Epicka bitwa między legendarnymi wojownikami, objawiona przez Morfeusza jednorogiemu pegazowi, przez tegoż szykownie ubarwiona i ostatecznie mojej skromnej osobie w streszczeniu opowiedziana, a którą ja, wyżej podpisany, niniejszym tu literalnie przytaczam, zadośćuczyniwszy gorącym prośbom rozproszonego tłumu słuchaczy (nie wliczając rzesz gawiedzi niepokornej, co to stanęła na znak protestu na kształt owalu w linii prostej).
I stanął przed Brahimem śmiałek, mąż o imieniu Slith, syn Surilitha z Miliruth, wnuk Samilitha z Ulirath, i uniósł miecz i tarczę, i spojrzał w niebo, i przymrużył oczy, albowiem dochodził go blask słoneczny, i źrenice zredukowały swe średnice. Wtedy to właśnie lśnienie stali damasceńskiej, tego amalgamatu bizmutu, tytanu i osocza nosacza, znalazło swę paralelę w gwieździe. A był to dopiero początek.
Niczym pierwiosnek nadziei, miecz błękitem się zaszklił, nieśmiałą zielenią, kolorem ufności. Modry był ten odcień ochry, w pełni karmazynowy, jakby o barwie dzikiej sepii w rozkwicie. Szkarłatem odcinał się od niewinnego lazuru oceanu nieba, przechodząc o oktawę niżej, w turkusowy poblask, rodzaj odbarwionej khaki, cokolwiek spranej. I lśniła takoż jego tarcza, nieuchronnie złowieszczy i nieustępliwy symbol nadprzyrodzonej potęgi, janusowy artefakt starożytnych.
I wpatrywał się lud w jego obnażony miecz jak ogłupiały. Podówczas Slith wyeksponował go dumnie i rzekł w te słowa: “Dalibóg powiadam wam, nie ogrom miecza się liczy, ale biegłość szermierza w fechtunku!” Lecz niewielu pojęło te słowa. Tylko kowal, potężny człek o palcach grubych i długich, nie wiedzieć czemu mruknął dyskretnie.
A choć mina Slitha była marsowa, to przecie uśmiechał się w słońcu jako żyw! Jednakowoż czerstwe jego lico wyrażało coś nieuchwytnego, coś jakby niebywale nikczemnego i nieobliczalnego zarazem, acz gawiedzi skądinąd znanego. A jego grymas podobny był do przewrotnej, a chytrej facjaty niesławnego Galumila Brunatnego, syna Duruka z Antiochii Przedalpejskiej, wnuka tego przeklętego górala Aluryka z Gepidów, po kądzieli Awara od Chazarów, powinowatego z okrutnym ludem bagiennym Alemanów, tych z nomadów naddnieprzeńskich, o koligacji (ptfu!) Longobardzkiej.
Wielu utrzymywało, jakoby był to czwartego stopnia kuzyn Atylli. Po mieczu.
***
I wieść doniosła się uniosła. Pneuma Zefira poruszyła podówczas kurz wydm pustyni Synaju (niech Ewagriusz z Pontu będzie mi świadkiem!), a z rozległych i nieprzemierzonych ludzką stopą płaskowyżów Rohanoru rozległ się lament. Lacrimosa! Lacrimosa! Nie dajcie się zwieść podszeptom szatana, wszelako sam Ares dał znak do boju: bóg zadął w róg!
– Aromohola! – krzyknął Slith głosem wyprowadzonego z równowagi stoika. Użył najwyrafinowańszego czaru powietrza i tym samym przerywając dojmującą ciszę, skroplił unoszący się w powietrzu posmak zażenowania. O dziwo, posłuszne zaklęciu powietrze rozwarstwiło się i milionem cekinów ostrych, a szpetnych uraczyło Brahima, co przyprawiło go o cierpienie, jakiego jego ojciec, Brathum Buur, bynajmniej, nigdy nie zaznał, ni bólu nim nie uszczuplił.
Tudzież Brahim, w nagłym refleksie instynktownej responsy, ugodził go trzonkiem oręża. Jednakowoż Slith, przewidując to odtwórcze natarcie, uczynił nieznaczny, acz zdecydowany ruch swym ciałem w bok, przemieszczając biodro niestosownie i zmieniając tym samym lokalizację całego korpusu, co w efekcie spowodowało, że trochę uskoczył na jego lewą stronę, na co tamten się zreflektował udając parowanie ciosu, ale mu się to nie udało. Zręczny zabieg! Zmienił też geometrię kąta natarcia, będąc podobnym tygrysowi na rykowisku. “Finta w fincie?”. Ale Brahim potrafił się adaptować ze zwinnością latającej małpy! Zwiodło to przeciwnika o kilkanaście cali do przodu.
Wkrótce zwarli się w morderczym tańcu, którego końca dostrzec było niepodobna. A po krótkiej chwili minęło czasu niewiele. Slith był przybity do muru i przyciśnięty do rozpuku. Stanął więc w rozkroku, gotowy na wszystko i nonszalancko wręcz przyłożył dłonie wzdłuż talii.
– Doprawdy! – rzekł, głosem nie znoszącym sceptycyzmu, z odrobiną rozedrganej histerii.
W gruncie rzeczy, rzeczy miały się tak, jak rzekł sto lat później rzeczony świadek tej sceny (rzekomo przyrzekł mówić tylko do rzeczy), to znaczy, że Slith rzekł:
– Wstydu oszczędź swym pobratymcom, a połowicę swę od sromoty uchroń, a potomka ustrzeż od… od… potomka swego ustrzeż od… potomka swego…
Na co Brahim roześmiał się gromko. A rychło, a łacno, a w czas się roześmiał. I śmiał się długo, ów Brahim, syn kowala bez ręki, Brohorima Buura (albowiem Brahim szczycił się mnogością ojców), zwanego czarnym kurkiem, przez wzgląd na swego stryja, czarnego kruka, wykolejeńca bez oka, tego czarta z rodła piekłem i solą, rutką w mogile sypanego aby urok odczynić. Ajuści!
***
– Doprawdy, panie… – rzekł Slith.
A Brahim nie powiedział nic, tylko rzekł:
– Doprawdy, pani!
Na facjacie Slitha odmalowywać się z wolna począł popędliwy tik, a jedna jego stopa ustąpiła, a druga szukała zakotwiczenia w gruncie, a i kolano nieznacznie się ugięło.
I szaleństwo dopadło Slitha, i jął dąć w róg (Lacrimosa! Lacrimosa!), a potem odrzucił oręż i w obłąkańczym geście rozłożył ramiona. I w furii swej nieznojnie szkalować w zapamiętaniu wroga swego począł, łajanki również niemałej mu nie szczędząc. Nie ażeby tamtemu wstydu odjąć, ale oby go tym bardziej upokorzyć i upośledzić zacnie, zgoła i bez reszty. A kiedy skończył, zbroję z mithrilu własnym uzębieniem rozdarł był na miriadę fragmentów, aby złość swą gawiedzi zgromadzonej w równym owalu, przykładnie ukazać. Azali to brakowało mu męstwa?
***
I wtedy stała się rzecz dziwna. Upokorzony tak, na niedomiar złego i niedobór dobrego, w pasji swej, jednorogiego pegaza w sukurs wezwał, magiczną inkantacją runicznych druidów, i byłby go dosiadł, doprawdy, gdyby tylko zdołał; ale nie zdołał, bo cudak ów rozpostarł swe skrzydła dziwacznie, jakby nieprzytomnie, jakby chcąc się rozmnożyć, ale w tym swoim czarodziejskim salto-mortale przeliczył się nieszczęśnik i rozpierzchł na milion kierunków, niczym pył w kamforze, albo aligator obryzgany przez sympatyczny atrament kałamarnicy.
Slith lamentował jeszcze chwilę nad rozwieszonym w przestrzeni truchłem, lecz ostatecznie ustąpić przed Brahimem musiał. A potem zaszył się w stuporze na zawsze.
***
A wszystko to odbyło się przy cichej owacji zamożnego gminu, tej wesołej gawiedzi, ponuro zgrupowanej w prostym łuku, wzdłuż traktu, w poprzek głównej magistrali, dwie stajnie od tyczki kowala, liczone w płaszczyźnie ekliptyki. Według Mikołaja z Nyssy, był to tłum zbity na małej powierzchni, rozproszony dookoła ogromnego, brukowanego drewnem areału, pomiędzy tylną stroną kramów targowych, a ścianą ratusza, u podnóża katedry. Tę wersję potwierdza w swych annałach niejaki Maciej Wojewoda, wywodzący się z Krakowa kasztelan Gdański, pełniący swój urząd w Gnieźnie, co dodaje jego źródłom wiarygodności.
Jak by nie było, to długo jeszcze legenda dwóch tytanów niosła się po tym łez padole, a to z podmuchem bryzy podróżując lękliwie, a to z pieśnią ptaków wędrownych pod rękę pędząc, a to w końcu z tym niebywałym, a nieodgadnionym instynktem bagiennych nomadów stadnych ochoczo wędrując. I leciała niedościgniona w dal, ot, gdzieś pod horyzont, a królówki koroniaste baśń ową niosły w nieprzebrane przestworza, a chmury, ołowiane i nabrzmiałe, żalu jej przyczyniły i ciężkimi kroplami ziemię użyźniały.
A bard łzę uronił.
***
Jednorogi pegaz obudził się strwożony.
– Cóż za frymuśny sen… – Stwierdził. Poprzez ogromny liść akacji, który służył mu za nakrycie, wyczuł ze zdziwieniem, że jego róg jest w rozkwicie.
Szanowny Biggusie Dickusie,
zaiście istne istotne opowiadanie, którego forma i struktura przepełnione są przepięknymi i cudownymi opisami. Wierszowość tej epiki trafia do serca mego, dążąc arteriami i arteriolami aż do jego przedsionków. Bogactwo literackie, którym ten tekst jest okraszony wzruszyło mną i uroniłem łzę szczęścia.
Z wyrazami szacunku
Bakłażański Katerpillar
Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.
Szanowny Barbarzyńco z rodu Katafraktów, synu niesławnego Conanusa Barbarianusa, w imieniu bardów płaskowyżu Rohanoru i trubadurów doliny Loary, ślę peany dziękczynne za twe serce, które krzepi me słowa… czy jakoś tak… ;-P
Extra że twoja osoba opowiedziała epicką historie litelarnie. Zacna i pouczająca opowieść z twisterem na koniec.
Mowę mi odjęło i słów dobrać nie mogę, dlatego powiem, że mogę jedynie zazdrościć lub co gorsza marzyć o takiej kwietności wypowiedzi, którą wypowiedziałeś.
Poetyckość tej prozy sprawi, że sagę tom będom rozmaite bardy opiwiać w karczmach i operach długo w krótkich chwilach, gdy niezbędne będzie pokrzepnięcie serc.
Niewymowność mnie dopadła, gdy me gały ujżały oblicze liter poukładanych tak, że aż mi dech zaparło. Chylę czołem o podłogę przed mistrzem absolutu piura!
Chciałem tutaj znów dać upust swojemu wewnętrznemu wioskowemu głupkowi, jednakoż tak zacnie i cnie twa historia została opowiedziana, że ów głupek, co wewnątrz głowy mojej siedzi – ten, co to każe mi dyrdymały jakie wygłaszać, albo, na skraj przepaści głupoty swej zawiedziony, gestami nieprzystojnymi cały świat boży obrażać – zrejterować musiał, tyły podając. Piękne to, kwieciste jak łąki Elizjum, wartkie jak wody Flegetonu, a pamięci lektury nawet łzy Lethe wymazać nie będą zdolne.
Masz dobry styl, idealny do pisania epickiej beletrystyki, opisy masz cudnie przegadane, genealogię wplecioną w tekst barwniejszą niż ta z sagi o ludziach lodu, no po prostu majstersztyk. Co więcej, w przezabawny sposób ogrywasz motyw konfrontacji w jednym zdaniu wzniosłego bełkotu z kolokwialnym, lub też brutalnie niepasującym konwencji, infantylnym łupnięciem w łeb, które nosi znamiona inteligentnego absurdu, jak z Monty Pythona. W niektórych momentach miałem ochotę rzucić sobie granatem z Antioch, pogadać ze Strażnikiem Mostu na temat jaskółek, przygwoździć kogoś jak Dinsdale, albo podpatrzeć kolesia imieniem Kieerkegard, który siedzi spokojnie w kącie i odgryza głowy hartom.
Dzięki za kawał dobrego tekstu, który nie wygra, bo jego grafomańskość jest celowa – a jakże, bo przecież to taki konkurs – jednak jest to zbyt widoczne, bo zbyt dobrze napisane.
Nie kliknę tylko z powodu konkursowego tagu. Gdybyś go nie miał, a dodał zamiast niego tag absurd, to nie zawahałbym się ani chwili, aby zadość uczynić temu zacnemu dziełu i w róg dmiąc (Lacrimosa! Lacrimosa!) kursor myszy swej kierować na złotym ornamentem okraszony napis “zagłosuj”.
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Hej Ando, Opowiedziałem co do joty bez opuszczenia ani jednej bynajmniej literki… Dzięki za extra komentarz! ;)
Witaj Koala75, Pięknie dopowiedziane, podszepnę lokalnemu trubadurowi, jakoby dopisał cokolwiek do filharmonii swych natchnień… a to dla pokrzepienia serc płochliwych, a to do spłoszenia serc niegodziwych, a to w końcu dla zaskarbienia sobie serca żony karczmarza, tej to, co jej pierś faluje… Dziękuję za zerknięcie na tekst!
Cześć ZigiN, toż to sam czarodziejski pegaz opowiedział, a moja uniżna, a spolegliwa przecie osoba jeno na chromy język śpiew stwora fantastycznego nieudolnie przełożyła. :> Fajnie, że wpadłeś i zostawiłeś komentarz!
Hej Outta Sewer, Dzięki za komentarz! Szczerze mówiąc, sam czułem, że tekst przy każdej następnej “iteracji” staje się coraz bardziej gramatycznie uładzony i – co słusznie zauważasz – celowość grafomańskości staje się zbyt widoczna. Wahałem się czy nie wywalić tagu konkursowego i nie przeklasyfikować tekstu właśnie na jakiś absurd, parodię, czy coś w tym rodzaju, ale zostawiłem jak jest… Pomyślałem, że grafomańskość może być też rozumiana jako nadmiar środków wyrazu nieadekwatny do treści, zburzenie zasady decorum, itp.
Tak czy inaczej, myślę, że to fajne ćwiczenie warsztatowe, gdzie można bezkarnie puścić wodze fantazji.
Cieszę się, że tekst Ci się spodobał i miło, że poświęciłeś czas na dłuższą opinię!
Wspaniały wytrysk twórczej pasji, stylu niczym łąka na wiosnę kwieciem zrugana po brzegi, jestem pod ogromnym wrażeniem Twego kunsztu, kronosie. Należą Ci się owacje, i to na stojąco. Brawo. Brawo. Brawo.
Dzięki Łosiot za miłe słowa i zerknięcie na tekst! Widać styl kwiecisty to moje Przeznaczenie… ;)
Cześć, Komosie.Maxie!
hehehe ale to jest portal fantastyczny a TY tu dałeś tekst historyczny…………… heheheh……. ale ładnie napisane i podziwiam za risercz bo widać że z wielu różnych ksiąg cytujesz i wiele różnych postaci tu pokazałeś oraz ich historie………….. hehehe….. ja bym tak nie potrafił…………… hehehe……….. a ja też piszę………… jestem pisażem jak TY……………. hehehhe…………… wpadnij do mnie jak już coś napiszę……………………………….
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej Krokusie!
Dziękuję za odwiedziny i komentarz! Trochę fantastyki było: magiczne zaklęcia, koń ze skrzydłami, czarodziejski miecz… no… starałem się jak mogłem… :)
Wpadnę chętnie do kolegi po piuże!
Ale to było ciężkie! Czytałem na siedem razy robiąc przerwy na TikToka, a i tak musiałem na koniec wrzucić w syntezator. Jednakże gdybym miał teraz napisać co przeczytałem to bym nie był w stanie powiedzieć. Czuję się jakbym przebył siedem gór i przepłynął siedem rzek, by na końcu mapy walnąć łbem o nie widzialną barierę.
Ale doceniając Twoją poprawę pod moim tekstem wspomnę jeszcze, żem pełen podziwu dla Twych twórczych pasji i ich wykwitu.
Dzięki Palaio za zerknięcie! Przerwy na TikToka i na seriale paradokumentalne to podstawowa zasada BHP pisaża i nieskończone źródło inspiracji.
Tekst tak wzniosły i podniosły, że trudno na krześle wysiedzieć, czytając. Jestem pod wrażeniem tego historii okraszonej niezliczoną ilością barwnych porównań. Wybrać najzacniejsze to niemal katusze, trzeba by mi pół tekstu w komentarzu zamieścić. Urzeknięta jestem stylowością tego dzieła po samą kokardę.
Fajnie, że wpadłaś i zerknęłaś na tekst, Alicello! Cieszę się, że Ci przypadł do gustu. ;)
Pisałem z samego rana pod dwóch mocnych kawach, więc mogło mnie trochę po(d)nieść…
Masz styl piękny i kwiecisty że czułam się jakbym Homera Herberta, albo innego Homara czytała. Zaiste zacne to było doświadczenie.
Koronkosie, zasromałam się nieco, że na koniec snem jednorożca mnie poczęstowałeś z nienacka, bo przedtem mogłabym się sama urżnąć, że historycznie prawdziwą, z koronkową precyzją opowieść snujesz, takim mnie podziwem ona napełniła. A mnogość szczególnych drobiazgów i odprysków zdarzeń z taką umiejętnością powplatałeś w zdania, że pewność miałam kontaktu z dziełem naocznym i prawdziwością ociekającym, zwłaszcza że i bard łzę poronił.
A tu, panie, nagle i do niewiary – sen się okazał jednorożcu wyśniony! No cóż, koniec to koniec, ale chociaż całe wcześniej było fajne i za chwyt budzące, zachwycającymi cięgami opisów!
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Ośmiornica, Musisz wiedzieć, że Homer Herbert von Homar to mój ulubiony klasyk, a skoro go znasz, to wiesz, że to bardzo elitarny i nie znany szerszej publiczności twórca (w necie go nie ma, bo ten przewrotny figlarz się z niego sam wykastrował, ale jego dzieła można czasem znaleźć w lepszych bibliotekach i antykwariatach).
Regulatorzy, Sukces nie przyszedł sam, starałem się jak mogłem o zaskakującą najbardziej ze wszystkich końcówkę; piłem litrami wodę i marszczyłem intensywnie czoło, przetasowywałem myśli na miliony sposobów, poruszałem w tym celu głową to w lewą, to w prawą stronę, burzyłem schematy, w pocie czoła torturowałem swoje myśli na kole. Aż wyśniłem ją – ideę inną niż wszystkie! Sen, sen, to musi być sen!
Koronkosie, skoro tak srogie terminy towarzyszami Ci były we chwili twórczej dzieła, to przyjmuję wszystko do wiadomoci ze snem na końcu pospołu. Niech jednorogiemu pegazu sen zdrowym będzie!
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Jeju, jaka e picka opowieść! Normalnie czat. I widze, że bardo dużo trudnych sów znasz i bez problemu je wyplatasz w tekst. Chyba nawet moja babka od polaka by tak nie umiła. Szacun, gościu.
A kocówki się wogle nie spodzie wałem.
Babska logika rządzi!
Witaj Finklo, miło, że zajrzałaś! Co do końcówki, to wiadomo, koniec wieńczy dzieło. :)
Nie wiem. Nie wiem, co właśnie przeczytałam. Fałdy mózgowe mi się zapętliły, co do jednej. Wiem tylko, że było wspaniale, godnie i z patosem.
Bardzo podobały mi się niektóre fragmenty, natchnęły mnie wyjątkową melancholią (modrą, może nawet karmazynową):
źrenice zredukowały swe średnice
A jego grymas podobny był do przewrotnej, a chytrej facjaty niesławnego Galumila Brunatnego, syna Duruka z Antiochii Przedalpejskiej, wnuka tego przeklętego górala Aluryka z Gepidów, po kądzieli Awara od Chazarów, powinowatego z okrutnym ludem bagiennym Alemanów, tych z nomadów naddnieprzeńskich, o koligacji (ptfu!) Longobardzkiej.
Wielu utrzymywało, jakoby był to czwartego stopnia kuzyn Atylli. Po mieczu.
I wieść doniosła się uniosła.
Ajuści!
Cóż za frymuśny sen…
Poetycki dyskurs pierwsza klasa, nieprzemierzone odkryłeś tutaj poetyckości obszary i własną stopą przemierzyłeś je, a my wraz z Tobą.
A teraz idę się napić.
She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.
Haha, przepraszam, za stan jaki w tobie wywołał ten tekst. To trochę taki „kontrolowany strumień świadomości”, puściłem wodze fantazji i jakoś samoistnie poszło w stronę groteski i absurdu… ;)
Ależ to było dobre, malownicze opisy jakby namalowane słowami przed moimi oczami i trudnie słowa, które poszerzyły mój słowiczek, a to wszystko okruszone widowiskową walką.
Witaj Zygfrydzie w moich skromnych progach! A właśnie, na walce mi zależało, żeby była epicka dlatego ruszałem pędzlem słów zamaszyście jak Wits Twórz tworzący epopeję o powstaniu styczniowym w kościele Mariańskim Marsjańskim.
Hejka!
Na moje oko oczytane w grafomanii, tutaj za mało jest pierwiastka grafomańskości. Piszesz przesadnie, jasne, ale dobierasz słowa często zbyt trudne dla grafomańskiego grafomana. :P
Rozumiem zamysł, ale no – nie ta liga. Podobnie jak przy Drakainie. Tutaj, w konkursie, to wiesz, ziomek, musi być grafomania pełną gębą.
Jedynie co – za bardzo nie wiem, co tam się dzieje, bo dużo mondrych słuw wplatasz czy zaplatasz w tekst, tak że można się zagubić albo zgóbić.
uczynił nieznaczny, acz zdecydowany ruch swym ciałem w bok, przemieszczając biodro niestosownie i zmieniając tym samym lokalizację całego korpusu, co w efekcie spowodowało, że trochę uskoczył na jego lewą stronę, na co tamten się zreflektował udając parowanie ciosu, ale mu się to nie udało
O, a tutaj już widzę wczułeś się w grafomańskość! O to Grafomaniacy walczyli! Brawo! Pienknie!
A po krótkiej chwili minęło czasu niewiele.
Można? Można! Czuję piękną grafomanię, aż raduje się serce <3
I wtedy stała się rzecz dziwna.
To też się ładnie wpasowuje. Ogólnie zaczynam łapać zamysł, ale uważam, że jest zbyt słabo nakreślony, zbyt mało go widać, jak takie kreski na obrazie w tle, które z daleka gdzieś tam można zgonić na słaby wzrok.
I dalej już też sporo porównań, które – jasne, są ciężkie, toporne i czasami można się uśmiechnąć przy ich niezgrabności, ale wiesz, niejeden grafoman marzyłby o takim tekście XD. To po prostu dobra parodia. :D
Pozdrowionka,
Bananke
Witaj!
Nie spodziewałem się zobaczyć tu kogokolwiek po tak długim czasie od napisania, więc tym bardziej miło! 
Dziękuję za odwiedziny i komentarz. Zdaje się, że masz rację, nie do końca ten tekst trafił w zamysł konkursu grafomańskiego. Chyba przestrzeliłem, ale obiecuję, że następnym razem postaram się bardziej wpisać w konwencję.
Chyba potraktowałem zadanie na zasadzie: “pisz co ślina na język przyniesie” i wyszło – jak słusznie zauważasz – coś na kształt parodii. Zdanie, które przytoczyłaś, tzn. “uczynił nieznaczny, acz zdecydowany ruch swym ciałem w bok…” miało w zamyśle odzwierciedlać niestylistyczne, a co za tym idzie, niejasne opisy scen walki, gdzie przeciwnicy się tak mocno zwarli (w zapasach), że nie wiadomo kto uderza, a kto uskakuje i ogólnie kto jest kto i co jest co… 
Wiesz, jak na kreskówkach, gdzie pojawia się taka chmura kurzu, z której wystaje tylko tu i ówdzie ręka albo noga…
I dalej już też sporo porównań, które – jasne, są ciężkie, toporne i czasami można się uśmiechnąć przy ich niezgrabności
Cieszę się, że udało Ci się uśmiechnąć czasem. Znaczy tekst jakoś tam swoją funkcję spełnił. 
Pozdrawiam i życzę miłego dnia!
