Ognisty Kwiat

– To fatalny pomysł. Zawracajmy. – Bolan trzymał się kurczowo swoich towarzyszy.

– Cicho! – skarciła go Vastia. 

– Ale las nie jest najlepszym miejscem do chodzenia po nocy – zauważył Bolan.

– Cicho, proszę cię. – Dołączył się do dyskusji Balibor, który podobnie jak Vastia, miał już dość stękania Bolana.

– Ale… – Zająkał się Bolan.

Przystanęli. Vastia odwróciła się, wskazując na Bolana. Przybliżyła się i zagrzmiała:

– Mówię ci, że nie zawracamy. Słuchaj, ja nie odpuszczę rozumiesz? Nie odpuszczę! Muszę porozmawiać z matką. Chociaż spróbować się z nią skontaktować. Bo mam dość kłamstw! Dość! Nie chcę już słuchać mojej ciotki, co ciągle mi wmawia, że matka zginęła podczas najazdu Nordgardu[1]. To nie jest nawet logicznie możliwe! Ona nawet nigdy nie jeździła na północ Sorgardu. Zresztą nawet nie miła możliwości. Także, uwierz mi, że nic mnie nie powstrzyma przed tym, co mam zamiar zrobić.

– Dobrze, ale mów trochę ciszej. Proszę. Nie wiadomo co się czai w lesie. – Błagał Bolan.

Poszli dalej. Cała trójka. Vastia szła myśląc wyłącznie o celu: kamiennym kręgu w agenwarskim borze. Według mapy, którą udało jej się zdobyć u jednego z kupców, krąg znajdował się pomiędzy kolanami dwóch strumyków.

– Ćśśś! – Vastia przystanęła, a za nią pozostała dwójka. – Słuchajcie! To szum wody! Musimy być niedaleko kręgu!

Reszta także się wsłuchała i potwierdziła kiwaniem głowy.

Szli dalej. Vastia prowadziła.

Po jakichś dwudziestu minutach marszu, dotarli. Oczom ich ukazał się wielki ułożony z menhirów krąg. Na środku stał spłaszczony kamień, przypominający stół. Balibor podszedł do kamienia i zobaczył, że jest na nim wyryta dwunastoramienna gwiazda złożona z trzech kwadratów.

Vastia przeszłą się po kręgu i policzyła, że menhirów jest dokładnie dwanaście. Wyryte były na nich jakieś dziwne symbole, których nie rozumiała.

Bolan przyczepił się do Balibora, jak rzep do ogona i nie chciał się oddalić, mimo wyraźnych próśb.

Vastia podeszła do kamienia z wyrytą gwiazdą i oparła się o niego, wpatrując się w symbol.

– Co teraz? – spytał Balibor.

– Teraz musimy rozpalić ogień na tym kamieniu. Masz to krzesiwo i kawałek metalu, o które cię prosiłam?

– Tak, mam. – Balibor wyciągnął z chlebaka krzesiwo i kawałek metalu, który był chyba fragmentem podkowy, po czym podał je Vastii.

– Teraz musimy iść po drewno. Wystarczy zaledwie kilka patyków. Bolan! Chodź. Pójdziesz po drewno.  

– Co? Czemu ja?

– Żebyś przestał się bać i zobaczył, że nic cię tam nie zje. – Vastia pokazała palcem.

– Ale… – zaczął Bolan.

– Już! Idź!

Bolan poszedł ze spuszczoną głową w las. Po chwili wrócił z kilkoma gałązkami.

– No widzisz? Nie było tak strasznie. A teraz dawaj to, co żeś przyniósł. Bolan podał Vastii gałązki. Ta połamała je i ułożyła z nich mały stos, po czym wzięła krzesiwo i zaczęła uderzać o nie kawałkiem metalu. Po kilku uderzeniach udało jej się rozniecić ogień.

Bolan podbiegł do ognia, by schronić się w świetle.

Nagle ogień buchnął, niebezpiecznie blisko twarzy Bolana, który tak się przeraził, że aż upadł na ziemię.

Vastia i Balibor podeszli do płomieni, które co jakiś czas wyrzucały w górę ognistą kulę, która natychmiast znikała.

– Haha! – Zaśmiała się Vastia. – Widzisz? Działa! Patrz teraz.

Balibor uniósł jedną brew, nie wiedząc wyraźnie czego się spodziewać.

Vastia wzięła do ręki kawałek metalu, którym rozpalała ogień i rozcięła wnętrze prawej dłoni i pospiesznie kapnęła krwią w płomienie.

Nagle ogień buchnął na czerwono, a płomienie rozłożyły się niczym kwiat w słońcu.

– Tak, tak, tak! Matko przybywaj! – Krzyknęła na całe gardło Vastia.

Wypowiedziawszy te słowa, poczuła drgania. Drgania, które z każdą chwilą przybierały na sile. Rozejrzała się. Zobaczyła, że to menhiry się trzęsą. I że się… zbliżają?

Tak, zdecydowanie menhiry poruszały się w ich kierunku.

– Co się dzieje? – krzyknął przerażony Bolan.

