Hamlet i banda Yorka

Młody owczarek niemiecki wybiegł z domu. Mieszkał na małym psim osiedlu, szkoły przeważnie były tylko w miastach, ale tutaj wyjątkowo pojawiła się niewielka placówka. Ludzi znano tylko z legend, domy budowały psy, w szkołach uczyły psy. Tak mieszkało się tu od lat i nikt na nic nie narzekał. Hamlet biegł do szkoły podekscytowany, dziś miał zdawać egzamin z projektowania domów. Od zawsze chciał zostać, tak jak jego ojciec architektem. Pragnął dostąpić zaszczytu zaprojektowania największej psiej wieży na świecie. O tej budowli dopiero zaczynano mówić, lecz każdy był pewien, że w ciągu najbliższych paru lat rozpocznie się jej budowa. Hamlet widział już teraz szkołę i powoli się do niej zbliżał, czuł podekscytowanie i radość, przygotowywał się do tego egzaminu przez naprawdę długi czas. Był pewien, że uda mu się go zdać, ale nagle zauważył trzy psy stojące przed szkołą. bernardyna, yorka i mieszańca. Każdy ze szkoły ich znał, męczyli i okradali słabszych. Hamlet miał do wyboru, albo wrócić do domu i nie zdawać egzaminu, albo liczyć na to, że go nie zauważą i uda mu się przejść niepostrzeżenie. Wybór dla młodego ambitnego psa, byłby prosty, gdyby nie to, że ostatnim razem ci zagrozili mu pogryzieniem, jeśli nie przyniesie im soczystego mięsa. Niestety o tym zapomniał. Teraz walczył ze sobą. W końcu wybrał, powoli ruszył w stronę szkoły, ale nie zdążył przejść nawet paru metrów, gdy tamci go dostrzegli.

– Hej, młody ostatnio nam coś obiecałeś, pamiętasz? – wykrzyczał mały, zawadiacki York.

– O właśnie, aż mi ślinka cieknie na myśl o soczystym mięsku! – zawtórował mu drugi.

– Koledzy, bo ja… Dam je wam po szkole, okej?

– A pewnie, że dasz, ale pierw poczujesz co to znaczy nie wywiązywać się z umowy – roześmiał się York – Mieszaniec, pokaż mu co potrafią twoje zęby.

Hamlet czuł, że jedyne co może teraz zrobić to uciec. Bez wahania obrócił się i ruszył w stronę lasu, tam było miejsce gdzie mógł się schować i zgubić oprawców. Łudził się, że może prześladowcy odpuszczą i ucieknie bez większych trudności, ale kiedy obrócił głowę, nadzieja zgasła. Psy coraz bardziej przyśpieszały. Najmniejszy i najwolniejszy z nich, York wskoczył na plecy mieszańca i na nim przemierzał kolejne metry. Pomimo tego, że uciekający biegł z całych sił, był doganiany przez starszych i silniejszych kolegów. Odległość między nim, a nimi ciągle się zmniejszała. W pewnym momencie potknął się o korzeń i upadł jak długi na ziemię. W chwilę później obok niego pojawili się oprawcy. Bernardyn złapał zdobycz wpół i rzucił pod najbliższe drzewo.

– Myślałeś, że nam zwiejesz? – zapytał York, naśmiewając się z przegranego.

– Nie, ja tylko biegłem po to mięso dla was – odpowiedział niepewnie.

Odpowiedź widocznie rozbawiła całą bandę.

– Takimi gadkami to możesz jedynie przekonać nas do tego, abyśmy cię bardziej poturbowali. Chyba nie sądzisz, że jesteśmy idiotami? – zapytał mieszaniec, szerząc kły.

– Nie, oczywiście, że tak nie uważam. Jesteście bardzo dobrz…

– Dobry to jesteś ty, łagodniutki, głupiutki szczeniaczku. My jesteśmy złe psy, zrozumiano? – York obrócił się do kompanów i rozkazał – to teraz wasza kolej, pokażcie co potrafią nasze zęby.

– Szef ma zęby? – zapytał z ironią bernardyn, ale szybko tego pożałował, czując ugryzienie na prawej łapie.

„Mały, ale zadziorny głupek”. Jednak tych słów nie potrafił wypowiedzieć na głos.

– Masz jeszcze jakieś sugestie odnośnie słowa „nasze”?

– Nie, szefie, przepraszam.

– No i takie podejście rozumiem, a teraz szkoda gadania, weźcie się do roboty.

Dwa duże psy podeszły do ofiary.

– Spokojnie, nie zabijemy cię, tylko trochę poharatamy. Do końca życia będziesz pamiętał z kim się nie zaczyna.

– A może da się tego jakoś uniknąć?

– Kpisz sobie z nas? – wykrzyknął York – do ataku koledzy.

Bernardyn i mieszaniec rzucili się w stronę owczarka, nie zdążyli jednak go zranić. Przed nimi w mgnieniu oka pojawił wilk.

– Do budy! – warknął.

– Kolego, ty masz swoje sprawy, my mamy swoje – odpowiedział widocznie urażony przywódca bandy.

– Wyraziłem się niejasno? Do budy, chyba że chcecie poczuć na swojej krtani moje zęby?

– Skoro nalegasz. Zwijamy się panowie, tego głąba jeszcze kiedyś dorwiemy.

Trzy psy szybkim krokiem oddaliły się w stronę osiedla.

– Dzięki – niepewnie odezwał się młody.

– Nie ma sprawy – wilk odpowiedział, ale nie miał już ochoty na dalszy dialog.

Obrócił się i wbiegł w głęboki las. Oczy młodego psa jeszcze przez chwilę podążały za wybawcą. Jednak po chwili przypomniał sobie o egzaminie. Może jeszcze nie wszystko stracone? Może uda mu się dobiec? A jeśli nie, to warto chociaż spróbować.

***

Wyszedł ze szkoły rozpromieniony, udało mu się, dobiegł do niej w samą porę. Był pewien, że egzamin poszedł mu świetnie, a łobuzy się od niego odczepią, w końcu tak im kazał sam wilk. Jakże się mylił co do tego drugiego. Gdyby mógł chociaż na chwilę przenieść się pod stary magazyn i zobaczyć co tam się dzieje. Na pewno zmieniłby zdanie i od razu powiadomiłby nie tylko rodziców, lecz także odpowiednie służby.

***

Hamlet wybiegł z domu. Poruszał się powoli, delektował się każdą chwilą. Pogoda tego dnia była szczególnie piękna. Do tego świergot ptaków i szum wiatru tworzyły iście magiczną atmosferę. Jednak młody pies zapatrzony w piękno przyrody, nie zauważył, że ktoś go śledzi. Jego śladem poruszała się duża grupa. Dostrzegł ich dopiero wtedy, gdy przechodził przez park. „Czyli słowa wilka nie wystarczyły” – pomyślał. Lecz nie można było gdybać, trzeba było zacząć działać. Udało mu się utrzymać spokój, lekko zmienił trasę. Chciał znów uciec do lasu, liczył, że wilk znowu mu pomoże. Jednak pogoń zorientowała się w sytuacji i zaczęła szybciej przebierać łapami. Zrozumiał. Jeśli teraz nie zacznie biec, dogonią go. Zerwał się i ruszył najszybciej jak potrafił w stronę lasu. Ci deptali mu po piętach, ale go nie dogonili, choć mogli to zrobić. Wyglądało to tak jakby pastwili się nad swoją ofiarą, jeszcze przed bezpośrednim atakiem. Hamlet słabł, biegł coraz wolniej. W końcu stracił resztki swoich sił i zrezygnowany przewrócił się na bok. Podniósł wzrok spodziewając się zobaczyć przed sobą swoich oprawców… Stał przed nim wilk, ten sam który uratował go wczoraj. Jednak pogoń po chwili też się pojawiła, lecz nie były to trzy psy jak zeszłego dnia, a dziesięć psów wszelakiej rasy. Najgroźniejszymi przeciwnikami mogli okazać się pitbull i buldog. Nie mogło również zabraknąć zadziornego yorka, szefa bandy.

