O tym, jak się filozof z monarchą pojedynkował

Podobało mi się. Ciekawie napisane, rzeczywiście bajka z morałem, dawno czegoś takiego nie czytałam. 

 

Sugerowałabym kilka kosmetycznych zmian:

 

– Drogi królu! – rozpoczął nieznajomy. Mówił z akcentem ludów północy, ale najwyraźniej posługiwał się językiem regijskim przyzwoicie. – Nazywam się Harald Jasnowłosy i wyzywam cię na pojedynek!

Kropka po “przyzwoicie”. Lekko zgrzytnął mi szyk. Może tak byłoby lepiej? 

Mówił z akcentem ludów północy, mimo to jego regijski brzmiał przyzwoicie.

 

– Doprawdy? – August Lukrecjusz podrapał się po koronowanej głowie ze zdziwienia.

Tu też trzeba dać kropkę na końcu i zmieniłabym szyk na: 

– Doprawdy? – August Lukrecjusz podrapał się ze zdziwienia po koronowanej głowie.

 

– To fantastycznie! – zadrwił August.

 

– Zgoda – odparł w końcu, z ponurym wyrazem twarzy. – ale musisz

Tu bez kropki na końcu wtrącenia jeśli dalej kontunuujesz z małej litery.

Bardzo dziękuję za odwiedziny.

Z interpunkcją niestety jestem nieco na bakier. Reguły w dialogach znam, ale przepuściłem – moje niedbalstwo, czerwienie się :)

Jeśli chodzi o szyk, to faktycznie czasem dziwnie buduje te zdania. Staram się to zwalczać, ale nie zawsze się udaje. 

Twoje sugestie bardzo mi odpowiadają, wprowadziłem wszystkie zmiany. 

No i fajnie, że się spodobało!

 

 

Tak gdzieś między sowizdrzalską legendą a baśnią, ale z odwróconymi dość gorzko, mimo humoru, znakami – zwykle w takich historiach w rozmowie między władcą a jakimś rodzajem (zwykle ludowego) mędrca / chłopka-roztropka wygrywa ten drugi, ośmieszając postacie związane z autorytetem. Ty odwracasz znaki, pokazujesz pod podszewką baśniowej opowieści bezwzględne polityczne machinacje, nawet jeśli potraktowane z humorem. Podobało się.

ninedin.home.blog

Ot, taka sobie opowiastka. Nie czytało się źle, ale cóż… Riposta króla nie przemówiła do mnie.

Szkoda, że brakło fantastyki.

 

Oka­za­ło się, że mąż ku­zy­na mojej ciot­ki… → Czy dobrze rozumiem, że kuzyn ciotki miał męża?

 

…że aż zgiął się w pół i po­pła­kał. → …że aż zgiął się wpół i po­pła­kał.

 

Dwo­rza­nie wy­mie­ni­li się za­sko­czo­ny­mi spoj­rze­nia­mi. → Dwo­rza­nie wy­mie­ni­li za­sko­czo­ne spoj­rze­nia­.

 

…stu­diu­jąc uczo­ne pisma do­ty­czą­ce za­rzą­dza­nia pań­stwem w to­wa­rzy­stwie naj­słyn­niej­szych uczo­nych. → Czy dobrze rozumiem, że król chciał wiedzieć, jak zarządzać państwem w towarzystwie uczonych? A może miało być: …stu­diu­jąc w to­wa­rzy­stwie naj­słyn­niej­szych mędrców uczo­ne pisma, do­ty­czą­ce za­rzą­dza­nia pań­stwem.

 

Na­stęp­nie wy­stą­pił przed sie­bie i prze­mó­wił: → Na czy polega wystąpienie przed siebie? Czy on się rozdwoił i jeden stał gdzie stał, a drugi stanął przed pierwszym?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Miło było poczytać historię opowiedzianą bez zadęcia i okraszoną humorem, a mimo tego podsuwającą pod rozwagę kilka dość poważnych myśli, zwykle zwanych morałami.

Ninedin – Przyznam, że Twoja wizyta, pochlebna opinia i popierający ją klik do biblioteki jest dla mnie niemałym zaskoczeniem. Niemałym, ale za to bardzo miłym :) Serdecznie dziękuję.

Regulatorzy – cóż, raz się podoba, a raz nie. Jednak samo stwierdzenie, że “nie czytało się źle” z ust kogoś, kto przeczytał chyba większość opowiadań na tym forum, jest dla mnie gratyfikujące :) Wskazane błędy poprawiłem jak umiałem, bardzo dziękuję za to, że mimo wszystko chciało Ci się przeczytać tekst i znaleźć usterki… Niemniej, Twoje rozumowanie w kwestii kuzyna ciotki jest jak najbardziej słuszne :D

AdamKB – A mnie jest miło czytać komentarze podobne do Twojego :)

 

Fakt, jakoś do tej pory nie trafiałam pod Twoje teksty – po tym zajrzę i pod inne :)

ninedin.home.blog

No, fajna bajka. Tylko fantastyki mało.

W ogóle odnoszę wrażenie, że powiastka filozoficzna albo inna publicystyka udająca opowiadanie.

Ale czytało się przyjemnie.

Babska logika rządzi!

Istotnie, Silverze, nie wszystko podoba się wszystkim jednakowo, ale mam nadzieję, że Twoje przyszłe opowiadania przeczytam z większym entuzjazmem. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Jak dla mnie, niestety, stanowczo przegadane. Dałoby się to skompresować i to znacznie, bo tak naprawdę wydarzyły się tylko trzy rzeczy: król dostaje wyzwanie → filozof wygłasza tyradę → król wygrywa przez pierdnięcie (proszę o wybaczenie języka). A na zakończenie wystarczyłoby jedno zdanie o nabiciu głowy na pal. W obecnej postaci morał z końcówki wydaje mi się w ogóle nie pasować do historii – jest to jakoś powiązane, ale nie powiedziałabym, że dobrze oddaje sytuację. Acz napisane ładnie.

deviantart.com/sil-vah

Finklo, w istocie – jest to prosta bajka. Do publicystyki czy powiastki filozoficznej bym jednak nie porównywał, miło mi słyszeć komplementy, ale moje pióro jest zbyt siermiężne by operować w wyżej wymienionych :) Regulatorzy – cóż, będę się starać. Nic nie mogę jednak tu obiecać, bo u mnie to tak, jak w tym powiedzonku: chciałem jak nigdy, wyszło jak zawsze… :) Silvo, obawiam się, że przegadanie to moje drugie imię. Tutaj i tak bardzo się ograniczam ;)

Witaj silver_advent!

 

Przyjemnie się czytało i napięcie rosło do momentu “odpowiedzi” króla. Rozumiem morał – siła i pochlebstwa ponad rozum i sprawiedliwość, spodziewałem się jednak czegoś więcej.

 

Pozdrawiam!

Czołem, Kronosie. Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem Twoj komentarz – miałeś na myśli mniej sztampowe rozwiązanie fabularne, mniej oczywisty morał czy może poczułeś się dotknięty grubiaństwem "punktu kulminacyjnego"? Ogólnie: ciekawe, czy gdyby zmienić królewskiego bąka na coś mniej obciążonego społecznym tabu, np. na przeciągłe ziewnięcie, to według was bajka zyskałaby w odbiorze…

Bardziej złożone rozwiązanie fabularne, może jakiś twist, rzeczy okazują się inne niż nam się wydają? Choć ta fabuła nie jest zła, po prostu świetny początek narobił mi smaku na coś więcej. ;) Spodziewałem się chociażby jakiegoś intelektualnego pojedynku miedzy filozofem a królem. 

W zasadzie odpowiedź króla była „twistem” a jednak jak dla mnie to za słabe w porównaniu do wysokiej jakości początku i środkowej części tekstu.

 

edit: Myślę jeszcze nad tym ziewnięciem. Chyba jednak by nie zmieniło wiele. Bo to tak, jakby przygotowywać się do wielkiej bitwy, zbroić, ustawiać armaty, ostrzyć noże, debatować nad taktyką i… nagle w pole bitwy uderza meteor i wszyscy giną. Morał – nic od nas nie zależy. 

Okej, czyli zwyczajnie "za proste", "wiele hałasu o nic"? No cóż, nie da się zaprzeczyć, za wiele tu się nie dzieje :)

Misiowi bardzo się podoba, wywołuje uśmiech. Zakończenie też.

Patrz pod nogi, miast zadzierać głowę. Łatwo wdepnąć w łajno, gdy człowiek, idąc w nieznane, wpatruje się w gwiazdy.

Dobra opowieść na poprawę humoru i zastanowienie. Klik

Dzięki Koalo :) Poprawa humoru u czytelnika zawsze cieszy autora tekstu :) (chyba że pisał horror ;)

No, no niezłe, ale Sapkowski to nie jest. 

Tak jak mówiłem, opowiadanie bardzo mi się spodobało. 

Dostrzegam tu odniesienie do naszych czasów i dobry przekaz. 

Styl porządny, udało ci się stworzyć realistyczny obraz uczty. Czułem tę atmosferę, która panowała w zamku.

Dwie główne postacie mają swój charakter, nie są takie same. Pojedynek między królem, a jego kuzynem szału nie robi, ale jest dobry. 

Największe plusy to: Przesłanie, klimat i dialogi. 

Dialogi stoją na bardzo wysokim poziomie, brzmią bardzo naturalnie. 

Idę do klikarni. 

Pozdrawiam! 

 

 

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Dziękuję jeszcze raz, Młody Pisarzu – za komentarz i bardzo fajną betę :)

Hej

Zbudowałeś ładne napięcie, ale zakończenie jakoś do mnie nie przemówiło. Może spodziewałem się zbyt wiele, bo właściwie masz tu i humor (choć nie powiem, aby wysokich lotów), jak i morał. Ponadto przez tekst się naprawdę dobrze płynęło. Nie odczułem przegadania, ale to subiektywne.

I tylko nie wiem, czy sędziowie zostali nagrodzeni po, czy przekupieni przed ;)

Pozdrawiam

Dzięki za odwiedzony, Zanaisie :) Sędziowie byli przekupieni / zastraszeni przed pojedynkiem. Za to najstarszy mędrzec wykorzystał zbieg okoliczności, by dokonać na królu subtelnej zemsty: ogłosić zwycięzcę w taki sposób, by było mu z tą "wiktorią" niezręcznie i nie w smak. Król nie miał wyboru, musiał zaakceptować taki obrót spraw, ale wizerunkowo mocno stracił. To zwycięstwo nie nosiło nawet pozorów uczciwej walki. Dodam, że po wystąpieniu najstarszego, pozostali sędziowie nie mieli w zasadzie wyboru, więc łatwo domyślić się, który był "niekooperatywny" i musiał zostać poddany "siłowej perswazji".

Hej, przyjemny tekst, gładko się czytało. Taka bajka z ponadczasowym morałem. Tylko w jednym momencie muszę przyznać, że wybiłam się trochę z obrazka, na początku. Akurat budowałam sobie scenę, wczuwałam się w klimat i:

Jednym słowem – rozpoczynała się przyzwoita i elegancka impreza, gdyby nie zakłócił jej pewien, pożałowania godny incydent.

Ta elegancka impreza jakoś mi nie pasuje. Moje zdanie oczywiście, zwyczajnie kojarzy mi się dość współcześnie. Może bardziej jakaś zacna/huczna hulanka/popijawa, ostre opilstwo albo coś na królewsko, może w stronę rubasznej uroczystości? Wiem, że mi dzwoni, ale wieży nie wskażę.

 

Tekst na tyle mi się podobał, że zachciałam skomentować.

 

Pozdrawiam!

Dzięki, Mandalo. Też czułem, że coś tu nie gra, ale nie do końca byłem przekonany, jakiego synonimu użyć. Chyba zmienię na "uroczystość", chyba wystarczający kontrast z komicznym stanem rzeczy ;) Cieszę się, że tekst Ci się spodobał!

Tekst przyjemny do czytania. Nawet mnie natchnął w pewne strony, a to sobie cenię właśnie w czytaniu. Nie będę oceniał błędów językoznawczych, bo do bycia językoznawcą nie startowałem i nie miałem okazji na tym polu ani polec, ani zwyciężyć (nie licząc kilku epizodów).

Ciekawe realia średniowieczne, początek przypomniał mi bal z Wiedźmina 3, ale pewnie też znaleźć można podobne rzeczy w literaturze. Lubię takie bale. Zarys okoliczności jest dosyć standardowy (tu pijak, tam dziewka etc.), rozumiem, że miał być głównie tłem do pojedynku. Tu powiem bardzo szczerze, oczekiwałem faktycznie pojedynku filozoficznego na styl wybranych dialogów (niekoniecznie Uczty). Tego nie dostałem (i nie mówię, że takie rzeczy pisze się ot tak), ale w zamian jest coś innego. Przypomnienie o rzucaniu pereł przed wieprze i to zawsze się ceni. Czy rzuca się perły przed wieprze? Jeśli będę lekko zatrute… Tutaj niestety zatruł nas sam wieprz :). Czy tekst jest dobrze napisany? Tak. Czy jest odkrywczy, wyjątkowy? To zależy kto go przeczyta. Jednym otworzy lekko oczy, a inni po prostu nie usną, ale też nie będą dużo bardziej rozbudzeni niż byli wcześniej. W moich okolicznościach czytania odbiór jest pozytywny.

Cześć Vacterze!

Miło mi, że wpadłeś i przeczytałeś. A że tekst natchnął w pewne strony, to już pełen sukces :)

Przyjemnie mi, że masz tekst za napisany dobrze, ja sam miałem co do tego pewne wątpliwości – przede wszystkim zastanawiałem się nad równowagą między “show” i “tell”. Tutaj tego “tell” jest zdecydowanie za dużo jak na realia opowiadania, ale z drugiej strony jest to bajka, więc myślę, że w tej konwencji sprawa się jako tako broni.

I tak, masz rację, odbiór może być bardzo różny. Mam świadomość, że tekst może być dla niektórych zbyt gruby, przemądrzały, nadęty w przekazie. Tego nie unikniemy. Myślę, że sporo grzeszków wynika z tego, że próbowałem trzymać się konwencji bajki, chociaż to też nie wyszło do końca jak trzeba. 

Ale tak czy owak – jest mi miło, że ostatecznie odebrałeś tekst pozytywnie.

Komentarz będzie powstawał na bieżąco.

 

Wstęp dość zwyczajny, zaczyna się jak w bajkach. Jest król, jest planowana uczta, wyczuwam gorączkowe nastroje. Właściwie niczym się nie wyróżnia, ale język mi pasuje, bo masz tak lekkie pióro, że czytanie to przyjemność.

 

Armia skry­bów od­po­wie­dzial­nych za pi­sa­nie za­pro­szeń pra­co­wa­ła w pocie czoła.

 

Czytałam niedawno o skrytobójcach i chyba po nieprzespanej nocy mój mózg nie przetworzył do końca tamtego tekstu, bo przeczytałam u Ciebie „Armia skrytobójców odpowiedzialnych za pisanie zaproszeń…” i w tym momencie mnie poraziło. Cooo? Skrytobójcy piszą zaproszenia? Już nawet zaczęłam dorabiać teorię, że oni piszą do tych, których chcą zabić na przyjęciu… Ale zajrzałam do tekstu jeszcze raz i zrozumiałam swój błąd. :D

 

Straż­ni­cy dwo­ili się i tro­ili, spraw­dza­jąc za­pro­sze­nia, żą­da­jąc pod­nie­sie­nia maski celem iden­ty­fi­ka­cji go­ścia.

 

Jak na tamte czasy to chyba naciągane? Skąd strażnicy znaliby tych wszystkich ludzi? I jeszcze jedno, nie lepiej, żeby wpuszczały osoby do tego wyznaczone, a strażnicy niech pilnują porządku? Oczywiście nie znam się na realiach, więc jeśli w czasach, w których pisałeś, była to rola strażników, to okej. Po prostu mi się to gryzie.

 

Humor mi pasuje, trochę nawet skojarzyłam go sobie z Sapkowskim. ;)

 

Oka­za­ło się, że mąż ku­zy­na mojej ciot­ki, spo­krew­nio­ny z wujem stry­ja mo­je­go bra­tan­ka, miał przy­rod­nią sio­strę, która po­wi­ła stry­jecz­ne­go brata mo­je­go…

– Do rze­czy! – zi­ry­to­wał się Au­gust, a kró­lew­skie ob­li­cze ko­lo­rem coraz bar­dziej przy­po­mi­na­ło bu­ra­ka.

 

Haha, przy tym to już parsknęłam śmiechem. No, na pewno jest to mój rodzaj humoru.

 

Au­gust Lu­kre­cjusz stał cał­ko­wi­cie osłu­pia­ły przez długą chwi­lę

 

Taka wspaniała uczta, a król stoi? Ciężko mi to sobie wyobrazić. Okej, mógł akurat wstać, ale na czas rozmowy z cudzoziemcem powinien usiąść, żeby pokazać, jaki to on ważny.

 

Dalej jest nadal zabawnie, mamy klimat, śmiejącego się króla ku uciesze gawiedzi, mamy młodego cudzoziemca, który na potwierdzenie pojedynku pokazuje pieczęć. Czyta się lekko i przyjemnie.

 

Fakt, że pojedynek nie będzie na miecze, sugerował mi tytuł, więc to akurat nie zaskoczyło. Za to jestem ciekawa, co wymyśli król, a co Harald.

 

Hahaha, rozbroiłeś mnie tym, Harald produkował się przez siedem godzin, a król skwitował to przypadkowym pierdem. Dobre. Już widzę minę Haralda, jego oburzenie, aż nie wytrzymał i rzucił obelgami, za jakie został zamknięty. A że został ścięty – mocne, krótkie, życiowe.

 

Podobało mi się, nawet bardzo. Może w pewnym momencie trochę żal mi było tej wymiany filozoficznej, bo może coś by wniosła do mojego spojrzenia na rządzenie państwa, ale nie pasowałaby do całości opowiadania. Takie to nietypowe, bo w sumie do właściwego pojedynku nie doszło, a jednocześnie się odbył.

 

Fakt, że mędrcy byli opłaceni – spodziewałam się tego, ale nie zepsuło mi to przyjemności z czytania, bo wątek rozwinął się zaskakująco.

Końcówka jest urokliwa. Taka zwykła rozmowa dziadka z wnuczkiem, a jak dużo pokazuje. Dziadek mądry gość. :) Wiadomo, można to uznać za moralizatorstwo, a można podejść inaczej i stwierdzić, że dziadek chciał coś przekazać wnuczkowi, a że był z niego moralizator, to już inna sprawa. :)

 

Całość mnie ubawiła i zadowoliła.

 

Pozdrawiam,

Ananke

Ananke, naprawdę miło jest przeczytać tak rozbudowany komentarz ze strony osoby, która niedawno pojawiła się na portalu. Cóż – jako autor również jestem zadowolony, acz nie ubawiony :) Bardzo dziękuję za tak miłe i treściwe podsumowanie.

Cześć!

 

Trochę powtórzę komentarz z bety. Chyba się jeszcze nie zdarzyło, żeby mnie tak krótki tekst zdążył rozśmieszyć, a zaraz potem zasmucić puentą. Przekaz jest prosty, ale jak na takiego króciaka wystarczy. Od początku dobrze wyszła Ci budowa napięcia, bo jest jasne, że nastąpi zwrot akcji, ale nie wiadomo jaki. Rozbudowany początek bardziej mi się podoba niż w pierwsza wersja. Choć teksty nastawione na morał nie należą do moich ulubionych, tak ten jest napisany na tyle lekko i konkretnie, że była to przyjemna lektura.

Dziekuję, Alicello. Byłaś nieocenioną betującą, bez Ciebie to opowiadanie nie miałoby obecnego kształtu. Wskazałaś wiele dziur i dzięki Tobie wprowadziłem w tekst wiele zmian na lepsze. Dlatego jeszcze raz – dzięki i cieszę się, że ostateczna wersja Ci się podoba :)

Mądra była to bajka, mówiąca o tym, że nieważne jakie człowiek dźwięki wydaje i z którego otworu pochodzą, bo liczy się tylko siła, co porusza serca i umysły ludzkie. Nieco bym tylko środek przerobił, gdyż powaga, z jaką król August Lukrecjusz (czy aby przypadkiem król nazywa się identycznie jak słynny rzymski poeta?) przygotowywał się do pojedynku kłóciła się z samym jego przebiegiem, przez co końcówka nieco gwałtowna mi się wydała. Ale nie ma co kręcić nosem, jeno czym prędzej doklikać bibliotekę, by owa ponadczasowa mądrość nie przepadła w mrokach poczekalni.

