Posiadłość wielu wspomnień

Siąpi deszcz i wieje wiatr, jak za­wsze. Na moje szczę­ście, bo dzię­ki temu wzdłuż Ru­sh­den Road nikt nie spa­ce­ru­je. Przed akcją wy­cią­gną­łem z szafy ubra­nie z we­se­la, szarą ma­ry­nar­kę i białą ko­szu­lę z pli­sa­mi, do tego nieco wy­świech­ta­ne buty z dłu­gi­mi koń­ców­ka­mi, ale i tak na pierw­szy rzut oka widać, że nie je­stem stąd.

Sły­szę dźwięk za­pa­la­ne­go sil­ni­ka, po chwi­li bru­ko­wa­ną ulicę oświe­tla­ją snopy świa­teł. Gwiż­dżę raz, krót­ko – ostrze­że­nie. Staję za roz­ło­ży­stym kasz­ta­now­cem. Czer­wo­ny ja­gu­ar wy­ta­cza się z bramy i prze­jeż­dża ma­je­sta­tycz­nie obok mnie. W środ­ku sie­dzi młody laluś, obok niego wy­stro­jo­na gidia, oboje spię­ci, pom­pa­tycz­ni i na pewno śmier­tel­nie nudni. Nie wy­glą­da na to, żeby mnie za­uwa­ży­li.

Za­sta­na­wiam się, czy to ich po­sia­dłość będę miał dzi­siaj na ta­le­rzu. Chyba jed­nak nie, bo sa­mo­chód ru­szał z bramy dalej w głąb ulicy.

Wtedy za­uwa­żam Der­ric­ka, jak skra­da się wzdłuż ży­wo­pło­tu – z po­wro­tem w moim kie­run­ku. Roz­glą­da się, prze­ska­ku­je przez wy­so­ki, za­ostrzo­ny płot. Za­czy­nam zgrzy­tać zę­ba­mi ze zło­ści. Co, do cho­le­ry?! Pod­cho­dzi po­wo­li, po czym szep­cze:

– James, sku­cha, tam mają za­kra­pia­ne przy­ję­cie w środ­ku! Tuzin osób. Żad­nych skrzyń, nic.

– Do dia­ska! Prze­klę­ty drań nas wy­sta­wił.

– Wy­sta­wił, nie wy­sta­wił. Może się mu dni w ka­len­da­rzu od nad­mia­ru go­rzał­ki po­my­li­ły.

Ru­sza­my wzdłuż ulicy. Klnę jesz­cze kilka razy.

– Daj spo­kój James – mówi cicho. – Jutro też jest dzień. In­te­res się kręci dalej.

– Nie ro­zu­miesz – syczę przez zęby. – Po­trze­bu­ję tej kasy. Nie na go­rza­łę, nie na go­ni­twy. Na córkę. To co in­ne­go. Mary po­wie­dzia­ła, że jak nie sko­łu­ję pre­zen­tu na jutro, to mogę się iść uto­pić w rzece. Do­kład­nie tak po­wie­dzia­ła.

Po­waż­nie­je, pa­trzy na mnie tak współ­czu­ją­co, jak po­tra­fi to zro­bić wła­my­wacz z Davon Road.

– Może coś nam się jesz­cze trafi.

Po chwi­li mil­cze­nia do­da­je:

– Kim byłby Bóg, gdyby po­zwo­lił małej dziew­czyn­ce nie do­stać pre­zen­tu na uro­dzi­ny?

Do­kład­nie to py­ta­nie sobie za­da­wa­łem od dłuż­sze­go czasu. Staje mi przed oczy­ma obraz małej Fiony, z burzą kasz­ta­no­wych wło­sów.

 

Idzie­my dalej ulicą, mi­ja­my wy­staw­ne wille. W nie­któ­rych przez wiel­kie okna widać syl­wet­ki ludzi, pi­ją­cych her­ba­tę albo je­dzą­cych bezy, czy co tamte gnoje z chowu wsob­ne­go robią, gdy inni cięż­ko pra­cu­ją. Nie­któ­rzy też pew­nie piją szkoc­ką, bo choć dzie­li nas wszyst­ko, to z tym wy­jąt­kiem, że każdy musi sobie cza­sem osło­dzić życie go­rza­łą. Kie­dyś pa­stor Brown, po kilku kie­lisz­kach po­śled­nie­go wina, czer­wo­ny na twa­rzy, za­krzyk­nął, że nie bez po­wo­du Zba­wi­ciel, usta­la­jąc wspól­no­tę wszyst­kich ludzi, uświet­nił ją za­mia­ną wody w wino.

– Pa­mię­tasz pa­sto­ra Brow­na? – pytam Der­ric­ka.

– Jasne. Kie­dyś spo­tkał mnie, jak sta­łem na czuj­ce, mia­łem dwa­na­ście lat. Spy­tał co robię. Ja mu na to, “wła­mu­ję się z chło­pa­ka­mi”.

– I co po­wie­dział?

– Że niech mnie Bóg ma w swo­jej opie­ce.

Uśmie­cham się, ale czuję się skwa­szo­ny w środ­ku. Mi­ja­my ozdob­ny skwer z rów­ny­mi ra­bat­ka­mi kwiat­ków, mil­cząc. Sku­cha od­bie­ra chęć do gadki, trze­ba za­gryźć zęby i prze­cze­kać. Wtedy moją uwagę zwra­ca po­tęż­ne do­mo­stwo, sto­ją­ce na ogrom­nej jak pole dział­ce, mocno za­ro­śnię­tej. Nie pali się w nim ani jedno świa­tło.

– My­ślisz to, co ja? – pytam Der­ric­ka.

– Nie, nie myślę. Chcesz, to idź sam, ja po­cze­kam na ze­wnątrz. Ale po kwa­dran­sie idę i się nie oglą­dam.

– Stoi.

– A jak jakiś hra­bia za­mknie cię w piw­ni­cy i bę­dzie po­py­chał w po­ślad­ki, albo tor­tu­ro­wał?

– Bę­dzie dobra roz­grzew­ka przed pie­kłem – od­po­wia­dam z uśmie­chem.

Pod­no­szę ka­mień i zbi­jam la­tar­nię. Roz­glą­da­my się przez chwi­lę, na­słu­chu­jąc – nic. Der­rick pod­sa­dza mnie przez płot, w miej­scu, gdzie z obu jego stron rosną wiel­kie dęby, po­kry­te blusz­czem. Mię­dzy nimi roz­po­ście­ra się gruby mech – je­dy­na ro­śli­na, za którą prze­pa­da wła­my­wacz. Idę wolno i roz­glą­dam się uważ­nie, ale czuję, że je­stem tu zu­peł­nie sam.

 

Okrą­żam bu­dow­lę. Za­uwa­żam mały bal­kon. Wspi­nam się po zdob­nej ba­lu­stra­dzie, łapię za gzyms, chwy­tam grzy­wę ka­mien­ne­go lwa – i już je­stem na górze. Zer­kam przez okno, w ciem­no­ści do­strze­gam coś w ro­dza­ju ga­bi­ne­tu. Wy­bi­jam ka­mie­niem dziu­rę, otwie­ram okno od środ­ka. Biorę głę­bo­ki wdech – w po­wie­trzu czuć kurz i za­pach sta­rych ksią­żek. Pod­ło­ga skrzy­pi, ale po chwi­li wcho­dzę na dywan. Wzrok po­wo­li przy­zwy­cza­ja się do ciem­no­ści. Pa­trzę na biur­ko, do­strze­gam le­żą­cą na nim la­ta­ren­kę.

Ko­ła­cze mi się w gło­wie myśl, że idzie za łatwo. Do­mo­stwo jakby za­pra­sza­ło mnie do środ­ka… Otrzą­sam się z tej myśli, za­pa­lam la­tar­nię. Na biur­ku leżą ja­kieś za­pi­ski, pro­wa­dzo­ne pięk­ny­mi, rów­ny­mi li­te­ra­mi. Ob­ra­cam się, oglą­dam pokój. Na re­ga­le leżą przy­kry­te grubą war­stwą kurzu książ­ki, całe tony. Od razu widać, że takie pom­pa­tycz­ne dur­nie robią wszyst­ko na pokaz, bo kto zdoła prze­czy­tać tyle ksią­żek.

Otwie­ram szu­fla­dy, prze­rzu­cam pa­pie­ry. Mia­łem na­dzie­ję na bi­żu­te­rię, złotą ta­ba­kie­rę albo ze­ga­rek, ale są tam pa­pie­ry, ja­kieś do­ku­men­ty woj­sko­we. Wy­cho­dzę na ko­ry­tarz.

Idę po mar­mu­ro­wej podło­dze. Mijam rzędy por­tre­tów – ko­biet, męż­czyzn, dzie­ci. Wszy­scy po­zu­ją, wy­stro­je­ni jak cho­in­ki na świę­ta. Za takie ciusz­ki to można by ba­lo­wać ty­dzień, albo le­piej. A oni mają tego pew­nie na cały stra­gan. Raz miga mi pa­stor, innym razem ofi­cer z ta­ki­mi śmiesz­nymi, zło­ty­mi szczot­kami na ra­mio­nach.

Potem po lewej widzę por­tret mło­de­go męż­czy­zny. Ma na sobie w mun­du­r i oku­la­ry, ta­kie, jak mają pi­lo­ci sa­mo­lo­tów. Uśmie­cha się ser­decz­nie. Obraz jest pod­pi­sa­ny “ka­pi­tan Gor­don Gra­ve­sham, 1892 – 1917”. Strze­lał do Hunów, czyli nie mógł być taki zu­peł­nie zły… Za­sta­na­wiam się, czy byśmy się do­ga­da­li, gdy­by­śmy się spo­tka­li.

Ni z tego, ni z owego przy­po­mi­na mi się, jak za­bra­łem kie­dyś Fionę na pokaz lot­ni­czy. Pa­mię­tam, że poka­za­ła na taki byczy dwu­pła­to­wiec, który robił hałas jak ma­szy­na pie­kiel­na, i za­py­ta­ła: “Tato, po­le­ci­my kie­dyś takim sa­mo­lo­tem?”

Wtedy przy­rze­kłem sobie, że zro­bię taki skok, że ow­szem, po­le­ci­my z Fioną dwu­pła­tow­cem.

Im dalej idę, tym star­sze są po­sta­cie na por­tre­tach. I wszę­dzie na­zwi­sko “Grave­sham”. Takim to mu­sia­ło być do­brze! A ja ledwo wiem, kim byli dziad­ko­wie. Gdy mijam obraz z po­stacią w zbroi, do­cie­ra do mnie, jak strasz­nie je­stem zmę­czo­ny. Nogi mam jak z ga­la­re­ty. Wcho­dzę w jakiś bocz­ny ko­ry­tarz, potem ko­lej­ny, jakby od­ru­cho­wo. Nagle widzę przed sobą otwar­te drzwi, za nimi łóżko – sze­ro­kie, wiel­kie, hra­biow­skie, po­sła­ne. Uśmie­cham się duchu na myśl, jak bar­dzo się wy­śpię. Osu­wam się jak kłoda i za­pa­dam w sen.

 

Sę­dzi­wy męż­czy­zna pod­chodzi do łóżka, na któ­rym śpi stru­dzo­ny gość. Pa­trzy na niego, by zo­ba­czyć tka­ni­nę pa­mię­ci. Za­czyna śle­dzić pal­ca­mi po­je­dyn­cze nici wspo­mnień. Tak wiele wy­ra­zi­stych wy­da­rzeń, tak silne emo­cje… Ale dość młody umysł jest jesz­cze pla­stycz­ny. Z za­do­wo­le­niem za­uwa­ża, że cien­ka, po­je­dyn­cza nić już zdo­ła­ła po­łą­czyć stare z nowym. Nie ma po­śpie­chu. Trze­ba bę­dzie przy­by­szo­wi dać czas, by na­siąkł kli­ma­tem Grave­sham Manor. 

