Beniu i ogrodowy skrzat

Była koń­ców­ka maja. Zło­ci­ste sło­necz­ko, tań­cząc ra­do­śnie na błę­kit­nym nie­bie, słało świa­tu cie­płe pro­mie­nie. Beniu, nasz mały, czar­ny pie­sio (z białą plam­ką na szyi), uwiel­biał taką po­go­dę. Naj­bar­dziej lubił za­ba­wy w ogro­dzie ze swoją Pań­cią lub Pan­ciem, któ­rzy rzu­ca­li mu te­ni­so­wą pi­łecz­kę, a Beniu żwawo gnał za nią i przy­no­sił z po­wro­tem. Wie­dział, że w na­gro­dę za wy­ko­na­nie za­da­nia czeka na niego sma­ko­łyk. Choć sama pogoń za pi­łecz­ką i ra­do­sne ha­sa­nie po so­czy­stej, pach­ną­cej, wio­sen­nej tra­wie było wy­star­cza­ją­cą na­gro­dą, to taki sma­ko­łyk był jak wi­sien­ka na tor­cie. „Lub kilka wi­sie­nek”, jak sobie my­ślał wów­czas Beniu.

Do­cho­dzi­ło po­łu­dnie. Pie­sek wy­le­gi­wał się w na­sło­necz­nio­nym, cie­płym miej­scu na pod­ło­dze w sa­lo­nie, (to rów­nież była jedna z jego ulu­bio­nych czyn­no­ści). Pan­cio, który aku­rat był w domu (parę razy w ty­go­dniu zni­kał na kilka go­dzin. Beniu nigdy nie wie­dział, po co w ogóle wy­cho­dził, ale za­pa­mię­tał, że wiąże się to ze sło­wa­mi wy­po­wia­da­ny­mi przez Pan­cia do Pańci „do pracy”) za­wo­łał:

– Beniu! Idzie­my na dwo­rek?

Pie­sek, gdy tylko sły­szał słowo koń­czą­ce się na „-rek”, takie jak „spa­ce­rek” czy „dwo­rek”, pod­ry­wał głów­kę i prze­krę­cał ją na bok, jakby po­ka­zu­jąc, że do­sko­na­le wie o czym mowa. Chęć i go­to­wość do za­ba­wy oznaj­miał we­so­łym mer­da­niem pu­szy­ste­go ogon­ka.

Pan­cio za­brał ze sobą kilka sma­ko­ły­ków i wy­szedł z Be­niem do ogro­du. Ostat­nie kro­pel­ki po­ran­nej rosy po­ły­ski­wa­ły pro­mie­nia­mi słoń­ca na świe­żo sko­szo­nym traw­ni­ku. Beniu ro­zej­rzał się do­oko­ła, czy przy­pad­kiem jakiś kotek nie gra­su­je po jego ogro­dzie. Wziął głęb­szy od­dech i po­biegł do wo­ła­ją­ce­go go Pan­cia.

Ależ było pięk­nie w ogro­dzie tego dnia. Z jed­nej stro­ny kwit­ną­ce na biało, czer­wo­no i fio­le­to­wo roz­ło­ży­ste krze­wy ro­do­den­dro­nów. Z dru­giej pach­ną­cy nie­ziem­ską sło­dy­czą bez. Kar­ma­zy­no­we i śnież­no­bia­łe aza­lie w na­roż­ni­ku. Trzmie­le i psz­czół­ki krzą­ta­ły się we­so­ło, w pocie czoła zbie­ra­jąc pyłek kwia­to­wy. Na ga­łę­ziach ra­do­śnie ćwier­ka­ły wró­ble. Tak, to była ulu­bio­na pora roku Benia.

– Przy­nieś pi­łecz­kę, przy­nieś! – Roz­le­ga­ło się wo­ła­nie Pan­cia po każ­dym rzu­cie.

Beniu gnał co sił w no­gach, ła­piąc wiatr w czar­ne włosy (nie­któ­re pie­ski mają włosy za­miast sier­ści i cza­sa­mi muszą iść do fry­zje­ra, ale o tym opo­wiem wam innym razem), chwy­tał w pysz­czek pi­łecz­kę i wra­cał przy­no­sząc ją swo­je­mu Pan­cio­wi. Tam cze­ka­ła już na niego „wi­sien­ka na tor­cie” i Pan­cio mówił:

– Grzecz­ny pie­sio!

Gła­skał go kilka razy, pro­sił o po­da­nie łapki i po­now­nie rzu­cał pi­łecz­kę.

Po jed­nym z ta­kich rzu­tów od­bi­ła się od kępki trawy i wpa­dła głę­bo­ko pod krzew bia­łe­go ro­do­den­dro­nu. Beniu za­trzy­mał się na końcu traw­ni­ka, po­pa­trzył do tyłu w stro­nę Pan­cia, który krzyk­nął we­so­ło:

– No Beniu, przy­nieś pi­łecz­kę!

Pie­sek za­wa­hał się, nigdy dotąd nie wcho­dził pod krze­wy i trosz­kę się wy­stra­szył ta­kiej atrak­cji. Wi­dział swój cel pod jedną z ga­łę­zi i nagle usły­szał:

– Chodź tutaj pie­sku, podam ci pi­łecz­kę.

Słów tych nie wy­po­wie­dział Pan­cio i, co cie­kaw­sze, Beniu zro­zu­miał je wszyst­kie, jakby były mó­wio­ne w jego psim ję­zy­ku.

– Śmia­ło, za­pra­szam, je­stem tutaj – kon­ty­nu­ował ta­jem­ni­czy głos do­bie­ga­ją­cy spod zie­lo­nych liści.

Za­cie­ka­wio­ny pie­sek po­stą­pił kilka kro­ków na­przód, po­mię­dzy ga­łę­zie pięk­ne­go krze­wu. Za jedną z grub­szych z nich jego oczom uka­za­ła się pi­łecz­ka le­żą­ca obok… ma­lut­kie­go sto­li­ka, przy któ­rym stało jedno mi­nia­tu­ro­we krze­seł­ko. Sto­li­czek na­kry­ty był, ha­fto­wa­nym ob­ru­si­kiem, na któ­rym cze­ka­ła na kogoś fi­li­żan­ka, z któ­rej uno­si­ła się przy­jem­na woń świe­żo za­pa­rzo­nej her­ba­ty.

Beniu usiadł obok sto­licz­ka na­chy­la­jąc się aby po­wą­chać napar, gdy w tej samej w chwi­li zza jed­ne­go z liści wy­szła dziw­na po­stać. Z wy­glą­du po­dob­na do czło­wie­ka, ale bar­dzo ma­lut­ka (tylko trosz­kę więk­sza od pi­łecz­ki te­ni­so­wej), z długą siwą brodą, ubra­na w czer­wo­ną ko­szul­kę za­pi­na­ną na gu­zi­ki, zie­lo­ne spodnie, brą­zo­we, spi­cza­ste buty i nie­bie­ską czap­kę, po­dob­ną do ta­kiej jaką nosi świę­ty mi­ko­łaj, tyle tylko, że bez bia­łe­go pom­po­ni­ka na końcu.

– Witaj pie­sku, miło cię wi­dzieć, przy­sze­dłeś po pi­łecz­kę praw­da? – za­py­ta­ła po­stać.

– Tak, po pi­łecz­kę, którą rzu­cił mi Pan­cio – od­parł Beniu w swoim psim ję­zy­ku, po­now­nie zdzi­wio­ny, że spo­tkał kogoś, kto nie jest pie­skiem, a kto po­tra­fi mówić tak jak on.

– Wy­bacz, nie przed­sta­wi­łem się, na­zy­wam się Kwiat­ko i je­stem Ogro­do­wym Skrza­tem – to mó­wiąc zdjął cza­pecz­kę i ukło­nił się nisko.

– Je­stem Beniu i miesz­kam w domu obok ogro­du – od­parł pie­sek uno­sząc jedną łapkę w taki sam spo­sób jak wów­czas, gdy Pan­cio mówił „daj łapkę”.

– Miło mi cię po­znać Beniu – od­po­wie­dział skrzat. – Po­zwo­lisz, że usią­dę i wy­pi­ję pierw­szą po­po­łu­dnio­wą her­bat­kę? To taki mój mały ry­tu­ał i nie chciał­bym, aby wy­sty­gła.

– Tak, oczy­wi­ście – od­po­wie­dział pie­sek. – Czy mogę o coś za­py­tać? – za­py­tał nie­pew­nie.

– Śmia­ło i pro­szę wy­bacz, że nie mam dru­giej fi­li­żan­ki z her­bat­ką, ale nie spo­dzie­wa­łem się dziś go­ścia, wpa­dłeś tak nagle…

– Nic się nie stało, prze­pra­szam za nie­za­po­wie­dzia­ną wi­zy­tę. Zaraz ucie­kam do Pan­cia. Po­wiedz mi pro­szę, skąd się tutaj wzią­łeś? Nigdy wcze­śniej cię nie wi­dzia­łem, Pan­cio też nic nie wspo­mi­nał o tym, że w krze­wach ktoś miesz­ka.

– Oj Beniu, Beniu. To miło, że py­tasz. Bar­dzo cie­kaw­ski z cie­bie pie­sek. Jak już mó­wi­łem wcze­śniej, je­stem Skrza­tem Ogro­do­wym. Tacy jak ja wy­bie­ra­ją pięk­ne, za­dba­ne ogro­dy i za­miesz­ku­ją je, by po­ma­gać w nie­wi­dzial­ny spo­sób, do­brym, pie­lę­gnu­ją­cym je lu­dziom. Ze szcze­gól­nym na­ci­skiem na „do­brym lu­dziom”. Wi­dzisz pie­sku, jeśli czło­wiek część życia po­świę­ca­ ro­śli­nom, po to, aby je pie­lę­gno­wać, two­rzy się mię­dzy nimi nie­wi­dzial­na więź. Praw­da, że ten ogród jest bar­dzo pięk­ny? – za­py­tał Kwiat­ko.

– Bar­dzo, bar­dzo pięk­ny – od­po­wie­dział Beniu mer­da­jąc ogon­kiem i ro­biąc kółko. – Uwiel­biam spę­dzać w nim czas, bawić się i bie­gać za pi­łecz­ką.

– No wi­dzisz, to bar­dzo faj­nie. Ogród sam z sie­bie taki nie jest – kon­ty­nu­ował Skrzat. – Ro­śli­ny swoim pięk­nem i cu­dow­nym za­pa­chem od­da­ją lu­dziom mi­łość, którą ci oka­za­li im pod­czas pod­le­wa­nia, pie­lę­gna­cji i do­glą­da­nia. Jeśli czło­wiek prze­sta­nie się nimi in­te­re­so­wać to za­czy­na­ją cier­pieć.

Kwiat­ko po­cią­gnął łyk her­bat­ki.

– Za­miesz­ka­łem tutaj – pod­jął – po­nie­waż ta ma­gicz­na więź, która wy­two­rzy­ła się mię­dzy ludź­mi, któ­rzy tutaj miesz­ka­ją i ro­śli­na­mi z ich ogro­du przy­cią­ga takie isto­ty jak ja. Je­stem takim do­brym dusz­kiem ogro­du. Do­po­ma­gam lu­dziom i ro­śli­nom pie­lę­gnu­jąc po­wsta­łą mię­dzy nimi magię, ale tak żeby mnie nie za­uwa­ży­li. Stąd nie mają po­ję­cia o moim ist­nie­niu.

– To nie­sły­cha­ne, my­śla­łem, że czary i magia ist­nie­ją tylko w baj­kach, które Pan­cio czyta wie­czo­ra­mi swo­jej có­recz­ce – za­chwy­cił się Beniu i zro­bił kółko go­niąc za wła­snym ogo­nem.

– Oj Beniu, Beniu. Mu­sisz wie­dzieć, że takie bajki nie biorą się zni­kąd. W każ­dej z nich jest ziarn­ko praw­dy – po­wie­dział Skrzat Ogro­do­wy.

– Ziarn­ko czego? – za­py­tał pie­sek prze­krę­ca­jąc na bok głowę.

– Praw­dy. Oj nie­waż­ne. Tak się mówi, a przy­naj­mniej lu­dzie tak mówią – od­po­wie­dział skrzat i po­cią­gnął ko­lej­ny ły­czek her­bat­ki.

– Chyba ro­zu­miem – po­wie­dział Beniu dra­piąc się za uchem.

– Mądry z cie­bie pie­sek. Widać, że bar­dzo ko­chasz ludzi, z któ­ry­mi miesz­kasz. – Kwiat­ko po­pa­trzył na pie­ska z uśmie­chem. – W tym także jest sporo magii – dodał po chwi­li.

– Tak, to praw­da, bar­dzo ich ko­cham – od­po­wie­dział Beniu. – Nigdy jed­nak nie my­śla­łem o tym, że jest to ma­gicz­ne, choć gdyby się tak głę­biej za­sta­no­wić…

– Jest, jest – rzekł skrzat. – Po­wiedz mi co czu­jesz, gdy ba­wisz się z Pańcią lub Pan­ciem? O, na przy­kład pod­czas ta­kiej za­ba­wy z pi­łecz­ką w ogro­dzie?

– Hmmm… – za­sta­no­wił się Beniu. – Gdy bie­gnę po pi­łecz­kę, to wy­da­je mi się, jak­bym fru­nął ni­czym ptak, a gdy je­stem gła­ska­ny lub tu­lo­ny, to już zu­peł­nie fan­ta­stycz­ne uczu­cie.

– No wi­dzisz, to jest wła­śnie praw­dzi­wa magia – po­wie­dział Kwiat­ko wy­chy­la­jąc ostat­ni ły­czek her­bat­ki.

Beniu, pod­czas roz­mo­wy ze skrza­tem, zu­peł­nie za­po­mniał o tym, po co wszedł pod ro­do­den­dron.

– Pi­łecz­ka! – wy­krzyk­nął nagle. – Pan­cio bę­dzie się mar­twił, że długo mnie nie ma!

– Spo­koj­nie pie­sku – od­rzekł Kwiat­ko. – Tra­fi­łeś w ma­gicz­ne miej­sce, roz­ma­wiasz z cza­ro­dziej­skim skrza­tem, który po­pi­ja sobie her­bat­kę w cie­niu ro­do­den­dro­nu, czas tutaj pły­nie zu­peł­nie ina­czej, rów­nież w spo­sób ma­gicz­ny. Wy­bie­gniesz spod krzacz­ka do­kład­nie w mo­men­cie, kiedy twój Pan­cio za­wo­ła cię drugi raz.

– Uf, to dobre wie­ści. – Uspo­ko­ił się pie­sek. – Bar­dzo miło było cię po­znać Panie Skrza­cie.

– Mów mi Kwiat­ko. Cie­bie rów­nież hul­ta­ju było bar­dzo miło po­znać i jesz­cze raz prze­pra­szam, za brak her­bat­ki.

– Nic się nie stało. – Beniu pod­szedł do pi­łecz­ki. – Czy spo­tka­my się jesz­cze Kwiat­ko?

– Myślę, że tak – od­parł skrzat. – Za każ­dym razem, gdy wpad­nie ci tutaj pi­łecz­ka albo bę­dziesz hasał sobie po ogro­dzie, to ser­decz­nie za­pra­szam. Nie za­wsze jed­nak je­stem pod ro­do­den­dro­nem. Tutaj lubię pić her­bat­kę w po­łu­dnie. Cza­sa­mi mo­żesz mnie spo­tkać za tu­ja­mi przy ogro­dze­niu, cza­sem leżę sobie w cie­niu bzu za­chwy­ca­jąc się jego cu­dow­nym, słod­kim za­pa­chem. Bywam też mię­dzy tymi wy­so­kim tra­wa­mi pod tam­tym pło­tem.

Wska­zał pal­cem kie­ru­nek.

– Lubię też do­glą­dać krze­wów róż za domem, ale tam mu­sisz uwa­żać, bo róże, choć pięk­ne i pach­ną­ce, to mają ostre kolce.

– Będę pa­mię­tał – od­parł Beniu chwy­ta­jąc pi­łecz­kę w pysz­czek. – Do zo­ba­cze­nia, mój nowy przy­ja­cie­lu.

– Do zo­ba­cze­nia Beniu – po­wie­dział Kwiat­ko i po­ma­chał ser­decz­nie od­cho­dzą­ce­mu pie­sko­wi.

Beniu wy­biegł spod krze­wu do­kład­nie w mo­men­cie, kiedy Pan­cio drugi raz wołał „przy­nieś pi­łecz­kę pie­sku!”. Po­gnał co sił w no­gach po „wi­sien­kę na tor­cie”. Podał łapę, za­mer­dał ogo­nem. Nic nie wspo­mi­nał Pan­cio­wi o przy­go­dzie ze skrza­tem, zresz­tą i tak nie umiał mówić w ludz­kim ję­zy­ku, a Pan­cio nie ro­zu­miał tego psie­go.

Od tej pory, gdy Pań­cia lub Pan­cio wy­pro­wa­dza­li Benia do ogro­du, za każ­dym razem zda­rza­ło się, że pie­sek zni­kał na chwil­kę. Raz za tu­ja­mi, innym razem wśród wy­so­kich traw ro­sną­cych pod pło­tem, jesz­cze innym razem pod roz­ło­ży­stym krze­wem bzu. By­wa­ło też, że za­glą­dał w ma­li­ny bądź hor­ten­sje. Lu­dzie na­zy­wa­li to „ob­cho­dze­niem swo­je­go te­ry­to­rium”, ale jak było na­praw­dę wie­dzą tylko Beniu, Kwiat­ko, ja i teraz także Ty.