Wykorzystaj. Porzuć. Powtórz.

Kłęby śmierdzącego dymu i dziesiątki mężczyzn oraz kobiet tłoczących się przy długim barze, niczym paparazzi przed czerwonym dywanem – standardowa noc w Drink’n’sink.

Ubrani na biało barmani wyglądali, jakby zupełnie nie zależało im na utargu. Mieli znudzone twarze, powolne ruchy, zmęczone oczy, które zdawały się omijać klientów, w tym Davida, uderzającego palcami w blat i przestępującego z nogi na nogę.

– O Boże! – krzyknęła młoda dziewczyna przy barze. – Można głośniej? – zapytała, a barman natychmiast spełnił jej prośbę, kierując pilot w stronę telewizora.

Może to było problemem? Gdyby David był młodą, zgrabną przedstawicielką płci pięknej, to nie musiałby patrzeć na zniechęcone twarze obsługi. Choć znoszenie ich wzroku na swoim ciele, mogłoby być jeszcze gorsze.

– Ta przerażająca zbrodnia została odkryta dopiero po kilku godzinach od ugaszenia pożaru – mówiła spikerka, stojąc na tle osmolonego budynku. – Właściciel mieszkania nie zginął w ogniu, a został brutalnie zamordowany. Jeden ze strażaków przerywa zmowę milczenia.

– Ciało chyba jakieś dzikie zwierzęta rozszarpały! Dziwna sprawa. – Kamera płynnie przeszła na mężczyznę z żółtym uniformie.

Spikerka chciała dowiedzieć się więcej, widocznie szukała taniej sensacji. Strażak poczuł jednak, że już spełnił swoją powinność i wycofał się z kadru.

– A teraz posłuchajmy, co mają do powiedzenia na ten temat mieszkańcy – kontynuowała niespeszona.

David nie usłyszał wypowiedzi innych osób. Wreszcie odebrał zamówione drinki i już wracał do stolika. Przejście z nimi po parkiecie pełnym pijanych ludzi, wymagało gracji tancerza, albo donośnego głosu, by przekrzykiwać wszechobecny gwar. Przechodząc obok prowizorycznej sceny, dostrzegł kumpla kibicującego fałszującej dziewczynie. Wyglądało na to, że Nate szykował się do duetu karaoke. David uniósł delikatnie drinka, jakby chciał zachęcić kolegę do śpiewu.

Tamten jednak go nie dostrzegł.

David dotarł do końca sali i podał szklankę dziewczynie siedzącej na skórzanej sofie.

– Proszę. – Usiadł obok niej i odetchnął z ulgą.

– Dzięki. – Uśmiechnęła się zalotnie. – Zupełnie nie pasujesz do tego miejsca.

– Nie są to moje klimaty. – David rozejrzał się po sali, próbując namierzyć drugiego kumpla, Aidena. – Jestem tu ze znajomymi, jeden z nich ma parcie na takie spotkania.

Sięgnął po drinka i upił trochę. Spojrzał na dziewczynę, wciąż nie mogąc uwierzyć we własne szczęście. Katherine była idealna: piękna, z poczuciem humoru i pomysłem na życie. Nigdy by nie przypuszczał, że z tą szczupłą dziewczyną w obcisłej czerwonej sukni będzie miał aż tak dużo wspólnych tematów.

Z głośników zaczęło lecieć Shallow. Nate wreszcie miał swoje pięć minut na scenie. Dołączył do imprezowiczki i zaczęli śpiewać: “sha-la-la-la-llow”.

– A co robisz dla zabawy? – zapytała, pocierając zalotnie usta krawędzią szklanki z drinkiem.

– Pracuję nad własnym projektem. Można powiedzieć, że żyję marzeniem zarobienia milionów na produkcie.

– Fascynujące. – Katherine zbliżała się do niego z każdą chwilą.

Czuł jej oddech na szyi. Podobało mu się to. Zdawał sobie sprawę, że dziewczyna jest zainteresowana, na dodatek reagowała w odpowiednich momentach, wiedział, że rozumiała większość terminów, którymi się posługiwał, a nie tylko przytakiwała z grzeczności.

Włączony mikrofon upadł na ziemię i wydał z siebie przeciągły pisk. Karaoke zakończyło się śmiechem całej sali, kiedy imprezowiczka puściła pawia na buty najbliżej stojącej osoby.

– Przepraszam cię – powiedziała Katherine, wyjmując kartkę z torebki. – Mój numer telefonu. Może jeszcze uda nam się dokończyć tę rozmowę. Niestety, wymagana jest natychmiastowa pomoc przyjacielska. – Wstała z uśmiechem i popędziła w stronę sceny.

David spojrzał na kartkę z numerem telefonu. Serce zabiło mu szybciej. Szczęście po raz kolejny się do niego uśmiechnęło. Dziewczyna z zupełnie innej ligi, zwróciła na niego uwagę i na dodatek, dała mu swój kontakt. Jeszcze nie wiedziała, że jego kariera zawodowa to żart, ale brzuch piwny, którego tak się wstydził, musiała dostrzec z całą pewnością. Gdzie mu było do takiej piękności?

Do ośmieszonej na parkiecie dziewczyny podbiegły przyjaciółki. Pomogły jej się podnieść i z trudem wyprowadziły na zewnątrz. Chwilę później David musiał opanować chęć uderzenia głową w stół.

– Idiota – szepnął wściekły na siebie. Dopiero teraz pomyślał, że powinien wstać i pomóc Katherine z jej koleżankom. Pewnie teraz to sobie o nim pomyślała.

– Stary, ale laska! – Do stołu dosiadł się Aiden. – Ale ją bajerowałeś. Trzeba było… no wiesz… doprowadzić sprawy do końca. Nie mielibyśmy ci tego za złe z Natem. Mogłeś nas olać. – Mrugnął do niego porozumiewawczo.

– Ogarnij się. – David nie miał już siły, tłumaczyć się kumplom. – W życiu nie chodzi tylko o jedno.

– O czym pomyślałeś? – Aiden zrobił wielkie oczy. – Bajerować to my, ale nie nas. Swoją drogą, widziałeś jaka gwiazda nam się narodziła? – Wskazał na scenę, gdzie wciąż stał pijany Nate.

David uwielbiał spędzać czas z Aidenem i Natem. Wyciągali go w miejsca, do których nigdy w życiu sam by nie poszedł. Na przykład na nocną, nielegalną imprezę przy tamie. Dzięki nim nie zwariował do reszty i nie zamknął się w mieszkaniu na dobre. Nie rozumiał tylko jednego: ich podejścia do kobiet. On sam szukał stałego związku i dziewczyny, która go zrozumie, może nawet spędzi z nim resztę życia. Tak go ukształtowało trudne dzieciństwo? Nie chciał nad tym rozmyślać.

Westchnął ciężko, wstając od stolika. Kumple zaciągali go dzień w dzień do knajp najgorszego sortu. Nie widział tam materiału na wymarzoną dziewczynę. Katherine była wyjątkiem – jedną na milion.

– Mam zamiar się do niej odezwać – powiedział chowając numer do portfela. – Trzymaj za mnie kciuki.

– No dobra, Romeo. Chodźmy po naszego compadre i zmywajmy się stąd.

***

Pełnia księżyca i długi spacer. David zdążył trochę wytrzeźwieć, zanim dotarł do wielkiego, brzydkiego bloku, w którym mieściło się jego mieszkanie.

Uderzyło go ogromne poczucie winy. Winda wyświetlała krwistoczerwoną trójkę, która z jakiegoś powodu wydała mu się złowroga. Sam nie wiedział, dlaczego złamał swoją życiową zasadę. Sięgnął po kartkę z numerem telefonu do nowo poznanej dziewczyny. Śliski, cienki papier wydawał się tak realny, choć miał nadzieję, że dzisiejszy wieczór w klubie, był tylko złudzeniem. Może picie po pracy, nie było dobrym pomysłem? Jak mógł nie pomyśleć o swoim słoneczku?

Drzwi windy otworzyły się szeroko, ukazując odrapaną lamperię oświetloną pojedynczą jarzeniówką. David ruszył zdecydowanie w kierunku okna i otworzył je. Tym razem zupełnie zignorował pety zgaszone i pozostawione na parapecie. Wystawił dłoń ze skrawkiem papieru na zewnątrz. Jedyna szansa na kontakt z Katherine łopotała teraz na wietrze. Zawahał się przez chwilę.

Tamta dziewczyna była taka śliczna, tak dobrze się przy niej czułem. Cholera! Co mi przyszło do głowy? Co jest ze mną nie tak? – pomyślał.

Karteczka poszybowała w ciemność, a on odetchnął z ulgą, pewny, że podjął słuszną decyzję.

Wyjął klucze i wszedł do mieszkania numer pięćset trzynaście. Zawartość kieszeni zostawił na półce przy wejściu.

– Wstawiłam wodę. Starczy i dla ciebie.

– Dziękuję, kochanie – odpowiedział David, idąc w stronę sypialni. – Chcesz z miodem? Lepiej się dziś czujesz moje słoneczko?

Luna od ponad dwóch tygodni leżała w łóżku, niezdolna do niczego, poza najprostszymi czynnościami takimi jak korzystanie z toalety czy przyniesienie sobie szklanki wody. Dopiero ostatnio poczuła się lepiej, sama parzyła herbatę i poprosiła nawet, żeby David nie szykował jej codziennie jedzenia. On był jednak nieugięty; duży dzbanek wody i ugotowanie dla niej dzień wcześniej posiłku stało się rutyną. Przecież lekarze do tej pory nie wiedzieli, co jej dolega, szprycowali ją tylko lekami. Lepiej było, żeby jeszcze przez jakiś czas nie nadwyrężała swojego ciała.

– Z miodem – odpowiedziała, nakrywając się po same uszy. – Dziś jest nieznacznie lepiej. Chyba te nowe leki działają.

David uśmiechnął się; wyglądała słodko, leżąc tak w łóżku.

– Super, to ja zaleję i zaraz coś sobie porobimy.

– Kocham cię bardzo.

– Ja ciebie też – odpowiedział, czując do siebie wstręt. Poszedł powoli w kierunku kuchni. Cieszył się, że nie widziała teraz jego wyrazu twarzy.

Z Luną spotykał się już od prawie trzech lat. Mieszkali razem kilka miesięcy. Była piękna i inteligentna, niczego jej nie brakowało. Gdy o niej myślał, czuł wielki przypływ miłości. Odkąd zachorowała, wszystko się zmieniło. David wiedział, że to ta sama urocza dziewczyna, którą poznał na plaży w Maroku, z którą spędził tyle nocy pod gwiazdami. Nie rozumiał czemu, ale ostatnio chętnie przystawał na propozycje kumpli, co do wyjścia zakrapianego alkoholem. Czy brakowało mu Luny tryskającej energią? Sam nie potrafił określić, co ostatnio się z nim dzieje.

– Czemu dziś tak późno?

Davidowi żołądek podskoczył do gardła.

– Wiesz co? – zaczął powoli. – Aiden znów robi jakieś remonty w mieszkaniu.

Przygotował herbatę i przyniósł do sypialni. Próbował wybadać, czy uwierzyła w jego kłamstwa. Usiadł na miękkiej pościeli, poczuł delikatny dotyk, muskający jego ramiona.

Luna patrzyła na niego inaczej. Pusty, pełen smutku wzrok świadczył o tym, że… David właściwie sam nie wiedział o czym świadczył. Był już bardziej niż pewny, że wykryła jego kłamstwo. Czyżby taką głupotą przekreślił ich wspólną przyszłość? Przyszłość budowaną latami? Jak można tak kochać drugą osobę, a równocześnie tak ją zranić? Może miał to zapisane w genach?

– Następnym razem nie pij tyle, jak robisz remont – odpowiedziała Luna, patrząc mu w oczy. – Martwiłam się o ciebie. Po alkoholu łatwiej o wypadek.

– Przepraszam kochanie, to się nie powtórzy – zapewnił, całując ją w czoło.

Serce waliło mu, jak oszalałe. Wyczuła alkohol. Dobrze, że nie perfumy Katherine. A może to było tylko ostrzeżenie?

***

Obudził się w środku nocy. W gardle go suszyło, a żołądek krzyczał rozpaczliwie. Na domiar złego ból głowy dał mu jednoznacznie do zrozumienia, że nie zdoła tym razem uniknąć kaca. Dlaczego nie pomyślał wcześniej o butelce wody przy łóżku?

Nie włączył światła, nie chciał jej zbudzić.

Powoli wyszedł z sypialni i znalazł się w ciemnym, oświetlonym jedynie przez blady księżyc, przedpokoju. Długie cienie, rzucane przez gałęzie drzew znajdujących się na zewnątrz, wydawały się dziwne, wręcz nienaturalne. Cisza zazwyczaj go uspokajała, lecz tym razem było inaczej. Wydawała się złowroga, jakby zapowiadała coś, co wkrótce ma się zdarzyć.

Kolejny, bardziej regularny cień, wkradł się z kuchni i zatopił przedpokój w mroku, by chwilę później zniknąć zupełnie. Zaniepokojony tym zjawiskiem David zwolnił kroku i wychylił się delikatnie przez drzwi.

Przy zlewie zobaczył ciemną, odwróconą do niego tyłem sylwetkę. Gwałtownie wstrzymał oddech.

– Kochanie, myślałem, że śpisz – powiedział zaskoczony. Poczuł ukłucie strachu, ponieważ był pewien, że gdy się przebudził, Luna wciąż leżała w łóżku. – Nie powinnaś zbyt często wstawać. Choroba nadal jest poważna.

Przechyliła głowę pod nienaturalnym kątem. Zaraz potem obróciła ją gwałtownie w bok. W świetle księżyca jej policzki wydawał się dziwnie zapadnięte, a cienie pod oczami głębsze.

– Dlaczego mi to robisz?

– Nie rozumiem – odpowiedział, sięgając do włącznika światła.

Nacisnął, ale światło się nie zapaliło. Spróbował jeszcze kilka razy, z tym samym rezultatem. Czyżby żarówka się przepaliła? – pomyślał. Wrażenie, że coś jest nie tak, wróciło do niego ze zdwojoną siłą.

– Słoneczko? Co się stało?

Zrobił kilka powolnych kroków. Księżyc w pełni oświetlał jej wątłą sylwetkę. Zauważył, że dłoń ma zaciśniętą, jakby coś w niej trzymała.

– O co chodzi, kochana moja? – Wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia. Powoli obróciła się w jego stronę.

Kiedy zobaczył jej twarz, odskoczył z odrazą. To nie była jego Luna. Upadł i odsuwał się szurając po ziemi, dopóki jego plecy nie natrafiły na drzwi szafki.

Większą część twarzy nieznajomej zasłaniały włosy. Nie miała żuchwy, widział tylko górne uzębienie. Jej suknia skąpana była we krwi, która ściekała z miejsca, gdzie powinny być usta. Martwe oczy utkwiła w Davidzie.

– Dlaczego? – zapytała gardłowym głosem, który dochodził jakby zewsząd, a nie z jej zmasakrowanych ust. Podniosła dłoń, trzymała w niej jakiś zwitek papieru. – Obiecałeś mi, że zadzwonisz.

Dopiero teraz rozpoznał w tym monstrum Katherine. Kiedyś piękną i pachnącą kwiatami dziewczynę.

– J-ja p-p-przep… – Davidem zawładnął strach. Nie był w stanie wydusić z siebie nic więcej.

Katherine kroczyła w jego stronę.

– Myślałam, że mnie pragniesz – powiedziała, zbliżając powoli swoją wykrzywioną twarz do jego twarzy. – Myślałam, że chcesz mnie.

David próbował potwierdzić, lecz nie mógł nawet i tego.

– Okłamałeś mnie! – Jej zimne, zakrwawione dłonie dotknęły piersi Davida. – Wróciłeś do tej zdziry! – krzyknęła, a jej twarz znalazła się tuż obok jego.

Mężczyzna widział jej martwe, zbielałe oczy oraz szczękę z pojedynczymi zębami. Krew ściekała na niego, czuł zimny oddech. Jego umysł zatrzymał się na jednej tylko myśli: uciekaj! Niezdolny jednak do żadnego ruchu zorientował się, że mięśnie sztywnieją mu coraz bardziej, zupełnie jakby były z betonu. Ciało stało się więzieniem dla umysłu. Ucieczka wydawała się niemożliwa.

– Jeszcze możemy być razem – powiedziała zjawa łagodnie. – Musisz ją tylko zabić. A teraz, pocałuj mnie.

David z przerażeniem przyglądał się, jak spod jej martwych ust wysuwa się długi język. Próbował krzyczeć, próbował wołać o pomoc.

***

– David, David! Już wszystko dobrze.

Obudził się zlany potem, koszula kleiła mu się do pleców.

Znów był w łóżku. Luna przytulała go mocno, a gdy strach nie przechodził, zapaliła lampkę nocną.

– To tylko zły sen – powiedziała. – Krzyczałeś.

Jego wzrok powoli przyzwyczaił się do sztucznego światła z żarówki. Usiadł i próbował uspokoić oddech. Rozejrzał się po sypialni, aby sam siebie zapewnić, że wszystko jest w porządku.

Zasłużyłem sobie na to – stwierdził, gdy tylko poczuł się lepiej. Co pomyślałaby sobie teraz jego matka? Ojciec tylko zaśmiałby mu się w twarz i powiedział: “Widzisz? Jednak jesteśmy podobni”.

– Połóż się, wszystko będzie dobrze. – Luna pomogła mu i przytuliła mocno.

Odetchnął z ulgą. To był tylko sen, ale przecież nigdy ich nie pamiętał? Nawet w dzieciństwie, gdy wszystko legło w gruzach. Tak realistyczny koszmar, musiał być reakcją jego organizmu na jakąś zmianę. Poczucie winy?

Paradoksalnie to w ramionach Luny poczuł się znów bezpiecznie.

***

Słońce raziło go. Setki samochodów mijały zatłoczone skrzyżowanie. Zaczynały się korki, ten czas, w którym dźwięki klaksonów były tak normalne jak stukania w klawiaturę podczas pracy w korporacji.

– Znam fajny bar karaoke – powiedział Nate. – Jeszcze tam nie byliśmy. Zagęszczenie lasek na metr kwadratowy jest nawet większe niż w Drink’n’sink.

David wciąż myślał o koszmarze z dnia poprzedniego. Miał wrażenie, że coś jest nie tak, coraz częściej czuł się zmęczony a wręcz chory. Czasem nie mógł się skupić i przypomnieć sobie co robił dzień wcześniej. Chodził, cały spięty, a to dopiero czwartek. W sobotę musiał być na uczelni, więc nie miał szansy na żaden relaks.

– Dobra. Przyda mi się parę szotów. Nie chce mi się wraca do domu. Ale nie namawiaj mnie tym razem na żadne laski.

– Ok. – Na twarzy Nata zagościł szeroki uśmiech. – Nie wiedziałem, że tak łatwo pójdzie.

David zgasił papierosa o pobliski śmietnik. Stali przed drzwiami do firmy, czekali aż pojawi się Aiden. Mijały ich dziesiątki ludzi, spieszących się na imprezy, zakupy, albo na spotkanie z rodziną.

– Nie potrzebuję tych pustaków, które mi podsyłasz. Sam zagadam, jeżeli jakaś wpadnie mi w oko – powiedział David.

***

– Cholera. – David przypomniał sobie, że nie załatwił ważnej sprawy na mieście. Miał zrobić coś dla Luny, ale zupełnie wypadło mu to z głowy.

Pocieszył się myślą, że jutro to zrobi. Po średnio udanym wieczorze z kumplami ostatnie o czym myślał, to dalsze kręcenie się po mieście. Była już noc, a on postanowił wreszcie odpocząć. Pchnął drzwi wejściowe, rzucił klucze na szafkę, a torbę postawił na ziemi. Zmęczenie sprawiło, że nawet nie do końca wiedział, co się z nim dzieje.

– Znów pomagałeś Aidenowi?

– Słucham? Dlaczego?

Luna wychyliła się z sypialni.

– Dziś też późno wróciłeś. Remont trwa?

– Tak. Pomagałem mu trochę – skłamał i ruszył do kuchni. Nie chciał, żeby wyczytała z jego twarzy prawdę. Zawsze tak robił. Kiedyś używał tego mechanizmu, gdy nie chciał, aby jego partnerka odkryła, że ma dla niej niespodziankę: romantyczną kolację czy prezenty. Obecnie działało to równie dobrze. Pojawiało się pytanie, pojawiała się potrzeba, aby odwrócić wzrok i akurat po coś sięgnąć.

– Wiem, że byłam chora, ale wydaje mi się, że ostatnio wcale nie spędzamy ze sobą czasu, a ja przecież czuję się coraz lepiej. – Luna poszła za nim. – Wszystko jest między nami dobrze?

Dziś David poznał ciekawą dziewczynę, rozmowa w miarę im się kleiła, choć nie pociągała go tak bardzo jak Katherine. Nowa za szybko chciała się do niego zbliżyć. Najpierw przez delikatny dotyk dłoni, potem włosów. Rozpalała go do czerwoności, ale równocześnie przeszkadzała mu jej otwartość. Taka pewnie lądowała w łóżku z nieznajomym co drugi dzień.

– Wszystko jest między nami dobrze? – powtórzyła Luna, łapiąc go za ramię.

Mężczyzna wzdrygnął się.

– Oj… tak. Wszystko dobrze. Przepraszam, zamyśliłem się. Po prostu czuję się dziś słabiej.

Nie kłamał – mijający dzień był dla niego niezwykle trudny. Koszmary, płytki sen i dużo pracy – dodatkowo zżerało go poczucie winy. Miał dziś kupić pierścionek zaręczynowy, a zamiast tego dał się miziać po udzie jakiejś nieznajomej w barze. Właściwie, to chciał go kupić tuż przed chorobą Luny. Wszystko było dla niego teraz jakieś rozmyte i nierealne. Mimo to, kochał ją, chciał się oświadczyć. Czy sądził, że pierścionek na palcu zmieni jego zachowanie jak za dotknięciem magicznej różdżki? Przecież narzeczeństwo to zupełnie inny rodzaj związku, prawda? To na pewno zmusi go do ustatkowania się i zmiany nastawienia.

***

Znów kroczył w ciemności. W przedpokoju było chłodniej. Stopy stykały się z zimnymi kafelkami, a on wciąż myślał o zbyt dużej ilości alkoholu tuż przed snem. Spróbował zapalić światło w łazience, lecz żarówka nie zareagowała. Pstryknął kilka razy – wciąż nic. Otworzył drzwi i przyglądał się wnętrzu jakby widział je po raz pierwszy. Powoli oczy zaczęły przyzwyczajać się do ciemności.

Niewielki ruch przy umywalce sprawił, że jego serce momentalnie przyspieszyło. Mroczna postać odwróciła się w jego kierunku.

Znów ukłucie strachu. Przecież Luna była w łóżku. Prawda? Próbował się skupić, ale zakręciło mu się w głowie.

– Nie mogłam spać. Mam nadzieję, że cię nie obudziłam? – zapytała Luna.

– Nie. W porządku. – David odetchnął z ulgą. – Myślałem, że wciąż jesteś w łóżku.

– Myję ręce i wracam – powiedziała, odkręcając kurek.

Gdy skończyła, podeszła bliżej i zawiesiła mu ręce na szyi. Przytulili się mocno i wtedy poczuł dziwny odór, który uderzył jego nozdrza i sprawił, że zrobiło mu się niedobrze.

– Co to za smród? – zapytał. – Coś się stało w łazience? To dlatego nie ma prądu? – Udał zainteresowanie, choć wiedział, że ten dziwny zapach pochodzi od niej. Próbował odsunąć się delikatnie.

– Taki chętny do pomocy – pochwaliła dziewczyna, trzymając go mocno.

– Oczywiście kochanie. Zajmę się tym później, a teraz proszę cię, chodźmy już stąd.

– Nie wiedziałam, że potrafisz zająć się hydrauliką. To o hydraulice rozmawiałeś z tą zdzirą w barze?

Luna ścisnęła go mocniej. David nie sądził, że chorowita dziewczyna ma w sobie jeszcze tyle siły.

– Dlaczego uważasz, że mógłbym…

– Myślisz, że jestem głupia? – warknęła. – Śmierdzisz tą szmatą na kilometr!

Próbował się wyswobodzić. Wciąż w uścisku, wycofał się do korytarza. Blask księżyca oświetlił twarz partnerki.

– Miałeś być mój – odezwała się gardłowym głosem.

Serce Davida waliło jak oszalałe, był tak przerażony i obrzydzony tym co widział, że przez chwilę zupełnie zamarł w miejscu.

Luna wyglądała, jakby jej ciało rozkładało się przez dobre kilka tygodni. Brak lewego oka, zgniłe, wybrakowane usta, brak zębów.

– Pocałuj mnie – poprosiła, lecz nie dała mu długo czekać.

Szarpał się, próbował wyrwać, nie był jednak w stanie. Język powoli sięgnął jego ust, a zapach zgnilizny się nasilił. David zwrócił zawartość żołądka. Świat zawirował.

***

Zerwał się z łóżka z krzykiem. Serce waliło jak oszalałe, pot spływał do oczu.

– Co? – Luna wstała gwałtownie. – Co się dzieje?

Mężczyzna odsunął się od niej z odrazą, lecz zaraz się zreflektował. Zapalił lampkę nocną, aby upewnić się, czy aby wciąż nie śni, a kobieta w łóżku to na pewno jego Luna.

– Miałem koszmar. Przepraszam, że cię obudziłem, kochanie. – Odetchnął, uspokajając się nieco. Wyglądało na to, że krwiożercza Luna ze snu zniknęła. – Tak realistyczny, że… szok.

Dziewczyna otoczyła go ramionami, zupełnie jak we śnie.

– Chcesz mi opowiedzieć, o czym był? – zapytała z troską. – Przytulę cię.

David położył się. Opowiedział trochę zmienioną wersję snu, o jakiejś zjawie, która go goniła. Przez większą część nocy nawet nie zmrużył oka.

***

Tak kiepskiego dnia w pracy nie miał jeszcze nigdy. Niewyspanie dawało się we znaki. Tankował kawę jak oszalały, ale to nic nie pomagało. Kumple powiedzieli, że wygląda jak śmierć. Czuł w kościach, że nie było to zwykłe niewyspanie. Nie wiedział, co go bierze, ale musiał to wyleżeć. Chociaż parę dni, jeżeli się nie poprawi, będzie musiał iść do lekarza. Najbardziej martwiły go kolejne problemy z pamięcią. Może to nie przypadek, że zapominał o wszystkim? Najgorsze było to, że z wczorajszej nocy pamiętał jedynie dręczące go koszmary. A może to przeziębienie i stres mieszają mu w głowie?

Ku niezadowoleniu szefa zwolnił się wcześniej i poszedł do domu. Zahaczył tylko o aptekę i kupił standardowe leki, które matka miała w zwyczaju podawać mu, gdy był chory; te same leki, które ona brała garściami po odejściu ojca. Ten łajdak nawet się nie odezwał przez tyle lat. Znalazł sobie jakąś młodą studentkę w miniówce i David więcej go nie widział. Ten moment, wiele zmienił w jego życiu. Postanowił, że jak będzie miał dzieci, to zawsze znajdzie dla nich czas. Zawsze będzie przy nich, gdy będą go potrzebować. Tak samo, nigdy nie zdradzi kobiety. Technicznie, do niczego nie doszło – pomyślał ponuro. Po prostu musiał pilnować, aby tak pozostało. Oraz żeby żaden z jego kumpli się nie wygadał.

– Słoneczko, wróciłem.

– Czemu tak wcześniej? – Z salonu wyłoniła się Luna.

Wyglądała przepięknie. Ubrała się i umalowała. Dwa rozmiary za dużą pidżamę, zamieniła na obcisłą, krótką spódnicę i koszulkę, która podkreślała jej kobiece kształty.

– Pięknie wyglądasz.

– Dziękuję. Czuję się dużo lepiej. Leki działają. – Podeszła i dotknęła jego czoła zimną dłonią. – Słabo się czujesz? Zwolniłeś się wcześniej?

