- Opowiadanie: Michał Pe - Prawdziwie polski black metal

Prawdziwie polski black metal

Wprowadzeniem do tego opowiadania może być tylko fragment wywiadu z jednym z polskich zespołów metalowych, który niegdyś przeczytałem bodaj w magazynie Pure Metal. Cytat z głębokich odmętów pamięci:

 

“ – Ej, stary, nie pij tego! Przed chwilą tu petowałem!

– Prawdziwy metal wszystko wypije...” 

Dyżurni:

ocha, domek, syf.

Oceny

Prawdziwie polski black metal

To było chore. To, w czym brałem udział, było chore.

Zespół krzesał z siebie najprawdziwszy ogień. Wicher klepał blasty z zapamiętaniem godnym pedofila, przez omyłkę zatrudnionego w przedszkolu, Szpila, pochylona nad basem, zamiatała grzywą podłogę, a Henryk katował wiosło w obłędnym tańcu przypominającym balet tresowanych niedźwiedzi. Dookoła okoliczności wnętrza zrujnowanego kościółka, zmyślnie oświetlone łuną kilku ognisk i dzicz podlaskiego interioru, nie ustępująca w niczym mrokom lasów Skandynawii. Chwytałem obiektywem kamery magię rozgrywającego się przede mną bluźnierstwa, szczególną uwagę poświęcając wykoślawionej w parodii uśmiechu mordzie Demiurga. Bo Demiurg nie robił nic innego. Szczerzył się tylko wprost do kamery. Miast skrzeczeć do mikrofonu i miotać się jak pozostali, siedział na krześle ustawionym na froncie zaimprowizowanej naprędce sceny. Łeb przekrzywiony, oczy zamknięte i ten głupi uśmiech faceta, któremu wszystko jedno. Bo Demiurgowi było już wszystko jedno. Nie żył. Od jakiejś półgodziny. Nie mogłem uwierzyć, że kręcę to na trzeźwo. Serio, nigdy wcześniej nie odczuwałem tak dotkliwej potrzeby napicia się.

A band piłował black metal tak rasowy, że ptaki w lesie składały kwadratowe jaja. Pełna blasfemia. W tempie dwustu osiemdziesięciu uderzeń na minutę.

 

 

 

Dalszą część tej przepełnionej duchem rock and roll’a historii mogą Szanowni czytelnicy odnaleźć na stronach antologii “Baźnie”, wydanej nakładem Domu Horroru. Serdecznie zapraszam do lektury. Ciarki na grzbiecie murowane. 

 

Koniec

Komentarze

Zakładając, że karierę malarską można rozpocząć od obcięcia sobie ucha, to gwałtowna śmierć członka zespołu spadła Twoim blackmetalowcom z nieba. Jakkolwiek to brzmi.

Ciekawa postać narratora – obytego muzycznie profesjonalisty, który patrzy na growlujące, satanizujące dzieciaki przez palce. Zastanawiałem się, czy ten jego chłodny, wykalkulowany stosunek do interesów (jedno z was nie żyje, ale to nie mój problem) nie kłóci mi się z późniejszą troską, jaką okazał względem Szpili. Ale nie, kupuję to. Gość wydaje mi się spójny, choć trudno naprawdę go polubić. Ale nie sposób nie cenić za poczucie humoru.

Podobało mi się, jak bardzo ta historia zboczyła w stronę kultowego Blair Witch. Dlatego, że bardzo lubię ten horror, no i dlatego, że przedstawiłeś to plastycznie i przerażająco. Widać jak sprawny masz warsztat. 

Podsumowując: sprawna realizacja fajnego pomysłu. Zdecydowanie mi się podobało. Klikam.

Pozdrawiam!

Przeczytawszy.

Hej! Niezła historia opisana fajnie stylizowanym, żywym językiem. Bohaterowie wyraźni, akcja gęsta, groza i klimat średnio myślących blackmetalowców (adekwatny do takich ekscesów, łącznie ze śmiercią, patrz historia Mayhem). Czytało się szybko i przyjemnie!

Hej Adamie!

