Pal marnotrawny

Dziewczyna zauważyła, że ktoś ją śledzi. Nie było to specjalnie trudne do odgadnięcia, gdyż wyróżniał się z tłumu. Rzut oka wystarczył, by domyśliła się, że zależy mu tylko na tym, by wbić się w nią i wykorzystać w najgorszy możliwy sposób. Gdyby posiadał twarz na pewno malowałoby się na niej pożądanie.

 Uciekała, mijając obojętnych ludzi. Nie wyglądali, jakby robił na nich wrażenie widok jej prześladowcy, choć przecież dwumetrowy pal poruszający się na specjalnym wózku powinien choć trochę ich zaniepokoić. Woleli odwracać wzrok, myśląc wyłącznie o swoich sprawach.

W pewnym momencie dziewczyna przewróciła się i obtarła kolano. Syknęła z bólu.

– Ty draniu, ty łajdaku, ty pieprzony zboku! – krzyczała. – Odwal się ode mnie. Wypierdalaj!

Pal zatrzymał się przed nią. Przed wiekami tacy jak on służyli w armii Vlada Palovnika i nadziewali na siebie wrogów. Teraz jednak podobne zachowanie byłoby z całą pewnością niedopuszczalne.

I wtedy przybiegł jakiś mężczyzna, zdyszany i spocony.

– Dzierzbik, nie strasz ludzi – powiedział. – Ta pani niedawno przyjechała. Nie wie, że jesteś niegroźny.

– Zabierzcie tego dziwoląga! – wrzasnęła dziewczyna, podnosząc się z kolan.

– Proszę tak nie mówić o moim synu.

– Z kim się puszczała pana żona?

– On jest adoptowany.

– Nie obchodzi mnie to! Pozwę was do sądu. Za te obtarcia na kolanach i… rany psychiczne.

Dziewczyna splunęła w kierunku ojca z synem, ale tak nieumiejętnie, że ślina wylądowała na jej śnieżnobiałych butach.

– Cholera – powiedziała tylko i odeszła, dumnie unosząc głowę.

– Nie martw się, znajdziemy kogoś w twoim typie – powiedział niepewnie ojciec Dzierzbika, Edgar.

 

*****

Pal, który dorabiał jako rekwizyt w horrorach chciał kiedyś zostać pełnoprawnym aktorem. Niestety z jego zdolnościami do uporczywego stania w jednym miejscu i poziomem ekspresji charakterystycznym dla kawałka drewna nie mógł liczyć na hollywoodzkie role ani dobrze płatną robotę. Edgar wcale nie czuł się lepiej. Żona go zostawiła, twierdząc, że ma dość takiego życia i zaczęła spotykać się z czyścicielem starych rur.

Sprawy pogorszyły się po odwiedzinach u Bibacza Zwensona, najlepszego kumpla Edgara, który w każdy pierwszy piątek miesiąca miał w zwyczaju torturować kogoś ze znajomych. Z racji, że kilkanaście ofiar zatłukł na śmierć, a sporo osób z listy zniknęło w tajemniczych okolicznościach, Edgar był zmuszony przychodzić coraz częściej. Nie chciał jednak, żeby jego przyjaciel cierpiał z powodu odrzucenia, a do tego nie potrafił nikomu odmówić. Gdyby był asertywny, zapewne nie adoptowałby kawałka drewna.

– Powinniśmy poważnie porozmawiać – powiedział Edgar po dotarciu na miejsce. Przyprowadził ze sobą Dzierzbika, gdyż Bibacz miał ochotę przywiązać ich do siebie i wybatożyć. – Nie możesz mieszać do tych spraw mojego syna.

– Widzę, że jednak wziąłeś go ze sobą.

– Nie potrafię nikomu odmówić.

–  Prawidłowo. A teraz rozbieraj się! Przywiążę cię zaraz do pala i porządnie wychłoszczę.

– On na pewno nie będzie zadowolony.

– Zamknij się, szmato! Ja decyduję kto odczuwa przyjemność, a kto wręcz przeciwnie.

Pal nie wyglądał na uradowanego, choć smutny też nie był. Trudno odczytać emocje, patrząc na kawałek drewna. Edgar jednak nauczył się rozpoznawać pewne zachowania, które mogły zostać uznane za niepokojące. Na przykład w momencie, gdy pal dygotał i wydawał z siebie świszczące odgłosy mogło to oznaczać jedynie problemy.

Bibacz miał zwierzątko domowe, powstałe ze skrzyżowania jego odciętej ręki, świni i kokosa. Traktował je zarówno jako część siebie, pupila oraz własnego potomka. Zwierzę stało przy nodze swojego pana, a z jego kokosopyska wydobywało się ciche chrumkanie.

– Posłuchaj, mój syn ma dzisiaj zły dzień. Przeżywa kryzys egzystencjalny. Może jutro wpadniemy i nas wychłoszczesz?

– Nie udzieliłem ci prawa do odezwania się, niewolniku. Zrobię to, na co mam ochotę i nic mnie…

Pal wystrzelił jak z procy, ale nie poleciał w kierunku Bibacza, za to skierował się prosto na świniorękokokosa. Po chwili rozległo się przeraźliwe kwiczenie. Edgar zamknął oczy. Otworzył je dopiero, kiedy było po wszystkim. Świniak leżał przepołowiony. Lała się z niego krew zmieszana z sokiem kokosowym. Pal stał nad tym pobojowiskiem, zapewne skonfundowany swoją gwałtowną reakcją, a może faktem, że nie udało mu się nabić na siebie ofiary.

– Co wy…? Jak mogliście? – lamentował Bibacz. – Już nie jesteś moim przyjacielem! Możesz zapomnieć o comiesięcznym batożeniu.

Edgar odprowadził syna do domu, a sam udał się do pubu „Pod Plątonogim Karłem z Otworem w Czaszce”, gdzie zwierzył się barmanowi ze swoich problemów.

– Pierwszy raz miałem do czynienia z czymś takim. Dzierzbik nigdy nie był aż tak agresywny. 

– Sam nie jestem do końca normalny, więc wiem, jak to jest – odparł barman, któremu w dzieciństwie na głowie urósł ślimak. – Daje o sobie znać ta gorsza część jego natury. Pierwotne instynkty biorą górę nad zdrowym rozsądkiem.

– Mam wrażenie, że coraz bardziej się od niego oddalam. Nie potrafię się dogadać. Widzi, że nie pasuje do naszej społeczności.

– Eee tam, gadanie… W podstawówce moim kolegą z klasy było owcze gówno. Pieprzony kujon, zdobywał wszystkie wyróżnienia i wygrywał konkursy, ale strasznie od niego śmierdziało. Ludzie zatykali sobie nosy, ale udawali, że go lubią, bo pomagał im w nauce.

– Okej, ale jaki z tego morał?

– Nie wiem, ale jest sporo podobnych do Dzierzbika osób, istot, czy jak ich tam zwać. Podobno istnieje specjalny ośrodek dla takich osobliwości.

– Mam go oddać do czegoś w rodzaju domu wariatów?

– Nie, do miejsca, gdzie będzie czuł się szczęśliwy i znajdzie się wśród swoich.

– Może to najlepsze rozwiązanie.

****

Gdy wrócił do domu, usłyszał krzyki. Zastał żonę z synem w nieprzyzwoitej konfiguracji. Kobieta wrzeszczała, a Dzierzbik próbował wykorzystać ją analnie przy użyciu głowy.

– Co tu się dzieje? – zakrzyknął Edgar, choć wyjaśnienie samo pchało się na usta.

Pal od razu odsunął się od swojej matki, a ta pospiesznie wstała, obciągnęła spódnicę i zbierała się do wyjścia, udając, że nic się nie stało.

– Zaraz… Może ktoś mi to wytłumaczy.

Pal jak zwykle milczał, a żona Edgara tylko wzruszyła ramionami.

– Sam widziałeś. Przyszłam… pożyczyć pieprzu, a ten szaleniec rzucił się na mnie i chciał zgwałcić. Nie chcę go więcej widzieć. Wychowałeś degenerata.

Edgar nie wiedział, co powiedzieć. Popatrzył na Dzierzbika, ale nie wyczytał nic z jego mowy ciała.

– Wtedy mogłem zrozumieć, bo działałeś w obronie własnej, ale teraz… Muszę cię zabrać do specjalnego ośrodka. Tam ci pomogą.

Pal w ogóle się nie opierał, jakby wiedząc, że nic innego nie pozostało do zrobienia.

W drodze do ośrodka nastąpiła jednak dziwna rzecz. W pewnym momencie Dzierzbik zaczął buczeć. Wydawał się podekscytowany. Edgar przyłożył ucho do drewnianego tułowia syna. Miał wrażenie jakby coś próbowało wywiercić mu dziurę w czaszce.

– Chcesz iść do lasu? Po co?

Pal cały drżał. Edgar wiedział, że to się może źle skończyć, więc udali się między drzewa. Dzierzbik zatrzymał się pod ogromnym bukiem i zabuczał.

– To twój ojciec? Ale jak to? Chcesz z nim zostać? Przecież to ja jestem twoim tatą. Nie możesz mi tego…

Pal znów ostrzegawczo zadrżał, więc Edgar wolał nie ryzykować, że skończy jako ogromny szaszłyk, a ponadto nie potrafił nikomu odmówić.

– Rozumiem. Na pewno będzie ci tu lepiej niż wśród ludzi.

Odszedł. Nie na długo, gdyż dzień później wrócił, by zobaczyć, co z synem. Okazało się, że wypuścił korzenie i,  co jeszcze dziwniejsze, na jego jak dotąd gołym torsie pojawiły się liście. Najwyraźniej odnalazł chwilowy spokój. Niestety po tygodniu okazało się, że ktoś zrobił w lesie solidną wycinkę. Dzierzbik zniknął razem ze swoim drzewnym ojcem. Edgar miał tylko nadzieję, że nie zostali przerobieni na papier toaletowy.