jed­no wi­dział w życiu, ślini się jak debil.

– No­to­wa­ny?

– Tak, ale same dro­bia­zgi. Bójki, do­la­ry, i takie tam. To samo co u ca­łe­go spo­łe­czeń­stwa.

– No dobra. To co tu się stało? Jakaś kon­ku­ren­cja? Idio­ta z sie­kie­rą? Za­zdro­sny ko­cha­nek?

– Nie, panie cho­rą­ży. Mieli warsz­ta­ty z wią­za­nia. Że niby wtedy seks bar­dziej ostry jest. Przy­szli, za­czę­ła się za­ba­wa, a jak pa­nien­ki były w ban­da­żach, to pier­dol­ca do­sta­ły.

– I co? Mam uwie­rzyć, że słabe, zwią­za­ne ko­bie­ty za­bi­ły zdro­wych, sil­nych fa­ce­tów?

– Od wie­rze­nia to jest kler. My mó­wi­my o fak­tach.

– A co wy mi tu pie­przy­cie, plu­to­no­wy? Jak nie ma świad­ków, to od razu wszyst­ko jasne? Rysiu, przy­znaj się, że chcesz za­mknąć spra­wę, a fanty buch do kie­sze­ni. Co tym razem? Fajki? Do­la­ry? Ko­lo­ro­wy te­le­wi­zor? To nie przej­dzie. Za dużo trupa.

– Nie. Nie. To nie tak. Po­dob­no za­czę­ły ich gryźć, a potem same wy­do­sta­ły się ze sznur­ków. Ślady są jed­no­znacz­ne.

– Po­dob­no. Po­dob­no. Po­dob­no to ja mam pyp­cia na małym. I co potem? Roz­pły­nę­ły się w po­wie­trzu?

– A tego to ja już nie wiem. Na razie po­zbie­ra­li­śmy ad­re­sy z sza­fek, i wy­sła­łem chło­pa­ków. Nikt się jesz­cze nie za­mel­do­wał.

– Dalej nie ro­zu­miem. Nikt nie prze­żył, i mó­wisz, że wła­ści­ciel ledwo dycha. To kto za­dzwo­nił?

– Są­sie­dzi. Ścia­ny tu są po­dob­no wy­głu­szo­ne… mimo to usły­sze­li krzy­ki.

– Znów po­dob­no. Krzy­ki to oni mu­sie­li sły­szeć re­gu­lar­nie.

– Wi­docz­nie grubo było.

– Po­wiedz­my. Nie było tu żad­ne­go bram­ka­rza?

– Nie­eee. Chyba nie.

– I co? Przy­je­cha­li­ście, a facet sie­dział z tyłu, i kiwał się?

– Mniej wię­cej. Drzwi były otwar­te. Jak we­szli­śmy, to w po­ko­ju leżał jesz­cze jeden. Po­wie­dział kilka słów, potem wy­zio­nął ducha.

– Gdzie jest?

– Już go za­bra­li.

– Czyli ktoś jed­nak był?

– No był, był. Ale się nie liczy.

– Dziw­ne to wszyst­ko. A ty? Po­ra­dzisz sobie?

– A co mam sobie nie po­ra­dzić? Ogar­nie się temat, tylko dużo pie­prze­nia bę­dzie. Z do­wo­dów wy­ni­ka, że mamy co naj­mniej dzie­się­ciu chło­pa. Jakby to wrzu­cić w ma­szyn­kę do mięsa, efekt byłby taki sam. – Rum­pek za­czął wy­li­czać na pal­cach. – Wszyst­ko prze­mie­sza­ne. Od cho­le­ry krwi. Pa­ko­wa­nie do wor­ków zaj­mie kilka go­dzin. I graty mu­si­my wziąć na ma­ga­zyn, tylko stara sko­łu­ję. Wiesz, jak to potem bę­dzie wa­li­ło?

– Jatka nie­ziem­ska. To fakt. Nie le­piej robić wszyst­ko na miej­scu?

– Żeby ktoś się wkur­wił? Lu­dzie z tej dziel­ni­cy mają plecy, a Jasz­czuj­ski jest wście­kły po akcji z ba­se­nem. Tylko szuka pre­tek­stu, żeby się przy­pier­do­lić.

– Trze­ba było nie wcho­dzić na peł­nej kur­wie.

– A kto wie­dział, że zro­bią ćwi­cze­nia?

– Do­sta­łeś no­tat­kę.

– Na go­dzi­nę przed. Gdy byłem w te­re­nie. On to spe­cjal­nie zro­bił, kutas jeden.

– Wy­mów­ki. Wy­mów­ki. I jesz­cze raz wy­mów­ki. Wy mło­dzi wi­dzi­cie tylko swój ko­niec nosa. I pro­ble­my. Jak się z pałą bie­ga­ło, to nikt nie na­rze­kał, że zimno, że sal­ce­son trze­ba wpier­da­lać, i ber­be­lu­chą za­pi­jać. Teraz trze­ba każ­de­mu dać. Bo się na­le­ży. To się źle skoń­czy, a ty nie za­czy­naj, tylko bierz się do ro­bo­ty. – Ja­go­da stra­cił reszt­ki cier­pli­wo­ści, ale nie chciał się kłó­cić, więc nie cze­kał na od­po­wiedź, tylko ob­ró­cił na pię­cie, i ru­szył, żeby od­na­leźć resz­tę ekipy, a przy oka­zji obej­rzeć wszyst­kie za­ka­mar­ki naj­więk­sze­go bur­de­lu w oko­li­cy.

– Cześć. Co masz? – Na par­te­rze na­tra­fił na psy­cho­lo­ga i le­ka­rza za­ra­zem, który za­wzię­cie skro­bał coś na ofi­cjal­nych for­mu­la­rzach.

– A, to ty. – Bie­dul­ski prze­rwał, spoj­rzał prze­krwio­nym wzro­kiem i za­cią­gnął Marl­bo­ro, które pod­niósł z po­piel­nicz­ki w kształ­cie wa­gi­ny. – Facet pod pięć­dzie­siąt­kę. Ma wszyst­kie­go w bród, jak zresz­tą widać. Ba­dy­larz i ty­po­wy mię­śniak. Jest tak roz­bi­ty, że muszę trzy­mać go na psy­cho­tro­pach. I… – tu chwi­lę się za­wa­hał. – Taki pro­blem wi­dzia­łem tylko wtedy, gdy ktoś jest au­ten­tycz­nie prze­ra­żo­ny. Tak było w róż­nych spra­wach. Czy­ta­łem, że to samo mieli w Afga­ni­sta­nie czy Wiet­na­mie. Zo­ba­czysz zło w naj­czyst­szej po­sta­ci, i trzy­ma cię la­ta­mi.

– Facet nie udaje?

– Wąt­pię.

– Bu­ta­pren? Kom­pot? Czaj?

– Też wąt­pię. Cho­ciaż nie. Na pewno na­pa­ko­wa­ny aż po same uszy. Ale to nie to. To nie ten ro­dzaj re­ak­cji.

– Je­że­li bie­rze, ma papkę za­miast mózgu.

– Być może.

– Bę­dzie mówił?

– Za­po­mnij.

– Miał ka­me­ry?

– Nie.

– Skąd ta pew­ność?

– Gdyby chciał od­pier­da­lać takie nu­me­ry, dawno by wy­padł z in­te­re­su. To bur­del dla ludzi z oko­li­cy, a nie pie­przo­na Vik­to­ria. Ci, któ­rzy tu przy­cho­dzą, nie mają na ha­racz.

– Na pewno nic ukry­te­go?

– Chło­pa­ki nie zna­leź­li nic na szyb­ko. Mogą dalej szu­kać, ale wąt­pię. Ja­cho­wicz mówił, że w ta­kich miej­scach rzad­ko coś się mon­tu­je.

– Dobra. Przyj­mij­my, że masz rację. Jest ćpun, i szcząt­ki. Coś jesz­cze?

– Na razie nic.

– Nie pójdę prze­cież do Płó­cien­ni­cza­ka ani nie wrzu­cę tego do ar­chi­wum X.

– To złap któ­rąś z pa­nie­nek, i zrób oso­bi­stą. Albo trze­pan­ko pod dy­wa­nem. One to lubią. – Psy­cho­log uśmiech­nął się, zu­peł­nie jakby my­ślał, że opo­wie­dział wy­bor­ny dow­cip.

 

Ty­dzień póź­niej

Ko­men­da sto­łecz­na mi­li­cji na Sie­ra­kow­skiej, War­sza­wa

– Ja­go­da, ty wiesz, że góra chce re­zul­ta­tów? Wy­bo­ry się zbli­ża­ją, a pi­sma­ki wie­dzą, że coś jest na rze­czy. Już mnie kilka razy za­cze­piał re­dak­to­rek z Eks­pre­su. I co mam mu po­wie­dzieć?

– Oby­wa­te­lu ka­pi­ta­nie, mel­du­ję, że takie spra­wy to nie za­mknię­cie pi­jacz­ka czy stu­den­ta. Oby­wa­tel sam wie, jak jest.

– Po­wiedz­my. Wi­dzia­łem zdję­cia. Co z tego wy­ni­ka?

– Chło­pa­ki nie mogli wy­grze­bać się trzy dni.

– Ale potem się ogar­nę­li. To cud, że ksiądz dał miej­sce na cmen­ta­rzu.

– Wiesz, ile mnie ten cud kosz­to­wał? Ile sznur­ków mu­sia­łem po­cią­gnąć? Masz cho­ciaż coś od pry­wa­cia­rza?

– Nie­ste­ty nie. Sie­dzi w Twor­kach, i le­karz nie daje szans na po­pra­wę.

– A dziew­czy­ny?

– Zgło­szo­ne jako za­gi­nio­ne. Od­ci­ski zębów i zdję­cia w bazie. Wszyst­ko jak trze­ba.

– Co z biu­le­ty­nem?

– Nic nie po­szło.

– Na szczę­ście. Ko­men­da głów­na ze­żar­ła­by nas żyw­cem.

 

Mie­siąc póź­niej

Dys­po­zy­tor­nia nu­me­ru alar­mo­we­go wo­je­wódz­twa płoc­kie­go

– Dzie­więć dzie­więć sie­dem słu­cham.

– Je­stem w lesie koło Nie­po­łom­nic. Widzę szcząt­ki ludz­kie. Par­king Krzy­żo­bo­wi­ce.

Po­łą­cze­nie zo­sta­ło prze­rwa­ne, a ope­ra­tor tylko wes­tchnął, i przy­wo­łał ge­stem szefa zmia­ny.

– Zdzi­siu, wy­ślij jakiś pa­trol na Krzy­żo­bo­wi­ce. Jakiś kie­row­ca czy al­fons coś wi­dział.

– Wiemy skąd dzwo­nił?

– Na pewno z budki. I pew­nie z dru­gie­go końca kraju. Nie ma co się spie­szyć.

– A wiesz, że mam wy­jeż­dżo­ny przy­dział?

– Wy­my­ślisz coś. Po­dob­no cho­dzi o zwło­ki. Góra lubi takie te­ma­ty.

– No dobra. Do wie­czo­ra ktoś tam za­je­dzie.

 

Par­king

Dwóch funk­cjo­na­riu­szy MO za­par­ko­wa­ło wie­ko­we­go fiata, i wy­sia­dło, pa­trząc z nie­chę­cią na przy­droż­ny par­king, na któ­rym wa­la­ła się masa śmie­ci.

– Kurwa, tu dia­beł mówi do­bra­noc. I capi jak cho­le­ra.

– Pa­pie­ru przy­naj­mniej nie bra­ku­je.

– A idź w chuj. Dzi­wię się, jak lu­dzie mogą pie­przyć się w takim chle­wie.

– Jakby tobie da­wa­li Wa­szyng­to­na, też byś mógł. Le­piej zo­bacz, że grzy­biar­ki wy­wia­ło. Coś jest na rze­czy.

– Dobra. Miej­my to za sobą. Ty idź w tamtą stro­nę, a ja za­cznę od tej.

Męż­czyź­ni ro­ze­szli się, a po dzie­się­ciu mi­nu­tach jeden z nich za­czął wołać:

– Zdziiisss­siu­uu! Chh­ho­ooo nooo!

– No już, idę, idę. Co tam masz?

– Zgnił­ka. Zo­bacz jaki ład­niut­ki i pach­ną­cy.

– Kurwa. Ani ob­rącz­ki, ani nic in­ne­go. I spo­koj­ny wie­czór po­szedł się jebać.

– Co praw­da, to praw­da.

– Dobra, idę to zgło­sić. Potem się kimnę. – Star­szy z po­li­cjan­tów wró­cił do ra­dio­wo­zu, i po chwi­li mel­do­wał przez słu­chaw­kę ra­dio­te­le­fo­nu:

– Sie­dem­nast­ka. Po­de­ślij­cie ekipę na par­king. Mamy trupa.

 

***

 

– Co jest? – Pro­ku­ra­tor Anna Lod­ska, za ple­ca­mi zwana lo­dzia­rą albo że­la­zną damą, po­chy­li­ła się nad Se­ba­stia­nem Nie­po­łom­skim, do­kład­nie oglą­da­ją­cym zie­mię wokół zwłok.

– Cześć Ania. – Pod­niósł wzrok. – Chło­pa­ki już po­ro­bi­li zdję­cia. Nie krę­puj się. Ko­bie­ta, dwa­dzie­ścia pięć, naj­wy­żej trzy­dzie­ści. Musi leżeć kilka ty­go­dni.

– Żar­tu­jesz sobie? Zaraz przy par­kin­gu przy szo­sie?

– Życie nas cią­gle za­ska­ku­je. Wi­dzisz te ży­jąt­ka? Ra­spu­tis Po­lo­nis po­trze­bu­ją mie­sią­ca. A tu jest ich od cho­le­ry.

– Pew­nie ktoś ją pod­rzu­cił.

– Wąt­pię. Mu­sia­ła leżeć dłuż­szy czas.

– Sama prze­cież nie przy­szła.

– A jak przy­szła?

– Gwałt?

– Na pierw­szy rzut oka żad­nych po­ła­ma­nych kości ani śla­dów, ale kto wie. Po­wiem wię­cej, jak ją wezmę na stół.

 

Pro­sek­to­rium w Płoc­ku

– Co masz ko­ścik? – Ka­pral przy­dzie­lo­ny do spra­wy z par­kin­gu spoj­rzał na Nie­po­łom­skie­go, który uśmie­chał się za­gad­ko­wo.

– Chcesz wie­dzieć, co wy­szło z zębów?

– Nie, ale i tak pew­nie mi po­wiesz.

– Wy­sła­łem za­py­ta­nie do ko­le­gów. I bingo. Uzna­na za za­gi­nio­ną mie­siąc temu. To wszyst­ko ja­kieś dziw­ne jest. Miała wyjść wie­czo­rem, i nie wró­cić. Jej mąż zgi­nął tej samej nocy, a wraz z nim, pod tym samym ad­re­sem, kilka in­nych osób. Masz tu numer do cho­rą­że­go, który się tym zaj­mu­je. Z samej góry, ze sto­li­cy.

– Ja­kieś po­wią­za­nia z Prusz­ko­wem czy Wo­ło­mi­nem?

– Tobie tylko jedno w gło­wie. Wbij sobie w ten pusty łeb, że za da­le­ko je­ste­śmy od wiel­kie­go świa­ta. Prę­dzej mi kak­tus wy­ro­śnie jak tu przy­ja­dą. Ale jest inna moż­li­wość. To była na­uczy­ciel­ka. Ze zdję­cia nawet ładna. Mogła do­ra­biać po go­dzi­nach, i za bar­dzo komuś sta­nę­ła na dro­dze.

– Par­king przy lesie. Nawet by się zga­dza­ło.

 

War­sza­wa, targi ezo­te­rycz­ne

– Widzę ogrom­ne zmia­ny. – Wróż An­drzej spoj­rzał na szkla­ną kulę, potem przy­mknął oczy. – Kraj się zmie­ni. To bę­dzie po­czą­tek.

– Każdy nor­mal­ny to widzi. Ko­mu­chy spie­prza­ją aż miło. – Jeden z wi­dzów sko­men­to­wał to te­atral­nym szep­tem, a kilka osób za­czę­ło zna­czą­co chrzą­kać.

Za­pa­dła nie­zręcz­na cisza, tym­cza­sem wróż upił wody ze szklan­ki.

– Panie An­drze­ju, jest pan zna­nym ja­sno­wi­dzem, który po­ma­ga mi­li­cji. – Bar­dziej stwier­dził niż za­py­tał dzien­ni­karz lo­kal­nej ga­ze­ty, który miał na­pi­sać krót­ki tekst do dzia­łu z ho­ro­sko­pa­mi.

– Cza­sa­mi.

– Czy mi­li­cja coś ostat­nio tu­szu­je?

– Wszy­scy oby­wa­te­le wie­dzą swoje. – Męż­czy­zna uśmiech­nął się zna­czą­co. – Tak na po­waż­nie, widzę jedną pra­wi­dło­wość. Mniej wię­cej co dwa­dzie­ścia jeden lat świat sza­le­je. Takie oczko. Pro­szę nie pytać dla­cze­go. Tego nie wiem. Dzie­więć­set osiem­na­sty. In­fla­cja. Trzy­dzie­sty dzie­wią­ty. Wojna. Sześć­dzie­sią­ty. Wiet­nam. Osiem­dzie­sią­ty pierw­szy. Stan wo­jen­ny.

– Su­ge­ru­je pan, że te wy­da­rze­nia są jakoś po­wią­za­ne?

– To tylko drob­ny szcze­gół, nie­wiel­ki ele­ment ko­smicz­nej ukła­dan­ki. Pro­szę za­uwa­żyć, że mie­siąc temu miała miej­sce peł­nia księ­ży­ca. Do tego prze­si­le­nie wio­sen­no-let­nie. Myślę, że coś się stało, i wkrót­ce po­zna­my wię­cej szcze­gó­łów.

– A stało się. Ko­lej­ny okrą­gły stół. Albo roz­biór Pol­ski.

– Oby nie. Ale nie o tym mówię. Mamy po­ło­wę cyklu, i na pewno zo­ba­czy­my coś nie­zwy­kłe­go. I tak samo bę­dzie w dwa ty­sią­ce dru­gim, dwu­dzie­stym trze­cim, i tak dalej.

– A to nie jest tak, że można wziąć do­wol­ne licz­by i wszyst­ko nimi udo­wod­nić? Jak w sta­ty­sty­ce?

– Pan sobie mówi, co chce. Ja wiem swoje.

 

Ko­men­da wo­je­wódz­ka mi­li­cji w Płoc­ku

– Dzień dobry, ka­pral Jaź­wiń­ski z ko­men­dy wo­je­wódz­kiej w Płoc­ku. Po­pro­szę ze star­szym cho­rą­żym Ja­go­dą. Bę­dzie za go­dzi­nę? Tak? Do­brze. Za­dzwo­nię. – Mi­li­cjant odło­żył słu­chaw­kę i wy­cho­dząc z dy­żur­ki rzu­cił do dy­żur­ne­go. – Za­mów­cie bły­ska­wicz­ną na po­po­łu­dnie.

 

***

 

– Dzień dobry, ka­pral Jaź­wiń­ski. Star­szy cho­rą­ży Ja­go­da? Mamy, a wła­ści­wie mie­li­śmy jedną z osób, któ­rej oby­wa­tel szuka. Ko­bie­ta, lat trzy­dzie­ści pięć. Nie­ja­ka Ze­no­bia Kło­sik. Zna­le­zio­na przy przy­droż­nym par­kin­gu. Nie. Nie mamy jej. To nie roz­mo­wa na te­le­fon. Może oby­wa­tel przy­je­chać do Płoc­ka?

 

Dwa dni póź­niej

– Dzień dobry, ka­pral Jaź­wiń­ski. – Męż­czy­zna za­sa­lu­to­wał mi­li­cjan­to­wi, który wy­siadł z eks­pre­su „Po­nia­tow­ski” o ósmej trzy­dzie­ści pięć. – Za­pra­szam. Mamy za­bi­te­go pa­to­lo­ga i coś, czego nie ro­zu­mie­my.

– Zgi­nę­ło ciało tej ko­bie­ty? – Ja­go­da od razu prze­szedł do rze­czy, gdy tylko usa­do­wił się w służ­bo­wej nysce.

– Le­piej. Po­ka­żę na ko­men­dzie. A jak w sto­li­cy? Spo­kój?

– Po­dej­rza­ne­go ele­men­tu od groma, a wi­chrzy­cie­li jesz­cze wię­cej.

– Dużo zmian?

– Dużo.

– Tu na pro­win­cji ga­da­ją, że jak ru­skie wyjdą, to bę­dzie bida.

– Zo­ba­czy­my.

 

***

 

– Czary mary. Pro­szę pa­trzeć. – Ka­pral wło­żył ka­se­tę VHS do ma­gne­to­wi­du i włą­czył wideo z kost­ni­cy. – Nie­po­łom­ski się krzą­ta. Dalej bra­ku­je pięt­na­ście minut, a potem mamy na­uczy­ciel­kę, całą i zdro­wą. Po­rów­ny­wa­łem ze zdję­cia­mi.

– Nie­wie­le widać. – Ja­go­da zro­bił stop-klat­kę.

– Wia­do­mo na czym pra­cu­je­my. Pewne jest jedno. Jest goła, ale jak na trupa cał­kiem żywa.

– I co? Wy­szła sobie potem?

– Nie­ste­ty.

– Goła?

– Nie no. Zna­la­zła ja­kieś szma­ty.

– Co z tym pa­to­lo­giem?

– Wy­glą­da, jakby wy­ssa­no z niego wodę.

– Roz­po­czę­li­ście po­szu­ki­wa­nia?

– Zwy­czaj­ne środ­ki.

– Ale za­bi­to na­sze­go.

– Oby­wa­tel się ro­zej­rzy. To nie sto­li­ca. Mamy dzie­się­ciu ludzi, i jed­ne­go fiata. Bra­ku­je nawet pa­pie­ru do ma­szy­ny.

– Czy jest coś cie­ka­we­go albo nie­ty­po­we­go w oko­li­cy?

– Ra­czej nie. Ko­ściół, cmen­tarz, duży pe­ge­er, bagna, i sporo go­spo­darstw.

– Ja­kieś zgło­sze­nia?

– Było kilka za­bi­tych krów. Nic wię­cej, czego nor­mal­nie tu nie ma.

 

Droga kra­jo­wa numer sześć­dzie­siąt

Ma­te­usz wra­cał mer­ce­de­sem z Nie­miec. Męż­czy­zna za­czy­nał przy­sy­piać, i nie po­ma­ga­ła nawet kawa z CPN. Nagle re­flek­to­ry auta wy­chwy­ci­ły w ciem­no­ści syl­wet­kę ko­bie­ty, która choć szła przy kra­wę­dzi, lekko za­ha­cza­ła o jezd­nię.

– Cho­le­ra jasna. – Omi­nął ją w ostat­niej chwi­li, gwał­tow­nie za­ha­mo­wał, a potem, otrzeź­wio­ny, za­czął ostroż­nie cofać.

– Pro­szę pani, nic pani nie jest? – Zszo­ko­wa­ło go to, że ko­bie­ta była sama, atrak­cyj­na, ale naga.

Nic nie mó­wi­ła, sto­jąc i pa­trząc na niego.

– Ja pier­do­lę. – W końcu pod­jął męską de­cy­zję, wy­siadł z auta, i otwo­rzył ba­gaż­nik, szu­ka­jąc bluzy i spodni.

– Pani się ubie­rze. – Wy­cią­gnął rękę z ubra­niem, ale nie za­re­ago­wa­ła.

Pod­szedł bli­żej, pa­trząc ła­ko­mie na jej pier­si i łono. Ona też zro­bi­ła krok do przo­du, potem drugi i trze­ci. Przy­tu­li­ła się, a on, choć nie­zde­cy­do­wa­ny, objął ją w pasie.

Do­pie­ro wtedy zro­zu­miał, co mu nie pa­so­wa­ło. Nie­uchwyt­ny za­pach, który czuł, przy­wo­dził na myśl zgni­li­znę, i obu­dził wspo­mnie­nia z cmen­ta­rza, na któ­rym kie­dyś wy­ko­py­wał zwło­ki.

Chciał się wy­rwać z uści­sku, ale było za późno. O wiele za późno.

 

Ko­men­da re­jo­no­wa w Kut­nie

– Co masz?

– Kie­row­ca. Zna­leź­li go wy­pa­tro­szo­ne­go w rowie koło sa­mo­cho­du. W środ­ku lasu.

– Nie­do­bra śmierć. Nie­ho­no­ro­wa.

– A co tu ma honor? Za chu­jo­we się płaci. Chciał po­bzy­kać, i do­stał za swoje. We­dług wstęp­nych oglę­dzin koło pół­no­cy.

– Na­rzę­dzie zbrod­ni?

– Przy sobie.

– Jezu. Nie o to pytam.

– Nie uwie­rzysz. Wstęp­ne oglę­dzi­ny wska­zu­ją na spore zwie­rzę. Facet zo­stał za­gry­zio­ny.

– Spore zwie­rzę?

– A bo ja wiem? Może dzik, albo niedź­wiedź.

– Niedź­wiedź? Tutaj? To nie­do­rzecz­ne.

– A wiesz co jest naj­lep­sze?

– No co?

– To syn ka­cy­ka z lo­kal­ne­go ko­mi­te­tu. Mamy rzu­cić wszyst­ko, i zająć się tylko tym. Po­dob­no zgi­nę­ły do­la­ry.

– Mer­ce­de­sa łatwo na­mie­rzyć, a do­la­ry nie tak bar­dzo. Prze­sra­ne. Ale po­cze­kaj. O któ­rej go zna­leź­li?

– Czwar­ta pięć­dzie­siąt. Pe­ka­es do Kutna.

– No to od pół­no­cy tro­chę upły­nę­ło. Każdy, kto prze­jeż­dżał, mógł go osku­bać.

– Nie było śla­dów, żeby był ktoś trze­ci.

– Ten naród nigdy nie prze­sta­nie mnie za­dzi­wiać.

 

Pro­sek­to­rium w Kut­nie

Wie­czo­rem

– No do­brze. Pokaż kotku, co masz w środ­ku. – Pa­to­log włą­czył ma­gne­to­fon i za­czął opi­sy­wać ko­lej­ne czyn­no­ści. – Sek­cja zwłok kie­row­cy. Głowa nie ma więk­szych ob­ra­żeń. Ślady na gar­dle wska­zu­ją na zęby. Wy­glą­da­ją na ludz­kie. Robię zdję­cia i biorę od­le­wy. Klat­ka pier­sio­wa otwar­ta. Wą­tro­ba cała, a na zdję­ciach z miej­sca zda­rze­nia wy­da­wa­ła się ro­ze­rwa­na. Robię prze­rwę.

– Zdzi­siu, nie pra­cuj za dużo. – Jego ko­le­ga pa­trzył na au­top­sję z boku, sie­dząc i paląc pa­pie­ro­sa. – Nie zdą­ży­my na mecz.

– Wzna­wiam sek­cję. Serce w po­rząd­ku. Trzy­sta gram. Wą­tro­ba otłusz­czo­na. Ty­siąc sześć­set czter­dzie­ści dwa gramy. Śle­dzio­na sto sześć­dzie­siąt. Je­li­ta nie­na­ru­szo­ne. Ko­lej­ne ba­da­nia po uzy­ska­niu wy­ni­ków z pró­bek. Ko­niec na­gra­nia.

– Zdzi­siu, koń­czysz wresz­cie?

– Tak. Jesz­cze go tylko zszy­ję i za­pa­ku­ję do lo­dów­ki. Resz­ta jutro.

 

Na­stęp­ne­go dnia

Pa­to­log otwo­rzył ma­syw­ne sta­lo­we drzwi, które, jak za­wsze, cho­dzi­ły cięż­ko i strasz­nie skrzy­pia­ły.

– Jezu – od­sko­czył jak opa­rzo­ny, pa­trząc z osłu­pie­niem na fa­ce­ta, któ­re­go wie­czo­rem zszył.

Męż­czy­zna uśmie­chał się, trzy­ma­jąc ob­gry­zio­ną nogę trupa, potem rzu­cił ją na bok, sko­czył i ugryzł Po­li­tow­skie­go w prawą rękę, którą ten od­ru­cho­wo się za­sło­nił.

– Kurwa. – Pa­to­log ode­pchnął na­past­ni­ka, zła­pał za mały me­ta­lo­wy sto­łek, i wal­nął tam­te­go w tułów, potem na­brał od­po­wied­nie­go za­ma­chu i za­czął nim wy­ma­chi­wać, zmu­sza­jąc tam­te­go do od­wro­tu. – A pier­dol się po­kra­ko.

Kie­row­ca cof­nął się aż do rogu po­miesz­cze­nia, jakby za­mro­czo­ny, potem naj­wy­raź­niej od­zy­skał siły, bo prze­wró­cił na pa­to­lo­ga wózek z na­rzę­dzia­mi i rzu­cił się do otwar­te­go wej­ścia.

 

***

 

– Ugryzł mnie. Ten chu­jek mnie ugryzł. – Zszo­ko­wa­ny Po­li­tow­ski pa­trzył na le­ka­rza po­go­to­wia.

– Co z nim?

– Spie­przył. Wy­obra­żasz sobie? Na dole bur­del nie z tej ziemi. Szu­fla­dy otwar­te. Ciała prze­mie­sza­ne. I po­gry­zio­ne. Nie da się tego łatwo wy­tłu­ma­czyć. Trze­ba bę­dzie uwa­lić kilka spraw.

– Wi­dzisz Jacuś, nawet nie­bosz­czy­ki cie­bie nie lubią. Masz ważną ksią­żecz­kę?

– Mam.

– Dam za­strzyk na wście­kli­znę, tak na wszel­ki wy­pa­dek. Do tego trzy dni. Wię­cej nie mogę.

– Dobre i to.

 

Ty­dzień potem

Ko­men­da głów­na mi­li­cji na Pu­ław­skiej, War­sza­wa

– Mamy wy­da­rze­nia ukła­da­ją­ce się w jedną lo­gicz­ną ca­łość. – Star­szy cho­rą­ży Ja­go­da spoj­rzał na zgro­ma­dzo­nych męż­czyzn. – Za­czę­ło się od za­gad­ko­wych mor­derstw pod War­sza­wą. Na pierw­szym zdję­ciu widać pokój, w któ­rym zgi­nę­ło dwa­na­ście ofiar. Nie zna­leź­li­śmy po­wią­zań, poza tym, że po­dej­rza­ni są part­ne­rzy lub part­ner­ki. Potem mie­li­śmy ano­ni­mo­we zgło­sze­nie o zwło­kach ko­bie­ty. Wiem, jak to za­brzmi, ale po sek­cji ucie­kła, i za­ata­ko­wa­ła kie­row­cę. Na pewno był mar­twy, ale pra­wie za­gryzł pa­to­lo­ga. Tego ostat­nie­go trzy­ma­my pod klu­czem w za­kaź­nym na Wol­skiej. Rzu­cił się na żonę i syna.

– Gdy­bym nie czy­tał akt, po­my­ślał­bym, że ktoś się nie­źle na­ćpał.

– Tak jest.

– Po­wie­dzie­li­ście, że było dwa­na­ście ofiar. Ile ludzi ucie­kło?

– Co naj­mniej dzie­sięć.

– Dla­cze­go mó­wi­my tylko o jed­nej ko­bie­cie?

– Cały czas pró­bu­je­my do­pa­so­wać inne spra­wy.

– Po­trze­bu­je­cie wię­cej ludzi?

– Tak.

– No to nie do­sta­nie­cie. W całym kraju aż huczy, i mu­si­my ciąć kosz­ty.

– Ro­zu­miem.

 

Ko­men­da sto­łecz­na mi­li­cji na Sie­ra­kow­skiej, War­sza­wa

– I jak po­szło?

– A chu­jo­wo. Rzy­gać mi się chce.

– Co po­wie­dział stary?

– Chce ukrę­cić łeb spra­wie. Ale wiesz co? Cały czas nie mogę zro­zu­mieć tego zdję­cia. – Ja­go­da prze­su­nął akta spra­wy, otwar­te na od­po­wied­niej stro­nie, w kie­run­ku star­sze­go cho­rą­że­go Mi­ku­siń­skie­go.

– Jakby sym­bol, albo sym­bo­le.

– Wła­śnie.

– No to nie wiesz co robić? Bierz sto dwa­dzie­ścia pięć i po­jedź na uni­we­rek. Po­py­taj. I nie wy­rzu­caj bi­le­tu. Do­sta­niesz zwrot, jak wpi­szesz w je­dze­nie. Tylko nie mów sta­re­mu, że ci po­wie­dzia­łem.

– A to kutas.

– Ja­kich mało.

 

Kra­kow­skie Przed­mie­ście, War­sza­wa

– Dzień dobry. – Ja­go­da po­pa­trzył na dziad­ka eme­ry­ta, który stał w mun­du­rze z na­pi­sem „Ochro­na” i od nie­chce­nia pa­trzył na wcho­dzą­cych na teren uni­wer­sy­te­tu.

– Wstęp tylko dla stu­den­tów. – Sta­ru­szek zlu­stro­wał go od stóp do głów.

– Nie. Nie. Ja służ­bo­wo. – Cho­rą­ży po­ka­zał le­gi­ty­ma­cję.

– I tak nie widzę bez oku­la­rów. Pan z mi­li­cji?

– Teraz to po­li­cja bę­dzie, jak w NRD, czy Sta­nach. Pan mi powie, gdzie tu jest głów­ny dzie­ka­nat.

– Ja nie mogę. To mi­li­cja nie wcho­dzi jak do swego?

– Od­wilż. Nowe czasy idą, sza­now­ny panie. Pan powie, jak iść, i mnie już nie ma.

– Zie­lo­ny bu­dy­nek. Głów­nym wej­ściem, w środ­ku w prawo, do klat­ki scho­do­wej, i na dru­gie pię­tro.

– Dzię­ku­ję. – Ja­go­da ru­szył we wska­za­nym kie­run­ku, i rze­czy­wi­ście po chwi­li do­szedł do od­po­wied­nich drzwi, gdzie za­pu­kał i wszedł.

– Dzień dobry.

– Czego? Nie widzi, że prze­rwa? – Otak­so­wa­ła go wzro­kiem star­sza ko­bie­ta. – Apli­ka­cje zgła­sza­ją kie­row­ni­cy ka­tedr. Pój­dzie do opie­ku­na.

– Ja w innej spra­wie. – Po­ka­zał i za­mknął bla­chę. – Po­trze­bu­ję kogoś od ję­zy­ko­znaw­stwa, żeby coś prze­tłu­ma­czył. To bę­dzie jakiś sta­ro­żyt­ny język, tylko nie wiem jaki.

– Bli­żej po­ka­że. Oku­la­ry wezmę.

Po­słusz­nie otwo­rzył jesz­cze raz le­gi­ty­ma­cję, i po­cze­kał, aż ko­bie­ta do­kład­nie ją prze­stu­diu­je.

– Ja­dzia, jak się na­zy­wał ten mały pro­fe­so­rek, co to za­wsze gubił oku­la­ry? – Od­wró­ci­ła się do ko­le­żan­ki, i za­py­ta­ła wy­raź­nie mil­szym tonem.

– Ja­świń­ski chyba.

– Pan ma szczę­ście. Dzi­siaj jest po­nie­dzia­łek. Wszy­scy sie­dzą i piszą prace. Wy­dział ję­zy­ko­znaw­stwa, trzy­sta sie­dem.

– A gdzie to jest?

– Nie­bie­ski bu­dy­nek.

 

***

 

– Dok­tor Ja­świń­ski? – Star­szy cho­rą­ży po­pa­trzył na przy­gar­bio­ne­go męż­czy­znę w po­szar­pa­nej, choć czy­stej ma­ry­nar­ce.

– Jaź­wiń­ski.

– Prze­pra­szam, tak mi po­wie­dzia­no w dzie­ka­na­cie.

– Oni tak za­wsze robią.

– Co mi pan może po­wie­dzieć na temat tego zdję­cia? – Mi­li­cjant wy­cią­gnął fo­to­gra­fię z tecz­ki.

– To wła­dza teraz grzecz­nie pyta? A to coś no­we­go.

– Czasy się zmie­nia­ją.

– Ale na górze za­wsze po­zo­sta­ją ci sami. Sły­szał pan o pro­fe­so­rze Mi­cha­łow­skim? Jeź­dził ze stu­den­ta­mi do Egip­tu jesz­cze w la­tach sześć­dzie­sią­tych. Różne od­kryw­ki robił, a nie­któ­re rze­czy potem utaj­nio­no.

– Jak to?

– Teraz, gdy wszyst­ko się sypie, można chyba mówić. Pro­fe­sor kilka razy na­tra­fił na hie­ro­gli­fy, które były inne.

– Jak to inne? I dla­cze­go to takie ważne?

– Pan nie prze­szka­dza. – Sta­ru­szek mach­nął ręką. – Od tego mam stu­den­tów.

– Prze­pra­szam.

– No więc prócz hie­ro­gli­fów było kilka dro­bia­zgów, które wy­glą­da­ły na urzą­dze­nia. Po wy­dzia­le krąży le­gen­da, że zna­le­zio­no nawet pro­ce­sor.

– Pro­ce­sor?

– Taki jak w kom­pu­te­rach. Ale da­to­wa­ny na ty­sią­ce lat.

– A te hie­ro­gli­fy?

– Nie mam zdjęć, za to w dru­gim obie­gu były książ­ki von Däni­ke­na i wy­kła­dy nie­ja­kie­go dok­to­ra Jack­so­na. Nie­za­leż­nie do­szli do wnio­sku, że kul­tu­ra egip­ska była za­rzą­dza­na przez nad­lu­dzi. Nie­któ­re znaki od nich wy­glą­da­ły po­dob­nie do pań­skich.

– Można się z nimi po­ro­zu­mieć?

– Byłem kie­dyś na od­czy­cie w Wied­niu. Wi­dzia­łem Däni­ke­na. Nawet z nim roz­ma­wia­łem. Pró­bo­wał od­na­leźć Jack­so­na. I nic. Dok­to­rek znik­nął jak kam­fo­ra. Prze­padł jak ka­mień w wodę. Däniken pisał nawet na jego uni­wer­sy­tet. Chciał do­stać kopię pracy, ale od­pi­sa­li, że nie znają ni­ko­go ta­kie­go. Szwaj­car za­kli­nał się, że to ko­smi­ci ma­cza­li w tym palce. Ja myślę, że woj­sko, ale nie­waż­ne. Ma pan coś jesz­cze?

– Takie tam różne zdję­cia z miej­sca zbrod­ni. Może nie warto je po­ka­zy­wać. Za dużo krwi.

– Wi­dzia­łem ją w czter­dzie­stym czwar­tym i na Szu­cha, a pan nie wie, czego szu­kać. Już wy­cią­gam lupę, gdzieś tu po­win­na być. – Sta­ru­szek się­gnął do szu­fla­dy, potem wziął fo­to­gra­fie i w ciszy za­czął uważ­nie oglą­dać każdy detal. – O pro­szę. Jest. Ten mały krą­żek. To sym­bol bo­gi­ni płod­no­ści, w pew­nych krę­gach uwa­ża­nej za wład­czy­nię ko­smo­su.

– To tylko wi­sio­rek.

– Moż­li­we. I moż­li­we, że nie mam racji. Pro­szę jed­nak się za­sta­no­wić. Stało się coś, czego nie można wy­ja­śnić. Są hie­ro­gli­fy, bły­skot­ka i pew­nie coś jesz­cze z Egip­tu. Będę strze­lał, że wszyst­ko wy­da­rzy­ło się przy pełni księ­ży­ca.

– Tak. Ale skąd pan…

– Nie­waż­ne. To może świad­czyć, że mamy jakąś isto­tę w ciele ko­bie­ty, może nawet bo­gi­nię.

– To nie­do­rzecz­ne.

– Ale moż­li­we. Je­że­li mam rację, to szu­ka­ją jej Ame­ry­ka­nie, Ro­sja­nie, bra­cia w wie­rze, i Bóg wie, kto jesz­cze.

– Czy może być ich wię­cej?

– Nie mam po­ję­cia. Może tylko ona prze­ży­ła, albo jest za mało spryt­na czy nie ma siły, i dla­te­go się po­ka­za­ła. Wiem, gdzie może przyjść.

– Za­mie­niam się w słuch.

– Wy­sta­wa egip­ska w Pa­ła­cu Kul­tu­ry. Jest tam tro­chę cie­ka­wych rze­czy.

 

Pałac Kul­tu­ry i Nauki, War­sza­wa

– Dzień dobry. – Ja­go­da spoj­rzał na bi­le­ter­kę.

– Sto zło­tych.

– Chciał­bym się wi­dzieć z kie­row­ni­kiem wy­sta­wy.

– Sto zło­tych.

– Pani mnie nie zro­zu­mia­ła. – Po­ka­zał jej le­gi­ty­ma­cję.

– A pan mnie. Coś się w środ­ku stało?

– Nie.

– Chce pan wejść?

– Tak.

– Sto zło­tych, a potem może pan roz­ma­wiać do woli.

– Je­stem służ­bo­wo. Pani za­wo­ła kie­row­ni­ka.

– Jest gdzieś na te­re­nie. A ja muszę tutaj sie­dzieć.

– To pani mnie wpu­ści.

– Nie mogę.

 

***

 

– Dzień dobry. – Ja­go­da po przej­ściach w kasie spo­dzie­wał się pro­ble­mów, ale męż­czy­zna, o dziwo, wy­cią­gnął nawet rękę na po­wi­ta­nie.

– Dzień dobry.

– Pan mi powie, o czym jest ta wy­sta­wa.

– Egipt, i jesz­cze raz Egipt. A to jest nasz naj­cen­niej­szy eks­po­nat, mumia męż­czy­zny sprzed sze­ściu ty­się­cy lat. Wy­ko­pa­li­ska w Ben­ge­list. – Star­szy pan po­ka­zał na sar­ko­fag, a potem za­czął pod­cho­dzić do ko­lej­nych przed­mio­tów. – Kil­ka­na­ście urn z mu­mia­mi ma­łych zwie­rząt. Bran­so­le­ty na ręce i nogi. Licz­ne pa­pi­ru­sy, a nawet jedna stela.

– Czy wi­dział pan kie­dyś coś ta­kie­go? – Ja­go­da prze­rwał, po­ka­zu­jąc zdję­cie ze zna­ka­mi.

Ku­stosz nie od­po­wie­dział, tylko ru­szył do jed­nej z ga­blot i po­pu­kał w szkło nad jed­nym z eks­po­na­tów.

– Do kiedy macie wy­sta­wę?

– Do piąt­ku. Potem wszyst­ko je­dzie do Ber­li­na.

– Bę­dzie­my pro­wa­dzić ob­ser­wa­cję. Od razu po­sta­wię kilku ludzi.

– Grozi nam coś?

– Ra­czej nie. To tylko tak na wszel­ki wy­pa­dek.

 

Trzy dni póź­niej

– Mam ją na ka­me­rach. I trzy inne. – Krót­ko­fa­lów­ka na pasku cho­rą­że­go za­trzesz­cza­ła około trzy­na­stej.

– Nie zbli­żać się! Już idę! – Ja­go­da pra­wie udła­wił się za­pie­kan­ką, rzu­cił ją i za­czął biec w kie­run­ku pa­ła­cu.

– Są w pierw­szej sali. Przy parze z dziec­kiem. Coś prze­czu­wa­ją. Sta­nę­ły.

– Cze­kać! – wy­krzy­czał. – Kurwa! Cze­kać!

– Zła­pa­ły kie­row­ni­ka.

Wbie­gał po scho­dach do środ­ka bu­dyn­ku, gdy usły­szał po­je­dyn­cze strza­ły. Pełen złych prze­czuć wy­szarp­nął nie­za­wod­ne P-64, i we­wnętrz­nie na­sta­wił, go­to­wy na naj­gor­sze.

– Jezu. – W pierw­szej sali zo­ba­czył ko­bie­tę, która sko­czy­ła na ścia­nę, i wręcz przy­kle­iła się do niej, sy­cząc ni­czym wąż.

Strze­lił.

– Giń suko. – Był pe­wien, że tra­fił, ale nie zro­bi­ło to na niej więk­sze­go wra­że­nia.

Strze­lił jesz­cze kilka razy, była jed­nak szyb­sza.

– Ga­śni­ce! Użyj­cie ga­śnic! – Od­rzu­cił pi­sto­let, ru­szył do wej­ścia, zła­pał butlę sprzed drzwi, ude­rzył zbi­ja­kiem, i skie­ro­wał stru­mień gazu w jej kie­run­ku.

Za­czę­ła się cofać.

Za­pę­dził ją do kąta, i tak za­ga­zo­wał, że w końcu padła na zie­mię. Po­cze­kał, aż nabój się skoń­czy, tym­cza­sem strza­ły z dru­giej sali rów­nież uci­chły.

– Ży­jesz? – Mi­ku­siń­ski wbiegł z pi­sto­le­tem go­to­wym do strza­łu, ale opu­ścił lufę, gdy zo­ba­czył, że sy­tu­acja jest opa­no­wa­na. – Mamy dwie. A jedna spie­przy­ła.

Ja­go­da nic nie od­po­wie­dział, tylko kuc­nął i za­brał się do sku­wa­nia nie­przy­tom­nej po­dej­rza­nej, potem wstał i lekko kop­nął ją w głowę.

– Co z wami?

– Rum­pek obe­rwał. Na­uczy­ciel­ka wzię­ła bran­so­let­kę z ga­blot i przy­ło­ży­ła mu do głowy. I to ku­rew­stwo za­czę­ło świe­cić. Po­wie­trze fa­lo­wa­ło, jakby wy­sy­sa­ła mu mózg. Nie mo­gli­śmy za dużo zro­bić.

– A dzia­dek?

– Trup na miej­scu.

– Ka­ret­ka. We­zwij­cie ka­ret­kę. I ekipę, żeby za­bez­pie­czy­ła resz­tę fan­tów. – Ja­go­da pod­niósł swoją broń, i usiadł, cięż­ko od­dy­cha­jąc.

 

***

 

– Jezu. – Star­szy cho­rą­ży mruk­nął do sie­bie, gdy zo­ba­czył pur­pu­ro­we­go ze wście­kło­ści ka­pi­ta­na, który nie­mal wbiegł do sali z eks­po­na­ta­mi.

– Ja­go­da, co się do kurwy nędzy od­pier­da­la? Co to za babki? I dla­cze­go ba­wi­cie się w kow­bo­jów w środ­ku mia­sta?

– To babki spod War­sza­wy, od pry­wa­cia­rza z bur­de­lem. Czte­ry z nich za­czę­ły kraść rze­czy z wy­sta­wy. Bo to wszyst­ko zwią­za­ne było z Egip­tem.

– Co wy mi tu pier­do­li­cie?

– Oby­wa­te­lu ka­pi­ta­nie, pro­szę spoj­rzeć na Rump­ka. Sie­dzi w dru­giej sali. Jedna z nich wy­pa­li­ła mu mózg. Świad­ko­wie po­twier­dzą. Ja sam wi­dzia­łem, jak ska­ka­ły po ścia­nach.

– Czy wy się do­brze czu­je­cie?

– Oby­wa­tel da mi dojść do słowa. Było nas czte­rech, a jest trzech. I trzech zezna do­kład­nie to samo. Do tego mamy świad­ków.

– Jezu.

– I jesz­cze jedno. Te babki tutaj. Nie mo­że­my ich wziąć na ko­men­dę. Mu­si­my je za­brać do ja­kie­goś ma­ga­zy­nu, i spa­lić.

– Tego już za wiele. Od­daj­cie broń.

– Tu trze­ba od­pra­wić Kan’ra. Tak mi po­wie­dział pro­fe­so­rek z uni­wer­sy­te­tu.

– Jaki znowu pro­fe­so­rek?

– Byłem na UW i roz­ma­wia­łem ze spe­cja­li­stą od Egip­tu, nie­ja­kim Jaź­wiń­skim.

– A tak. By­li­ście. Fa­ce­ta zna­le­zio­no go­dzi­nę temu, a was za­pa­mię­ta­no. I wie­cie co? Mam dosyć tych bred­ni. Je­ste­ście za­wie­sze­ni. Urzą­dza­cie sobie strzel­ni­cę w środ­ku mia­sta. Trup się za wami ście­le. Po­zwa­la­cie uciec jed­nej z po­dej­rza­nych.

– Ale…

– Jesz­cze nie skoń­czy­łem. Bę­dzie do­brze, jak nas wszyst­kich nie wy­wa­lą na zbity pysk.

– Ale…

– Uwa­żaj­cie mocno na słowa. Tego się nie da za­mieść pod dywan. Za dużo ludzi.

 

Epi­log

– Zdzi­sław Ja­go­da? – Do eme­ry­ta na ławce w parku przy­siadł się młody męż­czy­zna w gar­ni­tu­rze i oku­la­rach prze­ciw­sło­necz­nych.

– Może. A kto pyta?

– Biuro ochro­ny rządu.

– Czyli es­be­cja.

– Jak zwał, tak zwał. Nie po­trak­to­wa­li pana tak źle. Zwol­nie­nie po trzy­dzie­stu la­tach, w nie­sła­wie, ale bez wy­ro­ku. I eme­ry­tu­ra zo­sta­ła. Mogło być go­rzej.

– Gówno praw­da. Same gro­sze.

– Ale są.

– No i?

– Panie Ja­go­da. Na­mie­szał pan mocno. Po­mo­gli­śmy, i chce­my spła­ty długu.

– Aż się zru­szy­łem.

– Mówię po­waż­nie. Oj­czy­zna wzywa.

– Za­łóż­my, że jest pan tym, za kogo się po­da­je. Mam za­tań­czyć jak za­gra­cie?

– Wie pan, że Jaź­wiń­ski robił no­tat­ki? I po­twier­dził pań­ską wer­sję?

– Niech zgad­nę. Nie zo­sta­nę oczysz­czo­ny.

– Nie­ste­ty.

– Pier­dol­cie się.

– To nie takie pro­ste.

– Czyli babki ucie­kły, i nikt nie chce rą­czek po­bru­dzić.

– Nie­źle.

– Trze­ba je zna­leźć, ale nie ma kasy.

– Cie­pło, cie­pło, cho­ciaż nie do końca. Mamy so­jusz­ni­ków, a oni tro­chę róż­nych moż­li­wo­ści

– Panie BOR, czy jak się pan na­zy­wasz, ja nie będę pra­co­wał dla ru­skich czy ame­ry­kań­ców. Bla­chy nie wi­dzia­łem, i w dupie mam wasze pro­ble­my.

– Po co od razu tak ostro? Pie­nią­dze po­dob­no nie śmier­dzą. Wiemy, że jest pan wier­ny ide­ałom i so­cja­li­stycz­nej oj­czyź­nie. Tej już nie ma. Po­wiem wprost. Czy chciał­by pan peł­nić za­szczyt­ną służ­bę dla nowej od­no­wio­nej Rze­czy­po­spo­li­tej?

– Do końca?

– Mniej wię­cej.

– Le­gal­nie?

– Jak cho­le­ra.

– Co ma być, jak znaj­dę tych cu­da­ków?

– To chyba jasne. Kan’ra.

– Czy­tał pan i o tym?

– Oczy­wi­ście. Wiąże się ta­kich jak mumie, i pali. W Egip­cie po­dob­no za­sy­py­wa­ło się chrząsz­cza­mi, ale u nas wy­star­czy polać ben­zy­ną, i usma­żyć jak skwar­ki. Chyba.

– Grubo.

– Na wol­no­ści gra­su­ją ko­bie­ty, które nie cofną się przed ni­czym. Za­bi­ły pań­skie­go kum­pla.

– A która ko­bie­ta się cof­nie, młody czło­wie­ku? One wszyst­kie takie same, jak po­czu­ją kawał po­rząd­ne­go chuja.

– To coś wię­cej. Prze­no­szą cho­ro­bę, a my mu­si­my ją wy­tę­pić.

– Jest wię­cej niż dzie­sięć?

– Po­wiedz­my, że mamy po­dej­rze­nia co do wy­so­ko po­sta­wio­nych osób.

– Co z tech­no­lo­gią?

– Część za­cho­wa­my, część mu­si­my oddać.

– To zdra­da. I kula w łeb.

– Będę szcze­ry. Nie ma go­spo­dar­ki pla­no­wa­nej cen­tral­nie. Kraj ledwo zipie. Trze­ba zna­leźć no­wych ko­le­gów, i to szyb­ko. Oni dadzą kasę i sprzęt, a my mu­si­my się od­wdzię­czyć.

– Gen­tle­man’s agre­ement?

– Świet­nie, że się zro­zu­mie­li­śmy.

– I pan tak po pro­stu o tym mówi? A co, jak ktoś się dowie?

– Wła­śnie mówię. Czy stało się coś?

– Ale tak pro­sto z mostu?

– Pro­szę sobie przy­po­mnieć, co stało się z Jaź­wiń­skim.

– To groź­ba?

– Stwier­dze­nie faktu.

– Pro­po­zy­cja nie do od­rzu­ce­nia?

– Wszyst­ko można od­rzu­cić, tylko potem są skut­ki, takie czy inne. Poza tym i tak wszy­scy kie­dyś umrze­my.

 

(uwaga od au­to­ra: kon­ty­nu­acja jest do­stęp­na pod ad­re­sem https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/29297 w tek­ście “Ja­go­da. Pierw­sza krew”, który nie został zgło­szo­ny do kon­kur­su “Mumie”)