Koszmar dla dorosłych

Dzi­siaj spa­dły pierw­sze kasz­ta­ny. Za­bie­ram Kubę na spa­cer. Na osie­dlu otwo­rzy­li nowy plac zabaw, chyba wszystkie okoliczne dzieciaki wyszły z domów i współczuję sąsiadom, którzy planowali dzisiaj pospać do południa.

Gdy docieramy na miejsce Kuba próbuje wyrwać do przodu, lecz mocno trzymam go za rękę. Klękam, przypominam mu, by uważał na siebie i był grzeczny. Potakuje, zezując na zjeżdżalnię, piaskownice, huśtawki i bawiące się dzieci. Rozczochruję jego rudą czuprynę i pozwalam, by dołączył do pozostałych. Aż się za nim kurzy.

Wielu rodziców przyszło pilnować maluchów, ale jakimś cudem jedna z ławek wokół placu jest wolna. Siadam i zaczynam cieszyć się słońcem. Mamy piękną, ciepłą jesień, jest sobota, dzieci się śmieją. Cudownie.

Do­strze­gam ją, a atmosfera beztroski nagle umyka. Ko­bie­ta nieco star­sza od in­nych mam pil­nu­ją­cych swo­ich po­ciech, za to o wiele bar­dziej ele­ganc­ka. Zie­lo­na, sty­lo­wa su­kien­ka, kre­mo­wy ka­pe­lusz, de­li­kat­ny ma­ki­jaż pod­kre­śla­ją­cy bla­dość cery. Noga założona na nogę, by pokazać światu napiętą, kształtną łydkę.

Nie umiem tego wyjaśnić, ale nie­zna­jo­ma jest dziw­na, obca. Nie pa­su­je tu. Coś mi się w niej nie po­do­ba…

 

*

 

Cięż­ko mi za­snąć. Myślę o tej dziw­nej ko­bie­cie, myślałam cały dzień. Sie­dzia­ła na ławce dwie go­dzi­ny, a potem ode­szła. Sama. Ona nie pil­no­wa­ła żad­ne­go z dzie­ci. Ona tylko na nie pa­trzy­ła…

 

*

 

Mam dziw­ny sen. Leżę na łożu z wie­lo­barw­ne­go drew­na, łań­cu­chów i opon, a wokół mnie gęst­nie­je mrok. Pró­bu­ję od­dy­chać, lecz do płuc nie na­pły­wa tlen, je­dy­nie du­szą­ca ciem­ność. Rzu­cam się na boki, ra­niąc o ostre, nie­rów­ne kra­wę­dzie kon­struk­cji. Try­ska krew, a ja czuję ula­tu­ją­ce życie.

Gdy budzę się, mokra od potu, po wszyst­kim po­zo­sta­je tylko mgli­ste wspo­mnie­nie lęku.

Od­gar­niam z czoła po­skle­ja­ne włosy. Co za kosz­mar…

To przez tę ko­bie­tę. Nie stre­so­wa­ła­bym się tak przed snem, gdyby nie ona.

 

*

 

Gdy znowu je­stem z Kubą na placu, ko­bie­ta prze­cho­dzi obok mnie. Posyła mi uśmiech. Uśmiech, jasne… Kącik jej ust unosi się tylko nieznacznie. Jakby drwi­ła. Naj­gor­sze są jed­nak oczy. Wiel­kie, pod­krą­żo­ne i nieco wy­łu­pia­ste. Wi­bru­je w nich ciem­ność.

Serce podjeżdża mi do do gardła.

Od­po­wia­dam uśmie­chem, a ko­bie­ta siada kilka ławek dalej. Ob­ser­wu­je, tak, jak ostat­nio. 

 

*

 

Ko­le­żan­ki w szko­le śmie­ją się ze mnie, bo cią­gle gadam o ko­bie­cie z placu. Nie ro­zu­mie­ją, że mam co do niej bar­dzo złe prze­czu­cia. Co, jeśli jest pe­do­fi­lem? Zna­czy pe­do­fil­ką? Panią pe­do­fil…? Nie­waż­ne, prze­cież może być nawet cho­ler­ną wiedź­mą! Wy­gląd się zga­dza, te kru­cze włosy, blada skóra i strasz­ne oczy…

Wieczorem umawiam się z Jackiem, namówiłam go jakiś czas temu na wyciskacz łez. Siedzimy w kinie, trzymając się za ręce, a ja nie mam pojęcia, o czym jest film, zupełnie nie umiem się skupić. Zaciskam tylko zęby, widząc siostrę (a może kuzynkę?) głównej bohaterki, bo przypomina trochę kobietę z placu. Po seansie, w drodze do domu, opowiadam Jackowi o swoich obawach. Obejmuje mnie i zapewnia, że wszystko jest w porządku, że każdy ma prawo przyjść na plac, usiąść na ławce i złapać nieco słońca. Ja zaś jestem po prostu trochę nadopiekuńcza w stosunku do Kuby. 

Od słowa do słowa zaczynamy się kłócić. Jacek to dobry chłopak, ale jedynak i nie ma pojęcia, jak to jest mieć rodzeństwo. Jaką odpowiedzialnością trzeba się wykazać przy dzieciach. Teksty o nadopiekuńczości słyszałam wielokrotnie, zazwyczaj tylko machałam ręką. Teraz, po kilku dniach stresu i myślenia o dziwnej kobiecie, wybucham, dając upust emocjom. Wygarniamy sobie różne głupoty i okazuje się, że wcale nie jesteśmy taką idealną parą, jak się nam wydawało. Jacek odprowadza mnie pod klatkę i odchodzi naburmuszony, a ja momentalnie zaczynam żałować każdego wypowiedzianego słowa. 

Leżę na łóżku i przekładam telefon z ręki do ręki. W końcu zbieram się na odwagę i dzwonię do Jacka. Przepraszamy się, ale wieczór i tak jest zrujnowany. Klnę w myślach na kobietę z placu, mam ochotę ją udusić. Zniszczyła mi randkę, małpa jedna…

 

*

 

Próbuję opowiedzieć o kobiecie rodzicom. Słyszę, że mają mnóstwo pracy, że mam nie zawracać im głowy głupotami, że co ich obchodzi jakaś baba na ławce. I że jeśli nie chce mi się zajmować bratem, to mogą mi znaleźć inne zajęcia w domu.

Zgrzytam tylko zębami. Nie wiem, czego się spodziewałam. Może tego, że choć raz okażą mi nieco uwagi? Słowo daję, tylko ja w tym domu nadaję się na rodzica…

 

*

 

Tym razem kon­struk­cja mnie trzy­ma. Grube splo­ty łań­cu­chów opla­ta­ją bo­le­śnie ręce i nogi. Szar­pię się, ale tylko roz­ci­nam sobie plecy o ostre ka­wał­ki drew­na.

Gdy prze­chy­lam głowę, szu­ka­jąc ja­kie­goś ra­tun­ku, do­strze­gam po­stać, któ­rej nie po­chła­nia ciem­ność. Ko­bie­ta z placu stoi da­le­ko, ale to na pewno ona.

Jak upior­na, jasna gwiaz­da na noc­nym nie­bie.

Idzie po­wo­li w moim kie­run­ku…

Budzę się z krzy­kiem. Pościel jest mokra od potu, a ja dyszę ciężko. Na dworze jeszcze ciemno, ale nie umiem się zmusić, by ponownie zasnąć.

 

*

 

Robię na­le­śni­ki na śnia­da­nie. Mówię o tym Kubie i zo­sta­ję na­gro­dzo­na uści­skiem. Serce mi top­nie­je, a echa koszmaru uciekają z pamięci.

Gdy jemy, brat pyta kiedy znów pój­dzie­my na plac. Prze­ły­kam ner­wo­wo kęs, popijam kawą i za­pew­niam, że nie­dłu­go.

Ta zołza w ka­pe­lu­szu… Chcia­ła­bym jej już nigdy nie zo­ba­czyć, ale radość Kuby jest ważniejsza.

Nie dam ci wy­grać, szma­to!

 

*

 

Siedzi tam. Siedzi tam i się patrzy, gapi… Który to już raz ją widzę? Dziesiąty? Dwunasty? Z każdym kolejnym jest gorzej, irytuje mnie coraz bardziej i bardziej… Muszę coś z tym w końcu zrobić.

 

*

 

Sie­dzę w swoim po­ko­ju otu­lo­na kocem i proszę Jacka o pomoc. Tłu­ma­czę, że to po­waż­na spra­wa, że mam już dosyć tego, że nikt mi nie wie­rzy. Jacek ma zrezygnowaną minę i wiem, że traktuje wszystko, co mówię, jak bredzenie wariatki, ale obie­cu­je pójść ze mną i z Kubą na plac. W końcu bę­dzie jakiś po­ży­tek z tego mo­je­go chło­pa­ka. Ca­łu­ję go w po­li­czek i na mo­ment świat na­bie­ra ja­śniej­szych barw.

 

*

 

Kłó­ci­my się z Jac­kiem na ławce koło placu. Jacek nie do­strzegł w ko­bie­cie nic dziw­ne­go, a ja wy­gar­nę­łam mu głu­po­tę. Nasza dyskusja nabiera na sile i okazuje się, że niepotrzebnie się ostatnio przepraszaliśmy, że naprawdę jestem nadopiekuńcza, do tego straszna ze mnie nudziara, nie umiem się bawić, jestem zakompleksiona i nadaję się tylko na kurę domową, przedszkolankę w najlepszym wypadku. Od nieznajomej z placu mogłabym się za to nauczyć czegoś o takcie i kobiecości.

Chyba nie mam już chłopaka.

 

*

 

Ko­bie­ta jest coraz bli­żej. Mio­tam się, lecz więzy są mocne. Czuję łzy spły­wa­ją­ce gęsto po po­licz­kach.

Czemu na­wie­dza moje sny? Zo­staw mnie, suko, za­bra­łaś mi chło­pa­ka, czego jesz­cze chcesz?! Idź stąd!

Staje nade mną i uśmie­cha się tak samo oschle, jak ostatnio na jawie. Jej oczy to spi­ra­la pło­ną­ce­go mroku. Pod cię­ża­rem spoj­rze­nia za­pa­dam się, drew­no wcho­dzi w ciało coraz głę­biej…

To naj­gor­sza po­bud­ka w moim życiu. Go­rącz­ku­ję i… No… Tro­chę się po­si­ka­łam…

Po­sta­na­wiam jed­nak iść do szko­ły. Sie­dząc sa­mot­nie w domu my­śla­ła­bym tylko o tej szma­cie z placu…

 

*

 

Klasa plotkuje o mnie. Podobno zdziczałam i dlatego Jacek mnie zostawił. Co oni wiedzą. Na szczęście wciąż mam najbliższe przyjaciółki. Wiem jednak, że i między nami nie jest różowo, coraz częściej się irytują, gdy próbuję je prosić o pomoc albo poradę. Czy nie mogą pojąć, jakie to dla mnie ważne? 

Coraz częściej spędzam przerwy zamknięta w kabinie toalety, szkoła już mnie nie bawi. Właściwie to szczęśliwa jestem tylko, gdy zajmuję się Kubą. O ile nie chce iść na plac, oczywiście…

 

*

 

Wieść o moim roz­sta­niu z Jac­kiem roz­cho­dzi się szyb­ko. Teraz nie­ustan­nie na­ga­bu­je mnie Ma­rian, lo­kal­ny za­wa­dia­ka, syn no­wo­bo­gac­kie­go ta­tu­sia. Gdy wra­cam z wie­czor­nych za­ku­pów mijam się się z nim na chod­ni­ku. Jest wła­śnie w dro­dze z jed­nej im­pre­zy na drugą i wonie od niego piwem. Rusza za mną i twier­dzi, że muszę iść z nim. Gdy świń­skie za­lo­ty nie dzia­ła­ją, Marian po­sta­na­wia blo­ko­wać wej­ście do klat­ki scho­do­wej. Boję się, że coś mi zrobi, jed­nak w końcu od­pusz­cza i po­zwa­la przejść, ale na od­chod­ne kle­pie mnie w po­śla­dek. Gdy wbie­gam po scho­dach krzy­czy, że nie­dłu­go będę jego.

W domu rzu­cam się na łóżko. Mam ocho­tę wyć do księ­ży­ca.

 

*

Znowu tam jest. Siedzi… Patrzy… Odpina guzik bluzki, odsłania dekolt… Nie jest nawet tak gorąco! Ile ona może mieć lat, czterdzieści? Nikt nie chce na ciebie patrzeć, flądro, nie ważne, jak duże masz cycki! Tu są dzieci, rozumiesz? 

Jakbym chciała, żebyś w końcu zrobiła coś więcej… Spróbowała porozmawiać z jakąś dziewczynką, złapać jakiegoś chłopczyka za ramię… Wszyscy by zobaczyli, co ci chodzi po głowie!

Ale ona tylko siedzi. Tylko patrzy. 

 

*

 

Przyjaciółki w szko­le ob­ra­ża­ją się na mnie. Miały czel­ność po­wie­dzieć, żebym dała sobie spo­kój z ga­da­niem o ko­bie­cie z placu. Że, po­dob­no, to już ob­se­sja! Głu­pie la­fi­ryn­dy. Mam młod­sze­go brata, który nie może się bez­piecz­nie bawić, bo ta baba tam sie­dzi!

Po­wie­dzia­łam dziew­czy­nom, że są bandą głupich blondyneczek, których nie obchodzi nic, nawet rodzina. I że ja nie mogę taka być. Nie tylko dlatego, że jestem ruda.

Nie mam już koleżanek. Wszyst­ko przez tego babsztyla z placu…

 

*

 

Ro­dzi­ce twier­dzą, że wy­my­ślam opo­wie­ści o ko­bie­cie, żeby nie mu­sieć cho­dzić z Kubą na spa­ce­ry. Szlag mnie tra­fia, gdy to sły­szę. Mówię im to, co po­win­nam była po­wie­dzieć już dawno. Że wiecz­nie ich nie ma, że cią­gle tylko pra­cu­ją i że nigdy nie mieli dla nas czasu.

Wie­czo­rem szlocham przy zga­szo­nym świe­tle. Nie pła­ka­łam po Jacku, nie pła­ka­łam, gdy dawne przy­ja­ciół­ki na­ga­da­ły o mnie świń­stwa w szko­le. Teraz ryczę jak bóbr.

Strasz­nie po­kłó­ci­łam się z ro­dzi­ca­mi. Za­rzu­ci­li mi nie­wdzięcz­ność, po­wie­dzie­li, że pew­nie na­ga­bu­je Kubę prze­ciw­ko nim, bo jest dla nich ozię­bły, a mnie uwiel­bia.

Jak oni mogą!

By zdu­sić krzyk przy­gry­zam palec, aż czuję w ustach me­ta­licz­ny po­smak. Wy­obra­żam sobie, że moja po­dusz­ka to głowa ko­bie­ty z placu i biję, biję, biję z ca­łych sił, zna­cząc biel po­szew­ki plam­ka­mi kar­ma­zy­nu.

Ty kurwo! Ty krowo! Wszyst­ko to twoja wina! Twoja! Twoja!

Twoja wina!

Twoja!

 

*

 

Kasz­ta­ny spa­dły gęsto. Mimo wietrz­ne­go dnia za­bie­ram Kubę na plac. Ma­rian sie­dzi z kum­pla­mi na murku po­bli­skie­go skwe­ru, na mój widok pod­bie­ga, ale każę mu spa­dać. Chyba go za­sko­czy­łam, od­pusz­cza i trzy­ma dy­stans.

Kuba idzie się bawić, a ja na­mie­rzam ko­bie­tę. Jest. Oczy­wi­ście, że tu jest. Jak za­wsze nie­na­gan­na, wy­pro­sto­wa­na. Staję nad nią i krzy­żu­ję ręce na pier­si, by ukryć drże­nie dłoni. Boję się. Ale nie mogę już nic nie robić.

– Czemu pa­trzysz na dzie­ci? – pytam.

Ile jesz­cze nie­szczęść na mnie ześle? Muszę się w końcu po­sta­wić, muszę. Tylko co się sta­nie, jeśli nie dam rady?

Nie­zna­jo­ma unosi dłoń, ścią­ga po­wo­li ka­pe­lusz, za­kła­da ko­smyk czar­nych wło­sów za ucho i do­pie­ro wtedy pa­trzy na mnie.

Gra­wi­ta­cja zwięk­sza nagle siłę, a żo­łą­dek uzna­je, że do­brze by­ło­by wy­pom­po­wać całą za­war­tość. Nie ważne, w którą stro­nę.

Oczy, te prze­ra­ża­ją­ce, zro­dzo­ne z nocy oczy po­chła­nia­ją mnie. Są mrocz­ne, pełne wi­bru­ją­cych chmur nik­czem­nych żądz i wy­ła­do­wań be­stial­skich pra­gnień.

To nie dzieje się w mojej wyobraźni. Nie je­stem sza­lo­na. To jest tu, przede mną. Zło. Praw­dzi­we i okrut­ne. I choć chcę uciec, ni­cze­go nie pra­gnę moc­niej, tylko ja i tylko teraz mogę je po­wstrzy­mać.

Rzu­cam się na ko­bie­tę i za­czy­nam ją okła­dać pię­ścia­mi, krzy­cząc dziko. Ude­rzam za wszyst­kie krzyw­dy, za cały ból jaki mi spra­wi­ła, za każde po­ni­że­nie i każdy kosz­mar­ny sen.

Ona nie pró­bu­je się bro­nić. Za­par­ła się je­dy­nie o opar­cie ławki i po­zwa­la, by każdy cios do­cho­dził celu, coraz bar­dziej czer­wie­nił blade po­licz­ki.

Sły­szę krzy­ki dzie­ci i ro­dzi­ców. Ktoś w końcu re­agu­je, chwy­ta mnie i od­cią­ga.

To Ma­rian. Do­kład­nie czuję, że nie zła­pał mnie w przy­pad­ko­wych miej­scach. Od­py­cham go i po­licz­ku­ję. Ma­rian klnie, splu­wa, a potem unosi rękę.

Jest wiel­ki. Nie za­uwa­ży­łam dotąd nigdy, jak bar­dzo. Jego pięść też. Nie bije jed­nak. Robi krok w przód i upada, wydaje krótki krzyk zaskoczenia. Nie wiem, czy go za­mro­czy­ło, czy może po­śli­zgnął się na jed­nym z licz­nych kasz­ta­nów. Ude­rza o glebę całą masą ciała, a jego krzyk prze­cho­dzi w dziki sko­wyt. Od­ska­ku­ję w prze­ra­że­niu. Ma­rian wy­gi­na się w pałąk, wrzesz­cząc ku nie­bio­som. W oko ma wbitą sko­ru­pę kasz­ta­na, gęste struż­ki krwi bro­czą po brud­nym po­licz­ku. Nos jest roz­gnie­cio­ny na mia­zgę, po więk­szo­ści zębów zo­sta­ły tylko kar­ma­zy­no­we dzią­sła. Pierw­szy raz sły­szę, by czło­wiek wy­da­wał taki od­głos. Oca­la­łe oko pa­trzy na mnie z mie­sza­ni­ną bólu, opę­tań­cze­go gnie­wu i bła­gal­nej proś­by o pomoc, nim Ma­rian prze­wra­ca się na bok, łapie za twarz i za­czy­na rzu­cać całym cia­łem ni­czym wy­rzu­co­na na brzeg ryba.

Nad pla­cem roz­brzmie­wa upior­na opera krzy­ków i dzie­cię­ce­go pła­czu. Roz­glą­dam się pa­nicz­nie, widzę idą­cych w na­szym kie­run­ku ludzi, widzę de­li­kat­ny uśmiech ko­bie­ty z placu, cien­ką struż­kę krwi spły­wa­ją­cą z jej ust.

Widzę Kubę, który staje na szczy­cie dra­bi­nek, by zobaczyć, co się dzieje.

Widzę, jak spada.

 

*

 

Je­stem pusta. Mam mnó­stwo, całe mnó­stwo pro­ble­mów, ale nie myślę o nich. Nie myślę już o ni­czym. Jest już we mnie tylko czy­sta nie­na­wiść do ko­bie­ty z placu. Ża­łu­ję, że nie wzię­łam wtedy noża.

Tak bar­dzo ża­łu­ję…

Znów śnię swój kosz­mar. Łań­cu­chy wokół ko­stek i nad­garst­ków, ko­bie­ta z placu pochylona nade mną. Splu­wam jej w twarz. Udaje mi się i uświa­da­miam sobie, że coś jest nie tak. Coś jest ina­czej. Nie je­stem już na gro­te­sko­wym na­rzę­dziu tor­tur, rozszarpującym mi plecy przy każdym ruchu. To mięk­kie, wy­god­ne łóżko, na któ­rym roz­cią­gnię­to mnie nagą. Od­kry­wam, że mogę od­dy­chać, nie duszę się jak poprzednio. Pró­bu­ję coś po­wie­dzieć, lecz ko­bie­ta mnie ubie­ga.

– Nie spra­wia mi przy­jem­no­ści zsy­ła­nie kosz­ma­rów – mówi, ścierając ślinę z policzka. Ma przy­jem­ny, ak­sa­mit­ny głos. – Zwłasz­cza kosz­ma­rów na jawie. Przykro mi…

Chłod­nym, szczu­płym pal­cem prze­jeż­dża przez całą dłu­gość mojego ciała. Wzdry­gam się i wy­gi­nam, lecz nie mogę jej po­wstrzy­mać.

– Nie miałam in­ne­go wyj­ścia. Do­pie­ro teraz nie my­ślisz już o ni­czym, poza mną. Do­pie­ro teraz nasz mały kosz­mar jest kom­plet­ny.

Sięga za plecy, roz­pi­na su­kien­kę. Czuję, jak drę­twie­ją mi nogi, pró­bu­ję złą­czyć ze sobą uda, lecz nie mam na to szans. Za­czy­nam od­dy­chać gło­śno, głos więźnie mi w gardle i wydaję z siebie tylko ciche, żałosne jęki rozpaczy.

– Od­po­wia­da­jąc na twoje py­ta­nie, droga Syl­wio… – Nie­zna­jo­ma zrzu­ca su­kien­kę, uka­zu­jąc całą swą ko­bie­cość. – Nie pa­trzy­łam na żadną z tamtych małych istotek. Pa­trzy­łam na cie­bie, rudowłosa… Spę­dzi­ły­śmy razem na­praw­dę dużo czasu na placu zabaw dla dzie­ci. Teraz…

Wcho­dzi na łóżko i przy­kła­da swoje czoło do mo­je­go. Czuję jej mocne per­fu­my. Widzę jej złe oczy, tak czar­ne, jak nigdy dotąd. Po­win­nam ze­mdleć. Po­win­nam stra­cić zmy­sły. Lecz żaden z tych ra­tun­ków nie nad­cho­dzi. Ko­bie­ta uśmie­cha się, osła­nia­jąc per­li­ste zęby.

– Bawmy się jak do­ro­śli.