– Vastia, chyba czas to przerwać. – Powiedział również przerażony Balibor.

– Nie! Nie po to tyle się przygotowywałam, żeby… – zaczęła.

– Nie rozumiesz? – krzyknął Bolan – Tu nie chodzi o to, że tyle i tyle się przygotowywałaś! Tu chodzi o to, żebyśmy przeżyli!

Po chwili kamienie się zatrzymały, tworząc zamknięty krąg, z którego nie było jak uciec. Bolan próbował i skończyło się to dla niego bolesnym upadkiem.

– Balibor! Pomóż mi! – Krzyknął Bolan, załamując ręce.

– Czekaj, chcę zobaczyć, co będzie dalej. – Odpowiedział wyjątkowo spokojnie Balibor.

– Ty też zdurniałeś? – Bolan próbował znów wspiąć się na szczelinę pomiędzy menhirami. Nic z tego.

Vastia wpatrywała się w ognisty kwiat, mając nadzieję, że coś w nim ujrzy. Nie zobaczyła nic.

Ktoś poklepał ją po ramieniu.

– Balibor nie teraz. – Spojrzała w prawo, na obolałego Bolana siedzącego przy menhirze. Patrzył na Balibora, klepiącego ją po ramieniu. Wyglądał na przerażonego i ciężko sapał, z szeroko otwartymi oczami.

– Ej, coś ty za jedna? – Spytał głos. Vastia natychmiast się obróciła. Zobaczyła kogoś, kogo nigdy w życiu nie widziała na oczy, przynajmniej tak jej się zdawało. Był to mężczyzna w średnim wieku, o siwiejących bakach i bujnym zaroście.

– A ty kim jesteś? – powiedziała wyjątkowo zdziwiona.

– Jestem Folbar – odpowiedział mężczyzna. „Folbar”. Vastia skądś znała to imię.

– No, a skąd się tu wziąłeś? – Dopytał Balibor za Vastię, która pochłonięta była oglądaniem twarzy mężczyzny.

– Ja… Nie mam pojęcia. Byłem w domu, popijałem grzańca i nagle patrzę i jestem tutaj.

– Ja-jakie masz zamiary? – spytał Bolan, cały się trzęsąc.

– Ach, stul dziób Bolan! – skarciła go Vastia.

– Chwila, chwila. ­– Folbar spojrzał na Bolana, który jeszcze bardziej się przeraził. – Jesteś Bolan? Syn Agaty i Rokara?

– T-t-tak – wyjąkał Bolan.

– A ty musisz być Balibor – Folbar spojrzał teraz na Balibora, który pokiwał głową potwierdzająco. Folbar aż otworzył usta ze zdziwienia. – To znaczy, że ty… ty… – Pokazał palcem na Vastię – ty jesteś Vastia! Tak! Poznaję cię! Te oczy, te włosy!

– Przepraszam, ale znamy się? I dlaczego jesteś tu ty, a nie moja matka?

– A czy twoja matka miała na imię Liliana?

– Skąd wiesz? – Spytała zszokowana.

– Skarbie. – Vastia aż uniosła brwi ze zdziwienia, że obcy nazwał ją „skarbem”. – Nie poznajesz mnie?

– Nie. Nie poznaję – pokręciła głową Vastia.

– To ja. Twój ojciec. – Chciał pogładzić Vastię po policzku. Ta jednak strąciła jego rękę.

– Niemożliwe. Nie jesteś nim. Mój ojciec uciekł ode mnie i matki, gdy miałam rok. – Vastia pokręciła głową.

– Jak możesz mnie nie pamiętać? – Folbar zacisnął pięści.

– Uwierz mi, mogę, bo cię nie znam człowieku!

– Naprawdę nie przypominasz mnie sobie? A nie pamiętasz tego, jak się bawiliśmy razem? Jak ładnie ci potrząsałem grzechotką? I jak mówiłem: „Zjaw  i duchów się nie boję, zawsze cię obronię”? – Vastia zmrużyła oczy i zastanowiła się chwilę. Te słowa rzeczywiście wydawały się znajome. Tylko nie była pewna, kto je wypowiadał.

Nagle w jej głowie mignęło jakieś zatarte wspomnienie, które natychmiast zniknęło.

– O, a pamiętasz to? – Wziął do ręki niewielki wisiorek na sznureczku, odwiązał go i pokazał Vastii.

– I co to ma być? ­– Vastia uniosła jedną brew.

– To twoje. Nie poznajesz? To fragment twojej pępowiny.

– Nie. Nie możesz być moim ojcem! Jedyną rzeczą jaką pamiętam o nim to było, że miał na lewej ręce… – przyjrzała mu się uważniej. Zobaczyła, że na lewej ręce ma starą bliznę. Wtem odezwały się wspomnienia. „A tą bliznę zrobił mi żarliwiec, podczas drogi do domu”.

– T-tata? – Spytała drżącym głosem.

– Tak, to ja – odpowiedział Folbar. Nagle jego głos wydał się o wiele cieplejszy.

– Tato! – Vastia rzuciła mu się w objęcia. Balibor uśmiechnął się, a wraz z nim Bolan, który widocznie przestał się już bać.

– Dobrze cię znów widzieć córeczko.

– A… a gdzie jest mama? – Spytała niepewnie Vastia. – Bo wywoływałam właśnie ją.

I znów przed oczami Vastii przeleciało wspomnienie. Tym razem było na tyle wyraźne, że dało się coś z niego odczytać. Ujrzała mężczyznę bez twarzy, który dobiera się do jej matki, mimo, iż ta tego nie chce. Widziała, jak mężczyzna ją bije i krzyczy.

Wtedy też przypomniała sobie, że pewnej nocy miała sen, w którym widziała mężczyznę bardzo podobnego do tego Folbara. „Ty durna kurwo! Daj mi to czego chcę, albo popamiętasz!” – Krzyczał mężczyzna.

Ale czy rzeczywiście to mógł być on? Czy to mógł być jej ojciec? Bo jeśli tak, to coś tutaj nie pasowało do siebie. Z opowieści jej rzekomego ojca wynikało, że był on wspaniałym człowiekiem, a wspomnienia mówiły, że był tyranem, który terroryzował swoją żonę i córkę.

– A dlaczego nazwałeś wtedy mamę „kurwą”, kiedy nie chciała ci dać tego czego chciałeś?

– A-ale… Zająkał się Folbar. – O czym ty mówisz? – Jego głos przestał być nagle ciepłą melodią.

– No wtedy, zaraz przed tym, jak ją pobiłeś i zrobiłeś jej krzywdę? – Te słowa ledwo przeszły Vastii przez gardło.

­– Słuchaj, nic takiego nie miało miejsca! – Niemal krzyknął Folbar.

– Jesteś pewien? To dlaczego za każdym razem gdy matka cię wspominała, to mi mówiła, jakim skurwysynem byłeś dla niej i dla mnie?

– Bo zasłużyłyście – szepnął Folban.

– Słucham? Coś ty powiedział?

– Że zasłużyłyście – Znów prawie szeptał.

– Nie słyszę! Powiedz jeszcze raz! – Vastia popchnęła ojca.

– Że zasłużyłyście! – Ryknął Folban. Bolan zatkał uszy, a Vastia pokręciła głową.

– Balibor – Vastia zwróciła się do niego i wyciągnęła otwartą dłoń. – Daj mi szmatę z chlebaka. Musimy zgasić ten ogień.

– Nie odważysz się – Pokręcił głową Folban.

– Czyżby? – Uśmiechnęła się ironicznie. Balibor podał jej właśnie dość dużą szmatę. Na tyle dużą, by zgasić ogień.

– Eh, no nic – westchnął Folban. – Kochanie, sama tego chciałaś. – Wtem wszyscy zobaczyli, jak Folban zaczyna się trząść i upada na ziemię.

– Co… co się dzieje? – Zapłakał Bolan.

Nikt nie wiedział. Wszyscy tylko patrzyli bezradnie jak Folbanowi wypadają włosy, jego głowa się wydłuża i zaczyna z niej wyrastać… poroże? Tak po chwili nikt nie miał wątpliwości, że było to poroże. Głowa Folbana wydłużyła się tak bardzo, że zaczęła przypominać jelenią, tylko pełną ostrych i spiczastych zębów. Ręce również się wydłużyły i zaczęły porastać futrem. Wypadły mu paznokcie u stóp – które zrobiły się na tyle duże, że szmaciane buty pękły – i u rąk, a na ich miejsce wyrosły długie i grube szpony. Przez cały ten czas Folban krzyczał w niebogłosy. Potem krzyk przerodził się w wycie, tak głośne, że wszystkim z uszu popłynęła krew.

Stanął przed nimi wyprostowany, w swojej nowej postaci. Był na tyle wysoki, że czubkami poroża wystawał ponad menhiry. Wszyscy krzyczeli. Bolan najgłośniej.

 – A mogłaś to zachować dla siebie – powiedział tylko, zanim rzucił się na Balibora i wygryzł mu gardło. Potem doskoczył do Bolana, który ze wszystkich sił próbował wspiąć się na menhir i uciec z zamkniętego kręgu. Nic to jednak nie dało, bo Folban złapał go za nogi i zaczął rozciągać na boki, póki nie urwał mu lewej nogi i nie zmiażdżył głowy. Na koniec zostawił Vastię. Ją postanowił zabić szybko. Otworzył paszczę i jednym płynnym ruchem odgryzł jej głowę.

Gdy nastanie świt i myśliwy Wacław z okolicznej wioski wyruszy na polowanie znajdzie zmasakrowane ciała młodych i ogłosi to całej wsi. Po tygodniu przyjedzie wezwany na miejsce czarodziej, by zbadać sprawę. Stwierdzi wtedy, że młodych zabił wendigo – jeden z najniebezpieczniejszych graniczników. Wypowie też te słowa: „Nie ma co zadzierać z drugą stroną”.

 

[1] W latach 676-679 miała miejsce inwazja Nordgardu na Sorgard.