Głowy, ręce, głosy (+18)

Hej, Outta!

Na wstępie zaznaczę, że skojarzyło mi się z tym krótkim horrorem:

https://www.youtube.com/watch?v=3ywA0D57I8w

Polecam! Trwa 14 minut, a jest przyjemny. No i ma podobny motyw. :3

Aha, no i film Split, to też.

Jak zwykle – dostarczyłeś dużo krwi, obrzydzenia i nekrofilii.

W kontekście horroru gromadzi się to w jedną, dobrą całość. Momentami aż musiałem się poprawić w fotelu, bo czułem dyskomfort. Ale to chyba dobrze, o to chodzi w pisanym horrorze.

Cyprian ostatecznie postanowił wykorzystać swój psychopatyczny potencjał i zemścić się na France, która męczyła go w jego własnej głowie. Zdążył już odebrać zapłatę od matki i księdza, więc pozostały inne luźne końce, których trzeba było się pozbyć.

Ten sturęki potwór to został przywołany tym rytuałem? Przyszedł sobie z piekła? Czy chodzi o to, że Cyprian jednocześnie szył i Franię, i to drugie, groteskowe ciało?

No, git!

Powodzenia w konkursie i pozdrawiam. :3

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Opowiadanie skojarzyło mi się z “Milczeniem Owiec”. Z pewnością to jest horror, w dodatku klasyczny dreszczowiec ze sporą ilością krwi i wnętrzności. Bohater ma tak pokręconą psychikę, że można mu przypisać co najmniej kilka zaburzeń. 

Nie mogę powiedzieć, że opowiadanie mi się podobało, za dużo w nim okrucieństwa i flaków. Chyba nie mieszczę się w targecie. Jednak całość jest napisana dobrym stylem, zajmująco, mimo monologu wewnętrznego w większej części tekstu. Utrzymujesz uwagę czytelnika praktycznie nie stosując dialogów, co wydaje się rzeczą dość trudną. W ciekawy sposób prowadzisz narrację pierwszoosobową. 

Motywacja bohatera jest prawdopodobna, chociaż przedstawiona w mało finezyjny sposób. Jednak pasuje do całości. 

Czytając tekst zastanawiałam się, jaki twist można zastosować, gdy bohater ma tak wyraziste cechy i oczekiwania. Wybrnąłeś z tego sprawnie, spodziewałam się innego zakończenia. Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić, fantastyka pojawia się praktycznie tylko w końcówce.

Edit.

Zgłosiłam do biblioteki głównie za warsztat i zalety techniczne tekstu, szczególnie pomysłowy sposób prowadzenia narracji pierwszoosobowej.

Outta, jesteś jednym z bardzo niewielu autorów, którym wychodzi wulgarne pisanie. Czyta się to niezwykle dobrze w twoim wykonaniu. Do tego cenię i jestem pełen uznania przeskoków, jakie zaserwowałeś w narracji – w pełni wykorzystałeś potencjał narracji pierwszoosobowej, by pokazać jak różnie prowadzili opowieść twoi bohaterowie.

Pomysł osobowości mnogiej taki a’la Split, ale nieźle to powiązałeś z demonami i księdzem. Może trochę było dla mnie tego mało, wolałbym więcej wskazówek, poszlak, ale i tak wyszło składnie.

Fabuła, choć makabryczna, wciągnęła mnie bez reszty. I te detale w stylu przejeżdżanych zwierząt.

Kawał świetnej roboty!

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Schizofrenia utrwalona i rozwinięta po takim dzieciństwie? Makabra, ale przedstawiona świetnie. 

Doceniam koncepcję i wykonanie, tu nie ma się do czego czepiać. Tworzenie ciał z części odcinanych innym ludziom, które to ciała są ożywiane magiczną inkantacją, a to wszystko żeby poumieszczać w tak stworzonych ciałach poszczególne osobowości schizofrenika, jakkolwiek odrażające, jest spójne logicznie. Na koniec ujawnienie się demona, który to wszystko “koordynuje”, jest pomysłowe i sensownie zamyka całość.

Trochę brakuje mi kontrapunktu. Nie musi to być od razu archanioł Gabriel w złotej zbroi, ale jakaś jaśniejsza iskra, chociażby przebłysk nadziei gdzieś, w którymś miejscu życia tego nieszczęśnika… Bo wymowa tekstu jest nieubłaganie deterministyczna. Z drugiej strony rozumiem, że konwencja horroru ma swoje prawa.

Nie mogę się doczekać nocy, kiedy wszyscy zasną i zostanę sam:) wtedy przeczytam:)

Nie wytrzymałem i przeczytałem. Takie sobie opowiadanie, nie no, tak naprawdę to porwało mnie jak wezbrana rzeka. Dobra żart przeczytam wieczorem. – Sam widzisz, że się wczułem w bohatera:) Świetne opowiadanko!!! Powodzenia:)

Fajne, fajne. Spodobało mi się połączenie osobowości mnogiej z opętaniem. Ładnie to pokazujesz w końcówce.

Ciekawie zagrałeś z wymogiem narracji pierwszoosobowej. Chapeau bas.

Trzymało… jeśli nie w napięciu, to w ciekawości, co będzie dalej, o co chodzi z tym czy tamtym motywem.

Babska logika rządzi!

Niezłe, Q! :-) Osobowość wieloraka, zaburzenie dysocjacyjne. Fajnie poprowadziłeś i „się wczułeś”. xd Podobało misie.

Jedyne, co można byłoby silniej dopracować rozróżnienie postaci (motyw skupiający, stopień rozbudowania, warunki dostępu do „ciała”, sposób „narracji” – komunikacji i zachowań) oraz zgodność czy „konfliktowość”. A może, nawet nie tyle dopracować, lecz zweryfikować. U Ciebie w zasadzie działają ręka w rękę różniąc się fetyszem, choć musiałabym sprawdzić, gdyż relację mamy z poziomu dominującego konstruktu organizującego osobowość.

Najbardziej znaną mi pozycją z tego obszaru jest książka „Człowiek o 24 twarzach”, Keyesa; choć osobiście bliższa mi jest ta, R.Oxnama „11x ja. Moje życie z osobowością mnogą”. ;-)

Skarżypytuję, znaczy klikam. :-)

pzd srd

a

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Odrażające. Ale w dobrym sensie.

Żywię (może trochę niezdrowe) zainteresowanie wobec psychiki seryjnych morderców, a ten twój ma naprawdę ciekawą, niepokojącą motywację, wynikającą z nietypowego zaburzenia. (Przypomniał mi się taki film, tytułu niestety nie pamiętam, ale główną rolę grał chyba James McAvoy… Był właśnie facetem z rozszczepieniem osobowości.) W trakcie lektury ciekawość walczyła z obrzydzeniem, bo jednak nie przepadam za taką dosłowną brutalnością w literaturze, ale nie żałuję.

Trochę nie podoba mi się wprowadzenie demona jako zewnętrznej siły kierującej poczynaniami bohatera. Uważam, że historia miałaby mocniejszy wydźwięk, gdyby pozostał jednym z bytów w jego czaszce (a tekst dalej broniłby się jako fantastyka, według mnie przynajmniej).

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Outta, powtórzę na szybko swoją opinię z bety, żebym mógł zgłosić:

Wrażenia mam jak najbardziej pozytywne, czytało się płynnie i szybko, ale po końcówce pozostaje mi wrażenie, że coś nie gra. To znaczy jakby to zakończenie do tekstu nie pasowało, chociaż niby wcześniej wspomniane są i egzorcyzmy, i spodziewałem się “czegoś” na końcu – ale w końcu chyba czegoś innego (bardziej przewrotnego spełnienia ich życzenia? Przenoszenie osobowości do zszywanych ciał daje tu pole do kreatywności). Bo tak po prawdzie, to sturęki, pięćdziesięciogłowy demon nie jest wcale jakiś straszny (albo nie jest strasznie opisany), a – jak wspominałem – do historii też tak jakoś średni pasuje:P

A poza tym nie wiem co jeszcze mogę dodać:P Historia jest trochę prosta (to wręcz szort!), bardzo dobrze się czyta, więc jakoś za bardzo nie mam uwag.

Слава Україні!

Outta,

moje zdanie po betce już znasz, ale że nie znają go inni, to się powtórzę :)

Warsztatowo tekst mieści się w Twoich standardowych ramach, to znaczy czytało się płynnie, bez potknięć, lektura się nie dłużyła. Zmienność narracji jest odczuwalna, postacie zniuansowane na tyle, by połapać się, kto jest kim, z jednoczesnym ich podobieństwem na pewnym poziomie, co jest jak najbardziej zasadne. Mimo wszystko dobrze, że często używasz imion poszczególnych wersji Cypriana, bo dzięki temu ciężko się zgubić.

Fabularnie – jest wartka akcja, są szybkie przejścia między odstręczającymi “bohaterami”, dużo makabry, krwi i wszelakiego ohydztwa. Horror więc, według mojej definicji, tutaj bez wątpienia występuje. Uważam, że wiarygodnie oddałeś kolejne wcielenia Cypriana, chociaż najbardziej autentyczny wydaje mi się właśnie sam Cyprian.

Co do finalnego wątku demonicznego, to wciąż mam wrażenie, że jest nieco wciśnięty, że brak mu fundamentów wynikających z wcześniejszych partii tekstu. Natomiast nie niweczy to szeregu innych pozytywów, które Twoje opowiadanie niewątpliwie ma.

Tak więc lektura na pewno satysfakcjonująca, opowiadanie jest dobre, do biblioteki bym zgłosił, ale już Ci tego do szczęścia nie trzeba, zdaje się :)

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Hej!

Wreszcie dopadłem laptopa, bo cały dzień byłem na imprezie komunijnej córki znajomych, więc odpisuję.

@BC

Horrora zaraz zobaczę, Split jak najbardziej był inspiracją, ale również serial “Legion” od Marvela. I nie jest to serial superbohaterski, jak MCU, tylko pokręcona wizja. Sprawdź sobie jakieś fragmenty na youtube, na przykład walkę David versus Amal Faroukh. A potem, jeśli lubisz horrory, to sprawdź krótkometrażowy “AM1200” – najbardziej oddająca ducha Lovecrafta produkcja filmowa, bardzo niepokojąca.

Jak zwykle – dostarczyłeś dużo krwi, obrzydzenia i nekrofilii.

 Z tym mnie kojarzysz? Czuję się nieco zaniepokojony… Ale fakt, że kiedy piszę coś, co ma być obrzydliwe, to nie używam półśrodków ;)

Ten sturęki potwór to został przywołany tym rytuałem? Przyszedł sobie z piekła? Czy chodzi o to, że Cyprian jednocześnie szył i Franię, i to drugie, groteskowe ciało?

Hekatonheir został przywołany przez księdza, zalągł się w głowie Cypriana/Frani i zmanipulował ich, by – pod pretekstem dania ciała France – stworzyć sobie ciało dla siebie. Dał Frani ciało, Cyprianowi zostawił jego własne, a potem, przed rytuałem, zrobił to dla siebie z resztek po ofiarach.

@ANDO

Bohater ma tak pokręconą psychikę, że można mu przypisać co najmniej kilka zaburzeń. 

O to chodziło :)

Motywacja bohatera jest prawdopodobna, chociaż przedstawiona w mało finezyjny sposób. Jednak pasuje do całości. 

Którego bohatera? ;) Brutalni socjopaci, bo to Cyprian jest pierwotnym właścicielem ciała, raczej nie są finezyjni, co – mam nadzieję – widać w sposobie narracji, w tym jak on myśli, co go zajmuje.

Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić, fantastyka pojawia się praktycznie tylko w końcówce.

Fantastyka jest przez cały czas, ale dopiero w końcówce okazuje się na jakim ona jest poziomie “fantastyczności”. Taki zabieg jak w “6 zmyśle” chciałem wrzucić, kiedy dopiero na końcu okazuje się, że Willis nie jest żywy :)

@Geki

w pełni wykorzystałeś potencjał narracji pierwszoosobowej, by pokazać jak różnie prowadzili opowieść twoi bohaterowie.

Cieszę się, że wulgaryzmy pasują do postaci, bardzo mi zależało na tym, żeby nie przesadzić, a jednocześnie uwiarygodnić postać Cypriana, brutalnego psychola, czerpiącego radość z zadawania bólu i robienia rzeczy złych i wykręconych. Narracja pierwotnie była zbliżona, bo uznałem, że w – nazwijmy to – postprodukcji dopiero zróżnicuję bohaterów, dodając wulgaryzmy do Cypriana, te wszystkie buziaczki i papatki do Cyfey i księzniczkowe fochy do Franki. Najpierw poszła więc historia, a potem jej językowe modelowanie pod kątem zróżnicowania postaci.

Może trochę było dla mnie tego mało, wolałbym więcej wskazówek, poszlak, ale i tak wyszło składnie.

Wiem, już mi duval i Golodh to wypomnieli, ale to miało być takie a’la szósty zmysł – dopiero na końcu odkrywamy karty ;)

I te detale w stylu przejeżdżanych zwierząt.

To też dostało swoje miejsce na przedostatnim etapie, kiedy “wcieliłem” się w brutalną postać, żeby w czasie rzeczywistym, podczas wcielania, dojść do tego, co może myśleć, jak myśleć, czym się podniecać, ktoś, kto lubi zadawać ból. Rozjeżdżanie zwierząt śmieciarką, w trakcie nudnej pracy, bardzo mi tutaj pasowało. Swoją rolę mógł też odegrać fakt, że kilka dni temu śmieciarka zahaczyła o słup z nazwą ulicy, który stoi przy moim domu :D

@Koala

Cieszę się, Misiu, że uznałeś tekst za dobrze napisany. Ja nadal czekam na Twój dłuższy debiut – jakby co, to możesz mnie na betę, postaram się pomóc w miarę moich mozliwości :)

@Kronos

Trochę brakuje mi kontrapunktu. Nie musi to być od razu archanioł Gabriel w złotej zbroi, ale jakaś jaśniejsza iskra, chociażby przebłysk nadziei gdzieś, w którymś miejscu życia tego nieszczęśnika… Bo wymowa tekstu jest nieubłaganie deterministyczna. Z drugiej strony rozumiem, że konwencja horroru ma swoje prawa.

Jak nie lubię determinizmu, to tutaj rzeczywiście jest. Kontrapunktu nie miało być, więc nie ma, bo to historia o tym, jak pokręcony umysł mozna pokręcić jeszcze bardziej, wrzucając w osobowość wielokrotną element zewnętrzny, który pogłębi problemy, jednocześnie dążąc do własnych celów. To jak w – już wspomnianym przeze mnie – serialu “Legion”, w którym David, człowiek o potężnych mocach i wielokrotnej osobowości, dostaje jeszcze jeden element, potężną istotę, psychicznego mutanta, który towarzyszy mu od dziecka. Polecam, bo to naprawdę warto obejrzeć.

@vrchamps

Aleś zrobił mindfuck, grubszy niż ten z opowiadania :D Cieszę się że siadło wszystkim Tobie ;)

@Finkla

Miód na moje serce, serca, ich serca, nasze, wszystkie, żadne, na uszy, głowy, ręce ;) Dziękuję za przemiły komentarz :)

@Asylum

A może, nawet nie tyle dopracować, lecz zweryfikować. U Ciebie w zasadzie działają ręka w rękę różniąc się fetyszem, choć musiałabym sprawdzić, gdyż relację mamy z poziomu dominującego konstruktu organizującego osobowość.

Ponieważ działają dla wspólnego dobra od kiedy dostali możliwość przeniesienia się do własnych ciał, nie ma głębszych konfliktów, które mogły występować wczesniej. Jest to wspomniane w tekście, nawet kilka razy – na przykład kiedy Cyprian przypomina sobie moment w którym Frania albo Cyfra zagroziły odcięciem przyrodzenia, jeśli Cyprian będzie fikał, nie współpracując, tylko próbując zdominować ciało. Książek na temat osobowości wielokrotnej nie czytałem żadnych – a przynajmniej żadnych, będących czymś w rodzaju opracowań na ten temat. Cieszę się, że się spodobało :)

@Alicella

Dzięki za wizytę.

@Sandwalker

W trakcie lektury ciekawość walczyła z obrzydzeniem, bo jednak nie przepadam za taką dosłowną brutalnością w literaturze, ale nie żałuję.

Ja też nie przepadam, ale tutaj ta dosłowność wydała mi się najwłaściwsza dla przedstawianej historii. Cyprian to brutal i socjopata, Frania to zakochana w sobie księżniczka, a Cyfra, well, Cyfra to demon – takie postacie raczej subtelnością nie grzeszą.

Trochę nie podoba mi się wprowadzenie demona jako zewnętrznej siły kierującej poczynaniami bohatera. Uważam, że historia miałaby mocniejszy wydźwięk, gdyby pozostał jednym z bytów w jego czaszce

Ale demon nie kieruje poczynaniami postaci. On dał tym postaciom jeden cel, oni się zgodzili na użycie środków dla tego celu, a reszta to ich własna inicjatywa. Demon nie każe być Cyprianowi tak brutalnym, nie każe gwałcić i torturować, nie każe ubierać się w damskie fatałaszki – on nie jest powodem ich zachowań, on dał im cel, który pozwala im je legitymizować, nie popycha ich do tego co robią, tylko manipuluje by osiągnąć swoje, a środki, którymi do tego dojdą są zależne od nich.

Cieszę się jednak, że opowiadanie siadło :)

@Golodh

Raz jeszcze dziękuję za betę. Jestem gotów się odwdzięczyć w każdej chwili podobną pomocą :)

@Wszyscy

Dziękuję za czas poświęcony na lekturę i podzielenie się wrażeniami, bo to jest zawsze najważniejsze dla autora. Dziękuję również za kliki i miłe słowa :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

No, mamy tutaj bardzo soczysty kąsek. Jest pomysł, jest akcja i język żywy, dostosowany do poszczególnych osobowości bohatera. Wątek demoniczny może nie do końca umocowany w fabule, ale odbieram go na zasadzie weirdu, że może to prawdziwy demon, a może tylko ten głos w głowie. I właściwie jest to siłą tekstu, bo dzięki temu wychodzi ze schematu.

Łapanki nie robię, ale myślę, że gdyby poszczególne rozdziały zaczynać imieniem “bohatera”, który mówi byłoby nieco jaśniej. Nie, że tak jest niezrozumiale, ale ponieważ nad tym akurat czytelnik nie powinien się w ogóle zastanawiać, byłby to dobry zabieg. Kosmetyczny, ale przydatny.

Pozdrawiam

Najpierw poszła więc historia, a potem jej językowe modelowanie pod kątem zróżnicowania postaci.

To też dostało swoje miejsce na przedostatnim etapie, kiedy “wcieliłem” się w brutalną postać, żeby w czasie rzeczywistym, podczas wcielania, dojść do tego, co może myśleć, jak myśleć, czym się podniecać, ktoś, kto lubi zadawać ból

Bardzo pomysłowe. Sam zwykle piszę tekst od razu jak najbardziej zbliżony dp wyobrażenia wersji finalnej, ale ta metoda jest ciekawa, jeśli potrzeba rozróżnienia bohaterów. Może kiedyś wykorzystam. 

Wiem, już mi duval i Golodh to wypomnieli, ale to miało być takie a’la szósty zmysł – dopiero na końcu odkrywamy karty ;)

Na innej becie ci sami panowie wskazują mi, że zakończenie przewidywalne, bo tekst je wcześniej sugeruje, więc nie dogodzisz. :P

A serio to Golodh i Fmsduval mają wyczucie i wiedzą, co mówią. :) 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Na innej becie ci sami panowie wskazują mi, że zakończenie przewidywalne, bo tekst je wcześniej sugeruje, więc nie dogodzisz. :P

Bo to wszystko, kurde, zależy od konkretnego przypadku. Tutaj do głosu dochodzi kwestia igrania z oczekiwaniami czytelnika albo inaczej – wyrwanie się spod konwencji. W opowiadaniu o seryjnym mordercy z osobowością mnogą nie oczekuje się nagle demona. Z jednej strony to rozwiązanie cechuje oryginalność, z drugiej ja mam osobiście problem z tą zmianą pewnej estetyki. Dlatego wolałbym, żeby nadprzyrodzone elementy szumiały chociaż w tle. Taki sam problem miałem z filmem Split. Dopóki rzecz dotyczyła typa z osobowością mnogą, było super. SPOILER ALERT – ale potem, jak te wszystkie osobowości skomasowały się w jednego nadczłowieka, to już się krzywiłem i miałem ochotę wyłączyć film.

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Którego bohatera? ;) Brutalni socjopaci, bo to Cyprian jest pierwotnym właścicielem ciała, raczej nie są finezyjni, co – mam nadzieję – widać w sposobie narracji, w tym jak on myśli, co go zajmuje.

Byłam pewna, że jest jeden bohater, reszta to zaburzenia, a dopiero w końcówce ciała stają się osobnymi bytami. Dobrze że opowiadanie pozostawia pole do własnej interpretacji.

Z tą finezją miałam na myśli, że nie zawsze maltretowanie w dzieciństwie prowadzi do takich problemów jak u Cypriana. Zgadzam się, postępowanie bohatera jest zgodne z jego psychiką. Psychopata, który nawet zwierzątkom nie przepuści.

Sprawdź sobie jakieś fragmenty na youtube, na przykład walkę David versus Amal Faroukh. A potem, jeśli lubisz horrory, to sprawdź krótkometrażowy “AM1200” – najbardziej oddająca ducha Lovecrafta produkcja filmowa, bardzo niepokojąca.

Dzięki za polecenie! Obczaję.

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Groteska na granicy pastiszu… Ale czytało się dobrze.

To ten typ horroru, który idzie w groteskę tak bardzo, że zaczyna to być komiczne. W którym wyraźnie widać, że to ketchup, nie krew, a czaszki są z gipsu. W którym ludzie są z puzzli, a demony przyzywa się przypadkiem. 

Kpiłbym z tego tekstu okrutnie, gdyby nie to, że jest zwyczajnie dobrze napisany. Tutaj ta kiczowatość, ta taniość zwyczajnie pasuje. Akcja idzie żwawo, postacie są dość wyraziste, by ich nie lubić, ale nie dość, by widzieć w nich ludzi, co zepsułoby efekt. Dialog-monolog poprowdzony bardzo sprawnie, humor, który tu i ówdzie błyska jest… Cóż, nie w moim guście, ale jest.

Wątek paranormalny faktycznie nie całkiem pasuje do reszty, ale w tej konwencji nie takie wolty fabularne by przeszły. 

Słowem, przeczytałem z zainteresowaniem i lekkim niesmakiem. Czyli zapewne jest tak, jak być miało.

Ponieważ działają dla wspólnego dobra od kiedy dostali możliwość przeniesienia się do własnych ciał, nie ma głębszych konfliktów, które mogły występować wczesniej.

Raczej by fikali, ale jak – byłoby na dłuższą rozkminę. Odzwierciedlenie mielibyśmy w reakcjach osobowości zajmującej i przerw. ;-)

To są książki, właściwie powieści, innych nie polecam; a Legion – naprawdę dobry! <3

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Okropne, ale w tym dobrym sensie. Zacząłeś mocno, niby po pierwszej scenie czytelnik wie o co chodzi i czego się spodziewać, a potem się okazuje, że może być o wiele gorzej (ale w tym dobrym sensie, oczywiście). Jest w tym opowiadaniu praktycznie wszystko, co dałoby się wrzucić w tego typu fabułę i z jednej strony podpisuję się pod komentarzem None, z drugiej, odbierając wszystko zupełnie poważnie, jest to absolutnie przerażające – spirala przemocy i obłędu, bez zbędnej elegancji i tajemniczości. Klik.

A tu też przecież zajrzałam parę dni temu. Co mi zostało w głowie po tym czasie? Dobrze napisane. Bardzo prosty, a jakże efektowny pomysł na wykorzystanie dysocjacyjnych zaburzeń osobowości, które pragną własnych ciał. No, nie znam się na horrorach, ale motyw solidny, że hoho. I przy okazji fajny pomysł na ogranie pierwszoosobowej narracji. Jak na tekst o takich rozmiarach dobrze, bo mocną kreską, zarysowałeś te postaci.

Co jeszcze pamiętam? Że były jakieś szataństwa i demonizmy, ale wydały mi się doklejone – no i przez te parę dni odkleiły się od reszty tekstu i gdzieś pofrunęły w niepamięć. 

Okropieństwa, wulgaryzmy, flaki i perwersje – dla mnie plus. Użyte z wyczuciem, to znaczy wyczułeś, że taki bohater może mieć w sobie niezmierzone, a jednocześnie absolutnie znormalizowane ich pokłady. Pasuje mi to, wierzę w takiego psychopatę. Dobry tekst.

Zaraz zerknę, czy tu jeszcze kliki potrzebne, i jak potrzebne, to zgłoszę do klikania.

Świetne. Wyszło mega naturalnie, przez co żadne przekleństwo ani obrzydlistwo nie wydało mi się przesadzone. Tekst stoi zarówno bardzo dobrym wykonaniem, jak i pomysłem. Walka osobowości, zszywanie ciał, motyw rodzinny, to wszystko obrzydliwie dobrze się że sobą łączy. Dla mnie to już chyba bardziej Bizarro niż horror, ale to z pewnością jazda bez trzymanki, jaką lubię. P.S. rozjechał Ci się trochę tekst, a dokładniej jest niewyjustowany (poza pierwszym fragmentem). Pozdrawiam!

Cześć Outta Sewer !!

Jakbym ja napisał taki tekst to moi rodzice byli by na mnie oburzeni (ja zawsze na początku czytam rodzicom) a przecież to się świetnie odbiera, świetnie czyta!!!

Czytałem chętnie i z przyjemnością. Ciekawa forma, nie spotkałem się jeszcze z taką. Oczywiście tekst jest tak napisany, że ja do końca nie wiem co się działo, przyznaję się do tego bez bicia. Pod koniec jakiś wątek jak z Frankensteina chyba był. Niech będzie jak chce mi się podobało.

Pozdrawiam!!!

Jestem niepełnosprawny...

Hej :)

@Fmsduval

chociaż najbardziej autentyczny wydaje mi się właśnie sam Cyprian.

Mnie też :) Jednak łatwiej mi postawić się w roli takiego psycha, niż w jakiejkolwiek roli kobiecej.

Co do finalnego wątku demonicznego, to wciąż mam wrażenie, że jest nieco wciśnięty, że brak mu fundamentów wynikających z wcześniejszych partii tekstu. Natomiast nie niweczy to szeregu innych pozytywów, które Twoje opowiadanie niewątpliwie ma.

No, miał być element fantastyczny, to jest ¯\_(ツ)_/¯

Myślę, że faktycznie ten element nieco szwankuje, bo można by ten tekst, po niewielkiej przeróbce na końcu, zmienić na coś bez fantastyki.

Raz jeszcze dzięki za betę. I sam jestem do usług :)

Aha

Taki sam problem miałem z filmem Split. Dopóki rzecz dotyczyła typa z osobowością mnogą, było super. SPOILER ALERT – ale potem, jak te wszystkie osobowości skomasowały się w jednego nadczłowieka, to już się krzywiłem i miałem ochotę wyłączyć film.

Pssst, psst, nie jesteś w tym sam :)

@oidrin

Hej, grl :) Dawno Cię nie widziałem, więc tym milej powitać u siebie :)

 

Łapanki nie robię, ale myślę, że gdyby poszczególne rozdziały zaczynać imieniem “bohatera”

Myślałem nad tym, ale postanowiłem, że nie zrobię tego, a zamiast wykreuję taki język postaci, żeby było od razu widać kto właśnie trzyma lejce. Cyprian – oprócz ostatniego akapitu – zaczyna inwektywą, jego język jest pełen przekleństw; Frania zaczyna każdy akapit pretensją, jest zmanierowa, niezbyt mądra, popełnia błędy (vide pentagramaty); Cyfra używa zdrobnień, zdania często są kończone wykrzyknikiem, jest entuzjastyczna, używa słówek w stylu sio, hop, voila, mua-mua. Uważam, że to wystarczy, ale mogę się mylić ;)

@Geki

Bardzo pomysłowe. Sam zwykle piszę tekst od razu jak najbardziej zbliżony dp wyobrażenia wersji finalnej, ale ta metoda jest ciekawa, jeśli potrzeba rozróżnienia bohaterów. Może kiedyś wykorzystam. 

To nie jest tak, że całość piszę niewystylizowaną, staram się to robić, ale w takich ostatnich szlifach kończących pierwszą wersję, dodaję jakieś manieryzmy, zmieniam ton wypowiedzi i tak dalej. Czasem tekst potrafi się przez to całkiem nieźle rozrosnąć.

A serio to Golodh i Fmsduval mają wyczucie i wiedzą, co mówią. :) 

Wiem, Geki, wiem :)

@ANDO

Byłam pewna, że jest jeden bohater, reszta to zaburzenia, a dopiero w końcówce ciała stają się osobnymi bytami.

Tak, jest jeden bohater, choć bohaterów jest wielu ;) Ciało to tylko naczynie dla umysłu – jedno ciał na jeden umysł/postać. Niektórzy mają pecha i zostają wtłoczeni w to naczynie z jakimś towarzystwem i pojawia się problem.

@None

To ten typ horroru, który idzie w groteskę tak bardzo, że zaczyna to być komiczne. W którym wyraźnie widać, że to ketchup, nie krew, a czaszki są z gipsu. W którym ludzie są z puzzli, a demony przyzywa się przypadkiem. 

Czyli powiadasz, że moge z tym iść do Tromy? :D:D

Wątek paranormalny faktycznie nie całkiem pasuje do reszty, ale w tej konwencji nie takie wolty fabularne by przeszły. 

Słowem, przeczytałem z zainteresowaniem i lekkim niesmakiem. Czyli zapewne jest tak, jak być miało.

Dzięki, None. Fajny ten Twój komentarz, taki, jakby to… cholera, to jest przykład idealnie politycznego komentarza :D Jest do kitu, ale chyba miało być do kitu, ale mi się podoba, więc jest spoko, choć do kitu ;) Oczywiście żartuję, ale naprawdę miałem problem co Ci odpowiedzieć, bo pole do interpretacji dałeś spore. Dziękuję serdecznie za opinię, którą odczytuję jako – na swój sposób – pochlebną :)

@Asylum

Raczej by fikali, ale jak – byłoby na dłuższą rozkminę.

Myślę, że dałbym rade to tak poprowadzić, żeby sobie nawzajem jeszcze przeszkadzali, pomimo współpracy :) Ale to wymagałoby większej ilości znaków, a to mogłoby się odbić na mojej psychice ;)

@Reinee

Zacząłeś mocno, niby po pierwszej scenie czytelnik wie o co chodzi i czego się spodziewać, a potem się okazuje, że może być o wiele gorzej (ale w tym dobrym sensie, oczywiście).

Cieszy mnie wielce taka opinia, bo właśnie zależało mi też nieco na pokazywaniu wstrętnych rzeczy tak, żeby się nie powtarzały i odrzucały okrucieństwem. Choć mam ustawione pewne granice, za które się nie posunę w pisaniu, a jedną z nich jest na przykład opisywanie krzywdy dzieci.

odbierając wszystko zupełnie poważnie, jest to absolutnie przerażające – spirala przemocy i obłędu, bez zbędnej elegancji i tajemniczości.

Zgadzam się w pełni – tutaj nie było miejsca na elegancję. Dziękuję bardo za klika :)

@Nir

Okropieństwa, wulgaryzmy, flaki i perwersje – dla mnie plus. Użyte z wyczuciem, to znaczy wyczułeś, że taki bohater może mieć w sobie niezmierzone, a jednocześnie absolutnie znormalizowane ich pokłady. Pasuje mi to, wierzę w takiego psychopatę. Dobry tekst.

Dzięki za zajrzenie po kilku dniach i podzielenie się komentarzem. Całkiem sporo tego Ci w głowie zostało, a ten motyw demoniczny odkleił się, bo był doklejony, ale chyba niezbyt mocno, bo to główny zarzut czytelników :) Cieszy mnie również, że uważasz psychopatę za wiarygodnego, to ogromny komplement dla mnie :)

@Realuc

Cześć, mate, fajnie że do nas wróciłeś :) Tym bardziej cieszę się z Twojej pochlebnej opinii.

Dla mnie to już chyba bardziej Bizarro niż horror, ale to z pewnością jazda bez trzymanki, jaką lubię.

Bizzarro, hmm? Może, myślę, że może dałoby to radę podciągnąć pod tę kategorię, a myślę, że po dodaniu kilku motywów i bez żadnych zmian w fabule, to podciągnięcie mogłoby być dość mocne.

@Dawid

Jakbym ja napisał taki tekst to moi rodzice byli by na mnie oburzeni (ja zawsze na początku czytam rodzicom) a przecież to się świetnie odbiera, świetnie czyta!

Super, że wpadłeś :) Myślę, że moi rodzice byliby zniesmaczeni, ale nie oburzeni, jednak i tak nie daję im moich tekstów do czytania ;) Cieszę się, że dobrze Ci się to czytało, ponieważ ciekaw byłem Twojej opinii, jako osoby wierzącej, bojąc się, że nieco przegiąłem. Jeśli jednak Ci to nie przeszkadza, to ja jestem kontent, bo to tylko fikcja, środek wyrazu, a nie coś, co ma obrazić kogokolwiek.

Dziękuję Wam wszystkim za odwiedziny i podzielenie się opinią :) A także za pochlebstwa werbalne, i te w postaci klików ;)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Ja jestem co prawda nawiedzony i to naprawdę na maxa ale nie uprawiam jakby to nazwać “nawracania”. Miałem wydarzenia w życiu, które mnie doprowadziły to takiej a nie innej sytuacji. Przez to bardzo wierzę i tyle…

A ty naprawdę dobrze piszesz z tego co pamiętam wcześniejsze opowiadanie też mi się bardzo podobało.

Trzymaj się :)

Jestem niepełnosprawny...

Czyli powiadasz, że moge z tym iść do Tromy? :D:D

Niem am doświadczeń, nie wypowiem się. :P

Dzięki, None. Fajny ten Twój komentarz, taki, jakby to… cholera, to jest przykład idealnie politycznego komentarza :D Jest do kitu, ale chyba miało być do kitu, ale mi się podoba, więc jest spoko, choć do kitu ;) Oczywiście żartuję, ale naprawdę miałem problem co Ci odpowiedzieć, bo pole do interpretacji dałeś spore. Dziękuję serdecznie za opinię, którą odczytuję jako – na swój sposób – pochlebną :)

Tekst absolutnie nie jest do kitu. Domyślna interpretacja tego komentarza jest taka, że opko jest kiczowate – ale w sposób widoczny taki był zamysł, ten kicz miał tam być. Więc te dziwności, ta oczywista sztuczność nie przeszkadza. Słowem – to dobry tekst w obrębie tej konkretnej konwencji.

Przeczytałam, bo nie mogłam się oderwać, chociaż uczciwie wyznam, że chciałam. Zgadzam się z Nonem, to jest dla mnie na granicy pastiszu, takie bezwstydne celebrowanie tego, jak popkultura widzi socjopatów i osoby z dysocjacyjnym zaburzeniem osobowości. Tekst do ostatniej chwili nie podważa poczucia absolutnej przewagi Cypriana nad resztą populacji, która jest wobec niego zupełnie bezbronna; nie bawimy się w żadne subtelności psychologiczne: on jest potężnym potworem bez słabości, głosy w jego głowie to nie odszczepione części osobowości, tylko zupełnie osobne byty…

I wtedy chodzi demon, który mnie zaskoczył i spodobał mi się najbardziej. Jest oryginalny i rozbija to ekscytowanie się omnipotentnym, rozhamowanym samcem-potworem, jego też sprowadzając do roli ofiary. Może i nie pasuje do reszty tekstu, ale akurat dla mnie to dobrze.

Świetnie napisałeś ten okropny tekst, naprawdę :)

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

No, niezłe to było. Obrzydliwe, ale dobrze napisane, przemyślane i pewnie dlatego wciągnęło. Balansujesz na granicy dobrego smaku, ale jej imo nie przekraczasz. Trochę mnie końcówka rozczarowała z tym demonem z piekła rodem. Nawet nie dlatego, że się pojawił, bo w sumie obecność czwartego z jego deklarowanymi umiejętnościami coś tam zapowiadała, ale za tę jego przerysowaną demoniczność. Ale generalnie – fajne :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Bardzo dobrze napisana historia. Prawdę mówiąc spodziewałem się, że osobowości jakoś reprezentują wczesne ofiary głównego bohatera, ale tak jak jest, też mi się podoba. Wulgaryzmy bardzo ładnie się tu komponują i dodają naturalności wewnętrznemu monologowi / dialogowi. 

Chociaż postać Cypriana jest może nieco za mocna / męska. Tego typu szaleńcy są w moim odczuciu nieco bardziej rozmemłani i histeryczni. Niemniej – niespecjalnie to przeszkadza w ostatecznym odbiorze. 

Sama finałowa bestia trochę skojarzyła mi się z lewiatanem. Ale to luźne powiązanie myślowe, i chyba nie na miejscu, bo to nie potwór morski… 

Tak czy owak – nie zawiodłem się. Czyta się błyskawicznie i z zaciekawieniem.

Siema :)

@Dawid

E tam, wcale nie jesteś nawiedzony – wierzysz bo tak czujesz i ja nie mam z tym problemu, tak długo jak nie ewangelizujesz :) A nie próbujesz nawracać, za co Ci chwała :) Dzięki za wizytę.

@None

Domyślna interpretacja tego komentarza jest taka, że opko jest kiczowate – ale w sposób widoczny taki był zamysł, ten kicz miał tam być. Więc te dziwności, ta oczywista sztuczność nie przeszkadza. Słowem – to dobry tekst w obrębie tej konkretnej konwencji.

Wiem, None, rozumiem. I wszystko jest spoko, tak długo jak autor utrzymuje, że ta konwencja była zamierzona :D

@Anoia

bezwstydne celebrowanie tego, jak popkultura widzi socjopatów i osoby z dysocjacyjnym zaburzeniem osobowości.

To akurat było zamierzone :) Mamy mnóstwo filmów, książek czy seriali o ludziach z takim problemem, i powtarzany jest pewien schemat, który utarł się jako wzorcowy, jednocześnie przenosząc do świadomości ogółu pewien zestaw cech, z którymi się wiąże to popkulturowe wyobrażenie. I tutaj nie jest inaczej, bo cały czas gdzieś tam po mojej głowie chodził “Split”, za nim “Legion” (zarówno serial jak i komiksowa postać) z Moon Knightem, film “Tożasamość” z Johnem Cusackiem w roli głównej, a nawet jedna z bohaterek “Ślepowidzenia” Wattsa. Zlepek wyobrażeń przekuty w opowiadanie ;)

Tekst do ostatniej chwili nie podważa poczucia absolutnej przewagi Cypriana nad resztą populacji, która jest wobec niego zupełnie bezbronna; nie bawimy się w żadne subtelności psychologiczne: on jest potężnym potworem bez słabości, głosy w jego głowie to nie odszczepione części osobowości, tylko zupełnie osobne byty…

Podoba mi się to, jak to ujęłaś :)

I wtedy chodzi demon, który mnie zaskoczył i spodobał mi się najbardziej. Jest oryginalny i rozbija to ekscytowanie się omnipotentnym, rozhamowanym samcem-potworem, jego też sprowadzając do roli ofiary.

Super, że widzisz ten motyw sprowadzenia Cypriana, oprawcy, do roli ofiary – bo na każdego chojraka znajdzie się większy chojrak, czego sobie i wszystkim życzę w kontekście obecnych wydarzeń na wschodzie. Tym ostatnim ustępem chciałem pokazać jeszcze jedno – pomimo zrozumienia, że zaraz zginie i sam jest ofiarą, Cyprian nie zamierza uciekać, tylko robi to, co zrobiłby w innych okolicznościach, o czym wcześniej rozmyślał: zgwałci i zabije Frankę, choć zaraz sam umrze. Cieszę się również tego, że akurat Tobie demon przypadł do gustu :)

@Irka

Balansujesz na granicy dobrego smaku, ale jej imo nie przekraczasz.

Serio tak myślisz? Bo po czasie uważam, że nieco przegiąłem z wulgarnością i brutalnością Cypriana, choć tak naprawdę nie zmieniłbym tego, bo w jakiś sposób mi to pasuje.

Trochę mnie końcówka rozczarowała z tym demonem z piekła rodem. Nawet nie dlatego, że się pojawił, bo w sumie obecność czwartego z jego deklarowanymi umiejętnościami coś tam zapowiadała, ale za tę jego przerysowaną demoniczność.

Aha. Czy mogłabyś doprecyzować o co chodzi z tą przerysowaną demonicznością? Chodzi o o zachowanie, czy może bardziej o formę? Bo formę akurat ma Hekatonheira :)

@Silver

Dałeś się skusić, heh. Gekikarzenie jednak popłaca, choć można się nadziać na portalową inkwizycję ;)

Prawdę mówiąc spodziewałem się, że osobowości jakoś reprezentują wczesne ofiary głównego bohatera, ale tak jak jest, też mi się podoba.

O! To w ogóle świetny pomysł jest, trochę mi przypomina “Złodzieja życia” z Ethanem Hawkiem i Angeliną Jolie. Podobny motyw, ale z kradzieżą mocy był w serialu “Heroes” gdzie postać grana przez Zachary’ego Quinto miała taką moc. Zresztą, w komiksach Marvela taki skill ma Rogue. To jest w ogóle świetny motyw na fantastyczny dramat o zmiennokształtnym, który zatraca własną tożsamość wraz z przyjmowaniem kolejnych form, hmm… Dzięki za pomysła, silver :)

Chociaż postać Cypriana jest może nieco za mocna / męska. Tego typu szaleńcy są w moim odczuciu nieco bardziej rozmemłani i histeryczni.

Chciałem, żeby to był brutal bez hamulców. Jak to wygląda naprawdę to nie wiem, bo jedyne wzorce mogę czerpać z popkultury.

Sama finałowa bestia trochę skojarzyła mi się z lewiatanem. Ale to luźne powiązanie myślowe, i chyba nie na miejscu, bo to nie potwór morski… 

Akurat to nie Lewiatan, tylko Hekatoncheir :) I cieszę się, że uważasz tekst za udany.

Dziękuję Wam wszystkim za odwiedziny, lekturę i podzielenie się opinią o tekście :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

No patrz, oczywiście. Przecież nawet podajesz precyzyjnie liczbę głów…

Mało kto potrafi przedstawić treść tak odrażającą w tak zajmujący sposób. Piszesz o sprawach okropnych, krasisz je obficie krwią, cierpieniem i wulgaryzmami, a jednak – choć zazwyczaj niechętnie podejmuję się lektury podobnych opowiadań – Głowy, ręce, głosy utrzymały moją uwagę do końca i sprawiły, że opisana historia szybko nie opuści mojej pamięci.

Teraz hop!, do lo­dó­wecz­ki… → Po wykrzykniku nie stawia się przecinka.

No, Fra­niu, sio!, Cy­prian… → Jak wyżej.

To homo nie­wia­do­mo od razu spik­nę­ło się… → To homo nie ­wia­do­mo od razu spik­nę­ło się…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Siema, Reg :)

Cieszę się, że Cię nie odrzuciło od tego tekstu, bo rzeczywiście jest drastyczny i momentami dość obrzydliwy, czego mam świadomość. Obawiałem się właśnie odbioru, czy nie przesadzam, czy takie osobowości, jak te z opowiadania, to już nie jest zbyt wielki hardkor, ale skoro potrafi się to podobać, to znaczy, że nie przegiąłem. I przepraszam za to, że to co w tekście nie opuści szybko twojej pamięci :(

Dziękuję jak wykle za uwagi, zaraz poprawię wskazane błędy, jednak muszę zapytać, czy to homo niewiadomo nie może zostać, jak jest, bo zdaję sobie sprawę, że nie wiadomo piszemy osobno, to tutaj jest jakby określeniem osoby, w zasadzie inwektywą.

No i dziękuję za lekturę oczywiście, a także pozdrawiam serdecznie :)

Q

Known some call is air am

Outto, jeśli świadomie opisujesz sprawy mogące odrzucać czytelnika i mimo wszystko ten jest zadowolony z lektury, świadczy to, moim zdaniem, że nieźle wszystko wymyśliłeś, właściwie ująłeś temat i umiejętnie zaprezentowałeś czytelnikowi całą rzecz.

A że wyszedł hardcor… No cóż, przecież tak miało być. :)

…czy to homo nie­wia­do­mo nie może zo­stać, jak jest, bo zdaję sobie spra­wę, że nie wia­do­mo pi­sze­my osob­no, to tutaj jest jakby okre­śle­niem osoby, w za­sa­dzie in­wek­ty­wą.

Proponuję: To homo-niewiadomo od razu spiknęło się…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie porwało mnie, ale czytało się przyjemnie :)

Przynoszę radość :)

Cześć!

Na plus na pewno interpretacja tematu konkursowego i motyw rozdwojenia jaźni. Kreację postaci wyszła ciekawie, był to najmocniejszy element opowiadania. Jeśli chodzi o wiarygodność samego zaburzenia, to jest jej tu bardzo niewiele.

Nie jest to horror, który trzyma w napięciu, bo oparty głównie o wulgarność. Opisujesz gwałty i rozcinanie ciał, ale przez połączenia ze zdrobnieniami w narracji trudno to traktować poważnie. Dodałeś w ten sposób więcej charakteru Frani, ale groza na tym ucierpiała. Całość jest jak dla mnie tak mocno przerysowana, że zaczyna to wpadać w parodię. W jednym akapicie streszczasz wszystkie nieszczęścia jakie spotkały Cypriana i do tego są one jak wybrane z katalogu sztampy. Uważam, że przedobrzyłeś.

Sam fakt wmieszania się we wszystko demona mnie przekonuje, choć ostatnia scena jest trochę groteskowa, być może przez opis demona.

To tekst z bardzo dobrym pomysłem, ale sprawia wrażenie niedopracowanego.

Jest 9 maj 2022 roku, godzina 21:32. Siedzę schowany w podziemnych czeluściach piekielnych, czytając Outtę. Ryję kreski w celi, czekając na dzień doberek, na dzień doberek wolności. Nie jest mi tu jednak źle, mimo że cały czas słyszę głosy moich współwięźniów. Wiele mnie tutaj jednak uczą. Od gry w pokera, po zdobywanie szlugów za misje poboczne. Czekaj… dlaczego łóżka moich współwięźniów są puste? Gdzie oni są!? 

Dzień doberek, Outta! Kopę lat ;) 

No, przyznam, że w takiej odsłonie (czy jak kto woli – wcieleniu) to się jeszcze nie widzieliśmy. Bywało wulgarnie, ale nie psychopatycznie, hehe. 

No i właśnie – styl, sama forma – w bardzo ostrej odsłonie. Oczywiście jest ona obroniona tym, kim jest Twój bohater/bohaterowie. Więc gdybym zacytował słynne cytaty z rodem portalu na przykład: “ładnie napisane”, skłamałbym. Jest obrzydliwie, okropnie i wulgarnie, no i… to jest w tym przypadku fajne ;) 

Wejście w rolę, w umysł psychopatycznego Cypriana i jego “pokrewnych duszyczek” wyszło Ci bardzo przyzwoicie i to zapunktowałem również przyzwoicie. 

Fabuła jednak prosta, niezbyt rozbudowana. Skoncentrowałeś się na bohaterze (w końcu wcielenie) i to jak wspomniałem – wyszło dobrze, ale jednak później zaczynało brakować mi trochę więcej historii, chociaż…

Przeszłość bohatera opisałeś ciekawie, jak i brutalnie. Ta scena z łazienką, biblią, matką, księdzem – zapada w pamięć. Tak samo jak podtapianie w wannie ze święconą wodą – no, szaleństwo w czystej postaci. 

Ze swoich skojarzeń dorzuciłbym postać Normana Batesa z filmu/książki “Psychoza”. Nieżyjąca matka, zaburzenia osobowości, tutaj jednak Cypriana różni to, że nie matka, a coś innego w nim się kryło. I tym samym dochodzimy do zakończenia, do tego, co tak naprawdę przybrało maskę “człowieka”. Siły demoniczne. 

Nie ukrywam, że nie jest to dla mnie najbardziej satysfakcjonujące zakończenie. W momencie, gdy postać Cypriana jest, no nazwijmy go tym człowiekiem, wtedy najbardziej odczuwa się tę nutkę grozy, lecz gdy ściągamy z niego maskę człowieka, pod którą kryje się inny byt, napięcie zaczyna opadać. 

Podsumowując więc – niezłe wcielenie w postać (odważny wybór postaci btw) czy też sam warsztat. Szkoda mi tylko było, że fantastykę nie zawarłeś gdzieś w tle, nawet w minimalnych ilościach, a wsadziłeś ją w Cypriana ;p

Takie to były moje odczucia, ogólnie więc – pozytywne. 

No to Outta, rozprawkę maturalną mam za sobą, więc dziękujemy Ci bardzo za udział w konkursie i czytadło! 

PS: No i za wybór postaci z mojej rozpiski, ale ciiii, bo ściany mają uszy i Ali też :D

Pozdro!