Baśń, tylko że taka na Dzikim Zachodzie – i może dla trochę starszych dzieci. Długa – za co przepraszam. Mam nadzieję, że pomimo tej długości znajdzie czytelników. Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii. :)
Wielkie podziękowania dla betujących – kronos.maximus oraz OldGuard.
Miasteczko było tak maleńkie, że miało tylko jedną ulicę. Szeroka, żółta, poznaczona głębokimi wybojami, biegła przez sam jego środek, a po obu jej stronach rosły piętrowe, drewniane domki, niczym sczerniałe zęby w zepsutym uśmiechu. Niebo rozciągało się czyste, niebieskie, a wiatr, jeśli wiał, to chyba gdzieś bardzo daleko. Panował nieznośny skwar, tak że powietrze na horyzoncie zdawało się falować.
Popołudnie było w pełnym rozkwicie, gdy na wschodnim krańcu miasteczka pojawiło się czterech jeźdźców. Sunęli samym środkiem drogi, jeden obok drugiego, strzemię w strzemię. Pierwszy dosiadał konia karego, drugi gniadego, trzeci bułanego, czwarty – ciemno nakrapianej siwki. Gdy wjechali pomiędzy dwa pierwsze budynki, wstrzymali jednocześnie wierzchowce i trzech z nich rozejrzało się z zaciekawieniem dokoła.
Mężczyźni byli braćmi, choć na pierwszy rzut oka trudno byłoby to stwierdzić, może dlatego, że każdy był z innego ojca.
Pierwszy był wysoki i chudy, drugi – wysoki i gruby, trzeci – niski i gruby, czwarty – niski i chudy.
Pierwszy, najstarszy, był brunetem; drugi, trochę młodszy, był szatynem; trzeci, jeszcze młodszy, miał rudą, kręconą czuprynę; czwarty, najmłodszy, miał cienkie, płowe włosy.
Pierwszy skrywał pod zamkniętymi powiekami oczy tak ciemne, że niemal czarne; drugi miał oczy piwne, trzeci zielone, czwarty – niebieskie.
Doprawdy, dziwna z nich była zbieranina: pierwszy nie miał prawej dłoni, drugi – prawej stopy, trzeci – lewej stopy, a czwarty – lewej dłoni.
Na domiar złego pierwszy był ślepy, drugi był głuchy, trzeci był niemy, a czwarty nie miał węchu ani smaku.
Pierwszy miał na imię John, drugi – Jack, trzeci – Jerry, a czwarty – Joe.
Rozejrzawszy się pobieżnie po sennym miasteczku, zasnutym żółtym pyłem, ostentacyjną nudą i jawną monotonią, mężczyźni niemal jednocześnie dali koniom łydkę. Zatrzymali się dopiero przy saloonie. Zeskoczywszy z siodeł, uwiązali wierzchowce do konowiązu, sami zaś wkroczyli do środka: brunet po omacku, szatyn i rudy – kuśtykając, blondyn – lekko i swobodnie.
Gdy tylko rozpostarli skrzydła saloonowych drzwi – cztery czarne sylwetki w jaskrawej aureoli dnia – zwróciły się na nich wszystkie oczy, a była ich nieparzysta liczba, bo barman stracił prawe oko w bijatyce i teraz ukrywał pusty oczodół za czarną przepaską. Ci z braci, którzy nie byli ślepi, a było ich aż trzech, rozglądnęli się po wnętrzu. Był to typowy saloon, jakich wiele na Dzikim Zachodzie: ściany do połowy wyłożone boazerią, wyżej bielone wapnem; na prawo od wejścia – długi kontuar z lśniącymi kurkami, za nim półki z ciekłym bursztynem; pięć małych, okrągłych stolików z żółtymi obrusami, trzy w rzędzie pod ścianą i dwa bliżej baru, a przy każdym po kilka krzeseł, średnio po cztery, łącznie dwadzieścia; w głębi widniały schody prowadzące do pokoi gościnnych. Przy pierwszym stoliku siedział starszy mężczyzna w towarzystwie rozkwitającej róży, czy to żony, czy to córki; drugi stolik był zupełnie pusty, podobnie trzeci i czwarty; piąty był natomiast aż nazbyt pełny, ścisnęło się bowiem przy nim aż pięciu mężczyzn, niczym płatki czarnej malwy okalające jaśniejszy środek.
Złożywszy zamówienie, bracia podeszli do drugiego stolika. Najmłodszy pomógł najstarszemu, temu ślepemu, w zajęciu miejsca. Po chwili siedzieli już wszyscy: najstarszy tyłem do schodów, ten młodszy tyłem do ściany, ten jeszcze młodszy tyłem do wejścia, a ten najmłodszy – tyłem do baru. Czekali w milczeniu na posiłek.
Tymczasem przy piątym stoliku zapanowało poruszenie. Szurały krzesła, odchylały się tułowia, wykręcały szyje. Pięciu mężczyzn obserwowało uważnie czwórkę przybyszów. Nie uszło ich uwadze, że choć wszyscy byli uzbrojeni, to jeden był ślepy i nie miał prawej dłoni, dwóch innych kuśtykało, a lewa ręka czwartego kończyła się smutnym kikutem. Spostrzegli również, że gdy szatyn płacił przy barze, wydobył z kieszeni pękatą sakiewkę; mogli się założyć, że potrząśnięta, dzwoniłaby wesoło niczym dzwonki u końskiej uprzęży. Zaintrygowani, wyprawili jednego spośród siebie, aby wyjrzał na ulicę; wróciwszy, pokazał towarzyszom cztery grube paluchy. Każdy z tych grubych paluchów odpowiadał jednemu wierzchowcowi.
Wnioski nasuwały się same: czterej obcy mężczyźni, którzy przybyli tego dnia do miasteczka, dysponowali nielichym dobytkiem, a przy tym stanowili łatwy cel.
Jeden z braci, ten, który był wysoki i gruby, westchnął i rzekł:
– Na wschodzie spokój, ale na północy same problemy.
Barman, który okazał się również kelnerem, podszedł do ich stolika z zamówioną zupą. Obsłużył kolejno braci, a kiedy stawiał ostatnią z misek przed niebieskookim blondynem, ów zagaił, donośnie i wesoło:
– Wielkie dzięki, gospodarzu. Wielce urokliwą macie tutaj okolicę. Ciekawym, jak wam się tutaj żyje? Macie tu spokój?
Zaskoczony barman zawisł nieruchomo nad blatem, a jego ostatnie oko, raczej z tych niespokojnych, utknęło na twarzy pytającego; zaraz potem drgnął, jakby odruchowo chciał zerknąć za siebie (czyżby na piąty stolik?), lecz w ostatniej chwili coś go przed tym powstrzymało. Zaburczał coś pod nosem i czym prędzej wrócił za kontuar, gdzie ochoczo zabrał się za polerowanie szklanek.
W odległym kącie sali czarne płatki malwy podniosły się ze swoich krzeseł, poprawiając obciążone kaburami pasy. Obeszli pusty czwarty stolik i ustawili się w rzędzie za plecami najstarszego z braci, ślepego bruneta bez prawej dłoni. Ten w środku powiedział:
– My tutaj nie lubimy, kiedy obcy wtrącają się w nasze sprawy.
Barman przypomniał sobie, że pilnie potrzebowano go w kuchni; z widoczną wprawą zanurkował za kontuar i odpłynął, unosząc ze sobą wierną towarzyszkę ze środkowej półki. Mężczyzna, który siedział przy pierwszym stoliku, cichutko odłożył sztućce na talerz i dwukrotnie skinął głową: wpierw na kwitnącą różę, potem na drzwi. Róża pobladła, uniosła drżącą dłoń, by otrzeć usta serwetką, a odłożywszy ją na stół, cichutko przestawiła krzesło bliżej ściany; po chwili zamachały saloonowe skrzydła i oboje rozpłynęli się w oślepiającej jasności. Jedynie bracia jedli dalej, jak gdyby nigdy nic; wszyscy poza blondynem. Temu zupa ani nie pachniała, ani nie smakowała, toteż zadarł głowę, by spojrzeć na piątkę mężczyzn.
– Ale dlaczego? – zapytał, szczerząc zęby. – Czyżbyście się czegoś wstydzili?
– Patrzcie, jaki mądrala – zakpił ten w środku, zapewne przywódca bandy. – Jak zgrywa odważnego! He, he. No, tu nie południe, nie będziem owijać w bawełnę. Wyskakujcie ze wszystkiego, co macie.
– Do samych gaci, byle sprawnie! – dodał inny. – Bądźcie grzeczni, to łaskawie darujemy was życiem.
Szatyn, ten wysoki i postawny, wstał, wymownie kładąc rękę na biodrze.
– Nic nie słyszałem – oznajmił, wprawiając zbirów w lekkie zdziwienie – ale czuję, że nie macie dobrych intencji. Powiem wam tylko tyle, że źle trafiliście. A może właśnie bardzo dobrze.
Przywódca zaszydził z niego kącikiem ust i rozejrzał się po towarzyszach, jakby chciał się upewnić, że ma za sobą ich rozbawienie. Rudzielec przełknął ostatnią łyżkę zupy i ściągnął łokcie ze stołu.
– Co gorsza – kontynuował szatyn – nie możecie się już wycofać. Jesteśmy tu dla takich jak wy.
Po twarzy herszta przemknęło zdumienie, płynnie zastąpione przez wahanie, może nawet strach; a jednak szybko doszedł do siebie. Wysunął groźnie szczękę i łypał ponuro na szatyna, podczas gdy jego prawa dłoń głaskała czule rękojeść srebrnego colta. Wierni kompani natychmiast poszli w jego ślady i teraz cała piątka mierzyła zwalistego szatyna wzrokiem, a na ich twarzach napięcie mieszało się z drwiną.
Najstarszy z braci, ten wysoki i szczupły, spokojnie odłożył łyżkę na stół i spojrzał zamkniętymi powiekami na siedzącego naprzeciw rudzielca. Wyciągnął przed siebie zaciśniętą pięść, lewą, bo prawej nie miał, po czym wyprostował kilka palców.
– Trzy – powiedziała dłoń. – Cztery – dodała.
*
Kiedy matka nareszcie umarła, odetchnęli z ulgą. Po pierwsze dlatego, że bardzo cierpiała, po drugie dlatego, że przez te ostatnie tygodnie była już naprawdę nie do wytrzymania. Coś ją zżerało od środka, a raczej delektowało się, całymi miesiącami. Nogi zupełnie odmówiły jej posłuszeństwa, ślepota ostatecznie przykuła do łóżka. Całe jej życie było jednym wielkim upokorzeniem, i nawet w tych ostatnich chwilach los odmówił jej godności. Tyle dobrze, że rozumiała coraz mniej. Krzyczała i zawodziła przez sen, a jej chrapliwy oddech słychać było nawet na schodach; na jawie zaś jęczała i mamrotała, nękana bólem i majakami. Nie mogli znieść jej widoku: choroba rozorała jej twarz wstrętnymi wrzodami, wżarła się w dziąsła, rozkwitła krwawo na szyi. Cały pokój przesiąknięty był odorem gnijącego ciała, aż gospodarz ulitował się nad braćmi i pozwolił im spać na korytarzu. Opiekowali się nią na zmianę, walcząc z odrazą, a choć próbowali ulżyć jej cierpieniom, to coraz trudniej było im wykrzesać z siebie miłość; łatwiej było pozwolić, by spalała ich nienawiść, i użalać się głównie nad sobą. Mijały dni, mijały noce, a ich niecierpliwość rosła. Tylko Joe płakał jeszcze nad matką i jej udręką, może dlatego, że był najmłodszy.
Pogrzeb był kameralny: tylko oni, matka i stary pastor. Zaraz po pogrzebie John, który wtedy miał jeszcze obie dłonie i widział doskonale, powiedział do braci:
– Teraz już nic nas tu nie trzyma. Możemy wyruszyć w świat.
– W świat? – przestraszył się Joe. – Ale co my tam będziemy robić?
– Coś się wymyśli – odparł tajemniczo najstarszy z braci.
Cały swój dobytek zmieścili w czterech tobołkach. Wędrowali bardzo długo, śpiąc gdzie popadnie i jedząc o wiele mniej, niżby sobie życzyli. Przemierzali trawiaste przestrzenie, pokonywali jary i wzniesienia, lecz choć mijali po drodze miasta i miasteczka, to John w żadnym nie chciał się zatrzymać. Najmłodszy Joe niepokoił się coraz bardziej; nie miał pojęcia, dokąd zmierzają i co ze sobą poczną, kiedy nareszcie tam dotrą. Bał się, że będą tak wędrować bez końca, aż padną z głodu i wycieńczenia; bał się ciasnych wąwozów i otwartych przestrzeni, upału i zimna, dzikich zwierząt i ludzi. Przebierał jednak posłusznie nogami, wpatrzony w plecy starszych braci, i tylko z rzadka odważał się zapytać:
– John? Dokąd my tak właściwie idziemy?
– Jeszcze nie wiem. Ale kiedy tam dojdziemy, będę wiedzieć od razu.
– Ja ci ufam – mówił wtedy Jerry. – Ja wiem, że nas nie zawiedziesz.
Pewnego dnia, zdobywszy szczyt stromego wzniesienia, ujrzeli w dole rzekę, a na jej brzegu cztery konie. Na pobliskich skałach wietrzyły się siodła, w najgłębszym cieniu odpoczywały wypchane toboły. A jeźdźcy? – W ten upalny dzień rozebrali się do naga i zażywali ożywczej kąpieli. John padł plackiem na ziemię i gestem dał braciom do zrozumienia, że powinni zrobić to samo.
– To nasza szansa – oznajmił półgłosem. – Dzisiaj odmienimy swój los.
– Co masz na myśli? – szepnął zaniepokojony Joe.
– Widzicie te strzelby, tam, między skałami?
– Przecież nie umiemy strzelać…
– Tak, ale oni o tym nie wiedzą, prawda? Ja i Jack będziemy ich trzymać na muszce, a wy osiodłacie konie i przytroczycie toboły. Nasze nowe życie zaczyna się tu i teraz.
Jack, który wtedy słyszał jeszcze doskonale, pokiwał ze zrozumieniem głową, milcząco wyrażając aprobatę dla tego zuchwałego planu.
– My-myślę… Myślę, że to doskonały pomysł – wyjąkał Jerry, który wtedy umiał jeszcze mówić.
– Kiedy tak nie można! – zaprotestował cicho Joe, teraz już trzęsąc się ze strachu. – Przecież to kradzież!
– Słuchaj starszego brata, a dobrze na tym wyjdziesz – warknął w odpowiedzi John.
Tamtego dnia odjechali znad rzeki bogatsi o cztery konie, trzy krótkie strzelby, dwa rewolwery i małą sumkę, która jawiła im się prawdziwym majątkiem.
– Od teraz będzie tylko lepiej – mówił John, zacierając ręce.
Rzeczywiście, John miał dużo dobrych pomysłów. Wędrowali od miasteczka do miasteczka, rabując sklepy i szynki. Potem, gdy dobrze opanowali strzelanie, napadali na samotne dyliżansy, czasem nawet na małe konwoje. Wybierali bardzo starannie, bo przecież nie zależało im na prawdziwej strzelaninie. John bawił się doskonale, a Jack bynajmniej nie narzekał; powodziło im się, to i nie miał na co. Jerry spoglądał na starszych braci z podziwem.
– Ty to masz łeb, John – mówił z nabożeństwem, wpatrując się w brata jak w święty obrazek.
Nie był tak sprytny jak John ani tak silny jak Jack, a już na pewno nie był tak dobrym jak oni strzelcem, starał się jednak dorównywać im pewnością siebie. Wszelkie braki w tej dziedzinie nadrabiał głośnym zachowaniem, chamstwem i sprośnymi żartami.
Tylko Joe stał się jakiś taki cichy i małomówny. Robił wszystko, co mu kazali, ale nie podzielał ich entuzjazmu. Wkrótce przestał nawet protestować, było bowiem jasne, że nikt nie bierze jego zdania pod uwagę. Był słaby i żałosny, toteż jego wątpliwości nic nie znaczyły.
Trwało to kilka lat, aż w końcu braci zaczęła męczyć ta ciągła tułaczka i ciągła ucieczka. John postanowił, że muszą osiąść gdzieś na stałe. Znaleźli miasto, w którym funkcję szeryfa pełnił człowiek starszy, podziurawiony przez życie, o nerwach zszarganych latami służby, strachliwy i uległy. Przekupili go bez większych trudności.
John oznajmił, że od teraz będą żyć uczciwie, zapewniając mieszkańcom ochronę przed złoczyńcami. Wszystko, o co prosił w zamian, to drobna tygodniowa opłata. Na odmowę reagował bardzo nerwowo: klął i wymachiwał rewolwerem, a jeśli to nie wystarczało, posuwał się do rękoczynów. Kiedy fryzjer, dziarski staruszek, stanowczo podziękował braciom za wszelkie usługi, rozwścieczony John chwycił go za resztkę siwych włosów i rąbnął jego głową o ścianę, tak że tamten osunął się na podłogę.
Wystarczyło kilka dni, by całe miasto zaczęło drżeć przed czwórką nowo przybyłych. Na ich widok ludzie znikali za rogiem albo przechodzili na drugą stronę ulicy. Johnowi było tego mało. Lubił rzucać wyzwiskami, choćby i bez powodu. Jeżeli uważał, że ktoś nie uwija się tak sprawnie, jak powinien, wymierzał mu ostrzegawczego kuksańca. Nienawidził, gdy ktoś spóźniał się z zapłatą. Kiedy właścicielka pasmanterii, uboga wdowa, oznajmiła, że nie ma z czego zapłacić, John kazał Jackowi trzymać ją na muszce, a sam zaciągnął jej córkę na zaplecze. Joe słyszał krzyki dziewczyny i nie wierzył, że to się dzieje naprawdę; nie mógł patrzeć na szlochającą matkę, dlatego na miękkich nogach podszedł do okna. Łzy ciekły mu po twarzy, strach skręcał żołądek, nienawiść i bezsilność dławiły gardło. Wyglądał na ulicę i modlił się o koniec, jakikolwiek, byleby nastał. Koniec, choćby mieli wszyscy poumierać.
I rzeczywiście, ta dobra passa nie trwała długo. Przerażeni mieszkańcy zwrócili się o ratunek do szeryfa z sąsiedniej miejscowości, a ten, będąc człowiekiem prawym i odważnym, obiecał przyjść im z pomocą. By uniknąć niepotrzebnych ofiar, postanowił zaczekać na odpowiedni moment. Poprosił mieszkańców, by donosili mu o wszelkich poczynaniach bandytów, a ci skwapliwie czynili tej prośbie zadość.
John lubił korzystać z życia, toteż bracia należeli do stałych bywalców saloonu. Pili na umór, rżnęli w karty i obłapiali usługujące im dziewczyny. Również Joe przesiadywał tam całymi godzinami: alkohol przyjemnie mącił mu myśli i koił zszargane nerwy. Pewni, że nikt nie odważy się z nimi zadzierać, bracia nie dbali zbytnio o zachowanie czujności. Wykorzystał to szeryf, który pewnej nocy zaczaił się wraz ze swoimi ludźmi przy wyjściu z saloonu. Czekali cierpliwie do późnej nocy, aż pijani w sztok bandyci wytoczą się na ulicę, a wówczas opadli ich jak muchy i obezwładnili, zanim tamci zdążyli stawić opór.
Bracia stanęli przed sądem, a ten skazał ich na stryczek. Wyrok miał zostać wykonany następnego dnia. O świcie strażnicy wywlekli ich z celi i wyprowadzili za miasto, na wąską drogę wijącą się wśród niskich, żółtych wzgórz. Szeryf i jego zastępca jechali konno, natomiast bracia szli pieszo, ze związanymi rękoma, popędzani kuksańcami. John klął i pluł na strażników, to odgrażał się, to zaśmiewał w głos; Jack szedł spokojnie, z wysoko podniesioną głową; Jerry długo krzyczał, że są niewinni i że to jakaś pomyłka, lecz potem już tylko cicho pochlipywał, ze wzrokiem utkwionym w czubkach własnych butów. Najmłodszy Joe kwilił jak dziecko; zapierał się nogami i co kilka kroków padał na kolana, tak że strażnicy musieli siłą stawiać go do pionu. Tłumaczył, że wcale tego nie chciał, i błagał o litość, lecz ludzie szeryfa zbywali te zabiegi śmiechem. Z ciągnącego za nimi posępnego tłumu dobiegały gwizdy, szyderstwa i bluzgi na cześć byłych już dobroczyńców.
Orszak zatrzymał się pod naprędce zmontowanym szafotem. Pobladli bracia obserwowali, jak ludzie szeryfa mocują na nim liny, jak zawiązują pętle, ustawiają stołki. Ktoś powiesił im na szyjach tabliczki mianujące ich bandytami. Los czwórki braci miał być przestrogą dla każdego, kto chciałby zakłócić spokój uczciwych mieszkańców miasteczka.
Szeryf z ponurą miną obserwował, jak jego ludzie wykopują im stołki spod nóg i jak cała czwórka opada bezwładnie w dół. Trzech zdechło natychmiast. Czwarty, ten najmniejszy, dusił się, rzęził i wierzgał nogami, lecz wkrótce i on ucichł i znieruchomiał; przewracał tylko przekrwionymi oczyma.
– Zaraz będzie po nim – stwierdził z przekonaniem szeryf i dźgnął konia ostrogami. – Wracamy. Nie przepadam za egzekucjami.
– A ja przeciwnie – odparł jego zastępca, również ruszając z miejsca. – Po każdej egzekucji świat staje się odrobinę lepszym miejscem.
Podumawszy jeszcze chwilę nad losem człowieczym, miastowi pociągnęli za szeryfem. Joe nasłuchiwał ich głosów, dopóki nie ucichły w oddali; wówczas postanowił skupić się na umieraniu. Pech chciał, że szło mu to niesporo; serce rwało się w ciemność, lecz głupie, głupie usta łapczywie zasysały powietrze. Dyndał tak zatem, zrozpaczony, obok trupów znienawidzonych braci. Nie widział ich, ale i nie chciał widzieć; w tym życiu pozostał mu do dokonania już tylko jeden wybór, i Joe wolał zamknąć oczy.
Wisiał tak bezradnie między niebem a ziemią, ze skurczonymi płucami i wywalonym językiem, i coraz częściej przychodziło mu na myśl, że chyba nie ma już na to siły. Bardzo, ale to bardzo chciał, żeby to wszystko już się skończyło.
Minął dobry kwadrans, a on nadal żył. Co więcej, jego uszy wychwyciły odległy tętent kopyt. Tętent narastał i narastał, aż nagle ustał, i Joe z ogromnym wysiłkiem rozchylił powieki. Zobaczył niebieskie niebo, żółte wzgórza i szare skały. Z jeszcze większym wysiłkiem wykręcił szyję i spojrzał w dół. Zobaczył czerwoną drogę, białego konia i śniadą twarz.
– I co, warto było? – zapytał z cieniem uśmiechu Indianin.
Był młody, niewiele starszy od Johna. Smukłe ciało sprawiało wrażenie silnego i gibkiego. Twarz miał szeroką, przystojną, o regularnych rysach; długie, kruczoczarne włosy opadały mu swobodnie na plecy. Zeskoczył z konia i nawet się nie rozglądnąwszy, obszedł szafot i odnalazł jedyny stołek, którego zapomnieli miastowi. Podstawił go pod nogi niedoszłego wisielca. Joe musiał zawalczyć o równowagę, lecz nieznajomy trochę mu pomógł i wreszcie ucisk na jego gardle zelżał. Pooddychawszy do syta, przekręcił głowę, by spojrzeć na braci. Oczy Jerry’ego były puste, usta przerażająco wykrzywione. Po twarzy Joego znów pociekły łzy.
– Kochałeś ich, co? – zagaił Indianin.
Ciemne oczy w oprawie gęstych brwi patrzyły na niego miękko, ze zrozumieniem. Joe mógł tylko opuścić powieki.
– A zatem – dlaczego ich nie powstrzymałeś?
I na to nie potrafił odpowiedzieć.
– Dostrzegam w tobie okruchy dobra – oświadczył Indianin, znikając za jego plecami. – Dlatego dam ci kolejną szansę. Tobie i twoim braciom.
Wkrótce przerżnięta lina opadła na ziemię, a Joe wraz z nią. Leżąc, widział, jak jego los podzielają kolejno ciała Jerry'ego, Jacka i Johna. Jeszcze chwila i świat przesłoniły mu opatrzone frędzlami mokasyny. Nieśmiało podniósł wzrok. Indianin ubrany był całkiem przeciętnie: długie, białe spodnie, ciemna przepaska na biodrach, obszerna biała koszula, naszyjnik z drewnianych koralików. Tylko jego zachowanie – gesty, słowa, spojrzenia – były jakieś dziwne i nieindiańskie. W ogóle nie potrafił ich do niczego, do nikogo przypisać.
Uświadomił sobie, że kogoś takiego spotyka pierwszy raz w życiu.
– No, ale te tabliczki nie kłamią – zauważył jego wybawca, otrzepując ręce. – Ludzie powinni wiedzieć, z kim mają do czynienia. Dlatego utnę wam wszystkim po prawej dłoni.
Coś w jego twarzy powiedziało Joemu, że wcale nie żartuje. Zaszlochał ze strachu i spróbował się odczołgać, ale był na to zbyt słaby. Patrzył więc, jak Indianin obchodzi konia i szuka czegoś w swoich tobołach. Gdy wrócił, trzymał w ręku niewielką siekierkę.
– Wiesz co, tobie to się naprawdę nie podobało – stwierdził, zerkając na niego przychylniejszym okiem, i w sercu najmłodszego z braci zapłonęła nieśmiała nadzieja. – Dlatego utnę ci lewą dłoń.
Nadzieja zgasła, a Joe, jeszcze przed chwilą bezwładny, zakwiczał jak zarzynane prosię i począł ryć ziemię butami. Indianin roześmiał się pogodnie – tak, pogodnie – i uklęknął, wpasowując kolano w jego brzuch. Bez trudu odebrał mu jego własną rękę i po chwili rąbał już zajadle jej przegub, skupiony i wyraźnie zadowolony. Joe zapomniał, że lina zmiażdżyła mu krtań, i wrzeszczał wniebogłosy.
– I o to właśnie chodzi! – Indianin zaśmiał się serdecznie. – Takie coś obudzi nawet umarłego.
Odrąbana dłoń wylądowała w suchym pyle pobocza. Indianin niedbałym gestem otarł twarz z krwi i podszedł do Johna. Biedny Joe był bliski omdlenia, ale zmusił się, by patrzeć, jak oprawca układa odpowiednio jego ramię, jak klęka i bierze porządny zamach. Gdy usłyszał wrzask martwego brata, gdy zobaczył, że rzuca się jak opętany, wzbijając wokół tumany pyłu, zgroza płynąca z wyciągniętych wniosków o mało go nie dobiła.
Jeszcze chwila i łkający John tulił do piersi żałosny kikut. Z kikuta sączyła się krew. Nie tryskała, nie płynęła, lecz właśnie sączyła się, powściągliwie i elegancko.
– Pomyślmy… – Indianin otarł czoło, bo trochę się zmęczył; na dodatek słońce zaczynało powoli przygrzewać. – Lewa dłoń, prawa dłoń… Zrobimy tak, żeby było zabawnie.
Zaśmiał się ze swojego pomysłu, stanął nad Jackiem i wrócił do dziarskiej rąbaniny.
– W okrutnym… bez…względnym… świe…cie – sapał, nie wiadomo do kogo – potrzebne jest… okru…tne… suro…we… prawo.
John musiał zemdleć, bo Joe już go nie słyszał; nie słyszał zresztą niczego, jego istnienie skurczyło się do tego makabrycznego widoku, jaki miał przed oczami. Jack i Jerry obudzili się tylko na moment, tylko po to, by oznajmić rozdzierającym wrzaskiem, że wrócili do świata żywych; zaraz potem zapadli w niespokojny sen, w którym ich ciałami wstrząsały silne drgawki.
Indianin odetchnął, wytarł zakrwawione ręce w białe spodnie i znów wrócił spojrzeniem do Joego.
– Daję wam szansę na uczciwe życie – oświadczył z powagą. – Na uczciwą pracę i uczciwy zarobek. Mam nadzieję, że to was czegoś nauczy.
Wytarł toporek w suche zielsko, zwinnie wskoczył na siodło i odjechał.
Odjechał.
Gdy jego bracia doszli do siebie, Joe opowiedział im ze szczegółami, w jaki sposób każdy z nich utracił część siebie. Jerry wyglądał na przejętego, lecz nie odezwał się ani słowem. Jack patrzył pytająco na Johna. John aż się trząsł z bezsilnej wściekłości.
– Gdybym tylko mógł go dorwać! – cedził przez zęby. – Uczciwe życie? Uczciwa praca?! Jak mam uczciwie pracować, skoro nie mam prawej ręki?!
Joe kulił się, słuchając jego przekleństw.
– Moja matka była kurwą i całe życie cierpiałem biedę – cedził dalej najstarszy z braci, a w jego głosie pobrzmiewała nienawiść do całego świata. – Zmarnowałem najlepsze lata, harując za marne grosze, bylebyśmy nie pozdychali z głodu. Mnie też się coś od życia należy – dodał z przekonaniem.
Z czasem zdobyli nowe konie i nową broń. Gdy John nauczył się strzelać z lewej ręki, wprowadził braci w swój nowy plan: napad na bank.
– Nie możemy tego zrobić – pisnął Joe. – Tamten Indianin powiedział…
– Więc niech po mnie przyjdzie! – zaryczał John, wygrażając niebu zaciśniętą pięścią. – Niech po mnie przyjdzie, a wtedy pokażę mu, co o tym myślę!
Napadli na bank. John i Jack już u wejścia zabili dwóch strażników, po czym zapobiegawczo postrzelili kasjera. Joe czekał na progu, dzieląc uwagę pomiędzy napad a ulicę, a kolana miał tak miękkie, że zmuszony był trzymać się ściany. Pozostała trójka wybiegła z banku, wymachując workami pełnymi pieniędzy.
– Teraz dopiero zaczniemy żyć! – zaśmiał się John, wskakując na konia.
Joe nie był tego taki pewien, lecz mógł jedynie dosiąść swego wierzchowca i podążyć za braćmi.
Wieczorem zaszyli się w upatrzonym wcześniej wąwozie. Była jesień, a oni nie rozpalili ognia, toteż Joe kulił się z zimna. Pozostali obsiedli worki z łupem i popijając whisky, szeptali o tym, co zrobią ze swoją częścią. Pełne podekscytowania głosy ucichły jak nożem uciął, gdy w ciemności rozbrzmiało rytmiczne stukanie kopyt.
W głowie Joego natychmiast zaświtało straszliwe podejrzenie. Jęknął i podkurczył nogi, bliski postradania zmysłów.
– To on! – zaskamlał płaczliwie.
Nie inaczej. Wkrótce z najgłębszego cienia wyłonił się ich indiański znajomy; prowadzony przez niego wierzchowiec pozdrowił ich cichym parsknięciem. Usłyszeli, że Indianin wzdycha, i w świetle pełnego księżyca dostrzegli, że pokręcił głową.
– Mówiłem – powiedział smutno. – Prosiłem.
John, Jack i Jerry zdążyli już poderwać się na nogi, a teraz mierzyli do niego z rewolwerów.
– Miałem nadzieję, że się pojawisz – wycedził John. – Za to, co nam zrobiłeś…
Odbezpieczył broń i już miał pociągnąć za spust, gdy nagle jego ręka sama zgięła się w łokciu, a lufa pistoletu sama odnalazła Jacka. Jack trzymał na muszce Jerry'ego, a Jerry – Johna. Żaden nie potrafił się poruszyć, jak gdyby nagle zamienili się w słupy soli.
– Nie chcę – zapewnił Indianin, stając za plecami najstarszego z braci – ale muszę.
John nie dał rady krzyknąć; na jego gardle zacisnęła się żelazną obręczą jakaś niewidzialna siła, zapewne ta sama, która kierowała jego ręką. Indianin wspiął się na palce, nakrył jego oczy dłońmi i trwał tak przez dłuższą chwilę. Następnie bez słowa podszedł do Jacka.
– Jo… – wychrypiał tamten. – Joe…
Joe zrozumiał, że brat prosi go o pomoc, nie był jednak w stanie jej udzielić. Nie dlatego, że zniewoliła go ta sama siła, która ubezwłasnowolniła jego braci; to sparaliżował go strach. Dlatego patrzył, patrzył, patrzył. Nie widział, co Indianin robi Jackowi, bo obaj stali do niego tyłem; widział za to, że kiedy przyszła kolej na Jerry'ego, Indianin jedną ręką chwycił go za gardło, a drugą zasłonił mu usta. Jeszcze chwila i jego biała sylwetka zawisła nad samym Joem. Tamten odzyskał nagle władzę nad mięśniami.
– Nie! – zaszeptał błagalnie, próbując odczołgać się na bok. – Nie, błagam… Ja przepraszam…
Tamtego wieczora każdy utracił coś cennego. Najbardziej ucierpiał John: jeszcze niedawno był zdrowym, silnym, przystojnym mężczyzną, teraz, ślepy i pozbawiony prawej dłoni, był bezbronny i zdany na pomoc braci. Nawet świeżo skradzione pieniądze nie mogły mu tego wynagrodzić.
Co dalej? Braciom trudno było się wspólnie naradzać. John zatracił gdzieś całą ambicję i swoje zdolności przywódcze, zobojętniał na wszystko i dawał się prowadzić jak cielę na postronku. Jack był głuchy jak pień, a Jerry, choćby chciał, nie potrafiłby się wypowiedzieć. To Joe zdecydował, że uciekną, na tyle daleko, by nie dosięgły ich plakaty z napisem „Poszukiwani”. Za zrabowaną gotówkę kupili kawałek ziemi i zbudowali mały, prosty dom. W jednej izbie gotowali i jedli, w drugiej spali.
Zaczęli uprawiać ziemię i hodować zwierzęta. Joe regularnie wybierał się do pobliskiego miasta po paszę, nasiona, narzędzia. Pracowali w trójkę: on, Jack i Jerry, bo John nie nadawał się już do niczego. Całymi dniami siedział na ganku i płakał. Nic go nie cieszyło, nie widział przed sobą żadnej przyszłości. Pozostali również chodzili przygnębieni, unikali patrzenia sobie w oczy, a posiłki upływały im w kompletnym milczeniu. Żyli z dnia na dzień, poświęcając się ciężkiej pracy i karmiąc jej owocami. Czasem, kiedy nie mieli już innego wyboru, odwiedzali miasto, by zrobić niezbędne zakupy.
Pewnego wieczora, gdy jedli kolację, trzech z nich usłyszało pukanie do drzwi. Na progu zastali pastora i jego żonę.
– Osiedliście na tej ziemi całe miesiące temu, ale żyjecie obok nas, a nie z nami – przemówił łagodnie mężczyzna. – Przyjdźcie w niedzielę na nabożeństwo. W naszym kościele jest miejsce dla każdego dobrego człowieka, i to niezależnie od jego przeszłości.
Joe, którego twarz płonęła, pokiwał głową i czym prędzej odprawił gości. Całą czwórką zastanawiali się nad słowami pastora, jednak zbytnio wstydzili się tego, kim byli kiedyś i kim się stali, by skorzystać z zaproszenia. Miesiąc później duchowny odwiedził ich ponownie. Tym razem pojawił się z żoną i córką.
– Jeżeli nie chcecie przyjść do kościoła, przyjdźcie do nas na obiad – poprosił. – Będziemy na was czekać w niedzielę po ostatnim nabożeństwie.
Bracia długo się wahali. John krzyczał, że pastorem powoduje jedynie litość, że nie zasługują na to, by stać się częścią tego miasta, że poza ich własnym kawałkiem ziemi czekają ich jedynie drwiny i wytykanie palcami. Joe widział jednak, że Jack i Jerry z chęcią przyjęliby zaproszenie; domyślał się, że męczy ich życie odludków i ponura monotonia codzienności. Zdecydował, że złożą pastorowi wizytę. Przekonał nawet Johna, by wybrał się razem z nimi.
W niedzielę wieczorem zasiedli przy stole wielebnego. Gospodyni podała rosół z kluskami. Pastor zadawał gościom uprzejmie pytania, ale rozmowa jakoś się nie kleiła. John siedział z ustami wykrzywionymi w jakimś strasznym grymasie; Jack go po prostu nie słyszał, a Jerry nie mógł odpowiedzieć, toteż jego jedynym rozmówcą był Joe. Ten ostatni, choć jadł bardzo mało, to nie odrywał wzroku od talerza, a słowa dawkował nad wyraz oszczędnie.
Wracali do domu przygnębieni, utwierdzeni w przekonaniu, że nie nadają się do życia we wspólnocie większej niż ich przeklęta czwórka. Zdziwili się, kiedy następnego dnia zaglądnęła do nich pastorowa z córką. Przyniosła im świeży chleb i kawałek pieczeni. Podczas gdy Joe prowadził z nią niezdarną konwersację, dziewczyna poszła przywitać się z Johnem, który jak zwykle przesiadywał na ganku, przybity, bezwolny, zbędny. Joe widział, że do niego zagaduje; widział, jak usta brata poruszają się niechętnie, z ociąganiem, podczas gdy ślepe oczy spoglądają w przeciwnym kierunku. Dziewczyna uśmiechała się cierpliwie, łagodnie, nieświadoma głębi cienia, jaki wisiał nad Johnem i zalegał w jego sercu. Joe wiedział lepiej i dlatego założył ręce za plecy, nie chcąc, by pastorowa dostrzegła ich drżenie.
A jednak Jenny się nie poddawała. Musiała zobaczyć w Johnie coś, czego nikt inny nawet by się nie domyślał; a może była jednym z tych świętych, świętych aniołów, które zgnilizna przyciągała jak muchy i które, wyczuwszy pustkę, nie ustawały, dopóki jej nie zaleczyły.
Odwiedzała ich zawsze w towarzystwie rodziców, a że bracia nie mieli doświadczenia w prowadzeniu gospodarstwa, to cała rodzina pomagała im przy pracy, poprawiała błędy i udzielała rad. Po trzech takich wizytach John zaczął śmielej odpowiadać na pytania; po pięciu – sam je zadawał; po ośmiu – przypomniał sobie, jak składać usta do uśmiechu; po jedenastu – potrafił podnieść się ze swojego krzesła i stanąć przy ogrodzeniu, żeby nasłuchiwać kroków na drodze. Z czasem Jenny zaczęła odwiedzać ich sama; zazwyczaj proponowała, że ugotuje dla nich obiad. Podczas gdy zupa albo gulasz bulgotały na ogniu, ona siedziała z Johnem przy stole i trzymała go za rękę. Joe unikał tego widoku, a jeśli już musiał, to patrzył na to ze ściśniętym sercem.
Bał się. Nie tyle przyszłości, co przeszłości. Bał się, bo była czarna i dyszała im w karki, nie odstępując ani na krok.
Pod koniec lata w mieście urządzano festyn. Na plac przed kościołem zniesiono stoły i ławy, dekorowano pobliskie domy, szykowano jedzenie. Pastor nalegał, by bracia wzięli udział w przygotowaniach, a potem pojawili się na zabawie. W wigilię wydarzenia do późna siedzieli w kuchni i w milczeniu naradzali się, jak postąpić. Niepewne spojrzenia krzyżowały się nad stołem i zaraz rozbiegały. Wątpliwości walczyły o lepsze z nieśmiałą nadzieją. Palił wstyd.
Poszli, na przekór własnym wyrokom. Na placu zgromadziło się chyba całe miasteczko, nie zabrakło też sąsiadów i przejezdnych. Grała gitara, grało banjo, przygrywały skrzypki i harmonijki. Każdy przyniósł, co mógł, tak że jedzenia było pod dostatkiem. Szczękały sztućce. Lało się piwo i whisky, spocone butelki szkliły się w słońcu. Rozwrzeszczane dzieci bawiły się w Indian, bandytów i szeryfów. Pierwsi najodważniejsi brali się do tańca. Panował radosny gwar, rażąco obcy, nie do uwierzenia.
Nie śmieliby do nikogo dołączyć, dlatego znaleźli wolny stół. Nalali sobie piwa, które przynieśli ze sobą. Siedzieli. Kto mógł, ten wsłuchiwał się w śmiechy i muzykę; a jednak żadna z sześciu stóp nie wybijała taktu. Kto mógł, ten rozglądał się nieśmiało na boki – ale tak, by nie uchwycić żadnego spojrzenia. Kto mógł, ten wciągał w nozdrza smakowity zapach potraw – lecz żadna z sześciu dłoni nie sięgnęła po miskę, nie podniosła łyżki. Byli tam, tyle że odgrodzeni niewidzialnym murem.
Jenny mur zignorowała. Wyrosła przy ich stole i przyćmiła słoneczny dzień radosnym uśmiechem. Wzięła Johna za rękę i siłą pociągnęła na parkiet.
Pozostała trójka patrzyła, jak wtapiają się w tłum, jak przerażony John potyka się i wymachuje asekuracyjnie kikutem. Plac, kościół, stoły, proporczyki – wszystko to było dla niego czarną niewiadomą, dlatego kręcił głową na wszystkie strony, osaczony rytmem, stukaniem obcasów, głosami. Jenny nic sobie z jego strachu nie robiła. Porwała go do tańca, okręciła w miejscu, rozbujała, przekonała do podrygiwania.
Trzej młodsi bracia przyglądali się temu z najwyższą konsternacją, przynajmniej do momentu, gdy nie uchwycili wzajemnie swoich spojrzeń. Wtedy na ich ustach zamajaczyły uśmiechy, z początku nieśmiałe, później coraz szersze. Jack parsknął w swój kufel, lecz zaraz się zmitygował. Za milczącym porozumieniem pospuszczali głowy. Śmiech nadal wydawał im się nie na miejscu, jak coś zarezerwowanego dla innej klasy ludzi. Takich, do których nie musiał się nigdy pofatygować dziwny Indianin w bieli.
A zatem popijali piwo i z rosnącym zdumieniem obserwowali, jak niepewność Johna stopniowo wyparowuje, zostawiając niezgrabność samą. Spodziewali się, że to będzie jeden nieporadny taniec, tymczasem John wcale nie naciskał, by Jenny odprowadziła go do stołu. Po kolejnym długim kwadransie Jack dwoma haustami dopił piwo i podniósł się z ławy.
– No, trzymajcie za mnie kciuki – powiedział, jak zwykle powoli i ostrożnie (od kiedy przestał słyszeć, mówienie niezmiennie wprawiało go w zakłopotanie).
Patrzyli w osłupieniu, jak podchodzi do siedzącej przy odległym stole dziewczyny. Niezbyt urodziwa, pulchna, pryszczata, skupiła się na usługiwaniu babce i młodszemu rodzeństwu i nawet nie zerkała w stronę parkietu. Jack na migi wytłumaczył jej, że nie słyszy, po czym poprosił ją do tańca. Zarumieniona, wahała się przez dłuższą chwilę. Wreszcie skinęła głową i ujęła wyciągniętą dłoń.
Jerry i Joe wymienili bojaźliwe spojrzenia, po czym zgodnie zajęli się własnymi kubkami. Kątem oka popatrywali jednak na Jacka. Z tą jego zwalistą sylwetką i absolutną głuchotą szło mu jeszcze gorzej niż Johnowi; a jednak i on wczuł się z czasem w rytm.
Jerry dopił piwo, wstał i poprawił spodnie. Zdumiony Joe zadarł na niego głowę. Tamten, choć wyraźnie zażenowany, wzruszył ramionami i pokuśtykał do sąsiedniego stolika. W gronie przyjaciółek z kościelnego chóru siedziała tam nad szklanką wody niemłoda już wdowa. Na widok Jerry’ego podskoczyła i rozejrzała się na boki, jakby przekonana, że musi chodzić o kogoś innego. Uroczo zarumieniona, po krótkim wahaniu skinęła przyzwalająco głową i ujęła wyciągniętą dłoń.
Joe nigdzie się nie wybierał. Został przy stole i obserwował kołyszących się sztywno braci, ich nieskoordynowane wymachy rękoma i budzące politowanie podrygi. Uśmiechał się, choć serce miał ściśnięte żalem. Ten sam głos, który ostrzegał go przed wyruszeniem w świat, przed rabunkami i gwałtami, przed prowokowaniem Indianina – teraz mówił mu, że to nie powinno mieć miejsca. Że nie powinni ot tak, po prostu, zapominać o przeszłości.
Dlatego siedział i pamiętał.
A kiedy tak siedział, patrząc i pamiętając, z gardłem ściśniętym wzruszeniem i smutkiem, nadzieją i strachem – po jego plecach ślizgał się wzrok mężczyzny o twarzy ukrytej za gęstym zarostem i rondem znoszonego kapelusza. Mężczyzna był w mieście przejazdem, a na festyn udał się bez większego entuzjazmu, ot, dla zabicia czasu. Nie spodziewał się, że zastanie na zabawie kogoś znajomego – a jednak. Dostrzegłszy czwórkę braci, wycofał się w cień pobliskiego budynku, przylgnął plecami do ściany i nasunął kapelusz na czoło. Teraz stał z rękoma założonymi na piersi, patrząc i pamiętając.
Bracia wracali z festynu w dobrych humorach. Co prawda przez całą drogę żaden nie odezwał się ani słowem, za to nazajutrz po raz pierwszy od niepamiętnych czasów rozmawiali przy obiedzie.
Zaczęło się od tego, że Jack ugotował potrawkę z kury. Joe jako jedyny ochoczo zabrał się do jedzenia; pozostali spróbowali, po czym dwójka z nich wymieniła znaczące spojrzenia. John zakaszlał w pięść, odłożył łyżkę i przylgnął plecami do oparcia. Przez chwilę przysłuchiwał się z uśmiechem, jak łyżka najmłodszego brata stuka rytmicznie o dno miski.
– I co, Joe? Jak ci smakuje?
Joe zamarł z ręką w powietrzu, po czym powoli uniósł na niego wzrok. Wówczas zorientował się, że inni ledwo tknęli swoje porcje. Odchrząknął.
– Na pewno lepiej niż wam – odparł po namyśle, po czym przeniósł wzrok na drugi koniec stołu. – Ale dlaczego Jerry się nie wypowie?
Jerry zatrząsł się od bezgłośnego śmiechu i zaczął coś pokazywać rękoma, kiwając głową na Jacka. Joe, który najlepiej ze wszystkich rozumiał swojego brata-niemowę, uśmiechnął się i usłużnie przetłumaczył:
– Boi się, że Jack usłyszy.
Jack, który coraz lepiej radził sobie z czytaniem z ruchu warg, zarechotał rubasznie.
– Widzę, że humory wam dopisują – podsumował John.
Pochylili się nad swoimi miskami, na zmianę chichocząc i krzywiąc się na widok potrawki. I znów zapanowała cisza, lecz uśmiechy jeszcze długo nie schodziły im z ust.
Tego samego dnia upomniała się o nich przeszłość.
Po południu na horyzoncie pojawiła się znajoma, smukła sylwetka. Jack dostrzegł ją pierwszy, podszedł do ogrodzenia i zamachał na powitanie. Jenny nie odwzajemniła gestu. Wtedy zobaczył, że w ślad za nią jedzie stępa czterech konnych. Wszyscy byli uzbrojeni, a jeden z nich ostentacyjnie mierzył do niej ze strzelby.
– J-J… John! – zawołał nieporadnie głuchy Jack, odwracając się przez ramię. – J-J-Jerry! J-J-Joe! T-t-t-ooo… To-to Jenny!
Joe, który karmił konie, nie usłyszał wezwania; pozostali bracia wyczuli w jego głosie niepokój i z miejsca wiedzieli, że coś jest nie tak. Jerry obejrzał się na drogę i upuścił dźwigane wiadro; woda momentalnie wsiąkła w suchą ziemię. John wykopał spod nóg szorowany garnek i wymacując powietrze przed sobą, pokolebał się ku ogrodzeniu.
Tymczasem dziwny pochód zbliżył się na tyle, by Jack i Jerry mogli dostrzec przerażenie na twarzy dziewczyny. Wówczas trzech jeźdźców zeskoczyło z koni, celując do nich z trzech rewolwerów i jednej strzelby.
– Ani kroku – ostrzegł ten z jednym rewolwerem, podbiegając do Jenny i brutalnie przygarniając ją do piersi. – Jeden zbędny ruch i zaczniemy strzelać.
Z gardła dziewczyny dobył się zduszony szloch, po piegowatej twarzy popłynęły łzy. Zacisnęła powieki i pokręciła głową, jakby wstydziła się mokrych policzków.
Mężczyzna ze strzelbą przeparadował im przed oczami, podszedł do ogrodzenia i odchylił skrzydło bramy na oścież.
– Co się dzieje? – zapytał przestraszony John, który kręcił głową, jakby tym sposobem mógł zwabić do siebie nowe, więcej mówiące dźwięki. – Jenny…?
– Kopę lat – zagrzmiał ten, który uciskał jej gardło przedramieniem. – Jak to, nie cieszycie się na nasz widok? A może pamięć już nie ta?
Jack i Jerry przyglądali mu się ponuro spode łba. Rozpoznali w nim jednego z tych pechowców, których lata temu okradli nad rzeką, zdobywając swoją pierwszą broń.
– Widzę, że coś wam świta – stwierdził chłodno brodacz. – Ja pamiętam, jakby to było wczoraj. Okradliście nas ze wszystkiego, z gaciami włącznie. Dwa dni drogi od najbliższego miasta. Dwa dni – powtórzył i zgrzytnął zębami. – Przez dwa dni pomykaliśmy boso po trawsku, świecąc kojotom po oczach gołymi jajcami.
Twarz Jacka stężała. Jerry zawiercił się niespokojnie.
– Byłem zły – podjął po chwili mężczyzna, podnosząc głos. – Bardzo zły. Życzyłem sobie z całego serca, żeby was wszystkich szlag trafił. Po części się udało. – Zerknął na zamknięte oczy Johna i wygiął szyderczo usta. – Ale jednak nie do końca.
Nagle sposępniał i łypnął na nich ponuro, groźnie.
– Oto ujrzałem was wczoraj przed domem Pana Boga naszego – może nie całych, może nie zdrowych, ale w niczego sobie kondycji – i przysięgam, że mnie samego o mało szlag nie trafił. Zaraz zrozumiałem jednak, że to prawdziwe zrządzenie losu, i dostrzegłem w tym szansę. Szansę na wyrównanie rachunków, ma się rozumieć. Tak jak powiedziałem, zabraliście nam wszystko. Teraz nasza kolej, żeby zostawić was gołych i wesołych.
Skinął głową na tego, który nadal siedział w siodle, a ów wyciągnął ramię daleko w bok, demonstrując braciom stalową bańkę na mleko.
Czarna jak ropa rękawica powiedziała im, że to nie mleko.
Jeździec uśmiechnął się zjadliwie, zacmokał na konia i ruszył ku otwartej bramie, szybko znikając im z oczu. John i Jerry słyszeli, że odjechał w stronę domu.
– A tę drobinkę – brodacz wykrzywił paskudnie usta, przytulając włochaty policzek do włosów Jenny – zgarnęliśmy po drodze. Pamiętamy ją z festynu, widzieliśmy, z kim najchętniej tańczyła. Dlatego nasze dzisiejsze spotkanie uznaliśmy za całkiem szczęśliwy splot okoliczności.
John postąpił dwa niepewne kroki do przodu, palce jedynej dłoni zacisnął kurczowo na belce ogrodzenia.
– To był mój pomysł – powiedział, powoli i spokojnie. – To ja namówiłem braci do złego. Chcesz, jestem twój. Ale dziewczynę zostaw.
– Ależ zostawię, zostawię. – Mężczyzna uśmiechnął się obleśnie i obejrzał na towarzyszy. – Gołą i wesołą!
Zarechotali rubasznie. Do nozdrzy braci doleciał gryzący smród palonej ropy. Jack i Jerry zgodnie spojrzeli ku domowi; jego północna ściana powoli zajmowała się ogniem, w powietrze ulatywał warkocz czarnego dymu.
John zgiął się wpół i począł przełazić na drugą stronę ogrodzenia.
– A ty gdzie?! – Brodacz splunął ze złością i cofnął się o dwa kroki, ciągnąc Jenny za sobą. – Stój, bo ona pierwsza dostanie kulkę!
– To dobra dziewczyna – odparł niezrażony John, prostując plecy i drobiąc w stronę głosu. – Nie jest niczemu winna. To ze mną chcecie rozmawiać.
Podpalacz na koniu wrócił galopem do towarzyszy. Rozciągnęli się teraz w luźną linię, wodząc czarnymi lufami od jednego brata do drugiego.
– Kiedy my nie zamierzamy z nią rozmawiać! – odparł brodacz i znów zarechotał, choć już mniej pewnie.
John nie zatrzymał się ani na moment.
– Jenny – powiedział miękko i wyciągnął daleko swoją ostatnią dłoń, jakby w nadziei, że dziewczyna ją uchwyci. – Jenny, nie bój się…
– Stać! – ryknął brodacz, cofając się między konie. – Stać, bo rozwalę dziwce łeb!
Huknęło; to jakiś niecierpliwy strzelił ostrzegawczo w pył pod stopami Johna. Ów odskoczył, zamarł z rękoma wzniesionymi do góry – lecz chwilę później znów parł powoli do przodu.
Za jego plecami Jack i Jerry wymienili porozumiewawcze spojrzenia, a skinąwszy sobie głowami, jęli równocześnie przełazić przez ogrodzenie.
– Stać! Stać, mówiłem, do kurwy nędzy! Ty, głuchy jesteś?!
Tymczasem najmłodszy Joe czaił się za uchylonymi wrotami do stodoły. Wymieniał ściółkę krowom, kiedy zobaczył Johna w pośpiechu przecinającego podwórze, swym smutnym kikutem sprawdzającego drogę przed sobą. Zaintrygowało go to; stanął w otwartych wrotach i ujrzał plecy swoich braci oraz Jenny z rewolwerem przy skroni. Cofnął się prędko za próg, dygocząc jak w febrze.
Co robić? Jego bracia byli nieuzbrojeni. Od dnia, w którym nabyli swój kawałek ziemi, żaden z nich nie tknął broni. Joe zachował pojedynczy rewolwer w domu, tak na wszelki wypadek, zaś resztę ukrył w kącie stodoły, również na wszelki wypadek. Teraz znajdował się o kilka kroków od kolekcji remingtonów, sharpsów i winchesterów. Problem w tym, że to on musiałby z nich strzelać.
Joe z całego serca nienawidził broni. Rzecz jasna, kiedy lata temu bracia wcisnęli mu do ręki świeżo skradziony rewolwer, nie odważył się zaprotestować. Każdy oddał po jednym strzale w powietrze; potem oznaczyli szmatami konkretne skałki i to do nich celowali. Paradoksalnie, Joe miał wrażenie, że rewolwer idealnie leży mu w dłoni; spojrzał na swój cel i od razu wiedział, jak ustawić ciało i jak nakierować broń, aby w niego trafić. Strzelił – trafił. W sam środek.
Bracia zawyli z uciechy i doskoczyli, żeby poklepać go po plecach. Nalegali, by spróbował ponownie. Onieśmielony Joe spróbował. Strzelił – trafił. Zaledwie cal od dziury wyżartej przez poprzedni pocisk.
Przeraziło go to, a jeszcze bardziej przeraziła go radość braci. Nagle stał się kandydatem na strzelca wyborowego. Już wtedy przeczuwał, że to nie skałki będą ich prawdziwymi celami, dlatego postanowił czym prędzej zdjąć z siebie tę klątwę.
Za trzecim razem chybił. O cały jard. Bracia jęknęli z zawodem.
Czwarta próba – pudło. Strzelał i strzelał, zawsze niecelnie.
– Szczęście początkującego – podsumował ponuro John i odszedł, by ćwiczyć na swojej szmacie.
Całymi tygodniami zaprawiali się w strzelaniu, a potem niejednokrotnie urządzali sobie zawody. Joe troskliwie pielęgnował swoją reputację beztalencia. Nie mógł jednak chybiać ani zbyt często, ani zbyt spektakularnie, bo to byłoby zbyt podejrzane; dlatego udawał, że bardzo się stara, i często trafiał w samą krawędź celu, zaś okazyjnie – nawet w sam cel. Tą sprytną strategią zapewnił sobie u braci całkowity brak zaufania w kwestii umiejętności strzeleckich.
Lecz oto nadszedł moment, kiedy powinien sięgnąć po broń i strzelić tak, żeby zabić.
Wzdrygnął się na samą myśl.
Coś zakotłowało się czarno na niebieskim niebie. Wyjrzał na zewnątrz i zesztywniał z przerażenia, bo z domu kopciło się jak z komina lokomotywy.
Obcy, kimkolwiek byli, nie żartowali.
Przełknął ślinę i na miękkich nogach pobiegł do upchniętej w rogu skrzyni.
Z nabitym rewolwerem w jedynej dłoni wymknął się ze stodoły i pochylony, przebiegł za beczkę na deszczówkę. Ostrożnie wyjrzał zza osłony i wymierzył w najbliższego mężczyznę. Odwiódł kurek – lecz za nic nie potrafił pociągnąć za spust. Pot zalewał mu czoło. Bał się, że chybi i jedynie sprowokuje bandytów do bardziej drastycznych działań, wydając wyrok na trzymanych w szachu braci. O Jenny nie wspominając.
Biedny Joe. Gdyby nie pośpiech i panika, być może uświadomiłby sobie, że przez te wszystkie lata nieustannie ćwiczył rękę i oko. Konsekwentne chybianie w przekonujący sposób wymagało przecież podobnej celności co trafianie.
Teraz wystarczyło jedynie zmienić stare przyzwyczajenia.
Za ogrodzeniem rozległ się huk; John zatoczył się, ale nie upadł. Ponad dachem domu ognisty jęzor odprawiał w pióropuszu dymu swój triumfalny taniec.
Jack i Jerry przełazili już przez płot, częściowo przesłaniając Joemu widok.
– Stać! Stać, mówiłem, do kurwy nędzy! Ty, głuchy jesteś?!
Padł kolejny strzał i Jack zwalił się na ziemię, rycząc z bólu i sięgając rękoma do przedziurawionej łydki.
John rozejrzał się bezradnie dokoła.
– Jenny…?!
Joe zrozumiał, że to już.
Nie zauważył, że drżenie rąk momentalnie ustało.
Przymknął prawe oko i pociągnął za spust.
Huknęło.
Wszyscy podskoczyli, gdy ten z dwoma rewolwerami odrzucił ręce na boki, zadrobił do tyłu – po czym zwalił się na plecy, rzężąc i charcząc. Puszczone luzem wierzchowce rozpierzchły się w przestrachu.
Pif-paf! Ten ze strzelbą, przepatrujący z konsternacją podwórze, dostał kulkę prosto między oczy.
Pif-paf! Obmierzły podpalacz zwalił się z konia, zahaczając butem o strzemiono. Spłoszone zwierzę zerwało się do galopu i jeszcze przez kilkadziesiąt jardów ciągnęło trupa za sobą.
Joemu skończyły się łatwe cele. Wyszedł zza beczki, wyciągając broń daleko przed siebie, i powoli zmniejszał dystans do ogrodzenia.
– Puść ją – rozkazał chłodno zdjętemu grozą brodaczowi. – Puść ją, a pozwolę ci odejść. Inaczej skończysz jak tamci.
Jego głos zabrzmiał pewnie i stanowczo, wprawiając w zdumienie zarówno dwójkę słyszących braci, jak i jego samego.
Brodacz jeszcze mocniej przycisnął do siebie dziewczynę i cofał się tak szybko, jak tylko potrafił, wodząc wzrokiem od jednego brata do drugiego. Joe spokojnie przeszedł przez ogrodzenie, wyminął postękującego Jacka i zatrzymał się na drodze. Bandyta zwiększył dystans na tyle, by nie mogła go dosięgnąć kula – po czym odepchnął Jenny i rzucił się do panicznej ucieczki.
Jenny zawyła rozdzierająco i wybuchnęła płaczem, ukrywając twarz w dłoniach.
– Już po wszystkim – wykrztusił Joe, pod którym nagle ugięły się nogi. Upadł na kolana, wzbijając wokół siebie chmurę pyłu.
– Jenny?! – zaryczał John, zrywając się do niezdarnego biegu.
Pozostali widzieli, że jej ciałem wstrząsa gwałtowny szloch, że ociera łzy i okręca się w miejscu. Bezwstydnie podciągnęła suknię do samych kolan i pobiegła na przełaj przez pastwisko, wkrótce znikając im z oczu.
– Jenny?!
John jeszcze długo błądził po omacku, nawołując dziewczyny; wreszcie zamarł w bezruchu i nadstawił uszu. Joe obserwował go ze ściśniętym gardłem. W ustach odczuwał potworną suchość, zmusił się jednak, aby zawołać:
– Jej już nie ma, John.
Jack przypomniał o sobie przeciągłym jękiem. Jerry ukucnął przy bracie, rozdarł jego spodnie i zabrał się do opatrywania przedziurawionej łydki. Kierując się bełkotliwymi przekleństwami rannego, John z ociąganiem wrócił na drogę, gdzie bezbłędnie wycelował ślepe powieki w dom.
– Spłonie do gołej ziemi, prawda? – zapytał głucho.
Tylko jeden z braci mógł mu odpowiedzieć.
– Tak.
Po tym, co się stało, nie mogli zostać w miasteczku. Zabrali, co się dało, a krowy i drób puścili wolno. Dosiedli swoich koni – karego, gniadego, bułanego i siwego – i raz jeszcze wyruszyli w świat.
Wrócił wstyd, wrócił strach; a jednak nie było w nich rozpaczy. Tego, co przeżyli, serdeczności, jakiej doświadczyli – nikt nie mógł im przecież odebrać.
Pod wieczór na pożółkłym horyzoncie odznaczyły się biało sylwetki konia i jeźdźca. Bracia przystanęli.
– To o mnie chodzi – stwierdził Joe, a choć gardło miał ściśnięte ze strachu, to jednocześnie uczuł w sobie nieznaną mu wcześniej stanowczość. – Dalej pojadę sam.
– Nie – zaprotestował John. – Pojedziemy wszyscy.
Indianin czekał spokojnie, aż się zbliżą. Biały wierzchowiec przywitał ich krótkim parsknięciem. Joe zdążył wysforować się naprzód, a teraz pierwszy wstrzymał konia. Na ustach czerwonoskórego błądził zagadkowy uśmiech. Spojrzał mu głęboko w oczy.
– Zrobiłem to, co uznałem za słuszne.
Indianin powoli skinął głową.
– Nareszcie, Joe. Nareszcie.
Gestem dał im do zrozumienia, że mają jechać za nim. Poprowadził ich przez trawiastą równinę, a potem między skały. Na dnie głębokiego wąwozu, podobnego do tego, w którym spotkali się ostatnio, płonęło ognisko.
Rozsiodłali konie i usiedli przy ogniu. Indianin puścił w koło bukłak z jakąś piekielnie mocną miksturą. Potem bez pośpiechu wypalił fajkę.
– Nie mogę zwrócić wam utraconych kończyn – oznajmił rzeczowo, gdy w fajce skończył się tytoń – ani wzroku, ani słuchu, ani głosu, ani smaku. Tak jak nie mogę zwrócić życia ludziom, których zabiliście. Tak jak wy nie możecie naprawić tych wszystkich krzywd, które wyrządziliście.
Słuchali w milczeniu, spokojni, rozumiejący.
– Ale przecież widzę, że się zmieniliście. Dlatego mam ochotę obdarować was czymś, co by wam te wasze ułomności częściowo wynagrodziło.
Wstał i wziął się pod boki, a jego wzrok spoczął na najstarszym z braci.
– John. Twoja przeszłość jest ciemna, podobnie jak twoja teraźniejszość. Na pewno byłbyś szczęśliwy, mogąc czasem zobaczyć przebłyski przyszłości.
John nawet nie drgnął, gdy Indianin stanął za jego plecami i przycisnął ręce do jego skroni. Tylko na jego twarzy odmalowała się jakaś gwałtowna emocja, może rozpacz, a może wzruszenie.
Po długiej, długiej chwili czerwonoskóry przeszedł za plecy Jacka.
– Jack. Teraz nie słyszysz, ale wcześniej… – Westchnął i pokręcił głową. – Całymi latami dawałeś posłuch złym namowom, a jednocześnie byłeś głuchy na innych. Myślę, że nie zaszkodzi, jeśli będziesz potrafił wczuć się w drugiego człowieka. W jego emocje… Ale i intencje.
Objął od tyłu jego potężną sylwetkę, przykładając dłonie do serca. Jack, który zapewne nic nie usłyszał, chrząknął z zażenowaniem i zamruczał coś pod nosem.
– Ty, Jerry… Ty byłeś mocny w gębie. Stare, dobre czasy, co? Ale tak poza tym – to straszny z ciebie niezdara. Co powiesz na to, żeby stać się najszybszym i najlepszym strzelcem na Dzikim Zachodzie?
Nachylił się nad nim i ujął jego dłonie. Jerry uśmiechnął się i przymknął oczy, i pozostał tak jeszcze długo po tym, jak dotyk ustał.
– A ty, Joe… – Indianin ukucnął przy najmłodszym z braci i długo przyglądał się jego twarzy, czy to z troską, czy to w zamyśleniu. – Ty pewnie chciałbyś uwolnić się od strachu?
Błękitne oczy Joego zapłonęły nieśmiałą nadzieją. W milczeniu pokiwał głową, a wtedy Indianin położył mu rękę na ramieniu.
– W takim razie jesteś na dobrej drodze. Tak sobie myślę, że nawet nie potrzebujesz mojej pomocy.
W pierwszej chwili Joe poczuł rozczarowanie; lecz coś w łagodnym uśmiechu tamtego sprawiło, że zaraz się rozpromienił.
Indianin wstał i bez słowa podszedł do swojego wierzchowca. Sprawnie przysposobił go do podróży, po czym chwycił za uzdę i po raz ostatni obejrzał się na braci.
– Liczę, że swoje nowe dary wykorzystacie do czynienia dobra. – Uśmiechnął się znacząco. – W końcu co lepszego macie do roboty?
Odszedł w kierunku, z którego przybyli, lecz zanim zniknął im z oczu, uniósł jeszcze rękę w pożegnalnym geście i zawołał:
– Obyśmy nigdy więcej się nie spotkali!
*
– Trzy – powiedziała dłoń. – Cztery – dodała.
Jerry wiedział już, że ten pośrodku i ten po jego lewej będą najszybsi. Dar Johna ujawniał się głównie w sytuacjach zagrożenia, a bracia zdążyli się przekonać, że mogą na nim polegać.
Jego kciuki – bo miał ich aż dwa – zgodnie odciągnęły kurki rewolwerów. Pewnymi, błyskawicznymi ruchami wydobył broń spod stołu i wymierzył we wskazanych mężczyzn. Palce, krótkie i pulchne, lecz obdarzone własną pamięcią, harmonijnie docisnęły spusty. Strzały były bezbłędne i śmiercionośne.
Ten drugi i piąty zdążyli dobyć broni, lecz nic poza tym; Jerry wprawnie obrócił bębny rewolwerów i w mgnieniu oka posłał ich na deski podłogi, malując żółte obrusy stolika czwartego i piątego w czerwone wzory.
Tymczasem Jack trafnie odczytał intencje tego pierwszego i wiedział, że szykuje podstęp: w lewej ręce skrywał nóż, którym zamierzał dźgnąć go w plecy, jednocześnie celując z broni w wygadanego blondyna. Skręcił potężne barki i jednym silnym ramieniem ściągnął podstępną rękę w dół, zaś drugim podważył tę z rewolwerem. Mężczyzna nacisnął na spust, lecz poniewczasie; pocisk przemknął wysoko ponad głową Joego i roztrzaskał jedną z bursztynowych butelek za kontuarem. Po izbie poniósł się upajający zapach whisky.
Jack bez trudu rozbroił ostatniego żywego bandytę. Wykręcił mu rękę i nie siląc się na delikatność, zaciągnął go pod same drzwi. Zamachały skrzydła – i mężczyzna wyleciał na ulicę. Piwnooki szatyn otrzepał ręce i z zadowoleniem skinął głową.
– Dobra robota – pochwalił z uśmiechem najstarszy John.
Joe uśmiechnął się pod nosem, pochylił nad swoją miską i jak gdyby nigdy nic wrócił do siorbania zupy. Przez cały ten czas nawet nie drgnął, ledwo mrugnął okiem, gdy wymierzono do niego z broni. Bał się, oczywiście, że się bał – lecz bał się strachem spokojnego.
To było upalne popołudnie i powietrze na horyzoncie zdawało się falować. Czterej jeźdźcy leniwym stępem przemierzyli opustoszałą ulicę, a osiągnąwszy jej zachodni kraniec, zadrżeli i rozpłynęli się w słońcu.
Interesująca bajka, fajny Indianin.
Czasami miałam wątpliwości, czy w czasach Dzikiego Zachodu dane zjawisko tak wyglądało – mieli nalewaki w saloonach (przed wynalezieniem chłodzenia otwieranie kilku beczek piwa naraz chyba nie było dobrym pomysłem)? W ogóle sprzedawali tam piwo czy głównie łychę?
bał się ciasnych przełęczy
Czy przełęcz może być ciasna? Mnie się akurat kojarzy z mnóstwem przestrzeni.
Babska logika rządzi!
OMG OMG OMG dziękuję bardzo za klika. <3
Co do kurków, to myślę, że technicznie były już możliwe. Co do temperatury, to może za dnia była tylko jedna beczka (jeden kurek), a wieczorami, kiedy było tłoczno, mogło ich być więcej…? Myślę też, że mogli piwo sprzedawać – zasadniczo do tego celu wystarczy je zrobić xD. Dobre piwo nie jest łatwe do zrobienia, ale fuj sikacz – da radę. ;D
Czy przełęcz może być ciasna? Mnie się akurat kojarzy z mnóstwem przestrzeni.
Hm. To chyba zależy od przełęczy. Rzeczywiście, jak patrzę na Google Grafika, to większość jest otwarta, jest przestrzeń. Ale mogą być też ciasne, zwłaszcza w przypadku wzgórz, a nie gór. Ale w sumie racja, po co dawać czytelnikowi zagwozdkę. Zmienię na “wąwozy”. :D
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Technicznie było możliwe. Wiem, że piwo to już starożytny Egipt. Ale czy było rozsądne i praktykowane? Z tym tłokiem wieczorami bym nie przesadzała – piszesz, że miasto składało się z jednej ulicy. Ilu ludzi tam mogło mieszkać, kilkuset? Ilu z nich przychodziło wieczorem do saloonu? Ilu wybierało piwo? Ile beczek byli w stanie wypić? Bo następnego dnia znowu upał i szlag może trafić piwo w otwartych.
Babska logika rządzi!
Oj no, może miał 3 kurki, w tym dwa zapasowe. xD A może tylko dwa, w tym jeden zapasowy? Myślę, że nie mieszkało tam więcej jak 200-300 osób, ale saloon to była zapewne jedyna rozrywka. Większość mężczyzn spędzała tam każdy albo prawie każdy wieczór. A standardów raczej nie mieli wygórowanych… ;)
https://truewestmagazine.com/was-beer-as-popular-in-the-old-west-as-movies-make-it-out-to-be/
Było w saloonach piwo; jest też takie zdanie: Before then, folks in the Old West didn’t expect their beer to be cold; they were accustomed to the European tradition of beer served at room temperature.
Znalazłam też zdjęcie z kurkiem, co prawda o kilka dekad późniejsze niż mój zakładany czas akcji.
Czy to Cię przekonuje? xD
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Częściowo – uwierzyłam, że pili piwo. Ale ile gatunków oferował barman?
Załóżmy, że 250 osób. W tym 125 płci męskiej, w tym 100 dorosłych (optymistycznie przyjmuję, że umieralność dzieci jest niska). Tak, rozrywek nie mieli wiele do wyboru. Ale nie wierzę, że większość szła co wieczór do knajpy. Część musiała mieć żony hetery, które im na to nie pozwalały, część nie miała za co pić, część była zbyt chora, żeby iść chlać, część mogła być po robocie zbyt padnięta albo jutro musiała od świtu harować… Pastorowi nie wypadało. ;-)
Ale liczba (czy obecność) kurków to nie jest jakaś szalenie istotna kwestia.
Babska logika rządzi!
część nie miała za co pić, część była zbyt chora, żeby iść chlać, część mogła być po robocie zbyt padnięta albo jutro musiała od świtu harować…
Obawiam się, że te akurat powody ich nie powstrzymywały xD Może ta żona hetera… ;)
Ale liczba (czy obecność) kurków to nie jest jakaś szalenie istotna kwestia.
Też tak myślę. xD Zostawię, bo w mojej wyobraźni ładnie błyszczą. 
Raz jeszcze dzięki za przeczytanko i za klika <3
P.S. Wieść niesie, że pewna Finkla nie przeczytała (a przynajmniej nie skomentowała) jeszcze mojego Szpitala dla Wyświechtańców – mimo że była wtedy dyżurną! Nie wytykam palcem, ALE…
<wytyka palcem> 
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
No, myślę, że ostra sraczka nawet najbardziej zawziętego piwosza powstrzyma przed wycieczką do knajpy. ;-)
“Szpital dla Wyświechtańców”. Trochę mylisz pojęcia. Nie jestem dyżurną. Tak, taki napis wisi nad wieloma tekstami, ale to przeżytek z dawnych czasów. Opowiadanie mam w kolejce i kiedyś do niego dojdę, ale na razie jestem w połowie lutego, więc nie czekaj ze wstrzymanym tchem.
Babska logika rządzi!
Jak coś, to dyżury możesz sprawdzić w HydeParku.
Ta belka pod każdym opowiadaniem (Dyżurni: Finkla, Ocha, Domek itp.) to jest relikt dawnych czasów, już nieaktualny, a jak kodeks głosi: nie da się wprowadzić zmian do technikaliów portalu xD
Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.
Aha, no okej, przepraszam. Jestem biedną świeżynką, nie wiedziałam, nie krzywdźcie. 
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
*cofa banhammer*
Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.
Toć wiem, rozumiem. Od razu byłam przeciwko nazywaniu tej grupy “Dyżurnymi”, ale kto by słuchał Finkli…
Babska logika rządzi!
Baśń “przyjemna”, dobrze się czyta. Za westernami nie przepadam, ale klimat, na ile jako laik mogę stwierdzić, czuć. Tekst dopieszczony, logiczny i spójny.
Dobra robota.
Dziękuję, Milantis :3
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Miś przeczytał. Chyba jednak woli westerny na ekranie. Może i ten kiedyś zekranizują.
Ach, tak? W takim razie ja wolę chyba Misie na drzewach. Na eukaliptusach. Może też kiedyś wejdziesz. ;P xD
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
I jak tu być szczerym, prawdę gadać,
gdy ci na drzewo każą spadać? 
Hej DHBW! Porządnie napisane, poprzetykane humorem, fabuła się spina i jest morał. Polecam do biblioteki.
Ach, kronosie.maximusie! <omdlewa> 
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
DHBW, czy to na pewno baśń? Bo mam wrażenie, że przeczytałam opowieść dziejącą się dawno temu na Dzikim Zachodzie, traktującą o barwnych dziejach czterech braci, których los w pewnych okolicznościach zetknął ze szczególnym Indianinem, mającym niebanalny wpływ na ich dalsze życie.
Czytało się naprawdę nieźle, fajnie oddałaś klimat westernu, a cała historia okazała się całkiem zajmująca. Nie mogę jednak mówić o pełnej satysfakcji, albowiem wykonanie pozostawia sporo do życzenia.
…na pierwszy rzut oka ciężko byłoby to stwierdzić… → …na pierwszy rzut oka trudno byłoby to stwierdzić…
…każdy był z innego ojca.
Pierwszy był wysoki i chudy, drugi wysoki i gruby, trzeci niski i gruby, czwarty – niski i chudy.
Pierwszy, najstarszy, był brunetem; drugi, trochę młodszy, był szatynem… → Objaw byłozy.
…trzeci, jeszcze młodszy, miał rudą, kręconą czuprynę; czwarty, najmłodszy, miał cienkie, płowe włosy.
Pierwszy skrywał pod zamkniętymi powiekami oczy tak ciemne, że niemal czarne; drugi miał oczy piwne, trzeci zielone, czwarty – niebieskie.
Doprawdy, dziwna z nich była zbieranina: pierwszy nie miał prawej dłoni, drugi – prawej stopy, trzeci – lewej stopy, a czwarty – lewej dłoni.
Na domiar złego pierwszy był ślepy, drugi był głuchy, trzeci był niemy, a czwarty nie miał węchu ani smaku.
Pierwszy miał na imię John… → Miałoza i byłoza.
…uwiązali wierzchowce do koniowiązu… → …uwiązali wierzchowce do konowiązu…
https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Konowiaz-i-inochod;18058.html
…a kiedy stawiał ostatnią z parujących misek… → Miski nie parują.
Proponuję: …a kiedy stawiał ostatnią miskę z parującą zawartością/ potrawą…
Przywódca zaszydził z niego kącikiem ust… → Na czym polega szydzenie kącikiem ust?
…dłoń głaskała czule rękojeść srebrnego Colta. → …dłoń głaskała czule rękojeść srebrnego colta.
Przemierzali trawiaste pustynie… → Pustynia to obszar całkowicie lub prawie całkowicie pozbawiony roślinności i wody.
Ponieważ rzecz dzieje się na Dzikim Zachodzie, proponuję: Przemierzali prerie…
– My–myślę… Myślę, że to doskonały pomysł – wyjąkał Jerry… → – My-myślę… Myślę, że to doskonały pomysł – wyjąkał Jerry…
W zapisie jąkania używamy dywizu, nie półpauzy.
Wędrowali od miasteczka do miasteczka, rabując sklepy i wyszynki. → Obawiam się, że wyszynku nie można obrabować.
A może miało być: Wędrowali od miasteczka do miasteczka, rabując sklepy i szynki/ saloony.
Za SJP PWN: wyszynk «sprzedaż napojów alkoholowych wypijanych na miejscu»
…chwycił go za resztkę siwych włosów i rąbnął jego głową o ścianę, tak że tamten osunął się… → Czy wszystkie zaimki są konieczne?
…natomiast bracia szli pieszo… → Masło maślane – czy można iść inaczej, nie pieszo?
…i jak cała czwórka opada bezwładnie w dół. → Masło maślane – czy mogli opaść w górę?
…najmniejszy, dusił się, rzęził i wierzgał nogami… → Masło maślane – wierzganie to gwałtowne machanie nogami.
…świat przesłoniły mu opatrzone frędzlami mokasyny. → …świat przesłoniły mu ozdobione frędzlami mokasyny.
Frędzle nie opatrują mokasynów.
W okrutnym… bez…względnym… świe…cie – sapał, nie wiadomo do kogo – potrzebne jest… okru…tne… suro…we… prawo. → Brak spacji po części wielokropków.
…i już miał pociągnąć za spust… → …i już miał pociągnąć/ nacisnąć spust…
John zatracił gdzieś całą ambicję i swoje zdolności przywódcze… → Zbędny zaimek – czy mógł utracić cudze zdolności? Miejscami nadużywasz zaimków.
Na progu zastali pastora i jego żonę… → To nie bracia zastali pastora i jego żonę, to pastorstwo, przybywszy, zastali braci.
Proponuję: Na progu stali pastor i jego żona…
Gospodyni podała im rosół z kluskami. Pastor zadawał gościom uprzejmie pytania… → Nie brzmi to najlepiej. Zbędny zaimek.
Proponuję: Gospodyni podała rosół z kluskami. Pastor uprzejmie pytał gości o różne sprawy…
…założył ręce za plecy, nie chcąc, by pastorowa dostrzegła ich drżenie. → Z Johnem była córka pastora, więc: …założył ręce za plecy, nie chcąc, by pastorówna dostrzegła ich drżenie.
Pastorowa to żona pastora.
…a może była jednym z tych świętych, świętych aniołów… → Czy to celowe powtórzenie?
Poszli, na przekór własnym wyrokom. → Jakim wyrokom?
…i wymachuje asekuracyjnie swoim kikutem. → Zbędny zaimek – czy wymachiwałby cudzym kikutem?
Z tą jego zwalistą sylwetką i absolutną głuchotą szło mu… → A może wystarczy: Ze zwalistą sylwetką i absolutną głuchotą szło mu…
…rozumiał swojego brata–niemowę… → …rozumiał swojego brata-niemowę…
W tego tupu połączeniach używamy dywizu, nie półpauzy.
– J–J… John! – zawołał nieporadnie głuchy Jack, odwracając się przez ramię. – J–J–Jerry! J–J–Joe! T–t–t–ooo… To–to Jenny! → – J-J-John! – zawołał nieporadnie głuchy Jack, odwracając się przez ramię. – J-J-Jerry! J-J-Joe! T-t-t-ooo… T-to Jenny!
W zapisie jąkania używamy dywizów, nie półpauz.
…i wygiął szyderczo kącik ust. → Można wygiąć usta, ale nie wydaje mi się, aby można wygiąć kącik ust.
…przytulając włochaty policzek do włosów Jenny… → Nie brzmi to najlepiej.
Proponuję: …przytulając zarośnięty policzek do włosów Jenny…
…i wyciągnął daleko swoją ostatnią dłoń… → Czy zaimek jest konieczny?
Odciągnął kurek lecz za nic nie potrafił pociągnąć za spust. → Nie brzmi to najlepiej.
Proponuję: Odwiódł kurek, lecz za nic nie potrafił pociągnąć/ nacisnąć spustu.
Przymknął prawe oko i pociągnął za spust. → Przymknął prawe oko i pociągnął/ nacisnął spust.
…i zabrał się za opatrywanie przedziurawionej łydki. → …i zabrał się do opatrywania przedziurawionej/ przestrzelonej łydki.
Ale tak poza tym – to straszna z ciebie niezdara. → O mężczyźnie powiemy raczej: Ale tak poza tym – to straszny z ciebie niezdara.
– Dobra robota – pochwalił z uśmiechem najstarszy John. → Czy dobrze rozumiem, że byli tam także inni, młodsi Johnowie?
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Cześć reg xD Aż się uśmiechnęłam na to “sporo do życzenia”. <3 xD
No, to po kolei.
…na pierwszy rzut oka ciężko byłoby to stwierdzić… → …na pierwszy rzut oka trudno byłoby to stwierdzić…
Nie wydaje mi się to rażącym błędem, ale dobrze, akceptuję, poprawię.
…każdy był z innego ojca.
Pierwszy był wysoki i chudy, drugi wysoki i gruby, trzeci niski i gruby, czwarty – niski i chudy.
Pierwszy, najstarszy, był brunetem; drugi, trochę młodszy, był szatynem… → Objaw byłozy.
(…)
(…)
(…)
→ Miałoza i byłoza.
Tak, reg, wiem. xD To było absolutnie celowe, od początku do końca. O to chodziło, żeby było ostentacyjnie prosto i łopatologicznie, żeby był wzór.
Tak, to jest typowa, jak najbardziej łopatologiczna wyliczanka – upiększanie i silenie się na nie wiadomo jak wymyślne wyrażenia byłoby nie tylko sztuczne (i baaardzo długie), ale także sprzeczne z celem (tzn. ostentacyjną prostotą i łopatologią).
Także wybacz, możesz nie zgadzać się z moim zamysłem, ale nie wrzuciłabym tego do worka ze “sporo do życzenia”. ;)
…uwiązali wierzchowce do koniowiązu… → …uwiązali wierzchowce do konowiązu…
https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Konowiaz-i-inochod;18058.html
O, tutaj pięknie dziękuję <3 Nie wiedziałam, a bardzo przyda mi się w mojej książce.
…a kiedy stawiał ostatnią z parujących misek… → Miski nie parują.
Proponuję: …a kiedy stawiał ostatnią miskę z parującą zawartością/ potrawą…
Jest coś takiego jak parujący garnek, parujący kubek itp., więc dlaczego nie miska? Nie wiem, jak się uczenie nazywa to zjawisko językowe, ale to taki rodzaj uproszczenia/przeniesienia – i czasem się zdarza w języku. ;)
Przywódca zaszydził z niego kącikiem ust… → Na czym polega szydzenie kącikiem ust?
Na wygięciu kącika ust w taki sposób, aby nadać twarzy szydzący wyraz. ;) Absolutnie celowe (oczywiście można się nie zgadzać).
…dłoń głaskała czule rękojeść srebrnego Colta. → …dłoń głaskała czule rękojeść srebrnego colta.
O, racja, ja głupia. Sprawdzałam, a nie dosprawdziłam. xD
Przemierzali trawiaste pustynie… → Pustynia to obszar całkowicie lub prawie całkowicie pozbawiony roślinności i wody.
Ponieważ rzecz dzieje się na Dzikim Zachodzie, proponuję: Przemierzali prerie…
Celowe – żeby pokazać, że poza trawą nie było tam niczego. Jeżeli więcej osób zwróci na to uwagę, mogę się zastanowić. <kręci nosem>
– My–myślę… Myślę, że to doskonały pomysł – wyjąkał Jerry… → – My-myślę… Myślę, że to doskonały pomysł – wyjąkał Jerry…
W zapisie jąkania używamy dywizu, nie półpauzy.
Co do wszystkich uwag w dalszej części Twojego komentarza, dotyczących półpauzy – wiem o tym doskonale, wynika to z tego, że na koniec pisania zamieniłam wszystkie “-“ na “–“ w całym dokumencie, bo nie zawsze się robią automatycznie – a zapomniałam, że mam miejsca, gdzie powinny być te najkrótsze myślniki. Dzięki, już poprawiam.
Wędrowali od miasteczka do miasteczka, rabując sklepy i wyszynki. → Obawiam się, że wyszynku nie można obrabować.
A może miało być: Wędrowali od miasteczka do miasteczka, rabując sklepy i szynki/ saloony.
Rzeczywiście. Cholera, nie wiem, może u mnie na Śląsku tak mówią, czy co? xD Poprawię.
…chwycił go za resztkę siwych włosów i rąbnął jego głową o ścianę, tak że tamten osunął się… → Czy wszystkie zaimki są konieczne?
Tak. xD
Np.:
Chwycił go za resztkę włosów i rąbnął głową o ścianę
= John chwycił i John rąbnął głową.
Chwycił go za resztkę włosów i rąbnął jego głową o ścianę, tak że osunął się…
= John chwycił i rąbnął tak, że aż (sam) się osunął.
…natomiast bracia szli pieszo… → Masło maślane – czy można iść inaczej, nie pieszo?
Może i masło, ale powszechnie przyjęte. Nawet SJP PWN nie ma nic przeciw:
https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/pieszo-czy-na-piechote;5895.html
…i jak cała czwórka opada bezwładnie w dół. → Masło maślane – czy mogli opaść w górę?
No, niestety, tak się mówi, tak się pisze… Inaczej nie brzmi. Przynajmniej mnie.
…najmniejszy, dusił się, rzęził i wierzgał nogami… → Masło maślane – wierzganie to gwałtowne machanie nogami.
Masło, masło… A jednak się zdarza.
https://sjp.pwn.pl/doroszewski/wierzgac;5515994.html
Przykład z szafarzem. ;)
…świat przesłoniły mu opatrzone frędzlami mokasyny. → …świat przesłoniły mu ozdobione frędzlami mokasyny.
Frędzle nie opatrują mokasynów.
Słowo użyte z pełnym rozmysłem, chociaż w pewnym momencie chciałam je zmienić. “Opatrzone” od czegoś “opatrzonego” pieczęcią. Na razie zostawię, zobaczę, czy zaboli więcej osób.
W okrutnym… bez…względnym… świe…cie – sapał, nie wiadomo do kogo – potrzebne jest… okru…tne… suro…we… prawo. → Brak spacji po części wielokropków.
Celowo – tam gdzie brakuje spacji, to nie są nowe słowa, tylko fragmenty słów. Moim zdaniem tak jest logiczniej.
…i już miał pociągnąć za spust… → …i już miał pociągnąć/ nacisnąć spust…
Przykro mi, ale… nie. ^^’
https://sjp.pwn.pl/doroszewski/spust;5500346.html
4 przykłady i każdy z “za”.
John zatracił gdzieś całą ambicję i swoje zdolności przywódcze… → Zbędny zaimek – czy mógł utracić cudze zdolności? Miejscami nadużywasz zaimków.
Inaczej byłoby: całą ambicję i [całą] zdolności przywódcze. W pełni celowe. Ew. mogłoby być wszelkie, ale ten tekst specjalnie jest napisany prostym, “swojskim” językiem.
Na progu zastali pastora i jego żonę… → To nie bracia zastali pastora i jego żonę, to pastorstwo, przybywszy, zastali braci.
Proponuję: Na progu stali pastor i jego żona…
Zastaje się nie tylko “w domu”…
https://sjp.pwn.pl/szukaj/zasta%C4%87.html
1. «przybywszy dokądś, znaleźć tam kogoś lub coś»
Joe przybył na próg domostwa – otworzył drzwi – i za nimi zastał pastora.
Gospodyni podała im rosół z kluskami. Pastor zadawał gościom uprzejmie pytania… → Nie brzmi to najlepiej. Zbędny zaimek.
Proponuję: Gospodyni podała rosół z kluskami. Pastor uprzejmie pytał gości o różne sprawy…
Dam: Gospodyni podała im rosół z kluskami. Pastor zadawał gościom uprzejmie pytania.
Ja nie widzę nic złego w tym drugim zdaniu. ^^’
…założył ręce za plecy, nie chcąc, by pastorowa dostrzegła ich drżenie. → Z Johnem była córka pastora, więc: …założył ręce za plecy, nie chcąc, by pastorówna dostrzegła ich drżenie.
Pastorowa to żona pastora.
Tutaj wiedziałam, że to może być mylący fragment, ale sytuacja jest taka:
Podczas gdy Joe prowadził z nią [pastorową] niezdarną konwersację, dziewczyna poszła przywitać się z Johnem (…) Joe wiedział lepiej i dlatego założył ręce za plecy, nie chcąc, by pastorowa dostrzegła ich drżenie.
…a może była jednym z tych świętych, świętych aniołów… → Czy to celowe powtórzenie?
Owszem. ;)
Poszli, na przekór własnym wyrokom. → Jakim wyrokom?
W wigilię wydarzenia do późna siedzieli w kuchni i w milczeniu naradzali się, jak postąpić. (…) Poszli, na przekór własnym wyrokom.
Wydali na siebie wyrok pt.: “nie, nie powinniście, nie jesteście tego godni”.
…i wymachuje asekuracyjnie swoim kikutem. → Zbędny zaimek – czy wymachiwałby cudzym kikutem?
Może zbędny, a może nie. IMO brzmi ok.
Z tą jego zwalistą sylwetką i absolutną głuchotą szło mu… → A może wystarczy: Ze zwalistą sylwetką i absolutną głuchotą szło mu…
Mnie nie wystarczy ;) Chodziło o prosty, prosty język.
…i wygiął szyderczo kącik ust. → Można wygiąć usta, ale nie wydaje mi się, aby można wygiąć kącik ust.
Tutaj racja. Uniósł, ewentualnie.
…przytulając włochaty policzek do włosów Jenny… → Nie brzmi to najlepiej.
Proponuję: …przytulając zarośnięty policzek do włosów Jenny…
A mnie się podoba, znowu: nie musiało być super-literacko, momentami miało być właśnie “prostacko”.
…i wyciągnął daleko swoją ostatnią dłoń… → Czy zaimek jest konieczny?
Ja lubię. :( xD
Odciągnął kurek lecz za nic nie potrafił pociągnąć za spust. → Nie brzmi to najlepiej.
Proponuję: Odwiódł kurek, lecz za nic nie potrafił pociągnąć/ nacisnąć spustu.
Racja, dzięki. 
Super słowo (odwiódł), zapomniałam, że istnieje. xD
Przymknął prawe oko i pociągnął za spust. → Przymknął prawe oko i pociągnął/ nacisnął spust.
J.W.
…i zabrał się za opatrywanie przedziurawionej łydki. → …i zabrał się do opatrywania przedziurawionej/ przestrzelonej łydki.
To chyba opcjonalne…? Chyba że przekonasz mnie, że jest inaczej. ;)
Ale tak poza tym – to straszna z ciebie niezdara. → O mężczyźnie powiemy raczej: Ale tak poza tym – to straszny z ciebie niezdara.
Ok. Możliwe, zaufam Ci w tym względzie.
– Dobra robota – pochwalił z uśmiechem najstarszy John. → Czy dobrze rozumiem, że byli tam także inni, młodsi Johnowie?
Nie było, ale przez całe opowiadanie podkreślam, że ten był szatynem, tamten był niebieskooki, tamten znowuż najmłodszy – i tutaj jest kolejny tego przykład (tak szczerze, to na wypadek, gdyby czytelnik nadal miał problem z imionami ;D).
Dziękuję, reg, że poświęciłaś tyle czasu na analizę mojego opowiadania. <3 Z częścią rzeczy nie mogę się niestety zgodzić, część – to bardzo cenne uwagi. <3
A przede wszystkim – cieszę się, że nieźle się czytało. :3 A czy to baśń? Nie taka typowa, ale w gruncie rzeczy jest jakiś morał, jest struktura pt. “do trzech razy sztuka”… Tak sobie to określiłam, no, ale tak, z przymrużeniem oka. ;)
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
P.S. Reg. Wezwałam Ślimaka Zagłady. Niech po nas przepełznie. :( xD
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
…na pierwszy rzut oka ciężko byłoby to stwierdzić… → …na pierwszy rzut oka trudno byłoby to stwierdzić…
Nie wydaje mi się to rażącym błędem, ale dobrze, akceptuję, poprawię.
Przysłówek ciężko powstał (co oczywiste) od przymiotnika ciężki. Ten w jednym ze swych znaczeń – gdy wskazuje na coś przykrego, coś, co trudno znieść, co wydaje się przytłaczające dla człowieka – jest synonimem wyrazu trudny (por. ciężka sytuacja materialna = trudna sytuacja materialna, ciężkie czasy = trudne czasy, ciężki los = trudny los itp.). Podobna analogia jest między znaczeniami przysłówków trudno i ciężko – są synonimami, jeśli wskazują na dolegliwość, przykrość znoszenia czegoś: ciężko mu się wtedy żyło = trudno mu się wtedy żyło, ciężko o tym mówić = trudno o tym mówić – takie użycia uznamy za najbardziej standardowe. Jak wiemy, zakres stosowania przysłówka ciężko bardzo się rozszerza – obecnie jest on zamiennikiem słowa trudno nawet w tych kontekstach, w których nie jest realizowane opisane znaczenie związane z przytłoczeniem (a to właśnie wyobrażenie trudności jako przytłaczającej sprawia, że uaktywnia się metafora ciężaru i że użycie słowa ciężko ma motywację semantyczną): ciężko znaleźć coś w tym słowniku…, ciężko stwierdzić, czy on ma rację…, ciężko to ocenić itd. Takie użycia sytuują się na granicy akceptowalności, i to tylko w wypowiedziach potocznych, natomiast nie są do zaakceptowania w tekstach oficjalnych (a coraz częściej, niestety, można je znaleźć nawet w pracach magisterskich).
Katarzyna Kłosińska, Uniwersytet Warszawski https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Ciezko-a-trudno;19058.html
Tak, reg, wiem. xD To było absolutnie celowe, od początku do końca. O to chodziło, żeby było ostentacyjnie prosto i łopatologicznie, żeby był wzór.
Wzór czego?
Ta argumentacja do mnie nie przemawia, ale cóż, to Twoje opowiadanie.
Jest coś takiego jak parujący garnek, parujący kubek itp., więc dlaczego nie miska? Nie wiem, jak się uczenie nazywa to zjawisko językowe, ale to taki rodzaj uproszczenia/przeniesienia – i czasem się zdarza w języku. ;)
Moim zdaniem nie ma czegoś takiego, jak parujący garnek czy parujący kubek. W moich garnkach parują gotujące się w nich potrawy, w kubku paruje napój, o ile jest dostatecznie gorący. Nie stawiam na stole parującego talerza, jeno talerz z parującą zupą. W moim domu nie ma też parujących misek.
Na wygięciu kącika ust w taki sposób, aby nadać twarzy szydzący wyraz. ;) Absolutnie celowe (oczywiście można się nie zgadzać).
Zapytałam tylko, jak można szydzić kącikiem ust. A kącika ust, z czym się zgodziłaś, raczej nie można wygiąć.
Celowe – żeby pokazać, że poza trawą nie było tam niczego. Jeżeli więcej osób zwróci na to uwagę, mogę się zastanowić. <kręci nosem>
Pustynia to pustynia, a jeśli miałaś zamiar zaznaczyć, że przemierzają rozległe tereny, na których nie ma nic poza trawą, napisałabym: Przemierzali trawiaste pustacie/ przestrzenie…
…a zapomniałam, że mam miejsca, gdzie powinny być te najkrótsze myślniki.
DHBW, nie istnieje coś takiego, jak najkrótszy myślnik. Myślnik, czyli pauza, ma zawsze stałą długość. Znak o połowę krótszy od myślnika/ pauzy to półpauza. Znak o połowę krótszy od półpauzy to dywiz/ łącznik 5.
Tak. xD
Np.:
Chwycił go za resztkę włosów i rąbnął głową o ścianę
= John chwycił i John rąbnął głową.
Chwycił go za resztkę włosów i rąbnął jego głową o ścianę, tak że osunął się…
= John chwycił i rąbnął tak, że aż (sam) się osunął.
Można też: Chwycił go za resztkę siwych włosów na głowie i rąbnął nią o ścianę, aż golibroda osunął się… Ale to Twoje opowiadanie.
Może i masło, ale powszechnie przyjęte. Nawet SJP PWN nie ma nic przeciw:
Cóż, to Twoje opowiadanie, a skoro lubisz potocyzmy w narracji…
Masło, masło… A jednak się zdarza.
https://sjp.pwn.pl/doroszewski/wierzgac;5515994.html
Przykład z szafarzem. ;)
Szafarz, jeśli wierzgał, nie mógł tergo robić niczym innym, jak tylko nogami, więc, moim zdaniem, dopowiedzenie jest zbędne. Osobiście nie posiłkowałabym się przykładami twórczości autora, który zmarł niemal sto dwadzieścia lat temu.
No, niestety, tak się mówi, tak się pisze… Inaczej nie brzmi. Przynajmniej mnie.
Owszem, z żalem potwierdzam, że tak się mówi, tak się pisze, ale brzmi to fatalnie. Przynajmniej mnie.
Słowo użyte z pełnym rozmysłem, chociaż w pewnym momencie chciałam je zmienić. “Opatrzone” od czegoś “opatrzonego” pieczęcią. Na razie zostawię, zobaczę, czy zaboli więcej osób.
Nie bardzo dostrzegam zależność między opatrzeniem pisma pieczęcią a opatrzeniem mokasynów frędzlami, ale to Ty decydujesz, jak będzie napisane Twoje opowiadanie.
Celowo – tam gdzie brakuje spacji, to nie są nowe słowa, tylko fragmenty słów. Moim zdaniem tak jest logiczniej.
Nie widzę żadnej logiki w takim użyciu wielokropków.
Przykro mi, ale… nie. ^^’
https://sjp.pwn.pl/doroszewski/spust;5500346.html
4 przykłady i każdy z “za”.
I ja cenię sobie słownik prof. W. Doroszewskiego, ale zważ, że powstał on ponad pięćdziesiąt lat temu, a zawarte w nim cytaty są jeszcze starsze.
W pełni celowe. Ew. mogłoby być wszelkie, ale ten tekst specjalnie jest napisany prostym, “swojskim” językiem.
Wybacz, DHBW, ale Twój, jak go nazywasz: prosty, „swojski” język, nie zawsze do mnie przemawia.
Joe przybył na próg domostwa – otworzył drzwi – i za nimi zastał pastora.
Joe nie przybył na próg domostwa, bo w rzeczonym domostwie przebywał. On tylko podszedł do drzwi, za którymi stali pastor i jego żona.
Dam: Gospodyni podała
imrosół z kluskami. Pastor zadawał gościom uprzejmie pytania.Ja nie widzę nic złego w tym drugim zdaniu. ^^’
Słowa podała, w pierwszym zdaniu i zadawał, w drugim zdaniu, według mnie, nie brzmią najlepiej.
Tutaj wiedziałam, że to może być mylący fragment, ale sytuacja jest taka…
Istotnie. Przeczytałam ten fragment raz jeszcze i sprawa stała się jasna.
Wydali na siebie wyrok pt.: “nie, nie powinniście, nie jesteście tego godni”.
Moim zdaniem nie wydali na siebie żadnego wyroku, a tylko podjęli określona decyzję.
Może zbędny, a może nie. IMO brzmi ok.
A moim zdaniem obecność zaimka sprawia, że jako czytelniczka czuję się przygłupem, który niczego nie zrozumie, jeśli zdanie będzie pozbawione dopowiedzenia.
Mnie nie wystarczy ;) Chodziło o prosty, prosty język.
Im więcej zaimków, tym mniej prosty znajduję język. No, ale to moje wrażenie, a opowiadanie jest Twoje.
A mnie się podoba, znowu: nie musiało być super-literacko, momentami miało być właśnie “prostacko”.
Cóż, skoro „prostackość” przedkładasz nad zwyczajność… To Twoje opowiadanie.
Ja lubię. :( xD
Pewnie każda z nas pozostanie przy własnym zdaniu.
To chyba opcjonalne…? Chyba że przekonasz mnie, że jest inaczej. ;)
Przyimka za używamy wtedy, gdy czasownik łączy się z nazwą części ciała, czyli występuje w znaczeniu dosłownym „chwytać się za coś”.
Przytaczam opinię dr hab. prof. UP Macieja Malinowskiego:
„Na przykład wciąż jedynie poprawne są zwroty brać się do roboty, do sprzątania, do nauki, a nie: brać się za robotę, za sprzątanie, za naukę. Kiedy używamy czasowników brać, wziąć w znaczeniu 'zaczynać jakąś czynność’ albo 'zaczynać zajmować się czymś’, zawsze musi im towarzyszyć przyimek do i rzeczownik w dopełniaczu. Konstrukcje brać się za robotę, za sprzątanie, za naukę, choć niezwykle popularne (zdaniem niektórych negatywną rolę odegrał tu język rosyjski), w starannej polszczyźnie ciągle dyskwalifikowane są jako błędne, a nawet rażące.
Okazuje się jednak, że przyimka za wolno użyć, ale wyłącznie wtedy, gdy czasowniki brać, wziąć łączą się z nazwą części ciała, a więc występują w znaczeniu dosłownym 'chwytać się za coś’. Można się więc brać za głowę, za ręce, za włosy, za bary”.
https://obcyjezykpolski.pl/bracsiedoroboty/
Ok. Możliwe, zaufam Ci w tym względzie.
Rzeczownik niezdara może mieć rodzaj żeński lub męskoosobowy.
Nie było, ale przez całe opowiadanie podkreślam, że ten był szatynem, tamten był niebieskooki, tamten znowuż najmłodszy – i tutaj jest kolejny tego przykład (tak szczerze, to na wypadek, gdyby czytelnik nadal miał problem z imionami ;D).
Ty naprawdę zakładasz, że czytelnicy to osoby mało rozgarnięte?
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Katarzyna Kłosińska, Uniwersytet Warszawski https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Ciezko-a-trudno;19058.html
Okej, pouczające.
DHBW, nie istnieje coś takiego, jak najkrótszy myślnik. Myślnik, czyli pauza, ma zawsze stałą długość. Znak o połowę krótszy od myślnika/ pauzy to półpauza. Znak o połowę krótszy od półpauzy to dywiz/ łącznik 5.
Ok. Wybacz, ale nie będę tego wkuwać na pamięć. Wiem, jak je stosować, i tyle mi wystarczy.
Nie widzę żadnej logiki w takim użyciu wielokropków.
W porządku, ja widzę. Nie chciałabym tylko, aby zarzucano mi w tym miejscu nieuwagę czy niekonsekwencję. :)
I ja cenię sobie słownik prof. W. Doroszewskiego, ale zważ, że powstał on ponad pięćdziesiąt lat temu, a zawarte w nim cytaty są jeszcze starsze.
Cytaty stare, ale jare. Nigdy w życiu nie słyszałam, żeby ktoś powiedział “pociągnąć spust”, i ja sama również nigdy czegoś takiego bym nie powiedziała – wręcz język mi się plącze, kiedy próbuję. Może dlatego, że właściwa kolokacja zawiera w sobie “za”:
https://wsjp.pl/haslo/podglad/22602/spust/4870718/pistoletu
(Są tam też cytaty.)
Joe nie przybył na próg domostwa, bo w rzeczonym domostwie przebywał.
W całym naraz? Wtedy pozostała trójka by się nie zmieściła!
Siedział przy stole, po czym przeszedł pod drzwi – pokonał jakiś dystans i dotarł do nich – po czym je otworzył. Ew. mogłabym rozważyć: “Za progiem” zamiast “Na progu”.
Słowa podała, w pierwszym zdaniu i zadawał, w drugim zdaniu, według mnie, nie brzmią najlepiej.
Tak się składa, że rosół podała raz, jednokrotnie, a pytań było kilka/wiele. Toteż rosół został podany, a pytania (w międzyczasie, na bieżąco, przed, w trakcie i po) były zadawane.
Moim zdaniem nie wydali na siebie żadnego wyroku, a tylko podjęli określona decyzję.
Dla nich to nie była decyzja, tylko wyrok, który wydali na siebie – owszem – sami. (Zresztą wyrok był inny, a decyzja inna, jak można przeczytać dalej: “nie, nie zasługujemy, ale pójdziemy”.)
A moim zdaniem obecność zaimka sprawia, że jako czytelniczka czuję się przygłupem, który niczego nie zrozumie, jeśli zdanie będzie pozbawione dopowiedzenia.
Nie wiedziałam, że jestem taką cudotwórczynią – moje dwa/trzy dyskusyjne zaimki sprawiły aż takie rzeczy! (Na 56.000 znaków.)
https://obcyjezykpolski.pl/bracsiedoroboty/
Ok. Dobrze wiedzieć, to na pewno cenna lekcja.
Ty naprawdę zakładasz, że czytelnicy to osoby mało rozgarnięte?
Ogólnie – nie, ale tutaj nie mamy do czynienia z Ivo, Hernandesem, Mendiozą i Alfa-Romeo, tylko z czterema “J”: Joe, Jerry, Jack, John. Nie, wcale bym się nie zdziwiła, gdyby na koniec opowiadania ktoś nadal miał z tym problemy.
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
DHBW, pasuję. To w końcu Twoje opowiadanie i wyłącznie od Ciebie zależy, jakimi słowami będzie napisane. Mnie w zasadzie nic do tego.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
P.S. Reg. Wezwałam Ślimaka Zagłady. Niech po nas przepełznie. :( xD
Ciekawe. Ziemniaczek posprzeczał się z boginią fantastyki i próbuje wezwać apokaliptycznego mięczaka, aby oboje zostali równo spłaszczeni? Tak dobrze to nie będzie. Nadpełzam… mam już ziemniaczka pod spodem… zatrzymuję się przed Regulatorką i kłaniam nisko, nieuchronnie zamiatając czułkami po ziemi. Dziękuję za konowiąz! – całe życie miałem błędne wyobrażenie o zapisie tego słowa (tylko wyobrażenie, bo rzeczywiście go zapisać chyba mi się na szczęście nie zdarzyło). I także za przypomnienie niepoprawności konstrukcji zabrać się za coś, niby wiedziałem, ale jakoś ostatnio zaczęło mi umykać. A teraz, DHBW, czujesz się napełznięta? Dobrze. Możemy zaczynać.
Przede wszystkim zaznaczę, że zgadzam się z większością uwag Reg. Odniosę się więc tylko do tych fragmentów, gdzie rzeczywiście chciałbym coś dodać lub uzupełnić.
Jest coś takiego jak parujący garnek, parujący kubek itp., więc dlaczego nie miska? Nie wiem, jak się uczenie nazywa to zjawisko językowe, ale to taki rodzaj uproszczenia/przeniesienia – i czasem się zdarza w języku. ;)
Gdybym rozbierał utwór poetycki na środki stylistyczne i musiał to sklasyfikować, uznałbym to pewnie za jakąś rzadką odmianę synekdochy totum pro parte (opakowanie za zawartość), ale w prozie poprawność takiego sformułowania jest wysoce wątpliwa.
Pustynia to pustynia, a jeśli miałaś zamiar zaznaczyć, że przemierzają rozległe tereny, na których nie ma nic poza trawą, napisałabym: Przemierzali trawiaste pustacie/ przestrzenie…
Popieram formę pustacie, z ust mi to wyjęłaś!
DHBW, nie istnieje coś takiego, jak najkrótszy myślnik. Myślnik, czyli pauza, ma zawsze stałą długość. Znak o połowę krótszy od myślnika/ pauzy to półpauza. Znak o połowę krótszy od półpauzy to dywiz/ łącznik 5.
A tutaj pozwolę sobie trochę naprostować, ta wypowiedź miesza kilka kategorii znaków. Pauza i półpauza to znaki typograficzne, o długości – odpowiednio – firetu i połowy firetu. Myślnik to znak interpunkcyjny, dawniej zapisywany pauzą, dziś częściej półpauzą (mam trochę sentymentu do pauzy, ale trudno ją uzyskać z klawiatury). Łącznik to znak ortograficzny, występuje wewnątrz wyrazu, także między członami wyrazu złożonego równorzędnie (flaga biało-czerwona). Dywiz służy do podziału wyrazu między kolumny, ale typograficznie jest tożsamy z łącznikiem (około ¼ firetu).
Celowo – tam gdzie brakuje spacji, to nie są nowe słowa, tylko fragmenty słów. Moim zdaniem tak jest logiczniej.
Wielokropek wstawiony wewnątrz słowa ma, o ile pamiętam, tylko jedno znaczenie: w tekstologii, przy rekonstrukcji zniszczonego tekstu, sygnalizuje brakujący fragment wyrazu o nieznanym kształcie i długości, na przykład Przed wiecz[orem roz]biliśmy obóz nad Cz…ą, nieopodal [miejsca, gdzie wpada ona] do jeziora W…ry. (Przy okazji, nawiasy kwadratowe sygnalizują próbę odtworzenia oryginału na zasadzie domysłów). W pozostałych zastosowaniach, również przy zapisie mowy urywanej, wielokropek wymaga po sobie spacji.
Przykro mi, ale… nie. ^^’
https://sjp.pwn.pl/doroszewski/spust;5500346.html
4 przykłady i każdy z “za”.
O zbliżonej kwestii mieliśmy niedawno dyskusję w wątku https://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/27728.
Na progu zastali pastora i jego żonę… → To nie bracia zastali pastora i jego żonę, to pastorstwo, przybywszy, zastali braci.
Proponuję: Na progu stali pastor i jego żona…
Zastaje się nie tylko “w domu”…
https://sjp.pwn.pl/szukaj/zasta%C4%87.html
1. «przybywszy dokądś, znaleźć tam kogoś lub coś»
Joe przybył na próg domostwa – otworzył drzwi – i za nimi zastał pastora.
Co za pomysł… wyruszyć na wyprawę z salonu, przemierzyć przedpokój i przybyć na próg własnego domostwa?! Może gdyby bohater był stułbią albo czymś równie nieruchawym… Przybyć oznacza zasadniczo pokonanie długiej, męczącej trasy, a zastaje kogoś właśnie przybysz, nie ten, kto zaledwie podszedł do drzwi.
Tak się składa, że rosół podała raz, jednokrotnie, a pytań było kilka/wiele. Toteż rosół został podany, a pytania (w międzyczasie, na bieżąco, przed, w trakcie i po) były zadawane.
Chodzi o wspólny rdzeń słów podawać, zadawać. Umieszczone tuż obok siebie – zgrzytają. Rosół można przynieść, postawić na stole; pytania też można stawiać.
Poszli, na przekór własnym wyrokom.
Zrozumiałbym to zdanie jako niezgrabną próbę wyrażenia sensu “sprzeciwili się dotyczącym ich wyrokom losu i poszli”. Jeżeli chcesz napisać coś w rodzaju poszli, choć mieli się za niegodnych wędrówki, po prostu to zrób.
Nie wiedziałam, że jestem taką cudotwórczynią – moje dwa/trzy dyskusyjne zaimki sprawiły aż takie rzeczy! (Na 56.000 znaków.)
Próbujemy Ci tylko powiedzieć, i nie po raz pierwszy, że nadmiar zaimków razi wykształconych czytelników. Wymachiwał swoim kikutem to humor z zeszytów szkolnych. Od razu staje mi przed oczami sugerowana przez Ciebie makabryczna alternatywa – bohater urywa komuś kikut (czyli usuwa kolejną część utraconej już kiedyś kończyny) i nim wymachuje…
Baśni to nie przypomina, brakuje większości wytycznych formalnych. Koncepcja ciekawa, choć nieco mi przeszkadza magiczny Indianin nieokreślonego plemienia jako wyznacznik obiektywnej moralności. Wystarczy na dziś – przepraszam, ale nie czuję się tym razem na siłach przeprowadzać pełnej korekty tekstu na 55 000 znaków.
Czuję się przepełznięta, ale niesłusznie. :3
Co za pomysł… wyruszyć na wyprawę z salonu, przemierzyć przedpokój i przybyć na próg własnego domostwa?!
Akurat Ty, jako ślimak, powinieneś to rozumieć.
(…) Przybyć oznacza zasadniczo pokonanie długiej, męczącej trasy, a zastaje kogoś właśnie przybysz, nie ten, kto zaledwie podszedł do drzwi.
Ha! Nie zgodzę się! To znaczy tyle, co 1. «przyjść lub przyjechać gdzieś». Przeszedł – otworzył – zastał. Jak dla mnie to odpowiada definicji “przybycia” oraz “przybywszy dokądś, znalezienia kogoś”. I to Joe był tutaj “przybyszem” – od drugiej strony drzwi – toteż wszystko się zgadza. :p
Poszli, na przekór własnym wyrokom.
Zrozumiałbym to zdanie jako niezgrabną próbę wyrażenia sensu “sprzeciwili się dotyczącym ich wyrokom losu i poszli”.
Akapit wcześniej roztrząsają, czy iść czy nie iść – oni, we własnym gronie – a “własne wyroki“ zrozumiałbyś jako wyroki losu? ^^’ Trochę dziwne. Mnie się to podoba, i to bardzo – wydali na siebie wyrok (przecież wyrok nie musi być w sądzie, to jak najbardziej może być przenośnia ^^’) – po czym postąpili na przekór temu wyrokowi. Nieważne jak długo o tym myślę, nie znajduję tutaj wady. xP
<wystawia spod Ślimaka paluszek>
Wielokropek wstawiony wewnątrz słowa ma, o ile pamiętam, tylko jedno znaczenie (…)
Przeszukałam internet w poszukiwaniu takiego przykładu jak mój i wcześniej znalazłam tylko to, co nic nie wyjaśnia:
https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/zapis-jakania;13675.html
ale teraz znalazłam też to – akurat o jąkaniu, bo o sapaniu nie ma:
https://poradnia-jezykowa.uni.lodz.pl/faq/zapis-jakania-sie/
“Edward Polański, Marek Szopa i Ewa Dereń w Poradniku interpunkcyjnym piszą, że wielokropka można użyć także do zasygnalizowania, że mówiący się jąka, np. Po…po…pojedzie pa…pani prosto. “
A skoro tak sugeruje jakiś poradnik, który cytuje jakaś specjalistka, to czuję się rozgrzeszona i odpełznięta. <wyzwala spod Ślimaka rękę>
Chodzi o wspólny rdzeń słów podawać, zadawać.
Akurat nie o to chodziło reg, popatrz na podkreślenia:
Słowa podała, w pierwszym zdaniu i zadawał, w drugim zdaniu, według mnie, nie brzmią najlepiej.
Natomiast z Twoją uwagą, Ślimaku, akurat jestem skłonna się zgodzić.
EDIT: Aha, no ok. Dobra. xD No ale te podkreślenia można było zrozumieć na dwa sposoby, a reg mnie już nie poprawiła.
O zbliżonej kwestii mieliśmy niedawno dyskusję w wątku (…)
Odwiedziłam ten wątek i nie wiem, co chcesz mi przez to powiedzieć. Czy sugerujesz, że reg ma tutaj rację? Jeżeli nie wystarczają Wam 4 przykłady w słowniku SJP PWN oraz kolokacja i przykład w słowniku WSJP, no to rzeczywiście nie mam nic do dodania. 
<wyzwala spod Ślimaka nogę i macha nią bezczelnie>
Trawiaste pustynie mogę zmienić, tak jak zapowiedziałam – teraz, po wysłuchaniu kolejnej opinii.
Kikut poprawię, niech Wam będzie. Ale tak jak mówię, czuję się przepełznięta niesłusznie – a raczej, tylko w połowie słusznie. :P A przede wszystkim boli mnie stwierdzenie, że w opowiadaniu na 56.000 znaków wykonanie pozostawia “sporo do życzenia” z powodu kilku zaimków oraz wytkniętych błędów, które w dużej części błędami nie są (wykazałam to/są zamierzonymi zamierzeniami autora). Nie podoba mi się też np. czytanie całego wykładu, w wymowie raczej lekceważącego, dlatego, że nazwałam coś tam (nie obchodzi mnie co) “najkrótszym myślnikiem”.
Pragnę również zauważyć, Ślimaku, że nie musisz tak ostentacyjnie po mnie przepełzać – albowiem wszystkie słuszne uwagi zaakceptowałam i od razu wdrożyłam (bądź zaraz wdrożę, na drugą serię poprawek nie miałam jeszcze czasu).
Mimo wszystko dziękuję za przepełznięcie i liczę na dalsze pełzanie w przyszłości. <3 Niewątpliwie znasz się na rzeczy, podobnie jak reg – ale ja również nie jestem w ciemię bita 
, a przynajmniej mam czelność tak o sobie myśleć. Przez 5 lat byłam tłumaczem, obecnie również pracuję w contencie i sprawdzanie różnych rzeczy to mój nawyk. Jasne, że zdarzają mi się błędy, ale naprawdę niewiele rzeczy robię przypadkowo/bez namysłu. Fajnie byłoby, gdyby Forumowicze przynajmniej starali się zrozumieć, że niektóre rzeczy są bardziej ich opinią niż obiektywną prawdą absolutną (jak np. domniemana byłoza/miałoza na początku opowiadania, “z tą jego zwalistą sylwetką”, “włochaty” (no tragedia po prostu!) czy “szydzenie z kogoś kącikiem ust”).
P.S. A co do baśni, to mnie to brzmiało na baśń – owszem, nietypową, ale baśń (wytycznych formalnych, tak się składa, nie sprawdzałam – nie piszę magisterki, tylko dodaję opowiadanie na Forum). Finkli też to nie uderzyło, napisała “fajna bajka”. Betujących też nie. Także zostawię, zwłaszcza, że jest to kwestia absolutnie ileś-tam-rzędna (podobnie jak nazewnictwo różnej długości kresek).
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
A mnie się podobało, DHBW.
Dlaczego? Bo sprytnie połączyłaś baśniowy klimat z brudem Dzikiego Zachodu. I tę baśniowość czuć mocno. Głównie przez morały, zaznaczone wyraźnie w opowiadaniu. Gang czterech braci, który przechodzi diametralne zmiany w związku z przeżyciami jest bardzo baśniowy, ale jednocześnie na tyle westernowy, że autentyczny.
Indianin to typowa wróżka baśniowa, ale w fajny sposób wpleciona do opowiadania na Dzikim Zachodzie. Jest uosobieniem sumienia każdego z bohaterów, a z racji, że właśnie Indianie często identyfikowani są z czystością, dobrem i magią – wszystko się zgadza.
Progresja osobowości braci też przyjemnie pokazana.
Największym problemem była dla mnie pierwsza część, przed przeskoczeniem do sceny z umierającą matką, głównie przez pogmatwane opisy i dużą ilość postaci oraz szczegółów (ale to też, jakby nie patrzeć, jest baśniowe). Potem już czytało się płynnie, bez większych potknięć.
Opko zasługuje imo na Bibliotekę, dlatego zgłaszam w wątku.
Dzięki i pozdrawiam!
Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.
Dziękuję Ci bardzo, Barbarzyńco. Również uważam (jakże nieskromnie :D), że zasługuje na Bibliotekę, dlatego się bezczelnie reklamuję, hehehehe. 
Ano, Indianin mi tutaj pasował bardzo, jest zresztą powiedziane, że jest “dziwny” – może to tylko przybrana “powłoka”? :> Można się też zastanowić nad alternatywą – nie wiem, dlaczego ktoś inny miałby być tutaj bardziej odpowiedni. ^^
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Czuję się przepełznięta, ale niesłusznie.
Cieszę się, że przyjęłaś to w dobrym humorze. Wątpliwościom oczywiście trzeba się przyjrzeć…
Akurat Ty, jako ślimak, powinieneś to rozumieć.
Dlatego przytoczyłem przykład stułbi, jest jeszcze bardziej nieruchawa. Poza tym uprzejmie informuję, że Ślimak Zagłady jest całkiem szparki i wydaje się powolny dopiero w porównaniu z rzadko spotykanymi w naturze stworzeniami, jak na przykład kozica czy TOPR-owiec.
Ha! Nie zgodzę się! To znaczy tyle, co 1. «przyjść lub przyjechać gdzieś». Przeszedł – otworzył – zastał. Jak dla mnie to odpowiada definicji “przybycia” oraz “przybywszy dokądś, znalezienia kogoś”. I to Joe był tutaj “przybyszem” – od drugiej strony drzwi – toteż wszystko się zgadza.
Słowniki nie są idealne, czasem niestety trzeba się odwołać do wyczucia językowego. Zresztą Doroszewski już trochę inaczej: “przebywszy drogę stawić się, zjawić się gdzie; przyjść, przyjechać, nadejść” – kładzie jednak nacisk na ten aspekt wędrówki. Następnie możemy przejrzeć korpus, aby przekonać się, że “przybyć” sygnalizuje niemal zawsze albo długą i forsowną drogę, albo wysoce oficjalny kontekst wypowiedzi. Nie wyobrażam sobie wstania z fotela i przybycia pod drzwi.
Akapit wcześniej roztrząsają, czy iść czy nie iść – oni, we własnym gronie – a “własne wyroki“ zrozumiałbyś jako wyroki losu? ^^’ Trochę dziwne. Mnie się to podoba, i to bardzo – wydali na siebie wyrok (przecież wyrok nie musi być w sądzie, to jak najbardziej może być przenośnia ^^’) – po czym postąpili na przekór temu wyrokowi.
“Postępować na przekór wyrokom losu” wydaje mi się względnie utartą frazą, tymczasem wydawanie wyroku na siebie samego to dosyć specyficzna metafora, dlatego uważam taką kombinację za nieczytelną – możesz, rzecz jasna, poczekać na następne opinie.
“Edward Polański, Marek Szopa i Ewa Dereń w Poradniku interpunkcyjnym piszą, że wielokropka można użyć także do zasygnalizowania, że mówiący się jąka, np. Po…po…pojedzie pa…pani prosto. “
A skoro tak sugeruje jakiś poradnik, który cytuje jakaś specjalistka, to czuję się rozgrzeszona i odpełznięta. <wyzwala spod Ślimaka rękę>
Dobrze! Znane mi podręczniki interpunkcji nie firmowały takiego zapisu, ale skoro znalazłaś akceptujący go poradnik, chętnie ustępuję. Pewna logika w końcu za nim stoi.
Odwiedziłam ten wątek i nie wiem, co chcesz mi przez to powiedzieć. Czy sugerujesz, że reg ma tutaj rację? Jeżeli nie wystarczają Wam 4 przykłady w słowniku SJP PWN oraz kolokacja i przykład w słowniku WSJP, no to rzeczywiście nie mam nic do dodania.
<wyzwala spod Ślimaka nogę i macha nią bezczelnie>
Akurat w tym miejscu nic nie chciałem przez to powiedzieć. Nie czuję się ekspertem od emfatycznego “za”, więc wolałem, abyś przeczytała wątek z ciekawymi, rozbieżnymi wpisami na ten temat i samodzielnie wyrobiła sobie opinię.
Trawiaste pustynie mogę zmienić, tak jak zapowiedziałam – teraz, po wysłuchaniu kolejnej opinii.
Wydaje mi się po prostu, że dawne znaczenie pustyni jako “pustkowia, pustaci” zatarło się kompletnie jeszcze w XIX wieku. Już Sienkiewicz, jak powszechnie wiadomo, różnicował pustynie i puszcze.
A przede wszystkim boli mnie stwierdzenie, że w opowiadaniu na 56.000 znaków wykonanie pozostawia “sporo do życzenia” z powodu kilku zaimków oraz wytkniętych błędów, które w dużej części błędami nie są
Myślę, że niewłaściwe długości kresek mogły mieć trochę wpływu na to pierwsze wrażenie, wbrew pozorom niektórych to bardzo uderza. Przy tym Regulatorzy jest tak pomocna, że z łatwością wybaczyłbym jej jedno czy drugie niedelikatne stwierdzenie.
Nie podoba mi się też np. czytanie całego wykładu, w wymowie raczej lekceważącego, dlatego, że nazwałam coś tam (nie obchodzi mnie co) “najkrótszym myślnikiem”.
Jeżeli odnosisz się do mojej wypowiedzi, przykro mi, że Cię w jakimś stopniu uraziła. Starałem się podzielić w tym względzie wiedzą (suche fakty) i doprecyzować trochę niedokładne objaśnienie Reg. Gdybyś chciała powiedzieć, co dokładnie wydało Ci się lekceważące, chętnie przyswoję to na przyszłość, aby spróbować poprawić wzorce komunikacji.
Pragnę również zauważyć, Ślimaku, że nie musisz tak ostentacyjnie po mnie przepełzać
Widzisz, tutaj postawiłaś mnie w odrobinę niezręcznej sytuacji, wzywając mnie jakoby w charakterze eksperta mającego zweryfikować komentarz Regulatorki, gdy przecież szczerze sobie cenię jej opinię i nieraz wytykała mi istotne błędy. Stąd, w odruchu obronnym, ostentacyjne przepełzanie – wszystko jednak, mam nadzieję, w dopuszczalnych granicach żartobliwości.
ja również nie jestem w ciemię bita
Jeżeli Cię to ucieszy, przy pobieżnym przeglądzie tekstu żadne błędy nie rzucają się w oczy.
Fajnie byłoby, gdyby Forumowicze przynajmniej starali się zrozumieć, że niektóre rzeczy są bardziej ich opinią niż obiektywną prawdą absolutną
Osobiście rozumiem. W humanistyce wszystko jest po trosze opinią, nawet zasady interpunkcji nie dają się w końcu traktować jako aksjomatyka jednoznacznie definiująca poprawność. Niektórzy z nas przedstawiają opinie z większym poziomem pewności, inni z mniejszym, co niewątpliwie przebija w doborze fraz. Ogółem, o ile mi wiadomo, większość poważnych autorów uważa opinie wyrobionych czytelników za wartościowy materiał do przemyśleń. Możesz zresztą rzucić okiem na komentarze pod moimi tekstami – też nie jest mi tak łatwo przekonać siebie samego, że sformułowania, których używam, mają podobać się nie tylko mnie, lecz przede wszystkim czytelnikom – niemniej próbuję.
Pozdrawiam ślimaczo!
Jeżeli odnosisz się do mojej wypowiedzi, przykro mi, że Cię w jakimś stopniu uraziła.
Nie, akurat mówiłam tutaj o wykładzie od reg. Ja piszę, że o czymś zapomniałam, ale wiem, jak to działa – a w odpowiedzi dostaję wykład kompletnie nie na temat, i to jeszcze w niezbyt przyjemnym tonie (podobnie jak większość innych uwag).
Widzisz, tutaj postawiłaś mnie w odrobinę niezręcznej sytuacji (…) wszystko jednak, mam nadzieję, w dopuszczalnych granicach żartobliwości.
Ślimaku, gdy wszedłeś na moje ostatnie opowiadanie, komentowanie zacząłeś od tego:
Widzę na dodatek, że przeoczyłem małą psychodramę językową. Szkoda, wolałbym wziąć udział na bieżąco, pomógłbym ustalić prawidłowe warianty i może udałoby się uniknąć zgrzytów… Skomentuję jednak parę wyrażeń pozostałych na pobojowisku.
Czy rzeczywiście jest takie dziwne, że wezwałam Cię w tym przypadku? Chyba nie bardzo.
A jeśli chodzi o “dopuszczalne granice żartobliwości”… To gdybym wiedziała, że na powitanie uraczysz mnie czymś takim:
Ziemniaczek posprzeczał się z boginią fantastyki i próbuje wezwać apokaliptycznego mięczaka, aby oboje zostali równo spłaszczeni? Tak dobrze to nie będzie. Nadpełzam… mam już ziemniaczka pod spodem… zatrzymuję się przed Regulatorką i kłaniam nisko, nieuchronnie zamiatając czułkami po ziemi. Dziękuję za konowiąz! – całe życie miałem błędne wyobrażenie o zapisie tego słowa (tylko wyobrażenie, bo rzeczywiście go zapisać chyba mi się na szczęście nie zdarzyło). I także za przypomnienie niepoprawności konstrukcji zabrać się za coś, niby wiedziałem, ale jakoś ostatnio zaczęło mi umykać. A teraz, DHBW, czujesz się napełznięta? Dobrze. Możemy zaczynać.
…najpierw zastanowiłabym się jakieś 50 razy – i odpowiedź byłaby raczej negatywna.
Żartobliwości nie dostrzegłam tam w ogóle, poczułam się absolutnie zmieszana z błotem – i jeszcze to (pogrubione) upewnienie, jakby koniecznie zależało Ci na tym, żebym zrozumiała, gdzie moje miejsce – i oczywiście jako wstęp do besztania i udowadniania, że jestem plebsem (przeciwstawionym, cytuję, “bogini fantastyki".
Jeżeli to zabrzmiało dla Ciebie żartobliwie, sugeruję popracowanie nad komunikacją (przynajmniej internetową). Po przeczytaniu naszej przyjemnej pogawędki pod Szpitalem, a następnie fragmentu powyżej, można by podejrzewać, że cierpisz na rozdwojenie jaźni – i to jeszcze gorzej niż Rebus.
Dobrze, że jestem osobą pewną siebie i potrafię obstawać przy swoim – inaczej miałabym już w obu opowiadaniach kilka błędów.
Twój drugi komentarz był już w innym tonie i udało Ci się odrobinę zażegnać złe wrażenie, ale chyba tylko dlatego, że sama potrafię niechcący palnąć coś nie na miejscu i rozumiem takie zjawisko u innych. Natomiast jeżeli chcesz coś odpisać, to zapraszam na priv, bo podobnie jak pod Szpitalem, nie chcę tutaj urządzać ślimaczo-ziemniaczej telenoweli.
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Pozwolę sobie tylko napisać zwięźle, że mi przykro. Wziąłem pewne Twoje słowa, widać bardzo mylnie, za wyraźną zachętę do takiego ślimaczego obrazowania… Gdybym umiał przewidzieć, że poczujesz się “absolutnie zmieszana z błotem”, oczywiście nie zdecydowałbym się na nie. Szerzej odpiszę i dopytam o parę kwestii wiadomością prywatną, ale to raczej jutro lub pojutrze.
“Potwierdzają to setne przykłady,
że westerny wciąż jeszcze są w modzie…”
Bardzo ciekawy tekst, choćby przez fakt, że mało tutaj westernowych klimatów fantastycznych. Pomysł na fabułę bardzo sympatyczny, cztereh bracia-bohaterowie wyraźni. Tempo z lekka nierówne – miałem wrażenie, że w paru miejscach akcja staje zbyt mocno. Ale to tylko moje wrażenie.
Technicznie po poprawkach jest dobrze – czytałem bez większych problemów, choć od czasu do czasu coś potrafiło zachrzęścić.
Koniec końcó jestem zadowolony z koncertu fajerwerków :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
NoWhereMan, bardzo, bardzo dziękuję – za przeczytanie i za klika! :)
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Zjawiam się ze sporym opóźnieniem, bo terminy nie są moją mocną stroną ^^
Ponad miesiąc minął od przeczytania opowiadania (w becie) i nadal jest żywe w pamięci, co na plus, bo świadczy o jego jakości.
W becie miałam kilka subiektywnych zastrzeżeń, wytłumaczyłaś, czemu wybrałaś takie, a nie inne rozwiązania, co też na plus, bo widać, że opowiadanie zostało przemyślane od A do Z i nie ma w nim przypadkowości.
To, co w becie uznawałam za “błędy”, potknięcia itd., okazało się celową zabawą konwencją, więc warto czasami wczytać się w odpowiedzi autora i spojrzeć na całość z jego perspektywy.
Tyle. Polecam do Biblio +
Pozdrawiam
OG
Przepięknie dziękuję <3 Za betę, komentarz i klika <3
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Podobało się: Dziki Zachód skonstruowany z kunsztem, surowy i bardzo klimatyczny. Jakby ktoś mi przedstawił tę opowieść jako legendę z tamtej czasoprzestrzeni, to bym uwierzył.
Nie podobało się: Indianin tudzież Rdzenny Amerykanin jako mistyczne narzędzie kary zdaje mi się dosyć oklepanym motywem.
Cześć, Olgierd! Ślicznie dziękuję za przeczytanie. <3
Co do Indianina, to o ile rzeczywiście często przypisuje im się jakiś “mistycyzm”, to osobiście nie kojarzę utworów (w szerokim tego słowa znaczeniu), gdzie byliby “narzędziem kary”. Jeśli już, to bardziej kojarzą mi się z zemstą na białych itp.
Zresztą warto zastanowić się nad alternatywą – jeśli nie Indianin, to kto? Piękna dziewczyna? Biały/czarny/żółty facet? Stara kobieta, mroczne dziecko…? A jeśli tak, to dlaczego? :)
Wspominam w opowiadaniu, że ten Indianin wydał się Joemu dziwny – myślę, że ktoś bardzo wnikliwy może sobie dopowiedzieć, że to ciało było tylko powłoką dla kogoś/czegoś mniej indiańskiego. ^^
Cieszę się bardzo, że doceniłeś klimat!
Raz jeszcze dzięki i pozdrawiam <3
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Trochę zmęczyły mnie te wyliczanki na samym początku: ten miał to, tamten tamto, tamten owamto, a tamten cośtam. Ten nie miał tego, tamten tamtego, tamten owamtego, a tamten czegośtam. Ten się nazywał tak, tamten tak… Wszyscy krótko i na tę samą literę. No, nie zapada to w pamięć.
I tak w sumie nie wiem, o czym była ta baśń. Że zło zostaje ukarane? No nie bardzo. Jeszcze w opowiastce dla dzieci – ok, ale to trudno byłoby czytać dziecku.
Tak, że ten… nie porwało mnie :(
Przynoszę radość :)
O czym była baśń? Myślę, że o przemianie. ^^ O cząstce dobra tkwiącej w każdym człowieku…? O źródłach zła (sytuacja rodzinna)? Wreszcie o surowej sprawiedliwości Dzikiego Zachodu.
Osobiście dostrzegam tutaj bardzo wyraźnie karę za zło, nawet jeśli nie jest ona dla wszystkich taka sama. Poza tym dobro zyskało sprzymierzeńców.
Wyliczanki owszem, specyficzne, ale taki miałam koncept i osobiście uwielbiam ten pomysł. <3 xD
No przykro mi, no. 
xD Dziękuję za przeczytanie i komentarz. ^^
I pozdrawiam ziemniaczo!
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Ja rozumiem koncepcję, po prostu u mnie to nie działa, dekoncentruję się i nie zapamiętuję, kto jest kim i o co mu chodzi, więc często do końca nie bardzo wiem, co się dzieje w danym opowiadaniu. Nie przejmuj się, to nie jest zarzut do tekstu.
Osobiście dostrzegam tutaj bardzo wyraźnie karę za zło, nawet jeśli nie jest ona dla wszystkich taka sama. Poza tym dobro zyskało sprzymierzeńców.
I tak, ja też tutaj dostrzegam karę za zło, wyraźnie, tyle, że to nie jest prawda, świat tak nie funkcjonuje, więc taki morał… no, nie rusza mnie, nie jest morałem.
Nie chciałam Ci zrobić przykrości :(
Przynoszę radość :)
Spokojnie, nie płaczę w poduszkę. 
Hm, “świat tak nie funkcjonuje”… W pewnym stopniu chyba jednak funkcjonuje, niektórzy powiedzieliby nawet, że powinien tak funkcjonować. ;) Nie mówię, że do nich należę, to zbyt skomplikowana kwestia, bym chciała jednoznacznie się opowiadać.
Pozwolę sobie tylko nieśmiało zauważyć, że to nie miała być “baśń-baśń” – raczej historia dla dorosłych o baśniowym zabarwieniu – toteż nie celowałam w żaden wyraźny morał, wręcz przeciwnie, chciałam zachęcić do refleksji. ;)
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
