Bliźniak

Cięż­kie, ciem­ne chmu­ry prze­su­wa­ły się po nie­bie nie­sio­ne za­chod­nim wia­trem, two­rząc wra­że­nie fa­lu­ją­ce­go, róż­ny­mi od­cie­nia­mi sza­ro­ści, morza. Ko­tło­wa­ły się nad do­li­ną Mo­les­bar i po­rzu­co­ną przed laty osadą na jej dnie, po­tę­gu­jąc coraz bar­dziej gęst­nie­ją­cy pół­mrok. Trudno było stwier­dzić jaka jest pora dnia, słoń­ce nie miało szans prze­bi­cia się przez gęsty ko­żuch otu­la­ją­cy tę opusz­czo­ną kra­inę. Gdzieś na ho­ry­zon­cie niebo roz­świe­tli­ło się bły­ska­wi­cą. Ro­bi­ło się dusz­no. Zbli­ża­ła się burza.

– Panie, prze­szu­ka­li­śmy już wszyst­kie ko­ry­ta­rze w tych piw­ni­cach, nic tutaj nie ma… – po­wie­dział jeden z żoł­nie­rzy.

– Szu­kaj­cie dalej! – roz­ka­zał po­tęż­nie zbu­do­wa­ny, wy­so­ki do­wód­ca z cas­si­sem przy­ozdo­bio­nym koń­skim ogo­nem. – Macie prze­trzą­snąć każdy za­ka­ma­rek tej par­szy­wej kryp­ty! Jeśli wró­ci­my z pu­sty­mi rę­ko­ma czeka was ła­ma­nie kołem!

Dwu­na­stu żoł­nie­rzy ubra­nych w kol­czu­gi scho­wa­ne pod biało-czar­nymi szatami, ro­ze­szło się trój­ka­mi, nio­sąc tlące się nie­mra­wo po­chod­nie. Głowy osło­nię­te wy­po­le­ro­wa­ny­mi szy­sza­ka­mi od­bi­ja­ły świa­tło da­wa­ne przez ogień. Gło­wi­ce przy­pię­tych do skó­rza­nych pasów dłu­gich mie­czy miały kształt, sta­ran­nie do­pra­co­wa­nej, biało czar­nej maski, sym­bo­lu ich wiary. Wiary w Bliź­nia­cze­go Boga.

Ru­szy­li w czte­rech róż­nych kie­run­kach od scho­dów, któ­ry­mi ze­szli do pod­zie­mi z po­zio­mu nie­wiel­kiej, opusz­czo­nej, drew­nia­nej świą­ty­ni usy­tu­owa­nej nad nimi. Przy ostat­nich stop­niach po­zo­stał do­wód­ca, który gó­ro­wał wzro­stem i po­tęż­ną syl­wet­ką nad po­zo­sta­ły­mi. Jego biało-czar­ną szatę, zdo­biła złota nić bie­gną­ca pio­no­wo od szyi, aż do samego dołu. Na pier­si wid­nia­ła taka sama maska, jak te na gło­wi­cach mie­czy żoł­nie­rzy. Biała część na czar­nym polu i od­wrot­nie druga po­ło­wa. Obok niego stała przy­gar­bio­na, wątła po­stać, ubra­na w ciem­ny, zno­szo­ny habit z za­rzu­co­nym na głowę kap­tu­rem.

– Mam na­dzie­ję, kle­cho – zwrócił się do po­nu­re­go to­wa­rzy­sza – że po­praw­nie od­czy­ta­łeś in­skryp­cję i że to ta świą­ty­nia! – rzekł twar­do za­ci­ska­jąc pięść. – Baron ocze­ku­je po­zy­tyw­nych re­zul­ta­tów tego przed­się­wzię­cia.

– Wszyst­ko się zga­dza panie – za­sy­czał cichym głosem spod kap­tu­ra – Jak do tej pory wszyst­ko się zga­dza.

– Tak. Opusz­czo­na wio­cha z sy­pią­cy­mi się cha­ta­mi, drew­nia­na zbu­twia­ła świą­ty­nia i zej­ście do kryp­ty pod oł­ta­rzem. Pro­blem w tym, że nic tutaj nie ma! – dodał sta­now­czo, podi­ry­to­wa­ny. – Gdzie jest ten za­sra­ny kie­lich?!

– Na­czy­nie panie… Na­czy­nie… Spo­koj­nie… Spo­koj­nie, wkrót­ce je znaj­dzie­my – od­parł kle­cha, ner­wo­wo ge­sty­ku­lu­jąc drżą­cą ręką. – Wi­dzia­łeś, panie, te ma­lo­wi­dła w świą­ty­ni? Te zdo­bie­nia, wi­tra­że i po­sadz­ki? Na­czy­nie tutaj jest. O tak, na pewno tutaj jest.

– Gówno mnie ob­cho­dzą po­gań­skie ba­zgro­ły i bo­ho­ma­zy na ścia­nach. To nie jest eks­pe­dy­cja kra­jo­znaw­cza. Baron ocze­ku­je efek­tu i ja mu ten efekt dam. Albo w po­sta­ci kie­li­cha, na­czy­nia, czy jak sobie tam chcesz to na­zwać, albo ochot­ni­ka do tor­tur – Spoj­rzał na niego z po­gar­dą. – Wy ka­pła­ni… tfu… – Splu­nął pod nogi za­kap­tu­rzo­ne­go.

Na ze­wnątrz ro­bi­ło się coraz bar­dziej po­chmur­no i szaro. Z każdą chwi­lą pół­mrok po­wo­li ogar­niał świat i przy­ga­szał reszt­ki dzien­ne­go świa­tła. Zmierz­cha­ło. W kryp­cie pa­no­wa­ły ciem­no­ści, z ka­mien­nych sufitów zwi­sa­ły pa­ję­czy­ny. Ko­rzon­ki, któ­rym w jakiś spo­sób udało prze­bić się ścia­ny pięły się po nich w różnych kierunkach. Wszyst­ko było po­kry­te grubą, lepką war­stwą kurzu, a wil­got­ne, śmier­dzą­ce stę­chli­zną po­wie­trze su­ge­ro­wa­ło, że nikt od wie­ków tu nie za­glą­dał. Jej ko­ry­ta­rze roz­cho­dzi­ły się krzy­żem w czte­rech kie­run­kach od scho­dów, przy któ­rych stali do­wód­ca i kle­cha. Nie była duża, do­sko­na­le wi­dzie­li świa­tła po­chod­ni nie­sio­nych przez prze­szu­ku­ją­cych ją żoł­nie­rzy. Żoł­da­cy po­wo­li za­czę­li wra­cać z nie­tę­gi­mi mi­na­mi.

– Nic… – po­wie­dział jeden z trój­ki wra­ca­ją­cej z pół­noc­ne­go ko­ry­ta­rza szo­ru­jąc wzro­kiem po po­sadz­ce jakby szu­kał zgu­bio­nej przed chwi­lą mo­ne­ty.

– U nas też… – za­wtó­ro­wał mu ko­lej­ny, wra­ca­ją­cy z po­łu­dnio­wej od­no­gi.

– Panie… nic tutaj nie ma… – po­wie­dział na­stęp­ny.

Lu­dzie z ostat­niej trój­ki nie od­zy­wa­li się wi­dząc ro­sną­cą wście­kłość do­wód­cy.

– Dur­nie! Czy wszyst­ko muszę robić sam!? – wrza­snął zi­ry­to­wa­ny po czym ode­pchnął na bok czło­wie­ka sto­ją­ce­go mu na dro­dze, za­brał mu po­chod­nię i ru­szył ko­ry­ta­rzem przed sie­bie. – Kle­cho! Idziesz ze mną! – po­wie­dział po czym po­cią­gnął go za habit.

Za­kap­tu­rzo­na po­stać ru­szy­ła po­słusz­nie ko­śla­wym kro­kiem za nim.

Ścia­ny kryp­ty wy­ło­żo­ne były sta­rym po­pę­ka­nym, sy­pią­cym się pia­skow­cem. Po­pa­da­ją­ca w ruinę piw­ni­ca, bar­dziej nada­wa­ła się na prze­cho­wy­wa­nie warzyw, niż na miej­sce godne po­chów­ku. Trzy­ma­jąc po­chod­nię w pra­wej, wy­cią­gnię­tej przed sie­bie dłoni, szedł szyb­kim kro­kiem, a z każ­dym ko­lej­nym wście­kłość w nim rosła. Do­szli do końca ko­ry­ta­rza. Był ślepy. Nie było tutaj kom­plet­nie nic. Koń­czy­ła go ścia­na iden­tycz­na jak te, wzdłuż któ­rych szli. Rosły, bar­czy­sty, żoł­nierz pod­szedł do niej i za­stu­kał dło­nią w kilku miej­scach szu­ka­jąc głu­che­go od­gło­su, który mógł­by su­ge­ro­wać ukry­te przej­ście. Nic. Po­pa­trzył wy­mow­nie na za­kap­tu­rzo­ne­go ku­ter­no­gę, który wła­śnie do­kuś­ty­kał do niego. Ka­płan wi­dząc w świe­tle po­chod­ni minę żoł­nie­rza gło­śno prze­łknął ślinę.

– Za­cznij się oswa­jać z myślą o wi­zy­cie w lo­chach – po­wie­dział do­wód­ca po czym chwy­cił kle­chę za szyję dło­nią scho­wa­ną w skó­rza­nej, na­bi­ja­nej ćwie­ka­mi na kost­kach rę­ka­wi­cy. Przy­ci­snął do bocz­ne­go muru i uniósł bez naj­mniej­sze­go wysiłku. – Mam ci skrę­cić kark teraz, czy wo­lisz atrak­cje ka­za­ma­tów? Nasz kat z przy­jem­no­ścią z tobą za­tań­czy.

– Pppa­aanie – wy­sy­czał za­kap­tu­rzo­ny – li­to­ści…

Żoł­nierz ci­snął nim, jak kukłą, o ścia­nę koń­czą­cą ko­ry­tarz. Ten odbił się od niej ni­czym worek tro­cin i osu­nął bez­wład­nie na po­sadz­kę. Do­wo­dzą­cy od­dzia­łem zbli­żył się do niego, by wy­mie­rzyć mu so­lid­ne­go kopa za­ku­tą w na­go­len­nik nogą. Kle­cha sie­dział opar­ty o ścia­nę, go­to­wy przy­jąć cios. Obok niego znaj­do­wa­ło się de­li­kat­ne za­głę­bie­nie w pod­ło­dze. Żoł­nierz zbli­żył świa­tło po­chod­ni i za­uwa­żył, że wgłę­bie­nie to tak na­praw­dę nie­wiel­kie ko­ryt­ko przy­po­mi­na­ją­ce te, które na uli­cach miast służą do od­pro­wa­dza­nia desz­czów­k. Po­świe­cił w głąb ko­ry­ta­rza, któ­rym przy­szli. Ko­ryt­ko bie­gło w tamtą stro­nę, za­pew­ne aż do scho­dów. Zbli­żył po­chod­nię do ścia­ny, o którą opie­rał się kle­cha. Było na niej miej­sce na po­chod­nię. Za­ry­zy­ko­wał. Wło­żył po­chod­nię w że­la­zny uchwyt. Nic się nie stało. Za­klął siar­czy­ście. Pró­bu­jąc wy­cią­gnąć po­chod­nię po­cią­gnął ją w dół. Uchwyt się prze­chy­lił uwal­nia­jąc ze ścia­ny ciecz, któ­rej wąska struż­ka spły­nę­ła gęsto po wy­rzeź­bio­nym w murze wą­skim rowku w stro­nę ko­ryt­ka na pod­ło­dze i po­pły­nę­ła z wolna w stro­nę scho­dów. Na­chy­le­nie ko­ry­ta­rza było nie­wiel­kie dla­te­go w ciem­no­ściach nie od­czu­li i nie za­uwa­ży­li go wcze­śniej.

– Do­rmes, Mi­ra­don, Pa­ven­to! – krzyk­nął roz­ka­zu­ją­co w kie­run­ku od­dzia­łu i ru­sza­jąc w ich stro­nę.

Gdy po chwi­li do nich do­szedł za­py­tał, dość spo­koj­nie, jak na stan swo­ich ner­wów, o to, czy na końcu każ­de­go ko­ry­ta­rza było mo­co­wa­nie na po­chod­nie? Wszy­scy po­ki­wa­li twier­dzą­co gło­wa­mi. Po­now­nie za­klął siar­czy­ście.

– Uchwyt jak uchwyt – ode­zwał się ostat­ni z wo­ła­nej trój­ki – nic istot­ne­go.

Do­wód­ca zdzie­lił go w po­ty­li­cę. Roz­legł się pusty me­ta­licz­ny dźwięk obi­ja­nej rę­ka­wi­cy o szy­szak żoł­nie­rza.

– Pio­ru­nem na ko­niec każ­de­go ko­ry­ta­rza ba­ra­ny! Za­wie­sić po­chod­nie, po­cią­gnąć je w dół, za­dzia­ła­ją jak dźwi­gnie!

Zro­bi­li po­słusz­nie co roz­ka­zał. Po chwi­li wszy­scy trzej za­mel­do­wa­li z koń­ców swo­ich ko­ry­ta­rzy, że za­da­nie zo­sta­ło wy­ko­na­ne. Nadal nic się nie dzia­ło. Padł roz­kaz po­wro­tu do kom­na­ty ze scho­da­mi pro­wa­dzą­cy­mi na górę do świą­ty­ni.

– Czas za­cząć przy­go­to­wy­wać tłu­ma­cze­nia dla ba­ro­na. Przy­da się też jakiś ko­zioł ofiar­ny praw­da kle­cho? – zwró­cił się szu­ka­jąc wzro­kiem wą­tłej, za­kap­tu­rzo­nej po­sta­ci. – Gdzie do dia­bła jest ta kupa łajna? – za­py­tał zo­rien­to­waw­szy się, że nie ma go wśród zgro­ma­dzo­nych w kom­na­cie.

W tym mo­men­cie stało się coś, czego nie spo­dzie­wał się żaden z nich. Po­chod­nie, które za­tknę­li na że­la­stwie przy­mo­co­wa­nym do ścian na koń­cach ko­ry­ta­rzy roz­bły­snę­ły więk­szym, moc­niej­szym ogniem, który pod­pa­lił ko­ryt­ka wy­peł­nio­ne smo­li­stą cie­czą, bie­gną­ce środ­kiem każ­de­go z nich. Ogień sunął wolno w ich kie­run­ku z każ­dej od­no­gi. Ga­pi­li się na ten spek­takl z roz­dzia­wio­ny­mi gę­ba­mi.

Na ze­wnątrz niebo roz­świe­tli­ła pierw­sza bły­ska­wi­ca i po chwi­li, gdzieś w od­da­li za­grzmia­ło. Wi­cher po­ru­szał okien­ni­ca­mi zruj­no­wa­nych przez czas i po­go­dę do­mostw i sma­gał po­zba­wio­ne liści ga­łę­zie po­je­dyn­czych drzew w opusz­czo­nej osa­dzie. Pierw­sza duża kro­pla nad­cho­dzą­ce­go desz­czu spa­dła w pia­sek przy wej­ściu do świą­ty­ni.

Ogień z pło­ną­cych ko­ry­tek do­tarł do kom­na­ty. Roz­wi­dlał się pły­nąc łu­kiem w obie stro­ny w kie­run­ku są­sied­nich odnóg. Teraz wi­dzie­li wy­raź­nie, że cała kom­na­ta ma ko­li­sty kształt, a scho­dy któ­ry­mi ze­szli na dół znaj­du­ją się nie­mal­że do­kład­nie na jej środ­ku. Na ścia­nach wid­nia­ły ma­lo­wi­dła uka­zu­ją­ce bitwę, a także ludzi na klęcz­kach od­da­ją­cych po­kło­ny oraz tych sto­ją­cych w szpa­le­rze przez który kil­ka­na­ście po­sta­ci szło w kierunku cze­goś w ro­dza­ju oł­ta­rza, nad któ­rym czer­niał por­tal. Z jego wnętrza wy­sta­wa­ła dłoń.

Gdy dwa pło­mie­nie, z są­sied­nich ko­ry­ta­rzy, spo­ty­ka­ły się w po­ło­wie drogi, ogień za­czął zmie­rzać w kie­run­ku środ­ka kom­na­ty. W ich kie­run­ku. Każdy spoj­rzał pod stopy by spraw­dzić czy nie stoi na dro­dze pło­mie­ni. Stło­czy­li się cia­sno przy scho­dach.

– Pierw­sze­go, który po­my­śli o uciecz­ce oso­bi­ście po­łech­tam po że­brach szty­le­tem – po­wie­dział groź­nie i sta­now­czo do­wód­ca wy­czu­wa­jąc słab­ną­ce mo­ra­le kilku pod­ko­mend­nych.

Czte­ry pło­mie­nie ufor­mo­wa­ły mniej­szy okrąg na środ­ku kom­na­ty. Pod­ło­ga za­trzesz­cza­ła od­gło­sem trą­cych o sie­bie cięż­kich, ka­mien­nych płyt wzbijając tu­ma­ny kurzu. Po chwi­li ich oczom uka­zał się spo­rych roz­mia­rów, zie­ją­cy czer­nią i smro­dem stę­chli­zny otwór. Bez­ruch prze­rwał do­wód­ca pod­cho­dząc do otwo­ru jako pierw­szy. Na­chy­lił się, przy­świe­cił po­chod­nią. Wi­dział kilka pierw­szych stop­ni pro­wa­dzą­cych w dół. Rzu­cił po­chod­nię do środ­ka. Ta za­trzy­ma­ła się na po­sadz­ce, kil­ka­na­ście stop­ni niżej.

– Zdaje się, że to nie ko­niec po­szu­ki­wa­nia skar­bów – po­wie­dział sam do sie­bie. – Do­rmes pro­wadź pierw­szy, za­wsze ma­rzy­łeś o przy­go­dach, masz teraz ku temu wy­śmie­ni­tą spo­sob­ność.

– Ależ panie… – za­ję­czał żoł­nierz.

– Nie sraj żarem bo sobie rzyć po­pa­rzysz! Żoł­nierz, który boi się zejść do piw­ni­cy, co za czasy!

– To nie jest zwy­kła piw­ni­ca panie – wy­ję­czał po­now­nie no­mi­no­wa­ny do za­szczy­tów przo­dow­nic­twa Do­rmes – te ma­lo­wi­dła na ścia­nach i ognie w pod­ło­dze, czort wie co tam sie­dzi.

– Czyż­by opu­ści­ła cię wiara? Za­pew­niam, nic gor­sze­go ode mnie cię tam nie spo­tka.

Resz­ta za­śmia­ła się głu­pio, Do­rmes się zmie­szał.

– Dalej za mną psie syny! Pa­mię­taj­cie o na­gro­dzie jaka na nas czeka w zamku! – wziął po­chod­nię od in­ne­go żoł­nie­rza i ru­szył przo­dem.

Szli gę­sie­go ostroż­nie ba­da­jąc każdy sto­pień pod sto­pa­mi. Po­chod­nia, którą zrzu­cił ka­pi­tan le­ża­ła na półce, z któ­rej scho­dy skrę­ca­ły pod kątem pro­stym w lewo pro­wa­dząc dalej w dół. Z każ­dym kro­kiem po­wie­trze ro­bi­ło się cięż­sze, a mrok coraz gęst­szy. Po­ko­na­li jesz­cze kilka ta­kich półek scho­dząc głę­bo­ko pod zie­mię. Za każ­dym razem scho­dy skrę­ca­ły w lewo. Sta­nę­li w końcu na ka­mien­nej po­sadz­ce po­kry­tej cien­ką war­stwą pia­sku. Szyb­ko zo­rien­to­wa­li się, że jest to w miarę sze­ro­ki ko­ry­tarz pro­wa­dzą­cy w jed­nym kie­run­ku. Nie mieli już po­ję­cia w jakim.

Ko­lej­na bły­ska­wi­ca roz­dar­ła nie­bo­skłon, grzmot był już gło­śniej­szy i po­tęż­niej­szy. Wiatr wiał coraz sil­niej i z nieba za­czę­ły spa­dać coraz więk­sze kro­ple desz­czu.

Po krót­kim cza­sie sta­nę­li przed spo­rych roz­mia­rów otwo­rem w ścia­nie w kształ­cie tra­pe­zu. Wy­glą­da­ło to na drzwi o szer­szej dol­nej pod­sta­wie, zwę­ża­ją­ce się ku górze. Chłód i wil­goć prze­nik­nę­ła już przez kol­czu­gi i ubra­nia ła­miąc w ko­ściach i sta­wach. Czuli na­ra­sta­ją­cy strach. Nie wie­dzie­li dla­cze­go. Prze­cież to ko­lej­na piw­ni­ca, jak mówił do­wód­ca. Jed­nak i ten nie już się nie od­zy­wał. Zba­da­li do­kład­nie wej­ście, przy­świe­ci­li po­chod­nia­mi. Na jego szczy­cie wid­nia­ła pła­sko­rzeź­ba, po­pier­sie dziw­nej po­sta­ci. Po­sta­ci, któ­rej prawa po­ło­wa ciała przed­sta­wia­ła ludz­kie ob­li­cze z dłu­gimi wło­sami z unie­sio­ną w bok ręką. Lewa uka­zy­wa­ła ob­li­cze de­mo­nicz­ne, ze szkie­le­to­wą głową i jed­nym wy­krzy­wio­nym w bok ro­giem. Z ple­ców ster­cza­ło nie­to­pe­rze skrzy­dło. Łapa za­koń­czo­na szpo­na­mi wy­cią­gnię­ta w bok po­dob­nie jak ręka ludz­kiej czę­ści ciała. Nie pod­nio­sło to mo­ra­le od­dzia­łu. Zo­ba­czyw­szy jed­nak groź­ne, po­sęp­ne spoj­rze­nie do­wód­cy, po­stą­pi­li na­przód przez drzwi, wprost w zie­ją­cą, gęstą ciem­ność.

We­wnątrz zro­bi­ło się jakby ja­śniej. Świa­tło nie­sio­nych przez nich po­chod­ni od­bi­ja­ło się od ciem­nych gład­kich, szli­fo­wa­nych ścian ni­czym od ciem­ne­go szkła. Za­uwa­ży­li, że po­miesz­cze­nie nie jest małe. Była to okrą­gła sala, ze sklepieniem w kształcie kopuły, do której szczytu świa­tło po­chod­ni nie do­cie­ra­ło. Po­stą­pi­li kilka kro­ków na­przód i oto ich oczom uka­za­ła się nie­wy­so­ka ko­lum­na, na któ­rej coś tań­czy­ło ni­czym pło­mień na świe­cy, było jed­nak ciem­ne. Ciem­ne, czar­ne i chłod­ne. Fa­lo­wa­ło nie do­ty­ka­jąc ko­lum­ny. Świa­tło po­chod­ni za­ła­my­wa­ło się przy tym od­kry­ciu jakby było prze­zeń po­chła­nia­ne, jakby omi­ja­ło tę tań­czą­cą cząst­kę mroku.

– Ro­zej­rzeć się po kom­na­cie! – roz­ka­zał do­wód­ca – jeśli nie znaj­dzie­my pu­cha­ru zwi­ja­my się czym prę­dzej z tego za­du­pia. Dość już mam ła­że­nia po pod­zie­miach. Nie je­ste­śmy kra­sno­lu­da­mi żeby ta­plać się w urob­ku.

W serca żoł­nie­rzy wlało się tro­chę en­tu­zja­zmu na myśl o tym, że będą zaraz zmie­rzać ku po­wierzch­ni. Że jesz­cze kilka chwil i będą wra­cać do domów, do swo­je­go zamku, do ulu­bio­nej obe­rży. Po­czu­li nawet smak piwa i woń pie­czo­ne­go mięsa.

– Panie! – za­wo­łał po chwi­li ten, który od­szedł kil­ka­na­ście kro­ków w lewo – tutaj jest jakaś ka­mien­na płyta. Jakby stół. A nie, cho­le­ra, to płyta gro­bo­wa!

– U mnie też! – roz­legł się głos do­cho­dzą­cy z pra­wej.

– To samo u mnie – po­wie­dział na­stęp­ny.

– Iden­tycz­nych płyt na ka­mien­nych po­de­stach było trzy­na­ście. Uło­żo­nych sy­me­trycz­nie w okrąg, ni­czym pro­mie­nie od­cho­dzą­ce od ko­lum­ny po­środ­ku, na któ­rej ma­ja­czy­ło blade widmo ciem­ne­go pło­mie­nia. Do­wód­ca pod­szedł do jed­nej z nich. Spró­bo­wał pchnąć płytę. Nie ustą­pi­ła. Każda z płyt była de­li­kat­nie po­chy­ła w kie­run­ku cen­trum okrę­gu. Cen­trum, w któ­rym tań­czy­ło to czar­ne coś na fi­la­rze. W oczy dowódcy po­wo­li za­czę­ło wle­wać się zro­zu­mie­nie po­łą­czo­ne z grozą wy­peł­nia­ją­cą jego serce i wnętrz­no­ści.

– To nie gro­bo­wiec… – rzekł po­wo­li. – To nie są sar­ko­fa­gi…

– Panie? – Jeden z żoł­nie­rzy spoj­rzał na niego wi­dząc jego prze­ra­że­nie.

– Nie ma tutaj żad­ne­go na­czy­nia! To pie­przo­ne stoły ofiar­ne! – po­wie­dział już znacz­nie gło­śniej, a gniew mie­szał się z roz­pa­czą w jego gło­sie – Trzy­na­ście sto­łów i nas jest trzy­na­stu. Za­bie­ra­my się z tego prze­klę­te­go miej­sca chło­pa­ki, szyb­ko do scho­dów!

Ru­szy­li bez mru­gnię­cia okiem wy­ko­nu­jąc roz­kaz. Zanim jed­nak zdą­ży­li ze­brać się do kupy, na wej­ście, któ­rym we­szli do kom­na­ty, osu­nę­ła się z ło­sko­tem cięż­ka ka­mien­na płyta blo­ku­jąc drogę po­wro­tu. Do­pa­dli do niej tłu­kąc pię­ścia­mi, pró­bu­jąc prze­pchać, pod­wa­żyć i wy­wa­żyć. Wej­ście było za­blo­ko­wa­ne.

– To na nic… To pie­przo­na pu­łap­ka…

W tym mo­men­cie, jeden ze sto­ją­cych z tyłu żoł­nie­rzy znik­nął jakby wchło­nię­ty przez ciem­ność. Usły­sze­li tylko dźwięk ude­rza­ją­cej o po­sadz­kę po­chod­ni, która wy­pa­dła mu z ręki.

– Do broni! – krzyk­nął do­wód­ca.

Ko­lej­ny z żoł­nie­rzy, sto­ją­cy naj­da­lej po pra­wej stro­nie, wy­le­ciał w górę, jak wy­strze­lo­ny z ka­ta­pul­ty. W miej­sce, w któ­rym przed chwi­lą stał spadł z brzę­kiem jego miecz.

– Ze­wrzeć szyk!

Nim to zro­bi­li nie było już ko­lej­ne­go uczest­ni­ka wy­pra­wy. Coś z prze­ra­ża­ją­cą pręd­ko­ścią za­bra­ło go w bok.

– Co się dzie­je?! – wy­krzy­czał jeden z żoł­nie­rzy gło­sem su­ge­ru­ją­cym pod­cho­dze­nie żo­łąd­ka do gar­dła.

– Mie­cze w po­go­to­wiu! Ufor­mo­wać krąg! Idzie­my w stro­nę cen­trum kom­na­ty!

Parli po­wo­li do przo­du w szyku, który udało im się zewrzeć. Żoł­nie­rze prze­sta­li zni­kać. Do­szli do czar­ne­go pło­mie­nia, który za­czął fa­lo­wać, jakby sma­ga­ny lek­kim po­dmu­chem nie­wi­docz­ne­go i nie­od­czu­wal­ne­go wia­tru.

– Mie­cze­ee… – roz­legł się, do­bie­ga­ją­cy gdzieś z góry, prze­ra­ża­ją­cy głos, od­bi­ja­jący się echem od sklepienia ko­pu­ły.

Jeden z żoł­nie­rzy, który za bar­dzo roz­dzia­wił gębę ze stra­chu i zo­stał krok z tyłu za szy­kiem zo­stał wchło­nię­ty w ciem­ność zanim zdą­ży­li się ob­ró­cić.

– Pokaż się! – wy­krzyk­nął do­wód­ca, któ­re­mu mie­szan­ka stra­chu i wście­kło­ści za­czy­na­ła prze­sła­niać pod­sta­wo­we funk­cję zmy­słów.

W od­po­wie­dzi roz­legł się tylko po­nu­ry, szy­der­czy śmiech. Ciem­ność po­rwa­ła ko­lej­nych dwóch żoł­nie­rzy. Jeden spa­ni­ko­wał i za­czął biec w kie­run­ku za­ry­glo­wa­nych drzwi. Prze­biegł kilka kro­ków i znik­nął jak po­zo­sta­li.

– Co jest do kurwy nędzy! Co się dzie­je?! Co to za obłęd! – krzyk­nął ko­lej­ny żoł­nierz po czym nie­wi­dzial­na moc po­rwa­ła go do góry.

Po kilku chwi­lach na środ­ku kom­na­ty po­zo­stał już tylko do­wód­ca. Ner­wo­wo roz­glą­dał się raz w lewo, raz w prawo, na oślep wy­ma­chu­jąc po­chod­nią i mie­czem. W mroku przed nim za­ma­ja­czy­ła po­stać. Wy­raź­niej­sza z każ­dym ko­lej­nym ude­rze­niem jego wa­lą­ce­go coraz szyb­ciej serca. Po­stać ubra­na w ciem­ny, zno­szo­ny habit z kap­tu­rem na gło­wie. Zna­jo­my kształt z wolna po­su­wał się jego kie­run­ku. Nie szedł. Sunął w po­wie­trzu stopę nad po­sadz­ką.

– Kle­cho! – wście­kłość wzię­ła górę nad roz­pa­czą – Ty skur­wy­sy­nu! Za­pła­cisz mi za to! – uniósł miecz i chciał ru­szyć szar­żą w kie­run­ku za­kap­tu­rzo­nej po­sta­ci.

Nie zdą­żył. Mgnie­nie oka i nie­na­tu­ral­nie wy­dłu­żo­na ręka zła­pa­ła go za gar­dziel sta­lo­wym, obez­wład­nia­ją­cym uści­skiem pod­no­sząc do góry.

– Po­wiedz mi… ka­pi­ta­nie… – wy­sy­czał kle­cha, innym, zmie­nio­nym gło­sem. Gło­sem, który wcze­śniej z góry szy­dził z po­zo­sta­łych żoł­nie­rzy – mam ci… skrę­cić kark… teraz? Czy wo­lisz atrak­cje… póź­niej­sze atrak­cje…?

– Przy­się­gam ci – wy­stę­kał do­wód­ca ła­piąc się rę­ko­ma trzy­ma­ją­cej go dłoni – że cię za­mor­du­je.

Po­stać zbli­ża­ła się do niego nie zwal­nia­jąc uści­sku. Ręka kur­czy­ła się wraz z ma­le­ją­cą od­le­gło­ścią.

– Skrę­cić… kark… – zbli­żył się już na od­le­głość nor­mal­nej dłu­go­ści swo­je­go ra­mie­nia.

Tru­pio blade, po­prze­ci­na­ne czar­ny­mi zmarszcz­ka­mi ob­li­cze pa­trzy­ło go­rejącymi szkar­łat­ną czer­wie­nią ocza­mi, de­mo­nicz­nie od­bi­ja­jąc pło­mie­nie po­roz­rzu­ca­nych po kom­na­cie po­chod­ni. Od­dech miał lo­do­wa­ty ni­czym po­dmuch zi­mo­we­go wia­tru.

– Skrę­cić… kark… – po­wtó­rzył prze­chy­la­jąc głowę po­wo­li w prawo, po czym zro­bił nią pełny, ma­ka­brycz­ny obrót.

Do­wód­ca nie mógł na to pa­trzeć, nie mie­ści­ło mu się to w gło­wie. Nagle palce i nad­gar­stek trzy­ma­ją­cej go dłoni wy­krzy­wi­ły się miaż­dżąc kręgi szyj­ne i nie zwal­nia­jąc uści­sku. Jego ciało za­wi­sło bez­wład­nie uwal­nia­jąc to, co na­gro­ma­dzi­ły trze­wia. Po­czuł me­ta­licz­ny po­smak krwi w ustach.

– Mu­sisz… żyć… panie… – to po­wie­dziaw­szy upior­na po­stać zło­żyła go na ostat­nim wol­nym ołtarzu.

Gdy dowódca się ock­nął nie mógł po­ru­szyć koń­czy­na­mi. „To nie był sen”, po­my­ślał. Leżał głową skie­ro­wa­ną w stro­nę czar­ne­go pło­mie­nia, który teraz wście­kle, jakby w pod­nie­ce­niu, tań­czył na fi­la­rze. Nogi miał po­wy­żej głowy dzię­ki czemu wi­dział co dzie­je się do­oko­ła. Na po­zo­sta­łych sto­łach le­ża­ła resz­ta jego od­dzia­łu. Wszy­scy żyli, jed­nak nikt nie mógł się po­ru­szyć. Być może byli spa­ra­li­żo­wa­ni tak jak on, być może skrę­po­wa­ni nie­wi­dzial­ny­mi wię­za­mi. Przy ko­lum­nie le­wi­to­wał kle­cha szem­rząc coś w nie­zro­zu­mia­łym ję­zy­ku. Nagle uniósł ręce i rozpoczął inkantację:

– Trzy­na­ście zwia­stu­nów, trzy­na­ście dusz, trzy­na­ście czę­ści krwi. Przy­bądź­cie!

Jeden z żoł­nie­rzy zawył prze­raź­li­wie jakby prze­szy­ty włócz­nią. Po chwi­li do­łą­czy­li do niego po­zo­sta­li two­rząc gro­te­sko­wy, pełen bólu, grozy i roz­pa­czy chór. Do­wód­ca nie czuł nic. Jego spa­ra­li­żo­wa­ne ciało było bło­go­sła­wień­stwem w tej po­nu­rej chwi­li. Z ciał żoł­nie­rzy za­czę­ły wy­ra­stać ja­sno­błę­kit­ne, ema­nu­ją­ce po­świa­tą, przy­po­mi­na­ją­ce pa­ję­czą sieć, stru­gi świa­tła, łą­cząc się po chwi­li w jeden więk­szy snop. Przy­po­mi­na­ło to kiełkują­ce szybko rośliny, które po chwili spotkały się i związały w całość pnąc się w stro­nę wa­riu­ją­cej ciem­no­ści na ko­lum­nie.

Po kil­ku­na­stu chwi­lach peł­nych wrza­sków ko­na­ry ema­nu­ją­cych świa­tłem drzew rów­no­cze­śnie do­tknę­ły ciem­ne­go pło­mie­nia, który au­to­ma­tycz­nie za­czął chło­nąć ich ener­gię i ro­snąć. Gęsta ciem­ność wy­peł­nia­ła jego wnę­trze i stale się roz­sze­rza­ła. To­wa­rzy­szy­ły temu huki, grzmo­ty i świst prze­ra­ża­ją­ce­go wia­tru. Jasna po­świa­ta drzew two­rzy­ła fa­lu­ją­cą ramę tego cze­goś. „To por­tal”, po­my­ślał słab­ną­cy do­wód­ca.

– Przy­bądź­cie! – wy­krzy­cza­ła po­now­nie po­nu­ra, za­kap­tu­rzo­na po­stać.

Por­tal w końcu prze­stał się roz­sze­rzać. Krzy­ki ludzi usta­ły. Coś za­czę­ło się w nim po­ru­szać two­rząc małe, roz­cho­dzą­ce się kręgi, jak kro­ple desz­czu ude­rza­ją­ce o ka­łu­żę. W jed­nym miej­scu czar­na ener­gia za­czę­ła się wy­brzu­szać, coś wy­py­cha­ło ją od środ­ka, coś pró­bo­wa­ło prze­bić jej błonę jak ro­dzą­cy się gad. I prze­bi­ło. Była to… dłoń. De­li­kat­na, ak­sa­mit­na dłoń. Przy­po­mi­na­ją­ca dło­nie el­fich dam. Za nią wy­nu­rzy­ła się ręka przy­odzia­na w biel rę­ka­wa, a za nią tors, noga, szyja i twarz. Po chwi­li uka­za­ła się cała po­stać przy­odzia­na w białą togę. Na jej ramię opa­da­ły dłu­gie włosy ko­lo­ru pro­mie­ni słoń­ca. Po­stać pięk­niej­sza, niż naj­pięk­niej­szy z elfów z błę­kit­ny­mi ocza­mi. Ocza­mi bez źre­nic. Po­stać, od któ­rej biło tak po­tęż­ne i jasne świa­tło, że wy­ci­ska­ło łzy z oczu do­wód­cy.

– Trzy­na­ście dusz jako zwia­stun wa­sze­go przy­by­cia! – za­krzy­czał try­um­fal­nie kle­cha z wy­so­ko unie­sio­ny­mi rę­ko­ma, a prze­pięk­na po­stać wy­ła­nia­ją­ca się z por­ta­lu, na mgnie­nie oka prze­obra­zi­ła się w ro­ga­tą po­czwa­rę z tru­pią, ga­dzią czasz­ką pełną kłów i bło­nia­sty­mi, ohyd­ny­mi skrzy­dła­mi po chwi­li znów sta­jąc się pięk­ną.

– Trzy­na­ście czę­ści krwi! – roz­legł się dwu­głos łą­czą­cy me­lo­dyj­ne pięk­ne dźwię­ki rodem z el­fich pie­śni z trzesz­czą­cym, ja­do­wi­tym, tru­ją­cym i bu­dzą­cym grozę sy­cze­niem.

I za­czę­ła się rzeź.