Najstraszniejsze w całym opowiadaniu z pewnością były cięcia. Wersja pierwotna miała niemal 41k znaków, ale przy nieocenionej pomocy Shanti i Sonaty, które tekst betowały, udało się zejść poniżej limitu i zyskać więcej jakości :) Dziewczyny – serdecznie Wam dziękuję!
W tekście występują śladowe ilości erotyki, ale raczej za mało na taki tag.
Na całym Podhalu gadają, że jak kto głupi i przed halnym na włóczęgę idzie, licho gubi jego ścieżki i prowadzi w miejsca, których próżno szukać na mapach. Nierozważni wędrowcy giną bez śladu, ale starsi twierdzą, że trafiają do krainy, gdzie ludziom żyje się lepiej. Dlatego skusiło już niejednego, co ułomkiem nie był, a uciec chciał od trosk, i jak tylko fen nadchodził, zakładał buty i ruszał na szlak.
Konrad lubił czuć drżenie ziemi pod skórzanymi podeszwami, ale jak tylko wyszedł ponad górną granicę lasu, wiatr zagłuszył chrzęst kamyków. Gwałtowne podmuchy popychały wędrowca ku górze, ale po doprowadzeniu na przełęcz nie ustały i próbowały wtłoczyć nieszczęśnika do kotła niewielkiej doliny, rozciągającej się poniżej. Konrad stanął oparty o skałę, zrzucił przewieszoną przez ramię torbę, złapał oddech. Czekał, by uda przestały piec ze zmęczenia.
Grzbiety po lewej porastała kosodrzewina, a na tych po prawej więcej było gołoborzy i trawiastych poletek. Na jednym z nich zobaczył postać, odzianą w długi płaszcz z brunatnego futra, które powiewało szarpane wiatrem, choć sama sylwetka, raczej drobna, wydawała się trwać w bezruchu.
Na widok obserwatora Konrad zrobił znak krzyża. Zaczął gorączkowo szukać różańca po kieszeniach, ledwie na chwilę odwracając przy tym wzrok. Gdy znów spojrzał w tamtą stronę, zobaczył jedynie skały. Po kilku zdrowaśkach, pchany kolejnymi podmuchami, wędrowiec ruszył w dół, do doliny, której nigdy wcześniej tu nie widział. Knykcie zaciskanych na paciorkach palców boleśnie piekły.
***
Na zalesionym stoku wiatr przestał spychać Konrada w dół, za to poganiał go przeraźliwym świstem i trzaskiem łamanych gałęzi. Chłopak przystanął tylko raz – na widok leżących tuż przy szlaku ludzkich szczątków. Denat, młody mężczyzna, miał poszarpane ubranie nasiąkłe krwią, ale Konrad nie próbował nawet badać zwłok – nie chciał trwać przy nieboszczyku ani chwili dłużej. Na drżących nogach ruszył dalej.
Gdy szlak przestał opadać stromizną, las przerzedził się i wędrowiec wyszedł na rozległą łąkę. W dali majaczyły chaty kryte gontem, a nieco bliżej stała drewniana kapliczka. Konrad przyklęknął przy niej i przeżegnał się; różaniec wędrował w palcach od jednej zdrowaśki do drugiej.
Nawet teraz wiatr próbował wędrowca przewrócić. Coś stukało na kapliczce. Podniósł wzrok. Farba na starym drewnie dawno już się rozwarstwiła i spękana figurka Najświętszej Panienki przypominała jedynie niezgrabnie ociosaną szczapę, którą ktoś pomazał bielą i błękitem. Ponad nią, na pojedynczym gwoździu, kołysał się krzyż z równie sfatygowanym Panem Jezusem, rytmicznie stukając o daszek kapliczki.
Ktoś podszedł od strony wioski. Podstawił Konradowi bukłak z wodą do ust, ten przechylił naczynie, a woda wyciekła bokiem, mocząc kołnierz płaszcza. Postawny brodacz przełożył sobie rękę chłopaka nad karkiem i zaprowadził do domu. Świszczący między deskami drzwi i okiennic wiatr zawył z podwójną mocą.
***
Baśka Wojdynowa przygotowywała wieczerzę, tymczasem Jastek zasiadł z Konradem przy stole. Wnętrze chaty oświetlały tylko ogień z paleniska i kilka świec; rygle w oknach trzaskały, jakby ktoś próbował wyrwać je od zewnątrz.
– Bóg zapłać, gospodarzu – powiedział wędrowiec i zrobił znak krzyża, gdy na stole pojawił się pieczony udziec i pół bochna.
Konrad zauważył, jak przez twarz brodacza przemknął cień.
Jedli w ciszy. Gdy nasycili pierwszy głód, Jastek postawił butelkę śliwowicy i gliniany kubek. Nalał do połowy.
– Drogę żeście zgubili? Goni was co? – Gospodarz wypił gorzałę na raz, odkaszlnął, postawił naczynie przed gościem i znów nalał do połowy.
Konrad popatrzył na kubek, chwycił palcami i obrócił. Wycie wichru przybrało na sile, okiennice trzasnęły jeszcze mocniej. Nie odpowiedział.
– Czasem jak halny idzie, to nocą Gon po niebie przejeżdża – ciągnął Jastek. – Biada tym, co schronienia nie znajdą. Ale u nas chałupa solidna, nie macie się czego bać.
Kiwnął na gorzałę.
„Byle tylko języka nie rozwiązać”, pomyślał Konrad i wychylił do dna. Gardło i przełyk zapiekły, po czym przyjemne ciepło rozlało się po całym brzuchu i zaczęło wnikać w umęczone kończyny. Oddał gospodarzowi kubek, sam chwycił butelkę i nalał.
– Myśmy tu wszyscy przed czymś uciekali – powiedział Jastek. – Czasem od Gonu gorsi ludzie.
Konrad pokręcił głową.
– Przed Gonem nie. Ale na przełęczy kogoś widziałem – powiedział. – A przy drodze ludzkie szczątki.
Gospodarz pospiesznie wypił śliwowicę i uderzył kubkiem w blat.
– Tym, co na drodze, na wschód, przejmować się nie musicie. Tam nie ma co wracać.
Konrad patrzył na Jastka. Ten znów się odezwał:
– Jak zostać chcecie – mówił, nalewając do kubka śliwowicy – to was nauczymy, gdzie nosa nie wściubiać. U nas bestii mało. Pognaliśmy czarty, mamuny i licha. Tylko bieda została – zarechotał smutno. Konrad słuchał z uwagą. – A lasy i góry to już nie nasz teren – powiedział i znów kiwnął na kubek, wędrowiec wypił. – Pod dach was przyjmę jeśli trzeba. Odzienia odstąpię, boście bez choćby małego tobołka podróżowali, a jak będziecie chcieli iść dalej, wyjdziecie z doliny szlakiem na zachód.
Konrad bał się odzywać. Po śliwowicy język lekki.
– Pracy tu dla was nie zabraknie – ciągnął Jastek, nie zważając na małomówność gościa.
Prawił o tym, co w dolinie się dzieje, o sąsiadach, o wiedźmie, o trzodzie i uprawie roli, ale Konrad tylko kiwał głową, coraz bardziej odurzony. Wodził wzrokiem za Baśką.
Wypili całą butelkę i poszli spać w jedynej izbie w chacie. Konrad czuł, że gdyby nie gorzała, trzaskające okiennice i wycie wiatru nie pozwoliłyby mu zmrużyć oczu. Podobnie jak nocne sapanie i pojękiwania Wojdynowej z łóżka po drugiej stronie pomieszczenia. Wędrowiec zasnął z różańcem w ręku.
***
Rankiem wichura zelżała, choć przed chatą piach wciąż leciał w oczy, a kury ani myślały opuszczać kurnika. Obeszli gospodarstwo, na bieżąco naprawiając mniejsze szkody i zabezpieczając zniszczenia. Po południu poszli na obchód, zobaczyć, czy sąsiedzi nie potrzebują pomocy. Dopiero poznając kolejnych mieszkańców doliny, Konrad zorientował się, że kobiety nic nie mówią. Milcząca Baśka Wojdynowa nie dziwiła go, bo to nie rzadkość, że gospodyni oporządza chałupę, a do męskich spraw nosa nie wsadza, ale spostrzegł, że tutejsze nawet nie jojczą na los, co im halny na głowy zesłał.
Gdy Jastek prawił z Antkiem Rojem, mieszkającym u wyjścia z doliny, Konrad skorzystał z chwili i poszedł w dół strumienia. Pomny trupa pod przełęczą, żałował, że nie miał ze sobą zawartości torby, z którą wyruszył w podróż.
Po kilkudziesięciu krokach bór zgęstniał, a potok zaszumiał znacznie głośniej. Schylając się pod nisko wiszącymi gałęziami świerków i mocząc buty w wartkim nurcie, doszedł do niewielkiego stawu. Las dookoła był bujny, a słońce wpadało tu jedynie nielicznymi prześwitami.
Gdzieś na granicy cienia ujrzał ruch. Zmrużył oczy oślepione refleksami światła na tafli wody. Na brzegu siedziała kobieta o długich złocistych włosach, ubrana w ciemną szatę; wyciągała przed siebie nagie ramiona i plotła coś w dłoniach. Krew uderzyła Konradowi w skronie. Pospiesznie wyciągnął z kieszeni różaniec i cichutko odmawiając kolejne zdrowaśki, chciał podejść bliżej. Przesuwał palcami paciorki, stopami wyszukiwał kolejnych kamieni, na których mógłby postawić krok, schodził w dół, ale oczy wciąż wbijał w złotowłosą.
Gdy był już blisko stawu, poślizgnął się i przewrócił. Padł twarzą w błoto, żebra obił o kamienie. Wstał pospiesznie, złotowłosa uciekała. Gdzie różaniec? Muł, mech, skały, jest! Dziewczyna spojrzała jeszcze za siebie, ich oczy się spotkały. Serce Konrada drgnęło. Zrobił jeszcze krok do przodu, zawołał, ale już jej nie zobaczył.
***
Pod wieczór, zanim siadł z Wojdynami do wieczerzy, wyciągnął zza pazuchy zawiniątko. Spod lnianego materiału wyłonił się kształt krzyża z przybitym doń Jezusem.
– Niewiele na podróż wziąłem, ale Pan Jezus chodzi ze mną wszędzie. Pozwól, gospodarzu, że powieszę go na kapliczce. Jako dar za gościnę.
Jastek nic nie odparł. Obserwował jedynie, jak wędrowiec wziął jego młotek i gwoździe. Wrócił ze starym krzyżem, co to stukał, kołysany na wietrze.
– Świętego wyrzucić nie lza, spalić trzeba – powiedział.
Wieczorem wiatr znów wył i trzaskał okiennicami, na stole stała śliwowica, a Jastek z Konradem siedzieli przy stole. Patrzyli w palenisko, na języki płomieni obejmujące stary krzyż. Gospodarz milczał.
– Nad staw doszedłem. Dziewczynę widziałem – powiedział Konrad, wpatrując się bacznie w Wojdynę.
Ten podrapał się po brodzie.
– Dziewczynę, powiadacie. Córę lasu – powiedział po chwili Jastek, zerkając na żonę. – Szczęście mieliście, zaiste, szczęście. Taaak. Las was nie zna. – Nalał gorzały do kubka i podał Konradowi. – Trudno będzie was tu utrzymać – dodał zasępiony. – Kto raz zobaczy córy lasu, nigdy nie zapomina. Ha! Do Psygowej pójdziecie, ona się na ziołach zna.
– Do Psygowej?
– Tak, to nasza wioskowa wiedźma – zarechotał. – Mieszka pod lasem. Może ona coś zaradzi.
***
Gdy rankiem otworzył oczy, wnętrze chaty oświetlały promienie słońca wpadające przez okna i otwarte drzwi. Zamrugał kilkakrotnie i zobaczył Baśkę. Stała tuż obok, ubrana w szarą spódnicę i cieniutką koszulę, zapiętą jedynie na dwa środkowe guziki. Światło przebijało cienki materiał, uwydatniając kobiece kształty i wyrywając go gwałtownie z senności. Trzymała jego różaniec. Wyciągnął drżącą rękę, sam nie wiedział po co dokładnie, ale Baśka oddała mu jego własność i wyszła z chaty. Konrad jeszcze długo przymykał oczy, przywoływał minione obrazy, nim wstał i wyszedł na zewnątrz.
***
Dom Hanki Psygi wciśnięty był pomiędzy drzewa boru, który za chatą wznosił się na południowe stoki. Gdy rankiem Konrad zbliżył się do ogrodzenia, kurza ferajna w obejściu podniosła rwetes i uciekła jak najdalej od nieznajomego.
– Co cię do wiedźmy przygnało, młodziaku? – powiedziała Hanka twardym głosem, stając w drzwiach chaty.
Konrad aż podskoczył. Zdał sobie sprawę, że to pierwsza kobieta w dolinie, która coś do niego powiedziała. Nosiła się też znacznie schludniej. Na spódnicy, wielokrotnie cerowanej, ale czystej i wciąż kolorowej, miała haftowane kwieciste wzory, powtórzone na gorsecie, starannie zapiętym na bielutkiej koszuli. Sprawiała wrażenie młodej i energicznej, ale Konrad szybko zauważył, że wynikało to raczej z dbałości o wygląd i szczupłej sylwetki. Gdy przyjrzał się splecionym w warkocz włosom, zobaczył siwe pasemka, a twarz zdobiły liczne bruzdy. Stała z rękami wspartymi na biodrach, a głowę zawadiacko przekrzywiła na bok, zadzierając brodę.
– Wojdyna cię przysłał, co? Po ziółka na sflaczałą kuśkę?
– N-nie, pani – odzyskał głos Konrad.
Parsknęła śmiechem.
– Jaka ze mnie pani – powiedziała kpiąco i powiodła wzrokiem po obejściu. – Wchodźże, dnia szkoda.
W środku unosił się kwiecisto-ziołowy zapach, a na stole niedaleko pieca stał wazon z wiązanką polnych kwiatów. Jednak to, co najbardziej zaintrygowało chłopaka, to sporych rozmiarów krzyż, wiszący naprzeciwko wejścia. Przeżegnał się.
– No jak tak stawiasz sprawę, to „niech będzie pochwalony” – powiedziała Hanka drwiąco. Siedziała na wysokim drewnianym fotelu. – Niewiele w dolinie takich, co na widok krzyża się nie wzdrygają. Zacznijże mówić, po co przyszedłeś, bo do nocy zostaniesz. – Spojrzała na niego z chytrym uśmiechem.
– Po-pochwalony – powiedział. – Mówią, że na ziołach się znasz, pani.
Hanka przewróciła oczami.
– Tak, pani się zna na ziołach, ale w twoim wieku chyba tych samych co Wojdynie nie trzeba – rzekła zgryźliwie. – Co to za pąs? Sprawdzać nie będę. Mówże, na co te zioła? Na wiatry? Halny ci w portkach duje?
Konrad patrzył w podłogę.
– Wczoraj zaszedłem do stawu. Dziewczynę tam widziałem.
– I myślałeś, że tu ją spotkasz, a tu klops! Uschnięta wywłoka, zamiast cycatki?
– Nie, ja… – zająknął się, ale mimowolnie zerknął na dekolt kobiety.
Hanka kręciła głową z drwiącym uśmieszkiem.
– Jastek mówił – podjął znów chłopak – że jak raz ją zobaczyłem… – urwał.
– …to już jej nie zapomnisz – dokończyła za niego. – A powiedz mi, kochany, chcesz ją zapomnieć?
Chłopak po chwili pokręcił głową.
– Wiedzieć ci trzeba, żeś trafił na wiłę albo dziewonię. Te drugie zwierzyny i lasów z troski pilnują, a zdarza się, że z chłopami spółkują, z lasu wychodzą i jak ludzie razem żyją, ino bez ślubu.
Konrad podniósł wzrok i zmarszczył brwi.
– Ale wiły… – ciągnęła dalej Hanka. – Wiły też lasu pilnują, ale dla zabawy. Do tańca proszą i z nieszczęśnika najsampierw siódme poty wycisną, a potem gardło rozszarpią i w lesie porzucą. A odróżnisz je dopiero po zmroku, gdy już nie ma jak uciec. I żeby ci przez myśl nie przeszło skrzywdzić jedne lub drugie – podniosła głos i pogroziła palcem. – Las pozna, kto jego dzieciom zaszkodził. – Umilkła na chwilę. – Pomyślże dobrze, czy chcesz wracać nad staw?
Konrad zamarł. Przed oczami na zmianę stawała mu złotowłosa i ludzkie szczątki pod przełęczą. Mimo to kiwnął głową. Wiedźma westchnęła. Podeszła do stołu. Wyciągnęła bukiet polnych kwiatów z wazonu i wręczyła Konradowi.
– Masz. Takich ziół ci trzeba.
Popchnęła chłopaka w stronę drzwi.
– Młodziaku! – krzyknęła jeszcze za nim, gdy wychodził z obejścia. Spojrzał za siebie. – Tylko wróćże – powiedziała, a Konrad mógłby przysiąc, że jeszcze nigdy nie widział tak smutnych oczu.
***
Poszedł wzdłuż strumienia, prosto do stawu. Jedną ręką odginał nisko wiszące gałęzie, drugą wciąż ściskał bukiet. Stanął na brzegu, mniej więcej w miejscu, gdzie wczoraj upadł, popatrzył dookoła. Złotowłosej nigdzie nie widział. Zamknął oczy, wsłuchał się w przyrodę. Chciał tu zostać, siedzieć na omszałych kamieniach, słuchać melodii ptaków i wdychać pachnące życiem powietrze.
Trzasnęła gałązka. Otworzył oczy. Kilkadziesiąt kroków dalej, na brzegu, stała złotowłosa. Konrad próbował wyczytać coś z twarzy dziewczyny, ale wydawała się obojętna i… śliczna. Zrobił kilka kroków w jej kierunku – nawet nie drgnęła. Nabrał pewności siebie, przyspieszył, ale wtedy dziewczyna ugięła nogi i cofnęła się o krok. Stanął. Popatrzył na bukiet trzymany w ręce. Położył go na pobliskim kamieniu, po czym zrobił tyle kroków wstecz, by kwiaty leżały w połowie drogi pomiędzy nimi. Pokazał na swój dar, a następnie na nią.
– To dla ciebie – zawołał.
Dziewczyna wzdrygnęła się na jego głos, znów ugięła nogi, gotowa do ucieczki, ale po chwili przylgnęła do pobliskiego drzewa, jakby tuliła swego kochanka.
W końcu postąpiła ostrożnie kilka kroków. Konrad obserwował szczupłą sylwetkę, osłoniętą jedynie cienkim, szarym materiałem. Miał ochotę podbiec, chwycić ją za dłoń, objąć w talii, ale nie chciał jej spłoszyć.
Podeszła bliżej. Co kilka stawianych coraz pewniej kroków spoglądała na Konrada. Gdy doszła do bukietu, kucnęła i pochyliła się nad nim. Zdjęła z głowy wianek i wplotła w niego podarowane rośliny. Chwilę później biegła już w stronę lasu. Konrad jeszcze jakiś czas stał, patrząc na wprost, z wyrazem zadowolenia na twarzy.
***
Sam nie do końca to rozumiał, ale wrócił prosto do Hanki. Znów stanęła w drzwiach, wsparła dłonie na biodrach, patrzyła w ten sam sposób, co za pierwszym razem.
– Wróciłem – powiedział. Nie potrafił zdjąć uśmiechu z ust.
Wiedźma tylko pokiwała głową i weszła do środka, ale nie zamknęła za sobą drzwi. Konrad potraktował to jak zaproszenie.
Znów, nie wiedział dlaczego, siedział na krześle.
– Wróciłeś tu, wrócisz i tam – powiedziała smutno Hanka.
Konrada zdziwiło to stwierdzenie, ale ani myślał zaprzeczać.
– Powiedz, młodziaku, czego pragniesz?
Zadrżał i napiął wszystkie mięśnie. Czy wiedźma spod lasu mogła się czegokolwiek domyślać?
– Nie rozumiem – odpowiedział po chwili, głos mu się rwał.
– Każdy, kto zszedł w tę dolinę, uciekał. Ale stąd nie ma powrotu, można jedynie pójść dalej. Co zamierzasz? Trwać tu, czy iść naprzód?
Chwilę milczał.
– Chcę tu zamieszkać, w dolinie. Jest tu sporo rzeczy do zrobienia. – Skrzywił się, bojąc, czy nie wyjawi zbyt dużo. – Ale tam chyba przeszkadzam…
– U Wojdynów chata mała – odparła wiedźma – a Jastek i Baśka chutliwi. Jak chcesz, możesz mieszkać tutaj. Tam jest druga izba z wygodnym łóżkiem, a i na poddaszu możesz się wyspać, jak ci kuny niestraszne.
Podniósł wzrok na Hankę. Nie godzi się zamieszkać pod jednym dachem bez ślubu, choćby i z dojrzałą kobietą. Decyzję podjął, gdy przypomniał sobie Baśkę stojącą z jego różańcem w ręku.
***
Jeszcze tego samego dnia siedział z Hanką przy palenisku i popijał ziołowy napar. Jastek na wieść o przeprowadzce do wiedźmy wzdrygnął się, ale przytaknął i tylko nalegał na wypicie kilku strzemiennych.
– Baśka coś mówiła? – zapytała Hanka, ale od razu zaczęła chichotać, jakby opowiedziała przepyszny żart. – Bo Jastek pewnie tylko butelkę wyciągnął.
– Dlaczego one nic nie mówią? – zapytał Konrad.
– To właśnie są dziewonie – odpowiedziała po chwili. – A oprócz głosu, zauważyłeś, czego nie mają?
Konrad pokręcił głową.
– Dzieci – rzuciła od niechcenia.
Chłopak podniósł wzrok, zmarszczył brwi.
– Jestem jedną z nielicznych kobiet, które uciekały. Uciekałam z mężem, z Antkiem Rojem.
– Ale on… – wtrącił zdezorientowany Konrad.
– Mieszka z tą wywłoką, tak. Pewnie nawet ze sobą nie rozmawiają.
Konrad wciąż patrzył pytająco.
– Jesteście po ślubie?
– Rozeszliśmy się, gdy zaczął chadzać nad staw. – Konrad spojrzał na wiszący na ścianie krzyż. – Nie on pierwszy i nie ostatni. Obiecywał, że nie jest taki jak inni, że nie da się omamić. Ale gdy zniknął po raz pierwszy, zrozumiałam, co z tego będzie, jestem dobrą obserwatorką.
Chłopak drgnął na te słowa.
– Pogodziłam się z tym. A że znam się na ziołach i leczeniu, to w dolinie szanują mnie i pomagają. Chałupę mi wybudowali, własną wiedźmę sobie wyhodowali. A mi starczy, że na stosie nie palą, „dzień dobry” powiedzą.
– One ich… zniewoliły?
– Tutaj, w dolinie, każdy żyje, jak chce. One im dają, a oni im dają dzieci. No i schronienie, i strawę. Tyle że berbecie zabiera Leszy i chowa w borach. Jak się córka rodzi, sprawuje potem pieczę nad zwierzętami w lesie, ale i na nasze, hodowlane, spojrzy przychylnym okiem. Lisów bać się nie muszę, kur na noc nie zamykam. Synów zaś nikt nigdy nie widział, ale powiadają, że chodzą z Leszym nowe doliny obsiewać drzewami. Jak jest naprawdę, nie wiem – westchnęła głośno. – Ja jestem tylko prostą, wioskową wiedźmą. Czas spać, młodziaku. Łóżko ci pościeliłam w izbie przy wejściu.
***
Od rana Hanka zagnała chłopaka do drobnych napraw, ale tego dnia, jak również w kolejne, czekał tylko na chwilę wolnego, by znów pójść nad staw z kwiatkiem w ręku.
Gdy już tam docierał, wypatrywał złotowłosej. Zawsze znajdował. Zostawiał kwiat na kamieniu, odchodził, a ona wplatała dar w wianek, który z każdą wizytą stawał się coraz bardziej kolorowy, a te najstarsze kwiaty nie więdły, tylko pyszniły się pełnymi barwami.
Mówił, co tylko mu ślina na język przyniosła. Z wysiłkiem przełamał wstyd i chwalił wszystko, co w niej widział. Włosy, oczy, nos, usta, dołeczki w policzkach, a dziewczyna słuchała, czasem zachichotała i albo plotła warkocze, albo kolejny wianek, który później rzucała na czarne wody stawu.
Z każdym dniem siadał bliżej darowanego kwiatka, aż w końcu położył go tuż przed sobą i czekał, wpatrzony w złotowłosą. Podeszła na odległość wyciągniętej ręki. Siedzieli zbyt blisko, by udawać, że nie chcą się dotknąć, złapać za ręce, ale Konrada zmroziło. Przypominał sobie zmasakrowane szczątki spod przełęczy. Patrzył na uśmiech dziewczyny, a wyobraźnia podmieniała jej równe zęby na zaostrzone kły. Mówił więc, zaciskając spocone dłonie na spodniach, dukając komplementy, których składnię mieszały dumnie wypięte piersi dziewczyny i dłonie, którymi raz po raz odgarniała kosmyki włosów i pocierała odsłoniętą szyję.
W końcu spojrzał do góry. Zapadał zmrok.
– Muszę iść – powiedział drżącym głosem i pobiegł w górę strumienia.
Ciężko dysząc, odgarniał gałęzie, ślizgał się na kamieniach. Słyszał trzaski za plecami, coś za nim biegło. Nie miał odwagi spojrzeć. Gdy las zrzedł, usłyszał, jak pogoń ustaje. Z ledwością łapiąc powietrze, dotarł do spowitej w mroku chaty wiedźmy.
Hanka czekała na niego w drzwiach.
– Z dnia na dzień jest cię coraz mniej, młodziaku – zaczęła, gdy znów usiedli przy palenisku. – Wychodzisz po śniadaniu, wracasz o zmroku. – Patrzyła prosto w oczy chłopaka. – Martwię się o ciebie, Konradzie.
Odwrócił wzrok. Pierwszy raz powiedziała do niego po imieniu.
– Wszystko jest w porządku – wydusił z siebie.
Wiedźma westchnęła. Sięgnęła do kieszeni, po czym wysunęła przed siebie otwartą dłoń, na której leżał różaniec. Chłopak wziął go gwałtownym ruchem, spojrzał oburzony na Hankę.
– To już trzeci dzień, jak go zostawiłeś.
Szeroko otworzył oczy.
– Co mogę zrobić, żebyś tam więcej nie szedł? Żebyś został albo… żebyś poszedł dalej, na zachód. – Pochyliła się nad nim i chwyciła za zaciśniętą na różańcu garść.
Nie zareagował. Milczał. Hanka przesunęła dłoń wyżej, na przedramię chłopaka. Ręce miała ciepłe i, choć spracowane, to ich dotyk sprawiał mu przyjemność.
– Zrobię cokolwiek – powiedziała łamiącym się głosem.
Głowę pochyliła w przód jeszcze bardziej, jakby chciała zajrzeć w jego oczy. Była blisko, bardzo blisko. Głos uwiązł Konradowi w gardle. Wstał i na drżących nogach poszedł do swojej izby.
Z ciemności patrzył przez niedomknięte drzwi na wieczorną krzątaninę Hanki. Po chwili podszedł bliżej, żeby widzieć lepiej niż z łóżka, ale na tyle daleko, by Hanka się nie zorientowała. Gdy zagasiła już palenisko i przetrzepała pierzynę, ściągnęła gorset i spódnicę; rozpięła guziki koszuli. Bezwstydnie naga stanęła na środku pomieszczenia i starannie składała odzienie. Odłożyła je na fotel. Oddech Konrada przyspieszył. Tłumił go, by się nie zdradzić. Serce łomotało mu jak oszalałe, a ciało grzesznie łamało jego zasady.
Drżący płomień świecy rzucał na ciało wiedźmy rozkołysane cienie. Chłopak widział ją zwróconą bokiem tak, że dostrzegał profil piersi, lekko obwisłej, ale gładkiej. Powiódł wzrokiem niżej, po długich nogach, które mimo wieku pozostały szczupłe. Chciał tam iść, chwycić ją za dłoń, tak jak ona chwyciła jego, a potem rzucić na łoże i robić to wszystko, czego wyrzekał się całe życie. Podpełzł pół kroku w przód, by widzieć jeszcze lepiej. Zaskrzypiała deska w podłodze. Hanka odwróciła się gwałtownie, a chłopak, niczym jeż, zwinął się w kłębek. Usłyszał kilka kroków na drewnianej podłodze i dmuchnięcie. Świece zgasły, w całej chacie nastała ciemność. Konrad z najwyższą ostrożnością dotarł do łóżka. Zanim zasnął, miał jeszcze wrażenie, że słyszy oddech Hanki przy drzwiach. Różaniec leżał w kącie na podłodze.
***
Następnego dnia do stawu dotarł niemal biegiem, ale złotowłosej nie zobaczył. Patrzył dookoła z rosnącym niepokojem. Przecież zawsze była, czekała. Do zmroku daleko, nie miał się czego bać. Chciał tylko ją zobaczyć, powiedzieć coś, znów ujrzeć jej uśmiech.
Wtedy właśnie wynurzyła się z czarnej wody stawu. Mokre włosy przylgnęły do ciała, ale ani trochę nie osłoniły nagości. Gestem zaprosiła go do siebie, a Konrad w kilku ruchach zdjął koszulę i wbiegł do wody. Parę kroków od brzegu stracił grunt pod nogami, wpadł, nie nabrawszy wcześniej powietrza. Zobaczył, jak czarna woda zasłoniła nad nim niebo. Wlała się do płuc, a mięśnie zapiekły z braku tlenu. To dziewczyna go tu wywiodła, w głębinę, na śmierć. Tonął w bezruchu.
Coś chwyciło go za dłoń, pociągnęło w górę. W oczy błysnęło słońce, w uszy uderzył hałas lasu. Zakaszlał, poczuł, jak z płuc wylewa się woda, a nogi haczą o skaliste dno. Zrobił kilka kroków, upadł na brzegu, wypluł jeszcze więcej wody i z ulgą chwytał powietrze.
Gdy opanował oddech i nerwy, usłyszał, że dziewczyna podeszła z tyłu. Odwrócił się i oniemiał. Wciąż naga, stała bezwstydnie z zadziornym uśmiechem na ustach. Patrzył szeroko otwartymi oczami, słońce mieniło się na jej skórze. Złotowłosa podeszła o krok, kucnęła i pocałowała go w usta z tłumioną zachłannością. Wciąż skołowany chłopak posłusznie oddawał pocałunek, choć czuł, że wszystkie mięśnie zastygły, zmrożone nieśmiałością. Pchnęła jego tors. Oddał się jej, patrząc w niebo przez liściaste sklepienie.
Obudził go chłodny powiew powietrza, taki jaki przychodził do doliny każdego wieczora. Skoczył na równe nogi. Nad stawem rozsnuła się już mgła, niebo szarzało, jedynie na zachodzie ujrzał ostatki różu i oranżu. Chwycił rozrzucone ubranie. W biegu naciągał spodnie, koszulę trzymając w zębach. Gdzieś spomiędzy drzew usłyszał kobiecy chichot. Ciarki przeszły mu po całym ciele. Wiatr wiał mocniej niż zwykle. Konrad biegł ile sił, rześkie powietrze wypełniło mu płuca, gardło zapiekło. Ledwie widział w zapadającym mroku, nisko wiszące gałęzie smagały go w twarz. Wciąż słyszał śmiech. Raz z prawej, to znowu z lewej, czy z tyłu. Popatrzył za siebie. Nic nie dostrzegł, tylko zahaczył nogą o kamień, zatoczył się, ale nie przewrócił. Daleko przed sobą zobaczył blask świec w oknie chaty Hanki, jeszcze nie spała. Znów usłyszał śmiech, tuż za plecami.
Poczuł pchnięcie, wytrąciło go z równowagi. Potknął się, rozpaczliwie próbował biec dalej, ale nie dał rady. Przeturlał się po kamieniach, wylądował na plecach. Złotowłosa przygwoździła go do ziemi. Oboje dyszeli. Trudno było cokolwiek dostrzec w jej oczach. Widział jedynie wyszczerzone w uśmiechu białe zęby. Zastygł. Strach sparaliżował mu mięśnie. To teraz – koniec, zmrok zastał go w lesie. Dziewczyna pochyliła się, przekrzywiła głowę. Ugryzła go w szyję, ale delikatnie, pieszczotliwie. Zrobił głęboki wdech. Złotowłosa zaczęła całować go coraz niżej, rozpinała guziki koszuli. Wzięła go tak samo, jak wcześniej, ale tym razem nie pozwolił sobie zmrużyć oczu.
Po wszystkim stali na skraju lasu, niedaleko chaty wiedźmy. Zadął wiatr, mocny, taki jak wtedy, gdy Konrad wchodził na przełęcz. Szedł halny.
– W taki wicher nie pójdę w bór – powiedział. Po raz pierwszy odkąd obudził się przy stawie, opanował oddech. – Przyjdź ty, córko lasu. Przyjdź do mnie. Jutro na wieczór. – Położył dłoń na jej policzku, a złotowłosa przymknęła oczy.
Kiwnęła głową.
Konrad wszedł do chaty z paskudnym uśmiechem na ustach. Przypomniał sobie o schowanej w lesie torbie, a jednocześnie coś ukłuło go w serce. „Wiara wymaga poświęceń”, pomyślał.
***
Następnego dnia o zmierzchu Konrad wpadł do chaty Jastka.
– Coś bydło szlachtuje! Szybko!
Wybiegli w stronę pastwiska, wiatr targał ich koszule. Po drodze zwołali jeszcze kilku mężczyzn.
Krowy muczały, połowa z nich leżała pokotem. W ciemnościach niewiele widzieli, niektóre ledwie dychały, inne już się nie ruszały. Każda miała rany brzucha jak po wyjątkowo długich szponach.
Ktoś niósł pochodnię, dogonił pozostałych. Na końcu, tuż pod lasem, jej światło padło na ludzką postać, klęczącą tyłem do przybyłych, obok jeszcze dychającej krowy.
– Ktoś ty? – krzyknął Jastek.
Dziewczyna o jasnych włosach zerwała się na nogi. Drgnęli na widok wyszczerzonych zębów. Przyłapali potwora, jak żerował na ich zwierzętach.
– Wiła! – krzyknął ktoś zza pleców Konrada.
Mężczyźni rozbiegli się, próbując okrążyć postać. Ta chwilę patrzyła, oceniała sytuację. Gdy spróbowała ucieczki, było już za późno, jeden z chłopów przewrócił ją i zaczął okładać pięściami. Zaraz kilku kolejnych dopadło rozpaczliwie szarpiącą się córkę lasu. Ktoś uderzył ciupagą, inny walnął kijem. Znieruchomiała.
Konrad podszedł bliżej. Upewnił się, że to złotowłosa.
– Młody sprowadził potwora – krzyknął Antek, popychając chłopaka.
– Pół stada wybiła, głód nas czeka! – zawołał ktoś z drugiego rzędu.
– Zostawcie go – odpowiedział Jastek. – Skąd miał wiedzieć?
Konrad nic nie mówił. Patrzył na zakrwawione ciało dziewczyny.
– Niech wypierdala, będzie jedna gęba mniej do wykarmienia – krzyknął Antek. – I wiedźmę niech weźmie ze sobą.
– Zwiodła mnie – odpowiedział Konrad, wskazując ciało. – Was też zwodzą.
– Nasze życie, nasza sprawa – zawołał ktoś z tyłu.
– Chowacie potwory pod własnym dachem! Niemowy, co was chucią zniewalają! – krzyczał Konrad.
Nikt nie odpowiedział.
– Ja pójdę dalej, bo na halny się zbiera – dodał już ciszej. – A wy zostaniecie z nałożnicami-niemotami. Ino patrzeć, jak wam gardła poderżną za to, żeście ich siostrę ubili.
Patrzyli po sobie. Rozważali w milczeniu słowa wędrowca.
– A niech was szlag, gówniarzu – warknął Jastek i odwrócił się w stronę chat.
W świetle pochodni błysnął nóż wyciągnięty zza pasa.
***
Konrada obudziło łomotanie zamkniętych okiennic i świst wiatru. Świtało. Wiedźma jeszcze spała. Leżał nagi w jej łóżku i z bliska, w półcieniu poranka, podziwiał jej ciało. Ta naznaczona wiekiem skóra niosła historię życia jak słoje ściętego drzewa. Podniósł dłoń, by ją pogładzić, ale powstrzymał się. Nie chciał obudzić Hanki.
Najciszej, jak potrafił, wstał, ubrał się, zabrał wszystkie swoje rzeczy i poszedł. Bał się jedynie, że wiedźma wybiegnie z chaty i będzie chciała iść razem z nim – dalej, na zachód. Nie wybiegła. „Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela. Najlepiej żeby do Antka wróciła”, pomyślał.
Jak tylko zniknął w lesie, zboczył ze ścieżki. Musiał jeszcze odzyskać swój ekwipunek. Torbę, którą skutecznie chował w lesie przed oczami chłopów przez cały czas pobytu w dolinie. Torbę, w której, między innymi, trzymał najróżniejszego kształtu noże i puginały, którymi zadźgał ponad połowę bydła.
Metal zachrzęścił, Konrad zarzucił pakunek na plecy. Brnąc przez bór, wrócił na szlak. Wydawało mu się, że kątem oka widzi córy lasu, które odprowadzają go wzrokiem, ale nie zerkał na boki. W dłoni trzymał różaniec.
Ewangelia według Konrada
Pisze ewangelista Marek: „Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją”. Zło przyszło mi plewić wśród najmniejszych spośród owieczek Pana.
Jak Jezus chodził po pustyni, tak ja wszedłem do doliny umarłych, wodzony na pokuszenie. Bóg nie poczyta mi grzechów, jakich dopuścić się musiałem, bo wszystko, co czyniłem, czyniłem dla Niego. Czyste serce zachowałem.
Wybrałem drogę, jakiej nikt nie wybiera, drogę prowadzącą przez śmierć i znój, bez bogactw doczesnych. Nawet gdybym doszedł do samego piekła, serce me, harde i pełne miłości, bije ku chwale Pana. Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę.
W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Nierozważni wędrowcy giną bez śladu, ale starsi twierdzą, że trafiają do krainy, gdzie ludziom żyje się lepiej.
Konstrukcja “Nierozważni.. , ale…” sugeruje, że będzie mowa o tych rozważnych.
Gwałtowne podmuchy popychały wędrowca ku górze, ale po doprowadzeniu na przełęcz nie ustały i próbowały wtłoczyć nieszczęśnika do kotła niewielkiej doliny, rozciągającej się poniżej.
Trochę długie zdanie jak dla mnie.
Na widok obserwatora Konrad zrobił znak krzyża.
“Na widok obserwatora” mi trochę zgrzyta.
Na zalesionym stoku wiatr przestał spychać Konrada w dół, za to poganiał go przeraźliwym świstem i trzaskiem łamanych gałęzi. Przystanął tylko raz – na widok leżących tuż przy szlaku ludzkich szczątków.
Trochę brzmi, jakby wiatr przystanął.
Ktoś podszedł od strony wioski. Podstawił Konradowi bukłak z wodą do ust, ten przechylił naczynie, a woda wyciekła bokiem, mocząc poły płaszcza. Postawny brodacz przełożył sobie rękę chłopaka nad karkiem i zaprowadził do domu.
Trochę mnie to zaskakuje, Konrad wcześniej szedł, mimo wszystko, o własnych siłąch? Aż tak go przewiało?
– Czasem jak halny idzie, to nocą Gon po niebie przejeżdża – ciągnął Jastek. – Biada tym, co schronienia nie znajdą. Ale u nas chałupa solidna, nie macie się czego bać.
Przepraszam, muszę przerwać na razie, bardzo obiecujące, klimat Podhala i klimat wiejskiej chaty bardzo ciekawie oddany :)
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Witaj Krokusie!
Macie bowiem wiedzieć, że są dwa sposoby walczenia… trzeba być lisem i lwem.
Był kuszony ten Konrad, co rusz. Jak nie Baśka to Hanka, a najbardziej to złotowłosa. ;) Ciekawe, czy duchowni właśnie tak to odczuwają (bo był duchownym, tak?). Mimo imienia, które kojarzy się jednoznacznie, przez długi czas zastanawiałem się, jaką tajemnicę skrywa bohater, z jaką misją się zjawił. Fakt, że nie rozstawał się z różańcem był wskazówką, ale przecież wieśniacy też posiadali symbole chrześcijańskie, i chyba w tamtych czasach było to powszechne. Konrad Mickiewicza był poganinem, który wszedł w środkowisko chrześcijan, tu trochę odwrotnie. Jednym słowem, ciekawa, przemyślana fabuła, z którą zapoznanie się sprawiło mi dużą przyjemność.
Czytało się dobrze, chociaż miejscami tekst tracił płynność, co czasem przeszkadzało w pełnym zaangażowaniu się w historię. Moim zdaniem, trochę nadużyłeś motywu z potknięciem się i upadkiem bohatera – zdarzyło miu się to trzy, albo cztery razy. Ale to drobiazgi.
Świetny opis wyglądu Hanki Psygi. Podobała mi się też scena podglądania wiedźmy. Ogólnie, kreację tej postaci uważam za wyjątkowo udaną. Może odrobinę za dużo rubaszności przy pierwszym spotkaniu z Konradem. Chyba, że był to celowy zabieg – Hanka stwarzała pozory, bo w gruncie rzeczy była subtelną osobowością.
Postać Konrada również intrygująca. Końcówka nadaje jej pełnego wymiaru. Nieźle rozegrane.
Zgłaszam do biblioteki!
Teraz coś, nad czym się głowię. Zakładam, że misją Konrada było nawrócenie pogan. Jego plan polegał na wywabieniu z lasu wiły i wystawieniu jej na niebezpieczeństwo. W tym celu zaaranżował intrygę z wybiciem bydła i skłócił chłopów z ich kobietami-niemowami. Wszystko w porządku. Ale nie do końca rozumiem, jak w to wszystko wpisuje się postać wiedźmy, jaka jest jej rola. Na przykład, w jakim celu Hanka dała Konradowi bukiet polnych kwiatów? Chciała, żeby nimi “uwiódł” złotowłosą?
Nie jestem pewien też, czy w doktrynie chrześcijańskiej jest miejsce na taki rodzaj “poświęcenia”, tzn. koncepcję “cel uświęca środki”. Moim zdaniem jest dokładnie odwrotnie. Co nie znaczy, że historycznie takie przypadki nie miały miejsca, wprost przeciwnie – teoria a praktyka to dwie różne rzeczy. :)
Skojarzyło mi się też z filmem “Milczenie” Scorsese.
Dziewczyna wzdrygnęła się na jego głos, znów ugięła nogi, jakby gotowa do ucieczki, ale po chwili przylgnęła do pobliskiego drzewa, jakby tuliła swego kochanka.
jakby, jakby…
i jak tylko fen nadchodził, zakładał buty i ruszał na szlak.
Nie jest tu fen zbyt naukowym określeniem?
Czekał, by uda przestały piec ze zmęczenia.
Mam wątpia. Mięśnie nieraz bolały, ale nigdy nie piekły.
Na początek marudzenia trochę, ale to tak dla równowagi, bo całość super. Czytało się misiowi lekko i z przyjemnością, chociaż horrorów nie lubi, a tak autor zakwalifikował swój tekst. Tytuł przyciągnął i miś nie żałuje. Takie horrory może czytać i nawet polubi.
Przeczytawszy.
Kuny na poddaszu, szanuję za realizm.
Nie godzi się zamieszkać pod jednym dachem bez ślubu, choćby i z dojrzałą kobietą, jednak decyzję podjął, gdy przypomniał sobie Baśkę stojącą z jego różańcem w ręku.
Ja bym przeredagował, zamysł jest jasnym, ale może na dwa zdania?
Ależ to jest świetne. Czyta się zupełnie płynnie, czuje się przyrodę, duszne chłopskie chaty i ponętne zjawy.
Gdybym się miał czepiać – Hanka po przeprowadzce od razu wyjawia całą tajemnicę. Może by jakoś bardziej dozować?
Patrzył szeroko otwartymi oczami, wodził wzrokiem po jej ciele, słońce mieniło się na jej skórze.
Jakoś te dwa zdania równorzędne mi tu nie pasują do siebie w takiej postaci.
Mam pytanie, czemu wiła dała się skusić na krowę, skoro wcześniej ich nie ruszały?
Drugie, przecież on tych chłopów zostawia na pewną śmierć z rąk Leszego, jeśli zrobią pogrom? Nie powinien zostać z nimi?
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Kokusie!
Tylko bieda została. – zarechotał smutno. Konrad słuchał z uwagą.
Niepotrzebna kropka.
“Wiara wymaga poświęceń”
Cudzysłów „”
Wow.
Czyli to bohater był tym złym.
A w każdym razie pozornie złym. Fanatykiem może? Tak odebrałem jego postać. Jako swoistego inkwizytora. Inkwizytora z podejściem iście makiawelistycznym, bezpośrednim. Arbitralnym. Z jednej strony misja Konrada jest częściowo szlachetna, z drugiej strony jest niszczycielem. Zabójcą inności, pogaństwa, które jako tako mu nie szkodzi.
No, dobre opko, Krokusie.
Zgodzę się z kronosem, że momentami traciło płynność, ale to nie zmienia faktu, że czytało się dobrze. ^^
I cyk, kliczek do biblio.
Pozdrawiam!
Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.
Cześć, drodzy czytelnicy!
Lecimy z odpowiedziami :)
GreSmo,
Kilka rzeczy poprawiłem, przy niektórych zostanę przy swoim – w każdym razie bardzo serdecznie dziękuję za łapankę!
Trochę mnie to zaskakuje, Konrad wcześniej szedł, mimo wszystko, o własnych siłąch? Aż tak go przewiało?
To trochę pozostałość po wersji sprzed cięć – chyba faktycznie zniknęło wrażenie wyczerpania Konrada, który miał już ledwo iść.
Gdybym się miał czepiać – Hanka po przeprowadzce od razu wyjawia całą tajemnicę. Może by jakoś bardziej dozować?
O, Panie! Limit był :P
Mam pytanie, czemu wiła dała się skusić na krowę, skoro wcześniej ich nie ruszały?
Tu muszę sprostować – złotowłosa nie była wiłą, tylko dziewonią. Konrad wcześniej był z nią w lesie po zmroku i przeżył (nawet całkiem miłe miał przeżycia) – wiła by go zabiła. Dziewonie opiekują się zwierzętami, w tym hodowlanymi, więc w chwili, gdy szła do Konrada, napotkała poranione zwierzęta i zwyczajnie się nad nimi pochyliła z troską. Chłopi widzieli to inaczej, więc naskoczyli na dziewczynę, ta wyszczerzyła zęby, bo myślała, że to właśnie oni krzywdzą krowy, no i poszło. Konrad zwyczajnie ją wrobił z zimną krwią.
Drugie, przecież on tych chłopów zostawia na pewną śmierć z rąk Leszego, jeśli zrobią pogrom? Nie powinien zostać z nimi?
Otóż to :) chciał nawrócić za wszelką cenę, wszystko zrobić według tego jak on, samozwańczy zbawiciel, wyobraża sobie wiarę. Dlatego uważa, że Hanka powinna znów być z Antkiem, choć już dawno ze sobą nie są i chyba się mało lubią. To co będzie dalej Konrada już nie obchodzi.
Ależ to jest świetne. Czyta się zupełnie płynnie, czuje się przyrodę, duszne chłopskie chaty i ponętne zjawy.
Dzięki serdeczne za wszystkie uwagi, a za powyższą ocenę szczególnie – bardzo mi zależało właśnie na tych dusznych chatach i przyrodzie, stąd takie słowa cieszą niezmiernie :) No i za kliczka dziękuję!
Kronosie,
Ciekawe, czy duchowni właśnie tak to odczuwają (bo był duchownym, tak?).
Z założenia raczej nie – celowałem raczej w samozwańczego zbawiciela, który za wszelką cenę chce zbawiać innych i mówić im w co i jak mają wierzyć. Ale kwestia kuszenia wśród duchownych może odbywać się podobnie – nie jestem w stanie określić :)
ale przecież wieśniacy też posiadali symbole chrześcijańskie, i chyba w tamtych czasach było to powszechne.
Gdy uciekali zapewne byli wierzącymi chrześcijanami, ale w dolinie poznali nowe życie i od wiary odeszli. Najbardziej trzymała się tego Hanka, stąd krzyż w chacie. Z kolei kapliczka była od lat zaniedbana.
Jednym słowem, ciekawa, przemyślana fabuła, z którą zapoznanie się sprawiło mi dużą satysfakcję.
Bardzo mnie to cieszy :)
Moim zdaniem, trochę nadużyłeś motywu z potknięciem się i upadkiem bohatera – zdarzyło miu się to trzy, albo cztery razy. Ale to drobiazgi.
Drobiazg, czy nie – zwrócę uwagę na przyszłość.
Hanka stwarzała pozory, bo w gruncie rzeczy była subtelną osobowością.
Przy pierwszym spotkaniu była harda, ale jak już poznała Konrada, otworzyła się na niego cała.
Zakładam, że misją Konrada było nawrócenie pogan. Jego plan polegał na wywabieniu z lasu wiły i wystawieniu jej na niebezpieczeństwo.
Tak, jak już napisałem GreSmo: Konrad wcześniej był z nią w lesie po zmroku i przeżył (nawet całkiem miłe miał przeżycia) – wiła by go zabiła. Dziewonie opiekują się zwierzętami, w tym hodowlanymi, więc w chwili, gdy szła do Konrada, napotkała poranione zwierzęta i zwyczajnie się nad nimi pochyliła z troską. Chłopi widzieli to inaczej, więc naskoczyli na dziewczynę, ta wyszczerzyła zęby, bo myślała, że to właśnie oni krzywdzą krowy, no i poszło. Konrad zwyczajnie ją wrobił z zimną krwią.
w jakim celu Hanka dała Konradowi bukiet polnych kwiatów? Chciała, żeby nimi “uwiódł” złotowłosą?
Wiedźma powiedziała, że nie wiadomo z kim ma do czynienia, ale pozwoliła zdecydować, czy chce tam wrócić – a tu już nie było wielkiej filozofii – jak idziesz wyrwać dziewczynę, to dajesz jej kwiatka. Żadne eliksiry i wywary, tylko proste gesty.
Wiedźma miała dopełnić kreacji Konrada – jest rozwódką, kobietą spragnioną bliskości, czy nawet przyjaźni. To wodzi chłopaka na pokuszenie, ostatecznie skutecznie, a mimo to Konrad twierdzi, że powinna być dalej z Antkiem. Hipokryta pełną gębą – taki miał być :)
Nie jestem pewien też, czy w doktrynie chrześcijańskiej jest miejsce na taki rodzaj “poświęcenia”, tzn. koncepcję “cel uświęca środki”. Moim zdaniem jest dokładnie odwrotnie.
Moim również, ale Konrad ma własną wizję chrześcijaństwa i nawracania ;)
Babolek poprawiony ;)
Bardzo Ci dziękuję za rozbudowany komentarz, bardzo się cieszę z odbioru tekstu :) za kliczka również dzięki!
Misiu,
Zapewne ze świecą szukać górala, który powie “fen”, choć z drugiej strony nie wiem, czy zbyt naukowe :) A uda nie raz mnie zapiekły na tatrzańskich szlakach ;)
Bardzo się cieszę, że było super – super jest zresztą sam fakt, że się Miś zjawił ;) z tym horrorem, to raczej nie mogę powiedzieć, że tekst nosi klasyczne znamiona horroru – trochę to życzeniowe :P
Dzięki z wizytę i komentarz!
Oidrin,
Miło Cię widzieć – prześliczne zdjęcie! Dziękuję!
Barb,
Babolki poprawione – dzięki!
Czyli to bohater był tym złym.
Bez wątpienia ;) zresztą widzę, że odebrałeś go tak, jak chciałem – cieszy mnie to. Samozwańczy inkwizytor-zbawiciel – tak właśnie bym go określił.
Fajnie, że się podobało! Dzięki za komentarz i kliczka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Och, jaki mizoginiczny bohater. Bo to zła kobieta była. A on, biedaczysko, bzykał w ramach ogromnego poświęcenia. Obrzydliwy hipokryta.
Ale klimat podhalański ładny. Acz mam wrażenie, że oni się tam odżywiają wyłącznie śliwowicą.
Trochę dziwne, że Konrad zawczasu wiedział, co trzeba włożyć do torby.
Babska logika rządzi!
Hej, hej
Pochwalę klimat i opisy. Już W piórkowych “Drzewach” pokazałeś, że taki styl ci pasuje, że potrafisz wiele z niego wycisnąć i umiejętnie wplatasz delikatną erotykę do opowiadań. Tutaj to wszystko potwierdzasz, zarówno dialogami, jak i opisem, czy to ludzi, czy przyrody.
Ale żeby nie było różowo i abyś na laurach nie spoczął, napiszę, że zachowanie głównego bohatera jest trochę… dziwne. Co najmniej. Z początku zachowuje się nieco jak głupek, a rozmowa z wiedźmą już zupełnie przedstawia go jako nieśmiałego chłopaka, który nie potrafi gadać z kobietą, a co dopiero zna się na tajemnicach lasu. Jasne, można mówić, że to świecki sługa kościelny (chyba że mnich lub ksiądz, a celibat ma w rzyci dla większego dobra), ale nie bardzo mi to wynikało z tekstu. Zatem większość tekstu sprawia wrażenie zagubionego, aby na koniec okazać się mordercą z żelazną siłą woli, który nie dość, że szlachtuje zwierzęta, to jeszcze morduje (pośrednio) dziewczynę, którą w sobie rozkochał i sprowadza masakrę na ileś tam kobiet. Nie chcę z tego robić deus ex machina, ale dysonans w przedstawieniu bohatera odczułem spory.
Poza tym jakoś nie wierzę, że tak na szybko i bez długich rozmyślań oraz śledztwa, wieśniacy zdecydowaliby się nagle zamordować swoje dziewonie. Nie dość, że to odpowiedzialność zbiorowa, to jeszcze puszczają wolno faceta, przez którego cała afera.
Dobra intryga, ale wolałbym mniej wprowadzenia z początku, a więcej jej rozwiązania na końcu.
Oczywiście, moje narzekania to subiektywna opinia, więc zobacz, czy komuś jeszcze to przeszkadza.
Pozdrawiam i klikam
Hejo Mam ten sam problem co Zanais. Czytało się super, ale im bliżej końca, tym częściej nie pasowały mi te momenty wspomniane w komentarzu powyżej. Do tego mój mózg nie mógł się pogodzić sam ze sobą, bo niby halny i ciupagi, a jednak lasy i jeziora. Nie mówię, że jezior i drzew nie ma w górach, ale myślę, że byłoby wygodniej, jakby ta przygoda rozgrywała się na Mazurach. Mimo to prawie trzydzieści tys. znaków, a ja zjadłem opowiadanie na raz. To coś znaczy :) fajnie że mogłem uczestniczyć w tej wyprawie:)
Oto, jak się kończy staropolska gościnność.;) Czułam od początku, że Konrad jest tym złym. Obstawiałam, że to morderca szukający azylu, ale wybrałeś ciekawszą opcję. Ogólnie, interesująca konstrukcja bohatera. Konrad postępuje podobnie jak ludzie, na których się mści. Mimo całego fanatyzmu, nie potrafi oprzeć się nawet wiedźmie.
Podobał mi się klimat tego opowiadania, otaczająca przyroda, krajobrazy, powoli rozwijająca się akcja. Zgodzę się z przedpiścami, że jeziora trochę ”zamotały”, wolałabym przeczytać więcej o wspinaniu się po górach. Jednak udało Ci się oddać atmosferę wioski odciętej od cywilizacji. Kiedy Konrad tam trafia, widać, że coś złego czai się w powietrzu.
Udane połączenie erotyki z atmosferą niepokoju, cały czas czekałam, kim okaże się dziewczyna. Dobrze też, że nie znamy całego charakteru Konrada od początku, dajesz tylko wskazówki. Podobało mi się też skupienie na szczegółach: kapliczka, krzyż, bolące mięśnie.
Trochę zbyt łatwo zabili jasnowłosą. Rozumiem, limit, ale zabrakło mi szczegółów. Jednak ogólnie satysfakcjonująca lektura.
Widzę, że masz już komplet nominacji bibliotecznych.
Cześć, Finklo!
Bohater z założenia właśnie taki miał być – hipokryta z krwi i kości. Miało być klimatycznie, więc cieszę się. Oprócz śliwowicy mają tam chleb i udziec :P A fakt, że wiedział co do torby włożyć jest w istocie dość dziwny – sztylety powinny być częścią ekwipunku, a nie jedynym ekwipunkiem :P postaram się to zmienić :)
Dzięki za wizytę i kliczka :)
Cześć, Zan!
To opowiadanie zaczynałem pisać chyba ze trzy razy, ale dopiero jak sobie uświadomiłem, że to powinno być napisane podobnie jak “Drzewa” to ruszyło. Fajnie, że podeszło :)
Lepsze wyjaśnienie bohatera to trochę ofiara cięć, a trochę faktycznie zaniedbanie. Miała to być osoba, która chce zrobić coś wielkiego, więc rusza w nieznane i strach go paraliżuje. Wiele rzeczy idzie nie po jego myśli, a wręcz sam zaczyna grzeszyć. Okazuje się słaby, ale w chwili, gdy zwietrzył okazję do odwrócenia sytuacji – nie waha się zabić, bądź co bądź, ukochaną. A na koniec hardo twierdzi, że to wszystko tak miało być.
Wieśniacy z kolei musieli działać szybko – córy lasu i leszy poznają, kto zrobił krzywdę ich siostrom, więc czy to była wiła, czy dziewonia – albo oni je, albo one ich.
Dzięki za komentarz, pochwały i marudzenie, bo to zawsze szersze spojrzenie na tekst :) No i za kliczka :)
Cześć, Vr!
Jak już Zanowi odpowiedziałem – patrz wyżej :) trochę wina cięć, trochę zaniedbania. Natomiast co do lasów i stawów/jezior, to się nie zgodzę, bo Podhale, to nie tylko Tatry, ale też sporo innych górek i dolinek całkowicie porośniętych lasami, z urokliwymi jeziorkami. A i w samych Tatrach da się schować przed nawałem turystów w pięknych lasach (choć tam raczej iglastych).
Cieszy mnie natomiast, że dobrze się czytało, choć z Konradem nie ma się co dalej wybierać na wyprawę – bo z niego kawał putina.
Dzięki za lekturę i komentarz!
Pozdrówka, czytelnicy!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Cześć, ANDO!
Cóż, Kondziu to hipokryta pełną gębą – trochę chciałem, żeby było wiadomo, że coś z nim nie tak, ale też żeby nie wyszło od razu – także cieszę się, że dobrze wyszło :)
Klimat miał być, więc też się cieszę. Kurczę, ja uwielbiam stawy wciśnięte w górskie doliny, czasami zarośnięte dookoła lasem, więc dla mnie wydały się naturalną częścią krajobrazu :)
Dziewonię zabili błyskawicznie, bo myśleli, że to wiła i trochę ich poniosło – w końcu myśleli, że zabiła im krowy.
No i fakt, że przy cięciach trochę szczegółów pouciekało.
Dzięki za wizytę i komentarz – faktycznie, chyba mam już wszystkie kliczki :)
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Podzielam większość uwag Zanaisa. Fajnie się czytało, ale nagłe ,,zeźlenie” Konrada było dla mnie lekkim szokiem. W sumie dopiero teraz, po drugiej lekturze i zapoznaniu się z innymi komentarzami, dostrzegam w nim postać negatywną.
Natomiast bardzo mi się podobało to, jak odmalowałeś te górskie krajobrazy. W Tatrach rzadko mam okazję bywać, więc dziękuję ci za przypomnienie mi tego pięknego zakątka Polski. :)
,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."
Krokusie,
ja niestety również mam pewne zarzuty co do przedstawienia zachowania głównego bohatera. Suspens jest potrzebny, ale przez cały tekst Konrada przedstawiałeś Konrada jako zwykłego prostaczka, który krzyżyk i różaniec traktuje jako amulet na szczęście – kiedy więc okazuje się być fanatykiem z poczuciem świętej misji, doświadczyłem sporego dysonansu. Rozumiem, że jego zamiarem było nawracanie mieszkańców tej wioski, tylko że aż do końca nie ma w tym tekście wyraźnej sugestii, że tak jest w istocie – chłopak zachowuje się, jakby nie miał żadnego problemu z faktem, że mężczyźni wiążą się z dziewoniami, a po samozwańczym misjonarzu spodziewałbym się raczej, że przynajmniej będzie próbował ich jakoś pouczać, wskazać że popełniają grzech. Koleś mógłby przynajmniej się oburzyć, ale zamiast w pierwszej kolejności sięga po prowokację i morderstwo. Dziwne to, dość niewiarygodne i powiedziałbym, że mało skuteczne. W jaki sposób to co się stało miałoby nakłonić mężczyzn do przejścia na chrześcijaństwo?
Poza tym tekst, mimo kilku zgrzytów, czytało mi się całkiem przyjemnie i płynnie, podobał mi się bardzo słowiański klimat, zgrabne opisy i naturalne dialogi. Ze wszystkim postaci najbardziej polubiłem Hankę, choć jej rola w całej historii wydaje mi się trochę mała w stosunku do tego, ile miejsca jej poświęcasz – trochę szkoda, że nie znalazłeś dla niej zastosowania w finale.
Pozdrawiam :)
Cześć, SNDWLKR i Michalovic!
Wasze zarzuty się pokrywają, więc w tej kwestii odpowiem wspólnie. To osoba, która chce narzucać swoją wiarę, jednocześnie sama nie stosująca się do jej zasad. Do tego nie potrafi jasno wyrażać swoich myśli, bo zwyczajnie się boi. Jest na obcym terenie, przy postawnym Antku, albo onieśmielającej go Hance. Bawi się w podchody np. z krzyżem na kapliczce. Oburzenie na swój sposób wyraża, gdy dowiaduje się, że Hanka i Antek są małżeństwem. Za każdym razem, gdy ma okazję, by się oburzyć jest już po wydarzeniach, które w jakiś sposób go w tym blokują. Kreacja tego bohatera nie poszła tak jak trzeba, bo, jak widać powyżej, nie tylko Wy macie z tym problem. Trochę Konrad padł ofiarą cięć, ale nadal jestem przekonany, że sam w sobie jest taki, jaki miał być.
W jaki sposób to co się stało miałoby nakłonić mężczyzn do przejścia na chrześcijaństwo?
To jest pytanie racjonalne, na które Konrad nie odpowie. Jest współcześnie wielu ludzi, których to pytanie nie obchodzi, a jednak nawracają innych, poprzez zaprowadzenie własnego porządku za wszelką cenę. I to jest właśnie Konrad, jakiego chciałem stworzyć.
A co do reszty:
SNDWLKR – ja również rzadko w Tatry jeżdżę, a są mi bardzo bliskie, stąd historia właśnie z Podhala. Cieszę się, że to wyszło dobrze :)
Michalovic – bardzo się cieszę z opinii, klimat był sednem, a budować go chciałem właśnie poprzez dialogi i opisy. Hanka miała wcześniej trochę więcej miejsca, zresztą na równi z Baśką Wojdynową, ale trzeba było ciąć :P
Dziękuję Wam serdecznie za lekturę i komentarze – biorę uwagi do serca, a z pozytywów bardzo się cieszę!
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
No niestety nie wciągnął mnie ten tekst. Może przez to, że już sporo podobnych przeczytałem. Nie wiem, czegoś mi tu brakuje, żeby być w pełni usatysfakcjonowanym.
To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...
I witam drugiego Jurka! :P myślałem, że mój tekst zaginął pod stosem innych baźniowych tekstów – stąd mały spam w wątku konkursowym ;)
No trudno, taki los piszących, że nie zawsze się trafi w gusta, a czasem coś się skaszani.
Może przez to, że już sporo podobnych przeczytałem.
Klasyk :D ja oczywiście byłem przekonany, że będzie oryginalnie :P
Dzięki za wizytę i komentarz :)
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Całkiem intrygująca lektura. Kreacja Konrada w końcu przygnębiająca: w imię religii wywiódł na śmierć istotę, którą w sobie rozkochał, wyrżnął niczemu niewinne bydło, może nawet sprowokował rzeź w wiosce, zrujnował mieszkańców do takiego stopnia, że ci, którzy przeżyją, zapewne będą zmuszeni udać się na tułaczkę, do wiary z pewnością nikogo nie zbliżył. Sam poniósł osobistą porażkę, naruszył swoje zasady moralne, aby uwieść dziewonię. I tego wszystkiego, sądząc po epilogu, nie widzi, zdaje mu się, jakoby odniósł sukces ewangelizacyjny. Przykro pomyśleć, że nie on tu jest elementem fantastycznym i w realnym życiu, nawet w górach, spotyka się osoby o podobnie spaczonym pojęciu wiary (stokroć wolałbym dziewonię, a nawet wiłę). Muszę się jednak zgodzić, że w stosunku do tego, jakim indywiduum się ostatecznie okazuje, przez większą część tekstu zdaje się zbyt niepewny, zbyt nieśmiały; wydaje się nie wiedzieć, czego właściwie chce.
Z pewnością podoba mi się, jak udało Ci się oddać klimat Podhala – choć może już mniej Podhala realnego, więcej takiego, jakim chcielibyśmy je widzieć w starych opowieściach, wśród turystycznego romantyzmu. Zastanawiam się, jakie miejsce mogło Cię konkretnie zainspirować do stworzenia tego opisu: w Tatrach nie ma dolin śródgórskich umożliwiających całoroczne zamieszkanie i uprawę roli, może prędzej niektóre doliny podchodzące od południa pod Gorce, ale jakby odleglejsze i dziksze…
Do Biblioteki nie zgłaszam, ponieważ masz już komplet. Pozdrawiam i życzę wielu wspaniałych przygód górskich!
Cześć, Ślimaku!
Kreacja Konrada roztrząsana już wcześniej, jak widać nie wyszła tak jak trzeba, co wezmę sobie do serca. Nie mniej jednak odczytałeś obraz chłopaka dokładnie tak jak chciałem, i zgodzę się, że to niestety wątek bardzo niefantastyczny. Rzekłbym, że w tekście wyrzuciłem z siebie nieco frustracji w tych kwestiach.
W klimat Podhala celowałem, a faktycznie jest to raczej ta wyidealizowana, romantyczna strona. Niestety muszę Cię zmartwić, bo nie inspirowałem się żadną realną doliną, ale rzeczywiście nie miałem na myśli samych Tatr, a raczej zagubioną między górami dolinę nieco bardziej na północ.
Pozdrawiam i życzę wielu wspaniałych przygód górskich!
Jest to bardzo miłe życzenie, jednocześnie tak obecnie nierealne, że aż żal. Nawet nie wiesz, jak tęsknię za tatrzańskim wiatrem, deszczem i słońcem.
Dziękuję za wizytę i komentarz :)
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Cześć, Krokusie!
Bardzo dobrze mi się to czytało, aż zatęskniłam za górami. Klimat gór jest, napięcie jest, a plan Konrada zaskoczył mnie bardzo. Z lektury wybiły mnie tylko “denat” i “wypierdala” – nie pasowały mi do reszty stylizacji, chociaż może się nie znam i ten wulgaryzm jest starszy/bardziej ludowy niż mi się zdawało. Jeszcze coś podobnego w tekście chyba było, ale już nie mogę znaleźć.
Jestem natomiast gotowa bronić przemiany Konrada. Potrafię sobie wyobrazić taką konstrukcję osobowości: kogoś, kto czuje się bardzo nieadekwatny i nieśmiały wobec kobiet, których bardzo pragnie, co rodzi zawiść i chęć karania.Dalej wystarczy sobie to zracjonalizować/usprawiedliwić religijnie i cyk, morderczy fanatyk gotowy. To przyblokowanie w żywym kontakcie nijak się nie kłóci z możliwością snucia fantazji i podjęcia przygotowań. Obrzydliwe, ale w miarę wiarygodne.
Świetne opowiadanie :)
„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”
Wpadam z komentarzem, wiem, że trochę późno, ale miałam ostatnio chaos :P No więc opowiadanie podobało mi się, ma swój specyficzny klimat małej górskiej wioski. Groza realizowała się tu pod postacią pozornie niewinnej rusałki, co jest na swój sposób niepokojące. Końcówka mnie mocno zaskoczyła.
Stylizacja w opowiadaniu wypadła ciekawie, podobnie jak niektóre opisy. Ta stylizacja pozwoliła poczuć "słowiańskość”, a wybór takich a nie innych postaci sprawił, że tekst jest wyrazisty, bo i bohaterowie są wyraziści. Całość mnie wciągnęła. Rusałka, wiedźma oraz leśna kapliczka przyniosły mi na myśl skojarzenie z Baśnią o wężowym sercu.
Cześć, Anoia!
Bardzo dobrze mi się to czytało, aż zatęskniłam za górami.
Ja też :(
Z lektury wybiły mnie tylko “denat” i “wypierdala”
O, nie wiem, czy zmienię, ale o “denacie” nie pomyślałem, a może faktycznie warto. To drugie wydaje mi się ponadczasowe ;) Sam tekst zresztą wciąż może dziać się nawet na początku XX wieku.
Jestem natomiast gotowa bronić przemiany Konrada.
Opisałaś tę przemianę właśnie tak, jak ją widzę, ale wydaje mi się w tym wszystkim, że za mało wyszło z samego tekstu. Taki w każdym razie wyciągam wniosek z powyższych komentarzy. Cieszy mnie jednak niezmiernie, że wyłuskałaś właśnie taki obraz gnojka, jaki miałem przy pisaniu.
Bardzo Ci dziękuję za wizytę i komentarz!
Ho, ho! Jest i Sonata!
Wpadam z komentarzem, wiem, że trochę późno, ale miałam ostatnio chaos :P
Miałaś pilną pracę nad tekstem :D a poza tym nie uważam, byś wpadała późno :)
O klimat walczyłem, włożyłem tu też trochę mojej tęsknoty za górskimi wędrówkami, cieszy mnie niezmiernie, że się podobało :) groza to nie moja mocna strona, więc nawet jeśli była raczej niepewnością, to dla mnie już plus :P a zaskoczenie na koniec zamierzone :)
Rusałka, wiedźma oraz leśna kapliczka przyniosły mi na myśl skojarzenie z Baśnią o wężowym sercu.
To już drugi mój tekst, pod którym pojawia się takie skojarzenie. Bardzo mnie to cieszy, bo ta książka zajmuje szczególne miejsce w mym pisarsko-czytelniczym sercu i bez wątpienia wpłynęła na to jak chcę pisać. Dziękuję!
Tak samo jak dziękuję za owocną betę, ponowną wizytę i komentarz!
Pozdrówka, Drogie Panie!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Dobry klimacik, fajnie przedstawione Podhale. Tekst mi się podobał, wciągnął, czytało się bardzo dobrze.
Ale pomarudzić trochę muszę ;) Bo ciutkę mi się postać Konrada nie spina. Domyślam się, że to nie duchowny, ale raczej samozwańczy apostoł i fanatyk. Fanatyk, bo szedł tam w określonym celu, torbę przygotował, ukrył w lesie, więc musiał mieć jakieś scenariusze opracowane. Ale jednocześnie sprawia wrażenie chwiejnego, trochę safandułowatego. Tego fanatyzmu nie widać, przeciwnie na kuszenie to on jest dość podatny ;) Wstrętu do dziewoni też raczej nie czuł ;) Właściwie jest w opku tylko jeden moment, w którym dajesz czytelnikowi do zrozumienia, że Konrad coś ukrywa, gdy przed wypiciem wódki, martwi się, żeby mu języka nie rozwiązała.
Zastanawiam się też, czemu fanatyk tak wiedźmę po prostu zostawił. Już samo posądzenie o czary powinno mu czerwone światełko w głowie zapalić. A tu nic. I przez to postać Hanki, bardzo barwna i pięknie opisana, wygląda na dodaną trochę na doczepkę.
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Cześć, Irko!
Dobry klimacik, fajnie przedstawione Podhale. Tekst mi się podobał, wciągnął, czytało się bardzo dobrze.
No i super :D
Ale pomarudzić trochę muszę ;)
Nie śmiałbym odbierać Ci tej przyjemności :D
Tak, Konrad to raczej samozwańczy fanatyk, ale też gość, którego zasady przegrywają z właściwym życiem. Może był wychowywany w obrzydzeniu do miłości cielesnej, ale teraz nie potrafi jej się oprzeć? Na pewno się boi, bo jest na nie swoim terenie i myślę, że to najbardziej go przerosło. Taki był zamysł, ale nie tylko po Twojej opinii widzę, że nie do końca wszystko wyszło :/
A Hanka wiedźmą była jedynie umownie – czarów nie odstawiała, a była jedyną osobą, która w domu miała krzyż. Dlatego wykorzystuje ją, ale zostawia w spokoju, uważając, że powinna wrócić do Antka.
Dziękuję Ci za lekturę i komentarz, pozostaje mi wyciągnąć wnioski i następnym razem lepiej wszystko umotywować :)
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Krokusie, urzekłeś mnie stworzonym klimatem, obrazem górskich lasów i jezior, tudzież zamieszkujących je istot.
Natomiast nie spodobał mi się Konrad, bo nie lubię gdy ktoś w nowym miejscu zachowuje się jak bez mała wiejski głupek, a w głowie ma własny plan, według którego konsekwentnie postępuje. Z ufnością przyjęty przez społeczność doliny lekceważy miejscowe obyczaje i dąży do zaprowadzenia własnego porządku. Powtórzę – nie cierpię osobników, którzy lepiej wiedzą, jak powinni żyć inni.
Mimo wkurzających mnie wątków opowiadanie czytało się świetnie i mam nadzieję, że zostanie mi w pamięci na dłużej.
Dlatego skusiło już nie jednego… → Dlatego skusiło już niejednego…
Podstawił Konradowi bukłak z wodą do ust, ten przechylił naczynie, a woda wyciekła bokiem, mocząc poły płaszcza. → Mam wrażenie, że woda wyciekająca z ust zmoczyłaby pierwej górną część płaszcza, spływając na pierś, a nie poły, które są płaszcza dolnym fragmentem, zwłaszcza że Konrad klęczał i albo przygniatał poły kolanami, albo poły były rozsunięte na boki.
…a do męskich spraw nosa nie wtrąca… → Czy nos można wtrącać?
A może miało być: …a do męskich spraw nosa nie wsadza… Lub: …a do męskich spraw się nie wtrąca…
Gdy przyjrzał się upiętym w warkocz włosom… → Gdy przyjrzał się splecionym w warkocz włosom…
Warkocze się plecie; splecione można potem upiąć na różne sposoby.
Jak jest naprawdę, nie wiem. – Westchnęła głośno. → Jak jest naprawdę, nie wiem – westchnęła głośno.
Zajrzyj do listy czasowników dla didaskaliów dialogowych.
Chwycił rozrzucone ubrania. → Chwycił rozrzucone ubranie.
Miał jedno ubranie – to, które zdjął nim wszedł do wody.
…opanował swój oddech. → Zbędny zaimek – czy opanowałby cudzy oddech?
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Cześć, Reg!
Bardzo się cieszę, że udało mi się urzeknąć :) góry uwielbiam, więc starałem się włożyć w tekst trochę tej miłości.
Ja również nie cierpię osób, które lepiej wiedzą jak mam żyć, stąd zrodził się pomysł na opowiadanie i postać Konrada.
Mimo wkurzających mnie wątków opowiadanie czytało się świetnie i mam nadzieję, że zostanie mi w pamięci na dłużej.
Byłoby mi bardzo miło :)
Mam wrażenie, że woda wyciekająca z ust zmoczyłaby pierwej górną część płaszcza, spływając na pierś, a nie poły, które są płaszcza dolnym fragmentem, zwłaszcza że Konrad klęczał i albo przygniatał poły kolanami, albo poły były rozsunięte na boki.
A ja mam wrażenie, że już mi kiedyś tłumaczyłaś, co to są poły i, jak widać, oporna ma mózgownica, a Twój trud… cóż… wzbraniam się napisać, że “daremny”, bo coś tam w głowie zostaje, ale… biję się w pierś!
Oczywiście poprawki wprowadzone, serdecznie za nie dziękuję!
Dzięki też za lekturę i komentarz!
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Urzekłeś, Krokusie, prawdziwie urzekłeś i cieszę się, że podzieliłeś się uczuciem do gór.
A ja mam wrażenie, że już mi kiedyś tłumaczyłaś, co to są poły i, jak widać, oporna ma mózgownica, a Twój trud… cóż… wzbraniam się napisać, że “daremny”, bo coś tam w głowie zostaje, ale…
Krokusie, nie wmawiaj mózgownicy, że jest oporna. Nawet jeśli zdarzy mi się jeszcze kiedyś wypowiedzieć w sprawie pół, nie będzie w tym nic daremnego. ;)
Serdeczności.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Zaczęło się obiecująco, bo klimat, który tu stworzyłeś działał na wyobraźnię. Językowo jest sprawnie, opisy wciągają i zaciekawiają.
Fabularnie jednak zauważam sporo dziur, które im dalej w las, tym mocniej doskwierają i utrudniają zrozumienie clou tekstu. Podejrzewam, że zadziałał tu efekt skracania do esencji, żeby wpasować się w limit. Główne problemy to: trochę zbyt szybka przemiana bohatera z naiwniaka (pozornego?) w tego złego, interakcje z Hanką i dziewczyną niezbyt łączące się w logiczną całość, wreszcie to jak szybko obcemu udaje się przekonać miejscowych do swojej racji… Czuję, że pełna wersja tej historii wiele by tu rozjaśniła. Ale czytałam z zainteresowaniem, więc i ta coś w sobie ma.
Dziękuję za udział w konkursie i pozdrawiam!
Cześć błyskawiczna jurorko Oidrin!
Cieszy mnie odczuwany klimat, w opisy włożyłem trochę tęsknoty do gór, więc ta pochwała cieszy podwójnie :)
Cięcie było istnym horrorem, było mieszanie kolejnością scen itp. i gdzieś możliwe, że uleciały detale, które pomogłyby tekstowi lepiej wybrzmieć, szczególnie postaci Konrada. Ogólnie zarzuty się powtarzają, więc wiadomo na co zwrócić następnym razem uwagę.
Niemniej jednak cieszy mnie, że historia zainteresowała :)
Dzięki za ponowną wizytę i komentarz!
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Opowiadanie stoi klimatem. Najpierw skutecznie udało Ci się sprzedać nastrój groźnej, wręcz śmiertelnie niebezpiecznej, wyprawy. Potem napięcie opada, ale udały się te niespieszne sceny w wiejskiej chacie. Widać, że celowałeś w słowiańskości i według mnie nie chybiłeś.
Podoba mi się relacja głównego bohatera z Hanką. Postawa kobiety wydaje się fatalistyczna, jakby od początku wiedziała, że młodzik da się omotać i wykorzystać. Jego spotkania ze złotowłosą to chyba najważniejszy punkt opowiadania i nie da się ukryć, że masz dryg do tworzenia tego typu rzeczy. Czy bierność Konrada irytuje? Może odrobinę, no ale kto nigdy nie był młody… Itp.
Zdecydowanie udany tekst.
Aha, czy słusznie doszukuję się w tym opowiadaniu inspiracji powieścią ,,Kocham cię Lilith" Radka Raka?
Pozdrawiam!
Cześć, Adamie!
Tak, słowiański klimat był celem i super, że tak to odczułeś :)
Hanka chciałaby kogoś do bliższej, nawet przyjacielskiej relacji, ale nie łudzi się, jak się sprawy potoczą – za dużo już widziała.
spotkania ze złotowłosą to chyba najważniejszy punkt opowiadania i nie da się ukryć, że masz dryg do tworzenia tego typu rzeczy.
O, dzięki serdeczne!
Czy bierność Konrada irytuje? Może odrobinę, no ale kto nigdy nie był młody… Itp.
To bez wątpienia największa wada opowiadania, choć fakt – chłopak jest młody, ale też jest fanatykiem, który nie dźwiga własnych przekonań.
Aha, czy słusznie doszukuję się w tym opowiadaniu inspiracji powieścią ,,Kocham cię Lilith" Radka Raka?
Najwięcej jest we mnie “Baśni o wężowym sercu”, a “Kocham cię Lilith” jest dopiero w kolejce do czytania – ale jeśli takie klimaty kojarzą Ci się z tą książką, to muszę ją przesunąć lekko do przodu.
Dzięki za wizytę i miłe słowa!
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Podobało mi się: Super pomysł. Dla kogoś kto ma w miarę świeży obraz Podhala – obraz barwny ale nie pstrokaty.
Nie podobało mi się: Trochę przekombinowany zwrot akcji w zakończeniu. Nie do końca mi się do układa logistycznie.
Niemniej, bardzo dobry tekst i przedstawienie gór.
Gratuluję i pozdrawiam!
Cześć, Olgierdzie!
Cieszę się, że coś się podobało, a cóż… musiało być też coś, co się nie spodobało ;)
Podhale to bardzo fajny region, a mnie się mocno tęskni za Taterkami :(
Dzięki za wizytę i komentarz,
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Nie zrozumiałam zakończenia, ale czytało się przyjemnie :)
Przynoszę radość :)
Cześć, Anet!
Radość przyniesiona, nawet jeśli było trochę niezrozumienia :) Kondziu wszystkich wkręcił, bo na siłę chciał ich nawrócić, a że przy tym sam zgrzeszył… przeca to w dobrej wierze było!
Dziękuję za wizytę i komentarz!
Pozdrówka i do zobaczenia!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej, baco!
Dobre opko. Skojarzeniowo – znów Radek Rak i znów “Baśń…”, ale to dobrze. Ten sznyt mi się właśnie u Ciebie podoba.
Fajny klimat Podhala, choć oczywiście nieco romantyczny, jak to Ślimak ujął. Mnie jednak kupił.
Z kronosem z kolei zgodzę się, że najjaśniej świeci postać Hanki i jej relacja z Konradem. Tutaj też najmocniej odczułem inspirację “Baśnią…”. Podkreślam – inspirację, nie kalkę (czasem zarzucam tekstom to drugie). Bardzo podobało mi się, jak Hankę skonstruowałeś i jaką przypisałeś jej rolę.
Na plus także złotowłosa i jej niema, stopniowo coraz bliższa więź z Konradem, a także długo utrzymująca się niepewność co do tego, czy jest dziewonią, czy jednak wiłą. Dobry zabieg.
Chwaliłbym także plot twist, gdyby nie podnoszone już przed poprzedników wątpliwości względem przedstawienia Konrada. Owszem, powtarza się kwestia modlitwy i różańca, ale to nieco za mało. Wiem, że winowajcą jest bezlitosny limit. Mimo wszystko chyba dałoby się tu i ówdzie poprzycinać, by w zamian nieco lepiej pokazać głównego prota/antagonistę.
Ode mnie chyba tyle. Ogólnie Twój tekst bardzo mi się podobał. Ma swoje wady, ale kupił mnie klimatem i paroma innymi, wyróżnionymi powyżej elementami.
Z pozdrowieniami,
fmsduval
"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf
Hej, Fms’ie Juhasie!
Dobre opko. Skojarzeniowo – znów Radek Rak i znów “Baśń…”, ale to dobrze. Ten sznyt mi się właśnie u Ciebie podoba.
Duży to dla mnie komplement!
Jest tu kilka rzeczy, które nie wyszły jak miały wyjść, limit miał w tym swój udział, ale myślę, że ponad wszystko liczyły się umiejętności XP
Ale cieszy mnie, że jest tych kilka rzeczy, które Ci się spodobały – aktualnie żyję bardziej tęsknotą za górami, niż wycieczkami po nich, a pisanie pomogło trochę tej tęsknoty wyrzucić. Dobrze, że nie wyszła grafomania :)
Dzięki za wizytę i komentarz, haj!
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
