Wyrok człowieczeństwa

Polują na mnie. Chcą mnie złapać, stłamsić, zniszczyć. Nie podoba im się, że ktoś wciąż walczy o prawdziwość ludzkości. Nie chcą, żeby ludzie odkrywali możliwości własnych umysłów. Jestem dla nich przeszkodą, pchłą na gargantuicznym cielsku spaczonego systemu.

Już długo nie miałem okazji dotknąć czyjejś duszy. Brakowało mi tego. Możliwość zajrzenia w głąb człowieka jest tym, co mnie definiuje. Chcę im pomagać. Chcę to zmienić. Chcę zmienić to wszystko, co nas otacza i niszczy.

Jest coraz trudniej kogokolwiek znaleźć. Większość jest albo po praniu mózgu, albo nie ma na tyle determinacji, żeby chcieć cokolwiek ze sobą zrobić. Zmienić na lepsze. Ale ja się nie poddam. Będę za wszelką cenę łamał tę zmarzlinę, powstałą przez działalność nas samych.

***

Dotarłem wreszcie do domu rodziny Jaśniaków. Droga była trudniejsza, niż ostatnio, ale nie zniechęcało mnie to. Punkty kontrolne milicji rozstawione co drugą przecznicę powodowały, że szukałem coraz wymyślniejszych tras.

A miało być tylko gorzej.

Pani Jaśniak przekazała mi, żebym wszedł do ich domu przez piwnicę. Drzwiczki kryły się wewnątrz przydomowej szopy. Najważniejsza była dyskrecja, nie mogłem dać się przyłapać podczas wkradania na posesję moich klientów.

Jednych z ostatnich.

Rozchyliłem stare, drewniane drzwi dobudówki i znalazłem się w ciemnym pomieszczeniu, służącym za magazyn narzędzi ogrodniczych. Wyjątkowo jasne światło sztucznego księżyca wpadało przez malutkie okienko, oświetlając delikatnie wejście do piwnicy.

Uderzyłem pięścią kilka razy, w ustalonym z Jaśniakami rytmie. Zabrzmiał dźwięk odpinanej kłódki i klapa uchyliła się z cichym, przeciągłym jękiem nienaoliwionych zawiasów.

– Dobry wieczór, panie Assent. – W szparze pojawiła się para dużych oczu Jaśniakowej. – Proszę wejść. Trudno było się tu dostać?

Postawiłem nogę na szczeblu drabiny, prowadzącej do przyziemia. Po chwili znalazłem się w zatęchłej piwniczce, której powietrze wypełniał znany mi już zapach wilgoci. Zwisająca na kablu żarówka emanowała wątłym, pomarańczowym światłem, pozwalając mi na rozróżnianie najważniejszych konturów.

Pani Jaśniak wyciągnęła ku mnie dłoń i z przejęciem w głosie powiedziała:

– Jesteśmy naprawdę wdzięczni, że pomimo tych… przeciwności losu dał pan radę przyjść.

Ucisnąłem jej rękę, jednocześnie wpatrując się w oczy, których kąciki powoli wypełniały łzy. Czułem jej emocje. Ich energia płynęła przez ramię kobiety, przenikając przez opuszki palców do mojej duszy.

– Jak się czuje Rafał? – zapytałem, bo nie widziałem mojego pacjenta od dobrych kilku tygodni. Rząd zaostrzał działania mające na celu zniszczenie mojego fachu, więc każda próba dostania się do kogoś w potrzebie mogła być próbą samobójczą.

– Trochę lepiej niż na samym początku, ale wciąż… wciąż cierpi. – Łza spłynęła po rozpalonym policzku kobiety i zakończyła podróż w kąciku ust. – Polubił pana i tylko z panem chce rozmawiać. Nam rzadko kiedy cokolwiek mówi, izoluje się… mam obawy, że w końcu zacznie zadawać pytania poza domem i to skieruje go na… pan wie co.

– Proszę się nie martwić na zapas – odpowiedziałem, próbując chociaż trochę uspokoić matkę mojego pacjenta. – Jeśli widać poprawę, to znaczy, że jesteśmy na dobrej drodze. Naprawdę. Postaram się zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby pomóc Rafałowi z tego wyjść.

Kobieta przytaknęła, ocierając mokre policzki chusteczką, po czym zaprosiła mnie na piętro do pokoju chłopaka. Minęliśmy po drodze wyjątkowo cichy parter, skąpany w mroku. Zawsze o tej porze widywałem pana Jaśniaka, oglądającego odmóżdżające programy w telewizji.

– Mogę zapytać, gdzie jest teraz pani mąż? Zazwyczaj siedział tutaj w salonie, oglądając naszą kochaną propagandę…

Nastał moment niezręcznej ciszy, przerywanej jedynie skrzypieniem schodów. Poczułem ukłucie w sercu.

Jaśniakowa zatrzymała się w pół kroku, obróciła na moment i powiedziała tylko:

– Zabrali go tydzień temu.

O cholera! Wiedziałem, że moja niewyparzona gęba w końcu komuś sprawi problemy, a właśnie temu miałem przeciwdziałać. Bąknąłem tylko ,,Och, przepraszam” i kontynuowałem drogę w ciszy.

Czyli pan Jaśniak zaczął otwarcie powątpiewać w system, a teraz siedzi w ,,zakładzie poprawczym”, w którym próbują go wyleczyć z własnych przemyśleń. Ha! Głupki z rządu myślą, że swoimi barbarzyńskimi sposobami mogą pomóc strapionym umysłom obywateli. Zachciało im się mieszać w duszach, gnojkom jednym.

Weszliśmy na pierwsze piętro i stanęliśmy w długim, bardzo dobrze mi znanym, korytarzu. Na samym jego końcu widać było lekko uchylone drzwi, zza których wydobywało się ciepłe światło lampki biurkowej. ,,Ciekawe jak się dzisiaj czuje”, pomyślałem, podążając za Jaśniakową do pokoju jej syna.

Kobieta zapukała delikatnie.

– Rafał, kochanie, pan Assent przyszedł na wizytę.

Miło, że niektórzy wciąż doceniali moją pracę.

Inaczej.

Miło, że niektórzy wciąż byli w stanie ją doceniać, bo poszukiwania zwolenników mojego nurtu nabrały szczególnej intensywności w ostatnich miesiącach.

Coraz więcej osób, szukających prawdy o własnych duszach trafiło do zakładów karnych, a stamtąd nie wychodzi się człowiekiem.

Przykładem tego jest pan Jaśniak, którego los jest dla mnie enigmą. Dobrze, że nie złapali też jego żony i syna. Im więcej ich tracę, tym silniejszą czuję determinację.

***

Pamiętam, jak pierwszy raz odebrano mi pacjenta. Początki prawdziwego reżimu, którego pierwotnie jeszcze tak się nie bano – aż nie zrobiło się za późno. Wtedy jeszcze ludność naszego kraju miała dostęp do światła słonecznego, ale już zaczęto budować gigantyczny panel, którego celem było całkowicie zasłonięcie nieba i manipulacja nastrojem obywateli, poprzez sztucznie indukowaną pogodę i inny temu podobny syf. Chociaż nikt się tego nie spodziewał.

Siedziałem pewnego dnia z jedną z najbliższych mi pacjentek, rozmawiając z nią o tych aspektach życia w społeczeństwie, które nękały ją szczególnie mocno w ostatnich tygodniach.

Do nagrzanego gabinetu, przez uchylone okno wpadało nieco późnowiosennego powietrza, nadającego pomieszczeniu więcej świeżości. Nie zdążyłem jeszcze zadzwonić po speca, który naprawiłby mi klimatyzację. Musiałem pomagać sobie naturalnym wietrzeniem.

Rita siedziała w fotelu, którego odchylone oparcie miało dawać trochę więcej komfortu – nie fizycznego, ale mentalnego. Wpatrywała się w obraz, wiszący za mną na ścianie. Malunek przedstawiał wschód słońca na plaży.

Nic specjalnego, ale zawsze przykuwało uwagę osób, które tutaj przychodziły. Niektórzy pewnie próbowali usilnie rozróżnić, czy na obrazie przedstawiony był koniec dnia, czy wręcz przeciwnie. Taki dualizm w prostocie.

Stałem za nią i położyłem dłonie na jej barkach. Zamknąłem oczy i po kilku sekundach przeniosłem się duszą do świata wykreowanego przez umysł Rity. Zawsze w ten sposób wieńczyliśmy każdą sesję. Rozpoczynaliśmy w naszym świecie, a podsumowania robiliśmy już w wymiarze duchowym.

Mój wzrok przyzwyczajał się chwilę do nowego otoczenia, ale już po kilku sekundach rozmazany obraz wyostrzył się na tyle, żebym mógł rozpoznać krajobraz.

Znajdowałem się na plaży. Twarz miałem zwróconą w stronę bezkresnego oceanu, identycznego jak na obrazie z mojego gabinetu. Niskie grzbiety fal opadały spokojnie na piasek, obmywając grunt pod moimi stopami. Delikatna bryza muskała moje policzki.

Spojrzałem na słońce. Wisiało nad horyzontem, nadając niebu pomarańczową barwę. Nie wiedziałem jednak, czy właśnie zachodziło, czy rozpoczynało nowy dzień.

Kątem oka zauważyłem Ritę, która stanęła obok mnie i tak samo jak ja wbiła wzrok w granatowe wody akwenu. Przez chwilę trwaliśmy w ciszy.

– Panie Assent… – zaczęła mówić.

– Tak?

– Czy ludzkość zmierza ku upadkowi?

Typowe pytania odnośnie egzystencji i cywilizacji człowieka. Zadawało je wielu z moich rozmówców, jednak ona najczęściej.

– To już zależy od tego jak interpretujemy upadek. W końcu gdy coś się kończy, to coś nowego się zaczyna, prawda? Koniec jednej osi czasu daje początek czemuś świeżemu, być może lepszemu.

– Ale czy uważa pan, że to, co dotychczas stworzyliśmy… zginie? – Podniosła wzrok i nasze spojrzenia się spotkały.

– Wszystko ma swój, że tak to określę, termin przydatności. W końcu ten twór będzie musiał ulec naturalnemu rozkładowi, żeby przekazać swą materię przyszłości. Warto mieć wiarę w to, co przyjdzie.

– Jak to się panu udaje? – Pytania, dotyczące moich osobistych przeżyć zawsze były trudne, być może niewygodne. Nigdy nie miałem spokojnego i stabilnego życia. Widziałem wiele zmian, byłem świadkiem rewolucji globalnych i prywatnych.

– Kwestia pracy nad sobą. Sens naszych istnień musimy sobie sami stworzyć, nawet w obliczu hipotetycznego końca. Warto żyć w jakimś określonym celu, prawda?

Wielu nazywało nas przewodnikami. Nie mogłem zaprzeczyć, staraliśmy się kierować ludzi na lepsze ścieżki. Naszym zadaniem było… jest… pomaganie innym w tym, aby mogli poprawnie korzystać z potencjału swoich uczuć.

Do dobrych celów oczywiście. Takich jak chociażby kreowanie lepszego świata. Brzmi bardzo ogólnie, prawda? Ale właśnie lepszego świata nam potrzeba. Teraz nawet bardziej, niż kiedykolwiek.

Spojrzałem ponownie na słońce. Schowało się głębiej za oceanem.

A jednak.

Dotknąłem jej dłoni. Była gładka jak marmur. Tak naprawdę to Rita cała wyglądała, jak gdyby wykuto ją z marmuru. Piękna jak rzeźba. Kobieta, zanurzona w bezkresie smutku, jednak idealna w tej otchłani. W każdym razie taka była moja wizja.

Ocean uspokoił się. Tafla wody stanęła w miejscu, upodobniła się do jeziora. Pochyliliśmy się nad akwenem i ujrzeliśmy własne odbicia. Klęczeliśmy. Moja twarz w wodzie była taka, jaką ją widziała Rita. Ja zaś obserwowałem jej własne wyobrażenie samej siebie.

Zmieniła się. Nie widziałem już pięknego posągu. Teraz patrzyłem na rozpadającą się istotę, pochodzącą rodem z koszmarów, których ofiarą była Rita. Twarz mojej pacjentki jakby migotała, przechodząc między zapłakaną a… żadną. Momentami wszelkie elementy jej oblicza znikały, pozostawiając jedynie pustą skórę.

Bladą, zniszczoną, rozpadającą się. Pomimo spędzenia w zawodzie już wielu lat, taki widok wciąż mną wstrząsał.

Położyłem dłoń na jej ramieniu. Ścisnąłem.

Drugą rękę ułożyłem na twarzy Rity. Nie walczyła. Wiedziała, że to dla jej dobra. Trzymałem właśnie należącą do niej duszę i mogłem z nią zrobić to, co chciałem. A chciałem pomóc. Wygenerowałem duchową energię, która przepłynęła przez moje opuszki i rozlała się po głowie mojej pacjentki. Wzdrygnęła się. Delikatny wstrząs wzbudził jej ciało, ale po chwili już była spokojna. Położyłem ją na piasku, a na twarzy Rity malował się wyraz błogości.

Obudziliśmy się obydwoje, opuszczając w ten sposób ,,lepszy świat”, po czym usiadłem na fotelu przed moją pacjentką.

– Nasza sesja dobiega końca, Rito. Postawmy tutaj kropkę. – Nigdy nie lubiłem kończyć spotkań przerywając rozmowę. Miałem innych klientów, musiałem trzymać się grafiku.

– Dobrze. Dziękuję, panie Assent. – Twarz Rity rozpromienił wątły uśmiech. Chwyciła wiatrówkę, przewieszoną przez oparcie fotela, rzuciła jeszcze raz okiem na obraz i, machając mi na pożegnanie, wyszła z gabinetu.

Z okna można było obserwować ulicę, prowadzącą do budynku, w którym znajdował się mój gabinet. Oparłem się na parapecie, chwyciłem kubek zimnej już kawy i wziąłem łyk paskudnej lury.

Zobaczyłem stojącą przed budynkiem czarną jak moja kawa furgonetkę. Światło słoneczne odbijało się od lakieru, drażniąc oczy. Przez przyciemniane szyby nie dało się niczego zobaczyć. Nie widziałem, kto siedział w środku.

Drzwi wejściowe do bloku otworzyły się i zobaczyłem ciemne włosy Rity. W tym samym momencie jakiś podejrzany typ wyszedł z samochodu i podszedł do mojej pacjentki. Nie słyszałem co mówią. Mogłem się jedynie domyślać, że poprosili ją, żeby wsiadła do auta.

Widziałem, że odmówiła.

Napakowany goryl chwycił ją za bark, szarpnął i siłą wpakował do pojazdu.

Wyplułem kawę, zostawiając czarne zacieki na szybie.

Pobiegłem ku drzwiom tak szybko, jak mogłem. Zbiegłem po wąskich schodach z trzeciego piętra i wyleciałem na chodnik przed budynkiem.

Oczywiście, że auta już nie było. Rity też nie.

Wyjąłem telefon z kieszeni i drżącymi palcami wystukałem numer ratunkowy. Chciałem zgłosić porwanie. Zacząłem tłumaczyć, co się stało, gdzie i kiedy. Kobieta po drugiej stronie wydawała się bardzo poruszona sprawą i z przejęciem wypytywała mnie o każdy szczegół.

Aż zadała mi pytanie, kim jestem z zawodu.

Zdziwiłem się. Zatkało mnie, bo kto normalny pyta w takiej sytuacji o to, czym się ktoś zajmuje? Cholera, doszło do porwania!

Chwila ciszy.

– A co to ma do rzeczy? – zapytałem, czując dziwny ścisk w żołądku.

Gdy operatorka zaczęła ponownie mówić jej głos był… inny. Zupełnie inny. Jakby spokojniejszy, cieplejszy, ale aż tak, że czułem wylewającą się sztuczność ze słuchawki. ,,Od razu kogoś przyślemy, proszę się nie martwić” i tego typu bzdety. Rozłączyłem się.

Oczywiście, że nikt nie przyjechał.

Takich sytuacji było więcej. Moi koledzy po fachu mieli identyczne przeżycia, kilku moich pacjentów też zniknęło, to spod mojego bloku, to ze swoich domów. Jeszcze zanim propaganda de-emocjonalizacji zaczęła być powszechna, to domyśliłem się – obserwowali nas i zabierali ich właśnie gdy byli emocjonalnie wrażliwi. Wiedzieli, że wtedy jest najlepszy moment, żeby zaatakować.

Cholera. Działałem lekkomyślnie.

Pozostawiamy po sobie ŚLAD DUCHOWY. Tak, jak w popkulturze ślad duchów zaznaczony jest ektoplazmą, to my… też mamy swój rodzaj ektoplazmy. Każda sesja emocjonalna, każde zagłębienie się w czyjąś duszę – to wszystko wiązało się z otoczeniem miejsca mojego pobytu astralną aurą, wyczuwalną, jak myślałem do tego momentu, tylko dla nas.

Okazało się, że ci-na-górze odkryli sposób, żeby tę aurę namierzać. Tak właśnie chcieli zrobić ze mnie i moich kolegów wrogów samych siebie.

***

Zaczęło się spokojnie. Najpierw uderzyli w sektor edukacji. Szkoły przesiąknęły propagandą, jakoby odnajdywanie oryginalności w samym sobie było czymś złym. Najprościej manipuluje się dziećmi, prawda?

Nauczycielom kazano karać wszelkie odchyły od norm. W przypadku prób zachowania wszelkiej otwartości umysłowej przez belfra kończyło się to z reguły ,,wymazaniem” takiej osoby z rzeczywistości. Czyli najprościej mówiąc – śmiercią.

I było to lepszym wyjściem.

Chociaż powinienem powiedzieć – mniej bolesnym.

Mówiono, że przyjętego standardu trzeba się trzymać za wszelką cenę. Tą ceną były dusze nas wszystkich. W miejscach pracy zaczęto powoływać specjalne komisje zachowawcze, a ich członków nazwano Kuratorami. Stali się czymś w rodzaju nadzorców osób zatrudnionych. Z początku dotyczyło to jedynie większych korporacji, lecz po krótkim czasie było już czymś pospolitym, nawet w mniejszych firmach.

Gdy w takich miejscach dochodziło do nadmiernej ekspresji samego siebie – Kuratorzy przybywali i brali człowieka na przymusową ,,lobotomię”. To nie był ten zabieg, który stosowano przed laty, ale tak samo, albo nawet gorzej wyniszczał człowieka.

Kasował duszę.

Tak, jak już wcześniej wspomniałem – zaczęto budować przepotężne panele, mające na celu zasłonięcie naturalnego nieba. Stwierdzono, że łatwiej będzie manipulować społeczeństwem, gdy rządy dzierżyć będą moc sterowania warunkami atmosferycznymi. Obrzydliwe.

Gdy nawet psychiatrzy i psychologowie zaczęli być otwarcie prześladowani, pojawiło się zainteresowanie moim fachem. Fachem emocjonistów, zwanych także Przewodnikami. Wielu od wieków uznawało nas za szarlatanów, czarowników, oddanych siłom nieczystym, jak gdyby naszym celem nie było uzdrawianie strapionych umysłów.

Jedynie my jesteśmy w stanie dotknąć czyjejś duszy, posmakować jej, poczuć jej zapach, ujrzeć jej kształt, kolor… Dzięki temu możemy odnaleźć wszelkie usterki, wpędzające ludzi w ,,dołki”. W skrócie – naprawiamy ludzkie dusze, nakierowując emocje na właściwą ścieżkę. Tak, jak gdyby były narzędziami do manipulacji duchem.

Gdy pragmatyczne sposoby odnalezienia samego siebie zawiodły, to ludzkość ponownie zwróciła się ku nam z prośbą o pomoc. Z początku biurokraci się nami nie interesowali, uznawali nas za oszustów i nie widzieli w nas zagrożenia.

A w końcu zaczęli nawet wykorzystywać Emocjonistów do odnajdywania tych, którzy za wszelką cenę chcieli uchronić dusze przed zatraceniem.

To, co czyni każdego z nas człowiekiem, okazało się nielegalnym towarem, za którego zniszczenie wzięły się rządy państw całego świata.

***

– Cześć, Rafał. Dobrze cię widzieć.

Chłopak siedział na fotelu. Opierał się o biurko. Jego policzek spoczywał na zaciśniętej w pięść dłoni, a sam Rafał wyglądał na zanurzonego w gigantycznej otchłani własnych myśli. Po krótkiej chwili odwrócił wzrok od bliżej nieokreślonego obiektu i spojrzał na mnie.

– Długo pan nie przychodził, zaczynałem się martwić. – Głos Rafała, który kiedyś przepełniony był zrezygnowaniem, smutkiem i całą gamą przykrych uczuć, teraz brzmiał obojętnie.

– Wiem, wybacz. Coraz trudniej jest poruszać się po mieście, ci na górze nie dają za wygraną i próbują… no cóż, wytępić nas, emocjonistów. – Rafał był bardzo inteligentnym dzieciakiem, rozumiał problemy otaczającego go świata nawet pomimo młodego wieku. Miał dopiero szesnaście lat. Chciałem traktować go jak dorosłego. W każdym razie, okazał się nadzieją na lepszą przyszłość dla tej zawszonej rzeczywistości.

Podszedłem do fotela, stojącego naprzeciwko chłopca, i usadowiłem się w wygodnym siedzisku. Lampka, która służyła Rafałowi przy nauce, oświetlała delikatnie nasze twarze. Skupiłem się na jego obliczu, ukazującym chłopca zanurzonego w myślach.

– Co cię dzisiaj trapi? – rzuciłem pytanie, typowe dla każdego spotkania. Pomimo spędzenia z Rafałem wielu godzin na rozmowach, wciąż rozpoczynałem każdą sesję tą samą regułką.

– Pan wie, panie Assent. Zawsze jest to samo.

Martwiła mnie jego obojętność. Jego matka odbierała to jako poprawę, jednak wiedziałem, że nie prowadzi do niczego lepszego. Miałem wrażenie, że Rafał, zamiast dążyć do osiągnięcia swobody emocjonalnej stacza się w dół i ulega propagandzie systemu. Nie wiedziałem, czy to moja wina, czy wszechogarniającej szarości, wsiąkającej w życie każdego obywatela jak bezwzględny pasożyt.

– Rozwiń, proszę. – Czułem, że powtarzanie tego samego schematu może nie było zbyt atrakcyjne dla pacjentów, ale pozwalało mi na skuteczne rozeznanie się w sytuacji, z którą miałem się zmierzyć.

Nastała chwila ciszy, przerywanej sporadycznie sygnałem radiowozu, wywołującym u mnie ciarki, i ledwo słyszalnym buczeniem żarówki lampki biurkowej. Obserwowałem wyraz twarzy Rafała, próbując wyłapać nawet najmniejsze zmiany.

– Tracę nadzieję. Po prostu.

Tak jak sądziłem, wszystko zaczynało się sypać.

– Wobec potencjalnej poprawy naszego świata?

– Potencjał na tę poprawę uderzył w ziemię i się pod nią zapadł, a przynajmniej tak to widzę. – Twarz chłopca wciąż pozostawała boleśnie neutralna, próżne było szukanie w niej emocji. A tak bardzo chciałem je ujrzeć…

– Jeśli dobrze rozumiem, to nie widzisz szans na lepszy świat, tak? – Głupio mi było zadawać te pytania, bo odpowiedzi domyślałem się od razu i niestety w większości wypadków trafiałem prosto w punkt.

– Panie Assent… ma pan innych pacjentów, poza mną?

To zdanie mnie zaskoczyło. Nigdy wcześniej nie powiedział niczego takiego.

Nie mogłem kłamać, a bardzo chciałem w tej chwili to zrobić. Jak zareagowałby, gdybym mu odpowiedział, że jest ostatnim? Zawsze mogą być inni, jak ja, którzy starają się nakierowywać zagubionych uczuciowo ludzi, już wymierających, o których po prostu najzwyczajniej w świecie nie wiedziałem.

Ale w tym mieście, być może nawet w tym kraju, mogło już nikogo takiego nie być. Czy to wiedziałem? Nie, ale się domyślałem.

– N-nie… – odpowiedziałem, czując, jak fala chłodu przepływa przez moje ciało.

– Więc uważa pan, że jest sens to kontynuować?

– Sens jest zawsze. – Nie wiedziałem, czy teraz to ja przesłuchuję Rafała, czy on mnie. Poczułem, jak gdybym, z pomocą chłopaka, zaczął zapędzać siebie samego w kozi róg. – Jeśli sami nie podejmiemy walki z tymi problemami, to nikt tego za nas nie zrobi. Ostatni czy nie ostatni… zawsze tli się płomyk nadziei, przynajmniej według mnie.

– Wie pan, jestem świadom, że dzieje się coraz gorzej.

– To prawda, sytuacja się pogarsza. Dlatego tym bardziej uważam, że powinniśmy nad tym popracować.

– Mówią, że nadzieja jest matką głupich…

– Tak twierdzą jedynie ci, którzy próbują deprymować szukających poprawy, dążących do niej i pragnących ją osiągnąć.

Musiałem na moment przystopować, żeby się uspokoić. Nie mogłem pozwolić sobie na poddanie się emocjom, nie wtedy, gdy miałem być opoką dla kogoś innego.

– Warto, żebyśmy docenili to, co się w nas ostało. Ta cząstka duszy, która czyni nas ludźmi, jest najważniejszym elementem naszych osobowości. – Wierzyłem w to, co mówiłem. Starałem się, żeby moje słowa wypływały z serca, ale sprawdzane przez filtr umysłu.

– Wierzy pan w duszę? – Pytanie Rafała wybiło mnie z rytmu. Spojrzałem mu prosto w oczy. Oczywiście, że w nią wierzę. W końcu mogę ją ujrzeć, dotknąć i zmienić jej konformację.

– Może powinniśmy spojrzeć na duszę nie jak na eteryczną istotę, ale jak na nasze umysły. Charakter każdej osoby, myśli… to wszystko składa się w pewną całość – odpowiadałem jednym tchem, próbując przedstawić chłopcu moją wizję tego, co napędza każdego z nas.

– Hmm… – Rafał przytaknął, pokiwał głową kilka razy i dodał coś od siebie: – Tak, też tak uważam. Do tego sądzę, że każda dusza dzieli się na pewne pododdziały. Ten podział jest jednocześnie tym, co czyni nas rozdartymi od środka. Ten konflikt myślowy, wpędzający człowieka w chaos, bo nie potrafi przyjąć jednej konkretnej wizji rzeczywistości…

– Tak.

Kolejna chwila niezręcznej ciszy, chociaż byłem przyzwyczajony do takich pauz. W końcu spędziłem już kilkanaście lat w zawodzie, zanim idea merytorycznej pomocy ludziom kopnęła w kalendarz i rząd postanowił zrobić ze wszystkich podległe pustce emocjonalnej marionetki.

– A niektórzy… niektórzy nie mogą znaleźć balansu, pomiędzy tymi frakcjami, prawda? Na przykład ja? – Rafał spojrzał na mnie przejętym wzrokiem. Coś w jego twarzy uległo zmianie, nabrała wyraźniejszych barw. Tak, jakby doszło do jakiegoś przebudzenia, tam w środku.

– I nie tylko ty, nie martw się. Najważniejsze jest to, że walczysz. Większość ludzkości niestety już się poddała, uległa fałszywemu przekazowi.

– Sądzili, że łatwiej będzie poddać się swoim słabościom, prawda? Że lepiej pójść na łatwiznę, dać tym na górze strzelić sobie dłutem w mózg… bo tak będzie łatwiej. Na pewno prościej jest nie czuć emocji. Przynajmniej nie cierpi się aż tak.

– Jednak czy takie jednostki wciąż mogą nazywać się ludźmi? – rzuciłem pytaniem, które dryfowało gdzieś na granicy zwykłego zapytania i retorycznego. – Czy porzucając części naszej duszy, pozostajemy wciąż sobą?

Zawsze wierzyłem w piękno każdego umysłu z osobna. Oryginalność osobowości wśród ludzi była tym, co skierowało mnie na tę, a nie inną ścieżkę życia. Nie zostało wielu emocjonistów, na pewno nie było już żadnego w okolicy. De-emocjonalizacja społeczeństwa przyspieszyła drastycznie na przestrzeni ostatnich tygodni, pozostawiając jedynie wyprane z poczucia własnej wartości skorupy.

– Zapewne nie. Chociaż… może warto poświęcić nieco swojego człowieczeństwa, żeby osiągnąć spokój?

– Względny spokój, Rafale. Trudno jest to nazwać prawdziwą oazą, jeśli nie jesteśmy w stanie odnaleźć prawdziwego siebie w tym procesie. A na tym polega nasze życie.

Nigdy nie chciałem ulec temu gadaniu, że życie pozbawione refleksji na temat własnej osoby jest lepsze i wydajniejsze. Jasne, pewnie łatwiej wykonywać narzucone z góry, wręcz niewolnicze zajęcia, ale co to za życie? Może prościej jest prowadzić prostolinijny żywot, ale nigdy taka wizja do mnie nie przemawiała.

– Możliwe. Ale czy nie łatwiej byłoby odrzucić po prostu rozterki tego świata?

Kolejny radiowóz przemknął ulicą obok domu Jaśniaków i ponownie poczułem niepewność… A co, jeśli znowu tutaj zajrzą? Zabiorą Rafała, Jaśniakową… i może mnie?

Swoją drogą dziwne, że nie zgarnęli od razu całej rodziny, gdy zabierali ojca chłopaka. Czyżby aż tak dobrze maskowali to, co czuli? Nie wykryto w nich nadmiernej otwartości emocjonalnej? Może dlatego Rafał stał się tak wyobcowany, żeby obronić się przed wiszącą nad nim ręką reżimu?

– Pewnie by było, ale nikt nie czułby się wtedy spełniony. Czy ci, którzy przystąpili do de-emocjonalizacji mogą odczuwać prawdziwą satysfakcję? Jeśli ktoś jest w stanie czuć wewnętrzny ból, to tym bardziej ma możliwość osiągnięcia euforii. Ale musi być zdolny do rozróżniania tych dwóch stanów, żeby odnaleźć złoty środek.

Przekazywałem teraz doktryny mojego światopoglądu, w nadziei, że trafią do serca Rafała i odnowią jego zapał. Zapał do życia.

I odnalezienia samego siebie.

Ledwo skończyłem monolog o sensie życia i usłyszałem dzwonek do drzwi. Głośniczek zadryndał przeciągle, przeganiając resztki filozoficznych przemyśleń z mojej głowy. Tylko oni mogli odwiedzić to domostwo o tak późnej porze.

,,Czyli przypomnieli sobie o reszcie domowników, genialnie” pomyślałem, wpatrując się w ciemną pustkę korytarza.

– Przyszli po mnie, prawda? – Rafał założył kaptur, wstał z krzesła i podszedł do komody, która sąsiadowała z drzwiami do pokoju. – Strych. Wejdzie tam pan i ucieknie dachem. Może pana nie zauważą.

Dachem? Cholera, najlepsze lata już za mną. Wizja ześlizgnięcia się z dachówek i złamania sobie kilku kości przy upadku nie napawała mnie optymizmem.

– A ty? Poradzisz sobie z taką ucieczką?

Usłyszałem, jak na parterze rozległy się odgłosy kroków kilku par ciężkich butów. Jaśniakowa próbowała ich zatrzymać, jednak brutalna siła musiała wygrać.

Rafał wysuwał już drabinę z sufitu, która prowadziła na poddasze. Odwrócił głowę w moim kierunku i właśnie wtedy zobaczyłem to, na co w głębi serca czekałem.

Na jego twarzy wymalował się prawdziwy, szczery smutek. Emocje! Nie negatywne, nie fałszywe – trudne, oczywiście, ale prawdziwe. Brakowało autentyczności uczuć w tych czasach, a każda ich krzta była na wagę złota.

– Nie idę.

Serce spadło mi na dno klatki piersiowej, odbiło się, weszło pod samo gardło i wróciło na miejsce.

– Hę? Rafał, nie pieprz głupot, nie ma na to czasu. Właź na tę drabinę. – Pozwoliłem emocjom przejąć wodze i poprowadzić mnie przez ten moment. – Posłuchaj racjonalnych myśli.

Schody zaskrzypiały, wtórując uderzeniom ciężkich, podkutych podeszw. Byli coraz bliżej, a my wciąż tkwiliśmy w pokoju, niemalże kłócąc się, kto ma stąd uciekać.

– Musimy walczyć, Rafał! Samemu nie dam rady! Ty też! – dodałem, mając nadzieję, że mnie jednak posłucha. Nie mogłem pozwolić kolejnej osobie odejść, nie w taki sposób.

Spojrzał na mnie. Smutne, lecz pełne desperacji niebieskie oczy zaczęły powoli napełniać się determinacją. Klepnął mnie w plecy, chwycił scyzoryk i klucz do pokoju, leżące na komodzie i ruszył ku drzwiom. Zamknął je i dołączył do mnie.

Wspięliśmy się na poddasze, po czym wciągnęliśmy drabinę. Ktoś próbował wyważyć drzwi. Po chwili było ich już więcej; jeszcze chwila, i wleją się do pokoju.

Zamknąłem klapę poddasza. Podbiegłem do okna, i próbując powstrzymać cisnące się do oczu łzy szczęścia, otworzyłem wyjście na dach. Płakałem, bo naprawdę myślałem, że Rafał zrobi taką głupotę, jak bohaterskie rzucenie się w wir bezcelowej walki.

Wypełzłem na dach i chwyciłem się dachówki. Zawiało. Poczułem przenikliwy chłód, który o mało nie zrzucił mnie na ziemię.

Przeskoczyłem na sąsiedni dach i, ku własnemu zdziwieniu, nie poślizgnąłem się i nie wyrżnąłem z kilku metrów twarzą w grunt. Kilka budynków dalej zszedłem na ziemię i zacząłem uciekać już po stabilnej powierzchni. Rafał był tuż obok mnie.

Nagle dotarł do mnie przerażający odgłos. Szum silników milicyjnego drona stawał się coraz głośniejszy, a gigantyczne reflektory obmyły nas potężnym strumieniem światła.

– Zatrzymajcie się i nie stawiajcie oporu! – wybrzmiał głos z głośnika, umieszczonego w kadłubie maszyny. – Jesteście otoczeni! Nie macie dokąd uciekać!

Biegłem tak, jak nie biegłem jeszcze nigdy, aż wiatr huczał mi w uszach. Wbiegliśmy w labirynt ciasnych uliczek pomiędzy kamienicami. Przeskakiwaliśmy ponad płotami, kluczyliśmy między budynkami w nadziei, że uda nam się zgubić pościg.

W końcu sygnał milicyjnych radiowozów zniknął w oddali. Zostaliśmy jedynie ja, chłopak, wiatr i cisza nocnego, pozbawionego tożsamości miasta.

W głowie miałem kaskadę myśli, nie wiedziałem, co począć. To na pewno nie był koniec. Wiedziałem, że byłem zobligowany nieść dalej pomoc, a Rafał był gotów mnie w tym wesprzeć.

Kontynuowaliśmy podróż do mojej kryjówki, gdzie prowadziłem poszukiwania kolejnych ludzi, chcących odkryć potencjał swoich dusz. Nie mogłem się poddać, musiałem przeć do przodu.

Emocjonistów nie ma już wielu, za to wciąż jest niezliczona ilość połamanych osobowości, które potrzebują ukierunkowania. Ja w końcu odejdę z tego świata, a ktoś musi przejąć moją rolę.

***

Niby to ja byłem tym, który miał ukształtować chłopaka, ale w głębi serca czułem, że on także uświadomił mi wiele rzeczy.

Najważniejsza była wytrwałość. Mówiłem to wielu moim pacjentom, samemu w głębi serca w to wątpiąc. Jednak teraz to poczułem.

Z tą myślą pobiegłem dalej, napędzany nową nadzieją.

Być może słońce kiedyś jeszcze raz wzejdzie nad tym światem.

Koniec

Cześć,

najpierw łapanka:

Droga była trudniejsza, niż ostatnio, ale nie dałem się zniechęcić.

Zmieniłabym na nie zniechęciłem się.

Pani Jaśniak wyciągnęła ku mnie prawą dłoń i z przejęciem w głosie powiedziała

Czy ma to jakieś znaczenie, że wyciągnęła prawą dłoń?

Ucisnąłem jej rękę, jednocześnie wpatrując się w oczy, których kąciki zaczynały napełniać się łzami.

Może, których kąciki powoli wypełniały łzy – pozwoli to uniknąć kolejnego się w zdaniu.

– Mógłbym zapytać, gdzie jest teraz pani mąż? Zazwyczaj siedział tutaj w salonie, oglądając naszą kochaną propagandę…

Mogę, bo mógłbym to tryb przypuszczający i jakoś mnie tu razi.

Jaśniakowa zatrzymała się wpół kroku, obróciła na moment i powiedziała tylko:

To wpół kroku sugeruje nagłe zatrzymanie, co jest ok, ale po pytaniu jednak przeszli trochę, więc nie był to dla niej szok.

Rita siedziała w fotelu, którego odchylone oparcie miało dawać pacjentom trochę więcej nie tyle komfortu fizycznego, co mentalnego.

Trochę pokraczne to zdanie. Może – dawać trochę więcej komfortu – nie fizycznego, ale mentalnego.

Wpatrywała się w obraz, wiszący za mną na ścianie. Malunek przedstawiał wschód słońca widziany z plaży.

Nic specjalnego, ale zawsze przykuwało uwagę osób, które tutaj przychodziły. Niektórzy pewnie próbowali usilnie rozróżnić, czy na obrazie widać było koniec dnia, czy wręcz przeciwnie. Taki dualizm w prostocie.

Widziany przez kogo? Może po prostu wschód słońca na plaży. To samo niżej – “widać” można wyrzucić.

Mój wzrok przyzwyczajał się chwilę do nowego otoczenia, ale już po kilku sekundach rozmazany ~~najpierw~~ obraz wyostrzył się na tyle, żebym mógł rozpoznać krajobraz.

– To już zależy od tego jak interpretujemy upadek. W końcu gdy coś się kończy, to coś nowego się zaczyna, prawda? Koniec jednej osi czasu daje początek czemuś świeżemu, być może lepszemu.

To już rozważania filozoficzne i bardzo subiektywne, ale chyba niekoniecznie. Czasami (albo zazwyczaj), jak coś się kończy, to się po prostu kończy.

Położyłem dłoń na jej ramieniu. Ścisnąłem.

Drugą rękę ułożyłem na jej twarzy. Nie walczyła. Wiedziała, że to dla jej dobra. Trzymałem właśnie jej duszę i mogłem z nią zrobić to, co chciałem. A chciałem pomóc. Przesłałem duchową energię przez przedramię, przepłynęła przez moje opuszki i rozlała się po jej głowie. Wzdrygnęła się. Delikatny wstrząs wzbudził jej ciało, ale po chwili już była spokojna. Położyłem ją na piasku, a na jej twarzy malował się wyraz błogości.

Baaaardzo dużo tego.

Oplułem się kawą, zostawiając czarne zacieki na szybie.

To opluł siebie czy okno?

Mam problem z rozmową z dyspozytorką numeru alarmowego. Jeśli była podstawiona, to czemu na początku się emocjonowała? Jeśli nie była, to po co pytanie o zawód?

Chłopak siedział na fotelu. Opierał się o biurko. Jego policzek spoczywał na zaciśniętej w pięść dłoni

W jaki inny sposób można zacisnąć dłoń? ;)

Martwiła mnie jego obojętność. Miałem wrażenie, że Rafał, zamiast dążyć do osiągnięcia swobody emocjonalnej stacza się w dół i ulega propagandzie systemu. Nie wiedziałem, czy to moja wina, czy wszechogarniającej szarości, wsiąkającej w życie każdego obywatela jak bezwzględny pasożyt.

Dlaczego martwiła? Z wcześniejszych zdań wywnioskowałam, że poczynił postępy, bo kiedyś był w głębokiej depresji, teraz jest obojętny, czyli chyba szczebelek wyżej?

Hmm, mam trochę problem z tym opowiadaniem, bo z jednej strony mi się podoba (to akurat nie problem), z drugiej ma trochę potknięć (takich jak wymienione wyżej, ale od któregoś momentu przestałam je wyciągać) i styl trzeba doszlifować.

Całość pachnie mi Orwellem i Huxley’em, ale trochę się w tym gubiłam. Przyjemniej czytało mi się pierwszą połowę, od momentu wejścia do Rafała zaczęło się sypać, a monolog taki mocno łopatologiczny.

Mimo wszystko coś w tym jest i sam pomysł mi się spodobał.

Pozdrawiam

Hej, OldGuard!

Cieszę się, że przybyłaś, przeczytałaś i komentarz zostawiłaś. ;)

To już rozważania filozoficzne i bardzo subiektywne, ale chyba niekoniecznie. Czasami (albo zazwyczaj), jak coś się kończy, to się po prostu kończy.

To prawda. Taki był mój cel w każdym razie.

Baaaardzo dużo tego.

U, a to umknęło i mi, i betom. :P

Dzięki, od razu poprawię.

Mam problem z rozmową z dyspozytorką numeru alarmowego. Jeśli była podstawiona, to czemu na początku się emocjonowała? Jeśli nie była, to po co pytanie o zawód?

Gdyby to było zwykłe porwanie, to jak najbardziej wysłaliby kogoś i zaczęli śledztwo. Tutaj swoim zaangażowaniem miała nie wzbudzić podejrzeń u Assenta, po czym uderzyć z pytaniem, licząc na to, że wypapla i dzięki temu będą wiedzieć, że wszystko było zaplanowane.

Jego reakcja wzbudziła podejrzenia operatorki, które potwierdziły się „za sceną”.

Dlaczego martwiła? Z wcześniejszych zdań wywnioskowałam, że poczynił postępy, bo kiedyś był w głębokiej depresji, teraz jest obojętny, czyli chyba szczebelek wyżej?

Bo tak jego matka to określiła. Wg. niej obojętność była czymś lepszym, niż trudne, depresyjne emocje, jednak Assenta to martwiło. Chciał rozpalić w Rafale iskierkę nowej nadziei, a nie zobojętnić go na wszystko dookoła.

Trochę tak, jak jest z lekoterapią przeciwko depresji (w niektórych przypadkach). Często prowadzi do stanu, który można określić pewną pustką emocjonalną. Niemożnością odczuwania jakichkolwiek emocji. Coś takiego.

Hmm, mam trochę problem z tym opowiadaniem, bo z jednej strony mi się podoba (to akurat nie problem), z drugiej ma trochę potknięć (takich jak wymienione wyżej, ale od któregoś momentu przestałam je wyciągać) i styl trzeba doszlifować.

Oczywiście poprawki stylistyczne, językowe i tym podobne poprawię od razu i dziękuję za ich wskazanie.

Odnośnie fabuły – mam nadzieję, że odpowiedzi trochę Tobie rozjaśniły niektóre aspekty opowiadania. ;)

Mimo wszystko coś w tym jest i sam pomysł mi się spodobał.

Cieszy mnie bardzo, że pomysł się Tobie spodobał. ^^

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Ach, chciałbym jeszcze dodać, że imiona – Rita i Rafał – wcale nie są przypadkowe. ;)

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Hejka,

ja sama jestem tutaj nowicjuszką i do tej pory opublikowałam raptem parę opowiadań, więc nie będę się zbytnio wymądrzać :) zdecydowałam się więc na wytknięcie fragmentów, których konstrukcja uniemożliwiła mi płynne czytanie oraz błędów, których jestem pewna i sprawdziłam je też w słowniku dla stuprocentowej pewności.

Czułem jej emocje. Ich energia przepływała przez przedramię kobiety, przenikając przez opuszki palców do mojej duszy.

Jak dla mnie za dużo tego “prze-“, dziwnie się to czyta. Polecam po napisaniu opowiadania przeczytać go na głos, żeby wyczuć rytmikę i płynność tekstu.

że w końcu zacznie zadawać pytania poza domem i skieruje go to na… pan wie co

→ i to skieruje go na... – chyba lepiej brzmi.

Typowe pytania odnośnie egzystencji cywilizacji człowieka.

Ee.. to w końcu egzystencji czy cywilizacji? Czy miało być egzystencji i cywilizacji?

Przesłałem duchową energię przez przedramię, przepłynęła przez moje opuszki i rozlała się po głowie mojej pacjentki.

To samo, co wcześniej: za dużo “prze-”. Może lepiej by było: “Słałem duchową energię przez ramię, przepłynęła po moich opuszkach/palcach i rozlała się po/w głowie mojej pacjentki”.

Światło słoneczne odbijało się od lakieru, drażniąc oczy. Przez przyciemniane szyby nie dało się niczego zobaczyć

Hm, może się nie znam na przyciemnianych oknach, ale wydaje mi się, że skoro są przyciemniane, to słońce by już tak nie drażniło…?

Widziałem, że odmówiła.

Można widzieć, że ktoś coś powiedział, czy słyszeć?

Proponuję:

Po ruchu ust domyśliłem się, że odmówiła.

Albo:

Jej gesty/reakcja wskazywała na odmowę.

To było to lepsze wyjście.

Proponuję: I było to lepsze wyjście.

W każdym razie, okazał się ~~być~~ nadzieją na lepszą przyszłość dla tej zawszonej rzeczywistości

Czasownik “okazać się” wymaga tylko dopełnienia rzeczownikiem lub przymiotnikiem, “być” jest zbędne.

Tak twierdzą jedynie ci, którzy próbują deprymować tych, szukających poprawy, dążących do niej i pragnących ją osiągnąć.

Dziwnie wygląda ta konstrukcja zdania. Ja bym zmieniła na:

Tak twierdzą jedynie ci, którzy próbują deprymować szukających poprawy, dążących do niej i pragnących ją osiągnąć.

W końcu mogę ją ujrzeć, dotknąć ~~jej~~ i zmienić jej konformację.

Trochę dużo tego. Usunęłabym pierwsze “jej”.

to wszystko składa się na pewną całość

→ To wszystko składa się w pewną całość

Ledwo skończyłem monolog o sensie życia o usłyszałem dzwonek do drzwi.

Oho, literówka :)

Ogólnie opowiadanie mi się podobało, bo sama często łapię się na rozmyślaniach dotyczących filozofii, sensu życia, a także propagandy i reżimu (ostatnio mocno siedzę w temacie Korei Północnej). Lubię też opowiadania dystopijne i (post)apokaliptyczne, więc opowiadanie jak najbardziej przypadło mi do gustu :)

He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...

Hej, HollyHell!

Miło mi, że wpadłaś z lekturą i komentarzem. :3

Nowicjusz czy nie – każdy komentarz jest dla mnie bardzo ważny i cieszy!

Ee.. to w końcu egzystencji czy cywilizacji? Czy miało być egzystencji i cywilizacji?

Zgubiłem i, możliwe, że gdzieś przy edytowaniu przypadkiem usunąłem. :P

Hm, może się nie znam na przyciemnianych oknach, ale wydaje mi się, że skoro są przyciemniane, to słońce by już tak nie drażniło…?

Szyby samochodu były przyciemnione, nie gabinetu. ^^

Dlatego przez szyby auta nie widział nic, jednak lakier tego samego samochodu odbijał promienie słoneczne i raził go w oczy.

Można widzieć, że ktoś coś powiedział, czy słyszeć?

Proponuję:

Po ruchu ust domyśliłem się, że odmówiła.

Albo:

Jej gesty/reakcja wskazywała na odmowę.

Te gesty mają sens, racja.

Czasownik “okazać się” wymaga tylko dopełnienia rzeczownikiem lub przymiotnikiem, “być” jest zbędne.

O, racja, w kolejnych opowiadaniach już tego unikam; tutaj zapomniałem usunąć. Dzięki za wskazanie!

Oho, literówka :)

Ach, zawsze się jakieś wkradają :P

Ogólnie opowiadanie mi się podobało, bo sama często łapię się na rozmyślaniach dotyczących filozofii, sensu życia, a także propagandy i reżimu (ostatnio mocno siedzę w temacie Korei Północnej). Lubię też opowiadania dystopijne i (post)apokaliptyczne, więc opowiadanie jak najbardziej przypadło mi do gustu :)

Bardzo się cieszę, że przypadło Ci do gustu! Fajnie, że odnalazłaś jakąś namiastkę swoich własnych myśli w moim opowiadaniu. Pomaga to nawiązać jakiś kontakt między tekstem, a czytelnikiem. :3

Poprawki oczywiście naniosę. :>

Pozdrawiam i dziękuję jeszcze raz!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Trudny tekst, dużo filozofii. Podajesz całą koncepcję człowieczeństwa i trudno nie zgodzić się, że trzeba mieć emocje, żeby pozostać istotą ludzką. Tam, gdzie ich brakuje, zaczynają się tragedie.

W sugestywny, plastyczny sposób opisujesz totalitarny świat, który skojarzył mi się z niedawną historią, ale też z “Rokiem 1984” Orwella. Dlaczego władza tak bardzo chce zniszczyć emocje? Myślę, że rozum łatwiej kontrolować.

Podoba mi się postać bohatera, który prowadzi rodzaj terapii z pacjentami w sytuacji, gdy stary, lepszy świat wydaje się chylić ku końcowi. Jednak postać Rafała przynosi nadzieję, podobnie, jak zakończenie. Być może, pojawią się następcy emocjonisty. Zgadzam się z tezą, że można obudzić w drugim człowieku emocje (poza zatwardziałymi psychopatami i innymi, ciężkimi zaburzeniami), a być może, że te emocje ciągle tam są, tylko stłumione.

Biegnę do wątku bibliotecznego.

ANDO!

Tak. Pomysł na ten tekst zrodził się z trudnego dnia, podczas którego miałem dużo rozmyślań filozoficznych, okraszonych piosenką „The Good Doctor” zespołu Haken. Toteż sam tekst także okazał się być całkiem ciężkim opowiadaniem.

Właśnie celowałem w klimaty orwellowsko-camusowskie, z początku trochę podświadomie, z czasem już coraz bardziej świadomie.

Bardzo mnie cieszy to, że spodobała Ci się postać doktora Assenta. Starałem się uczynić go jak najbardziej autentycznym, dzięki czemu czytelnik mógłby się przynajmniej częściowo z nim utożsamić. Widząc pozytywny odbiór protagonisty pozostało mi być z niego dumnym. ^^

Z Rafałem zresztą było podobnie. Wielu z nas przeżyło bądź przezywa etap, gdzie czują się podobnie, jak właśnie ten szesnastolatek.

Dziękuję jeszcze raz za betę i za klika, doceniam bardzo mocno! <3

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Bardzo czuć tu Orwella (Huxleya mniej, bo mamy dyktaturę strachu, nie przyjemności). Mnie akurat te rozważania filozoficzne nie wydały się ciężkie, całość czytało się lekko – może to dlatego, że mam już trochę dystopii za sobą ;) Z tego też powodu będę trochę surowsza w ocenie – jest to dobrze i starannie napisany tekst, ale zabrakło mi w nim oryginalności i czegoś mocniejszego w finale ;) Z drugiej strony takie odniesienia do naszej rzeczywistości zawsze są cenne, bo mówią o nas i o tym, kim się stajemy (a mam wrażenie, że skaczemy od skrajności do skrajności – „lecz się na wszystko” albo „weź się w garść”).

W kwestiach stylistycznych znów widzę u Ciebie postęp, więc należą się brawa :)

Pozdrowionka!

„Bóg jest Panem aniołów i ludzi, i elfów” – J.R.R. Tolkien

Hej, nati!

Mnie akurat te rozważania filozoficzne nie wydały się ciężkie, całość czytało się lekko

To w sumie dobrze! Rozmyślania filozoficzne czuć, ale dla osoby bardziej zakorzenionej w literaturze, obracającej się wokół dystopii nie będzie to aż takie ciężkie.

Z tego też powodu będę trochę surowsza w ocenie – jest to dobrze i starannie napisany tekst, ale zabrakło mi w nim oryginalności i czegoś mocniejszego w finale ;)

Rozumiem. ^^

Chciałem dodać coś od siebie, pisałem zgodnie z tym, co mi serce podpowiadało, ale rozumiem. Poczułem, że może motyw „Emocjonisty” będzie chociaż trochę oryginalniejszy niż inne wątki z literatury dystopii – i chyba wyszło całkiem całkiem.

Z drugiej strony takie odniesienia do naszej rzeczywistości zawsze są cenne, bo mówią o nas i o tym, kim się stajemy (a mam wrażenie, że skaczemy od skrajności do skrajności – „lecz się na wszystko” albo „weź się w garść”).

Tak! Cieszy mnie to, że poczułaś powiązanie treści opowiadania z otaczającą nas rzeczywistością. Właśnie tak jest – skoki od skrajności do skrajności, od pozostawiania człowieka samemu sobie, uzasadniając to „naturalną selekcją”, czy tym, że „życie jest ciężkie, przyzwyczaj się, srutututu, ogarnij się”, do „absolutnie nie możesz czuć negatywnych emocji (a lepiej je nazywać trudnymi), możesz tylko odczuwać dobre emocje, wstawanie o 6 rano, bieganie, siłownia i smoothie z awokado”. :P

W kwestiach stylistycznych znów widzę u Ciebie postęp, więc należą się brawa :)

A to tak naprawdę cieszy mnie najbardziej, bo jeśli postęp jest zauważalny, to znaczy, że nie stoję w miejscu, ani się nie cofam. Dziękuję, nati <3

Dziękuję za lekturę i pozdrówka!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Poczułem, że może motyw „Emocjonisty” będzie chociaż trochę oryginalniejszy niż inne wątki z literatury dystopii

Tak, tu się zgodzę, że mimo wszystko wymyśliłeś coś innego i swojego ;)

możesz tylko odczuwać dobre emocje, wstawanie o 6 rano, bieganie, siłownia i smoothie z awokado”. :P

Dyktatura sukcesu, tak! Nikt mi nie wmówi, że wstawanie o świcie uczyni mnie lepszym człowiekiem ;P

Pozdrowienia!

„Bóg jest Panem aniołów i ludzi, i elfów” – J.R.R. Tolkien

Doktor Assent na pewno walczyłby zaciekle z „kołczami” xD

Pozdrowionka jeszcze raz :3

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Hej, zacznę od tego, że bardzo mi się ten tekst podobał. To takie sf, jakie lubię najbardziej. Tak jak wskazali przedmówcy: dużo tu Orwella, dystopia pierwsza klasa. Nie jestem pewien, czy wyczerpałeś temat, ale trudno też mi wskazać, czego konkretnie mogłoby być więcej. Ciekawa fabuła i bardzo ładnie napisane opowiadnie. Super :)

I trochę łapanki ode mnie :D

Jaśniakowa zatrzymała się wpół kroku

czy nie powinno być: w pół kroku https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Kiedy-w-pol-a-kiedy-wpol;18619.html

Kątem oka zauważyłem Ritę, która stanęła obok mnie i tak samo jak ja wbiła wzrok w granatowe wody akwenu

czy to akwenu na końcu jest konieczne? Skoro wody, to chyba wiadomo? :)

przechodząc między zapłakaną, a… żadną

zbędny przecinek.

Fachem Emocjonistów, zwanych także Przewodnikami

w Przewodnikach rozumiem wielką literę, ale czy emocjoniści nie są tu po prostu zawodem (wtedy mała litera) – jak psychiatrzy? Zresztą w dalszej części tekstu są pisani małą. ;)

W każdym razie, okazał się być nadzieją na lepszą przyszłość dla tej zawszonej rzeczywistości.

zbędny przecinek i zbędne być. Powinno być: W każdym razie okazał się nadzieją na lepszą przyszłość…

Ostatni, czy nie ostatni

zbędny przecinek.

Nigdy nie chciałem ulec temu gadaniu, że życie, pozbawione refleksji na temat własnej osoby, jest lepsze i wydajniejsze.

zbędne przecinki. Wystarczy: Nigdy nie chciałem ulec temu gadaniu, że życie pozbawione refleksji na temat własnej osoby jest lepsze i wydajniejsze.

To tyle. Myślę, że kawał dobrej roboty. :)

Hej, beninie!

czy nie powinno być: w pół kroku https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Kiedy-w-pol-a-kiedy-wpol;18619.html

Tak, masz rację. Już poprawiłem!

w Przewodnikach rozumiem wielką literę, ale czy emocjoniści nie są tu po prostu zawodem (wtedy mała litera) – jak psychiatrzy? Zresztą w dalszej części tekstu są pisani małą. ;)

Chciałem w tym miejscu zrobić pewne wzmocnienie, ale w sumie to faktycznie lepiej będzie zrobić to z małej litery. :)

Dzięki za łapankę!

Teraz odnośnie reszty komentarza. ;)

Hej, zacznę od tego, że bardzo mi się ten tekst podobał. To takie sf, jakie lubię najbardziej.

Bardzo się cieszę, że trafiłem w Twoje gusta :D

To opowiadanie było trochę eksperymentem z mojej strony, ale jak widać – wyszedł całkiem dobrze!

Nie jestem pewien, czy wyczerpałeś temat, ale trudno też mi wskazać, czego konkretnie mogłoby być więcej.

Pewnie można by jeszcze trochę to rozwinąć, ale uznałem wraz z betami, że rozwinięcie fabuły do tego etapu będzie wystarczające. :3

Ale rozumiem, jak najbardziej.

Ciekawa fabuła i bardzo ładnie napisane opowiadnie. Super :)

Dziękuję Ci bardzo serdecznie. <3

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Hej, BarbarianCataphrat! Pierwszy raz występujemy razem w takich rolach – ja jako czytelnik, ty jako autor – więc ma wstępie powiem, że zdarza mi się być marudą. Twój tekst jest porządnie napisany, sposób prowadzenia fabuły, dialogi, realizacja pomysłu prezentuje mocną średnią portalową. Czy w takim razie opowiadanie powinno znaleźć się w bibliotece? Dam mu szansę i dorzucę swój głos.

Ale jest inne, ważniejsze pytanie: czy zależy ci na pisaniu tekstów na takim poziomie? Czy chcesz pisać opowiadania jak najlepsze? Odpowiem: chcesz pisać lepiej i to lepiej niż wszyscy inni.

Dlatego postanowiłem podzielić się moim czytelniczym marudzeniem – nie mylic z opinią ekspercką, czy, broń Boże, obiektywną oceną. To są tylko moje odczucia.

Po pierwsze – interesująca koncepcja. Bohater uprawia jakąś szarlatanerię, jedyny problem w tym, że ona rzeczywiście działa. I tu zastanawiam się, czy mocniejszego wyrazu tekst nie nabrałby, gdyby profesja bohatera nie była tak mistycznie rozmyta (bo co on właściwie robi z tymi duszami? naprawia, ok, ale szczegółów podajesz nam niezmiernie mało), a gdyby był to konkretny, przyziemny zawód, zrozumiały dla czytelnika: ot, choćby psycholog. Bo i rozmowa, jaką toczy z Rafałem, zalatuje taką popularną wizją pracy psychologa. Bohater byłby bliższy i dystopia byłaby mocniej zaakcentowana bez wątku paranormalnego. Oczywiście, moim zdaniem.

Nie ukrywam, że co chwila powtarzające się formułki o duszy, prawdzie i człowieczeństwie, o ile na początku z lekka zalatywały patosem, o tyle na końcu już wyraźnie irytowały. Głównie dlatego, że każde z tych zdań mówiło w gruncie rzeczy o tym samym, prezentowało nam jedną myśl, tylko ubraną w inne słowa.

To z kolei wywołało u mnie takie wrażenie, że chociaż chcesz nadać tekstowi głębi, to w zawiłości swojego pomysłu sam nie dość się zagłębiles i w całej tej ponurej historii o dehumanizacji w gruncie rzeczy ślizgasz się po powierzchni. Tekst ma sprawiać wrażenie trudnego i filozoficznego, ale brakuje mi tam bardziej rozbudowanej refleksji.

I ta refleksja wcale nie musi być ubrana w dialog, czy podana przez narratora w formie sentencji gotowych do oprawienia w ramkę, by je powiesić nad łóżkiem i czytać każdego ranka. Czasem lepiej czegoś nie powiedzieć, ale to pokazać. Dać czytelnikowi odczuć to, jak ludzie są zdehumanizowani, jak ci, którzy się opierają, targani są emocjami. Bo mówienia o emocjach mamy w tekście sporo, ale samych emocji niewiele.

Bohaterowie rozmawiają, kilka razy główny bohater jest zaskoczony (chociaż nikt nigdy nie zadawał mu takiego podstawowego pytania, jak o to, w co on wierzy?), ale rozmowa wygląda tak, jakby stale były powtarzane te same hasła. Aż zaczyna to przypominać manifest.

Właśnie, narrator jako nadbudowę fabuły streszcza nam pewną część historii twojego świata i opisuje realia w jakich przyszło funkcjonować bohaterom. I dobrze, że to robi. Źle, że robi to w sposób wyjątkowo łopatologiczny, tak jakby odhaczał punkty na liście. Czasem lepiej pewne informacje rozproszyć, gdzieś posłużyć się ogólnikami, w innym miejscu powiązać konkretne wydarzenie z jakąś zasadą świata przedstawionego, o której można napomknąć. Słowem: trzeba zachować równowagę, by tekst nie stał się streszczeniem pomysłu. I wcale nie krytykuję tu tej konkretnej formy, celowo w mojej uwadze nie padło słowo na "i". Po prostu pisać opowiadanie skupione ma przemyśleniach narratora jest niełatwą sztuką. A jeśli już tak ma być, to lepiej pozwolić myślom płynąć, zamiast porządkować je do tego stopnia, że wyglądają jak cytat z kroniki.

To, w połączeniu z długą (za długą czy raczej zbyt monotonną) rozmową z Rafałem powoduje, że choć z radością przyjąłem element akcji, który później nastąpił, to rozczarowałem się, że po zawiązaniu akcji zakończenie przyszło tak szybko. Jakbyś skupił się na tym, jakie słowa chcesz bohaterom wepchnąć w usta, czyli jakimi przemyśleniami podzielić się z czytelnikiem, a resztę potraktował jako nieistotną.

Tyle ode mnie.

Wiem, jestem okropny i pewnie przyjdzie mi za to płacić, ale ma swoją obronę powiem, że sam chciałeś.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Cześć, Geki!

Doczekałem się Twojego komentarza. Kolejny kamień milowy odhaczony!

Twój tekst jest porządnie napisany, sposób prowadzenia fabuły, dialogi, realizacja pomysłu prezentuje mocną średnią portalową. Czy w takim razie opowiadanie powinno znaleźć się w bibliotece? Dam mu szansę i dorzucę swój głos.

Dziękuję Ci bardzo. <3

Bardzo się cieszę, że w taki sposób widzisz to opowiadanie. Tym bardziej utwierdza mnie to w tym, że warto robić postęp, zamiast się poddawać/tkwić w miejscu. Jeszcze mocniej cieszy to, że klik wleciał od takiego marudy. :D

Ale jest inne, ważniejsze pytanie: czy zależy ci na pisaniu tekstów na takim poziomie? Czy chcesz pisać opowiadania jak najlepsze? Odpowiem: chcesz pisać lepiej i to lepiej niż wszyscy inni.

Tak jak wspomniałem wyżej – każda oznaka postępu w rozwijaniu moich umiejętności pisarskich jest świetną wiadomością, bo czuję, że nie marnuję czasu ani energii na pisaniu. Fajnie, gdy hobby jest jednocześnie sposobem na rozwijanie siebie, a nie tylko czymś, będącym wyłącznie przerwą od monotonii pracy.

Staram się. I super, że to widać. Porównując to, jak piszę teraz, a co udostępniałem rok temu w marcu (bo mniej więcej wtedy skończyłem swoje pierwsze opowiadanie) – niebo a ziemia. Głównie językowo, trochę też patrząc na budowę świata.

I będę się starał dalej.

Po pierwsze – interesująca koncepcja. Bohater uprawia jakąś szarlatanerię, jedyny problem w tym, że ona rzeczywiście działa. I tu zastanawiam się, czy mocniejszego wyrazu tekst nie nabrałby, gdyby profesja bohatera nie była tak mistycznie rozmyta (bo co on właściwie robi z tymi duszami? naprawia, ok, ale szczegółów podajesz nam niezmiernie mało), a gdyby był to konkretny, przyziemny zawód, zrozumiały dla czytelnika: ot, choćby psycholog. Bo i rozmowa, jaką toczy z Rafałem, zalatuje taką popularną wizją pracy psychologa. Bohater byłby bliższy i dystopia byłaby mocniej zaakcentowana bez wątku paranormalnego. Oczywiście, moim zdaniem.

Pierwszy koncept zakładał, że Assent jest jedynie psychoterapeutą. I w takim zamyśle powstał pierwszy draft.

Jednak… podczas bety doszliśmy do wniosku, że może warto by było dodać trochę fantastyki do tego, wyodrębnić nieco postać protagonisty, żeby mógł wnieść coś oryginalnego od siebie.

Rozumiem to, że wolałbyś psychologa. Taka wizja też była atrakcyjna, a jak wiemy – nie każdemu się niestety da się dogodzić. Zresztą, świat byłby nudny, gdyby każdy miał identyczne opinie. :P

Nie ukrywam, że co chwila powtarzające się formułki o duszy, prawdzie i człowieczeństwie, o ile na początku z lekka zalatywały patosem, o tyle na końcu już wyraźnie irytowały. Głównie dlatego, że każde z tych zdań mówiło w gruncie rzeczy o tym samym, prezentowało nam jedną myśl, tylko ubraną w inne słowa.

To z kolei wywołało u mnie takie wrażenie, że chociaż chcesz nadać tekstowi głębi, to w zawiłości swojego pomysłu sam nie dość się zagłębiles i w całej tej ponurej historii o dehumanizacji w gruncie rzeczy ślizgasz się po powierzchni. Tekst ma sprawiać wrażenie trudnego i filozoficznego, ale brakuje mi tam bardziej rozbudowanej refleksji.

To jest kwestia, nad którą muszę zwracać uwagę w takich niezależnych tekstach. Wyrok człowieczeństwa był (jest) eksperymentem. Eksperymentem, którego na podstawie wyników będę wiedział, na co brać poprawkę w przyszłości. I dzięki takim opiniom wiem, na co zwracać większą uwagę. Chciałem przedstawić pewny światopogląd, może filozofię i rozumiem, że mogło wyjść trochę powierzchownie.

Właśnie, narrator jako nadbudowę fabuły streszcza nam pewną część historii twojego świata i opisuje realia w jakich przyszło funkcjonować bohaterom. I dobrze, że to robi. Źle, że robi to w sposób wyjątkowo łopatologiczny, tak jakby odhaczał punkty na liście. Czasem lepiej pewne informacje rozproszyć, gdzieś posłużyć się ogólnikami, w innym miejscu powiązać konkretne wydarzenie z jakąś zasadą świata przedstawionego, o której można napomknąć. Słowem: trzeba zachować równowagę, by tekst nie stał się streszczeniem pomysłu. I wcale nie krytykuję tu tej konkretnej formy, celowo w mojej uwadze nie padło słowo na "i". Po prostu pisać opowiadanie skupione ma przemyśleniach narratora jest niełatwą sztuką. A jeśli już tak ma być, to lepiej pozwolić myślom płynąć, zamiast porządkować je do tego stopnia, że wyglądają jak cytat z kroniki.

To też taka rzecz, na którą muszę zwracać większą uwagę. W tym przypadku mogło to się wziąć z tego, że to rozwinięcie “tła” świata powstało podczas bety, bo wcześniej było tego za mało. Starałem się, żeby nie wyszło infodumpowo, zwracając uwagę na to, czy podane przez narratora informacje faktycznie wnoszą coś do tego w jaki sposób czytelnik odbiera świat przedstawiony. I cieszę się, że nie uznałeś tego za infodump. Wiem, na co muszę patrzeć, ale też wiem, że jest lepiej niż było.

Wiem, jestem okropny i pewnie przyjdzie mi za to płacić, ale ma swoją obronę powiem, że sam chciałeś.

To prawda, chciałem! W tym całym Twoim “okropieństwie” są słowa, które podnoszą na duchu, a jednocześnie zwracasz uwagę (subiektywnie, bo subiektywnie [ale z pewną dozą obiektywności], ale nie ma tym nic złego oczywiście) na elementy, które mogłyby być przedstawione w lepszy sposób.

Myślę, że widać zamysł tekstu. Są to refleksje, przedstawione w otoczce dystopijnego świata dla podkreślenia wagi danego problemu, z którym przyszło nam się zmierzyć. Fakt, że mogło być trochę więcej akcji (będę o tym myślał), chociaż samo opko miało być raczej przedstawieniem rozterek bohaterów i pewnych przemian, mających miejsce w społeczeństwie i życiu każdego człowieka z osobna.

Gekikaro, dziękuję Ci za lekturę, klika i tak obszerny komentarz. Konstruktywnie skrytykowałeś moje opowiadanie, a właśnie taka krytyka jest bardzo wartościowa dla twórcy.

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Bo tak jego matka to określiła. Wg. niej obojętność była czymś lepszym, niż trudne, depresyjne emocje, jednak Assenta to martwiło. Chciał rozpalić w Rafale iskierkę nowej nadziei, a nie zobojętnić go na wszystko dookoła.

Trochę tak, jak jest z lekoterapią przeciwko depresji (w niektórych przypadkach). Często prowadzi do stanu, który można określić pewną pustką emocjonalną. Niemożnością odczuwania jakichkolwiek emocji. Coś takiego.

Właśnie ten fragment mnie zastanawiał, bo obojętność traktowałam jako jeden stopień wyżej, swoistą poprawę stanu, most pomiędzy depresją a entuzjazmem, ale teraz bardziej rozumiem Twoją wizję ;)

Cieszę się, że udało mi się rozwiać Twoje wątpliwości. ^^

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Cześć!

Szybki komentarz pobetowy :) Podobała mi się koncepcja emocjonistów i kreacja głównego bohatera. Udało Ci się stworzyć postać, która nie jest płaska. W tle wybrzmiewa zmiana w funkcjonowania społeczeństwa wywołana propagandowymi działaniami. I to jest element, który można by rozwinąć, bo w tym tekście poznajemy bohatera w świecie po przemianach, a wydaje mi się ciekawe to w jaki sposób doszło do takiej sytuacji. Zgłaszam do biblioteki :)

Hej, Alicello!

Dziękuję jeszcze raz za betę i lekturę!

Cieszę się, że postrzegasz protagonistę jako bohatera, który nie jest płaski. I do tego bardzo mi miło, że spodobała Ci się ogólna koncepcja. Dzięki Twoim uwagom udało mi się rozwinąć świat przedstawiony do czegoś znacznie lepszego i szerszego, niż to było na początku.

Wielkie dzięki za klika do biblioteki. <3

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Cześć!

Pomysłowy i nieco niepokojący tekst. Zastanawiam się, na ile fantazjowałeś a na ile chciałeś zwrócić uwagę na problemy trawiące rzeczywistość.

Poprawnie pokazujesz bohatera, nie mówiąc początkowo kim jest, a jedynie pokazując jego pracę. Szybko można złapać, czym się zajmuje, ale pełne znaczenie jego roli pojawia się dopiero, kiedy poznajemy lepiej jego położenie. Ciekawe ujęcie tematu: emocjonalista.

Zabrakło nieco szerszej wizji świata, bo mamy jedynie uciskający aparat państwowy, ale w zasadzie nic o nim nie wiemy. Walczą z okazywaniem emocji, robią coś gorszego od lobotomii, mocne słowa. W tak długim opku przydałoby się zdanie lub dwa by ukazać szerszy kontekst. Tak samo szarzyzna świata jest jakaś tak słabo oddziaływująca (chociaż może to akurat zasługa tekstu Outty)

Czytało się bez większych zgrzytów, środek nieco się dłużył, ale ogólnie czytało się dobrze aż do zakończenia, kiedy to nieco na siłę (imho) i zbyt pospiesznie dajesz nadzieję serwując happy end. Ale całość wygląda całkiem nieźle, a koncept jest zdecydowanie fantastyczny. Można by się do tych paneli przyczepić, ale w takim tekście można je potraktować całkowicie symbolicznie.

Tyle. Udany tekst, pisz i fantazjuj, a będzie jeszcze lepiej.

2P dla Ciebie: Pozdrawiam i Polecam do biblioteki!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Hej, krar!

Dobrze Cię tutaj widzieć. Dzięki za wizytę i komentarz.

Pomysłowy i nieco niepokojący tekst. Zastanawiam się, na ile fantazjowałeś a na ile chciałeś zwrócić uwagę na problemy trawiące rzeczywistość.

Trochę tego i tamtego. :P

Pomysł na opowiadanie powstał podczas jazdy autem, przy słuchaniu piosenki The Good Doctor zespołu Haken, przy rozmyślaniach na temat ludzkiej natury i kontemplacji otaczającej nas rzeczywistości. Zapisałem w notatkach temat, po czym usiadłem prawie od razu, żeby nad nim popracować. Wyszło nawet lepiej, niż się spodziewałem. :3

Poprawnie pokazujesz bohatera, nie mówiąc początkowo kim jest, a jedynie pokazując jego pracę. Szybko można złapać, czym się zajmuje, ale pełne znaczenie jego roli pojawia się dopiero, kiedy poznajemy lepiej jego położenie. Ciekawe ujęcie tematu: emocjonalista.

Dziękuję, naprawdę. Cieszę się, że tyle osób uznaje bohatera jako duży atut opowiadania – stworzenie autentycznego protagonisty jest nie lada wyzwaniem, a zadowolenie czytelnika w ten sposób jest czymś naprawdę podnoszącym na duchu.

Zabrakło nieco szerszej wizji świata, bo mamy jedynie uciskający aparat państwowy, ale w zasadzie nic o nim nie wiemy. Walczą z okazywaniem emocji, robią coś gorszego od lobotomii, mocne słowa. W tak długim opku przydałoby się zdanie lub dwa by ukazać szerszy kontekst. Tak samo szarzyzna świata jest jakaś tak słabo oddziaływująca (chociaż może to akurat zasługa tekstu Outty)

Faktycznie, to też rzecz, na którą zwróciło więcej osób uwagę. Skupiłem się mocno na protagu, nieco może pomijając świat go otaczający. Postaram się na przyszłość rozwijać oba tematy po równo. :D

Czytało się bez większych zgrzytów, środek nieco się dłużył, ale ogólnie czytało się dobrze aż do zakończenia, kiedy to nieco na siłę (imho) i zbyt pospiesznie dajesz nadzieję serwując happy end. Ale całość wygląda całkiem nieźle, a koncept jest zdecydowanie fantastyczny. Można by się do tych paneli przyczepić, ale w takim tekście można je potraktować całkowicie symbolicznie.

Tu też dziękuję za miłe słowa i za uwagi odnośnie treści. Z tym happy endem – zastanawiałem się, jak to rozwinąć. W pierwszej wersji opka Rafała złapano, a Assent uciekał samemu, męcząc się wyrzutami sumienia. Zdecydowałem się to zmienić – odbiór tego zakończenia to (stety niestety :P) kwestia subiektywna i rozumiem Twoje spojrzenie na to. Nie chciałem jednak tworzyć aż tak depresyjnego tekstu.

Tyle. Udany tekst, pisz i fantazjuj, a będzie jeszcze lepiej.

Dziękuję zarówno za “udany tekst” i “pisz i fantazjuj, a będzie jeszcze lepiej”. <3

Potwierdzam tezę wielu osób – najlepszym sposobem na rozwijanie umiejętności pisarskich jest… pisanie.

2P dla Ciebie: Pozdrawiam i Polecam do biblioteki!

Wielkie dzięki za oba P, szczególnie za to drugie! :D

Pozdrawiam ^^

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Hej Barbarian!

Ogółem, podobało mi się. Doceniam pomysł, dystopijną wizję przyszłości, w której trudno być sobą. Kojarzyło mi się nieco z Orwellem albo Bradburym, z tym drugim chyba nawet bardziej. Przedstawiłeś tu kilka ciekawych koncepcji.

Ale, oczywiście, mam uwagi ;P Po pierwsze, styl. Nie czytało się źle, powiedziałabym nawet, że dość szybko przebrnęłam przez tekst. Jedyne, co mnie zatrzymywało, to zaimkoza. Bardzo często napotykałam się, na niepotrzebne zaimki. Przykład:

Z początku biurokraci się nami nie interesowali, uznawali nas za oszustów i nie widzieli w nas zagrożenia.

Co do fabuły, jedno mnie zastanawia. Czemu rząd wyłapywał pacjentów, a nie emocjonalistów? Przecież pacjenci bez nich i tak nie daliby sobie rady, więc łatwiej byłoby się zabrać za źródło problemu. Z tego co wiem, Assent niezbyt się krył.

I trochę dużo infodumpów. Całą historię powstawania dystopii mamy jako podaną jako dygresję. Assent wspomina jak było, bardzo dużo opowiadasz, a nie pokazujesz, jak na przykład opis Rafała. Zamiast pokazać go dialogiem, czynami itp. ty po prostu napisałeś, że był mądry, kiedy jest to wiadome z tekstu.

Ok, napisałam się. Wybacz, że są tu prawie same oskarżenia. Po prostu, o rzeczach dobrych nie ma co pisać, bo i po co?

Mi się podobało, mam nadzieję, że masz uzupełniony fragment reprezentatywny, bo zgłaszam do biblio ;)

Dziękuję za lekturę!

Hej, Gruszel!

Cieszę się, że wpadłaś i przeczytałaś. :D

Ogółem, podobało mi się. Doceniam pomysł, dystopijną wizję przyszłości, w której trudno być sobą. Kojarzyło mi się nieco z Orwellem albo Bradburym, z tym drugim chyba nawet bardziej. Przedstawiłeś tu kilka ciekawych koncepcji.

Trafienie w czyjeś gusta jest cudownym uczuciem. ^^

Tym bardziej, jak czytelnik odnajduje powiązania z światem rzeczywistym, czy wyłapuje inspirację.

Jedyne, co mnie zatrzymywało, to zaimkoza.

To jest mój największy nemesis. xD

Od zarania dziejów walczę z zaimkozą, jest coraz lepiej, jednak wciąż trochę mi brakuje do perfekcji. Ale wciąż pracuję nad tym! Dzięki, że o tym wspomniałaś.

Co do fabuły, jedno mnie zastanawia. Czemu rząd wyłapywał pacjentów, a nie emocjonalistów? Przecież pacjenci bez nich i tak nie daliby sobie rady, więc łatwiej byłoby się zabrać za źródło problemu. Z tego co wiem, Assent niezbyt się krył.

Emocjoniści chcąc nie chcąc nakierowywali rząd na pacjentów, ułatwiając tamtym niszczenie kolejnych osobowości. Jasne, ci ludzie, walczący z własną negatywnością mogliby sami się wykończyć, ale przez to ci-u-góry straciliby potencjalne ręce do pracy, prawda? Już woleliby ich złapać i zniszczyć jakikolwiek ognik buntu emocjonalnego w zalążku oraz wykorzystać ich na swój sposób, aniżeli tracić potencjalnych “niewolników”.

Druga sprawa to fakt, że Assent był buntownikiem – jego celem stało się stworzenie pokolenia osób, które nie musiałyby bać się okazywania własnych emocji, dlatego też woleli wpierw pozbyć się potencjalnych dzieci rewolucji, żeby na samym końcu dobić ich ojca.

I trochę dużo infodumpów. Całą historię powstawania dystopii mamy jako podaną jako dygresję. Assent wspomina jak było, bardzo dużo opowiadasz, a nie pokazujesz, jak na przykład opis Rafała. Zamiast pokazać go dialogiem, czynami itp. ty po prostu napisałeś, że był mądry, kiedy jest to wiadome z tekstu.

Właśnie, ech, wiem. Dyskutowałem o tym też z Gekikarą, i wiem już na przyszłość, żeby jednak starać się pokazywać świat czynami, aniżeli samym słowem. Ten fragment, który opisuje ogólnie świat został dopisany przeze mnie już podczas bety i muszę przyznać, że trochę go zaniedbałem.

Dlatego też w, chociażby, Polowaniu na stwórcę postarałem się pokazać świat i bohatera bardziej obrazowo, poprzez wydarzenia. ^^

Ok, napisałam się. Wybacz, że są tu prawie same oskarżenia. Po prostu, o rzeczach dobrych nie ma co pisać, bo i po co?

„Oskarżenia” w końcu pomagają udoskonalić warsztat, więc dzięki za uwagi. :3

Mi się podobało, mam nadzieję, że masz uzupełniony fragment reprezentatywny, bo zgłaszam do biblio ;)

Dziękuję za lekturę!

To ja dziękuję zarówno za to, że wpadłaś przeczytać (po mojej potężnej próbie autoreklamy na SB xD) i tym bardziej dziękuję za klika do biblio. <3

Tym piątym zgłoszeniem pomogłaś mi (razem z resztą klikaczy) osiągnąć kolejny kamień milowy. :D

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Dobra robota, Barbarian.

Nie będę się rozpisywał, bo napisałem już wystarczająco na becie (nota bene podobne komentarze do Gekikary). Zgłosiłem do biblioteki.

Dziękuję kronosie jeszcze raz za betę, za miły komentarz i za klika. <3

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Dobre. Przypomina, że między innymi dzięki emocjom jesteśmy ludźmi. Niepokojące i dobrze, bo od czasu do czasu tak trzeba.

Dziękuję, Misiu. Cieszę się, że Ci się podobało i zauważasz źródło człowieczeństwa w każdym z Nas.

Czasem warto zwrócić na to uwagę, nawet jeśli spotyka się to z trochę smutniejszą narracją.

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Joł, heloł :D Najpierw łapanka :D

Z okna można było obserwować ulicę, prowadzącą do budynku, w którym znajdował się mój gabinet.

Eee… A może po prostu: okno gabinetu wychodziło na ulicę? ^^’

czułem wylewającą się sztuczność ze słuchawki.

czułem wylewającą się ze słuchawki sztuczność…? Podobnie: drabinę z sufitu –-> z sufitu drabinę.

zawiodły, to ludzkość

Proponowałabym bez “to”.

Nie wiedziałem, czy teraz to ja przesłuchuję Rafała, czy on mnie.

Hm… Terapeuci raczej nie “przesłuchują”. Może: czy to ja badam Rafała, czy on mnie…?

Czułem, że powtarzanie tego samego schematu może nie było zbyt atrakcyjne dla pacjentów, ale pozwalało mi na skuteczne rozeznanie się w sytuacji, z którą miałem się zmierzyć.

Trochę za dużo się tutaj “tłumaczysz”. IMO spokojnie można by ten fragment wyrzucić.

Być może słońce kiedyś jeszcze raz wzejdzie nad tym światem.

Coś mi tu nie brzmi, wygładziłabym, zwłaszcza, że to ostatnie zdanie i ma być mocne.

Być może kiedyś słońce raz jeszcze wzejdzie nad światem…?

A teraz wrażenia. Po pierwsze: ten tekst jest sto razy lepszy niż poprzednie opowiadanie Twojego autorstwa, które czytałam. Może to kwestia tematyki, ale też napisałeś je tak jakoś lepiej, składniej, “płynniej”. Początek mi się nie podobał, wydawał mi się nadmiernie dramatyczny, ta scena z przenikaniem do piwnicy – trochę oklepana. Potem zrobiło się ciekawiej, aczkolwiek trochę za dużo tu tego powtarzania i tłumaczenia, co się dzieje na świecie, jak bardzo ludzie są wyprani z emocji, kim jest emocjonista itp. Momentami byłeś zbyt szczegółowy, ale w porównaniu do tamtego opka – niebo a ziemia. ;) Troszeczkę za dużo tu dla mnie patosu, jak dla mnie troszeczkę “za smętnie”, ale na pewno widzę postęp w porównaniu do tego, co czytałam wcześniej. :)

Gratuluję biblioteki :) I pozdrawiam :D

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Barbarian!

Gratulacje!

Cieszę się, że udało Ci się wyważyć drzwi, do których tak długo pukałeś. Czuję delikatną nutkę dumy.

Co do samego opowiadania to jestem jego wielkim fanem. Uważam, że świat w nim kreowany ma potencjał na coś więcej.

Uroczy Ziemniaczku!

Dziękuję Ci za lekturę i uwagi! <3

Trochę za dużo się tutaj “tłumaczysz”. IMO spokojnie można by ten fragment wyrzucić.

Tak, to jest mój duży problem, z którym zacząłem teraz mocniej walczyć (szczególnie w opowiadaniu na Planety). Muszę pozbyć się tej głupiej maniery :P

A teraz wrażenia. Po pierwsze: ten tekst jest sto razy lepszy niż poprzednie opowiadanie Twojego autorstwa, które czytałam. Może to kwestia tematyki, ale też napisałeś je tak jakoś lepiej, składniej, “płynniej”.

Kłaniam się niziutko – bardzo się cieszę. :D

W końcu postęp to jest to, na czym nam zawsze zależy, a gdy go widać – podnosi to człowieka na duchu.

Początek mi się nie podobał, wydawał mi się nadmiernie dramatyczny, ta scena z przenikaniem do piwnicy – trochę oklepana. Potem zrobiło się ciekawiej, aczkolwiek trochę za dużo tu tego powtarzania i tłumaczenia, co się dzieje na świecie, jak bardzo ludzie są wyprani z emocji, kim jest emocjonista itp. Momentami byłeś zbyt szczegółowy, ale w porównaniu do tamtego opka – niebo a ziemia. ;) Troszeczkę za dużo tu dla mnie patosu, jak dla mnie troszeczkę “za smętnie”, ale na pewno widzę postęp w porównaniu do tego, co czytałam wcześniej. :)

To się pokrywa właśnie z tym, o czym wyżej wspomniałem i Ty tak samo. :P

Ale mogę zapewnić, że w kolejnych opowiadaniach już tego nie uświadczysz! Przynajmniej nie w takim stopniu.

W Pradawnym zwoju, wihajstrze i betaliście tego tak naprawdę nie ma, a w opku na Planety też powinno być całkiem sprawnie. :3

Gratuluję biblioteki :) I pozdrawiam :D

Dziękuję jeszcze raz i też pozdrawiam! :D

Greg!

Dziękuję Tobie za komentarz i betę. <3

Możesz być z siebie dumny – w końcu przyczyniłeś się do tego. :D

Dziękuję za miłe słowa oraz za to, że widzisz potencjał w opisanym świecie. Raczej nie będę tego pomysłu dalej rozwijał, ale zapewne jakieś dystopijne teksty jeszcze się pojawią. ^^

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Ciekawy koncept i dobrze napisany. Płynnie się czytało.

Świetna sceną z odbiciem w wodzie, choć tekst jako całość mnie nie porwał.

Co mnie zatrzymało:

"Oczywiście, że auta już nie było. Rity też nie."

To Oczywiście bym zmienił na coś innego lub wyrzucił że.

"Tak, jak już wcześniej wspomniałem – zaczęto budować…"

Wydaje mi się, że nie powinno się przypominać czytelnikowi wprost o tym co było w tekście wcześniej.

"Większość jest albo po praniu mózgu, albo nie ma na tyle determinacji, żeby chcieć cokolwiek ze sobą zrobić."

Pierwsze albo bym wyrzucił.

Dzieki za lekturę. Czuć włożoną w tekst pracę.

Wieczne pozdrowienia.

Wieczny!

Dziękuję bardzo za poświęcony czas i miły komentarz.

Bardzo się cieszę, że Ci się spodobało, zwłaszcza scena z odbiciem. Miała być okraszona emocjami i zabieg ten mi całkiem nieźle wyszedł. ^^

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Cóż, Barbarianie, doceniam pomysł i chęć zmierzenia się z przedstawiony ważnymi problemami, jednakowoż musze wyznać, że opowiadanie trochę mnie zmęczyło, jako że poruszone sprawy nie należą do moich ulubionych.

Malunek przedstawiał wschód słońca na plaży. Nic specjalnego, ale zawsze przykuwało uwagę osób… → Piszesz o malunku, więc: Nic specjalnego, ale zawsze przykuwał uwagę osób…

…obmywając grunt pod moimi stopami. Delikatna bryza muskała moje policzki. → Czy oba zaimki są konieczne?

…po czym usiadłem na fotelu przed moją pacjentką. → Czy zaimek jest konieczny? Wszak wiemy, czyja to pacjentka.

…chwyciłem kubek zimnej już kawy i wziąłem łyk paskudnej lury. → …chwyciłem kubek zimnej już kawy i wypiłem łyk paskudnej lury.

Łyków się nie bierze.

Napakowany goryl chwycił ją za bark, szarpnął i siłą wpakował do pojazdu. → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Napakowany goryl chwycił ją za bark, szarpnął i siłą wcisnął/ wsadził do pojazdu.

Szkoły przesiąknęły propagandą, jakoby odnajdywanie oryginalności… → Szkoły przesiąknęły propagandą, jakby odnajdywanie oryginalności…

…zamiast dążyć do osiągnięcia swobody emocjonalnej stacza się w dół i ulega… → Masło maślane – czy można staczać się w górę?

…uderzeniom ciężkich, podkutych podeszw. → …uderzeniom ciężkich, podkutych podeszew.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg!

Cieszę się, że wpadłaś. Szkoda, że opowiadanie Ci nie podeszło, no ale cóż – każdy z Nas ma swoje gusta, i to też czyni nas ludźmi. ;)

Dziękuję także za łapankę, wprowadzę poprawki przy okazji. :3

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Bardzo proszę, Barbarianie. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Przyjemnie się czytało :)

Przynoszę radość :)

Anet!

Dziękuję Ci bardzo ^^

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Interesujący świat, ale nie jestem pewna, czy możliwy. To znaczy, komu zależało na wypraniu ludzi z emocji? Politykom? Toż oni na tych emocjach żerują! Szczególnie partie populistyczne, ale każda inna partia musi pociągnąć za sobą niezłe tłumy, żeby dostać się do parlamentu i móc coś w nim zdziałać.

No, chyba że reptilianom, którzy się rozleniwili i nie mają ochoty uganiać się za umykającymi w popłochu ofiarami, wolą bezwolne ameby. Ale nic takiego nie sugerujesz, więc mam wrażenie, że w tępieniu emocji odleciałeś od logiki.

Tak pozy tym, spoko tekst.

Babska logika rządzi!

Finklo!

Na emocjach żerują, ale też emocje są źródłem buntu. ^^

Przynajmniej tak na to spoglądałem, gdy tworzyłem ten tekst w pozornie zamierzchłych dla mojego pisarstwa czasach. xD

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, cieszę się, że w ostatecznym rozrachunku okazał się spoko!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

No, ale bez wzbudzania emocji (strach przed prawicą/lewicą/uchodźcami/inne, wspieranie ludzi, którzy myślą tak samo i tak cudownie cię rozumieją…), to kto by na nich zagłosował? No przecież nikt o zdrowych zmysłach. ;-)

Babska logika rządzi!

Prawda, prawda.

Chociaż na rękę takie coś jest totalitarnym rządom, które i tak nie polegają na głosach ludzkości! I w sumie głównie o coś takiego chodziło.

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: