Opowieści z Pięciu Kontynentów (1)

Droga była długa i mę­czą­ca, zimne powiewy wiatru smagały go po oczach skrytych pod szerokim rondem kaptura. Karcz­ma „Na Pod­la­siu” znaj­do­wa­ła się w po­ło­wie drogi mię­dzy mia­stem Dr’hozg a wsią Ko­wa­lów­ki, w samym środ­ku kon­ty­nen­tu Arkh’na’Erath, jed­ne­go z pię­ciu two­rzą­cych Wiel­ką Eku­me­nę Pię­ciu Kon­ty­nen­tów. Krzy­żo­wa­ły się tu wszyst­kie moż­li­we szla­ki, które prze­mie­rza­li wę­drow­cy z ca­łe­go zna­ne­go świa­ta, czyli z wszyst­kich pię­ciu kon­ty­nen­tów. Wła­da­li nimi nie­gdyś po­tęż­ni bo­go­wie zwani Pra­daw­ny­mi, ale ich czas dawno się skoń­czył i dziś zaiste je­dy­nie po­je­dyn­cze re­mi­ni­scen­cje ich pra­daw­nej mocy po­zo­sta­ły nie­my­mi świad­ka­mi tamtych dawno mi­nio­nych cza­sów, o któ­rych miesz­kań­cy Pię­ciu Kon­ty­nen­tów mó­wi­li z na­boż­ną weną, jeśli w ogóle od­wa­ża­li się wra­cać pa­mię­cią do cza­sów dawno za­po­mnia­nych, ży­ją­cych je­dy­nie we wspo­mnie­niach prze­ka­zy­wa­nych z po­ko­le­nia na po­ko­le­nie, z dziada pradziada w naj­star­szych ro­dach Eku­me­ny. Zwykli ludzie żyli nieświadomi przeszłości, wiodąc szczęśliwy żywot osób niepomnych zła i grozy czających się w świecie opuszczonym przez bogów, orząc pola, kując konie, płodząc dzieci i umierając w spokoju. Pra­daw­ni ode­szli w nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach i o tym wła­śnie dumał ja­dą­cy po­wol­nym stę­pem Mar­cjusz Re­gu­lus, zbli­ża­jąc się do karcz­my. A zwykłych ludzi musiał bronić, takie było jego zadanie i powołanie.

Pa­no­wał w niej nie­zwy­kły har­mi­der, nawet jak na karcz­mę. Mar­cjusz za­trzy­mał swo­je­go konia i po­wol­nym ru­chem swej oku­tej w że­la­zną rę­ka­wi­cę dłoni wy­cią­gnął mapę z juków. Tak, to mu­sia­ła być ta karcz­ma. In­stynkt asa­sy­na i znaki na dro­dze nie mogły go mylić. Na wszel­ki wy­pa­dek spoj­rzał na słoń­ce, które rzu­ca­ło ostat­nie krwa­we pro­mie­nie spoza linii wy­so­kich drzew, dębów i je­sio­nów, ob­ra­mo­wu­ją­cych drogę wio­dą­cą do karcz­my, malując jej ściany na czerwono. Tak wła­śnie stało w ma­nu­skryp­cie Herz­go­ne­ga z Aade­ma­aar, mni­cha, który przez sto lat z okła­dem zgłę­biał se­kret­ne ta­jem­ni­ce ukry­te w wi­ry­da­rzu pra­daw­ne­go mo­na­sty­ru, kry­ją­ce­go naj­waż­niej­sze do­ku­men­ty do­ty­czą­ce cza­sów Pra­daw­nych, nie­do­stęp­ne dla zwy­kłych śmier­tel­ni­ków. Ale Mar­cjusz nie był zwy­kłym śmier­tel­ni­kiem, nikt z Brac­twa nim nie był, wy­czy­tał więc ze sta­ro­daw­nych pro­roctw, że karcz­ma, któ­rej szu­kał, w któ­rej znaj­dzie pierw­szy znak, znaj­du­je się tam, gdzie czer­wień ży­cio­daj­ne­go pro­mie­nia oświe­tli ka­mien­ny mur o za­cho­dzie słoń­ca, po tym jak wę­dro­wiec prze­bę­dzie drogę równą szes­na­stu wscho­dom i za­cho­dom słoń­ca. Tyle właśnie dni minęło, odkąd wyruszył w drogę z siedziby Bractwa, żeby szukać śladów wyroczni i ocalić świat.

Pra­daw­ni nie zo­sta­wi­li po sobie wielu do­ku­men­tów. Brac­two mo­zol­nie od­twa­rza­ło dawną wie­dzę z za­pi­sków czy­nio­nych przez nie­stru­dzo­nych skry­bów w la­tach zaraz po Odej­ściu. Zaj­mo­wa­li się tym głów­nie ucze­ni, ale każdy adept mu­siał po­znać naj­waż­niej­sze pisma, więc Mar­cjusz miał po­ję­cie, czego szuka. Dziś, w ob­li­czu za­gro­że­nia, które sta­no­wi­ło mrocz­ne im­pe­rium nad­cią­ga­ją­ce z nie­zna­ne­go szó­ste­go kon­ty­nen­tu, który wy­nu­rzył się z oce­anu pięt­na­ście lat temu, Mar­cjusz i po­dob­ni jemu prze­mie­rza­li pięć kon­ty­nen­tów w po­szu­ki­wa­niu od­po­wie­dzi, jak obu­dzić bogów, by ru­szy­li na pomoc świa­tu. Wią­za­ło się to oczy­wi­ście z dużym ry­zy­kiem, ale Brac­two Go­rą­cych Po­pio­łów uzna­ło, że warto za­ry­zy­ko­wać za­gła­dę czę­ści świa­ta, aby uchro­nić resz­tę przed za­ku­sa­mi no­we­go im­pe­rium nad­cho­dzą­ce­go z pół­no­cy w po­ry­wach wi­chru i śnież­nej za­mie­ci, mro­żą­cej wszyst­ko, co na­po­tka­ła po dro­dze. Lu­dzie ucie­ka­li z pół­noc­nych wio­sek, opo­wia­da­jąc mro­żą­ce krew w ży­łach hi­sto­rie o tym jak pew­ne­go dnia całe wio­ski zni­ka­ły w bia­łym kurzu, a po­zo­sta­łych przy życiu ogar­nia­ło białe sza­leń­stwo i rzu­ca­li się na oślep w jary i prze­pa­ście, gdzie cze­kał ich los gor­szy od śmier­ci, bo prze­mie­nia­li się w lo­do­we de­mo­ny. Mę­dr­cy Brac­twa nie do końca wie­rzy­li w te opo­wie­ści, a zbroj­na ręka nie lę­ka­ła się de­mo­nów, uzbro­jo­na nie tylko w mie­cze, szty­le­ty, kon­ce­rze, łuki, kusze i cały ar­se­nał do­stęp­ny cy­wi­li­zo­wa­ne­mu świa­tu, ale także w wiarę w to, że Pra­daw­ni, choć ode­szli, czu­wa­ją nad świa­tem i nie po­zwo­lą roz­peł­znąć się lo­do­we­mu mro­ko­wi.

Mar­cjusz ze­sko­czył więc z brzę­kiem broni ze swo­je­go konia, ski­nął ręką na pa­choł­ka sto­ją­ce­go przy słu­pie dłu­bią­c w nosie i wska­zał mu konia, kierując się ku obi­tym ćwie­ka­mi drzwiom wio­dą­cym do głów­nej izby ja­dal­nej. Zanim jego oczy na­wy­kły do ciem­no­ści, dzię­ki elik­si­rom Brac­twa ro­bi­ąc to szyb­ciej niż u zwy­kłe­go czło­wie­ka, skrzy­wił się na głos, który do­biegł go z oko­lic, gdzie znaj­do­wał się kon­tu­ar.

– Re­gu­lus, a niech cię wszy­scy dia­bli!

Ten głos mógł na­le­żeć do tylko jed­nej osoby i los mu­siał być bar­dzo zło­śli­wy, że aku­rat ta osoba na­pa­to­czy­ła się w karcz­mie, któ­rej szu­kał łowca.

Udał, że nie sły­szy od­zyw­ki, tylko pod­szedł do naj­ciem­niej­sze­go kąta i po men­cjań­sku, dla nie­po­zna­ki, za­żą­dał piwa.

Cięż­ka ręka od­su­nę­ła chu­der­la­we­go chło­pa­ka, który ode­brał za­mó­wie­nie.

– Re­gu­lus, do wszyst­kich dia­błów, przede mną się nie ukry­jesz, choć­byś mówił do­wol­nym ję­zy­kiem, któ­re­go nie znasz ani ty, ani ja.

– Savo – od­po­wie­dział zmę­czo­nym gło­sem. – Nie wiem, skąd się tu wzię­łaś, ale odejdź, bo nie ma mię­dzy nami żad­nych te­ma­tów, o któ­rych mo­gli­by­śmy roz­ma­wiać.

– Wręcz prze­ciw­nie – od­par­ła po­tęż­ne­go wzro­stu ko­bie­ta, sa­do­wiąc się po dru­giej stro­nie stołu i zmia­ta­jąc z niego po­zo­sta­ło­ści po po­sił­ku kogoś, kto tu wcze­śniej się po­ży­wiał. Mar­cjusz za­uwa­żył, że mu­siał to być ama­tor kaszy ja­gla­nej, a że sam nie zno­sił tego dania, więc za­żą­dał ba­ra­nie­go udźca. – Myślę, że mamy sporo do ob­ga­da­nia, odkąd znik­ną­łeś – kon­ty­nu­owa­ła jak gdyby nigdy nic ko­bie­ta. – Od­je­chać tak nagle, bez po­że­gna­nia? – Po­gro­zi­ła mu za­lot­nie pal­cem, co w przy­pad­ku pa­lu­chów roz­mia­rów zwy­kłych u ol­brzy­mek wy­pa­dło dość za­baw­nie, Mar­cjusz nawet się uśmiech­nął.

– Savo – po­wtó­rzył zmę­czo­nym gło­sem. – Wiesz do­brze, że lza mi było wra­cać do Brac­twa. To, co się wy­da­rzy­ło na pół­no­cy, mrok, który wy­pełzł z bez­kre­snych lodów Da’hernu, wy­ma­gał mojej obec­no­ści w sto­li­cy. Brac­two – za­śmiał się chra­pli­wie – nagle prze­sta­ło być tylko za­ba­wą bo­ga­tych chłop­ta­siów w dawne ry­tu­ały, stało się nagle spra­wą bar­dzo po­waż­ną, więc tacy par­we­niu­sze jak ja, ob­da­rze­ni praw­dzi­wy­mi ta­len­ta­mi, nagle oka­za­li się po­trzeb­ni tam, a nie tylko na go­ściń­cach.

Ol­brzym­ka mie­rzy­ła go wzro­kiem, za­sta­na­wia­jąc się, czy woli go zabić, czy też za­cią­gnąć do łoż­ni­cy, jak nie­gdyś.

– Nie licz na to – rzekł Mar­cjusz. – Jeśli atoli chcia­ła­byś mi pomóc, może to spo­tka­nie jest tym zna­kiem, który mia­łem otrzy­mać w tej karcz­mie.

To był traf­ny strzał, bo ob­li­cze Savy za­sę­pi­ło się, prze­cze­sa­ła gwał­tow­nym ru­chem olśnie­wa­ją­ce czar­ne włosy się­ga­ją­ce do pasa, znak roz­po­znaw­czy jej rodu, i wy­gło­si­ła:

– Może masz rację, Re­gu­lu­sie, może i ja zna­la­złam się tu nie bez po­wo­du, bo praw­dę mó­wiąc, nie wiem, jaka siła mnie tu skie­ro­wa­ła, nie bywam prze­cież w tej oko­li­cy, sie­dzi­ba mojej ro­dzi­ny jest da­le­ko na wscho­dzie.

Mar­cjusz za­mie­rzał coś od­po­wie­dzieć, gdy ona jed­nak uci­szy­ła go wład­czym ge­stem.

– Ru­szy­łam na wę­drów­kę, al­bo­wiem mia­łam sen – po­wie­dzia­ła do­no­śnie, aż kłó­cą­cy się pod drugą ścia­ną o to, kto ma za­pła­cić za wino, el­fo­wie uci­chli, a karcz­mar­ka upu­ści­ła z brzę­kiem gar­nek na po­le­pę. Wszystkie wzroki wlepiły się teraz w ławę Marcjusza, oczekując dalszych wydarzeń. – Sen o zło­tym pro­mie­niu, który prze­nik­nął da­le­ko na pół­noc, gdzie przy­cza­ił się Mistrz Lo­do­wych Pust­ko­wi, i znisz­czył zło w jego za­rod­ku.

Mar­cjusz po­czuł, że serce bije w jego pier­si moc­niej niż zwy­kle. Tak, to mu­siał być ocze­ki­wa­ny znak. Na do­da­tek zanim zdą­żył otwo­rzyć swoje usta, by od­po­wie­dzieć Savie, z prze­ciw­le­głej stro­ny izbi­cy do­biegł go głos, którym musiał mówić elf, bo był me­lo­dyj­ny i z wy­raź­nie za­chod­nim ak­cen­tem Wspól­nej Mowy.

– Sta­wiam du­ka­ty prze­ciw­ko orze­chom, że to mowa o Zło­ci­stej Strza­le Pło­mie­nia, naj­waż­niej­szym ar­te­fak­cie na­szej el­fic­kiej mi­to­lo­gii!

Mar­cjusz przy­po­mniał sobie, że w naj­bar­dziej ta­jem­ni­czej księ­dze po­zo­sta­wio­nej przez pro­ro­ka Yyd-re­bhe­ha w za­le­d­wie pierw­szym wieku po odej­ściu Pra­daw­nych była zaiste mowa o takim ar­te­fak­cie. Nikt jed­nak nie wie­dział, do czego miał on słu­żyć, a po praw­dzie wśród adep­tów Brac­twa krą­ży­ły nawet żarty, że Strza­ła była tylko spryt­nym wy­na­laz­kiem jed­ne­go z el­fich kró­lów z daw­nych cza­sów, który chciał ocza­ro­wy­wać gości roz­pa­la­niem ognia w ko­min­ku strze­la­jąc z łuku.

– Gdzie zna­leźć tę strza­łę? – za­sę­pi­ła się tym­cza­sem Sava.

Mar­cjusz spo­glą­dał na jej ob­li­cze, wy­glą­da­ją­ce ni­czym obraz sub­tel­nie wy­ry­ty w szla­chet­nym ala­ba­strze. Księż­nicz­ka swego ludu, jego dawna ko­chan­ka, naj­pięk­niej­sza z ol­brzy­mek cho­dzą­cych dziś po świe­cie. Sava za­uwa­ży­ła, że się jej przy­glą­da, bo za­trze­po­ta­ła dłu­gi­mi rzę­sa­mi. Oczy­wi­ście, to nie było ka­mien­ne ob­li­cze, ale dla ludzi i in­nych ras ol­brzy­mi za­wsze przy­po­mi­na­li ka­mien­nych bogów, od któ­rych wie­dli ród. Ka­mien­ni bo­go­wie byli po­mniej­szy­mi bó­stwa­mi, słu­ga­mi Pra­daw­nych, ale za­snę­li razem z nimi i teraz tylko ich da­le­kie dzie­ci za­lud­nia­ły zie­mię, tak samo jak el­fo­wie, po­tom­ko­wie bóstw przy­ro­dy. I inne ludy, które miały wła­sne bó­stwa. Tylko lu­dzie byli bez­po­śred­nio zwią­za­ni z naj­wyż­szy­mi Pra­daw­ny­mi i nie mieli wła­snych po­mniej­szych bóstw. Czasy, kiedy te po­tęż­ne isto­ty wła­da­ły zie­mią, były nie­bez­piecz­ne dla ta­kich śmier­tel­ni­ków, jak lu­dzie, ale przy­naj­mniej miał kto od­ga­niać za­gro­że­nie z ze­wnątrz. My­ślał Mar­cjusz.

– Tam gdzie smoki zi­mu­ją! – roz­legł się w od­po­wie­dzi re­chot z ciem­ne­go kąta.

Jeden z elfów na­tych­miast chwy­cił za broń, celując w mrok, ale po­wstrzy­mał go towarzysz, też elf.

– Kra­sno­lud, choć ka­rzeł plu­ga­wy, praw­dę prawi!

W kącie coś się przez chwilę kotłowało i chwi­lę potem na po­le­pie sta­nął za­sa­pa­ny bro­da­ty kra­sno­lud z to­po­rem za­rzu­co­nym nie­dba­le na ramię. Wsparł się na nim i potoczył przekrwionymi oczami po zebranych.

– Jeśli mi jesz­cze któ­ryś przy­ga­da, to łeb roz­łu­pię to­po­rem! – rzu­cił po­nu­ro. – Tak mówi nasza kra­sno­ludz­ka tra­dy­cja, że strza­łę, którą dla króla Aedh­wa­ina Smu­kłe­go wykuł w pra­sta­rych pie­cza­rach Mro­re­oru sam wiel­ki Fla­drif Dłu­go­bro­dy – tu kra­sno­lud po­kle­pał się po swo­jej bro­dzie, która się­ga­ła po­ło­wy jego skó­rza­ne­go, na­bi­ja­ne­go ćwie­ka­mi ka­fta­na – jako znak przy­mie­rza mię­dzy lu­da­mi Eku­me­ny!

Mar­cjusz przy­po­mniał sobie swoje lek­cje hi­sto­rii, na któ­rych rózgą wbi­ja­no mu do głowy, że Fla­drif Dłu­go­bro­dy i Aedh­wa­in Smu­kły sto lat po odej­ściu Pra­daw­nych, czyli pra­wie dwa ty­sią­ce lat temu, za­war­li pakt, który miał gwa­ran­to­wać pokój na Pię­ciu Kon­ty­nen­tach, za­gro­żo­nych teraz in­wa­zją z ze­wnątrz, która rze­czy­wi­ście na­stą­pi­ła pięt­na­ście lat temu. Czyż­by pod­stęp­nym pla­nem Mi­strza Lo­do­wych Pust­ko­wi było po­now­ne skłó­ce­nie ze sobą wszyst­kich ras, które wiele ty­się­cy lat temu Pra­daw­ni ukró­ci­li, a potem kró­lo­wie zdo­ła­li opa­no­wać po ich za­śnię­ciu? Zimny dreszcz prze­biegł plecy Mar­cju­sza, bo zo­ba­czył, że Sava też szuka za sobą swo­jej ma­czu­gi, go­to­wa włą­czyć się w kłót­nię.

– Pokój, pa­no­wie i panie! – za­wo­łał wsta­jąc tak gwał­tow­nie, że za­trzę­sły się kufle na ławie i za­brzę­cza­ły cy­no­we ta­le­rze, rozbryzgując malowniczo resztki tłuszczu z udźca baraniego. – Nie po to wasi kró­lo­wie, bo był tam prze­cież i Ma­xi­min Wy­nio­sły – rzucił Savie ukośne spojrzenie posępnego wzroku – za­war­li pokój w Car’par’hrad’uin, że­by­ście dziś rzu­ca­li się sobie do gar­deł ni­czym bar­ba­rzyń­cy!

Trak­tat za­war­li przed­sta­wi­cie­le wszyst­kich ro­zum­nych ras, byli tam więc rów­nież ludz­cy kró­lo­wie i przy­wód­ca ko­to­ła­ków i lu­dzi-wę­ży, i nawet orków, choć el­fo­wie uwa­ża­li, że or­ko­wie nie są rasą ro­zum­ną i omal nie ze­rwa­li ro­ko­wań, kiedy ich przed­sta­wi­ciel po­ja­wił się w pra­daw­nej twier­dzy, wy­bra­nej na lo­ka­cję pod­pi­sa­nia trak­ta­tu, ze wzglę­du na cen­tral­ne usy­tu­owa­nie po­środ­ku Pię­ciu Kon­ty­nen­tów, a także dla­te­go, że kie­dyś, dawno, od­by­wa­ły się tu au­dien­cje u przed­sta­wi­cie­li Pra­daw­nych, któ­rych bo­go­wie wy­zna­cza­li do po­ro­zu­mie­wa­nia się z po­mniej­szy­mi ra­sa­mi. Praw­dę mó­wiąc, szcząt­ki twier­dzy, która przez dwa ty­sią­ce lat po­pa­da­ła w ruinę, bo nikt nie znał już se­kre­tu bu­do­wy tych ty­ta­nicz­nych murów, znaj­do­wa­ły się nie­da­le­ko karcz­my, uświa­do­mił sobie Mar­cjusz.

– Tam, gdzie smoki zi­mu­ją – wpa­dła mu w słowo Sava. – To prze­cież musi być mowa o Car’par’hrad’uin!

Na­praw­dę twier­dza na­zy­wa­ła się ina­czej za­rów­no w cza­sach Pra­daw­nych, bo na­zy­wa­ła się wtedy w Daw­nej Mowie, którą już nikt dziś nie wła­dał, a potem na­zwa­no ją tak, by w na­zwie zna­la­zły się frag­men­ty słów ozna­cza­ją­cych for­te­cę w ję­zy­kach wszyst­kich ludów, które pod­pi­sa­ły trak­tat, ale przez nie­zli­czo­ne lata, które mi­nę­ły od tego czasu, nazwa skró­ci­ła się i nawet cza­sem nie­któ­rzy skra­ca­li ją jesz­cze bar­dziej, ale nie człon­ko­wie Brac­twa i przed­sta­wi­cie­le waż­nych rodów.

– Tam kie­dyś prze­cież miesz­ka­ły smoki – cią­gnę­ła Sava. – Mówią o tym nasze le­gen­dy, więc wy też po­win­ni­ście to wie­dzieć ze swo­ich – po­to­czy­ła wzro­kiem po po­zo­sta­łych.

Kra­sno­lud i ten nieco bar­dziej po­ko­jo­wo na­sta­wio­ny elf, ewi­dent­nie przy­wód­ca grup­ki, po­wie­dli po sobie wzro­kiem.

– Tak – po­wie­dział Mar­cjusz, do­ja­da­jąc udziec ba­ra­ni i po­pi­ja­jąc go reszt­ką piwa oraz rzu­ca­jąc parę monet karcz­mar­ce – macie rację, bra­cia. Mu­si­my się tam udać razem. Smoki od­fru­nę­ły dawno na Da­le­kie Wyspy, ale to musi być to miej­sce. Tam znaj­dzie­my Strza­łę!

***

Ruiny od­na­leź­li nie bez trud­no­ści. Wy­ma­ga­ły wspię­cia się na szczyt po­ro­słe­go ko­lą­cy­mi krza­ka­mi wzgó­rza i ro­zej­rze­nia się po oko­li­cy. Kra­sno­lud to­ro­wał im drogę to­po­rem, a Sava swoją ma­czu­gą wy­rą­by­wa­ła ścież­kę wśród ka­mie­ni.

– Tam! – za­wo­łał wresz­cie elf, który przed­sta­wił im się jako Aerion i był da­le­kim po­tom­kiem Aedh­wa­ina Smu­kłe­go z bocz­nej linii, kiedy sta­nę­li na szczy­cie i przed nimi uka­zał się kra­jo­braz oko­li­cy.

Nad lśnią­cą niczym zwierciadło taflą je­zio­ra wzno­si­ły się ma­je­sta­tycz­ne ruiny, po któ­rych nadal czuć było pra­daw­ną moc, nawet z da­le­ka.

Mar­cjusz po­czuł, że serce w nim wzbie­ra uczu­ciem trium­fu, a w jego naj­głęb­sze za­ka­mar­ki wdzie­ra się cierń na­dziei. W tej samej chwi­li wscho­dzą­ce nad gra­nią słoń­ce oświe­tli­ło wodę, a w roz­bi­tej szy­bie okna na naj­wyż­szej wieży roz­bły­sła nie­zwy­kła poświata. Emanowała z wieży na całą dolinę, oślepiając patrzących i rozpraszając mroki zalegające ich dusze.

Ze­szli po­spiesz­nie nad je­zio­ro i po ciężkiej wspi­nacz­ce po na pół roz­wa­lo­nych scho­dach wio­dą­cych w górę, na wieżę, sta­nę­li w ogromnej zruj­no­wa­nej kom­na­cie, z któ­rej każ­de­go ka­mie­nia są­czy­ła się moc, wle­wa­ją­c w ich dusze jed­no­cze­śnie prze­strach przed po­tę­gą tych, któ­rzy zbu­do­wa­li tę twier­dzę, jak i na­dzie­ję na wy­ko­na­nie za­da­nia i po­zby­cie się wro­gów.

Przed nimi na po­kry­tej ku­rzem nie­gdyś kar­ma­zy­no­wej po­dusz­ce, umiesz­czo­nej na cy­ze­lo­wa­nym po­stu­men­cie z naj­cen­niej­sze­go ka­mie­nia, chry­zo­pra­stu, le­ża­ła wy­glą­da­ją­ca cał­ko­wi­cie zwy­czaj­nie strza­ła, kiedy jed­nak pro­mień wscho­dzą­ce­go wła­śnie słoń­ca padł na nią, roz­bły­sła nie­ziem­skim świecącym jasno blaskiem, jakby to tu znaj­do­wa­ło się gniaz­do mocy wszyst­kich świa­tów, skupione jak w soczewce.

Elf wydał zdu­szo­ne wes­tchnie­nie i padł na kolana, za­wtó­ro­wa­li mu wszy­scy zgro­ma­dze­ni.

– Wie­cie, to­wa­rzy­sze – po­wie­dział do dru­ży­ny – że nawet ja, choć pły­nie we mnie kró­lew­ska krew, nie mogę do­tknąć tej Strza­ły go­ły­mi rę­ka­mi?

Kra­sno­lud imie­niem Beth podał mu rę­ka­wi­cę.

Elf po­krę­cił smut­no głową, a burza jasnych loków odbiła światło słoneczne niczym pole pszenicy w letni dzień.

– Na nic nie zda się twój dar, cny kra­sno­lu­dzie. – Słowa prze­cho­dzi­ły mu z tru­dem przez jego gar­dło, bo nie­ła­two było się prze­sta­wić na to, że kra­sno­lud nie jest wro­giem, ale też dla­te­go, że zna­le­zie­nie naj­więk­sze­go skar­bu elfów prze­ję­ło go wzru­sze­niem ta­mu­ją­cym gar­dło. – Aby ująć w ręce Strza­łę po­trzeb­ne są rę­ka­wi­ce ze smo­czych łusek, po­da­ro­wa­ne przez króla Smo­ków Eku­me­nie, zanim ode­szły na Wyspy.

Sava za­ła­ma­ła ręce. Mar­cjusz my­ślał z wy­sił­kiem, bo był pewny, że w pro­roc­twach była i o tym mowa.

– Ter­gil­lus – szep­nął pod nosem – roz­dział sto osiem­dzie­sią­ty drugi. Wie­dzia­łem, że nie bę­dzie łatwo, ale dro­dzy to­wa­rzy­sze, od­nie­śli­śmy suk­ces, bo wiemy, gdzie jest Strza­ła, która po­ko­na Mi­strza Lo­do­wych Pust­ko­wi. Wrócę teraz do sie­dzi­by Brac­twa, by przej­rzeć świę­te księ­gi pod kątem zna­le­zie­nia rę­ka­wic.

– Po­ja­dę z tobą – za­pro­po­no­wa­ła Sava z bły­skiem w oku.

Mar­cjusz uśmiech­nął się pod wąsem, wie­dział bo­wiem, co to obie­cu­je.

Nie omy­lił się. Już na pierw­szym po­pa­sie Sava po­ka­za­ła, że nie za­po­mnia­ła ich mi­ło­snych igra­szek. Jej jędr­ne ni­czym młoda brzo­skwi­nia ciało prę­ży­ło się i wy­gi­na­ło do­kład­nie tak, jak Mar­cjusz za­pa­mię­tał sprzed wielu lat, kiedy łą­czył ich ogni­sty ro­mans. Ala­ba­stro­wa skóra była rów­nie pięk­na jak nie­gdyś, a ape­tyt nie­na­sy­co­ny.

– Tak sza­leń­czo za tobą tę­sk­ni­łam – wyszeptała zmysłowo ol­brzym­ka, le­żąc obok sie­bie, dy­sząc cięż­ko i wspo­mi­na­jąc le­d­wie co mi­nio­ne chwi­le unie­sień. Jej pierś uno­si­ła się re­gu­lar­nie, choć serce biło młotem jak sza­lo­ne. Usta wy­dy­ma­ły się, za­pra­sza­jąc do dal­szych po­ca­łun­ków i Mar­cjusz nie omiesz­kał sko­rzy­stać. Były jak doj­rza­łe wi­śnie, a włosy pach­nia­ły le­d­wie wy­czu­wal­nym ludz­kim nosem za­pa­chem bzu i po­rze­czek.

– Ja też za tobą tę­sk­ni­łem – musiał to przyznać, bo to była naj­praw­dziw­sza praw­da, choć przez lata żył wmawiając sobie, że to była tylko przygoda, a z Savą nic go nie łączy. – Los oka­zał się dla nas ła­ska­wy, uznając, że to zej­ście się po la­tach ma być czę­ścią ra­to­wa­nia świa­ta.

Kra­sno­lud i elf po­je­cha­li w swoje stro­ny, żeby szu­kać po­trzeb­nych in­for­ma­cji w swo­ich pra­daw­nych księ­gach, a Sava miała po do­tar­ciu do sie­dzi­by Brac­twa udać się na po­łu­dnie, żeby po­szu­kać kla­nów orków, wę­dru­ją­cych po po­łu­dnio­wych ru­bie­żach, i rów­nież ich po­rwać do walki o wol­ność Eku­me­ny. Gdzieś na da­le­kiej pół­no­cy Mistrz Lo­do­wych Pust­ko­wi wy­cią­gał głod­ne ręce ku wol­ne­mu świa­tu, po­chłaniając go i prze­mie­niając po kawałeczku w mar­twą, po­zba­wio­ną życia pu­sty­nię, ale na razie cie­płe, choć gład­kie jak ka­mień ciało Savy obiecywało Marcjuszowi, że co­kol­wiek by się stało, te chwi­le bę­dzie dla niego siłą na­pę­do­wą i mo­to­rem do dal­sze­go dzia­ła­nia.