 

W nocy mam sen, w któ­rym stoję obok córki, w środ­ku tłumu. Córka pa­trzy mi się w oczy i pyta:

“Tato, weź­miesz mnie kie­dyś do two­je­go sa­mo­lo­tu?”

Uśmie­cham się, gła­dzę ją po ja­snych wło­sach. Przy­tu­la się do mnie.

 

Budzę się rano, rześ­ki i wy­spa­ny. Jesz­cze leżąc, prze­cią­gam się, wtu­lam się w mięk­ką koł­drę. Gdy­bym tylko mógł tak co dzień…

Wtedy wra­ca­ją do mnie słowa córki ze snu:

“…two­je­go sa­mo­lo­tu”.

Ale bred­nie cza­sem można wy­śnić. Skoń­czo­ny­mi dur­nia­mi są ci, któ­rzy w snach widzą wróż­by albo ja­kieś wiel­kie mą­dro­ści.

Roz­glą­dam się tro­chę po po­ko­ju, po czym tra­fia mnie jak strza­ła, co zro­bi­łem. Za­sną­łem – na ro­bo­cie! Serce za­czy­na mi łupać. Dobry Boże, wiel­kie nieba, jakim cudem jesz­cze nie sie­dzę w pace! Ty dur­niu… dur­niu skoń­czo­ny… James, ty dur­niu. Co się z tobą stało?

Dla­cze­go mu­sia­łem wy­si­lić się, by przy­po­mnieć sobie swoje imię? Oj, nie jest do­brze, a prze­cież nic nie piłem. Czy kurz w po­wie­trzu tak na mnie po­dzia­łał? Trze­ba stąd wyjść, zanim ktoś mnie tu znaj­dzie.

Uświa­da­miam sobie, że mam puste ręce. Wy­be­be­szam se­kre­ta­rzyk. Po­mię­dzy pa­pie­ra­mi leży złoty wi­sio­rek z okrą­głym, otwie­ra­nym pu­deł­kiem. W środ­ku dwa zdję­cia, ko­bie­ty, wcale ład­nej, i dziew­czyn­ki, anioł­ka z ja­sny­mi wło­sa­mi. Jest tro­chę jak moja Fiona… Tak, skup się James, je­steś tu dla Fiony. Cho­wam wi­sio­rek w kie­sze­ni. Pa­trzę przez okno i widzę, że je­stem wiele, wiele pię­ter nad zie­mią, tak, że drze­wa w dole są małe jak piłki te­ni­so­we.

Osu­wam się na pod­ło­gę, przy­kła­dam ręce do głowy. Co za pie­kiel­ne wy­my­sły! Po czym na­su­wa mi się myśl, że być może już je­stem w pie­kle i że moja po­ku­ta wła­śnie się za­czy­na. Ale potem mówię do sie­bie, weź się w garść. Nie­raz wy­cho­dzi­łeś z ta­ra­pa­tów.

Trze­ba tylko wró­cić. Skrę­ca­łem dwa razy w tę samą stro­nę, ale w lewo czy w prawo? Wspo­mnie­nie drogi do sy­pial­ni jest za­snu­te mgłą. Wy­cho­dzę na ko­ry­tarz. Widzę w od­da­li otwar­te drzwi, zza któ­rych sły­szę nagle akord grany na pia­ni­nie. Bez za­sta­no­wie­nia wbie­gam do środ­ka, ale przed pia­ni­nem nikt nie sie­dzi. Czy ktoś mnie szwin­dlu­je?

Dalej jest pokój z za­baw­ka­mi. Na pod­ło­dze leży drew­nia­ny ry­ce­rzyk z nie­bie­skim her­bem na tar­czy. Chyba mam go­rącz­kę, bo wy­da­je mi się przez chwi­lę, że sły­szę dzie­cię­cy okrzyk bo­jo­wy…

Wy­cho­dzę na ko­ry­tarz i coś we mnie pęka, za­czy­nam walić pię­ścią w ścia­nę, zło­rze­czyć. W końcu łapię świecz­nik i rzu­cam w nim w jeden z por­tre­tów. Twarz ja­kie­goś pom­pa­tycz­ne­go hra­bie­go czy in­ne­go diuka roz­ry­wa się na strzę­py. Pluję jesz­cze na do­kład­kę, po czym sia­dam przy ścia­nie.

Gdyby tylko ktoś ze mną był! Do­cho­dzi do mnie, że mój przy­ja­ciel dawno zwiał. Przy­po­mi­nam sobie jego po­wąt­pie­wa­nie. Czy coś po­dej­rze­wał? Ostrze­gał mnie przed ja­kimś hra­bią, ale nie po­tra­fię zła­pać, o co do­kład­nie mu cho­dzi­ło. 

I wtedy sły­szę z końca ko­ry­ta­rza ko­bie­cy głos, mó­wią­cy jedno, urwa­ne słowo:

… her­bat­kę…

Bie­gnę do końca ko­ry­ta­rza, ale ni­ko­go tam nie ma.

Sły­sza­łem o pe­chow­cach, któ­rym po­mie­sza­ło się w gło­wie i za­mknię­to ich przy­byt­kach, gdzie wiążą sznu­ra­mi i po­le­wa­ją zimną wodą.

W jed­nym z pokoi tra­fiam na obraz lon­dyń­skiej ulicy. Wy­glą­da zna­jo­mo, tro­chę jak moja Ru­sh­den… Nie, wróć, tu jest Ru­sh­den. Ja miesz­ka­łem na Den­ton… Du­fton… Da… Pod­da­ję się, za­czy­na mi do­skwie­rać ból głowy.

Idę dalej ko­lej­nym prze­klę­tym ko­ry­ta­rzem. Czy one nigdy się nie koń­czą? Na jego końcu znowu widzę otwar­te drzwi do sy­pial­ni. Jakim cudem?! Wzdy­cham cięż­ko, do­zna­ję uczu­cia, jakby mię­śnie były z oło­wiu. Wlokę się do łóżka. Choć wy­da­wa­ło mi się, że mi­nę­ła naj­wy­żej go­dzi­na, to za oknem jest już ciem­no. Padam na łóżko, my­śląc o dziew­czyn­ce, o… Od­pły­wa­jąc w sen, pró­bu­ję bez­sku­tecz­nie zła­pać w my­ślach jej imię.

 

– Szko­da, mi­lor­dzie, że ma­szy­na już nie dzia­ła – mówi odźwier­ny.

– Prze­ciw­nie, Ha­rol­dzie. Tka­nie siłą woli ma w sobie znacz­nie wię­cej ele­gan­cji. Po­zwa­la na sub­tel­ne po­praw­ki.

To mó­wiąc, za­czy­na wy­pru­wać z tka­ni­ny po­je­dyn­cze nici. Potem bie­rze do ręki srebr­ną nić, w ko­lo­rze swo­ich wło­sów, i za­czy­na łą­czyć ją z tka­ni­ną. Mło­dzie­niec na łóżku po­ru­sza się nie­spo­koj­nie.

– Mu­si­my uwa­żać, Ha­rol­dzie. Nie­dłu­go za­cznie nas wi­dzieć. Nie mo­że­my na­ra­zić go na zbyt­ni szok na eta­pie, na­zwij­my to, zma­ga­nia.

 

Z tru­dem złażę z łóżka. Potem wlokę się po tych ko­ry­ta­rzach bez końca. Mam wra­że­nie, jak­bym spę­dził w tym miej­scu bar­dzo dużo czasu. Łapię swoje od­bi­cie w lu­strze i przez chwi­lę się wzdry­gam, jak­bym wi­dział kogoś ob­ce­go. Mam pod­krą­żo­ne i prze­krwio­ne oczy. Wy­próż­niam się do zło­te­go kibla, co po­pra­wia mi humor. Gor… Nie, tfu, John, Jim… James, tak, James, czy my­śla­łeś kie­dyś, że na­ro­bisz do zło­tej musz­li? Idąc po scho­dach wy­da­je mi się, że sły­szę od­głos le­cą­ce­go sa­mo­lo­tu. Z tru­dem przy­po­mi­nam sobie świat poza tym prze­klę­tym domem.

Znaj­du­ję go­rza­łę, która oka­zu­je się być słod­ka. Prze­szka­dza mi to mniej, niż się spo­dzie­wa­łem. Tru­nek przy­no­si przy­jem­ne otę­pie­nie.

Bez­wied­nie tra­fiam znowu do sy­pial­ni. Ko­ry­tarz wy­da­je się bujać, jakby ko­ły­sał mnie do snu.

 

Budzę się z myślą o małej An­ge­li. Czy z nią wszyst­ko w po­rząd­ku? Przez chwi­lę mam dziw­ne wspo­mnie­nie, jakby moja córka miała bli­ską ko­le­żan­kę, nie­mal­że sio­strę, pulch­ną dziew­czyn­kę z ciem­ny­mi wło­sa­mi. Sta­ram się wy­do­być z pa­mię­ci jej imię, ale umyka mi. Gdy wsta­ję, ude­rza mnie za­pach mo­je­go ubra­nia oraz jego licha ja­kość. Nie przy­po­mi­nam sobie, żebym je za­kła­da­ł…

Się­gam do kie­sze­ni, z ulgą otwie­ram se­kret­nik ze zdję­cia­mi. W dru­giej kie­sze­ni tra­fiam na prze­żu­ty tytoń i mie­dzia­ki. Czy to w ogóle moje ubra­nie? Od­kła­dam na wpół prze­żu­ty tytoń, nie bez obrzy­dze­nia. Ale jeśli ubra­nie nie na­le­ży do mnie, to skąd się wziął se­kret­nik?

Gdy wy­sze­dłem na ko­ry­tarz, do­pa­dło mnie zu­peł­nie obce uczu­cie, że chciał­bym z mo­je­go domu coś za­brać. Duszę to w sobie, bo je­stem prze­cież uczci­wym czło­wie­kiem. Czy ja się sta­czam? Czy przy­no­szę wstyd ro­dzi­nie?

Wy­cho­dzę na ko­ry­tarz i na­wo­łu­ję kilka razy, ale nikt nie od­po­wia­da. Co, co dia­ska… Od razu karcę sie­bie w my­ślach. Ogła­dzo­ny czło­wiek nie prze­kli­na nawet w za­ci­szu swo­jej głowy.

Opie­ram się o ścia­nę, szu­kam wspo­mnień z po­przed­nie­go wie­czo­ru. Jak sen na jawie po­wra­ca do mnie wspo­mnie­nie nie­miec­kie­go dwu­pła­tow­ca na tle bu­rzo­wej chmu­ry, pru­ją­ce­go do mnie ogniem z dzia­łek… Czuję, jak żyły w skro­niach za­czy­na­ją gwał­tow­nie pul­so­wać.

 

Ha­rold pro­wa­dzi mnie do ja­dal­ni. Widzę tam matkę, ojca, wujka… Omia­tam wzro­kiem po­miesz­cze­nie i mało nie sia­dam z wra­że­nia.

Stół cią­gnie się bez końca, a w rów­nym sze­re­gu, po­pi­ja­jąc her­bat­kę i ga­wę­dząc, sie­dzą… Gdy mój wzrok do­cho­dzi do ry­ce­rza w śre­dnio­wiecz­nym ka­fta­nie, któ­re­go przy­po­mi­nam sobie z ob­ra­zów, za­my­kam oczy.

Wujek Ver­non widzi moje za­kło­po­ta­nie.

– Oni wtedy oczy­wi­ście nie pili her­ba­ty. Ale mu­sie­li­śmy się zgo­dzić na coś, co nas po­łą­czy. Je­ste­śmy w końcu Bry­tyj­czy­ka­mi.

Matka Belle wsta­je, ści­ska mnie i mówi:

– Jak do­brze, że je­steś znowu z nami, Gor­do­nie.

Osu­wam się na krze­sło, łapię z tru­dem od­dech, serce wali jak sza­lo­ne.

– Ach synku, tak się mar­twi­li­śmy, że po two­jej śmier­ci z dala od do­mo­stwa już cie­bie nie od­zy­ska­my – do­da­je czule moja mama.

Po­trze­bu­ję chwi­li, by prze­tra­wić tę myśl.

– Jak wielu z nas umar­ło poza do­mo­stwem? – pytam nie­wy­raź­nym gło­sem.

Ciot­ka Vi­vian od­zy­wa się pierw­sza:

– Zo­bacz­my… Na pewno dzia­dek Ru­pert nie wy­trzy­mał kli­ma­tu w In­diach. Do tego jesz­cze…

– Pra­dzia­dek Ar­chi­bald, pod Wa­ter­loo – dodał wujek Ver­non. Ski­nął głową w kie­run­ku męż­czy­zny w sile wieku, sie­dzą­ce­go kilka krze­seł dalej. 

– Więc zda­rza­ło się to oka­zjo­nal­nie, po­mi­mo wiel­kiej sta­ran­no­ści całej ro­dzi­ny – koń­czy ciot­ka.  

– Czy oni też… – za­czy­nam, po czym czuję ukłu­cie bólu w ko­st­ce, kop­nię­tej twar­dym butem. W tym samym mo­men­cie ciot­ka Vi­vian wcho­dzi mi w słowo:

– Strasz­nie dziś desz­czo­wo…

 

Od­wie­dzam i czule przy­tu­lam An­ge­lę, która bawi się pod okiem gu­wer­nant­ki. Potem prze­cha­dzam się wzdłuż ko­ry­ta­rza z por­tre­ta­mi, mi­ja­jąc także swój, wy­ko­na­ny po śmier­ci na pod­sta­wie fo­to­gra­fii. Aż do­cho­dzę do końca, gdzie wisi por­tret za­ło­ży­cie­la na­sze­go rodu, choć sam obraz na­ma­lo­wa­no długo po jego śmier­ci. Jego siwe włosy zdają się ja­śnieć jak sre­bro. Na ramie wy­gra­we­ro­wa­ne jest motto ro­dzin­ne:

“Vires in me­mo­ria”, siła z pa­mię­ci.

 

Der­rick pod­no­si her­ba­tę do ust, spija ostroż­nie, jakby miała go otruć.

– Chcia­łem za­py­tać, Mary, co z Ja­me­sem. Nie wiesz, co się z nim stało?

– James nigdy nie wró­cił – od­po­wia­da z nutką smut­ku w gło­sie.

Mor­ti­mer, nowy mąż Mary, chrzą­ka wy­mow­nie.

– Sza­now­ny panie – za­czy­na. – To jest przy­zwo­ity dom. Bar­dzo mi za­le­ży, żeby hi­sto­ria ojca Fiony, i także po­przed­nie­go męża Mary, spo­czę­ła tam, gdzie na to za­słu­gu­je. Fiona nie­dłu­go wy­cho­dzi za mąż za so­lid­ne­go czło­wie­ka i nie życzę sobie, żeby wsty­dli­we spraw­ki z prze­szło­ści zmą­ci­ły jej spo­kój ducha. Muszę pana nie­ste­ty uprzej­mie pro­sić, żeby pan wy­szedł…

Robi prze­rwę, chrzą­ka, po czym cią­gnie:

– …I już nigdy nie wra­cał. Gdyby pana jesz­cze kie­dyś wi­dzia­no w bli­sko­ści mojej ro­dzi­ny, to in­for­mu­ję pana so­len­nie, że po­dej­mę sto­sow­ne kroki prze­ciw­ko panu. Mam zo­bo­wią­za­nia wobec Mary i Fiony i za­mie­rzam je wy­peł­nić co do joty. W moim fachu so­lid­ność to fun­da­ment. Nie­któ­re rze­czy, drogi panie, po pro­stu za­słu­gu­ją na za­po­mnie­nie.