Granica

 

Rosół to nie wszystko. Wiedział o tym doskonale, choć teraz oddałby wiele za miskę wrzącego bulionu. Takiego jak w rodzinnym domu, pikantnego i parującego, za którego oparami mógłby się skryć i mieć chwilę dla siebie, żeby w spokoju pomyśleć.  

– Mistrzu Gordonie, zespół czeka. – przerwał brutalnie tęskne myśli cesarski adiutant.

– Zaraz przyjdę. Magia wymaga… skupienia. – odparł, choć tak bardzo chciał powiedzieć, że magia wymaga czasu. Ale tego, na smoczy tyłek, nie miał wcale. Otrząśnij się, Gordon, upomniał samego siebie w myślach. Nerwowo potarł knykcie i wyjrzał za okno.

Ulice Lievebergu, urokliwej pamiątki spokojnych rządów imperatora Stulakcha, pełne były szybko przemieszczających się ludzi. Ten spichlerz prowincji Montamorn od zawsze tętnił życiem. Codzienny targ, największy w okolicy, przyciągał kupców nawet spod montamornskiej granicy, a dla miejscowych rolników i sprzedawców oznaczał regularne źródło dochodu. W końcu lieveberskie bochny chleba, pachnące bułki i sprzedawane na kosze słodycze z rodzinnych zakładów braci Wamberto znane były w całym imperium. Nie inaczej rzecz miała się z warzywami i owocami. Soczyste jabłka, gruszki i egzotyczne kitraki z Lievebergu cieszyły się zasłużoną renomą w cesarstwie, a o fasolowej potrawce zapijanej mocną, lokalną wódką zwaną Łamignatką, od pokoleń krążyły legendy.

A dziś miasto szykowało się do oblężenia. Ludzie biegli w pośpiechu do domów, zmieniali warty na posterunkach strzegących magazynów z żywnością i innymi zapasami. Świeżo uzbrojeni ochotnicy szybkim krokiem podążali na wskazane przez dowódcę koszar miejsce, żeby umocnić straże. Kotły ze smołą, kosze z kamieniami, sagany z olejem gotowym do podpalenia – to wszystko nieśli na blanki, których jeszcze kilka lat temu nie było. Cóż, wojna rządzi się swoimi prawami…

– Mistrzu Gordonie, naprawdę musimy już iść. Nie wiadomo, kiedy nadciągnie wróg… – Znowu przypomniał o sobie adiutant cesarza.

– Dobrze już, dobrze. Chodźmy. A czy…

– Tak, mistrzu Gordonie, zgodnie z mistrza poleceniem kucharze przygotowali dwa duże kotły wywarów energetycznych. Pasty ziołowe też są gotowe, pigułki stymulujące również. Ampułki do zastrzyków przeciwoparzeniowych oraz dwa wozy antyseptyków także. O zapasach materiału do opatrunków też nie zapomnieliśmy.

– Dziękuję, adiutancie. Sprawiliście się, naprawdę to doceniam.

– Mistrzu Gordonie?

– Słucham?

– Garniec rosołu też jest. Do wyłącznej dyspozycji mistrza.

 

XXX

 

Udekorowany popiersiami mistrzów cechu magów-miksturników korytarz wydawał się Gordonowi wąski jak jeszcze nigdy przedtem. Nim sam został mistrzem, jeszcze jako szeregowy magus, regularnie przyglądał się rzeźbom. Sparcha mistrz trucizn, Lastogg pan dekoktów, Larkas mistrzyni wywarów leczniczych, Boulya specjalistka od olejów bojowych i kochany przez rzemieślników w całym cesarstwie Skalhar Prędkomyślny, który stworzył tyle rodzajów mikstur wspierających różne cechy, że za życia wystawiali mu pomniki. Wszyscy doczekali się upamiętnienia, bo zrobili coś dobrego. Pomagali prowincjom cesarstwa, rozwijali cechy, wspierali prace szpitalników albo szkolnictwo.

A teraz ja to wszystko zniszczę, pomyślał Gordon. Plunę na całą ideę dobrych praktyk magicznych i jakąkolwiek etykę czarodziejów. Ba, nawet odwrócę się tyłem od zasad równowagi światów i być może ześlę na nas zagładę. Wszystko dlatego, że jeden bęcwał nie potrafi dogadać się z drugim.

– Generale Rozehnal, jak sytuacja?

Ogorzały krasnolud lekko zmrużył oczy i z wyraźną pogardą odpowiedział:

– Montamorn płonie, panie wielki mistrzu magiczny. Płonie jak zad trolla po walce ze smokiem. To znaczy, że ten chudy smarkacz Loscarn idealnie wpadł w naszą zasadzkę. Myśli, że podbija prowincję i zaraz nasze cesarstwo padnie, bo odetnie je od spichlerza. No to się gówniarz pomyli, hehe.

– Generale…

– Dobrze, dobrze. Konkrety, jak to z wami, magami. Gdyby jeszcze tylko wasza konfraternia była taka konkretna, to świat byłby nieco lepszy… – zakpił krasnolud.

– Nie zapominaj, Rozehnal, co dla ciebie i innych krasnoludów zrobili magowie w trakcie zarazy wirusa splathe. – Gordon nie wytrzymał i zwrócił się bezpośrednio do wojskowego.

Zapadła niezręczna i bolesna cisza. Po chwili przerwał ją sam krasnolud.

– Nie zapominam. I nigdy nie zapomnę. – dodał z naciskiem – Ani ja, ani żaden z moich pobratymców, mistrzu Gordonie. Nigdy. – wyszeptał.

– A zatem wojska Loscarna idą prosto na nas? – zapytał cesarski adiutant.

– Tak, palą wszystko dookoła i walą prosto na Lieveberg. Zgodnie z naszym planem wypalają sioła i tworzą pole, żeby te wasze monstra miały loscarnijczyków jak na tacy. Oczywiście ten smarkacz jedzie na czele, więc upieczemy dwie pieczenie na jednym ogniu.

Gordon zamyślił się. Nigdy nie chciał służyć podczas działań wojennych. Od wieków zresztą magowie nie brali udziału w żadnych starciach. A dziś wszystko się zmieniło. Dwóch cesarzy, młody Loscarn i niewiele starszy Trevio, od dawna pozostawali w konflikcie, który dość szybko przerodził się w wojnę. I dziś miała się zakończyć. Trevio miał bowiem plan. Plan, który Gordon miał bezzwłocznie wykonać.

– To nie są nasze monstra, generale Rozehnal. – poprawił krasnoluda – I proszę pamiętać, że nie mamy i nie będziemy mieć nad nimi kontroli. Nasze zadanie polega tylko na otworzeniu korytarza między światami, przez które demony z Pustki dostaną się tutaj. Potem wy się musicie nimi zająć. Bronieniem naszych ludzi również.

– Już ja dobrze wiem, co mam robić. Zepchniemy potwory na te psie juchy od Loscarna, będziemy je naciskać, aż przetrzebią ich szeregi. A potem dobijemy resztę i rozprawimy się z demonami. Ależ to będzie zwycięstwo!

Gordon popatrzył z pogardą na krasnoluda. Musiał jednak przyznać, że jeśli cała operacja miała się udać i mieli w ten sposób zakończyć wojnę, to Rozehnal idealnie nadawał się do tego zadania. Krasnolud był może nieokrzesany, ale jego wojsko poszłoby za nim w ogień. Zwłaszcza że w trakcie trwającej wojny pokonał już kilkanaście pułków loscarnijczyków i uratował wiele montamornijskich wiosek.

– Mistrzu? – zapytał znienacka adiutant.

– Tak?

– Czy tych demonów nie da się po wszystkim odesłać z powrotem?

Tym razem to Rozehnal nie wytrzymał.

– Czy ty myślisz, łachmaniarzu, że to są dziwki od bajzelmamy Zuzanny i można je, ot tak, odesłać po robocie? No to wyobraź sobie, że nie! To są demony, na smocze jaja, pojmujesz?!

Lepiej bym tego nie ujął, przyznał w duchu Gordon.

– Panie generale, proszę się nie unosić…

– Ja ci dam, chłystku nieopierzony, nie unosić! Od pół roku moi ludzie giną eskortując całe kohorty magów do Pustki, żeby ci mogli ustawić te całe wieże energii. Od pół roku bronimy wszystkich zespołów gnomich metalurgów, żeby to magiczne gówno mogło płynąć przez rurociąg z Pustki do naszego świata. I wiesz co będzie, jak te wszystkie instalacje, rury, wieże i inne wymysły magów i gnomów trafi szlag? Będziemy ginąć dalej, żeby chronić tyłki wszystkich, nawet takich oślich chwostów jak ty, kmiocie!

– Dość, Rozehnal! – wrzasnął ktoś zza pleców maga.

Wojskowy i mag obrócili się jednocześnie. Przed ich oczami stała najważniejsza osoba w cesarstwie.

– Wybacz, najjaśniejszy panie. – poprawił się krasnolud i natychmiast przyklęknął wraz z resztą zebranych w sali.  

– Wstańcie, nie czas na etykietę. Adiutancie – precz. Generale, mistrzu. – cesarz zwrócił się do Gordona i Rozehnala – Za mną.

 

XXX

 

Cesarz Trevio zwany Smagłym przechadzał się w małej salce nieopodal auli laboratoryjnej.

– Co się właściwie stanie? – przerwał w końcu krępującą ciszę.

– Cóż, cała operacja jest bardzo skomplikowana. Pierwsze działania zaczną się w auli, gdzie odział  magów-piorunników aktywuje reaktor magiczny, z którego pójdzie impuls do wież energii w Pustce. Chwilę przed tym uruchomimy cztery baterie czarodziejów zajmujących się magią ochronną, żeby utkali zaklęcie ochronne. – powiedział pospiesznie Gordon.

– Ile liczy taka bateria, mistrzu? – spytał jakby od niechcenia cesarz.

– Osiemnaście trójkątów magicznych po dziewięciu magów, panie. Razem…

– Umiem liczyć, mistrzu.

– Gordon, czy to wystarczy? – wtrącił się krasnolud.

– Powinno.

Czarodziej otarł pot z czoła. Cesarz wciąż wpatrywał się w portret czarodziejki Larkas i nawet nie raczył zerknąć na maga i wojskowego.

– No dobrze. Co będzie dalej?

– Po przesłaniu impulsu uruchomimy rezerwowe baterie magów, sanitariusze będą opatrywać pierwszych rannych. A gdy impuls dotrze do wieżyczek i zacznie zasysać potwory z Pustki do rurociągu, sanitariusze zaczną smarować balsamami na oparzenie magów. Jednocześnie szpitalnicy będą wbijać zastrzyki wzmacniające i antyseptyczne, żeby zaklęcie ochronne działało jak najdłużej i przesył demonów zakończył się planowaną liczbą.

– A te… wieżyczki? Co to właściwie jest, mistrzu?

– Panie, to… to takie uproszczenie. To konstrukcje typu skalai, czyli łączące punkty mocy między wymiarami. Najnowszy prototyp. Tylko z daleka wygląda jak wieżyczka, choć w istocie przypomina raczej ogromny kamień ze żłobieniami. – odparł pospiesznie czarodziej.

– Uda się? – zapytał zniecierpliwiony Rozehnal.

– Powinno.

Cesarz zamyślił się.

– Ciągle mówisz, że powinno się udać. A dasz mi na coś gwarancję, Gordonie? Może na to, że się nam powiedzie i za kilka dni oczyścimy prowincję z demonów, a potem będziemy mogli zapomnieć o wojnie i skupić się na odbudowie cesarstwa?

Mistrz magii nie odpowiedział od razu. Źle dobrane słowa mogły go kosztować życie. Po chwili namysłu odparł:

– Nie, panie. W magii nie ma gwarancji. To wciąż nawet w ułamku niezbadana i nieokiełznana materia. Magia to, owszem, w pewnej części obliczenia. Można w jakimś stopniu przewidzieć niektóre rzeczy. Ale wciąż wiemy za mało, no i… takiej operacji nikt przed nami nie robił. Samo wysłanie czarodziejów do Pustki i stawianie tam obiektów, cały ten gnomi rurociąg i łączenie światów za pomocą urządzeń napędzanych energią magiczną… Panie, w pół roku zrobiliśmy postęp, o jakim przez wieki nasi przodkowie mogli tylko pomarzyć i…

– Dość! Ile to wszystko potrwa, nim zacznie się bitwa?

– Niedługo. Kilka chwil. Choć dla nas będą jak wieczność.

– A jeśli coś się nie uda?

– Nie wiem, panie. Prawdopodobnie… prawdopodobnie… – Mag zaczął się denerwować.

– Co, prawdopodobnie co, Gordon? Do licha ciężkiego, co?! – cesarz wydarł się niespodziewanie.

– Prawdopodobnie nie będzie już nikogo.

Zapadła niezręczna cisza. Gordon otarł krople potu z czoła i wpatrywał w podłogę.

– Panie? – wtrącił się niespodziewanie Rozehnal.

– Tak?

– Może mógłbyś pogodzić się z bratem i…

Gordon pobladł na dźwięk słów krasnoluda. Nie spodziewał się po nim takiej śmiałości i był pewien, że dowódca zaraz trafi do lochu. Albo jego rodzina, o ile nie zostanie stracona.

– Wynoście się! Natychmiaaast!

 

XXX

 

Patrzył na nich i ledwo dostrzegał twarze. Stał przed nim tłum magów. Alorea z Buntervee, Jacksald Oliseh, Mallory Naird, Locksmee z Wolfsbergu, Bunvald Kręglarz, Sofia Tcherepe i cała masa innych, najzdolniejszych, najwybitniejszych magów, jacy objawili się przez ostatnie dziesięciolecia w cesarstwie. Przybyli wszyscy na wezwanie Trevia. Bynajmniej nie z powodu miłości do cesarstwa i wielkich eksperymentów. Z pewnością nie dla chwały ani pieniędzy. Choć tych ostatnich, jeśli się wszystko powiedzie, cesarz raczej nie będzie skąpił.

Przybyli, bo nie mieli innego wyjścia. Hreshh, czyli tajne służby, o których nikt nie wiedział, kim i czym są, ale wszyscy wiedzieli, że istnieją, pojmały rodziny czarodziejów i czarodziejek wszelkiej maści. Kto dokładnie to zrobił i w jaki sposób? Gordon nie wiedział, choć przypuszczał, że w szeregach Hreshh są również magowie i to niekoniecznie tacy, którzy szanują etykę praktykowania magii. W rzeczywistości najmniejszy sprzeciw oznaczał natychmiastowy kontakt przedstawicieli cesarstwa z Hreshhem, a następnie połączenie przez magiczną kulę, gdzie pokazywano magowi śmierć rodziny. A potem zabijano zbuntowanego czarodzieja. Kilkoro już zginęło…

Ale Gordon wolał o nich nie myśleć. Przez cały ten czas jedynie raz dziennie wspominał swoje pociechy, Jariego i Sofię, oraz Chloe, ukochaną żonę. Miał nadzieję, że wszyscy przeżyją.

– Witajcie, drogie siostry i bracia zjednoczeni w magii! – zaczął w swoim odczuciu nieco zbyt głośno – Przed nami trudne zadanie, ale jesteśmy przygotowani. Pracujemy już długo nad tym, by w końcu położyć kres wojnie i uratować mieszkańców naszego cesarstwa.

W sali nie było słychać żadnego dźwięku. Jego konfratrzy byli skupieni i redukowali oddech, przygotowując się na początek operacji. Niektórzy z nich wydawali się przerażeni, inni sprawiali wrażenie nieobecnych.

– Przypominam, że całość nie potrwa długo. Uruchamiamy połączenie, przesyłamy impuls i kierujemy stwory oraz esencję na zewnątrz. Trójkąty tkające zaklęcie ochronne będą cały czas wspierane zastrzykami. Wszyscy będziecie przez cały czas balsamowani i opatrywani. W laboratorium podziemnym czekają magowie, którzy natychmiast po zakończeniu operacji uruchomią barierę energetyczną, żebyśmy byli w pełni bezpieczni i mogli odpocząć. Zgodnie z umową będzie nas chronił generał Rozehnal i jego żołnierze – Gordon skinął na krasnoluda. – A zatem… Zaczynamy! Zająć pozycje!

Płynnie pofrunęły poły szat i zamigotały zdobienia z kamieni szlachetnych. Potworną ciszę przerywało jedynie pobrzękiwanie amuletów ochronnych oraz szybkie kroki magów. Gordon, który stał na lekkim podwyższeniu, zaczął nagle dygotać.

– Aktywować magiczny reaktor! – krzyknął nagle z drugiego końca auli cesarz Trevio zwany Smagłym.

 

XXX

 

Intensywny zapach bulionu roznosił się po całej polanie. Zgarbiony starzec, trzymając w rękach drewnianą miskę z parującą zupą, przysiadł na kamiennej ławie. Skwapliwie oblizał palce i zaczął energicznie pochłaniać kolejne łyżki czerwonawego płynu.

– Mogę? – przerwał mu dziecięcy głos.

– Siadaj, a czemu nie. – odparł stary nie odrywając wzroku od miski.

– Co jesz, dziadku?

Mężczyzna przerwał konsumpcję i zerknął na towarzysza. A właściwie na towarzyszkę. Dziewczynka mogła mieć sześć, może siedem lat. Miała ciemne włosy i lekko perkaty nosek. Jej skromne i liche ubranie zdradzało, że groszem nie śmierdzi. Pewnie należy do jednej z grup, pomyślał starzec.

– To zupa – odpowiedział po chwili spokojnie.

– Co za zupa?

– Skądś ty się, mała, wzięła? – zapytał ze zdziwieniem. – Toż to rosół! Co innego mógłbym tutaj jeść?

– Dobre to?

– Spróbuj – odparł, po czym oddał dziewczynce miskę z zupą.

Mała ostrożnie zamieszała łyżką w misce, po czym skosztowała bulionu.

– Łeee, ostre jak cholera! – skrzywiła się.

– Ano, ostre… – przyznał – Ejże, wyrażaj się młoda damo! To święte miejsce. – poprawił się natychmiast, zerkając na spacerujących wolno żołnierzy.

– A czemu święte? – spytała dziewczynka, szorując łyżką po dnie miski.

Starzec zamyślił się. Może to przypadek, może dziewczyna jest po prostu sierotą, którą ktoś chował pod kamieniem i nie wie nic o tym miejscu. A może szpieguje dla Hreshh? Z pewnością nie chciał na stare lata skończyć z poderżniętym gardłem w pobliskich krzakach.

– Młoda damo, to miejsce jest święte, bo przypomina nam, dlaczego magia jest zła. Kiedyś… – stary zastanowił się chwilę – kiedyś, tam w dole, było miasto Lieveberg. Był tam zły i głupi władca, który ubzdurał sobie, że pokona nasze wojska. I do tego użyje magii, wyobrażasz sobie?

Dziewczynka spojrzała na niego pytająco. Miska była pusta. Starzec kontynuował.

– W tym dole zginęła masa ludzi. Magowie próbowali układać się z demonami i zamiast walczyć z nami, sprowadzili zagładę na swoje miasto. Oczywista, ten bęcwał, ich władca też poległ. Ponoć wszystkim dowodził jeden magus, choć…

– Tak?

– Powiadają… Hmmm… Powiadają, że nim całe miasto zamieniło się w burą breję krwi i kości, wyskoczył z wieży. I krzyczał. Tak głośno, że słyszały go nawet nasze wojska. Krzyczał, że nawet magia ma swoją granicę. A potem nie było już nikogo. Tyle że ponoć poza smrodem spalonych ciał czuć było rosół. Dlatego tutaj go serwują. Na pamiątkę tej masakry.

– I co było dalej?

– No jak to, co? Nasz władca, dziad naszego imperatora, zakazał magii. A żebyśmy nigdy nie zapomnieli o tym, dlaczego magia jest zła, zrobili tutaj sanktuarium. I ku przestrodze postawili pomnik. O, ten tu. – Stary wskazał brudnym paluchem w kierunku statuy.

– Dziadku?

– Co?

– A ten pomnik to co przedstawia?

– Roztopione truchło magusa Gordona. Ponoć to on odpowiadał za masakrę w Lievebergu.

– Brzydki ten pomnik – skrzywiła się dziewczynka.

– Rzecz gustu, młoda damo – powiedział spokojnie starzec.

Dziewczynka wstała z ławki, odstawiła miskę i zbliżyła się do dziadka.

– Nie dziś, Reimarze, synu Jariego, wnuku Chloe. Nie dziś, ale strzeż się. Ostrza Hreshh są wszędzie. – wyszeptała, po czym pobiegła w kierunku tłumu, śmiejąc się przy tym, jakby właśnie ktoś opowiedział jej przedni żart.

Nad Reimarem pojawiła się nagle uzbrojona postać.

– I co dziadku? Mała wychłeptała zupę i poszła?

– Mhm. – wybąkał starzec.

– Ty głupi dziadu, masz tutaj grosz, idź i kup sobie jeszcze jedną miskę zupy. Tylko pamiętaj o jednym.

– Tak, mości władzo?

– Rosół to nie wszystko. – odparł wojak i mrugnął do starca, po czym odszedł w kierunku tłumu pielgrzymów.