Oblakinia

Ach, jakiż głośny był niegdyś świat!

Stepem niósł się szloch i zbolały jęk.

Wąwozem wstrząsał krzyk i próżna modlitwa.

Wyły dusze, pluskała krew, kości trzaskały jak suche gałęzie.

Ten sam świat szepce dziś, wstydzi się, że słabowity.

Wkrótce zmilknie, tak rzecze mi umysł i serce.

Lecz wciąż czekam, wciąż z zapartym tchem nadstawiam ucha.

To tylko świat.

Zaledwie świat, w którym żyję.

Lecz póki trwa, niech i ja nie ostygnę.

Widziałam początek.

I kres wypada mi znać.

Przedramię Szafarki Frymëzima

Więc wstanie słońce i dzień przyniesie straszniejszy niż ciemność, a ciszę okropniejszą niż są burze na morzu, będziecie się lękać sami siebie.

Hilde parła naprzód traktem zasypanym śniegiem. Drżała. Zimny wiatr dął niemiłosiernie, łatwo przenikając odzienie. Głodna i zmarznięta na kość, szukała ratunku w chmurach. Lecz ciężko było skupić myśli, trudno oderwać się od gorzkiego tu i teraz. Miast marzyć na jawie o lepszych miejscach i czasach, mimowolnie salwowała się snem. Przychodził niespodzianie, biorąc ją w ramiona co kilka wytężonych kroków. Gdy na powrót otwierała oczy, nie poznawała otaczającego świata.

Jedynym, co trwało niezmiennie, rosnąc tylko z każdym pokonanym sążniem, było rozpościerające się przed Hilde miasto. Crvenica. Widok ten dodawał jej sił. Mimo że szła od wielu dni, napotykając po drodze jedynie opuszczone wsie i miasteczka, liczyła, że Crvenica da jej schronienie, a mieszkańcy nakarmią ją i napoją.

Poprawiła tobołek, który wciąż zsuwał się z barku. Był żałośnie lekki. Zabrane z domu zapasy stopniały dobre dwa tygodnie temu. Westchnęła, z trudem pokonując zaspę. Zdarty obcas kozaka poślizgnął się na oblodzonym bruku, a Hilde wpadła prosto w śnieg. Różowe od mrozu policzki zapiekły przy kontakcie z lepkim puchem. Nie podnosiła się jednak, trwając w wykręconej pozie. Brakowało jej sił. A matka, gdy jeszcze żyła, mówiła jej: „Zejdź na ziemię dziewczyno, a nie w obłokach całymi dniami bujasz! Za robotę się weź!”. Wówczas wywracała oczami. Dziś, kiedy marzenia o podróżach roztrzaskały się o rzeczywistość, przyznałaby rodzicielce rację.

Wzięła kilka głębokich wdechów i przekręciła się na grzbiet. Starła śnieg z twarzy i spojrzała w niebo. Cień przemknął po jej licu, na moment przesłaniając słońce. Znów tam był, znów kołował nad głową Hilde w bezwzględnym oczekiwaniu. Nie znała się na ptakach, ale ten wydawał się wielki jak orzeł albo sęp. Nie miał dobrych zamiarów. Tego była pewna.

Zmarszczywszy brew, odwróciła wzrok od budzącego lęk kształtu. Wtem zerwała się z miejsca, gorączkowo rozkopując śnieg. Dysząc ciężko, spojrzała na skostniałe, dotąd skryte w zaspie zwłoki, które obnażył jej niefortunny upadek. Opanowawszy strach, podeszła do trupa i kucnęła przy nim. Z trudem rozgarnęła jego sztywne włosy. Kim byłeś – spytała niemo – i czemu tu umarłeś? Jej myśli pomknęły ku setce domysłów, wizji żywotów i ich coraz to smutniejszych końców. Sięgnęła po leżący opodal tobołek, gdy znów przemknął jej nad głową złowrogi cień ptaszyska. Westchnęła, wyciągając rękę z torby. Nie tym razem.

Z czułością pogładziła lodowaty policzek zmarłego, a potem wstała i ruszyła w dalszą drogę.

Crvenica czekała.

Wybiorę więc jednego z nich i ukocham go jak syna, a umierając oddam mu ciężar mój, i większy ciężar niż mogą unieść inni, aby w nim było odkupienie.

Brama miasta stała otworem. Nie strzegł jej choćby jeden żołnierz, co Hilde przyjęła z niepokojem. Wkroczyła do Crvenicy, bacząc, by nie narobić zbędnego hałasu. Towarzyszył jej szelest sukni i skrzypienie śniegu pod podeszwami butów. Dźwięki te nikły jednak wobec upiornych pogwizdywań wiatru.

Z początku miasto zdało się Hilde spokojne, niczym pogrążone we śnie. Znikąd nie dochodził szmer rozmów, nie niosły się echem kroki, szczekanie psów ani rżenie koni. Tylko okiennice, wzruszane wiatrem, co jakiś czas tłukły się o fasady kamienic. Główna ulica ziała pustkami. Jedynie śnieg nie zawodził. Jak poza miastem, tak i wewnątrz crvenickich murów zalegały hałdy białego puchu, oblepiające budynki na dobre parę łokci wzwyż.

Po chwili marszu wiatr, który dął Hilde w plecy, kapryśnie zmienił kierunek. Zawiał od wschodu, rzucił się przezroczystym cielskiem na ulicę i wymiótł śnieg spod stóp dziewczyny. Kopnęła coś nieopacznie. Kość potoczyła się przed nią. Hilde zamarła.

Ulica stała się łąką. Piszczele kołysały się w tę i we w tę, stukając jedne o drugie. Osadzone na panewkach czaszki grzechotały jak makówki. Zastygłe w powietrzu krople krwi wisiały sążeń nad ziemią, niczym płatki róż strącone z łodyg beztroskim ruchem dziecka. Hilde patrzyła na to wszystko jak zaczarowana. Nie wzdrygnęła się na widok kręgosłupów, miednic ani żeber. Lęk, który winien zajrzeć jej w oczy, nie nadchodził.

Wiatr znów zagwizdał, tym razem z zachodu. Wyrwał kościane źdźbła i cisnął nimi o ściany budynków. Ułożyły się w misterne, ażurowe piramidy, na które spadły z łoskotem czaszki. Konstrukcje zawaliły się, tworząc bezładne stosy. Całość zrosiły krople krwi, także wzruszone podmuchem. Hilde nigdy nie przypuszczałaby, że w drobnych karminowych łezkach kryć mogą się całe strumienie posoki. Spływała po stosach niczym po weselnych tortach, których Hilde nigdy nie miała okazji skosztować.

Zbliżyła się do jednego ze stosów i pochyliła nad nim z uwagą. Krew splamiła czubki jej butów, lecz na to nie zważała. Jej wzrok przykuła niewielka, śnieżnobiała czaszka, znacznie mniejsza od pozostałych. Hilde delikatnie ujęła ją w dłonie. Poczuła żal. Żal dziesięcioletniej dziewczynki konającej z głodu i wyziębienia. Poczuła wolę życia, ciekawość świata, matczyną miłość, oplatającą dziewczynkę w jej ostatnich chwilach. „Chcę już być duża, mamusiu. Chcę być rycerzem!” – usłyszała dziecięcy szczebiot. Uśmiechnęła się mimo woli. Pobłażliwie, smutno, milcząco. Była przez chwilę tą matką. I wiedziała, że córeczka boleśnie się rozczaruje. Ucałowała czaszkę w czoło. Nie była już głodna ani nie czuła chłodu.

Złośliwy, kpiarski chichot poniósł się echem przez ulicę. Nie wiedząc, czy to jej rojenia, czy jawa, Hilde obróciła się z cichym westchnieniem. Śmiech był coraz głośniejszy. Łatwo poznała, skąd dochodzi. W wąskiej, zasypanej przecznicy dostrzegła parę żółtych, jarzących się ślepi. Niedbałym ruchem odłożyła czaszkę na stos, lecz chichot nie ustał. Wręcz przeciwnie – narastał z każdą kolejną salwą. Hilde cofnęła się, nie spuszczając z bocznicy wzroku, a gdy i to nie pomogło, rzuciła się do ucieczki.

Nie wiedziała, dokąd biec, gdzie schronić się i kogo wzywać. Gnała więc przed siebie, nie oglądała się i nie krzyczała. Z upływem czasu upiorny śmiech począł cichnąć, jakby właściciel świecących ślepi zaniechał pościgu. Nie dała wiary swojemu szczęściu. Nie była jakąś naiwną dziewką. Zamiast radować się, że wywiodła licho w pole, wtargnęła do pierwszego z brzegu budynku o drzwiach wyłamanych z zawiasów. Okazał się zaniedbaną karczmą z szerokim kontuarem, poprzewracanymi stołami i rozchybotanymi krzesłami. Przestąpiwszy próg, Hilde skryła się za ścianą, opierając o nią plecy. Dyszała ciężko, nerwowo łykając powietrze. Odgarnęła z czoła kruczą grzywkę, poprawiła sploty czarnego warkocza. Czyniła tak zawsze, kiedy się bała.

Słuchała w napięciu. Wciąż nie docierało do niej, co właściwie widziała w uliczce. Przypominało psa, lecz było co najmniej dwakroć większe. Ciało bestii pokrywała szczeciniasta, beżowa sierść w czarne pasy. Pamiętała też szpiczaste uszy i rozciągnęty w okrutnym uśmiechu pysk. To żółte ślepia przerażały ją jednak najbardziej. Ślepia i kły, na pewno przywykłe do ludzkiego mięsa.

Długo trwało, nim Hilde odważyła się wyjrzeć przez próg w poszukiwaniu pary złowrogich ogników. Kiedy w końcu podjęła ryzyko, po zwierzu nie było śladu. Próżno też nadstawiała ucha na jego śmiech. Wszystko wskazywało na to, że pościg ustał.

Z ulgą wróciła wzrokiem do wnętrza gospody. W szynku cuchnęło zwietrzałym bimbrem, starym kurzem i wilgocią. Podłoga skrzypiała. Odłamki szkła chrzęściły pod podeszwami butów, a pękate butelki turlały się z kąta w kąt, wzruszone rąbkiem poszarpanej sukni. Wspomnienia pijackich burd, szeptanych szkłu modlitw i zwierzeń, pokątnych miłostek i łez mącących trunek kłębiły się u powały jak burzowe chmury. Hilde oglądała je, urzeczona, szeroko otwierając usta.

Karczmą poniósł się cichy płacz, lecz to nie Hilde łkała. Zastygła, spuszczając wzrok na kontuar. Stał przy nim… płaszcz. Stary, nadżarty przez mole płaszcz unosił się kilka stóp nad ziemią i pochylał nad blatem. Tkanina wzdymała się i opadała, imitując głęboki szloch. Naraz całe zalegające na podłodze szkło poczęło skupiać się przy tajemniczej postaci. Okruchy łączyły się z większymi odłamkami, tworząc na powrót denka, ścianki i szyjki. Butelczyny, sagany, kielichy i kufle potoczyły się pionowo w górę, zachwiały u załomu blatu, aż wreszcie wylądowały na poobijanym, wyślizganym drewnie. Bordowy rękaw wamsu wychynął spod płaszcza i jednym ruchem zagarnął szkło. Przytulił je do fantomowej piersi. Płaszcz zawył.

Dłoń Hilde powędrowała ku tobołkowi. Po chwili zmagań dziewczyna wymacała pożądany, okrągły kształt. I puściła, znów posłyszawszy za plecami chichot. Nawet się nie oglądała. Po prostu popędziła naprzód z nadzieją, że na tyłach karczmy znajdzie drugie wyjście. Szkło rozprysło się we wszystkie strony, płaszcz zafurkotał, zakręcił się w koło i, niby wyleniały kocur, zwinął w kłębek na podłodze. Wspomnienia gruchnęły z łoskotem o ziemię.

Hilde nie miała czasu, by ich żałować. Niezgrabnie przesadziła kontuar i pobiegła w stronę zaplecza. Gdyby nie znalazła tam drzwi, zawsze pozostawał blat, od biedy mogący pełnić rolę muru. Dzierżąc pogrzebacz, nóż albo tasak, miała szansę odeprzeć atak. Rzecz jasna w teorii, wszak żaden był z niej muszkieter. Lawirując między odczopowanymi beczkami i szczurami czmychającymi spod stóp, z ulgą powitała drzwi. Naparła na nie ramieniem z werwą ulicznego zabijaki.

Drzwi ustąpiły. Hilde wypadła na ulicę, raniąc kolana o bruk. Pobiegła dalej, nie bacząc na kierunek. Powierzyła los intuicji i szczęściu, które zawiodły ją do labiryntu krętych, wąskich i często oblodzonych alej. Kluczyła nimi, depcząc zamrożone, upudrowane śniegiem ciała ludzi i zwierząt. Lepka od potu grzywka wpadała jej do oczu, wywołując panikę i gniew. Każda uliczka, każdy zaułek i skrzyżowanie zdawało się tożsame z dziesiątką innych. Miasto połykało Hilde. Słyszała, jak Crvenica ostrzy sobie na nią zęby, jak kłapie szczękami i pryska śliną. Nie poddawała się, ani na chwilę nie przerywając szaleńczej gonitwy. Życie nauczyło ją, by nie dawać za wygraną. Bez względu na cenę.

W końcu gmatwanina ulic wypluła dziewczynę na przestronny, kwadratowy plac. Hilde rozglądnęła się, zdezorientowana. Jej wzrok padł na urokliwą, marmurową fontannę w centrum rynku, którą zdobił posąg jakiejś, zapewne zasłużonej dla Crvenicy persony, dzierżącej pergamin i pióro. Hilde ruszyła w tamtą stronę, poczuwszy nagłe pragnienie. Oblizała spierzchnięte od mrozu wargi. Wizja czystej, źródlanej wody kojącej wyschnięte gardło towarzyszyła dziewczynie aż do chwili, kiedy odkryła, że fontanna jest sucha.

Bliska płaczu, Hilde przymknęła oczy. Dopadło ją zmęczenie. Pierś wznosiła się w nierównym oddechu, dłonie drżały, a mięśnie nóg pulsowały w niemej grozie upadku. Mimo przymkniętych powiek dostrzegła cień, który na moment pozbawił ją ciepła życiodajnych promieni słońca. Ptak znów miał ją na widoku. Przyjrzała się zwiastunowi śmierci. Szybował, z rzadka poruszając białymi skrzydłami. Hilde mogła by przysiąc, że zniżył lot.

Złowieszczy chichot rozbrzmiał za plecami dziewczyny. Obróciła się. Wielki, beżowo-czarny pies zbliżał się do fontanny z opuszczonym łbem. Śmiał się opętańczo i jednocześnie tak ludzko, że ciarki przeszły Hilde po plecach. Nie miała już sił uciekać. Czuła, że nadszedł czas, by zgodzić się z wyrokiem kołującego jej nad głową ptaszyska. Przyszła pora umierać.

– Witaj, moje dziecko – powiedział ktoś od strony fontanny w języku zarówno obcym, jak i dziwnie znanym.

Spojrzała przez ramię. Miał dobre trzy sążnie wzrostu. Spoglądał na nią z czeluści srebrno-złotego szyszaka, w który zatknięte miał dwa białe pióra. Cętkowana lamparcia skóra spływała mu z ramion, a pierś kryła kolczuga o drobnych oczkach. W rękach trzymał buzdygan i złocistą tarczę kałkana. Przy szkarłatnym pasie kołysał się kindżał z rubinową rękojeścią.

Na widok wojownika Hilde zmiękły nogi. Upadła, nie odrywając wzroku od okrytej hełmem pustki. Dopiero po chwili dostrzegła, że tajemniczy mąż krwawi. Czerwień sączyła się przez kolczugę, ściekała wzdłuż palców i rękojeści buzdygana. Co dziwne, dzierżona w drugim ręku tarcza była mokra od wody, która skraplała się na błyszczącej powierzchni i kapała na bruk. Hilde nie rozumiała, co i kogo widzi. Podobnie jak nie pojmowała tajemniczej aury, która biła od wojownika, igrając na złotej emalii, na rubinach, szmaragdach i pordzewiałych oczkach kolczej koszuli.

– Nie poznajesz mnie? – spytał mąż donośnym, głębokim głosem.

Hilde milczała. Z lękiem obserwowała, jak na ramię wojownika sfruwa białe ptaszysko, nękające ją podczas podróży. Sęp – bo nie miała już wątpliwości co do proweniencji ptaka – zatrzepotał skrzydłami, kłapnął dziobem i zastygł w miejscu.

– Wyrzekasz się mnie? Mnie, Frymëzima? – spytał znów mąż.

– N-nie – wybełkotała.

Nagle poczuła przykry, zwierzęcy zapach. Sekundę później swym pąsowym cielskiem otarł się o nią wielki, chichoczący pies. Z trudem przełknęła ślinę. Bestia przycupnęła u stóp wojownika.

– Zaiste, krótka jest pamięć człowiecza – rzekł Frymëzim. – Wciąż mnie zaskakujecie.

– Czy ja… jestem martwa?

– Nie – zapewnił. – A zarazem tak.

– J-jak to? Nie rozumiem… Kiedy?! – pytała, gorączkowo badając ciało, niepewna własnego istnienia.

– Przed laty. Gdy pierwszy raz się spotkaliśmy.

Pies ziewnął, ukazując rzędy ostrych jak brzytwa zębów.

– Nie pamiętasz, jak matkę trawiły suchoty? Jak gasła z dniem każdym, siejąc zgryzotę w sercach twego ojca i sióstr? Ale nie w twoim. Nie, dziecino. Tyś jednym okiem łzy roniła, a drugim mnie wyglądałaś wśród chmur.

– To nie…

– A później, gdy ojciec twój skonał u wrót kolegiaty, dosiężon sztyletem zbójcy? Pamiętasz, dziecino? Warga ci drżała, bielała ściśnięta dłoń. Lecz nie z rozpaczy. Ustami wzruszał szept kolejnych wersów, a palce jaśniały, oplatając pióro.

– Przestań! – krzyknęła z całych sił, zdzierając gardło.

Frymëzim nie zważał na jej opór, podobnie jak jego świta.

– A siostry? Pamiętasz jeszcze ich twarze? Pamiętasz, jak ginęły jedna za drugą, po wielokroć, na każdy znany ci sposób? Jak parzyło pióro, jak galop myśli mknął przez niebiosa, jak wizje goniły jedna za drugą, pożerając się wzajem?

Hilde milczała, tępo wpatrzona w bruk. Frymëzim stanął nad nią, grzechocząc zbroją.

– Pamiętasz klientów? Tych, którzy brali, coś dała, ostawiając w zamian sińce i splugawione łono? Gdzieś wtedy była? Boś nie z nimi była, dziecino.

– Z tobą – szepnęła przez łzy. – Z tobą byłam. W chmurach.

– Lata całe byłem ci opoką, tęczą w czeluści dnia. Pora, byś spłaciła dług. Byś stała się tym, kim zawsze być miałaś.

– Czyli… kim?

– Zmierzcha, dziecino. Podróżowałaś. Widziałaś, jak dogorywa twa rasa. A gdzie zbraknie człowieka, tam demon cierpi katuszę głodu. I ginie, łeb kładąc na pniaku niezaspokojonych żądz. – Frymëzim urwał na chwilę, jakby układał w głowie kolejne wersety. Oddychał przy tym ciężko, rzężąc i świszcząc z cicha. – Pomrzemy, stając ramię w ramię z wami. Drapieżcy i ofiary. Jedni nienasyceni, łapczywi i chciwi, drudzy lękliwi, upadli i słabi. Mogłoby dziwić, jak mało różnimy się pod koniec dnia.

– Nic nie rozumiem, Frymëzimie. Czego ode mnie oczekujesz? Jestem… nikim. Liściem gnijącym w kałuży.

Demon pochylił się, kładąc dłoń na głowie Hilde. Choć zakuta w stal, wydała się dziewczynie nad wyraz miękka i ciepła.

– A ja? Ścierwem apatią cuchnącym, znużonym i rozgoryczonym, co ostatkiem woli sunie jeszcze przez nieboskłon, nie pamiętając już niemal po co i dlaczego – rzekł. – Mój czas przemija. Niezdolny jestem już żywić się tym, czym niegdyś zwykłem. Bracia i siostry moje łacno zmieniają gusta, lecz ja nie potrafię. A nie ma już wielu takich jak ty indywiduów, które byłyby mi strawą.

– I ja mam… – Hilde niepewnie spojrzała w górę.

– Tak, dziecino. Weź to brzemię. Weź je i pozwól mi sczeznąć. Przykro mi już patrzeć na świat. Jakże zszarzał od dnia, gdym go zobaczył po raz pierwszy.

Frymëzim patrzył przed siebie w zadumie. Wiatr targał lamparcią skórą i szarpał piórami na czubku hełmu. Hilde wejrzała w mroczny bezkształt skrytego pod szyszakiem oblicza. Dopiero wówczas dostrzegła, że cienki strumień wody spływa nie z tarczy, lecz ma swoje źródło w głębi szyszaka. Spytała jednak o coś innego, niż łzy demona.

– Dlaczego krwawisz? Kto cię zranił?

– Czymże jestem, jeśli nie krwią, potem i łzami? – odpowiedział pytaniem. Hilde wyobraziła sobie, że się uśmiecha. – Ty też będziesz broczyć, moje dziecko. Choć nie szkarłatem, a najczystszym błękitem. Teraz… Czyś gotowa? – Frymëzim podał jej dłoń.

Zawahała się.

– Nie ma nikogo lepszego? Nie znalazł się nikt godniejszy?

– Nie szukałem nikogo takiego – rzekł twardo. – Weź moją dłoń. Uwiecznij świat, zanim zniknie. Uwiecznij takim, jakim go widzisz: ohydnym i złym.

– Ale ja go takim nie widzę – zaoponowała nieśmiało. – Nie całkiem.

– Zobaczysz. Wcześniej czy później pęknie ci serce. Na dwoje, na ćwiartki, aż wreszcie zetrze się na proch i ujrzysz świat moimi oczyma.

– Lecz gdzie w tym prawda?

– Prawda? – Pies zachichotał, a sęp załopotał skrzydłami. – Cóż to takiego, ta prawda? Któż ją jeszcze pamięta? Wy? My? – zakpił gorzko.

Hilde spuściła wzrok. Tymczasem Frymëzim postąpił naprzód, mijając dziewczynę bez słowa. Słyszała grzechot jego kolczugi i skrzypienie stalowych policzków szyszaka. Wtem to wszystko ustało. Demon zatrzymał się z sobie tylko znanych względów. Hilde nie odważyła się za nim spojrzeć.

– Chodź, pokażę ci tę twoją prawdę, skoroś ją tak ukochała – rzekł Frymëzim po chwili, po czym wznowił marsz.

Hilde na drżących nogach powlekła się za nim.

***

I pokażę mu wszystkie nieszczęścia téj ziemi, a potem zostawię samego w ciemności wielkiéj z brzemieniem myśli i tęsknot na sercu.

Szli długo, aż opuścili mury Crvenicy. Dalsza droga wiodła pod górę, na gęsto zalesione wzniesienie. Chociaż zaczynało się ściemniać, Hilde bez trudu dostrzegła smukłe szczyty wież, kłujące iglicami firmament ponad koronami drzew. Nie pytała jednak demona o cel ich wyprawy. Wątpiła, że jej odpowie.

Zmierzch zastał ich na szczycie wzgórza, u stóp strzelistego zamczyska z szarego kamienia. Wbrew przypuszczeniom Hilde, Frymëzim nie wprowadził jej do środka. Z żalem powlekła się za demonem, niechętnie żegnając wizję gościny w ociekających przepychem komnatach.

Obeszli zamek ogrodami skąpanymi w śniegu, mijając szpalery zeschłych cyprysów i zmizerniałych drzew owocowych. Hilde nie zwracała uwagi na ten ewidentny dowód upadku. W pełni pochłonął ją widok jeziora, które srebrzyło się w dolinie na północ od wzgórza. Zazdrościła tym, którym kiedykolwiek dane było budzić się z takim pejzażem za oknem.

Frymëzim przystanął wreszcie przy skarlałej sośnie. Hilde zrównała się z nim i spojrzała na samotny nagrobek z białego marmuru. Leżały na nim dwie białe lilie, lekko tylko przyprószone śniegiem. Tuż przy grobie, oparta o kamienną płytę, stała rzeźba przedstawiająca klęczącego starca, tęsknie spoglądającego na północ. Jego dłonie były splecione jak do modlitwy. Hilde próbowała odczytać imię zmarłego, lecz nie znała tutejszego języka, a litery znacznie różniły się od tych, których używała. Mogła się tylko domyślać, że w grobie spoczywa kobieta.

– Hrabia Bojan Golemović. – Demon wskazał buzdyganem rzeźbę. – A to córka jego, Ellenai. Zmarła, mając jedenaście wiosen.

– Dlaczego? Dlaczego zmarła? – spytała Hilde, a serce zabiło jej mocniej.

– Jak jej zmarła przy porodzie matka, tak i Ellenai była słabego zdrowia. Nie wiem, zaprawdę nie wiem, czemu tak ukochali ją sobie moi bracia i siostry – przyznał Frymëzim. – Lecz był ktoś, kto zaradzić mógł jej udręce. Hrabia znał go, znał doskonale. Nieraz na zamku gościł, nieraz pił hrabiowskie wino. Pokvar, człowiek z cząstką Wolnego Ducha w sercu, którego krew zdolna była uśmierzyć wszelką, nawet najbardziej dolegliwą zarazę przez demona zesłaną. Gdy Ellenai chorzała, hrabia słał po pokvara. Ten zjawiał się rychło, lecz nie z dobroci serca. Nie. Pokvar nad wszystko ukochał brzęk monet i blask szlachetnych kruszców. Dopóki więc skarbiec miał pełny, dopóty hrabia liczyć mógł na jego pomoc. Krwią białą jak śnieg kropił wówczas wątłe ciało dziewczęce, a Ellenai zdrowiała, nabierała sił i… żyła. Do czasu aż nowa choroba nie pchnęła jej w łoże.

– Pokvar żądał zapłaty za ratunek dziecka? – spytała Hilde z niedowierzaniem.

– Nie tym winnaś gardzić. To fraszka zaledwie, furda wobec tego, co nastąpiło. Zaklinał się pokvar, że zawsze na wezwanie hrabiego przybieży. Że moneta owszem, ważna dlań jak woda, ale i bez wody lza obejść się, gdy trzeba. Hrabia wierzył, ufał pokvarowi jak bratu. Aż po Ellenai przyszedł Boal.

– Boal?

– Brat mój. Łapczywy i głodny wiecznie, Crvenicę pustoszył. Niedługo czekać, a i małą Ellenai obdarzył względami. Tyluż braci nadgryzło jej kości, tyleż sióstr karmiło się jękiem z jej krtani, a ta żyła wciąż, mimo wszystko. Hrabia uczynił, co czynić zwykł dotąd w podobnych wypadkach. Gońców posłał, pokvara szukać kazał. Jak już domyślasz się pewnie, gońcy wrócili z niczym. Że pokvar na północ ruszył, świat plugawić długi i szeroki, tak ojcu zbolałemu rzekli. Hrabia raz po raz słał gońców, jak obłąkany coraz cięższe sakwy im do siodeł trocząc. Lecz pokvar nie wrócił. I posłańcy wkrótce przestali wracać. A Ellenai zmarła, nie doczekawszy dwunastej wiosny.

– Nie wierzę – szepnęła Hilde.

Łykała łzy, wpatrując się w nagrobną płytę.

– Świadectw ci trzeba? – zapytał demon z niesmakiem. – Spocznij przy rzeźbie, wyciągnij nogi. Hrabia zawsze tu wraca. Przynosi lilie, wciąż mokre i pachnące jeziorem. Dogląda ich z grząskiego dna, wzdychając ku minionym czasom.

Hilde zapłakała w głos. Opowiedziana historia poruszyła ją do głębi. Dotąd nie rozumiała, w jakim celu Frymëzim przywiódł ją na wzgórze. Teraz pojmowała wszystko.

– Co się z nią stało?

– Pomyka w chmurach na grzbiecie ażdachy, nucąc piosnki o okrutnym świecie. W dniu śmierci przeklęła matkę, przeklęła ojca, ten ogród, zamek, Crvenicę i tego, który obiecał ją chronić. A wierz mi, dziecino, wielką moc ma klątwa niewinnej.

Hilde przeszył straszliwy ból. Naraz stała się ojcem, nigdy niepoznanym kochankiem, mężem i synem Ellenai. Była żałobą, była rozpaczą nad zmarniałym, zaprzepaszczonym żywotkiem, krótszym niż mgnienie oka. Była niewydarzoną historią, nieprzebytymi drogami, nigdy nierozgorzałymi uczuciami. Nie potrzebowała już spoglądać w niebo.

Wiedziała, co czynić.

Sęp wzniósł się znad barku Frymëzima i usiadł na ramieniu Hilde, które jak w transie podała ptaszysku. Spojrzała na majestatyczne zwierzę. Rozumiała je, a ono rozumiało ją. Z lubością gładziła śnieżnobiałe pióra. Wreszcie wyrwała jedno z sępiego ogona. Przenikliwy skwir ptaka wstrząsnął ogrodem, a łopot skrzydeł wprawił śnieg w wirujący taniec. Sęp wzleciał ponad głowę Hilde i zawisł, doglądając rytuału. Pióro w jej palcach lśniło.

Wówczas pasiasty, rozchichotany pies otarł się o nogę Hilde, zadzierając łeb. I ona zachichotała, pełna wzniosłej pasji. Nie wahając się ani chwili, wsunęła końcówkę pióra w rozwarty pysk bestii. Unurzała je w gęstej, żółtawej ślinie. Pies, w którym rozpoznała hienę, polizał ją w dłoń, zaśmiał się i uskoczył w bok, jeżąc sierść. Podobnie jak sęp, bacznie przyglądał się temu, co teraz zrobi dziewczyna.

Hilde sięgnęła dłonią do przewieszonego przez ramię tobołka. Palce musnęły zwinięty pergamin.

– Kozią skórą dzieła nie kalaj – powstrzymał ją demon. – Trwalsze, ileż godniejsze masz płótno dla owoców swej pracy.

Frymëzim machnął buzdyganem, a kałkan zawirował. Hilde poczuła, jak z ramion spływa jej grube, zniszczone odzienie. Bez wstydu powitała swą nagość. Z uwagą obejrzała ręce i nogi. Były jasnoniebieskie, podobnie jak reszta ciała. Obdarzyła demona szerokim uśmiechem. Jarzyła się błękitną poświatą, tak zbliżoną do łuny, którą emanował.

– Idź, moje dziecko. Spisz historię pokvara, który mogąc być najlepszym z ludzi, wybrał żywot najplugawszego. Spisz kronikę świata, który mogąc być rajem, okazał się piekłem – rzekł Frymëzim, obracając się w popiół. – Osądzą go ci, którzy nadejdą po nas – dodał, ulatując wraz z mroźnym wiatrem.

Wraziwszy końcówkę pióra w pierś, Hilde zaczęła pisać. Najpierw gorączkowo, jakby od tego zależało jej życie, z czasem zaś coraz spokojniej, w miarę jak nasycała się własną twórczością.

Później, po wielu godzinach zeszła ze wzgórza, nie dokończywszy dzieła.

Natchnienie było gdzie indziej.

****

I dziwił się, że skarga jéj była maleńką i skarżącą się jak płacz niewinnéj dzieciny, kiedy zazdrościła ptakom skrzydeł niebieskich, widząc jak rybitwy białe wędrują ku słońcu złotemu i toną w promieniach.

Szybując po błękitnym niebie, sęp dostrzegł w dole nieregularny kształt. Posiłek. Sfrunął na ziemię, zapadł się szponami w śnieg. Krótką chwilę oglądał zdobycz pod różnymi kątami, jakby w namyśle, gdzie najpierw wrazić ostry jak brzytwa dziób. Wreszcie szarpnął za rumiany policzek, raz, drugi i trzeci, i wyrwał kawał jeszcze ciepłego mięsa. Czynność ponawiał, wgniatając w puch czarny jak smoła warkocz, póki nie spłoszył go chichot.

Odleciał, nie oglądając się za zdobyczą.

Ażdacha syknęła nań, wyłaniając się z chmur, a Ellenai zaśpiewała z cicha.

Koniec

Słowniczek (SPOILER ALERT):

Oblakinia – serbsko-chorwacki demon powietrzny, przybierający postać smukłej kobiety o niebieskiej skórze

Ażdacha – złowrogi, smokokształtny duch powietrzny występujący w wierzeniach Słowian bałkańskich

(alb.) frymëzim – natchnienie

Sęp – ptak mający symboliczne konotacje ze śmiercią, przejściem ze świata żywych do świata zmarłych, a w wierzeniach bułgarskich i tureckich kojarzony także z życiem wiecznym, mądrością i czystością (nazywany nawet “białym ojcem”)

Hiena – w wierzeniach środkowoazjatyckich postrzegana jako trickster, wiązana ze zdradą, śmiercią, nieczystością, a także niepohamowanym łaknieniem

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Miś przeczytał i nie wie co napisać, poza tym, że mu się podobało mimo, że takie smutne, przejmujące. Powodzenia w konkursie.

Podobało mi się, ale to dark fantasy (inspiracja soulsami?), a nie folk horror. No i te dialogi moim zdaniem trochę zbyt pompatyczne.

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

Przeczytawszy.

Koalo,

bardzo się cieszę, że się podobało :) Dzięki za lekturę i komentarz.

fanthomas,

Podobało mi się, ale to dark fantasy (inspiracja soulsami?), a nie folk horror.

Cieszę się, że się podobało. Inspiracji soulsami tu brak, jedyne elementy, z których czerpałem, są wymienione w przedmowie. Co do folk horroru – poza tym, że nie ma w moim tekście wsi, to co jeszcze go przekreśla? Wiem, że może nie wypada dyskutować z jurorem, ale, szczerze mówiąc, widzę szereg krzyżujących się właśnie z tym gatunkiem motywów, które w moim opowiadaniu występują. Jest przyjezdna, obca osoba. Są nietypowi “mieszkańcy”. Jak najbardziej występują elementy folkloru, bo odniesień do dawnych wierzeń u mnie mnóstwo. Wydaje mi się, że “Oblakinia” dość mocno stąpa po folk horrorze, zwłaszcza że tematyka, zdaje się, miała być “grozowo-folkowo-baśniowa”, co nieco poszerza możliwości.

No i te dialogi moim zdaniem trochę zbyt pompatyczne.

To stylizacja. Poza tym z pompą przemawia demon, który uosabia Natchnienie. Myślę, że to do jego wypowiedzi pasuje. Ale oczywiście szanuję odmienne zdanie.

Dzięki za lekturę i komentarz!

oidrin,

cieszę się, miło Cię było gościć po raz pierwszy u mnie :)

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Twój avatar mi zasugerował soulsy, a poczułem też trochę znajome klimaty ;) Co do tego czy to folk horror, czy dark fantasy, może poczekajmy, aż się inni wypowiedzą, bo granica gatunkowa jest czasami trudna do wyznaczenia i ciężko na szybko powiedzieć, dlaczego tak, a nie inaczej.

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

fanthomas,

Twój avatar mi zasugerował soulsy, a poczułem też trochę znajome klimaty ;)

Wiesz, no zawsze może się coś podświadomie przekraść, ale w trakcie pisania akurat soulsów przed oczami nie miałem :)

Co do tego czy to folk horror, czy dark fantasy, może poczekajmy, aż się inni wypowiedzą, bo granica gatunkowa jest czasami trudna do wyznaczenia i ciężko powiedzieć, dlaczego tak, a nie inaczej.

Właśnie dlatego poprosiłem o wyjaśnienie, boś się tak kategorycznie wypowiedział, że aż zacząłem wątpić, czy znam właściwe definicje gatunków :)

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Butelczyny, sagany, kielichy i kufle

Sagan to inaczej kocioł, szklany nie bywa.

Podobało mi się, ale to dark fantasy (inspiracja soulsami?), a nie folk horror.

Mam podobne odczucia. Faktycznie, są tu liczne nawiązania do folkloru, ale we “Władcy pierścieni” też są – a przecież to nie folk. ;)

Folk horror zwykle dzieje się w “prawdziwym” świecie, podczas gdy tu nie bardzo potrafię umiejscowić akcję. Bohaterka jest tu mocno osadzona w folklorze (by nie powiedzieć, że jest jego częścią), a w folku mamy zwykle kogoś “obcego”, nie znającego realiów, kto musi nagle z nimi zmierzyć. No i motywem przewodnim folku zwykle jest starcie starego z nowym, racjonalizmu (zwykle pustego i niepotrzebnie materialistycznego) z duchowością, podczas gdy tutaj… W sumie, nie jestem pewien, co u ciebie robi za motyw przewodni.

No i ten gnijący świat, martwe miasto, umierający Frymëzim – faktycznie dość soulsowe nastroje.

Ale to zasadniczo problem dla jury, ja na szczęście nie muszę się tym martwić.

Co do samego opowiadania – bardzo ładnie, niemal poetycko napisane, ale miałem wrażenie pewnego przeciągnięcia. Momentami brakowało mi poczucia celowości scen – i nawet po lekturze to wrażenie się utrzymuje. Spory fragment tekstu to ucieczka bohaterki przed psem, której jedynym skutkiem okazuje się być odnalezienie fontanny – coś, co nie wymagało całej tej gonitwy. Scena w karczmie, choć niewątpliwie nastrojowa, również nie wydaje się popychać fabuły do przodu. Tak po prawdzie, gdyby bohaterka bezpośrednio po wejściu do miasta trafiła na fontannę, fabuła mogłaby pozostać z grubsza niezmieniona. Oczywiście te sceny budują nastrój i są malownicze, ale jednak poczucie braku celowości pozostaje.

Oczywiście jest możliwe, że znowu nie zrozumiałem metafory.

Ta opcja jest tym prawdopodobniejsza, że nie całkiem jestem pewien, co stało się w finale. Bohaterka kończy w zaspie, ale zamienia się w demona? Chyba tak.

Co do innych aspektów tekstu – bohaterka robi tu raczej za nośnik narracji niż osobowość. Nie bardzo potrafię ją scharakteryzować po lekturze. Za to świat ma wyraźną atmosferę i jest plastycznie opisany, dzięki czemu tekst ma charakterystyczny nastrój. Na wpół poetyckie, raczej patetyczne kwestie Frymëzima nieźle się w ten nastrój wpisują.

Podsumowując – lektura z estetycznie satysfakcjonujących, ale mam poczucie, że albo coś przegapiłem, albo spora część fabuły nie jest w tym tekście niezbędna.

Cześć!

Wpadam jeszcze na chwile po becie. Wprowadziłeś jeszcze kilka zmian, na dobre imho. Z każdym kolejnym czytaniem bardziej skupiam się na symbolice i potencjalnym przesłaniu tekstu niż na przygodach Hilde. Słowniczek w pierwszym komentarzu przydatny, ale takie rzeczy imho lepiej zawrzeć w samym tekście, by czytelnik mógł je odkryć niż dostać w postaci definicji.

Bardzo plastycznie to opisałeś, można zanurzyć się w tekście i płynąć z opowieścią. Język i sposób obrazowania są zdecydowanie solidnym elementem całości. Czy czuć grozę, nie wiem, ale trudno przejść obojętnie obok zmagań bohaterki – przynajmniej początkowych – więc chyba wyszło. Wypada super jako dopełnienie Tęsknicy, jak samodzielne tez nieźle, choć tu opinia nieznających poprzedniego tekstu będzie lepsza.

Im dalej w tekst, tym więcej symboliki, a i wychodzi na jaw kolejna warstwa i zastanawiam się, czy to nie będzie gubić czytających opko pierwszy raz (zwłaszcza, że pierwsze 10k znaków czegoś takiego nie zapowiada, sugeruje raczej bardziej przygodówkę). Czy opko ma szansę przyciągnąć czytaczy do poprzedniego? Nie wiem, możliwe, że mnie by przyciągnęło, czas pokaże ;-) Tyle póki co, może coś mi jeszcze wpadnie (choć czasu mi ostatnio brakuje, więc różnie może być)

3P dla Ciebie: Pozdrawiam, Polecam do biblioteki i Powodzenia w konkursie!

oidrin, rozumiem, że konkurs na folkowy horror, ale czemu ten lis tak groźnie wygląda?

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Cześć, None, miło mi Cię znowu widzieć :)

Sagan to inaczej kocioł, szklany nie bywa.

Pełna zgoda, zapędziłem się w tym wymienianiu.

Folk horror zwykle dzieje się w “prawdziwym” świecie, podczas gdy tu nie bardzo potrafię umiejscowić akcję.

O, widzisz, tego nie wiedziałem.

starego z nowym, racjonalizmu (zwykle pustego i niepotrzebnie materialistycznego) z duchowością

Ten element też u mnie raczej nie występuje. Na pewno są tu inne elementy folk horroru, starałem się też nadać nieco baśniowości, ale pytanie, jak pryncypialnie podejdzie do tematu szanowne grono jurorskie. W każdym razie dzięki za skonkretyzowanie, bo widzę, że moja definicja była coś niecoś wybrakowana :)

Co do samego opowiadania – bardzo ładnie, niemal poetycko napisane, ale miałem wrażenie pewnego przeciągnięcia. Momentami brakowało mi poczucia celowości scen – i nawet po lekturze to wrażenie się utrzymuje. Spory fragment tekstu to ucieczka bohaterki przed psem, której jedynym skutkiem okazuje się być odnalezienie fontanny – coś, co nie wymagało całej tej gonitwy. Scena w karczmie, choć niewątpliwie nastrojowa, również nie wydaje się popychać fabuły do przodu. Tak po prawdzie, gdyby bohaterka bezpośrednio po wejściu do miasta trafiła na fontannę, fabuła mogłaby pozostać z grubsza niezmieniona. Oczywiście te sceny budują nastrój i są malownicze, ale jednak poczucie braku celowości pozostaje.

Oczywiście jest możliwe, że znowu nie zrozumiałem metafory.

Ta opcja jest tym prawdopodobniejsza, że nie całkiem jestem pewien, co stało się w finale. Bohaterka kończy w zaspie, ale zamienia się w demona? Chyba tak.

Miło mi, że uznałeś opowiadanie za ładnie napisane. Starałem się nadać mu poetycki wymiar.

Jeśli chodzi o bezcelowość scen to zgodziłbym się, gdyby opowiadanie miało jedynie walor dosłowny. Tymczasem “Oblakinia” ma trzy płaszczyzny – dosłowną, symboliczną i, nazwijmy to brzydko, odniesieniową. Na poziomie drugim, tj. symbolicznym, “Oblakinia” jest opowieścią o duszy pisarza w ujęciu nieco odmiennym od konwencjonalnego. Z jednej strony ukazuję bowiem pisarstwo jako gorączkową ucieczkę przed traumą (dialog z Frymëzimem-Natchnieniem, gdy wspomina ginących członków rodziny Hilde), z drugiej jako formę padlinożerstwa na cudzym nieszczęściu, przy zachowaniu wysokiej wrażliwości samej bohaterki. Stąd przy trzech scenach (trup w zaspie, piramidy kości i czaszek, płaszcz w karczmie) Hilde ma wizje cudzych, często zmarnowanych lub minionych żywotów, bólu i smutku, które choć zaczątek mają we współczuciu, szybko przemieniają się w chęć pisania (sięganie po pergamin). Dlatego też w scenach tych wyśmiewa ją hiena, jako “przypominajka” padlinożerczego charakteru natury Hilde. Na końcu, gdy Frymëzim dochodzi do finału opowieści o Ellenai, bohaterka dokonuje aktu pisarstwa czystego – bo poświęca część siebie (swoje ciało – do czego odnosi się też, jako klamra, wstęp opowiadania). Nie jest to już więc pisarstwo jedynie żerujące na cudzych przeżyciach. Hilde staje się jego częścią.

Jeśli chodzi o sam ścisły finał to możemy go interpretować na dwa sposoby – albo Hilde porzuca ludzkie ciało, które idzie na pożarcie (swoista konsekwencja sceny poprzedniej), a bohaterka już jako oblakinia kontynuuje swoją podróż, albo też finał jest zaprzeczeniem całości zdarzeń w Crvenicy, tj. wędrówka Hilde jest jedynie przedśmiertną, nie do końca logiczną mieszaniną marzeń samej Hilde, jej majaczeń i przenikających bodźców ze świata zewnętrznego. Zostawiam tu swobodę interpretacji.

Płaszczyzna odniesieniowa tyczy się już treści “Anhelllego”, więc może nie będę rozwijał wątku.

Co do innych aspektów tekstu – bohaterka robi tu raczej za nośnik narracji niż osobowość. Nie bardzo potrafię ją scharakteryzować po lekturze. Za to świat ma wyraźną atmosferę i jest plastycznie opisany, dzięki czemu tekst ma charakterystyczny nastrój. Na wpół poetyckie, raczej patetyczne kwestie Frymëzima nieźle się w ten nastrój wpisują.

Na pierwszy rzut oka bardziej wyrazisty jest Frymëzim, tu się w pełni zgodzę. Natomiast Hilde, jeśli zważyć na moje powyższe uwagi, nabiera – oczywiście w mojej opinii – kolorytu i głębi. Przyznam Ci jednak rację, że jest, przynajmniej do pewnego momentu, obiektem biernym wobec rozgrywających się zdarzeń.

Cieszę się, że wypowiedzi Frymëzima Ci się podobały, podobnie jak klimat opowiadania.

Dzięki za obszerny komentarz i lekturę! Mam nadzieję, że była przyjemniejsza od poprzedniej :)

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

W każdym razie dzięki za skonkretyzowanie, bo widzę, że moja definicja była coś niecoś wybrakowana :)’

Nie powoływałbym się na te informacje jako oficjalne – to raczej cechy wspólne wyłapane przeze mnie po lekturze iluś folk horrorów niż ścisła reguła.

Na poziomie drugim, tj. symbolicznym, “Oblakinia” jest opowieścią o duszy pisarza w ujęciu nieco odmiennym od konwencjonalnego.

Tu jestem rozdarty. Bo z jednej strony to piękna metafora. Przemyślana, złożona, możliwa do obronienia. Z drugiej strony, żeby to zinterpretować zgodnie z intencją autora, potrzeba by chyba dyplomu z literaturoznawstwa. Ja np. całkiem nie wyłapałem wątku pisarstwa aż do sceny przy grobie. Luźna sugestia – może warto go było zaakcentować nieco bardziej? Lub choć gdzieś we wstępie zostawić jakiś drogowskaz dla czytelnika?

Dzięki za obszerny komentarz i lekturę! Mam nadzieję, że była przyjemniejsza od poprzedniej :)

Na pewno bardziej satysfakcjonująca. Będę zaglądał, może za którymś razem pojmę, co chcesz powiedzieć. ;)

Hej, fmsduval!

Opowiadanie ładnie napisane, z ciekawym, mrocznym otoczeniem, chociaż bardziej podobała mi się Tęsknica muszę przyznać. Tutaj brakowało mi trochę konkretności fabuły, momentami odczuwałem pewien chaos, ale to nie zmienia faktu, że przedstawiłeś ciemny, szary świat w bardzo dobry sposób. Czuć to przegnicie, tę wszechobecną śmierć i beznadziejność.

Postać Frymezima też jest wyrazista, łatwo ją sobie wyobrazić, co jest zdecydowanie na plus. Jak już zostało to wspomniane wcześniej – mocno soulsowy vibe. :P

Oczywiście nie jest to żadna wada, przynajmniej według mnie. Po prostu imo zalicza się do tej grupy tekstów kultury, które powiązane są soulsowymi cechami.

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

O matko i córko. Na taką interpretację tekstu to chyba nikt poza autorem by nie wpadł.

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

None,

Bo z jednej strony to piękna metafora. Przemyślana, złożona, możliwa do obronienia. Z drugiej strony, żeby to zinterpretować zgodnie z intencją autora, potrzeba by chyba dyplomu z literaturoznawstwa.

Zgodzę się, że tekst nie należy do najprostszych w odbiorze. Starałem się podać wskazówki, które mogłyby doprowadzić do takiego, a nie innego zrozumienia tekstu. Zacytuję je poniżej, bo może po prostu przemknąłeś przez nie wzrokiem. Nie wykluczam, że winienem był mocniej wskazywać na pewne elementy palcem.

Wskazówki co do motywu pisarskiego:

– A później, gdy ojciec twój skonał u wrót kolegiaty, dosiężon sztyletem zbójcy? Pamiętasz, dziecino? Warga ci drżała, bielała ściśnięta dłoń. Lecz nie z rozpaczy. Ustami wzruszał szept kolejnych wersów, a palce jaśniały, oplatając pióro.

– A siostry? Pamiętasz jeszcze ich twarze? Pamiętasz, jak ginęły jedna za drugą, po wielokroć, na każdy znany ci sposób? Jak parzyło pióro, jak galop myśli mknął przez niebiosa, jak wizje goniły jedna za drugą, pożerając się wzajem?

– Weź moją dłoń. Uwiecznij świat, zanim zniknie. Uwiecznij takim, jakim go widzisz: ohydnym i złym.

Hilde sięgnęła dłonią do przewieszonego przez ramię tobołka. Palce musnęły zwinięty pergamin.

– Kozią skórą dzieła nie kalaj – powstrzymał ją demon. – Trwalsze, ileż godniejsze masz płótno dla owoców swej pracy.

Wraziwszy końcówkę pióra w pierś, Hilde zaczęła pisać. Najpierw gorączkowo, jakby od tego zależało jej życie, z czasem zaś coraz spokojniej, w miarę jak nasycała się własną twórczością.

Później, po wielu godzinach zeszła ze wzgórza, nie dokończywszy dzieła.

Natchnienie było gdzie indziej.

Do tego w komentarzu pod opkiem wyjaśniam, że imię demona znaczy “natchnienie”. Zdawało mi się, że powyższe elementy powinny były nieco pokierować dedukcją. Może się myliłem – nie wykluczam :)

fanthomas,

O matko i córko. Na taką interpretację tekstu to chyba nikt poza autorem by nie wpadł.

Zerknij wyżej, gdzie wskazuję elementy, które być może mimowolnie – niegotów na dwuznaczności – pominąłeś. Gdybyś miał czas i chęć, polecam też ponowną lekturę. Może tym razem poczujesz, że ma sporo sensu. A może nie i uznasz, że “facet tylko gmatwa i pisze od rzeczy” :)

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

krar,

dzięki za lekturę, komentarz i klika! :)

Bardzo plastycznie to opisałeś, można zanurzyć się w tekście i płynąć z opowieścią. Język i sposób obrazowania są zdecydowanie solidnym elementem całości.

Bardzo się cieszę :)

Im dalej w tekst, tym więcej symboliki, a i wychodzi na jaw kolejna warstwa i zastanawiam się, czy to nie będzie gubić czytających opko pierwszy raz

Póki co chyba masz rację. Zobaczymy, jak będzie z kolejnymi czytelnikami.

Jeszcze raz dzięki!

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Barb,

Opowiadanie ładnie napisane, z ciekawym, mrocznym otoczeniem, chociaż bardziej podobała mi się Tęsknica muszę przyznać.

Tęsknica jest dwa razy dłuższa, więc z automatu wydaje się ciekawsza (ja przynajmniej o wiele lepiej zagłębiam się i bardziej doceniam teksty długie).

Tutaj brakowało mi trochę konkretności fabuły, momentami odczuwałem pewien chaos, ale to nie zmienia faktu, że przedstawiłeś ciemny, szary świat w bardzo dobry sposób. Czuć to przegnicie, tę wszechobecną śmierć i beznadziejność.

Zerknij na wyjaśnienia co do fabuły w komentarzu do None’a. Może chaos wyda Ci się bardziej uporządkowany :) Za resztę szczerze dziękuję, miło mi to czytać.

Postać Frymezima też jest wyrazista, łatwo ją sobie wyobrazić, co jest zdecydowanie na plus. Jak już zostało to wspomniane wcześniej – mocno soulsowy vibe. :P

Oczywiście nie jest to żadna wada, przynajmniej według mnie. Po prostu imo zalicza się do tej grupy tekstów kultury, które powiązane są soulsowymi cechami.

Koniec! Zmieniam avatar! Nie ma tu żadnych soulsów! A tak na poważnie, to soulsowy vibe pewnie jest, chociaż uniwersum, z którego pochodzi Tęsknica i Oblakinia powstało zanim jeszcze dotknąłem tej gry :)

Dzięki za lekturę i komentarz!

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Fmsduval tak było, nie wyłapałem ukrytych znaczeń, bo nastawiłem się na lekką lekturę, bez dwuznacznosci, następnym razem będę uważniejszy.

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

Krarze, ten lis ma apetyt na dużo dobrych tekstów i dopasował się do konwencji. :)

Ciężki klimat.

Jak dla mnie – trochę za bardzo impresjonistyczne i poetyckie. Ale wiadomo, że wszystkim nie dogodzisz.

Zastanawiam się, jakie jest Twoje zdanie o pisarzach… Bo wygląda na to, że to padlinożercy. Ale hej, fantaści muszą sobie sami sporo wymyślać, nie mogą bazować na realu. Prawda?

Doceniam egzotyczne elementy. Dodały smaczku.

Babska logika rządzi!

Zacytuję je poniżej, bo może po prostu przemknąłeś przez nie wzrokiem. Nie wykluczam, że winienem był mocniej wskazywać na pewne elementy palcem.

Niektóre wyłapałem, niektóre nie, ale żadnego nie powiązałem stricte z metaforą “bohaterka jako pisarka”.

Przyczyn tego stanu rzeczy upatruję w dwóch aspektach tekstu:

– metafora nie jest w wyraźny sposób powiązana z fabułą – choć faktycznie są tu przesłanki, że bohaterka jest pisarką i ma spisać dzieje świata, to są one poukrywane, a nie eksponowane. W dodatku gdyby zamiast tego była np. kaletniczką lub zielarką, powierzchowna warstwa fabularna nie musiałaby się wiele zmienić.

– metafora nie jest wyraźnie powiązana z tematyką tekstu – na pierwszy rzut oka to tekst o rozkładzie, upadku: miasta, świata, moralnym. A przynajmniej w tym kierunku ja poszedłem, gdy próbowałem rozumieć go metaforycznie.

Finklo,

Ciężki klimat.

Ano, lubię takie, nie zaprzeczam.

Jak dla mnie – trochę za bardzo impresjonistyczne i poetyckie. Ale wiadomo, że wszystkim nie dogodzisz.

Zazwyczaj stronię, a przynajmniej ograniczam, ale tutaj poetyckość mi po prostu wybitnie pasowała i nie mogłem sobie odmówić :)

Zastanawiam się, jakie jest Twoje zdanie o pisarzach… Bo wygląda na to, że to padlinożercy. Ale hej, fantaści muszą sobie sami sporo wymyślać, nie mogą bazować na realu. Prawda?

Tutaj w opku bohaterka jest osadzona w nieco skrajnych realiach, więc i konkluzja o skrajność zahacza. Natomiast ogólna myśl, że trochę sobie na rzeczywistości – także tej tragicznej – żerujemy, pozostaje aktualna. Nie będę ukrywał, że ten osąd ukułem również na bazie autoobserwacji.

Doceniam egzotyczne elementy. Dodały smaczku.

Bardzo się cieszę, starałem się, żeby było coś nowego, a nie tylko wikingowie i Słowianie ze środka i wschodu Europy :)

Dzięki za lekturę, komentarz i klika!

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Cóż, przeczytałem opowiadanie, potem dyskusję pod opowiadaniem i po prostu poczułem się niegodny komentowania (wyższa szkoła interpretacji niż ta, do której jestem przyzwyczajony). Ale spróbuję.

Jak część przedmówców, nie wpadłbym na to, że historia jest metaforą sytuacji pisarza. Po drugiej lekturze i wyjaśnieniach wydaje się to trochę jaśniejsze.

Spotkanie z upersonifikowanym Natchnieniem trochę skojarzyło mi się z młodopolską poezją, nie wiem, czy słusznie, ale lubię te klimaty. Tak samo te plastycznie opisy wymarłego miasta i piramid kości. Zostaną mi w pamięci na długo. Stylizowany język – też fajny.

A, i nigdy nie grałem w Dark Souls, więc nie mam z nimi żadnych skojarzeń.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

SNDWLKR,

po prostu poczułem się niegodny komentowania (wyższa szkoła interpretacji niż ta, do której jestem przyzwyczajony)

Oj, już bez przesady. Nie jestem jakimś dyktatorem wykładni, uzurpatorem jedynej słusznej interpretacji!

Jak część przedmówców, nie wpadłbym na to, że historia jest metaforą sytuacji pisarza. Po drugiej lekturze i wyjaśnieniach wydaje się to trochę jaśniejsze.

Być może moje ambicje nie do końca spotkały się w tym opko z umiejętnościami, kto wie? Muszę chyba trochę częściej wyciągać rękę do czytelnika. Na szczęście (mam nadzieję) opko w warstwie dosłownej broni się samodzielnie i można się nim cieszyć, bez ciężaru dwuznaczności. Przynajmniej się starałem, by tak właśnie było.

Spotkanie z upersonifikowanym Natchnieniem trochę skojarzyło mi się z młodopolską poezją, nie wiem, czy słusznie, ale lubię te klimaty.

Szedłem na fali “Anhellego”, więc wena była bliżej romantyzmu niż Młodej Polski, ale nie wykluczam, że coś niecoś przemyciłem i z niej :)

Tak samo te plastycznie opisy wymarłego miasta i piramid kości. Zostaną mi w pamięci na długo.

To bardzo ważny komplement i szczerze za niego dziękuję. Staram się pisać tak, by gdzieś tam się w umyśle czytelnika zaczepić na dłużej niż 5 minut po lekturze. Bardzo mi miło.

A, i nigdy nie grałem w Dark Souls, więc nie mam z nimi żadnych skojarzeń.

No nareszcie ktoś! Przyznam, że Twoje skojarzenia przypadły mi do gustu o wiele bardziej :)

Wielkie dzięki za lekturę i komentarz!

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Też nie w to nie grałam, w ogóle nie znam tej nazwy. Tylko nie wiedziałam, że niecierpliwie wyglądasz komentarza stwierdzającego ten fakt.

Babska logika rządzi!

Też nie w to nie grałam, w ogóle nie znam tej nazwy. Tylko nie wiedziałam, że niecierpliwie wyglądasz komentarza stwierdzającego ten fakt.

Racja, umknęło mi, że nic nie wspominałaś. Przepraszam za pominięcie!

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Hej!

Najpierw trochę ponarzekam. Tekst był dosyć trudny w odbiorze, klimat ciężki, a sceny z unoszącą się nad ziemią krwią, piszczelami, kośćmi itp. wywołały u mnie jakieś dziwnie nieprzyjemne uczucia (co w sumie może być poczytane jako pozytyw, bo chyba taki był zamiar autora).

Jeżeli chodzi o metaforę natchnienia, pisarza jako hieny żerującej na krzywdzie innych itd., to było to dla mnie przy pierwszym czytaniu nieczytelne, choć kiedy teraz o tym myślę, to istotnie, można, przy odrobienie dobrej woli, tak to odczytywać.

(edit) Muszę jeszcze wyjaśnić z tą metaforą. Sama postać Hildy, której Frymëzim zarzuca nieczułość w stosunku do rodziny i wykorzystywanie ich śmierci do tworzenia literatury, to ciekawy koncept i czytelny. Ale nie połączyłem tego podczas czytania z symbolem hieny.

Bardziej interesujące wydały mi się inspiracje poematem “Anhelli” J. Słowackiego. Właściwie nawiązania do “Anhelli” były dwojakiego rodzaju: a) podobieństwo w atmosferze (wzniosłej, mrocznej i romantycznej) oraz, b) bezpośrednie, jak wykorzystanie imienia Ellenai (chociaż w poemacie Ellenai nie była dzieckiem), białe lilie na grobie, czy cytaty.

Tekst napisany dobrze, chociaż były fragmenty, na których się potknąłem. Np.:

Zmarszczywszy brew, odwróciła wzrok od budzącego lęk kształtu. Wtem zerwała się z miejsca, gorączkowo rozkopując śnieg. Dysząc ciężko, spojrzała na skostniałe, dotąd skryte w zaspie zwłoki, które obnażył jej niefortunny upadek. Opanowawszy strach, podeszła do trupa i kucnęła przy nim.

“Zerwała się z miejsca rozkopując śnieg” – nie widzę tego. Dla mnie zerwać się z miejsca to wstać. Chyba, że wstała, potem pochyliła się (kucnęła?) i zaczęła rozkopywać śnieg.

Potem patrzy na jakieś zwłoki, które obnażył jej upadek. Rozumiem, że jak upadła, to zsunął się śnieg i odkryte zostały zwłoki. Ale po co w takim razie odkopywała śnieg? Bo to wyglądało tak, jakby z jakiegoś powodu rozkopywała ten śnieg. Cały ten fragment jest ciężki do zrozumienia.

Inny fragment, to stylizowana wypowiedź Frymëzima, która mnie rozśmieszyła (niefortunna kombinacja patosu i użytych słów):

A ja? Ścierwem apatią cuchnącym, znużonym i rozgoryczonym, co ostatkiem woli sunie jeszcze przez nieboskłon, nie pamiętając już niemal po co i dlaczego – rzekł. – Mój czas przemija. Niezdolny jestem już żywić się tym, czym niegdyś zwykłem. Bracia i siostry moje łacno zmieniają gusta, lecz ja nie potrafię. A nie ma już wielu takich jak ty indywiduów, które byłyby mi strawą.

(edit) – po przemyśleniu jednak wywalam fragment komentarza.

“Takich jak ty indywiduów” – “indywiduum” kojarzy się z kimś podejrzanym, brzmi dziwnie w tym kontekście.

Powyższe to tylko szczegóły, które nie zmieniają mojego pozytywnego odbioru całości. Mocne strony opowiadania, moim zdaniem, to solidna fabuła (wyłączając niejasną końcówkę) i operowanie platycznymi obrazami. Koncepcja Hildy, dziewczyny nieczułej na śmierć bliskich i skupionej na pisaniu, której demon (bo tak odebrałem postać Frymëzima) przekazuje “pałeczkę”, i która ostatecznie zamienia się w niebieskoskórą oblakinię, mnie przekonała. Co też zachęca mnie do przeczytania “Tęsknicy”.

Podobał mi się szczegółowy opis wyglądu i ubioru Frymëzima. Jego towarzysze w postaci sępa i hieny, również na miejscu. Daję klika.

Krew splamiła czubki jej butów, lecz na to nie zważała

Krew to w ogóle na niewiele zważa.

Stał przy nim… płaszcz. Stary, nadżarty przez mole płaszcz unosił się kilka stóp nad ziemią i pochylał nad blatem.

Nie poddawała się, ani na chwilę nie przerywając szaleńczej gonitwy

Jak na ofiarę wychłodzenia i dwutygodniowego postu, to ma w sobie sporo życia.

złocistą tarczę kałkana

Kałkan to rodzaj tarczy, więc chyba po prostu złocisty kałkan.

Na widok wojownika Hilde zmiękły nogi.

( ͡° ͜ʖ ͡°)

– Brat mój. Łapczywy i głodny wiecznie, Crvenicę pustoszył. Niedługo czekać, a i małą Ellenai obdarzył względami. Tyluż braci nadgryzło jej kości, tyleż sióstr karmiło się jękiem z jej krtani, a ta żyła wciąż, mimo wszystko. Hrabia uczynił, co czynić zwykł dotąd w podobnych wypadkach. Gońców posłał, pokvara szukać kazał. Jak już domyślasz się pewnie, gońcy wrócili z niczym. Że pokvar na północ ruszył, świat plugawić długi i szeroki, tak ojcu zbolałemu rzekli. Hrabia raz po raz słał gońców, jak obłąkany coraz cięższe sakwy im do siodeł trocząc. Lecz pokvar nie wrócił. I posłańcy wkrótce przestali wracać. A Ellenai zmarła, nie doczekawszy dwunastej wiosny.

– Nie wierzę – szepnęła Hilde.

Łykała łzy, wpatrując się w nagrobną płytę.

– Świadectw ci trzeba? – zapytał demon z niesmakiem. – Spocznij przy rzeźbie, wyciągnij nogi. Hrabia zawsze tu wraca. Przynosi lilie, wciąż mokre i pachnące jeziorem. Dogląda ich z grząskiego dna, wzdychając ku minionym czasom.

Mam wrażenie, że ta historia jest bardziej rozbudowana i istotniejsza dla fabuły, niż ta, którą opowiadasz.

Pięknie to jest napisane, w ogóle nieodmiennie jestem pod wrażeniem twojego warsztatu i stylu, nit każdy tak pisać umie a wielu nigdy się nie nauczy. Tekst stoi opisami i każdy z nich jest klarowny i pełen smaku, nawet jeśli akurat opisujesz czaszki i kości. Bardzo umiejętnie przedstawiłeś wizyjne zdolności bohaterki – tak subtelnie, dawkując informacje, że z czasem dowiadujemy się, jak to działa. Brawo!

Ciekawe wybrałeś źródła inspiracji, chociaż przyznam szczerze, że poematu “Anheli” nie czytałem i kojarzę tyle o ile, bo ma powiązanie z pewnym pięknym obrazem Malczewskiego, zresztą imię bohaterki tego dzieła wykorzystujesz w tekście.

Tak więc wiem, że dzwonią, ale nie wiem, w którym kościele i pewnie wielu ukrytych przez ciebie nawiązań, motywów i znaczeń odczytać nie mogę.

Fabuły jest tu niewiele, powiedziałbym nawet, że w aptecznych ilościach została nam podana – i trochę szkoda. Śledzimy losy postaci, która podąża skądś dokądś w celu bliżej nieokreślonym, albo i bez celu, towarzyszymy jej, przy ucieczce, by w sumie całą historię poznać w monologu demonicznego rycerza.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

kronosie,

Tekst był dosyć trudny w odbiorze, klimat ciężki, a sceny z unoszącą się nad ziemią krwią, piszczelami, kośćmi itp. wywołały u mnie jakieś dziwnie nieprzyjemne uczucia (co w sumie może być poczytane jako pozytyw, bo chyba taki był zamiar autora).

Taki był zamiar, bo i konkurs wymaga przynajmniej fragmentarycznej grozy :) Tak więc cieszę się, że tekst wywołał u Ciebie nieprzyjemne wrażenia. Zgadzam się też z tym, że nie jest to opowiadanie najprostsze w odbiorze.

Jeżeli chodzi o metaforę natchnienia, pisarza jako hieny żerującej na krzywdzie innych itd., to było to dla mnie przy pierwszym czytaniu nieczytelne, choć kiedy teraz o tym myślę, to istotnie, można, przy odrobienie dobrej woli, tak to odczytywać.

Nauka na przyszłość – bardziej eksponować drugie tło opowiadania :) Mam z tym problemy, jakby ambicji nie do końca dorównywał jeszcze warsztat. Obiecuję poprawę!

Bardziej interesujące wydały mi się inspiracje poematem “Anhelli” J. Słowackiego. Właściwie nawiązania do “Anhelli” były dwojakiego rodzaju: a) podobieństwo w atmosferze (wzniosłej, mrocznej i romantycznej) oraz, b) bezpośrednie, jak wykorzystanie imienia Ellenai (chociaż w poemacie Ellenai nie była dzieckiem), białe lilie na grobie, czy cytaty.

O, cieszę się, że trafił się ktoś, kto zna poemat. Ciekaw byłem wrażeń z tego połączenia i cieszę się, że wydało Ci się interesujące.

“Zerwała się z miejsca rozkopując śnieg” – nie widzę tego. Dla mnie zerwać się z miejsca to wstać. Chyba, że wstała, potem pochyliła się (kucnęła?) i zaczęła rozkopywać śnieg.

Potem patrzy na jakieś zwłoki, które obnażył jej upadek. Rozumiem, że jak upadła, to zsunął się śnieg i odkryte zostały zwłoki. Ale po co w takim razie odkopywała śnieg? Bo to wyglądało tak, jakby z jakiegoś powodu rozkopywała ten śnieg. Cały ten fragment jest ciężki do zrozumienia.

Zamysł był taki, że upadła w śnieg, a potem – przestraszywszy się – gorączkowo zerwała z miejsca, a że było ślisko, to zanim udało jej się wstać, rozkopała nieco śniegu tu i tam. Rzeczywiście może trochę za bardzo zawoalowane :)

“Takich jak ty indywiduów” – “indywiduum” kojarzy się z kimś podejrzanym, brzmi dziwnie w tym kontekście.

Tutaj chyba do głosu dochodzi Twój osobisty gust, bo ja na przykład w ogóle takiego skojarzenia nie mam i nawet po Twojej uwadze tak tego nie odczytuję.

Powyższe to tylko szczegóły, które nie zmieniają mojego pozytywnego odbioru całości. Mocne strony opowiadania, moim zdaniem, to solidna fabuła (wyłączając niejasną końcówkę) i operowanie platycznymi obrazami. Koncepcja Hildy, dziewczyny nieczułej na śmierć bliskich i skupionej na pisaniu, której demon (bo tak odebrałem postać Frymëzima) przekazuje “pałeczkę”, i która ostatecznie zamienia się w niebieskoskórą oblakinię, mnie przekonała.

Dziękuję raz jeszcze, bardzo się cieszę z pozytywnego odbioru tekstu.

Co też zachęca mnie do przeczytania “Tęsknicy”.

Widziałem, że już się za nią zabrałeś :)

Podobał mi się szczegółowy opis wyglądu i ubioru Frymëzima.

Opłaca się chodzić do muzeów, bo o kałkanach i kindżałach wcześniej wiedzy nie miałem :)

Daję klika.

Wielkie dzięki! Tak za lekturę, jak i komentarz oraz polecajkę do biblio.

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Geki,

Krew to w ogóle na niewiele zważa.

To prawda, jakaś taka roztrzepana z niej dziewczyna.

Jak na ofiarę wychłodzenia i dwutygodniowego postu, to ma w sobie sporo życia.

Myślę, że w takiej sytuacji mogła coś niecoś jeszcze z siebie wykrzesać :)

Kałkan to rodzaj tarczy, więc chyba po prostu złocisty kałkan.

Ewidentnie poszedłem tym utartym już sformułowaniem “złocista tarcza słońca” :D W życiu bym nie spostrzegł, jak to durnie brzmi.

Pięknie to jest napisane, w ogóle nieodmiennie jestem pod wrażeniem twojego warsztatu i stylu, nit każdy tak pisać umie a wielu nigdy się nie nauczy.

Bardzo dziękuję, to dla mnie ważny komplement :)

Tekst stoi opisami i każdy z nich jest klarowny i pełen smaku, nawet jeśli akurat opisujesz czaszki i kości. Bardzo umiejętnie przedstawiłeś wizyjne zdolności bohaterki – tak subtelnie, dawkując informacje, że z czasem dowiadujemy się, jak to działa. Brawo!

Subtelność to moje drugie imię. Czasami lubię ją łączyć z nieklarownością, niezrozumiałym bełkotem i innymi takimi :P Cieszę się, że doceniasz wskazane przez siebie elementy.

Ciekawe wybrałeś źródła inspiracji, chociaż przyznam szczerze, że poematu “Anheli” nie czytałem i kojarzę tyle o ile, bo ma powiązanie z pewnym pięknym obrazem Malczewskiego, zresztą imię bohaterki tego dzieła wykorzystujesz w tekście.

I ja od obrazu Malczewskiego zacząłem :) W Krakowie mamy go na wystawie czasowej w Muzeum Narodowym, no wziąłem i się zachwyciłem. Piękna rzecz. Za poemat chwyciłem tuż po powrocie do domu.

Tak więc wiem, że dzwonią, ale nie wiem, w którym kościele i pewnie wielu ukrytych przez ciebie nawiązań, motywów i znaczeń odczytać nie mogę.

Starałem się, żeby związek z “Anhellim” był dość luźny, to znaczy czytelny dla tych, co go znają, ale obojętny dla lektury tych, którzy z nim nie mieli styczności. Czy się udało? Nie wiem :) Natomiast w komentarzach omawiam jeszcze jedną warstwę tekstu, czyli metaforę duszy pisarza. Jeśli chcesz, to zerknij (o ile już tego nie zrobiłeś albo sam nie wychwyciłeś akurat tej metafory).

Fabuły jest tu niewiele, powiedziałbym nawet, że w aptecznych ilościach została nam podana – i trochę szkoda. Śledzimy losy postaci, która podąża skądś dokądś w celu bliżej nieokreślonym, albo i bez celu, towarzyszymy jej, przy ucieczce, by w sumie całą historię poznać w monologu demonicznego rycerza.

Masz trochę racji, nie powiem, że nie. Ale i tak monolog ten uległ sporej przemianie na plus, pierwotnie był wręcz sprawozdawczy i – krótko mówiąc – nudny.

Cieszę się, że mimo mankamentów znalazłeś w “Oblakinii” jasne punkty.

Dzięki za lekturę, komentarz i kliczka!

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Początek wydał mi się nieco kanciasty i miałam do niego sporo uwag, potem albo pisanie było gładsze, albo wciągnęłam się w lekturę. Dość, że już mnie nie haczyło;)

Mam ambiwalentne uczucia do emocjonalnej warstwy opowieści, bo z jednej strony nieco brakowało mi głębszych przeżyć, a z drugiej to mi się podobało. Chodzi mi o to, że kiedy wymieniasz te wszystkie nieszczęścia, to nieco dziwi obojętność Hilde, ale może za dużo przeszła, żeby głęboko odczuwać.

Garstka czepiania:

To usypianie co kilka kroków, jakieś nie przekonujące.

Nie podnosiła się jednak, trwając w wykręconej pozie.

Wykręcona poza mi się nie podoba.

Wzięła kilka głębokich wdechów i przekręciła się na grzbiet.

I znowu skręty…

Trochę pomieszanie krwi i kości mnie razi, bo albo mamy świeże trupy i krew, albo miednice w pyle;)

Lożanka bezprenumeratowa

Ambush,

Początek wydał mi się nieco kanciasty i miałam do niego sporo uwag, potem albo pisanie było gładsze, albo wciągnęłam się w lekturę. Dość, że już mnie nie haczyło;)

Wybieram opcję numer 1 :)

Mam ambiwalentne uczucia do emocjonalnej warstwy opowieści, bo z jednej strony nieco brakowało mi głębszych przeżyć, a z drugiej to mi się podobało. Chodzi mi o to, że kiedy wymieniasz te wszystkie nieszczęścia, to nieco dziwi obojętność Hilde, ale może za dużo przeszła, żeby głęboko odczuwać.

Powiedziałbym, że Hilde odczuwa – stąd wizje – i to odczuwa głęboko, ale stara się od tego uciekać w jedyne, co zna, czyli w pisarstwo. Gdyby nie była wrażliwa, żadnych z tych wizji (a raczej wyobrażeń) by nie miała. Zważ zresztą, że przecież opowieść o Ellenai ją łamie i dopiero po jej zasłyszeniu Hilde staje się pełnowartościową oblakinią-pisarką :) Więc coś tam się w niej musi tlić, co czekało na uwolnienie spod lęku i eskapizmu.

To usypianie co kilka kroków, jakieś nie przekonujące.

Mnie przekonuje, ale przyjmuję odmienną opinię :)

Trochę pomieszanie krwi i kości mnie razi, bo albo mamy świeże trupy i krew, albo miednice w pyle;)

Tyle że nie mamy tu przedstawionego rzeczywistego elementu świata, a jedynie wizję/wyobrażenie śmierci – a tu i krew, i piszczele jak najbardziej skojarzeniowo w rachubę wchodzą. Przynajmniej w moim odczuciu.

Cieszę się, że mimo wszystko finalnie Ci się podobało.

Dzięki za lekturę i komentarz!

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Lektura wydała mi się zajmująca, przede wszystkim ze względu na klimat opowieści. Fabuła jest tu rzeczywiście śladowa, choć niepozbawiona znaczenia. Chyba najtrudniejsza w odbiorze wydała mi się scena w karczmie, nastrojowa jak najbardziej, ale jej istotny sens umyka. A potem historia Ellenai, osiowa dla całej konstrukcji tekstu, zarazem kłopotliwie zamglona. Zdrada pokvara (niby zdefiniowany w narracji, ale może i w słowniczku przydałby się?) jakoś nie wybrzmiała: nie wiemy nic o tym człowieku (?), więc trudno zorientować się, czemu ni stąd, ni zowąd czytamy, że “poszedł na północ, świat plugawić długi i szeroki”. Plugawienie świata nie jest czynnością, którą podejmuje się spontanicznie ze środy w noc na czwartek. Może ta wiadomość to jakaś sztuczka, kłamstwo demonów, zmanipulowani posłańcy? Wziąwszy tak niewyraźną opowieść Frymëzima, pobudzającą do wysiłku intelektualnego raczej niż silnych uczuć, trudno też pojąć, czemu aż tak wstrząsnęła Hildą. I na domiar muszę przyznać, że Ellenai – choć rozpoznałem miano z Anhellego – mimo woli kojarzyła mi się uparcie z Emilką Chopin: imię nawet podobne, dziewczynka słabego zdrowia, nękana demonami natchnienia (utalentowana może bardziej od brata), zmarła ~~tak samo w wieku jedenastu lat~~ (autokorekta: czternastu), epoka romantyzmu – wszystko pasuje!

W sprawie warstw tekstu, o których wspominasz w jednym z komentarzy… Drugą (metaforę psychiki pisarza) w pewnym stopniu uchwyciłem, ale dość późno (”wraziwszy końcówkę pióra w pierś”) i nie w każdym szczególe. Konkretnie: umknął mi w pierwszej chwili wątek przejścia od pisarstwa padlinożerczego (ang. muse abuse?) do czystego, a przecież niewątpliwie tam jest. Ciekawe, czy ktoś bieglejszy ode mnie mógłby go od razu zauważyć. Co do warstwy trzeciej – dialogu literackiego z Anhellim – sprawa trudniejsza. Nie da się przeoczyć imienia Ellenai, ale gdyby nie ono, nie potrafiłbym powiedzieć bez sprawdzenia w źródłach, czyś wziął wyimki z Anhellego, z Ksiąg narodu i pielgrzymstwa czy może zgoła od jakiegoś mało znanego romantyka krajowego. Oprócz tej powierzchownej płaszczyzny tekstualnej samego dialogu jak na lekarstwo, a może ja go nie umiem dostrzec? Nie widzę, abyś nawiązywał do problematyki poruszanej w Anhellim czy może podejmował z nim polemikę, trudne by to zresztą było, bo zdążył się zdezaktualizować.

Pod względem językowym zrobione całkiem solidnie, może tu i ówdzie wyłuskałbym na upartego parę przecinków, ale drastyczny błąd znalazłem tylko jeden:

Kopnęła coś nieopacznie.

Opaczny to działający odwrotnie niż zwykle w dziedzinie, w której jest to mało wydajne, niekorzystne lub niemoralne. Opaczny może być zamysł lub ołtarz, opacznie można korzystać ze schodów ruchomych. W Ankh-Morpork mamy Bramę Opaczną (wychodzącą na stronę przeciwną do kierunku ruchu obrotowego Dysku). Można by sobie nawet wyobrażać odległy związek etymologiczny z opakowaniem, skoro chyba u Kochanowskiego spotykamy frazę “związać komu opak ręce” (paczyć – pakować od wspólnego pnia “pak”?). Tymczasem opatrzny (a dziś prawie wyłącznie nieopatrzny) ma związek z opatrznością, dawniej wszelką ostrożną opieką, obecnie raczej tylko w znaczeniu boskiej.

Przypomniał mi się na koniec raczej mało znany autofanfic do Anhellego, napisany przez Słowackiego na prośbę jakiejś miłośniczki:

I wstał Anhelli z grobu – za nim wszystkie duchy,

Szaman, Eloe… cała ćma z grobów wstawała

I wszystkie brały dawno porzucone ciała.

A Sybir był zaćmiony jakby zawieruchy

Gęstemi… i powietrze się ciągle mięszało,

I grady szły, i gęsto błyskało i grzmiało.

Wstaliśmy i ku Polszcze szli… a na cmentarzu

Zatrzymał Szaman onych strasznych duchów zgraję

I spytał głośno: – Kogo z mogilnych nie staje?

A wszyscy byli. Straszny i zimny grabarzu,

Śmierci, gdzież jest twój oścień? gdzie zwycięstwo twoje?

Wszyscyśmy byli – i krwi naszej poszły zdroje.

Podsumowując, mimo trudności z odbiorem zupełnie mi się podobało. Chętnie polecam do Biblioteki i pozdrawiam!

Ja też miałem wrażenie, że to historia rodem z którejś z gier FromSoftware. Nie chodzi mi tu o nawiązania do tamtej mitologii (choć znam ją słabo, więc i tak bym się nie poznał), ale o klimat. Jest niepokojąco, dziwnie, trochę strasznie. Wszystko doprawione wiszącą w tle tajemnicą, która, w moim odczuciu, pogłębia się z każdym kolejnym akapitem. Oczywiście kluczowa jest tu językowa stylizacja, którą posłużyłeś się sprawnie.

Co do fabuły – szanuję utwory, które można rozmaicie interpretować. Zwłaszcza, jeśli różne sposoby na odczytywanie tekstu nie opierają się na garści skojarzeń, ale są przez autora starannie i logicznie zawarte w historii. Tak jest w tym wypadku, ale, niestety, obawiam się, że nie wszyscy, ze mną na czele, zdołają ,,od strzała" dobrać się do głębszych warstw Twojego opowiadania. Ale czy większa dosłowność wyszłaby temu tekstowi na dobre? Przyznam, że nie wiem.

W każdym razie mam za sobą intrygującą, wielowarstwową opowieść, którą z przekonaniem dobijam do biblioteki.

Pozdrawiam!

Ślimaku,

przede wszystkim dziękuję za wizytę! Miło Cię znowu u mnie widzieć, wszak witałeś mnie na portalu jako jeden z pierwszych :)

Lektura wydała mi się zajmująca, przede wszystkim ze względu na klimat opowieści.

Bardzo się cieszę.

Chyba najtrudniejsza w odbiorze wydała mi się scena w karczmie, nastrojowa jak najbardziej, ale jej istotny sens umyka.

Ona jest w zasadzie odpowiednikiem sceny z łąką kości – to i to jest wizją, wyobrażeniem, przebłyskiem natchnienia zduszonego pojawieniem się hieny. I na tym kończy się sens sceny w karczmie. Przyznam się, że po prostu bardzo chciałem wpleść płaszcz łkający nad kontuarem :)

Zdrada pokvara (niby zdefiniowany w narracji, ale może i w słowniczku przydałby się?) jakoś nie wybrzmiała: nie wiemy nic o tym człowieku (?), więc trudno zorientować się, czemu ni stąd, ni zowąd czytamy, że “poszedł na północ, świat plugawić długi i szeroki”.

To jest niestety pokłosie tego, że usilnie próbowałem powiązać “Oblakinię” z poprzednim tekstem, “Tęsknicą”. Pokvar jest tam głównym bohaterem, chciałem, by tu pojawił się chociaż jako echo przeszłości. Chyba nie do końca mi wyszło, ale cieszę się, że nie zniechęciło i nie popsuło Ci całkowicie lektury.

I na domiar muszę przyznać, że Ellenai – choć rozpoznałem miano z Anhellego – mimo woli kojarzyła mi się uparcie z Emilką Chopin: imię nawet podobne, dziewczynka słabego zdrowia, nękana demonami natchnienia (utalentowana może bardziej od brata), zmarła ~~tak samo w wieku jedenastu lat~~ (autokorekta: czternastu), epoka romantyzmu – wszystko pasuje!

Przyznam, że postać Emilki Chopin jest mi znana jedynie mgliście, może pora się bliżej zapoznać? Kto wie. Gdybym miał zdobyć się na szczerość, to moim najmocniejszym skojarzeniem jest jednak Urszulka Kochanowskiego, więc już w ogóle inne czasy, inne klimaty.

Drugą (metaforę psychiki pisarza) w pewnym stopniu uchwyciłem, ale dość późno (”wraziwszy końcówkę pióra w pierś”) i nie w każdym szczególe. Konkretnie: umknął mi w pierwszej chwili wątek przejścia od pisarstwa padlinożerczego (ang. muse abuse?) do czystego, a przecież niewątpliwie tam jest.

Ta końcówka pióra w piersi była moją ostatnią deską ratunku, gdyby pozostałe wskazówki okazały się czytelne tylko dla mnie :) Dobrze, że chociaż ten fragment zadziałał, jak należy.

Oprócz tej powierzchownej płaszczyzny tekstualnej samego dialogu jak na lekarstwo, a może ja go nie umiem dostrzec? Nie widzę, abyś nawiązywał do problematyki poruszanej w Anhellim czy może podejmował z nim polemikę, trudne by to zresztą było, bo zdążył się zdezaktualizować.

Zgodzę się, że inspiracja jest tutaj luźna, to znaczy nie siliłem się na polemikę z utworem Słowackiego. Zaczerpnąłem z niego klimat, część postaci – Frymëzim występuje tu w roli podobnej tak do Szamana, jak i rycerza z końca poematu, z kolei Hilde, gdyby należycie odczytać część cytatów z kolejnych fragmentów tekstu, można uznać za żeńskiego Anhellego. Choć ostatni cytat dotyczy stricte Ellenai, a zdaje się opisywać Hilde (gdyby w interpretacji przyjąć śmierć bohaterki w finale, ma to interesujący wydźwięk).

Opaczny to działający odwrotnie niż zwykle w dziedzinie, w której jest to mało wydajne, niekorzystne lub niemoralne. Opaczny może być zamysł lub ołtarz, opacznie można korzystać ze schodów ruchomych. W Ankh-Morpork mamy Bramę Opaczną (wychodzącą na stronę przeciwną do kierunku ruchu obrotowego Dysku). Można by sobie nawet wyobrażać odległy związek etymologiczny z opakowaniem, skoro chyba u Kochanowskiego spotykamy frazę “związać komu opak ręce” (paczyć – pakować od wspólnego pnia “pak”?). Tymczasem opatrzny (a dziś prawie wyłącznie nieopatrzny) ma związek z opatrznością, dawniej wszelką ostrożną opieką, obecnie raczej tylko w znaczeniu boskiej.

Dzięki! Poprawię. Zupełnie nie byłem świadom. Naukę przyswoję i zapamiętam.

Podsumowując, mimo trudności z odbiorem zupełnie mi się podobało. Chętnie polecam do Biblioteki i pozdrawiam!

Bardzo się cieszę i dziękuję za lekturę, komentarz i polecajkę!

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

adamie_c4,

Ja też miałem wrażenie, że to historia rodem z którejś z gier FromSoftware. Nie chodzi mi tu o nawiązania do tamtej mitologii (choć znam ją słabo, więc i tak bym się nie poznał), ale o klimat. Jest niepokojąco, dziwnie, trochę strasznie. Wszystko doprawione wiszącą w tle tajemnicą, która, w moim odczuciu, pogłębia się z każdym kolejnym akapitem. Oczywiście kluczowa jest tu językowa stylizacja, którą posłużyłeś się sprawnie.

Skojarzenie z Soulsami pozostaje mi zatem czytać jako komplement :) Za który, jak i za docenienie stylizacji, dziękuję.

Co do fabuły – szanuję utwory, które można rozmaicie interpretować. Zwłaszcza, jeśli różne sposoby na odczytywanie tekstu nie opierają się na garści skojarzeń, ale są przez autora starannie i logicznie zawarte w historii.

Również prezentuję takie podejście. I jako czytelnik, i jako autor. Będąc tym drugim, staram się popełniać teksty nie na “na raz”, gdzie przedstawiona historia jest tylko tym, co wprost odczytujemy z tekstu, ale próbuję tworzyć coś głębszego, pobudzającego do refleksji, a wręcz niekiedy do powtórnej lektury.

Ale czy większa dosłowność wyszłaby temu tekstowi na dobre? Przyznam, że nie wiem.

Szczerze powiedziawszy, i ja nie znam odpowiedzi na to pytanie. Być może powinienem był uwypuklić niektóre wskazówki, może inaczej rozłożyć akcenty, ale w tekstach tego typu granica między niezrozumiałością a łopatologią jest niesamowicie cienka. Na pewno dalej będę kombinował, by tworzyć wielowarstwowo, ale zarazem przejrzyście.

W każdym razie mam za sobą intrygującą, wielowarstwową opowieść, którą z przekonaniem dobijam do biblioteki.

Cieszę się, że nie zawiodłem oczekiwań i że nie straciłeś czasu na kiepską lekturę. Bardzo dziękuję za miłe słowa i klika!

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Całkiem fajne opowiadanie

To się całkiem cieszę :)

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Hej,

a mi się bardzo, ale to bardzo podobało. Podobał mi się pompatyczny i poetyczny styl, na który tak wiele czytelników tutaj narzekało. Taki styl nadaje romantycznych cech utworom, a takie lubię, choć sama nie potrafię ich pisać :)

Nie widzę też problemu z tym, że metafora nie jest do odgadnięcia po pierwszym przeczytaniu. Ja zawsze najpierw interpretuję tekst na miarę własnych potrzeb, a potem zaglądam w interpretacje i wyjaśnienia. Bardzo rzadko rozumiem przesłanie autora i uważam, że jest to naturalne. Każdy z nas ma własną plątaninę myśli i skojarzeń, więc fakt, że nie trafiamy z interpretacją w dziesiątkę, jest dla mnie jak najbardziej naturalny.

Mam nadzieję, że takich opowiadań będzie pojawiało się więcej i że kiedyś też tak będę fajnie pisać :)

Pozdrawiam :)

He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...

HollyHell91,

a mi się bardzo, ale to bardzo podobało. Podobał mi się pompatyczny i poetyczny styl, na który tak wiele czytelników tutaj narzekało. Taki styl nadaje romantycznych cech utworom, a takie lubię

To ja się bardzo, ale to bardzo cieszę :) Nie ukrywam, że w taki romantyzm tutaj celowałem.

Nie widzę też problemu z tym, że metafora nie jest do odgadnięcia po pierwszym przeczytaniu. Ja zawsze najpierw interpretuję tekst na miarę własnych potrzeb, a potem zaglądam w interpretacje i wyjaśnienia. Bardzo rzadko rozumiem przesłanie autora i uważam, że jest to naturalne. Każdy z nas ma własną plątaninę myśli i skojarzeń, więc fakt, że nie trafiamy z interpretacją w dziesiątkę, jest dla mnie jak najbardziej naturalny.

Mam podobne zdanie. Ogólnie jestem typem czytelnika, który gdy nie rozumie, to szuka przyczyny na pierwszym miejscu w sobie, a dopiero następczo w samym tekście. Może to kwestia pokory, może doświadczenia, ale to dość rzadkie stanowisko i wydaje mi się, że jesteśmy w zdecydowanej mniejszości. Choć sondażu oczywiście nie przeprowadzałem :)

Mam nadzieję, że takich opowiadań będzie pojawiało się więcej i że kiedyś też tak będę fajnie pisać :)

Nie jest to znowu jakieś arcydzieło. Być może Twój kolejny napisany tekst znacznie przerośnie moje widoczne tu dokonania :)

Dzięki za miłe słowa!

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Cześć, Fmsduval!

Wracam po becie :) Moje narzekania znasz, więc teraz kilka dobrych słów.

Opowiadanie klimatem stoi – nie dzieje się zbyt dużo, ale malujesz tu przeróżne obrazy, które działają na wyobraźnię. Wszystkiemu sprzyja język, momentami wzniosły, poetycki, co z jednej strony może niektórych czytelników odstraszać, a z drugiej jest bardzo spójne z tekstem.

Wielki szacun za wzięcie na tapet mitologii bałkańskiej, bo nigdy wcześniej nie miałem z nią styczności.

Jeśli chodzi o przesłanie, to wciąż nie jestem pewien czy dałbym radę sam do niego dojść, nie mniej jednak jeśli już zna się ogólny zamysł, to czytanie nabiera kolorytu i można tutaj znaleźć sporo ciekawych odwołań i dodatkowych znaczeń.

Nie ma co już klikać, zatem powodzenia w konkursie!

Pozdrówka!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Hej fmsduvalu!

Wreszcie dotarłam ;) I muszę przyznać, czyta się bardzo dobrze, jednak i mnie zajechało soulsami (a bardzo je lubię, więc to raczej na plus). Zdaje mi się, że nie wszystko zrozumiałam, możliwe nawet, że niewiele. Domyśliłam się, że chodzi o pisarstwo jakoś w połowie, potem słowniczek potwierdził domysły. Nie wszystkie sceny zrozumiałam i choć początkowo miałam kilka uwag, końcówka ładnie mi je wyjaśniła ;) Możliwe, że to przez czytanie wszystkiego na dwa razy, niestety, mocno oddzielone od siebie w czasie ;/

Za to bardzo podobał mi się klimat, wizja mroczna ale na swój sposób urokliwa i spokojna, a przez to tak przerażająca. Masz bogate słownictwo i dobrze go używasz.

Kilka uwag:

– Dlaczego? Dlaczego zmarła? – spytała Hilde, a serce zabiło jej mocniej.

– Jak jej zmarła przy porodzie matka,

Jak dla mnie niefortunne powtórzenie zabiło tą scenę.

Dodatkowo, czasem nazywasz emocje, zamiast je opisać. Możliwe, że to przez stylistykę, ale dla mnie to raczej słabe wyjaśnienie, ponieważ nie mogłam poczuć tego, co bohaterka. O tutaj na przykład:

Opowiedziana historia poruszyła ją do głębi.

Ją poruszyła, mnie nie, gdyż w tym momencie byłam bardzo “daleko” od bohaterki. Nie wiem, czy to ma sens, oczywiście nie musisz się ze mną zgadzać ;)

Dziękuję za lekturę!

Krokusie,

Opowiadanie klimatem stoi – nie dzieje się zbyt dużo, ale malujesz tu przeróżne obrazy, które działają na wyobraźnię. Wszystkiemu sprzyja język, momentami wzniosły, poetycki, co z jednej strony może niektórych czytelników odstraszać, a z drugiej jest bardzo spójne z tekstem.

Cieszę się, że tak uważasz. Na tym rzeczywiście skupiła się lwia część moich wysiłków.

Wielki szacun za wzięcie na tapet mitologii bałkańskiej, bo nigdy wcześniej nie miałem z nią styczności.

To zapraszam do przyszłych tekstów, bo zamierzam ją nadal eksplorować :) Szalenie mnie interesuje, muszę przyznać. Aż szkoda, że tak mało jest opracowań stricte na jej temat.

Jeśli chodzi o przesłanie, to wciąż nie jestem pewien czy dałbym radę sam do niego dojść, nie mniej jednak jeśli już zna się ogólny zamysł, to czytanie nabiera kolorytu i można tutaj znaleźć sporo ciekawych odwołań i dodatkowych znaczeń.

Wiem, muszę się bardziej skupiać na przejrzystości przekazu. Jestem zbyt subtelny, a przez to i momentami niezrozumiały. Widzę tu ewidentne pole do poprawy.

Nie ma co już klikać, zatem powodzenia w konkursie!

Wielkie dzięki za betę i komentarz!

Pozdrawiam i do miłego,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Gruszel,

Wreszcie dotarłam ;)

No, kurde, czekałem na rewanż już odkąd skomentowałem “Siewka”! Oczywiście miło Cię u mnie widzieć i mam nadzieję, że to nie ostatni raz :)

Domyśliłam się, że chodzi o pisarstwo jakoś w połowie, potem słowniczek potwierdził domysły.

To bardzo dobrze, bo subiektywnie obliczałem, że w głowie czytelnika zacznie coś świtać właśnie na tym etapie (jak pokazują komentarze, co do zasady przeszacowałem, ale cieszę się, że są wyjątki :p)

Nie wszystkie sceny zrozumiałam i choć początkowo miałam kilka uwag, końcówka ładnie mi je wyjaśniła ;)

Fantastycznie. Dobrze wiedzieć, że ten finał może spełniać należytą rolę. Kamień z serca!

Za to bardzo podobał mi się klimat, wizja mroczna ale na swój sposób urokliwa i spokojna, a przez to tak przerażająca.

Dziękuję, o taki klimat właśnie chodziło :)

Jak dla mnie niefortunne powtórzenie zabiło tą scenę.

Sto procent racji. Przerabiałem ten fragment nie pamiętam ile razy, a finalnie zostało z powtórzeniem. No cóż, czasem tak chyba po prostu musi być :D

Dodatkowo, czasem nazywasz emocje, zamiast je opisać. Możliwe, że to przez stylistykę, ale dla mnie to raczej słabe wyjaśnienie, ponieważ nie mogłam poczuć tego, co bohaterka.

Wiesz, ja akurat nie do końca postrzegam to jako wadę, o ile nie jest to narzędzie częste czy wręcz, broń Boże, jedyne. Wydaje mi się, że to się u mnie nie wydarzyło, ale zapamiętam uwagę jako cenną i będę ostrożny. Dzięki!

Dziękuję za lekturę!

To ja dziękuję – i za lekturę, i za obszerny komentarz :)

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

No, kurde, czekałem na rewanż już odkąd skomentowałem “Siewka”! Oczywiście miło Cię u mnie widzieć i mam nadzieję, że to nie ostatni raz :)

Wybacz, ostatnio ciężko mi znaleźć spokojną chwilę, żeby się wczytać.

No cóż, czasem tak chyba po prostu musi być :D

Niekoniecznie. Na pewna da się zmienić, ale to twoje opowiadanie i twój wybór.

Wiesz, ja akurat nie do końca postrzegam to jako wadę, o ile nie jest to narzędzie częste czy wręcz, broń Boże, jedyne.

Po prostu dla mnie jako czytelnika jest to dość suche. Np. czytam, że ktoś jest przerażony, ale ja sama nie jestem, więc się w niego nie wczuję. Ale znowu, jak uważasz, możliwe, że w pewnym sensie masz rację, ja też wciąż się uczę. Czasami stylistyka wymaga, by coś tak podać, ale trzeba z takimi zabiegami ostrożnie, bo zazwyczaj nic nie wprowadzają i oddalają od bohatera.

Niekoniecznie. Na pewna da się zmienić, ale to twoje opowiadanie i twój wybór.

Nie o to mi chodziło. Miałem na myśli, że czasem mimo wytężonych starań i tak finalnie coś nie zagra, jak w przykładzie tych felernych, cytowanych przez Ciebie zdań. Ja oczywiście spróbuję je po raz piętnasty przemodelować. Pytanie, czy w zamian nie zrobię błędu w innym miejscu :D

Po prostu dla mnie jako czytelnika jest to dość suche.

Może to być też kwestia tej konkretnej lektury, bo wskazywano wyżej, że rozpacz Hilde nie wydaje się do końca uzasadniona, że to “tylko” opowieść demona o jakiejś dziewczynce. Ale, tak jak wspomniałem, biorę uwagę do serca i będę się w przyszłości miał na baczności.

Jeszcze raz dzięki za odwiedziny!

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Nie o to mi chodziło. Miałem na myśli, że czasem mimo wytężonych starań i tak finalnie coś nie zagra, jak w przykładzie tych felernych, cytowanych przez Ciebie zdań. Ja oczywiście spróbuję je po raz piętnasty przemodelować. Pytanie, czy w zamian nie zrobię błędu w innym miejscu :D

Ach, czyli nie zrozumiałam, wybacz ;)

Cześć,

Widzę, że lubisz symbolizm – tak jak z tym japońskim bocianem. ;) Ja nie mam do tego cierpliwości, natomiast Twoje wyjaśnienie w jednym z powyższych komentarzy przeczytałam z wielkim zainteresowaniem. Jest sporo prawdy w tym, że pisarz żeruje na nieszczęściu, również cudzym. :( xD

Samo opowiadanie wciągnęło, natomiast – moim zdaniem – nie jest to “horror”. Byłam zaniepokojona, ale nie przerażona (tak, wiem, że to trudne). Jako że wyjaśnienia były dopiero na koniec, w komentarzu, wiele rzeczy było dla mnie niejasnych i to zakłócało odbiór. Były też pewne niejasności – np. na początku spotkania z Natchnieniem sądziłam, że to główna bohaterka zamordowała swoją rodzinę – mocami podobnymi do mocy Lighta z Death Note’a. ^^’

Zastanawiam się, czy motyw ze “wspomnieniami” poruszającymi płaszczem był tak naprawdę do czegoś potrzebny (mimo że z pewnością był ciekawy).

Język – momentami zbyt poetycki, ale nie raził zbytnio – pasował do opowiadania. Podobały mi się opisy, wyrażenia, metafory itp. Zwłaszcza ta kościana łąka pozwoliła mi ruszyć wyobraźnią. :)

Pozdrawiam i życzę powodzenia, ale to drugie umiarkowanie, bo też mam zamiar wziąć udział w Baźniach.

;D ;D

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Zarówno Hilde jak i przewijający się w końcówce pokvwar kojarzą mi się z postaciami z Tęsknicy, jednakowoż jakoś nie potrafiłam dostrzec większego związku łączącego oba opowiadania. Oblakinia opowiada całkiem inną historię i choć przeczytałam ją z zainteresowaniem, mogę powiedzieć, że była to lektura dość trudna i nie tak satysfakcjonująca jak Tęsknica.

Lecz ciężko było skupić myśli… → Lecz niełatwo było skupić myśli…

Nie podnosiła się jednak, trwając w wykręconej pozie. → A może: Nie podnosiła się jednak, trwając w niewygodnej pozie.

Wzięła kilka głębokich wdechów i przekręciła się na grzbiet. → O kobiecie powiedziałam raczej: Wzięła kilka głębokich wdechów i przekręciła się na plecy.

Po chwili marszu wiatr, który dął Hilde w plecy, kapryśnie zmienił kierunek. → Czy dobrze rozumiem, że maszerujący wiatr nagle zmienił kierunek?

Proponuję: Po chwili wiatr, który dął Hilde w plecy, kapryśnie zmienił kierunek.

…i rozciągnęty w okrutnym uśmiechu pysk. → Literówka.

Butelczyny, sagany, kielichy i kufle potoczyły się… → Obawiam się, że nie ma szklanych saganów.

…zakręcił się w koło i niby wyleniały kocur, zwinął w kłębek na podłodze. → Co zwinął w kłębek?

Proponuję: …zawirował i niby wyleniały kocur zwinął się w kłębek na podłodze.

Dzierżąc pogrzebacz, nóż albo tasak, miała szansę odeprzeć atak. → Czy to celowy rym?

Proponuję: Dzierżąc tasak, nóż albo pogrzebacz, miała szansę odeprzeć atak.

Hilde mogła by przysiąc, że zniżył lot. → Hilde mogłaby przysiąc, że zniżył lot.

Wielki, beżowo-czarny pies zbliżał się do fontanny z opuszczonym łbem. → Czy dobrze rozumiem, że fontanna miała opuszczony łeb?

Proponuję: Wielki beżowo-czarny piec z opuszczonym łbem zbliżał się do fontanny.

W rękach trzymał buzdygan i złocistą tarczę kałkana. → Masło maślane – kałkan to tarcza.

A nie ma już wielu takich jak ty indywiduów… → Indywiduum jest rodzaju nijakiego, więc: A nie ma już wiele takich jak ty indywiduów…

Wiatr targał lamparcią skórą i szarpał piórami na czubku hełmu. → Wiatr targał lamparcią skórą i szarpał pióra na czubku hełmu.

…ale i bez wody lza obejść się… → Tego czasownika używa się tylko w połączeniu nie lza.

https://pl.wiktionary.org/wiki/lza

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

DHBW,

Widzę, że lubisz symbolizm – tak jak z tym japońskim bocianem. ;) Ja nie mam do tego cierpliwości, natomiast Twoje wyjaśnienie w jednym z powyższych komentarzy przeczytałam z wielkim zainteresowaniem. Jest sporo prawdy w tym, że pisarz żeruje na nieszczęściu, również cudzym.

No lubię, lubię – co poradzić. Pocieszę Cię, że w następnym opowiadaniu symbolizmu nie będzie tak wiele :P A co do żerowania na nieszczęściu, to cieszę się, że się ze mną zgadzasz. Uważam to za interesujące podejście do tematu pisarstwa, które zwykle jest przecież wynoszone pod niebiosa.

Samo opowiadanie wciągnęło, natomiast – moim zdaniem – nie jest to “horror”. Byłam zaniepokojona, ale nie przerażona (tak, wiem, że to trudne). Jako że wyjaśnienia były dopiero na koniec, w komentarzu, wiele rzeczy było dla mnie niejasnych i to zakłócało odbiór. Były też pewne niejasności – np. na początku spotkania z Natchnieniem sądziłam, że to główna bohaterka zamordowała swoją rodzinę – mocami podobnymi do mocy Lighta z Death Note’a.

Wedle wymogów konkursowych nie musiał to być pełnogębny horror (przynajmniej ja tak to rozumiałem), więc i tak stricte w grozę nie celowałem. Także cieszy mnie Twój niepokój podczas lektury, bo to właśnie tę emocję chciałem osiągnąć. Mam też świadomość, że nieco za bardzo pogmatwałem przekaz opowiadania, muszę jeszcze popracować nad klarownością :(

Zastanawiam się, czy motyw ze “wspomnieniami” poruszającymi płaszczem był tak naprawdę do czegoś potrzebny (mimo że z pewnością był ciekawy).

Był potrzebny, bo mi się podobał i go chciałem tu mieć :D

Pozdrawiam i życzę powodzenia, ale to drugie umiarkowanie, bo też mam zamiar wziąć udział w Baźniach.

Dzięki i wzajemnie (też umiarkowanie) :)

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Reg,

miło Cię wreszcie u mnie widzieć, byłaś oczekiwana!

Zarówno Hilde jak i przewijający się w końcówce pokvar kojarzą mi się z postaciami z Tęsknicy, jednakowoż jakoś nie potrafiłam dostrzec większego związku łączącego oba opowiadania. Oblakinia opowiada całkiem inną historię i choć przeczytałam ją z zainteresowaniem, nie mogę powiedzieć, że była to lektura dość trudna i nie tak satysfakcjonująca jak Tęsknica.

Bo to jest taki luźny sequel, idący raczej bocznym torem niż główną osią fabularną. Liczę, że to zaprocentuje w trzecim opowiadaniu, ale się okaże :) Związek jest wyłącznie taki, że pokazuje losy Hilde po opuszczeniu Eisenburga.

Co zaś tyczy się samej Tęsknicy, to również uważam, że jest mimo wszystko lepsza od Oblakinii i chyba najbardziej udana z mojego portalowego dorobku (chociaż na podobnym poziomie lubię też Exomologesis 2k50).

Za łapankę dziękuję, w wolnej chwili pozmieniam. Dobrze, że mnie naprostowałaś z “nie lza” – faktycznie widywałem to sformułowanie tylko w konfiguracji z “nie”. Znasz może etymologię tej konstrukcji?

Z pozdrowieniami,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

…miło Cię wreszcie u mnie widzieć, byłaś oczekiwana!

Fmsduvalu, miło być oczekiwaną, a jednocześnie przykro mi, że musiałeś czekać. No cóż, w pierwszych dwóch tygodniach maja choroba wyłączyła mnie z życia, więc porobiły się spore zaległości.

Cieszę się na dalszy ciąg losów Hilde, ale mam podejrzenie, że to już nie będzie ta postać, którą poznałam w Tęsknicy.

Dobrze, że mnie naprostowałaś z “nie lza” – faktycznie widywałem to sformułowanie tylko w konfiguracji z “nie”. Znasz może etymologię tej konstrukcji?

Oto link, który może rozjaśni sprawę: https://spxvi.edu.pl/indeks/haslo/70162

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Podejrzewam, że “nie lza” pochodzi od rosyjskiego “niel’zja” – nie wolno. A może wyewoluowały ze wspólnego korzenia?

Babska logika rządzi!

Najpierw napiszę co sądzę o opowiadaniu a potem będę się czołobitnie samokrytykować.

Podobało mi się:

Obraz Crvenicy i kości na ulicach. Oniryczna atmosfera (jak ze snu). Całkiem kreatywnie rozegrane motywy bałkańskie.

Nie podobało mi się:

Poznajemy bohaterkę trochę jako postać na jedno kopyto. Jej mroczne sekrety są mgliste i niejasne.

Samokrytyka:

Piszę tu po raz pierwszy “recenzję”. Uznałem że najlepiej będzie w miarę krótko i treściwie dać jakiś plus i minus. Nie wiedziałem czy lepiej będzie pochylić się nad czyjąś twórczością, czy zaprezentować coś własnego i dać materiał do wymłócenia. Uznałem że lepiej jednak będzie dać znać że widzę innych a nie tylko prezentuję swój objawiony geniusz-janusz. Autora pozdrawiam i gratuluję.

Nie mam, w przeciwieństwie do None, definicji folk, folk horroru czy folk fantasy, więc wydaje mi się, że wszystko, co wykorzystuje motywy z folklorem związane, może być, nie musi być realnego świata ani kogoś z zewnątrz. Ergo jak dla mnie to pasuje, ale to problem jurorów ;)

Natomiast sam tekst: oniryczny, niejasny, poetycki, dziwaczny. Ładny językowo, choć chwilami lekko przegięty. Nie jestem pewna, czy go zrozumiałam, natomiast na pewno go bardzo sugestywnie napisałeś, bo mam te obrazy przed oczami. Fabuły tu w zasadzie nie ma, raczej sekwencja impresji.

“Anhellego” też nigdy nie rozumiałam, co zapewne się dokłada, a żeby było zabawniej, jak tylko zajrzałam i mignęła mi Ellenai, to sobie pomyśłałam “bogowie, imię jak z Anhellego”, no i bingo, celowo. Nie żeby mi to pomogło w zrozumieniu, bo patrz punkt pierwszy tego akapitu. (Czy kursywą są cytaty albo parafrazy? ewentualnie jako motta? czytałam to dawno i patrz punkt pierwszy).

Nie wiem też, na ile te tknięte martwotą Bałkany to jakieś nawiązanie do ostatniej tam wojny, Crvenica brzmi prawie jak Srebrenica, ale to jest termin geologiczny po serbsku/chorwacku (nie jestem taka mądra, wyguglałam) i wprawdzie po polsku używa się podobno włoskiego “terra rossa”, to można by to przetłumaczyć jako “czerwona” a więc i “krwawa” ziemia. No i oczywiście od razu sobie myślę, że to nie bez znaczenia, ale może przeginam.

No i nie wiem, dlaczego bohaterka ma niemieckie imię.

Ergo w sumie więcej nie wiem, niż wiem, po tej lekturze, ale czytało mi się raczej dobrze i zainteresowaniem.

http://altronapoleone.home.blog

Cześć, drakaino! Miło Cię u mnie widzieć :)

Nie mam, w przeciwieństwie do None, definicji folk, folk horroru czy folk fantasy, więc wydaje mi się, że wszystko, co wykorzystuje motywy z folklorem związane, może być, nie musi być realnego świata ani kogoś z zewnątrz. Ergo jak dla mnie to pasuje, ale to problem jurorów ;)

Ja też nie do końca tę definicję znam, jedynie jakieś poszlakowe wskazówki z internetu, które na pewno nie dają pełni obrazu jak taki klasyczny folk horror winien wyglądać. Zresztą w konkursie chyba nie o klasyczny, a o przełamany baśnią tekst chodziło. Przynajmniej tak to rozumiałem podczas tworzenia :P

Natomiast sam tekst: oniryczny, niejasny, poetycki, dziwaczny. Ładny językowo, choć chwilami lekko przegięty. Nie jestem pewna, czy go zrozumiałam, natomiast na pewno go bardzo sugestywnie napisałeś, bo mam te obrazy przed oczami. Fabuły tu w zasadzie nie ma, raczej sekwencja impresji.

No to wymieniłaś wszystko, co w zasadzie chciałem osiągnąć. To przegięcie językowe było zamierzone, chciałem żeby postać Natchnienia była aż nadto uduchowiona i pompatyczna. Cieszy mnie bardzo wspomniana przez Ciebie sugestywność obrazów, to duża pochwała. Fabuła rzeczywiście jest szczątkowa, a w części opiera się na reminiscencjach, więc tutaj masz jak najbardziej rację. Mam nadzieję, że Ci to nie przeszkadzało.

Czy kursywą są cytaty albo parafrazy

Tak, to cytaty żywcem wyjęte z “Anhellego”.

Nie wiem też, na ile te tknięte martwotą Bałkany to jakieś nawiązanie do ostatniej tam wojny, Crvenica brzmi prawie jak Srebrenica, ale to jest termin geologiczny po serbsku/chorwacku (nie jestem taka mądra, wyguglałam) i wprawdzie po polsku używa się podobno włoskiego “terra rossa”, to można by to przetłumaczyć jako “czerwona” a więc i “krwawa” ziemia. No i oczywiście od razu sobie myślę, że to nie bez znaczenia, ale może przeginam.

Poszłaś w bardzo ciekawym kierunku :) Rzeczywiście wojna na Bałkanach gdzieś tam kołatała mi się w głowie, chociaż bardziej skojarzeniowo niż jako element specjalnie lokowany w tekście. Mimo wszystko cieszę się, że przyszła Ci do głowy.

No i nie wiem, dlaczego bohaterka ma niemieckie imię.

To akurat pokłosie poprzedniego tekstu, “Tęsknicy”, do której oczywiście zapraszam (uważam, że jest nieco lepsza). Hilde jest tam drugoplanową bohaterką.

Ergo w sumie więcej nie wiem, niż wiem, po tej lekturze, ale czytało mi się raczej dobrze i zainteresowaniem.

Możesz poczytać moje komentarze, zwłaszcza przy wymianie z None’em, tam sporo swoich założeń tłumaczyłem. Oczywiście nie zmienia to faktu, że trochę przegiąłem z enigmatycznością tekstu. Mimo to cieszę się, że czytało się dobrze i że Cię nie zanudziłem :)

Dzięki za lekturę i komentarz!

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Tekst z gatunku cięższych, bardziej poetyckich oraz z pomysłem. Folk niewątpliwie jest, ale co do horroru… Niestety, przeważa dark fantasy. Niestety, bo nawiązania są smakowite, opisy plastyczne, a postać Hilde dobrze zarysowana. Nie ukrywam, że po poprzedniej historii z jej udziałem, ta pozostawia lekki niedosyt.

Językowo jest dobrze, poza dialogami, którym można by nadać nieco lekkości. Rozważ też, czy wszystkie przymiotniki i przysłówki są potrzebne, dosadniejsze słownictwo sprawdza się również w onirycznych tekstach i nadaje im plastyczności.

Dziękuję za udział w konkursie i pozdrawiam.

oidrin,

dzięki za lekturę i komentarz. Tekst rzeczywiście jest nieco cięższego kalibru. Co do horroru – sądziłem, że nie musi być go znowu tak wiele, więc tylko tu i tam nieco nim poprószyłem. Stąd i dark fantasy, które z literatury grozy przecież czerpie.

Nie ukrywam, że po poprzedniej historii z jej udziałem, ta pozostawia lekki niedosyt.

Czytałaś “Tęsknicę” i nie podzieliłaś się opinią? Toż to skandal!

poza dialogami, którym można by nadać nieco lekkości.

Zazwyczaj uciekam od pompy, bo mnie drażni, razi i irytuje, ale tutaj wybitnie mi pasowała. Taka wizja, ale nie zamierzam jej powielać. Możesz być spokojna :)

Rozważ też, czy wszystkie przymiotniki i przysłówki są potrzebne, dosadniejsze słownictwo sprawdza się również w onirycznych tekstach i nadaje im plastyczności.

Nad tym się na pewno pochylę :)

Jeszcze raz wielkie dzięki.

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Nie zrozumiałam, ale czytało się całkiem dobrze :)

Przynoszę radość :)

Jak większość – thanks to moje wybitne zdolności przekazywania treści :)

Cieszę się, że mimo to czytało się dobrze.

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Ja mam wybitne zdolności w czytaniu bez zrozumienia, więc ten… ;)

Przynoszę radość :)

Zatem dobrany z nas duet :)

Do zobaczenia pod następnym bełkotliwym tekstem!

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Myślę, że tutaj będzie już krócej. Bo pewien obraz masz po komentarzu pod Exomologesisem. Tak jak tam i tutaj przeczytałem komentarze. I jedno, co mogę powiedzieć, to tak się nie da, Fmsduvalu.

Nie możesz pisać rasowego dark fantasy i mówić, że jest to metafora na 25 tysięcy znaków. :) Nikt na to nie wpadnie. Czytałem różne metafory, ale Twoje i znaczenie, które próbowałeś ukryć:

Tymczasem “Oblakinia” ma trzy płaszczyzny – dosłowną, symboliczną i, nazwijmy to brzydko, odniesieniową.

Jest nie do rozpoznania, na żadnym portalu. A przykłady, które podałeś w komentarzu, na przykład dla pisarstwa:

– A później, gdy ojciec twój skonał u wrót kolegiaty, dosiężon sztyletem zbójcy? Pamiętasz, dziecino? Warga ci drżała, bielała ściśnięta dłoń. Lecz nie z rozpaczy. Ustami wzruszał szept kolejnych wersów, a palce jaśniały, oplatając pióro.

– A siostry? Pamiętasz jeszcze ich twarze? Pamiętasz, jak ginęły jedna za drugą, po wielokroć, na każdy znany ci sposób? Jak parzyło pióro, jak galop myśli mknął przez niebiosa, jak wizje goniły jedna za drugą, pożerając się wzajem?

– Weź moją dłoń. Uwiecznij świat, zanim zniknie. Uwiecznij takim, jakim go widzisz: ohydnym i złym.

Hilde sięgnęła dłonią do przewieszonego przez ramię tobołka. Palce musnęły zwinięty pergamin.

Są bardzo ulotne. Gdybyś racjonalnie się zastanowił, to pewnie sam doszedłbyś do wniosku, że trzy krótkie wtrącenia na 25 tysięcy znaków, to zdecydowanie za mało. I powtórzę się tutaj – przy tak rasowym dark fantasy.

Widzisz, ja metaforę rozumiem inaczej. To znaczy czytelnik musi wiedzieć od początku, a przynajmniej podejrzewać, że to metafora. Inna sprawa, czy ją zrozumie.

Drugą sprawą jest długość. Gdy piszę, staram się pamiętać, że każdy z nas umie myśleć, i nie chcę obarczać czytelnika potokiem własnych myśli, blokami tekstu. A tych powyżej jest całkiem sporo. Sam mam na portalu metaforyczne utwory i nawet jeden też, po części, jest o pisaniu. Tyle, że pierwszy ma niecałe 4 tysiące znaków, a drugi trochę ponad 5 tysięcy. Ale metafora na 25 tysięcy znaków? Nie licz na to, że przykujesz uwagę na wnikliwą analizę, na tak długo. Dlatego mamy poezję, prawda? Aby w kilka minut obdarzyć czytelnika czymś szczególnym, trudnym i wymagającym dużego zaangażowania.

Nie tędy droga, Fmsduvalu. W mojej subiektywnej opinii. Tak przekazane znaczenia będzie bardzo trudno rzucić na żyzny grunt, a Twoja frustracja będzie tylko rosnąć.

Jeśli coś wymagałoby szerszego wyjaśnienia, daj znać.

Pozdrawiam serdecznie.

No to jestem, Darconie, i tutaj.

I jedno, co mogę powiedzieć, to tak się nie da, Fmsduvalu.

Nie możesz pisać rasowego dark fantasy i mówić, że jest to metafora na 25 tysięcy znaków. :) Nikt na to nie wpadnie.

Teraz jestem tego świadom, w dacie publikacji tego opowiadania (jak i Exomologesis) – nie do końca :) Nadal za trudne zadanie uważam pisanie tekstów w pełni bądź prawie w pełni zrozumiałych dla czytelnika, ale skupiam się na tym w znacznie większym stopniu niż kiedyś. Zbyt swobodnie podchodziłem do tej kwestii. Chyba powoli, powolutku zaczynam sobie z tym radzić.

Są bardzo ulotne. Gdybyś racjonalnie się zastanowił, to pewnie sam doszedłbyś do wniosku, że trzy krótkie wtrącenia na 25 tysięcy znaków, to zdecydowanie za mało. I powtórzę się tutaj – przy tak rasowym dark fantasy.

Racjonalne podejście jest o tyle trudne, że wymaga obiektywności. Gdy sam doskonale wiesz, co napisałeś i o czym, to sporo wysiłku wymaga trafne odpowiedzenie sobie na pytanie, czy ktoś poza samym autorem pojmie esencję opowieści :) Natomiast w pełni się zgadzam co do całej reszty Twojej wypowiedzi. Trafnie też sugerował mi None, że pewne kwestie – jeśli są kluczowe dla historii – trzeba po prostu powtórzyć mniej lub bardziej wprost.

Widzisz, ja metaforę rozumiem inaczej. To znaczy czytelnik musi wiedzieć od początku, a przynajmniej podejrzewać, że to metafora. Inna sprawa, czy ją zrozumie.

Jest to ciekawy punkt widzenia. Dotąd podchodziłem do sprawy bardziej od strony zaskoczenia u kresu opowieści. Że byłem w błędzie, świadczą przeczytane przez Ciebie opowiadania :)

Zgadzam się również z Twoją wypowiedzią odnośnie długości opowiadań “metaforycznych”. Fajnie, że tak to wyłuszczyłeś. Mimo że już lepiej sobie radzę, to Twój pogląd na sprawę na pewno będzie mi towarzyszył przy następnych tekstach.

Dzięki po raz drugi :)

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło:

Oblakinia

Dyżurni:

Oceny

Oblakinia

Komentarze

Nowa Fantastyka

Zaloguj się

Załóż konto:

Zaloguj się:

Zresetuj hasło:

Oblakinia

Nowa Fantastyka