– Witaj przyjacielu, spotykamy się ponownie – zaczął.

– Witam, największego pieska pod słońcem – odrzekł spokojnie wilk.

– Jedyne co potrafisz robić, to głośno mówić? – Ton rozmówcy widocznie zdenerwował yorka i sprawił, że ten powoli tracił nad sobą kontrolę.

– Umiem wiele więcej, ale nie muszę tego pokazywać przed zwykłym kundlem – odciął się.

Psy miały ochotę zagryźć hardego przeciwnika, ale pomimo dużej przewagi liczebnej nie były do końca pewne starcia z zaprawionym w walkach wilkiem. Jednak ostatecznie masywny pitbull zawyrokował:

– Jest nas dziesięciu, połkniemy go zanim zdąży się ruszyć.

– Dziewięciu, jest was dziewięciu, chyba nie liczysz tego małego kundla? – Wilk próbował rozkojarzyć przeciwników przed nieuchronną walką.

– Jestem rasowy – york nie potrafił puścić koło uszu uwagi pod swoim adresem– Koledzy, zabić dzikusa.

Psy jak na komendę rzuciły się by zamordować tego, który ośmielał się obrażać ich szefa. Ten jednak zgrabnie uskoczył, jednocześnie gryząc boleśnie pitbulla. Przeciwnik zawył z bólu.

– Ktoś jeszcze chce oberwać?

Ci znowu ponowili atak, tym razem jednemu z nich udało się ugryźć wilka w łapę. Ugryzienie było na tyle bolesne, że ofiara ataku przewróciła się na plecy. Próbowała wstać, ale doskonale wiedziała co oznacza taki cios. Teraz w starciu z taką liczbą wrogów. nie miała żadnych szans.

– Doigrałeś się – zaszydził York. – Proszę, opowiedz nam jak to się stało. Znikąd nadziei. Oj, aż…

– Mówi się, że nadzieja umiera ostatnia – wilk bezceremonialnie przerwał rozmówcy w pół słowa.

– I masz rację synu – z głębi zarośli odezwał się głos, a po chwili wyłoniła się głowa pięknego wilka.

W tym samym momencie z krzaków, zaczęły wychodzić wilczury. Zbliżały się trzymając wrogą postawę, szczerząc kły. Bandę zamurowało, byli pewni zwycięstwa, a teraz wszędzie pojawiały się znienawidzone głowy.

– Wybierajcie, albo padniecie tu nieżywi, albo natychmiast uciekniecie, a tego młodego psa nie spotka już nigdy więcej krzywda z waszej strony.

– Oczywiście, wszystko jest całkowicie jasne…

Banda w jednej chwili ruszyła do ucieczki, pędząc ile sił w stronę osiedla.

Przywódca watahy podszedł do szczeniaka i zaczął mówić:

– Pewnie zastanawiasz się dlaczego ci pomogliśmy? To proste, kiedyś twoi rodzice pomogli mojemu synowi. Nie będę teraz przytaczał szczegółów tamtej sprawy, ale gdyby nie oni, mój syn by nie żył. Obronili go przed hienami, które niby z rasy są psami, lecz nie mają z nimi nic wspólnego, a także dali mu jeść. Była to pierwsza samotna wyprawa Atosa i cieszę się, że wrócił z niej żywy.

Po tych słowach wataha szybko oddaliła się w stronę lasu. Hamlet nie mógł w to uwierzyć, to co się przed chwilą wydarzyło było dla niego zjawiskiem niepojętym. Pomogła mu wataha z przywódcą na czele.

Epilog

Od tamtej pory, banda Yorka omijała Hamleta szerokim łukiem. Egzamin zdał na bardzo wysokim poziomie i choć to nie jemu przypadł zaszczyt zaprojektowania najwyższej psiej wieży, był bardzo szczęśliwy. Zamieszkał niedaleko swoich rodziców w przytulnym domu. Wyrósł na mądrego i pięknego owczarka niemieckiego. Regularnie spotykał się z watahą wilków, gdzie spędzał czas na miłych pogawędkach. Zaprojektował wiele wspaniałych budowli, a historię którą przeżył, opowiadał następnym pokoleniom.

Koniec

Młody Pisarzu, dodawanie więcej niż jednego opowiadania w tym samym dniu nie należy do dobrego tonu. Sugeruję abyś przeczytał poradnik Drakainy Portal dla żółtodziobów.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Napisałem je nieco wcześniej, czy nie mogę ich wrzucić jednego dnia? Resztę będę wrzucał normlanie, pisanie nie zajmuje mi godziny. Wiem, że po napisaniu tekstu trzeba trochę poczekać, aby później go poprawić świeżym spojrzeniem. Pozdrawiam.

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Cześć Młody pisarz

Bardzo mi się spodobało. Czytało się świetnie. Jest tu bardzo dużo humoru. Nie mam za bardzo zastrzeżeń. Nie mam zamiaru się czepiać, bo po co jak nie widzę żadnych kłujących oczy błędów i rzeczy które godne są nagany. Super sprawa!

Pozdrawiam.

Jestem niepełnosprawny...

Dzięki za przeczytanie i opinie. Miło mi, że się spodobało. Pozdrawiam.

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Widać, że to Twoje początki.

Napisałeś miłą opowiastkę, ale bardziej dla dzieci niż dla dorosłych.

Umieszczenie jej w świecie psów nie jest przekonujące, bo poza szkołą i architektem nic się nie zmienia, psy się gonią, gryzą i mają metryczki.

W sumie to opowieść o szkolnych łobuzach dręczących słabszego chłopca.

Warto popracować nad zapisywaniem myśli, unikaniem powtórzeń i płynnością dialogów.

– Takimi gatkami

wychodzi na to, że nosił gacie;) Chyba, że miałeś na myśli gadki.

My jesteśmy zły pies,

raczej złe psy.

Oczy młodego psa jeszcze przez chwilę podążały za swoim wybawcom.

wybawcą

Wyszedł ze szkoły rozpromieniony, udało mu się, dobiegł do szkoły w samą porę.

Chciał znów uciec do lasu, liczył, że wilk znowu mu pomoże.

Lożanka bezprenumeratowa

Dzięki Ambush za przeczytanie i konstruktywną opinię. Faktycznie dopiero się uczę, to moje drugie opowiadanie.

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Hej!

Tak jak Ambush napisała – małe opowiadanko (raczej) dla dzieci. Jak na drugi Twój tekst wyszło całkiem okej. Warto na pewno poprawić trochę naturalność dialogów i dodać nieco więcej szczegółów do opisów, ale tak, żeby unikać powtórzeń.

Kilka uwag:

Oczy młodego psa jeszcze przez chwilę podążały za swoim wybawcom.

Wybawcą.

Psy miały ochotę zagryźć hardego przeciwnika, ale pomimo dużej przewagi liczebnej nie były do końca pewne starcia z zaprawionym w walkach wilkiem .

Bez spacji przed kropką.

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Dzięki BarbarianCataphract za przeczytanie i opinie. Zaraz poprawię błędy. Nad dialogami muszę szczególnie popracować, bo wychodzą mi tragicznie. Pozdrawiam.

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

To opowiadanie podobało mi się bardziej – jest tu pewna historia, która nie sprawia wrażenia bycia fragmentem, tak jak w przypadku Pierwszego polowania Harry’ego, ale też nie mogę pozbyć się wrażenia, że gdyby bohaterami nie były tu psy i wilki, opowiadanie byłoby odzwierciedleniem sytuacji, z jakimi można zetknąć się w wielu rzeczywistych szkołach, gdzie bandy osiłków prześladują słabsze dzieci.

Brakło mi też jakiegoś wyjaśnienia, dlaczego maleńki york dowodził bandą dużych, silnych psów.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia.

W pierwszym poście zapytałeś o możliwość wrzucania więcej niż jednego opowiadania dziennie. Otóż, Młody Pisarzu, zakazu nie ma, ale co tu dużo mówić, takie postępowanie zdecydowanie ogranicza liczbę chętnych do przeczytania wielu opowiadań, zwłaszcza kiedy autor jest debiutantem, a pierwsze opowiadanie do najlepszych nie należało. Uważam, że powinieneś przeczytać poradnik Drakainy Portal dla żółtodziobów, znajdziesz tam wiele pożytecznych wiadomości.

Bernardyna, Yorka i mieszańca. → Czy York to imię psa? W dalszej części tekstu wymieniając pitbulla i buldoga piszesz małymi literami. Piszesz też, że Hamlet jest owczarkiem niemieckim.

Bernardyn złapał zdobycz w pół i rzucił… → Bernardyn złapał zdobycz wpół i rzucił…

– Dobry to jesteś ty, łagodniutki, głupiutki szczeniaczku. My jesteśmy zły pies, zrozumiano? – York obrócił się do kompanów i rozkazał – To teraz wasza kolej, pokażcie co potrafią nasze zęby. → – Dobry to jesteś ty, łagodniutki, głupiutki szczeniaczku. My jesteśmy złe psy, zrozumiano? – York obrócił się do kompanów i rozkazał – to teraz wasza kolej, pokażcie co potrafią nasze zęby.

…zapytał z ironią Bernardyn… → Uwaga jak w przypadku Yorka.

„Mały, ale zadziorny głupek.” → „Mały, ale zadziorny głupek”.

Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu.

– Kpisz sobie z nas? – wykrzyknął York – Do ataku koledzy. → Skoro wykrzyknął, to przydałby się wykrzyknik: – Kpisz sobie z nas?! – wykrzyknął York – do ataku, koledzy!

Oczy młodego psa jeszcze przez chwilę podążały za swoim wybawcą. → Zbędny zaimek.

Gdyby mógł chociaż na chwilę przenieść pod stary magazyn… → Chyba miało być: Gdyby mógł chociaż na chwilę przenieść się pod stary magazyn…

Pogoda tego dnia była szczególnie piękna. Do tego świergot… → Czy to celowe powtórzenie?

Moim zdaniem wystarczy: Pogoda była szczególnie piękna. Do tego świergot…

„Czyli słowa wilka nie wystarczyły..” – pomyślał. → Obie kropki są tu zbędne.

Hamlet powoli tracił siły, biegł coraz wolniej. W końcu stracił resztki swoich sił… → Powtórzenia. Zbędny zaimek.

Proponuję: Hamlet słabł, biegł coraz wolniej. W końcu stracił resztki sił…

Podniósł wzrok spodziewając się zobaczyć przed sobą swoich oprawców… → Zbędne zaimki.

Wystarczy: Podniósł wzrok, spodziewając się zobaczyć oprawców…

Stał przed nim wilk, dokładnie ten sam który uratował go wczoraj. → Stał przed nim wilk, ten sam, który uratował go wczoraj.

Najgroźniejszym przeciwnikiem mógł okazać się pitbull i buldog. → Piszesz o dwóch psach, więc: Najgroźniejszymi przeciwnikami mogli okazać się pitbull i buldog.

– Jedyne co potrafisz robić, to głośno mówić? – ton rozmówcy… → – Jedyne co potrafisz robić, to głośno mówić? – Ton rozmówcy…

– Umiem wiele więcej, ale nie muszę tego pokazywać przed zwykłym kundlem – odciął się. Psy miały ochotę zagryźć hardego przeciwnika, ale pomimo dużej przewagi liczebnej nie były do końca pewne starcia z zaprawionym w walkach wilkiem. Jednak ostatecznie masywny pitbull zawyrokował: → Narracji nie zapisujemy z didaskaliami. Winno być:

– Umiem wiele więcej, ale nie muszę tego pokazywać przed zwykłym kundlem – odciął się.

– Dziewięciu, jest was dziewięciu, chyba nie liczysz tego małego kundla? – wilk próbował rozkojarzyć przeciwników przed nieuchronną walką. → – Dziewięciu, jest was dziewięciu, chyba nie liczysz tego małego kundla? – Wilk próbował rozkojarzyć przeciwników przed nieuchronną walką.

– Jestem rasowy – York nie potrafił puścić koło uszu uwagi w swoją stronę – Koledzy, zabić dzikusa. → – Jestem rasowy! – York nie potrafił puścić koło uszu uwagi pod swoim adresem. – Koledzy, zabić dzikusa!

Psy jak na komendę rzuciły się by zamordować tego, kto ośmielał się obrażać ich szefa. → Psy, jak na komendę, rzuciły się by zamordować tego, który ośmielał się obrażać ich szefa.

Teraz w starciu z tak liczbą wrogów. nie miała żadnych szans. → Teraz, w starciu z taką liczbą wrogów, nie miała żadnych szans.

…z wielu krzaków, zaczęły wychodzić wilczury. Pochodziły trzymając wrogą postawę… → Zbędne dopowiedzenie – wilki nie wyszłyby raczej z jednego krzaka. Powtórzenie. Literówka.

Proponuję: …z krzaków, zaczęły wychodzić wilczury. Zbliżały się, trzymając wrogą postawę…

– Wybierajcie, albo padniecie tu nieżywi, albo ucieknie w tym momencie… → Raczej: – Wybierajcie, albo padniecie tu nieżywi, albo natychmiast uciekniecie…

Nie będę teraz przytaczał szczegółów akcji… → Raczej: Nie będę teraz przytaczał szczegółów tamtej sprawy…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki za przeczytanie i wytknięcie błędów, to bardzo pomaga. Odnośnie zły pies, chciałem użyć takiej jakby gwary. Nie wiem dokładnie jak to opisać. Rozumiem jednak, że w tym przypadku nie brzmi to najlepiej. Przeczytałem poradnik, rozumiem o co chodzi, następnym razem na pewno nie wrzucę 2 opowiadań w krótkim odstępie czasu.

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Bardzo proszę, Młody Pisarzu. Jest mi niezmiernie miło, że uznałeś uwagi za przydatne. :)

Odnośnie zły pies, chciałem użyć takiej jakby gwary.

Rozumiem, co chciałeś osiągnąć, ale dopóki nie poprawisz warsztatu i nie nabędziesz lepszych umiejętności, chyba bezpieczniej będzie, jeśli postarasz się unikać bardziej skomplikowanych figur stylistycznych i pozostaniesz przy prostych, czytelnych i jasnych sformułowaniach.

No i zawsze możesz spróbować skorzystać z bety: http://www.fantastyka.pl/loza/17

Powodzenia! :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Po przeczytaniu mam te same wrażenia, co przy poprzednim tekście, który dzisiaj wrzuciłeś, Autorze. Odsyłam więc do poprzedniego komentarza ;)

Zalecam też nie wrzucać dwóch koncertów fajerwerków jednego dnia – wbrew pozorom nie wpływa to na ich popularność. Lepiej wrzucić jeden, odczekać, potem kolejny itd.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Do powyższych uwag dorzucę tyle: jeśli poprawisz to, co Ci np. Reg podpowiadała, to to jest zupełnie przyzwoita bajka dla dzieciaków, taka z gatunku podręcznikowych raczej uczących pewnych zachowań społecznych niż typowo literackich, narracyjnych (przetestuję i przeczytam siostrzeńcom :). Jeśli chcesz pisać dla najmłodszych, to nie jest najgorszy kierunek. Jeśli celujesz w dorosłą publiczność, to akurat ten model niekoniecznie się sprawdzi.

ninedin.home.blog

Cześć, ninedin.

Dzięki za komentarz i opinię. Cieszę się, że odkopałaś mój stary tekst.

Poprawki już dawno naniesione. Faktycznie to opowiadanie ma klimat bardzo bajkowy, ale moim zdaniem też wiele niedociągnięć. Staram się pisać coraz lepiej.

Pozdrawiam!

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Dam ci znać, jak się podobało dzieciakom (wczesna podstawówka, jutro im przeczytam.

ninedin.home.blog

Wielkie dzięki, będę czekać :)

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: