- Opowiadanie: mszop - Spotkanie Osób Chorych Psychicznie

Spotkanie Osób Chorych Psychicznie

Oceny

Spotkanie Osób Chorych Psychicznie

Przy końcu stołu, opierając się o krzesło, stał organizator spotkania.

– Witam państwa. Tak, bardzo proszę. Panie przodem. Na wszystkie pytania odpowiem później, ale już w tej chwili mogę państwa zapewnić, że odbędą się kolejne spotkania. Co za frekwencja! Proszę siadać. Krzeseł nie zabraknie. Możemy je wziąć również z sąsiedniego pokoju. Czy już są wszyscy? Dobrze, możemy zacząć. Witam państwa na pierwszym zorganizowanym przeze mnie Spotkaniu Osób Chorych Psychicznie.

– Gadać szybciej! – zaskrzeczała jakaś kobieta siedząca z tyłu.

– Proszę o ciszę. Nie zamierzam mówić szybko, bo będę się mylić. Wracając do naszego spotkania. Jesteśmy tu, by dzielić się doświadczeniami z leczenia naszych chorób. Liczę na otwartość, szczerość i wyrozumiałość. Myślę, że możemy już rozpocząć.

Organizator usiadł i zapytał się:

– Kto zabierze głos pierwszy?

Jakiś mężczyzna podniósł rękę i zaczął mówić.

Gdyby ktoś z boku spojrzał na rozgrywającą się scenę, zobaczyłby mężczyznę – organizatora – siedzącego przy końcu stołu, machajcego głową do niewidocznej postaci i mówiącego sam do siebie.

Koniec

Komentarze

Domyśliłam się pod koniec, o co będzie chodziło, ale i tak niezły drabbelek. Idę na spotkanie ;)

deviantart.com/sil-vah

Mszopie, drabble to utworek liczący równiutko sto słów, a Twoje dziełko liczy ich aż sto pięćdziesiąt cztery, więc drabblem nie jest.

Sugeruję abyś dopisał jeszcze czterdzieści sześć słów, wtedy będzie to droubble.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No, niezły organizator. Jakby to powiedzieć – najciemniej pod latarnią. :P

Ja tak cichutko sobie pod nosem mruknę, że natrząsanie się z chorób wszelakich jest chyba dość niezręczne…

Nie widzę tu natrząsania się. Żyjemy w chorych czasach poprawności politycznej, moralnej i bogowie wiedzą jakiej jeszcze. Boimy się nazywać rzeczy po imieniu, aby ktoś nie poczuł się urażony, dotknięty, szykanowany. Społeczeństwo zaczyna być miałkie i groteskowe. Straszne czasy. Dołączam do spotkania.

Że żyjemy w chorych czasach przeróżnych poprawności, jak zauważył przedpiśca, to prawda, lecz również bez tych odgórnie i bzdurnie narzucanych ograniczeń pewnych sugestii należy, myślę, unikać. Jestem tego zdania, co silver-advent. Bo taką wymowę ma tekst. Na dobrotliwy żart nie wygląda nic a nic.

Chyba nie zrozumiałam żartu, bo nie rozbawiło.

It's ok not to.

Hej mszopie!

 

Jeśli to miał być żart, to nie załapałam. Ale końcówka mnie zaskoczyła. Nie wiem, czy jest to obraźliwe dla chorych psychicznie, gdyby nie komentarze raczej bym tego nie odczuła. Nie wydaje mi się, aby natrząsanie się było intencją autora, choć fragment o leczeniu mógłby nieco na niego wskazywać. Jednak nie widzę także przesłania o chorych czasach, jak Peter Barton. Dla mnie to po prostu opowiastka o przerysowanych “wariatach”, jakich wiele występowało w różnego rodzaju filmach itp.

 

Dziękuję za lekturę!

Przeczytałam i trochę mnie odrzuciło. Podobnie jak silver, mam poczucie, że autor robi sobie żarty z osób chorych psychicznie, co wydaje mi się co najmniej niedelikatne.

Wzięłam głęboki oddech i przeczytałam jeszcze raz, bo może przewrażliwiona jestem? Nadal nie wiem, czy ten tekst przekracza granicę tego, co wypada, ale nawet jeśli nie to niebezpiecznie się do niej zbliża. I nie bardzo wiem, po co, bo jakiegoś głębszego przesłania czy nawet skromnej refleksji brak.

 

Kosmos to bazgranina byle jakich wielokropków!

Może autor byłby w stanie powiększyć tekst do droubbla, trochę też przerabiając końcowy twist, to wyszedłby żart z pewnej metody terapii, a nie z człowieka. 

Ja tam nie widzę jakiegoś przegięcia, że niby to naśmiewanie się z osób chorych. W zasadzie od początku podejrzewałem jak zakończysz, ale ten "twist" zbyt infodumpowy, bezpośredni, mogłeś nie wątpić w domyślność czytelników i ostatnie dwa zdania zamienić na jakiś obraz, zachowanie bohatera w ramach sceny, zamiast suchego poinformowania co zobaczyłby postronny widz, przyglądający się organizatorowi spotkania.

Known some call is air am

Hej mszopie,

 

krótki tekst z wieloma problemami. Po pierwsze, nie jest to drabble (100 słów), ani drouble (200 słów), twist na końcu też nie wybrzmiał jakoś specjalnie, bo od początku czułam, że zmierza to właśnie do tego.

 

I dwa, przychylam się nieco do uwagi silvera i kolejnych w tym tonie. Jestem daleka od nadmiernego odchylania w stronę wszelkiej poprawności, bo wielokrotnie zmierza to do przesady, ale w tym tekście nie ma niestety niczego odkrywczego, więc balansowanie na tej granicy nic za sobą nie niesie.

 

Mimo wszystko życzę powodzenia, drabble i pochodne to fajne twory, z którymi można się przyjemnie bawić :)

Naśmiewania się jako takiego (czyli celowej kpiny) też nie widzę, ale widzę stereotypową scenkę – pewnie niezbyt przyjemną dla osób, których problemy psychiczne dotykają, bo opartą na powtarzalnych i przewidywalnych schematach (”wariat gada do siebie”), ujednolicających całą grupę. Z tego samego powodu jest ten koncept IMHO średnio ciekawy literacko – dalej IMHO, za mocno jest ograny. Natomiast owszem, jest to nieźle napisane, o ile można ocenić po tak krótkim tekście, i przy drobnych zmianach / ewentualnej rozbudowie do droubble’a może okazać się fajne.

ninedin.home.blog

Hmmm. Mam mieszane uczucia.

Babska logika rządzi!

Przez kilka lat pracowałam z osobami zmagającymi się z różnymi problemami psychicznymi. I pierwsze co mi się nasunęło to – omamy wzrokowe dotyczą przeróżnych zaburzeń, ale nie występują w stanach, które lekarze klasyfikują jako choroby psychiczne. W schizofrenii występują omamy słuchowe, a wzrokowe nie. Taka ciekawostka. Przyczyną omamów wzrokowych są najczęściej organiczne zmiany w mózgu np. przy majaczeniach drżennych czy otępieniach.

Nie odebrałam tego tekstu jako naśmiewanie się z osób chorych psychicznie, ale dostrzegam w nim niezrozumienie tego, czym jest choroba psychiczna. Bazowanie na fałszywych przekonaniach przekazywanych w dowcipach o wariatach.

Oczywiście jeżeli przyjmiemy, że na tym polega “fantastyczność” tego tekstu, to czemu nie. Taki typ fantastyki w mój gust nie trafia.

Jak dla mnie nie ma w tym nic, z naciskiem na nic obraźliwego. Okej, może tekst nie kupuje mnie w 100%, ale takie myślenie kto by się obrazil czy nie to w takiej humorzastej formie (a humor to już sprawa indywidualna), to dla mnie trochę przesada. To jak z czarnym humorem, raczej nikt nie traktuje tego na poważnie. W takim wypadku groteskowe teksty o ludziach z nadwagą (Poe miał takie zabawne opowiadanie w tej tematyce) i wątpię, by kogoś to poruszyło, ale jakby się uprzeć to też zostałyby potraktowane, że może ktoś się obrazi, obruszy. Tak samo do religii czy orientacji. Zawsze uważam, że pisać można o wszystkim i nawet jeśli ktoś by miał z potencjalnym tekstem problem i go uraził, chociaż w tym wypadku trochę się dziwię:p PS. Gadam do siebie jak jestem sam w domu, albo ten… do kotów :P

Zawsze uważam, że pisać można o wszystkim

 

Pan Jacek Komuda prawdopodobnie by Cię poparł ;)

 

ale takie myślenie kto by się obrazil czy nie to w takiej humorzastej formie (a humor to już sprawa indywidualna), to dla mnie trochę przesada.

 

Gdyby humor dotyczył osób o innym kolorze skóry niż biały, albo osób ze środowisk LGBT+ też byś był tego zdania?

 

Poe miał takie zabawne opowiadanie w tej tematyce

 

Poe żył w czasach, kiedy posiadanie czarnoskórego niewolnika było normą. 

 

Generalnie rozumiem co macie na myśli mówiąc o hiperpoprawności, bo też mnie to wkurza, ale najprościej zrobić eksperyment myślowy – czy z czystym sumieniem pokazalibyście ten tekst osobie chorej psychicznie i oczekiwali, że żart będzie delikatny i ją rozbawi, nie wzbudzając skrępowania i zażenowania?

Według mnie to ryzykowne. Jednemu by spasowało, a u drugiego wywołało spazmy.

Znałem osobiście jajcarzy z niepełnosprawnością ruchową, którzy urządzali sobie wyścigi “rajdowców na wózkach”, ale do głowy by mi nie przyszło napisać czegoś podobnego w sieci, gdzie wejść może również ktoś dotknięty taką przypadłością/problemem.

 

Może komuś taka scenka wydaje się zabawna, mnie nie. Bazuje na stereotypie, nic za nią nie idzie i nie mam pojęcia czemu miała służyć. Fantastyki nie ma tu za grosz, chyba że ktoś chorobę psychiczną uważa za fantastykę. Jeśli tak, myli pojęcia.

 

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Silver, tak, uważam, że można pisać o wszystkim. Jestem bardzo tolerancyjną osobą i nie mierzę człowieka miarą orientacji, kg czy kolorem skóry. Jednak odnosiłem się tylko do czarnego humoru. Skoro śmiejemy się z osób bialych i o różnej orientacji, nie widzę problemu, aby była zachowana równość dla wszystkich nawet w tym aspekcie :) Niekiedy to przechodzi po prostu w absurd. Jak z filmem Candyman, gdzie antagonista nie miał bialego koloru skóry i niektorzy oburzali się dawniej, że jeden na sto antagonistów nie był biały, to rasizm i demonizowanie. Absurd. A co do drabbla – dziwne, że czytam ich całkiem niemało i akurat w tym pada zarzut braku fantastyki, skoro w innych (dobrze odbieranych przez publikę) nikt o tym nie wspomni. Spotykałem się z opiniami użytkowników, którzy twierdzili, że akurat u drabbli można jej brak wybaczyć :P EDIT: Czuję, że autor drabbla łapie się za głowę na jaki temat to zeszło. Stereotypwy żart po prostu bez złych intencji. A zresztą, intencje… W fikcji literackiej możemy wszystko. Otóż, jeśli glowny bohater byłby przykladnym katolikiem to czy miałbym czuć się obrażony, że moje uxzucia z kultu Cthulhu zostały urazone? Do takich abstrakcji to zmierza.

Mam podobne zdanie do ND. 

Ogólnie pseudo-drabbel (ni pies, ni wydra…) nie jest dziełem najwyższych lotów i fantastyki tutaj niewiele (a jest?). Jednak autor (z tego co widzę) uczy się pisania i chyba warto skoncentrować się na dobrych radach a nie wszczynaniu awantur offtopowych. Ogólnie scenka nie była zła. Ponadto gratki dla Ciebie, mszopie, bo masz zadatki… “nie ważne co o Tobie mówią, ważne, że mówią”. Wprowadziłeś tutaj niemałe zamieszanie. I wskazałeś kilkoro “poprawnych” forumowiczów… i też tych “niepokornych”.

Nie jestem homofobem, chyba że ktoś uważa za takiego osobę, która jest przekonana, że wszyscy mają równe szanse bez względu… na WSZYSTKO co nie dotyczy spraw merytorycznych. Wszyscy, bez względy na płeć, kolor skóry, włosów i paznokci, czy preferencje seksualne. Homofobami są Ci, którzy uważają, że mniejszości powinny mieć większe prawa lub być pod wyjątkową ochroną.

Śmieszą mnie (i smucą zarazem) historie, jak ta opisana przez ND. Lub pomysły z czarnoskórym Bondem (Ian Fleming chyba wiedział o czym i o kim pisze… i ten temat można by “mocno” rozwinąć), obowiązkowym przydziałem części nominacjami do Oskarów dla przedstawicieli pewnej rasy, czy to, że pisząc grant naukowy (sic!) należy uzasadniać, że będzie opierał się na równościach, które chyba są konstytucyjną i niepodważalną wartością zarówno UE, jak i państw członkowskich. Tylko autor formularza grantowego wymusza, aby wskazać sposób realizacji tej “równości”, co jest totalnym idiotyzmem IMHO. Wykonawcami powinni być specjaliści niezbędni do przeprowadzenia projektu! Jeśli mam mieć zespół specjalistów-profesjonalistów i mam pięciu białych (to widzę) facetów (tak mi się wydaje) i nie mam pojęcia (bo mnie to nie interesuje) do jakiego boga się modlą (lub czy się nie modlą w ogóle) i z kim uprawiają seks po pracy (to też mam w nosie), to dlaczego mam uzasadniać, że równość względem czegokolwiek innego niż użyteczność tych osób w projekcie jest ważniejsza? Jeśli ktoś mi to wyjaśni, to stawiam piwo – serio!

Panowie powyżej: stanowimy społeczność jaką stanowimy, więc nie wiem czy macie świadomość, że jeden z użytkowników tego forum, całkiem zresztą sympatyczny, w sposób otwarty mówi o swoich zmaganiach z chorobą. Mam w nosie jakieś ideologie i górnolotne dyrdymały, po prostu pomyślałem, że po przeczytaniu tego tekstu może mu się zrobić przykro.

@silver_advent, pisałeś o ludziach na wózkach, którzy mają dystans do swojej niepełnosprawności i przypuszczam, że znając swoje ograniczenia nie czują się gorsi… i nie powinni. 

Czy pisząc o ścigających się dla wygłupów gościach na wózkach byłbym dla Ciebie homofobem piętnującym niepełnosprawność? Uraziłbym całą jeżdżącą na wózkach społeczność? Nie sądzę, bo większość z nich miałaby do tego większy dystans niż Ty. Chyba część ludzi ma w sobie za dużo poprawności a za mało akceptacji siebie i ludzi dookoła. Akceptacji ich inności pod względem fizycznym i pod względem zachowań.

Czy jak opiszę bohatera bez nogi, to obrażę jednonogich? Czy jak opiszę alkoholika, to obrażą się na mnie alkoholicy? Oczywiście można to zrobić w różny sposób, bo i w drwiący, ale wtedy taki pisarczyk będzie skazany przez ogół na ostracyzm.

Nie podoba mi się świat, do którego chcesz wszystkich przekonać, bo świat jest kolorowy. Czasami czarny, czasami szary… ale poza tym ma wszystkie barwy, jakie może sobie autor wymyśleć.

 

Pozdrawiam i wysyłam trochę światła. Niech trafi we wszystkie mroczne zakamarki.

 

 

EDIT: po tylu komentarzach, może odezwałby się autor-prowokator? ;)

 

Spoko, Silver, Dawid ma dystans i się tak łatwo nie obraża. A tak poza tym to team ND i Peter – poprawność polityczna jest wykoślawiana i rozciągana we wszystkim strony i z tolerancja niewiele ma już wspólnego, bardziej służy różnym osobom do tego, żeby się egzaltować lub pokazywać wyższość moralną, wątpliwą zresztą, nad innymi rozmówcami.

Known some call is air am

Ciekawe. Napisałem krótki tekst, który miał wywoływać albo uśmiech, albo "zadziwenie" przedstawioną sytuacją. A w komentarzach co? Rozmowy polityczno-światopoglądowe. Co się tyczy tego, że drabble powinien mieć 100 albo 200 słów, a mój ma 154. Jest takie ładne, łacińskie wyrażenie: LICENTIA POETICA. Ja po prostu stworzyłem swój własny gatunek: drabble stupięćdziesięcioczterosłowny. :) Dziękuję za uwagę.

Jeśli mam mieć zespół specjalistów-profesjonalistów i mam pięciu białych (to widzę) facetów (tak mi się wydaje) i nie mam pojęcia (bo mnie to nie interesuje) do jakiego boga się modlą (lub czy się nie modlą w ogóle) i z kim uprawiają seks po pracy (to też mam w nosie), to dlaczego mam uzasadniać, że równość względem czegokolwiek innego niż użyteczność tych osób w projekcie jest ważniejsza?

Podpisuję się pod tym wszystkimi kończynami.

LICENTIA POETICA.

No, nie znam się na poezji, ale uważam, że to tak nie działa. Jeśli stworzysz poemat długi na czternaście ksiąg i nazwiesz go sonetem, to nikt się z Tobą nie zgodzi. Sonet ma ściśle określoną formę – czternaście wersów, konkretny układ rymów i nie ma przebacz. Z drabblem jest podobnie – można się sprzeczać, czy tytuł wlicza się do długości, ale ma mieć dokładnie 100 słów.

Babska logika rządzi!

Licentia poetica nie dotyczy modyfikacji form czy gatunków o ściśle określonych cechach. Cały numer z pisaniem dribbli (50 słów), drabbli (100) i droubbli (200) polega na tym, żeby narrację zamknąć w dokładnie takiej liczbie słów. Ani jedno mniej, ani jedno więcej. To jest wyzwanie.

Owszem, w antologiach limeryków można spotkać wygibasy tworzone nawet przez uznanych poetów, ale to nie jest fajna praktyka. A raczej rzadko taka zabawa z formą daje naprawdę ciekawe efekty. Ale to też trochę co innego – np. wydłużenie krótkich wersów limeryku – od tego, że po prostu napisałeś szorcika na nienormatywną dla drabblopodobnych form liczbę słów. Gdyby te dodatkowe 50 słów (lepiej, żeby liczba była okrągła) miało jakieś artystyczne znaczenie, np. jakieś powtórzenia czy coś, okej, bo dałoby się zobaczyć świadomą grę z formą i wtedy można by uznać, że to licentia poetica, bo autor pokazuje, że wie, jakie są wymogi formy, ale się nimi bawi.

Możesz zrobić konkurs, w którym zażyczysz sobie tekstów na 154 słowa, możesz w tym konkursie dać margines ± 3 słowa czy dowolnie inaczej. Ale nie będzie to konkurs na drabbla ani droubbla, tylko na szorcika na plus minus 154 słowa.

 

Finklo – z rymami w sonetach jest pewna swoboda, ale w sumie raptem kilka ogólnie przyjętych schematów. Niemniej oczywiście utwór piętnastowersowy sonetem nie będzie, choćby w obrębie czternastu wersów spełniał inne wymagania.

http://altronapoleone.home.blog

No, paczaj, a ja myślałam, że rymy też są narzucone – abba abba, a potem tercyny. Ale skoro mówisz, że jest jakiś wybór, to pewnie masz rację.

Babska logika rządzi!

Tak, dla wczesnych czasów (XIV-XVII w.) sonet włoski i angielski mają różne układy rymów (angielski kilka wzorców), francuski też chyba inną niż włoski, plus w XIX wieku, wchodzą czasem jeszcze inne schematy. U Petrarki pewnie jest tak, jak piszesz, musiałabym zajrzeć, na pamięć znam tylko jeden :D 

http://altronapoleone.home.blog

W schizofrenii występują omamy słuchowe, a wzrokowe nie.

No popatrz, a ja z filmu “Piękny umysł” wywnioskowałam coś innego.

He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...

No popatrz, a ja z filmu “Piękny umysł” wywnioskowałam coś innego.

Cześć!

 

Niezłe, ale w końcówce postawiłeś na opis i to osłabiło odbiór. Gdyby tak ktoś zobaczył bohatera, czytelnik w inny sposób dowiedział się o sytuacji, przekaz byłby silniejszy a twist bardziej sugestywny. Ale taki już urok drabbli – imho diabelnie trudno je pisać, choć wcale nie są takie długie ;-)

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Tak wygląda nie tylko życie w szpitalu (co można zobaczyć na filmach, w książkach, a jak ktoś się postara to i na żywo), ale i na co dzień w mieście.

 

Gdyby spojrzeć na każdą osobą trochę z osobna, to mimo tego, że idzie w tłumie, widzielibyśmy osobę, która jest zupełnie sama. Każdy jest więźniem swojego wyobrażenia świata, a wspólne postrzeganie jest tylko domysłem. Wizja świata to raczej halucynacja zbudowana na podstawie danych dostarczonych przez różne odbiorniki (zmysły). Historia takiej osoby z tekstu różni się od naszej tym, że jesteśmy w stanie dostrzegać to, co umie dostrzec przeciętny człowiek i wierzymy, że to jest fakt.

 

Ja bym w drabblu poszukał innego twista, bo podsumowanie wydarzeń jako halucynację (czy chorobową wizję) jest dość typowym rozwiązaniem. Mimo wszystko, dlaczego nie, można napisać i tak jak zostało to napisane :)

machajcego

Tym bym się zajął przede wszystkim

 

– Gadać szybciej! – zaskrzeczała jakaś kobieta siedząca z tyłu.

Czy tak zachowuje się osoba, która przyszła wysłuchać wszystkich po kolei, by sama móc potem zostać wysłuchaną podczas spotkania? Oczywiście, możemy uznać, że skoro to imaginacja “organizatora”, to nikt nie musi zachowywać się logicznie. Aczkolwiek dla lepszego efektu, postarałbym się jak najbardziej uwiarygodnić wygląd i przebieg spotkania.

 

Koncepcja ciekawa, zaskakująca, chociaż pod koniec można się domyślić, o co chodzi. A gdyby tak na początku nie mówić, że to spotkanie dla chorych psychicznie, tylko zasugerować, że np. jakaś grupowa terapia? A potem, pod koniec, to ujawnić, żeby było większe zaskoczenie.

 

Ogólnie, tekst dobry i mi się podoba :)

Nowa Fantastyka