- Opowiadanie: Corrinn - Słoik z weną

Słoik z weną

Dyżurni:

regulatorzy, adamkb, homar, vyzart

Oceny

Słoik z weną

Moczypiórko siedział przy biurku w najdalszym kącie pokoju, trzymając w jednej dłoni długopis, a w drugiej mokrą od łez chusteczkę.

Ryzy papieru dzieliły się na dwa rodzaje – niezapisane i zgniecione. Z odrzuconych usypana była górka, jaką znają jedynie literaccy himalaiści.

– Nie, nie i jeszcze raz nie! To się nie trzyma kupy! To, po prawdzie, nie trzyma się niczego!

Kolejna zmaltretowana kartka spadła na szczyt wzniesienia, powodując niewielką lawinę na wschodnim zboczu.

– Koniec na dzisiaj… – powiedział Moczypiórko, odkładając wilgotną chusteczkę do piórnika i wyrzucając długopis do kosza. – Jestem zbyt zmęczony, aby napisać choć jedno beznadziejne słowo więcej.

Młody pisarz mówił do siebie, co jednak nie jest dziwniejsze od pisania słów, których nikt nie przeczyta. Potarł dłonią czoło, potem zmęczone oczy, aż w końcu uderzył pięściami w biurko.

– Auć.

– Przepraszam – powiedział Moczypiórko. – Często zapominam, jakie jesteś wrażliwe.

– Też byłbyś, gdyby ktoś cię okładał pięściami – syknęło biurko. – Pracuję dla ciebie, chyba powinieneś traktować mnie z szacunkiem?

– Masz zupełną rację – stwierdził pisarz, wiedząc, że kłótnia z meblem nie ma sensu. To tak, jakby kłócić się z zamkniętymi drzwiami, że nie chcą się otworzyć.

Poza tym biurko rzeczywiście miało swoje prawa, które były łamane. Moczypiórko często się złościł, na czym cierpiał przede wszystkim blat, a czasami także szuflady i nóżki. Biurko wielokrotnie miało ochotę go kopnąć, ale ostatecznie kończyło się na potyczkach słownych. Głównie ze względu na to, że nie mogło się ruszyć.

– Idę spać – powiedział. – Ale pewnie nie będę mógł usnąć.

– Policz owce.

Pisarz wybałuszył przekrwione oczy.

– Przecież nie mam owiec. Mój dziadek miał, ale on był pasterzem i…

– Zatem policz owce dziadka – rzuciło głucho biurko. – To pomaga usnąć.

– Eee… Tak, spróbuję.

Pisarz umył się i runął na łóżko jak Krzywa Wieża w Pizie na Plac Katedralny, gdyby jej tylko pozwolić. Po chwili, wbrew temu, co zapowiadał, usnął. Śniły mu się owce, lecz nie mógł ich policzyć. We śnie sam był jedną z nich, czarnym baranem bez nadziei na napisanie książki.

Rankiem obudziło go pukanie do drzwi. W pierwszym odruchu próbował groźnie zabeczeć, aby odstraszyć intruza, ale przypomniało mu się, że na jawie nie jest owcą. Wstał, narzucił szybko byle jakie ubranie i zirytowany nacisnął klamkę.

W drzwiach stał gremlin. Miał duży nos do wywąchiwania okazji i oczy nawykłe do wiercenia dziur w brzuchu. Wyglądał na osobę, która koniecznie chce dokonać transakcji, równocześnie wiedząc, że transakcja właściwie już się dokonała.

– Niczego nie kupię – powiedział Moczypiórko, próbując przybrać ubogi wyraz twarzy, aby odstraszyć sprzedawcę. Nie było to trudne. W końcu był pisarzem przed wydawniczą inicjacją.

– Ależ niczego nie sprzedaję, proszę pana… Wręcz przeciwnie, mam dla pana prezent. Zupełnie za darmo.

Chłopak, który był za młody, aby wiedzieć, że za darmo można dostać co najwyżej świerzbu i zbyt biedny, aby nie skorzystać z okazji, rzekł:

– Proszę mówić dalej.

Gremlin wyjął z przepastnej kieszeni spodni maleńki słoiczek, który wyglądał trochę tak, jakby zaprojektował go Salwador Dali w stanie nietrzeźwości. W zasadzie nie był to słoik, ale wielofunkcyjne pięciowymiarowe naczynie, jedno z tych, które nie tylko przechowają żywność, ale też pomogą ugotować i zabawią się z kucharką.

Moczypiórko zawahał się.

– Co to jest? – zapytał, próbując zogniskować wzrok na przedmiocie, ale ten dwoił mu się w oczach.

– To O-ja-cię-ale-mam-talent-serum, czyli maść na zwiększenie potencjału.

– Zwiększenie potencji? – Moczypiórko zaczął zamykać drzwi, nerwowo sprawdzając, czy ktoś z sąsiadów ich nie słyszy.

But gremlina szybko znalazł się w odpowiednim miejscu, aby zapobiec przerwaniu nici konwersacji.

– P o t e n c j a ł u, proszę pana. Chodzi o to, że dzięki tej maści może pan namalować świetny obraz, nakręcić kasowy film lub napisać bestseller.

Drzwi gwałtownie otworzyły się na pełną szerokość, co nie spodobało się ścianie po przeciwnej stronie.

– Proszę wejść, zapraszam! – zawołał Moczypiórko.

– Przykro mi, ale nie mam czasu – powiedział gremlin, uśmiechając się. – Czeka na mnie jeszcze wielu klientów. Niemniej zostawię panu wizytówkę, na wypadek, gdyby chciał pan dokupić więcej.

– Dokupić? – Umysł pisarza przeszedł ze stanu euforii w stan ostrożności. – Mówił pan, że to za darmo.

– Oczywiście, że tak mówiłem. Pierwszy słoiczek jest za darmo. W ramach promocji marki. Ale biznes jest biznes, nie możemy sobie pozwolić na rozdanie całego magazynu.

Gremlin wręczył pisarzowi O-ja-cię-ale-mam-talent-serum oraz wizytówkę, po czym pożegnał się uprzejmie i odszedł.

Dzień dopiero się rozpoczynał, ale pisarz czuł, że już stało się coś niezwykłego. Dzięki temu spotkaniu jego życie odmieni się. Być może na lepsze.

 

***

 

– Wiesz, jak to stosować? – zapytało biurko, gdy słoik z niebieską mazią znalazł się na blacie. – Podejrzane w dotyku, przynajmniej od spodu.

– Etykieta na pewno wszystko wyjaśni. Poza tym mam wizytówkę pana… – skierował wzrok na nazwisko – …Alemamrabata i jest tu numer komórki, w razie potrzeby zadzwonię.

Biurko spróbowało westchnąć, ale tylko zatrzeszczało.

– I to ma niby pomóc na blokadę twórczą?

– Oczywiście! – Moczypiórko rozpromienił się. – Niedługo będę sławny.

– Aha…

– Co my tu mamy… Ojej, instrukcja jest w obcym języku.

– Co tam jest napisane?

– Nie wiem, jakieś znaczki, szlaczki i piktogramy.

Biurko nie mogło przyjrzeć się etykiecie, ponieważ stolarz, który tchnął w nie życie, spartaczył robotę, zapominając o ważnym życiowym aspekcie – oczach. Wyczuwało jednak problem poważny niby zgraja rozwścieczonych korników.

– Nawet nie przypomina ludzkiego języka.

– Może zadzwoń po pomoc? – Biurko wyglądało na rozbawione.

– Nie – postanowił pisarz. – Przecież to oczywiste. Piszę ręcznie, więc trzeba wetrzeć to w dłonie i… powinno działać.

Wziął do rąk słoik, co nie było proste, gdyż pięciowymiarowe naczynie źle się trzyma w ograniczonych wymiarowo dłoniach, ale w końcu się udało.

– Musisz jeszcze odkręcić wieczko – podpowiedziało biurko, coraz bardziej rozbawione.

– Wiem, wiem.

Niestety, odkręcanie okazało się na tyle skomplikowane, że słoiczek wyślizgnął się pisarzowi i upadł na biurko. Odgłos tłuczonego szkła obwieścił światu, że Moczypiórko nie napisze bestsellera. Przynajmniej w najbliższej przyszłości.

– Co ja zrobiłem! – wykrzyknął chłopak, próbując gorączkowo zebrać kawałki szkła i uratować choć trochę magicznej substancji. Okazało się jednak, że przy zderzeniu z rzeczywistością wena szybko wyparowuje.

Pisarz spojrzał na mebel. Potem podniósł wszystkie czyste kartki, jakie na nim leżały, wrzucił je do kosza na śmieci i wyszedł z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi.

W drewnianym, przeżartym przez korniki umyśle biurka zaczął się rodzić pomysł.

 

***

 

– Ile?!

Głos po drugiej stronie linii cierpliwie tłumaczył:

– Trzy tysiące i ani grosza mniej.

– Nie mam takich pieniędzy! – zawołał Moczypiórko, czując, że stoi nad przepaścią.

– W takim razie… – mówił Alemamrabat – życzę panu dużo natchnienia. Nic więcej nie mogę zaproponować.

Dźwięk przerwanego połączenia uderzył pisarza niczym odmowa wzięcia do antologii.

Moczypiórko rzucił telefon na łóżko i rozpłakał się. W całej swojej karierze nigdy nie był bliżej napisania bestsellera. A teraz okazja przeszła mu koło nosa.

Przypomniał sobie, jak w wieku szkolnym marzył o karierze pisarskiej. Podczas gdy jego rówieśnicy pluli na chodnik i podpierali bramy, on ciężko pracował, aby w przyszłości móc stanąć na półce obok wielkich tego świata. No, przynajmniej w tym samym pomieszczeniu.

W umyśle każdego pisarza są takie sekretne regały, na których kumulują się zapomniane natchnienia, pomysły i, nie wiedzieć czemu, puste butelki. O ile te ostatnie nie zajmują całego miejsca, w sytuacjach kryzysowych można liczyć na odkurzenie tych poprzednich, co z kolei skutkuje inspiracją. Przypomina to odbijanie się od dna, lecz w przypadku literatów bardziej poprawnym określeniem jest „znalezienie właściwego słowa”. Moczypiórko znalazł jedno z nich.

– O, kurwa…

I po chwili dodał:

– Jaki ja jestem głupi!

Aż w końcu:

– Biurko! Ono może mi pomóc! Przecież wchłonęło cały talent zawarty w słoiku…

Pobiegł do pracowni. Przedarł się przez stosy zgniecionego papieru i niemal na kolanach poprosił:

– Pomóż mi, błagam!

Moczypiórko długo tłumaczył, dlaczego biedny mebel ma odwalić za niego całą pracę. Sam nie wiedział jak, ale argumenty wylewały się z niego jak rzeka fałszu ze źródła przebiegłości.

Mebel udawał, że nie słyszy. Następnie przez pewien czas milczał. W końcu się zlitował i oznajmił:

– Włóż do szuflady wszystkie czyste kartki, które masz. Zobaczę, co da się zrobić.

Pisarz podziękował, używając takich zwrotów jak „najlepsze biurko na świecie” i „nowy środek na korniki”, po czym zostawił mebel w spokoju, a sam położył się wcześniej spać. Nie mógł się doczekać, aż praca zostanie ukończona, ale biurko zabroniło podglądać przed świtem.

Przez sen słyszał dziwny dźwięk, jakby chrobotanie tysięcy myszy w tysiącach piwnic. Próbował je policzyć, ale było to niemożliwe.

Obudził się, czując, że słońce razi go przez okno. Niewiele myśląc, wparował do sąsiedniego pokoju, pociągnął szufladę i… ani drgnęła.

– Biurko?

– Uhm…

– Możesz pomóc?

– Mogę.

– Więc?

– Najpierw mi coś obiecaj.

– Tak? – zapytał Moczypiórko, a jego zniecierpliwione oczy żądne czytania niemal wychodziły z orbit.

– Dodasz mnie jako współautora – powiedziało biurko. – Bo domyślam się, że nie pozwolisz, żebym było jedynym podpisanym twórcą.

– Chyba żar… – zaczął. Iskierka niepokoju przez moment zapaliła się w jego głowie. A jeśli dzieło pozostanie w szufladzie na zawsze? Nie może popełnić tego błędu.

– Oczywiście, że tak. – Pisarzowi udało się zmusić mięśnie twarzy do uśmiechu, którego biurko i tak nie widziało. – Dostaniesz nawet swój biogram – skłamał po raz drugi.

– W porządku – rzekł mebel, który, niestety, z powodu niechlujstwa właściciela, niewiele mógł wiedzieć o porządkach i ogólnie pojętej czystości. – Otwieram.

Moczypiórko wziął książkę do ręki i zaczął czytać…

 

***

 

W biurze wydawnictwa „Symbol” trwało wielkie poruszenie. Ludzie i nieludzie przeciskali się i niemal wchodzili sobie na głowę, aby przeczytać fragment albo choć rzucić okiem na rękopis. Naczelna redaktorka była trollem, bo tylko trolle mają dość twarde części ciała i cierpliwość kamienia, aby przetrwać jakoś na tym stanowisku. Teraz jednak czuła, jak miękną jej nogi.

– Pan to napisał? – zapytała, gdyż w spojrzeniu dwudziestoletniego Moczypiórka nie widać było czterdziestu lat doświadczenia, potrzebnych do napisania choć jednego rozdziału czegoś podobnego.

– Oczywiście, że ja – powiedział. – Przecież nie moje biurko.

W sali zagrzmiał głośny śmiech, napędzany wiarą, że oto odkryto żyłę złota.

– Niesłychane – dodała pani redaktor, przekręcając rękopis na kolejną stronę. Przekręcanie kartek w przypadku trolli nie jest rzeczą łatwą, podobnie jak trudno nawleka się igłę w rękawicach bokserskich, ale po trzydziestu latach w zawodzie każdy robi swoje, nie zwracając uwagi na anatomiczne szczegóły.

– Ma pan ogromny talent! Już od pierwszych stron zapowiada się wybitnie! Zwykle nie mówię tego debiutantom, ale… myślę, że pana wydamy.

Moczypiórko był szczęśliwy. Kij z tym, że nie napisał ani słowa. Przecież nikt nie będzie podejrzewał biurka o przejawianie zainteresowań literackich, a już tym bardziej odbierał od niego zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa.

– Pozostaje jeszcze kwestia…

…pieniędzy – dokończyła za niego redaktorka, która wiedziała, o co w tym wszystkim chodzi. Zwłaszcza gdy ma się do czynienia z kimś młodym, kto nie wie, jakie są realia.

Pani troll podrapała się po głowie, czemu towarzyszył dźwięk przypominający skrobanie łyżką koparki po zarośniętym wysoką trawą zboczu. Przeliczała w umyśle potencjalną wartość rynkową Moczypiórka, podzieliła ją przez tysiąc i dla pewności odjęła jeszcze dwa tysiące.

– Możemy panu zaproponować czte… trzy tysiące – powiedziała. – Płatne z góry – dodała pośpiesznie, widząc gasnące zainteresowanie w oczach pisarza.

– To mało, spodziewałem się…

– Jest pan debiutantem.

– Ale mówiła pani…

Tłum zgromadzony wokół przybrał nagle wygląd gęstego, niedostępnego lasu, obojętnego na ludzkie „ale” i „spodziewałem się”.

– Przykro nam, ale nie możemy sobie pozwolić na błąd. Jasne, jeśli książka dobrze się sprzeda, chętnie wydamy kolejne na o wiele bardziej intratnych warunkach – pani redaktor wyraźnie podkreśliła słowo „intratnych”, rozkoszując się jego brzmieniem, co mogło sugerować, że w młodości była pryszczata i całe dnie spędzała w bibliotece, czytając słownik synonimów.

Moczypiórko przeanalizował w myślach wszystkie za i przeciw. „Symbol” był największym i najbardziej prestiżowym wydawnictwem w kraju. U nich ukazały się takie hity jak kryminał „Liść powieszony na drzewie” czy romans „Komu mruczy kot”. Trzy tysiące to mało za bestseller, ale pozostaje również sława, której nie da się przeliczyć na pieniądze.

– Zgadzam się – powiedział głosem, którym można by zatwierdzić każdą umowę.

– Zatem zapraszam do pokoju obok, gdzie dogadamy szczegóły… – powiedziała kobieta troll, wiedząc, że rybka połknęła haczyk, a spławik już cyka na tafli jeziora.

 

***

 

Pierwszy nakład rozszedł się w przeciągu miesiąca. Drugi po tygodniu. Trzeci sprzedał się, zanim jeszcze opuścił drukarnię.

Powiedzieć, że książka podpisana nazwiskiem Moczypiórka okazała się sukcesem, to tak, jakby rzec, że Mount Everest to spora góra. W księgarniach postawiono osobny regał. Nad półkami znalazła się tabliczka z zupełnie nową kategorią książek – powieści wybitne. Nie trzeba chyba nadmieniać, dla kogo była zarezerwowana.

Wywiady, spotkania, błysk fleszy… To wszystko stało się udziałem chłopaka, o którym jeszcze niedawno nikt nie słyszał. Pytany, co jest potrzebne, aby osiągnąć taki poziom, odpowiadał z uśmiechem:

– Wystarczy papier, dobre biurko i nieco rozlanego talentu.

Wszyscy śmiali się, uznając wypowiedź świeżo upieczonego autora za żart. W tym przypadku było tam ziarno prawdy. A może i cała cysterna.

– Jest pan bardzo skromny – dodawali, poklepując go po plecach.

Lecz nagłe szczęście nie wiąże się tylko z przyjemnościami.

Pewnego dnia, gdy był na spotkaniu autorskim, otrzymał bardzo niezręczne, choć oczywiste pytanie:

– Kiedy kolejna książka?

Tłum słuchaczy zamienił się w uosobienie zbiorowej ciszy.

Moczypiórko na chwilę się zawiesił, ale szybko odzyskał równowagę. Spokojnie i bez drżenia głosu odpowiedział:

– Pisanie to maraton, w którym pierwszy na mecie nie zawsze wygrywa.

Wypowiedź nie spodobała się pani redaktor. Po spotkaniu zatrzymała go w drzwiach sali konferencyjnej, specjalnie powiększonej o dwa tysiące miejsc, aby pomieścić wszystkich zainteresowanych. Lecz nawet w tak olbrzymim pomieszczeniu kobieta wyglądała, jakby zajmowała większą część przestrzeni. Jej spojrzenie było jak fałszywy przyjaciel, niby miłe i lojalne, ale wykazujące bliskie pokrewieństwo ze żmiją zygzakowatą.

– To jak, kiedy następna powieść? – zagadnęła, niby mimochodem, ale jej głos zabrzmiał jak maczuga nad głową niskiego i chudego Moczypiórka.

Pisarz poprawił okulary, próbując ukryć zakłopotanie.

– Nie wiem – przyznał szczerze. – To wymaga czasu.

– Tak, jasne… – zgodziła się kobieta. – Przypominam jednak, że na mocy naszej umowy musi pan dotrzymywać pewnych… terminów. A najbliższy kończy się za cztery miesiące.

Mózg pisarza nie lubi niektórych słów, które brzmią negatywnie i ostatecznie. Jednym z nich jest termin. Ponadto Moczypiórko, owszem, podpisał umowę, nawet przeczytał akapity napisane małym drukiem i znikającym atramentem. Niestety, zapomniał, że trzeba jeszcze brać to wszystko pod uwagę.

Nagle w głowie zaświeciła mu żarówka. Światło było wyraźne, mocno pobudziło neuroprzekaźniki do działania, wprawiło w drgania korę mózgową, aż w końcu dotarło do języka.

– Książka będzie za dwa miesiące.

– W porządku. – Redaktor nie czuła zaskoczenia. – Bardzo dobrze.

Odeszła krokiem, który dudnił w uszach pisarza jeszcze na długo po tym, jak zniknęła w czeluściach biurowca. Gdzieś tam, w budynku wydawnictwa, tysiące mrówek pracowało, aby on mógł kąpać się w blasku sławy. Nie mógł ich zawieść.

Biurko, pomyślał. Ale najpierw muszę udać się na zakupy.

 

***

 

– Wiedziałem, że jeszcze się zobaczymy! – Głos gremlina Alemamrabata rozległ się w sklepiku, wypełnił go, odbił się od wzmocnionych ścian i grubych kuloodpornych szyb i uderzył w niczego się niespodziewającego Moczypiórka, który aż podskoczył.

– Przepraszam – dodał pośpiesznie sprzedawca. – Co podać?

– To, co ostatnio – rzekł Moczypiórko konspiracyjnym tonem, ściszając głos do szeptu i nadając mu barwę tak neutralną, jak to tylko możliwe. Czuł się, jakby robił coś wstydliwego.

– Oczywiście, proszę pana. – Gremlin jak najdyskretniej wyciągnął spod lady słoiczek z niebieską substancją. – Mieliśmy świeżą dostawę, proszę więc stosować z umiarem.

– Tak, tak, wiem – rzekł Moczypiórko, równocześnie kładąc przed goblinem zwitek banknotów. Pieniądze nie mają w zwyczaju dematerializować się na oczach klienta, w tym przypadku zrobiły jednak wyjątek. Równocześnie coś w jednej z kieszeni Alemamrabata znacznie zwiększyło swoją objętość.

– Muszę przyznać, że zna się pan na swoim fachu – przyznał pisarz, nie do końca rozumiejąc, kiedy transakcja się rozpoczęła, a kiedy dobiegła końca. – W każdym razie życzę miłego dnia.

Gdy wychodził, coś mu przyszło do głowy. Odwrócił się i spojrzał badawczo na gremlina.

– Czytał pan moją powieść?

– Nie mam czasu – odpowiedział sprzedawca. – Wolę w tym czasie oddawać się rozrywkom. Na przykład zarabiać pieniądze.

– Rozumiem.

Gdy pisarz wracał do domu, minął sklep meblowy. Nawet go nie zauważył. W pewnym momencie wydało mu się tylko, że się ochłodziło. Zatarł dłonie i pośpiesznie oddalił się w kierunku ciepłego łóżka.

 

***

 

Otworzył drzwi i usłyszał, że radio nadaje listę przebojów. Czyżby go nie wyłączył? I dlaczego nie zamknął drzwi, oddzielających pracownię od reszty domu? Aż tak śpieszył się na spotkanie fanów, że zapomniał o ostrożności? A jeśli biurko usłyszało „live” z konferencji? Nie może się dowiedzieć, że nie ma go na okładce!

– Cześć, biurko! – powiedział najsłodziej, jak tylko mógł. Gdyby głos mógł być tortem, ten zdobyłby pierwszą nagrodę w konkursie cukiernictwa.

Milczenie.

Moczypiórko zawahał się.

– Jaki ze mnie głuptas, nie wyłączyłem radia! – zaśmiał się.

Biurko trwało w tym samym miejscu, ale miejsce wyglądało inaczej. Niby nic się nie zmieniło, ale podświadomie pisarz czuł, że stało się coś złego.

Wyłączył radio, zamknął drzwi, które zaskrzypiały przeraźliwie i pomału podszedł do biurka. Położył rękę na blacie. Był znacznie zimniejszy niż zazwyczaj.

– Biurko? – zapytał.

Lecz biurko nie słyszało go. Być może gdzieś, w innym świecie, jego personifikacja siedzi na rajskiej plaży i popijając smar do zawiasów, rozkoszuje się popołudniowym słońcem. Możliwe, że nie ma tam korników, a dzielni konserwatorzy-aniołowie dbają, aby każdy był w dobrej formie. Lecz w pracowni znajdowała się teraz tylko jedna czująca osoba.

– Mam dla ciebie prezent – powiedział niepewnie, jeszcze nie rozumiejąc sytuacji. – Gdzieś to schowałem… O, mam. Środek na korniki. Kupiłem go w zeszłym miesiącu, ale jakoś nigdy nie było okazji, aby ci go wręczyć.

Pot wystąpił mu na skronie. Jeszcze nigdy nie czuł się tak bardzo, bardzo samotny.

– Biurko? – spróbował znowu, ale i tym razem bez sukcesu.

Usiadł na krześle, bo nogi ugięły się pod nim, jakby ktoś nagle wyciągnął z nich mięśnie i wstawił tam watę. Nie chciał płakać, ale nie mógł się powstrzymać. To tylko biurko, próbował sobie tłumaczyć, nawet nie wiadomo, czy naprawdę było żywe…

Przez następny tydzień nie wychodził z domu, aż w końcu zmusiły go to tego potrzeby codziennego życia.

 

***

 

Gdy nieco doszedł do siebie, przypomniało mu się, że musi napisać książkę. Nie usiadł przy biurku. Teraz, gdy stało się tylko kawałkiem drewna, nie potrafił. Było w tym coś niestosownego.

Przycupnął na brzegu łóżka i spojrzał na trzymaną kartkę. Jej biel wydała mu się przerażająca.

– No, dobrze… – zaczął i umilkł. Mówienie, kiedy nikogo nie ma, jest bezcelowe. Nie mógł zebrać myśli. Były zupełnie jak dzieci, które rozbiegły się po boisku i nie słuchały gwizdka trenera. Albo jak kawałki zwierciadła, które po potłuczeniu i sklejeniu już nigdy nie będą tym samym lustrem.

O-ja-cię-ale-mam-talent-serum czekało na niego. Leżało na półce, w zasięgu nie tylko wzroku, ale i rąk Moczypiórka. Powodowany rozpaczą i nadzieją, sięgnął po nie, po czym z najwyższą ostrożnością otworzył słoik. Zaczął smarować dłonie. Niebieska substancja szybko odparowała. Pisarz poczuł, że dłonie są jakby nawilżone, ale poza tym nie wydarzyło się nic niezwykłego.

Zaczął pisać. Skreślił i napisał znowu. Znów skreślił i sięgnął po słoik. Zużył resztę, nie patrząc do wnętrza. Nikt nie wie, co znajduje się na dnie tak cudacznego naczynia, ale może lepiej nie sprawdzać.

Próbował jeszcze przez pół godziny, ale nie napisał nic, co nadawałoby się do czegokolwiek innego, niż na podręcznikowy przykład tekstu ledwie poprawnego.

– Ono rzeczywiście miało talent… – powiedział. – Musiało tylko wydarzyć się coś, żeby… żeby uwierzyło, że może to zrobić…

Wstał i ociężałym krokiem ruszył do pracowni. Otworzył szufladę biurka i znalazł tam krótki list. Nie był szczególnie zaskoczony.

 

Jeżeli to czytasz, wiedz, że darzę Cię sympatią. Wiem, co zrobiłeś, ale nie gniewam się na Ciebie, ponieważ Twoje marzenie spełniło się i nie chcę zakłócać Twojej radości. Dziś mija moja gwarancja. Prawdopodobnie, zanim wrócisz do domu, stanę się tylko zwyczajnym meblem. Korzystaj ze mnie nadal, nie mam nic przeciwko. Pamiętaj jednak, że talentu nie da się kupić, a jedyne, na czym możesz naprawdę polegać, to Twój własny rozum i ciężka praca.

 

Całusy,

Twoje biurko

 

Pisarz wiedział, że nie da rady napisać w ciągu paru tygodni książki, która dorówna dziełu biurka. W następnym wywiadzie zwierzył się ze wszystkiego dziennikarzom, którzy uznali go za wariata i więcej o nic nie pytali. Wydawnictwo zerwało z nim kontrakt.

Moczypiórko zaszył się w swym ciemnym pokoju i pisał. Nie wiedział, dokąd go to zaprowadzi, ale chciał spróbować jeszcze raz. Nie miał innego celu w życiu.

Zrozumiał, że pisanie to niebezpieczna żegluga.

I że on stoi za sterem.

Koniec

Komentarze

Komentarz będzie pisany na bieżąco.

 

Początek nie jest odkrywczy, ale sympatyczny, każdy z nas był takim pisarzem i każdy miał chwile słabości, kiedy niczego ciekawego nie mógł wymyślić. Ja nawet załapałam się na czasy pisania na papierze, choć akurat kartek nie rzucałam na wielkie stosy. Te stosy zresztą trudno sobie wyobrazić, chyba że kartek byłoby naprawdę dużo. Ale tego się nie czepiam, bo opowiadanie jest humorystyczną abstrakcją. :)

 

Rozmowa z biurkiem – widać, że się kolegują. Ciekawi mnie teraz, czy biurko faktycznie ożyło, czy może to majaki autora zmęczonego długim pisaniem. Skojarzyło mi się to z pewnym komiksem czytanym za dzieciaka w „Kaczorze Donaldzie”, tam też meble żyły, dzięki wynalazkowi Diodaka. Na koniec chyba się zbuntowały, zobaczymy jak będzie tutaj.

 

– zatem po­licz owce dziad­ka

 

Duża litera uciekła. ;)

 

przy­brać ubogi wyraz twa­rzy, aby od­stra­szyć sprze­daw­cę. Nie było to trud­ne. W końcu był pi­sa­rzem przed wy­daw­ni­czą ini­cja­cją.

 

Jeżeli mamy zdanie „Nie było to trudne”, to raczej usunęłabym to „próbował”, bo pokazuje, że tylko próbował, a drugie zdanie sugeruje coś innego.

 

Ale abstrahując od tego czepialstwa, ten fragment autentycznie mnie rozbawił. Podoba mi się też, jak kreujesz świat, używasz nietypowych porównań, czyta się lekko, przyjemnie.

 

Chło­pak, który był za młody, aby wie­dzieć, że za darmo można do­stać co naj­wy­żej świerz­ba i zbyt bied­ny, aby nie sko­rzy­stać z oka­zji

 

He he, lubię tego narratora, trafia w punkt.

 

Postać gremlina też dobrze wprowadzona, opowiadanie ma właściwe tempo, nie przedłużałeś początku, a to na plus.

Jedyne, czego się czepię, to może choć jedno zdanie więcej o gremlinie, żeby go lepiej ukazać.

 

Cała rozmowa jest zabawna i utrzymana na podobnym poziomie. Co do słoiczka, to skojarzył mi się z narkotykiem z „Jestem bogiem”. ;) Tutaj oczywiście na plus motyw fantasy.

 

Pan Alemamrabat

Dobre :D

 

O, pisarz nie dostał nic z o-ja-cię-ale-mam-talent, zaskoczyłeś mnie pozytywnie. Biurko wpadło na pomysł i ta świeżość opowiadania bardzo mi się podoba. :)

 

Dźwięk prze­rwa­ne­go po­łą­cze­nia ude­rzył pi­sa­rza ni­czym od­mo­wa wzię­cia do an­to­lo­gii.

 

Nie tylko to porównanie, ale ogólnie wszystkie w tekście są zabawne i takie nowe, przynajmniej w moim odczuciu. Bawisz się słowami, co Ci wychodzi naprawdę dobrze.

 

Hahaha, ten tekst mnie rozwalił:

 

W całej swo­jej ka­rie­rze nigdy nie był bli­żej na­pi­sa­nia be­st­sel­le­ra.

 

Dalej to chyba trzeba by wkleić większość fragmentów, trafiłeś idealnie w moje poczucie humoru, jest zabawnie, ciekawie, nie mogę się doczekać, co też za książkę napisało biurko. :D

 

– Oczy­wi­ście, że ja – po­wie­dział – prze­cież nie moje biur­ko.

 

Znowu się zaśmiałam. :D

 

Ogólnie atmosfera w redakcji świetnie nakreślona, tworzysz napięcie. Podoba mi się, że wciąż nie wiemy, co zawiera ten bestseller, a jednocześnie cała sytuacja w redakcji jest opisana tak samo zabawnie i ciekawie jak reszta tekstu. To duża sztuka, żeby stworzyć coś, co tak przyciągnie czytelnika, że musi zobaczyć zakończenie, a jednocześnie po drodze dostaje kolejne smaczki i nie czuje zniecierpliwienia, tylko wciąż dobrze się bawi. ;)

 

– Wy­star­czy pa­pier, dobre biur­ko i nieco roz­la­ne­go ta­len­tu.

 

He he, te żarty nie przestaną mnie bawić.

 

Trochę za szybko przeskoczyłeś do chwili, w której Moczypiórko jest tak sławny, nie pokazując interakcji z biurkiem, zabrakło mi tego, biorąc pod uwagę, że to biurko odwaliło całą robotę i oczekiwało czegoś w zamian, a dopiero po miesiącu się dowiedziało przypadkiem.

 

Moment, w którym biurko przestaje się odzywać, jest inny niż reszta opowiadania, ale mi to nie przeszkadza.

 

– Ono rze­czy­wi­ście miało ta­lent… – po­wie­dział. – Mu­sia­ło tylko za­dziać się coś, żeby… żeby uwie­rzy­ło, że może to zro­bić…

 

Świetne. A jednak magiczny słoik nie był tym, czym mógł być. Znowu zaskoczyłeś.

 

List od biurka i cała końcówka – niesamowite. Z takiego lekkiego humoru przeszedłeś do tego, co najważniejsze – żeby pisać i próbować. Nikt nie zrobi tego za nas, a oprócz talentu trzeba jeszcze mieć trochę szczęścia, samozaparcia i wiary w siebie. Podoba mi się też, że łamałeś schematy, zaskakiwałeś i stworzyłeś świat, który mnie wciągnął. Językowo nie mam nic do zarzucenia.

 

Pozdrawiam,

Ananke

Ananke

 

Serdecznie dziękuję za komentarz. Cieszę się, że trafiłem w Twoje poczucie humoru ;) Bardzo mi miło. Zawsze odczuwam ulgę, gdy pierwszy komentarz jest pozytywny.

 

Pozdrawiam!

Drugi komentarz też jest pozytywny. Zabawne porównania i zabawa słowami to jest to, co miś lubi.

Wprawdzie myślał, że biurko się obrazi za niedotrzymanie obietnicy o współautorstwie i np. zemści się pisząc gniota, ale wybrane przez Ciebie rozwiązanie też dobre. Miś się uśmiechał czytając. Dobre na początek dnia z NF.

Pamiętaj jednak, że talentu nie da się kupić, a jedyne, na czym możesz naprawdę polegać, to twój własny rozum i ciężka praca.

Warto pamiętać. :)

Corrinn, idealnie trafiłeś w moje poczucie humoru, więc miałam sporo radości przy czytaniu. ;) A co do ulgi przy pierwszym komentarzu pozytywnym, to wiem, o co chodzi. :)

 

Wprawdzie myślał, że biurko się obrazi za niedotrzymanie obietnicy o współautorstwie i np. zemści się pisząc gniota

I dlatego opowiadanie tak fajnie burzyło schematy. :)

Cześć, Corrinn.

To jest dobre! 

– Ono rzeczywiście miało talent… – powiedział. – Musiało tylko zadziać się coś, żeby… żeby uwierzyło, że może to zrobić…

Trochę za szybko rozumuje. To mnie wybiło z rytmu. 

Historia wciąga od początku i nie chce wypuścić. Od razu zakładasz na czytelnika haczyk. Zadajemy sobie pytanie, dlaczego biurko mówi? 

Przyjaźń między człowiekiem, a meblem przedstawiłeś naprawdę dobrze. Jest przesłanie, jest klimat i są wiarygodne postacie. 

Lekturę uważam za udaną i nie żałuje czasu na nią poświęconego.

Nad udaniem się do klikarni, muszę pomyśleć. 

Pozdrawiam! 

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Koala75

Dziękuję za odwiedziny :)

 

Młody pisarz

Cieszę się, że czas poświęcony lekturze uważasz za udany ;)

Po kliknięciu sześciu punktów czuję się zwolniony z pisania długiego komentarza. Bo co napiszę? Że podobało się? Zabawne porównania, zręczne opisy? Gdyby takimi nie były, nie spodobałyby mi się i nie klikałbym. :-)

AdamKB

Dziękuję! Lubię czasem pożonglować słowem. Choć wiele piłeczek zgubiłem po drodze i pewnie niejedna mi jeszcze upadnie. :D

:-) No to co z tego? Podniesiesz i wykorzystasz w następnym serwie. :-)

Interesujący tekst. Miejscami zabawny, miejscami gorzki. Ogólnie sympatyczny.

To nieładnie tak okłamywać biurko, ten autor nie zasłużył sobie na taki mebel.

Jak to się stało, że za pierwszym razem facet nie umiał otworzyć słoika, a za drugim nie miał żadnych problemów?

Biurko niby było stare, przeżarte kornikami, a tu nagle gwarancja mu się skończyła?

Babska logika rządzi!

Finkla

 

Jak to się stało, że za pierwszym razem facet nie umiał otworzyć słoika, a za drugim nie miał żadnych problemów?

Ludzie uczą się na swoich błędach. Nazywamy to doświadczeniem. :)

 

Biurko niby było stare, przeżarte kornikami, a tu nagle gwarancja mu się skończyła?

Jak powszechnie wiadomo, gwarancja na gadające biurka jest znacznie dłuższa niż na zwykłe. Jednakże w życiu każdego przychodzi taki czas, kiedy trzeba sobie powiedzieć: wystarczy, spakować tobołek, zarzucić go na plecy i wymaszerować w obce strony.

 

Dziękuję za komentarz i klika :D

Jestem zachwycona Twoim tekstem Corrinn :)

Nie wiem skąd wziąłeś ten cudowny pomysł, trochę mi tutaj wybrzmiewa Teksański Hey’a, ale być może nadinterpretuję.

Pozdrawiam :)

Ale ładne, zabawne, nie pozbawione refleksji, absurdalne i gorzkie. Pięknie napisane!

Skarżypytuję, znaczy  klikam. :-)

 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

MaLeeNa

 

Na pomysł wpadłem trochę przypadkiem, po prostu nagle przyszło mi do głowy, aby napisać o słoiku z weną pisarską i o pisarzu, który ma blokadę twórczą, potem nieco udoskonaliłem fabułę i wyszło, co wyszło. :) Również pozdrawiam i dziękuję!

 

Asylum

 

Pięknie dziękuję. :)

Świetny tekst! Dobry humor. Były prawdziwe emocje. Wciągnęło mnie od początku i nie puściło do samego końca. Spodziewałem się innego rozwinięcia akcji, ale zakończyłeś lepiej niż to, co mi przyszło do głowy. Jeden z fajniejszych tesktów jakie ostatnio czytałem. Polecam do biblioteki. 

kronos.maximus

 

Cieszę się i dziękuję za polecenie do biblioteki! To bardzo motywujące. Pozdrawiam :)

Opowiadania spod znaku “niespełniony pisarz” zawsze wydają mi się przewidywalne i niestety z tym nie było inaczej. Nie sądzę, aby na długo utkwiło mi w pamięci. Brak mu oryginalności i choć częściowo nadrabia to abstrakcja – gadające biurko, troll i inne takie – to jednak moim zdaniem nie wystarczy. Przydałoby się coś, co przełamie ten ogólny schemat tego typu teksów.

Nie zmienia to faktu, że to fajne, luźne opowiadanie z walorem humorystycznym. Przeczytałam z przyjemnością i kilkakrotnie wywołało szczery uśmiech na mojej twarzy.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Verus

 

Dzięki za komentarz :D

No cóż, temat może wielokrotnie eksploatowany, ale za to bardzo dla nas, pisarzy, ważny :)

Bardzo fajny tekst do przeczytania i podumania nawet. Przypomniałem sobie o moich biurkach, ile musiały przeżyć trudnych chwil (szczególnie to pomazane pastelami).

 

Dużo mi się tu podoba, nie przeszkadza mi ogranie tematu pisarstwa. Kilka rzeczy jednak wymienię.

 

W okół ciekawej historyjki malują się dość stereotypowe obrazki, np:

pani redaktor wyraźnie podkreśliła słowo „intratnych”, rozkoszując się jego brzmieniem, co mogło sugerować, że w młodości była pryszczata i całe dnie spędzała w bibliotece, czytając słownik synonimów.

Nigdy nie byłem fanem tego sformułowania, takie maniakalne wspominanie o “pryszczatości” zauważyłem tylko w pewnym polskim czasopiśmie (niegdyś miesięczniku) i służyło ono raczej niezbyt miłemu określeniu młodych chłopaków, oglądających treśct “18+”. “Pryszczaci” jako określenie wydają mi się reliktem, niekoniecznie pięknym i użytecznym. Oczywiście to moje spostrzeżenie, nie wiem jak widzą to inni :). To jest jednak zdanie narratora, a nie bohatera. W innym miejscu, narracja przebiega tak:

W umyśle każdego pisarza są takie sekretne regały, na których kumulują się zapomniane natchnienia, pomysły i, nie wiedzieć czemu, puste butelki. O ile te ostatnie nie zajmują całego miejsca, w sytuacjach kryzysowych można liczyć na odkurzenie tych poprzednich, co z kolei skutkuje inspiracją. Przypomina to odbijanie się od dna, lecz w przypadku literatów, bardziej poprawnym określeniem jest „znalezienie właściwego słowa”. Moczypiórko znalazł jedno z nich.

Widać więc, że narrator to dość ułożony człowiek i umie sprytnie dokopać bohaterowi. Więć co się z nim stało, ze nagle poleciał w redaktorski banał? Ja odbieram te pryszcze bardziej jako jakąś naleciałość, niż świadomy akt twórczy.

 

Poza tym metafory. Góra – więc Everest, wieża – więc krzywa wiadomo gdzie. Dopisał bym Pana Alemamrabata, ale z jakichś względów ta pozornie “zbyt śmieszna i nawiązująca” nazwa wypada dobrze ;).

 

Podsumowując – odbiór był pozytywny. Naprawdę nie miałem ochoty czytać w tej temperaturze i myślę, że byłem źle nastawiony. Ale tekst wytrzymał te warunki i zmienił pogodę (przynajmniej ducha).

– Zwiększenie potencji? – Moczypiórko zaczął zamykać drzwi, nerwowo sprawdzając, czy ktoś z sąsiadów ich nie słyszy.

But gremlina szybko znalazł się w odpowiednim miejscu, aby zapobiec przerwaniu nici konwersacji.

– P o t e n c j a ł u, proszę pana.

:D:D

 

Zabawne i sprawnie napisane. Podchodziłam trochę sceptycznie do kolejnego tekstu pisaniu (i jak to trudno, ojojojoj, gdzie ta wena), ale udało się uniknąć tonu jojczącego. Podoba mi się imię Moczypiórko.

 

Zgadzam się z uwagami Vactera co do “pryszczatości”. Też przykuło moją uwagę w trakcie czytania.

Kosmos to bazgranina byle jakich wielokropków!

Corrinnie, niezmiernie podoba mi się Twój pomysł. Bardzo umiejętnie połączyłeś absurd ze świetnej jakości humorem, dzięki czemu powstało opowiadanie, którego lektura rozbawiła mnie i odprężyła.

I tylko szkoda, że wykonanie, niestety, pozostawia nieco do życzenia.

 

i zi­ry­to­wa­ny po­cią­gnął za klam­kę. → …i zi­ry­to­wa­ny po­cią­gnął klam­kę.

 

pró­bu­jąc przy­brać ubogi wyraz twa­rzy… → Na czym polega ubogość wyrazu twarzy?

