Ciężki Przydział

 

Co można robić w piątek po północy? Wiele rzeczy, z których ja wybrałem akurat spanie. Sen trafił mi się bez szału, coś jak streszczenie horrorów „klasy B” z początku lat 90. Nagle te wszystkie mordercze pomidory, zombi, kosmiczne potwory zdmuchnął silny wiatr. Przede mną stanął mężczyzna w białym garniturze. Sześć skrzydeł, kpiący wyraz twarzy, pozwoliły mi zidentyfikować mojego anioła stróża Manianiela.

– Zostawić cię tylko na chwilę…– Lekko skinął ręką, a pełznąca w jego stronę mordercza galaretka znikła.

– Nie moja wina – odparłem strzelając z obrzyna do jakiegoś Impa. – Wiesz jak jest, gdy rozum śpi, budzą się upiory.

– Nie ściemniaj. – Anioł stróż pogroził mi palcem. – Obaj wiemy, że umiesz kontrolować swoje sny.

– No może odrobinkę. – Strzelba w moich rękach zamieniła się w karabin plazmowy z którego podziurawiłem ksenomorfa.

– Pobawisz się potem – rzekł twardo. – Teraz sprawa jest.

– Jaka? – zdziwiłem się.

– Mój kumpel ma ciężki przydział i potrzebuje odrobiny relaksu, a że jest akurat niedaleko…

– A co ja mam z tym wspólnego?

– No wiesz gdybyś tak w tym śnie zrobił mały grill dla znajomych…

– A co będę z tego miał?

– Dobry uczynek dla bliźnich zawsze jest miły sercu syna Pana Zastępów.

– A coś konkretniej?

– Na sądzie ostatecznym znajomość z kilkoma aniołami jeszcze nikomu nie zaszkodziła – kusił Manianiel.

– Wolałbym więcej szczęścia jeszcze na tym łez padole.

– Da się załatwić – Anioł wyciągnął rękę w moja stronę.

– Jak tak, to pomogę. – Przypieczętowałem układ uściskiem dłoni.

 

Lekko skoncentrowałem się, a zamienione w pobojowisko amerykańskie miasteczko na prowincji znikło. Zamiast tego pojawił się drewniany dom, porządny kamienny grill, na którym właśnie dochodziły szaszłyki i kiełbaska, stół, ławki, chleb, napoje, sałatki, ogólnie wszystko co potrzeba. Manianiel z zadowoleniem skinął głową, a ja poczułem kolejne powiewy wiatru. Gdy wzniosłem głowę dostrzegłem nadlatujących gości. Jednym z nich był anioł o jednej parze skrzydeł. Nie wiem czy to kwestia statusu, ale w przeciwieństwie do mojego stróża był w szeleszczącym białym dresie i takiż adidaskach od nike. Obok niego nadlatywał ktoś podobny, tyle, że ubrany na złoto, oraz ku mojemu zdumieniu jakiś czarnoskrzydły.

– Co jest? – spytałem Manianiela?

– Wziął resztę.

– Jaką resztę? – zdziwiłem się.

– Zaraz się dowiesz.

– Witam, jestem Araichiel. – Dwuskrzydły anioł podał mi rękę.

– Salam – Złoty przywitał się ze mną – Zwą mnie Algazali.

– Cześć, nazywają mnie Baralbarbialel, po waszemu będzie to tyle, co Bartek. – Czarnoskrzydły w takimże garniturze i kapeluszu mafiozo z lat trzydziestych dokonał swej prezentacji.

– I wy wszyscy jesteście aniołami?

– No mniej więcej – odezwał się za nich Manianiel.

 

Początkowo ta informacja mi w zupełności wystarczyła. Zresztą miałem co innego na głowie. Jako gospodarz imprezy pełniłem jednocześnie funkcje głównego grillowego – kiełbaski i szaszłyki nie chciały opiekać się same, oraz podczaszego – polewałem wszystkim napoje wysokoprocentowe. Zdaje się, że mój anioł stróż zastosował siłę sugestii, bo czułem dumę z z faktu, że taką fuchę miał swego czasu ojciec króla Jana III Sobieskiego. Z drugiej strony alkohol, jedzenie, ciekawe towarzystwo, czegóż chcieć od życia więcej?

 

– Mistrzu – zwrócił się do mnie anioł w czerni. – Może byś jakieś foczki zorganizował?

– Stek z foki, czy basen z fokami robiącymi sztuczki? – zapytałem w przypływie napadu skretynienia.

– Girlsy maestro, girlsy please…

– Nie słuchaj go, on jest z tych upadłych. – Araichiel patrzył na czarnoskrzydłego z wyrzutem.

– Kazali się zbuntować, to się zbuntowałem. – Bartek odpowiedział cytatem z generała Żeligowskiego.

– Skoro wy w bieli jesteście aniołami, ten w czerni to diabeł, to kim jest Algazali? – zapytałem.

– On jest od wyznawców proroka – wyjaśnił Manianiel.

– Dla konkurencji robi? – zdziwiłem się.

– To nie tak – odparł Algazali. – Szefa to my mamy akurat jednego.

– Nie rozumiem – odparłem.

– Widzisz, czasem On dochodzi do wniosku, że jego owieczki robią się leniwe, a powinny być gorliwe. Wtedy sam podkręca konkurencję.

– Czyli niezależnie co się wyznaje, to jest dobrze.

– A czy gdy Pepsi bije rekordy sprzedaży, to w Coca Coli dostają nagrody? – odpowiedział pytaniem.

– Wodzu, to jak będzie z tymi białogłowymi? – pytał Bartek.

– Pamiętaj o przykazaniu „Nie pożądaj żony bliźniego swego”. – Manianiel wzniósł go góry palec.

– Nie muszą być żony, mogą być panny. – Diabeł szybko zasugerował rozwiązanie.

– Samotnym kobietom nie wolno przebywać w towarzystwie mężczyzn – zauważył Algazali.

– Maruda. – Skrzywił się Bartek. – Ok, niech to będą elfki o zielonych oczach, smukłych nogach, falujących biustach, spiczastych uszach i miłym usposobieniu.

– Ale…

– Żadne ale. Ani Biblia ani Koran nie zabraniają im przebywania w naszej obecności.

– W sumie on ma rację zauważył – Manianiel.

– Rozumiem, że klasyfikacja ich miłego usposobienia ma być zgodna z wykładnią niejakiego Jaskra, bohatera sagi wiedźmińskiej? – zapytałem.

– Ależ oczywiście – potwierdził Bartek.

 

Wystarczyła odrobinka koncentracji i oto wyłoniły się one, elfki jak z marzeń napalonego niczym piec hutniczy fana cosplayu. Ślicznotki ubrane w biżuterię, koronkową bieliznę, sandałki z obcasem na koturnie, ruszające się z kocim wdziękiem. Araichiel spoglądał na nie w zachwycie, aż w końcu z płaczem wyjąkał, do Manianiela.

– Serafinie ty to masz fart, co do podopiecznego.

– Nie tylko on – wtrącił się Bartek. – Pamiętaj, że to ja jestem jego diabłem stróżem i beze mnie nie umiałby sobie wyobrazić takich piękności.

– Nie doceniasz go – odrzekł Manianiel.

– Chwila moment! – przerwałem im rozmowę. – To ludzie mają diabła stróża?

– No, mają – potwierdził mój anioł.

– To dlaczego nikt o tym nie mówi?

– Kwestia gorszego marketingu. – Bartek mówiąc to przytulił złotowłosą elfkę.

– Albo dlatego, że tak jest im łatwiej – odrzekł Manianiel.

– Może… – Diabeł, całował chichocząca dziewczynę w szyję.

 

Ponieważ jedna z elfek w uroczy sposób poprosiła o kiełbaskę na chwilę straciłem wątek anielskich dysput. Potem obsługiwałem ją przy stole, a na koniec ona w ramach rewanżu usiadła mi na kolanach i zaczęła dzielić się posiłkiem. Jakoś tak przy okazji wszyscy wypili kilka toastów sugerowanych przez Manianiela i Bartka. Zirael, bo tak się nazywała elfka, właśnie szeptała mi, co mi zrobi i nie powiem było to interesujące, choć miałem problemy, by wszystko dokładnie usłyszeć, albowiem przy stole głośno płakał Araichiel.

– A temu co? – spytałem Manianiela.

– Przechodzi katharsis.

– Znaczy się?

– Oczyszczenie, które pozwoli mu dalej sumiennie pełnić służbę.

– Fajnie. – Już miałem skoncentrować się na elfce, gdy coś mnie tknęło.

– A co z diabłem stróżem jego podopiecznego?

– Nic – wtrącił Algazali.

– Ale dlaczego?

– Rokitowski jest na urlopie wypoczynkowym w ośrodku dla zasłużonych diabłów. – Oświecił mnie Bartek.

– Czegoś nie rozumiem.

– Człowieku nawet nie wiesz jaki mam niefart. – Araichiel pociągnął bimbru z butelki. – Dostałem jako przydział oszusta.

– Tu muszę zaprotestować, albowiem zgodnie z Koranem mój klient wykorzystuje prawo takijji, jest więc zupełnie w porządku.

– To wy dwaj nim się zajmujecie? – zdziwiłem się.

– W sumie, licząc diabła, to ma on czterech opiekunów. Mnie, diabła i dwóch aniołów od proroka.

– To konwertyta, że aż dwóch islamskich pierzastych go obstawia? – zgadywałem.

– To nie tak. – Algazali przerwał obściskiwanie jednej z elfek. – Każdy wyznawca proroka ma dwóch aniołów stróżów.

– I tak naraz mu podpowiadacie?

– My nie podpowiadamy, tylko notujemy czy jego czyny są zgodne z Koranem, a notatki te posłużą do wydania wyroku na sądzie ostatecznym. W sumie, w tym przypadku, robimy to od jego narodzin. Nawet w tej chwili Abdulzaliel spisuje ile godzin nasz podopieczny śpi i o czym śni.

– Czekaj, to skąd on ma naszego anioła stróża?

– Bo menda jedna, się ochrzcił w Niemczech. – Araichiel znowu zalał się łzami.

– A ci od proroka nie mają z tym problemu bo…

– Nasz podopieczny zastosował zapisy Koranu, pozwalające mu oszukać wroga co do prawdziwego wyznania. Dzięki czemu może kontynuować swój dżihad.

– To brzmi jak kłopoty – zauważyłem.

– Żadne kłopoty! – oburzył się Algazali. – Męczeńska śmierć na świętej wojnie zapewnia natychmiastowe zbawienie bez potrzeby dodatkowego osądzenia. Ma to też niezaprzeczalną zaletę związaną z faktem, że w takiej sytuacji nasze notatki są niepotrzebne.

– Teraz rozumiesz jak mam przerąbane. – Araichiel patrzył na mnie smutno. – I jeszcze on teraz jedzie pod Białoruską granicę, po kolejnych amatorów rozpętania w Niemczech dżihadu.

– Faktycznie przydział masz ciężki, ale coś się wymyśli, tylko załatwimy rzeczy pilniejsze. – Popatrzyłem na opięte koronkami piersi Zirael.

 

Niestety, chyba znowu mój anioł stróż, postanowił sobie ze mnie zażartować, bo ani ja z nic z elfką nie teges, ani aniołowi nic nie podpowiedziałem, albowiem nagle zadzwonił budzik i się obudziłem. Manianiel siedział na krześle niedaleko mojego łóżka.

– No i nie pomogłem twojemu kumplowi – zauważyłem.

– Było ok.

– Ale…

– Pamiętaj, że Pan ma poczucie humoru – odrzekł i znikł.

 

Stwierdzenie Manianiela tłumaczyło wiele w temacie trudnego przydziału jego kolegi, pozostawało jednak pytanie kto mi ustawił budzik w sobotę na czwartą trzydzieści cztery i dlaczego choć nic wysokoprocentowego przed snem nie piłem to miałem kaca?