 

Dzięki za kliczka! Tak, Blair Witch, no, ogólnie found footage to moje nieocenione źródło inspiracji. Uwielbiam miłością ślepą i łykam wszystko, nawet amatorskie produkcje, jeśli gdzieś trafię. Chciałem nawet napisać opowiadanie w pełni w takiej poetyce, ale to nie ma sensu. Taki zabieg sprawdza się jako smaczek, dodatek, sztuczka. Jednak obraz posiada swoje zalety, których literatura nie odda jak należy. Ot, nieprzenikalność muz;)

No i racja. Ten tekst w dużej mierze bohaterem stoi. Takiego sobie wymyśliłem kiedyś, nie powiem że everymana, ale przeciętniaka i taka postać pięknie zagrała mi w różnych pomysłach z kategorii lekko, łatwo i przyjemnie. Inne produkcje szanownego pana Dawida zalegają na dysku, powinienem je w zasadzie tu wrzucić bo cóż warte są czytadła bez czytelników?;)

Ze Szpilą to prawda, w pierwotnej wersji istniała pomiędzy tymi bohaterami pewna ewoluująca relacja, później tekst okroiłem, jak widać ze szkodą dla tego wątku, choć dobrze, że ta zmiana relacji jest do przełknięcia, bo wyznam, że nieco mi to umknęło.

Dzięki i pozdrawiam!

 

Hej oidrin! Witam jurorstwo!

 

Hejka Kronosie!

 

Jeśli czytało się szybko i przyjemnie to jestem kontent. Proste historie powinny wchodzić własnie tak, ewentualnie jeszcze z lekkim uśmiechem;) Meyhem, no właśnie. Nie da się ukryć inspiracji, prawda? Powiem Ci, że w pierwszej wersji w tekście umieściłem szereg różnych nawiązań i puściłem kilka oczek do znawców tematu, ale opowiadanie wydało mi się wówczas zbyt hermetyczne, a takiego nie chciałem. No i jak widać kto siarkę z głośników nie raz puszcza to i tak dwa do dwóch doda;)

Pozdrawiam!

 

Czy ja tego już gdzieś nie czytałem? Kojarzę, że spodobało mi się, bo było szalone i nietypowe.

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

To możliwe. Natomiast ta wersja tekstu ma lepszą końcówkę i szereg poprawek. Szaleństwo i nietypowość, mam nadzieję, zostały na miejscu;)

Dobrze napisane i wciąga! :-)

Momentami lekko przesadzałeś z porównaniami (komentarzami), które lęgły się w głowie bohatera obserwującego polski black metal. Biorąc pod uwagę proporcje – tekst/porównania, od trzeciej odsłony zaczęły mnie lekko męczyć. Byłam już "in", zaangażowałam się w opowieść i korkociągi konstatacji Dejwa odrywały mnie od śledzenia treści. 

Pisane z przymrużeniem oka (trochę, a trochę nie), kupuję to, choć nie do końca, bo Dejw jest za bardzo niewzruszony, rodzaj statuły, tak jakby nie był "in", lecz "out" i stał za okularem swojej kamery bądź wpatrywał się w dopiero co skręcone kadry i dumał, co by tu jeszcze, kurna, poprawić, podciągnąć. 

 

Klikam biblio bez wahania. :-)

 

Drobiazgi:

,Kard znowu łapie krzyż

Kadr?

,Wpatrzony w podawaną mi przez ekran mozaikę zieleni, której stopień nasycenia wahała się od mglistej blado-żółci, po gładko przechodzącą w czerń zieleń butelkową,

Literówka?

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Zobaczyłem tytuł i wiedziałem, że muszę przeczytać. :) Z różnych przyczyn środowisko metalowców znam dość dobrze, więc czytając o ich ekscesach, bawiłem się znakomicie. Skojarzenia miałem nie tyle z Blair Witch, co z innym horrorem, pod tytułem ,,Rytuał” bodajże, ale w tej chwili nie jestem pewien. Pomysł z ukazaniem akcji za pomocą nagrań też jest niezły.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Tak, jest dobrze, choć jakoś za szybko to przeczytałem. Chciałoby się więcej ;)

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

No jak mnie na początku jedno czy drugie porównanie Dejwa zirytowało jako efekciarskie / wybiło z rytmu lektury, tak im dalej, tym czytałam szybciej i bardziej wciągnięta. Bardzo dużo dobrej roboty robi temu tekstowi niewiarygodny i mocno zaangażowany w wydarzenia narrator i jego spojrzenie – dzięki niemu fabuła nabiera smaku i oryginalności, przy całym swoim, summa summarum, dość klasycznym przebiegu (no ale w tego typu horrorach to nie szalona oryginalność fabuły decyduje o atrakcyjności). Skutecznie mieszasz grozę, obrzydliwość i czarny humor, łączysz idee z found footage z klasyką folk horroru. Zdecydowanie fajny tekst. 

ninedin.home.blog

Hej, Asylum! Dzięki za klika i łapankę. Już poprawione;)

Mówisz za dużo? Na pewno kilka śmiesznostek można było sobie darować, ale jakoś je polubiłem, poza tym od chwili, gdy atmosfera się zagęstsza, starałam się już jechać akcją. Jeśli wciągnęło, to chyba jakoś udało nam się wspólnie dojechać do punktu, gdzie autor i czytelnik są zadowolenia, prawda?

Dejw jest za bardzo niewzruszony, rodzaj statuły, tak jakby nie był "in", lecz "out" i stał za okularem swojej kamery bądź wpatrywał się w dopiero co skręcone kadry i dumał, co by tu jeszcze, kurna, poprawić, podciągnąć. 

Doskonale ubrałaś w słowa skołtunione myśli, które w mojej głowie budowały tego bohatera. Takie podejście nie do końca musi przekonywać, wiem, ale jeśli odpowiednio je podbudować… Poza tym taki bohater jest dla mnie wygodny, bo uniwersalny. Profesjonalista, ot co – chyba tym jednym słowem, specyficznie zresztą rozumianym, sam siebie by opisał;)

 

Hejka, SNDWLKR!

Zobaczyłem tytuł i wiedziałem, że muszę przeczytać. :) Z różnych przyczyn środowisko metalowców znam dość dobrze, więc czytając o ich ekscesach, bawiłem się znakomicie.

Bardzo się cieszę, bo o zabawę w tym tekście przede wszystkim chodzi:) Mam nadzieje, że nie masz mi za złe ukazania metalowców w krzywym zwierciadle. Ja bardzo ich lubię;)

 

Skojarzenia miałem nie tyle z Blair Witch, co z innym horrorem, pod tytułem ,,Rytuał” bodajże, ale w tej chwili nie jestem pewien

Jeśli masz na myśli ten film, gdzie kilku gości robi sobie trekking z lesie w Szwecji to pełen szacunek. Strzał w dziesiątkę. Motyw figury/postaci w lesie, mimo że powszechny i nieszczególnie oryginalny, ujął mnie własnie tam.

 

Fanthomasie, jeśli chciałoby Ci się więcej to jestem kontent. Zostawić czytelnika ze zdrowym niedosytem, to jest własnie to, po co pisze się takie historyjki;)

 

Hej, ninedin!

Już mi to Asylum wytknęła. Za dużo, no prawda, szczególnie, że masz rację, są momenty efekciarstwa, które może drażnić, ale taki to już bohater, a przez pryzmat jego wrażliwości wchodzimy tu w świat przedstawiony. Z drugiej strony masz też rację, że stanowi on atut tekstu, może powinienem więc bardziej świadomie zbalansować tu pewne rzeczy. Cóż, materiał do przemyśleń;)

Najbardziej to chciałem przy okazji tego tekstu pobawić się tym found footage, zobaczyć na ile zagra to w fabule. Chyba w miarę nieźle się to pokleiło. 

 

Mam nadzieje, że nie masz mi za złe ukazania metalowców w krzywym zwierciadle. Ja bardzo ich lubię;)

Luzik, sam metalem nie jestem, a nawet gdybym był, to bym się nie obraził. ;)

ten film, gdzie kilku gości robi sobie trekking z lesie w Szwecji

Tak, ten sam. Mi też tamten jeleni bożek głęboko zapadł w pamięć.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Teoretycznie nie jestem targetem, bo za horrorami specjalnie nie przepadam, a tymi filmowymi to już w ogóle, a tu bardzo filmowo jest. I za black metalem też nie przepadam. Ale wciągnęło mnie, bo masz świetnego głównego bohatera i narratora w jednym. Poza tym jest tu spora doza czarnego humoru, szczególnie w pierwszej części opka. Fujsko też momentami jest, ale tak dobrze wkomponowałeś działania młodych satanistów w opko, że to nie przeszkadzało, przeciwnie, dodało smaczku (jakkolwiek dziwnie to brzmi ;))

Podobało mi się :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Miś zdecydował się zajrzeć po tym, jak się dowiedział, że tekst wygrał konkurs. Nie lubił nigdy metalu, więc tytuł odstręczał. Nie lubi też horroru. Ciekawiło misia, dlaczego ten tekst wygrał. Przeczytał od początku do końca i już się nie dziwi. Chapeau bas i zasłużone gratulacje. 

Dzięki Irko za odwiedziny! Cieszę się, że się wciągnęło, mimo tyku potencjalnie niesprzyjających okoliczności;)

Fujsko też momentami jest, ale tak dobrze wkomponowałeś działania młodych satanistów w opko, że to nie przeszkadzało, przeciwnie, dodało smaczku (jakkolwiek dziwnie to brzmi ;))

Cieszę się, bo bardzo nie chciałem spotkać się z zarzutami o obrazę uczuć religijnych, czy coś podobnego:) Choć mam też nadzieję, że pewien dystans, który starałem się do tekstu “włożyć” powoduje, że całą tę historyjkę czytelnik odbierze z należytym przymrużeniem oka:)

 

Dziękuję Misiu za wizytę, przeczytanie i gratulacje. Horrory nie są takie straszne, przynajmniej nie wszystkie;)

Fajne! Mnie też ten metal w tytule odstręczał, bynajmniej nie dlatego, że nie lubię metalu, jednak klimaty muzyczne w literaturze jakoś mnie nie kręcą. Ale po wynikach konkursu skusiłam się na lekturę i nie żałuję. Wciągające, i choć czasem trochę przegięte pod względem porównań, to czytało się gładziutko. Charakterek głównego bohatera nadaje całości kolorytu, członkowie zespołu też są świetni, wiele razy można było się uśmiechnąć w trakcie czytania.

Pewnie zaraz ktoś pośle opko do Biblioteki, ale dla pewności dodam klika w wątku.

deviantart.com/sil-vah

Zaglądam do tego tekstu po raz drugi i w sumie nadal ma to coś. Przede wszystkim świetnie panujesz nad językiem i dostosowujesz go do tempa fabuły oraz bohatera. Sama fabuła być może jest prosta, ale poprowadzona w sposób mocno filmowy, dzięki czemu możemy podążać za bohaterem bez sporego ładunku infodumpu na wstępie. Inspiracja “Blair Witch Project” widoczna, mimo to przeniesiona na swojskie podwórko tak, że wszystko do siebie pasuje. Ogółem bardzo udany tekst.

Dziękuję za udział w konkursie i pozdrawiam.

Już trup Demiurga zrobił wrażenie, a opisanie późniejszych wypadków i bardzo zgrabne wplecenie wcześniejszych wydarzeń dopełniło obrazu, więc nie ma się co dziwić, że sprawy potoczyły się nie po myśli bohatera-narratora, że o muzykach nie wspomnę.

Bardzo satysfakcjonujący horror, bardzo satysfakcjonujące opowiadanie.

Gratuluję wygranej. :D

 

naj­mod­niej­szy teraz look to ciem­no­bląd wą­sacz… → …naj­mod­niej­szy teraz look to ciem­no­blond wą­sacz

 

war­cząc jak dzi­kie zwie­rze. → Literówka.

 

A potem do­sta­je­my wi­sien­kę na tym prze­pysz­nym cia­stecz­ku. → Zwieńczeniem dzieła jest wisienka na torcie, nie na ciasteczku.

Proponuję: A potem do­sta­je­my wi­sien­kę na tym prze­pysz­nym torciku.

 

Krzy­czy coś, widać, że był świat­kiem po­pi­su De­miur­ga.Krzy­czy coś, widać, że był świad­kiem po­pi­su De­miur­ga.

 

le­żą­cy na dro­dze rower. Stara Ukra­ina. → …le­żą­cy na dro­dze rower. Stara ukra­ina.

Nazwy pojazdów, w tym rowerów, piszemy małą literą.

 

– Po­szu­kam go – zde­cy­do­wa­łem, ge­stem dłoni po­wstrzy­mu­jąc… → Zbędne dopowiedzenie – gesty wykonuje się dłonią/ ręką.

 

– … bluź­nisz prze­ciw świę­tej wie­rze! → Zbędna spacja po wielokropku.

 

Wpatrzony w podawaną mi przez ekran mozaikę zieleni, której stopień nasycenia wahał się od mglistej blado-żółci… → Napisałabym: …której stopień nasycenia wahał się od mglistej bladej żółci

 

przy­sia­dłem na masce hen­ry­ko­we­go la­no­sa. → …przy­sia­dłem na masce Hen­ry­ko­we­go la­no­sa.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej, ho. :) Nie przeczytałam wszystkich opowiadań na Baźnie, tak więc nie mogę stwierdzić jednoznacznie, czy wygrana jest “zasłużona”, natomiast wiele na to wskazuje. ;D

 

Ogólnie nie jestem fanką takiego języka – podobnie np. w wyróżnionej Czerwonej Kalinie, którą czytałam już wcześniej. Stare konserwatywne babsko ze mnie. No, ale jeśli taki język został umiejętnie wykorzystany, to nie można go nie docenić – i tak właśnie stało się w moim przypadku i tutaj, i w Czerwonej Kalinie.

 

Motyw folklorowy moim zdaniem nieco słabo zarysowany, a jak na horror – trochę za dużo humoru. Niemniej napisane jest bardzo dobrze, owszem, wciągnęło mnie. Trochę szkoda bohatera na koniec, no, ale – horror to horror. :( xD

 

Jedno, co mi się wydało baaaardzo dziwne, to ten trup wykorzystany w teledysku – rozumiem, że ten zespół miał nierówno pod sufitem, ale dość mało prawdopodobne wydaje mi się, aby osoba narratora zgodziła się po prostu posadzić trupa na krześle i kręcić dalej, zamiast wezwać policję. ;)

 

Ale ogólnie wrażenia bardzo na plus, zwłaszcza ze względu na język (o dziwo! – w moim przypadku). ;D

 

Gratuluję i pozdrawiam :)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Rechotałam niemal od początku do prawie samego końca opowiadania. Idealnie za/przerysowałeś metalowców i zarazem ten typ horroru. I wyszło Ci to zaskakująco spójnie i wiarygodnie, a przy tym oryginalnie, mimo grania na znanych motywach. Nawet to nagromadzenie porównań ostatecznie pasowało mi do stylu narratora. Gratuluję wygranej, wydaje mi się naprawdę zasłużona :)

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Na początku wątpiłam, czy uda Ci się dojść do baśni, ale się udało;)

Historię płynnie się czyta, a nawet się w nią wsiąka. Podobało mi się mnóstwo smakowitych słówek, z których nie wszystkie zrozumiałam, ale co tam…

Bardzo ładna. narastająca atmosfera grozy. Czułam to!

Lożanka bezprenumeratowa

Fajny styl, mimo długich zdań dobrze się czytało. Ciekawe, barwne postaci i wyjściowa sytuacja. Pomysłowy twist z nyjem. Ogólnie, udane opowiadanie. Czuć grozę, która narasta, aby na końcu pochłonąć wszystko. Dobrze wypada zwłaszcza moment, gdy metalowiec wyjaśnia bohaterowi, jak to na wsi bywa i że nie zostanie ślad po zbrodni. Udało ci się też przemycić czarny humor. Ubawiło mnie szczególnie to:

Ta figura to pomost przerzucony pomiędzy współczesnością, a przedchrześcijańskim okresem życia naszego państwa.

– Chłopie, ochłoń. Musimy wracać – Szarpnąłem go za ramię.

– Nie. – Odtrącił moją dłoń. – Jest piękny.

Nie był. Omiotłem maszkarę okiem kamery, jakbym potrzebował utwierdzić się w przekonaniu.

Trochę mnie zdziwiło, że nie domyślali się wcale, w jaki sposób zszedł Demiurg. Gdyby dostał czymś ciężkim w głowę, zostałyby ślady. Chyba że nyj go uśmiercił. 

Pierwsza scena robi klimat i przykuwa uwagę. Potem jest niestety trochę gorzej. Sporo chaosu narracyjnego, nie wiem czy był to zamierzony zabieg, aby bardziej podkręcić strach i zagubienie bohaterów, czy po prostu tak Ci wyszło. Zakończenie dość przewidywalne, ale spina klamrą całą historię. Podobały mi się porównania i swojski język jakim napisałeś opowiadanie.

Chyba raczej death metal im wyszedł, ale ja się nie znam…

Widzę, że tym razem nie o obrazach, lecz o muzyce. Też nieźle Ci wychodzi.

Co to są blasty? Przynajmniej w tym kontekście?

Czytało się przyjemnie, interesujący pomysł i powód, żeby posłać grupkę ofiar gdzieś w odludzie.

najmodniejszy teraz look to ciemnobląd wąsacz

Raczej ciemnoblond.

był światkiem popisu Demiurga.

Czyli był dla niego całym światem, ale małym? ;-)

Reg już te błędy wskazała. Poprawiaj, chłopie, poprawiaj.

Babska logika rządzi!

Blast = Blast beats

Najprościej rzecz biorąc jest to granie danej wartości (najczęściej ósemki lub szesnastki) na bębnie basowym oraz naprzemienne granie na talerzu czy werblu zachowując 2 razy szybszą wartość (szesnastki lub trzydziestodwójki). Talerz uderzany jest równo z bębnem basowym, a zaraz po nich werbel.

 

Opowiadanie fajne, choć początek z tym “pełna blasfemia” przerażał (brak orzeczenia i niekonkretnie).

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Cześć, Michale!

 

Po “Wszystkich odcieniach zieleni” czytam sobie o polskim black metalu. Jakże różne teksty, zupełnie inny klimat, ale w obu przypadkach operujesz słowem z niezwykłą lekkością. I znów mam nieodparte wrażenie, że językowo, tego nie dało się napisać lepiej.

Wrzuciłeś czytelnika w sam środek wydarzeń w sposób szczególny – makabra wymieszana z czarnym humorem, w oparach taniego alkoholu. Wyszedł pastisz tanich horrorów i metalowych kapel. I nie jest to zarzut, a wręcz przeciwnie, bo tekst jest świetny.

W sumie trudno mi napisać o czymś, co mi się nie spodobało, także serdecznie gratuluję tekstu i miejsca w konkursie!

Pozdrawiam!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Horror z czarnym humorem, to lubię. Fajny początek i koniec, po drodze momentami za bardzo barokowy język. Zabrakło jednego mocniej zarysowanego bohatera.

Podobało się: Poza ogólnie pozytywnym wrażeniem i solidną narracją? Stwierdzenie o prawdziwie polskim black metalu, wypowiedziane na ten czy inny sposób wielokrotnie, nic nie traci z aktualności.

Nie podobało się: Tak się zastanawiam czy temu obecnemu pod koniec jegomościowi potrzebne było poroże. 

 

Gratuluję i pozdrawiam!

Cześć,

 

dołączę do grona umiarkowanych entuzjastów. Językowo podobało mi się bardzo, wyjątkowo wiarygodnie oddałeś subkulturowy światek (z lekkim przymrużeniem oka, ale wciąż), a główny bohater-narrator przypadł mi do gustu swoim zdystansowaniem starego wygi. Klimat Twojego opowiadania, wbrew pozorom, nie rzucił mnie w stronę “Blair Witch Project”, a w stronę “Mandy” Panosa Cosmatosa. Ba, nawet Dejwa wykreowałem w wyobraźni na polskiego Cage’a :) 

Skąd zatem umiarkowany entuzjazm? Ano z powodu fabuły. Długo jest naprawdę fajnie (na uwagę zasługuje zwłaszcza otwarcie z kręceniem klipu przy udziale martwego członka bandy), lecz finał mnie zawiódł. Wydaje mi się, że mogłeś pociągnąć fabułę nieco dalej, wykorzystując te 5k zzs brakujące do górnego limitu. Tutaj miałem wrażenie zbyt nagłego cięcia, które wydaje mi się też zabiegiem bardzo prostym. Ot, coś ich wszystkich dopadło i tyle. Tym mnie rozczarowałeś.

Nie zmienia to faktu, że przeczytałem naprawdę dobre i w znacznej mierze satysfakcjonujące opko :)

Z drobnych uwag:

– Titanica, nie Tytanica;

– blackmetalowy, nie black metalowy;

– Henrykowy, nie henrykowy.

 

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Podobało mi się, fajne :)

Przynoszę radość :)

Nowa Fantastyka