 

za darmo można do­stać co naj­wy­żej świerz­ba… → …za darmo można do­stać co naj­wy­żej świerz­bu

 

– Może za­dzwoń po pomoc? – biur­ko wy­glą­da­ło na roz­ba­wio­ne.– Może za­dzwoń po pomoc? – Biur­ko wy­glą­da­ło na roz­ba­wio­ne.

Sugeruję powtórkę wiadomości o zapisywaniu dialogów.

 

po­cią­gnął za szu­fla­dę i… ani drgnę­ła. → …po­cią­gnął szu­fla­dę i… ani drgnę­ła.

 

która wie­dzia­ła, o co w tym wszyst­kim się roz­cho­dzi. → …o co w tym wszyst­kim ­cho­dzi.

 

– W po­rząd­ku – Re­dak­tor nie czuła za­sko­cze­nia. – Bar­dzo do­brze. → Brak kropki po pierwszej wypowiedzi.

 

który dud­nił w uszach pi­sa­rza jesz­cze na długo po tym, jak znik­nę­ła w od­mę­tach biu­row­ca. → …który dud­nił w uszach pi­sa­rza jesz­cze długo po tym, jak znik­nę­ła w czeluściach biu­row­ca.

 

– Oczy­wi­ście, pro­szę pana – grem­lin jak naj­dy­skret­niej wy­cią­gnął spod lady sło­iczek z nie­bie­ską sub­stan­cją. → – Oczy­wi­ście, pro­szę pana.Grem­lin jak naj­dy­skret­niej wy­cią­gnął spod lady sło­iczek z nie­bie­ską sub­stan­cją.

 

usły­szał, że radio gra listę prze­bo­jów. → …usły­szał, że radio nadaje listę prze­bo­jów.

 

się­gnął po nie, po czym otwo­rzył z naj­wyż­szą ostroż­no­ścią słoik. → …się­gnął po nie, po czym z naj­wyż­szą ostroż­no­ścią otworzył słoik.

 

– Mu­sia­ło tylko za­dziać się coś, żeby… żeby uwie­rzy­ło→ – Mu­sia­ło tylko wydarzyć się coś, żeby… żeby uwie­rzy­ło

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Co-to-sie-zadziewa;15693.html

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Zadziac-sie;21114.html

 

nie gnie­wam się na Cie­bie, po­nie­waż twoje ma­rze­nie… → nie gnie­wam się na Cie­bie, po­nie­waż Twoje ma­rze­nie…

 

to twój wła­sny rozum… → …to Twój wła­sny rozum…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Vacter, mindenamifaj

 

Serdecznie dziękuję za komentarze :)

 

Reg

 

Dziękuję za łapankę błędów, których nie zauważyłem przy samodzielnej korekcie. Cieszę się, że się podobało. :D

Bardzo proszę, Corrinnie. Miło mi, że mogłam pomóc. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Okazało się jednak, że przy zderzeniu z rzeczywistością wena szybko wyparowuje. 

Oj jakie to piękne, jakie prawdziwe. Za samo to zdanie należy się pió…słoiczek.

W drewnianym, przeżartym przez korniki umyśle biurka zaczął rodzić się pomysł. 

Noo, tutaj wreszcie mnie to opowiadanie prawdziwie zainteresowało.

 

A za zakończenie powinienem się na Ciebie, autorze obrazić, bo ono obraża inteligencję czytelnika, czyli między innymi moją.

Po głębokim zastanowieniu, postanowiłem jednak się nie obrażać i za całą przyjemność czytania (z wyjątkiem oczywiście samiutkiego zakończenia) zgłosić opowiadanie do biblioteki.

Ujęło mnie przede wszystkim swoją płynnością, lekkością i nienachalnym humorem. Odnajduję w nim wątki autobiograficzne – i Twoje i moje.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Corrinnie, dokonałeś poprawek, więc mogę udać się do klikarni. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nadal jednak nie wiem, czy można "pociągnąć za klamkę" czy "pociągnąć klamkę", dla mnie pierwsza forma też jest w porządku, ale może się mylę :) nie mogę w słowniku znaleźc odpowiedzi.

 

Fizyk111

 

Dziękuję :) Fajnie, że jednak postanowiłeś się nie obrażać

Świetne opowiadanie! Bardzo mi się podobało.

Zastanawiałam się podczas lektury do czego to zmierza, bo w mojej głowie jedynym wytłumaczeniem było to, że niebieska maź kumuluje zasoby talentu, polotu, błyskotliwości rozłożone na całe życie i po jej zastosowaniu stworzy się arcydzieło, ale będzie się wyzutym, beznamiętnym, szarym przedmiotem (jak później biurko? – bez urazy). Znalazłeś inne wyjaśnienie, którego się nie spodziewałam. Był tam morał i dużo bardziej pasował do lekkości opowiadania. Szkoda, że sprzedawca był oszustem. Bawiłam się przednio!

 

*edit

Jeden czep: biurko nie mogło przyjrzeć się zbyt dobrze – raczej w ogóle, bo nie miało oczu?

Nadal jednak nie wiem, czy można "pociągnąć za klamkę" czy "pociągnąć klamkę", dla mnie pierwsza forma też jest w porządku, ale może się mylę :)

Corrinnie, możesz pociągnąć koleżankę za warkocz, kolegę za ramię, marchew za nać, gdy wyrywasz ją z grządki, ale nie bardzo wiem, za co chcesz pociągnąć klamkę. Mogłabym jeszcze zrozumieć, gdybyś przy otwieraniu drzwi pociągnął je za klamkę, ale samo pociąganie za klamkę, choć często używane w mowie potocznej, moim zdaniem, nie brzmi najlepiej.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

M.G.Zanadra

 

Poprawione :)

 

Zastanawiałam się podczas lektury do czego to zmierza, bo w mojej głowie jedynym wytłumaczeniem było to, że niebieska maź kumuluje zasoby talentu, polotu, błyskotliwości rozłożone na całe życie i po jej zastosowaniu stworzy się arcydzieło, ale będzie się wyzutym, beznamiętnym, szarym przedmiotem (jak później biurko? – bez urazy). Znalazłeś inne wyjaśnienie

 

Ciekawy pomysł :) ale właśnie tego każdy się spodziewał, więc chciałem, aby było inaczej.

Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)

 

Reg

 

Muszę pomyśleć, jak to zmienić, bo samo pociąganie klamki mnie niestety nie pociąga :D A też proste “i otworzył drzwi” mi tu nie pasuje, choć może nie ma nic lepszego.

Corrinnie, a może: …i zirytowany nacisnął klamkę. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

W drzwiach stał gremlin. Miał duży żydowski nos […] Wyglądał na osobę, która koniecznie chce dokonać transakcji

 

Fajna historia z morałem na koniec. Doskonale wyważone proporcje absurdu, literackich rozważań, humoru i akcji. Czytało się bardzo dobrze. :)

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Bardzo dobry tekst, wykorzystujący świetny pomysł. Sprawnie napisany, doskonały język narracji, świetne zharmonizowanie ciepłego absurdu z tak zwaną “prozą życia” w bardzo umiejętnie wykreowanym nietypowym universum, też bardzo ciekawym.

Brawo!

Oczywiście, biblioteka jak najbardziej zasłużona, jednakże nie wiem jeszcze, czy nie jest tekst “piórkowy”. Jskies terminy obowazywały od napisania komentarza do zgłoszenie “piórkowej” propozycji.

Sprawdzę… 

Pozdrówka.

Rogerze, już nie obowiązują, jeśli chcesz to możesz od razu zgłosić.

Слава Україні!

Dzięki za info, sprawa załatwiona.

Pozdrówka.

Corrinnie, a może: …i zirytowany nacisnął klamkę. :)

Myślę, że to dobry kompromis ;)

 

Gekikara

 

Dziękuję za miły komentarz! Pozdrawiam :)

 

RogerRedeye

 

Tobie również serdecznie dziękuję :)

 

Napisałbym coś więcej w odpowiedzi, ale sam już nie wiem, co jeszcze mogę powiedzieć. Tak pozytywny odbiór bardzo mnie uszczęśliwił.

Fajny tekst, pomysłowy i zabawny. Skojarzył mi się przez temat (bo i ton, i fabuła inna, z wyjątkiem motywu “młody pisarz nie ma weny”) z “Balladą o celnym strzale” Kinga, tyle że tam gdzie SK idzie w psychologiczne bebechy, ty sięgasz po czarny humor i fajnie zrobioną personifikację biurka (które przypomina lekceważonego a niezbędnego ghost writera). Narracja fajna, bo prowadzona z dystansem i lekką ironią, a przy tm konsekwentnie. Z butów mnie nie wybiło (ale też wziąłeś sobie piekielnie trudny temat – w sensie trudno nim już dziś po tylu tekstach na ten temat zrobić wrażenie), ale czytało się bardzo przyjemnie, bo to inteligentny i pomysłowy tekst.

 

PS. “Żydowski nos” mi zgrzytnął, to jest jednak etniczna karykatura i IMHO nie brzmi dobrze.

ninedin.home.blog

ninedin

 

Nos zmieniony na coś bardziej neutralnego ;) Cieszę się, że się podobało.

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Dziękuję, Anet :)

– Chyba żar… – zaczął. Krótka iskierka niepokoju zatliła się w jego głowie. A jeśli dzieło pozostanie w szufladzie na zawsze? Nie może popełnić tego błędu.

– Oczywiście, że tak. – Pisarzowi udało się zmusić mięśnie twarzy do uśmiechu, którego biurko i tak nie widziało. – Dostaniesz nawet swój biogram – skłamał po raz drugi.

Nie powinien być to jeden akapit?

 

 

Otóż więc jest to bardzo fajna bajka. Lekka, pomysłowa, śmieszna, z nieco Pratchettowskim humorem. W sumie to – o zgrozo – nie mam za bardzo się czego czepiać. Podobało mi się;)

Слава Україні!

Golodh

 

Dzięki ;) Co do akapitu to nie wiem, nie chciałem, aby było w nim za dużo myślników, ale może lepiej byłoby w jednym, bo mówi ten sam podmiot.

 

W sumie to – o zgrozo – nie mam za bardzo się czego czepiać.

Zawiodłeś mnie tutaj :(

Dżem dobry.

 

Już od pierwszych zdań mi się to podoba. Dobry znak :)

 

Młody pisarz mówił do siebie, co jednak nie jest dziwniejsze od pisania słów, których nikt nie przeczyta.

<płaczę>

 

Pisarz umył się i runął na łóżko jak Krzywa Wieża w Pizie na Plac Katedralny, gdyby jej tylko pozwolić.

<śmiecham>

 

Wziął do rąk słoik, co nie było proste, gdyż pięciowymiarowe naczynie źle się trzyma w ograniczonych wymiarowo dłoniach, ale w końcu się udało.

Tak symbolicznie się przyczepię, żeby nie było, że TWA. Ta wzmianka powinna pojawić się kilka akapitów wcześniej, kiedy Moczypiórko bierze słoik od gremlina :)

 

Okazało się jednak, że przy zderzeniu z rzeczywistością wena szybko wyparowuje.

Kurde. To zdanie to jest cudo. Złote złoto po prostu <3

 

bardziej poprawnym określeniem jest „znalezienie właściwego słowa”. Moczypiórko znalazł jedno z nich.

O, kurwa…

prymitywny humor. dlatego mnie bawi :D

 

Powiem teraz coś, za co sam siebie znienawidzę, bo mi mówiono to wielokrotnie i zawsze zdawało mi się, że to taki dziwaczny zarzut… ale zakończenie mogłoby być ciut lepsze. Ono nie jest złe: po prostu takie, jakby, dość oczywiste. Maść nie zadziałała, pisarz poniósł porażkę, koniec. Spodziewałem się jednak czegoś trochę bardziej ambitnego, bo pierwsze 2/3 opowiadania były naprawdę super.

 

Jezu, nadal mi się wydaje, że to głupi zarzut. Nie musisz mnie słuchać.

 

A i tak uważam, że opowiadanie jako całość jest zajebiste. Już samo imię bohatera jest cudne. Humor bardzo wpasowujący się w mój prywatny guścik, a także w nasze ogólnopisarskie grono. Koncept biurka, które pisze za pisarza, doskonały! Patrzę teraz na swoje biurko i tak sobie myślę, czy by też do niego nie zacząć gadać, może napisze coś lepszego niż moje wypociny… Rozbawiłeś, trochę wzruszyłeś, skłoniłeś do refleksji. Tylko tak dalej.

Pozdróweczka.

Precz z sygnaturkami.

Niebieski_kosmita

 

Co do zakończenia – tak, na pewno gdybym posiedział i podumał dłużej, wpadłbym na inny pomysł, możliwe że byłby mocniejszy, ale też nie zawsze trzeba strzelać z armaty, bo lepsze bywa wrogiem dobrego :)

 

Jezu, nadal mi się wydaje, że to głupi zarzut. Nie musisz mnie słuchać.

Słucham, bo w następnym opowiadaniu takie rady mogę wykorzystać. A jak nie w następnym, to na pewno w którymś.

 

Dziękuję Ci za miły komentarz i opinię o tekście. Pozdrawiam!

Kurła, zajebiste, masz więcej?

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

GreasySmooth

 

Jasne, że będzie więcej. Obecnie piszę na inny temat i w odmiennym klimacie, ale z pewnością nie powiedziałem jeszcze ostatniego słowa.

Dzięki :)

No cóż, temat może wielokrotnie eksploatowany, ale za to bardzo dla nas, pisarzy, ważny :)

Ciężko się nie zgodzić. :p

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Hej,

 

interesująca historia, ciekawie podana, z morałem, podoba mi się :)

 

Nie mam takiego poczucia, że to coś wyeksploatowanego, wręcz przeciwnie, myślę, że to świeże ujecie tematu i pewnie Twoja historia zostanie ze mną na dłużej. Dobra robota!

 

Pozdrawiam!

Che mi sento di morir

Opowiadanie podobało mi się i przywiodło mi na myśl mówiące przedmioty z bajek Walta Disneya takie jak gadający dzbanek, świecznik czy kredens. Uśmiechnęłam się kilka razy czytając je, jednak w żadnym momencie nie zaśmiałam się na głos. Trafne porównania, urocze nazwy. 

 

Vacter

Pokolenie pryszczatych zgodnie z definicją zaczerpniętą z Wikipedii: Pryszczaci, pokolenie „pryszczatych” – grupa młodych polskich pisarzy przełomu lat 40. i 50., radykalnych entuzjastów podporządkowania twórczości literackiej wymogom ideologii partii komunistycznej

Nie jest to więc wyłącznie określenie na fanów ‘świerszczyków’ :P 

BasementKey, AmyBlack

 

Dziękuję za przeczytanie i komentarze. :)

Jestem w szoku. 

Tytuł mnie nie przyciągnął, przeciwnie, zabierałem się jak do jeża, chociaż po przeczytaniu opowiadania stwierdzam, że teoretycznie jest jak najbardziej na miejscu. 

Przede wszystkim, pamiętam Twoje poprzednie teksty i uważam, że zrobiłeś przeogromny postęp. 

Twoje opowiadanie jest po prostu rewelacyjne! Trafiłeś w mój humor niemal stuprocentowo, język historii jest świetny (chociaż widziałem, że nasza niezawodna Reg maczała w tym palce), właściwie nie mam żadnych pytań. 

Bardzo, bardzo fajny tekst, oby więcej takich na naszym forum. Loża się wkurzy, bo ostatnio sporo zgłaszam, ale tutaj po prostu nie mogę inaczej postąpić: nominuję do piórka, bo po usunięciu wytkniętych Ci zgrzytów tekst zdecydowanie na to zasługuje. 

Jest świetnie i będę częściej wpadał!

AmyBlack, w porządku. Eksperymentalnie wpisałem też inne słowo, które mogłoby paść w jakimś opowiadaniu, wywołać kontrowersję, a na wiki był pod tym hasłem opis żuka :).

Jednak w ocenie intencji warto poznać kontekst, szukając dalej w tekście znajdujemy taki opis:

“Lecz nawet w tak olbrzymim pomieszczeniu kobieta wyglądała, jakby zajmowała większą część przestrzeni.”.

Być może chodzi o przestrzeń duchową, zakładając, że członkowie owych “Pryszczatych” to raczej ludzie literatury.

W takim razie należałoby zapytać autora, cóż złego zrobili “Pryszczaci”, że stosuje nazwę ich grupy jako inwektywę. Tekst nabiera sporej głębi nawiązując do wydarzeń sprzed 1956 roku (według linka). Mam pewne wątpliwości, ale przecież nie mogę wiedzieć wszystkiego. Dlatego odwołałem się do czasopisma, w którym to słowo padało i w żadnym wypadku nie odwoływało się do jakiejkolwiek wywrotowej działalności kulturalnej (chyba, że w pewnym absurdalnym wyobrażeniu autora jakiegoś tekstu). Rzuciłem więc i słowo, i kontekst. Natomiast podkreślę, że wymieniłem to jedynie jako pewną usterkę tekstu, a nie element ostatecznie negatywnej oceny całości.

 

Mały smaczek z artykułu: “Określenie odnosi się do młodego wieku osób związanych z grupą”. :)

Sympatyczna historia, choć Moczypiórko mojej sympatii nie zdobył – biurko owszem ;)

Nienachalny humor to jest to, co stanowi o sile tego opowiadania. Masz fajne, zabawne momenty, nie przegięte w żadną stronę (choć z komentarzy dowiedziałem się o żydowskim nosie, który zmieniłeś, za co Ci chwała).

Nie wiem po co Ci były te trolle i gremliny, bo wprowadziłeś moim zdaniem niepotrzebny element baśniowy – czujące biurko wystarczyłoby. Podepnę się do opinii silvera a propos postępu, który poczyniłeś w pisaniu, bo pamiętam (niedawno sobie odświeżyłem) Twój tekst na RAPort i tam było dobrze, tutaj jest bardzo dobrze :) A czepnę się jeszcze zakończenia, które choć prawdziwe i okraszone zostawioną pod rozwagę myślą, żadnym zaskoczeniem nie było. Gdzieś po drodze jeszcze mi też nie zabrzmiało, że “głos zabrzmiał jak maczuga nad głową Moczypiórka, ale innych uchybień nie stwierdziłem :)

Gdyby trzeba było kliknąć, kliknąłbym.

Pozdrawiam serdecznie :)

Q

Known some call is air am

silver_advent

 

Serdecznie dziękuję za komentarz, dobrze że przez internet nie widać, jak się rumienię przy czytaniu takich opinii. :) Wpadaj, gdy tylko masz ochotę, nowe teksty na pewno jeszcze powstaną!

 

Vacter

 

Nie zaprzeczam, nie potwierdzam… xD

 

Outa Sewer

 

Zgadzam się, że zakończenie mogło być inne, ale też nie sądzę, aby zaskakujący zwrot akcji na sam koniec wiele dodał. Czasami trzeba trochę spokojniej podejść do tematu, przynajmniej tak myślałem podczas pisania. Dzięki za opinię, również pozdrawiam :)

 

Hej, Corrinn!

 

Twoje opowiadanie bardzo skojarzyło mi się z „Muzyką duszy” Pratchetta :-) 

Przeczytałam z dużą przyjemnością. Niektóre porównania wydały mi się trochę na siłę i mało finezyjne, ale większość trafiła do mej duszyczki. Też liczyłam na bardziej odjechane zakończenie, bo dałeś mi do tego podstawy, ale jest w tej historii wystarczająco dużo znakomitości. Nie widzę tu wtórności, a oklepany temat braku weny ująłeś w czarujący i nowy sposób. Sama idea zachwyciła mnie na tyle, że wskoczyłam w tę opowieść na główkę. 

Jak dla mnie – to tekst piórkowy. Congrats!

emlisien

 

Dziękuję serdecznie :) Cieszę się, że się podobało!

 

Tyle pozytywnych komentarzy, to naprawdę mega motywujące ;)

Trochę niezręczna jest sytuacja, gdy przybywa się skuszonym masowymi pochwałami tekstu tu i tam, a po przeczytaniu widać, ze tekst owszem, sympatyczny, ale jednak ogromnie przereklamowany. Bo potem nie wiadomo jak o tym wspomnieć, żeby nie byli urażeni albo autor albo inni oceniający.

W każdym razie jak wspomniałem – tekst jest sympatyczny, takie uśmiechnięcie (choć aż śmiech niekoniecznie – ale czasem uśmiech wystarczy), ma całkiem przyjemną puentę, nadaje się jako bajka, ma swoje zalety.

Ale jest też bardzo rozciągnięty. Naprawdę bardzo. Pomijając tradycyjne wilcze “można skrócić”, to… Tu skrócić można całkiem sporo, a uzyskana dzięki temu redukcja wypełniaczy między częściami humorystycznymi zrobiłaby tekstowi tylko dobrze. Nie dlatego, że poszedłby w bardziej komediowy charakter – do tego przydałaby się maksymalna kompresja i dodanie kilku jeszcze żartów. Ale nawet przy aktualnym “po prostu pogodnym” tonie jest tu dużo fragmentów, które są po prostu “nadwyżkowe”.

Sympatyczne, ale jednak takie “cztery minus, mam nadzieję, ze nie urażam tą oceną.

 

"przy zderzeniu z rzeczywistością wena szybko wyparowuje"

– dobre :)

 

„Komu mruczy kot”

– fajny pomysł na tytuł tak nawiasem

 

…a potem wyjdzie short i nikt nie da TAKa, bo za krótkie ;)

Silverze, taki to inna bajka, nie jestem w loży (to przeterminowana plakietka), nie jestem wśród dyżurnych. Ale hołduję zasadzi, że jeśli pomysł jest na góra 5K, to niekoniecznie warto rozpisywać na 22K :) 

Wilku, moim zdaniem rzadko który pomysł z opowiadań, które tutaj przeczytałem wymagałby więcej niż 15k znaków. Mówię tutaj o najcięższych literkowo tekstach, takich po 80-90k znaków. Te w okolicach 30-40k zwykle można zapisać w postaci shorta bez znaczącej utraty walorów informacyjnych. Mam jednak wrażenie, że tutejsi czytelnicy gustują w uroczym gadulstwie, które co prawda wiele nie wnosi, ale dodaje tekstowi klimatu i kolorytu :)

Czy ja wiem, że czytelnicy gustują w gadulstwie? Jasne, można wszystko skracać, ale chcesz suchego tekstu, bez klimatu, koloru, bez ciekawego tła, tylko samo mięcho, fabuła, konkrety? Pewnie są tacy, co woleliby w ten sposób, ale wtedy wyjdzie często streszczenie, a nie dobre opowiadanie. Z wilkiem się zgodzę, że opowiadanie nie jest tak dobre w moim odczuciu, jak widzi je wielu innych użytkowników, jednak to nadal solidny kawałek tekstu. I też skusiłem się reklamami, a w zasadzie nominacjami piórkowymi, i choć sam nie będę nominował, to nadal jest solidny tekst, a Corrinowi z jego warsztatem prędzej czy później piórko wpadnie, tylko uważam, że nie tym razem. Mam nadzieję, że nie weźmiesz tego do siebie, Corrinie.

Known some call is air am

Silverze, walory informacyjne to nie wszystko. Czasem chodzi też o nastój. Wszyscy utrwalili sobie obraz wilka-kompresora, ale widywałem tu już i takie teksty, które zostały za bardzo ściśnięte i… było wręcz widać, gdzie były cięcia, na przykład pod limity.

Gadulstwo – oczywiście. Ale ja tu i tak odnoszę się do tekstu jako tekstu. Jeśli wartością jest tylko humor i puenta, to lepiej sprawdza się takie natężenie żartów, jakie w bardzo udany sposób stosuje Zanais. Jeśli humoru jest mniej, potrzeba czegoś pomiędzy żartami – wtedy też długość będzie z czegoś wynikać i będzie ok.

A jeszcze inną kwestią jest coś, co powtarzam od jakiegoś czasu przy różnych okazjach – mam wrażenie, ze akurat tutaj wiele komentarzy powstaje z perspektywy osób piszących, względnie obserwujących ludzi piszących, a niekoniecznie z perspektywy “zwykłego czytelnika” :)A dla tego ostatniego niektóre rzeczy ok, będą do uśmiechnięcia, ale czy do zapamiętania?

 

Czy ja wiem, że czytelnicy gustują w gadulstwie? Jasne, można wszystko skracać, ale chcesz suchego tekstu, bez klimatu, koloru, bez ciekawego tła, tylko samo mięcho, fabuła, konkrety? Pewnie są tacy, co woleliby w ten sposób, ale wtedy wyjdzie często streszczenie, a nie dobre opowiadanie.

 

To miałem na myśli, pisząc o uroczym gadulstwie ;)

Starzec snujący swą opowieść przy ognisku przez milenia przyciągał słuchaczy nie tylko treścią, ale właśnie sposobem, w jaki przekazywał informację. Dla mnie tutaj to jedna z mocniejszych stron tekstu, dla Ciebie i Wilka nie – no cóż, nie ma sensu dyskutować o gustach.

 

I też skusiłem się reklamami, a w zasadzie nominacjami piórkowymi, i choć sam nie będę nominował, to nadal jest solidny tekst, a Corrinowi z jego warsztatem prędzej czy później piórko wpadnie, tylko uważam, że nie tym razem. Mam nadzieję, że nie weźmiesz tego do siebie, Corrinie.

 

Tu jestem w kropce. Bo aż ciśnie się na usta pytanie – jeśli nie dziś, to kiedy? 

Dla mnie ten tekst to szklany sufit, od którego chciałbym się kiedyś odbić. Nie wyobrażam sobie, żebym kiedykolwiek pisał lepiej, ale chciałbym pisać chociaż tak. 

Więc kiedy czytam czyjeś uprzejme “może kiedyś”, to zastanawiam się, na jakim świecie ja żyję… 

I ja też rozumiem Twoje stanowisko, Outta, chociaż z mojego punktu widzenia to lekki surrealizm. Mogą nam się podobać różne rzeczy, to jasne. Nie jestem w stanie przekonać kogoś, kto szczerze mówi “NIE”. Ale mam prawo powiedzieć, że równie szczerze tego nie rozumiem… :0

 

A jeszcze inną kwestią jest coś, co powtarzam od jakiegoś czasu przy różnych okazjach – mam wrażenie, ze akurat tutaj wiele komentarzy powstaje z perspektywy osób piszących, względnie obserwujących ludzi piszących, a niekoniecznie z perspektywy “zwykłego czytelnika” :)A dla tego ostatniego niektóre rzeczy ok, będą do uśmiechnięcia, ale czy do zapamiętania?

 

Tak, masz rację, ale to miecz obosieczny. Bo czy miejscami nie jesteśmy dla siebie zbyt surowi? Gdybym miał wziąć pod lupę humor serwowany przez Piekarę, Pilipiuka oraz Corrina w tym opowiadaniu, to w ciemno wybieram tego trzeciego. 

Czytając cykl inkwizytorski pana Piekary, brnąłem przez tekst. To jest właściwe określenie. Po każdej kolejnej historii czułem się coraz bardziej zmęczony. Ani język, ani humor – nie siadło, przykro mi.

“Jakuba Wędrowycza” pana Pilipiuka obracałem na różne strony świata, usiłując doszukać się miejsc, które są śmieszne. Czytać się da, ale z dowcipem mam tutaj taki problem, że go zwyczajnie nie dostrzegam. Ewentualnie mogę przyjąć, że być może to miejsce, albo tamto w założeniu miało być zabawne, ale… dla mnie nie było.

Natomiast przy tym opowiadaniu ubawiłem się setnie i parę razy roześmiałem się na głos, chociaż czytałem siedząc sam w domu… Aż trochę dziwnie się zrobiło :)

Oczywiście, jest spora szansa, że to ja jestem idiotą, bo skoro ludzie wściekle kupują książki, które mnie nie bawią, a opko jakiegoś randoma z sieci (Corrinie, błagam wybacz, wiesz co mam na myśli. Mam nadzieję ;D) potrafi mnie srogo rozbawić, to pewnie ze mną coś nie teges. Ale siebie nie przeskoczę, sorry.

 

Jeszcze coś dodam, specjalnie dla autora:

Według mnie trzeba bardzo mocno uważać na pewne elementy w tekście, które dotykają sfer “tabu”. Na przykład odniesienia rasowe, etniczne, religijne. Często ludzi rażą wulgaryzmy w tekście, chociaż nie wszyscy powiedzą to wprost, to wulgaryzmy, odniesienia do erotyki, zbyt duża brutalność itd. potrafią znacząco ograniczyć liczbę pozytywnych recenzji ;)

Z drugiej strony – w praktyce często zwiększają sprzedaż :P 

Starzec snujący swą opowieść przy ognisku przez milenia przyciągał słuchaczy

Tyle że to inne medium :)

To jak np. z tym, ze są teksty idealnie nadające się na słuchowiska i są takie, które się na słuchowiska nie nadają.

 

EDIT:

Nie jestem w stanie przekonać kogoś, kto szczerze mówi “NIE”

Ani ja, ani Outta nie mówimy NIE, wypowiadamy się jako zwykli użytkownicy.

Natomiast to, co mogę powiedzieć za siebie – nie napisałem, ze opowiadanie złe, przeciwnie, napisałem, ze sympatyczne. Między 0 i 1 jest jeszcze przestrzeń rozmyta ;) 

 Z odrzuconych usypana była górka, jaką znają jedynie literaccy himalaiści.

yes

 – Nie, nie i jeszcze raz nie! To się nie trzyma kupy! To, po prawdzie, nie trzyma się niczego!

W punkt, jakbyś przy tym był.

 jednak nie jest dziwniejsze od pisania słów, których nikt nie przeczyta

yes

 Często zapominam, że jesteś tak wrażliwe.

Anglicyzm. Często zapominam, jakie jesteś wrażliwe.

 traktować mnie

Zamieniłabym miejscami.

 – Zatem policz owce dziadka – rzuciło głucho biurko.

yes

 We śnie sam był jedną z nich, czarnym baranem bez nadziei na napisanie książki.

Ech… kolorowe ma facet sny…

 próbując przybrać ubogi wyraz twarzy

… ?

 za młody, aby wiedzieć, że za darmo można dostać co najwyżej świerzbu

yes

 wyglądał nieco, jakby zaprojektował go Salwador Dali w stanie nietrzeźwości

Wyglądał trochę tak, jakby zaprojektował go Salwador Dali. A poza tym: yes

 W zasadzie nie był to słoik, ale wielofunkcyjne pięciowymiarowe naczynie, jedno z tych, które nie tylko przechowają żywność, ale też pomogą ugotować i zabawią się z kucharką.

yesyesyes

 próbując zogniskować wzrok przez grube szkła okularów, ale przedmiot dwoił mu się w oczach

W zasadzie ogniskuje się wzrok na czymś…

 O-ja-cię-ale-mam-talent-serum

Skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek, niewłaściwie stosowany, może powodować skutki uboczne!

 Niemniej, zostawię panu

Tu nie dawałabym przecinka.

 numer komórkowy

Numer komórki.

 Biurko spróbowało westchnąć, ale tylko zatrzeszczało.

yes

 etykiecie, ponieważ stolarz, który tchnął w nie życie

Rym.

 pięciowymiarowe naczynie źle się trzyma w ograniczonych wymiarowo dłoniach

Pięć – to też ograniczona liczba XD

 Okazało się jednak, że przy zderzeniu z rzeczywistością wena szybko wyparowuje.

TAK! Tak właśnie jest!

 wszystkie czyste kartki, jakie na nim leżały

Któóóórrrrrrrrrrrre…

 zaczął rodzić się pomysł

Się rodzić.

 stojąc nad przepaścią rozpaczy

Hmm. Może ciut przeszarżowałeś…?

 – W takim razie… – mówił Alemamrabat – życzę panu dużo natchnienia. Nic więcej nie mogę zaproponować.

Ach, marketing ^^

 nie wiedzieć czemu, puste butelki

XD

 w przypadku literatów, bardziej poprawnym

A skąd się tu ten przecinek? Sio!

 nie wiedział jak, ale argumenty wylewały się z niego jak rzeka fałszu

Nie wiedział, jak. Ale są dwa "jaki" i można by to chyba ulepszyć…

 wszystkie czyste kartki, jakie masz

Nooo… tu może być "jakie". Ale:

 biurko zabroniło podglądać przed świtem

Hmm.

 czując, że słońce razi go przez okno

Hmmmm.

 zniecierpliwione oczy żądne czytania niemal wychodziły z orbit.

Zniecierpliwione oczy, żądne czytania, niemal wychodziły z orbit. Normalnie czepiłabym się antropomorfizmu, ale w opowiadaniu występuje gadające biurko :D

 Bo, domyślam się

Tu bez przecinka.

 iskierka niepokoju zatliła się

Czy iskierka się tli?

 który niestety z powodu niechlujstwa właściciela niewiele mógł wiedzieć o porządkach

Który, niestety, z powodu niechlujstwa właściciela, niewiele mógł wiedzieć o porządkach.

 wziął do ręki książkę

Przestawiłabym, żeby podkreślić, że właśnie tę: wziął książkę do ręki.

 Naczelna redaktorka była oczywiście trollem, bo tylko trolle mają dość twarde części ciała i cierpliwość kamienia, aby przetrwać jakoś na tym stanowisku.

TAK!

 że oto mają przed sobą żyłę złota

Kto ją ma? Uważaj na związki zgody.

 Zwłaszcza gdy

Zwłaszcza, gdy.

 Tłum zgromadzonych wokół osób

Unikaj osób. Zwykle tylko przeszkadzają: Tłum zgromadzony wokół.

 warunkach – pani

Niegębowe: warunkach. – Pani.

 kobieta troll

Możesz pisać: trollica :D Nie szkodzi, że edytor podkreśla.

 W tym przypadku było tam ziarno prawdy. A może i cała cysterna.

A od kiedy ziarno trzymamy w cysternach, hmm? Proszę cofnąć entropię i odmieszać metaforę XD

 Jednym z nich jest termin

Prawie jak "terminator", nie?

 Niestety zapomniał

Niestety, zapomniał.

 zaświeciła mu się

Bez "się".

 Redaktor nie czuła zaskoczenia.

Ja bym poczuła XD

 Odeszła krokiem, który dudnił w uszach pisarza

Ta metafora rozdziera me serce XD

 nic nie spodziewającego się

Niczego się niespodziewającego.

 Mieliśmy świeżą dostawę, proszę więc stosować z umiarem.

A co ma jedno do drugiego?

 W pewnym momencie wydawało mu się tylko

Jeśli w momencie, to mu się wydało.

 I dlaczego nie zamknął drzwi, oddzielających pracownię od reszty domu.

A pytajnik?

 jego personifikacja

…? https://sjp.pwn.pl/szukaj/personifikacja.html

 teraz wyłącznie jedna

"Wyłącznie" nic tu nie dodaje. Wywal.

 Pot wstąpił mu na skronie.

Pot wystąpił. Cross my heart.

 To tylko biurko, próbował sobie tłumaczyć, nawet nie wiadomo, czy naprawdę było żywe…

 

Czyli serum jednak trujące… Uczcijmy biurko minutą ciszy… (chlip!)

No dobrze

No, dobrze.

 Były zupełnie jak dzieci, które rozbiegły się po boisku i nie słuchały gwizdka trenera.

Tak właśnie jest…

 poczuł, że dłonie są jakby nawilżone

Hmm. Czyli?

 co nadawałoby się do czegokolwiek innego, niż jako podręcznikowy przykład tekstu ledwie poprawnego

Co nadawałoby się do czegokolwiek innego, niż na podręcznikowy przykład tekstu ledwie poprawnego. Chociaż jest rym…

 ociężałym krokiem

Ociężale. Nie przesadzajmy z tymi krokami.

 Pamiętaj jednak, że talentu nie da się kupić, a jedyne, na czym możesz naprawdę polegać, to Twój własny rozum i ciężka praca.

 Wydawnictwo zerwało z nim kontakt.

Na pewno nie "kontrakt"?

 Nie wiedział, dokąd go to zaprowadzi, ale chciał spróbować jeszcze raz. Nie miał innego celu w życiu.

<smaaark>

 Zrozumiał, że pisanie to niebezpieczna żegluga. I że on stoi za sterem.

Chłopie, to jest autentycznie piękne.

 

Ach, czy to nie wczoraj po raz pierwszy Cię zjechałam, Corrinnie? Jak ten czas leci… jak te świeżynki szybko się opierzają…

 skoro ludzie wściekle kupują książki, które mnie nie bawią, a opko jakiegoś randoma z sieci (Corrinie, błagam wybacz, wiesz co mam na myśli. Mam nadzieję ;D) potrafi mnie srogo rozbawić, to pewnie ze mną coś nie teges

Pocieszę Cię – mam to samo. Ale ja zawsze byłam stuknięta. Ulubiona_emotka_Baila XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Silverze

 

…a potem wyjdzie short i nikt nie da TAKa, bo za krótkie ;)

Uśmiałem się xD

 

Wilku-zimowy

Jeśli wartością jest tylko humor i puenta, to lepiej sprawdza się takie natężenie żartów, jakie w bardzo udany sposób stosuje Zanais.

Przypomnę “Miłości nie zapijesz całkami”, które ogólnie stwierdzono było przegadane ;) Z drugiej strony w pierwszy Lowinie dostałem opinie, że żartów jest za dużo i za bardzo skondensowane. Nie wiem, czy jest jedna metoda na tekst humorystyczny, ale wiem, że trudno nim trafić do każdego. 

 

Corrinie

 

Tekst jest na mojej liście jak najszybszego skomentowania, ale dziś wyjeżdżam, więc przybędę najwcześniej pojutrze.

w pierwszy Lowinie dostałem opinie, że żartów jest za dużo i za bardzo skondensowane

Ale że ja tak napisałem? Wydaje mi się, ze tam nawet chwaliłem skalowalnosc tekstu (w sensie, ze dobry jak jest, a zarazem zdatny do ewentualnego wydłużania).

 

Nie, nie Ty, po prostu zwracam uwagę na opinie, jakie dostałem pod różnymi tekstami z humorem. Szczerze mówiąc, dla mnie głównym problem z humorem są limity. “Całki” były pisane bez patrzenia na limit i chociaż pisało się je o wiele swobodniej niż takiego Lowina, to wpełzło rozgadanie.

Uzbierało się komentarzy w krótkim czasie… Pora na odpowiedzi. :)

 

wilk-zimowy

 

Tekstu raczej nie będę skracał, co nie znaczy, że nie zwrócę uwagi na objętość moich przyszłych opowiadań…

Cieszy mnie Twój komentarz, dziękuję za przeczytanie :)

 

Outta Sewer

 

Dzięki za komentarz. Tak, wiele się nauczyłem na portalu, myślę, że będzie coraz lepiej. Ale choćbym stanął na głowie, wiem, że nie dogodzę każdemu w 100% :)

 

Tarnina

 

Gdy zobaczyłem Twoją ocenę – 5 – poczułem się jak student, który zdał trudny egzamin po pilnej nauce, trwającej cały semestr. Poprawię to, co mi wytknęłaś, gdy tylko znajdę chwilę.

Ach, czy to nie wczoraj po raz pierwszy Cię zjechałam, Corrinnie? Jak ten czas leci… jak te świeżynki szybko się opierzają…

Pamiętam te długie komentarze… i widzisz, pomogły :)

Bardzo Ci dziękuję! Pozdrawiam :)

 

Zanais

 

Tekst jest na mojej liście jak najszybszego skomentowania, ale dziś wyjeżdżam, więc przybędę najwcześniej pojutrze.

Bez pośpiechu, tekst poczeka :) Dzięki za zainteresowanie.

 

silver_advent

 

Tobie również dziękuję! Nie sądzę, abym był aż tak dobry, jak to opisujesz, ale mimo wszystko cieszę się z takich komentarzy, bo to znaczy, że idę do przodu. I nie zamierzam się zatrzymywać!

Silver – Kojarzysz te akcje z DiCaprio, który zagrał w kilku produkcjach tak, że należał mu się Oscar, ale go nie dostał i w necie się ludzie rzucali, że jak to tak? Mocno to było popularne, więc kiedy w kolejnym roku Leo zagrał w Zjawie, został nominowany i dostał tę statuetkę. A nie powinien, bo to nie była IMHO oskarowa rola, była poprawna, ale czegoś brakowało, bo sam kunszt aktorski nie wystarczył z powodu średniej fabuły. Opinia publiczna wymusiła tę statuetkę, bo ona mu się już kilkukrotnie należała, ale jej nie otrzymał bo coś tam. I tu jest tak samo, warsztat Corrina powinien umożliwić mu otrzymanie piórka, ale nie za tę fabułę – takie jest moje zdanie, tak dyktuje mi sumienie, i taki mam gust, że nie mogę nominować, bo zrobiłbym to wbrew sobie. Niemniej jednak, życzę Corrinowi powodzenia i trzymam kciuki, bo może ja czegoś nie dostrzegam, może to tylko mnie i wilka uwiera kilka rzeczy, a Loża i nominujący użytkownicy są w stanie dostrzec coś więcej, co pozwoli Corrinowi się opierzyć.

Known some call is air am

Silver – Kojarzysz te akcje z DiCaprio, który zagrał w kilku produkcjach tak, że należał mu się Oscar, ale go nie dostał i w necie się ludzie rzucali, że jak to tak? Mocno to było popularne, więc kiedy w kolejnym roku Leo zagrał w Zjawie, został nominowany i dostał tę statuetkę. A nie powinien, bo to nie była IMHO oskarowa rola, była poprawna, ale czegoś brakowało, bo sam kunszt aktorski nie wystarczył z powodu średniej fabuły. Opinia publiczna wymusiła tę statuetkę, bo ona mu się już kilkukrotnie należała, ale jej nie otrzymał bo coś tam.

 

Tak, znam. I myślę, że kilka piórek w dawnych czasach mogło tak wpaść.

I odwrotnie też bywa. Mam wrażenie, że niektórzy nie dostali piórek, żeby nie było “pod rząd”… :P

 

I tu jest tak samo, warsztat Corrina powinien umożliwić mu otrzymanie piórka, ale nie za tę fabułę – takie jest moje zdanie, tak dyktuje mi sumienie, i taki mam gust, że nie mogę nominować, bo zrobiłbym to wbrew sobie.

 

Jak już napisałem – w pełni to rozumiem i nie namawiam do postępowania wbrew sobie. 

Poza tym – dobre teksty zawsze będą wzbudzać skrajne emocje, bo ci, którzy się zachwycają nie będą do końca zrozumiani przez tych, którzy się nie zachwycają i odwrotnie :) 

 

Niemniej jednak, życzę Corrinowi powodzenia i trzymam kciuki, bo może ja czegoś nie dostrzegam, może to tylko mnie i wilka uwiera kilka rzeczy, a Loża i nominujący użytkownicy są w stanie dostrzec coś więcej, co pozwoli Corrinowi się opierzyć.

 

No cóż, tutaj niestety jestem pesymistą.

Ale spróbować można :P

To jest raczej taki tekst na “nagrodę publiczności” niż na “wyróżnienie Jury” ;)

Guys! 

 

A kiedy jest lepszy moment, niż wówczas, gdy opowiadanie dostaje 6 gwiazdek od ośmiu osób? :-) Tematyka “cierpienia młodego pisarza” jest oklepana – zgadzam się, ale Corrinn zaprezentował naprawdę eleganckie jej ujęcie. Opowiadanie czyta się jednym tchem. Porywa, utrzymuje napięcie, jest zabawne w subtelny i czarujący sposób. Jest też dobrze skomponowane – bez dłużyzn, które się przeczekuje, żeby wytrwać do końca z nadzieją, że przyniesie jakieś ciekawe rozwiązanie. Może spodziewaliście się dzikich wodotrysków, skoro tylu ludzi wyraziło zachwyt, ale – szczerze – czy wszystkie dotychczasowe piórka oferują coś takiego? Nasza “publiczność” nie składa się z przeciętnych Januszów i Bożen, które zapijają kebsy kolą na Monciaku i lajkują Zenka :-) 

 

…i pięć gwiazdek od Tarniny! To jak siedem gwiazdek od zwykłego użytkownika!… :) :) :)

Piona od Tarnino jest jak święty Graal, który zdobywasz po pokonaniu bridgekeepera ;)

Known some call is air am

Sympatyczne, zabawne opowiadanie, które dobrze się czyta. Rodzaj humoru skojarzył mi się z powieściami Alka Rogozińskiego. 

Śniły mu się owce, lecz nie mógł ich policzyć. We śnie sam był jedną z nich, czarnym baranem bez nadziei na napisanie książki.

Dylematy pisarza… Trafiłeś w punkt z tematyką i podejściem do problemu bez przesadnego patosu. Na plus również to, że całość opowiadania dzieje się w scenach, oglądamy tę historię oczami bohatera. Mógłby być trochę bardziej rozbudowany, w obecnej formie to biurko wydaje się być na pierwszym planie. 

IMO wydawnictwo zostało przedstawione nieco przesadnie, ale poza tym satysfakcjonująca lektura. Zgłaszałabym tekst do biblioteki.

Mnie też ściągnęły tutaj wiry zainteresowań i dynamika grupy ;) I teraz tak patrzę na te osiem szóstek i nawet ich nie skomentuję, bo niestety gwiazdki już dawno straciły znaczenie (jeśli je kiedyś miały). W czasach, gdy niektórzy wlepiają sześć gwiazdek każdemu jako tako skleconemu tekstowi (mam na myśli dzieła słabsze od powyższego), znaczą one tylko nieco więcej niż osvaldowe jedynki. Niestety. 

Za to zapytam przewrotnie i wrednie w swoim stylu – skąd te zachwyty nad powyższym tekstem? Czy w tym opowiadaniu jest coś wspaniałego? Niezwykłego? Zaskakującego lub wybitnego w warstwie merytorycznej, literackiej lub fabularnej? Może autor miał mega pomysł? Pojawili się jacyś nietuzinkowi bohaterowie i głęboka psychologia, albo chociaż niesamowite kreacje postaci? Może wywołuje emocje? Ma w sobie coś wybijającego się ponad średnią czy przeciętną warsztatowo? Ponad jakąkolwiek normę w czymkolwiek? Lub chociaż coś dorównującego najlepszym opowiadaniom na portalu (a chyba wszyscy do takich opowiadań przystawiamy swoją miarę, nominując i wyróżniając piórkiem teksty, nieprawdaż?)? 

Albo z innej beczki, bo do niektórych trafia inny argument – czy to jest tekst, który w antologii portalowej przyciągnie i zachwyci fantastów, którzy powiedzą: o kur… jakaż to znakomita fantastyka na tym portalu fantastyka.pl się odpier…, że ho!ho! Istna kuźnia Zajdli! 

I tak sobie nieśmiało odhaczam po kolei…

Wykonanie? No jest ok, bez zachwytów, bez wielkich baboli. Sprawnie, gładko, poprawnie. Reg trochę byków znalazła, ja nie będę robił swojej łapanki, ale kilka małych zgrzytów odczułem podczas lektury. Jednak nie narzekam.

Fabuła? Trochę to wygląda, jakby historia prowadziła autora, a nie na odwrót. Bo są tutaj mielizny spore i pustostany dosyć rozległe, jałowe gadki też, a puenty wyrazistej brak, akcja idzie bardzo utartym szlakiem, a w pewnym momencie jakby szła już siłą bezwładności. I nie mam pojęcia, po co jest cała przedostatnia scena o tym jak pisarz wraca do domu… 

Z kolei przesłanie historyjki rozmywa się z czasem jak bystry strumyk w rzece i pod koniec nie wiadomo już, o czym i po co to opowiadanie jest. Czyżby o tym, że pisarz powinien ciężko pracować, próbować i nie szukać dróg na skróty? No wielkie przesłanie to nie jest ani też zbytnio odkrywcze. Nie wiem, może ktoś widzi tutaj jakąś głębię i tekst o wybaczeniu (w sensie, że biurko wybacza bohaterowi i nie żywi urazy)…

Jeśli potraktować tekst jako satyrę na dole i niedole pisarza, rynek wydawniczy itp. zdecydowanie za mało tu pazura, przenikliwości czy ostrości owej satyry. I jeśli to o tym miało być opowiadanie, to jest jeszcze mniej odkrywcze i oryginalne niż zakładam.

Mamy zatem prostą historię, bez niespodzianek i zwrotów akcji, bez wyrazistego finału i jakichkolwiek emocji: facet nie ma weny, ale ma gadające biurko, przychodzi nagle znikąd gremlin (jakoś się widać magicznie dowiedział, do kogo ma przyjść) i oferuje maść na wenę. Hmm. Maść się rozlewa na biurko. Biurko pisze powieść, ale jej wartość okazuje się ostatecznie wynikiem talentu biurka, a nie wpływu magicznych zdolności maści. Hmm. Pisarz zyskuje sławę, ale traci biurko (jednak nie w wyniku złamania obietnicy, jak wynikałoby z logiki bajek, tylko z powodu końca gwarancji) i po zastosowaniu maści na sobie stwierdza, że owo biurko napisało bestseller, bo zwyczajnie miało talent, a nie dlatego, że użyło owej maści. Więc pisarz postanawia napisać coś samodzielnie (czyli tak jak przed wizytą gremlina), bez wspomagaczy, co trochę się w sumie rozmija z sensem opowieści, bo przecież biurko napisało hita z powodu talentu, a nie ciężkiej pracy i konsekwencji w byciu sobą, a pisarz wyciąga z tej historii wniosek, że będzie pisał po swojemu i może też mu się uda albo nie uda… Albo coś w tym rodzaju. W sumie przyznacie, że to jednak w warstwie przesłania błahostka i na krótszą (nawet nie dłuższą) metę opowiastka do zapomnienia.

Bohaterowie? Nijacy, szablonowo-stereotypowi (sprytny gremlin-akwizytor-hochsztapler, wydawca – chytra-bezwględna trollica). Opisu bliższego doczekała się tylko wymieniona dwójka, ale to nie ma większego znaczenia dla tekstu, ich charakterystyka to jedynie kolejne gagowe porównania. 

Mamy też biurko i bohatera głównego. Niestety też nic specjalnego. Wszyscy bowiem są zaledwie nosicielami cech lub uczestnikami dialogów. I na pewno nie o wiarygodnych, rozwijających się, przeżywających cokolwiek bohaterów z krwi i kości chodziło w tym tekście. To nie ten gatunek, konwencja i typ opowieści.

Humor? Przyznam z goryczą, że mi tu nawet kącik ust nie drgnął ani razu. Bo co tu niby jest zabawnego? Pokażcie mi jedną scenę w opowiadaniu, w której jest naprawdę zabawnie, bo autor tak ją skonstruował, że czytelnikowi synapsy zaskoczyły w niespodziewany sposób, wywołując śmiech. Wskażcie jedną konstrukcję fabularną, która wywołuje prawdziwy uśmiech, jeden dialog, który rzeczywiście bawi błyskotliwością, niespodziewanymi skojarzeniami czy zwrotami (serio kogoś bawi np. ta gadka o owcach?), bo o salwach śmiechu nawet nie wspominam. Cały "humor" tego tekstu mieści się właściwie w jakichś tam porównaniach, silących się na zabawność. No, chyba że kogoś bawi to, że biurko gada do właściciela, a gremlin ma żydowski nos. Mam przy tym wrażenie, że zabawne miały być również imiona czy nazwy własne. Ale nie były. Moczypiórko? Nazwa maści? Tak serio to iskierka humory zapaliła się tylko przy Alemamrabat. I to wszystko.

Światotwórstwo? Brak. Niby (chyba) świat fantasy, ale takiego bardziej urban. Trollica chyba dosłownie jest trollicą, gremlin przybył pewnie z USA, biurko gada, bo tak sobie autor wymyślił w porywach absurdu (pewnie jakaś magia w stylu charakternego kufra ze Świata Dysku za tym stoi). Ogólnie świat jako otoczenie/środowisko akcji nie pojawia się w opisach, czy w interakcjach i nie posiada żadnych cech charakterystycznych. Jest rzeczywiście wyłącznie tłem wydarzeń. A skoro wydarzenia są dosyć przewidywalne i mało emocjonujące, a akcja prosta, bohaterowie nijacy i stereotypowi, świat to ledwie scena wydarzeń, sam pomysł nie porywa (biurko napisało powieść za bohatera – to jest cały pomysł w pięciu słowach), emocji nie uświadczysz, humor (rzecz subiektywna) nie trafia do wszystkich, dramaturgii nie ma, o klimacie nawet nie wspominam, bo tu nie ma krzty klimatu, to co tu ma mnie zachwycić?

I teraz tak. Nie mam najmniejszego zamiaru pisać innym, co nadaje się na nominację i co jest piórkowe, a co nie. Jeśli tekst wzbudza (jak widzę) prawdziwy zachwyt grupy osób (chociaż na razie tylko trzy nominowały) to pewnie trafia do jakiegoś typu tychże odbiorców i mają oni pełne prawo nominować, obsypywać złotym deszczem gwiazdek itd. I może ten tekst rzeczywiście zdobędzie piórko, naprawdę nic mi do tego. Ostatnio nawet szorcik oparty na prościutkim pomyśle, grający na prostych emocjach i napisany po prostu poprawnie zdobył nominację. Więc czemu nie. Przeżywałem już na portalu wielkie dramy o poziom czy liczbę nominacji, kryteria nominacji, rodzaj nominowanej literatury, przyznane i nieprzyznane piórka. Szkoda na kolejne tego typu dysputy czasu i atłasu (to wszystko jest przecież subiektywne i zależy od gustu, a żałosne przekonywanie po raz kolejny, żebyśmy równali do najlepszych tekstów w 10-letniej historii portalu, a nie nominowali coś, co jest zaledwie fajne i to na tle bieżącego miesiąca, już mi się znudziło). Zwłaszcza w obliczu ostatnich wydarzeń i ogólnego klimatu na portalu. 

Jednak ludzie dajcie spokój… ;) 

Nie zaprzeczę, jest w powyższym tekście kilka w miarę trafnych spostrzeżeń, parę ciekawych porównań czy skojarzeń. Ale to w zasadzie wszystkie jego znaczące zalety. Mówiąc wprost i dosadnie, ale nie ujmując Corrinnowi progresu umiejętności oraz szans na piórko, powiem jednak, że ten tekst w moim osobistym, jak najbardziej subiektywnym mniemaniu nie ma absolutnie żadnych cech opowiadania piórkowego. Biblioteka? Jak najbardziej! Po łapance Reg i poprawkach autora sam bym dał klika. Ale podobnych klimatem i poziomem opowiastek letnich, sprawnie napisanych, takich sobie w fabule, w sumie mało zabawnych mimo humorystycznego charakteru, z mało odkrywczym przesłaniem i w zasadzie małofantastycznych, są całe legiony.

Ok. Pewnie po części moja surowa ocena wynika z tego, że taki rodzaj "fantastyki", umowny, rozmyty, trochę bajkowy, lekko absurdalny, właściwie bez przynależności gatunkowej, moralizatorski, ale bez mocnej puenty i wielkiej życiowej mądrości, uważam za najmniej atrakcyjną formę mojej ulubionej literatury. Jednak nawet pomijając ten czynnik i rozpatrując kolejno elementy składowe tekstu (powyżej i pokrótce) widzę jedynie sympatyczną opowiastkę, błahostkę, w miarę sprawnie i lekko napisaną, która mnie nie porywa i nie wyrywa z kapci. Więc gdzie te sześć gwiazdek i za co piórko? Czytaliście "Życie Lothara" albo "Szept pielgrzymów"? "Siedem wrót" lub "Długo i szczęśliwie"? A może "Śnieżkę" lub "Leopardy i czaple”? Pewnie guzik czytaliście.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Więc gdzie te sześć gwiazdek i za co piórko? Czytaliście "Życie Lothara" albo "Szept pielgrzymów"? "Sześć wrót" lub "Długo i szczęśliwie"? A może "Śnieżkę" lub "Leopardy i czaple”? Pewnie guzik czytaliście.

 

To było po prostu niegrzeczne, mr. Marasie.

Proponuję Ci, żebyś jednak pozostał przy ocenie tekstu, a nie atakował spontaniczną reakcję czytelników. To nie my jesteśmy tutaj oceniani, choćbyś nie wiem jak się bulwersował. 

Wbrew temu co być może przyjąłeś, ludzie zdają sobie sprawę z tego co robią. Przynajmniej w większości ;)

Ale pocieszę Cię, ten tekst nie ma najmniejszych szans na pierze ;) O czym dobrze wiesz. 

 

Albo z innej beczki, bo do niektórych trafia inny argument – czy to jest tekst, który w antologii portalowej przyciągnie i zachwyci fantastów, którzy powiedzą: o kur… jakaż to znakomita fantastyka na tym portalu fantastyka.pl się odpier…, że ho!ho! Istna kuźnia Zajdli! 

 

Moim zdaniem tak. Całkiem prawdopodobne, że ktoś to przeczyta i powie, że nareszcie ci fantaści z portalu fantastyka.pl przestali stroić mądre miny i napisali coś lekkiego, żartobliwego i na luzie. Że wyjęli kij z tylnej części ciała, który tkwił tam już chyba zbyt długo… 

 

 (serio kogoś bawi np. ta gadka o owcach?),

 

Tak. Mnie. Jest z tym jakiś problem?

 

bo o salwach śmiechu nawet nie wspominam. Cały "humor" tego tekstu mieści się właściwie w jakichś tam porównaniach, silących się na zabawność. No, chyba że kogoś bawi to, że biurko gada do właściciela, a gremlin ma żydowski nos. Mam przy tym wrażenie, że zabawne miały być również imiona czy nazwy własne. Ale nie były. Moczypiórko? Nazwa maści? Tak serio to iskierka humory zapaliła się tylko przy Alemamrabat. I to wszystko.

 

Rany, humor to indywidualna sprawa. Czy czytelnicy muszą się teraz przed Tobą spowiadać z tego, co ich śmieszy? Nie idziesz czasem za daleko mr. Marasie? 

 

Masz prawo do własnej oceny, ale powiedzmy sobie uczciwie – każdy inny też je ma. 

Może w Twoich oczach jestem bezmózgą amebą, ale chętnie bym sobie kupił tomik takich luźnych śmiesznostek. Czasem trzeba się pośmiać, żeby nie zwariować. Nie musi być zawsze na poważnie. Humor jest zbyt cenną sprawą, by ją ignorować.

Pojawili się jacyś nietuzinkowi bohaterowie

Owszem, uważam, że gadające biurko z talentem pisarskim to jest nietuzinkowy bohater. Acz nie twierdzę, że to wystarczy na piórko.

Babska logika rządzi!

Nie zawsze musi być trudno, pod górę worki z kamieniami dźwigać czy ciężki wózek z żelastwem przed sobą pchać. Sztuką jest pisać lekko, przyjemnie, mieć dystans do swoich pisarskich poczynań i opowieścią zabawić czytelników. :-)

I’m with you, silver. :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Mi też wydaje się, że Loża poradzi sobie z rzetelną oceną bez walcowania wzbogaconego o chamskie docinki. Sam nie nominowałem i też widziałem lepsze teksty, niekoniecznie Piórkowe; widziałem też gorsze teksty akurat Piórkowe, ale ani razu nawet nie pomyślałem o wbijaniu ludziom do głowy, że ich gusta/opinie do niczego się nie nadają.

Слава Україні!

Atakował, Silverze? ? Czy to coś w stylu "kneblują nam usta!", "ludzie żyją na portalu w strachu!", "są niszczeni!", "nie możemy mieć nawet własnego zdania!"? Co Wy macie z tym atakowaniem, niszczeniem, zabieraniem Wam głosu itd.?

Atak sugeruje przemoc. Choćby słowną. I gdzie ten atak? To tylko moja opinia, odmienna od reszty. Przecież ja nie usuwam tych nieszczęsnych gwiazdek, nie kasuję nominacji i pozytywnych komentarzy innych użytkowników i nie wyzywam autora od grafomanów. Olej moją opinię, nominuj, co chcesz i wklejaj gwiazdki do woli. Jest tutaj kilkanaście pozytywnych komentarzy i jeden mój raczej oziębły z zapytaniem, co w tym tekście i dlaczego zachwyca innych, bo mnie nie zachwyca. Przecież ten odrębny komentarz nie ma siły sprawczej, na nikogo nie wpływa i nie ma znaczenia w ogólnym odbiorze tekstu. 

Zadałem kilka pytań. Na razie dowiedziałem się tylko, że humor to sprawa względna i subiektywna, ale tyle to sam zauważyłem. Wyraziłem również w zawoalowanej formie zdanie, że znam na portalu świetne opowiadania, do których poziomu ten tekst nie sięga. A zawsze chciałem, żeby piórka i nominację trafiały do naprawdę najlepszych tekstów i zaznaczam, że to moja opinia i gust. Oczywiście zawsze zdarzają się pomyłki i piórka np. dla moich opowiadań, ale to akurat nie moja wina.

Jak to ktoś wyżej podkreślił, każdy pisze za siebie swoją ocenę i wyraża swoje zdanie. No więc właśnie wyraziłem swoje i kilkukrotnie podkreśliłem, że to wyłącznie moja subiektywna opinia. Pewnie Ci to umknęło. 

 

To było po prostu niegrzeczne, mr. Marasie.

Co w tym niegrzecznego? Przecież nie czytałeś tych opowiadań, które wymieniłem.

 

Ale pocieszę Cię, ten tekst nie ma najmniejszych szans na pierze ;) O czym dobrze wiesz. 

A czemu niby nie ma? Bo jakiś spisek jest? Może TWA w Loży? Klika jakaś działa? Nie może być! Opowiadaj. 

 

[…] i powie, że nareszcie ci fantaści z portalu fantastyka.pl przestali stroić mądre miny i napisali coś lekkiego, żartobliwego i na luzie. Że wyjęli kij z tylnej części ciała, który tkwił tam już chyba zbyt długo… 

I kto ma ten kij w dupie, Twoim zdaniem? Jakieś konkretne nicki z poprzednich antologii? Z ciekawości pytam.

 

Tak. Mnie. Jest z tym jakiś problem?

Gdzie ja piszę, że to problem? Zapytałem, czy kogoś to serio bawi. Bo to jest w sumie zaskoczenie dla mnie.

 

Czy czytelnicy muszą się teraz przed Tobą spowiadać z tego, co ich śmieszy? Nie idziesz czasem za daleko mr. Marasie?

Spowiadać? Ja każę się komuś spowiadać? Nie idziesz czasem za daleko, Silverze?

 

Masz prawo do własnej oceny, ale powiedzmy sobie uczciwie – każdy inny też je ma.

 

A co ja niby napisałem powyżej? To właśnie była moja ocena. 

 

Hej, Finklo!

Nie omieszkam umieścić w kolejnym tekście serfującego żelazka z minus siedem dioptrii w lewej diodzie. Będzie jeszcze bardziej nietuzinkowo.

 

Niech Moc będzie z Tobą, Asylum!

 

Golodhu… 

 

Mi też wydaje się, że Loża poradzi sobie z rzetelną oceną bez walcowania wzbogaconego o chamskie docinki. Sam nie nominowałem i też widziałem lepsze teksty, niekoniecznie Piórkowe; widziałem też gorsze teksty akurat Piórkowe, ale ani razu nawet nie pomyślałem o wbijaniu ludziom do głowy, że ich gusta/opinie do niczego się nie nadają.

 

Gdzie to wyczytałeś? To o tym, że się do niczego nie nadają? W moim komentarzu? Wskaż mi ten fragment, proszę, bo chyba niedowidzę. Z kolei walcowania wzbogaconego o chamskie docinki to Ty chyba jeszcze serio nie widziałeś, Golodhu. 

 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Nie omieszkam umieścić w kolejnym tekście serfującego żelazka z minus siedem dioptrii w lewej diodzie. Będzie jeszcze bardziej nietuzinkowo.

No! Serfowanie przy wyporności żelazka to będzie osiągnięcie. Pisz to! ;-)

Babska logika rządzi!

Silver Surfer surfował na desce do prasowania, stąd już niedaleko

Przeczytałam kilka dni temu w zbiorkomie, jak nominacja była tylko jedna, więc łapanki nie będzie, ale wielkiej by nie było, bo jest raczej sprawnie i nie zapamiętałam wielkich zawieszeń na babolach.

 

Jak dla mnie jest sympatycznie, jest zabawnie – zwłaszcza w pierwszej, zdecydowanie najlepszej części tekstu. Od chwili, kiedy bohater odnosi sukces kosztem biurka, miałam wrażenie, że autorowi trochę weny zabrakło i nie chodzi mi nawet o to, że rozwiązanie jest schematyczne i spodziewalne, ale o to, że początek ma pazur, a końcówka go nie ma.

Sypała mi się też trochę logika tej drugiej części, zwłaszcza na poziomie interakcji bohater – biurko. Tu właśnie miałam wrażenie, że się wypstrykałeś z pomysłów i chcesz skończyć tekst, więc wymyślasz rozwiązanie z gwarancją – które jest ni z gruszki, ni z pietruszki. Tzn. mogłoby być okej, gdybyś je nieco rozwinął. Osobiście domyślam sobie taką interpretację, która może być całkiem niezgodna z Twoim zamysłem, że biurku zrobiło się przykro, ale nie chciało awantury, więc zmyśliło gwarancję i po prostu zamilkło czy zasnęło.

A szkoda, że w tej drugiej części interakcji między bohaterem a biurkiem już nie ma, bo ona była najmocniejszą stroną tekstu.

No więc jak ogólnie mi się podobało, jak uważam, że to milutka metafora cierpień młodego pisarza, a w sumie trochę satyra na nadmierne “betowanie” (bez urazy dla nikogo, brakuje mi lepszego słowa) przez wannabe twórców pozbawionych talentu, to w tym kształcie całość pozostawia mnie z uczuciem niedosytu.

Ale jako zabawne, przyjemne czytedełko do pisarskiej refleksji – jak najbardziej.

 

Silverze

 

Całkiem prawdopodobne, że ktoś to przeczyta i powie, że nareszcie ci fantaści z portalu fantastyka.pl przestali stroić mądre miny i napisali coś lekkiego, żartobliwego i na luzie. Że wyjęli kij z tylnej części ciała, który tkwił tam już chyba zbyt długo… 

Trafiłeś gdzieś na recenzję, która uprawniałaby takie stwierdzenie? Bo ja widziałam głównie bardzo pozytywne opinie o naszych antologiach, a jeśli mniej pozytywne, to nie w kierunku, że za ciężko.

http://altronapoleone.home.blog

Co w tym niegrzecznego? Przecież nie czytałeś tych opowiadań, które wymieniłem.

 

Pod “Życiem…” pozwoliłem sobie nawet zostawić dość obszerny komentarz. Ale widzę, że jesteś z tych, co wiedzą lepiej ;)

Ale spoko, rozumiem co masz na myśli. Tak, faktycznie, pojawiły się na tym forum opowiadania wybitne. I niektóre nie dostały nawet piórka, tak jak np. “Wieloryby z błota i piasku”. Niemniej, miałem też przyjemność czytania Twojego komentarza pod tym tekstem i znam Twój stosunek do niego. Nie zgadzam się z nim w sposób, rzekłbym, totalny, ale cóż – jak pisałem poprzednio – każdy ma prawo do własnego zdania i trzeba to uszanować. 

I to jest właśnie kwestia indywidualnych preferencji – uwielbiam teksty Funthesystema, którego nie wymieniłeś wśród “własnych” typów, za to przywołany wyżej Cerleg mi nie do końca leży, ale doceniam jego wybitny warsztat. No i cóż z tym zrobić? Jeden ma tak, drugi inaczej. No chyba nie będziemy się kłócić o takie rzeczy??

Wracając jednak do meritum – owszem, pojawiały się opowiadania wybitne. Pojawiały się też opowiadania dużo słabsze, a jednak piórka wyłapały. Uprzedzając pytanie – nie wymienię żadnego, nie żebym nie miał swoich typów, ale wolę to zachować dla siebie. 

Niemniej – ja, w przeciwieństwie do Ciebie, nie uznaję kryterium “równania w górę”. Bo to forum nie jest końcem świata. Gdybyśmy mieli równać do najlepszych, to musielibyśmy za wzorzec przyjąć Lema, Dicka, Strugackich itd. To nie jest dobra droga, nie idźmy nią ;) Bo wtedy zbiór piórek portalowych musiałby być zbiorem pustym :D

To tylko forum. W dodatku – bądźmy szczerzy sami ze sobą – forum czasopisma, które obecnie jest cieniem tego, czym było w latach 80-90… I o nieporównywalnie mniejszym wpływie na kształtowanie rynku. Więc wydaje mi się, że taka skrajna spina jest już nieco nie na miejscu… 

W antologiach pojawiały się już teksty dalekie od bycia wybitnym, a ten przynajmniej jest zabawny (dla mnie!)…

 

A czemu niby nie ma? Bo jakiś spisek jest? Może TWA w Loży? Klika jakaś działa? Nie może być! Opowiadaj. 

 

Spiski itd to nie ten adres ;) 

Po prostu mam oczy i widzę, jakimi kryteriami kieruje się Loża. Nie chodzi o żadne TWA, ale o charakter tekstu. Uważam, że Loża przychyli się raczej do Twojej opinii niż mojej, ale daj spokojnie zgłosić zgodnie ze swoim sumieniem, a nie bij od razu po łapach. Bo się nie dam, za stary na to jestem. Sorry.

Niemniej – ja, w przeciwieństwie do Ciebie, nie uznaję kryterium “równania w górę”.

?

Nie wiem, ile razy tu słyszałam, że ludzie przychodzą, żeby pisać lepiej, ale nikt jeszcze nie powiedział, że chce pisać gorzej.

Jaki sens ma “równanie w dół” na portalu literackim? 

Przynoszę radość :)

 

?

Nie wiem, ile razy tu słyszałam, że ludzie przychodzą, żeby pisać lepiej, ale nikt jeszcze nie powiedział, że chce pisać gorzej.

Jaki sens ma “równanie w dół” na portalu literackim? 

 

Czyli co – jak tekst nie jest przynajmniej na poziomie “Dziewięciu martwych zwierząt” albo “Życia Lothara Greinholtza” to nie nominować? Do tego to zmierza? 

 

Trafiłeś gdzieś na recenzję, która uprawniałaby takie stwierdzenie? Bo ja widziałam głównie bardzo pozytywne opinie o naszych antologiach, a jeśli mniej pozytywne, to nie w kierunku, że za ciężko.

 

Drakaino, moja wypowiedź jest jedynie komentarzem do tego, co napisał mr. Maras i wyjęta z tego kontekstu rzeczywiście może brzmieć złośliwie. Nie było to moją intencją. Tym bardziej, że sam nominowałem rozmaite teksty, także i te dość poważne.

O co mnie pytasz?

Z założenia piórka są dla wyróżniających się tekstów, więc tak, uważam, że do piórka trzeba nominować wyróżniające się teksty.

Dla tekstów dobrych przewidziano bibliotekę.

Przynoszę radość :)

Z założenia piórka są dla wyróżniających się tekstów, więc tak, uważam, że do piórka trzeba nominować wyróżniające się teksty.

Dla tekstów dobrych przewidziano bibliotekę.

 

Tylko że to są nic nie znaczące ogólniki. A w praktyce to, co dana osoba uważa za tekst wyróżniający się, jest sprawą indywidualną. 

Jasne. Po prostu zdziwiłam się, że nie chcesz “równać w górę”, nie rozumiem tego.

Przynoszę radość :)

Silver, uff :) 

http://altronapoleone.home.blog

Anet: Chodziło mi jedynie o to, że te najwybitniejsze teksty portalu są rzadkością. Gdyby jako kryterium nominacji do piórek przyjąć TEN poziom, to w wątku nominacyjnym od wielu miesięcy, a może i lat powinna panować głucha cisza. 

Pozwolę sobie szczegółowo odpowiedzieć każdemu jutro, ponieważ już prawie północ, jestem zmęczony, a jak jestem zmęczony, to mógłbym kogoś pominąć, a tego nie chcę. :)

Proszę tylko, aby odnosić się do siebie z szacunkiem, a jeśli ktoś chce porozmawiać konkretnie o piórkach, to zdaje się mamy ku temu osobny wątek w Hyde Parku, do którego zapraszam :)

Pozdrawiam i życzę spokojnej nocy!

Przepraszam, Corrinnie.

Dobrej nocy :)

Przynoszę radość :)

Ok, wybacz, Silverze, nawet nie sprawdzałem, czy akurat czytałeś te teksty, pewnie część czytałeś. W pierwszym komentarzu to było rzucone w eter, do rzeszy nominujących, którzy nie czytali wielu najlepszych opowiadań na tym portalu i czasem mam wrażenie, że im brak wyczucia (punktu odniesienia?) w tym, jaki poziom może (nie napiszę powinien) reprezentować tekst piórkowy. I potem niejako dostałeś niesprawiedliwym czy pochopnym rykoszetem. 

Wieloryby Funa wybitnie mi nie podeszły. Ale bardzo go cenię i żałuję braku piórka (edit: mój błąd, tekst ma piórko) dla "Prawie", które chyba nawet sam nominowałem lożowsko. To zdaje się, była przymiarka do jego powieści w sumie.

Ale… Równajmy w górę, piszmy coraz lepiej, sprawniej, ciekawiej, z pomysłem, to jedyna droga do tych złotych piórek, do sukcesów i nagród poza portalowych. Jestem zdecydowanym zwolennikiem równania w górę i stawiania wysokich wymagań tekstom piórkowym. To nie jest dla mnie kącik wzajemnej adoracji i chwalenia się sympatycznymi opowiadankami tylko zaplecze autorskie NF, kuźnia talentów, portal krytyczno-literacki pełen ambitnych ludzi, którzy mają w planach sukcesy literackie (mam nadzieję). W innym razie, po co te analizy, łapanki, długaśne komentarze, porady, wnikliwe rozkminy itd.? Piszący z innych powodów i samozadowoleni ze swojego dobrego (tylko) pisania niech świętują kliki biblioteczne. I niech nie narzekają na brak piórek, bo przecież są tu dla zabawy i frajdy. A laury potwierdzające progres do poziomu piórkowego im zwyczajnie nie są do niczego potrzebne, prawda?

Koniec off-topu z mojej strony.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Co do równania w górę, zgadzam się z Marasem, co do oceny “Wielorybów” w sumie chyba też, tzn. miałam do tego opowiadania dużo krytycznych uwag, choć po funowemu jest dobrze napisane. Ale ono chyba trafiło do antologii sudeckiej, która zbliża się wielkimi krokami (15 października w Sobótce wielka promocja).

http://altronapoleone.home.blog

<weszła, bo gwiazdka>

<zobaczyła co się dzieje>

<nie ma siły>

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

No to wróciłem z odpowiedziami…

 

ANDO

Dziękuję, to miłe. Fajnie, że uważasz tekst za sympatyczny, bo chciałem, aby taki był.

 

Mr.maras

Dzięki za recenzję, będę wiedział, nad czym pracować. Co do zarzutów – rozumiem. Postaram się, aby czas, który poświęciłeś na przedstawienie mi, co zrobiłem źle, nie poszedł na marne.

 

Drakaina

Dziękuję za przeczytanie i komentarz. :)

 

Wiem, że komentarzy jest więcej, ale chyba już wszystko zostało wyjaśnione, więc nie ma powodu, aby to wałkować.

Od siebie tylko dodam, że nie podoba mi się, że często osoby, które są nominowane do piórka, muszą później walczyć z mniejszą czy większą burzą. Tak było z Katją, tak jest ze mną i będzie z następnymi. A przypominam, że raczej nikt nie wstawia tekstu z wielkim czerwonym transparentem “Proszę nominować!”, więc szkoda, że zostają ukarani za to, że komuś tekst się podoba. Ewentualna nominacja powinna być rodzajem nagrody. I oczywiście osoby nominujące to wiedzą, nie mają złych intencji, więc nie rozumiem, czemu ktoś ma ich za to ganić.

Nie mnie oceniać, czy mój tekst zasłużył na nominacje, ale serdecznie dziękuję Wam za wsparcie, bo jest to wyraz uznania, który działa bardzo motywująco, szczególnie, jeśli widzi się dzięki temu swój progres.

Ewentualna nominacja powinna być rodzajem nagrody. I oczywiście osoby nominujące to wiedzą, nie mają złych intencji, więc nie rozumiem, czemu ktoś ma ich za to ganić.

Otóż to. I – jeśli ktoś oczekuje, że KAŻDE ludzkie działanie będzie doskonale sprawiedliwe (inna rzecz – jak to poznać? bo “sprawiedliwy” nie musi się równać “mnie odpowiada”, czyż nie?), to raczej się rozczaruje. Nawet pan Spock był stronniczy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Od siebie tylko dodam, że nie podoba mi się, że często osoby, które są nominowane do piórka, muszą później walczyć z mniejszą czy większą burzą. Tak było z Katją, tak jest ze mną i będzie z następnymi. A przypominam, że raczej nikt nie wstawia tekstu z wielkim czerwonym transparentem “Proszę nominować!”, więc szkoda, że zostają ukarani za to, że komuś tekst się podoba.

 

Corrinnie, chciałbym prosić Cię o wybaczenie. Wygląda na to, że moja nierozważna nominacja wyrządziła więcej szkody niż pożytku. 

Na swoją obronę mam to, że mimo (teoretycznie) dość długiego stażu na forum, z racji niewielkiego zaangażowania w życie społeczne, brak mi znajomości pewnych uwarunkowań tu panujących. Nieopatrznie zrzuciłem Ci lawinę na głowę, za co w głębokich ukłonach przepraszam :(

Wyraźnie brakuje mi doświadczenia w zakresie tego, co jest na forum przekroczeniem niepisanego tabu, postanowiłem więc nie narażać nikogo swoimi decyzjami i przynajmniej przez najbliższe pół roku nie będę nikogo nominował do biblioteki, a tym bardziej do piórka. Potem się zastanowię – będzie to zależeć od tego, czy zrozumiem niepisane prawa tu panujące, czy jeszcze nie. 

Ograniczę się do komentarzy. Liczę na to, że nie wyrządzę w ten sposób nikomu “niedźwiedziej przysługi”. Komentarze w opowiadaniach chyba nie są kontrowersyjne?

Nie chodziło mi o to, że nominacje wyrządzają krzywdę (bo jak mogłyby wyrządzać?), a nawet później napisałem, że dziękuję i że to dla mnie duże wyróżnienie. Więc nie masz za co przepraszać.

Cosik mi się widzi, że tu sporo osób histeryzuje:

Maras – bo ktoś nominował tekst, którego on by nie nominował.

Corrinn – bo Marasowi nominacja się bardzo nie spodobała.

Silver – bo Corrinnowi przestała się podobać nominacja.

 

Może zróbmy parę głębokich wdechów i pogódźmy się, że gusta są rozmaite, dlatego jeden i ten sam tekst niektórym się bardzo podoba, a innym wcale, ale to jeszcze nie powód, żeby rezygnować z promowania opowiadań naszym zdaniem dobrych lub nawet świetnych?

Nic się nie stało, grajmy dalej. :-)

Babska logika rządzi!

Nie wiem, gdzie Finklo zauważyłaś, że histeryzuję, albo gdzie napisałem, że nie podoba mi się nominacja (nie podoba mi się to, co się na portalu z nią niestety wiąże), więc proszę mi nic nie insynuować.

No dobrze, “histeryzować” to zbyt ostre słowo. Przepraszam.

Od siebie tylko dodam, że nie podoba mi się, że często osoby, które są nominowane do piórka, muszą później walczyć z mniejszą czy większą burzą.

Tu. IMO, z niczym nie masz walczyć. Jest nominacja, więc będą lożowskie komentarze. Niektóre na nie. Możesz się z nimi nie zgadzać, możesz polemizować i bronić tekstu. Ale walczyć?

Maras napisał swoją opinię, która z definicji jest opinią Marasa. Ma do niej prawo, tak jak inni mieli prawo do nominacji. Możesz się z nią nie zgadzać, możesz moderować dyskusję pod swoim tekstem, żeby emocje zbytnio nie eskalowały. Ale walczyć?

Babska logika rządzi!

Tu. IMO, z niczym nie masz walczyć. Jest nominacja, więc będą lożowskie komentarze. Niektóre na nie. Możesz się z nimi nie zgadzać, możesz polemizować i bronić tekstu. Ale walczyć?

 

Nie wiem, czy w mojej metaforze było coś aż tak trudnego, czy może zostałem źle zrozumiany, ale chyba nie chce mi się tego tłumaczyć, bo tłumaczenie również mogłoby zostać źle zrozumiane.

A Marasa szanuję za jego komentarz, doceniam że wymaga wysokiego poziomu od tekstów piórkowych. Podziękowałem mu, więc nie rozumiem skąd pomysł, że miałbym z nim walczyć?

Nominacja to jest nagroda!

Silverze – nominuj, bo nic złego nie zrobiłeś. To nieważne, czy tekst dostanie piórko, czy nie. Nominacja jest nagrodą dla autora, ponadto pięć głosów daje komentarze lożowskie. Tak bywają ostre, bywają krytyczne, ale przecież tego tu szukamy – konstruktywnych komentarzy.

Marasowi się nie podoba? Ok. Tobie się podoba? Też ok. Nie kłóćmy się o indywidualne preferencje.

Corrinie nawet jeśli nie zdobędziesz piórka, to sama nominacja pokazuje, że jesteś na dobrej drodze. Tak, nominowanie nagle zwala Ci na głowę lawinę komentarzy, często krytycznych. Jako nominowany-przegrany zapewniam, że byłem kilka razy w Twojej sytuacji. Spokojnie. Nie musi się udać za pierwszym razem.

W takim razie nie wiem, z czym chciałeś walczyć. Ale masz rację – nie brnijmy w wyjaśnienia. Głęboko wierzę, że nikt z wypowiadających się tutaj nie chciał szkodzić pozostałym, więc nie ma o co kruszyć kopii.

Babska logika rządzi!

To ja tylko dodam ogólnie: nie wiem jeszcze, jak będę głosowała nad tym tekstem, chcę go jeszcze raz przeczytać. Ale bardzo mnie cieszą nominacje dla tekstów krótszych i – zwłaszcza – nominacje dla tekstów humorystycznych. Dobrze napisany tekst humorystyczny nie musi być tylko lekką, wesołą zabawą bez konsekwencji; potrafi nieść tyle samo znaczeń i być równie znakomity, jak tekst poważny i jestem wielką zwolenniczką docenienia takich opowiadań. Podobnie szorty i krótkie opowiadania – owszem, wymagają wielkiej dyscypliny, są IMHO łatwiejsze do napisania na poziomie “OK” od opowiadań, ale trudniejsze na poziomie “znakomite”, ale i takie bywają.

ninedin.home.blog

Mi tyłka nie urwało i tekst przeczytałem z pokerową twarzą w niedzielny poranek na telefonie – z tej racji komentarz będzie dość krótki. Kompletnie nie wyczaiłem gdzie powinny wybrzmiewać te salwy śmiechu. Kompletnie. Cały tekst ma bardzo prostą fabułę i nic tu nie zaskakuje. Ot, młody pisarz posiada "zaczarowane" biurko, które przybliżyło go do sukcesu, ostatecznie jednak nic z tego nie wyszło, gwarancja się skończyła i tyle. Dla mnie to niezły tekst, ale tylko niezły, jakich wiele czytałem, stąd troszkę zdziwiły mnie te liczne noty, iż z tego powodu wpadłem. Technicznie muszę pochwalić, jest bardzo dobrze, ale pochwalę tylko w tym aspekcie, bo szczerze mówiąc, mimo iż tekst niezbyt długi, nieco mi się dłużył i już chciałem docisnąć do końca. Tak więc nie rozbawiło, fabularnie – po prostu okej i technicznie już wspomniałem. Pozdro!

Nie wiem za bardzo, o co chodzi. Napisałem swoją opinię, Corrinn przyjął ją ze spokojem i luzem, i bez histerii. Dostał mnóstwo miodku, ja jedynie dorzuciłem łyżkę dziegciu (rozcieńczonego), ale to chyba nic niezwykłego i złego? Tekst zalała fala zachwytu, szóstek itd. i dlatego tu przypełzłem i tym bardziej intensywnie szukałem powodów owych zachwytów. Nikomu przecież nie zabraniam nominować, gwiazdkować i wyrażać zachwytów. Pytam tylko za co i dlaczego. Jednak moja opinia to wyłącznie moje subiektywne odczucia i zaznaczyłem to kilka razy. Wskazałem również w punktach, gdzie szukałem (bez powodzenia) powodów owych zachwytów. Ale to nadal tylko jeden subiektywny komentarz surowego krytyka, który ma wysokie wymagania w stosunku do tekstów nominowanych i piórkowych (ale to również wyłącznie we własnym, subiektywnym mniemaniu). Na pewno mogłem mocniej pochwalić poprawne, sprawne wykonanie, ale mając na uwadzę łapanki (głównie) Reg i Tarniny, wstrzymałem konie. I to tyle. 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Był taki tekst, którego autor łaził wszędzie z transparentem Nominujcie, ale go już nie ma, bo autor zarobił w końcu drugiego bana

http://altronapoleone.home.blog

Near-Death

Spoko, bywa i tak. Dziękuję za przeczytanie, pozdrawiam.

 

 

 

Był taki tekst, którego autor łaził wszędzie z transparentem Nominujcie, ale go już nie ma, bo autor zarobił w końcu drugiego bana

Nie wywołujmy przypadków skrajnych :)

O rany, skomentowałam jako pierwsza już jakiś czas temu, a tu nagle tyle komentarzy… 

 

Dorzucę ze swojej strony coś jeszcze. Opowiadania humorystyczne są z góry skazane na większe kontrowersje, bo akurat poczucie humoru jest bardzo indywidualne. Tak jak każdego bardziej lub mniej zasmuci mocny opis sceny śmierci, tak już śmieszna scenka zależy tylko i wyłącznie od poczucia humoru. Dla jednych „Jaś Fasola” to super rozrywka, dla innych badziew. Mam koleżankę, z którą łączy mnie poczucie humoru i śmiejemy się z tych samych głupot, ale ja tego Fasoli nie cierpię, ona się śmieje. I teraz: no jak to tak, przecież to nie jest zabawne, to głupie, patrzeć nie mogę, czemu to kogoś śmieszy… 

 

A śmieszy. Trafia. I tak jest, że czasami łatwiej zrozumieć, że spodobało się opowiadanie „na smutno”, a zabawne już nie. Bo poza bohaterami i fabułą, te humorystyczne opowiadania mają w sobie dodatek specyficzny, właśnie humor, na którym bazują i który je napędza.

 

Mi skojarzyło się to z Sheckleyem, którego uwielbiam czytać, ale nie mam w głowie konkretnych jego opowiadań, bardziej styl, przez który się płynie. I humor, który mnie bawi. Ale nie wszystkich musi. :)

Hej,

 

NIE CIERPIĘ pisania o pisaniu, ale bardzo lubię humor i żarciki, tak więc ostatecznie wyszło u mnie na plus. ^^

 

Uśmiechałam się wielokrotnie, mój ulubiony tekst:

W całej swojej karierze nigdy nie był bliżej napisania bestsellera.

 

To chyba moje drugie Twoje opowiadanie i dochodzę do wniosku, że lubię Twoje poczucie humoru. xDD

 

Napisane dobrze, czytało się gładko. Moim zdaniem opowiadanie nie jest jednak piórkowe, brakuje mu po prostu… hm… czegoś więcej niż wartość rozrywkowa (i dość oczywisty morał).

 

Pozdrawiam :)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

DHBW

 

To chyba moje drugie Twoje opowiadanie i dochodzę do wniosku, że lubię Twoje poczucie humoru. xDD

 

Dziękuję :)

Hej, Corrinie

Problem z opowiadaniami humorystycznymi jest taki, że w wypadku nietrafienia w gust czytelnika, znika 90% potencjału tekstu. Nie znajduję tutaj humoru, ale to tylko opinia jednego faceta, którego trudno rozbawić. Nie znajduję tutaj humoru, bo nie wiem, gdzie go umieściłeś. Nie znalazłem slapsticku, gier słownych, aluzji, czy żartów sytuacyjnych.

 

Masz kilka niezłych porównań:

Ryzy papieru dzieliły się na dwa rodzaje – niezapisane i zgniecione. Z odrzuconych usypana była górka, jaką znają jedynie literaccy himalaiści.

W zasadzie nie był to słoik, ale wielofunkcyjne pięciowymiarowe naczynie, jedno z tych, które nie tylko przechowają żywność, ale też pomogą ugotować i zabawią się z kucharką

Jej spojrzenie było jak fałszywy przyjaciel, niby miłe i lojalne, ale wykazujące bliskie pokrewieństwo ze żmiją zygzakowatą

Ale są też i takie, przy któryś raczej bym uniósł brew niż kąciki ust.

Nie widzę humoru w dialogach – są grzeczne, logiczne i spokojne. Miałeś tu potencjał na ciekawe rozmowy, chociażby z biurkiem czy gremlinem. I tak sobie myśląc nad tym, doszedłem do wniosku, że chyba za bardzo ograniczyłeś tekst. 22k znaków to mało, jak na świat, który chcesz przedstawić. Nie wiem, czy gadające biurko to coś normalnego w świecie zamieszkanym przez trolle i gremliny, nie wiem, skąd autor ma to biurko czy jak się poznali. Wchodzę w pustkę, a nie znając zasad świata, tego, co normalne i tego, co dziwne, nie mam wiedzy bazowej do odczuwania zaskoczenia.

Fabułę masz w porządku, ale gdzieś się rozmywa pod koniec. Bo co wynika z utraty biurka? Morał o ciężkiej pracy pisarza i braku dróg na skróty? W porządku, ale osobiście uważam, że komedie z morałem to trudniejsza sprawa. Wypada morał ukryć gdzieś pomiędzy wierszami, nie walić obuchem.

Żeby nie było – to dobre opowiadanie. Kliknąłbym bibliotekę, bo czytało się płynnie, a i rozbudziłeś ciekawość gadający biurkiem. Opowieści o problemach pisania było całkiem sporo, ale nie odczułem znużenia. Po prostu zabrakło czegoś wyróżniającego.

Nie wiem, czy chciałeś, aby tekst wyszedł tak krótki, ale choć często słyszy się o niepotrzebnym przegadaniu, tutaj widziałem coś odwrotnego. Myślę, że mógłbyś bez problemu rozwinąć sceny. Wyszłoby im to na dobre.

Potencjał jest, bo sam widzisz, ilu osobom się spodobało, ale według mnie to jeszcze nie poziom piórka.

Pozdrawiam i powodzenia

Nie miałem czasu przeczytać całej dyskusji więc może z czymś tu wrócę.

Z opowiadań czytanych na portalu to podobało mi się najbardziej. Humor do mnie (w większości) trafiał, uśmiech pojawiał się na mojej twarzy a to już dużo.

Bardzo dużo zgrabnych zdań, trafnych opisów rzeczywistości przeżywanej przez pisarzy, początek który od razu porywa. Potem było ciut gorzej (już po wydaniu książki), ale końcówka z morałem znowu fajna.

Mimo wszystko udało ci się mnie zaskoczyć, w trakcie pisania parę razy zmieniała mi się koncepcja co może się wydarzyć.

Biurko [*]

 

Zanais

 

Nie wiem, czy chciałeś, aby tekst wyszedł tak krótki, ale choć często słyszy się o niepotrzebnym przegadaniu, tutaj widziałem coś odwrotnego

Wilk napisał coś zupełnie… odwrotnego XD

 

Dzięki za komentarz ;) Pozdrawiam!

 

Piotr. W. K.

Zapewniam Cię, że jeśli poszukasz, znajdziesz o wiele lepsze portalowe teksty. Ale za komplement dziękuję, miło to słyszeć. :)

 

Wilk napisał coś zupełnie… odwrotnego XD

Radości pisania XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tu skrócić można całkiem sporo, a uzyskana dzięki temu redukcja wypełniaczy między częściami humorystycznymi zrobiłaby tekstowi tylko dobrze. Nie dlatego, że poszedłby w bardziej komediowy charakter – do tego przydałaby się maksymalna kompresja i dodanie kilku jeszcze żartów.

To napisał wilk-zmowy.

I to nie jest coś odwrotnego. Zabrakło u ciebie warstwy komediowej. Masz wypełniacze między potencjalnie żartobliwymi sytuacjami, ale nie wykorzystujesz szansy, bo dodać coś z humorem. Tak, rozciągnęłoby to tekst, ale nie miałbyś zaburzonych proporcji między humorem i wypełniaczami.

Cześć, Corrinnie!

Całkiem miła lektura, choć nie mogę powiedzieć, aby zachwycała. Co najmniej poprawna, pewnie lepsza niż to, co zwykle pisuję. Morał, przebłyski humoru, oryginalny bohater. Z zastrzeżeniami, bo morał ograny i trochę rozszczepiony (w końcu się nie dowiadujemy, czy o jakości tekstu rozstrzyga talent, czy raczej doświadczenia życiowe i ciężka praca, wypowiedzi postaci sugerują raz tak, raz tak), humor nie prowadzi do zarykiwania się i wzbudzania podejrzeń o chorobę psychiczną (kilka miejsc jednak udanych, moim zdaniem, na przykład próba groźnego zabeczenia). Co do biurka, logiczny rozwój zdarzeń nakazywałby przecież obumarcie wskutek zaniedbania, a nie upływu gwarancji – wątek też na tyle pobieżnie potraktowany, że nie wybrzmiała krytyka podobnego postępowania realnie istniejących firm (konstruowania przedmiotów tak, aby psuły się zaraz po okresie gwarancyjnym).

Inne niedociągnięcia wskazali Ci już celniejsi ode mnie odbiorcy; mimo niespodziewanej burzy w komentarzach nie wątpię, że wyciągniesz z nich wiele wniosków i wyniesiesz niemałe korzyści pisarskie.

Pozdrawiam śluziście!

Zgrabny i sympatyczny tekst – z morałem, mówiącym, że talentu nie da się magicznie kupić za pieniądze (tak przynajmniej ja go odczytuję).

 

…z zamkniętymi drzwiami, że nie chcą się otworzyć.

Może by tak “które”? To “że” mi nie pasuje, brzmi zbytnio potocznie. 

 

Tekst udany :)

Dziękuję za komentarz, Ślimaku,

Inne niedociągnięcia wskazali Ci już celniejsi ode mnie odbiorcy; mimo niespodziewanej burzy w komentarzach nie wątpię, że wyciągniesz z nich wiele wniosków i wyniesiesz niemałe korzyści pisarskie.

Też tak myślę ;)

 

Naróg

 

Dziękuję :)

Cześć!

 

Przyjemny tekst, lekki i zdecydowanie humorystyczny. Bardzo udana przypowiastka, ale finału z gwarancją nie skumałem (że niby biurko odeszło zaraz po okresie gwarancji, o to chodzi?). Wrócę jutro z obszerniejszym komentarzem.

Póki co kilka kwestii, które jakoś wpadły w oko:

Wziął do rąk słoik, co nie było proste, gdyż pięciowymiarowe naczynie źle się trzyma w ograniczonych wymiarowo dłoniach, ale w końcu się udało.

Ale jeżeli real jest 3D (plus czas), to słoik może mieć i 100D, to w niczym nie przeszkadza ;-)

Dźwięk przerwanego połączenia uderzył pisarza niczym odmowa wzięcia do antologii.

;-)

ale argumenty wylewały się z niego jak rzeka fałszu ze źródła przebiegłości.

Dobre.

W następnym wywiadzie zwierzył się ze wszystkiego dziennikarzom, którzy uznali go za wariata i więcej o nic nie pytali. Wydawnictwo zerwało z nim kontrakt.

What? Zerwać kontrakt z kimś, kto za 3 koła bestseller napisał? Rada nadzorcza pogoni albo skarbówka ścignie za niegospodarność ;-)

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Ale jeżeli real jest 3D (plus czas), to słoik może mieć i 100D, to w niczym nie przeszkadza ;-)

Wyobraź sobie Płaszczaka obłapiającego Kulę… (… chwila, czy to przez takie teksty ludzie myślą, że jestem kosmata we łbie? Ja mieszkam z dwoma – 2 – chłopami!)

Rada nadzorcza pogoni albo skarbówka ścignie za niegospodarność ;-)

Skarbówka nierychliwa :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Spodobały mi się papierowe Himalaje ;) 

Ogólnie tekścik lekki, łatwy i dobrze wchodzący. 

Lożanka bezprenumeratowa

Już dwunastu użytkowników dało sześć gwiazdek. Nieczęsty to widok…

Nieczęsto „gwiazdkuję”, ale skoro mogę być trzynasta… ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć!

 

Opowiadanie pomysłem stoi i pomysł ten jest – imho – dobrze zrealizowany. Bohater niby sympatyczny – ale straszny leniuch i kłamczuch – jednak bez takiej postawy nie byłoby całej tej radosnej historii. Gremliny, trollinka naczelna, gadające biurko, tylko szczypta fantastyki a robi robotę. Jest i codziennie i fantastycznie.

Dobrze wychodzi punkt widzenia i przemiana bohatera, choć w zasadzie tę przemianę widzimy tylko w ocenach, nie zdążył wcielić zdobytej wiedzy w życie. Wszystko jest na swoim miejscu, pozostają jedynie domysły, czy pani troll i pan gremlin mieli spółkę ;-) Jeżeli coś mi w tej historii zgrzyta, to sama końcówka, w której poszedłeś w opis (gdybyś to jeszcze pokazać dał radę… ale teksty urósłby wtedy, sam też tak czasem robię ;-) )

Zastanawiam się też nad morałem, bo choć opowiadanie jest lekkie i przyjemne, a lektura stanowi samą radość (dla mnie), to już wydźwięk historii jest bardziej złożony. Bohater – robiący wrażenie przeciętnego – otrzymuje cudowną moc, dzięki której udaje mu się coś osiągnąć. Wpada w wir spijania śmietanki i poprzestaje na laurach, zapominając o fundamentach, na którym stoi jego sława, przez co w końcu traci biurko – towarzysza i konia roboczego – i po upadku postanawia dojść do wszystkiego własną pracą. Bardzo widać tu archetyp, a także “żywot świętego” (grzeszna młodość, upadek i nawrócenie, które jak za dotknięciem magicznej różdżki zmienia człowieka). Piękne, inspirujące, ale nigdy czegoś takiego w realu nie widziałem. Zmiany to proces, proces trwa. Pokazujesz też sukces jako coś, do osiągnięcia czego potrzebna jest pomoc sił nadprzyrodzonych. Znowu, archetyp, ale też podświadome deprecjonowanie wartości pracy…

Ale pomimo tego, bardzo dobry tekst, który sprawił mi sporo frajdy. Zgłaszam do piórka i pozdrawiam serdecznie!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

krar85

 

Dziękuję za odwiedziny i komentarz. :)

 

Ambush

 

Fajnie, że się podobało, dziękuję :)

 

 

 

Już dwunastu użytkowników dało sześć gwiazdek. Nieczęsty to widok…

Jest już trzyna… czternaście! :D

 

Ano. Grubo… Wiesz co? Może poproś to swoje biurko, żeby napisało jeszcze kilka takich opowiadań, tylko zamiast wrzucać na forum poślij tu i ówdzie do oceny? :P Bo widząc jakie wieże w empikach budowali z "Wędrowyczów", nabieram przekonania, że na takie humorystyczne opowiadanka jest rynek…

Jest to myśl godna rozważenia. O ile biurko będzie chciało współpracować. ;)

nigdy czegoś takiego w realu nie widziałem

Bo to fantastyka wink

O ile biurko będzie chciało współpracować. ;)

Olej z orzechów włoskich. I mięciutka szmatka :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dobry wieczór, Corinnie :)

Gdy zacząłem czytać, przyszedł mi na myśl tekst niejakiego Adka_W, nieaktywnego już niestety na portalu, który można znaleźć pod tym linkiem i, nie zerknąwszy nawet na tagi, byłem przekonany, że zostanie utrzymany w podobnie rzewnym, romantycznym tonie. Nic bardziej mylnego i chociaż motyw twórcy zmagającego się z własną niemocą nie jest na tym portalu najświeższy (Adek nie był jedyny :p), to mam wrażenie, że zdołałeś poprowadzić historię w zaskakujący i niecodzienny sposób. 

Zastanawiam się, w jaki sposób niejaki pan Alemamrabat lokalizuje potencjalnych klientów ;) Na pewno żyłki do biznesu odmówić mu nie można, ale musi też wiedzieć, gdzie uderzyć. 

Opowiadanie ma kilka bardzo mocnych atutów. Sprytnie zarzucasz haczyk na czytelnika, przykuwasz zainteresowanie i chociaż pewnie każdy przeczuwa, że konsekwencje okłamania biurka będą bardzo niemiłe, to nie spodziewałem się, jak bardzo. Nie sądziłem też, że cudowny preparat na talent okaże się szachrajstwem i “działa” tylko na zasadzie placebo, podobnie jak nieoczekiwane było przejście z bardzo humorystycznego tonu do poważnego i przemyślanego morału. Wszystko się zgadza i jest na swoim miejscu, tylko zakończenie zdaje mi się nieco pospieszne, trochę jakbyś chciał już jak najszybciej dobić do brzegu :D

Duża satysfakcja z lektury. 

Pozdrawiam!

Dziękuję :)

Zanais ma rację, ze to nie jest odwrotne, bo ja się odnosiłem do aktualnej wersji, ale wydłużać tez się da, jeśli… doda się do treści coś, co to wydłużenie uzasadni ;P 

 

Eee, tego… piszące bestsellery biurko to mój pomysł ;) Choć przyznaję, że moje biurko obywało się bez sfrustrowanego twórcy i nie do końca jestem pewna, jak to u niego było z talentem ;)

No, dobra, podobało mi się. Uśmiechnęło mi się i to nie raz. W moje poczucie humoru jak najbardziej trafiłeś. Lubię takie teksty. Masz tu trochę naprawdę celnych spostrzeżeń, na dodatek bardzo zgrabnie podanych. Kciuki pokazała Ci już Tarnina, więc nie będę powtarzać.

Zastanawiam się, po co było Ci trollica i gremlin, spokojnie obyłoby się bez nich. Już samo gadające i tworzące biurko plus słoiczek z weną wystarczą, by opko nazwać fantastycznym. Obecność tych stworów wydaje się sugerować, że celujesz w Pratchetta. I wiesz co, jeśli mam rację, to chętnie poczytam jeszcze coś w takim uniwersum :)

Co mnie trochę zatrzymało, to wyjaśnienia biurka w kwestii zamilknięcia. Jakoś wcześniej nie wspominało o zbliżającym się końcu gwarancji, a przecież to kwestia niezwykle istotna również z jego punktu widzenia. Krótko mówiąc gwarancja wyskakuje jak powieść z szuflady. Oczywiście mogło kłamać, aby osłodzić Moczypiórku rozstanie, ale skoro poczuło się urażone, to czemu o tym nie wspomniało. Toż do żadna lekcja dla palanta tak po prostu zniknąć.

Z kolei zrezygnowanie z nieco ograniczonego, ale jednak istnienia jako kara dla niedotrzymującego słowa literata, wydaje mi się takim na złość mamie odmrożeniem sobie uszu. A to nie przystoi autorowi, po którym widać było czterdzieści lat doświadczenia, potrzebnych do napisania choć jednego rozdziału czegoś podobnego ;) Rozumiem, że biurko, a przynajmniej jego twórczy duch, musiało zniknąć, ale sposób w jaki się to dokonało mógłby być lepiej przemyślany. I ogólnie miałam wrażenie, że zakończenie jest nieco pośpieszne, że czegoś tam jeszcze brakuje.

Jeśli chodzi o Piórko… Cholera, nie wiem. Z jednej strony podoba mi się Twój tekst, uważam, że opka z jajem generalnie też zasługują na Piórka, tym bardziej, że w gruncie rzeczy o wiele trudniej napisać coś takiego. Z drugiej strony trochę się namarudziłam i te elementy, na które zwróciłam uwagę, faktycznie uwierają. Zwyczajnie nie wiem jeszcze, jak zagłosuję.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Irka_Luz

 

Dziękuję za komentarz :)

Cześć, Corrinn!

 

Ależ sympatycznie! Ze trzy razy zabierałem się do czytania, ale zawsze górę brało zmęczenie i odpadałem po 2-3 zdaniach. Tymczasem tekst potrafi wciągnąć, bo jest napisany czysto i bardzo przyjemnie. Podoba mi się absurdalna otoczka świata – konwencja jest trzymana od początku do końca i zdecydowanie pozytywnie wpływa na satysfakcję z lektury.

Zmagania pisarzy to nienowy temat, szczególnie na forum literackim, ale od początku trzymasz napięcie, bo wiadomo, że coś pójdzie nie tak, że bohater pozornie brnie do przodu, jednocześnie pogrążając się i byłem bardzo ciekaw jak to rozwiążesz.

Zakończyłeś w sposób, który sprawia, że za humorystycznym podejściem pojawia się przeświadczenie, że ja też dam rade napisać coś fajnego – ostatnie dwa zdania to taki trochę coachingowy kop :P

Nie wiem, czy uda mi się napisać kiedyś tak zaj*****y tekst jak “Słoik…”, ale z pewnością spróbuję ;)

 

Pozdrówka!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Krokusie

Dzięki za odwiedziny ;)

Pod tym opowiadaniem napisano już tyle, że głupio mi znów przywoływać te dyskusję… jednak trochę napisać muszę. No, może nie muszę, ale powinienem, by mój głos miał jakieś uzasadnienie.

Chciałbym przede wszystkim pogratulować ci, Corrinnie, dobrego tekstu – a jeszcze bardziej trafienia do grupy docelowej. Bo kto będzie w stanie bardziej docenić opowiadanie o autorze rozpaczliwie pragnącym natchnienia niż pisarze-amatorzy? To ci się udało, bez wątpienia, i jak widzę wielu tekst bardzo przypadł do gustu.

Jednak czy w ostatecznym rozrachunku jest on rzeczywiście tak dobry, to znaczy byłby dla czytelnika, który nie zmaga się z procesem tworzenia a na ten przykład oddaje się pracy społecznej i ot choćby, sadzi… to znaczy… marchew?

I tu zaczynam się zastanawiać, ile w tym tekście rzeczywiście jest pomysłu, ile fabuły, ile pracy nad tymiż – a ile po prostu celnego strzału w target? Traf chciał, że obejrzałem ostatnimi czasy Sandmana. W odcinku specjalnym pt. Kaliope był wykorzystany bardzo podobny motyw, ale znacznie mocniej autor w nim pogrzebał, wyciągnął co się dało… Nie będę przywoływać z pamięci innych utworów, gdzie była poruszona sprawa plagiatu, bo temat sam w sobie jest ciekawy i możliwy do ujęcia na miliony sposobów.

Twój sposób był interesujący – chciałbym jednak zobaczyć tu ciut więcej. Więcej emocji targających bezsilnym twórcą, jest wzlot i upadek. Biurko wyszło przy tym dosyć pretekstowe i bardzo szybko zdecydowało się na ostateczne rozwiązanie. Naprawdę, można by z tego wycisnąć niezłą historię, nie tylko niezłą opowiastkę przy której każdy autor obejrzy się jak w lustrze. I choć w głosowaniu będę na NIE, przyznaję, że ten cel spełniłeś w stu procentach. :)

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Sorry, Winnetou, ja też jestem na nie.

Nie żebym miała coś przeciwko humorowi czy uważała, że rozśmieszanie czytelnika i piórka wykluczają się wzajemnie. Ale nie każdy dowcip zasługuje na laury. Biblioteka – jak najbardziej, więcej – nie wydaje mi się.

Mamy to popularny typ bohatera – pisarza zmagającego się z brakiem weny/talentu/wiary w siebie/czegoś innego (niepotrzebne skreślić). Od normy porządnie odstaje gadające biurko i lekko – dobrze przedstawiony wredny akwizytor.

Napisane całkiem przyzwoicie.

W sumie – dużo plusów, ale to nadal tylko bardzo sympatyczny żarcik. No, nie ta liga.

Babska logika rządzi!

oddaje się pracy społecznej i ot choćby, sadzi… to znaczy… marchew?

A mnie marchew zgniła i nie spodziewałam się, że się jeszcze nad tymi badylami roześmieję. Ulubiona_emotka_Baila.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A mnie marchew zgniła i nie spodziewałam się, że się jeszcze nad tymi badylami roześmieję. Ulubiona_emotka_Baila.

To nie moja zasługa. To była parafraza kultowego monologu skryby. :)

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Znam ten kultowy monolog, jest bowiem kultowy (nazywam się Idea. Masz dwie nowe wiadomości.) Miałam na myśli ogólną szarość i absurd mojej egzystencji.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Corrinie, ode mnie masz TAKa. Opowiadanie przeszło swoją drogę na portalu – od zachwytów, krytyki do mniejszego entuzjazmu. Przeczytałam opowiadanie ponownie i dalej mnie bawi. Temat opowiadania związany z „pisarzeniem” nie wydaje mi się istotny podczas podejmowania decyzji T/N. Zaryzykowałabym nawet postawienie kontrowersyjnej tezy, że temat nie jest nadzwyczaj hermetyczny w dobie, w której ciągle słyszę, że ktoś coś pisze, wysyła i mierzy się z wyzwaniami weny, sukcesu. Poza tym wielu wybitnych pisarzy poruszało zagadnienia związane z pisaniem. Taki King dla przykładu. Gdy mnie zapytasz, którą jego książkę najbardziej pamiętam, w której jest najwięcej horroru, wiadomo jak odpowiem. xd

Ostatnio zmarł przyjaciel i pierwszy betareader Kinga – Peter Straub. Nie skończą już wspólnej trylogii. Niestety, nie znam książek Strauba. Są ponoć inne, na czymś innym budowane. Ostatnio trochę zaprzyjaźniłam się z horrorami, więc spróbuję coś jego przeczytać. Wiele dobrego słyszałam o „Upiornej opowieści”. Pierwsze tłumaczenie było ponoć skopane, ale obecne jest już ok.

Czemu o tym wszystkim piszę – prócz notorycznego wchodzenia w tryb dygresyjny, gdy rozmawiam o czytaniu i pisaniu? Sądzę, że w pisaniu przetwarzamy swoje myśli, przeżywanie świata, informacje, które do nas dochodzą, no, raczej atakują. ;-) Rzeczy ważne dla Autora mają chyba ułatwioną ścieżkę do umysłu czytelnika, niezależnie od wybranej konwencji, gatunku. Jakby niosły ze sobą potencjał do „przekroczenia” bariery synapsy.

 

A konkretnie, TAK” jest za:

*słownictwo, zręczne i nieudziwnione sformułowania,

*zamkniętą opowieść i ładne budowanie cegiełek historii,

*przyjemność w trakcie czytania, łatwość śledzenia perypetii bohatera oraz w gruncie rzeczy niebanalność.

 

pzd :-)

a

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Witaj, Corrinnie! Wreszcie tutaj dotarłem.

Płynnie mi się czytało, to i nie robiłem łapanki, bo nic ewidentnego nie rzuciło mi się w oczy. Tekst po prostu jest napisany porządnie.

Ciepłe Ci wyszło to opowiadanie, takie przyjemne, na jedno posiedzenie, z kategorii “feel-good”. Jest to dość rzadki przypadek w tym naszym forumowym światku, stąd rozumiem, że tekst może się podobać. Także i mnie się podobał.

Tylko jeśli się pochylić nad tą historią, gdy miłe, ciepłe wrażenia już ulatują, to pojawiają się niedoskonałości. Humor – rzecz absolutnie subiektywna; mnie akurat w paru miejscach rozbawił, ale był nierówny. Szczególnie pierwsza scena z rozmową z biurkiem to rzucanie szkolnymi, bardzo zachowawczymi gagami, od których powinno się stronić przynajmniej w otwierającym fragmencie. Przecież od niego zależy, czy czytelnik nie odpuści sobie lektury, tu powinny zostać wytoczone naprawdę wielkie działa!

Absurd to kolejny śliski temat, który nie wszystkim leży. Sam podchodzę do niego ostrożnie, ale gadające biurko mnie nie zniechęciło, postanowiłem dać tej historii szansę. No i ten absurd później gdzieś ulatuje. Mamy krętacza-goblina i redaktorkę-trollicę, ale czy cokolwiek by się zmieniło, gdyby zastąpili ich ludzie? W zasadzie oprócz biurka, absurdu za wiele tu nie ma.

No i w końcu puenta tego opowiadania, nihil novi sub sole. Wiem, że wszystko już opowiedziano, najpewniej po parę razy, ale sprowadzenie tej historii do stwierdzenia, że oprócz weny konieczny jest także talent, pozostawiło mnie z wrażeniem rozczarowania.

Tak czy siak, miło spędziłem czas przy “Słoiku z weną”. Zasługuje na uwagę i cieszę się, że został dostrzeżony.

 

Ale pocieszę Cię, ten tekst nie ma najmniejszych szans na pierze ;) O czym dobrze wiesz. 

A czemu niby nie ma? Bo jakiś spisek jest? Może TWA w Loży? Klika jakaś działa? Nie może być! Opowiadaj. 

 

Czy to jest ten moment kiedy powinienem zacząć podskakiwać i wykrzykiwać tryumfalnie coś w stylu “a nie mówiłem’?

No… nie. To nie jest ten moment. Mimo że to przewidziałem, miałem pełną świadomość, że tak się skończy (chociaż nie sądziłem, że w tak marnym stylu), to jestem daleki od poczucia tryumfu.

Jest mi zwyczajnie bardzo przykro. Takie memiczne “niby człowiek wiedział, ale się łudził…”.

I jedna rzecz jest zdumiewająca – że tekst, który dostał taką ilość “szóstek”, jednocześnie dostaje tylko jeden, samotny głos loży. 

Czy tylko mnie się zdaje, że te dwa zbiory ocen powinny jakoś ze sobą korespondować? Choćby minimalnie…

Wnioski, które z tego wyciągam, nie napawają mnie radością.

I jedna rzecz jest zdumiewająca – że tekst, który dostał taką ilość “szóstek”, jednocześnie dostaje tylko jeden, samotny głos loży. 

Dwie kwestie.

Po pierwsze, tekst może się podobać wielu ludziom, ale mieć pecha i akurat ta wąska grupa osób, którym nie przypadł wystarczająco do gustu, znajduje się akurat w Loży.

Po drugie, inaczej ocenia się tekst, gdy się go czyta dla rozrywki, a inaczej, kiedy trzeba przyznać piórko i je umotywować.

Zaręczam, że żadnego spisku nie było.

Zaręczam, że żadnego spisku nie było.

 

To była sugestia MrMarasa, nie moja. 

Nie sugeruję, że powstał jakiś spisek. Przeciwnie, głęboko ufam w to, że głosowaliście zgodnie z własnym osądem i sumieniem. Nie mam tutaj żadnych zastrzeżeń.

Natomiast wydaje mi się uprawnionym wniosek, że jeśli tekst dostaje czternaście razy sześć gwiazdek i otrzymuje nominację od trzech dyżurnych, to tylko jeden głos na “TAK” wskazuje na to, że coś tu nie działa tak, jak powinno.

Co nie działa dobrze? Nie wiem, mnie nie pytaj. Ale ten rozdzwięk widać gołym okiem i wychodzi na to, że oceny tekstu nie są miarodajne. Albo z jednej, albo z drugiej strony. Innej opcji nie ma.

Bo w tym momencie zdecydowanie vox populi ≠ vox dei.

Oj, nie utożsamiajmy Loży z Bogiem.

Zaprawdę, powiadam Ci, wielceśmy od tego dalecy. ;-)

Babska logika rządzi!

Zanaisie, z Twoich słów płynie wniosek, że pośród opowiadań piórkowych nie ma miejsca dla tekstów rozrywkowych, a jedynie dla takich, które są natchnionymi dziełami, najlepiej z cytatem z noblisty na początku – skoro traktujesz to jako dwie osobne kategorie ;D chyba, że źle to rozumiem.

To był sarkazm nie sugestia, Silverze. Powiem tak, zerknij sobie może na wyniki plebiscytu TOP10 za rok 2019. Wygrało opowiadanie, któremu ja np. nie dałbym swojego TAKa, i które jest jakby zapomniane zupełnie i nikt o nim nie wspomina. Natomiast drugie miejsce zajął tekst, który był imo najlepszy tamtego roku, a ludzie do dziś o nim gadają, wspominają, stawiają za wzór i zachwalają jako top topów portalu.

Jak mawiał klasyk: zdarza się.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Amonie, wolałbym unikać określeń “złe zrozumienie”. Lepiej po prostu wyjaśnić ;)

Czytanie tekstu, ot tak, a czytanie tekstu pod kątem przyznawania pierza, to dla mnie dwie różne rzeczy. Czasem lubię poczytać o durnym osiłku, wyrywającym flaki goblinom, ale czy to znaczy, że dałbym takiemu dziełu piórko? Nie bardzo.

Może inny skład Loży dałby tu piórko, może nie. Jak w przypadku każdej nagrody, pióro jest tylko subiektywnym głosem większości aktualnej Loży.

 

Teksty rozrywkowe zdecydowanie mają szanse na piórko. Wiem z własnego doświadczenia.

Czasem lubię poczytać o durnym osiłku, wyrywającym flaki goblinom, ale czy to znaczy, że dałbym takiemu dziełu piórko? Nie bardzo.

 

…a o durnym osiłku, walczącym ze strzygą? :)

Silverze, też może być ;)

Jak czytam komentarze lożowskie, to widzę zgodny pogląd, że mamy tutaj solidne opowiadanie. Zabrakło czegoś do piórka, ale to nie znaczy, że tekst się nie broni. Rozdźwięk pomiędzy szóstkowiczami a Lożą, mógł być znacznie szerszy.

Chciałam wyrazić swoje zdanie, ale odkryłam, że go nie mam. Macie gifa i się cieszcie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Spóźnione, ale szczere podziękowania dla wszystkich komentujących! :D

Przybywam z komentarzem, a właściwie przybywamy, wszyscy trzej: ja, troll i pruski nauczyciel. Dotarliśmy tu oczywiście osvaldmobilem – czyli taczką z obornikiem wyposażoną w napęd antygrawitacyjny. (Jeśli ktoś nie rozumie tej aluzji, to sprawię naświetli zerknięcie pod uprzednio skomentowane przeze mnie opowiadania). 

Po tym krótkim wstępie bez zbędnej zwłoki czas przejść do merytorycznego komentarza.

Nie ma cytatu z utworu noblisty? Pruskiemu nauczycielowi żyła na czole nie pulsuje, ale troll jest zawiedzony, bo lubi obśmiewać takie zagrywki.

– Masz zupełną rację – stwierdził pisarz, wiedząc, że kłótnia z meblem nie ma sensu. To tak, jakby kłócić się z zamkniętymi drzwiami, że nie chcą się otworzyć.

Nieudane porównanie, nie wywołuje żadnej reakcji w czytelniku. Kłótnia z meblem została odniesiona do kłótni z drzwiami. Jest za bliskie rodzajowo. Przekaz jest taki, że kłótnia z meblem jest bezowocna, więc porównanie musi mieć ten sam przekaz, ale wykorzystywać inne elementy. A jakby jeszcze było zabawne lub ironiczne to pełen sukces.

Pisarz umył się i runął na łóżko jak Krzywa Wieża w Pizie na Plac Katedralny, gdyby jej tylko pozwolić.

A po co czytelnikowi do szczęścia ta informacja o myciu? Zdanie jest źle skonstruowane, bo zestawia coś, co się stało z czym, co mogłoby się wydarzyć pod pewnym warunkiem.

Po chwili, wbrew temu, co zapowiadał, usnął. Śniły mu się owce, lecz nie mógł ich policzyć. We śnie sam był jedną z nich, czarnym baranem bez nadziei na napisanie książki.

Zmarnowany potencjał sceny. Nie dość, że pojawia się zdanie nawiązująco-przynudzające ("Po chwili, wbrew temu, co zapowiadał, usnął"), to jeszcze porównanie do czarnej owcy jest takie nijakie. Czemuż nie dać pola do popisu wyobraźni i zaserwować czytelnikowi ciekawszy opis, chociażby liczenia tych owiec przechodzącego w absurdalny sen. Niech owce będą coraz dziwniejsze albo zaczną rzucać oskarżycielskie hasła. Możliwości jest mnóstwo.

W pierwszym odruchu próbował groźnie zabeczeć, aby odstraszyć intruza, ale przypomniało mu się, że na jawie nie jest owcą.

Czemu tylko próbował? Niech to zrobi, będzie ciekawiej, oczywiście przy założeniu, że sen zostałby najpierw lepiej opisany, a nie tak zdawkowo.

Wstał, narzucił szybko byle jakie ubranie i zirytowany nacisnął klamkę.

Nudny opis czynności. Jak już musi być, to niech nie będzie taki nijaki.

Miał duży nos do wywąchiwania okazji i oczy nawykłe do wiercenia dziur w brzuchu. Wyglądał na osobę, która koniecznie chce dokonać transakcji, równocześnie wiedząc, że transakcja właściwie już się dokonała.

To jest całkiem przyzwoity opis.

Biurko nie mogło przyjrzeć się etykiecie, ponieważ stolarz, który tchnął w nie życie, spartaczył robotę, zapominając o ważnym życiowym aspekcie – oczach.

A czy biurko miało uszy i usta? Ta wzmianka rozwala kreację, bo do tej pory czytelnik nie zastanawiał się nad takimi rzeczami, ale teraz zacznie. To przedobrzenie.

Naczelna redaktorka była oczywiście trollem, bo tylko trolle mają dość twarde części ciała i cierpliwość kamienia, aby przetrwać jakoś na tym stanowisku.

"Oczywiście" psuje całe zdanie. To jak wysłanie czytelnikowi komunikatu: nic lepszego nie wymyśliłem.

I jest to też moment, w którym opowiadanie staje się z każdym akapitem coraz gorsze. Opis wydawnictwa jest jak zlepek ze stron internetowych, na których niedoszli pisarze wylewają swoje żale na złe wydawnictwa. Potem następuje miałki opis spełnienia marzeń każdego grafomana. I może jeszcze tekst by się obronił, gdyby zmierzał to interesującego finału. Niestety przewidywalność fabuły jest zbyt duża. Powiedziałbym nawet, że zakończenie jest najgorszym rozwiązaniem jakie można było wybrać.

Pamiętaj jednak, że talentu nie da się kupić, a jedyne, na czym możesz naprawdę polegać, to Twój własny rozum i ciężka praca.

To jest obrzydliwie oczywiste. W przypadku tekstów nastawionych na jakieś przesłanie należy w pierwszej kolejności odrzucić rozwiązania i wioski, które przychodzą do głowy jako pierwsze. Ludzie myślą podobnie i niezależnie wpadają na takie same pomysły, więc podążanie ścieżką najłatwiejszą będzie związane z rozczarowaniem czytelnika.

To podsumowanie kłoci się też z kreacją bohatera. Wcześniej pada informacja o tym, że gdy jego koledzy się bawili on szlifował warsztat, czyli jednak pracowity był. Gdzieś w tym całym tekście coś się pomieszało. Mimo prostej fabuły zdarzają się niekonsekwencje.

Całość miała być humorystyczna, ale nie jest tu tego humoru aż tyle, żeby tekst się wyłącznie nim wybronił. Aby było to przyzwoite opowiadanie trzeba całkowicie zmienić zakończenie, odejść od sztampy i popularnych haseł. Punkt wyjście niech będzie taki sam, serum i gadające biurko piszące powieść jest w porządku, ale reszta kwalifikuje się do wymyślenia od nowa. 

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

Dziękuję, Osvaldzie! Większość problemów uświadomiłem sobie już po komentarzu Marasa, który zmusił mnie do refleksji nad tekstem, ale Ty wytknąłeś to bardziej szczegółowo. Na forum mamy taką niepisaną zasadę, że po publikacji tekstu nie poprawiamy już całych akapitów, a jedynie błędy stylistyczne, ortograficzne, interpunkcyjne itp. Tekst i tak jest niemożliwy do opublikowania poza internetem (przynajmniej bez gruntownej przemiany), ze względu na wymienione przez Ciebie problemy. Dlatego zostawię tutaj jak jest, a ewentualne zmiany dokonam u siebie w edytorze.

Okazuje się, że mam też silną psychikę, bo pomimo że Twój komentarz jest w zasadzie głównie krytyką, przyjąłem go z uśmiechem. I nie poczułem się bynajmniej atakowany… :D

Następny tekst będzie kryminałem pisanym w podobnym stylu, czyli z lepszym bądź gorszym humorem. Już teraz możesz czuć się zaproszony. Oczywiście pozostali odwiedzający również. :)

 

To jest całkiem przyzwoity opis.

Wiem, ale nie zawsze mi takie wychodzą :( Muszę więcej czytać.

 

Dziękuję jeszcze raz za ciekawy komentarz.

 

Pozdrawiam

Dlatego zostawię tutaj jak jest, a ewentualne zmiany dokonam u siebie w edytorze.

Jeśli mogę coś doradzić, to polecam dla wprawy przerobienie tego opowiadania, tak aby nie miało przewidywalnego zakończenia.

Okazuje się, że mam też silną psychikę, bo pomimo że Twój komentarz jest w zasadzie głównie krytyką, przyjąłem go z uśmiechem. I nie poczułem się bynajmniej atakowany… :D

I bardzo dobrze, że nie poczułeś się atakowany, bo nie ma ku temu powodów. Czy to kwestia silnej psychiki? Po części być może tak, a może po prostu nie jesteś zadufany w sobie i potrafisz z każdej sytuacji wyciągnąć korzystne dla siebie wnioski. To cenna umiejętność.

Wiem, ale nie zawsze mi takie wychodzą :( Muszę więcej czytać.

To już nie ten poziom, żeby samo czytanie miało pomóc. Oczywiście nie zaszkodzi. Jeśli natrafisz na szczególnie dobre porównanie czy metaforę, wynotuj je i przeanalizuj. Przede wszystkim jednak musisz pisać, poprawiać, przerabiać aż do obrzydzenia. Twórz różne warianty fragmentów tekstu. Czasami najlepsza będzie pierwsza wersja a czasami dziesiąta. Trenuj skojarzenia dla zabawy, twórz porównania i przede wszystkim obserwuj wszystko co Cię otacza i przerabiaj w głowie na opis. Dobry pisarz to też świetny obserwator, potrafi znaleźć zależności, które umykają innym.

Interesującym ćwiczeniem jest opisywanie scen z filmów. Jeśli masz ochotę, to mam dla Ciebie wyzwanie, opisz wybraną scenę:

https://www.youtube.com/watch?v=6cjNvLAvIFs

https://www.youtube.com/watch?v=WqomBQqvZUs

https://www.youtube.com/watch?v=1VEo1KrWzBI

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

Dziękuję za wartościowe wskazówki, Osvaldzie.

 

Oczywiście nie zaszkodzi. Jeśli natrafisz na szczególnie dobre porównanie czy metaforę, wynotuj je i przeanalizuj. Przede wszystkim jednak musisz pisać, poprawiać, przerabiać aż do obrzydzenia. Twórz różne warianty fragmentów tekstu. Czasami najlepsza będzie pierwsza wersja a czasami dziesiąta. Trenuj skojarzenia dla zabawy, twórz porównania i przede wszystkim obserwuj wszystko co Cię otacza i przerabiaj w głowie na opis. Dobry pisarz to też świetny obserwator, potrafi znaleźć zależności, które umykają innym.

To jeden z najlepszych komentarzy, jaki znalazł się pod moim tekstem. Coś podobnego czytałem w “Pamiętniku rzemieślnika” Stephena Kinga. Postaram się o tym pamiętać. :)

Co do “wyzwania” może spróbuję, ale w tej chwili kończę opowiadanie kryminalne i skupiam się na tym. Ale w wolnej chwili, czemu nie.

 

Dziękuję i do zobaczenia w przyszłości (jak sądzę) :)

Przeczytałam całe opowiadnie i połowę komentarzy. W sumie żałuję, że je przeczytałam, bo teraz mam obawę, że cokolwiek napiszę, z pewnością już się znalazło w którymś w komentarzy. Więc tylko ogólnie: fajnie się czytało, do tego stopnia, że poszukam kolejnych twoich dzieci. 

Niezły hardkor.

Nowa Fantastyka