Przyjemnie się czytało :)

Przynoszę radość :)

Dzięki Palaio :) Wiem o czym mówisz i wynika to z chronologii powstawania tekstu. Można rzeczywiście traktować to jako rodzaj niedoróbki. Rozumiem niekoniecznie pozytywny odbiór tego tekstu, niemniej fakt, że nie przepadnie w mrokach poczekalni jest pewnym pocieszeniem. Z drugiej strony w mrokach poczekalni przepadło już kilka ciekawych tekstów, więc może nie byłby w aż tak złym towarzystwie? :)

Anet – fajnie! :D

Może i Twój tekst nie poruszył mego kamiennego serca, ani do mrocznych zakamarków mej duszy nie dotarł, jednakże całkiem przyjemna była to lektura.

Genialne! Hah

wisny

Dlatego też, wraz z nastaniem lata, postanowił urządzić wspaniały bal maskowy.

Lepiej tak: Dlatego też, gdy nastało lato, postanowił urządzić wspaniały bal maskowy. Albo: Dlatego też u progu lata postanowił…

planowanym wydarzeniu

Współczesne!

bramę główną

Kurczę, niby poprawnie, ale jednak "główną bramę" brzmiałoby o niebo lepiej.

Przewidywano nawet pokaz słynnego iluzjonisty

Jeśli w programie uroczystości, to przewidziano. Przewidywać może prorok.

sztuczki były tak doskonałe

Niezbyt konkretne.

zwyczajna szlachta

Może lepiej: zwykli szlachcice.

Armia skrybów odpowiedzialnych za pisanie zaproszeń pracowała w pocie czoła.

Skróciłabym, kontekst wystarczy: Armia skrybów pracowała w pocie czoła.

Heroldzi jeździli

Nie brzmi za dobrze.

z zapałem godnym psów gończych

Czyli ludzie uciekali przed tymi zaproszeniami? XD

gdzie zaprosił

Dokąd…

żądając podniesienia maski celem identyfikacji gościa

Wrrr, telewizyjne.

Nadszedł czas rozpoczęcia uroczystości.

Dlaczego uroczystość nie mogła się po prostu rozpocząć?

Służba nosiła pieczone prosięta

Roznosiła.

rozpoczynała się przyzwoita i elegancka uczta, gdyby nie zakłócił jej pewien, pożałowania godny incydent

Rozpoczynała się przyzwoita i elegancka uczta, gdy nagle zakłócił ją pewien pożałowania godny incydent.

Stało się bowiem tak, że

Wycięłabym to, niewiele wnosi.

który jak dotąd stał na uboczu

"Jak" wycięłabym.

złapać wichrzyciela

? https://sjp.pwn.pl/szukaj/wichrzyciel.html

uniósł dłoń, na znak

Przecinek niepotrzebny.

Mówił z akcentem ludów północy, mimo to jego regijski brzmiał przyzwoicie.

Hmm.

Biesiadujący dworzanie kręcili głowami z niedowierzaniem.

Rym. I trudno biesiadować i kręcić głową naraz.

nie umiem zrozumieć

Anglicyzm. Po prostu: nie rozumiem. Albo: nie pojmuję.

Studiowałem własne drzewo genealogiczne.

Hmm.

miał przyrodnią siostrę, która powiła stryjecznego brata mojego

Zakręciło mi się w głowie, ale to chyba kazirodztwo ;)

zirytował się August, a królewskie oblicze kolorem coraz bardziej przypominało buraka

Trochę zeugma. Rozdzieliłabym.

No tak.

No, tak.

powołując się na święte prawo sukcesji, ustanowione przez Mściwoja Siwobrodego, daje mi to podstawę

Uważaj, imiesłów! To nie pokrewieństwo się powołuje.

W końcu parsknął śmiechem tak nieopanowanym, że aż zgiął się wpół i popłakał.

Bathos. Nie wydaje mi się, żebyś akurat to chciał osiągnąć.

podsłuchująca całe zajście służba

Podsłuchuje się raczej kogoś, zresztą spokojnie wystarczy: podsłuchująca służba. Pomijając to, że wszystko dzieje się na widoku, służba się tam pałęta i zupełnie bez podkradania pod drzwi słyszy wszystko.

Zamkowe ptactwo, zamieszkujące górne wieże, przerażone niezrozumiałymi dźwiękami, poderwało się do lotu.

Seriously?

haftowaną chustę

Chustkę. Chusta – to szal.

cóż u licha z tą przeklętą pieczęcią

Wtrącenie: cóż, u licha, z tą przeklętą pieczęcią.

obejrzał go dokładnie i stwierdził

"Stwierdził" może tu jeszcze ujść, ale "orzekł" byłoby lepsze.

nie przestając się uśmiechać

W sumie przed chwilą się śmiał…

Niestety nie mogę

Niestety, nie mogę.

Niemniej jeśli chcesz

Niemniej, jeśli chcesz.

Tłum wybuchnął śmiechem, słysząc ostatnią uwagę monarchy.

Tłum nie musi mi wyjaśniać, co go śmieszy. Sama widzę.

odbierałem nauki

Pobierałem nauki.

Lub też, jeśli wizja przeciwnika zostanie zaprezentowana, można przedstawić kontrargumenty.

Niezbyt to zgrabne.

Mógłby rzecz jasna kazać ściąć natręta

Wtrącenie: Mógłby, rzecz jasna, kazać ściąć natręta.

Że jest pełen determinacji w osiągnięciu doskonałej formy umysłowej.

Hmmm. Współczesne, nawet telewizyjne.

w komnacie balowej

A nie w sali?

rozparłszy się wygodnie na tronie, konsumował udziec

:P

fotelu okrytym czerwonym suknem

Okrytym – czy obitym?

by nie udać się w objęcia Morfeusza

Raczej: nie zapaść. Albo i: nie osunąć, żeby było bardziej obrazowo.

Powoli przeciągnął się

Powoli się przeciągnął.

wina potrawy, którą spożywał władca

Przez siedem godzin nikt nie chciał się udać na stronę? Nawet król? A zdanie jest mało naturalne.

monarcha miast rozpocząć wypowiedź, wyjątkowo głośno i przeciągle zepsuł

 Monarcha, miast rozpocząć wypowiedź, wyjątkowo głośno i przeciągle zepsuł.

natrząsanie się z królewskiej fizjologii

Nie przesadzasz? Niby patos można bardzo zabawnie przekłuć, ale…

przez przypadek mieniący się filozofem

Trudno się kimś mienić przez przypadek, nie sądzisz? Przez głupią pychę, tak. Ale przez przypadek?

Nie wiem, co powiedzą inni sędziowie, ale dla mnie jesteś zwycięzcą tej potyczki.

Znacznie bardziej kolokwialne, niż dotąd. (Ponadto: "Ale się szmacimy…")

To są kpiny! To wszystko jakiś przeklęty cyrk!

Sam tego chciałeś, Grzegorzu Dyndało… On naprawdę myślał, że go wezmą poważnie? W ogóle – chwiejny trochę ten świat. Dzieje się to, co Ty chcesz, a nie to, co logicznie wynika.

No ale cóż mam rzec?

 No, ale cóż mam rzec?

 

 

I tyle gadania dla takiej smętnej pointy… nie, że nieprawdziwej, ale smętnej. Przeciągnąłeś ten dowcip. A każdy dowcip, zbyt długo opowiadany, staje się męczący.

Sapkowski to nie jest.

W warstwie myślowej – owszem, jest. Zdecydowanie widać pokrewieństwo (ale czy to dobrze?). W warstwie stylistycznej – eee, no. Nie. Szlifuj styl. Skracaj, intensyfikuj. Jakiś bon mot też się przyda od czasu do czasu. Ironię ujędrnij.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.