Paradiseja

Mrok, to wła­śnie widzę. Nic in­ne­go tylko mrok. Bez na­dziei i sensu, bo w głębi mej duszy nie ma choć­by cie­nia życia, nawet nie ma­ja­czy w od­da­li wspo­mnie­nie daw­ne­go szczę­ścia i sensu ist­nie­nia. Wciąż szu­kam, lecz szan­se są nikłe. Cze­kam więc i bacz­nie ob­ser­wu­ję, być może w końcu do­strze­gę cho­ciaż iskier­kę tego czego szu­kam. Ból to­wa­rzy­szy mi stale, już nie pa­mię­tam dni kiedy go nie było. Je­stem jak ro­śli­na, mam dobre pod­ło­że i wodę by ro­snąć, ale bra­ku­je mi świa­tła, bez któ­re­go nie zaj­dzie fo­to­syn­te­za i w końcu zgni­ję, jak cho­ler­na ro­śli­na bez słoń­ca zgni­ję. We­ge­tu­ję i umie­ram i tak w kółko, by w końcu za­znać osta­tecz­ne­go cier­pie­nia w pie­kle tam gdzie moje miej­sce. I tak każ­de­go dnia, moja eg­zy­sten­cja to wizja pie­kiel­ne­go bytu, który tonie w od­mę­tach wła­sne­go prze­kleń­stwa. Już w dzie­ciń­stwie mó­wio­no mi, że jest coś ze mną nie tak. Ze­spół braku od­czu­wa­nia emo­cji, tak zwana an­he­do­nia, która mi to­wa­rzy­szy w każ­dym mo­men­cie mo­je­go życia, spra­wia, że moje ist­nie­nie przez lata po­grą­ża­ło się coraz bar­dziej w ni­co­ści. To wtedy nie miało dla mnie zna­cze­nia. Li­czy­ło się tylko to, by wszyst­ko szło po mojej myśli. I tak było, ze sto­ic­kim spo­ko­jem uda­wa­ło mi się osią­gać każdy cel, każdą po­trze­bę, czy choć­by za­chcian­kę. Moja sieć kłamstw i nie­zli­czo­nych or­dy­nar­nych po­my­słów były nie­skoń­cze­nie skom­pli­ko­wa­ne i skrzęt­nie prze­my­śla­ne, jed­nak nigdy nikt nie od­krył, kto stał za ha­nieb­ny­mi uczyn­ka­mi. Świat, w któ­rym przy­szło mi żyć, stał się tylko nie­wia­ry­god­nie sku­tecz­nym uła­twie­niem dla mojej nie­skoń­cze­nie ze­psu­tej duszy. Ilu­zja szczę­ścia stwo­rzo­na prze­ze mnie tylko utwier­dza­ła mnie we wła­ści­wej dro­dze dzia­ła­nia. Nisz­cze­nie war­to­ści mo­ral­nych nie wpły­wa­ło na rów­no­wa­gę mo­je­go su­mie­nia, brak em­pa­tii i wszel­kie­go ro­dza­ju emo­cji zwłasz­cza współ­czu­cia, za­sad­ni­czo na­pę­dza­ło mnie do dzia­ła­nia.

Czasy, w któ­rych mojej eg­zy­sten­cji przy­szło funk­cjo­no­wać nie są przy­go­to­wa­ne na ta­kich jak ja, a ra­czej Sys­tem Prawa An­ty­agre­syw­ne­go nie może wy­ła­pać ludzi o po­dob­nej przy­pa­dło­ści do mojej. Brak od­czu­wa­nia emo­cji po­wo­du­je brak wzro­stu po­zio­mu agre­sji i stre­su pod­czas wy­ko­ny­wa­nia rze­czy nie­le­gal­nych, za­bro­nio­nych, ka­ral­nych. W na­sto­let­nim życiu do­ko­na­nie kra­dzie­ży, zro­bie­nie komuś nie­przy­jem­ne­go żartu czy sto­so­wa­nie uży­wek były dla mnie jak pa­ko­wa­nie ple­ca­ka do szko­ły, zwy­kła czyn­ność kom­plet­nie nie wy­ma­ga­ją­ca an­ga­żo­wa­nia emo­cji. A stwo­rzo­ny sys­tem zu­peł­nie nic nie wy­ła­py­wał, jakby mnie nie wi­dział.

***

Sys­tem stwo­rzo­ny przez ludzi dla ludzi, prze­wi­du­je po­przez wsz­cze­pio­ne pod skórę mi­kro­chi­py mo­ni­to­ro­wa­nie wszyst­kich ludzi i ich po­zio­mu hor­mo­nów, zwłasz­cza kor­ty­zo­lu, który od­po­wia­da za po­ziom stre­su oraz te­sto­ste­ro­nu, któ­re­go wzrost bez­po­śred­nio wiąże się z po­ja­wie­niem się za­cho­wań agre­syw­nych. Sys­tem od po­cząt­ku dzia­łał zgod­nie ze swo­imi za­ło­że­nia­mi, można po­wie­dzieć, że dzia­łał aż za do­brze. Wy­ła­py­wał każde wzmo­żo­ne od­czu­wa­nie ne­ga­tyw­nych emo­cji, co wią­za­ło się ze spraw­dza­niem i za­trzy­my­wa­niem osób, które nie do­ko­na­ły żad­ne­go prze­stęp­stwa w zna­cze­niu fi­zycz­nym. Prze­stęp­stwem było już to, że od­czu­wa­li złość, za­wiść czy cho­ciaż­by prze­ży­wa­li ja­kieś nie­po­wo­dze­nie, z któ­rym nie mogli się po­go­dzić. Z góry na­rzu­co­ny przez wła­dze sys­tem miał za za­da­nie wy­klu­czyć wszyst­kie agre­syw­ne za­cho­wa­nia, by nie do­pu­ścić do ja­kich­kol­wiek zbrod­ni w na­stęp­stwie od­czu­wa­nej na­ra­sta­ją­cej agre­sji. Ge­ne­za po­wsta­nia sys­te­mu sięga jesz­cze cza­sów wojny sprzed stu pięć­dzie­się­ciu lat, kiedy to Rosja na­pa­dła na Ukra­inę, świat pa­trzył na po­wol­ną za­gła­dę nie­win­nych istot, a w tym cza­sie za ple­ca­mi wszyst­kich naj­więk­sze mo­car­stwa ukła­da­ły się z na­jeźdź­cą, tak by nie stra­cić za wiele. Na po­cząt­ku ofi­cjal­nie wszy­scy po­tę­pia­li kon­flikt zbroj­ny, co było oczy­wi­sto­ścią, jed­nak dal­sze dzia­ła­nia po­ka­za­ły jak bar­dzo świat zbli­żył się do upad­ku mo­ral­ne­go. Na po­cząt­ku wojna wy­glą­da­ła nie­po­zor­nie i sku­pio­na była tylko w jed­nym miej­scu, z cza­sem wy­szły na jaw praw­dzi­we za­mia­ry Rosji. Nie tylko Ukra­ina stała się celem ich na­pa­ści, kiedy skoń­czy­li z po­ka­zów­ką i wal­ka­mi na­ziem­ny­mi, roz­po­czę­ło się praw­dzi­we pie­kło. Wy­star­czy­ło kilka na­lo­tów i zrzu­ce­nie ato­mó­wek, by zrów­nać Ukra­inę z zie­mią, ale przed­tem jesz­cze prze­te­sto­wa­li naj­now­szą tech­no­lo­gicz­nie broń, która spra­wi­ła, że ty­sią­ce ludzi umie­ra­ły w po­wol­nych mę­czar­niach. Z po­cząt­ku pod przy­kryw­ką nie­udol­nych dzia­łań wo­jen­nych chcie­li wy­ba­dać sy­tu­ację, które pań­stwa opo­wie­dzą się za, a które prze­ciw­ko nim. Gdy nie było so­jusz­ni­ków, roz­po­czę­li ko­lej­ny etap dzia­łań z nową bro­nią, któ­rej świat nie wi­dział. Było to wy­star­cza­ją­cym do­wo­dem na to, że Rosja nie żar­tu­je. Fran­cja i Niem­cy po­ta­jem­nie przy­stą­pi­ły do wspól­nej gra­bie­ży i wy­bra­ły sobie zie­mie, które chcie­li przy­łą­czyć do swo­ich te­ry­to­riów. W za­sa­dzie trzy kraje ro­ze­bra­ły całą Eu­ro­pę i Afry­kę, wy­star­czy­ło po­rząd­nie prze­stra­szyć lud­ność, by móc uzy­skać po­tul­ność wśród nawet du­żych państw. Chiny z po­cząt­ku po­zo­sta­jąc neu­tral­ne w końcu wy­ra­zi­ły chęć po­sia­da­nia resz­ty ziem kra­jów azja­tyc­kich oraz czę­ści Afry­ki, lecz otrzy­ma­ły tylko zgodę na otrzy­ma­nie ziem w ob­rę­bie Azji. Na­to­miast po­zo­sta­łe rosz­cze­nia zo­sta­ły naj­zwy­czaj­niej w świe­cie wy­śmia­ne, a zrów­nu­jąc z zie­mią, a ra­czej z wodą całą Oki­na­wę, ja­poń­ską wyspę, na któ­rej za­le­ża­ło Chi­nom, agre­sor po­ka­zał im miej­sce w sze­re­gu. Oki­na­wa prze­sta­ła ist­nieć, a razem z nią mi­lio­ny nie­win­nych cy­wi­lów, co dało do my­śle­nia wszyst­kim pań­stwom na ziem­skim glo­bie. W całej tej woj­nie Stany z po­cząt­ku nio­są­ce pomoc hu­ma­ni­tar­ną, z cza­sem po­zo­sta­ły głu­che na wo­ła­nia o ra­tu­nek, co wy­ja­śni­ło się po la­tach, gdy pod skrzy­dła ich te­ry­to­riów tra­fi­ły naj­bar­dziej stra­te­gicz­ne wyspy na Atlan­ty­ku i Oce­anie Spo­koj­nym oraz cała Au­stra­lia i Oce­ania. Po­przez wie­lo­let­nie wojny i re­pre­sje spo­łe­czeń­stwo zu­bo­ża­ło na tyle, że po­dział klas stał się nie­zwy­kle wy­raź­ny. Każdy pró­bo­wał szu­kać szczę­ścia i moż­li­wo­ści zna­le­zie­nia do­brej pracy gdzie się tylko dało, jed­nak ze wzglę­du na stan po­wo­jen­ny i nowe po­dzia­ły te­ry­to­rial­ne uda­wa­ło się to nie­licz­nym. Lu­dzie z róż­nych stron świa­ta straj­ko­wa­li i dą­ży­li do po­lep­sze­nia wa­run­ków by­to­wych, jed­nak każdy taki strajk, wiec czy nawet ze­bra­nie były ka­te­go­rycz­nie tłu­mio­ne. I wła­śnie wtedy po­ja­wił się po­mysł kon­tro­li ludz­kich za­cho­wań, któ­re­go po­my­sło­daw­cą była Or­ga­ni­za­cja Wol­nych Na­ro­dów dawne ONZ, lecz de facto po­wią­za­nie to było ści­śle ukry­wa­ne i za­ka­za­ne wśród Państw Wiel­kie­go Ukła­du. Or­ga­ni­za­cja ta pod przy­kryw­ką tłu­mie­nia straj­ków oby­wa­te­li chcia­ła za­po­biec dal­szym aktom prze­mo­cy wobec bez­bron­nej lud­no­ści cy­wil­nej, która naj­bar­dziej cier­pia­ła pod­czas dzia­łań po­wo­jen­nych pro­wa­dzo­nych przez dawną Rosję. Lu­dzie z OWN mieli doj­ścia wszę­dzie, ale dzia­ła­li po cichu, tak by być wia­ry­god­ny­mi wobec so­cja­li­stycz­no-zbrod­ni­czej po­li­ty­ki Państw Wiel­kie­go Ukła­du. Ich tak­ty­ka przy­nio­sła pierw­sze efek­ty już na prze­strze­ni kilku lat. Naj­pierw SPaA te­sto­wa­no na naj­bar­dziej wy­ję­tych spod prawa te­re­nach lub tam gdzie od­no­to­wa­no naj­więk­szą licz­bę za­mie­szek. Sys­tem dzia­łał po­praw­nie, wy­ła­py­wał każdą nawet naj­mniej­szą nie­zgod­ność z normą, każdy naj­mniej­szy nawet wzrost po­zio­mu agre­sji po­wy­żej wy­zna­czo­nej przez SPaA gra­ni­cy. Od razu dawał sy­gnał wła­dzy wy­ko­naw­czej o ko­niecz­no­ści za­trzy­ma­nia i na­ło­że­nia sank­cji i przy­mu­so­we­go le­cze­nia na osobę wska­za­na przez nie­ska­zi­tel­nie do­brze dzia­ła­ją­cy sys­tem. Na po­cząt­ku lud­ność pa­ni­ko­wa­ła, by w końcu po­przez przy­go­to­wa­ne przez rządy Państw Wiel­kie­go Ukła­du szko­le­nia i in­struk­cje jak pa­no­wać nad emo­cja­mi i uni­kać agre­syw­nych za­cho­wań, w końcu za­ak­cep­to­wać swój los i bez­wied­nie pod­dać się sys­te­mo­wi przez uni­ka­nie sil­nych emo­cji, re­ak­cji i sy­tu­acji stre­so­gen­nych, by wciąż utrzy­my­wać niski po­ziom kor­ty­zo­lu i te­sto­ste­ro­nu. Po­zor­nie wspa­nia­łe roz­wią­za­nie jakie zo­sta­ło wpro­wa­dzo­ne, wy­wo­ła­ło wśród spo­łe­czeń­stwa strach przed prze­ży­wa­niem ja­kich­kol­wiek emo­cji. Wią­za­ło się to ze znacz­nym wzro­stem apa­tii i obo­jęt­no­ści na wszel­kie­go ro­dza­ju złe czy dobre wy­da­rze­nia w życiu oby­wa­te­li, nawet śmierć bli­skiej osoby nie wy­wo­ły­wa­ła już w czło­wie­ku zbyt wiel­kich emo­cji. Z cza­sem spo­łe­czeń­stwo prze­sta­ło od­czu­wać emo­cje i na­uczy­ło się na nowo funk­cjo­no­wać pod nad­zo­rem Sys­te­mu Prawa An­ty­agre­syw­ne­go. I tak świat przy­jął z po­ko­rą po­mysł mo­ni­to­ro­wa­nia ludz­kich za­cho­wań.

W tym cza­sie, kiedy inni uzur­pa­to­rzy two­rzy­li sys­tem pod­da­ne­go, bez­wład­ne­go spo­łe­czeń­stwa, USA roz­wi­ja­ło no­wo­cze­sne tech­no­lo­gie w astro­nau­ty­ce i in­ży­nie­rii ko­smicz­nej. Niby nic ta­kie­go, bo w końcu od za­wsze się tym zaj­mo­wa­li, jed­nak w tam­tym cza­sie po­czy­ni­li nie­bo­tycz­ne po­stę­py. Za­po­cząt­ko­wa­li coś co stwo­rzy­ło współ­cze­sny świat, świat od­le­głych ko­smicz­nych po­dró­ży i osad­nic­twa w ga­lak­tycz­nych te­ry­to­riach na­sze­go ukła­du. Roz­wój ciepl­ne­go na­pę­du nu­kle­ar­ne­go po­zwo­lił na da­le­ko­sięż­ne po­dró­że, po­cząt­ko­wo zu­peł­nie poza za­się­giem ludz­kie­go wy­obra­że­nia, a z chwi­lą za­sto­so­wa­nia no­we­go na­pę­du do­stęp­nych na wy­cią­gnię­cie ręki. W stro­nę od­le­głych ga­lak­tyk ta­kich jak An­dro­me­da czy Czar­ne Oko wy­sła­no sze­reg sond, które wciąż zgłę­bia­ją ich za­ka­mar­ki i ba­da­ją moż­li­wo­ści dal­szej ko­lo­ni­za­cji ga­lak­ty­ki. Pierw­sze osady ludz­kie po­wsta­ły na Księ­ży­cu i Mar­sie, gdzie at­mos­fe­ry były na tyle zno­śne, by pierw­sze sta­cje ko­smicz­ne mogły znieść ich wa­run­ki, w tym wy­so­kie wa­ha­nia tem­pe­ra­tur oraz jak na Mar­sie, silne wi­chu­ry py­ło­we. Z cza­sem sta­cje te za­czę­to roz­bu­do­wy­wać sta­wia­jąc obok ko­lej­ne sta­cje, ni­czym kon­te­ne­ry miesz­kal­ne dla wszyst­kich spra­gnio­nych no­wych przy­gód i po­szu­ki­wa­czy lep­sze­go życia, któ­re­go z pew­no­ścią nie można było od­na­leźć na ziemi. Ludz­kość jed­nak wciąż li­czy­ła na eks­plo­ra­cję no­wych po­za­ga­lak­tycz­nych te­ry­to­riów, gdzie moż­li­we by­ło­by ko­lo­ni­zo­wa­nie i two­rze­nie miejsc do życia z dała od całej hi­po­kry­zji i po­li­ty­ki stra­chu Państw Wiel­kie­go Ukła­du. 

Po­dró­że ko­smicz­ne w po­szu­ki­wa­niu no­we­go lep­sze­go świa­ta na­zwa­no pier­wot­nie Pa­ra­di­se­ją, czyli po­szu­ki­wa­niem utra­co­ne­go raju w prze­strze­ni ko­smicz­nej. Chęt­nych na pod­bój wszech­świa­ta było nie­zwy­kle dużo, jed­nak każdy kto chciał brać udział w wiel­kiej ko­lo­ni­za­cji ga­lak­ty­ki mu­siał speł­niać pewne wa­run­ki. Wy­bie­ra­no ludzi mo­gą­cych przy­słu­żyć się roz­wo­jo­wi nauki i tech­ni­ki, ludzi ma­ją­cych i zna­ją­cych swoje miej­sce w spo­łe­czeń­stwie, byli to na­ukow­cy, me­dy­cy, in­ży­nie­ro­wie, me­cha­ni­cy, ale także cała masa do­dat­ko­we­go per­so­ne­lu, który był nie­zbęd­ny do funk­cjo­no­wa­nia du­żych grup spo­łecz­nych, które osie­dlo­ne na dłuż­szy czas w jed­nym miej­scu, za­czę­ły two­rzyć więzi spo­łecz­ne, za­kła­dać ro­dzi­ny, wy­ma­gać wszyst­kich norm jakie mogły otrzy­mać na Ziemi. Tak po­wsta­wa­ły na osie­dlach ko­lo­ni­za­cyj­nych szko­ły, przy­chod­nie, ko­ścio­ły, urzę­dy. 

***

Dzień za­czął się dla mnie jak zwy­kle, cho­ciaż tu nie ma pór dnia, a jego roz­kład wy­zna­cza we­wnętrz­ny sys­tem sta­cji Un­de­re­arth przez wielu na­zy­wa­nej po­tocz­nie Se­chan­ce, w skró­cie od otrzy­ma­nej dru­giej szan­sy na roz­po­czę­cie no­we­go życia. Zin­te­gro­wa­ny sys­tem to­wa­rzy­szy każ­de­mu oby­wa­te­lo­wi sta­cji, mo­ni­to­ru­je i in­wi­gi­lu­je nas w każ­dym mo­men­cie eg­zy­sten­cji, ale to nie wszyst­ko, każdy kto chce miesz­kać na sta­cji, czy to małe dziec­ko uro­dzo­ne na sta­cji, czy nowo przy­by­li pra­cow­ni­cy muszą pod­dać się ak­tu­ali­za­cji mi­kro­chi­pa, który za­pew­ni kon­tro­lę nie tylko nad po­zio­mem agre­sji, ale rów­nież bę­dzie dbał o ich wła­ści­we funk­cjo­no­wa­nie na sta­cji. Do jego zadań na­le­żą na przy­kład wy­sy­ła­nie im­pul­su do mózgu o po­bud­ce, czy ko­niecz­no­ści po­ło­że­nia się spać, nawet pory po­sił­ków usta­lo­ne są z góry. Dla mnie to rzecz nor­mal­na, tu się uro­dzi­łam i tak funk­cjo­nu­ję od za­wsze. Im­puls mnie budzi, na­stęp­nie szyb­ka to­a­le­ta, lek­kie śnia­da­nie w po­sta­ci papki po­wsta­łej z prosz­ku, czyli mie­szan­ki naj­po­trzeb­niej­szych skład­ni­ków, garść wi­ta­min i pro­bio­ty­ków, które sys­tem uzna za nie­zbęd­ne dla mo­je­go or­ga­ni­zmu, ubra­nie się w uni­form i po­dróż we­wnętrz­ną ko­lej­ką do Urzę­du Spra­wo­wa­nia Nad­zo­ru nad SPaA. Do pracy w urzę­dzie nad­zo­ru trze­ba mieć nie tylko pre­dys­po­zy­cje fi­zycz­ne, ale przede wszyst­kim nie­ska­zi­tel­ny obraz w sys­te­mie mo­ni­to­ru­ją­cym nas każ­de­go dnia. Ta praca nie jest także do­stęp­na dla osób z nizin spo­łecz­nych, uro­dze­nie ma zna­cze­nie, sys­tem za­ło­żył, że od­po­wied­nie po­cho­dze­nie za­pew­ni wier­ność i dba­łość o ide­ały świę­tej ide­olo­gii an­ty­agre­syw­nych za­cho­wań, bo prze­cież nisko uro­dze­ni mając do­stęp do we­wnętrz­ne­go sys­te­mu mo­gli­by chcieć oszu­kać sys­tem na wła­sną ko­rzyść, co zresz­tą kil­ku­krot­nie od­no­to­wa­no. Praca jest je­dy­ną rze­czą, którą mam i która daje mi chęci do dzia­ła­nia. Sie­dzi­ba urzę­du znaj­du­je się w cen­trum pier­wot­nej sta­cji, jako hołd dla do­sko­na­łe­go sy­te­mu jaki mogły stwo­rzyć po­przed­nie po­ko­le­nia. Wcho­dząc do środ­ka z nikim się nie witam, nie mam w zwy­cza­ju bra­tać się ze współ­pra­cow­ni­ka­mi, in­te­gro­wać się spo­łecz­nie, ani nawet na­wią­zy­wać re­la­cji mię­dzy­ludz­kich. Co praw­da nie lubię in­te­gro­wać się z in­ny­mi miesz­kań­ca­mi sta­cji, ale lubię ob­ser­wo­wać ich za­cho­wa­nia, ana­li­zo­wać je, a cza­sem nawet wy­ko­rzy­sty­wać je dla wła­snych celów, a zda­jąc sobie spra­wę z wła­snych wa­lo­rów, czę­sto też wy­ko­rzy­stu­ję te atuty dla wła­snych po­trzeb, po­zo­ru­jąc uro­czy uśmiech czy przy­mil­ne spoj­rze­nie. Kiedy tego po­trze­bu­ję, za­wsze dzia­ła, ludz­ka psy­chi­ka jest nie­wia­ry­god­nie pro­sta. 

W sie­dzi­bie or­ga­ni­za­cji omi­ja­jąc zgrab­nie i dys­tyn­go­wa­ne in­nych, pa­trząc dum­nie przed sie­bie ze wzro­kiem sku­pio­nym na ko­lej­nych prze­kra­cza­nych prze­ze mnie drzwiach, które au­to­ma­tycz­nie otwie­ra­ją się od­czy­tu­jąc mój chip i umoż­li­wia­jąc mi do­stęp do naj­da­lej od­le­głych i czę­sto za­ka­za­nych miejsc w urzę­dzie. Je­stem tu kimś istot­nym, naj­lep­szą z naj­lep­szych, chcia­no bym pra­co­wa­ła za biur­kiem z tak wy­so­kim wy­ni­kiem te­stów psy­cho­spraw­no­ścio­wych, jed­nak uzna­łam, że moje miej­sce jest w te­re­nie, gdzie mogę tro­pić wszyst­kich tych, któ­rzy nie chcą się pod­dać sys­te­mo­wi i wy­ka­zu­ją za­gra­ża­ją­cy spo­łecz­nie po­ziom agre­sji. 

– Cześć Sonia. Cie­szę się, że je­steś punk­tu­al­nie – po­wie­dział ktoś za moimi ple­ca­mi.

Od­wró­ci­łam się i uj­rza­łam na­czel­nicz­kę z za­gad­ko­wym uśmie­chem na twa­rzy. Do­pie­ro po chwi­li do­strze­głam ni­skie­go chło­pa­ka lekko scho­wa­ne­go za nią, wy­glą­da­ją­ce­go przy niej zu­peł­nie jak jakiś prze­stra­szo­ny dzie­ciak, nie wie­dzą­cy co tu robi. 

– Dzień dobry, w czym mogę pomoc? – od­ru­cho­wo od­par­łam.

– Sonia, zgod­nie z wia­do­mo­ścią sprzed ty­go­dnia przed­sta­wiam ci two­je­go no­we­go pod­opiecz­ne­go, bę­dziesz go uczy­ła na­szych prak­tyk i wzor­co­wych za­cho­wań. 

Cho­le­ra, jak zwy­kle ola­łam wia­do­mość od niej, a żeby sys­tem mnie prze­pu­ścił dalej, za­trzy­ma­łam się na otwar­tej wia­do­mo­ści, nawet jej nie czy­ta­jąc. Mój błąd. 

– Tak jasne pa­mię­tam. Czas szyb­ko leci – od­par­łam, jak zwy­kle bez emo­cji i więk­sze­go za­in­te­re­so­wa­nia. 

– To jest Artur Grels, na­dzie­ja mło­de­go po­ko­le­nia – wska­za­ła z uśmie­chem na wy­mocz­ka obok niej – a to jest Sonia Ar­da­ne­ro nasza naj­lep­sza broń do zwal­cza­nia nie­po­ko­ją­cych za­cho­wań – tym razem wska­za­ła z dumą na mnie. 

Młody wy­cią­gnął rękę, ale spoj­rza­łam tylko wy­mow­nie i zmarsz­czy­łam brwi w wy­ra­zie dez­apro­ba­ty na­wią­zy­wa­nia kon­tak­tu fi­zycz­ne­go z nowo po­zna­nym je­go­mo­ściem. 

– Cie­szę się, że przy­pa­dli­ście sobie do gustu, a teraz zo­sta­wiam was sa­mych – po­wie­dzia­ła z nie­ma­łym sar­ka­zmem – Sonia, po­stę­puj we­dług wy­tycz­nych uję­tych w wia­do­mo­ści – do­da­ła roz­ba­wio­na samym fak­tem, że muszę współ­pra­co­wać z kim­kol­wiek i ode­szła w stro­nę swo­je­go ga­bi­ne­tu.

Nie czu­łam zło­ści, nie­chę­ci, nie czu­łam nic poza obo­jęt­no­ścią, która jest wła­ści­wą re­ak­cją w cza­sach Wiel­kiej Apa­tii. 

– Czy mogę panią za­py­tać czym bę­dzie­my się dziś zaj­mo­wa­li – spy­tał nie­pew­nym i owczo­po­kor­nym gło­si­kiem.

– Nie mo­żesz – od­par­łam bez chwi­li za­sta­no­wie­nia. – Do­wiesz się póź­niej.

Pierw­sze co mnie za­sta­no­wi­ło to ta jego nie­pew­ność. „Na­dzie­ja mło­de­go po­ko­le­nia” z pew­no­ścią tak się nie za­cho­wu­je, a tra­fia­jąc tu musi być nie tylko do­brze uro­dzo­ny, ale rów­nie in­te­li­gent­ny jak i spraw­ny, co zu­peł­nie wy­klu­cza za­pre­zen­to­wa­ne za­cho­wa­nie.

– No do­brze, naj­pierw spraw­dzi­my w sys­te­mie ak­tu­al­nie naj­waż­niej­sze i naj­pil­niej­sze spra­wy i zro­bi­my swoje – po na­my­śle od­par­łam krót­ko i zwięź­le.

– Ro­zu­miem, bar­dzo cie­szę się na współ­pra­cę z panią – teraz już pew­niej­szy sie­bie, bar­dziej wy­pro­sto­wa­ny i z lek­kim uśmiesz­kiem od­parł zu­peł­nie innym tonem niż do­tych­czas, orien­tu­jąc się, że go przej­rza­łam. 

Sta­cja po wie­lo­de­ka­do­wych roz­bu­do­wach uro­sła do rangi od­ręb­nej jed­nost­ki te­ry­to­rial­nej, w dużej mie­rze nie­za­leż­nej, lecz nie do końca sa­mo­wy­star­czal­nej. Upra­wy w na­mio­tach rol­ni­czych nie są wy­star­cza­ją­ce na po­kry­cie cał­ko­wi­te­go za­po­trze­bo­wa­nia lud­no­ści za­miesz­ku­ją­cej sta­cję, co wy­mu­sza dobre sto­sun­ki i pewną pod­le­głość w sto­sun­ku do Ziemi. Sta­cja w pierw­szych la­tach ist­nie­nia była sta­cją ba­daw­czą na­le­żą­cą do Sta­nów, lecz z cza­sem stała się mię­dzy­na­ro­do­wym punk­tem, gdzie każde mo­car­stwo pra­gnę­ło umie­ścić swo­ich przed­sta­wi­cie­li. Teraz za­leż­ność jest usto­sun­ko­wa­na do­sta­wa­mi pro­duk­tów spo­żyw­czych i hi­gie­nicz­nych, sta­cja pró­bu­je roz­wią­zać także pro­blem z pro­duk­cja pod­ze­spo­łów elek­tro­nicz­nych i ele­men­tów kon­struk­cyj­nych przy wy­ko­rzy­sta­niu na­tu­ral­nych złóż i za­so­bów znaj­du­ją­cych się na Mar­sie. Jed­nak nikt nie wie­rzy w to, że na­stą­pi kie­dyś chwi­la, gdy sta­cja osią­gnie pełną nie­za­leż­ność. Obec­nie sta­cja, a ra­czej ze­spół sta­cji liczy łącz­nie pół­to­ra mi­lio­na oby­wa­te­li róż­nych na­ro­do­wo­ści, po­słu­gu­ją­cych się w głów­nej mie­rze ję­zy­kiem an­glo­sa­skim, bo taki zo­stał tu uzna­ny za urzę­do­wy. Dla całej tej zbie­ra­ni­ny na­ro­do­wo­ścio­wej po­wstał sze­reg udo­god­nień i do­stęp do usług spo­łecz­nych. Kiedy pierw­si lu­dzie się tu osie­dli­li z wdzięcz­no­ścią przy­ję­li to co da­wa­ła sta­cja, jed­nak życie poza Zie­mią oka­za­ło się dość mo­no­ton­ne i ja­ło­we, do tego po­zba­wio­ne praw­dzi­we­go słoń­ca i ziem­skie­go po­wie­trza, zu­peł­nie inne niż się spo­dzie­wa­no. Dla wielu z przy­by­łych po­dróż w prze­strzeń ko­smicz­ną w po­szu­ki­wa­niu raju oka­za­ła się wiel­kim za­wo­dem, który wyrył w ich psy­chi­ce pięt­no po­raż­ki, która po­przez lęki i stany de­pre­syj­ne znacz­nie wpły­wa­ła na za­cho­wa­nia agre­syw­ne, które z kolei wy­ła­py­wał SPaA. I tak za­miast Pa­ra­di­se­ji w kon­tek­ście po­dró­ży ko­smicz­nych, za­czę­to uży­wać tej nazwy w celu okre­śle­nia cho­ro­by tra­wią­cej umy­sły za­wie­dzio­nych po­raż­ką ludzi przy­by­łych na sta­cję. Po nie­zli­czo­nych po­dró­żach w prze­strze­ni ko­smicz­nej, in­ten­syw­nym roz­wo­ju in­te­lek­tu­al­nym i cy­ber­tech­no­lo­gicz­nym ludz­kość wciąż ma sła­bość i po­peł­nia te same błędy, nie ucząc się na wła­snych po­raż­kach. I choć­by każda po­raż­ka czy­ni­ła nas sil­niej­szy­mi, to wiąż i wciąż jesz­cze nie spra­wi to, że sta­nie­my się mą­drzej­si i tak po kres ist­nie­nia świa­ta. I tak Pa­ra­di­se­ja stała się cho­ro­bą na­by­tą wśród osób za­miesz­ku­ją­cych sta­cje na Mar­sie i Księ­ży­cu. Psy­cho­lo­go­wie tłu­ma­czy­li to w rożny spo­sób i róż­nie na­zy­wa­li stany przed osta­tecz­nym po­stra­da­niem zmy­słów przez cho­rych, jed­nak wszyst­ko dą­ży­ło do jed­ne­go. To Pa­ra­di­se­ja tra­wi­ła umy­sły cho­rych. 

Moim za­da­niem na sta­cji jest w głów­nej mie­rze za­trzy­my­wa­nie osób wy­ła­pa­nych przez sys­tem, za­gro­żo­nych cho­ro­bą, a nie­chcą­cych pod­dać się do­bro­wol­nie pod opie­kę spe­cja­li­stycz­no-far­ma­ko­lo­gicz­ną. Dziś z Mło­dym idzie­my na po­zor­nie nie­ma­ją­ce zna­cze­nia zgło­sze­nie sys­te­mu o wzro­ście po­zio­mu agre­sji u na­sto­lat­ki. To naj­częst­sze zgło­sze­nia i zwy­kle ich nie przyj­mu­ję, bo to bunt, który zo­sta­nie stłam­szo­nym jesz­cze zanim tak na­praw­dę dziew­czy­na zro­zu­mie co chcia­ła zro­bić. Z pew­no­ścią w jej prze­ka­za­niu po­mo­gą ro­dzi­ce bo­ją­cy się sank­cji za utrud­nia­nie funk­cjo­na­riu­szom dzia­łań zwal­cza­ją­cych za­cho­wa­nia an­ty­agre­syw­ne. Dziś jed­nak ze wzglę­du na kulę u nogi nie mogę od razu pa­ko­wać się w ta­ra­pa­ty i brać naj­gor­szych przy­pad­ków, póki nie usta­lę kim jest ta­jem­ni­czy chło­pak, a jeśli od razu się­gnę­ła­bym do sys­te­mu we­wnętrz­ne­go w moim IO, chło­pak od razu się zo­rien­tu­je, że szu­kam in­for­ma­cji na jego temat. W końcu musi być nie­głu­pi skoro tra­fił do mnie.

Kiedy skie­ro­wa­li­śmy się w stro­nę ko­lej­ki, ma­ją­cej nas za­wieźć w wy­zna­czo­ne przez sys­tem miej­sce, za­uwa­ży­łam nie­pew­ne po­ru­sza­nie się Mło­de­go po sta­cji. W ko­lej­ce ob­ser­wo­wał ludzi jak na­le­ży się za­cho­wać, wie­lo­krot­nie też prze­cze­ki­wał swoją kolej, by spraw­dzić jak ja po­stą­pię w danym mo­men­cie. Nie wie­dział też, że dzię­ki na­szym upraw­nie­niom nie mu­si­my ska­no­wać chi­pów jak inni pa­sa­że­ro­wie, co sta­rał się skrzęt­nie ukryć. Ob­ser­wa­cja jego za­cho­wań na­su­nę­ła mi pro­sty i jed­no­znacz­ny wnio­sek, to jego pierw­sza wi­zy­ta na sta­cji i zdaje się, że nie wszyst­ko mu o niej po­wie­dzia­no. 

– Przy­zwy­cza­isz się – rzu­ci­łam.

– Aż tak to po mnie widać? – spy­tał z ło­bu­zer­ski uśmiesz­kiem, który w jakiś dziw­ny spo­sób bu­dził we mnie uczu­cie enig­my.

Chło­pak mimo nie­wy­so­kie­go wzro­stu był dość przy­stoj­ny i wy­mu­ska­ny, z do­brze i sta­ran­nie ucze­sa­ny­mi wło­sa­mi, po­praw­nie uło­żo­nym uni­for­mem, po­praw­nie wy­wi­nię­ty­mi man­kie­ta­mi i ide­al­ny­mi ma­nie­ra­mi, taki chłop­czyk z do­bre­go domu, ale tkwi­ło w nim coś co spra­wia­ło, że był po­dob­ny do mnie. Bo po­dob­nie do mnie krył w sobie ta­jem­ni­cę, o któ­rej nikt nic nie wie­dział.

Kiedy do­tar­li­śmy pod wska­za­ny przez sys­tem adres spy­ta­łam go czy wie jak na­le­ży po­stą­pić w takim przy­pad­ku i zna pro­ce­du­rę. Książ­ko­wo wy­ja­śnił, że mamy prawo wejść do lo­ka­lu zaj­mo­wa­ne­go przez wska­za­ną ro­dzi­nę, po­pro­sić o do­bro­wol­ne uda­nie się z nami, w przy­pad­ku od­mo­wy, mamy obo­wią­zek zgło­sić w sys­te­mie brak chęci współ­pra­cy, co wiąże się z prze­sła­niem przez sys­tem za po­śred­nic­twem chipa im­pul­su do mózgu obiek­tu, który obez­wład­ni jed­nost­kę do mo­men­tu przy­jaz­du trans­por­tu o za­ostrzo­nym nad­zo­rze, który na­stęp­nie do­star­czy chorą osobę na przy­mu­so­we le­cze­nie. Ot, zwy­kłe ru­ty­no­we za­trzy­ma­nie nieco zde­ner­wo­wa­nej na­sto­lat­ki, którą od­po­wied­nim le­cze­niem nie­za­wod­ny sys­tem przy­wró­ci do stanu nor­mal­ne­go funk­cjo­no­wa­nia. Lokal miesz­kal­ny nie wy­róż­niał się ni­czym szcze­gól­nym spo­śród wielu in­nych jemu po­dob­nych. Przed wej­ściem do­sta­li­śmy wia­do­mość z sys­te­mu, że ro­dzi­ce na­sto­lat­ki jesz­cze nie do­tar­li do domu, szko­da, bo są­dzi­łam, że z ich po­mo­cą pój­dzie szyb­ciej i ła­twiej. Prze­ję­łam ini­cja­ty­wę i ka­za­łam sta­nąć Mło­de­mu za mną. Za­dzwo­ni­łam do drzwi, cisza. Za­dzwo­ni­łam po­now­nie, cisza. Za­czę­łam walić pię­ścią do drzwi i gło­śno wy­krzy­cza­łam for­muł­kę o tym kim je­stem i skąd. Cisza. Dzię­ki sys­te­mo­wi i przy­zna­nym mi upraw­nie­niom zamki każ­de­go domu i każ­de­go miej­sca na sta­cji otwie­ra­ją się przede mną ni­czym Sezam przed Ali­ba­bą. Dałam znać na moim IO, że na­le­ży otwo­rzyć zdal­nie drzwi, by uła­twić mi do­stęp do lo­ka­lu. Drzwi od razu ustą­pi­ły. We­szłam do środ­ka, ostroż­nie sta­wia­jąc kroki i roz­glą­da­jąc się uważ­nie po prze­strze­ni, którą uj­rza­łam, jed­no­cze­śnie po­na­wia­jąc wo­ła­nie i for­muł­kę, którą mam obo­wią­zek przed­sta­wić się wobec za­trzy­ma­ne­go. Nic, znów cisza. Spoj­rza­łam na moje IO, sy­gnał dziew­czy­ny wciąż był w tym lo­ka­lu, więc musi nas sły­szeć, ale po­ziom hor­mo­nów nie wzrósł na tyle, by była w sta­nie nas za­ata­ko­wać. Sy­tu­acja była co naj­mniej nie­po­ko­ją­ca, a ja mia­łam ze sobą ma­łe­go chłop­czy­ka do niań­cze­nia, na któ­re­go mu­sia­łam uwa­żać. Pierw­sze głów­ne po­miesz­cze­nie lo­ka­lu było puste, więc skie­ro­wa­li­śmy się w stro­nę ko­lej­ne­go z rzędu po­miesz­cze­nia. Młody miał ocho­tę pod­jąć ini­cja­ty­wę i spraw­dzić sa­mo­dziel­nie ko­lej­ne po­miesz­cze­nia, ale mu za­bro­ni­łem i ka­za­łam się trzy­mać mnie. Po­pro­si­łam sys­tem o udo­stęp­nie­nie mi wi­zu­ali­za­cji po­miesz­czeń lo­ka­lu i do­kład­ne­go miej­sca po­by­tu dziew­czy­ny. Od razu do­sta­łam do­stęp i wy­świe­tli­ła mi się mapka z po­miesz­cze­nia­mi. Jej chip wy­sy­łał bar­dzo nikły sy­gnał z ostat­nie­go po­miesz­cze­nia, zdaje się ła­zien­ki. Bez słów dałam znać Mło­de­mu, by ostroż­nie po­dą­żył za mną. Za­pu­ka­łam do drzwi i jesz­cze raz za­wo­ła­łam. Cisza. Szarp­nę­łam za klam­kę i zaj­rza­łam do środ­ka. Widok był prze­ra­ża­ją­cy, cho­ciaż może nie dla mnie, lecz coś mnie w tym wszyst­kim po­ru­szy­ło. Młody krzyk­nął, a ja przy­stą­pi­łam od razu do po­mo­cy. Dziew­czy­na le­ża­ła naga pod prysz­ni­cem, po­kry­ta set­ka­mi na­cięć na ciele, nawet na dło­niach i sto­pach, z któ­rych krew są­czy­ła się po­wo­lut­ku. Jej funk­cje ży­cio­we były ledwo wy­czu­wal­ne, a kiedy za­czę­łam jej do­ty­kać otwo­rzy­ła oczy. Pa­trzy­ła jakby mnie nie wi­dzia­ła. Doj­rza­łam w nich strach, ale i chęć życia. Od razu na moim IO za­zna­czy­łam pil­nie po­trzeb­ną pomoc me­dycz­ną, za­sta­na­wia­jąc się jed­no­cze­śnie dla­cze­go sys­tem nie wy­krył jej stanu ago­nii, tylko pod­wyż­szo­ny po­ziom agre­sji. Ka­za­łam Mło­de­mu przy­nieść ja­kie­kol­wiek okry­cie, bo dziew­czy­na za­czę­ła się trząść. Trans­port me­dycz­ny miał zaraz do­je­chać na miej­sce, a ja w tym cza­sie oglą­da­jąc jej po­dziu­ra­wio­ne jak sito ciało od­kry­łam mały pla­ste­rek w miej­scu wsze­pie­nia chipu, za­wie­ra­ją­cy mi­kro­blo­ka­dę, która unie­moż­li­wia pra­wi­dło­we od­czy­ta­nie sy­gna­łu wy­sy­ła­ne­go przez chip. Zwy­kle wi­du­ję takie roz­wią­za­nia w nie­le­gal­nych ba­rach, kur­wi­doł­kach i szu­ler­niach, gdzie dzię­ki tym urzą­dze­nia zwięk­szo­ny po­ziom agre­sji i pod­nie­ce­nia jest za­mie­nia­ny na sy­gnał o do­zna­niu ra­do­ści i szczę­ścia przez wła­ści­cie­la da­ne­go chipu. Wiem, bo cza­sem ko­rzy­stam z tych miejsc. Tu jed­nak za­dzia­ła­ło to zu­peł­nie ina­czej, strach i ból zo­sta­ły od­czy­ta­ne jako wzrost po­zio­mu agre­sji. Dziew­czy­na umie­ra­ła mi na rę­kach, a ja za­sta­na­wia­łam się jak mogło do tego dojść, skoro mamy tak cu­dow­nie dzia­ła­ją­cy sys­tem, który in­wi­gi­lu­je nas w każ­dym mo­men­cie i wie o nas wszyst­ko.

CDN.