David nie musiał nic więcej mówić. Luna wysłała go do łóżka, a sama zaczęła przygotowywać kurację. Po kilku chwilach przyszła z torebką leków, którą zostawił przy drzwiach oraz herbatą z miodem. Postawiła wszystko na szafce nocnej obok niego i wślizgnęła się pod kołdrę, mocno go tuląc.

– Ty zajmowałeś się mną, gdy ja czułam się słabo. Teraz ja zajmę się tobą. Wkrótce będzie lepiej.

Dlaczego jestem takim hipokrytą? Muszę coś ze sobą zrobić – stwierdził w myślach.

Zmęczony i przytulony przez Lunę, wciąż myślał o tym, jak nadszarpnął jej zaufanie. Poczucie winy zżerało go od środka. Może właśnie przez to podupadł na zdrowiu? Bez względu na to, co się działo, do niczego poważniejszego nie doszło. Zaręczą się, a on popracuje nad sobą tak, aby mógł być jej godzien. Wkrótce wszystko wróci do normy.

Wiedział, że może na nią liczyć, wiedział, że w jej ramionach będzie bezpieczny. W czasie, gdy on rozmyślał o tym, jak szczęśliwym człowiekiem jest, mając taką niezwykłą partnerkę u swego boku, ona wyjęła mu poduszkę spod głowy. A potem szybko usiadła mu na piersi i z całej siły docisnęła ją do twarzy.

Mężczyzna zaczął się szamotać, próbując złapać oddech.

– Może nie trzeba było skakać na boki? – zapytała Luna.

David próbował złapać oddech, szarpał się, chcąc zrzucić dziewczynę, ale oplotła go tak skutecznie, że nie był w stanie nic zrobić. Zmienił taktykę i postanowił przemówić dziewczynie do rozsądku.

– Przepraszam! – Próbował krzyczeć. – Proszę, puść mnie!

Nie miał pojęcia, czy jego słowa docierają do niej przez gruby materiał. Ucichł, aby nie pozbywać się resztek cennego tlenu.

– Nie skrzywdzisz już żadnej kobiety.

Mężczyzna panikował coraz bardziej. Rzucał się po całym łóżku, próbując złapać oddech. Tracił przytomność i nadzieję, że Luna przydusi go tylko w ramach nauczki. A może to tylko kolejny z tych szalonych snów?

W ostatnim akcie desperacji David złapał lampkę nocną i uderzył z całej siły. Zadziałało. Luna padła na podłogę, a on ukucnął przy niej i sam zaczął ją dusić. Zalała go wściekłość, chciał dać jej nauczkę, tak samo jak tata dawał nauczkę mamie.

Siedział na niej okrakiem i ściskał jej szyję z całych sił, ona jednak zaczęła śmiać się szaleńczo.

– Co jest?

Luna złapała nadgarstek mężczyzny i wykręciła go tak, że kość chrupnęła.

Ból rozlał się po całym jego ciele. Zdołał się wyrwać i odskoczył jak poparzony. Pobiegł w stronę drzwi, a gdy złapał klamkę, ona już tam stała.

– Tędy nie wyjdziesz. – Uśmiechnęła się, blokując butem drzwi. – Może spróbuj wyskoczyć przez okno? Zaoszczędzisz mi kłopotu.

David zawrócił do kuchni. Stanął za kuchenną wyspą, czując się w ten sposób względnie bezpiecznie.

– Czego chcesz? – wysapał, próbując zyskać trochę czasu.

– Czy to nie oczywiste kochanie? – zapytała, przechylając głowę i marszcząc brwi. – Twojej śmierci.

Luna przeskoczyła sprawnie nad blatem i popchnęła go na zabudowę kuchenną.

Przez krótką chwilę patrzył na twarz swojej ukochanej i wydawało mu się, że zupełnie jej nie poznaje. Nie chodziło o to, że okazała się psychopatką. Po prostu wszystkie wspomnienia zaczęły ulatywać, a na ich miejsce pojawiały się nowe – zupełnie inne. Takie, w których nie było miejsca dla Luny.

– Przepraszam – wyszeptał zrozpaczony, zerkając na stojak z nożami kuchennymi za plecami dziewczyny.

– Nie gniewam się kochanie – odpowiedziała, najwyraźniej nie rozumiejąc, o co mu chodzi. – Twoja śmierć będzie szybka i bezbolesna, dostarczyłeś mi wystarczająco rozrywki.

Mężczyzna popchnął ją z całej siły, tak, że wpadła plecami na wyspę kuchenną. Przycisnął ją do blatu i sięgnął po nóż. Szybkim pchnięciem wbił go w swoją ukochaną, aż po samą rączkę. Widział, jak jej twarz się skrzywiła, a oczy zdradzały zaskoczenie. Po chwili jednak te same niebieskie oczy powoli zaczęły zmieniać barwę na mroczniejszą.

Z rany nie wpłynęła ani jedna kropla krwi.

– Lubiłam cię – powiedziała Luna. Złapała go i zręcznym ruchem przygwoździła do blatu. Role się odwróciły. – Waleczny aż do końca.

David nie mógł się odsunąć, napierała na niego mocno. Wyciągnął ostrze, które wciąż wystawało z jej brzucha i zaczął dźgać raz po raz.

Na Lunie nie robiło to żadnego wrażenia.

To był ostatni raz, gdy widział jej uśmiech, chwilę później wydłubała mu oczy. Ból prawie rozsadził mu głowę. Usłyszał głośny plask. Przed śmiercią zrozumiał jeszcze, że to jego wnętrzności wylały się na ziemię.

***

Luna przeciągnęła się leniwie na łóżku. Wiedziała, że prędzej czy później będzie musiała się ruszyć. W drodze do kuchni wzięła tylko herbatę, którą zrobiła wcześniej dla Davida – nie będzie mu już potrzebna.

Opróżniła kubek, a na miejsce herbaty nalała wodę; jej ciało dopiero zaczęło się regenerować. Spojrzała z odrazą na wnętrzności mężczyzny, pod którego dachem mieszkała przez ostatni tydzień. W łazience trzymała przygotowaną wcześniej folię i środki czystości, ale patrząc na tę juchę, stwierdziła, że problem trzeba rozwiązać inaczej.

Podeszła do lustra i ściągnęła perukę. Obejrzała dokładniej swoją oskalpowaną czaszkę. Zdjęła nos i zmyła makijaż. Żuchwa również leżała na umywalce.

Zrobiła się nieostrożna – dzień wcześniej David nakrył ją w prawdziwej postaci. Całą noc pracowała nad umysłem mężczyzny, aby usunąć z jego głowy te wspomnienia.

Zaczęła końcowe przygotowania, zebrała łatwopalne materiały. Podczas oblewania specyfikiem ciała Davida, z uśmiechem przypominała sobie jego zmieszanie i poczucie winy. Tak mocno pragnął odnaleźć prawdziwą miłość. Chodził po klubach i poznawał nowe kandydatki, a gdy tylko wracał do domu, karmiła go fałszywymi wspomnieniami. Nagle uświadamiał sobie, że w łóżku leży chora dziewczyna, której pragnął się oświadczyć.

Karmienie ofiary koszmarami i obserwowanie, jak walczy z poczuciem winy, podniecało ją. Mężczyznę, którego opuścił ojciec i który postanowił nie skrzywdzić żadnej kobiety, zginął, wierząc, że zdradził swoją prawdziwą miłość. Prawie jej to wyszło. Zaśmiała się gardłowo.

Psychiczne znęcanie się nad ofiarami podczas żniw, sprawiało jej ogromną przyjemność. Czasami oczywiście wolała, jak ofiara dowiadywała się w ostatniej chwili, że jest wykorzystywana, że przez tygodnie żyła pod jednym dachem z obcą osobą. Osobą udającą siostrę, matkę, kochankę, a nawet zmarłą z rodziny, której odejście wzbudziło ogromną tęsknotę. Ten ostatni wariant uwielbiała najbardziej; strata kogoś bliskiego czyniła ofiary bardziej podatnymi na sugestie.

Owinęła się mocno płaszczem, a szalem zakryła zmasakrowaną i na wpół zgniłą twarz.

Już parę dni temu czuła, że życiodajnego płynu w ciele Davida było coraz mniej. Pijąc, zdawała sobie sprawę z tego, że musi znaleźć kogoś nowego. Ona nabierała sił z dnia na dzień, a on podupadał na zdrowiu. Szkoda, że na tak krótko starczył.

Wszystkie dowody ulegną zniszczeniu, a w ciągu dwóch, trzech dni, dziewczyna znajdzie kolejną ofiarę.

– Dziękuję za gościnę – rzuciła, wychodząc z płonącego już mieszkania.

Koniec

Bardzo mi się podobał pomysł na to opowiadanie i jego struktura z narastającym napięciem i punktem kulminacyjnym. Nad tym, co mi się nie podobało, skupialiśmy się na becie, więc teraz nie mam się do czego czepiać. :)

Hej, ośmiornica :)

Dobrze Cię tu widzieć. Jak pomyślę jak bardzo ten tekst różnił się od pierwotnej wersji, to… tym bardziej cieszę się, że mnie wsparłaś przy becie. Dziękuję :)

EDIT: Dziękuję za klik!

Proszę bardzo :)

Siemanko. Ciekawe opowiadanie, które najpierw mnie wciągnęło, ale potem trochę się zawiodłem.

Tekst dobrze się czyta (ale z przecinkami przeginasz), jest nastrój, jest niepokojąco, czytając chcę poznać, co będzie dalej, jest OK, myślę, że kliknąć się powinno.

Nie satysfakcjonuje mnie zakończenie, bo liczyłem na coś więcej. Dużo siedzimy w głowie bohatera, sporo tu psychologizowania, a to spowodowalo, że czekałem na coś głębszego, niż po prostu wyskakujący z szafy bliżej niezidentyfikowany potwór. Chyba, że czegoś nie złapałem?

Do przemyślenia przecinki (więcej jest takich miejsc):

Ubrani na biało barmani, wyglądali, jakby zupełnie nie zależało im na utargu.

Ta przerażająca zbrodnia, została odkryta dopiero po kilku godzinach od ugaszenia pożaru

wzrok, który zdawał się nie zauważać klientów, w tym Davida, uderzającego palcami w blat i przestępującego z nogi na nogę. – wzrok chyba nie może czegoś zauważyc. Raczej ktoś może coś zauważyć wzrokiem.

W tej formie to jak: słuch, który zdawał się nie słyszeć.

Niestety, natychmiastowa pomoc przyjacielska jest wymagana. – brzmi nienaturalnie w tym szyku.

Karteczka poszybowała w ciemność, a on odetchnął z ulgą, pewny, że podjął słuszną decyzję.

Przycisnął ją do blatu i sięgnął po nóż.

Cóż, Ramdhiri, opowiadanie początkowo zaintrygowało, ale finał okazał się rozczarowujący, zwłaszcza że ani postać Dawida, chcącego się zaręczyć, ale łażącego po barach i szukającego dziewczyn, nie przypadła mi do gustu, ani nie przekonała nagła i nieoczekiwana przemiana Luny; nie udało mi się dociec, kim ona była i skąd się wzięła.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia, a najbardziej przeszkadzał mi nadmiar zaimków.

…by przekrzykiwać wszechogarniający gwar. → Raczej: …by przekrzykiwać wszechobecny gwar.

…jakby chciał zachęcić kolegę do śpiewu → Brak kropki na końcu zdania.

Może jeszcze uda nam się dokończyć naszą rozmowę. → Czy oba zaimki są konieczne?

…dziewczyna, którą poznał na plaży w Maroko… → …dziewczyna, którą poznał na plaży w Maroku…

…czy uwierzyła w jego kłamstwa. Usiadł na miękkiej pościeli, poczuł jej delikatny dotyk, muskający jego ramiona.

Luna patrzyła na niego inaczej. Jej pusty… → Nadmiar zaimków. Miejscami nadużywasz zaimków.

Długie cienie, rzucane przez blady księżyc… → To nie księżyc rzuca cienie, cienie rzucają przedmioty, które księżyc oświetla.

Setki samochodów mijało zatłoczone skrzyżowanie. → Setki samochodów mijały zatłoczone skrzyżowanie.

– Ok. – Na twarzy Nate’a zagościł… → – Ok. – Na twarzy Nata zagościł…

Obecnie sprawdzało się to równie dobrze. Pojawiało się pytanie, pojawiała się potrzeba, żeby się odwrócić… → Czy to celowa siękoza?

…dzisiejszy dzień był dla niego niezwykle ciężki. → …mijający dzień był dla niego niezwykle trudny.

…podeszła do niego i zawiesiła mu ręce na szyi. Przytulił ją mocno i wtedy to poczuł. Odór uderzył jego nozdrza i sprawił, że zrobiło mu się niedobrze. → Nadmiar zaimków.

Zerwał się z łóżka z krzykiem. Serce waliło jak oszalałe, pot spływał do oczu.

– Co? – Luna wstała gwałtownie z łóżka. → Powtórzenie.

…aby upewnić się, czy aby na pewno się obudził… → Nie brzmi to najlepiej.

Niewyspanie dawało się we znaki. Tankował kawę jak oszalały, ale nic to nie dawało. → Powtórzenie.

Podeszła do niego i dotknęła jego czoła zimną dłonią. → Czy oba zaimki są konieczne?

Przycisnął ją do blat i sięgnął po nóż. → Literówka.

Mężczyznę, którego opuścił ojciec i który postanowił nie skrzywdzić żadnej kobiety, zginął… → Literówka.

…a on popadał na zdrowiu. → …a on podupadał na zdrowiu.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Jestem tu już trzeci raz, lecz niestety nadal waham się, czy tekst nazwać takim sobie średniakiem, czy ocenić go wyżej bądź niżej.

Pierwsza scena przeciągnięta ponad potrzeby, sądzę. Sednem jest rozmowa z Katheriną, dywagacje o kelnerach wnoszą tyle, co nic.

Łażenie Davida po barach wydaje mi się słabo osadzone we fabule. Jeżeli to dzieło wampirzycy, udającej Lunę, to jeszcze akceptowalne, lecz słabo – Katherine mogła być i była kolejną łowczynią ofiar, a tracenie Davida jako źródła siły i życia nie leżało w interesie pseudoLuny.

Dla odmiany finalne sceny na plus. Nie przepadam, wręcz nie lubię horrorów, ale zdarza się, że coś w nich i z nich nagle do mnie “trafia”.

Dwa minusy, jeden plus… Ech, wyważaj samodzielnie. :-)

Witaj Ramshi!

Budowanie prawdopodobieństwa psychologicznego ma dobre aspekty – można poczuć jak chłopak przeżywa swoje flirty z innymi dziewczynami i ma z tego powodu poczucie winy, jak się męczy i psychicznie wykańcza i jak bardzo jest zdezorientowany. Z drugiej strony, Luna wydała mi się zbyt przekonująco grać zazdrosną dziewczynę, tak jakby naprawde była zazdrosna, i jakby całe “halo” polegało na tym, że bestia wścieka się z zazdrości o Davida. Tak jak pisałem w becie, poczułem nawet sympatię do pięknej, ale chorej i unieruchomionej, czekającej na swojego chłopaka dziewczyny. Wiem, że taki był Twój cel, bo Luna była mistrzynią manipulacji (potrafiła nawet wpływać na pamięć Davida) i właśnie w ten sposób grała na jego poczuciu winy, a jednak, coś mi w tym lekko nie zagrało. Chyba miałem nadzieję, że Luna okaże się bestią, ale szukającą zemsty za zdradę – wówczas historia miałaby swój morał: chłopak został ukarany za zdradę. Wybrałeś bardziej zaskakujące rozwiązanie, które również ma swoje uzasadnienie, ale w którym chłopak okazuje się tylko bezwolną zabawką bestii.

Dużo pracowałeś nad tym tekstem i ostateczna wersja moim zdaniem wypadła całkiem nieźle. Pomysł też jest dobry – dziewczyna, która nie jest tym, kim się wydaje, która jest w zasadzie bestią grającą na emocjach swoich ofiar dla własej rozrywki. Dobrze też wypadły sceny horroru.

Chciałbym przeczytać jakiś kolejny “odcinek” z tą postacią, może tym razem udjącą siostrę, albo matkę? Mógłby to być nawet szort. Stworzyłeś ciekawą postać i dobrze byłoby wycisnąć z niej jeszcze więcej. Ale to tylko moje życzenie.

Zgłaszam tekst do biblioteki.

Dziękuję Wam serdecznie za wszystkie komentarze. Już biorę się za odpowiadanie:

Łosiot

Siemanko, dzięki za przeczytanie i za łapankę. Patrząc na “całokształt” komentarzy, widzę że opowiadanie było zbyt zaskakujące. Nie do końca było wiadomo o co chodzi z tą morderczą Luną. “Wyskoczyła z szafy” – jak sam to określiłeś.

Swoją drogą, chyba gubi mnie trochę chęć zaskoczenia czytelnika za wszelką cenę.

czekałem na coś głębszego, niż po prostu wyskakujący z szafy bliżej niezidentyfikowany potwór. Chyba, że czegoś nie złapałem?

Wydaje mi się, że zostawiłem zbyt mało informacji w tekście, żeby nakierować czytelnika na rozwiązanie. Niby była scena w barze i oglądanie informacji o zbrodni. Były też informacje o tym, że David ma problemy z pamięcią – to miało sugerować, że w momencie, gdy wychodzi z mieszkania, zupełnie nie wie kim jest Luna. Bo to tylko jakaś przybłęda, która wysysała z niego soki wieczorami i karmiła fałszywymi wspomnieniami.

No nic :) Każdy tekst na fantastyce daje mi kolejne przemyślenia.

Niestety, wymagana jest natychmiastowa pomoc przyjacielska. → czy sądzisz, że tak jest bardziej naturalnie?

zmęczone oczy, które zdawały się omijać klientów, w tym Davida → Już nie ma wzroku, zostały tylko oczy. Mam nadzieję, że tak jest sensownie :)

Dziękuję Ci również za klik :)

regulatorzy

Oj, regulatorzy, jak Ty coś znajdziesz…. :) Dziękuję za łapankę. Oczywiście 99% procent tego co zaznaczyłaś, nie było planowane.

Zmiany już wprowadzone. Szkoda, że opowiadanie Cię rozczarowało na koniec – raz na wozie, raz pod wozem. Trzymam się tego, że początek był intrygujący.

Zaznaczę zmianę, którą zrobiłem, i której nie zrobiłem:

Mężczyzna odsunął się od niej z odrazą, lecz zaraz się zreflektował. Zapalił lampkę nocną, aby upewnić się, czy aby wciąż nie śni, a kobieta w łóżku to na pewno jego Luna. → mam nadzieję, że tak jest lepiej.

Obecnie działało to równie dobrze. Pojawiało się pytanie, pojawiała się potrzeba, aby odwrócić wzrok i akurat po coś sięgnąć. –> w tych zdaniach “się” występowało cztery razy. Tylko te dwa były planowane. To jest ten 1% :)

Dziękuję!

Hej, AdamKB.

Skoro jesteś tu już trzeci raz, to wezmę to za dobrą monetę :)

Z jednej strony rozumiem co masz na myśli, pisząc “łażenie po barach wydaje się słabo osadzone w fabule” z drugiej strony wydawało mi się, że właśnie takie to powinno być. Miało być zaskakujące, oderwane od rzeczywistości, bo dla niego była to druga rzeczywistość. O pierwszej zapominał od razu po wyjściu z mieszkania.

Dziękuję Ci za komentarz, muszę go dobrze przemyśleć. Cieszy mnie to, że finalne sceny uważasz za plus.

Hej, kronos.maximus.

Zacznę od końca: dzięki za klik! A wracając do początku: dziękuję za pomoc w poprawianiu tego tekstu :)

Chyba miałem nadzieję, że Luna okaże się bestią, ale szukającą zemsty za zdradę – wówczas historia miałaby swój morał: chłopak został ukarany za zdradę. Wybrałeś bardziej zaskakujące rozwiązanie, które również ma swoje uzasadnienie, ale w którym chłopak okazuje się tylko bezwolną zabawką bestii.

No, generalnie taka opcja też mi się bardzo podobała.

Chciałbym przeczytać jakiś kolejny “odcinek” z tą postacią, może tym razem udjącą siostrę, albo matkę? Mógłby to być nawet szort. Stworzyłeś ciekawą postać i dobrze byłoby wycisnąć z niej jeszcze więcej. Ale to tylko moje życzenie.

Również, chętnie przymierzyłbym się do takiego tekstu. Luna wydaje mi się fajną postacią i mogłoby wyjść ciekawie – o ile będę miał dobry pomysł. Na razie pomysłów jest dużo… za dużo. Muszę złapać coś bez krwi i flaków. Coś zupełnie innego :)

Dziękuję serdecznie za miły komentarz :)

Ramshiri, cieszę się, że uznałeś uwagi na przydatne. :)

A że tym razem było, jak sam mówisz, raczej pod wozem, pozostaje z nadzieją, że już kolejne Twoje opowiadanie będzie bardziej satysfakcjonujące. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No to tak.

Nie mój klimat, ale mimo to uważam tekst za dobry i wart przeczytania. Widać tez potencjał – jeśli kiedyś pójdziesz w opisy bardziej pod budowę wyobrażenia scen lub wczuwania się w nie, to taka kompozycja historii – prostej przecież – może z tym świetnie współgrać.

Bo właśnie proste, ale dobrze ułożone historie po dodaniu odpowiedniego pobudzacza emocji potrafią wjechać na psychę równo.

Tu tego pobudzacza nie widzę, ale widzę idealnie pasujący do niego fundament. Bardziej pod modyfikację opisów, niż ich wydłużanie.

Niektórych może razić zbyt opisowa końcówka, ale ci sami ludzie pewnie by narzekali na jej ewentualny brak. Ja jestem z trzeciej opcji – osobiście wolałbym raczej częściowe wyjaśnienie, może na końcu, może przetykane po drodze – to zależy od tego, jak dokładnie by to wyglądało. To droga pod mniejszą liczbę zadowolonych odbiorców, za to tych bardziej wybrednych.

Swoją droga zaskoczyłeś zakończeniem. Byłem w którymś momencie przekonany, że ostatecznie będzie to opowiadanie o szaleństwie (co nawiasem mówiąc byłoby kawałem solidnej roboty i pewnie nawet bez wspomnianych dopracowania opisów szokowałoby mocno – do rozważenia stworzenie alternatywnej wersji tekstu, nawet gdyby tam fantastyka byłaby bardziej w domyśle lub wręcz bez fantastyki).

Później ponownie myślałem, że znam zakończenie. Tym razem myśląc, że Katherina i Luna to jedna osoba lub że jedna pochłonęła drugą. Znów zmyliłeś czujność, gdy się okazało, że w ogóle historii z Luną nie było, że to tylko projekcja z jednego tygodnia.

To też sztuka podsunąć domysły, a potem wyprowadzić inną narrację bez wrażenia “wyciągania z pudełka”.

"Wiedział, że może na nią liczyć, wiedział, że w jej ramionach będzie bezpieczny. W czasie, gdy on rozmyślał o tym, jak szczęśliwym człowiekiem jest, mając taką niezwykłą partnerkę u swego boku, ona wyjęła mu poduszkę spod głowy.

A potem szybko usiadła mu na piersi i z całej siły docisnęła ją do twarzy."

Jestem zwolennikiem dzielenia akapitów na krótsze, ale tutaj może zaistnieć pewien problem – po podziale przez moment wygląda jakby usiadła mu na piersi i przycisnęła pierś do twarzy. Jak się zlikwiduje ten enter, bardziej domyślnie się czyta, że docisnęła poduszkę. Alternatywnie enter zostawić, ale zmodyfikować zdanie.

Na koniec: całkiem nieźle poszło z tytułem – a to często zaniedbywany element opowiadań.

"– Przepraszam! – krzyczał. – Proszę, puść mnie!"

– przecież się dusił z poduszką na twarzy.

"ruchy, zmęczone oczy"

– podwójna spacja przed "zmęczone"

PS. Jest pewne podobieństwo klimatu teksty z opowiadaniem “Ta druga ona” w “Granicach Nieskończoności”, więc przy okazji polecę :-)

Hej Wilku-zimowy,

Twój komentarz bardzo mnie ucieszył. Skoro to nie Twój klimat, a jednak tekst uważasz za dobry i wart przeczytania, tym lepiej!

Widać tez potencjał – jeśli kiedyś pójdziesz w opisy bardziej pod budowę wyobrażenia scen lub wczuwania się w nie, to taka kompozycja historii – prostej przecież – może z tym świetnie współgrać.

Bo właśnie proste, ale dobrze ułożone historie po dodaniu odpowiedniego pobudzacza emocji potrafią wjechać na psychę równo.

Czy mógłbyś mi poradzić jakieś opowiadanie, które uważasz za dobre pod tym kątem? Czy może “Ta druga ona” pasuje do tego idealnie? Swoją drogą, serdecznie dziękuję za polecenie.

Później ponownie myślałem, że znam zakończenie. Tym razem myśląc, że Katherina i Luna to jedna osoba lub że jedna pochłonęła drugą. Znów zmyliłeś czujność, gdy się okazało, że w ogóle historii z Luną nie było, że to tylko projekcja z jednego tygodnia.

To też sztuka podsunąć domysły, a potem wyprowadzić inną narrację bez wrażenia “wyciągania z pudełka”.

Bardzo podoba mi się to jak odczytałeś to opowiadanie. Swoją drogą, Katherina miała być Luną w pewnym momencie. Finalnie stwierdziłem, że nie będę dodawał nic na ten temat.

Dziękuję za łapanki. Już wprowadziłem poprawki.

Na koniec: całkiem nieźle poszło z tytułem – a to często zaniedbywany element opowiadań.

Jestem bardzo zadowolony z tytułu. Jego podwójne znaczenie bardzo do mnie przemówiło. Miło mi, że zwróciłeś na to uwagę.

Swoją drogą, zauważyłem, że nie tylko poleciłeś mi tekst “Ta druga ona” do przeczytania, ale też poleciłeś mój tekst do biblioteki. Dziękuję i pozdrawiam serdecznie :)

PS. Coś źle liczę. Mam cztery głosy przyznane, ale czwarty to powinien być dopiero z Twoim. Dziwna sprawa…

Czy mógłbyś mi poradzić jakieś opowiadanie, które uważasz za dobre pod tym kątem? Czy może “Ta druga ona” pasuje do tego idealnie?

Nie, “Tę drugą oną” przywołałem ze względu na to, że jest pewne podobieństwo (choć i różnice) między tymi opowiadaniami. W żadnym razie nie są bliźniacze, bardziej chodzi o jakiś taki podskórny wydźwięk – ale trudno napisać coś więcej bez spoilerowania.

Co do przykładów… Nie potrzebujesz przykładowego stylu, potrzebujesz wyrobić swój własny. Porównania, zwroty pozwalające się wczuć w daną scenę, jakieś proste elementy tła, które sprawią, że przedstawiony świat będzie żył. To są takie drobiazgi, które gdy jest ich dużo, niepotrzebnie spowalniają fabułę, ale gdy po prostu przemyca się je w mniejszych dawkach, nadają wymiarów światu z tekstu.

Coś źle liczę. Mam cztery głosy przyznane, ale czwarty to powinien być dopiero z Twoim. Dziwna sprawa…

Pewnie liczysz tylko zgłoszenia z biblioteki (co przekłada się na głosy przedstawione jako Użytkownicy I-V). Osoby mające piórko oraz Lożanie mogą klikać bezpośrednio (i na górze widać, że tak zrobił Łosiot), wiec mój głos będzie tu piątym.

I uprzedzając drugie pytanie – u mnie co prawda plakietka Loży jeszcze jest, ale to pozostałość po zeszłym roku. W tym roku nie ma mnie w Loży, plakietka została póki co z przyczyn technicznych, ale działam według procedur “zwykłych użytkowników”, bo nie wypada inaczej :)

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Oj, trochę mnie nie było, już odpisuję…

wilk-zimowy

Porównania, zwroty pozwalające się wczuć w daną scenę, jakieś proste elementy tła, które sprawią, że przedstawiony świat będzie żył. To są takie drobiazgi, które gdy jest ich dużo, niepotrzebnie spowalniają fabułę, ale gdy po prostu przemyca się je w mniejszych dawkach, nadają wymiarów światu z tekstu.

Dziękuję. Teraz wiem dokładniej nad czym mogę popracować.

Pewnie liczysz tylko zgłoszenia z biblioteki

No nic :) Tekst się dostał, dziękuję! :)

I uprzedzając drugie pytanie – u mnie co prawda plakietka Loży jeszcze jest, ale to pozostałość po zeszłym roku. W tym roku nie ma mnie w Loży, plakietka została póki co z przyczyn technicznych, ale działam według procedur “zwykłych użytkowników”, bo nie wypada inaczej :)

Logiczne wytłumaczenie :) Dziękuję i bunkruję się, żeby poprawiać kolejne opowiadanie.

Dziękuję serdecznie za sympatyczny komentarz, Anet :)

Pozdrawiam

Hej, Sexy.

Dobrze napisane, niestety nie zachwyciła mnie fabuła – a to ze względu na, hm, znikomą oryginalność. :( Niecałe trzy godnie temu czytałam to opowiadanie Golodha – które oparte jest na dokładnie tych samych motywach [UWAGA, SPOILER] (niewierny/nieszanujący kobiet facet; kobieta-wampir; ingerowanie w umysł, mieszanie w głowie; śmierć bohatera). Fakt faktem, u Ciebie bohater nie był tak naprawdę niewierny, więc tutaj ta ingerencja w psychikę była głębsza i poważniejsza. To akurat wyszło Ci dobrze, to całe jego zagubienie, nierozumienie, pogarszający się stan.

Niestety, praktycznie od momentu, gdy pojawiła się Luna, tak jakoś czułam, że to będzie Luna. :( xD

Był moment, kiedy poczułam napięcie – kiedy pierwszy raz wstał w nocy i poszedł do kuchni – natomiast, niestety, nie przestraszyło mnie to na poziomie “horroru”. Ale tak, wiem, to trudne.

Niemniej – dobrze napisane. Trochę babolków przecinkowych by się znalazło, np.:

Do ośmieszonej na parkiecie dziewczyny, podbiegły przyjaciółki.

IMO bez przecinka.

David z przerażeniem przyglądał się jak spod jej martwych ust, wysuwa się długi język.

→ David z przerażeniem przyglądał się, jak spod jej martwych ust wysuwa się długi język.

Ale to szczególiki.

Biblioteka zasłużona, podobało mi się, szkoda tylko, że troszeczkę brakło oryginalności. ^^’

Pozdrawiam

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Podobało mi się. Im dalej w las tym lepiej, bardzo podobała mi się scena w kuchni – osiągnąłeś tam efekt, który chce mieć każdy horror, a niewielu się udaje, czyli taką scenę gdzie odbiorca ma: “uff, no tym razem to coś normalnego…chyba”.

Strona obyczajowa bardzo fajna, takie to życiowe i realistyczne, te przemyślenia Davida i jego zachowania. Czułem że powinienem go bardziej potępiać, ale jednak myślałem sobie w trakcie “no w sumie tak, nie zachowuje się dobrze, ale nie zdradził”.

Fajnie grasz psychiką, sugerując że koszmar rozgrywa się w głowie, podobnie jak ktoś wyżej myślałem, że może taka będzie puenta. Końcówka mnie zaskoczyła, jakaś taka nagła była, ale w sumie fajny twist i zakończenie.

Podobało się :)

Hej DHBW :)

Dobrze napisane, niestety nie zachwyciła mnie fabuła – a to ze względu na, hm, znikomą oryginalność. :( Niecałe trzy godnie temu czytałam to opowiadanie Golodha

Niestety, mój brak oryginalności, wynikał z braku oczytania :p. Nadrobię ten tekst, jestem ciekaw go bardzo.

Niestety, praktycznie od momentu, gdy pojawiła się Luna, tak jakoś czułam, że to będzie Luna. :( xD

Powiem szczerze, wydawało mi się, że zakończenie jest zbyt nieprzewidywalne i przez to całość trochę traci :) Pomyślę nad tym. Czy myślisz, że Twój odbiór tekstu może różnić się od innych osób, ze względu na to, że czytałaś ostatnio opowiadanie Golodha?

Ale jak mówisz, że biblioteka zasłużona, to cieszę się i dziękuję serdecznie. Dziękuję też za przecinkowanie… już poprawiłem.

Pozdrawiam :)

Hej Piotr. W. K.

Dziękuję za miły komentarz, cieszę się że tak dobrze wypowiadasz się o moim tekście.

Czułem że powinienem go bardziej potępiać, ale jednak myślałem sobie w trakcie “no w sumie tak, nie zachowuje się dobrze, ale nie zdradził”.

No, David sobie grabił, ale wymówki też miał dobre i sensowne :)

Fajnie grasz psychiką, sugerując że koszmar rozgrywa się w głowie, podobnie jak ktoś wyżej myślałem, że może taka będzie puenta. Końcówka mnie zaskoczyła, jakaś taka nagła była, ale w sumie fajny twist i zakończenie.

Super, dziękuję Ci serdecznie, po tym komentarzu widzę, że odebrałeś tekst, tak jak chciałem żeby został odebrany w momencie, gdy zacząłem go pisać. Miło mi bardzo :)

Pozdrawiam

Czy myślisz, że Twój odbiór tekstu może różnić się od innych osób, ze względu na to, że czytałaś ostatnio opowiadanie Golodha?

Owszem, możliwe – ale też… Hm… To chyba dość oczywisty zabieg – jako że jest to coś, czego teoretycznie czytelnik nie powinien się spodziewać – więc może właśnie się spodziewa. ;)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

W ogóle teraz zerknąłem jeszcze raz na tytuł i doceniam. Nie zachęcił mnie w pierwszym rzucie, ale po lekturze… pasuje i jest pewną nieoczywistą podpowiedzią ;)

DHBW

No… zgadzam się z Tobą. Spodziewaj się niespodziewanego :)

Piotr. W. K.

Szkoda, że tytuł nie zachęca tak mocno. No, ale jest niezwykle trafny, cieszę się, że to zauważyłeś.

Dzień dobry :)

Przeczytałem i spieszę donieść, że w opowiadaniu odnalazłem plusy dodatnie i plusy ujemne.

Postać głównego bohatera wydaje się nieźle nakreślona, jak na potrzeby opowiadania. Poznajemy jego motywację, dążenie do stałego związku, uraz z lat młodości spowodowany odejściem ojca – wiemy, co z czego wynika. Stąd też zrozumiałe są wyrzuty sumienia Davida względem Luny, ale też jego chęć zaznania rozrywki na mieście. To wyszło i się udało.

Udaje Ci się też budowanie napięcia. Narasta ono praktycznie przez całe opowiadanie, a ja jako czytelnik nie wiedziałem, do czego to wszystko doprowadzi. To dobrze, ponieważ mówimy o horrorze.

Nie zagrało mi natomiast kilka momentów.

Pierwsza scena jest trochę nielogiczna. Bohaterowie są w zatłoczonym barze karaoke, ktoś drze gębę ze sceny do Shallow, wszyscy krzyczą i domagają się alkoholu przy barze, a jedna z klientek prosi o podgłośnienie TV i chce wysłuchać wiadomości? :P Dlaczego w ogóle puszczają wiadomości w popularnym zabawowym miejscu?

Rozumiem też, że próbowałeś z tymi wiadomościami nieśmiało zapowiedzieć przyszłe wydarzenia, bo przecież bohater skończył tak jak ten brutalnie zamordowany nieszczęśnik, ale to też mi jakoś nie zagrało. Pomiędzy początkiem a końcem opowiadania jest, jak dla mnie, zbyt mały związek.

Zastanawiam się też, skoro ta wredna zjawa karmiła Davida fałszywymi wspomnieniami, a on w trakcie wyjść na miasto walczył z wyrzutami sumienia, dlaczego nie zwierzył się kolegom? Mógł opowiedzieć, że w domu czeka na niego dziewczyna, nie chce być nie fair w stosunku do niej, a im od razu zapaliłaby się czerwona lampka :P Nie znalazłem wyjaśnienia w tekście.

No i końcówka trochę rozczarowująca. Nie dowiadujemy się do końca, kim była istota mordująca Davida, wiemy tylko, że chciała się nim pożywić i pewnie wyruszy poszukać kolejnej ofiary. Czuję niedosyt.

Ogólnie nie jest źle, ale myślę, że gdybyś popracował nad opowiadaniem trochę dłużej, mogłoby być naprawdę dobrze!

Wykonanie mimo uwag czytelników jeszcze trochę pozostawia do życzenia. Nie jest do końca okej z interpunkcją, wskazuję niżej tylko najbardziej rażące wpadki oraz to, co rzuciło mi się w oczy :P

Śliski, cienki papier wydawał się tak realny, choć miał nadzieję, że dzisiejszy wieczór w klubie, był tylko złudzeniem.

To trochę brzmi, jakby śliski i cienki papier miał nadzieję, że wieczór w klubie był złudzeniem. Może dałoby się inaczej…?

Może picie po pracy, nie było dobrym pomysłem?

A po co tu przecinek? :P

Nie chce mi się wraca do domu.

Chyba miało być wracać.

Nie chciał, żeby wyczytała z jego twarzy prawdę. Zawsze tak robił. Kiedyś używał tego mechanizmu, gdy nie chciał, aby jego partnerka odkryła, że ma dla niej niespodziankę: romantyczną kolację czy prezenty.

Nie wiem, czy możemy tu mówić o mechanizmie. Może lepszym słowem byłby “wybieg”, albo coś podobnego?

Mimo to, kochał ją, chciał się oświadczyć.

Przecinek pogrubiony do wywalenia.

Ten moment, wiele zmienił w jego życiu.

Tutaj też przecinek zbędny.

Pozdrawiam :)

Hej, AmonRa :)

Przeczytałem i spieszę donieść, że w opowiadaniu odnalazłem plusy dodatnie i plusy ujemne.

Dodatnie czy ujemne – nieważne! Ważne jest, że są to plusy. Chciałem odpowiedzieć na Twój komentarz, jak już zrobię poprawki z łapanki, ale zrobię to dopiero za parę dni. Oczywiście wszystkie poprawki rozumiem i wszystkie wprowadzę. Śliskiemu i cienkiemu papierowi, trzeba odebrać nadzieję.

Śliski, cienki papier wydawał się tak realny, choć miał nadzieję, że

Wracając do początku, cieszy mnie to, że zwróciłeś uwagę na plusy dodatnie, takie jak: kreacja bohatera, czy napięcie. Przejdźmy do tych ujemnych :)

Pierwsza scena jest trochę nielogiczna.

Rozumem o co chodzi. Ta scena była dodana na sam koniec i tak sam stwierdziłeś, była po prostu potrzebna do historii. Można to było zrobić lepiej i myślę, że małymi zmianami, jestem w stanie ją trochę “ulogicznić”. Dziękuję.

Zastanawiam się też, skoro ta wredna zjawa karmiła Davida fałszywymi wspomnieniami, a on w trakcie wyjść na miasto walczył z wyrzutami sumienia, dlaczego nie zwierzył się kolegom? Mógł opowiedzieć, że w domu czeka na niego dziewczyna, nie chce być nie fair w stosunku do niej, a im od razu zapaliłaby się czerwona lampka :P Nie znalazłem wyjaśnienia w tekście.

To mnie zaskoczyło. W moim zamyśle, chodziło o to, że on ma te fałszywe wspomnienia tylko wtedy, kiedy Luna jest blisko. Nie miał wyrzutów sumienia, gdy był z kumplami, czy na mieście. Wyrzuty sumienia, zawsze pojawiały się np. w windzie blisko mieszkania. Jak w dalszej odległości, to zastanawiał się skąd te luki pamięci i co to za koszmary mu się śnią. “Najgorsze było to, że z wczorajszej nocy pamiętał jedynie dręczące go koszmary. A może to przeziębienie i stres mieszają mu w głowie?”

No i końcówka trochę rozczarowująca. Nie dowiadujemy się do końca, kim była istota mordująca Davida, wiemy tylko, że chciała się nim pożywić i pewnie wyruszy poszukać kolejnej ofiary. Czuję niedosyt.

Ogólnie nie jest źle, ale myślę, że gdybyś popracował nad opowiadaniem trochę dłużej, mogłoby być naprawdę dobrze!

Przykro mi, że końcówka była dla Ciebie rozczarowująca. Nie miałem w planie tłumaczyć jakim stworem tak naprawdę jest Luna, wydawało mi się to lepszym rozwiązaniem. Nie lubię wyjaśniać wszystkiego.

Wyciągnę wnioski z Twojego komentarza i spróbuję poprawić tekst w ciągu kilku dni.

Pozdrawiam :)

Ta scena była dodana na sam koniec i tak sam stwierdziłeś, była po prostu potrzebna do historii.

No właśnie tak sobie pomyślałem, że nikt o zdrowych zmysłach nie puszczałby wiadomości w barze karaoke i mocno to naciągane, a nawet gdyby puszczali, to niemożliwe byłoby zwiększenie głośności, żeby cokolwiek dało się usłyszeć – scena wydawała mi się taka trochę wepchnięta kolanem, przez co wydedukowałem, że była Ci potrzebna.

Pomyślałem sobie, że bohaterowie mogliby wysłuchać tego newsa, jadąc uberem do baru. Kierowca włączyłby radio, czy coś. A opowiadanie mogłaby skończyć podobna scena, np. kolejna potencjalna “zwierzyna” wysłuchuje newsa, że płonie mieszkanie i jest następna ofiara :P

To mnie zaskoczyło. W moim zamyśle, chodziło o to, że on ma te fałszywe wspomnienia tylko wtedy, kiedy Luna jest blisko. Nie miał wyrzutów sumienia, gdy był z kumplami, czy na mieście.

Dobrze, tutaj może źle zinterpretowałem wydarzenia, dlatego uwagę wycofuję. Jeśli nikt inny prócz mnie nie miał z tym problemu to znaczy, że przekazałeś wszystko jak należy ;)

Przykro mi, że końcówka była dla Ciebie rozczarowująca. Nie miałem w planie tłumaczyć jakim stworem tak naprawdę jest Luna, wydawało mi się to lepszym rozwiązaniem. Nie lubię wyjaśniać wszystkiego.

Nie użyłbym słowa “rozczarowująca”, bo lekturą czuję się całkiem usatysfakcjonowany. Bardziej określiłbym to jako “niedosyt” :P Sam stwierdziłeś, że nie lubisz wyjaśniać wszystkiego, przez co ja jako czytelnik czuję, że zostałem pozostawiony z historią niedopowiedzianą. Z niewyjaśnianiem wszystkiego trzeba postępować ostrożnie!

Pozdro, miłego piątkowego popołudnia!

Hej! Komentarz powstanie na bieżąco. :)

Tym razem, biorąc pod uwagę rodzaj opowiadania, od razu muszę zaznaczyć, że po przeczytaniu całości, musiałam dodać w nawiasach kilka wyjaśnień dotyczących mojego punktu widzenia. Nie miałam pojęcia, że tak wiele się zmieni, wybacz. :D To będzie najbardziej chaotyczny komentarz i z dużą dawką opinii, które później ulegają zmianom.

Okej, to lecimy. :D

Jest bar, dym, tłok, wiadomości z tv. Można wczuć się w klimat. Dalej jest tak trochę… Hm, sama nie wiem. David z jednej strony twierdzi, że uwielbia spędzać czas z przyjaciółmi, a z drugiej to kumple wyciągają go do miejsc, gdzie sam by nie poszedł, bo są najgorszego sortu. Przy barze z drinkami czy przy rozmowie z Katherine też widać, że on nie czuje się tu swobodnie. W takim razie mógłby sobie odpuścić albo umawiać się z kumplami na inne miejsca, choćby mniej spelunowe?

Ta wzmianka o trudnym dzieciństwie też mi się gryzie. Taka wrzucona na siłę: miałem trudne dzieciństwo, więc szukam stałego partnera. I nic za tym za bardzo nie idzie, w sensie z zachowania bohatera.

Najpierw piszesz, że David szukał dziewczyny do stałego związku, a dalej już wraca do domu i przypomina sobie o Lunie?

Nie wiem, czy chciałeś wprowadzić taki element szoku, że niby wolny bohater, a ma już dziewczynę, ale jak dla mnie słabo to wyszło, bo od początku mieliśmy przemyślenia Davida.

(Przeczytałam całość i oczywiście wycofuję te zarzuty. :))

Moment w nocy, wprowadzenie elementu grozy – umiejętne, czuje się tak, jakbym oglądała film. Opisy są dokładne, cienie tańczą na ścianach, dziewczyna jak z horroru.

Myślałam, że chcesz mnie.

W poprzednim zdaniu mówi normalnie, więc tu też przydałby się niezaburzony szyk. ;) Bo jak czytam na głos, to brzmi to nienaturalnie.

Pierścionek, serio? David myśli o pierścionku, dobija mnie ten gość i jego sposób myślenia…

Uch, rany, ale nie lubię tego Twojego bohatera, przyłożyłabym mu w łeb. Najlepiej cegłówką. Za to podoba mi się, że Ty jako autor tworzysz właśnie takiego bohatera-dupka, który ma więcej zalet niż wad. W sumie… Tak sobie teraz myślę, że jednak brakuje mi tutaj odcieni szarości. Zazwyczaj w opowiadaniach mamy pozytywnego bohatera, który jest taki super i wszystko robi dobrze. U Ciebie mamy zagubionego gościa, co zachowuje się jak głupi dzieciak, jest tchórzem i lata na imprezki, kiedy chora dziewczyna czeka na niego w domu. Brakuje mi tutaj czegoś z naszego świata: nie wiem, może esemesów albo telefonu? Czemu ona nie zadzwoni?

Po przeczytaniu całości: okej, cofam te pytania. Ale mimo wszystko myślę, że przydałoby się pokazać Davida też w trochę innym świetle niż tylko jako chłopaka imprezującego w średnich lokalach, szukającego dziewczyny na stałe. Trochę brakuje mi tu pokazania jego charakteru, czegoś więcej. Chyba że taki był zamysł: David jest tylko pionkiem w grze.

W każdym razie, jasne, wolę bohatera, który ma wady i cieszę się, że takiego opisałeś. Fakt, że go nie lubię, nie zmienia tego, że dość dobrze mi się czyta, bo to jakaś odmiana od idealnych mężczyzn kreowanych w prozie, bo tak i już.

Wracając do wad – one mimo wszystko sprawiają, że jest zbyt jednowymiarowy. To, co o nim wiemy, jest negatywne. Przydałoby się dodać mu trochę odcieni bieli, w końcu potencjał jest. ;)

Widzisz, przez to, że bohater jest ukazany jako taki niesympatyczny gość, to ciężko mu współczuć i trochę siada klimat. W momencie, gdy Luna we śnie zmieniła się w upiora, kibicowałam jej i myślałam „Dobrze ci tak, masz za swoje”, a chyba powinnam czuć… niepokój? Lęk o bohatera? Opisy rozkładającego się ciała dziewczyny sprawiły, że tym bardziej zadowolona obserwowałam szarpanie się Davida. Gdyby miał w sobie pozytywne cechy, pewnie byłoby inaczej.

Te rozmyślania Davida po pracy gryzą się z jego wizerunkiem. Tak sobie obiecywał nie zdradzać, a szuka kobiety po spelunach? Jakoś to wszystko tak średnio pasuje.

Problemem takich opowiadań jest to, że są dość przewidywalne pod względem fabuły. Chłopak robi coś złego, więc spotyka go kara. Już po pierwszym śnie spodziewam się, że na koniec David umrze.

(Przeczytałam całość i muszę tu dodać teraz osobny komentarz: Hm, no to element, który mi się tak podobał, jednak został obalony xd. A ja się cieszyłam, że mamy bohatera-gnojka, a nie normalnego chłopaka czy idealnego partnera. Ech… Cóż, tym bardziej brakuje tu zarysowania postaci Davida. Ostatecznie wychodzi na to, że on po prostu chodzi na imprezy.)

Zakończenie z punktu widzenia Luny wprowadza świeżość, która była tu potrzebna. Ale czy zmienia zdanie o całości tekstu? U mnie nie. Bo na początku mamy sporo fragmentów z Davidem, który szlaja się po spelunach i dopiero w domu przypomina sobie, że niby ma narzeczoną. Tylko nigdy nie mówiłby o niej kolegom? To jak rozmawiają?

Te teksty odnośnie początku zostawiłam, bo czytając opowiadania, ocenia się całość, a nie tylko zakończenie. Trochę skojarzyło mi się to z “Lękiem pierwotnym”, gdzie zakończenie filmu wbija w fotel i człowiek myśli “wooow”, a później stwierdza, że całość aż tak nie porywała. ;)

W teorii taka przewrotność jest świetna, ale w praktyce trzeba naprawdę pokombinować jak to rozegrać w tekście, żeby ta końcówka uderzała z całą mocą. I żeby początek nie był tak oderwany od reszty.

Z drugiej strony to tylko krótkie opowiadanie i myślę, że mimo wszystko ten pomysł był bardzo dobry i ciekawie było dać się nabrać. :)

Mężczyznę, którego opuścił ojciec i który postanowił nie skrzywdzić żadnej kobiety, zginął, wierząc

Długie zdanie, ale jak dla mnie od "którego” mamy wtrącenie, więc powinien być mężczyzna.

Co do Luny – intrygująca ta zmora, co się karmi ludzkim nieszczęściem, lubię takie motywy, mocno wybrzmiewa to w tekście. Wiesz, gdybyś pisał dalej, to chętnie poczytam Twój tekst o zmorze, jej działaniu i wpływie na psychikę. ;)

Pozdrawiam,

Ananke

jakby zupełnie nie zależało im na utargu

Hmm.

Może to było problemem?

Angielskawe.

Choć znoszenie ich wzroku na swoim ciele, mogłoby być jeszcze gorsze.

Choć znoszenie ich łakomych spojrzeń mogłoby być jeszcze gorsze.

Właściciel mieszkania nie zginął w ogniu, a został brutalnie zamordowany.

I w ciągu kilku godzin zdołali zrobić sekcję, czy został zamordowany metodą, której skutków pożar by nie ukrył, np. przez dekapitację maczetą? To by wskazywało na przypadkowe zaprószenie ognia…

Jeden ze strażaków przerywa zmowę milczenia.

Kurka, telewizyjne, ale wyraźnie takie ma być, więc…

Kamera płynnie przeszła na mężczyznę z żółtym uniformie.

Literówka, poza tym – hmm.

Spikerka chciała dowiedzieć się więcej, widocznie szukała taniej sensacji.

Zapewniasz.

David nie usłyszał wypowiedzi innych osób.

Hmm. Może: David nie usłyszał wypowiedzi mieszkańców. Tutaj powtórzenie byłoby akurat zasadne.

Wreszcie odebrał zamówione drinki i już wracał do stolika. Przejście z nimi po parkiecie pełnym pijanych ludzi, wymagało gracji tancerza

Szyk (zdania nie łączą się zgrabnie), nadmiarowy przecinek: Wracał do stolika z zamówionymi drinkami, które właśnie odebrał. Przejście z nimi po parkiecie pełnym pijanych ludzi wymagało gracji tancerza.

przekrzykiwać wszechobecny gwar

Gwar nie może być inny.

uniósł delikatnie drinka

… co to znaczy? https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842860

Tamten jednak go nie dostrzegł.

Co Ty z tym "dostrzegł", to klub nocny, nie pałac elfów.

ma parcie na takie spotkania

https://sjp.pwn.pl/szukaj/parcie.html A może po prostu jestem zgredem.

Spojrzał na dziewczynę, wciąż nie mogąc uwierzyć we własne szczęście.

Cokolwiek zapewniające, chociaż.

Nigdy by nie przypuszczał, że z tą szczupłą dziewczyną w obcisłej czerwonej sukni będzie miał aż tak dużo wspólnych tematów.

Ooj, płytki chłopczyna ;) Stawiam pół paczki precelków, że panna jest wampirzycą.

pocierając zalotnie usta krawędzią szklanki z drinkiem

Mmmm… no, nie wiem.

żyję marzeniem zarobienia

To nie brzmi dobrze.

zbliżała się do niego z każdą chwilą

Hmmmmmmmmmmm.

wiedział, że rozumiała większość terminów, którymi się posługiwał, a nie tylko przytakiwała

C.t: wiedział, że rozumie większość terminów, którymi się posługiwał, a nie tylko przytakuje. Za idealna. Za bardzo ciągnie do szyi. Wampirzyca jak nic, dam całą paczkę precelków :)

Może jeszcze uda nam się dokończyć tę rozmowę.

Wymów głośno?

Dziewczyna z zupełnie innej ligi, zwróciła na niego uwagę i na dodatek, dała mu swój kontakt.

Te przecinki są błędne, zob. tutaj: https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842850 “Inna liga” jest idiomem amerykańskim.

pewnością. Gdzie mu było do takiej piękności

Troszkę ościste.

Chwilę później David musiał opanować chęć uderzenia głową w stół.

Nooo…

– Idiota – szepnął wściekły na siebie.

Wyważasz otwarte drzwi. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842859

pomóc Katherine z jej koleżankom

Z jej koleżanką. Ą.

Pewnie teraz to sobie o nim pomyślała.

Niezbyt zgrabne. Hmm, jak by to poprawić…

Trzeba było… no wiesz… doprowadzić sprawy do końca.

Ludzie tak mówią?

nie miał już siły, tłumaczyć się

Skąd tu przecinek?

widziałeś jaka gwiazda

Widziałeś, jaka gwiazda.

Wyciągali go w miejsca, do których nigdy w życiu sam by nie poszedł. Na przykład na nocną, nielegalną imprezę przy tamie.

Sekundę, przecież to był nocny klub? Miał nazwę i w ogóle?

Nie widział tam materiału na wymarzoną dziewczynę.

To nie jest błąd, tylko uwaga co do bohatera – ma równie instrumentalne podejście do kobiet, co kumple. Tylko inne oczekiwania.

powiedział chowając

Powiedział, chowając.

mieściło się jego mieszkanie

Powtórzony dźwięk.

Winda wyświetlała

Winda jeździ w górę i w dół, a nie wyświetla.

z numerem telefonu do nowo poznanej dziewczyny

Z numerem telefonu nowo poznanej dziewczyny.

Śliski, cienki papier

Śliski papier zwykle jest raczej gruby i sztywny.

wydawał się tak realny

Taki realny. Z niczym go przecież nie porównujesz.

wieczór w klubie, był tylko złudzeniem. Może picie po pracy, nie było dobrym pomysłem

Nie stawiaj przecinków między podmiot a orzeczenie. Bohater jest interesująco chwiejny.

ukazując odrapaną lamperię oświetloną pojedynczą jarzeniówką

Hmmm.

zupełnie zignorował pety

Anglicyzm.

Tamta dziewczyna była taka śliczna

"Tamta"… cokolwiek to bezosobowe, tak ma być?

Lepiej się dziś czujesz moje słoneczko?

Lepiej się dziś czujesz, moje słoneczko?

niezdolna do niczego, poza najprostszymi czynnościami takimi jak korzystanie z toalety

Niezdolna do niczego, poza najprostszymi czynnościami, takimi jak korzystanie z toalety. Ale do tego trzeba wstać.

duży dzbanek wody i ugotowanie dla niej dzień wcześniej posiłku stało się rutyną

Hmmmm, niezbyt to zgrabne.

Lepiej było, żeby jeszcze przez jakiś czas nie nadwyrężała swojego ciała.

Nienaturalne.

Dziś jest nieznacznie lepiej.

Kto tak mówi? Trochę lepiej. Cały dialog dość sztuczny – tak ma być?

Poszedł powoli

Aliteracja.

Gdy o niej myślał, czuł wielki przypływ miłości.

Albo harlequin, albo facet oszukuje sam siebie.

propozycje kumpli, co do wyjścia zakrapianego alkoholem

Propozycje kumpli, wyciągających go na libacje.

Sam nie potrafił określić,

W zasadzie poprawne, ale stylistycznie nienaturalne.

delikatny dotyk, muskający jego ramiona

Tak autonomicznie?

Pusty, pełen smutku wzrok

Oksymoron – ma być? I – spojrzenie, nie wzrok.

nie wiedział o czym świadczył

Nie wiedział, o czym świadczył.

że wykryła jego kłamstwo

Też trochę zbyt ą-ę.

Jak można tak kochać drugą osobę, a równocześnie tak ją zranić?

Dooobra, harlequin.

Przepraszam kochanie

Przepraszam, kochanie.

Serce waliło mu, jak oszalałe.

Bez przecinka. One do czegoś służą.

gardle go suszyło

Hmm.

nie pomyślał wcześniej

Szyk: wcześniej nie pomyślał.

ciemnym, oświetlonym jedynie przez blady księżyc, przedpokoju

To ciemnym, czy oświetlonym? A jeśli trochę oświetlonym, to trochę oświetlonym, nie?

Długie cienie, rzucane przez gałęzie drzew znajdujących się na zewnątrz, wydawały się dziwne, wręcz nienaturalne.

Hmm. Zapewniasz.

Kolejny, bardziej regularny cień, wkradł się z kuchni i zatopił przedpokój w mroku, by chwilę później zniknąć zupełnie.

Nie rozumiem? Bardzo konfundujące przecinki.

Zaniepokojony tym zjawiskiem David zwolnił kroku i wychylił się delikatnie przez drzwi.

"Delikatnie" wyegzorcyzmuj na wieki. I nie tłumacz mi, że był zaniepokojony czymś wyraźnie niepokojącym. Naprawdę sama rozumiem.

Przy zlewie zobaczył ciemną, odwróconą do niego tyłem sylwetkę.

Co to jest "sylwetka", hmm?

powiedział zaskoczony. Poczuł ukłucie strachu

Znowu tłumaczysz rzeczy, które już pokazałeś.

gdy się przebudził

Za wysoki ton.

Choroba nadal jest poważna.

Dziwne, nienaturalne zdanie.

Spróbował jeszcze kilka razy, z tym samym rezultatem.

Hmm.

Wrażenie, że coś jest nie tak, wróciło do niego ze zdwojoną siłą.

A kiedy odeszło? Tłumaczysz.

kilka powolnych kroków

Hmm.

Upadł i odsuwał się szurając po ziemi, dopóki jego plecy nie natrafiły na drzwi szafki.

Opisujesz scenę z filmu. To nie zawsze gra. Czasowniki rozdziel przecinkami.

Nie miała żuchwy, widział tylko górne uzębienie. Jej suknia skąpana była we krwi, która ściekała z miejsca, gdzie powinny być usta.

Mocno kliniczny opis, chociaż opisujesz rzeczy, od których człowiek powinien się chować za kanapę.

Martwe oczy utkwiła w Davidzie.

Spojrzenie martwych oczu.

Kiedyś piękną i pachnącą kwiatami dziewczynę.

Zbędne, jeszcze pamiętam Katherine.

Davidem zawładnął strach. Nie był w stanie wydusić z siebie nic więcej.

Ogranicz didascalia, zaufaj czytelnikowi. Less is more. Zwłaszcza w horrorze, a tu wyraźnie chcesz straszyć.

zbliżając powoli

Zamieniłabym.

David próbował potwierdzić, lecz nie mógł nawet i tego.

Nienaturalne. Zwłaszcza "i", które ni stąd ni zowąd archaizuje wypowiedź.

Jego umysł zatrzymał się na jednej tylko myśli: uciekaj!

Jest w tym opisie jakaś przesada, która mnie wytrąca z nastroju.

Niezdolny jednak do żadnego ruchu zorientował się, że mięśnie sztywnieją mu coraz bardziej, zupełnie jakby były z betonu.

Przedłużone. Skróć maksymalnie, nie podwajaj informacji.

A teraz, pocałuj mnie.

Bez przecinka.

David z przerażeniem przyglądał się, jak spod jej martwych ust wysuwa się długi język.

David patrzył z przerażeniem, jak z jej martwych ust wysuwa się długi język. Ale dałoby się to jeszcze zintensyfikować…

światła z żarówki

Światła żarówki.

Zasłużyłem sobie na to – stwierdził, gdy tylko poczuł się lepiej.

Raczej orzeł, albo ocenił.

koszmar, musiał

Bez przecinka (podmiot – orzeczenie).

Paradoksalnie to w ramionach Luny poczuł się znów bezpiecznie.

Co w tym paradoksalnego? Przynajmniej w tej chwili i z punktu widzenia bohatera?

Słońce raziło go

Hmm.

Zaczynały się korki, ten czas, w którym dźwięki klaksonów były tak normalne jak stukania w klawiaturę podczas pracy w korporacji.

Nienaturalne i mało logiczne.

David wciąż myślał o koszmarze z dnia poprzedniego.

Zbyt ą-ę. David wciąż myślał o wczorajszym koszmarze.

coraz częściej czuł się zmęczony a wręcz chory

Coraz częściej czuł się zmęczony, wręcz chory.

przypomnieć sobie co robił

Przypomnieć sobie, co robił.

Chodził, cały spięty, a to dopiero czwartek.

Przecinki wpływają na sens.

W sobotę musiał być na uczelni, więc nie miał szansy na żaden relaks.

Hmm.

Nie chce mi się wraca do domu.

Literówka.

drzwiami do firmy

Drzwiami firmy.

Miał zrobić coś dla Luny

Miał coś zrobić dla Luny. Coś konkretnego?

jutro to zrobi

Powtórzenie.

Po średnio udanym wieczorze z kumplami ostatnie o czym myślał, to dalsze kręcenie się po mieście

Angielskawe. Po średnio udanym wieczorze z kumplami ostatnie, na co miał ochotę, to kręcenie się po mieście.

Była już noc, a on postanowił wreszcie odpocząć

Hmm.

Zmęczenie sprawiło, że nawet nie do końca wiedział, co się z nim dzieje.

Nienaturalne. Był tak zmęczony, że nie do końca wiedział, co się z nim dzieje.

Kiedyś używał tego mechanizmu

Nie: https://sjp.pwn.pl/szukaj/mechanizm.html Mogłoby być: sposobu.

Obecnie działało to równie dobrze.

Coś tu jest logicznie nie tak…

Wiem, że byłam chora,

Angielska konstrukcja.

tak bardzo jak Katherine

Tak bardzo, jak Katherine.

Rozpalała go do czerwoności, ale równocześnie przeszkadzała mu jej otwartość.

https://sjp.pwn.pl/szukaj/otwartość.html ?

Po prostu czuję się dziś słabiej.

Mało naturalne. Po prostu: Jestem zmęczony.

mijający dzień był dla niego niezwykle trudny

Zapewniasz.

chciał go kupić tuż przed chorobą Luny

Chciał go kupić akurat wtedy, kiedy Luna zachorowała.

Wszystko było dla niego teraz jakieś rozmyte i nierealne.

Hmm.

Mimo to, kochał ją

To nie brzmi dobrze.

on wciąż myślał o zbyt dużej ilości alkoholu tuż przed snem

Nienaturalne.

żarówka nie zareagowała

Źle wytresowana…

przyglądał się wnętrzu jakby widział je po raz pierwszy

Przyglądał się wnętrzu, jakby. Dobrze, ale zaglądamy mu właściwie przez ramię – dlaczego pomieszczenie wydaje się obce?

Powoli oczy zaczęły przyzwyczajać się do ciemności.

Szyk: Oczy powoli zaczęły się przyzwyczajać do ciemności. Może też być: przywykać, mniej "się".

Niewielki ruch przy umywalce sprawił, że jego serce momentalnie przyspieszyło. Mroczna postać odwróciła się w jego kierunku.

Kurka, powinnam się bać, ale te opisy są takie powolne…

zawiesiła mu ręce na szyi

Hmm?

poczuł dziwny odór, który uderzył jego nozdrza

Podwojona informacja.

Próbował odsunąć się delikatnie.

Taki szyk podkreśla "delikatnie" – tak ma być?

Oczywiście kochanie

Oczywiście, kochanie.

Nie wiedziałam, że potrafisz zająć się hydrauliką.

Hmmm.

chorowita dziewczyna

Chorowita = skłonna do chorób. A on jest po prostu (teraz) chora.

Blask księżyca oświetlił twarz partnerki.

Hmm. Może to opisz?

odezwała się gardłowym głosem

Skróć. Poszukaj lepszego czasownika.

był tak przerażony i obrzydzony tym co widział, że

Nie tłumacz mi, co mam myśleć.

Brak lewego oka, zgniłe, wybrakowane usta, brak zębów.

I to powinnam zobaczyć, kiedy światło padło na tę piękną buziuchnę. Od razu. Bez filtrów. Ponadto – co to są "wybrakowane usta"?

poprosiła, lecz nie dała mu długo czekać

Ale to ona prosi, a on nie spełnia. Więc ona mogłaby czekać na spełnienie prośby.

Szarpał się, próbował wyrwać, nie był jednak w stanie. Język powoli sięgnął jego ust, a zapach zgnilizny się nasilił.

Napisałabym "odwagi", ale gdyby to było obrazowo opisane, czytelnicy mogliby się schować za kanapę.

David zwrócił zawartość żołądka.

Nienaturalne. Bardzo.

lecz zaraz się zreflektował

Spowalniasz.

Wyglądało na to, że krwiożercza Luna ze snu zniknęła.

Łopata.

trochę zmienioną wersję snu, o jakiejś zjawie, która go goniła

Trochę?

Tankował kawę jak oszalały, ale to nic nie pomagało.

Hmm. Korpolalia…

Kumple powiedzieli, że wygląda jak śmierć.

Angielski idiom.

Czuł w kościach, że nie było to zwykłe niewyspanie.

Czuł w kościach, że to nie zwykłe niewyspanie.

Nie wiedział, co go bierze, ale musiał to wyleżeć.

Rym.

Najbardziej martwiły go kolejne problemy z pamięcią.

Przy niewyspaniu rzecz normalna, tylko po co on ciągle imprezuje?

kupił standardowe leki, które matka miała w zwyczaju podawać mu, gdy był chory;

Niezbyt naturalne.

te same leki, które ona brała garściami po odejściu ojca

Brała paracetamol i witaminę C – na depresję? Hę?

Ten moment, wiele zmienił w jego życiu.

Tu nie powinno być przecinka.

Tak samo, nigdy nie zdradzi kobiety.

I że nigdy nie zdradzi kobiety.

Technicznie, do niczego nie doszło

Anglicyzm, zbędny przecinek.

pomyślał ponuro. Po prostu musiał pilnować, aby tak pozostało.

Aliteracje. To po co on tam łazi?

Oraz żeby żaden z jego kumpli się nie wygadał.

Hmm.

– Czemu tak wcześniej?

Literówka.

Słabo się czujesz?

Dlaczego ona go pyta, czy mu słabo? Można się czuć źle, ale słabo – tylko, kiedy ktoś ma zemdleć.

sama zaczęła przygotowywać kurację

Mało naturalne.

na szafce nocnej obok niego

"Obok niego" zbędne, wiemy, że jest w łóżku, więc szafkę ma obok.

wślizgnęła się pod kołdrę, mocno go tuląc

Jednocześnie?

Ty zajmowałeś się mną, gdy ja czułam się słabo.

Jakieś to… dziecinne. Nie w myśli, ale językowo.

Dlaczego jestem takim hipokrytą?

A co to ma do rzeczy?

stwierdził w myślach

Postanowił.

Zmęczony i przytulony przez Lunę

Zeugma. To nie Luna go męczy.

Poczucie winy zżerało go od środka

Fajnie, tylko czemu to robił w ogóle? Nie mógł przestać? Po co w ogóle zaczynał?

Bez względu na to, co się działo, do niczego poważniejszego nie doszło

Nienaturalne.

Zaręczą się, a on popracuje nad sobą tak, aby mógł być jej godzien.

Bardzo nienaturalne.

Wiedział, że może na nią liczyć, wiedział, że w jej ramionach będzie bezpieczny. W czasie, gdy on rozmyślał o tym, jak szczęśliwym człowiekiem jest, mając taką niezwykłą partnerkę u swego boku

Harlequin.

A potem szybko usiadła mu na piersi i z całej siły docisnęła ją do twarzy.

Do czego odnosi się "ją"?

, próbując złapać oddech.

Nie tłumacz mi tego.

oplotła go tak skutecznie, że nie był w stanie nic zrobić

Oplotła?

Zmienił taktykę i postanowił przemówić dziewczynie do rozsądku.

… ale ona go dusi? A on myśli w miarę trzeźwo i gada, mimo braku tchu?

Nie miał pojęcia, czy jego słowa docierają do niej przez gruby materiał. Ucichł, aby nie pozbywać się resztek cennego tlenu.

To jest zupełnie niewiarygodne.

– Nie skrzywdzisz już żadnej kobiety.

Przepraszam, czy ona jest duchem dziewczynki z japońskiego horroru? Bo tak w zasadzie, to nawet jej nie skrzywdził, o innych nie wspominając.

Mężczyzna panikował coraz bardziej.

Zapewniasz.

Rzucał się po całym łóżku, próbując złapać oddech. Tracił przytomność i nadzieję, że Luna przydusi go tylko w ramach nauczki. A może to tylko kolejny z tych szalonych snów?

Nie jest to specjalnie obrazowe.

W ostatnim akcie desperacji David złapał lampkę nocną i uderzył z całej siły. Zadziałało. Luna padła na podłogę, a on ukucnął przy niej i sam zaczął ją dusić. Zalała go wściekłość, chciał dać jej nauczkę, tak samo jak tata dawał nauczkę mamie.

… wut.

W tym momencie nie wytrzymałam i zajrzałam na koniec. A tam tłumaczysz jak krowie na rowie, że wampirzycą była Luna, pozbawiając tekst reszty horrowości. Zwrot jest bardzo nagły, słabo zapowiedziany, i chociaż można było z tego pomysłu zrobić opowiadanie, że buzi dać, tutaj jednak nie wyszło. Niezręczności językowe są do poprawienia w jedno popołudnie, gorzej z psychologią – bohater jest raczej płaski, jego postępowanie mało logiczne, nawet widziane przez pryzmat zakończenia. Ale potencjał jest. Duży. Może za jakiś czas przepiszesz ten kawałek?

Łażenie Davida po barach wydaje mi się słabo osadzone we fabule.

Niby ma służyć podsycaniu jego poczucia winy (bo wtedy lepiej smakuje?), ale dość stereotypowe to.

Z drugiej strony, Luna wydała mi się zbyt przekonująco grać zazdrosną dziewczynę, tak jakby naprawde była zazdrosna

Ale tylko w tej jednej scenie…

chyba gubi mnie trochę chęć zaskoczenia czytelnika za wszelką cenę

Możliwe.

Niby była scena w barze i oglądanie informacji o zbrodni.

I to wyraźnie coś zapowiadało, ale dopiero na końcu się okazało, co.

Tym razem myśląc, że Katherina i Luna to jedna osoba

Myślałam o tym, ale niezbyt intensywnie. Myślałam też o motywie słońca/księżyca (Luna, "słoneczko" narratora), ale w końcu go nie wykorzystałeś.

Niestety, mój brak oryginalności, wynikał z braku oczytania :p

Nie dąż do oryginalności za wszelką cenę, staraj się po prostu pisać jak najlepiej. Oryginalność sama przyjdzie :) albo nie, ale przynajmniej nie będzie wydumania.

Mógł opowiedzieć, że w domu czeka na niego dziewczyna, nie chce być nie fair w stosunku do niej, a im od razu zapaliłaby się czerwona lampka :P Nie znalazłem wyjaśnienia w tekście.

Właśnie?

Nie miał wyrzutów sumienia, gdy był z kumplami, czy na mieście. Wyrzuty sumienia, zawsze pojawiały się np. w windzie blisko mieszkania. Jak w dalszej odległości, to zastanawiał się skąd te luki pamięci i co to za koszmary mu się śnią.

Hmmmm. Trochę słabo to widać.

Pomyślałem sobie, że bohaterowie mogliby wysłuchać tego newsa, jadąc uberem do baru. Kierowca włączyłby radio, czy coś. A opowiadanie mogłaby skończyć podobna scena, np. kolejna potencjalna “zwierzyna” wysłuchuje newsa, że płonie mieszkanie i jest następna ofiara :P

Niezła myśl.

Ta wzmianka o trudnym dzieciństwie też mi się gryzie. Taka wrzucona na siłę: miałem trudne dzieciństwo, więc szukam stałego partnera. I nic za tym za bardzo nie idzie, w sensie z zachowania bohatera.

Tak, właśnie. Owszem, to się potem wyjaśnia, ale na początku wygląda nielogicznie. Nie wiem, jak by to poprawić, bo nielogiczność jest uzasadniona…

W teorii taka przewrotność jest świetna, ale w praktyce trzeba naprawdę pokombinować jak to rozegrać w tekście, żeby ta końcówka uderzała z całą mocą. I żeby początek nie był tak oderwany od reszty.

A, tak.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ojej! Do tyłu z komentarzami jestem.

Na początek zaznaczę, że widzę dużo, które trzeba wprowadzić. Będzie trochę przebudowania, jeszcze tego nie zrobiłem. Urlopuję się. Wydrukowałem skończone teksty i poprawki robię długopisem :)

Hej, AmonRa

No właśnie tak sobie pomyślałem, że nikt o zdrowych zmysłach nie puszczałby wiadomości w barze karaoke i mocno to naciągane…

No, ta scena będzie do przebudowania. Dobry pomysł z uberem, ale zastanawiam się, czy raczej nie pójdę w stronę smartphona i przeglądania newsów. Może uniknę dodawania kolejnych scen. Do zastanowienia :)

Dobrze, tutaj może źle zinterpretowałem wydarzenia, dlatego uwagę wycofuję. Jeśli nikt inny prócz mnie nie miał z tym problemu to znaczy, że przekazałeś wszystko jak należy ;)

Z tego co widziałem, zdania były podzielone. Jak nabiorę dystansu do tekstu, to pomyślę o tej kwestii. Zmieniać już raczej nie będę, skupię się raczej na tym żeby kolejny teksty był lepszy.

Nie użyłbym słowa “rozczarowująca”, bo lekturą czuję się całkiem usatysfakcjonowany. Bardziej określiłbym to jako “niedosyt” :P Sam stwierdziłeś, że nie lubisz wyjaśniać wszystkiego, przez co ja jako czytelnik czuję, że zostałem pozostawiony z historią niedopowiedzianą. Z niewyjaśnianiem wszystkiego trzeba postępować ostrożnie!

W takim razie dziękuję :) Cieszy mnie to. Co do niedosytu, zastanawiam się, czy nie dać tej postaci jeszcze jedną szansę w innym opowiadaniu (Lunie). Ale to na razie tylko luźne myśli, kilka osób o tym mi już wspomniało.

Dziękuję, miłego weekendu (nadchodzącego) ;)

Hej, Ananke.

Tym razem, biorąc pod uwagę rodzaj opowiadania, od razu muszę zaznaczyć, że po przeczytaniu całości, musiałam dodać w nawiasach kilka wyjaśnień dotyczących mojego punktu widzenia. Nie miałam pojęcia, że tak wiele się zmieni, wybacz. :D

W takim razie mój komentarz nie będzie na bieżąco, żeby się nie odnosić do rzeczy, które doczytałaś :)

Jest bar, dym, tłok, wiadomości z tv. Można wczuć się w klimat. Dalej jest tak trochę… Hm, sama nie wiem. David z jednej strony twierdzi, że uwielbia spędzać czas z przyjaciółmi, a z drugiej to kumple wyciągają go do miejsc…

Nie pomyślałem o tym. Niby lubi spędzać z nimi czas, ale tak naprawdę, spędzają czas osobno, w tej samej knajpie. Jest to proste do wyjaśnienia, ale nie zrobiłem tego. Dzięki :)

Ta wzmianka o trudnym dzieciństwie też mi się gryzie. Taka wrzucona na siłę: miałem trudne dzieciństwo, więc szukam stałego partnera. I nic za tym za bardzo nie idzie, w sensie z zachowania bohatera.

Nie wiem czy wycofałaś zarzut, też względem tego fragmentu czy nie? Uważasz wciąż, że to jego dzieciństwo było dodane na siłę?

Moment w nocy, wprowadzenie elementu grozy – umiejętne, czuje się tak, jakbym oglądała film. Opisy są dokładne, cienie tańczą na ścianach, dziewczyna jak z horroru.

:) Dziękuję.

W poprzednim zdaniu mówi normalnie, więc tu też przydałby się niezaburzony szyk. ;) Bo jak czytam na głos, to brzmi to nienaturalnie.

Ok, do poprawki.

Chyba że taki był zamysł: David jest tylko pionkiem w grze.

To prawda, taką mam już przypadłość. Ale walczę z tym. Staram się wszystkich nie uśmiercać i dawać im szansę :)

Przeczytałam całość i muszę tu dodać teraz osobny komentarz: Hm, no to element, który mi się tak podobał, jednak został obalony xd. A ja się cieszyłam, że mamy bohatera-gnojka…

No cóż… niestety. Bohater gnojek, na pewno jeszcze gdzieś się pojawi u mnie :)

Zakończenie z punktu widzenia Luny wprowadza świeżość, która była tu potrzebna. Ale czy zmienia zdanie o całości tekstu? U mnie nie. Bo na początku mamy sporo fragmentów z Davidem, który szlaja się po spelunach i dopiero w domu przypomina sobie, że niby ma narzeczoną. Tylko nigdy nie mówiłby o niej kolegom? To jak rozmawiają?

Ciesze się, że jest świeżość. Niestety, on o niej nie mówił, dlatego, że jak był daleko, to o niej nie pamiętał. Taki mechanizm, dzięki któremu np. jeżeli Luna wciela się w zmarłego członka rodziny, to ta osoba nie zacznie paplać na lewo i prawo, że ktoś ożył. Mam wrażenie, że niedostatecznie to wytłumaczyłem. To jest do zastanowienia.

W teorii taka przewrotność jest świetna, ale w praktyce trzeba naprawdę pokombinować jak to rozegrać w tekście, żeby ta końcówka uderzała z całą mocą. I żeby początek nie był tak oderwany od reszty. Z drugiej strony to tylko krótkie opowiadanie i myślę, że mimo wszystko ten pomysł był bardzo dobry i ciekawie było dać się nabrać. :)

Rozumiem. Jest to trochę oderwane od reszty. Już kilka osób o tym wspomniało. Pewnie zastanowię się nad tym, ale ten tekst już zostanie w formie jakiej jest. Nie mam pomysłu na razie jak to zmienić.

Co do Luny – intrygująca ta zmora, co się karmi ludzkim nieszczęściem, lubię takie motywy, mocno wybrzmiewa to w tekście. Wiesz, gdybyś pisał dalej, to chętnie poczytam Twój tekst o zmorze, jej działaniu i wpływie na psychikę. ;)

Dziękuję. Mam wrażenie, że wiele osób wspomina o tej postaci. Mam różne pomysły i poważnie zastanawiam się nad stworzeniem kolejnego opowiadania z Luną w roli głównej. Na razie mam zbyt dużo obaw, że obedrze ją to z tajemniczości i wyjdzie słabo. Jak w wielu horrorach, gdy już wiemy co to za potwór i widzimy go w całości razem z jego ograniczeniami, przestaje być tak straszny.

Dziękuję za wszelkie uwagi. Będę zastanawiał się nad zmianami, które jestem w stanie wykonać.

Pozdrawiam :)

Hej, Tarnina

Widzę, że wyłapałaś bardzo dużo usterek. Dziś niestety nie dam rady ich poprawić, zrobię to dopiero jak będę miał stały dostęp do komputera. Dziękuję :)

jakby zupełnie nie zależało im na utargu

Czasem tak właśnie bywa :)

I w ciągu kilku godzin zdołali zrobić sekcję, czy został zamordowany metodą, której skutków pożar by nie ukrył, np. przez dekapitację maczetą? To by wskazywało na przypadkowe zaprószenie ognia…

Chodzi o morderstwo, które jest ciężko ukryć zwykłym spaleniem mieszkania. Tym bardziej jeżeli straż zadziałała szybko.

Kurka, telewizyjne, ale wyraźnie takie ma być, więc…

Właśnie tak :)

uniósł delikatnie drinka

… co to znaczy? https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842860

Dzięki :)

Co Ty z tym "dostrzegł", to klub nocny, nie pałac elfów.

Nie rozumiem? :)

C.t: wiedział, że rozumie większość terminów, którymi się posługiwał, a nie tylko przytakuje. Za idealna. Za bardzo ciągnie do szyi. Wampirzyca jak nic, dam całą paczkę precelków :)

Hehe :)

Trzeba było… no wiesz… doprowadzić sprawy do końca.

Ludzie tak mówią?

Niestety tak :)

To nie jest błąd, tylko uwaga co do bohatera – ma równie instrumentalne podejście do kobiet, co kumple. Tylko inne oczekiwania.

To prawda – częściowo.

Kto tak mówi? Trochę lepiej. Cały dialog dość sztuczny – tak ma być?

Racja. Trochę lepiej, będzie lepiej.

To ciemnym, czy oświetlonym? A jeśli trochę oświetlonym, to trochę oświetlonym, nie?

Tak, trochę oświetlonym.

"Delikatnie" wyegzorcyzmuj na wieki. I nie tłumacz mi, że był zaniepokojony czymś wyraźnie niepokojącym. Naprawdę sama rozumiem.

Brała paracetamol i witaminę C – na depresję? Hę?

Jeżeli nie była u lekarza to brała cokolwiek. Rozumiem o co Ci chodzi.

W tym momencie nie wytrzymałam i zajrzałam na koniec. A tam tłumaczysz jak krowie na rowie, że wampirzycą była Luna, pozbawiając tekst reszty horrowości.

Niestety :(

Niestety, mój brak oryginalności, wynikał z braku oczytania :p

Nie dąż do oryginalności za wszelką cenę, staraj się po prostu pisać jak najlepiej. Oryginalność sama przyjdzie :) albo nie, ale przynajmniej nie będzie wydumania.

Jest to coś z czym się pogodziłem. Piszę dalej historię, którą mam w głowie i tyle :) Nie przejmuję się, że powstało coś wcześniej i będzie z czymś porównywane.

Hej, dziękuję za tak wyczerpujący komentarz. Tak jak wspomniałem na początku. Będę poprawiał to sukcesywnie. Widziałem dużo przydatnych linków w komentarzu, wszystko przeczytam, a babole poprawię.

Dziękuję serdecznie

Pozdrawiam

Nie ma sprawy ^^

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Wybrałam złą porę na czytanie tego dobrego opowiadania :P

Hej AmyBlack

Wybrałam złą porę na czytanie tego dobrego opowiadania :P

Nocną porę? ;)

Cieszę się, że określasz to jako “dobre opowiadanie”… dziękuję :)

Horror jak horror. Jako zwolennik pełnej jasności w temacie wolałabym dowiedzieć się więcej na temat Luny – skąd wzięła się w mieszkaniu Davida (dla mnie często istotne jest, czy bohatera coś zeżarło za karę, czy był bezbronną ofiarą), czym konkretnie była, wpływała jakoś na jego sny, czy to raczej sygnał od podświadomości, że coś jest nie halo, sczytywała mu pamięć z ostatniego dnia, czy może wywąchiwała alkohol w oddechu.

Bez tych dodatkowych wiadomości dostaję bliżej nieokreślonego potwora, który zrobił kęsim protagoniście. Jak to w dziesiątkach horrorów. Ale pamiętaj, że to tylko moja opinia.

Babska logika rządzi!

Hej, Finkla

Dziękuję za komentarz. Przepraszam, że tak długo mi zajęło zajrzenie na portal :(

Jako zwolennik pełnej jasności w temacie wolałabym dowiedzieć się więcej na temat Luny

Rozumiem. Sam mam wrażenie, że jestem zwolennikiem pełnej jasności jako czytelnik, ale jako piszący już nie :)

Bez tych dodatkowych wiadomości dostaję bliżej nieokreślonego potwora, który zrobił kęsim protagoniście. Jak to w dziesiątkach horrorów. Ale pamiętaj, że to tylko moja opinia.

Rozumiem, mimo to dziękuję serdecznie. Z perspektywy czasu stwierdzam, że nie wszystko poszło w tym tekście tak jak tego chciałem. Cóż, powoli do przodu.

Dziękuję i pozdrawiam :)

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: